The okapi has been the subject of considerable genetic interest ever since chromosome research revealed that individuals having 2n=45 were more common than those having the expected 2n=46. This anomaly has been related to the Robertsian fusion phenomenon (Bodmer 1992).
Perception Channels: tactile ; chemical
The okapi was not recognized by western scientists until 1900, when Harry Johnston sent two pecies of "zebra-like" skin to London (Kingdon 1979). More recently, the okapi has been extirpated from Uganda and, since 1933, protected by law in Zaire. Despite its patchy distribution, the okapi is common in much of its current range and is therefore not listed as a threatened species by international agreement. However, habitat loss due to deforestation as well as poaching continue to restrict the range of the species and take their toll on the population. Another great danger to the okapi is lack of knowledge about it outside of zoos. Little field research has been done on the species due to its inaccessible habitat and reclusive nature (Bodmer 1992).
US Federal List: no special status
CITES: no special status
IUCN Red List of Threatened Species: near threatened
Immediately following their discovery in 1900, zoos around the world attempted to obtain okapis from the wild. These initial attempts were accompanied by a high mortality rate due to the rigors of traveling thousands of miles by boat and by train. In more recent years, shipment by airplane has proven more successful. Today, many zoos keep and breed okapis, and many people visit these zoos each year to see them (Grzimek 1990).
Okapis are diurnal and forage along fixed, well-trodden paths through the forest (Grzimek 1990). They feed primarily on the leaves, buds, and shoots of more than 100 different species of forest vegetation (Bodmer 1992). Many of the plant species fed upon by the okapi are known to be poisonous to humans. Additionally, okapis eat grasses, fruits, ferns, and fungi. Examination of okapi feces has revealed that the charcoal from trees burnt by lightning is consumed as well. Field observations indicate that the okapi's mineral and salt requirements are filled primarily by a sulfurous, slightly salty, reddish clay found near rivers and streams (Grzimek 1990).
Okapis are found only in the tropical forests of northeastern Zaire. They prefer altitudes between 500 and 1,000 m, although they may venture above 1,000 m in the eastern montane rainforests. One sighting occurred at 1,450 m on Mt. Hoyo, in the upper Ituri. The range of the okapi is limited by high montane forests to the east, swamp forests below 500 m to the west, savannas of the Sahel/Soudan to the north, and open woodlands to the south. Okapis are most common in the Wamba and Epulu areas (Bodmer 1992).
Biogeographic Regions: ethiopian (Native )
Okapis occur in the dense rainforests at middle elevations within their range. They frequent river banks and stream beds and may occasionally venture into areas of secondary forest growth (Bodmer 1992).
Terrestrial Biomes: rainforest
Average lifespan
Status: captivity: 30.0 years.
Average lifespan
Status: captivity: 15.0 years.
Average lifespan
Status: captivity: 33.0 years.
The okapi has a form superficially resembling that of a horse. Average body length is 2.5 m, and average height at the shoulder is 1.5 m. The neck is relatively long in comparison to that of other ruminants, and the ears are large and flexible. The body is chocolate-brown, with creamy white horizontal stripes on the legs and hindquarters and white stockings on the ankles. The cheeks, throat, and chest are whitish-gray or tan (Bodmer 1992). The unique color pattern of the okapi allows it to disappear into the background of dense vegetation and rotting leaves where it lives (Grzimek 1990). Male okapis have hair-covered horns not exceeding 15 cm in length. The horns are fused to the frontal bones over the orbits and project rearward. Females may be slightly red in color, lack horns, and average 4.2 cm taller than males. Both males and females have interdigital glands on the front and hind feet (Bodmer 1992). The most giraffe-like feature of the okapi is the long black tongue which is used for plucking buds, leaves, and branches from trees and shrubs as well as for grooming (Kingdon 1979). In addition, the walking gait of the okapi closely resembles that of a giraffe. Both giraffe and okapi simultaneously step with the front and hind leg on the same side of the body rather than moving alternate legs on either side like other ungulates (Dagg, 1960).
Range mass: 200 to 300 kg.
Other Physical Features: endothermic ; bilateral symmetry
In the wild, okapis are solitary, coming together primarily for mating. Okapi courtship and mating rituals are known only from observations done in zoos. Partners begin courtship by circling, sniffing, and licking eachother. Eventually, the male asserts his dominance by extending his neck, tossing his head, and thrusting one leg foreward. This display is followed by mounting and copulation. After mating, the male and female part (Grzimek 1990). The gestatation period lasts about 440 days (Bodmer 1992), and females retreat into dense forest vegetation to give birth (Grzimek 1990). Newborn okapis weigh 14-30 kg at birth. They are precocial and may nurse after 21 minutes and stand after just 30 minutes. Young spend the first day or two of life following the mother around and exploring the environment. After this, they find a suitable hiding spot and make a nest. For the next two months, they spend 80% of their time in this nest. Hiding behavior appears to promote rapid growth and provides protection from predators. A disturbed calf lies motionless in its nest, and a female okapi will rush to aggressively defend her calf from danger. During the hiding stage, young nurse relatively infrequently and do not defecate. These strategies help keep them undetected by predators. Weaning occcurrs at about 6 months, although young may continue to suckle for more than a year. Young males begin developing horns at one year of age, and both males and females reach adult size at about three years. In captivity, the youngest female to breed was 1 year 7 months old, and the youngest male was 2 years 2 months old. The okapi's lifespan is about 30 years in captivity, but data from wild populations is unavailable (Bodmer 1992).
Key Reproductive Features: iteroparous ; gonochoric/gonochoristic/dioecious (sexes separate); sexual ; viviparous
Average birth mass: 16000 g.
Average gestation period: 458 days.
Average number of offspring: 1.
Average age at sexual or reproductive maturity (male)
Sex: male: 790 days.
Average age at sexual or reproductive maturity (female)
Sex: female: 578 days.
Gedurende die Pilioseen, die tydperk wat die Ystydperk (Pleistoseen) voorafgegaan het, was daar 'n groot verskeidenheid soogdiere wat tot die familie Giraffidae behoort het. Die enigste oorblywende geslagte is die kameelperd (Giraffa) en die okapi (Okapie).
Kameelperde kom die droër boswêreld voor. Hulle is aangepas om die blare van sekere soorte bome 4,5 – 6 m bo die grond by te kom. Die okapi lyk baie meer op die algemene tipe van die uitgestorwe Giraffidae. Dit is is 'n seldsame dier en kom slegs in die woude langs die Kongorivier voor. Dit was onbekend aan wetenskaplikes totdat sir Harry Johnstone dit in 1901 ontdek het. Die dier is dan ook na hom genoem.
Wikimedia Commons het meer media in die kategorie Okapi.
Wikispecies het meer inligting verwant aan: Okapi
Gedurende die Pilioseen, die tydperk wat die Ystydperk (Pleistoseen) voorafgegaan het, was daar 'n groot verskeidenheid soogdiere wat tot die familie Giraffidae behoort het. Die enigste oorblywende geslagte is die kameelperd (Giraffa) en die okapi (Okapie).
Kameelperde kom die droër boswêreld voor. Hulle is aangepas om die blare van sekere soorte bome 4,5 – 6 m bo die grond by te kom. Die okapi lyk baie meer op die algemene tipe van die uitgestorwe Giraffidae. Dit is is 'n seldsame dier en kom slegs in die woude langs die Kongorivier voor. Dit was onbekend aan wetenskaplikes totdat sir Harry Johnstone dit in 1901 ontdek het. Die dier is dan ook na hom genoem.
L'ocapi (Okapia johnstoni) ye una especie de mamíferu artiodáctilu de la familia Giraffidae.[2] Ye'l pariente vivu más próximu a la xirafa. Considérase-y dacuando un fósil viviente pola so #paecencia colos primeres jiráfidos qu'apaecieron nel Miocenu. Vive nes tupies selves del norte de la República Democrática d'El Congu ente los ríos Uelle, Ituri y nes selves de Aruwimi. Los ocapis son animales huidizos y evasivos, polo que los trabayos d'investigación que se lleven a cabu sobro la especie suelen llindase a recoyer amueses d'escrementos o otros signos que evidencien la so presencia.[3]
Recuerda pola forma del so cuerpu a una xirafa pequeña de pates y pescuezu bien curtios, anque'l mantu del pelo ye totalmente distintu, acoloratáu en tol cuerpu salvu en pates y gluteos, onde ye blancu con rayes negres, asemeyada a una cebra. Como les xirafes, tien dos cuernos pequeños recubiertos de pelo na cabeza ensin utilidá aparente y una llarga llingua prensil de color negru qu'usa pa introducise les fueyes de parrotales y árboles baxos na boca. El llargor d'ésta ye tal que puede llimpiase l'interior de les oreyes cola so punta. L'ocapi ta bien emparentáu coles xirafes y colles comparte munches adaptaciones morfolóxiques, anque'l so cuerpu recuerde en realidá más al d'un caballu.
Mide de 1,97 a 2,15 m de llargor; la so cola, de 30 a 42 cm; mide ente 1,50 y 1,80 m d'altor a la cruz y pesa de 200 a 300 kg.[4]
Los ocapis son animales predominantemente solitarios que de forma ocasional viven en pareya o en pequeños grupos familiares.[5] Les femes paren una única cría n'agostu o ochobre tres una xestación d'ente 435 y 445 díes. Si ye fema, va maurecer a los dos años d'edá, ente que si ye machu inda-y faltará dalgún tiempu pa llegar a la edá adulta. Al paecer, les críes más nueves nun son capaces d'estremar a la so madre d'otres femes y pueden ser adoptaes por otres ocapis con facilidá en casu de perder a la so proxenitora (la cual defendense dacuando hasta la muerte, inclusive si s'enfrenta col so únicu depredador, el lleopardu). La esperanza de vida ronda los 30 años.
Los ocapis son herbívoros. Aliméntense principalmente de les fueyes, biltos y tarmos de más de 100 especies de distintes plantes, amás comen yerbes, frutes, felechos y hongos. Delles de les especies que peracaben son venenoses pal ser humanu.
Lo impenetrable de la so área de distribución torga saber de cuántos individuos componse realmente la población mundial d'ocapis. A pesar d'ello, considerase una especie vulnerable (anque non en peligru grave) por cuenta de la so pequeña área de distribución.
Los ocapis tán amenaciaos d'estinción pola destrucción del so hábitat y el so caza. La población mundial #envalorar en 10.000–20.000 especímenes. El trabayu de caltenimientu nel Congo inclúi l'estudiu continuu del so estilu de vida y comportamientu.
Per otra parte, siempres qu'hubo conflictos armaos nel Congo, viose enzancáu'l so siguimientu, yá que ye una zona onde abonden los enfrentamientos ente facciones nacionales.
Los ocapis viven nuna redolada solitaria. Tan solo mientres la dómina de celu'l machu y la fema tán xuntos; o ente que la fema cría al so retueyu. Al paecer, utilicen la orina pa marcar el so territoriu y una secreción d'unes glándules asitiaes ente les pezuñes. Nel interior de los montes utilicen llugares concretos nos que defecar, beber y folgar. Pa movese ente estos puntos siguen siempres les mesmes siendes, lo que facilita la so captura. Mientres la dómina de celu, les femes emiten fuertes mugidos coles mires de llamar l'atención de los machos. Estos alleguen y lluchen ente ellos pa conquistales. El vencedor #retirar cola fema y dambos permanecen xuntos ente dos y trés selmanes. La xestación ye bien llarga, yá que s'enllarga de 14 a 15 meses, tres los cualos naz una sola cría.
.
Datos: Q82037
Multimedia: Okapia johnstoni
Especies: Okapia johnstoni
L'ocapi (Okapia johnstoni) ye una especie de mamíferu artiodáctilu de la familia Giraffidae. Ye'l pariente vivu más próximu a la xirafa. Considérase-y dacuando un fósil viviente pola so #paecencia colos primeres jiráfidos qu'apaecieron nel Miocenu. Vive nes tupies selves del norte de la República Democrática d'El Congu ente los ríos Uelle, Ituri y nes selves de Aruwimi. Los ocapis son animales huidizos y evasivos, polo que los trabayos d'investigación que se lleven a cabu sobro la especie suelen llindase a recoyer amueses d'escrementos o otros signos que evidencien la so presencia.
An okapi (Okapia johnstoni) a zo ur bronneg daskirier hag a vev e koadeier trovanel kreiz Afrika (Republik demokratel Kongo). Emañ an okapi er c'herentiad Giraffidae, asambles gant ar jirafenn.
Tennañ a ra an okapi d'ur marc'h, gant ur c'horf 2.5 m a hirder hag 1.5 m ouzh an draen. Hir a-walc'h eo e c'houzoug e-keñver hini an daskirierien all hag e zivskouarn zo bras ha gwevn. Gell eo e vlevenn gant roudennoù gwenn war e bavioù hag e beñsoù. Aezet eo dezhañ kuzhat er struzh gant livaj e vlevenn. Kerniel zo war penn ar par. 15 cm int d'ar muiañ, goloet gant blev ha juntet ouzh an askorn tal, a-us d'ar poulloù-lagad. Koulz ar par hag ar barez o deus gwagrennoù etre-bizied en o favioù a-raok hag en o favioù a-dreñv. Evel ar jirafenn ec'h a an okapi d'an inkane, da lâret eo en ur sevel er memes koulz an daou bav eus an hevelep kostez.
Bevañ a ra an okapi en e-unan, nemet da vare ar gouennañ. Goude un dougen hir (440 devezh) ec'h a ar barez da c'henel er goadeg stank. An hini bihan zo etre 14 ha 30 kg a bouez ennañ. Gouest eo da vont en e sav 30 munutenn goude e c'hanedigezh. E-pad an devezh kentañ ec'h a da heul e vamm ha sellet ouzh an endro. Goude se e kavont ul lec'h dereat evit mont da guzh ha sevel un neizh ma chom an hini yaouank an darn vrasañ eus e zaou viz kentañ. Pa vez direnket e chom an ebeul difiñv en neizh hag ar vamm a ziskouez un emzalc'h tagus a-benn difenn anezhañ diouzh an dañjer. Dizonet eo an hini yaouank da 6 miz. D'an oad a 1 bloaz e kresk kerniel ar par ha da 3 bloaz eo echu e gresk gant an okapi. Gallout a ra bevañ 30 vloaz er mirvaoù.
Oberiant eo an okapi diouzh an deiz. Klask a ra e voued a-hed ribinoù er goadeg. En em vagañ a ra diwar delioù, broñsoù ha kellidoù ouzhpenn 100 spesad plant disheñvel. E-touez ar plant-se ez eus meur a hini binimus d'an den. Gallout a ra debriñ ivez geot, frouezh, raden ha fungi. Bastañ a ra d'e ezhommoù a holen gant pri kavet e-kichen ar stêrioù hag ar froudoù.
An okapi (Okapia johnstoni) a zo ur bronneg daskirier hag a vev e koadeier trovanel kreiz Afrika (Republik demokratel Kongo). Emañ an okapi er c'herentiad Giraffidae, asambles gant ar jirafenn.
L'ocapi (Okapi johnstoni) és el parent viu més proper de la girafa. Es considera de vegades un «fòssil vivent» per la seva semblança amb els primers giràfids que aparegueren en el Miocè. Tot i això, fou l'últim dels grans mamífers a ser descobert (al segle XX a l'Àfrica).
L'ocapi és un ungulat remugant que viu a les frondoses selves del nord de la República Democràtica del Congo, entre els rius Uello, Ituri i a les selves d'Aruwimi. Recorda, per la forma del seu cos, a una girafa nana, ja que fa 2 m de llargada, 1,5 d'alçada i menys de 250 kg de pes) de potes i coll molt curts. Encara que el mantell del pèl és totalment diferent, vermellós en tot el cos excepte en potes i glutis, on adopta un color blanc amb ratlles negres, semblant a una zebra. Com les girafes, té dues banyes petites recobertes de pèl al cap sense utilitat aparent i una llarga llengua prènsil de color negre que utilitza per a introduir les fulles d'arbustos i arbres baixos a la boca. La longitud d'aquesta és tal que pot netejar l'interior de les orelles amb la seva punta. L'ocapi està molt emparentat amb les girafes i hi comparteix moltes adaptacions morfològiques, encara que el seu cos recordi en realitat més al d'un cavall.
Els ocapis són animals predominantment solitaris que, de vegades, s'uneixen en petits grups de forma ocasional. Les femelles pareixen una única cria en agost o octubre després d'una gestació de gairebé 15 mesos. Si és femella, madurarà als dos anys, mentre que si és mascle encara li faltarà algun temps per arribar a l'edat adulta. Pel que sembla, les cries més joves no són capaces de diferenciar la seva mare d'altres femelles i poden ser adoptades per altres ocapis amb facilitat en cas de perdre la seva progenitora (la qual la defensa de vegades fins a la mort, fins i tot si s'enfronta amb el seu únic depredador, el lleopard). L'esperança de vida d'un ocapi volta els 30 anys.
El seu sentit més desenvolupat és l'olfacte, seguit de l'oïda. Les cries tenen un ampli repertori vocal, amb el qual poden comunicar-se amb les seves mares, però els adults tendeixen a ser muts. Una de les poques vegades que emeten sons es dóna quan els mascles busquen parella durant l'època d'aparellament.
La impenetrabilitat de la zona on habita impedeix saber de quants individus es compon realment la població mundial d'ocapis. Malgrat això, se la considera una espècie vulnerable (encara que no en perill greu), a causa de la seva petita àrea de distribució.
L'ocapi fou ignorat a Occident fins al 1890. Henry Morton Stanley, que explorava les riberes del riu Congo per ordre del rei de Bèlgica, va deixar escrit al seu diari com d'estrany li resultà veure com els natius de la part nord del futur Congo Belga no mostraven la menor sorpresa davant dels cavalls que portava en la seva expedició. Interrogats per l'explorador europeu, els nadius de la tribu Wambutti van dir que, a les selves de la zona, habitava un animal semblant, però més petit, l'o'api. Els relats sobre aquest misteriós animal van empènyer l'anglès sir Harry H. Johnston a preparar una expedició que anés a la recerca d'una possible espècie ignorada per la ciència, la qual va remuntar el riu Congo el 1899. Johnston pogué saber pels wambutti que l'o'api era un animal semblant a un ase de color bru-vermellós, amb ratlles blanques i negres a les potes i quarts posteriors. Inicialment, va pensar que es tractava d'una possible espècie desconeguda de zebra, doncs no se'n coneixia l'existència de cap en aquesta part d'Àfrica (ni, de fet, de cap zebra que visqués dins del bosc tropical).
Posteriorment, de tornada al Congo belga el 1900, Johnston, acompanyat d'un grup de pigmeus rescatats de l'Exposició Universal de París, on eren exhibits com monstres de fira, pogué aconseguir-ne dues pells dels quarts posteriors que portà al fortí belga de Mbeni i, després, foren enviades a la Zoological Society de Londres el 1900. Allà es va comprovar que no es corresponien amb les de cap espècie coneguda de zebra i l'animal fou batejat com Equus johnstoni, si bé la seva adscripció al gènere Equus fou considerada dubtosa des del principi. Això es va confirmar quan Johnston, que havia tornat al poblat dels wanbutti, trobà un rastre a la selva amb l'ajuda d'aquests i va comprovar que les empremtes tenien dos dits, per la qual cosa l'o'api havia de ser un artiodàctil i no un èquid. Karl Eriksson, comandant del fortí Mbeni, li envià després dos cranis i altres dues pells que havien arribat poc abans a les seves mans. Amb aquest material, va tornar Johnston a Londres, on les rares calaveres van permetre determinar que el ja conegut com a ocapi era una espècie de girafa de bosc que fou batejada com a Okapia johnstoni. Tan estranya espècie fou aviat demandada per nombrosos museus i zoològics d'Europa i dels Estats Units, però la major part de les expedicions per a capturar algun exemplar foren un fracàs a causa de la seva gran remota distribució, per la qual cosa l'espècie es va salvar de l'extinció.
Si bé els ocapis no estan classificats com a espècies en perill d'extinció, són amenaçats per la destrucció del seu hàbitat i la caça. La població mundial està estimada entre els 10.000 - 20.000 individus. El treball de conservació al Congo inclou l'estudi continu del seu estil de vida i comportament. D'altra banda, sempre que hi ha hagut conflictes armats al Congo, se n'ha vist dificultat el seguiment, ja que viu en una zona on sovintegen els enfrontaments entre faccions nacionals.
El 8 de juny del 2006, alguns científics van reportar haver descobert proves que encara quedaven ocapis al Parc Nacional Virunga.
La Societat Zoològica de Londres va anunciar al món, el 10 de setembre del 2008, que els seus aparells fotogràfics col·locats en diversos punts clau, havien pres fotografies d'ocapis en el seu ambient natural al Parc Nacional Virunga, a centenars de quilòmetres de la reserva natural consagrada a la conservació d'aquesta espècie, a les selves de l'Ituri.
En altres projectes de Wikimedia:
L'ocapi (Okapi johnstoni) és el parent viu més proper de la girafa. Es considera de vegades un «fòssil vivent» per la seva semblança amb els primers giràfids que aparegueren en el Miocè. Tot i això, fou l'últim dels grans mamífers a ser descobert (al segle XX a l'Àfrica).
Anifail sy'n perthyn i'r un teulu â'r jiraffod yw'r ocapi (lluosog: ocapïod neu ocapïaid).[1] Mae'n byw yn y fforestydd glaw o gwmpas Afon Congo, sydd yng ngogledd-ddwyrain Gweriniaeth Ddemocrataidd Congo. Doedd neb ond pobl leol yn gwybod am yr ocapi cyn 1901.
Mae corff yr ocapi yn frown tywyll gyda streipiau llorwedd gwyn ar ei goesau a ffurff ei gorff yn debyg i'r jiráff, heblaw am ei wddw sydd ddim mor hir. Fel y jiraff mae ganddo dafod glas hir i fael yn nail y coed. Mae'n bwyta amrywiaeth o blanhigion gan gynnwys glaswellt, rhedyn, ffrwythau a ffyngau. Mae tafod yr ocapi yn digon hir i sychu ei llygaid ei hyn ac mae gan y gwryw gyrn byr â chroen arnynt.
Mae corff yr ocapi tua 2m i 2.5m (7-8 troeddfedd) o hyd ac ei ysgwyddau tua 1.5m i 2m (5-6 troeddfedd) uwch. Maen nhw tua 200–250 kg (465-550 pwysau) trwm.
Mae ocapïod yn anifeiliaid y nos a maen nhw'n byw ar eu bennau eu hynain. Does dim ond un ifanc ar y pryd yn geni ar ôl beichiogrwydd sydd yn parhau am 421 i 457 dyddiau. Mae'r ifainc tua 16 kg (35 pwysau) trwm ac yn cael eu nyrsio am tua 10 mis. Ar ôl 4 neu 5 o flynyddoedd maen nhw'n oedolion.
Does dim perygl arnynt, ond mae eu cynefin yn cael ei dinistrio ac yn mynd yn llai. Mae problemau ar gyfer herwhela, hefyd. Gwaith cadwraeth yn y Congo mae'n cynnwys astwdiaeth bywyd yr ocapi ac ers 1992 oes gwarchodfa iddynt. Beth bynnag, roedd mewnrhyfel y Congo yn perygl i'r bywyd gwyllt yr ardal yn ogystal a'r pobl sydd yn gweithio ar gyfer cadwraeth.
Enwyd y rhywogaeth (johnstoni) ar ôl Syr Harry Johnston. Roedd e'n arweinio'r alldaith i'r Fforest Ituri ble mae'r ocapi yn byw ac yn dod yn ôl o'r ardal a'r sbesimen gwyddonol cyntaf.
Anifail sy'n perthyn i'r un teulu â'r jiraffod yw'r ocapi (lluosog: ocapïod neu ocapïaid). Mae'n byw yn y fforestydd glaw o gwmpas Afon Congo, sydd yng ngogledd-ddwyrain Gweriniaeth Ddemocrataidd Congo. Doedd neb ond pobl leol yn gwybod am yr ocapi cyn 1901.
Mae corff yr ocapi yn frown tywyll gyda streipiau llorwedd gwyn ar ei goesau a ffurff ei gorff yn debyg i'r jiráff, heblaw am ei wddw sydd ddim mor hir. Fel y jiraff mae ganddo dafod glas hir i fael yn nail y coed. Mae'n bwyta amrywiaeth o blanhigion gan gynnwys glaswellt, rhedyn, ffrwythau a ffyngau. Mae tafod yr ocapi yn digon hir i sychu ei llygaid ei hyn ac mae gan y gwryw gyrn byr â chroen arnynt.
Mae corff yr ocapi tua 2m i 2.5m (7-8 troeddfedd) o hyd ac ei ysgwyddau tua 1.5m i 2m (5-6 troeddfedd) uwch. Maen nhw tua 200–250 kg (465-550 pwysau) trwm.
Mae ocapïod yn anifeiliaid y nos a maen nhw'n byw ar eu bennau eu hynain. Does dim ond un ifanc ar y pryd yn geni ar ôl beichiogrwydd sydd yn parhau am 421 i 457 dyddiau. Mae'r ifainc tua 16 kg (35 pwysau) trwm ac yn cael eu nyrsio am tua 10 mis. Ar ôl 4 neu 5 o flynyddoedd maen nhw'n oedolion.
Does dim perygl arnynt, ond mae eu cynefin yn cael ei dinistrio ac yn mynd yn llai. Mae problemau ar gyfer herwhela, hefyd. Gwaith cadwraeth yn y Congo mae'n cynnwys astwdiaeth bywyd yr ocapi ac ers 1992 oes gwarchodfa iddynt. Beth bynnag, roedd mewnrhyfel y Congo yn perygl i'r bywyd gwyllt yr ardal yn ogystal a'r pobl sydd yn gweithio ar gyfer cadwraeth.
Enwyd y rhywogaeth (johnstoni) ar ôl Syr Harry Johnston. Roedd e'n arweinio'r alldaith i'r Fforest Ituri ble mae'r ocapi yn byw ac yn dod yn ôl o'r ardal a'r sbesimen gwyddonol cyntaf.
Okapi (Okapia johnstoni) je nejbližší příbuzný žiraf. Jeho přirozeným prostředím jsou deštné pralesy okolo řeky Kongo v severovýchodní části Demokratické republiky Kongo. Byl znám jen domorodcům až do roku 1901, díky této zvláštnosti si ho za svůj emblém vybrala Mezinárodní kryptozoologická společnost.
Druhové jméno (johnstoni) pochází od cestovatele Sira Harryho Johnstona, který vedl expedici do pralesa Ituri, při které se poprvé povedlo odchytit živý exemplář okapi. Okapi je také posledním pozůstatkem třetihorních žiraf, díky čemuž je typickou živoucí fosílií.
Hlava je dlouhá s růžky, které rostou od jednoho roku do pěti let věku. Mají je pouze samci a jsou dlouhé 10–15 cm. Flexibilní jazyk, dlouhý až 30 cm, používají pro oškubávání listů a pupenů ze stromů. Jeho základní barva je hnědá, u samic a mláďat rudohnědá, u samců spíše černohnědá. Také si jím čistí oči a uši. Je to jediný savec, který si může lízat vlastní uši. Mají totiž velké uši, které jim pomohou odhalit jejich predátora, levharta.
Nohy má hnědo-bíle pruhované, podobně jako zebra. Každá okapi má unikátní vzor pruhů. Někteří jedinci mají na kolenou bílé tečky. Zadní nohy jsou bílé od nártů po kolena. Od kolen nahoru pokračují hnědo-bílé pruhy až ke kyčlím. Tyto pruhy slouží jako maskování, ale také jako orientační bod pro mláďata, aby se v lese neztratila.
Kopyta jsou namodralá, kulatého tvaru, vepředu mírně špičatá a mají dva prsty (člen rodiny Artiodactyla). Zadní jsou o trochu menší než přední. Délka kopyta dospělé okapi měří 7–10 cm v průměru. Vzhledem připomínají kopyta žirafy nebo antilopy.
Ocas je hnědý a bez pruhů s malým chomáčem černých chlupů na konci, dosahující hlezna. V případě nutnosti ho mláďata používají jako komunikační prostředek. Telata často švihají ocasem, když jsou rozrušená anebo když je matka kojí.
Samice jsou v průměru o 4,2 cm vyšší než samci a nemají růžky. Mohou mít načervenalou srst.
Ve volné přírodě se okapi vyskytuje samostatně (počet zvířat se odhaduje cca jedno zvíře na 2 km2). S ostatními zvířaty se setkává pouze pro páření. Mohou se pářit až několikrát za hodinu.
Námluvy začínají kroužením kolem sebe, očicháváním a olizováním. Nakonec samci, aby dokázali svoji velikost a dominanci, natahují krk. Po páření se samec a samice opět rozdělí. Doba březosti trvá kolem 450 dnů. Poté samice okapi odejde do hustého lesa, kde porodí mládě. Samice rodí vždy jen jedno mládě. To při narození váží 14–30 kg a je schopné již po 30 minutách se postavit na své vlastní nohy.
Mládě první den svého života zkoumá po boku své matky prostředí. Poté si najde hnízdo, ve kterém bude chráněno před predátory, a ve kterém bude nehybně ležet, což napomáhá rychlejšímu růstu. Matky velmi rázně chrání svá mláďata. Nepřítele varují dupáním předních nohou. Mládě je odstaveno po půl roce, někdy i po roce.
Přirozeným prostředím pro okapi jsou deštné pralesy okolo řeky Kongo v severovýchodní části Demokratické republiky Kongo. Jednou byla okapi spatřena i v 1450 m na Mt. Hoyo v Ituri. Okapi nejsou označeny jako ohrožený druh, přesto jsou však omezovány ničením jejich obytného prostoru a pytlačením. Podle odhadů žije v současnosti v pralesích Konga 5 000-20 000 kusů.
Chůze okapi nápadně připomíná chůzi žirafy. Stejně jako ona pohybuje oběma nohama na jedné straně najednou.
Okapi je aktivní hlavně ve dne, kdy chodí prošlapanými cestičkami v džungli. Chce-li vyhledat partnera, musí využít svůj dobře vyvinutý čich.
Jsou to tichá zvířata, která nevydávají příliš mnoho zvuků. V říji vydávají zvuky podobné kašli. Mláďata vydávají více zvuků než dospělí jedinci; pískají a mečí. Vydávání těchto zvuků se zvyšuje, když je mládě samo s matkou. Samice, která přichází z pastvy, hledá mládě podle zvuků pod prahem lidské slyšitelnosti 12–30 Hz.
Okapi nemají příliš dobrý zrak.
Okapi se živí listy, pupeny, ale také dřevinami (živí se více než 100 druhy dřevin). Mohou se živit i kapradinami, houbami nebo plody.
V zajetí jsou krmeny vrbou jívou, která obsahuje málo kyseliny salicylové. Úzkolisté vrby jí obsahují až desetkrát více, což pro okapi není vhodné. Kyselina ničí zubní sklovinu těchto zvířat.
Při výběru krmné zeleniny je třeba mít na zřeteli náchylnost okapi k cukrovce. Vhodné je krmivo s malým obsahem cukru; čekankové puky, fenykl, červená řepa, rajče jedlé, papriky, jablka a banány.
Po objevení v roce 1901 začaly zoologické zahrady usilovat o získání okapi. Většina zvířat však při převozu vlakem či lodí zahynula, protože jsou velmi citlivá na změnu prostředí.
První okapi narozenou v zajetí se mohli pochlubit v ZOO Brookfield v Illinois, až v roce 1959. Nyní se přepravují letecky, což je pro ně mnohem přijatelnější.
Okapi jsou v současnosti v zoologických zahradách Evropy a Severní Ameriky poměrně běžným zvířetem, právě proto, že po jejich náhlém objevení mnohé zahrady usilovaly a dosud usilují o chov tohoto jedinečného zvířete. V Americe je například v zoo v San Diegu, Los Angeles nebo v Ohiu.
Ze střední Evropy vlastní okapi pouze zoo ve Dvoře Králové nad Labem, která je i v letech 2009 a 2011 rozmnožila, a zoo v polské Vratislavi.
Obrázky, zvuky či videa k tématu okapi ve Wikimedia Commons
Galerie okapi ve Wikimedia Commons
Okapi (Okapia johnstoni) je nejbližší příbuzný žiraf. Jeho přirozeným prostředím jsou deštné pralesy okolo řeky Kongo v severovýchodní části Demokratické republiky Kongo. Byl znám jen domorodcům až do roku 1901, díky této zvláštnosti si ho za svůj emblém vybrala Mezinárodní kryptozoologická společnost.
Druhové jméno (johnstoni) pochází od cestovatele Sira Harryho Johnstona, který vedl expedici do pralesa Ituri, při které se poprvé povedlo odchytit živý exemplář okapi. Okapi je také posledním pozůstatkem třetihorních žiraf, díky čemuž je typickou živoucí fosílií.
Okapien (Okapia johnstoni) er et pattedyr. På trods af, at den visuelt er nærmest sammenlignelig med zebraen, er okapien af giraf-familien, der sammen med giraffen udgør familien giraffer. Okapien er den eneste art i slægten Okapia. Den når en længde på 2-2,2 m med en hale på 30–42 cm og vejer 200–250 kg. Den er 1,5–2 m høj til skulderen. Hunnen er lidt større end hannen. Den lever i det centrale Afrikas regnskove, Nærmere bestemt Ituri-skovene som ligger i den nordøstlige del af Demokratiske Republik Congo. Føden er planteføde.
Hunnen er drægtig i 425 til 491 dage, hvorefter hun føder én unge.
Okapien blev først opdaget af videnskaben omkring år 1900, og det er meget sent for så stort et dyr. Grunden kan være, at den er meget sky. Okapien og giraffen bruger begge deres lange tunge til at hive blade af tornede træer. Men som det ofte er tilfældet blandt dyr der er beslægtede, så er den af dem der lever i regnskoven mindre end den der lever i mere åbne områder.
Slægtsnavnet Okapia stammer fra det lokale sprog Lese Karo som kalder arten:o'api, selve artsepitetet, johnstoni, er opkaldt efter sir Harry Johnston, som organiserede ekspeditionen som først fangede et eksemplar af arten, for nærmere efterforskning fra Ituri-skoven i Demokratiske Republik Congo.
Selve kaldenavnet "okapi" er en blanding af to ord i det lokale Lese-sprog. Oka er et verbum som betyder at skære og Kpi er et ord der refererer til det mønster der dannes på Efe-pile, når man dekorerer disse ved at rulle bark omkring dem, hvorefter man fører dem gennem ild, og således brændemærker pilen. Striberne på benene af okapien er næsten identiske med dette mønster. Lesefolkets legender siger, at okapien selv dekorerer sig med disse striber.
Okapier er mørke, med tydelige horisontale hvide striber på for- og bagbenene. Dette gør, at mange fra afstand forveksler dem med zebraen. Disse markeringer er praktiske, når føllene følger deres mødre gennem den tætte regnskov, men de fungerer også som camouflage.
Kropsformen er ganske lig giraffens, bortset fra, at okapiens hals er meget kortere. Begge arter har meget lange (ca. 30 cm), fleksible, blå tunger som de benytter til at plukke blade fra træer.
Okapiens tunge er tilstrækkelig lang til, at den kan vaske sine øjenlåg og den er en af de få pattedyr, som kan rense sine egne ører.
Handyrene har korte horn, såkaldte "ossicones". De har store ører, som gør det muligt for dem at opdage deres største fjende, leoparden.
Okapier bliver mellem 1,9 og 2,5 m høje med en skulderhøjde på mellem 1,5 og 2,0 m. Deres haler er mellem 30 og 42 cm. Vægten ligger mellem 200 og 250 kg.
Okapier er ikke flokdyr og mødes derfor kun sjældent for at parre sig.
Okapier følger veltrådte stier gennem skoven i deres jagt efter føde. De lever alene eller mor og deres kalv sammen. De har et territorium på adskillige kvadratkilometer, og det formodes at der lever ca 0,6 okapi pr. km².
Hannernes territorier er generelt en smule større en hunnernes. De er ikke sociale individer og foretrækker at leve langt fra hinanden. Dette udgør et stort problem, for antallet af okapier falder, når skovområdet bliver mindre.
Okapier har adskillige metoder hvorved de kommunikerer deres territorium; dette inkluderer duftkirtler på hver fod, som efterlader en tjæreagtig substans, der signalerer deres nærvær. Yderligere afmærkes også med urin. Hanner beskytter deres territorium, men vil tillade hunner at passere gennem det.
Okapier foretrækker at leve 500 til 1.000 meter over havets overflade, men de er set i højder over 1.000 meter i de østlige, mere bjergrige områder af regnskoven. Hvor langt okapien bevæger sig, begrænses af de høje bjergrige egne mod øst, de lave sumplignende områder i vest, savannerne i Sahel/Sudan nord for regnskoven og de åbne skove sydpå. Okapien er mest almindelig i områderne der kaldes Wamba og Epulu.
Okapier spiser blade og knopper, græs, bregner, frugt, og svampe. Mange af de plantearter som det vides at okapien spiser, er giftige for mennesker.
Undersøgelser af okapiens afføring har afsløret, at kul fra træer som er nedbrændt efter lynnedslag ligeledes er blevet fortæret. Ved at observere okapien i sine rette omgivelser, har man fundet, at okapiens mineral- og saltbehov primært dækkes ved at indtage svovlholdigt, lettere salt, rødt ler som findes nær floder og vandløb.
Okapien var kendt af de tidlige egyptere. Kort tid efter dens opdagelse i 1901 af europæere, fandt man et graveret billede af dyret i Egypten.[1] I adskillige år havde europæere i Afrika hørt om dyret, der blev kaldt 'den afrikanske enhjørning'.
I sine rejsenotater fra Congo nævnte Henry Morton Stanley en slags æsel, som de lokale kaldte 'atti'. Denne blev af lærde sidenhen identificeret som okapien. Opdagelsesrejsende kan have set et glimt af dyret i regnskoven, dette ledte til spekulationer om hvorvidt okapien var en form for regnskovs-zebra.
Da den britiske guvernør i Uganda, sir Harry Johnston, opdagede at adskillige pygmæ-indbyggere fra Congo var ved at blive bortført af en tysker, med henblik på udstillinger i Europa, reddede han dem, og lovede at returnere dem til deres oprindelige hjem. De taknemmelige pygmæer gav til gengæld Johnston en viden om dyret som blev nævnt i Stanleys bog. Johnston undrede sig over de okapi-spor, de lokale viste ham, idet han havde ventet sig at se hov-spor fra en form for skov-levende hest, i stedet så han spor fra et klov-fodet dyr.
På trods af, at Johnston ikke selv så en okapi, så lykkedes det ham at sikre sig stykker af stribet skind, og senere et kranie. Ud fra dette kranie blev okapien således, korrekt, klassificeret som tilhørende i giraf-familien, og i 1902 fik den således den officielle betegnelse Okapia johnstoni.
Det første levende eksemplar i Europa ankom i Antwerpen in 1918. Den første okapi som ankom i Nordamerika kom til Bronx Zoo, via Antwerpen, i 1937. Den første okapi født i fangenskab var i Brookfield Zoo i Illinois, USA, som nu leder 'the Okapi Species Survival Plan for the Association of Zoos and Aquariums (AZA).' et projekt der skal forhindre, at okapien uddør.
Okapien er nu et rimeligt almindeligt dyr i verdens zoologiske haver, primært i Nordamerika og Europa. Umiddelbart efter opdagelsen i 1901 forsøgte zoologiske haver verden over at indfange og hjembringe okapier direkte fra junglen, dette gjorde et kraftigt indhug på antallet af vildtlevende dyr, de fleste af disse indfangede dyr døde grundet de lange tog- og bådrejser. I de seneste år har det vist sig, at transport via fly er den bedste løsning.
Alle disse historier og legender har givet okapien status som en form for virkeligt fabeldyr, og var nok forblevet mythologisk såfremt ingen levende dyr var blevet fanget. I denne forbindelse er den derfor blevet benyttet af cryptozoologer til at underbygge påstande om, at også andre mythologiske dyr kan være baserede på virkelige dyr, endnu ikke dokumenterede af videnskaben, således er den blevet adopteret som symbol af den Internationale forening for Cryptozoologi.
Ironisk nok, selvom okapien var ukendt af den vestlige verden indtil det 20. århundrede, har den været tydeligt afbildet i næsten 2.500 år på facaden af Apadanatemplet ved Persepolis, her vises den som en gave fra den etiopiske delegation til det achæmenidiske rige.[2]
På trods af, at okapien ikke er klassificeret som en truet dyreart, er bestanden alligevel truet af blandt andet skovfældninger og krybskytter. Verdens bestand af okapier er formodet til 10.000–20.000. Der arbejdes i Congo på at bevare bestanden, dette blandt andet via undersøgelser af adfærd, levevis mm. Arbejdet førte i 1992 til dannelsen af the Okapi Wildlife Reserve.
Det primære avlscenter Epulu, i hjertet af reservatet, styres af 'the Congolese Institute for Nature Conservation' (ICCN) i samarbejde med Gillman International Conservation (GIC), som modtager støtte fra bl.a.UNESCO, the Frankfurt Zoological Society and WildlifeDirect såvel som fra zoologiske haver over hele verden. Foreningen 'The Wildlife Conservation Society' deltager også aktivt i 'the Okapi Wildlife Reserve.'
8. juni 2006 rapporterede videnskabsmænd om synlige spor af overlevende okapier i Congos Virunga-nationalpark. Dette er den første officielle rapport af okapier set i naturen siden 1959, næsten et halvt århundrede efter[3].
Den 27. september 2006 blev en okapi ved navn Sauda (betyder "mørk skønhed" på swahili) født i Brookfield Zoo i den amerikanske stat Illinois[4].
Okapien (Okapia johnstoni) er et pattedyr. På trods af, at den visuelt er nærmest sammenlignelig med zebraen, er okapien af giraf-familien, der sammen med giraffen udgør familien giraffer. Okapien er den eneste art i slægten Okapia. Den når en længde på 2-2,2 m med en hale på 30–42 cm og vejer 200–250 kg. Den er 1,5–2 m høj til skulderen. Hunnen er lidt større end hannen. Den lever i det centrale Afrikas regnskove, Nærmere bestemt Ituri-skovene som ligger i den nordøstlige del af Demokratiske Republik Congo. Føden er planteføde.
Hunnen er drægtig i 425 til 491 dage, hvorefter hun føder én unge.
Okapien blev først opdaget af videnskaben omkring år 1900, og det er meget sent for så stort et dyr. Grunden kan være, at den er meget sky. Okapien og giraffen bruger begge deres lange tunge til at hive blade af tornede træer. Men som det ofte er tilfældet blandt dyr der er beslægtede, så er den af dem der lever i regnskoven mindre end den der lever i mere åbne områder.
Das Okapi (Okapia johnstoni), auch Waldgiraffe genannt, ist ein Paarhufer aus der Familie der Giraffenartigen. Näher mit den Giraffen (Giraffa) als mit anderen Paarhufern verwandt, ähnelt es in seinen Körperproportionen eher typischen Huftieren als den Giraffen. Gekennzeichnet ist es durch seine kontrastreiche Färbung aus rotbraun, schwarz und weiß sowie den vergleichsweise langen Hals. Das Okapi bewohnt den Regenwald in Zentralafrika und wird von der IUCN als stark gefährdet (endangered) eingestuft. Als sehr scheuer Bewohner des Regenwaldes ist es bisher nur wenig erforscht. Es wurde als eines der letzten Großsäugetiere erst im Jahre 1901 beschrieben.
Okapis erreichen im Schnitt eine Länge von 2,5 m, eine Schulterhöhe von 1,5 m und ein Gewicht von 200 bis 300 kg (durchschnittlich 250 kg). Weibchen sind geringfügig größer als Männchen. Die Männchen haben auf der Stirn zwei bis zu 15 cm lange, behaarte und stumpfe Hörner (Ossiconen). Bei den Weibchen sind diese Hörner nur ansatzweise ausgebildet oder fehlen ganz. Anatomisch ähneln Okapis dem Grundbauplan der Giraffidae, sie teilen also zum Beispiel den vergleichsweise langen Hals und die lange Zunge mit der Giraffe.[1]
Die äußere Erscheinung des Okapis ist unverwechselbar. Die Grundfarbe ist rötlich-braun bis fast schwarz. Im Kontrast dazu stehen weiße Wangen, eine weiße Kehle, die weißen unteren Teile der Beine sowie die weiß-schwarz gestreiften oberen Hälften der Beine.[1] Die dunkle (blaue), bis zu 25 cm ausstreckbare Zunge kann neben der Nahrungsaufnahme auch benutzt werden, um Augen, Nasenlöcher oder den Rest des Körpers zu reinigen.[1]
Das Vorkommen der Okapis beschränkt sich auf äquatoriale Regenwälder im Norden, Zentrum und Osten der Demokratischen Republik Kongo. Hauptsächliches Verbreitungsgebiet ist der Ituri-Regenwald mit dem in ihm gelegenen Okapi-Wildtierreservat.[2] 2006 wurden erstmals seit 1959 wieder Okapispuren im Nationalpark Virunga gesehen, 2008 gelangen erste Kameraaufnahmen von dort lebenden Okapis.[3][4]
Okapis kommen generell nicht unter 500 m über dem Meeresspiegel vor und fehlen daher in den Sumpfwäldern im Westen des Landes. Im Osten wird das Verbreitungsgebiet durch montanen Wald, im Norden durch Savanne und im Süden durch offene Wälder begrenzt. Okapis sind am häufigsten zwischen 500 und 1000 m Höhe anzutreffen, in Ausnahmefällen aber auch bis in 1450 m Höhe.[1] Okapis kommen in Dichten von 0,1–1,2 (Schnitt 0,45) Exemplaren pro km² vor.[5]
Das Okapi ist vorrangig tagaktiv, gelegentlich wird es auch in der Nacht beobachtet. Die Tiere sind Einzelgänger und wurden nur selten als Paare oder in kleinen Gruppen gesehen. Männchen bewegen sich in einem Aktionsraum von etwa 10 km² und legen täglich etwa 4 km zurück; Weibchen und jüngere Tiere sind weniger aktiv und besetzen kleinere Aktionsräume. Die Männchen markieren ihre Reviere offenbar mit Urin, genauere Erkenntnisse zum Sozialverhalten liegen jedoch nicht vor.[1]
Okapis suchen auf eingelaufenen, regelmäßig genutzten Pfaden nach Nahrung. Sie ernähren sich hauptsächlich von Blättern, Knospen und jungen Trieben, die sie mit ihrer langen, greiffähigen Zunge von den Ästen abreißen. Gemieden werden Monokotyledonen, die meisten häufigen Pflanzen des Unterholzes sowie junge Pflanzen von Bäumen, die ausgewachsen das Regenwalddach bilden.[1][6]
Die Fortpflanzung des Okapi ist an keine bestimmte Jahreszeit gebunden. Der Östrus des Weibchens dauert üblicherweise etwa 15 Tage. Die Männchen finden die Weibchen offenbar über olfaktorische Reize. Das Weibchen bringt nach 414–493 Tagen Tragzeit ein einzelnes Jungtier zur Welt; es hat bei der Geburt eine Schulterhöhe von 72–83 cm und wiegt 14–30 kg. Die Jungtiere stehen etwa eine halbe Stunde nach der Geburt auf. Nachdem sie 1–2 Tage der Mutter folgen, suchen sie sich ein Versteck und bleiben dort während der nächsten beiden Monate. Sie sind derweilen wenig aktiv, bleiben in der Nähe des Verstecks und werden von der Mutter gesäugt und mit Fußtritten verteidigt. Nach etwa drei Wochen können sie feste Nahrung aufnehmen. Sie werden nach meist sechs Monaten entwöhnt und sind mit drei Jahren ausgewachsen. Die Geschlechtsreife trat bei Weibchen in Gefangenschaft ab 1,5 Jahren ein.[1]
Der bedeutendste natürliche Feind des Okapis ist der Leopard (Panthera pardus). In menschlicher Obhut werden Okapis üblicherweise 15 bis 20 Jahre alt, aus der Natur liegen zur Lebenserwartung keine Erkenntnisse vor. Der Altersrekord in zoologischer Haltung beläuft sich auf 33 Jahre.[1]
Zusammen mit der Giraffe ist das Okapi einer der zwei heute noch lebenden Vertreter der Giraffenartigen (Giraffidae). Es werden bisher keine Unterarten unterschieden.[1]
Der Bestand frei lebender Okapis wird auf 10.000 bis 50.000 Exemplare geschätzt. Verlässliche Bestandszahlen liegen nicht vor, die tatsächliche Zahl könnte somit weit niedriger liegen. Derzeit sind die untersuchten Populationen im Sinken begriffen. Die wichtigsten Vorkommen des Okapis konzentrieren sich größtenteils auf Schutzgebiete, wie das Okapi-Wildreservat und den Maiko-Nationalpark. Dazu leben einige Tiere im Norden des Virunga-Nationalparks. Die IUCN führt das Okapi inzwischen als stark gefährdet (endangered), da es nur in einem recht kleinen Gebiet vorkommt, durch Lebensraumzerstörung bedroht ist und durch illegale Nachstellungen starke Bestandseinbußen erlitten hat. Das Okapi wird von der lokalen Bevölkerung vor allem wegen seines Fleisches und seiner Haut bejagt.[5]
Für das Okapi besteht seit seiner Gründung 1985 ein Europäisches Erhaltungszuchtprogramm (EEP) im Rahmen des Europäischen Zooverbands. Weltweit lebten im November 2010 119 Exemplare in wissenschaftlich geleiteten zoologischen Gärten, 57 davon in Europa. EEP-Koordinator ist Sander Hofman im Zoo Antwerpen.[7]
Im Juli 2012 wurde die Okapi-Station Epulu im Ituri-Regenwald von Rebellen angegriffen und zerstört. Sechs Menschen, meistens Ranger, und 13 der 14 dort gehaltenen Okapis wurden getötet und die Station durch Feuer vernichtet. Der EEP-Koordinator Hofmann aus Antwerpen hat alle Okapis haltenden Zoos um zusätzliche Unterstützung gebeten, um die Station wieder aufbauen zu können.[8]
Die Alte Welt und Zentralafrika könnten bereits in der Zeit des persischen Königs Xerxes I. in Kontakt mit der Tierart gekommen sein. Ein Bildfeld eines Frieses in Persepolis zeigt drei Afrikaner; der dritte führt ein Tier mit sich, das allem Anschein nach ein Okapi ist.[9]
Tausende Jahre lang nutzten die vom Landbau lebenden Bantu und die Mbuti das Okapi als zusätzliches Nahrungsmittel.[10] Für die westliche Welt wurde das Okapi im Übergang vom 19. zum 20. Jahrhundert von Henry Hamilton Johnston (1858–1927) entdeckt, dem Forschungsreisenden, Diplomaten und Verfechter britischer Kolonialinteressen in Afrika, worauf auch der Namensbestandteil „johnstoni“ hinweist.[11] Johnston hatte aus den 1890 publizierten Reiseberichten In darkest Africa des Afrikaforschers Henry Morton Stanley von einem Tier erfahren, das die einheimischen Wambutti, ein Pygmäen-Stamm, atti nannten. Dieses sollte einem Esel ähneln und in den Wäldern des Kongobeckens leben, wo es sich von Blättern ernährte.[12] Er selbst hielt das Tier für ein Zebra, wunderte sich aber über die ungewöhnliche Lebensweise. Nach seiner Versetzung nach Entebbe im heutigen Uganda traf Johnston eine Gruppe gefangener Pygmäen, die ihm die Existenz des Tieres bestätigten. Sie bezeichneten es als o’,api („Okapi“) und beschrieben es als dunkel am Körper mit gestreiften Beinen. Daraufhin bewirkte Johnston die Freilassung der Einheimischen und reiste mit ihnen, sobald es seine Zeit erlaubte, in den Kongo-Freistaat, damals belgische Kolonie. In Mbeni am Semliki befragte er die belgischen Kolonialbehörden nach dem Okapi, die dieses auch kannten. Allerdings hatten sie noch nie eins lebend gesehen, besaßen dafür aber die Reste von zwei, teilweise zu Bandelieren verarbeiteten Beinfellstreifen. Sie händigten die Hautreste Johnston aus, der sie umgehend nach London sandte.[13][14] Dort gelangten sie zu Händen von Philip Lutley Sclater zur wissenschaftlichen Begutachtung. Sclater veröffentlichte im Jahr 1901 die wissenschaftliche Erstbeschreibung des Okapis, wobei er im Vertrauen auf Johnstons Angaben den Namen Equus johnstoni verwendete und somit das Okapi zu den Pferden verwies.[15] Unterdessen reiste Johnston mit den befreiten Pygmäen in den Semliki-Wald weiter, um ein lebendes Okapi zu sichten, blieb dabei aber erfolglos. Die belgischen Kolonialbehörden boten Johnston an, ihm so schnell wie möglich ein vollständiges Fell zuzuschicken. Dies ermöglichte letztendlich ein schwedischer Offizier im belgischen Dienst, der neben einem vollständigen Fell auch zwei Schädel übergab. Anhand dieser erkannte Johnston dann, dass es sich nicht um ein Zebra, sondern um einen Verwandten der Giraffen handelt. Er vermutete aufgrund der kleinen Hörner eine nähere Beziehung zum ausgestorbenen Helladotherium.[14] Nach London verschickt untersuchte dort später Edwin Ray Lankester die Reste. Er veröffentlichte noch 1901 seine neuen Erkenntnisse und verwies das Okapi in die von ihm neu etablierte Gattung Okapia.[16][17] Im Jahr darauf legte Lankester eine umfangreiche Beschreibung des Okapis vor.[18]
Das Okapi ist das Symbol der Deutschen Gesellschaft für Säugetierkunde.[19]
Das Okapi (Okapia johnstoni), auch Waldgiraffe genannt, ist ein Paarhufer aus der Familie der Giraffenartigen. Näher mit den Giraffen (Giraffa) als mit anderen Paarhufern verwandt, ähnelt es in seinen Körperproportionen eher typischen Huftieren als den Giraffen. Gekennzeichnet ist es durch seine kontrastreiche Färbung aus rotbraun, schwarz und weiß sowie den vergleichsweise langen Hals. Das Okapi bewohnt den Regenwald in Zentralafrika und wird von der IUCN als stark gefährdet (endangered) eingestuft. Als sehr scheuer Bewohner des Regenwaldes ist es bisher nur wenig erforscht. Es wurde als eines der letzten Großsäugetiere erst im Jahre 1901 beschrieben.
Okapi (ha̍k-miâ: Okapia johnstoni), sī Tn̂g-ām-lo̍k-kho ê chhī-leng tōng-bu̍t, thé-hêng pí tn̂g-ām-lo̍k khah sè, goā-hêng tiān-tò chhin-chhiūⁿ bé, iah-sī hoe-pan-bé, in-ūi hiat-iân kap tn̂g-ām-lo̍k siāng oá-kīn, só͘-í seng-bu̍t-ha̍k ê hun-lūi pian chò kāng chi̍t kho.
Okapi seⁿ-thoàⁿ ê só͘-chāi kan-taⁿ sī Congo Bîn-chú Kiōng-hô-kok (kū-miâ Zaire). 1901 nî chiah hō͘ lâng hoat-kiàn.
Okapi (jina la kisayansi: Okapia johnstoni) ni mamalia wa familia ya twiga. Umbo lake hufanana na farasi ina michoro miguuni kama punda milia lakini haina uhusiano naye, ni aina ya twiga.
Okapi ni mnyama aliyejulikana na wenyeji wa maeneo yake tu hadi mwaka 1901. Hapo zamani ilikuwa inaaminika kuwa mnyama huyu hupatikana tu katika misitu ya Ituri lakini mwaka 2006 zilipatikana dalili zilizoonyesha kwamba mnyama huyu yuko pia kwenye misitu ya hifadhi ya taifa ya Kongo ya Virunga. Kwenye misitu ya Ituri kuna hifadhi ya Okapi yenye eneo la km² 14,000.
Shingo yake ni fupi kuliko twiga lakini ina ulimi mrefu sana wa kujipatia majani unaomwezesha kusafisha masikio yake yeye mwenyewe. Dume ina pembe mbili fupi kichwani.
Kimo cha okapi ni hadi mita 2.5 kichwani na hadi mita 2 mabegani. Anafikia uzito kati ya kg 200 hadi 250. Anakula majani ya miti pamoja na nyasi, matunda na nyoga.
Okapi kwenye bustani ya wanyama ya Bristol (Uingereza)
Okapi wawili
Okapi wa dume akionyesha ulimi kwenye bustani ya wanyama ya Bristol (Uingereza)
Ili kupata maelezo kuhusu masanduku ya uanapwa ya spishi angalia: Wikipedia:WikiProject Mammals/Article templates/doc.
Okapi (lat. Okapia johnstoni) jeste sisar koji živi samo u centralnoj Africi. Posljednji je živi kičmenjak većih dimenzija otkriven u posljednjih nekoliko desetaka godina.
Okapi živi u gustim šumama Zaira. Ima određene karakteristike žirafe, konja i zebre, te je veoma stidljiva životinja koja je u stanju osjetiti čovjekovu prisutnost na nekoliko kilometara udaljenosti. Veoma ga je teško uhvatiti. Okapi je približno težak oko 250 kg, visok oko 160 cm, ima velike uši i usne kao žirafa, a mužjak ima dva roščića. Prilagođen je životu u šumama i voli usamljenički život. Naročito je zanimljivo sporazumijevanje između okapija. Mužjaci i ženke "kašljucaju" dok mladunci "muču". Kao znak upozorenja na opasnost svi koriste dugačak zvižduk. Tjelesnu higijenu održava pomoću dugog jezika kojim može dohvatiti veliki dio tijela. Okapi je životinja sa razvijenim navikama i obično se kreću istim stazama.
Proučavajući područje u kojem živi ova životinja, naučnici su utvrdili da za prehranu koristi tridesetak vrsta biljki, a najviše voli pupoljke i mlado lišće.
Okapi je samotnjačka životinja, osim u periodu parenja kada se stvaraju parovi koji se odmah poslije parenja razilaze. Na osnovu primjera iz zooloških vrtova u Frankfurtu, Rotterdamu i Chicagu gdje postoji nekoliko primjeraka okapija, ženka nosi mladunče 14 mjeseci, a doji ga šest mjeseci.
Ovu rijetku životinju, koja predstavlja primjerak od neprocjenjive vrijednosti za svaki zoološki vrt u svijetu, otkrio je britanski istraživač Henry Livingstone na osnovu priča koje je čuo od pigmeja. Priča o neobičnoj životinji zainteresirala je i tadašnjeg guvernera Ugande, Johnstona koji je 1900. godine organizirao ekspediciju sa zadatkom da je otkrije. Članovi ekspedicije nisu uspjeli uhvatiti "tajanstvenu životinju sličnu konju" ali su od pigmeja dobili prvi dokaz o njenom postojanju: dva komada kože koje su poslali Kraljevskom zoološkom društvu u Londonu. Godinu dana kasnije dobili su nekoliko cijelih koža i jednu lobanju. Ovo je zoolozima i paleontolozima omogućilo da svrstaju životinju pod imenom okapi (Okapia johnstoni). Mada po obliku tijela podsjeća na konja, okapi nije njegov srodnik nego pripada porodici žirafa. Okapi predstavlja svojevrsni živi fosil koji je vijekovima ostao izoliran u prašumama Zaira. Godinama su ekspedicije iz različitih zemalja pokušavale uhvatiti živog okapija. Amerikanci su uspjeli uhvatiti dva ali su obje životinje uginule čim su napustile afričko tlo. Prvi su Belgijanci 1918. godine uspjeli prenijeti u Evropu živog okapija. Životinja je smještena u zoološki vrt u Antwerpenu.
The okapi, Okapia johnstoni, is a giraffid artiodactyl mammal native tae the Ituri Rainforest, locatit in the northeast o the Democratic Republic o the Congo, in Central Africae. Altho the okapi bears striped markins reminiscent o zebras, it is maist closely relatit tae the giraffe.
The ainimal wis broucht tae prominent European attention bi speculation on its existence foond in popular press reports coverin Henry Morton Stanley's joorneys in 1887. Remains o a carcass wur later sent tae Lunnon bi the Inglis adventurer an colonial admeenistrator Harry Johnston an acame a media event in 1901.[2] The day, aboot 10,000–20,000 remain in the wild an as o 2011, 42 different institutions display them warldwide.[3][4]
-MJ.jpg)
.jpg)
|journal= (help) Okapi (jina la kisayansi: Okapia johnstoni) ni mamalia wa familia ya twiga. Umbo lake hufanana na farasi ina michoro miguuni kama punda milia lakini haina uhusiano naye, ni aina ya twiga.
Okapi ni mnyama aliyejulikana na wenyeji wa maeneo yake tu hadi mwaka 1901. Hapo zamani ilikuwa inaaminika kuwa mnyama huyu hupatikana tu katika misitu ya Ituri lakini mwaka 2006 zilipatikana dalili zilizoonyesha kwamba mnyama huyu yuko pia kwenye misitu ya hifadhi ya taifa ya Kongo ya Virunga. Kwenye misitu ya Ituri kuna hifadhi ya Okapi yenye eneo la km² 14,000.
Shingo yake ni fupi kuliko twiga lakini ina ulimi mrefu sana wa kujipatia majani unaomwezesha kusafisha masikio yake yeye mwenyewe. Dume ina pembe mbili fupi kichwani.
Kimo cha okapi ni hadi mita 2.5 kichwani na hadi mita 2 mabegani. Anafikia uzito kati ya kg 200 hadi 250. Anakula majani ya miti pamoja na nyasi, matunda na nyoga.
PichaOkapi kwenye bustani ya wanyama ya Bristol (Uingereza)
Okapi wawili
Okapi wa dume akionyesha ulimi kwenye bustani ya wanyama ya Bristol (Uingereza)
The okapi, Okapia johnstoni, is a giraffid artiodactyl mammal native tae the Ituri Rainforest, locatit in the northeast o the Democratic Republic o the Congo, in Central Africae. Altho the okapi bears striped markins reminiscent o zebras, it is maist closely relatit tae the giraffe.
The ainimal wis broucht tae prominent European attention bi speculation on its existence foond in popular press reports coverin Henry Morton Stanley's joorneys in 1887. Remains o a carcass wur later sent tae Lunnon bi the Inglis adventurer an colonial admeenistrator Harry Johnston an acame a media event in 1901. The day, aboot 10,000–20,000 remain in the wild an as o 2011, 42 different institutions display them warldwide.
Okapi (lat. Okapia johnstoni) jeste sisar koji živi samo u centralnoj Africi. Posljednji je živi kičmenjak većih dimenzija otkriven u posljednjih nekoliko desetaka godina.
L’ocapi es un animal descobèrt recentament (1900) e qu'èra considerat coma intermediari entre una girafa e un caval. Abita essencialament dins l'èst de la Republica Democratica de Còngo, dins la region de l'Ituri. La resèrva de fauna d'ocapis li es especificament dedicada.
Okapio (Okapia johnstoni) esas mamifero, qua vivas en central Afrika. Ol aspektas la zebro ma reale esas la sola parento di la jirafo. Estimesas ke existas 10 000–20 000 okapii. On timas ke la okapio extingos pro ke ol esas chasita da la nepermisita chaseri.
La okapio esas tre anxioza animalo. Til 1901 nur la lokala homi savis pri la existo di la okapio.
Το οκάπι είναι αρτιοδάκτυλο θηλαστικό της οικογενείας των Καμηλοπαρδαλιδών, που απαντά αποκλειστικά στα δάση βροχής (rain forests) της Λαϊκής Δημοκρατίας του Κονγκό. Η επιστημονική του ονομασία είναι Okapia johnstoni και δεν περιλαμβάνει υποείδη.[2]
Ιδιαίτερο σε εμφάνιση θηλαστικό, το οκάπι είχε κινήσει το ενδιαφέρον των επιστημόνων από τα τέλη του 19ου αιώνα, από αναφορές του εξερευνητή της αφρικανικής ηπείρου Χένρι Στάνλεϊ. Όπως συνέβη με πληθώρα άλλων ειδών του ζωικού βασιλείου, αυτό το «ενδιαφέρον» προκάλεσε τον αποδεκατισμό του από τους κυνηγούς που, σε συνδυασμό με τους συνεχείς εμφυλίους πολέμους στις περιοχές όπου ζει, το έφεραν σήμερα να ανήκει σε αυτά που κινδυνεύουν (EN).[3]
Η επιστημονική ονομασία του γένους, Okapia, είναι η νεολατινική απόδοση της λέξης o'api, με την οποία αποκαλείται το θηλαστικό στην περιοχή όπου ζει, από τους ιθαγενείς Λέσε της Λαϊκής Δημοκρατίας του Κονγκό.
Η επιστημονική ονομασία του είδους, johnstoni παραπέμπει στον Άγγλο κυβερνήτη της Ουγκάντα, την εποχή της αποικιοκρατίας, Χάρι Τζόνστον (Harry Johnston, 1858-1927), ο οποίος υπήρξε και ερασιτέχνης φυσιοδίφης, προς τιμήν του οποίου ονομάστηκε το θηλαστικό. Θεωρείται ότι, πρώτος αυτός, είχε στην κατοχή του δείγματα που προσέφερε στην επιστημονική κοινότητα, παρόλο που ο ίδιος δεν είχε δει ποτέ το ζώο. Ωστόσο, κατάφερε να αποκτήσει από κάποιους πυγμαίους κομμάτια από δέρμα και, αργότερα, το κρανίο ενός ατόμου, από το οποίο έγινε και η ταυτοποίηση του θηλαστικού ως συγγενές της καμηλοπάρδαλης.
Η αγγλική και η ελληνική ονομασία του θηλαστικού είναι και αυτές «απόδοση» του o'api, των ντόπιων ιθαγενών.
Το οκάπι αποτελεί μονοτυπικό είδος εντός του γένους Okapia, δηλαδή δεν περιλαμβάνει υποείδη. Περιγράφηκε από τον Άγγλο δικηγόρο και ζωολόγο Φίλιπ Σκλάτερ (Philip Lutley Sclater, 1829-1913), το 1901, ως Equus johnstoni. Το ίδιο έτος, ο -επίσης- Άγγλος ζωολόγος Ρέι Λάνκεστερ (Ray Lankester, 1847-1929) μετέφερε το είδος στο σημερινό του γένος, Okapia.[4]
Παρά το γεγονός ότι το οκάπι ήταν άγνωστο στον δυτικό κόσμο μέχρι τον 20ό αιώνα, πιθανότατα είχε απεικονιστεί, από τις αρχές του πέμπτου αιώνα π.Χ. στην πρόσοψη του περίφημου υπόστυλου τέμπλου Apadana της Περσέπολης, ως δώρο από την Αιθιοπική ακολουθία προς το βασίλειο των Αχαιμενιδών.[5] Για χρόνια, οι Ευρωπαίοι άποικοι στην Αφρική είχαν ακούσει για ένα ζώο που το έλεγαν «αφρικανικό μονόκερο». Επίσης, στο οδοιπορικό του για την εξερεύνηση του Κονγκό, ο περίφημος Χένρι Στάνλεϊ (Henry Morton Stanley, 1841-1904) έκανε αναφορά για ένα είδος «γαϊδάρου» που οι ντόπιοι το ονομάζεται atti, Αργότερα, οι ερευνητές διαπίστωσαν ότι επρόκειτο για το οκάπι. Οι παλαιοί εξερευνητές πιθανόν να είχαν δει την φευγαλέα φιγούρα του ζώου, καθώς διέφευγε μέσα από τους θάμνους και, επειδή το οπίσθιο μέρος του είναι ραβδωτό, το εκλάμβαναν ως κάποιο δασικό είδος ζέβρας.
Πολλοί ερευνητές χαρακτηρίζουν το οκάπι ως παράδειγμα ζωντανού απολιθώματος.
Το οκάπι απαντά, αποκλειστικά, σε -σχετικά περιορισμένης έκτασης περιοχή- της κεντρικής Αφρικής, συγκεκριμένα σε τμήματα της Κ., Β. και Α. Λαϊκής Δημοκρατίας του Κονγκό (ΛΔΚ). Αυτά τα εδάφη βρίσκονται βόρεια και ανατολικά του ποταμού Κονγκό, από το δάσος Μαΐκο (Maiko), βόρεια προς το δάσος Ιτούρι (Ituri) και, στη συνέχεια, δυτικά μέσα από τις λεκάνες απορροής των ποταμών Ρούμπι (Rubi), Τέλε (Tele) και Έμπολα (Ebola), που εκτείνονται βόρεια προς τον ποταμό Ουμπάνγκι (Ubangi). Οι αριθμοί των οκάπι είναι πολύ μικρότεροι στα δυτικά και νότια του ποταμού Κονγκό, συγκεκριμένα από τη δυτική όχθη του ποταμού Λομάμι (Lomami), δυτικά προς τις λεκάνες απορροής των ποταμών Άνω Λομέλα (Lomela) και Τσουάπα (Tshuapa).[6] Στο, σχετικά, πρόσφατο παρελθόν, το οκάπι περιπλανιόταν περιστασιακά στο γειτονικό δάσος Σεμλίκι (Semliki) της Δ. Ουγκάντα.[7]
Η έκταση της ευρύτερης κατανομής -εκεί δηλαδή που το θηλαστικό έχει παρατηρηθεί- είναι 380.000 χλμ², περίπου, αλλά σε αυτή την έκταση περιλαμβάνονται και ακατάλληλοι οικότοποι, όπως υποβαθμισμένα και βαλτώδη δάση, καθώς και αστικές περιοχές. Εξαιρουμένων όλων αυτών, το εμβαδόν περιορίζεται στα 244.000 χλμ², περίπου.[8] Ωστόσο, από τα αποτελέσματα που έδωσε πολύ πρόσφατη έρευνα, ο «πυρήνας» όπου απαντάται συνεχώς και, σε συμπαγείς πληθυσμούς, είναι μόλις 14.112 χλμ².[8]
Γενικά, προτιμά να συγκεντρώνεται μέσα και γύρω από τις προστατευόμενες περιοχές, αλλά η περαιτέρω έρευνα δυσκολεύει πολύ, λόγω της απόστασης και της επακόλουθης αδυναμίας πρόσβασης των ενδιαιτημάτων, κάτι που χειροτερεύει από την υψηλή ανασφάλεια στην Λαϊκή Δημοκρατία του Κονγκό κατά τη διάρκεια των τελευταίων δύο δεκαετιών, λόγω στρατιωτικών συρράξεων. Κατά συνέπειαν, εκτεταμένες περιοχές που, δυνητικά, μπορεί να χρησιμοποιούνται από το θηλαστικό, έχουν μελετηθεί ανεπαρκώς. Επιπλέον, τα οκάπι φημίζονται για τον κρυπτικό τους χαρακτήρα, οπότε μπορούν εύκολα να περάσουν απαρατήρητα, ειδικά όταν οι πληθυσμοί είναι μικροί.
Το οκάπι είναι είδος άρρηκτα συνδεδεμένο με τα κλειστά, πυκνά ημιορεινά ή ορεινά δάση υψηλού θόλου, πρωτογενή ή δευτερογενή, τα οποία βρίσκονται στην ευρύτερη περιοχή κατανομής του (βλ. Γεωγραφική κατανομή), μεταξύ 500 και 1500 μ., περίπου. Δεν συχνάζει σε δασικές στοές ή την δασική σαβάνα, ούτε σε διαταραγμένους οικοτόπους γύρω από μεγάλους οικισμούς. Εποχιακά, μπορεί να βρεθεί σε βρεγμένα εδάφη, αλλά δεν απαντά σε πραγματικά πλημμυρισμένες περιοχές ή εκτεταμένους δασικούς βάλτους. Ωστόσο, μπορεί να αναζητά την τροφή του στα μικρά δασικά ξέφωτα που έχουν δημιουργηθεί από την πτώση δένδρων, αλλά μόνον κατά τα πρώτα στάδια της αναγέννησής τους.[9]
Γενικά, η παρουσία του οριοθετείται από τα ιδιαίτερα υψηλά ορεινά δάση στα ανατολικά, τους βάλτους προς τα νοτιοανατολικά, τα βαλτοδάση κάτω από τα 500 μ. στα δυτικά, τις σαβάνες του Σαχέλ ή του Σουδάν στο βορρά, και τις πολύ ανοικτές δασώδεις περιοχές στο νότο.
Το οκάπι είναι αρκετά «ιδιαίτερο» στο παρουσιαστικό του που, με λίγη παρατηρητικότητα, προδίδει την αρχέγονη συγγένειά του με την καμηλοπάρδαλη, το άλλο μέλος της οικογενείας. Όντως, το σχήμα του σώματος του είναι παρόμοιο με εκείνο της καμηλοπάρδαλης, αλλά με πολύ βραχύτερο λαιμό και κοντύτερα πόδια, που ωστόσο παραμένουν αρκετά μακριά σε σχέση με το ισχυρό σώμα.
Τα ζώα έχουν σκούρα κοκκινωπή ράχη, με εντυπωσιακές οριζόντιες λευκές ρίγες, τόσο στα μπροστινά πόδια, όσο και στα πίσω από το ύψος των γλουτών, στοιχείο που με φευγαλέα ματιά, τα κάνει να μοιάζουν με ζέβρες. Οι ραβδώσεις αυτές ενδεχομένως να βοηθούν τα νεαρά άτομα να ακολουθούν τις μητέρες τους μέσα στο πυκνό δάσος βροχής και μπορεί επίσης να χρησιμεύουν ως καμουφλάζ.[10] Το τρίχωμά τους είναι βελούδινο και με ελαιώδη υφή, ειδικά διαμορφωμένο για να απωθεί το νερό στο περιβάλλον του δάσους βροχής όπου απαντώνται.[11]
Ένα ακόμη ιδιαίτερο χαρακτηριστικό των οκάπι είναι οι μικρές κεράτινες προεξοχές στην κορυφή του κεφαλιού των αρσενικών. Αυτά τα φύματα καλύπτονται από δέρμα και ονομάζονται οστεόκωνοι (ossicones), απαντώνται δε μόνον στα δύο γένη της οικογένειας Καμηλοπαρδαλίδες (καμηλοπάρδαλη και οκάπι).
.Τα οκάπι είναι μοναδικά, υπό την έννοια ότι είναι τα μόνα δασόβια οπληφόρα (ungulates) που εξαρτώνται αποκλειστικά από το φύλλωμα υπορόφου, ενώ είναι γνωστό ότι τρέφονται με πάνω από 100 είδη φυτών. Προτιμούν τα φύλλα των δέντρων και τους ανθοφόρους οφθαλμούς (μπουμπούκια), αλλά το διαιτολόγιό τους περιλαμβάνει, επίσης, χόρτα, φτέρες, φρούτα και μανιτάρια. Μάλιστα, πολλά από τα μανιτάρια αλλά και διάφορα φυτικά είδη με τα οποία τρέφονται, είναι δηλητηριώδη για τον άνθρωπο.
Εξέταση των κοπράνων τους αποκάλυψε ότι καταναλώνουν άνθρακα (καρβουνιασμένο ξύλο) από δέντρα που κάηκαν από κεραυνούς. Επιτόπιες παρατηρήσεις πεδίου υποδεικνύουν ότι, οι απαιτήσεις τους σε μεταλλικά στοιχεία και αλάτι καλύπτονται κυρίως από έναν θειούχο, ελαφρώς αλμυρό, κοκκινωπό πηλό που βρίσκεται κοντά σε ποτάμια και ρέματα.
Ορισμένα οκάπι που ζουν σε ζωολογικούς κήπους εμφανίζουν το γενετικό φαινόμενο της μονοσωμίας (monosomy), μιας κατάστασης ανευπλοειδίας, κατά την οποία υφίσταται ένα (1) μόνον αντίγραφο ενός χρωμοσωμικού ζεύγους. Επίσης, μερικά άτομα έχουν 46 χρωμοσώματα, ενώ άλλα έχουν 45. Αυτό το είδος ανευπλοειδίας συχνά αναφέρεται ως σύντηξη ή αναδιανομή Ρόμπερτσον (Robertsonian fusion or translocation, ROB) που, ωστόσο, δίνει υγιείς, βιώσιμους απογόνους.[12]
Τα οκάπι είναι, κυρίως, ημερόβια θηλαστικά, αν και πρόσφατες φωτογραφίες θέτουν υπό αμφισβήτηση αυτή την υπόθεση. Μια φωτογραφία ενός οκάπι, στην οποία φαίνεται να βόσκει στο δάσος Ουαταλίνγκα (Watalinga) του Εθνικού Πάρκου Βιρούνγκα (Virunga National Park), τραβήχτηκε στις 02:30 το πρωί, υποδεικνύοντας έτσι ότι τα ζώα μπορούν να τρέφονται, επίσης, κατά την διάρκεια της νύκτας.
Γενικά, είναι ζώα μοναχικά, που συνευρίσκονται μόνο για να αναπαραχθούν, με εξαίρεση τις μητέρες και τα μικρά τους. Περιπλανώνται αναζητώντας τροφή στο δάσος και ακολουθούν σταθερά, πατημένα μονοπάτια μέσα στην πυκνή βλάστηση. Κινούνται σε αλληλοεπικαλυπτόμενες περιοχές αρκετών τετραγωνικών χιλιομέτρων και, συνήθως, η πυκνότητα των επί μέρους ατόμων είναι 0,6 ζώα ανά χλμ², περίπου.
Τα οκάπι έχουν διάφορες μεθόδους επικοινωνίας και κατοχύρωσης του ζωτικού τους χώρου, συμπεριλαμβανομένων ειδικών αδένων που βρίσκονται σε κάθε πόδι, οι οποίοι παράγουν μια ουσία με οσμή πίσσας. Ωστόσο, όπως και πολλά άλλα θηλαστικά, χρησιμοποιούν και την «κλασική» οριοθέτηση της περιοχής τους, με ούρηση. Το αρσενικό είναι έντονα εδαφικό σε σχέση με άλλα αρσενικά, αλλά «επιτρέπει» στα θηλυκά να περάσουν μέσα από την περιοχή του για να τραφούν.
Η εποχή του ζευγαρώματος είναι από τον Μάιο μέχρι τον Ιούλιο. Κατά το τελετουργικό ερωτοτροπίας, τα ζώα αλληλοπροσεγγίζονται, κάνουν κύκλους, και μυρίζει ή γλείφει το ένα το άλλο.[13] Το θηλυκό, που έχει ήδη δείξει ανιχνεύσει τις εκκρίσεις του αρσενικού, το ακολουθεί μέσα στο πυκνό δάσος, ενώ μπορεί να υπάρχουν συγκρούσεις μεταξύ αρσενικών που «εποφθαλμιούν» το ίδιο θηλυκό.
Μετά από περίοδο κύησης περίπου 15 μηνών, το θηλυκό γεννά ένα (1) μοσχαράκι (calf), με ύψος 75 εκ. στο ακρώμιο και βάρος 20 κιλά, περίπου. Ακολουθεί την μητέρα του για λίγες ημέρες, μέχρι να μάθει να κρύβεται στους θάμνους, ενώ αρχίζει να ανεξαρτητοποιείται στους 6 με 10 μήνες.
Ωστόσο, οι συνθήκες αναπαραγωγής του είδους, σε άγρια κατάσταση είναι ελάχιστα μελετημένες.
Το οκάπι θα μπορούσε να συνυπάρξει με τις, μικρής κλίμακας και χαμηλής όχλησης, ανθρώπινες δασικές δραστηριότητες. Ωστόσο, στην πλειονότητα των περιπτώσεων, η διαταραχή των οικοσυστημάτων του είναι τέτοια που, τα ζώα εξαφανίζονται από μεγάλες περιοχές. Οι κύριοι λόγοι, είναι η απώλεια των ενδιαιτημάτων τους από την εκτεταμένη υλοτομία και την παράνομη ανθρώπινη εγκατάσταση στις προστατευόμενες περιοχές.[8][9]
Επιπροσθέτως και παρά τις απαγορεύσεις, εξακολουθεί ακόμη να υπάρχει λαθροθηρία για το κρέας και το δέρμα του ζώου, ιδιαίτερα σε περιοχές όπου χρησιμοποιούνται παγίδες, είτε αυτές στήνονται για τα ίδια τα οκάπι, είτε συλλαμβάνονται μόνον τυχαία και περιστασιακά.[8][9] Στην περιοχή Τβαμπίνγκα-Μούντο (Twabinga-Mundo), ανεπίσημα στοιχεία δείχνουν ότι το οκάπι είναι στοχευμένο για το δέρμα και το κρέας του, και οι αριθμοί του έχουν υποστεί δραστική μείωση κατά τη διάρκεια των τελευταίων δύο δεκαετιών, με ντόπιους να αναφέρουν ότι το οκάπι έχει το πιο ακριβό κρέας των θηραμάτων που διατίθενται.[14] Τα οκάπι υπήρχαν νότια της πόλης Ακέτι (Aketi) και κοντά στην πόλη Μπούτα (Buta) αλλά, σήμερα, δεν υπάρχουν ενδείξεις παρουσίας τους, ενώ ντόπιοι ανέφεραν ότι πρόσφατα είχε κυνηγηθεί από τους νομάδες κυνηγούς Μπανγκαλέμα (Bangalema).[15]
Σύμφωνα με μελέτη του 2013, περίπου το 1/3 των -γνωστών σήμερα- περιοχών κατανομής του είδους, είναι πιθανό να διατρέξουν κίνδυνο κατά τη διάρκεια του πρώτου τρίτου του τρέχοντος αιώνα. ΟΙ περιοχές υψηλού κινδύνου περιλαμβάνουν το νότιο-ανατολικό δάσος Ιτούρι (Ituri), την περιοχή Κισανγκάνι (Kisangani), το Ρούμπι-Τέλε (Rubi-Tele), και τα δυτικά και ανατολικά όρια του εύρους κατανομής των ζώων, στη λεκάνη του ποταμού Έμπολα (Ebola) και την περιοχή Βιρούνγκα-Χόγιο (Virunga-Hoyo), αντίστοιχα.[9]
Όμως, η πιο σημαντική τρέχουσα απειλή για το οκάπι είναι η παρουσία των παράνομων ένοπλων ομάδων μέσα και γύρω από τις σπουδαιότερες προστατευόμενες περιοχές. Αυτές οι ομάδες εμποδίζουν την αποτελεσματική δράση για την διατήρηση του θηλαστικού, ακόμη και τις μετρήσεις και την απλή παρακολούθηση στις περισσότερες περιοχές. Επίσης, συνεισφέρουν στο να διευκολυνθεί η λαθροθηρία ελεφάντων, το κυνήγι αγρίων ζώων, η παράνομη εξόρυξη λίθων (χρυσός, κολτάν και διαμάντια), η παράνομη υλοτομία, η παραγωγή ξυλάνθρακα και οι γεωργικές καταπατήσεις.
Το είδος υφίσταται διαρκή μείωση στους πληθυσμούς του, τουλάχιστον από το 1995, η οποία βρίσκεται σε εξέλιξη και αναμένεται να συνεχιστεί, λόγω των σοβαρών, εντεινόμενων απειλών και την έλλειψη αποτελεσματικής δράσης διατήρησης. Ο ρυθμός μείωσης εκτιμάται ότι έχει υπερβεί το 50% σε πάνω από τρεις γενιές (24 έτη), μεταξύ 1995 και 2013 και αναμένεται να συνεχιστεί για τα επόμενα χρόνια, δεδομένων των πιέσεων στο εύρος κατανομής του είδους. Η εκτίμηση αυτή βασίζεται σε στοιχεία από έρευνες του Καταφυγίου Άγριας Ζωής για το Οκάπι (Okapi Wildlife Reserve), που εκθέτει μείωση 43% 1995 - 2007 και επιπλέον 47% μείωση για την περίοδο 2008-2012.
Το οκάπι, από το 2013, κατατάσσεται πλέον στα Κινδυνεύοντα (ΕΝ, κριτήρια A2abcd+4abcd) είδη της λίστας της IUCN.[3] Ο παγκόσμιος πληθυσμός υπολογίζεται σε 10.000 άτομα, περίπου, από 40.000 άτομα, μόλις μία (1) δεκαετία, πριν. Όμως, οι τρέχοντες αριθμοί πιστεύεται ότι είναι χαμηλότεροι και με τάση μείωσης.
Παρόλο που, το οκάπι, είναι ένα πλήρως προστατευόμενο είδος βάσει της νομοθεσίας της Λαϊκής Δημοκρατίας του Κονγκό, δεν περιλαμβάνεται στα Παραρτήματα της Σύμβασης CITES. Το Καταφύγιο Άγριας Ζωής για το Οκάπι (Okapi Wildlife Reserve), καθώς και το Εθνικό Πάρκο Μάικο φιλοξενούν σημαντικούς πληθυσμούς στις εκτάσεις τους (14.000 χλμ² και 10.800 χλμ², αντίστοιχα), αλλά οι αριθμοί και στις δύο περιοχές έχουν μειωθεί λόγω των απειλών που αναφέρονται παραπάνω. Ενίσχυση της προστασίας των δύο αυτών προστατευόμενων περιοχών είναι τα πιο σημαντικά μέσα για την εξασφάλιση της μακροπρόθεσμης επιβίωσης των οκάπι.[9][16] Ένας μικρός πληθυσμός εξακολουθεί να εμφανίζεται στο δάσος Βαταλίνγκα (Watalinga Forest, 1.100 χλμ²) στον βόρειο τομέα του Εθνικού Πάρκου Βιρούνγκα (Virunga National Park), αλλά δεν απολαμβάνει επί του παρόντος καμίας προστασίας λόγω της παρουσίας ένοπλων ομάδων. Έχουν επίσης καταγραφεί κάποια άτομα στο Καταφύγιο του Όρους Χόγιο (Mt Hoyo Reserve 200 χλμ²), στο Ρούμπι-Τέλε (Rubi-Tele) και το Αμπουμομπάντζι (Abumombanzi Reserve).
Πολλά άτομα διατηρούνται διεθνώς υπό -νόμιμη- αιχμαλωσία. Τον Νοέμβριο του 2011, οι εκπρόσωποι των αιχμάλωτων πληθυσμών της Βόρειας Αμερικής και της Ευρώπης, συμπεριλαμβανομένων και των Σχεδίου Διάσωσης του Είδους (για το οκάπι, SSP) και Ευρωπαϊκού Προγράμματος Απειλούμενων Ειδών (για το οκάπι, ΕΕΡ), συναντήθηκαν για να συζητήσουν το ρόλο της αιχμαλωσίας στη διατήρηση του θηλαστικού και συμφώνησαν να διατηρήσουν έναν, βιώσιμο σε συνεργασία με την παγκόσμια διαχείριση, ex situ πληθυσμό που θα συμβάλλει σε έναν βιώσιμο in situ πληθυσμό.[17] Οι ζωολογικοί κήποι αποτελούν σημαντικούς υποστηρικτές των δράσεων συντήρησης, αφού μόνον το 2010, δώρισαν 225.000 δολάρια στο Σχέδιο Διατήρησης του Οκάπι (Okapi Conservation Project), το 33% του προϋπολογισμού τους.
Τον Μάρτιο του 2013, ιδρύθηκε μια νέα Ομάδα Εμπειρογνωμόνων της Καμηλοπάρδαλης και του Οκάπι (Giraffe and Okapi Specialist Group), που υπάγεται στην IUCN, με σκοπό τον συντονισμό της έρευνας και της διατήρησης και στα δύο είδη Καμηλοπαρδαλιδών και την υποστήριξη της εφαρμογής της στρατηγικής διατήρησης του οκάπι.
Το οκάπι αποτελεί το εθνικό σύμβολο της Λαϊκής Δημοκρατίας του Κονγκό, και εμφανίζεται στο έμβλημα του Ινστιτούτου Προστασίας της Φύσης του Κονγκό (Institut Congolais pour la Conservation de la Nature, ICCN) και σε τραπεζογραμμάτια της χώρας. Αποτελεί επίσης τον βασικό χαρακτήρα του παραμυθιού με τίτλο "Το Ντροπαλό Οκάπι" (Ζωή Δαμοπούλου, εκδόσεις Σορόκος, ISBN 9786188334007), που κυκλοφόρησε για πρώτη φορά στην Ελλάδα τον Νοέμβριο του 2017.
Το οκάπι είναι αρτιοδάκτυλο θηλαστικό της οικογενείας των Καμηλοπαρδαλιδών, που απαντά αποκλειστικά στα δάση βροχής (rain forests) της Λαϊκής Δημοκρατίας του Κονγκό. Η επιστημονική του ονομασία είναι Okapia johnstoni και δεν περιλαμβάνει υποείδη.
Ιδιαίτερο σε εμφάνιση θηλαστικό, το οκάπι είχε κινήσει το ενδιαφέρον των επιστημόνων από τα τέλη του 19ου αιώνα, από αναφορές του εξερευνητή της αφρικανικής ηπείρου Χένρι Στάνλεϊ. Όπως συνέβη με πληθώρα άλλων ειδών του ζωικού βασιλείου, αυτό το «ενδιαφέρον» προκάλεσε τον αποδεκατισμό του από τους κυνηγούς που, σε συνδυασμό με τους συνεχείς εμφυλίους πολέμους στις περιοχές όπου ζει, το έφεραν σήμερα να ανήκει σε αυτά που κινδυνεύουν (EN).
ओकापी (ओकापिया जॉन्स्टोनी) अफ्री़का के इटुरी वर्षावन, जो कि मध्य अफ्री़का के कांगो लोकतान्त्रिक गणराज्य में स्थित है, में पाया जाने वाला एक जीव है। यह जिराफ़ का सबसे करीबी रिश्तेदार है। आज यह वन में लगभग १०,०००-२०,००० की संख्या में हैं।
ओकापी का पृष्ठ भाग गहरे कत्थई रंग का होता है और पैरों में अद्भुत सफे़द-काली धारियाँ होती हैं, जिससे दूर से देखने में यह ज़ीब्रा जैसा दीखता है। शायद यह धारियाँ घने वर्षावन में शावक को अपनी माँ पहचानने में या फिर शायद छद्मावरण में मदद करती हैं।[2][3] शरीर की बनावट जिराफ़ जैसी ही होती है सिवाय लंबी गर्दन के।
ओकापी और जिराफ़ दोनों की जीभ लंबी होती है[4] (क़रीब ३५ से.मी.), जो नीले रंग की होती है और जिसकी मदद से वह पेड़ों से कोमल पत्तियाँ और कोपलें खाने में सफल होते हैं।
ओकापी की जीभ इतनी लंबी होती है कि वह उससे अपनी आँख तथा कान भी साफ़ कर सकता है। तेंदुआ इनका परभक्षी होता है तथा इनके बडे़ कान उससे बचने में मदद करते हैं।
ओकापी की लंबाई लगभग १.९-२.५ मी. और ऊँचाई कन्धों तक लगभग १.५-२.० मी होती है। इनका वज़न २००-३०० कि. होता है। शरीर के हिसाब से इनकी पूँछ छोटी होती है और केवल ३०-४२ से.मी. लम्बी होती है।[5] हाल तक यह मान्यता थी कि ओकापी आह्निक (दिन में चरने वाले) प्राणी होते हैं, लेकिन अब शोध यह बताते हैं कि वह निशाचर भी हैं। ओकापी समागम के समय के अलावा प्राय: एकाकी जीवन व्यतीत करते हैं। सिर्फ़ माँ और शावक ही साथ रहते हैं। समागम के समय के बर्ताव में सूंघना, चक्कर काटना और चाटना शामिल है। ओकापी वन में जाने पहचाने रास्ते में भोजन की तलाश करते हैं। इनके इलाके अतिव्यापित होते हैं और औसतन एक वर्ग कि. में ०.६ जीव पाये जाते हैं। ओकापी सामाजिक प्राणी नहीं है और बड़े तथा एकांत इलाके में रहना पसन्द करता है। इसी आदत के कारण इनकी संख्या घट रही है क्योंकि इनके इलाके में मनुष्य भूमि अतिक्रमण कर रहा है। ओकापी अपने क्षेत्र जताने के लिए विभिन्न तरीके इस्तेमाल करता है, जैसे मूत्र गंध द्वारा। इसके पैरों में गंध ग्रंथियाँ होती हैं जो एक प्रकार का द्रव्य उत्पन्न करती हैं जिसे यह अपने क्षेत्र की सरहद में लगाता है। नर अपने क्षेत्र की रक्षा काफ़ी ज़ोर-शोर से करता है लेकिन मादा को अपने क्षेत्र के बीच में से निकलने देता है।
ओकापी ५०० से १००० मी. की ऊँचाई पर रहना पसन्द करता है लेकिन अपने आवासीय हद के पूर्वी इलाके में पहाड़ी वर्षावन में १००० मी. से ऊपर भी रह सकता है। इस इलाके में भरपूर वर्षा होने के कारण ओकापी की खाल तेलयुक्त और मखमली होती है जो पानी को उसके बदन में टिकने नहीं देती। उसने इस प्रकार की खाल छद्मावरण के लिए विकसित की है।[6] ओकापी के क्षेत्र की सीमाएँ इस प्रकार हैं: पूर्व में ऊँचे पहाड़ी वर्षावन, दक्षिण-पूर्व में दलदली क्षेत्र, पश्चिम में ५०० मी. से नीचे दलदली जंगल, उत्तर में सूडान का साहेल इलाका तथा दक्षिण में खुले जंगली मैदान।
वाम्बा और ऍपुलु इलाकों में यह सबसे अधिक पाया जाता है।
डिज़्नी ऍनिमल किंगडम में
ब्रिस्टल चिड़ियाघर में ओकापी अपने को साफ़ करता हुआ
चॅस्टर चिड़ियाघर में
माइआमी चिड़ियाघर में
ओकापी (ओकापिया जॉन्स्टोनी) अफ्री़का के इटुरी वर्षावन, जो कि मध्य अफ्री़का के कांगो लोकतान्त्रिक गणराज्य में स्थित है, में पाया जाने वाला एक जीव है। यह जिराफ़ का सबसे करीबी रिश्तेदार है। आज यह वन में लगभग १०,०००-२०,००० की संख्या में हैं।
ஓக்காப்பி அல்லது ஒகாபீ என்பது ஒட்டகச் சிவிங்கி வகையைச் சேர்ந்த ஒரு பாலூட்டி. இது மத்திய ஆபிரிக்காவிலுள்ள காங்கோ நாட்டின் வடகிழக்கே உள்ள இட்ரு (itru) மழைக்காட்டை பூர்வீகமாகக்கொண்டது. ஓக்காப்பியின் உடலில் வரிக்குதிரை யைப் போன்று கோடுகள் இருப்பினும், இது ஒட்டகச்சிவிங்கி இனத்திற்கு நெருக்கமானதாகும். முன்கால்களில் வரிக்குதிரையைப் போல கருப்பு நிறக் குவிப்பைக் கொண்டிருந்தாலும், தலை ஒட்டக சிவிங்கியைப் போலக் கொண்டிருக்கிறது. ஆண் ஓக்காப்பிகள் சிறிய கொம்பைக் கொண்டுள்ளன, பெண் ஒக்காபிகளுக்கு சிறிய புட்ப்பு மட்டமே உண்டு, ஒட்டகசிவிங்கியைப் போலவே நிமிர்நுத் நிற்கும் காதுகளைக் கொண்டிருக்கிறது. நுண்ணிய ஒலி அளவுகளையும் கூட எளிதில் உணரும் ஆற்றல் மிக்கவை. ஒட்டக சிவிங்கியை ஒத்த கருப்புநிற நாக்கினையும் கொண்டிருக்கிறது. வரிகளும், கலவையான வண்ணங்களும் இவ்விலங்கினங்களுக்கு சிறந்த உருமறைக் காரணிகளாக இருக்கின்றன.
ஓக்காப்பிகள் மிக நீண்ட நாக்கினைக் கொண்டுள்ளதால் எட்டியுள்ள இலை தழைகளை இழுத்து உண்ண ஏதுவாகிறது. நாக்கு நீளமாக இருப்பதால் கண் வரை எட்டும். தனது கண்களை தானே நக்க இயலும் விலங்கு இது ஒன்றே. ஓக்காப்பி 1.9 முதல் 2.5 மீட்டர் உயரம் வரை வளரும். 200 முதல் 270 கிலோ எடை வரை இருக்கும். இது ஒரு தாவர உண்ணி விலங்கு. மேற்கு ஆப்பிரிக்காவின் மழைக்காடுகளில், புதிதாக முளைக்கும் இளந்தளிர்களின் மொட்டுக்களையும், இலைகளையும் விரும்பி உண்டு உயிர்வாழ்கின்றது. எல்லைகளை நிர்ணயம் செய்யவும், தனது இருப்பினைத் தெரிவிக்கவும் ஒருவித இரசாயனப் பொருளை (பெரமோன்) பாதங்களில் சுரக்கவிடுவதன் மூலமாக பிற விலங்கினங்களோடு தொடர்பு கொள்கின்றது.[2] பெண் ஒக்காபிகள் 14 மாதங்கள் முதல் 16 மாதங்கள் வரை கருவைச் சுமந்து குட்டியை ஈனுகின்றன. இவை 20முதல் 30 ஆண்டுகள் வரை வாழக்கூடியன.
1887 இல் பத்திரிகைகள் மூலம் பிரபலப்படுத்தப்பட்ட திரு ஹென்ரி மொர்டொன் சுடான்லி அவர்களின் பயணக்குறிப்பேடுகளின் மூலம் ஓக்காப்பி பற்றி மேற்குலகம் அறிந்துகொண்டது. 1901 இல் இங்கிலாந்தை சேர்ந்த திரு ஹரி ஜொன்ச்டொன் இறந்த ஓக்காப்பியின் உடலை லண்டன் நகரத்துக்கு அனுப்பிவைத்தார். இது பத்திரிகைகளில் முக்கிய செய்தியாக வெளிவந்து மக்கள் மத்தியில் ஓக்காப்பி இனத்தை பற்றிய ஆர்வத்தை தூண்டியது. 2011 ஆம் ஆண்டு கணக்கெடுப்பின் படி, கிட்டத்தட்ட 20,000 ஓக்காப்பிகள் இட்ரு காடுகளில் உயிர் வாழ்கின்றன. 42 நாடுகளின் மிருகக்காட்சி சாலைகளிலும் காணப்படுகிறது.
ஓக்காப்பி அல்லது ஒகாபீ என்பது ஒட்டகச் சிவிங்கி வகையைச் சேர்ந்த ஒரு பாலூட்டி. இது மத்திய ஆபிரிக்காவிலுள்ள காங்கோ நாட்டின் வடகிழக்கே உள்ள இட்ரு (itru) மழைக்காட்டை பூர்வீகமாகக்கொண்டது. ஓக்காப்பியின் உடலில் வரிக்குதிரை யைப் போன்று கோடுகள் இருப்பினும், இது ஒட்டகச்சிவிங்கி இனத்திற்கு நெருக்கமானதாகும். முன்கால்களில் வரிக்குதிரையைப் போல கருப்பு நிறக் குவிப்பைக் கொண்டிருந்தாலும், தலை ஒட்டக சிவிங்கியைப் போலக் கொண்டிருக்கிறது. ஆண் ஓக்காப்பிகள் சிறிய கொம்பைக் கொண்டுள்ளன, பெண் ஒக்காபிகளுக்கு சிறிய புட்ப்பு மட்டமே உண்டு, ஒட்டகசிவிங்கியைப் போலவே நிமிர்நுத் நிற்கும் காதுகளைக் கொண்டிருக்கிறது. நுண்ணிய ஒலி அளவுகளையும் கூட எளிதில் உணரும் ஆற்றல் மிக்கவை. ஒட்டக சிவிங்கியை ஒத்த கருப்புநிற நாக்கினையும் கொண்டிருக்கிறது. வரிகளும், கலவையான வண்ணங்களும் இவ்விலங்கினங்களுக்கு சிறந்த உருமறைக் காரணிகளாக இருக்கின்றன.
ஓக்காப்பிகள் மிக நீண்ட நாக்கினைக் கொண்டுள்ளதால் எட்டியுள்ள இலை தழைகளை இழுத்து உண்ண ஏதுவாகிறது. நாக்கு நீளமாக இருப்பதால் கண் வரை எட்டும். தனது கண்களை தானே நக்க இயலும் விலங்கு இது ஒன்றே. ஓக்காப்பி 1.9 முதல் 2.5 மீட்டர் உயரம் வரை வளரும். 200 முதல் 270 கிலோ எடை வரை இருக்கும். இது ஒரு தாவர உண்ணி விலங்கு. மேற்கு ஆப்பிரிக்காவின் மழைக்காடுகளில், புதிதாக முளைக்கும் இளந்தளிர்களின் மொட்டுக்களையும், இலைகளையும் விரும்பி உண்டு உயிர்வாழ்கின்றது. எல்லைகளை நிர்ணயம் செய்யவும், தனது இருப்பினைத் தெரிவிக்கவும் ஒருவித இரசாயனப் பொருளை (பெரமோன்) பாதங்களில் சுரக்கவிடுவதன் மூலமாக பிற விலங்கினங்களோடு தொடர்பு கொள்கின்றது. பெண் ஒக்காபிகள் 14 மாதங்கள் முதல் 16 மாதங்கள் வரை கருவைச் சுமந்து குட்டியை ஈனுகின்றன. இவை 20முதல் 30 ஆண்டுகள் வரை வாழக்கூடியன.
1887 இல் பத்திரிகைகள் மூலம் பிரபலப்படுத்தப்பட்ட திரு ஹென்ரி மொர்டொன் சுடான்லி அவர்களின் பயணக்குறிப்பேடுகளின் மூலம் ஓக்காப்பி பற்றி மேற்குலகம் அறிந்துகொண்டது. 1901 இல் இங்கிலாந்தை சேர்ந்த திரு ஹரி ஜொன்ச்டொன் இறந்த ஓக்காப்பியின் உடலை லண்டன் நகரத்துக்கு அனுப்பிவைத்தார். இது பத்திரிகைகளில் முக்கிய செய்தியாக வெளிவந்து மக்கள் மத்தியில் ஓக்காப்பி இனத்தை பற்றிய ஆர்வத்தை தூண்டியது. 2011 ஆம் ஆண்டு கணக்கெடுப்பின் படி, கிட்டத்தட்ட 20,000 ஓக்காப்பிகள் இட்ரு காடுகளில் உயிர் வாழ்கின்றன. 42 நாடுகளின் மிருகக்காட்சி சாலைகளிலும் காணப்படுகிறது.
ოკაპი (Okapia jonstoni) — ჭკობაჩორქოამი ჩხოლარი ჟირაფიშობურეფიშ ფანიაშე. თიში რსხულიშ სიგჷრძა 2 მ, წონა 250 კგ-შახ რე, უღუ მოგჷრძე ჯონჯო, დიდი ჸუჯეფი, 2 კუნტა ქა, ძალამ გჷრძე ნინა, კუნტა ჭიფე კუდელი, ნამუთ ქუჩუჩით ითებუ, მორჩე დუდი, მოტუტაშფერე-ყავაშფერი რსხული, ჩე დო რუმე განღოზამი გავა დო ბორკეფი. ოშა-გოშა ჩხოლარი რე. გოაჩილი რე აფრიკას, ხე წყარმალუ კონგოშ ღანჩოშ ლამე ტროპიკულ ტყალეფს. ხე ცალობათ ვარდა ჭკობათ. ჭკომჷნს ფურცელეფს. მაკება 440 დღა დო სერი იგჷნძორებუ.
ოკაპი (Okapia jonstoni) — ჭკობაჩორქოამი ჩხოლარი ჟირაფიშობურეფიშ ფანიაშე. თიში რსხულიშ სიგჷრძა 2 მ, წონა 250 კგ-შახ რე, უღუ მოგჷრძე ჯონჯო, დიდი ჸუჯეფი, 2 კუნტა ქა, ძალამ გჷრძე ნინა, კუნტა ჭიფე კუდელი, ნამუთ ქუჩუჩით ითებუ, მორჩე დუდი, მოტუტაშფერე-ყავაშფერი რსხული, ჩე დო რუმე განღოზამი გავა დო ბორკეფი. ოშა-გოშა ჩხოლარი რე. გოაჩილი რე აფრიკას, ხე წყარმალუ კონგოშ ღანჩოშ ლამე ტროპიკულ ტყალეფს. ხე ცალობათ ვარდა ჭკობათ. ჭკომჷნს ფურცელეფს. მაკება 440 დღა დო სერი იგჷნძორებუ.
Okapia johnstoni
Mondonga ezalí nyama ya mabɛ́lɛ ya Afríka. Nkunza ya yangó ezalí na biténi bya lángi. Evándaka o zámba ya Mambénga ya Afríka, o Kongó-Kinsásá mpé o Uganda. Ewúláni na mbólókó enɛ́nɛ na bolaí bwá yango mpéna dikálá na motó mwa yango.
Nkómbó ya yangó o lokótá latɛ́ ezalí Okapia johnstoni.
The okapi (/oʊˈkɑːpiː/; Okapia johnstoni), also known as the forest giraffe, Congolese giraffe and zebra giraffe, is an artiodactyl mammal that is endemic to the northeast Democratic Republic of the Congo in central Africa. It is the only species in the genus Okapia. Although the okapi has striped markings reminiscent of zebras, it is most closely related to the giraffe. The okapi and the giraffe are the only living members of the family Giraffidae.
The okapi stands about 1.5 m (4 ft 11 in) tall at the shoulder and has a typical body length around 2.5 m (8 ft 2 in). Its weight ranges from 200 to 350 kg (440 to 770 lb). It has a long neck, and large, flexible ears. Its coat is a chocolate to reddish brown, much in contrast with the white horizontal stripes and rings on the legs, and white ankles. Male okapis have short, distinct horn-like protuberances on their heads called ossicones, less than 15 cm (5.9 in) in length. Females possess hair whorls, and ossicones are absent.
Okapis are primarily diurnal, but may be active for a few hours in darkness. They are essentially solitary, coming together only to breed. Okapis are herbivores, feeding on tree leaves and buds, grasses, ferns, fruits, and fungi. Rut in males and estrus in females does not depend on the season. In captivity, estrus cycles recur every 15 days. The gestational period is around 440 to 450 days long, following which usually a single calf is born. The juveniles are kept in hiding, and nursing takes place infrequently. Juveniles start taking solid food from three months, and weaning takes place at six months.
Okapis inhabit canopy forests at altitudes of 500–1,500 m (1,600–4,900 ft). The International Union for the Conservation of Nature and Natural Resources classifies the okapi as endangered. Major threats include habitat loss due to logging and human settlement. Illegal mining and extensive hunting for bushmeat and skin have also led to a decline in populations. The Okapi Conservation Project was established in 1987 to protect okapi populations.
.jpg)
Although the okapi was unknown to the Western world until the 20th century, it may have been depicted since the early fifth century BCE on the façade of the Apadana at Persepolis, a gift from the Ethiopian procession to the Achaemenid kingdom.[2][3]
For years, Europeans in Africa had heard of an animal that they came to call the African unicorn.[4][5] The animal was brought to prominent European attention by speculation on its existence found in press reports covering Henry Morton Stanley's journeys in 1887. In his travelogue of exploring the Congo, Stanley mentioned a kind of donkey that the natives called the atti, which scholars later identified as the okapi.
When the British special commissioner in Uganda, Sir Harry Johnston, discovered some Pygmy inhabitants of the Congo being abducted by a showman for exhibition, he rescued them and promised to return them to their homes. The Pygmies fed Johnston's curiosity about the animal mentioned in Stanley's book. Johnston was puzzled by the okapi tracks the natives showed him; while he had expected to be on the trail of some sort of forest-dwelling horse, the tracks were of a cloven-hoofed beast.[6]
Though Johnston did not see an okapi himself, he did manage to obtain pieces of striped skin and eventually a skull. From this skull, the okapi was correctly classified as a relative of the giraffe; in 1901, the species was formally recognized as Okapia johnstoni.[7]
Okapia johnstoni was first described as Equus johnstoni by English zoologist Philip Lutley Sclater in 1901.[8] The generic name Okapia derives either from the Mbuba name okapi[9] or the related Lese Karo name o'api, while the specific name (johnstoni) is in recognition of Johnston, who first acquired an okapi specimen for science from the Ituri Forest.[7][10]
In 1901, Sclater presented a painting of the okapi before the Zoological Society of London that depicted its physical features with some clarity. Much confusion arose regarding the taxonomical status of this newly discovered animal. Sir Harry Johnston himself called it a Helladotherium, or a relative of other extinct giraffids.[11] Based on the description of the okapi by Pygmies, who referred to it as a "horse", Sclater named the species Equus johnstoni.[12] Subsequently, zoologist Ray Lankester declared that the okapi represented an unknown genus of the Giraffidae, which he placed in its own genus, Okapia, and assigned the name Okapia johnstoni to the species.[13]
In 1902, Swiss zoologist Charles Immanuel Forsyth Major suggested the inclusion of O. johnstoni in the extinct giraffid subfamily Palaeotraginae. However, the species was placed in its own subfamily Okapiinae, by Swedish palaeontologist Birger Bohlin in 1926,[14] mainly due to the lack of a cingulum, a major feature of the palaeotragids.[15] In 1986, Okapia was finally established as a sister genus of Giraffa on the basis of cladistic analysis. The two genera together with Palaeotragus constitute the tribe Giraffini.[16]
The earliest members of the Giraffidae first appeared in the early Miocene in Africa, having diverged from the superficially deer-like climacoceratids. Giraffids spread into Europe and Asia by the middle Miocene in a first radiation. Another radiation began in the Pliocene, but was terminated by a decline in diversity in the Pleistocene.[17] Several important primitive giraffids existed more or less contemporaneously in the Miocene (23–10 million years ago), including Canthumeryx, Giraffokeryx, Palaeotragus, and Samotherium. According to palaeontologist and author Kathleen Hunt, Samotherium split into Okapia (18 million years ago) and Giraffa (12 million years ago).[18] However, J. D. Skinner argued that Canthumeryx gave rise to the okapi and giraffe through the latter three genera and that the okapi is the extant form of Palaeotragus.[19] The okapi is sometimes referred to as a living fossil, as it has existed as a species over a long geological time period, and morphologically resembles more primitive forms (e.g. Samotherium).[13][20]
In 2016, a genetic study found that the common ancestor of giraffe and okapi lived about 11.5 million years ago.[21]
The okapi is a medium-sized giraffid, standing 1.5 m (4 ft 11 in) tall at the shoulder. Its average body length is about 2.5 m (8 ft 2 in) and its weight ranges from 200 to 350 kg (440 to 770 lb).[22] It has a long neck, and large and flexible ears. In sharp contrast to the white horizontal stripes on the legs and white ankles, the okapi's coat is a chocolate to reddish brown. The distinctive stripes resemble those of a zebra.[23] These features serve as an effective camouflage amidst dense vegetation. The face, throat, and chest are greyish white. Interdigital glands are present on all four feet, and are slightly larger on the front feet.[24] Male okapis have short, hair-covered horn-like structures called ossicones, less than 15 cm (5.9 in) in length, which are similar in form and function to the ossicones of a giraffe.[25] The okapi exhibits sexual dimorphism, with females 4.2 cm (1.7 in) taller on average, slightly redder, and lacking prominent ossicones, instead possessing hair whorls.[26][27]
The okapi shows several adaptations to its tropical habitat. The large number of rod cells in the retina facilitate night vision, and an efficient olfactory system is present. The large auditory bullae of the temporal bone allow a strong sense of hearing. The dental formula of the okapi is 0.0.3.33.1.3.3.[24] Teeth are low-crowned and finely cusped, and efficiently cut tender foliage. The large cecum and colon help in microbial digestion, and a quick rate of food passage allows for lower cell wall digestion than in other ruminants.[28]
.jpg)
The okapi is easily distinguished from its nearest extant relative, the giraffe. It is much smaller than the giraffe and shares more external similarities with bovids and cervids. Ossicones are present only in the male okapi, while both sexes of giraffe possess this feature. The okapi has large palatine sinuses (hollow cavities in the palate), unique among the giraffids. Morphological features shared between the giraffe and the okapi include a similar gait – both use a pacing gait, stepping simultaneously with the front and the hind leg on the same side of the body, unlike other ungulates that walk by moving alternate legs on either side of the body[29] – and a long, black tongue (longer in the okapi) useful for plucking buds and leaves, as well as for grooming.[28]
Okapis are primarily diurnal, but may be active for a few hours in darkness.[30] They are essentially solitary, coming together only to breed. They have overlapping home ranges and typically occur at densities around 0.6 animals per square kilometre.[23] Male home ranges average 13 km2 (5.0 sq mi), while female home ranges average 3–5 km2 (1.2–1.9 sq mi). Males migrate continuously, while females are sedentary.[31] Males often mark territories and bushes with their urine, while females use common defecation sites. Grooming is a common practice, focused at the earlobes and the neck. Okapis often rub their necks against trees, leaving a brown exudate.[24]
The male is protective of his territory, but allows females to pass through the domain to forage. Males visit female home ranges at breeding time.[28] Although generally tranquil, the okapi can kick and butt with its head to show aggression. As the vocal cords are poorly developed, vocal communication is mainly restricted to three sounds — "chuff" (contact calls used by both sexes), "moan" (by females during courtship) and "bleat" (by infants under stress). Individuals may engage in Flehmen response, a visual expression in which the animal curls back its upper lips, displays the teeth, and inhales through the mouth for a few seconds. The leopard is the main natural predator of the okapi.[24]
Okapis are herbivores, feeding on tree leaves and buds, grasses, ferns, fruits, and fungi. They are unique in the Ituri Forest as they are the only known mammal that feeds solely on understory vegetation, where they use their 18-inch-long (46 cm) tongues to selectively browse for suitable plants. The tongue is also used to groom their ears and eyes.[32] They prefer to feed in treefall gaps. The okapi has been known to feed on over 100 species of plants, some of which are known to be poisonous to humans and other animals. Fecal analysis shows that none of those 100 species dominates the diet of the okapi. Staple foods comprise shrubs and lianas. The main constituents of the diet are woody, dicotyledonous species; monocotyledonous plants are not eaten regularly. In the Ituri forest, the okapi feeds mainly upon the plant families Acanthaceae, Ebenaceae, Euphorbiaceae, Flacourtiaceae, Loganiaceae, Rubiaceae, and Violaceae.[24][31]
Female okapis become sexually mature at about one-and-a-half years old, while males reach maturity after two years. Rut in males and estrous in females does not depend on the season. In captivity, estrous cycles recur every 15 days.[28][33] The male and the female begin courtship by circling, smelling, and licking each other. The male shows his interest by extending his neck, tossing his head, and protruding one leg forward. This is followed by mounting and copulation.[26]
The gestational period is around 440 to 450 days long, following which usually a single calf is born, weighing 14–30 kg (31–66 lb). The udder of the pregnant female starts swelling 2 months before parturition, and vulval discharges may occur. Parturition takes 3–4 hours, and the female stands throughout this period, though she may rest during brief intervals. The mother consumes the afterbirth and extensively grooms the infant. Her milk is very rich in proteins and low in fat.[28]
As in other ruminants, the infant can stand within 30 minutes of birth. Although generally similar to adults, newborn calves have long hairs around the eye (resembling false eyelashes), a long dorsal mane, and long white hairs in the stripes.[34] These features gradually disappear and give way to the general appearance within a year. The juveniles are kept in hiding, and nursing takes place infrequently. Calves are known not to defecate for the first month or two of life, which is hypothesized to help avoid predator detection in their most vulnerable phase of life.[35] The growth rate of calves is appreciably high in the first few months of life, after which it gradually declines. Juveniles start taking solid food from 3 months, and weaning takes place at 6 months. Ossicone development in males takes 1 year after birth. The okapi's typical lifespan is 20–30 years.[24]
The okapi is endemic to the Democratic Republic of the Congo, where it occurs north and east of the Congo River. It ranges from the Maiko National Park northward to the Ituri rainforest, then through the river basins of the Rubi, Lake Tele, and Ebola to the west and the Ubangi River further north. Smaller populations exist west and south of the Congo River. It is also common in the Wamba and Epulu areas. It is extinct in Uganda.[1]
The okapi inhabits canopy forests at altitudes of 500–1,500 m (1,600–4,900 ft). It occasionally uses seasonally inundated areas, but does not occur in gallery forests, swamp forests, and habitats disturbed by human settlements. In the wet season, it visits rocky inselbergs that offer forage uncommon elsewhere. Results of research conducted in the late 1980s in a mixed Cynometra forest indicated that the okapi population density averaged 0.53 animals per square kilometre.[31] In 2008, it was recorded in Virunga National Park.[36] There is also evidence that okapis were also observed in the Semuliki Valley in Uganda by Europeans, but later became extinct in the late 1970s.[37] The Semuliki Valley provides a similar habitat to the Congo Basin.
The IUCN classifies the okapi as endangered.[38] It is fully protected under Congolese law. The Okapi Wildlife Reserve and Maiko National Park support significant populations of the okapi, though a steady decline in numbers has occurred due to several threats. Other areas of occurrence are the Rubi Tele Hunting Reserve and the Abumombanzi Reserve. Major threats include habitat loss due to logging and human settlement. Extensive hunting for bushmeat and skin and illegal mining have also led to population declines. A threat that has emerged quite recently is the presence of illegal armed groups around protected areas, inhibiting conservation and monitoring actions. A small population occurs north of the Virunga National Park, but lacks protection due to the presence of armed groups in the vicinity.[1] In June 2012, a gang of poachers attacked the headquarters of the Okapi Wildlife Reserve, killing six guards and other staff[39] as well as all 14 okapis at their breeding center.[40]
The Okapi Conservation Project, established in 1987, works towards the conservation of the okapi, as well as the growth of the indigenous Mbuti people.[1] In November 2011, the White Oak Conservation center and Jacksonville Zoo and Gardens hosted an international meeting of the Okapi Species Survival Plan and the Okapi European Endangered Species Programme at Jacksonville, which was attended by representatives from zoos from the US, Europe, and Japan. The aim was to discuss the management of captive okapis and arrange support for okapi conservation. Many zoos in North America and Europe currently have okapis in captivity.[41]
Around 100 okapis are in accredited Association of Zoos and Aquariums (AZA) zoos. The okapi population is managed in America by the AZA's Species Survival Plan, a breeding program that works to ensure genetic diversity in the captive population of endangered animals, while the EEP (European studbook) and ISB (Global studbook) are managed by Antwerp Zoo in Belgium, which was the first zoo to have an Okapi on display (in 1919), as well as one of the most successful in breeding them.[42][43]
In 1937, the Bronx Zoo became the first in North America to acquire an okapi.[44] With one of the most successful breeding programs, 13 calves have been born there between 1991 and 2011.[45] The San Diego Zoo has exhibited okapis since 1956, and their first okapi calf was born in 1962.[46] Since then, there have been more than 60 okapis born at the zoo and the nearby San Diego Zoo Safari Park, the most recent being Mosi, a male calf born on 21 July 2017 at the zoo.[47] The Brookfield Zoo in Chicago has also greatly contributed to the captive population of okapis in accredited zoos. The zoo has had 28 okapi births since 1959.[48]
Other North American zoos that exhibit and breed okapis include: Denver Zoo and Cheyenne Mountain Zoo (Colorado); Houston Zoo, Dallas Zoo, and San Antonio Zoo (Texas); Disney's Animal Kingdom, White Oak Conservation, Zoo Miami, and ZooTampa at Lowry Park (Florida); Los Angeles Zoo, Sacramento Zoo, and San Diego Zoo (California); Saint Louis Zoo (Missouri); Cincinnati Zoo and Botanical Garden and Columbus Zoo and Aquarium (Ohio); Memphis Zoo and Nashville Zoo (Tennessee); The Maryland Zoo in Baltimore (Maryland); Sedgwick County Zoo and Tanganyika Wildlife Park (Kansas); Roosevelt Park Zoo[49] (North Dakota); Henry Doorly Zoo and Aquarium (Nebraska); Philadelphia Zoo (Pennsylvania); Potawatomi Zoo[50] (Indiana); Oklahoma City Zoo and Botanical Garden (Oklahoma); and Blank Park Zoo (Iowa).[51]
In Europe, zoos that exhibit and breed okapis include: Chester Zoo, London Zoo, Marwell Zoo, The Wild Place,[52] and Yorkshire Wildlife Park[53] (United Kingdom); Dublin Zoo (Ireland); Berlin Zoo, Frankfurt Zoo, Wilhelma Zoo, Wuppertal Zoo, Cologne Zoo, and Leipzig Zoo (Germany); Zoo Basel (Switzerland); Copenhagen Zoo (Denmark); Rotterdam Zoo and Safaripark Beekse Bergen (Netherlands); Dvůr Králové Zoo (Czech Republic); Wrocław Zoo (Poland); Bioparc Zoo de Doué and ZooParc de Beauval (France); and Lisbon Zoo (Portugal).[54]
In Asia, three Japanese zoos exhibit okapis: Ueno Zoo in Tokyo; Kanazawa Zoo and Zoorasia in Yokohama.[55]
The okapi (/oʊˈkɑːpiː/; Okapia johnstoni), also known as the forest giraffe, Congolese giraffe and zebra giraffe, is an artiodactyl mammal that is endemic to the northeast Democratic Republic of the Congo in central Africa. It is the only species in the genus Okapia. Although the okapi has striped markings reminiscent of zebras, it is most closely related to the giraffe. The okapi and the giraffe are the only living members of the family Giraffidae.
The okapi stands about 1.5 m (4 ft 11 in) tall at the shoulder and has a typical body length around 2.5 m (8 ft 2 in). Its weight ranges from 200 to 350 kg (440 to 770 lb). It has a long neck, and large, flexible ears. Its coat is a chocolate to reddish brown, much in contrast with the white horizontal stripes and rings on the legs, and white ankles. Male okapis have short, distinct horn-like protuberances on their heads called ossicones, less than 15 cm (5.9 in) in length. Females possess hair whorls, and ossicones are absent.
Okapis are primarily diurnal, but may be active for a few hours in darkness. They are essentially solitary, coming together only to breed. Okapis are herbivores, feeding on tree leaves and buds, grasses, ferns, fruits, and fungi. Rut in males and estrus in females does not depend on the season. In captivity, estrus cycles recur every 15 days. The gestational period is around 440 to 450 days long, following which usually a single calf is born. The juveniles are kept in hiding, and nursing takes place infrequently. Juveniles start taking solid food from three months, and weaning takes place at six months.
Okapis inhabit canopy forests at altitudes of 500–1,500 m (1,600–4,900 ft). The International Union for the Conservation of Nature and Natural Resources classifies the okapi as endangered. Major threats include habitat loss due to logging and human settlement. Illegal mining and extensive hunting for bushmeat and skin have also led to a decline in populations. The Okapi Conservation Project was established in 1987 to protect okapi populations.
La okapio (Okapia johnstoni) estas remaĉulo el la subordo de parhufuloj malkovrita en 1901. Kune kun la ĝirafo ĝi formas la familion de ĝirafedoj.
Ĝiaj flankaj fingroj tute malaperis (ili havas nur du fingrojn), sur la kranio de la vira besto troviĝas ostaj kornetoj, kovritaj per haŭto. Ĝia korpo deklivas malantaŭen, la vosto estas mallonga kun kvasto. Ĝi havas 7 kolajn vertebrojn kiel la ĝirafo.
Ĝia haŭto estas stria ĉe la femuro.
Tiu afrotropisa besto loĝas en la praarbaroj de Kongo en Afriko.
La okapio (Okapia johnstoni) estas remaĉulo el la subordo de parhufuloj malkovrita en 1901. Kune kun la ĝirafo ĝi formas la familion de ĝirafedoj.
Ĝiaj flankaj fingroj tute malaperis (ili havas nur du fingrojn), sur la kranio de la vira besto troviĝas ostaj kornetoj, kovritaj per haŭto. Ĝia korpo deklivas malantaŭen, la vosto estas mallonga kun kvasto. Ĝi havas 7 kolajn vertebrojn kiel la ĝirafo.
Ĝia haŭto estas stria ĉe la femuro.
Tiu afrotropisa besto loĝas en la praarbaroj de Kongo en Afriko.
El okapi (Okapia johnstoni) es una especie de mamífero artiodáctilo de la familia Giraffidae.[2] Es el pariente vivo más próximo a la jirafa. Se le considera a veces un fósil viviente por su parecido con los primeros jiráfidos que aparecieron en el Mioceno. No se conocen subespecies y es la única especie de su género. Vive en las frondosas selvas del norte de la República Democrática del Congo entre los ríos Uele, Ituri y en las selvas de Aruwimi. Los okapis pueden ser animales huidizos y evasivos, por lo que los trabajos de investigación que se llevan a cabo sobre la especie suelen limitarse a recoger muestras de excrementos u otros signos que evidencien su presencia.[3]
La forma de su cuerpo recuerda al cuerpo de una jirafa pequeña de patas y cuello muy cortos, aunque el manto del pelo es totalmente distinto, rojizo en todo el cuerpo salvo en patas y glúteos, donde es blanco con rayas negras, semejante a una cebra. Como las jirafas, tiene dos osiconos pequeños recubiertos de pelo en la cabeza sin utilidad aparente y una larga lengua prensil de color negro que usa para introducirse las hojas de arbustos y árboles bajos en la boca. La longitud de esta es tal que puede limpiarse el interior de las orejas con su punta. El okapi está muy emparentado con las jirafas y con ellas comparte muchas adaptaciones morfológicas, aunque su cuerpo recuerde en realidad más al de un caballo.
Mide de 1,97 a 2,15 m de longitud; su cola, de 30 a 42 cm; mide entre 1,50 y 1,80 m de altura a la cruz y pesa de 200 a 300 kg.[4]
Los okapis son animales predominantemente solitarios que de forma ocasional viven en pareja o en pequeños grupos familiares.[5] Las hembras paren una única cría en agosto u octubre tras una gestación de entre 435 y 445 días.[5] Si es hembra, madurará a los dos años de edad, mientras que si es macho todavía le faltará algún tiempo para llegar a la edad adulta. Al parecer, las crías más jóvenes no son capaces de diferenciar a su madre de otras hembras y pueden ser adoptadas por otras okapis con facilidad en caso de perder a su progenitora (la cual la defiende a veces hasta la muerte, incluso si se enfrenta con su único depredador, el leopardo). La esperanza de vida ronda los 30 años.
Su sentido más desarrollado es el olfato, seguido del oído. Las crías tienen un amplio repertorio vocal con el que comunicarse con sus madres, pero los adultos tienden a ser mudos. Una de las pocas veces que emiten sonidos se da cuando los machos buscan pareja durante la época de apareamiento.
Los okapis son herbívoros. Se alimentan principalmente de las hojas, brotes y tallos de más de 100 especies de diferentes plantas, además comen hierbas, frutas, helechos y hongos. Varias de las especies que consumen son venenosas para otras especies.
Lo impenetrable de su área de distribución impide saber de cuántos individuos se compone realmente la población mundial de okapis. A pesar de ello, se la considera una especie vulnerable (aunque no en peligro grave) debido a su pequeña área de distribución.
El okapi fue desconocido para Occidente hasta 1890. Henry Morton Stanley, que exploraba las riberas del río Congo por mandato del rey de los belgas, dejó escrito en su diario lo extraño que le resultó ver cómo los nativos de la parte norte del futuro Congo Belga no mostraban el menor asombro ante los caballos que llevaba en su expedición. Interrogados por el explorador europeo, los nativos de la tribu Wambutti dijeron que en las selvas de la zona habitaba un animal similar a ellos pero de menor tamaño, el o'api. Los relatos sobre este misterioso animal empujaron al inglés sir Harry Johnston a preparar una expedición que fuera en la búsqueda de una posible especie ignorada por la ciencia, la cual remontó el río Congo en 1899. Johnston pudo saber por los Wambutti que el o'api era un animal similar a un asno de color pardo-rojizo con rayas blancas y negras en las patas y cuartos traseros. Inicialmente pensó que se trataba de una posible especie desconocida de cebra, pues no se conocía la existencia de ninguna en esa parte de África (ni, de hecho, ninguna cebra que viviese dentro del bosque tropical).
Posteriormente de vuelta al Congo belga en 1900, Johnston acompañado de un grupo de pigmeos regresados de la Exposición Universal de París donde fueron exhibidos como fenómenos de feria, pudo conseguir dos pieles de los cuartos traseros que llevó al fuerte belga de Mbeni y luego fueron enviadas a la Zoological Society de Londres en 1900. Allí se comprobó que no se correspondían con las de ninguna especie conocida de cebra y el animal fue bautizado como Equus johnstoni, si bien su adscripción al género Equus fue considerada dudosa desde el principio. Esto se confirmó cuando Johnston, que había vuelto al poblado de los Wanbutti, encontró un rastro en la selva con la ayuda de estos y comprobó que las huellas tenían dos dedos, por lo que el okapi debía ser un artiodáctilo y no un équido. Karl Eriksson, comandante del fuerte Mbeni, le envió después dos cráneos y otras dos pieles que habían llegado poco antes a sus manos. Con este material volvió Johnston a Londres, donde las raras calaveras permitieron determinar que el ya conocido como okapi era una especie de jirafa de bosque, que fue bautizada como Okapia johnstoni. Tan extraña especie fue pronto solicitada por numerosos museos y zoológicos de Europa y Estados Unidos, pero la mayor parte de las expediciones para capturar algún ejemplar fueron un fracaso debido a lo remoto de su distribución, por lo que la especie se salvó de la extinción. En el año 2006 y tras casi 50 años en los que no había sido detectado ninguno en estado salvaje, se produjo su redescubrimiento en la zona del parque nacional Virunga.[6]
Los okapis están amenazados de extinción por la destrucción de su hábitat y su caza. La población mundial se estima en 10 000-20.000 especímenes.[1] El trabajo de conservación en el Congo incluye el estudio continuo de su estilo de vida y comportamiento.
Por otra parte, siempre que hubo conflictos armados en el Congo, se vio dificultado su seguimiento, ya que es una zona donde abundan los enfrentamientos entre facciones nacionales.
En junio de 2006 y después de casi 50 años (según los registros oficiales, la última vez que se percibió la presencia de un okapi fue en agosto de 1959),[7] el okapi fue redescubierto, al encontrar nuevas muestras de su presencia, en el parque nacional de Virunga, al este de la República Democrática del Congo. El hallazgo ocurrió durante un estudio dirigido por la fundación WWF y el Instituto Congoleño para la Conservación de la Naturaleza (Institut Congolais pour la Conservation de la Nature, conocido por sus siglas: ICCN).[7]
Durante los 20 años previos al redescubrimiento en 2006, las tierras bajas del parque nacional de Virunga servían de escondite de diferentes grupos rebeldes, hecho que impidió que dichas zonas pudieran ser patrulladas por el ICCN. La difícil orografía también ha evitado la tala del terreno y su explotación agrícola, lo que explica que esta especie hubiera permanecido tantos años inadvertida.[7]
En septiembre de 2008, el ICCN y la Sociedad Zoológica de Londres consiguieron tomar fotos de un okapi en su hábitat natural en el parque nacional de Virunga, confirmando la presencia de la especie a pesar de más de una década de conflicto civil.[3]
Los okapis viven en un entorno solitario. Tan solo durante la época de celo el macho y la hembra están juntos, o mientras que la hembra cría a su retoño. Al parecer, utilizan la orina para marcar su territorio y una secreción de unas glándulas situadas entre las pezuñas. En el interior de los bosques, utilizan lugares concretos en los que defecar, beber y descansar. Para desplazarse entre estos puntos, siguen siempre las mismas sendas, lo que facilita su captura. Durante la época de celo, las hembras emiten fuertes mugidos con el objetivo de llamar la atención de los machos. Estos acuden y luchan entre ellos para conquistarlas. El vencedor se retira con la hembra y ambos permanecen juntos entre dos y tres semanas. La gestación es muy larga, ya que se prolonga de 14 a 15 meses, tras los cuales nace una sola cría.
El okapi (Okapia johnstoni) es una especie de mamífero artiodáctilo de la familia Giraffidae. Es el pariente vivo más próximo a la jirafa. Se le considera a veces un fósil viviente por su parecido con los primeros jiráfidos que aparecieron en el Mioceno. No se conocen subespecies y es la única especie de su género. Vive en las frondosas selvas del norte de la República Democrática del Congo entre los ríos Uele, Ituri y en las selvas de Aruwimi. Los okapis pueden ser animales huidizos y evasivos, por lo que los trabajos de investigación que se llevan a cabo sobre la especie suelen limitarse a recoger muestras de excrementos u otros signos que evidencien su presencia.
See artikkel räägib liigist; perekonna kohta vaata artiklit Okaapi (perekond) Okaapi (Okapia johnstoni) on kaelkirjaklaste sugukonda kuuluv sõraline.
Okaapiga samasse sugukonda kuulub kaelkirjak. Okaapi kehaehitus sarnaneb kaelkirjaku omaga, kuid kael on palju lühem.
Okaapi kehapikkus on umbes 2,5 m, õlakõrgus 1,5 m ja kaal 250 kg. Emasloomad on isasloomadest veidi suuremad. Keha on punakaspruun, kuid esi- ja tagajalad on musta-valgetriibulised, mistõttu nad meenutavad eemalt sebrat. Okaapil on umbes 35 cm pikk sinist värvi keel, millega ta saab puhastada nii silmalaugusid kui ka kõrvu nii seest kui väljast. Kõrvad on peaga võrreldes suured. Isastel okaapidel on lühikesed nahaga kaetud sarvemügarad.
Okaapi levila piirdub Kongo DV kirdeosa vihmametsadega. Nad elavad 500–1000 m kõrgusel merepinnast. Ituri vihmametsas, kuhu on loodud Okaapi reservaat, elab hinnanguliselt 10 000 – 20 000 okaapit.
Okaapid toituvad puulehtedest, puuviljadest ja rohttaimedest.
Okaapide peamine looduslik vaenlane on leopard.
Okaapi avastati läänemaailma jaoks alles 20. sajandi alguses. Liik määrati 1901. aastal Euroopasse saadetud kolju järgi. Philip Sclater andis liigi teaduslikuks nimeks Briti Uganda kuberneri Harry Johnstoni järgi Okapia johnstoni. 1918 jõudis esimene elus okaapi Euroopasse. 1953 sündis Belgias Antwerpenis esimene väljaspool Kongot vangistuses olev okaapi. 2011. aastal on maailma loomaaedades 154 okaapit. Suurem osa neist asub Euroopas ja Põhja-Ameerikas. Jaapanis on 7 okaapit.
Okaapi keelega koonu puhastamas.
Okaapi (Okapia johnstoni) on kaelkirjaklaste sugukonda kuuluv sõraline.
Okaapiga samasse sugukonda kuulub kaelkirjak. Okaapi kehaehitus sarnaneb kaelkirjaku omaga, kuid kael on palju lühem.
Okaapi kehapikkus on umbes 2,5 m, õlakõrgus 1,5 m ja kaal 250 kg. Emasloomad on isasloomadest veidi suuremad. Keha on punakaspruun, kuid esi- ja tagajalad on musta-valgetriibulised, mistõttu nad meenutavad eemalt sebrat. Okaapil on umbes 35 cm pikk sinist värvi keel, millega ta saab puhastada nii silmalaugusid kui ka kõrvu nii seest kui väljast. Kõrvad on peaga võrreldes suured. Isastel okaapidel on lühikesed nahaga kaetud sarvemügarad.
Okaapi levila piirdub Kongo DV kirdeosa vihmametsadega. Nad elavad 500–1000 m kõrgusel merepinnast. Ituri vihmametsas, kuhu on loodud Okaapi reservaat, elab hinnanguliselt 10 000 – 20 000 okaapit.
Okaapid toituvad puulehtedest, puuviljadest ja rohttaimedest.
Okaapide peamine looduslik vaenlane on leopard.
Okaapi avastati läänemaailma jaoks alles 20. sajandi alguses. Liik määrati 1901. aastal Euroopasse saadetud kolju järgi. Philip Sclater andis liigi teaduslikuks nimeks Briti Uganda kuberneri Harry Johnstoni järgi Okapia johnstoni. 1918 jõudis esimene elus okaapi Euroopasse. 1953 sündis Belgias Antwerpenis esimene väljaspool Kongot vangistuses olev okaapi. 2011. aastal on maailma loomaaedades 154 okaapit. Suurem osa neist asub Euroopas ja Põhja-Ameerikas. Jaapanis on 7 okaapit.
Okapia (Okapia johnstoni) Okapia generoko ugaztuna da. Artiodaktiloen barruko Giraffidae familian sailkatuta dago. Fosil biziduntzat jotzen da, Miozenon agertutako lehenengo girafidoen antza handia duelako. Kongoko Errepublika Demokratikoko iparraldeko oihanetan bizi da. Haren generoko kide bakarra da.
Jirafaren antza du, baina hankak eta lepoa motzagoak ditu. Ilaje gorrixka du gorputz osoan, hanketan eta ipurdialdean izan ezik. Atzeko aldetik, ipurdia eta hankak zuriak eta beltzak ditu, zebrenen antzekoak.
Jirafek bezala, okapi arrek bi adar dituzte buruan, ilez estalita. Okapiak mihi luzea du zuhaitzetako eta zuhaixketako hostoak jateko. Mihiak 20-30 cm-ko luzera du eta kolore urdinxka. Hain luzea dute mihia, ezen belarrien barrualdea garbitu dezaketen mihiaren puntarekin. Okapiek 1,90 - 2,15 m-ko luzera izaten dute helduaroan eta 1,50-1,70 m-ko altuera. 250-300 kg-ko pisua izaten dute.
Nahiko animalia bakartiak dira. Araldian edo kumeak zaintzen dituztenean baino ez dira elkartzen. Emeak kume bakarraz erditzen dira 435 eta 445 egunen arteko ernaldiaren ondoren, 15 hilabete gutxi gorabehera.
Kumea emea bada, bi urterekin garatuko da; arra bada, ordea, lau urterekin. Kumeak oso gazteak direnean, ezin dute bereizi beren ama beste emeengandik, eta beste okapi batek adopta dezake kumea ama hil bazaio. 30-35 urte bitarteko bizi-itxaropena dute.
Garatuen duten zentzumena usaimena da. Kumeak hainbat hots desberdin egiten dituzte amarekin komunikatzeko. Helduak, berriz, ia mutuak dira, hotsak ernaltzeko bakarrik egiten dituzte .
Okapiak belarjaleak dira. Ehun landare espezietako hostoak eta zurtoinak jaten dituzte. Espezie horietako batzuk pozoitsuak dira gizakientzat.
Kongoko Errepublika Demokratikoko Aruwimiko oihanetan bizi dira. Mundu osoan 10.000-20.000 okapi geratzen direla jotzen da. UICN-k dioenez, espezie kaltebera da, baina hori bakarrik estimazioa da, ez dagoelako nahiko daturik. Segurua da haien bizilekua gerra zibilen erasoa jasotzen ari dela eta, beraz, habitata suntsitzen ari zaiela.
Okapia (Okapia johnstoni) Okapia generoko ugaztuna da. Artiodaktiloen barruko Giraffidae familian sailkatuta dago. Fosil biziduntzat jotzen da, Miozenon agertutako lehenengo girafidoen antza handia duelako. Kongoko Errepublika Demokratikoko iparraldeko oihanetan bizi da. Haren generoko kide bakarra da.
Okapi (Okapia johnstoni) on Keski-Afrikassa elävä nisäkäs. Se muistuttaa ulkonäöltään seepraa, mutta on kirahvin ainoa elossa oleva sukulainen. Okapeita arvioidaan olevan 10 000–20 000 yksilöä Iturin metsässä, jossa on myös Okapin eläintensuojelualue. Vuoteen 1901 asti vain paikalliset ihmiset tiesivät okapien olemassaolosta.
Okapi on noin kaksi metriä pitkä ja säkäkorkeudeltaan 1,5–2 metriä. Sen häntä on reilut 30–40 cm pitkä. Paino on 200–250 kg. Okapin vartalonmuoto muistuttaa hevosta, mutta pää enemmänkin kirahvia. Sen korvat ovat suuret ja höröttävät. Karva on tummanruskea muualta, mutta jalat ja takapuoli ovat mustavalkoraidalliset, kuten seepralla.
Okapit syövät lehtiä, oksia ja hedelmiä. Niitä pidettiin ennen yöeläiminä, mutta nyt tiedetään niiden olevan aktiivisia päivällä. Useimmat tiedot okapien käyttäytymisestä on saatu tarkkailemalla tarhattuja eläimiä.[2] Ne ovat hyvin arkoja, ja havaitsevat tarkoilla näkö- ja kuuloaisteillaan vaarat, ja pakenevat syvälle viidakkoon. Okapien on havaittu käyttävän kommunikoinnissaan myös infraääniä, esimerkiksi okapiemo ja poikanen saattavat infraäännellä ollessaan toisistaan näköetäisyyden ulkopuolella.[3]
Okapit synnyttävät kerralla yhden poikasen, joka painaa noin 20 kiloa. Ne imettävät poikasiaan kuten muutkin nisäkkäät. Naaras synnyttää vasikan 4-5 vuoden välein ja kätkee sen piikkipensastiheikköön.[4]
Okapi (Okapia johnstoni) on Keski-Afrikassa elävä nisäkäs. Se muistuttaa ulkonäöltään seepraa, mutta on kirahvin ainoa elossa oleva sukulainen. Okapeita arvioidaan olevan 10 000–20 000 yksilöä Iturin metsässä, jossa on myös Okapin eläintensuojelualue. Vuoteen 1901 asti vain paikalliset ihmiset tiesivät okapien olemassaolosta.
Okapia johnstoni
Okapia johnstoni est une espèce de mammifères ruminants de la famille des Giraffiadae, endémique des forêts tropicales de la République démocratique du Congo. En français, elle est appelée Okapi, mot d'origine mvuba ; en lingala, elle est appelée Mondonga.
L'okapi est la seule espèce du genre Okapia et l'une des cinq dernières espèces de la famille des giraffidés dont les quatre autres appartiennent au genre Giraffa, atteignant en moyenne les 180 cm au garrot. L'animal se rencontre dans un espace restreint dont la forêt de l'Ituri et la réserve de faune à okapis. À l'état sauvage, l'okapi est solitaire, vivant discrètement et ne fréquentant d'autres individus que durant la période de reproduction ; en captivité, souvent, l'okapi forme un groupe de plusieurs individus.
Il fut découvert scientifiquement en 1901 par l'administrateur colonial et explorateur britannique Harry Johnston. Avant lui, les Pygmées connaissaient l'animal qu'ils nommaient O'api. Scientifiquement, c'est l'un des derniers grands mammifères qui fut découvert. Par son apparence de zèbre, Johnston le classera dans la famille des équidés.
Son aire de répartition est de plus en plus restreinte et l'okapi est menacé par plusieurs activités humaines dont le braconnage. Depuis 1933, l'espèce est protégée et depuis fin 2013, elle est classée sur la liste de l'Union internationale pour la conservation de la nature comme une « espèce en danger ».
L'okapi est un animal pouvant atteindre une longueur comprise entre 1,90 et 2,50 m. Au garrot, il mesure entre 1,50 m et 1,80 m[1] et pèse entre 200 et 350 kg[2]. La femelle est généralement plus grande que le mâle[3].
D'un point de vue morphologique, il ressemble à une girafe de petite taille. Son corps est court, trapu et massif, ses pattes arrières sont plus courtes que celles de devant et sont prolongées de sabots, cette caractéristique est la même que chez les girafes ; il marche par conséquent à l'amble[3], ce qui place sa colonne vertébrale sur un axe oblique. Bien que ressemblant à la girafe, son cou est court et épais. Des excroissances se développent uniquement sur le crâne du mâle durant ses cinq premières années. Contrairement à d'autres espèces animales, elles sont recouvertes de peau, comme celles de la girafe, c'est ce que l'on appelle des ossicônes. Son museau est fin et ses canines lobées[4]. Ses oreilles sont particulièrement larges et mobiles, de forme ovoïdales lui conférant une ouïe développée[3]. Sa langue préhensile ressemble à celle de la girafe mais est proportionnelle à la taille de l'okapi : elle est bleue (ou noire), mesure entre 30 et 50 cm de long et peut se nourrir avec mais aussi se nettoyer toutes les parties de son corps, y compris ses oreilles et ses yeux[1]. Sa queue mesure une quarantaine de centimètres[1] et se termina par une touffe de poils noirs[5].
Sa robe s'apparente plus à celle du zèbre que de la girafe, possédant des couleurs et des motifs variés. Son pelage à poils courts imperméable[3] est marron foncé, dit chocolat[6], avec des reflets violets[7], tandis que le haut de ses pattes et de son arrière-train présentent des rayures blanches ; une partie de sa tête, les joues, et le bas de ses pattes sont totalement blanches[2], excepté les articulations du genou et de la cheville qui présentent une bande noire[6].
L'okapi est un animal très discret, ce qui expliquerait sa découverte tardive en 1901. Solitaire, il ne rencontre à l'état sauvage ses congénères seulement pour la période de reproduction[1]. En dehors de la reproduction, il établit un domaine vital entre le mâle et la femelle (les différents espaces vitaux des individus se chevauchant)[4] ou territorial entre mâles (et qui ne se chevauchent pas)[2], qui lui est propre en urinant[1] et sécrétant des glandes situées au niveau de ses sabots[6],[2] ; en captivité, l'okapi semble marquer son domaine vital olfactivement en frottant son cou contre les troncs d'arbre[4],[2].
Dans son milieu naturel, on peut l'observer dans des clairières ou dans les savanes le long des rivières[6], toutes affluentes du Congo ; mais généralement, il vit dans les forêts tropicales congolaises où il est difficile de l'apercevoir. Pour se retrouver dans ces forêts, il trace des sentiers qu'il utilise pour se déplacer et se rendre dans ses endroits préférés, ce qui prouve qu'il n'est pas nomade mais plutôt sédentaire[4],[1]. L'okapi est si discret et farouche que la grande majorité des études sur cet animal ont été réalisées sur des animaux en captivités, ce qui rend sa biologie et son comportement à l'état sauvage presque inconnaissable[4],[3]. On le pensait nocturne mais des observations démontrent que l'okapi est également très actif de jour[4],[3].
Les cris et vocalises de l'okapi sont variés, on en distingue trois sortes : des gémissements, des bêlements et des « chuff »[2]. La femelle utilise des infrasons, comme les éléphants, pour communiquer avec son petit, ces sons sont inaudibles pour l'oreille humaine[3].
La saison des amours a lieu en général de mai à juillet bien qu'elle puisse durer toute l'année pour certains individus. La femelle, qui a déjà signalé sa piste par ses sécrétions odoriférantes, guide le mâle à travers la forêt dense en émettant des appels ressemblant à des toussotements. Il peut y avoir des affrontements entre les mâles convoitant une même femelle[2]. Les deux membres du couple se rejoignent finalement dans une courte parade nuptiale faite de fuites et d’esquives puis s’accouplent.
Il est vivipare et polygame. Après une gestation de 15 mois environ, elle donne naissance à un petit d’environ 75 cm au garrot et pesant environ 20 kg mais peut peser jusqu'à 30 kg[2]. Celui-ci suit sa mère pendant quelques jours jusqu’à trouver un fourré où se cacher. Il y reste la plupart de son temps jusqu’à atteindre l’âge de deux mois, à partir duquel il suit sa mère dans ses déplacements. Le sevrage a lieu entre 6 et 10 mois et seule la femelle s'occupe du petit[3]. La femelle sera mature à l'âge d'un an et demi tandis que le mâle le sera à partir de deux ans. La femelle peut porter un petit une fois tous les deux ans.
L’okapi est un ruminant herbivore et pour être plus précis, folivore[3]. Il se nourrit de feuilles, de divers végétaux différents (dont l’euphorbe, particulièrement toxique pour l’Homme)[2], de bourgeons, de branches tendres, de fruits, de Champignons et de fougères. Il cueille sa nourriture à l’aide de sa langue et de ses lèvres préhensiles et peut manger entre 18 et 30 kilos de nourriture par jour[3]. Il comble ses besoins en minéraux en mangeant de l’argile sulfureuse qu’il trouve près des rivières ou des graminées poussant sur des sols hautement minéralisés mais aussi du charbon de bois[3], qu'il trouve après les feux de forêts. C'est grâce à ce charbon de bois qu'il peut contrer les effets néfastes de l'euphorbe qu'il ingurgite.
Son seul prédateur, en ce qui concerne l'adulte, est le léopard[6],[1].
Les pygmées de l’actuelle République démocratique du Congo connaissaient depuis longtemps l’okapi qu’ils prenaient parfois au piège dans des trous camouflés. Ils l’appelaient o’api ou atti. En 1891, l'explorateur Wilhelm Junker, dans son ouvrage Reisen in Afrika, affirma avoir vu en 1878 ou 1879 une peau brun-rougeâtre avec des rayures blanches provenant d'un animal appelé makapi, qui serait observé dans des marécages, parfois accroupi sur ses pattes de devant. En 1890, le journaliste Henry Morton Stanley, venu à la rencontre des pygmées, rapporte l’existence d’une sorte d’âne-zèbre broutant des feuilles. En 1897, un employé de l'administration coloniale belge décrivit un animal appelé ndumbe : "De taille supérieure au buffle, tête noire, le cou et le corps brun marron, arrière-train zébré par des raies noires et blanches. Ces raies forment des anneaux sur les quatre membres. La queue est longue de 50 centimètres et se termine par une touffe de poils. Elle a les formes gracieuses et arrondies du zèbre. Sa chair est excellente". Jean-Baptiste Marchand aurait vu le 16 juin 1898 dans la région du Bahr el-Ghazal, un grand animal lui rappelant le zèbre et la girafe[8].
Harry Johnston, futur gouverneur de l’Ouganda, curieux de cet animal étrange, partit en 1899 à sa recherche et le baptisa Equus johnstoni, pensant qu’il s’agissait d’une nouvelle espèce de zèbre (du genre Equus, à cause de sa robe et de sa taille). En 1901, il réussit à se procurer la peau entière d’un okapi ainsi que deux crânes. Leur étude révéla qu’il ne s’agissait pas d’un zèbre mais d’une espèce d'un nouveau genre et on changea son nom en Okapia johnstoni[8].
L'okapi est endémique de l'Afrique centrale. Actuellement, on ne le trouve qu'en République démocratique du Congo, dans les provinces de l'Équateur, de Mongala, de Tshopo, dans l'ouest du Nord-Kivu et le nord de Maniema. Il est possible qu'il soit présent dans les provinces du Sud-Ubangi, du Nord-Ubangi, du Bas-Uele, du Haut-Uele, de l'Ituri, du Nord-Kivu, du Tshuapa, du Mai-Ndombe, de Kwilu, du Kasaï, du Kasaï-Central, du Kasaï-Oriental, du Lomani et du Sankuru. Dans le passé, il était possible de l'apercevoir en Ouganda mais il a disparu[2],[3].
On le retrouve principalement dans les forêts tropicales congolaises humides et sèches dont la forêt de l'Ituri[10], dans laquelle se situe la réserve de faune à okapis, ou le parc national des Virunga. Il est tellement solitaire et en danger d'extinction qu'on ne compte que deux individus au km2 et occupe un espace vital qui dépend du genre : la femelle occupe entre 3 et 5 km2 tandis que le mâle en occupe une quinzaine[2]. Il peut évoluer jusqu'à 1 500 mètres d'altitude[1].
L’okapi figure sur la liste rouge des espèces menacées de l’UICN. En effet, son habitat est de plus en plus restreint. Lors des guerres civiles, de nombreuses guérillas se sont confrontées et le braconnage a augmenté[1]. Même à l’intérieur de la réserve, l’okapi est victime du braconnage, surtout dans le parc national des Virunga. Leur population est estimée de 10 000 à 30 000 individus et la tendance est à la baisse[1]. Cet animal est protégé depuis 1933. L'espèce est inscrite sur la liste des espèces en danger depuis décembre 2013[11].
L'acclimatation de l'okapi à la vie en captivité (en zoo) a été difficile. Le premier spécimen ramené en Europe fut donné au zoo d'Anvers en 1918 mais ne survécut que 50 jours. Jusqu’en 1940, toutes les tentatives d’acclimatation de l’okapi en zoo furent des échecs hormis à Anvers où un individu vécut 15 ans à partir de 1928. La première naissance en captivité eut lieu à Anvers en 1954 mais le petit ne vécut qu’une journée[12]. D’autres naissances eurent lieu dans divers zoos mais les petits ne survivaient jamais longtemps. Le 6 juin 1957 eut lieu la première naissance viable, au zoo de Vincennes (36 petits naquirent au parc de 1957 à 1995)[12]. Un programme d'élevage européen (EEP), coordonné par le zoo d'Anvers organise l'élevage européen en captivité de l'okapi[13]. Son espérance de vie en captivité peut atteindre 30 ans tandis qu'à l'état sauvage, il vit de 18 à 20 ans[2],[10].
Okapia johnstoni
Okapia johnstoni est une espèce de mammifères ruminants de la famille des Giraffiadae, endémique des forêts tropicales de la République démocratique du Congo. En français, elle est appelée Okapi, mot d'origine mvuba ; en lingala, elle est appelée Mondonga.
L'okapi est la seule espèce du genre Okapia et l'une des cinq dernières espèces de la famille des giraffidés dont les quatre autres appartiennent au genre Giraffa, atteignant en moyenne les 180 cm au garrot. L'animal se rencontre dans un espace restreint dont la forêt de l'Ituri et la réserve de faune à okapis. À l'état sauvage, l'okapi est solitaire, vivant discrètement et ne fréquentant d'autres individus que durant la période de reproduction ; en captivité, souvent, l'okapi forme un groupe de plusieurs individus.
Il fut découvert scientifiquement en 1901 par l'administrateur colonial et explorateur britannique Harry Johnston. Avant lui, les Pygmées connaissaient l'animal qu'ils nommaient O'api. Scientifiquement, c'est l'un des derniers grands mammifères qui fut découvert. Par son apparence de zèbre, Johnston le classera dans la famille des équidés.
Son aire de répartition est de plus en plus restreinte et l'okapi est menacé par plusieurs activités humaines dont le braconnage. Depuis 1933, l'espèce est protégée et depuis fin 2013, elle est classée sur la liste de l'Union internationale pour la conservation de la nature comme une « espèce en danger ».
O ocapi[2] (Okapia johnstoni), é un mamífero xiráfido artiodáctilo nativo do nordeste da República Democrática do Congo, en África Central. Aínda que as raias listadas do ocapi lembren ás dunha cebra, está máis estreitamente relacionada coa xirafa. O ocapi e a xirafa son os únicos membros vivos da familia giraffidae. O ocapi ten unha altura de 1,5 m até a cruz e unha lonxitude media do corpo duns 2,5 m. O seu peso rolda entre os 200 e os 350 kg. Ten un longo pescozo e unhas orellas grandes e flexibles. A súa pelaxe varía dende a cor chocolate até o marrón avermellado, que contrasta moito coas raias e aneis horizontais cruzan as súas pernas e os seus nocellos totalmente brancos. Os ocapis machos teñen cornos curtos, cubertos de pelo chamado ossicones, con menos de 15 cm de lonxitude. As femias posúen espirais nos cabelos, e carecen de ossicones.
Os ocapis son principalmente diúrnos, pero poden estar activos durante unhas horas na escuridade. Son esencialmente solitarios, xuntándose só para a reprodución. Son herbívoros, alimentándose de follas de árbores e flores, froitas e fungos. Os celos en machos e femias non dependen da tempada. En catividade, o seu ciclo pode reaparecer cada 15 días. O período de xestación é de preto de 440 ou 450 días de duración, tralo cal nace normalmente un único becerro. As crías comezan a tomar o alimento sólido ó cabo de tres meses,e desleitados ós seis meses.
O seu hábitat son os bosques en altitudes de 500 a 1 500. Son endémicos dos bosques tropicais da República Democrática do Congo, onde están presentes en todas as rexións centrais, norte e leste. A Unión Internacional para a Conservación da Natureza e dos Recursos Naturais (UICN) clasifica o ocapi como unha especie ameazada. As principais ameazas inclúen a perda de hábitat por mor da deforestación e os asentamentos humanos. A caza extensiva para aproveitar a carne dos animais salvaxes e a minaría ilegal tamén son responsables do descenso das poboacións. O Proxecto de Conservación do Ocapi foi creado en 1987 para protexer a súa poboación.
O ocapi (Okapia johnstoni), é un mamífero xiráfido artiodáctilo nativo do nordeste da República Democrática do Congo, en África Central. Aínda que as raias listadas do ocapi lembren ás dunha cebra, está máis estreitamente relacionada coa xirafa. O ocapi e a xirafa son os únicos membros vivos da familia giraffidae. O ocapi ten unha altura de 1,5 m até a cruz e unha lonxitude media do corpo duns 2,5 m. O seu peso rolda entre os 200 e os 350 kg. Ten un longo pescozo e unhas orellas grandes e flexibles. A súa pelaxe varía dende a cor chocolate até o marrón avermellado, que contrasta moito coas raias e aneis horizontais cruzan as súas pernas e os seus nocellos totalmente brancos. Os ocapis machos teñen cornos curtos, cubertos de pelo chamado ossicones, con menos de 15 cm de lonxitude. As femias posúen espirais nos cabelos, e carecen de ossicones.
Os ocapis son principalmente diúrnos, pero poden estar activos durante unhas horas na escuridade. Son esencialmente solitarios, xuntándose só para a reprodución. Son herbívoros, alimentándose de follas de árbores e flores, froitas e fungos. Os celos en machos e femias non dependen da tempada. En catividade, o seu ciclo pode reaparecer cada 15 días. O período de xestación é de preto de 440 ou 450 días de duración, tralo cal nace normalmente un único becerro. As crías comezan a tomar o alimento sólido ó cabo de tres meses,e desleitados ós seis meses.
O seu hábitat son os bosques en altitudes de 500 a 1 500. Son endémicos dos bosques tropicais da República Democrática do Congo, onde están presentes en todas as rexións centrais, norte e leste. A Unión Internacional para a Conservación da Natureza e dos Recursos Naturais (UICN) clasifica o ocapi como unha especie ameazada. As principais ameazas inclúen a perda de hábitat por mor da deforestación e os asentamentos humanos. A caza extensiva para aproveitar a carne dos animais salvaxes e a minaría ilegal tamén son responsables do descenso das poboacións. O Proxecto de Conservación do Ocapi foi creado en 1987 para protexer a súa poboación.
Okapi (lat. Okapia johnstoni) je sisavac iz porodice žirafa (Giraffidae) koji živi samo u središnjoj Africi.
Okapi živi u gustim šumama Demokratske Republike Kongo (bivši Zair). Posjeduje karakteristike žirafe, konja i zebre, te je vrlo stidljiva životinja koja je u stanju osjetiti čovjekovu prisutnost na nekoliko kilometara daljine i veoma ju je teško uhvatiti.
Okapi je težak oko 250 kg, visok je 160 cm, ima velike uši, i usne kao žirafa, a mužjak ima dva vrlo mala roga. Prilagođeni su životu u šumama i vole usamljenički život. Naročito je zanimljivo sporazumijevanje između okapija. Mužjaci i ženke "kašljucaju", dok mladunci "muču". Kao znak upozorenja na opasnost svi koriste dugačak zvižduk. Tjelesnu higijenu održavaju pomoću nevjerojatno dugačkog jezika kojim mogu dohvatiti veliki dio tijela. Okapi je životinja sa razvijenim navikama i obično se kreće uvijek istim stazama.
Proučavajući područje u kojem ova životinja živi, znanstvenici su utvrdili da za prehranu koristi tridesetak vrsta biljaka, a najviše voli pupoljke i mlado lišće.
Okapi je samotnjačka životinja, osim u periodu parenja, kada se stvaraju parovi koji se odmah poslije parenja razilaze. Na osnovu primjera iz zooloških vrtova u Frankfurtu, Rotterdamu i Chicagu, gdje postoji nekoliko primjeraka okapija, ženka nosi mladunče 14 mjeseci, a doji ga šest mjeseci.
Ovu rijetku životinju, koja predstavlja primjerak od neprocjenjive vrijednosti za svaki zoološki vrt u svijetu, otkrio je britanski istraživač Henry Livingstone na osnovi priča koje je čuo od pigmeja. Priča o neobičnoj životinji zainteresirala je i tadašnjeg guvernera Ugande, Johnstona koji je 1900. godine organizirao ekspediciju sa zadatkom da ju otkrije. Članovi ekspedicije nisu uspjeli uhvatiti "tajanstvenu životinju sličnu konju" ali su od pigmeja dobili prvi dokaz o njenom postojanju: dva komada kože koje su poslali Kraljevskom zoološkom društvu u Londonu. Godinu dana kasnije dobili su nekoliko cijelih koža i jednu lubanju. Ovo je zoolozima i paleontolozima omogućilo da svrstaju životinju pod imenom okapi (Okapia johnstoni). Mada po obliku tijela podsjeća na konja, okapi nije njegov srodnik nego pripada porodici žirafa. Okapi predstavlja svojevrsni živi fosil koji je vjekovima ostao izoliran u prašumama Konga. Godinama su ekspedicije iz različitih zemalja pokušavale uhvatiti živog okapija. Amerikanci su uspjeli uhvatiti dva ali su obje životinje uginule čim su napustile afričko tlo. Prvi su Belgijanci 1918. godine uspjeli prenijeti u Europu živog okapija. Životinja je smještena u zoološki vrt u Antwerpenu.
Okapi (lat. Okapia johnstoni) je sisavac iz porodice žirafa (Giraffidae) koji živi samo u središnjoj Africi.
Okapi (Okapia johnstoni) adalah mamalia dari Hutan Hujan Ituri di Afrika Tengah. Walaupun hewan ini memiliki kesamaan belang kulit dengan zebra, okapi memiliki perkerabatan lebih dekat dengan jerapah. Kemiripannya dengan zebra dan jerapah menimbulkan dugaan adanya persilangan antara keduanya, tetapi walaupun adanya kesamaan ciri tertentu, hewan ini sebenarnya tidak secara dekat berkerabat dengan zebra. Hewan yang berasal dari Hutan Hujan Ituri di timur laut Republik Demokratik Kongo ini baru diketahui oleh penduduk setempat pada tahun 1901.
Okapi (Okapia johnstoni) adalah mamalia dari Hutan Hujan Ituri di Afrika Tengah. Walaupun hewan ini memiliki kesamaan belang kulit dengan zebra, okapi memiliki perkerabatan lebih dekat dengan jerapah. Kemiripannya dengan zebra dan jerapah menimbulkan dugaan adanya persilangan antara keduanya, tetapi walaupun adanya kesamaan ciri tertentu, hewan ini sebenarnya tidak secara dekat berkerabat dengan zebra. Hewan yang berasal dari Hutan Hujan Ituri di timur laut Republik Demokratik Kongo ini baru diketahui oleh penduduk setempat pada tahun 1901.
Þessi grein þarfnast hreingerningar svo hún hæfi betur sem grein hér á Wikipediu.Ókapi er klaufdýr skylt gíröffum. Kjörsvæði ókapans er norðausturhluti Austur-Kongó í Mið-Afríku. Þótt ókapar líkist sebrahestum mest í útliti er hann náskyldari gíröffum. Ókapar geta náð allt að 1,5 m hæð og 2 – 2,2 m lengd. Þyngd ókapans er frá 200–350 kg en hali hans er 30–42 cm.
Ókapi var ekki greindur sem sérstök dýrategund fyrr en 1900–1901. Áður hafði hann stöku sinnum sést en aðallega aftan frá. Hann er styggur og hafði því þotið burt frá mönnum inn í þéttan skóginn. Örfáar gamlar húðir styrktu menn þeirri trú að ókapinn væri sebradýr sem hefðist við í skógi.
Feldur ókapa er snöggur og gljáandi. Dekkri hlutinn eru dökkrauðr, fjólublár, rauðbrúnn, brúnn eða svartur, allt eftir því hvernig ljósið fellur á hann.
Kýrin er hærri en tarfurinn og 25–50 kg þyngri. Kynin eru lík í útliti, með langan haus og háls, dökka snoppu og bol (sem hallar niður á við frá hálsi), stór eyru sem sitja aftarlega og rendur sem minna á sebradýr aftan á lend og lærum. Ókapinn er líka með hvíta eða gula flekki í andlitinu.
Ókapinn fer um þéttan regnskóginn á daginn og étur lauf, mjúka sprota, brum, aldin og aðra plöntuhluta. Hann treystir fyrst og fremst á heyrnina í þéttum skóginum og blæs snöggt þegar hann rekst á aðra ókapa. Keppinautar fara í "hálsaslag" eins og gíraffar, að viðstaddri eðlunarfúsri kú, og gefa frá sér lágar stunur meðan á biðlun stendur. Kýrin gefur til kynna áhuga sinn með sams konar hljóðum og lyktarmerkjum á óðalinu.
Ókapi vefur langri, svartri griptungu um lauf, brumhnappa og litlar greinar til að draga ætið upp í munninn. Hann snyrtir sig líka með tungunni og móðirin karar kálfinn með henni.
Kýrin ber einum kálfi í ágúst-október, eftir 425–491 dags meðgöngu. Hún ver kálfinn fyrir rándýrum en tengsl móður og afkvæmis eru ekki jafnsterk og hjá mörgum öðrum klaufdýrum. Á törfum eru hnúðar á höfðinu sem líkjast stuttum hornum.
Ókapi er klaufdýr skylt gíröffum. Kjörsvæði ókapans er norðausturhluti Austur-Kongó í Mið-Afríku. Þótt ókapar líkist sebrahestum mest í útliti er hann náskyldari gíröffum. Ókapar geta náð allt að 1,5 m hæð og 2 – 2,2 m lengd. Þyngd ókapans er frá 200–350 kg en hali hans er 30–42 cm.
Ókapi var ekki greindur sem sérstök dýrategund fyrr en 1900–1901. Áður hafði hann stöku sinnum sést en aðallega aftan frá. Hann er styggur og hafði því þotið burt frá mönnum inn í þéttan skóginn. Örfáar gamlar húðir styrktu menn þeirri trú að ókapinn væri sebradýr sem hefðist við í skógi.
L'okapi (Okapia johnstoni P. L. Sclater, 1901) è un mammifero artiodattilo giraffide originario del settore nord-orientale della Repubblica Democratica del Congo in Africa centrale. Nonostante presenti una serie di striature che ricordano molto quelle delle zebre, è più strettamente imparentato con le giraffe. L'okapi e la giraffa sono le uniche specie viventi della famiglia Giraffidae.
L'okapi misura circa 1,5 metri d'altezza al garrese e ha una lunghezza media di circa 2,5 metri. Il suo peso varia tra i 200 e i 350 kg. È dotato di un lungo collo e di grandi orecchie flessibili. Il manto ha colorazione variabile dal cioccolato al bruno rossastro, e su di esso spicca nettamente il bianco delle caviglie e delle strisce orizzontali e degli anelli che cingono le zampe. I maschi sono dotati di brevi corna ricoperte di pelo chiamate ossiconi, che misurano meno di 15 cm di lunghezza. Nelle femmine, invece, gli ossiconi sono assenti e al loro posto vi sono dei ciuffi di pelo.
Gli okapi sono prevalentemente diurni, ma possono essere attivi anche nelle ore notturne. Essenzialmente solitari, si incontrano unicamente per accoppiarsi. Gli okapi sono erbivori e si nutrono di foglie e boccioli di albero, erba, felci, frutta e funghi. La fregola nei maschi e l'estro nelle femmine non dipendono dalla stagione. In cattività, il ciclo estrale si ripete ogni 15 giorni. Il periodo di gestazione è lungo circa 440-450 giorni, trascorsi i quali nasce di solito un unico piccolo. Il piccolo rimane nascosto nel folto della foresta, e la madre lo allatta di rado. I giovani iniziano ad assaggiare cibi solidi a partire dai tre mesi, e lo svezzamento ha luogo a sei mesi.
Gli okapi vivono nelle foreste a baldacchino ad un'altitudine di 500–1500 m. Sono endemici delle foreste tropicali della Repubblica Democratica del Congo, più precisamente delle sue regioni centrali, settentrionali e orientali. L'Unione Internazionale per la Conservazione della Natura (IUCN) classifica l'okapi tra le specie in pericolo. Tra i principali fattori che ne minacciano l'esistenza figura la perdita dell'habitat a causa dell'industria del legname e dell'avanzata degli insediamenti umani. Anche la caccia intensa per la carne e la pelle e le estrazioni minerarie illegali hanno contribuito al declino della popolazione. Nel 1987, con lo scopo di proteggere le popolazioni di okapi, è stato istituito l'Okapi Conservation Project.
Anche se l'okapi rimase sconosciuto al mondo occidentale fino al XX secolo, alcuni esemplari potrebbero essere stati raffigurati agli inizi del V secolo aC sulla facciata della Apadana a Persepoli, un dono dalla processione etiope all'impero achemenide.[2]
Per anni, i primi europei che giunsero in Africa udirono dai locali le storie di un animale chiamato l'unicorno africano.[3][4] L'animale venne portato all'attenzione europea propria grazie alle speculazioni sulla sua effettiva esistenza, trovata in articoli di stampa che coprivano i viaggi di Henry Morton Stanley, nel 1887. Nel suo diario di viaggio durante la sua esplorazione del Congo, Stanley menzionò una specie d'asino che i nativi chiamavano atti, che gli studiosi hanno successivamente identificato come okapi. Gli esploratori potrebbero aver intravisto di sfuggita la parte posteriore striata dell'animale mentre fuggiva nella vegetazione, portando a supporre che l'okapi fosse una sorta di zebra della foresta pluviale.
Quando il commissario speciale britannico dell'Uganda, Sir Harry Johnston, scoprì che alcuni pigmei del Congo erano stati imprigionati da uno showman che voleva farli esibire nel suo show, li liberò e promise di riportarli alle loro case. I pigmei alimentarono la curiosità di Johnston per l'animale menzionato nel libro di Stanley. Johnston rimase perplesso dalle tracce dell'okapi che gli indigeni gli mostrarono; Johnston, infatti, si aspettava di essere sulle tracce di una specie di cavallo che abitava le foreste, ma le tracce erano di una bestia dotata di due zoccoli.[5]
Sebbene Johnston non riuscì mai ad avvistare un okapi, riuscì ad ottenere dei pezzi di pelle striati ed un cranio. Da questo cranio l'okapi venne correttamente classificato come un parente della giraffa; nel 1901, la specie fu formalmente riconosciuta come Okapia johnstoni.[6]
Okapia johnstoni venne descritta per la prima volta come Equus johnstoni dallo zoologo inglese Philip Lutley Sclater, nel 1901.[7] Il nome generico Okapia deriva dal nome Mbuba okapi[8] o dal relativo nome lese-karo o'api, mentre il nome specifico, johnstoni, è in riconoscimento a Johnston, che per primo ha acquisito un esemplare di okapi per la scienza dalla foresta dell'Ituri.[6][9] I resti di una carcassa furono successivamente inviati a Londra da Johnston, divenendo un evento mediatico nel 1901.[10]
Nel 1901, lo zoologo Philip Sclater presentò alla Società Zoologica di Londra un disegno che mostrava con grande chiarezza le caratteristiche fisiche dell'animale. Riguardo allo stato tassonomico dell'animale appena scoperto si creò subito una gran confusione. Lo stesso Sir Harry Johnston lo considerava un Helladotherium, o un parente di un altro giraffide estinto[11]. Basandosi sulle descrizioni dell'okapi fatte dai pigmei, che si riferivano a esso come a un «cavallo», Sclater battezzò la specie Equus johnstoni[12]. Successivamente, Lankester dichiarò che l'okapi rappresentava un genere sconosciuto di Giraffidi, che ribattezzò Okapia, e assegnò alla specie il nome Okapia johnstoni[13].
Nel 1902, lo zoologo svizzero Charles Immanuel Forsyth Major suggerì di includere O. johnstoni tra i Palaeotragini, una sottofamiglia estinta di Giraffidi. Tuttavia, la specie venne posta in una sottofamiglia a sé, quella degli Okapiini, dal paleontologo svedese Birger Bohlin nel 1926[14], soprattutto a causa della mancanza di un cingolo (una cresta di smalto sulla base o sul margine della corona di un dente), una delle caratteristiche principali dei Palaeotragini[15]. Nel 1986, Okapia venne finalmente riconosciuto come un genere strettamente imparentato con Giraffa sulla base di analisi cladistiche. I due generi, assieme a Palaeotragus, costituiscono, secondo la classificazione moderna, la tribù Giraffini[16].
Le più antiche specie di Giraffidi fecero la loro prima comparsa in Africa nel Miocene inferiore, dopo essersi separati dai Climacoceratidi, creature dall'aspetto simile a quello dei cervi. I Giraffidi si diffusero in Europa e in Asia a partire dal Miocene medio nel corso di una prima radiazione. Un'altra radiazione ebbe inizio nel Pliocene, ma terminò con un declino nella diversità durante il Pleistocene[17]. Varie importanti specie primitive di Giraffidi vissero più o meno contemporaneamente nel Miocene (23-10 milioni di anni fa), tra cui il Canthumeryx, il Giraffokeryx, il Palaeotragus e il Samotherium. Secondo la paleontologa e scrittrice Kathleen Hunt, da Samotherium ebbero origine sia Okapia (18 milioni di anni fa) che Giraffa (12 milioni di anni fa)[18]. Tuttavia, un altro scrittore, J. D. Skinner, sostiene che sia stato il Canthumeryx ad aver dato origine all'okapi e alla giraffa attraverso gli altri tre generi sopra elencati, e che l'okapi sia una forma vivente di Palaeotragus[19]. L'okapi viene talvolta indicato come un esempio di fossile vivente, poiché esiste come specie da moltissimo tempo e ricorda nella morfologia forme più primitive (ad esempio il Samotherium).[13][20]
Nel 2016, uno studio genetico ha scoperto che l'antenato comune della giraffa e dell'okapi visse circa 11,5 milioni di anni fa.[21]
L'okapi è un giraffide di medie dimensioni, che misura 1,5 m di altezza al garrese. La lunghezza del corpo si aggira sui 2,5 m e il peso varia tra i 200 e i 350 kg[22]. È dotato di un lungo collo, e di orecchie grandi e flessibili. Il manto ha colorazione variabile dal cioccolato al bruno rossastro, e su di esso spicca nettamente il bianco delle caviglie e delle strisce orizzontali e degli anelli che cingono le zampe. Le striature rendono l'animale simile a una zebra[23]. Esse forniscono un efficace camuffamento tra la fitta vegetazione. Faccia, gola e petto sono bianco grigiastro. Tra gli zoccoli, si trovano disposte delle ghiandole interdigitali, più sviluppate nei piedi anteriori[24]. I maschi sono dotati di brevi corna ricoperte di pelo chiamate ossiconi, che misurano meno di 15 cm di lunghezza. L'okapi presenta un lieve dimorfismo sessuale: le femmine sono alte in media 4,2 cm più dei maschi, hanno il manto leggermente più rossastro e sono prive di corna; al loro posto si notano soltanto due protuberanze ricoperte di crini[25][26].
L'okapi mostra vari adattamenti all'habitat tropicale in cui vive. Il gran numero di bastoncelli nella retina facilita la visione notturna, e il senso dell'olfatto è molto sviluppato. Le grosse bolle timpaniche indicano un acuto senso dell'udito. La formula dentaria dell'okapi è I 0/3, C 0/1, P 3/3, M 3/3[24]. I denti hanno corona bassa e cuspidi sottili, e sono perfetti per tagliare con efficacia il fogliame tenero. Il grosso intestino cieco e il colon aiutano la digestione microbica, e dal momento che il cibo passa rapidamente attraverso il tubo digerente, l'okapi digerisce le pareti cellulari in proporzioni minori rispetto ad altri ruminanti[27].
L'okapi si distingue facilmente dalle sue uniche parenti attuali, le giraffe. È molto più piccolo e ha una morfologia più simile a quella dei cervi e dei bovidi. Mentre nella giraffa le corna sono presenti in entrambi i sessi, nell'okapi sono presenti solo nei maschi. L'okapi ha grandi seni palatini, caratteristica unica tra i Giraffidi. Tuttavia, proprio come la giraffa, l'okapi si muove all'ambio - cioè sollevando a ogni passo le due zampe dello stesso lato, diversamente da altri ungulati che camminano poggiando gli arti uno per volta, uno dopo l'altro[28] - e ha una lunga lingua nera (più lunga di quella della giraffa) che usa per strappare germogli e foglie dagli alberi e per la pulizia del corpo[27].
Gli okapi sono prevalentemente diurni, ma possono essere attivi anche nelle ore notturne[29]. Essenzialmente solitari, si incontrano unicamente per accoppiarsi. Occupano domini vitali sovrapposti tra loro e generalmente la loro densità di popolazione è di circa 0,6 animali per chilometro quadrato[23]. I domini vitali dei maschi misurano in media 13 km², quelli delle femmine 3–5 km². I maschi si spostano in continuazione, mentre le femmine sono sedentarie[30]. I maschi spesso marcano il territorio e i cespugli con la loro urina, mentre le femmine utilizzano siti di defecazione comuni. La pulizia del corpo, in particolare dei lobi delle orecchie e del collo, è una pratica comune. Gli okapi spesso strofinano il collo contro gli alberi, rilasciando un essudato bruno.[24]
Il maschio è molto protettivo nei confronti del suo territorio, ma consente alle femmine di attraversarlo per potersi alimentare. I maschi visitano i domini vitali delle femmine all'epoca della riproduzione[27]. Nonostante sia un animale generalmente tranquillo, l'okapi può scalciare e dare testate per manifestare aggressività. Dal momento che le corde vocali sono poco sviluppate, la comunicazione vocale è ristretta soprattutto a tre tipi di suoni - una sorta di «sbuffo» (richiamo di contatto usato da entrambi i sessi), un «gemito» (emesso dalle femmine durante il corteggiamento) e un «belato» (emesso dagli infanti quando sono nervosi). Nella specie si può osservare il flehmen, un'espressione visuale in cui l'animale tira indietro il labbro superiore, mette in mostra i denti e inala attraverso la bocca per pochi secondi. Il predatore principale dell'okapi è il leopardo.[24]
Gli okapi sono erbivori e si nutrono di foglie e boccioli di albero, erba, felci, frutta e funghi. Nelle foreste di Ituri, questi animali hanno una dieta unica in quanto sono l'unico mammifero conosciuto che si nutre esclusivamente di vegetazione del sottobosco, dove usano le loro lunghe lingue da 45 centimetri (18 pollici) per cercare selettivamente le piante di cui si nutrono. La loro lunga lingua viene utilizzata anche per pulire le orecchie e gli occhi.[31] Preferiscono alimentarsi nelle radure create da alberi caduti. L'okapi è noto per nutrirsi di oltre 100 specie di piante, alcune delle quali sono note per essere velenose per l'uomo e altri animali. L'analisi delle feci degli esemplari selvatici mostra che nessuna di queste 100 specie domina in modo significativo la dieta dell'okapi. Alla dieta si aggiungono anche arbusti e liane. Componenti principali della dieta sono specie arboree e dicotiledoni; le piante monocotiledoni non vengono mangiate con regolarità. Nella foresta dell'Ituri, l'okapi si nutre soprattutto di vegetali appartenenti alle famiglie Acantacee, Ebenacee, Euforbiacee, Flacurtiacee, Loganiacee, Rubiacee e Violacee.[24][30]
Le femmine di okapi raggiungono la maturità sessuale a circa un anno e mezzo di età, mentre i maschi la raggiungono dopo i due anni. La fregola nei maschi e l'estro nelle femmine non dipendono dalla stagione. In cattività, il ciclo estrale si ripete ogni 15 giorni[27][32]. Maschio e femmina girano in cerchio l'uno intorno all'altro, odorandosi e leccandosi, poi il maschio dimostra la propria superiorità sollevando il capo e lanciando in avanti una delle zampe anteriori. Infine si porta dietro la compagna e ha luogo l'accoppiamento[25].
Il periodo di gestazione è lungo circa 440-450 giorni, trascorsi i quali nasce di solito un unico piccolo, del peso di 14–30 kg. Le mammelle della femmina gravida iniziano a ingrossarsi due mesi prima del parto, ed essa può avere delle perdite vulvari. Il parto dura 3-4 ore, e la femmina rimane in piedi per tutto questo periodo, anche se può riposarsi durante brevi intervalli. La madre mangia la placenta e pulisce accuratamente il neonato. Il latte della femmina è molto ricco di proteine e ha un basso contenuto di grassi[27]: Come in altri ruminanti, il piccolo può reggersi in piedi entro 30 minuti dalla nascita. Nonostante abbiano un aspetto simile a quello degli adulti, alla nascita i piccoli hanno false ciglia, una lunga criniera dorsale e lunghi peli bianchi nelle strisce. Queste caratteristiche scompaiono gradatamente e nel giro di un anno il piccolo assume l'aspetto generale dell'adulto. Il piccolo rimane nascosto nel folto della foresta, e la madre lo allatta di rado. Il tasso di crescita dei piccoli è particolarmente elevato nei primi mesi di vita, trascorsi i quali diminuisce gradualmente. I giovani iniziano ad assaggiare cibi solidi a partire dai tre mesi, e lo svezzamento ha luogo a sei mesi. Lo sviluppo delle corna nei maschi ha luogo un anno dopo la nascita. L'okapi ha una longevità media di 20-30 anni[24].
Gli okapi vivono nelle foreste a baldacchino ad un'altitudine di 500–1500 m. Sono endemici delle foreste tropicali della Repubblica Democratica del Congo. Non sono presenti nelle foreste a galleria, negli habitat disturbati dagli insediamenti umani e nelle foreste paludose, ma possono all'occasione spingersi in aree inondate stagionalmente. Nella stagione secca, visitano gli inselberg rocciosi che forniscono foraggio raro altrove. Uno studio ha riscontrato che la densità degli okapi è in media di 0,53 animali per chilometro quadrato nelle foreste miste di Cynometera.[30]
L'okapi è presente nelle regioni centrali, settentrionali e orientali della Repubblica Democratica del Congo, a nord e ad est del fiume Congo. L'areale della specie si estende dalla foresta della Maiko alla foresta dell'Ituri a nord, e nei bacini fluviali del Rubi, del lago Tele e dell'Ebola a ovest e del fiume Ubangi più a nord. Popolazioni più piccole sono presenti ad ovest e a sud del fiume Congo. La specie è comune anche nelle aree di Wamba e di Epulu. L'okapi è estinto in Uganda.[1]
Nel 2008, è stato avvistato nel Parco Nazionale Virunga.[33]
L'Unione Internazionale per la Conservazione della Natura (IUCN) classifica l'okapi come specie in pericolo[34]. Esso gode della completa protezione della legge congolese. La riserva naturale degli Okapi e il parco nazionale della Maiko ospitano popolazioni consistenti di quest'animale, sebbene sia stato riscontrato un netto declino degli esemplari dovuto a varie cause. Tra le altre aree in cui l'animale è presente vi sono la riserva di caccia di Rubi-Tele e la riserva di Abumombanzi. Tra i principali fattori che ne minacciano l'esistenza figura la perdita dell'habitat a causa dell'industria del legname e dell'avanzata degli insediamenti umani. Anche la caccia intensa per la carne e la pelle e le estrazioni minerarie illegali hanno contribuito al declino della popolazione. Una nuova minaccia emersa piuttosto recentemente è la presenza di gruppi armati illegali nei dintorni delle aree protette, che scoraggiano i progetti di conservazione e di monitoraggio. Una piccola popolazione vive a nord del parco nazionale dei Virunga, ma è del tutto priva di protezione a causa della presenza di gruppi armati nelle vicinanze[1]. Nel giugno 2012, una banda di bracconieri ha attaccato il quartier generale della riserva naturale degli Okapi, uccidendo sei guardie e altri membri dello staff, nonché tutti i 14 okapi ivi ospitati in cattività.[35]
L'Okapi Conservation Project, istituito nel 1987, opera per la conservazione dell'okapi, nonché per lo sviluppo degli indigeni mbuti.[1] Nel novembre 2011, a Jacksonville, presso il centro White Oak Conservation e il Jacksonville Zoo and Gardens si è tenuto un meeting internazionale dell'Okapi Species Survival Plan (SSP) e dell'Okapi European Endangered Species Programme (EEP), al quale sono intervenuti rappresentanti di zoo degli USA, dell'Europa e del Giappone. L'obiettivo era quello di discutere sulla gestione degli okapi in cattività e di organizzare un progetto di sostegno per la conservazione della specie. Molti zoo in Nordamerica e in Europa ospitano degli okapi.[36]
Ci sono circa 100 okapi negli zoo accreditati dall'Association of Zoos and Aquariums (AZA). La popolazione di okapi in America è gestita dal Piano di sopravvivenza delle specie di AZA, un programma di allevamento che lavora per garantire la diversità genetica delle popolazioni in cattività degli animali in via d'estinzione, mentre l'EEP (libro genealogico europeo) e l'ISB (libro genealogico globale) sono gestiti dallo zoo di Anversa[37], che fu il primo zoo ad ospitare un okapi (nel 1919), nonché uno degli zoo con più successo nell'allevarli in cattività.[38]
Lo zoo del Bronx è stato il primo zoo in Nord America ad ospitare un okapi, nel 1937.[39] Questo zoo ha uno dei programmi di allevamento in cattività di maggior successo, con 13 cuccioli nati dal 1991.[40]
Lo zoo di San Diego espone gli okapi dal 1956 e ha avuto la prima nascita nel 1962. Da allora, sono nati oltre 60 cuccioli tra lo zoo e lo Zoo Safari Park di San Diego, l'ultimo dei quali è Mosi, un maschio nato all'inizio dell'agosto 2017 allo zoo di San Diego.[41]
Anche lo zoo di Brookfield di Chicago ha contribuito notevolmente alla popolazione in cattività negli zoo accreditati. Lo zoo ha avuto 28 nascite dal 1959.[42]
Altri zoo nordamericani che ospitano e hanno avuto successo nella riproduzione di questi animali includono lo zoo di Denver e lo zoo di Cheyenne Mountain (Colorado); lo zoo di Houston, lo zoo di Dallas e lo zoo di San Antonio (Texas); il Disney's Animal Kingdom, lo zoo di Miami e il Lowry Park Zoo di Tampa (Florida); lo zoo di Los Angeles (California); lo zoo di Saint Louis (Missouri); lo zoo di Cincinnati e lo zoo di Columbus (Ohio); lo zoo di Memphis (Tennessee); lo zoo di Maryland (Maryland) e The Sedgwick County Zoo e il Tanganyika Wildlife Park (Kansas); il Roosevelt Park Zoo[43] (Dakota del Sud), l'Henry Doorly Zoo di Omaha (Nebraska); lo zoo di Philadelphia (Philadelphia).[44]
In Europa, gli zoo che ospitano e allevano gli okapi includono il Parco zoologico di Madrid (Spagna), lo zoo di Chester, lo zoo di Londra, lo Yorkshire Wildlife Park, lo zoo di Marwell, The Wild Place (Regno Unito); lo zoo di Dublino (Irlanda); lo zoo di Berlino, lo zoo di Francoforte, lo zoo di Wilhelm, lo zoo di Wuppertal, lo zoo di Colonia, lo zoo di Lipsia (Germania) e lo zoo di Anversa (Belgio); lo zoo di Basel (Svizzera); lo zoo di Copenaghen (Danimarca); lo zoo di Rotterdam, il Safaripark Beekse Bergen (Paesi Bassi) e lo zoo di Dvůr Králové (Repubblica Ceca), lo zoo di Wrocław (Polonia); Bioparc Zoo de Doué, ZooParc de Beauval (Francia); lo zoo di Lisbona (Portogallo)e il Parco Zoo di Falconara Marittima (Italia) .[45][46]
In Asia, solo due zoo in Giappone ospitano gli okapi; lo Ueno Zoo, a Tokyo, e lo Zoorasia, a Yokohama.[47]
L'okapi (Okapia johnstoni P. L. Sclater, 1901) è un mammifero artiodattilo giraffide originario del settore nord-orientale della Repubblica Democratica del Congo in Africa centrale. Nonostante presenti una serie di striature che ricordano molto quelle delle zebre, è più strettamente imparentato con le giraffe. L'okapi e la giraffa sono le uniche specie viventi della famiglia Giraffidae.
L'okapi misura circa 1,5 metri d'altezza al garrese e ha una lunghezza media di circa 2,5 metri. Il suo peso varia tra i 200 e i 350 kg. È dotato di un lungo collo e di grandi orecchie flessibili. Il manto ha colorazione variabile dal cioccolato al bruno rossastro, e su di esso spicca nettamente il bianco delle caviglie e delle strisce orizzontali e degli anelli che cingono le zampe. I maschi sono dotati di brevi corna ricoperte di pelo chiamate ossiconi, che misurano meno di 15 cm di lunghezza. Nelle femmine, invece, gli ossiconi sono assenti e al loro posto vi sono dei ciuffi di pelo.
Gli okapi sono prevalentemente diurni, ma possono essere attivi anche nelle ore notturne. Essenzialmente solitari, si incontrano unicamente per accoppiarsi. Gli okapi sono erbivori e si nutrono di foglie e boccioli di albero, erba, felci, frutta e funghi. La fregola nei maschi e l'estro nelle femmine non dipendono dalla stagione. In cattività, il ciclo estrale si ripete ogni 15 giorni. Il periodo di gestazione è lungo circa 440-450 giorni, trascorsi i quali nasce di solito un unico piccolo. Il piccolo rimane nascosto nel folto della foresta, e la madre lo allatta di rado. I giovani iniziano ad assaggiare cibi solidi a partire dai tre mesi, e lo svezzamento ha luogo a sei mesi.
Gli okapi vivono nelle foreste a baldacchino ad un'altitudine di 500–1500 m. Sono endemici delle foreste tropicali della Repubblica Democratica del Congo, più precisamente delle sue regioni centrali, settentrionali e orientali. L'Unione Internazionale per la Conservazione della Natura (IUCN) classifica l'okapi tra le specie in pericolo. Tra i principali fattori che ne minacciano l'esistenza figura la perdita dell'habitat a causa dell'industria del legname e dell'avanzata degli insediamenti umani. Anche la caccia intensa per la carne e la pelle e le estrazioni minerarie illegali hanno contribuito al declino della popolazione. Nel 1987, con lo scopo di proteggere le popolazioni di okapi, è stato istituito l'Okapi Conservation Project.
Okapija (lot. Okapia johnstoni, angl. Okapi, vok. Okapi) – žirafinių (Giraffidae) šeimos stambus porakanopis žinduolis. Paplitęs centrinėje Afrikos dalyje, Kongo upės baseino drėgnuosiuose tropiniuose miškuose.
Kūno ilgis apie 2 m, aukštis 1,5-1,7 m, masė apie 250 kg. Snukis ištįsęs. Ausys didelės. Patinai turi trumpus ragus. Liežuvis labai ilgas, judrus. Uodega trumpa, jos galas su plaukų kuokštu. Nugara rusva, kojos baltos, su tamsiomis skersinėmis juostomis.
Gyvena pavieniui arba poromis. Reta. Minta medžių lapais. Veda 1 jauniklį.[1]
Okapija (lot. Okapia johnstoni, angl. Okapi, vok. Okapi) – žirafinių (Giraffidae) šeimos stambus porakanopis žinduolis. Paplitęs centrinėje Afrikos dalyje, Kongo upės baseino drėgnuosiuose tropiniuose miškuose.
Kūno ilgis apie 2 m, aukštis 1,5-1,7 m, masė apie 250 kg. Snukis ištįsęs. Ausys didelės. Patinai turi trumpus ragus. Liežuvis labai ilgas, judrus. Uodega trumpa, jos galas su plaukų kuokštu. Nugara rusva, kojos baltos, su tamsiomis skersinėmis juostomis.
Gyvena pavieniui arba poromis. Reta. Minta medžių lapais. Veda 1 jauniklį.
Okapi[1] (Okapia johnstoni) ir žirafu dzimtas (Giraffidae) zīdītājs un tā ir vienīgā suga okapi ģintī (Okapia). Tā dabiskais izplatības areāls mūsdienās ir tikai Kongo Demokrātiskās Republikas ziemeļdaļas lietus meži, lai gan kādreiz šie dzīvnieki bija sastopami arī Ugandā.[2] Suga tika atklāta 1901. gadā, kad Kongo lietus mežos ekspedīcijā devās britu pētnieks Harijs Džonstons, lai gan jau 1890. gadu sākumā par šo dzīvnieku ziņoja velsiešu pētnieks Henrijs Mortons Stenlijs.[2] Okapi tuvākās radinieces ir žirafes.[3] To reizēm mēdz saukt arī par meža žirafi.[4] Okapi ir Kongo Demokrātiskās Republikas nacionālais dzīvnieks un tas tiek aizsargāts ar likumu.[4]
Okapi mūsdienās ir sastopams daudzos pasaules zooloģiskajos dārzos. Toties savvaļas 2013. gada pētījumi liecina, ka okapi populācija 10 gadu laikā no kādreizējiem 40 000 samazinājusies līdz 10 000 indivīdu. Līdz ar to 2013. gadā okapi tika pasludināts par apdraudētu sugu (angļu: endangered).[5]
Okapi ārēji atgādina vairāku dzīvnieku sajaukumu: zebru, ēzeli, antilopi un žirafi.[4] Lai arī okapi nav tik garš kakls kā žirafei, tomēr tas ir pagarināts. Līdzīgi kā žirafei tam ir arī gara, zilipelēka mēle, ar spēju cieši satvert, aptīties ap zariem un notraukt no tiem lapas un pumpurus, stāvas, lielas ausis, kas uztver vissīkāko troksni, un garas kājas.[4][6] Mēles garums var būt pat 35 cm, tāpēc dzīvnieks ar mēli var aizsniegt pat savas acis un ausis.[7] Tēviņiem pierē izaug īsi, ar ādu klāti kaula izaugumi, kas atgādina žirafes ragus.
Okapi ķermeņa garums ir apmēram 2—2,5 m, augstums skaustā 1,65—2 m, astes garums 30—45 cm, svars 180 — 350 kg.[8][9][10] Mātītes ir nedaudz lielākas nekā tēviņi.[8] Matojums kastaņbrūns, uz kājām horizontālas melni—baltas svītras, līdzīgas kā zebrai. Kopumā kažoka krāsa ļauj okapi palikt nepamanītam tropisko mežu paēnā.[4] Pievakarē starp augiem viņa ķermenis kļūst gandrīz neredzams. Iespējams, ka svītras palīdz arī mazulim biezoknī sekot savai mātei.[2] Starp pirkstiem atrodas smirddziedzeri, ar kuru izdalījumiem dzīvnieks iezīmē savu teritoriju. Okapi matojums piemērots dzīvei lietus mežos, dzīvnieku pasargājot no izmirkšanas, jo tas ir kā eļļains samts.[6]
Okapi skrien aida gaitā, kas nozīmē, ka vienlaicīgi kustas katras puses kājas (labā priekškāja vienlaicīgi ar labo pakaļkāju). Vieglā riksī okapi sasniedz ātrumu 16 km/h. Ātri skrienot, dzīvnieka ātrums ir apmēram 56 km/h.[11] Kad okapi vēlas padzerties, tas līdzīgi kā žirafe izpleš garās kājas, lai varētu aizsniegt ūdeni.[11]
Okapi ir vienpatis (izņemot mātītes un to mazuļus), kautrīgs un ļoti uzmanīgs, aktīvs dienas laikā.[9] Pieaugušie dzīvnieki satiekas tikai, lai pārotos. Katram indivīdam ir diezgan plaša teritorija, kuras mēdz savstarpēji pārklāties, populācijas blīvums ir 0,6 okapi uz 1 km². Tā kā dzīvniekam patīk plašumi, tas ir viens no galvenajiem iemesliem populācijas samazinājumam, jo mežu platības, izvēršoties cilvēku saimnieciskajai darbībai, nepārtraukti samazinās. Okapi dzīvo visbiezākajās un vismežonīgākajās lietus meža audzēs. Džungļos pārvietojas pa ierastām, iestaigātām takām, kuras tiek izmantotas no paaudzes uz paaudzi. Dienā barojoties, tēviņš noiet apmēram 4 km, bet mātīte līdz 2,5 km.[11] Labprāt uzturas arī gaišākās vietās, vislabāk ūdens tuvumā, bet izvairās no purvainiem reģioniem. Okapi visatbilstošākā ir pameža ēnainā krēsla zem milzīgajiem meža kokiem, kur zaru daudzveidīgais pineklis veido biezokni. Tos parasti var sastapt reģionos, kuru augstums ir 500—1000 metri virs jūras līmeņa, bet austrumu kalnu lietus mežos okapinovērojami arī augstumā virs 1000 metriem.
Savstarpēji dzīvnieki komunicē, atstājot smaržu zīmes. Okapi starp pirkstiem ir smirddziedzeri, kas izdala īpašu vielu, ar kuru dzīvnieks iezīmē savu teritoriju, atpūtas un guļas vietu. Smirdīgā viela no pirkstiem izdalās nepārtraukti, lai kur okapi pārvietotos.[4] Abi dzimumi arī rīvē kaklu gar koka stumbru.[9] Tēviņi teritorijas iezīmēšanai izmanto arī urīna smidzināšanu uz krūmiem. Tikai tēviņi regulāri iezīmē un uzmana teritoriju, cenšoties padzīt citus tēviņus, bet atļauj teritorijai cauri ceļot mātītēm ar mazuļiem.[6] Kopumā okapi nav agresīvi. Ja tēviņi sakaujas (riesta laikā), tad cīņas izpaužas, sitot vienam otru ar kaklu līdzīgi kā to dara žirafes, kožot un sperot. Mātītes teritorijā dzīvo arī tās mazulis un reizēm teritorija tiek dalīta ar citu mātīti.[11]
Tropu džungļos okapi var justies diezgan droši, pieaugušam dzīvniekam vienīgais ienaidnieks ir leopards, bet mazuļus medī arī citi mazākie džungļu kaķveidīgie plēsēji (servals un zelta kaķis).[6][11]
Okapi, tāpat kā žirafe, ir zālēdājs. Tas barojas ar koku un krūmu jaunajiem dzinumiem, pumpuriem, lapām, dažādiem zālaugiem, augļiem, sēnēm un papardēm. Daudzi barībai izmantotie augi cilvēkam ir indīgi.[9] Okapi grauž arī zibens apdedzinātu koku stumbrus, lai uzņemtu ogli, kas palīdz atbrīvot ķermeni no indīgajām vielām.[9] Tas laiza arī sēru, ko atrod mālainajos, viegli sāļajos upju krastos. Okapi neprot nedz lēkt, nedz celties pakaļkājās, lai aizsniegtu augstākos zarus. Taču tam ir kustīgs kakls un gara mēle, tāpēc aizsniedz vajadzīgo trīs metru augstumā, ar savu garo un spēcīgo mēli apņem zaru un notrauc tam lapas vai dzinumus. Katru dienu okapi apēd 18—29 kg barības.[6]
Vairošanās sezona parasti ilgst no augusta līdz oktobrim,[8] lai mazuļi dzimtu lietus sezonas laikā, kad mātei ar mazuli ir bagātīgi barības resursi. Tomēr okapi var sapāroties jebkurā gada mēnesī. Mātīte pārojas reizi divos, trijos gados.[7] Okapi pārošanās periodā satiekas uz īsu brīdi. Iespējams, ka abi partneri viens otru atrod ar ožas palīdzību. Mātīte, kas gatava pāroties, iezīmē savu teritoriju ar īpašu smaku, kas tēviņam ir nepārprotams signāls. Šajā laikā citkārt tik klusās mātītes mēdz arī saukt iespējamos tēviņus.[6] Kad tēviņš ir atradis mātīti, tas seko savai izvēlētajai, staigā tās priekšā, pagriezis galvu uz aizmuguri. Savstarpējais maigums tiek izrādīts arī vienam pret otru rīvējot kaklu un galvu. Kad mātīte pieņem tēviņu, tā nolaiž kaklu un nobīda asti sāņus.[11] Grūsnības periods ilgst 14—15,5 mēnešus.[8]
Kad tuvojas dzemdību laiks, mātīte paslēpjas dziļi mežā un pēc iespējas drošākā vietā dzemdē vienu mazuli, kurš sver 14—30 kg. Mazais uz savām kājām nostājas jau pēc 30 minūtēm un sāk zīst mātes pienu.[8] Tajā laikā tas vēl nelīdzinās saviem vecākiem. Salīdzinājumā ar pieauguša dzīvnieka proporcijām, galva ir mazāka, kakls īsāks, kājas resnākas un garākas. Mazulim ir arī melnas, sarainas krēpes, kas stiepjas no kakla līdz mugurai. Vēlāk tās pazūd. Pirmās dienas pēc dzemdībām mazulis cieši seko savai mātei, līdz mātīte atrod drošu slēptuvi — migu.[8] Mazulis tiek atstāts drošajā slēpnī apmēram 2 mēnešus.[11] Šajā migas periodā mazais tikai guļ un zīž mātes pienu. Okapi piens satur par ⅓ vairāk olbaltumvielu nekā govs piens, kā arī tas ir mazāk trekns.[11] Tuvojoties migas perioda beigām, mazulim noregulējas ķermeņa temperatūra, tā zarnu trakts aktivizējas un mazulis pirmo reizi atbrīvo zarnas.[9] Valda uzskats, ka šāda aizkavēta zarnu darbība ir dabīgs aizsardzības veids pret plēsējiem, jo mazuļa migai līdz ar to nav smakas.[9] Māte ar mazuli sazinās ar ļoti zemas frekvences skaņu, cilvēks to nevar dzirdēt. Šādu skaņu saziņai izmanto arī ziloņi.[9] Komunikācijai tiek izmantotas arī ar cilvēka ausi sadzirdamas skaņas, lūpu šmakstināšana, maušana, blēšana un svilpošana.[11] Māte un mazulis savstarpēji ir ļoti saistīti. Pēc sešiem mēnešiem mazie okapi sāk pastāvīgi uzņemt barību, taču līdz apmēram gada vecumam zīž arī mātes pienu. Jaunie okapi paliek ar māti līdz 2—3 gadu vecumam.[7] Jaunajiem tēviņiem ragi sāk attīstīties gada vecumā, bet pieauguša dzīvnieka lielumu sasniedz 3 gadu vecumā.[9] Okapi dzīves ilgums ir no 20 līdz 30 gadiem. Okapi dzimumbriedumu sasniedz apmēram 2 gadu vecumā, bet tēviņi dažus mēnešus vēlāk nekā mātītes.[11] Visilgākais okapi mūžs nebrīvē — 33 gadi.[9]
Okapi atklāja britu zinātnieks sers Harijs Džonstons, kas 19. gadsimta beigās bija gubernators Ugandā. Viņu pārsteidza, ka vietējie pigmeji nemaz nebaidījās no zirgiem, ko atveda jaunie ieceļotāji. Kad viņiem par to jautāja, iezemieši atbildēja, ka līdzīgus dzīvniekus ķerot džungļos, un kā pierādījumu atnesa okapi ādu. Londonas zinātnieku sabiedrība izpētīja ādu un jauno dzīvnieku nosauca par (Equus johnstoni) jeb Džonstona zirgu[12]. Tikai vēlāk nolēma, ka okapi nav nekā kopīga ar zirgu un ka okapi nav pat tam radniecīgs. Visvairāk informācijas par okapi dzīvi iegūta, novērojot dzīvniekus zooloģiskajā dārzā. Dabiskajā vidē okapi dzīvo ļoti noslēgti, ir ļoti piesardzīgs un tramīgs dzīvnieks. Tā kā tam ir lieliska dzirde, tas paslēpjas, kolīdz izdzird vismazāko, aizdomīgāko skaņu. Turklāt okapi dzīvo mežonīgās vietās, tāpēc ir reti sastopams.
Okapi (Okapia johnstoni) ir žirafu dzimtas (Giraffidae) zīdītājs un tā ir vienīgā suga okapi ģintī (Okapia). Tā dabiskais izplatības areāls mūsdienās ir tikai Kongo Demokrātiskās Republikas ziemeļdaļas lietus meži, lai gan kādreiz šie dzīvnieki bija sastopami arī Ugandā. Suga tika atklāta 1901. gadā, kad Kongo lietus mežos ekspedīcijā devās britu pētnieks Harijs Džonstons, lai gan jau 1890. gadu sākumā par šo dzīvnieku ziņoja velsiešu pētnieks Henrijs Mortons Stenlijs. Okapi tuvākās radinieces ir žirafes. To reizēm mēdz saukt arī par meža žirafi. Okapi ir Kongo Demokrātiskās Republikas nacionālais dzīvnieks un tas tiek aizsargāts ar likumu.
Okapi mūsdienās ir sastopams daudzos pasaules zooloģiskajos dārzos. Toties savvaļas 2013. gada pētījumi liecina, ka okapi populācija 10 gadu laikā no kādreizējiem 40 000 samazinājusies līdz 10 000 indivīdu. Līdz ar to 2013. gadā okapi tika pasludināts par apdraudētu sugu (angļu: endangered).
Okapi (Okapia johnstoni) ialah mamalia dari Hutan Hujan Ituri di Afrika Tengah. Walaupun kulit berbelang Okapi menyerupai kulit kuda belang, Okapi memiliki hubungan lebih dekat dengan zirafah. Sifat fizikalnya yang menyerupai kuda belang dan zirafah mencetuskan anggapan wujudnya kacukan antara keduanya.
Haiwan yang berasal dari Hutan Hujan Ituri di timur laut Republik Demokratik Congo ini mula dikenalpasti pada tahun 1901.
Okapi (Okapia johnstoni) ialah mamalia dari Hutan Hujan Ituri di Afrika Tengah. Walaupun kulit berbelang Okapi menyerupai kulit kuda belang, Okapi memiliki hubungan lebih dekat dengan zirafah. Sifat fizikalnya yang menyerupai kuda belang dan zirafah mencetuskan anggapan wujudnya kacukan antara keduanya.
Haiwan yang berasal dari Hutan Hujan Ituri di timur laut Republik Demokratik Congo ini mula dikenalpasti pada tahun 1901.
De okapi (Okapia johnstoni) is een zoogdier uit de familie Giraffidae en de nauwste nog levende verwant van de giraffe. Het dier komt in het wild voor in de regenwouden in het noordoosten van Congo-Kinshasa. De okapi kreeg pas in 1901 een formele wetenschappelijke naam van Philip Lutley Sclater en is vernoemd naar de ontdekker, de Britse koloniale ambtenaar, plantkundige, ontdekkingsreiziger en taalkundige sir Henry Hamilton Johnston (1858-1927).
De okapi wordt ook wel de bosgiraf genoemd, omdat deze soort in de wouden van het Kongogebied leeft. In 1919 was de eerste okapi in een dierentuin te bezichtigen, in de zoo van Antwerpen.[2] Dit dier stierf echter al na zeven weken gevangenschap. Een volgende okapi, in de dierentuin opgenomen in 1928, bleef langer in leven. De zoo liet daarna nog meer okapi's verschepen uit Congo.[3] De Antwerpse zoo is nog altijd voortrekker van een okapi-fokprogramma.
De lichaamsbouw van de okapi is vergelijkbaar met die van de giraffe, met een lange tong, kleine hoorntjes en grote oren. De okapi is echter kleiner, met een ook in verhouding veel kortere en dikke nek.
De okapi heeft een kastanjebruine tot chocoladebruine vacht, met zwarte en witte strepen en vlekken op de poten en een witte strepentekening op de achterzijde. Deze tekening is voor elk dier uniek, vergelijkbaar met een vingerafdruk. Het gebied rond de mond is zwart, met een witte kaaklijn en wangen en een bruinig voorhoofd.
Met de lange blauwe tong kan de okapi bladeren en knoppen van takken halen. De tong is zo lang, dat de okapi zijn eigen oren kan schoonlikken. Het mannetje heeft korte, met huid bedekte hoorntjes. Mannetjes worden niet zo groot als vrouwtjes, en zijn vaak donkerder gekleurd.
De okapi wordt 190 tot 215 centimeter lang, waarvan de staart 30 tot 42 centimeter lang wordt, en 150 tot 180 centimeter hoog. Volwassen okapi's wegen tussen de 210 en de 250 kilogram. Vrouwtjes zijn over het algemeen 25 tot 50 kilogram zwaarder dan mannetjes.
De okapi komt oorspronkelijk voor in de noordoostelijke Congolese laaglandbossen in Centraal-Afrika.[4] Hij is voornamelijk te vinden in regenwouden met een dichte ondergroei langs zijrivieren van de Kongo in de Congolese provincie Ituri. Meestal houdt het dier zich op in valleien langs de rivieren, boven 500 meter hoogte. In 2006, bijna vijftig jaar na de laatste observatie in het wild, werd de soort herontdekt in het nationaal park Virunga in het oosten van Congo-Kinshasa.
De okapi leeft voornamelijk van bladeren, twijgen en knoppen, maar ook varens, vruchten en paddenstoelen.
Okapi's leven solitair, mannetjes zijn territoriaal tegenover andere mannetjes. Ze vechten door met hun nekken tegen elkaar te slaan. Een vrouwtje is meestal een maand lang in oestrus. Als een vrouwtje in oestrus is, wordt ze vergezeld door een mannetje. Dit is de enige periode in het volwassen leven van okapi's dat ze niet alleen zijn.
Na een draagtijd van 425 tot 491 dagen wordt één kalf geboren, dat de eerste maanden verborgen blijft in het struikgewas, en alleen door de moeder wordt bezocht bij het zogen. Het jong defeceert voor het eerst tussen vier en acht weken. Dit voorkomt dat predatoren door de geur gelokt worden.[5] De zoogtijd duurt zes maanden. Het vrouwtje werpt tussen augustus en oktober.
Na twee maanden zijn okapikalveren drie keer groter dan bij de geboorte. Ze groeien tot ze circa drie jaar oud zijn.[5] Vrouwtjes zijn na 1,5 tot 3 jaar geslachtsrijp. De hoorntjes ontwikkelen zich bij mannetjes na één tot vijf jaar. Okapi's worden 15 tot 20 jaar oud.
Okapi's zijn een bedreigde diersoort. Habitatvernietiging en de handel in bushmeat vormen de voornaamste bedreiging. Burgeroorlogen in het leefgebied, die bekend staan als het Ituri-conflict, hebben een nadelige invloed op de stand. In 2008 leefden er naar schatting nog 10 - 20.000 dieren in het wild. De Antwerpse Zoo in België heeft sinds 1919 ervaring met okapi's in de collectie. Ze beheert zowel het wereldwijd (ISB) als het Europees (EEP) stamboek van de diersoort om de instandhouding te bevorderen[6].
De okapi (Okapia johnstoni) is een zoogdier uit de familie Giraffidae en de nauwste nog levende verwant van de giraffe. Het dier komt in het wild voor in de regenwouden in het noordoosten van Congo-Kinshasa. De okapi kreeg pas in 1901 een formele wetenschappelijke naam van Philip Lutley Sclater en is vernoemd naar de ontdekker, de Britse koloniale ambtenaar, plantkundige, ontdekkingsreiziger en taalkundige sir Henry Hamilton Johnston (1858-1927).
De okapi wordt ook wel de bosgiraf genoemd, omdat deze soort in de wouden van het Kongogebied leeft. In 1919 was de eerste okapi in een dierentuin te bezichtigen, in de zoo van Antwerpen. Dit dier stierf echter al na zeven weken gevangenschap. Een volgende okapi, in de dierentuin opgenomen in 1928, bleef langer in leven. De zoo liet daarna nog meer okapi's verschepen uit Congo. De Antwerpse zoo is nog altijd voortrekker van een okapi-fokprogramma.
Okapi er eit partåa hovdyr i sjiraffamilien, den einaste nolevande nære slektningen av sjiraffen. Han har form som ein hest og er mørkebrun på kroppen, men har sebraliknande striper på beina. Okapien lever berre vilt i regnskogen Ituri nordaust i Kongo. I dag reknar ein med at det finst rundt 10-20 000 nolevande individ, og okapien er rekna som nær truga av Verdas naturvernunion.
Okapien kan bli opptil 2 meter lang, med ei skulderhøgd på 2 meter og hale opp mot ein halv meter. Vekta er maksimalt 200-300 kilo, og hoa er større enn hannen.
Wikimedia Commons har multimedia som gjeld: Okapi 
Denne dyreartikkelen som har med Kongo og Afrika å gjere er ei spire. Du kan hjelpe Nynorsk Wikipedia gjennom å utvide han. Okapi er eit partåa hovdyr i sjiraffamilien, den einaste nolevande nære slektningen av sjiraffen. Han har form som ein hest og er mørkebrun på kroppen, men har sebraliknande striper på beina. Okapien lever berre vilt i regnskogen Ituri nordaust i Kongo. I dag reknar ein med at det finst rundt 10-20 000 nolevande individ, og okapien er rekna som nær truga av Verdas naturvernunion.
Okapien kan bli opptil 2 meter lang, med ei skulderhøgd på 2 meter og hale opp mot ein halv meter. Vekta er maksimalt 200-300 kilo, og hoa er større enn hannen.
Okapi (Okapia johnstoni), også kalt skogsjiraff og skogsebra, er et uvanlig drøvtyggende klovdyr som holder til i det sentrale Afrika. Sjiraff er artens nærmeste slektning. Begge klassifiseres i samme familie (Giraffidae).
Okapien kan minne om en sebra eller en hest med lut rygg. Den har tverrgående hvite striper bak på kroppen og på forbena, men er ellers jevn mørk midt på kroppen og halsen. Fargen er dyp sjokoladebrun til fiolettsvart hos hannen, rødbrun til fiolettsvart hos hunnen. Hodet likner mye på sjiraffens, men kinnene er hvite med sjokoladebrune eller rødbrune markeringer. Ørene er store i forhold til hodet og gir dyra et visst elgpreg. Snutepartiet er relativt kort og smalt. Tungen er svært lang (så lang at dyret kan bruke den til renhold rundt ørene) og nærmest sort i fargen. Hanndyrene har to små, hudkledde, avrundede horn. Dyret har klover og er passgjenger, noe som gjør hvert skritt lenger og sparer på energiforbruket.
Okapien kan bli opptil 200 til 250 cm lang og har en skulderhøyde på 150 til 170 cm. Halen blir omkring 30 til 42 cm lang. Voksne dyr veier cirka 180 til 317 kg.[2] Hunnen er større enn hannen.
Nyfødte kalver er ca. 80 cm høye og veier ca. 16 kg. De greier å stå oppreist innen en halvtime etter fødselen. For å unngå å legge igjen lukt som lokker til seg rovdyr defekerer ikke kalven før de er 4–8 uker gamle. Dette øker deres overlevelsesmuligheter.
Det er kjent at okapien, i likhet med sjiraffen og mange andre store pattedyr, kommuniserer med infralyd.[3] Såkalt necking er også kjent mellom hanner.
Okapien er nå stedegen for regnskogene i det nordlige Kongo, i et stort område på begge sider av Kongoflodens bredder.[1][4] Den regnes som utryddet fra Uganda, selv om arten unntaksvis har vært registrert som streifdyr i Semliki Forest Reserve i Semlikidalen, som ligger kun 20 kilometer fra grensen mot Uganda.
Okapien trives i tett regnskog og i høyder på mellom 500 og 1 500 moh. Hannen er solitær, mens hunnen gjerne ferdes med kalven(e). Dyra er svært sky og sjeldne å få øye på. Arten livnærer seg på blader, kvister og frukt, som den plukker med den lange tunga.
Bestanden teller ifølge Hart m.fl. omkring 35 000–50 000 dyr.[5] Andre hevder imidlertid at totalbestanden er omkring 10 000–35 000 dyr.[1]
Folkene som bor i områdene der okapien lever, har alltid drevet jakt på den, men dyret var så å si ukjent for europeere før 1800-tallet. De første som stiftet bekjentskap med okapien, trodde det var en slags hest. Oldtidens egyptere har imidlertid kjent til okapien. Et gammelt relieff av et slikt dyr ble funnet like etter europeernes oppdagelse av dyret. Europeerne hadde da en tid hørt om et dyr de kalte «den afrikanske enhjørningen». Den britiske journalisten Henry Morton Stanley nevner i en bok fra 1890, som handler om reiser han foretok for å utforske Kongo-elva, esler som ble kalt atti eller óapi. Dette antas å ha vært okapier. Enkelte oppdagelsesreisende har også sett dyrets stripete bakparti idet det har flyktet og tolket dyret som en «regnskogssebra».
Da den britiske guvernøren i Uganda, Harry Johnston, i 1899 reddet pygméer fra en tysk showarrangør på jakt etter objekter til en utstilling i Europa, fortalte pygmeene mer om dyret Stanley hadde nevnt i sin bok. Johnston så aldri selv dyret, men han fikk tilgang til deler av et stripete okapiskinn og et kranium i 1901. Han ble også overrasket over å finne avtrykk etter klover, og ikke hover, der de innfødte viste ham spor etter dyret. På grunnlag av kraniets oppbygging ble okapien riktig klassifisert som en slektning til sjiraffen. I 1902 fikk dyret det vitenskapelige navnet Okapia johntoni.
Ifølge Nordisk familjebok fra 1908[6] ble okapien oppdaget i Sentral-Afrikas skogregion i 1900. Der sies det også at det første eksemplaret for vitenskapelige studier ble anskaffet av den svenske underløytnanten Karl Eriksson. I hans beskrivelse av dyret i det svenske geografitiddskriftet Ymer fra 1905[7] fortelles at de første hudprøvene av dyret ble feiltolket som sebraskinn i London. Ordet okapi betyr ifølge denne artikkelen «esel» på det afrikanske wambobba-språket (mbuba-språket i Uganda). De fleste språk i Kongo bruker imidlertid betegnelsen «dumba» om dyret. I det danske Salmonsens konversationsleksikon fra 1915–1930 oppdaget Johnston dyret i områdene ved Semliki-elva.[8] Okapien ble først feilaktig antatt å være svært sjelden.
Den første levende okapien i Europa ankom Antwerpen i 1918. Derfra ankom okapien til USA i 1937, nærmere bestemt til Bronx Zoo i New York.
Okapi (Okapia johnstoni), også kalt skogsjiraff og skogsebra, er et uvanlig drøvtyggende klovdyr som holder til i det sentrale Afrika. Sjiraff er artens nærmeste slektning. Begge klassifiseres i samme familie (Giraffidae).
Multimedia w Wikimedia Commons 
Hasło w Wikisłowniku Okapi leśne[3] (Okapia johnstoni) – gatunek ssaka z rodziny żyrafowatych zamieszkujący centralną Afrykę. Jedyny przedstawiciel rodzaju Okapia. Mimo że ma pręgi przypominające futro zebry, jest najbliżej spokrewniony z żyrafą. Zamieszkując wyłącznie lasy Ituri usytuowane na północnym wschodzie Demokratycznej Republiki Konga, był znany tylko wśród lokalnej ludności, aż do 1900, kiedy został odkryty przez Europejczyków. Nazwa pochodzi z języka afrykańskiego plemienia Mbuba. Od 1932 roku okapi leśne jest pod ochroną.
Okapi leśne zamieszkują bardzo ograniczone terytorium dżungli Afryki Środkowotropikalnej w Kongo. Preferują tereny na wysokości 500–1000 m n.p.m., ale wspinają się nawet powyżej górnej granicy lasu. Ich zasięg występowania jest ograniczony reglem górnym w lasach w kierunku wschodnim, lasami bagiennymi poniżej 500 m n.p.m. na zachód, sawannami Sahelu (Sudan) na północy i otwartymi lasami na południu. Okapi leśne są najpospolitsze na obszarach Wamba i Epulu.
Nazwa rodzajowa Okapia wywodzi się od afrykańskiej nazwy o’api, a epitet gatunkowy johnstoni nadano w uznaniu dla odkrywcy Harry’ego Johnstona, organizatora wyprawy, która pozyskała dla nauki pierwszy okaz okapi leśnego z lasów Ituri w Demokratycznej Republice Konga.
W polskiej literaturze zoologicznej dla oznaczenia gatunku używana była nazwa zwyczajowa „okapi”[4][5]. Jednak w wydanej w 2015 roku przez Muzeum i Instytut Zoologii Polskiej Akademii Nauk publikacji „Polskie nazewnictwo ssaków świata” gatunkowi przypisano oznaczenie okapi leśne, rezerwując nazwę „okapi” dla rodzaju Okapia[3].
Okapi leśne mają rudopurpurowe lub prawie czarne grzbiety, a tylne kończyny wraz z pośladkami pokrywają poziome, białe pręgi na ciemnym tle. Podobne pasy widoczne są górnej części przednich kończyn i na ogonie. Pęciny są czarne, a nad kopytami sierść wybarwiona jest na biało. Zwierzę pokrywa krótka, gładka sierść. Kształt ciała jest podobny do żyrafy, z tym że okapi leśne ma znacznie krótszą szyję. Okapi leśne ma bardzo długi, giętki język, którym potrafi sięgać do swoich oczu. Samce okapi mają krótkie, pokryte włosami rogi[4].
Okapi leśne osiągają 2,1 m długości i 1,5 do 1,7 m wysokości w kłębie. Ogon ma długość 30 do 40 cm. Nogi są wysokie. Duże uszy. Masa ciała tych zwierząt osiąga około 250 kg[4].
Okapi leśne prowadzą w dużej mierze dzienny i zasadniczo samotniczy tryb życia[4], łącząc się w pary tylko w okresie godowym. Posilają się wzdłuż ustalonych, utartych ścieżek w lesie. Żyją samotnie albo w parach matka z potomstwem. Ich zachodzące na siebie areały osobnicze obejmują terytorium kilku kilometrów kwadratowych. Występują zwykle w zagęszczeniach około 0,6 osobników na kilometr kwadratowy. Zasięg terytorium samców jest nieco większy niż samic. Nie są zwierzętami socjalnymi i wolą żyć w ustronnych obszarach, co powoduje problemy dla całej populacji z powodu ograniczania obszarów, na których żyją. Ten niedobór dostępnych terenów jest spowodowany rozwijającą się aktywnością człowieka. Jednakże na wolności okapi leśne wzajemnie się tolerują i mogą paść się w grupkach przez krótki czas. Bardzo czujne, chowają się w zaroślach, trudne do wyśledzenia (również z powodu maskującego ubarwienia).
Okapi leśne stosują kilka metod komunikowania się w terenie, wliczając w to substancje gruczołów zapachowych, które posiadają na każdym kopycie. Jedną z metod jest znaczenie moczem niskich krzewów (zarówno przez samce, jak i samice) w sposób szczególnie charakterystyczny, wręcz rytualny. W czasie ruchu do przodu okraczają znajdujący się na ich drodze krzak, mieszczący się pod brzuchem (w przypadku wyższego przyginają go piersią w kierunku ruchu przepuszczając go między nogami pod brzuchem) i kilkakrotnie zatrzymując się, cofając i znowu krocząc do przodu, skrapiają go moczem. Zachowania tego nigdy nie stwierdzono u żyraf. Samce zazdrośnie strzegą swojego terenu, ale pozwalają samicom przechodzić przez swoje tereny w drodze do miejsc żerowania.
Okapi leśne żywią się liśćmi drzew i pąkami, trawami, paprotnikami, owocami i grzybami. Wiele z gatunków roślin, którymi żywią się okapi są trujące dla ludzi.
Zbadanie kału okapi wykazało, że zjadają również węgiel drzewny z drzew spalonych przez pioruny.
Po ciąży trwającej 426–456 dni samica rodzi zwykle jedno młode,o masie ciała 16 kg przy wzroście około 80 cm. Okres porodu wypada zwykle w sierpniu lub we wrześniu[4].
Był znany od wieków starożytnym Egipcjanom. Wkrótce po jego odkryciu przez Europejczyków w Egipcie został odnaleziony wyrzeźbiony w starożytności wizerunek tego zwierzęcia[6]. Niektórzy egiptolodzy uważają, że postać Seta przedstawia człowieka z głową okapi. Przez wiele lat Europejczycy przebywający w Afryce słyszeli o zwierzęciu nazywanym afrykańskim jednorożcem.
Pigmeje polowali na okapi leśne dla ich mięsa i skór. Zwierzę zostało odkryte dopiero w 1900 roku[4] i po raz pierwszy opisane naukowo w 1901 przez angielskiego zoologa Philipa Sclater[1]. Pierwsze okapi leśne w niewoli przyszło na świat w ogrodzie zoologicznym w Antwerpii w 1919[4].
Okapi leśne (Okapia johnstoni) – gatunek ssaka z rodziny żyrafowatych zamieszkujący centralną Afrykę. Jedyny przedstawiciel rodzaju Okapia. Mimo że ma pręgi przypominające futro zebry, jest najbliżej spokrewniony z żyrafą. Zamieszkując wyłącznie lasy Ituri usytuowane na północnym wschodzie Demokratycznej Republiki Konga, był znany tylko wśród lokalnej ludności, aż do 1900, kiedy został odkryty przez Europejczyków. Nazwa pochodzi z języka afrykańskiego plemienia Mbuba. Od 1932 roku okapi leśne jest pod ochroną.
O ocapi (Okapia johnstoni) é um mamífero artriodáctilo nativo do nordeste da República Democrática do Congo, na África Central. Embora o ocapi tenha marcas listradas reminiscentes de zebras, é mais estreitamente relacionado com a girafa. O ocapi e a girafa são os únicos membros vivos da família Giraffidae.
O ocapi tem cerca de 1,5 m de altura no ombro e tem um comprimento médio do corpo de cerca de 2,5 m. O seu peso varia de 200 a 350 kg. Tem um pescoço longo e orelhas grandes e flexíveis. Sua pelagem varia do tom chocolate a marrom avermelhado, em contraste com as listras horizontais brancas e anéis nas pernas e tornozelos brancos. Os ocapis machos têm chifres curtos e cobertos de pelos, chamados ossicones, com menos de 15 cm de comprimento. As fêmeas possuem espirais de cabelo, e ossicones estão ausentes.
Ocapis são principalmente diurnos, mas podem estar ativos por algumas horas na escuridão. Eles são essencialmente solitários, unindo-se apenas para se reproduzir. São herbívoros, alimentando-se de folhas e brotos de árvores, gramíneas, samambaias, frutas e fungos. A rotina dos machos e o estro das fêmeas não depende da estação. Em cativeiro, os ciclos de estro recorrem a cada 15 dias. O período gestacional é de cerca de 440 a 450 dias de duração, após o qual, geralmente, um único filhote nasce. Os juvenis são mantidos escondidos, e a amamentação ocorre com pouca frequência. Começam a tomar alimentos sólidos a partir de três meses, e o desmame ocorre em seis meses.
Ocapis habitam florestas de dossel em altitudes de 500-1.500 m (1,600-4,900 pés). São endêmicos das florestas tropicais da República Democrática do Congo, onde ocorrem nas regiões central, norte e leste. Em novembro de 2013, a União Internacional para a Conservação da Natureza e dos Recursos Naturais (IUCN) publicou em seu site (Lista Vermelha da IUCN) classificando o ocapi como ameaçado. As principais ameaças incluem a perda de habitat devido à exploração madeireira e ao assentamento humano. A caça extensiva para a carne de animais selvagens e pele e a mineração ilegal também levaram a um declínio nas populações. O Okapi Conservation Project foi estabelecido em 1987 para proteger as populações de ocapi.
Embora o ocapi fosse desconhecido do mundo ocidental até o século XX, pode ter sido descrito desde o início do século quinto aC na fachada do Apadana em Persépolis, um presente da procissão etíope para o reino Aquemênida.[2]
Durante anos, os europeus na África ouviram falar de um animal que eles chamaram de unicórnio africano. Em seu diário de viagem de exploração do Congo, Henry Morton Stanley mencionou uma espécie de burro que os nativos chamavam de atti, que estudiosos mais tarde identificaram como o ocapi. Os exploradores podem ter visto fugazmente a parte traseira listrada, já que o animal fugiu através dos arbustos, levando à especulação de que o ocapi era uma espécie de zebra da floresta tropical.[carece de fontes?]
O nome científico do ocapi é Okapia johnstoni, foi descrito pela primeira vez como Equus johnstoni pelo zoólogo inglês Philip Lutley Sclater em 1901.[3] O nome genérico Okapia deriva de Lese Karo nome o'api, enquanto o nome específico (johnstoni) é em reconhecimento do governador britânico de Uganda, Sir Harry Johnston, que primeiro adquiriu uma espécime de ocapi para a ciência da Floresta Ituri ao repatriar um grupo de pigmeus ao Congo belga.[4][5] O animal foi trazido à atenção Europeia proeminente pela especulação de sua existência encontrada em relatórios da imprensa cobrindo as viagens de Henry Morton Stanley em 1887. Os restos de uma carcaça foram mais tarde enviados para Londres pelo aventureiro inglês e administrador colonial Harry Johnston e se tornou um evento de mídia em 1901.[6]
Em 1901, zoólogo Philip Sclater apresentou uma pintura do ocapi antes da Sociedade Zoológica de Londres que descrevia suas características físicas com alguma clareza. Havia muita confusão quanto ao status taxonômico deste animal recém-descoberto. O próprio Sir Harry Johnston o chamou de Helladotherium, ou um parente de outros giraffids extintos.[7] Baseado na descrição do ocapi pelos Pigmeus, que se referiram a ele como um "cavalo", Sclater nomeou a espécie Equus johnstoni.[8] Posteriormente, Lankester declarou que o ocapi representava um gênero desconhecido de Giraffidae, que ele colocou em seu próprio gênero Okapia, e atribuiu o nome Okapia johnstoni à espécie.[9]
Em 1902, o zoólogo suíço Charles Immanuel Forsyth Major sugeriu a inclusão de O. johnstoni na subfamília extinta da giraffid, Palaeotraginae. No entanto, a espécie foi colocada em sua própria subfamília Okapiinae, pelo paleontólogo sueco Birger Bohlin em 1926,[10] Principalmente devido à falta de um cíngulo, uma característica importante dos palaeotragids.[11] Em 1986, Ocapia foi finalmente estabelecida como um gênero irmão da Girafa com base na análise cladística. Os dois gêneros, juntamente com Palaeotragus constituem a tribo Giraffini.[12]
Os primeiros membros de Giraffidae apareceram primeiramente no Miocene adiantado em África, tendo divergido superficialmente do veado climacoceratids. Giraffids se espalharam na Europa e Ásia por Mioceno médio em uma primeira radiação. Outra radiação começou no Plioceno mas foi terminada por um declínio na diversidade no Pleistocene.[13] Vários giraffids primitivos importantes existiram mais ou menos contemporaneamente no Miocene (23-10 milhão anos atrás), incluíndo Canthumeryx, Giraffokeryx, Palaeotragus e Samotherium. De acordo com a paleontóloga e autora Kathleen Hunt, Samotherium dividiu-se em Ocapia (18 milhões de anos atrás) e Giraffa (12 milhões de anos atrás).[14] No entanto, outro autor J. D. Skinner argumentou que Canthumeryx deu origem ao ocapi e a girafa através dos últimos três gêneros e que o ocapi é a forma existente de Palaeotragus[15] O ocapi é por vezes referido como um exemplo de um fóssil vivo, uma vez que tem existido como uma espécie durante um longo período de tempo geológico, e morfologicamente se assemelha a formas mais primitivas (por exemplo, Samotherium).[9][16]
Um estudo publicado em 2016 descobriu que o antepassado comum da girafa e do ocapi viveu cerca de 11,5 milhões de anos atrás.[17]
O ocapi é um animal de tamanho médio, com 1,5 m (4.9 ft) de altura no ombro. Seu comprimento médio é de cerca de 2,5 m (8.2 ft) e seu peso varia de 200 a 350 kg (440 a 770 lb).[18] Tem um pescoço longo, e orelhas grandes e flexíveis. O casaco é um chocolate marrom avermelhado, muito em contraste com as listras horizontais brancas e anéis nas pernas e tornozelos brancos. As listras marcantes fazem-no assemelhar-se a uma zebra.[19] Estas características servem como uma camuflagem eficaz em meio à vegetação densa. O rosto, a garganta e o peito são brancos acinzentados. As glândulas interdigital estão presentes em todos os quatro pés, e são ligeiramente maiores nos pés dianteiros.[20] Os ocapis machos têm chifres curtos e cobertos de pelos, chamados ossicones, com menos de 15 cm de comprimento. O ocapi exibe dimorfismo sexual, com fêmeas 4,2 centímetros mais altas em média, ligeiramente mais vermelhas e sem chifres proeminentes, em vez disso possuindo vernizes.[21][22]
O ocapi mostra várias adaptações ao seu habitat tropical. O grande número de células de vareta na retina facilita a visão noturna, e há um eficiente sistema olfatório. As grandes bolhas auditivas levam a um forte senso auditivo. A fórmula dentária do ocapi é 0.0.3.3 3.1.3.3 {displaystyle { frac {0.0.3.3}{3.1.3.3}}} 
O ocapi pode ser facilmente distinguido de seu parente mais próximo existente, a girafa. É muito menor e compartilha mais similaridades externas com cervos e bovídeos do que com a girafa. Enquanto ambos os sexos possuem chifres na girafa, apenas os machos têm chifres no ocapi. O ocapi tem grandes seios palatinos, únicos entre os girafídeos. As semelhanças morfológicas compartilhadas entre a girafa e o ocapi incluem uma marcha similar - ambos usam um andar de estimulação, pisando simultaneamente com a frente e a perna traseira no mesmo lado do corpo, ao contrário de outros ungulados que andam movendo pernas alternadas em ambos os lados do corpo[24] - e uma longa língua preta (mais longa no ocapi) útil em arrancar insetos e folhas, assim como para limpeza.[23]
Sua expectativa de vida gira em torno de 30 anos quando criado em cativeiro e de 20 anos quando está em liberdade.[carece de fontes?]
Ocapis são principalmente diurnos, mas podem estar ativos por algumas horas na escuridão.[25] Eles são essencialmente solitários, unindo-se apenas para se reproduzir. Eles têm intervalos domésticos sobrepostos e ocorrem tipicamente em densidades de cerca de 0,6 animais por kilômetro quadrado.[19] Machos com intervalos domésticos de 13 km2 (5.0 sq mi) enquato a fêmeas tem intervalos domésticos de 3–5 km2 (1.2–1.9 sq mi). Os machos migram continuamente, enquanto as fêmeas são sedentárias.[26] Machos frequentemente marcam territórios e arbustos com a sua urina, enquanto as fêmeas usam locais comuns de defecação. Higiene é uma prática comum, focada nos lóbulos das orelhas e no pescoço. Ocapis esfregam muitas vezes o pescoço contra as árvores, deixando um exsudato marrom.[20]
O macho protege seu território, mas permite que as fêmeas passem pelo domínio para se alimentar. Os machos visitam faixas de origem feminina no momento da reprodução.[23] Embora geralmente tranquilo, o ocapi pode chutar e com a cabeça bater na bunda para mostrar agressividade. Como as cordas vocais são pouco desenvolvidas, a comunicação vocal é restrita principalmente a três sons - "chuff" (chamadas de contato utilizadas por ambos os sexos), "gemido" (por fêmeas durante a corte) e "bleat" (por crianças sob estresse). Os indivíduos podem se envolver na resposta Flehmen, uma expressão visual em que o animal ondula para trás seus lábios superiores, exibe os dentes e inala pela boca por alguns segundos. O leopardo é o principal predador do ocapi.[20]
Ocapis são herbívoros, alimentando-se de folhas e brotos de árvores, gramíneas, samambaias, frutas e fungos. Eles preferem alimentar no intervalo de queda de árvores. Eles são únicos na Floresta de Ituri, pois são os únicos mamíferos conhecidos que se alimentam apenas de vegetação de sub-bosque, onde usam suas línguas de 18 polegadas (45,7 cm) para procurar seletivamente plantas adequadas. A língua também é usada para limpar as orelhas e os olhos.[27] Eles preferem se alimentar em brechas de fendas de árvores. O ocapi é conhecido por se alimentar de mais de 100 espécies de plantas, algumas das quais são conhecidas por serem venenosas para humanos e outros animais. A análise fecal mostra que nenhuma dessas 100 espécies domina a dieta do ocapi. Os alimentos básicos de arbustos e lianas. Os principais constituintes da dieta são espécies lenhosas, dicotiledóneas; Como plantas monocotiledóneas não são consumidas regularmente. Na floresta Ituri, as espécies de plantas de Acanthaceae, Ebenaceae, Euphorbiaceae, Flacourtiaceae, Loganiaceae, Rubiaceae e Violaceae.[20][26]
Os ocapis fêmeas tornam-se sexualmente maduros em aproximadamente um ano e meio de idade, enquanto os machos atingem a maturidade após dois anos. A rotina nos machos e estro em fêmea não depende da estação. Em cativeiro, ciclos de estro recorrem a cada 15 dias.[23][28] O macho e a fêmea começam o ritual de corte fazendo círculos, cheirando e lambendo uns aos outros. O macho mostra seu domínio estendendo seu pescoço, jogando sua cabeça e protrusão uma perna para frente. Isto é seguido por montagem e copulação.[21]
O período gestacional é de cerca de 440 a 450 dias de duração, após o que geralmente um único filhote nasce, pesando 14-30 kg (31-66 lb). O úbere da fêmea grávida começa a intumescer dois meses antes do parto e podem ocorrer descargas vulvares. Parto leva 3-4 horas, e a fêmea fica de pé durante todo este período, embora ela pode descansar durante breves intervalos. A mãe consome o pós-parto e cuida intensamente do bebê. Seu leite é muito rico em proteínas e pobre em gordura.[23]
Como em outros ruminantes, o filhote recém-nascido pode ficar de pé dentro de 30 minutos do nascimento. Embora geralmente semelhante aos adultos, os filhotes recém-nascidos têm cílios falsos, uma longa crina dorsal e longos cabelos brancos nas listras. Esses recursos desaparecem gradualmente e dar lugar à aparência geral dentro de um ano. Os mais jovens são mantidos escondidos, e a amamentação ocorre com pouca frequência. A taxa de crescimento dos filhotes é sensivelmente elevada nos primeiros meses de nascimento, após o que diminui gradualmente. Os animais mais jovens começam a consumir alimentos sólidos a partir de três meses, e o desmame ocorre em seis meses. O desenvolvimento do chifre em machos demora um ano após o nascimento. A vida média do ocapi é de 20 a 30 anos.[20]
Os ocapis habitam florestas de dossel a altitudes de 500-1 500 m (1 600-4 900 pé). São endêmicas das florestas tropicais da República Democrática do Congo. Eles não ocorrem em florestas de galeria, habitats perturbados por assentamentos humanos e florestas de pântanos, mas podem ocasionalmente usar áreas sazonalmente inundadas. Na estação molhada, visitam inselbergs rochosos que oferecem a forragem incomum em outra parte. Um estudo descobriu que a densidade populacional do ocapi média de 0,53 animais por quilômetro quadrado em florestas Cynometera mista.[26]
O ocapi ocorre em toda a região central, norte e leste da República Democrática do Congo, e ao norte e leste do rio Congo. A espécie varia da floresta Maiko para o norte à floresta Ituri, então através das bacias de rio do Rubi, do lago Tele e do Ebola ao oeste e o rio de Ubangi mais ao norte. Populações menores existem ao oeste e ao sul do rio Congo. Eles também são comuns nas áreas de Wamba e Epulu. O ocapi está extinto em Uganda.[1]
A União Internacional para a Conservação da Natureza e dos Recursos Naturais (IUCN) classifica o ocapi como Ameaçado.[29] Está totalmente protegido pela lei Congolesa. A Reserva natural dos Ocapi e o parque nacional de Maiko suportam populações significativas do ocapi, embora haja um declínio constante nos números devido a diversas ameaças. Outras áreas de ocorrência são a Reserva de Caça Rubi Tele e a Reserva Abumombanzi. As principais ameaças incluem a perda de habitat devido à exploração madeireira e ao assentamento humano. A caça extensiva para carne de animais selvagens e a pele e a mineração ilegal conduziram também aos declínios da população. Uma ameaça que surgiu recentemente é a presença de grupos armados ilegais em torno de áreas protegidas, inibindo as ações de conservação e monitoramento. Uma pequena população ocorre ao norte do Parque Nacional de Virunga, mas é privada de proteção devido à presença de grupos armados na vizinhança.[1] Em junho de 2012, uma quadrilha de caçadores atacou a sede da Reserva natural dos Ocapi, matando seis guardas e outros funcionários, bem como 13 do ocapi cativo.[30]
O Okapi Conservation Project, criado em 1987, trabalha para a conservação do ocapi, bem como o crescimento do povo indígena Mbuti.[1] Em novembro de 2011, o White Oak Conservation center e o Zoológico e Jardins de Jacksonville organizaram uma reunião internacional do Plano de Sobrevivência de Espécies de Okapi (em inglês; SSP) e do Programa de Espécies Ameaçadas de Extinção de Ocapi (em inglês; EEP) em Jacksonville, na qual participaram representantes de zoológicos dos EUA, Europa e Japão. O objetivo foi discutir o manejo dos ocapis cativos e organizar o apoio para conservação do ocapi. Muitos zoológicos na América do Norte e Europa atualmente têm ocapis em cativeiro.[31]
Cerca de 100 ocapis estão em zoológicos reconhecidos pela Associação de Zoológicos e Aquários (AZA), mas muitos zoológicos não abrigam essas criaturas indescritíveis. A população do ocapi é gerenciada pelo Plano de Sobrevivência de Espécies da AZA, um programa de reprodução que trabalha para garantir a diversidade genética na população de animais ameaçados de extinção.
O Zoológico de San Diego expõe ocapis desde 1956 e teve seu primeiro nascimento de um ocapi em 1962. Desde então, mais de 60 nascimentos surgiram entre o zoológico e o San Diego Zoo Safari Park, sendo Mosi o mais recente, um bezerro macho. Nascido no início de agosto de 2017 no zoológico de San Diego.[32]
O zoológico de Brookfield em Chicago também contribuiu muito para a população de ocapis em zoológicos credenciados. O zoológico teve 28 nascimentos de ocapis desde 1959.[33]
Outros zoológicos norte-americanos que exibem e reproduzem ocapis incluem os Bronx Zoo (Nova York); Zoológico de Denver (Colorado), Cheyenne Mountain Zoo (Colorado); Zoológico de Houston, Zoológico de Dallas, Zoológico de San Antonio (Texas); Disney's Animal Kingdom, Zoológico de Miami, Zoológico de Tampa Lowry Park, Zoológico de Jacksonville (Flórida); Zoológico de Los Angeles (Califórnia); Zoológico de Saint Louis (Missouri); Zoológico de Cincinnati, Zoológico de Columbus (Ohio); Zoológico de Memphis (Tennessee); Zoológico de Maryland (Maryland); e o Omaha's Henry Doorly Zoo (Nebraska).
Na Europa, os zoológicos que exibem e reproduzem ocapis incluem o Zoológico de Chester, Zoológico de Londres, Zoológico de Bristol, Zoológico de Marwell, The Wild Place (Reino Unido); Zoológico de Dublin (Irlanda); Zoológico de Berlim, Zoológico de Frankfurt, Zoológico de Wilhelma, Zoológico de Wuppertal, Zoológico de Colônia, Zoológico de Leipzig (Alemanha) e Zoológico de Antuérpia (Bélgica); Zoológico de Zurique, Zoológico basel (Suíça); Zoológico de Copenhague (Dinamarca); Zoológico de Roterdão, Safaripark Beekse Bergen (Holanda) e Zoológico de Dvůr Králové (República Checa), Zoológico de Wrocław (Polônia); Zoológico Bioparc de Doué, ZooParc de Beauval (França); Zoológico de Lisboa (Portugal).[34][35] No final de setembro de 2020 o Zoológico de Londres anunciou o nascimento de um filhote de ocapi, nomeado de Ede.[36]
Na Ásia, apenas dois zoológicos no Japão exibem ocapis; Zoológico Ueno em Tóquio e Zoorasia em Yokohama.[37]
O ocapi (Okapia johnstoni) é um mamífero artriodáctilo nativo do nordeste da República Democrática do Congo, na África Central. Embora o ocapi tenha marcas listradas reminiscentes de zebras, é mais estreitamente relacionado com a girafa. O ocapi e a girafa são os únicos membros vivos da família Giraffidae.
O ocapi tem cerca de 1,5 m de altura no ombro e tem um comprimento médio do corpo de cerca de 2,5 m. O seu peso varia de 200 a 350 kg. Tem um pescoço longo e orelhas grandes e flexíveis. Sua pelagem varia do tom chocolate a marrom avermelhado, em contraste com as listras horizontais brancas e anéis nas pernas e tornozelos brancos. Os ocapis machos têm chifres curtos e cobertos de pelos, chamados ossicones, com menos de 15 cm de comprimento. As fêmeas possuem espirais de cabelo, e ossicones estão ausentes.
Ocapis são principalmente diurnos, mas podem estar ativos por algumas horas na escuridão. Eles são essencialmente solitários, unindo-se apenas para se reproduzir. São herbívoros, alimentando-se de folhas e brotos de árvores, gramíneas, samambaias, frutas e fungos. A rotina dos machos e o estro das fêmeas não depende da estação. Em cativeiro, os ciclos de estro recorrem a cada 15 dias. O período gestacional é de cerca de 440 a 450 dias de duração, após o qual, geralmente, um único filhote nasce. Os juvenis são mantidos escondidos, e a amamentação ocorre com pouca frequência. Começam a tomar alimentos sólidos a partir de três meses, e o desmame ocorre em seis meses.
Ocapis habitam florestas de dossel em altitudes de 500-1.500 m (1,600-4,900 pés). São endêmicos das florestas tropicais da República Democrática do Congo, onde ocorrem nas regiões central, norte e leste. Em novembro de 2013, a União Internacional para a Conservação da Natureza e dos Recursos Naturais (IUCN) publicou em seu site (Lista Vermelha da IUCN) classificando o ocapi como ameaçado. As principais ameaças incluem a perda de habitat devido à exploração madeireira e ao assentamento humano. A caça extensiva para a carne de animais selvagens e pele e a mineração ilegal também levaram a um declínio nas populações. O Okapi Conservation Project foi estabelecido em 1987 para proteger as populações de ocapi.
Okapi (Okapia johnstoni - P.L. Sclater) este un mamifer rumegător paricopitat care trăiește în pădurile ecuatoriale din Africa, în special în pădurea Ituri, situată în nord-estul Republicii Democratice Congo. Datorită membrelor sale vărgate, s-a crezut că okapi sunt înrudite cu zebrele. În realitate, aceste animale se înrudesc cu girafele. Are o înălțime de 3 ori mai mică decât girafa. Astăzi, aproximativ 10,000-35,000 de exemplare trăiesc în sălbăticie.
Numele generic Okapia provine din limba Lese, iar numele specific (johnstoni) este o recunoaștere a exploratorului Harry Johnston, care a organizat expediția care a procurat pentru prima dată un specimen Okapi din pădurea Ituri din Republica Democrată Congo.
Numele de "okapi" este un compus din două cuvinte Lese, Oka, un verb ce înseamnă a tăia, și kpi, un substantiv ce se referă la desenul făcut pe săgețile Efe. Dungile pe picioarele acestor animale seamănă cu dungile de pe săgeți.
Okapi preferă altitudini de 500 până la 1.000 m, dar pot fi găsite și mai sus de 1000 m, în partea montană a pădurilor tropicale. Din cauza cantității considerabile de ploaie din aceste păduri, okapi au blana uleioasă, catifelată și impermeabilă.
Raspândirea acestor mamifere este limitată de păduri montane la est, mlaștini la sud-est, păduri mlaștinoase spre vest, savanele din Sahel/Sudan la nord, și păduri întinse la sud. Ele sunt cel mai des întâlnite în zonele Wamba și Epulu din Africa Centrală.
Okapi au spatele roșu-închis, cu dungi albe orizontale pe partea din față și din spate a picioarelor, fapt ce le aseamănă cu zebrele, de la distanță. Aceste marcaje ajută puii să-și urmeze mamele prin pădurea tropicală densă și pot servi, de asemenea, în calitate de camuflaj.
Forma corpului este similară cu cea a girafei, însă okapi au gâturi mult mai scurte. Ca girafa, okapi are picioarele lungi și corpul robust. Ambele specii au limbi foarte lungi (aproximativ 35 cm), flexibile, pe care le folosesc pentru a culege frunze și muguri de copaci.
Limba lor este, de asemenea, suficient de lungă pentru ca animalul să-și curețe pleoapele și urechile. Această limbă lipicioasă este ascuțită și de culoare albastru-gri ca cea a girafei. Okapi de sex masculin au niște coarne scurte, numite ossicones, acoperite cu piele. Urechile lor mari le ajută să-l detecteze pe prădătorul lor, leopardul.
Okapi au 1.9 - 2.5 m în lungime (de la cap până la baza cozii) și 1,5-2,0 m în înălțime. Ele au cozi de 30-42 de cm lungime. Greutatea lor variază între 200–350 kg. Okapi sunt animale diurne, solitare (cu excepția mamelor cu pui), care se întâlnesc numai pentru reproducere.
Okapi culeg hrana din copaci și arbuși aflați de-a lungul cărărilor bătătorite din pădure. Teritoriul lor are câțiva km2 și, de obicei, apar la densități de circa 0,6 indivizi pe km2 (circa 1,5 animale pe m2). Nu sunt animale sociale, și preferă să trăiască în zone mari, izolate. Acest lucru a dus la probleme cu populația de okapi din cauza scăderii dimensiunii habitatelor lor. Această lipsă de teritoriu este cauzată de întrebuințarea terenurilor în scopuri agricole.
Okapi au mai multe metode de comunicare pe teritoriul lor, inclusiv glande la fiecare picior, care produc o substanță ca gudronul, precum și marcarea teritoriului prin urinare. Masculii sunt protectivi când vine vorba de teritoriul lor, dar permit femelelor să treacă prin teritoriul lor pentru a se hrăni.
Okapi sunt animale ierbivore, hrănindu-se cu frunze și muguri de copaci, ierburi, ferigi, fructe și ciuperci. Multe dintre speciile de plante consumate de aceste mamifere sunt otrăvitoare pentru om. Okapi consumă cărbune din copaci arși de fulger. Observații de teren indică că cerințele nutriționale de minerale și de sare sunt completate prin consumarea unui tip de argilă sulfuroasă, de culoare roșie, ușor sărată, găsită lângă râuri și pâraie.
Egiptenii antici știau de existența acestor animale, după cum sugerează o imagine sculptată descoperită în Egipt. Deși okapi a fost necunoscut Occidentului până în secolul XX, a fost înfățișat încă de la începutul secolului V î.Hr. pe fațada monumentului Apadana din Persepolis.
De ani de zile, europenii din Africa auziseră de un animal pe care îl numeau ,,unicornul african". În jurnalul călătoriei sale în Congo, exploratorul Henry Morton Stanley a menționat un fel de măgar pe care nativii îl numeau atti. Oamenii de știință l-au identificat mai târziu ca fiind okapi.
Okapi (Okapia johnstoni - P.L. Sclater) este un mamifer rumegător paricopitat care trăiește în pădurile ecuatoriale din Africa, în special în pădurea Ituri, situată în nord-estul Republicii Democratice Congo. Datorită membrelor sale vărgate, s-a crezut că okapi sunt înrudite cu zebrele. În realitate, aceste animale se înrudesc cu girafele. Are o înălțime de 3 ori mai mică decât girafa. Astăzi, aproximativ 10,000-35,000 de exemplare trăiesc în sălbăticie.
Okapia[2] alebo okápia (lat. Okapia) je rod z čeľade žirafovité. Jeho jediným druhom je okapia pralesná[3] (iné názvy: okapi[3], okapia pásavá[3], okápia pásavá[4], okapia pruhovaná[5], okapia[6], okápia[7]; lat. Okapia johnstoni). Je to najbližšia žijúca príbuzná žiráf.
Na svoju príbuznú sa však veľmi nepodobá. Okapia nemá až taký dlhý krk a nohy, je to tmavohnedé až čierne stvorenie, ktoré má na zadnej časti tela biele pásy ako zebra, ibaže invertovane (obrátené farby), ako na zadnej časti tela a na nohách, čo je iba biele. Zvláštne sfarbenie okapiu dobre maskuje v tropických a hustých pralesoch. Okapie sú samotárske a plaché zvieratá a preto sa kŕmia prevažne v noci listami zo stromov. Listy žerie jazykom dlhým až 50 cm. Okapie majú zlý zrak, ale vynikajúci sluch a čuch. Jej prirodzeným prostredím sú dažďové pralesy okolo rieky Kongo v severovýchodnej časti Konžskej demokratickej republiky. Bola známa iba domorodcom až do roku 1901. Vtedy anglický bádateľ Harry Johnston stretol v Africkej oblasti prináležiac dnešnému Kongu vojaka, ktorý mal pás z jej kože. Vďaka tejto zvláštnosti si ju za svoj emblém vybrala Medzinárodná kryptozoologická spoločnosť. Stala sa tak posledným objaveným veľkým druhom cicavca. Okapia pralesná je typická živá fosília z toho dôvodu že je posledným zástupcom treťohorných žiráf. Vek, ktorého sa dožíva je dosť podobný veku koňa.
Okapia v Disney's Animal Kingdom (video)
S mláďaťom
Tento článok týkajúci sa živočíchov je zatiaľ „výhonok“. Pomôž Wikipédii tým, že ho doplníš a rozšíriš. Okapia alebo okápia (lat. Okapia) je rod z čeľade žirafovité. Jeho jediným druhom je okapia pralesná (iné názvy: okapi, okapia pásavá, okápia pásavá, okapia pruhovaná, okapia, okápia; lat. Okapia johnstoni). Je to najbližšia žijúca príbuzná žiráf.
Na svoju príbuznú sa však veľmi nepodobá. Okapia nemá až taký dlhý krk a nohy, je to tmavohnedé až čierne stvorenie, ktoré má na zadnej časti tela biele pásy ako zebra, ibaže invertovane (obrátené farby), ako na zadnej časti tela a na nohách, čo je iba biele. Zvláštne sfarbenie okapiu dobre maskuje v tropických a hustých pralesoch. Okapie sú samotárske a plaché zvieratá a preto sa kŕmia prevažne v noci listami zo stromov. Listy žerie jazykom dlhým až 50 cm. Okapie majú zlý zrak, ale vynikajúci sluch a čuch. Jej prirodzeným prostredím sú dažďové pralesy okolo rieky Kongo v severovýchodnej časti Konžskej demokratickej republiky. Bola známa iba domorodcom až do roku 1901. Vtedy anglický bádateľ Harry Johnston stretol v Africkej oblasti prináležiac dnešnému Kongu vojaka, ktorý mal pás z jej kože. Vďaka tejto zvláštnosti si ju za svoj emblém vybrala Medzinárodná kryptozoologická spoločnosť. Stala sa tak posledným objaveným veľkým druhom cicavca. Okapia pralesná je typická živá fosília z toho dôvodu že je posledným zástupcom treťohorných žiráf. Vek, ktorého sa dožíva je dosť podobný veku koňa.
Okapi (znanstveno ime Okapia johnstoni) je žival iz družine žiraf. Plečna višina odrasle živali znaša 180 cm, tehta pa do 250 kg in ima po nogah svetle proge. Te živali imajo do 30 cm dolg črn jezik, s katerim ta žirafja vrsta doseže oddaljene liste dreves in grmovja. Hrani se tudi z različnimi rastlinami in gobami. Okapiji živijo v Iturijskem gozdu v Kongu in sodijo med ogrožene živalske vrste.
Okapi živi samotarsko. Ob parjenju ostanejo samci in samice nekaj tednov skupaj. Brejost traja 15 mesecev. Mladič ostane dva tedna skrit v goščavi, mati pa ga divje brani pred plenilci. Po letu dni začnejo samcem rasti rogovi, ki zrastejo od 20 do 25 cm.
Okapije ogrožata uničevanje habitatov in krivolov. Med varstveno delo v Kongu spada preučevanje vedenja in načina življenja okapijev, kar je leta 1992 privedlo do ustanovitve Naravnega rezervata za okapije (Okapi Wildlife Reserve). Tako živali kot naravovarstvenike v rezervatu je ogrozila kongovska državljanska vojna.
8. junija 2006 so znanstveniki poročali o odkritju preživelih okapijev v kongovskem Narodnem parku Virunga, prvič po skoraj 50 letih.[2]
Videoposnetki Okapia johnstoni v Disneyevem živalskem kraljestvu
Okapi (znanstveno ime Okapia johnstoni) je žival iz družine žiraf. Plečna višina odrasle živali znaša 180 cm, tehta pa do 250 kg in ima po nogah svetle proge. Te živali imajo do 30 cm dolg črn jezik, s katerim ta žirafja vrsta doseže oddaljene liste dreves in grmovja. Hrani se tudi z različnimi rastlinami in gobami. Okapiji živijo v Iturijskem gozdu v Kongu in sodijo med ogrožene živalske vrste.
Okapi živi samotarsko. Ob parjenju ostanejo samci in samice nekaj tednov skupaj. Brejost traja 15 mesecev. Mladič ostane dva tedna skrit v goščavi, mati pa ga divje brani pred plenilci. Po letu dni začnejo samcem rasti rogovi, ki zrastejo od 20 do 25 cm.
Okapin Okapia johnstoni är ett partåigt hovdjur i familjen giraffdjur. Okapin lever bara i Kongo-Kinshasas tropiska regnskogar.
En vuxen okapis mankhöjd är 150–170 cm. Den kan väga upp till 250 kilo och blir cirka 2,5 meter lång. Honor är lite större än hannar. Hannar har två upp till 15 centimeter långa, trubbiga horn som är täckta med hår. Hos honorna finns hornen bara rudimentärt eller saknas helt. Liksom hos giraffen är halsen och tungan jämförelsevis långa.[2]
Arten påminner mer om en häst än en giraff och har på bakdelen svart-vita ränder (som zebrorna). Pälsens grundfärg är på ovansidan rödbrun till svart. Dessutom är kinden och strupen vitaktig. Den mörka, blåaktiga tungan kan sträckas ut upptill 25 cm. På så sätt får djuret tag i födan, men tungan används även för rengöring av ögonen, näsborrarna eller andra kroppsdelar.[2]
Okapin förekommer bara i regnskogen i nordöstra Kongo-Kinshasa. Den vistas främst i Ituriskogen som innefattar Okapi viltreservat.[3] Den 12 juni 2006 påträffades en okapi i nationalparken Virunga i östra Kongo-Kinshasa, något som då inte skett på 47 år.[4] 2008 togs de första fotona av okapin i Virungaparken.[5]
Okapin vistas inte i regioner som ligger lägre än 500 meter över havet och därför saknas arten i träskmarker i västra Kongo-Kinshasa. I öst begränsas utbredningsområdet av torra skogar, i norr av savannen och i sydöst av större vattenansamlingar. Vanligast är arten mellan 500 och 1 000 meter över havet men den har observerats upp till 1 450 meter över havet.[2] Per kvadratkilometer lever 0,1 till 1,1 individer (genomsnitt 0,45).[1]
Okapin är mycket skygg och tillbringar dagarna i skydd av tät vegetation där den går på stigar av nedtrampad växtlighet. Den livnär sig främst på löv och kvistar samt i mindre mått av frukter, frön och andra växtdelar. Dess syn och hörsel är förstklassig och vid minsta tecken på fara rusar den in i tät skog och gömmer sig. Således är okapin mycket svår att få syn på.[6]
Djuren lever vanligen ensamma, sällan påträffas par eller mindre grupper. Hannar vistas i ett område som i genomsnitt är 10,5 km² stort och de vandrar vanligen 4 km per dag. Honor och ungdjur har ett mindre område och de vandrar även kortare sträckor. Antagligen markerar hannar sitt revir med urin, för tydligare informationer om artens sociala beteende krävs ytterligare forskning.[2]
En särskild parningstid är inte känd. Honor är vanligen parningsberedda i 15 dagar och de hittas troligen av hannen med hjälp av luktsinnet. Efter en lyckad parning är honan dräktig i 414 till 493 dagar och sedan föds nästan alltid en enda unge. Ungen har vid födelsen en mankhöjd omkring 75 cm och väger mellan 14 och 30 kg. Redan en halv timme efter födelsen står ungen på sina ben. Kalven följer med modern i en till två dagar innan den lämnas för cirka 2 månader i ett gömställe. Modern letar efter föda och diar ibland kalven. Efter cirka 3 veckor börjar ungen med fast föda och efter ungefär 6 månader slutar honan med digivning. Okapiungar är efter 3 år lika stora som vuxna djur. Den tidigaste könsmognaden för en hona i fångenskap var ett år och sju månader.[2]
Okapins största naturliga fiende är leoparden (Panthera pardus). Individer i fångenskap blir vanligen 15 till 20 år gamla. Den äldsta kända individen dog vid 33 års ålder. Livslängden i naturen är okänt.[2]
Djuret upptäcktes för den västerländska vetenskapen året 1900[6] av Sir Harry Johnston vilket gör den till ett av de senast upptäckta stora däggdjuren. Länge ansåg man att skinnen på naturhistoriska museet i London var falsarier, skapade genom att kombinera zebraskinn med andra däggdjur. Det finns inga okapier i Sverige, och närmast kan de beses på Köpenhamns zoo.
Beståndet av arten i naturen uppskattas till mellan 10 000 och 35 000 individer och det antas vara stabilt. Största delen av utbredningsområdet ligger idag i skyddsregioner. Trots allt utesluts inte habitatförlust, och dessutom jagas okapin i viss mån av områdets befolkning för köttets och hudens skull. IUCN listar arten, främst på grund av det begränsade utbredningsområdet, som nära hotad (NT).[1]
Sedan 1985 finns ett avelsprogram mellan europeiska djurparker som koordineras av Antwerpens zoo. I november 2010 fanns 57 individer av okapi i europeiska djurparker och 119 individer i djurparker över hela världen.[7]
Wikimedia Commons har media som rör Okapi.
Okapin Okapia johnstoni är ett partåigt hovdjur i familjen giraffdjur. Okapin lever bara i Kongo-Kinshasas tropiska regnskogar.
Okapi (Okapia johnstoni), zürafagiller (Giraffidae) familyasından geviş getiren bir çift toynaklı türü.
İlk bakışta görünüşü bir zürafadan daha çok atı andırır, ve arka kısmında zebralarda olduğu gibi siyah beyaz çizgileri vardır. Orman zürafası veya Kısa boyunlu zürafa gibi adlandırmalara da rastlanılabilir.
Okapinin postu çikolata renginde olur, kadifeye benzer ve hafif kırmızımsı parlar. Arka bacaklarının üst kısmında siyah beyaz çizgileri vardır. Yüzü de siyah-beyazdır. Bacakları zürafa gibi olmasa da gayet uzundur. Erkeklerin iki kısa boynuzu olur. Dişilerin boynuzu yoktur. Okapilerin dilleri koyu mavi renktedir.
Okapi ortalama 230 kg ağırlığında, 2 metre uzunluğunda, 1,60 m boyunda olur. Kuyrukları 40 cm uzunluğa varır. Dişiler genelde erkeklerden biraz daha büyüktür.
Okapilerin yaşadığı tek ülke Demokratik Kongo Cumhuriyeti'dir. Okapiler ülkenin kuzeyinde ve doğusunda bulunan büyük tropik orman olan Ituri Yağmurormanı'nda yaşarlar. Burada yaklaşık olarak 10.000-20.000 okapi bulunur.
Okapiler ot, mantar ve meyve yerler. Gündüz aktiftir ve ormanda hep sabit kalan yollarda dolaşırlar. Dişilerin kendilerine ait bir bölgeleri olur ancak erkeklerin bölgeleri pek sabit değildir.
Okapiler yalnız yaşarlar. Nadiren ufak bir sürü halinde yaşadıklarına da rastlanıldığı olmuştur, ancak hangi sebeple böyle kısa süreli sürüler oluşturdukları sorusu henüz yanıtlanamamıştır.
Okapi (Okapia johnstoni), zürafagiller (Giraffidae) familyasından geviş getiren bir çift toynaklı türü.
İlk bakışta görünüşü bir zürafadan daha çok atı andırır, ve arka kısmında zebralarda olduğu gibi siyah beyaz çizgileri vardır. Orman zürafası veya Kısa boyunlu zürafa gibi adlandırmalara da rastlanılabilir.
Окапі мають хутро шоколадного кольору, що виблискує червоними відтінками. Кінцівки білі або світло-коричневі. Морда чорно-білого забарвлення. Шия та ноги значно видовжені, хоча і не у такій мірі, як у родича — степової жирафи. Самці мають два короткі роги; самиці рогів не мають. Вага окапі становить близько 230 кг. Довжина від голови до хвоста — близько 2 метрів; хвіст завдовжки 40 см. Зріст окапі 1,6 м. Самиці зазвичай дещо вищі від самців.
Родове ім'я Okapia походить від місцевого слова o'api, тоді як видовий епітет (johnstoni) додано на честь сера Гаррі Джонстона, який організував експедицію, що першою відкрила існування окапі для світової науки у ітурійських лісах Конго. Окапі — це сполучення двох слів мови лесе: «ока» — це дієслово, яке означає «відрубати», «відрізати», а «кпі» означає «смужки», «стріли». Легенди народу лесе говорять, що окапі сам прикрашає себе смужками, які ми бачимо на його тілі.
Єдиною країною, де збереглися окапі, є Демократична Республіка Конго. Окапі населяють густі тропічні ліси на півночі та сході країни. Наприклад, це заповідники та національні парки Салонга, Маїко, Вірунга та Окапі.
Сучасна чисельність окапі у дикій природі невідома. Ці тварини досить боязкі, а Демократична Республіка Конго страждає від громадянських воєн, тому мало що відомо взагалі про життя окапі на волі. Вирубування лісів, у яких водяться ці тварини, напевно призводить до зменшення їхньої популяції. Обережні підрахунки вказують на те, що у природі можуть існувати від 10 тисяч до 20 тисяч цих тварин. У зоопарках світу їх налічується 45.
Як і жирафи, окапі харчуються перш за усе листям дерев, які вони хапають своїм рухливим язиком. Крім того, окапі харчуються травою, папороттю, грибами та фруктами. Окапі активні удень. Дорослі самиці мають чітко означені ареали, тоді як ареали самців перетинаються і не такі визначені. Окапі живуть поодинці. Часом вони збираються у невеликі групи, але причина такої поведінки лишається невідомою.
Вагітність окапі триває 450 днів (15 місяців). Народження дитинчат залежить від пори року. У неволі окапі доживають до 30 років.
Аборигени конголезьких джунглів знайомі з окапі зі стародавніх часів. Пігмеї полювали на окапі за допомогою викопаних та добре замаскованих ям. Коли вони зустріли експедицію Генрі Моргана Стенлі, яка користувалась кіньми, місцеві жителі розповіли про лісових тварин, схожих на коней. У 1900 році англійці змогли придбати у аборигенів частини шкіри і послали їх до Лондона, у Королівське Зоологічне товариство. Там невідомого звіра назвали Equus johnstoni (кінь Джонстона). Але вже у 1901 році, коли до Європи привезли цілу шкіру та два черепи окапі, помилку помітили та побачили подібність до невеликих жираф льодовикового періоду, чиї рештки у Європі були знайомі. Лише у 1909 році білій людині вдалося спіймати живого окапі.
Окапі у Бристольському зоопарку, Англія
Два окапі
Самець окапі з витягнутим язиком, Бристольський зоопарк
Окапі у Честерському зоопарку, Англія
Hươu đùi vằn, hay okapi (danh pháp hai phần: Okapia johnstoni), là một loài động vật có vú guốc chẵn bản địa miền đông bắc Cộng hòa Dân chủ Congo, Trung Phi. Dù những sọc quanh đùi của hươu đùi vằn na ná với của ngựa vằn, họ hàng gần nhất của chúng là hươu cao cổ. Hươu đùi vằn khi đứng cao chừng 1,5 m (4,9 ft) tính tới vai và có chiều dài cơ thể trung bình là 2,5 m (8,2 ft). Cân nặng là từ 200 đến 350 kg (440 đến 770 lb).[2] Nó có cổ dài và tai lớn, linh hoạt. Bộ lông thân có màu từ đen bóng đến nâu đỏ, tương phải với những sọc ngang trắng trên đùi và cẳng chân. Hươu đùi vằn đực có hai phần lồi giống sừng phủ lông trên đầu, gọi là ossicone, dài chưa tới 15 cm (5,9 in). Con cái có xoáy lông, thiếu ossicone, và trung bình cao hơn con đực 4,2 cm (1,7 in).[3][4]
Hươu đùi vằn hoạt động chủ yếu về ban ngày. Chúng sống một mình, và đến gần nhau chỉ để giao phối. Chúng ăn thực vật, gồm lá và búp cây, cỏ, dương sĩ, trái cây, và cả nấm. Sự động dục ở con đực và sự chịu đực của con cái không xảy ra tùy theo mùa. Theo nuôi nhốt, chu kỳ động dục diễn ra mỗi 15 ngày. Thai kỳ là từ 440 đến 450 ngày, và thường chỉ một con non được sinh ra. Con non bắt đầu ăn thức ăn đặc khi ba tháng tuổi, và thôi sửa khi sáu tháng tuổi.
Hươu đùi vằn sống ở rừng tán ở độ cao 500–1.500 m (1.600–4.900 ft). Đây là loài đặc hữu của CHDC Congo. Liên minh Bảo tồn Thiên nhiên Quốc tế (IUCN) coi hươu đùi vằn là một loài nguy cấp. Những mối đe dọa chính là sự mất môi trường sống do khai thác gỗ và sự định cư của con người. Sự săn bắn để lấy thịt và da cùng khai thác mỏ trái phép cũng dẫn đến sự suy giảm số lượng. Dự án bảo vệ hươu đùi vằn đã được thiết lập năm 1987 để bảo vệ loài này.
.png){kind=small}
Bài viết về chủ đề Bộ Guốc chẵn này vẫn còn sơ khai. Bạn có thể giúp Wikipedia bằng cách mở rộng nội dung để bài được hoàn chỉnh hơn. Hươu đùi vằn, hay okapi (danh pháp hai phần: Okapia johnstoni), là một loài động vật có vú guốc chẵn bản địa miền đông bắc Cộng hòa Dân chủ Congo, Trung Phi. Dù những sọc quanh đùi của hươu đùi vằn na ná với của ngựa vằn, họ hàng gần nhất của chúng là hươu cao cổ. Hươu đùi vằn khi đứng cao chừng 1,5 m (4,9 ft) tính tới vai và có chiều dài cơ thể trung bình là 2,5 m (8,2 ft). Cân nặng là từ 200 đến 350 kg (440 đến 770 lb). Nó có cổ dài và tai lớn, linh hoạt. Bộ lông thân có màu từ đen bóng đến nâu đỏ, tương phải với những sọc ngang trắng trên đùi và cẳng chân. Hươu đùi vằn đực có hai phần lồi giống sừng phủ lông trên đầu, gọi là ossicone, dài chưa tới 15 cm (5,9 in). Con cái có xoáy lông, thiếu ossicone, và trung bình cao hơn con đực 4,2 cm (1,7 in).
Hươu đùi vằn hoạt động chủ yếu về ban ngày. Chúng sống một mình, và đến gần nhau chỉ để giao phối. Chúng ăn thực vật, gồm lá và búp cây, cỏ, dương sĩ, trái cây, và cả nấm. Sự động dục ở con đực và sự chịu đực của con cái không xảy ra tùy theo mùa. Theo nuôi nhốt, chu kỳ động dục diễn ra mỗi 15 ngày. Thai kỳ là từ 440 đến 450 ngày, và thường chỉ một con non được sinh ra. Con non bắt đầu ăn thức ăn đặc khi ba tháng tuổi, và thôi sửa khi sáu tháng tuổi.
Hươu đùi vằn sống ở rừng tán ở độ cao 500–1.500 m (1.600–4.900 ft). Đây là loài đặc hữu của CHDC Congo. Liên minh Bảo tồn Thiên nhiên Quốc tế (IUCN) coi hươu đùi vằn là một loài nguy cấp. Những mối đe dọa chính là sự mất môi trường sống do khai thác gỗ và sự định cư của con người. Sự săn bắn để lấy thịt và da cùng khai thác mỏ trái phép cũng dẫn đến sự suy giảm số lượng. Dự án bảo vệ hươu đùi vằn đã được thiết lập năm 1987 để bảo vệ loài này.
Okapia johnstoni
P. L. Sclater, 1901
Ока́пи[1], или окапи Джонстона[1] (лат. Okapia johnstoni) — вид парнокопытных, единственный представитель рода окапи (лат. Okapia). По телосложению окапи на первый взгляд больше напоминают лошадиных, нежели жирафа, к тому же у них на конечностях имеются полоски, как у зебры. Тем не менее от лошадиных окапи довольно далеки, так как принадлежат к совсем другому отряду (зато в определённой степени похожи на древних, менее специализированных, общих предков жирафов). Видовой эпитет дан в честь британского путешественника Гарри Джонстона (1858—1927)[2].
У окапи бархатистая шерсть шоколадного цвета, переливающаяся красноватыми оттенками. Конечности белые или светло-коричневые, морда чёрно-белой окраски. Шея и ноги довольно длинные, хоть и не в такой мере, как у родственного степного жирафа. У самцов два коротких рога (оссиконы) с ежегодно сменяющимися наконечниками, самки рогов не имеют. Вес окапи составляет около 250 кг. Длина тела около 2,1 м, хвоста — 30—40 см. Высота в холке 150—170 см. Самки в среднем несколько выше самцов. Язык у окапи такой длинный, что животное вылизывает им собственные глаза.
Единственным государством, на территории которого встречаются окапи, является Демократическая республика Конго. Окапи населяют густые тропические леса на севере и востоке страны, например в заповедниках Салонга, Маико и Вирунга.
Современная численность окапи в дикой природе неизвестна. Так как окапи очень боязливые и скрытные животные и к тому же обитают в стране, разъедаемой гражданской войной, об их жизни на свободе мало что известно. Вырубка лесов, отнимающая у них жизненное пространство, наверняка влечёт за собой снижение популяции. Оценки численности окапи называют цифры от 35 тысяч до 50 тысяч живущих на свободе особей[3]. В зоопарках мира их насчитывается 160[4].
Как и родственные жирафы, окапи питаются прежде всего древесными листьями: своим длинным и гибким языком животные захватывают молодой побег куста и затем скользящим движением сдирают с него листву. Но так как шея окапи короче жирафовой, то этот зверь предпочитает есть только ту растительность, что растёт поближе к земле. Кроме того, окапи едят травы, папоротники, грибы и фрукты. Как показали исследования зоолога Де Медина, в выборе кормов окапи довольно привередлив: из 13 семейств растений, образующих нижний ярус тропического леса, он регулярно использует только 30 видов. В помете окапи были обнаружены также древесный уголь и солоноватая, содержащая селитру глина с берегов лесных ручьев. По-видимому, так животное компенсирует нехватку минеральных кормов. Кормятся окапи в светлое время суток[5].
Окапи активны в дневное время. Взрослые самки располагают чётко ограниченными участками, в то время как участки самцов пересекаются и не определены однозначно. Окапи — звери, живущие в одиночку. Изредка их можно встретить и в небольших группах, но по каким причинам они их образуют, до сих пор неизвестно.
Продолжительность беременности у окапи составляет 450 дней. Появление на свет потомства зависит от времён года: роды происходят в августе-октябре, в период дождей. Для родов самка удаляется в самые глухие места, и новорожденный детеныш несколько дней лежит, затаившись в чаще. Мать находит его по голосу. Голос взрослых окапи напоминает тихое покашливание. Такие же звуки издает и детеныш, но он может и негромко мычать подобно теленку или изредка тихо свистеть. Мать очень привязана к малышу: известны случаи, когда самка пыталась отогнать от детеныша даже людей. Из органов чувств у окапи наиболее развиты слух и обоняние[5]. В неволе окапи могут доживать до 30 лет.
История открытия окапи — одна из наиболее громких зоологических сенсаций XX века. Первые сведения о неизвестном животном получил в 1890 году известный путешественник Генри Стэнли, которому удалось добраться до девственных лесов бассейна Конго. В своем отчёте Стэнли рассказал, что пигмеи, увидевшие его лошадей, не были удивлены (вопреки ожиданиям) и пояснили, что похожие звери водятся в их лесах. Несколько лет спустя тогдашний губернатор Уганды англичанин Джонстон решил проверить слова Стэнли: сведения о неизвестных «лесных лошадях» казались нелепыми. Однако во время экспедиции 1899 года Джонстону удалось найти подтверждение слов Стэнли: сначала пигмеи, а затем и белый миссионер Ллойд описали Джонстону внешний облик «лесной лошади» и сообщили её местное название — окапи. А дальше Джонстону повезло ещё больше: в Форт Бени бельгийцы подарили ему два куска шкуры окапи. Они были посланы в Лондон в Королевское зоологическое общество. Осмотр их показал, что шкура не принадлежит ни одному из известных видов зебр, и в декабре 1900 года зоолог Склатер опубликовал описание нового вида животного, дав ему имя «лошади Джонстона». Только в июне 1901 года, когда в Лондон были присланы полная шкура и два черепа, выяснилось, что они не принадлежат лошади, а близки к костям давно вымерших животных. Речь, стало быть, шла о совершенно новом роде. Так было узаконено современное название окапи — название, которое тысячелетиями бытовало у пигмеев из лесов Итури. Однако окапи оставались почти недоступными.
Долго были безуспешными и запросы зоопарков. Только в 1919 году Антверпенский зоопарк получил первого молодого окапи, который прожил в Европе лишь пятьдесят дней. Неудачей закончились и ещё несколько попыток. Однако в 1928 году в Антверпенский зоопарк прибыла самка окапи по кличке Теле. Она прожила до 1943 года и погибла от голода уже во время Второй мировой войны. А в 1954 году всё в том же Антверпенском зоопарке родился первый детёныш окапи, который вскоре погиб. Первое полностью успешное разведение окапи было достигнуто в 1956 году в Париже. В настоящее время в Эпулу (Республика Конго, Киншаса) работает специальная станция по отлову живых окапи[5].
_2009-04-04_02.jpg)
Окапи и кистеухие свиньи в Диснейуорлде в Орландо, США
Голова и язык окапи
Ока́пи, или окапи Джонстона (лат. Okapia johnstoni) — вид парнокопытных, единственный представитель рода окапи (лат. Okapia). По телосложению окапи на первый взгляд больше напоминают лошадиных, нежели жирафа, к тому же у них на конечностях имеются полоски, как у зебры. Тем не менее от лошадиных окапи довольно далеки, так как принадлежат к совсем другому отряду (зато в определённой степени похожи на древних, менее специализированных, общих предков жирафов). Видовой эпитет дан в честь британского путешественника Гарри Джонстона (1858—1927).
㺢㹢狓[1]（拼音：huō jiā pī，注音：ㄏㄨㄛ ㄐㄧㄚ ㄆㄧ，学名：Okapia johnstoni），是一種一直到1901年才在非洲扎伊尔森林发现的大型哺乳动物，又稱作歐卡皮鹿[2]。它是长颈鹿科中的一种偶蹄动物。它與长颈鹿有亲缘关系，是长颈鹿唯一的尚未灭绝的近亲。不过第一眼上它看上去更像一匹马，由于它的后部有黑白交替的条纹，它看上去非常像一匹斑马。过去曾经有人以为㺢㹢狓是长颈鹿与斑马交配产生的，但实际上它与斑马不是近亲。生物學家相信长颈鹿的祖先在脖子变长之前其模样跟㺢㹢狓相差不遠。㺢㹢狓的分布地区是非洲中部刚果民主共和国东北的雨林。
㺢㹢狓的拉丁语属名Okapia取自当地人对它的名称o'api，其种名johnstoni是为了纪念首次获得㺢㹢狓颅骨的哈里·约翰斯顿。
㺢㹢狓的皮毛是巧克力色的，有红色和绛红色的丝绒光泽。臀部和腿的上部则有水平的黑白条纹。有人认为这些条纹是在密集的热带雨林中作为“跟着我”的标志，让幼兽可以紧跟母兽，此外它们还可以作为伪装。小腿白色或淡棕色。面部黑白色。颈和腿显然有延长，但尚未达到长颈鹿的地步。雄兽有两只短的、带鹿茸的角，雌兽无角。㺢㹢狓的舌头是蓝色的，很长（约30厘米），很灵活。㺢㹢狓使用它们的舌头来卷取树上的嫩叶。㺢㹢狓还可以使用它们的长舌头来清洁它们的眼睛和耳朵。耳朵是㺢㹢狓赖以发现它们天敌豹的武器，因而长得很大。
成年的㺢㹢狓重约200至250千克，身长1.9至2.5米之间，尾长30至42厘米，肩高约1.5至2.0米之间。雌兽平均比雄兽大一些。
㺢㹢狓是昼行性动物，一般单身，只在交配时会碰到一起。怀孕期为421至457日。每次只生一幼兽，一般在8月至10月间出生，幼兽出生时重14至30千克。哺乳期约10个月，成熟期为4至5年。被关养的㺢㹢狓的寿命在15至30年以上。
㺢㹢狓每天只需要睡60分钟，每次只要5分钟，它们始终保持警戒。
㺢㹢狓使用每只脚上的腺分泌一种沥青似的物质来标志它们走过的地方，并使用尿来标志它们的疆域。
㺢㹢狓只分布在刚果民主共和国东部和北部的密集的热带雨林中，比如维龙加国家公园等自然保护区内。
刚果热带雨林中的当地人始终知道㺢㹢狓的存在，他们使用陷阱猎取㺢㹢狓。古埃及人也知道㺢㹢狓的存在，在欧洲人发现㺢㹢狓后不久人们在埃及发现了一幅有㺢㹢狓的壁画。后来亨利·莫頓·史丹利到那里去探险时当地人报道说在密林中有与史丹利带来的马类似的动物。当时有许多人猜测这到底是一种什么动物。有人甚至称它为“非洲独角兽”。当时英国在乌干达的总督哈里·约翰斯顿爵士看到了一些这些动物的足迹，他就已经发现这些足迹不是住在森林里的马的足迹，而是偶蹄动物的足迹。直到1900年伦敦动物学学会才获得了一些当地人猎取的㺢㹢狓皮毛。当时动物学家们给这个未知的物种取名为Equus johnstoni，也就是说将它歸入马属。但是1901年6月一具几乎完整的皮毛和两具颅骨到达欧洲后，动物学家们认识到将它们分为马属是错误的，并很快就察覺这些动物与欧洲冰川期的短颈长颈鹿的化石的相似之处。直到1909年白人才捕获了一头活的㺢㹢狓，此前有不少猎人多年徒劳地互相竞争成为第一个猎获一头㺢㹢狓的白人。1918年第一头活的㺢㹢狓被运到欧洲安特卫普。1937年第一头活着的㺢㹢狓通过安特卫普到达美国。美国伊利诺州的布鲁克菲尔德动物园首次繁殖了人工圈养的。这个动物园也负责协调美国动物园和水族馆协会的㺢㹢狓保育计划。今天有约45头㺢㹢狓圈养在动物园中。
由于㺢㹢狓非常胆小，又生活在一个处于内战国家的密林中，因此人们对于它们的野生习性所知甚少，对于它们的野生数量也只有猜测数据。粗略估计（但是非常不可靠）目前有一至两万头野生动物。
虽然㺢㹢狓未被列入受威胁的动物，但是它们受到生活环境被破坏和偷猎的威胁。动物学家依然在刚果努力研究㺢㹢狓的野生习性。1992年设立了㺢㹢狓野生生物保护区。刚果内战既威胁到㺢㹢狓，也威胁到了保护区工作人员的生命安全。
2006年6月8日科学家报道在刚果的维龙加国家公园发现了㺢㹢狓的迹象。这是从1959年后在当地首次官方宣布重新发现㺢㹢狓。[1]
㺢㹢狓（拼音：huō jiā pī，注音：ㄏㄨㄛ ㄐㄧㄚ ㄆㄧ，学名：Okapia johnstoni），是一種一直到1901年才在非洲扎伊尔森林发现的大型哺乳动物，又稱作歐卡皮鹿。它是长颈鹿科中的一种偶蹄动物。它與长颈鹿有亲缘关系，是长颈鹿唯一的尚未灭绝的近亲。不过第一眼上它看上去更像一匹马，由于它的后部有黑白交替的条纹，它看上去非常像一匹斑马。过去曾经有人以为㺢㹢狓是长颈鹿与斑马交配产生的，但实际上它与斑马不是近亲。生物學家相信长颈鹿的祖先在脖子变长之前其模样跟㺢㹢狓相差不遠。㺢㹢狓的分布地区是非洲中部刚果民主共和国东北的雨林。
分類 界 : 動物界 Animalia 門 : 脊索動物門 Chordata 亜門 : 脊椎動物亜門 Vertebrata 綱 : 哺乳綱 Mammalia 目 : 偶蹄目 Artiodactyla 亜目 : 反芻亜目 Ruminantia 下目 : 真反芻下目 Pecora 科 : キリン科 Giraffidae 属 : オカピ属Equus johnstoni Sclater, 1901[2]
和名 オカピ 英名 Okapi[2]
オカピ（Okapia johnstoni）は、偶蹄目キリン科オカピ属に分類される偶蹄類。当初はシマウマの仲間だと考えられていたが、後にキリンの仲間であることが分かった。
脚の縞模様が美しく、森の貴婦人などと呼ばれる。20世紀に入ってから初めてその存在が確認された珍しい動物である。
頭胴長1.9-2.5 m、肩高1.5-2.0 m、体重200-250 kg。体型的にはウマに似ている。胴体は黒褐色からやや明るい茶色。四肢にはシマウマのような白と黒褐色の横縞模様があるのが特徴で、特に後脚に顕著である。これはオカピが生息する森林での保護色（カモフラージュ）の役目を果たすとともに、同種間での目印にもなっている。
体型や毛皮の模様などからシマウマの仲間だと思われがちだが、いくつかの特徴からキリンの仲間であることがはっきりと分かる。
また、オカピはキリンの先祖に近い動物であることが分かっている。森林で暮らしていたオカピの仲間から草原に適応したものが現れ、現在のキリンの仲間に進化していったと考えられている。実際、キリンはオカピに比べて首が長く体も大きい。また、集団で生活するなど草原の生活によく適応している。
野生では単独か親子で生活している。長い舌を伸ばして木の葉や草をちぎって食べる。警戒心が強く観察することは困難で、詳しい生態はよく分かっていない。天敵はヒョウ。
生息数は減少傾向にありオカピの肉や毛皮を狙う密猟の存在が指摘されている[3]。
世界22箇所の動物園で42頭が飼育されている。オカピの繁殖に世界で初めて成功したのはドイツのフランクフルト動物園である[4]。日本には1998年に初めて動物園に導入され[4]、以下の動物園で飼育されている。
この項目は、動物に関連した書きかけの項目です。この項目を加筆・訂正などしてくださる協力者を求めています（Portal:生き物と自然／プロジェクト:生物）。
오카피(학명: Okapia johnstoni)는 기린과에 속하는 포유류이다. 기린과 달리 키가 작고 등이 어둡고, 다리에는 얼룩무늬가 있다. 긴 혀로 나뭇잎을 먹는다. 얼룩무늬 때문에 얼룩말과 관계가 있는 것으로 잘못 여겨지기도 하나, 실제로는 기린에 더 가깝다. 어깨높이 약 1.5m, 전체길이 2.5m, 몸무게 200~300kg이다. 기린처럼 60cm가 넘는 길이의 긴 혀를 활용해 높은 곳의 나뭇잎도 먹을수 있다. 천적은 표범, 아프리카비단뱀이다.
아프리카의 적도 연안의 열대우림에서 약 5000마리가 생존하는 것으로 여겨지며, 콩고 원주민들이 생김새가 특이한 오카피를 괴물로 여겼기 때문에 수가 줄어든 것이라고 한다. 현재는 콩고 민주 공화국의 상징으로 쓰이고 있으며 화폐 도안으로도 사용된 적이 있고 멸종위기종으로 보호하고 있다.
오카피(학명: Okapia johnstoni)는 기린과에 속하는 포유류이다. 기린과 달리 키가 작고 등이 어둡고, 다리에는 얼룩무늬가 있다. 긴 혀로 나뭇잎을 먹는다. 얼룩무늬 때문에 얼룩말과 관계가 있는 것으로 잘못 여겨지기도 하나, 실제로는 기린에 더 가깝다. 어깨높이 약 1.5m, 전체길이 2.5m, 몸무게 200~300kg이다. 기린처럼 60cm가 넘는 길이의 긴 혀를 활용해 높은 곳의 나뭇잎도 먹을수 있다. 천적은 표범, 아프리카비단뱀이다.
_2009-04-04_04.jpg)
.jpg)
_-_437.jpg)
.jpg)
_2009-04-04_04.jpg)
.jpg)
._Okapi.jpg)
.jpg)
_2009-04-04_04.jpg)
.jpg)
Commons ponúka multimediálne súbory na tému 
Wikidruhy ponúkajú informácie na tému 
.jpg)
