South Africa: SW Cape Province
Fynbos vegetation
Resident
Die Oranjeborssuikerbekkie (Anthobaphes violacea) is 'n endemiese algemene standvoël en plaaslike nomade in fynbos en aangrensende tuine. Die voël is 12 – 15 cm groot en weeg 7 - 13 gram. In Engels staan die voël bekend as die Orange-breasted Sunbird.
Die Oranjeborssuikerbekkie (Anthobaphes violacea) is 'n endemiese algemene standvoël en plaaslike nomade in fynbos en aangrensende tuine. Die voël is 12 – 15 cm groot en weeg 7 - 13 gram. In Engels staan die voël bekend as die Orange-breasted Sunbird.
Anthobaphes violacea és un ocell de la família dels nectarínids (Nectariniidae) i única espècie del gènere Anthobaphes. Habita zones de muntanya del sud de la Província del Cap, a Sud-àfrica.
En diverses llengües rep el nom de "suimanga de pit taronja" (Anglès: Orange-breasted Sunbird. Espanyol: Suimanga pechinaranja).
Anthobaphes violacea és un ocell de la família dels nectarínids (Nectariniidae) i única espècie del gènere Anthobaphes. Habita zones de muntanya del sud de la Província del Cap, a Sud-àfrica.
En diverses llengües rep el nom de "suimanga de pit taronja" (Anglès: Orange-breasted Sunbird. Espanyol: Suimanga pechinaranja).
Aderyn a rhywogaeth o adar yw Aderyn haul bronoren Affrica (sy'n enw gwrywaidd; enw lluosog: adar haul bronoren Affrica) a adnabyddir hefyd gyda'i enw gwyddonol Necterinia violacea; yr enw Saesneg arno yw Orange-breasted sunbird. Mae'n perthyn i deulu'r Adar haul (Lladin: Nectarinidae) sydd yn urdd y Passeriformes.[1]
Talfyrir yr enw Lladin yn aml yn N. violacea, sef enw'r rhywogaeth.[2] Mae'r rhywogaeth hon i'w chanfod yn Affrica.
Gall fwyta neithdar o fewn blodau, ac wrth ymestyn i'w gyrraedd, mae'n rwbio'n erbyn y paill ac yn ei gario i flodyn arall gan ei ffrwythloni.
Mae'r aderyn haul bronoren Affrica yn perthyn i deulu'r Adar haul (Lladin: Nectarinidae). Dyma rai o aelodau eraill y teulu:
Rhestr Wicidata:
rhywogaeth enw tacson delwedd Aderyn haul cynffonhir Hedydipna platurus Aderyn haul eurgoch Nectarinia kilimensis_male.jpg)
_Sunbird_-_Carita_MG_3470_(29363983070).jpg)
_(7837797768).jpg)
.jpg)
.jpg)
Aderyn a rhywogaeth o adar yw Aderyn haul bronoren Affrica (sy'n enw gwrywaidd; enw lluosog: adar haul bronoren Affrica) a adnabyddir hefyd gyda'i enw gwyddonol Necterinia violacea; yr enw Saesneg arno yw Orange-breasted sunbird. Mae'n perthyn i deulu'r Adar haul (Lladin: Nectarinidae) sydd yn urdd y Passeriformes.
Talfyrir yr enw Lladin yn aml yn N. violacea, sef enw'r rhywogaeth. Mae'r rhywogaeth hon i'w chanfod yn Affrica.
Gall fwyta neithdar o fewn blodau, ac wrth ymestyn i'w gyrraedd, mae'n rwbio'n erbyn y paill ac yn ei gario i flodyn arall gan ei ffrwythloni.
The orange-breasted sunbird (Anthobaphes violacea) is a species of small, predominantly nectar-feeding bird that is endemic to the fynbos shrubland biome of southwestern South Africa. It is the only member of the genus Anthobaphes, in the family Nectariniidae (the sunbirds and spiderhunters), though it is sometimes placed in the genus Nectarinia. The birds are sexually dimorphic, with females being olive green while the males are orange to yellow on the underside with bright green, blue and purple on the head and neck.
In 1760 the French zoologist Mathurin Jacques Brisson included a description of the orange-breasted sunbird in his Ornithologie, based on a specimen collected from the Cape of Good Hope. He used the French name Le petit grimpereau a longue queue du Cap de Bonne Espérance and the Latin Certhia Longicauda Minor Capitis Bonae Spei.[2] Although Brisson coined Latin names, these do not conform to the binomial system and are not recognised by the International Commission on Zoological Nomenclature.[3] When in 1766 the Swedish naturalist Carl Linnaeus updated his Systema Naturae for the twelfth edition, he added 240 species that had been previously described by Brisson.[3] One of these was the orange-breasted sunbird. Linnaeus included a brief description, coined the binomial name Certhia violacea and cited Brisson's work.[4] This species is now the only member of the genus Anthobaphes that was introduced by the German ornithologists Jean Cabanis in 1850.[5] The name is from the Ancient Greek anthobaphēs "bright-coloured" derived from ανθος anthos for flower and βαφη baphē for dyeing.[6]
As with other sunbirds the bill is long and decurved, that of the male being longer than that of the female. The bill, legs and feet are black. The eyes are dark brown. The head, throat and mantle of the male are bright metallic green. The rest of the upper parts are olive green. The upper breast is metallic violet and the lower breast is bright orange, fading to paler orange and yellow on the belly. The tail is long and blackish, with elongated central tail feathers, which extend beyond the other feathers. The female has olive-greenish grey upperparts and olive yellowish underparts, paler on the belly. The wings and tail are blackish. The juvenile resembles the female.[7]
The call is a twangy, weak ssharaynk or sskrang, often repeated several times.[7]
Due to its restricted range within the fynbos biome of South Africa's Western Cape, this sunbird is associated with ericas and proteas. It breeds when the heath flowers, typically in May. The male defends its territory aggressively, attacking and chasing intruders.
This tame species is a common breeder across its limited range, and is an altitudinal migrant, moving to higher altitudes during the southern summer in search of flowers. It is gregarious when not breeding, forming flocks of up to 100 birds.[7][8]
The orange-breasted sunbird breeds from February to November (mainly in May–August). The nest, built mainly by the female, is an oval of rootlets, fine leafy twigs and grass, bound together with spider webs and lined with brown protea fluff. It has a side top entrance, but does not have a covered porch.[7][8] The usual clutch is two eggs and the female alone incubates. The eggs hatch in about 14.5 days and both parents feed the young. The young birds are mostly fed with insect and spider prey.[9]
The orange-breasted sunbird subsists on flower nectar, predominantly from ericas and proteas, although it will make use of other types of flowering plants as well. It will also take small insects and spiders, often in flight.[8]
Orange-breasted sunbirds are known to pollinate Protea, Leucospermum, and Erica species,[10][11] the flowers of which they visit for nectar.[12] They perch on the ground to visit the low flowers of Hyobanche sanguinea and Lachenalia luteola.[13] They also indulge in nectar theft from flowers with longer corolla tubes such as Chasmanthe floribunda.[14] Being fire-prone, the fynbos habitat ensures a great amount of mobility of the birds, which may have contributed to a greater level of individual genetic variability despite having a rather limited distribution range.[15]
A number of plasmodia-like blood parasites are known from the orange-breasted sunbirds.[16]
This species is currently classified as Least Concern by the IUCN. It may however be adversely affected by urbanisation, habitat conversion to agriculture, and fynbos fires.[1]
The orange-breasted sunbird (Anthobaphes violacea) is a species of small, predominantly nectar-feeding bird that is endemic to the fynbos shrubland biome of southwestern South Africa. It is the only member of the genus Anthobaphes, in the family Nectariniidae (the sunbirds and spiderhunters), though it is sometimes placed in the genus Nectarinia. The birds are sexually dimorphic, with females being olive green while the males are orange to yellow on the underside with bright green, blue and purple on the head and neck.
El suimanga pechinaranja[2] (Anthobaphes violacea), también conocida como nectarina de pecho anaranjado,[3] es una especie de ave paseriforme de la familia Nectariniidae endémica del fynbos de Sudáfrica. Es la única especie del género Anthobaphes.[3] Anteriormente se clasificaba en el género Nectarinia.
El suimanga pechinaranja (Anthobaphes violacea), también conocida como nectarina de pecho anaranjado, es una especie de ave paseriforme de la familia Nectariniidae endémica del fynbos de Sudáfrica. Es la única especie del género Anthobaphes. Anteriormente se clasificaba en el género Nectarinia.
Anthobaphes violacea Anthobaphes generoko animalia da. Hegaztien barruko Nectariniidae familian sailkatua dago.
Anthobaphes violacea Anthobaphes generoko animalia da. Hegaztien barruko Nectariniidae familian sailkatua dago.
Kapinmedestäjä (Anthobaphes violacea)[2] on medestäjien heimoon kuuluva varpuslintu.
Kapinmedestäjää tavataan Etelä-Afrikassa. Lajin on kuvattu olevan yleinen, ja se on luokiteltu elinvoimaiseksi.[1]
Kapinmedestäjä (Anthobaphes violacea) on medestäjien heimoon kuuluva varpuslintu.
Anthobaphes violacea
Le Souimanga orangé (Anthobaphes violacea) est une espèce de passereaux appartenant à la famille des Nectariniidae. C'est le seul membre du genre Anthobaphes mais il est parfois placé dans le genre Nectarinia.
Il est endémique des finbos du sud-ouest de l'Afrique du Sud mais on le trouve également dans les parcs et jardins.
Il fait partie d'un groupe de petits passereaux de l'ancien monde qui se nourrissent essentiellement de nectar, mais qui peuvent également attraper des insectes, en particulier lorsqu'ils nourrissent leurs jeunes.
Son vol est rapide et direct. Il peut se nourrir de nectar en vol stationnaire comme un oiseau-mouche, mais il se perche la plupart du temps pour se nourrir. Ils ont un long bec courbe et une langue tubulaire terminée en brosse, les deux étant des adaptations à la récolte du nectar.
Le mâle mesure 14.5 à 16,5 cm de long et a la femelle est un peu plus petite (12.5 à 13,5 cm). Le mâle adulte a la tête et le cou d'un vert brillant et la poitrine orange, bordée au-dessus d'une étroite bande bleue et passant au jaune au niveau du bas-ventre. Le dos est brun et les plumes centrales de la queue sont plus longues que celles des bords. La femelle a une tête et un dos jaune-vert et le ventre jaune. Les juvéniles ressemblent à la femelle.
Cette espèce niche sur un territoire limité et migre en altitude au cours de l'été austral à la recherche de fleurs. Il est sociable quand il n'est pas en période de reproduction, formant des troupeaux comptant jusqu'à 100 oiseaux.
Comme on pouvait s'y attendre de par son habitat, ce souimanga est associé aux Ericas dont ils tirent le nectar, les insectes (souvent pris en vol) et les araignées. Il se reproduit lorsque les bruyères sont en fleur, généralement en mai.
Le mâle défend vigoureusement son territoire, attaquant et chassant les intrus.
Cette espèce n'est pas sérieusement menacée, même si elle est peut-être affectée par l'urbanisation, l'agriculture et les feux de fynbos.
Anthobaphes violacea
Le Souimanga orangé (Anthobaphes violacea) est une espèce de passereaux appartenant à la famille des Nectariniidae. C'est le seul membre du genre Anthobaphes mais il est parfois placé dans le genre Nectarinia.
La nettarinia ventrearancio (Anthobaphes violacea (Linnaeus, 1766)) è un uccello della famiglia Nectariniidae. È l'unica specie nota del genere Anthobaphes Cabanis, 1850.[2]
La nettarinia ventrearancio (Anthobaphes violacea (Linnaeus, 1766)) è un uccello della famiglia Nectariniidae. È l'unica specie nota del genere Anthobaphes Cabanis, 1850.
De oranjeborsthoningzuiger (Anthobaphes violacea synoniem: Nectarinia violacea) is een zangvogel uit de familie Nectariniidae (honingzuigers) die voorkomt in Zuid-Afrika waar hij Oranjeborssuikerbekkie heet.
De lichaamslengte van het mannetje met staart bedraagt 14,5 tot 16,5 cm, vrouwtje 12,5 tot 13,5 cm en de vogel weegt tussen de 8,6 en 11,3 g. Het mannetje in broedkleed is van boven en op de keel en borst glanzend groen, op de rug iets lichter geelgroen. De lange staart is van boven bruin, de middelste staartpennen steken uit en zijn donkerbruin. Het groen van de keel gaat over in een violetkleurige band en daaronder is de buik van de vogel dooiergeel tot oranje. Het vrouwtje verschilt van het mannetje, ze mist de fraaie kleuren en de lange staart, ze is van boven olijfkleurig groen en van onder vuilgeel. Het oog is donkerbruin en de poten en snavel zijn zwart.[2]
Er zijn geen ondersoorten:[3] het betreft een endemische vogelsoort die alleen voorkomt voor in het zuiden en westen van Zuid-Afrika. Het leefgebied bestaat is het typisch Zuid-Afrikaanse fynbos, berghellingen met soorten heiden (Ericaceae) en soorten uit het geslacht Protea. Wordt ook wel in tuinen en soms in de Karoo waargenomen.[2]
De grootte van de populatie is niet gekwantificeerd. De vogel is plaatselijk algemeen, maar het leefgebied raakt versnipperd waardoor de vogel in aantal achteruit gaat. Echter, het tempo ligt onder de 30% in tien jaar (minder dan 3,5% per jaar). Om deze redenen staat de oranjeborsthoningzuiger als niet bedreigd op de Rode Lijst van de IUCN.[1]
Bronnen, noten en/of referentiesDe oranjeborsthoningzuiger (Anthobaphes violacea synoniem: Nectarinia violacea) is een zangvogel uit de familie Nectariniidae (honingzuigers) die voorkomt in Zuid-Afrika waar hij Oranjeborssuikerbekkie heet.
Fynbossolfugl (Anthobaphes violacea) er den einaste medlemmen av fugleslekta Anthobaphes.[1] Denne solfuglen er endemisk til fynboshabitatet i sørlege Sør-Afrika.
Som med andre solfuglar syner fynbossolfuglar sterk kjønnsdimorfisme. Hannar har lengre nebb, mykje lengre hale enn hoer, og har sterkt iriserande og fargerik fjørdrakt. Hannar har grønt hovud, nakke, strupe og øvre bryst. Eit fiolett brystband skil den raudoransje til gule undersida frå det grøne brystet, oversida er jamt over gulbrun. Hoene manglar iriserande parti, har mørk gulgrøn overside med olivengrønt på hovudet og noko lysare underside. Begge kjønn har svarte føter og nebb. Auga er mørk brune. Juvenilen liknar hofuglar. Kroppslengda varierer mellom 14,5-16,5 centimeter for hannar, medan hoene kan nå opp til 13,5 cm. Kroppsvekta er marginalt ulik, høvesvis rundt 10 og rundt 9 gram.[2]
På grunn av den avgrensa utbreiinga for arten innanfor fynbosbiomet i Western Cape i Sør-Afrika, er denne solfuglen forbunde med blomar i klokkelyngslekta og slekta Protea. Hekketida er synkronisert med bloming av desse plantane, vanlegvis i mai. Hannar forsvarar territoriet sitt aggressivt, åtakar og jagar inntrengarar.
Denne tillitsfulle arten er ein vanleg hekkefugl over det avgrensa området sitt. Han gjer vertikale trekk, og flyttar seg til høgare nivå under den sørlege sommaren på jakt etter blomar. Dei er selskapelege når dei ikkje hekkar, og kan danne flokkar på opptil 100 fuglar. I tillegg til blomenektar, vil dei òg ta små insekt og edderkoppar, ofte i flukt, men òg på bakken.[2]
Populasjonen er ikkje estimert og er trudd å vere minkande, men vanleg i utbreiingsområdet. Arten er klassifisert som globalt livskraftig.[3] Trugsmål er påverknad frå urbanisering og innførte planteartar.[2]
Fynbossolfugl (Anthobaphes violacea) er den einaste medlemmen av fugleslekta Anthobaphes. Denne solfuglen er endemisk til fynboshabitatet i sørlege Sør-Afrika.
Multimedia w Wikimedia Commons Nektarnik przylądkowy[4] (Anthobaphes violacea) – gatunek małego ptaka z rodziny nektarników, jedyny przedstawiciel rodzaju Anthobaphes. Występuje endemicznie w Republice Południowej Afryki, nie jest jednak zagrożony.
Długość ciała wynosi około 16,5 cm, w tym ogona 8,1 cm. Skrzydło mierzy 5,7 cm. U samca głowa, gardło i kark ciemne, wykazują zielononiebieski i fioletowy połysk. Pierś i górna część brzucha pomarańczowe. Dziób czarniawy, nieznacznie zagięty. Skrzydła brązowe, lotki posiadają żółte obrzeżenia chorągiewek zewnętrznych. Sterówki ubarwione podobnie jak lotki. Nogi ciemnoszare. Samica Samica w większości szarozielona, na kuprze żółtawa. Jej dziób mierzy około 1,5 cm (krótszy, niż samca), skok 1,6 cm[5].
Całkowity zasięg występowania szacowany na 91 900 km2 i obejmuje południową część RPA. Środowisko życia stanowią nizinne zakrzewienia[6].
Żywi się głównie nektarem roślin z rodzajów Protea, Erica, Leonotis, Mimetes oraz gatunków Liparia spherica, Lobostemon fructicosus, Tecoma capensis, Lobelia pinifolia oraz Watsonia tabularis. Prócz tego zjada małe bezkręgowce, jak muchówki i pająki[7].
Sezon lęgowy jest zmienny w zależności od zasięgu, obejmuje wszystkie miesiące. Gniazdo buduje jedynie samica przez około 15-18 dni. Ma kształt owalny z bocznym wejściem. Budulec stanowią patyczki, wrzosy, miękkie włókna roślinne oraz pajęczyna jako spoiwo. Wyściółkę stanowi puch roślinny. W lęgu 1-2 jaja. Inkubacja trwa 13-16 dni. Wysiaduje jedynie samica. Młode opuszczają gniazdo po 14-22 dniach od wyklucia. Wracają do niego spać przez kolejne 5-15 dni[7].
Nektarnik przylądkowy (Anthobaphes violacea) – gatunek małego ptaka z rodziny nektarników, jedyny przedstawiciel rodzaju Anthobaphes. Występuje endemicznie w Republice Południowej Afryki, nie jest jednak zagrożony.
Orangebröstad solfågel[2] (Anthobaphes violacea) är en fågel i familjen solfåglar inom ordningen tättingar.[3] Den placeras som ensam art i släktet Anthobaphes. Fågeln förekommer på hedar och i proteasnår i sydvästra Kapprovinsen i Sydafrika.[3] IUCN kategoriserar arten som livskraftig.[1]
Wikimedia Commons har media som rör orangebröstad solfågel.
Wikispecies har information om Anthobaphes violacea.
Orangebröstad solfågel (Anthobaphes violacea) är en fågel i familjen solfåglar inom ordningen tättingar. Den placeras som ensam art i släktet Anthobaphes. Fågeln förekommer på hedar och i proteasnår i sydvästra Kapprovinsen i Sydafrika. IUCN kategoriserar arten som livskraftig.
Anthobaphes violacea là loài duy nhất trong chi Anthobaphes; dù có khi nó được đặt trong Nectarinia. Loài hút mật này đặc hữu môi trường sống fynbos ở tây nam Cộng hòa Nam Phi. Chúng thể hiện dị hình giới tính: con mái màu lục ôliu còn con trống có màu vàng hay cam dưới mặt dụng còn đầu, cổ, lưng màu lục, lam hay tím tươi. Loài này hiện được IUCN xếp vào nhóm loài ít quan tâm. Tuy vậy, đô thị hóa, sự mở rộng đất trồng, và cháy fynbos đều ảnh hưởng lên chúng.[1]
Năm 1760, nhà động vật học Pháp Mathurin Jacques Brisson mô tả loài chim này trong tác phẩm Ornithologie dựa trên một mẫu vật thu nhặt từ mũi Hảo Vọng. Ông đặt nó tên tiếng Pháp Le petit grimpereau a longue queue du Cap de Bonne Espérance và tên tiếng Latinh Certhia Longicauda Minor Capitis Bonae Spei.[2] Năm 1766 nhà tự nhiên học Thụy Sĩ Carl Linnaeus cập nhật Systema Naturae trong ấn bản thứ 12, ông thêm 240 loài mà Brisson đã mô tả trước đó.[3] Ông cho loài này danh pháp hai phần Certhia violacea.[4] Nó được nhà điểu học Jean Cabanis xếp vào chi Anthobaphes năm 1850.[5]
Anthobaphes violacea là loài duy nhất trong chi Anthobaphes; dù có khi nó được đặt trong Nectarinia. Loài hút mật này đặc hữu môi trường sống fynbos ở tây nam Cộng hòa Nam Phi. Chúng thể hiện dị hình giới tính: con mái màu lục ôliu còn con trống có màu vàng hay cam dưới mặt dụng còn đầu, cổ, lưng màu lục, lam hay tím tươi. Loài này hiện được IUCN xếp vào nhóm loài ít quan tâm. Tuy vậy, đô thị hóa, sự mở rộng đất trồng, và cháy fynbos đều ảnh hưởng lên chúng.
