The laurel, or avocado family (Lauraceae) is a major group in the Angiosperms (flowering plants), including about 3000 accepted species in 68 genera.Its species are some of the most common and ecologically important woody plants in tropical ecosystems, and include well-known food plants such as cinnamon, bay leaf, sassafras and avocado.Almost all members of the Lauraceae are trees and shrubs with the exception of the genus Cassytha, a group of about 25 vining obligate parasites with highly reduced leaves.Laurel flowers are most often clustered in inflorescences, and laurels usually produce a fleshy drupe fruit with a single seed.
(The Plant List 2013; Rohwer 2011; Carr, n.d.; Watson and Dallwitz 1992)
Lauraceae is die lourier- en avokadopeerfamilie wat hoort tot die orde Laurales. Wêreldwyd is daar 2000 spesies wat tot die familie hoort waarvan 10 in Suider-Afrika voorkom en daarvan is 9 bome. Verskeie bome wat tot die familie hoort is van ekonomiese belang onder andere die avokadopeer (Persea gratissima), die lourierboom (Laurus nobilis) en (Cinnamom zeylanicum) wat kaneel lewer. In Suid-Afrika kom drie genera voor wat bome insluit.
Van die Suid-Afrikaanse spesies is:
Ander spesies is:
Lauraceae is die lourier- en avokadopeerfamilie wat hoort tot die orde Laurales. Wêreldwyd is daar 2000 spesies wat tot die familie hoort waarvan 10 in Suider-Afrika voorkom en daarvan is 9 bome. Verskeie bome wat tot die familie hoort is van ekonomiese belang onder andere die avokadopeer (Persea gratissima), die lourierboom (Laurus nobilis) en (Cinnamom zeylanicum) wat kaneel lewer. In Suid-Afrika kom drie genera voor wat bome insluit.
Lauraceae, les Lauracees, son una familia d'Anxospermes del orde Laurales. Consta de 55 xéneros con unes 3500 especies, que se distribúin polos trópicos del Viejo y Nuevu Mundu, y dalgunes de les sos zones templaes.
Les fueyes de delles especies presenten domacios nes axiles de los nervios, habitaos por ácaros. Flores protóginas, frecuentemente con complexos sistemes de floriamientu pa evitar la autogamia. Los frutos son una fonte importante d'alimentu pa les aves, usualmente especializaes (Cotingidae, Columbidae, Trogonidae, Rhamphastidae, etc.) y altamente dependientes d'esti alimentu. Les aves inxeren el frutu enteru y regurgitan intactes les granes, espandiéndoles nes meyores condiciones pa la so guañada (ornitocoria). Secundariamente, la dispersión efectuar monos, esguils, puercoespín, zarigüeyas y pexes. Conozse la hidrocoria en Caryodaphnopsis.
La familia distribuyir por árees tropicales, sacante poques especies qu'habiten árees templaes de dambos hemisferios. Los principales centros de diversidá alcuéntrase na rexón indomalaya y n'América central y meridional, siendo África relativamente probe n'especies. Habiten les selves montanas tropicales, llegando delles especies a algamar los 4000 m, pero son entá más fecuentes en selves húmedes de baxa altitú. Delles especies afixéronse a condiciones más estremes: climes semiáridos, montes d'hinchente periódicu o sables casi ensin nutrientes.
Alcaloides bencilisoquinolidínicos presentes, fundamentalmente aporfines, oxoaporfines y morfinanos, según derivaos de la pavina. Aceites esenciales llargamente distribuyíos, sobremanera terpenoides, bencilbenzoatos, alilfenoles y propenilfenoles. Lignanos y neolignanos presentes, según flavonoides 5-O-metilaos, proantocianidines, cinamoilamides, fenilpirones, estirilpirones, poliquétidos (acetogenines), furanosesquiterpenos y lactonas sesquiterpénicas (germanacrólidos, elemanólidos, eudesmanólidos y guayanólidos).
Les lauracees son importantes componentes de numberosos montes y selves en tol planeta. El productu más apreciáu anguaño ye l'aguacate, frutu del aguacatero (Persea americana), que s'usa n'ensalaes y nel llogru d'aceite pa cosmética. En tiempos pasaos, una de les principales especias, la canela, llograr de la corteza del canelu o canelero (Cinnamomum verum) y unes poques especies cercanes d'inferior calidá. La corteza de cassia llograr de Cinnamomum cassia. Estrayer arumes y fármacos de los aceites esenciales de Aniba rosaeodora, Ocotea odorifera y Cinnamomum camphora (el alcanforero). La madera de delles especies esplotar a nivel llocal pola so resistencia o pola so guapura, pa moblame, pero namái unes poques comercializar a nivel mundial: Chlorocardium rodiaei, Eusideroxylon zwageri, Ocotea porosa y Endiandra palmerstonii. Una especie sudafricana sobreexplotada (Ocotea bullata) tuvo que ser protexida.
Suxurióse una edá d'apaición de la familia de 174 +/- 32 Ma, ente que dellos autores (vease Li et al., 2004, en referencies) nun creen que l'orixe haya que buscalo más allá del Cretácicu mediu. Conócense flores fósiles atribuyibles a esta familia de los magres cenomanienses (Cretácicu mediu, fai 90-98 Ma) de los Estaos Xuníos orientales (Mauldinia mirabilis). La familia ye común nos estratos terciarios d'Europa y Norteamérica, pero sumió práuticamente d'Europa central nel Miocenu cimeru. Por cuenta de la so estraordinaria fraxilidá, el polen de les lauracees nun se caltién bien y conozse namái d'estratos relativamente recién.
Les lauracees consideráronse siempres un grupu primitivu d'Anxospermes. El APW (Angiosperm Phylogeny Website) considera que forma parte del grupu avanzáu del Orde Laurales, siendo la familia más avanzada y grupu hermano de les hernandiacees (cf. AP-website).
La sistemática interna de la familia plantega entá munchos problemes ensin solución, p. ex., la división en xéneros basar en calteres que pueden variar dientro inclusive de la mesma flor (teques 2- o 4-esporangiaes, allugamientu de les mesmes, etc.), polo que nun son fiables. Na mayoría de los analises filoxenéticos, Hypodaphnis apaez como la caña basal, grupu hermano del restu de la familia. Nun esiste coincidencia nos distintos analises alrodiu de si Cassytha o'l grupu de xéneros cercanos a Cryptocarya y Beilschmiedia sería la siguiente caña del árbol filoxenéticu. La pareya Caryodaphnopsis + Neocinnamomum formaríen la siguiente caña, que sería'l grupu hermano del nucleu principal de les lauracees. Esti nucleu, que les sos distancies filoxenétiques paecen bien curties, taría compuestu (por orde de ramificación) por: a) el grupu compuestu por Chlorocardium y los xéneros del llamáu subgrupu de Mezilaurus; b) el subgrupu de Persea; c) un grupu pocu definíu nel que s'incluyiríen los xéneros Llindera, Litsea, Neolitsea, Sassafras y quiciabes Actinodaphne (parte de la tribu Laureae en sentíu clásicu); d) un grupu avanzáu terminal formáu los subgrupos de Ocotea, de Aniba y el restu de la tribu Laureae, ente los que destacaría'l fechu de que nin el xéneru Ocotea, nin Nectandra nin Cinnamomum seríen monofiléticos (como s'abarruntaba yá), según que nun esistiría una diferencia real ente los xéneros Aniba, Dicypellium y Urbanodendron. Los xéneros Actinodaphne, Litsea, Neolitsea y Llindera tampoco seríen monofiléticos (Li et al., 2004, vease referencia).
La llista de xéneros que s'inclúi de siguío inclúi dellos xéneros de validez dudosa, pero l'estáu de les conocencies actuales de la sistemática de la familia nun dexa mayor exactitú. Foi compilada a partir de trabayos recién.
Esta páxina forma parte del wikiproyeutu Botánica, un esfuerciu collaborativu col fin d'ameyorar y organizar tolos conteníos rellacionaos con esti tema. Visita la páxina d'alderique del proyeutu pa collaborar y facer entrugues o suxerencies.
Lauraceae, les Lauracees, son una familia d'Anxospermes del orde Laurales. Consta de 55 xéneros con unes 3500 especies, que se distribúin polos trópicos del Viejo y Nuevu Mundu, y dalgunes de les sos zones templaes.
Dəfnəkimilər (lat. Lauraceae) — ikiləpəlilər sinfinin dəfnəçiçəklilər sırasına aid bitki fəsiləsi.
Les lauràcies o família del llorer (Lauraceae) comprenen un grup de plantes amb flor dins de l'ordre Laurales.
La família conté uns 55 gèneres i de 2.000 a 4.000 espècies de distribució mundial, la majoria en climes tropicals especialment del sud-est d'Àsia i el Brasil. En general tenen fulles perennes, excepte dos gèneres un dels quals és el de les Sassafras. Constitueixen les espècies predominants a la vegetació de la laurisilva de la Macaronèsia (Canàries, Madeira i Açores) i altres llocs de clima subtropical humit.
Molts membres d'aquesta família són aprofitats per l'oli essencial (llorer), el fruit (alvocat) o la fusta (diverses espècies de fusta dura)
(* Machilus sovint es considera un subgènere de Persea)
PDF
Les lauràcies o família del llorer (Lauraceae) comprenen un grup de plantes amb flor dins de l'ordre Laurales.
Vavřínovité (Lauraceae) je velká čeleď nižších dvouděložných rostlin z řádu vavřínotvaré (Laurales). Jsou to aromatické dřeviny převážně se střídavými, jednoduchými a celokrajnými listy a drobnými trojčetnými květy s nerozlišeným okvětím. Čeleď zahrnuje téměř 3000 druhů v asi 50 rodech a je rozšířena zejména v tropech celého světa. Některé druhy rostou i v mírném pásu, v Evropě je to vavřín vznešený ve Středomoří. Ekonomický význam má zejména avokádo, plody hruškovce přelahodného, skořice ze skořicovníku a bobkový list z vavřínu vznešeného. Mnohé druhy jsou vyhledávány pro kvalitní dřevo.
Zástupci vavřínovitých jsou převážně stálezelené stromy, řidčeji keře. Některé druhy z chladnějších oblastí jsou opadavé. Stromy jsou často mohutné, s hladkou borkou. Někdy mají u paty kmene nevelké kořenové náběhy. Borka při naseknutí často intenzivně voní či páchne. Rod kaňatec (Cassytha) se čeledi zcela vymyká, neboť se jedná o nezelenou parazitickou liánu. Listy jsou jednoduché, celokrajné, řapíkaté, obvykle střídavé, řidčeji vstřícné (např. u skořicovníku) nebo přeslenité, při rozemnutí aromatické, bez palistů, se zpeřenou až síťnatou žilnatinou. Čepel listů je celistvá, pouze výjimečně laločnatá (kašťa, lindera). Častý je obsah silic produkovaných buňkami parenchymu, čepele listů jsou na ploše často drobně žláznatě tečkované.
Rostliny jsou jednodomé nebo dvoudomé. Květy jsou drobné, pravidelné, jednopohlavné nebo oboupohlavné, převážně v bohatých složených úžlabních květenstvích, řidčeji jednotlivé nebo v chudých květenstvích. Květy mívají dobře vyvinutou, dužnatou, miskovitou češuli. Okvětí je většinou trojčetné, složené ze 6 vzhledově podobných lístků ve dvou kruzích. Tyčinky jsou obecně ve 4 kruzích, nejčastěji je přítomno jen 9 fertilních tyčinek a poslední kruh je tvořen sterilními patyčinkami. Semeník je svrchní (někdy částečně zanořený do receptákula), tvořený jediným plodolistem s jednou komůrkou obsahující jediné obrácené vajíčko. Plodem je peckovice s jedním velkým semenem. U některých zástupců je plod částečně nebo zcela obalený zdužnatělým receptákulem.[1][2][3]
Detail květů skořicovníku Cinnamomum burmannii
Kaňatec Cassytha ciliolata
Mladé listy Cinnamomum tamala
Listy Lindera obtusiloba
Neobvyklé květy Nectandra coriacea
Vavřínovité jsou velká čeleď, zahrnující kolem 50 rodů a 2500-3000 druhů. Je to největší čeleď řádu vavřínotvaré a na druhy nejbohatší čeleď nižších dvouděložných rostlin. Převážná většina (asi 80 %) druhů je soustředěno v rodech čítajících více než 100 druhů. Největší rody jsou litsea (Litsea, asi 400 druhů), obaleň (Ocotea, 350), paořechovec (Cryptocarya, 250), hruškovec (Persea, 200), Beischmiedia (150), Nectandra (120), Phoebe (100) a lindera (Lindera, 100 druhů). Nemalý je také naopak podíl rodů zahrnujících jen 1 nebo několik druhů.[1][2]
Čeleď je rozšířena v tropech celého světa, v některých oblastech přesahuje do subtropů a několik druhů roste i v mírném pásu. Centra druhové diverzity jsou v severních oblastech Jižní Ameriky, v jihovýchodní Asii a na Madagaskaru. Do mírného pásu zasahují v jižní Evropě, na východě Severní Ameriky, Japonsku, Novém Zélandu a Chile.[2]
V Evropě jsou vavřínovité zastoupeny 2 druhy. V celém Středomoří je rozšířen vavřín vznešený (Laurus nobilis), na Azorských ostrovech vavřín azorský (Laurus azorica).[4] V Severní Americe je zastoupeno celkem 8 rodů: kašťa bělavá (Sassafras albidum), 3 druhy lindery (Lindera), Litsea aestivalis, Umbellularia californica, 3 druhy hruškovce (Persea), pouze na Floridě i Licaria triandra, Nectandra coriacea a Cassytha filiformis.[3]
Samoopylení bývá u jednodomých zástupců zabráněno protogynií. Některé druhy mají vonné květy, jiné nevonné. Navštěvuje je různý hmyz, zejména včely, vosy, mouchy a můry. Vavřínovité jsou důležitou složkou ekosystémů nížinných i montánních deštných lesů v tropech Starého i Nového světa. Plody jsou častou složkou potravy ptáků, opic a netopýrů aj. savců. V tropické Americe tvoří např. významný zdroj potravy gvačara jeskynního (Steatornis caripensis).[2]
U některých zástupců, např. z rodu skořicovník, jsou v paždí žilek na spodu listů přítomna domatia, v nichž žijí symbiotičtí roztoči.[3]
Čeleď Lauraceae je členěna na 2 podčeledi, Cassythoideae a Lauroideae, Lauroideae jsou dále členěny zejména na základě skladby květenství do 3 tribů. Toto členění je však pravděpodobně parafyletické. Vymezení rodů je v čeledi Lauraceae problematické. K determinaci jednotlivých rodů a druhů je často zapotřebí kvetoucí i plodící materiál.[1]
Rod Cassytha, zahrnující nezelené parazitické liány, byl v minulosti řazen do samostatné čeledi Cassythaceae.
Fosilní pozůstatky zástupců čeledi vavřínovité jsou rozsáhlé. Nejstarší nálezy se datují do svrchní křídy (†Crassidenticulum).
Mezi ekonomicky významné zástupce náleží hruškovec přelahodný (Persea americana), poskytující ovoce známé jako avokádo, dále skořicovníky, zejména skořicovník pravý (C. verum) a skořicovník čínský (C. cassia), z jejichž kůra se získává skořice, a vavřín vznešený (Laurus nobilis), jehož sušené listy se používají jako koření pod názvem bobkový list. Z kafrovníku lékařského (Cinnamomum camphora) se získává kafr. Mnohé druhy např. z rodů Ocotea, Beilschmiedia a Litsea jsou vyhledávány pro kvalitní, aromatické dřevo s jemnou strukturou. Z brazilského růžového dřeva (Aniba roseodora) se získávala silice používaná v parfumerii. Z obřích kmenů jihoamerických obalení (Ocotea) vyrábějí domorodci kánoe. Plody Litsea cubeba z východní Asie se používají v parfumerii a jsou komerčním zdrojem citralu.[1][2][6]
Některé druhy mírného pásu jsou pěstovány jako sbírkové dřeviny v českých botanických zahradách a arboretech. Je to zejména lindera tupolistá (Lindera obtusiloba), lindera vonná (Lindera benzoin) a kašťa bělavá (Sassafras albidum). Ve sklenících botanických zahrad lze nalézt některé skořicovníky i hruškovec přelahodný. Vavřín vznešený je pěstován i jako mobilní zeleň.[7]
Vavřín vznešený
Kůra skořicovníku C. cassia
Avokádo
Dřevo Sextonia rubra
Actinodaphne, Aiouea, Alseodaphne, Aniba, Apollonias, Aspidostemon, Beilschmiedia, Camphora, Caryodaphnopsis, Cassytha, Cinnadenia, Cinnamomum, Cryptocarya, Dehaasia, Dicypellium, Dodecadenia, Chlorocardium, Endiandra, Endlicheria, Eusideroxylon, Gamanthera, Hufelandia, Hypodaphnis, Iteadaphne, Kubitzkia, Laurus, Licaria, Lindera, Litsea, Machilus, Malapoenna, Mespilodaphne, Mezilaurus, Misanteca, Mocinnodaphne, Mutisiopersea, Nectandra, Neocinnamomum, Neolitsea, Notaphoebe, Nothaphoebe, Ocotea, Oreodaphne, Paraia, Parasassafras, Parthenoxylon, Persea, Phoebe, Phyllostemonodaphne, Pleurothyrium, Polyadenia, Potameia, Potoxylon, Povedadaphne, Ravensara, Rhodostemonodaphne, Sassafras, Schauera, Sextonia, Sinopora, Sinosassafras, Syndiclis, Systemonodaphne, Tetranthera, Umbellularia, Urbanodendron, Williamodendron, Yasunia[8]
Vavřínovité (Lauraceae) je velká čeleď nižších dvouděložných rostlin z řádu vavřínotvaré (Laurales). Jsou to aromatické dřeviny převážně se střídavými, jednoduchými a celokrajnými listy a drobnými trojčetnými květy s nerozlišeným okvětím. Čeleď zahrnuje téměř 3000 druhů v asi 50 rodech a je rozšířena zejména v tropech celého světa. Některé druhy rostou i v mírném pásu, v Evropě je to vavřín vznešený ve Středomoří. Ekonomický význam má zejména avokádo, plody hruškovce přelahodného, skořice ze skořicovníku a bobkový list z vavřínu vznešeného. Mnohé druhy jsou vyhledávány pro kvalitní dřevo.
Laurbær-familien (Lauraceae) er en familie med ca. 50 slægter og omkring 2.500 arter, der er udbredt i tropiske og subtropiske områder på hele kloden. De kan kendes på deres aromatiske duft med blade, som sidder spredt og gerne skruestillet, og som er læderagtige med blank overflade. Blomsterne er små, og frugterne har hver én enkelt kerne. Her nævnes de slægter, som er optaget på Angiosperm Phylogeny Groups liste[1].
Slægter
Die Lorbeergewächse (Lauraceae) sind eine Familie der Bedecktsamer (Magnoliopsida). Die etwa 50 Gattungen mit 2000 bis 2500 Arten gedeihen vor allem in tropischen Gebieten. Fast alle Arten sind verholzende Pflanzen und wachsen als Bäume oder Sträucher; mit den Cassytha gibt es auch eine Gattung parasitischer Kletterpflanzen innerhalb der Familie. Besondere Bedeutung für den Menschen haben Zimt und Lorbeer, die aufgrund der aromatischen Inhaltsstoffe als Gewürz genutzt werden.
Lorbeergewächse sind meist immergrüne, selten laubabwerfende, verholzende Pflanzen und wachsen als Bäume oder Sträucher, einzige Ausnahme ist die Gattung Cassytha, deren Arten hemiparasitische, windende ausdauernde krautige Pflanzen sind. Die kleinsten strauchförmig wachsenden Arten erreichen kaum Wuchshöhen von 1 Meter, unter den Bäumen gibt es Arten mit Wuchshöhen von bis zu 50 Metern. Einige Arten wachsen leicht kletternd, sind also darauf angewiesen, von benachbarten Pflanzen gestützt zu werden. Bei vielen Arten duften alle Pflanzenteile aromatisch.
Die Bäume verfügen meist über eine glatte Rinde, die oftmals mit einer Vielzahl an runden, flachen Korkporen besetzt ist, es können jedoch auch stark rissige Rinden auftreten. Das Holz kann sehr leicht bis extrem fest sein, die relative Dichte liegt meist zwischen 0,4 und 0,8 g/cm3, kann aber auch 0,2 g/cm3 bis 1,3 g/cm3 erreichen. Innerhalb der Familie sind Brettwurzeln häufig zu finden, wobei aber stark ausgeprägte Brettwurzeln die Ausnahme bilden. Selten kommen auch Atemwurzeln und Stelzwurzeln vor.
Die meist wechselständig, selten gegenständig oder scheinbar in Wirteln angeordneten Laubblätter sind meist in Blattstiel und Blattspreite gegliedert. Die Blattspreiten sind meist einfach, ganzrandig und oftmals lederig. Die Blattoberseite ist meist dunkelgrün und glänzend, die Blattunterseite ist oft blaugrün. Größe und Form sind innerhalb der Familie sehr variabel, die kleinsten sind nur etwa 1 cm lang, die längsten erreichen mehr als 60 cm Länge; die Form reicht von kreisförmig bis bandförmig. Abweichend sind die schuppenförmigen Laubblätter in der Gattung Cassytha sowie gelappte Laubblätter, die in der Gattung Sassafras, bei jungen Laubblättern auch in der Gattung Actinodaphne und bei zwei Arten aus der Gattung Lindera vorkommen. Die Behaarung besteht ausschließlich aus einzelligen Trichomen, die etwas gekammert erscheinen können. Sie variieren in Größe, Form, Ausrichtung und Dichte, können aber auch fast vollständig fehlen. Meist ist die Behaarung auf der Oberseite dichter als auf der Unterseite. Die Aderung ist meist fiederig, in vielen Gattungen treten jedoch auch Blätter mit drei Hauptadern auf. Auf der Unterseite sind in den Achseln der Adern gelegentlich Domatien zu finden. Nebenblätter werden innerhalb der Familie nicht ausgebildet.
Die seitenständigen Blütenstände sind meist geschlossen und thyrsenförmige Rispen bis Botryoiden oder Pseudodolden. Selten sind sie zu Köpfen zusammengeschlossen oder zu einer einzelnen Blüte reduziert. Einige Vertreter bilden Blütenstände mit mehreren hundert Blüten. Die Blütenstände innerhalb der Gattung Cassytha und einiger Arten von Litsea und Mezilaurus sind offen, in der Art Licaria capitata sind die Internodien des Blütenstandes stark verkürzt, so dass ein kopfiger Blütenstand entsteht, der an einem langen Blütenstandsstiel steht. Selten wird der gesamte Blütenstand von großen Tragblättern eingeschlossen, häufiger sind mehrere doldenförmige Gruppen von Blüten, die von Hochblatthüllen umgeben werden oder Blütenstände, bei denen Hoch- oder Tragblätter fehlen.
Die Blüten können zwittrig oder eingeschlechtig sein. Wenn die Blüten eingeschlechtig sind können die Arten diözisch, polygamomonözisch oder monözisch sein. Eingeschlechtige Blüten treten unter anderem in den Gattungen Actinodaphne, Endlicheria, Lindera, Neolitsea und Rhodostemonodaphne auf.
Die relativ kleinen Blüten sind mit Durchmessern von meist 2 bis 8 mm, 1 bis 20 mm radiärsymmetrisch. Der frei vom Fruchtblatt stehende Blütenboden kann mehr oder weniger hoch becherförmig, klein oder deutlich vergrößert und urnenförmig ausgeprägt sein.
Die Blüten sind meist dreizählig. Zweizählige Blüten kommen in den Gattungen der Lorbeeren (Laurus), bei Neolitsea und Potameia, in der Gattung Endiandra bei Endiandra xanthocarpa und gelegentlich in Cinnadenia vor; vierzählige oder unregelmäßige Blüten gibt es in der Gattung Chlorocardium.
Die Blütenhülle besteht in den meisten Fällen aus zwei Kreisen meist gleichgestaltiger oder manchmal etwa unterschiedlich geformter Blütenhüllblätter. Gelegentlich sind die Blütenhüllblätter des äußeren Kreises um die ½ bis ¼ kleiner als die des inneren Kreises. Abweichend davon weisen die Gattungen Dicypellium und Phyllostemonodaphne drei und Eusideroxylon vier Kreise von Blütenhüllblättern auf, wovon die inneren Kreise umgewandelte Staubblattkreise darstellen. In den Gattungen Litsea und Lindera können Teile der Blütenhülle in Staubblätter umgewandelt sein, so dass Blütenhüllblätter auch komplett fehlen können. Die Farben der Blütenhüllblätter reichen von meist grünlich, gelblich, weißlich bis weiß oder selten rötlich. Die Blütenhüllblätter sind aufrecht, ausgebreitet oder zurückgebogen; selten sind sie nach innen gebogen.
Die Staubblätter stehen ursprünglich in vier Kreisen aus je drei Stück, wovon der innerste Kreis meist steril ist oder fehlen kann. Gelegentlich sind auch ein oder zwei der restlichen drei Staubblattkreise steril oder fehlend. In einigen Gattungen ist die Zahl der Staubblätter höher, so bei Actinodaphne (bis zu 15), Chlorocardium (bis zu 20), Cinnadenia (bis zu 32), Dodecadenia (bis zu 18), bei den Lorbeeren (Laurus) (bis zu 30), bei der Gattung Lindera (bis zu 15) und Litsea (bis zu 20). An der Basis der Staubblätter des inneren vorhandenen Kreises befindet sich oft ein Drüsenpaar. Die Staubbeutel sind zwei- oder vierkammerig und öffnen sich über Klappen meist von der Basis zur Spitze. Meist sind die Staubbeutel der äußeren zwei Kreise nach innen gewendet, beim dritten Kreis können sie auch nach außen gewendet sein. In einigen Arten der Gattung Potameia und selten in den Gattungen Endiandra und Beilschmiedia sind die Staubbeutel durch Verwachsung der Pollensäcke einkammerig. Die Pollenkörner sind mehr oder weniger kugelförmig und weisen meist einen Durchmesser von 18 bis 40 µm, seltener von 14 bis 70 µm auf. Die Pollenkornoberfläche ist meist mit 0,5 bis 2 (selten bis 3) µm hohen Stacheln besetzt.
Es ist nur ein Fruchtblatt vorhanden, das meist oberständig ist, Ausnahmen sind die Gattungen Hypodaphnis bei der es unterständig und Eusideroxylon sowie Potoxylon bei denen es halb-unterständig ist. Das einzige Fruchtblatt enthält eine einzelne, anatrophe Samenanlage. Die Narbe ist dreilappig, scheiben- oder nierenförmig.
Als Früchte werden meist Beeren gebildet, die einen einzelnen, großen Samen enthalten. Selten sind es auch Steinfrüchte mit schwach ausgeprägten Endokarp. Die Fruchtform variiert zwischen eingedrückt kugelförmig bis zu keulenförmig oder fast spindelförmig, meist sind sie jedoch elliptoid. Die Früchte sind meist fleischig oder selten holzig. Die kleinsten Früchte sind nur etwa 5 mm lang, die größten gibt es bei der kultivierten Avocado (Persea americana) mit über 15 cm Länge. Der Blütenboden und der Blütenstiel können an der Frucht entweder kaum vergrößert oder aber deutlich vergrößert sein. Dann bilden sie oft einen fleischigen oder holzigen Fruchtbecher um den unteren Teil der Frucht, was an Eicheln erinnert. Die Oberfläche der Früchte (Exokarp) ist meist glänzend schwarz oder dunkel bis bräunlich violett, gelegentlich ist sie von einer bläulichen Wachsschicht überzogen; auch andere Fruchtfarben, wie rot, hellbraun, grün, gelb oder weiß kommen selten vor.
Die Samenschale (Testa) ist dünn, ein Endosperm ist nicht vorhanden. Der Embryo ist vollständig ausgebildet, gerade und besitzt sehr große Keimblätter.
Die heute ökonomisch bedeutendste Art ist die Avocado (Persea americana). Ihre Frucht wird hauptsächlich als Salatfrucht verwendet. Das aus der Frucht und dem Samen gewonnene Öl wird hauptsächlich in der Kosmetikindustrie genutzt.
Viele Vertreter der Lorbeergewächse werden aufgrund ihres aromatischen Duftes als Gewürz genutzt. Vor allem Zimt, welches aus der Rinde junger Zweige des Ceylon-Zimtbaumes (Cinnamomum verum) gewonnen wird, hat dabei eine besondere Bedeutung. Oftmals wird auch die Rinde nahe verwandter Arten genutzt, diese sind aber oft nur von minderwertiger Qualität. Die Zimtkassie (Cinnamomum cassia) beispielsweise liefert eine weniger intensiv riechende Rinde.
Die Nutzung der Blätter der Echten Lorbeers ist aus dem Mittelmeerraum seit der Antike bekannt. Bereits Rezepte aus dem Kochbuch von Marcus Gavius Apicius weisen die Verwendung nach. In den Überlieferungen der Griechischen Mythologie verwandelt sich Daphne in einen Lorbeerbaum, um sich vor ihrem Verehrer Apollon zu verstecken, der wiederum aus Trauer Kränze aus Lorbeerlaub trug. Lorbeerblätter wurden in Griechenland auch genutzt, um Olympioniken zu ehren, im Römischen Reich ehrte man siegreiche Feldherren mit Lorbeerkränzen.[1]
Weitere als Gewürze genutzte Pflanzen sind unter anderem der Sassafrasbaum (Sassafras albidum)[2] und Litsea glaucescens[1], Cinnamomum tamala.[3] Einige Arten, die niemals kultiviert wurden, sind aufgrund der extensiven Nutzung als Gewürz in ihrem Bestand bedroht, so zum Beispiel Dicypellium caryophyllaceum.
Für die Parfümerie werden aus einigen Arten aromatische Öle gewonnen, so beispielsweise Rosenholzöl aus Aniba rosaeodora oder das Brasilianische Sassafrasöl aus z. B. Ocotea odorifera. Das aus dem Kampferbaum (Cinnamomum camphora) gewonnene Campher wird in der Pharmazeutischen Industrie eingesetzt, zudem gibt es eine Vielzahl an Nutzungsmöglichkeiten unterschiedlicher Arten aus der Volksmedizin.
Viele Arten liefern Holz, welches zumindest in lokalen Rahmen Nutzung findet, auf dem Weltmarkt haben nur wenige Vertreter der Familie Bedeutung als Nutzholz, so beispielsweise Chlorocardium rodiei, Eusideroxylon zwageri, Ocotea porosa und Endiandra palmerstonii.
Die Familie Lauraceae besitzt eine pantropische Verbreitung, einige Arten reichen im Norden und Süden bis in gemäßigte Gebiete. Die nördlichste Verbreitung in der Alten Welt hat die Gattung Lindera, die bis auf die japanische Insel Hokkaidō reicht, die südlichsten altweltlichen Vertreter sind drei Arten der Gattung Beilschmiedia auf Neuseeland. In der Neuen Welt reicht Sassafras albidum bis nach Maine und in den Süden Ontarios, im Süden begrenzt Persea lingue auf der chilenischen Insel Chiloé das Verbreitungsgebiet. Die Verbreitungsschwerpunkte der Familie liegen in den Indo-Malaiischen Gebieten und in Mittel- bis Südamerika. Im Tropischen Afrika hingegen sind nur relativ wenige Arten vertreten. In der Neotropis gibt es 27 Gattungen.
Arten der Familie Lauraceae kommen in tropischen Bergwäldern in Höhenlagen bis etwa 4000 Meter vor und sind in den Wolken- und Nebelwäldern über 2000 Meter oftmals die am häufigsten vorkommende Familie. In Regenwäldern niedrigerer Höhenlagen ist jedoch die absolute Artenanzahl am höchsten. Obwohl in trockenen Gebieten die Verbreitung der Familie nachlässt, haben sich einige Arten an halbtrockene Standorte angepasst. Andere Arten wachsen auch an anderen extremen Standorten, wie beispielsweise zeitweise überfluteter Wald oder nahezu nährstoffloser Boden aus weißem Sand.
Die Familie Lauraceae wird in die Ordnung der Lorbeerartigen (Laurales) gestellt und ist dort die Familie mit der höchsten Artenzahl. Molekularbiologische Untersuchungen zeigten, dass die Familie zusammen mit den Hernandiaceae und den Monimiaceae eine monophyletische Klade bilden, die Verwandtschaftsverhältnisse der drei Familien untereinander ist noch nicht genau gesichert.[4][5]
Diese Familie wurde 1789 durch Antoine Laurent de Jussieu unter dem Namen „Lauri“ in Genera Plantarum, S. 80[6] aufgestellt. Synonyme für Lauraceae Juss. sind: Cassythaceae Bartl. ex Lindl. und Perseaceae Horan.[7]; dies waren eigenständige Familien mit jeweils nur einer Gattung Cassytha bzw. Persea.
Es gibt etwa 45 bis 57[7] Gattungen in der Familie der Lorbeergewächse (Lauraceae) und mit etwa 2000 bis 2500 Arten (Artenzahlen und Verbreitungsgebiete der Gattungen stammen aus Rohwer 1990[8] und bedürfen einer Aktualisierung, außer den Gattungen, die extra gekennzeichnet sind und beispielsweise aus der Flora of China 2008[9] oder Quinet 2005[10] aktualisiert wurden):
Die Lorbeergewächse (Lauraceae) sind eine Familie der Bedecktsamer (Magnoliopsida). Die etwa 50 Gattungen mit 2000 bis 2500 Arten gedeihen vor allem in tropischen Gebieten. Fast alle Arten sind verholzende Pflanzen und wachsen als Bäume oder Sträucher; mit den Cassytha gibt es auch eine Gattung parasitischer Kletterpflanzen innerhalb der Familie. Besondere Bedeutung für den Menschen haben Zimt und Lorbeer, die aufgrund der aromatischen Inhaltsstoffe als Gewürz genutzt werden.
Famîleya qaran (Lauraceae) famîleyeke riwekên Magnoliopsida ye. Di vê famîleyê de bi qasî 50 çîn, 2000 heya 2500 cure hene. Bi taybetî li cihên tropîk cihwar in. Darçîn, defne (qar) jî ji vê malbatê ne, ku ji aliyê mirovan ve biharbêhn û çêjdarker tên bikaranîn.
Famîle sala 1789'ê ji aliyê Antoine Laurent de Jussieu ve, bi navê „Lauri“ di Genera Plantarum, r. 80'yê de hatiye binavkirin. 45 heya 57 çînên malbatê de, 2000 heya 2500 riwek hene:
Famîleya qaran (Lauraceae) famîleyeke riwekên Magnoliopsida ye. Di vê famîleyê de bi qasî 50 çîn, 2000 heya 2500 cure hene. Bi taybetî li cihên tropîk cihwar in. Darçîn, defne (qar) jî ji vê malbatê ne, ku ji aliyê mirovan ve biharbêhn û çêjdarker tên bikaranîn.
Famîle sala 1789'ê ji aliyê Antoine Laurent de Jussieu ve, bi navê „Lauri“ di Genera Plantarum, r. 80'yê de hatiye binavkirin. 45 heya 57 çînên malbatê de, 2000 heya 2500 riwek hene:
Actinodaphne Nees: Tevlî Parasassafras D.G.Long bi qasî 100 cureyan li herêmên teropîk ên Asyayê. Adenodaphne S.Moore Aiouea Aubl. Alseodaphne Nees: Bi 50 yan zêdetirî cureyan li Hindistan, Srî Lanka heya Malezya ûêd. Anaueria Kosterm. Aniba Aubl. Apollonias Nees: Bo mînak: Barbusano (Apollonias barbujana) Aspidostemon Rohwer & H.G.Richt. Beilschmiedia Nees: Bi qasî 300 cureyan li herêmên tropîk ên [[Afrîka], başûrê rojhilatê Asya, Awistraliya û Amerîkayê. Brassiodendron C.K.Allen Caryodaphnopsis Airy Shaw: 14 cure li Asya û herêmên nîvtropîk an avhewaya wê hinekê germ e. Cassytha L. Chlorocardium Rohwer et al. Cinnadenia Kosterm. Darçîn Schaeff. Clinostemon Kuhlm. & Samp. Cryptocarya R.Br.: Bi qasî 200 heya 350 cureyan. Dehaasia Blume: Bi qasî 35 cureyan li Kamboca, Çîn ûêd. Dicypellium Nees & Mart. Dodecadenia Nees: Tekane cure: Dodecadenia grandiflora Nees: Li Hindistan, Nepal û herêmên devedorê. Endiandra R.Br.: Bi qasî 30 cureyan li Hindistan, rojhilatê Asya û Awistraliyayê. Endlicheria Nees Eusideroxylon Teijsm. & Binn. Gamanthera van der Werff Hexapora Hook. f. Hypodaphnis Stapf Iteadaphne Blume: Mit nur drei Arten in China, Indien, Laos, Malaysia, Myanmar, Thailand, Vietnam. Kubitzkia van der Werff Qar, defne (Laurus L.) Licaria Aubl. Lindera Thunb. Litsea Lam.: Bi qasî 200 heya 400 cureyan li deverên tropîk. Machilus Nees: Bi qasî 100 cureyan li rojhilat û başûrê rojhilatê Asyayê. Mezilaurus Kuntze ex Taub. Mocinnodaphne Lorea-Hern. Nectandra Rottb. Neocinnamomum H.Liu: Bi qasî heft cureyan li rojhilatê Asyayê. Neolitsea (Benth. & Hook. f.) Merr.: Bi qasî 85 cureyan li Îndo-Malezya û rojhilatê Asyayê. Nothaphoebe Blume: 40 cure li rojhilat û başûrê rojhilata Asya, Amerîkayê. Ocotea Aubl.:350 cure; mînak: Defneya genî, qara genî (Ocotea foetens) Paraia Rohwer et al. Persea yan avokado Mill. Phoebe Nees Phyllostemonodaphne Kosterm. Pleurothyrium Nees Potameia Thouars Potoxylon Kosterm. Povedadaphne W.C.Burger Ravensara Sonn. Rhodostemonodaphne Rohwer & Kubitzki Sassafras J.Presl Sextonia van der Werff Syndiclis Hook. f.: Bi qasî deh cureyan li rojhilatê Asyayê. Triadodaphne Kosterm. Umbellularia (Nees) Nutt. Urbanodendron Mez Williamodendron Kubitzki & H.G.Richt.Suku kamfer-kamferan utawa Lauraceae iku salah siji suku anggota tetuwuhan ngembang. Miturut sistem klasifikasi APG II suku iki kalebu sajeroning bangsa Laurales, klad magnoliids.
Sajeroning suku iki kalebu manéka tetuwuhan bumbon crakèn awujud wit, kaya ta laurel (salam Éropah), sarta kulit manis (Cinnamomum zeylanicum) lan cassia vera (C. burmanii). Kayu aroma sing ditepungi minangka kayu kamfer/kamper (C. camphora) wis ditepungi wiwit éwonan taun minangka prodhuk èkspor saka Sumatra. Jenengé dijupuk saka korupsi tumrap jeneng pelabuhan utama pangirimé, Barus utawa Pancur (wong Arab ngarani Fansur). Jinis kayu aromatik liyané sing didagangaké kawit biyèn ya iku mesoyi, sing serutan kayuné kanggo campuran ratus.
Lauraceae akèh ngasilaké wit kantèhi kualitas kayu sing apik.
(*: Machilus asring digabungaké sajeroning Persea minangka anakmarga)
The Lauraceae are the laurel faimily, that includes the "True Laurel" an its closest relatives. The faimily comprises ower 3000 species o flouerin plants in ower 50 genera warld-wide. Thay occur mainly in wairm temperate an tropical regions, especially Sootheast Asie an Sooth Americae. Maist are aromatic evergreen trees or shrubs, but ane or twa genera such as Sassafras are deciduous, an Cassytha is a genus o parasitic vines.
Recent taxonomic revisions o the faimily include the follaein genera:[1]
The follaein genera that hae tradeetionally been considered separate within Lauraceae, hae nae yet been recently re-evaluatit:[1]
Lauraceae je porodica lovora, cvjetnica, dikotiledona sa 68 rodova, koji uključuju 2.978 priznatih vrsta.[1]
Lovori su zimzelene stablašice rasprostranjene širom svijeta sa toplijom klimom. Najvažniji tipski rod je Laurus (lovor), sa četiri vrste, karakterizira najveći broj obilježja porodie. Uključuje Laurus azorica, Laurus chinensis, Laurus melissifolia i Laurus nobilis čiji se list koristi kao začinski dodatak raznim jelima, posebno varivima.[2]
Lovorovi se javljaju se uglavnom u toplim umjerenim i tropskim predjelima, posebno Jugoistočnoj Aziji i Južnoj Americi. Mnogi su aromatično zimzeleno drveće ili grmovi, ali neki, poput roda Sassafras, su listopadni, ili uključuju listopadno i zimzeleno drveće i grmlje, posebno u tropskom i umjerenom podneblju. Rod Cassytha jedinstven je u Lauraceae po tome što su njegovi članovi paraziti vinovih loza.
Nedavne taksonomske revizije porodice uključuju ove rodove:[3]
Ovi se rodovi tradicijski smatraju zasebnim unutar porodice ‘’Lauraceae, ali nisu uključeni u najnovije postupke:
Ang Lauraceae ang pamilya ng laurel, na kabilang ang tunay na laurel at pinakamalapit na kamag-anak nito. Ang pamilya ng namumulaklak na mga halaman ay binubuo ng mga 2850 na kilalang uri ng hayop sa tungkol sa 45 genera sa buong mundo. Ang mga ito ay mga dicotyledon, at nangyayari pangunahin sa mainit-init at tropikal na rehiyon, lalo na sa Timog-silangang Asya at Timog Amerika.
Ang lathalaing ito ay isang usbong. Makatutulong ka sa Wikipedia sa nito.
Suku kamfer-kamferan utawa Lauraceae iku salah siji suku anggota tetuwuhan ngembang. Miturut sistem klasifikasi APG II suku iki kalebu sajeroning bangsa Laurales, klad magnoliids.
Sajeroning suku iki kalebu manéka tetuwuhan bumbon crakèn awujud wit, kaya ta laurel (salam Éropah), sarta kulit manis (Cinnamomum zeylanicum) lan cassia vera (C. burmanii). Kayu aroma sing ditepungi minangka kayu kamfer/kamper (C. camphora) wis ditepungi wiwit éwonan taun minangka prodhuk èkspor saka Sumatra. Jenengé dijupuk saka korupsi tumrap jeneng pelabuhan utama pangirimé, Barus utawa Pancur (wong Arab ngarani Fansur). Jinis kayu aromatik liyané sing didagangaké kawit biyèn ya iku mesoyi, sing serutan kayuné kanggo campuran ratus.
Lauraceae akèh ngasilaké wit kantèhi kualitas kayu sing apik.
Lauraceae je porodica lovora, cvjetnica, dikotiledona sa 68 rodova, koji uključuju 2.978 priznatih vrsta.
Lovori su zimzelene stablašice rasprostranjene širom svijeta sa toplijom klimom. Najvažniji tipski rod je Laurus (lovor), sa četiri vrste, karakterizira najveći broj obilježja porodie. Uključuje Laurus azorica, Laurus chinensis, Laurus melissifolia i Laurus nobilis čiji se list koristi kao začinski dodatak raznim jelima, posebno varivima.
Lovorovi se javljaju se uglavnom u toplim umjerenim i tropskim predjelima, posebno Jugoistočnoj Aziji i Južnoj Americi. Mnogi su aromatično zimzeleno drveće ili grmovi, ali neki, poput roda Sassafras, su listopadni, ili uključuju listopadno i zimzeleno drveće i grmlje, posebno u tropskom i umjerenom podneblju. Rod Cassytha jedinstven je u Lauraceae po tome što su njegovi članovi paraziti vinovih loza.
The Lauraceae are the laurel faimily, that includes the "True Laurel" an its closest relatives. The faimily comprises ower 3000 species o flouerin plants in ower 50 genera warld-wide. Thay occur mainly in wairm temperate an tropical regions, especially Sootheast Asie an Sooth Americae. Maist are aromatic evergreen trees or shrubs, but ane or twa genera such as Sassafras are deciduous, an Cassytha is a genus o parasitic vines.
Fanmi Lauraceae (an kreyòl : Lorase) rasanble plant anjyospèm divèjans ansyèn, fanmi ki gen plis pase 2 000 espès repati nan yon senkantèn jan.
Yo se prèske pèsistan pye bwa oswa ti pyebwa.
Pami jan yo ki fè pati fanmi sa a, nou ka site :
Fanmi Lauraceae (an kreyòl : Lorase) rasanble plant anjyospèm divèjans ansyèn, fanmi ki gen plis pase 2 000 espès repati nan yon senkantèn jan.
Yo se prèske pèsistan pye bwa oswa ti pyebwa.
Pami jan yo ki fè pati fanmi sa a, nou ka site :
jan Cassytha ki regwoupe lyann ak plant zèb avèk fèy redwi, parazit pasyèl, pafwa klase nan fanmi an Cassythacées ak sitou orijinè Ostrali, Endonezi, Papwazi-Nouvèl-Gine ak Nouvèl Zelann, avèk kèk espès afrikèn ou pantwopikal nan ka C. filiformis ;De laurierachtign (Lauraceae) zyn e familie van bedektzoadign in de orde Laurales. De familie bestoat weireldwyd uut e stik of drieduusd sôort'n, verdêeld over 50 geslacht'n.
Ze groein over 't algemêen in warme en tropische gebied'n, surtout in Zuudôost-Azië en Zuud-Amerika. De mêeste zyn aromatische groenbluuvnde boomn of struuk'n.
De laurierachtign (Lauraceae) zyn e familie van bedektzoadign in de orde Laurales. De familie bestoat weireldwyd uut e stik of drieduusd sôort'n, verdêeld over 50 geslacht'n.
Ze groein over 't algemêen in warme en tropische gebied'n, surtout in Zuudôost-Azië en Zuud-Amerika. De mêeste zyn aromatische groenbluuvnde boomn of struuk'n.
Lavrdoshlar (Lauraceae) — ikki urutallali oʻsimliklar oilasi. Daraxt va butalar, baʼzan yarim buta va oʻtlar. Ayrim turlari parazit. Bargi oddiy, etli, doim yashil, poyada ketma-ket joylashgan. Guli ikki (baʼzan bir) jinsli, toʻgʻri, mayda toʻpgul. Mevasi bir urugʻli, rezavorsimon yoki danakli. Bargi, poʻstlogʻi va boshqa qismlarida efir moylar ishlab chikaradigan bezchalari bor. Asosan, tropik, baʼzan subtropik iqlimda oʻsadigan 40—50 turkumga mansub 2000 dan ortiq turni oʻz ichiga oladi. Koʻp turlari (mas, lavr) ziravor sifatida foydalaniladi yoki ulardan tibbiyot va farmatsevtika uchun zarur bulgan efir moylari va kamfora olinadi. Kupchilik L. ning yogʻochi mebel ishlab chiqarish uchun xom ashyo hisoblanadi.[1]
Lavrdoshlar (Lauraceae) — ikki urutallali oʻsimliklar oilasi. Daraxt va butalar, baʼzan yarim buta va oʻtlar. Ayrim turlari parazit. Bargi oddiy, etli, doim yashil, poyada ketma-ket joylashgan. Guli ikki (baʼzan bir) jinsli, toʻgʻri, mayda toʻpgul. Mevasi bir urugʻli, rezavorsimon yoki danakli. Bargi, poʻstlogʻi va boshqa qismlarida efir moylar ishlab chikaradigan bezchalari bor. Asosan, tropik, baʼzan subtropik iqlimda oʻsadigan 40—50 turkumga mansub 2000 dan ortiq turni oʻz ichiga oladi. Koʻp turlari (mas, lavr) ziravor sifatida foydalaniladi yoki ulardan tibbiyot va farmatsevtika uchun zarur bulgan efir moylari va kamfora olinadi. Kupchilik L. ning yogʻochi mebel ishlab chiqarish uchun xom ashyo hisoblanadi.
Tekst üüb Öömrang Loorbeerplaanten (Lauraceae) san en famile faan bloosenplaanten uun det kategorii faan a loorbeeroortagen (Laurales). A miast slacher waaks uun a troopen üs buumer of bosker. För a minsken faan nat san di echt loorbeer, at avokaado an kaneel.
Uun det famile faan a loorbeeren jaft at sowat 2000 bit 2500 slacher uun jodiar sköölen:
Loorbeerplaanten (Lauraceae) san en famile faan bloosenplaanten uun det kategorii faan a loorbeeroortagen (Laurales). A miast slacher waaks uun a troopen üs buumer of bosker. För a minsken faan nat san di echt loorbeer, at avokaado an kaneel.
Tareslant (assaɣ usnan: Lauraceae) d tawacult yeṭṭafaren tafesna n treslin dgi tella Terselt d tissetmatin-is, Tawacult-a dges azal n 3000 n telmas n yemɣan yeǧuǧǧugen deg ugar n 50 n tewsitin
Οι Λαουρίδες ή Δαφνίδες (Lauraceae), επίσης γνωστά στα αγγλικά ως Laurel family, είναι μια οικογένεια ανθοφόρων φυτών, που περιλαμβάνει την πραγματική δάφνη (Laurus nobilis) και τους πλησιέστερους συγγενείς της. Η οικογένεια περιλαμβάνει πάνω από 3000 είδη ανθοφόρων φυτών σε πάνω από 50 γένη σε όλο τον κόσμο. Εμφανίζονται κυρίως στις θερμές εύκρατες και τροπικές περιοχές, ιδιαίτερα τη Νοτιοανατολική Ασία και τη Νότια Αμερική. Τα περισσότερα είναι αρωματικά αειθαλή δέντρα ή θάμνοι, αλλά ένα ή δύο γένη όπως το Σάσσαφρον (Sassafras) είναι φυλλοβόλο και το Cassytha είναι ένα γένος των παρασιτικών αμπέλων.
Η οικογένεια έχει μια παγκόσμια διανομή σε τροπικά και θερμά κλίματα. Οι Λαουρίδες είναι σημαντικά συστατικά των τροπικών δασών που κυμαίνονται από το χαμηλό υψόμετρο έως τις ορεινές περιοχές. Σε πολλές δασικές περιοχές, οι Λαουρίδες είναι μεταξύ των κορυφαίων πέντε οικογενειών από την άποψη του αριθμού των ειδών που υπάρχουν. Οι Λαουρίδες δίνουν το όνομά τους σε φυσικά περιβάλλοντα γνωστά ως δάση δάφνης, τα οποία έχουν πολλά δέντρα που επιφανειακά μοιάζουν με τα Δαφνοειδή, αν και μπορεί να ανήκουν σε άλλες οικογένειες φυτών όπως οι Μαγνολιίδες (Magnoliaceae) ή οι Μυρτίδες (Myrtaceae). Δαφνώδη δάση διαφόρων τύπων απαντούν στις περισσότερες ηπείρους και σε πολλά μεγάλα νησιά.
Παρά το γεγονός ότι η ταξινόμηση των Λαουρίδων δεν έχει ακόμα διευθετηθεί, συντηρητικοί υπολογισμοί εκτιμούν περίπου 52 γένη σε όλο τον κόσμο, συμπεριλαμβάνοντας 3000 με 3500 είδη.[1] Σε σύγκριση με τις άλλες οικογένειες φυτών, η ταξινόμηση των Λαουρίδων εξακολουθεί να είναι ελάχιστα κατανοητή. Αυτό οφείλεται εν μέρει στη μεγάλη ποικιλομορφία τους, τη δυσκολία στον εντοπισμό των ειδών και, εν μέρει, λόγω των ανεπαρκών επενδύσεων στην ταξινομική εργασία.[1]
Πρόσφατες μονογραφίες στα μικρά και μεσαία γένη των Λαουρίδων (μέχρι περίπου 100 είδη) έχουν αποκαλύψει πολλά νέα είδη.[1] Πρέπει να αναμένονται παρόμοιες αυξήσεις στον αριθμό των ειδών που αναγνωρίζονται και σε άλλα μεγαλύτερα γένη.[1]
Τα περισσότερα είδη Λαουρίδων είναι συνήθως αειθαλή δέντρα. Εξαίρεση αποτελούν δύο δωδεκάδες περίπου είδη από Cassytha, όλα εκ των οποίων είναι υποχρεωτικώς παρασιτικά αναρριχητικά φυτά.
Οι καρποί των Λαουρίδων είναι δρύπες, μονόσποροι σαρκώδεις καρποί με ένα σκληρό περίβλημα, το ενδοκάρπιο, γύρω από το σπόρο. Ωστόσο, το ενδοκάρπιο είναι πολύ λεπτό, οπότε ο καρπός μοιάζει με ένα μονόσπορο μούρο.[2] Ο καρπός σε ορισμένα είδη (ιδιαίτερα στα γένη Οκοτέα (Ocotea) και Ορεοδάφνη (Oreodaphne) είναι εν μέρει βυθισμένος ή καλύπτεται σε ένα κυπελλοειδές ή βαθύ παχύ αχαίνιο που σχηματίζεται από το σωλήνα του κάλυκα, όπου ο μίσχος ενώνει τα φρούτα· αυτό δίνει στον καρπό μια εμφάνιση παρόμοια με βελανίδι. Σε ορισμένα είδη Λινδέρας ή Λινδερίας (Lindera), ο καρπός έχει έναν υπόκαρπο στη βάση του.
Επειδή η οικογένεια είναι τόσο αρχαία και ήταν τόσο ευρέως κατανεμημένη στην υπερήπειρο Γκοντβάνα, τα σύγχρονα είδη συχνά απαντούν στους υπολειμματικούς πληθυσμούς, τους απομονωμένους από γεωγραφικά εμπόδια, για παράδειγμα στα νησιά ή στα τροπικά βουνά. Τα χήρα δάση διατηρούν την ενδημική πανίδα και χλωρίδα στις κοινότητες μεγάλης αξίας, στην εξαγωγή συμπερασμάτων για την παλαιοντολογική διαδοχή και την κλιματική αλλαγή που ακολούθησε τις διασπάσεις των υπερηπείρων.
Η απώλεια του φυσικού τους περιβάλλοντος και η υπερεκμετάλλευση των προϊόντων αυτών έχει θέσει πολλά είδη σε κίνδυνο εξαφάνισης ως αποτέλεσμα της εκτεταμένης παράνομης υλοτομίας και της μετατροπής του φυσικού τους περιβάλλοντος.[3][4][5][6]
Τα γένη αυτά περιλαμβάνουν μερικά από τα πιο γνωστά είδη και έχουν ιδιαίτερη εμπορική αξία:
Αντίθετα, ορισμένα είδη, αν και με εμπορική αξία σε ορισμένες χώρες, θεωρούνται ως επιθετικοί εισβολείς σε άλλες περιοχές. Για παράδειγμα, το είδος Κιννάμωμον η καμφορά (Cinnamomum camphora), αν και είναι ένα αξιόλογο καλλωπιστικό και φαρμακευτικό φυτό, είναι τόσο επεμβατική ώστε να έχει δηλωθεί ως ζιζάνιο στις υποτροπικές δασικές περιοχές της Νότιας Αφρικής.[7]
Τα άνθη των λαουρίδων είναι πρωτόγυνα, συχνά με ένα πολύπλοκο σύστημα ανθοφορίας για την πρόληψη της ενδογαμίας. Οι καρποί είναι μια σημαντική πηγή τροφής για τα πτηνά. Ορισμένα Palaeognathae και άλλα πτηνά που εξαρτώνται σε μεγάλο βαθμό από τον καρπό για τη διατροφή τους είναι, μεταξύ άλλων, μέλη των οικογενειών Cotingidae, Columbidae, Trogonidae, Turdidae και Rhamphastidae. Τα πτηνά που είναι εξειδικευμένοι καρποφάγοι τείνουν να τρώνε ολόκληρα τα φρούτα και αναμασούν τους άθικτους σπόρους, απελευθερώνοντάς τους κατ' αυτό τον τρόπο σε ευνοϊκές για τη βλάστηση συνθήκες (ορνιθοχωρία). Κάποια άλλα πτηνά που καταπίνουν τους καρπούς, περνούν το σπόρο ανέπαφο μέσα από το πεπτικό τους σύστημα.
Η διασπορά των διάφορων ειδών της οικογένειας πραγματοποιείται επίσης από τους πιθήκους, τα δενδρόβια τρωκτικά, τους σκαντζόχοιρους, τα opossum (δίδελφυς, μαρσιπόμυς) και τα ψάρια. Στα Caryodaphnopsis συμβαίνει υδροχωρία (hydrochory).[9]
Τα φύλλα ορισμένων ειδών έχουν δωμάτια (en:domatium), (χώρους φιλοξενίας των φυτών για τα αρθρόποδα) στις μασχάλες των φλεβών τους. Τα δωμάτια είναι η κατοικία σε ορισμένα ακάρεα. Άλλα είδη, ειδικότερα μέλη του γένους Pleurothyrium, έχουν μια συμβιωτική σχέση με τα μυρμήγκια που προστατεύουν και υπερασπίζονται το δέντρο. Μερικά είδη Οκοτέας χρησιμοποιούνται επίσης ως φωλιές από τα μυρμήγκια, τα οποία μπορούν να ζήσουν στις κοιλότητες των φύλλων ή σε κούφια στελέχη.[10]
Οι αμυντικοί μηχανισμοί που λαμβάνουν χώρα μεταξύ των μελών των δαφνοειδών, περιλαμβάνουν ερεθιστικούς ή τοξικούς χυμούς δέντρων ή ιστούς που απωθούν ή δηλητηριάζουν πολλούς φυτοφάγους ή παρασιτικούς οργανισμούς.
Τα δέντρα της οικογένειας κυριαρχούν στον κόσμο των δασών δάφνης και των δασών σύννεφων, τα οποία εμφανίζονται στις τροπικές έως τις ήπιες εύκρατες περιοχές τόσο στο βόρειο όσο και στο νότιο ημισφαίριο. Άλλα μέλη της οικογένειας, ωστόσο, απαντούν παντροπικώς (pantropically) στο γενικά πεδινό και Αφρο-ορεινό (Afromontane) δάσος και στην Αφρική, για παράδειγμα, υπάρχουν ενδημικά είδη σε χώρες όπως το Καμερούν, Σουδάν, Τανζανία, Ουγκάντα και Κονγκό. Αρκετά υπολειμματικά είδη στις Λαουρίδες εμφανίζονται στις εύκρατες περιοχές και των δύο ημισφαιρίων. Πολλά βοτανικά είδη σε άλλες οικογένειες έχουν παρόμοιο φύλλωμα με τις Λαουρίδες, που οφείλεται στη συγκλίνουσα εξέλιξη και τα δάση των εν λόγω φυτών που ονομάζονται δάση δάφνης. Αυτά τα φυτά προσαρμόζονται στις υψηλές βροχοπτώσεις και την υγρασία και έχουν φύλλα με πλούσια στρώση κεριού που τα καθιστά γυαλιστερά σε εμφάνιση και στενό, μυτερό οβάλ σχήμα με μια "άκρη που στάζει", η οποία επιτρέπει στα φύλλα να απορρίπτουν το νερό παρά την υγρασία, υποστηρίζοντας έτσι τη συνέχιση της διαπνοής. Επιστημονικά ονόματα παρόμοια με Δάφνη (π.χ. Daphnidium, Daphniphyllum)[11] ή "δάφνη" (π.χ. Laureliopsis, Skimmia laureola) υποδεικνύουν άλλες οικογένειες φυτών που μοιάζουν με Λαουρίδες.
Μερικά είδη Λαουρίδων έχουν προσαρμοστεί στις απαιτητικές συνθήκες στα ημίξηρα κλίματα, αλλά τείνουν να εξαρτώνται σε ευνοϊκές εδαφικές συνθήκες, για παράδειγμα, αιώνιοι υδροφορείς, περιοδικών ταμειακών υπόγειων υδάτων, ή περιοδικά πλημμυρισμένα δάση στην άμμο που δεν περιέχει σχεδόν καθόλου θρεπτικά συστατικά. Διάφορα είδη έχουν προσαρμοστεί στις βαλτώδεις συνθήκες από τις αυξανόμενες πνευματοφόρες ρίζες που αναπτύσσονται προς τα πάνω, που εξέχουν πάνω από τα επίπεδα των περιοδικών πλημμυρών και που πνίγουν τα ανταγωνιστικά φυτά που δεν διαθέτουν τέτοιου είδους προσαρμογές.
Παλαιοβοτανολόγοι (Paleobotanists) έχουν προτείνει ότι η οικογένεια προήλθε περίπου 174 ± 32 εκατομμύρια χρόνια πριν (Mya), ενώ άλλοι[12] δεν πιστεύουν ότι είναι μεγαλύτερα από τα μέσα της Κρητιδικής. Τα ορυκτά λουλούδια που αποδίδονται σε αυτή την οικογένεια ανακαλύφθηκαν σε Cenomanian αργίλους (μέσα Κρητιδικής περιόδου, 90-98 Mya) των Ανατολικών Ηνωμένων Πολιτειών (Mauldinia mirabilis). Απολιθώματα από Δαφνοειδή είναι κοινά στα Τριτοβάθμια στρώματα της Ευρώπης και της Βόρειας Αμερικής, αλλά έχουν σχεδόν εξαφανιστεί από την κεντρική Ευρώπη κατά την Ύστερη Μειόκαινο. Λόγω της ασυνήθιστης ευθραυστότητάς τους, η γύρη των Λαουρίδων δεν διατηρείται καλά και έχει βρεθεί μόνο στα σχετικά πρόσφατα στρώματα.
Τα φυλλοβόλα είδη χάνουν όλα τους τα φύλλα τους για ένα διάστημα του έτους, ανάλογα με τις διακυμάνσεις των βροχοπτώσεων. Η απώλεια των φύλλων συμπίπτει με την εποχή της ξηρασίας στις τροπικές, υποτροπικές και άγονες περιοχές.
Η ταξινόμηση εντός των Λαουρίδων δεν έχει ακόμη αποσαφηνιστεί πλήρως. Έχουν προταθεί πολλαπλά συστήματα ταξινόμησης, που βασίζονται σε μια ποικιλία μορφολογικών και ανατομικών χαρακτηριστικών, αλλά κανένα από αυτά δεν είναι πλήρως αποδεκτό. Σύμφωνα με τον Judd et al. (2007),[13] η suprageneric ταξινόμηση που προτείνουν οι van der Werff και Richter (1996)[14] είναι επί του παρόντος η αρχή. Ωστόσο, λόγω μια σειράς από μοριακές και εμβρυολογικές αποδείξεις ότι διαφωνεί με τις ομάδες, δεν είναι πλήρως αποδεκτές από την επιστημονική κοινότητα. Η ταξινόμησή τους βασίζεται στη δομή ταξιανθία και το ξύλο και το φλοιό ανατομία. Χωρίζει τα Δαφνοειδή σε δύο υποοικογένειες, Cassythoideae και Lauroideae. Η Cassythoideae περιλαμβάνουν ένα μοναδικό γένος, Cassytha και ορίζονται από ποώδη, παρασιτική τους συνήθεια. Οι Lauroideae εν συνέχεια χωρίζονται σε τρεις φυλές: Laureae, Perseeae και Cryptocaryeae.
Η υποοικογένεια Cassythoideae δεν υποστηρίζεται πλήρως. Αντίγραφα ασφαλείας έχουν έρθει από ακολουθίες matK του χλωροπλάστη γονίδια[15] ενώ μια αμφισβητήσιμη τοποθέτηση του Cassytha έχει συναφθεί από την ανάλυση των intergenetic αποστατών του χλωροπλάστη και πυρηνικών γονιδιώματα.[16] Εμβρυολογικές μελέτες, επίσης, εμφανίζονται αντιφατικά. Μια μελέτη από HEO et al. (1998)[17] υποστηρίζει την υποοικογένεια. Διαπίστωσε ότι η Cassytha αναπτύσσει ένα εξ΄ αρχής (ab initio) κυτταρικού τύπου ενδοσπέρμιο και στην υπόλοιπη οικογένεια (με μία εξαίρεση) αναπτύσσει ένα πυρηνικού τύπου ενδοσπέρμιο. Kimoto et al. (2006)[18] προτείνει ότι η Cassytha θα πρέπει να τοποθετηθεί στη φυλή Cryptocaryeae διότι μοιράζεται αδενικό ανθήρα τάπητα και ένα έμβρυο σάκο που προεξέχει από την νούκελος με άλλα μέλη της Cryptocaryeae.
Οι φυλές Laureae και Perseeae, δεν υποστηρίζονται καλά από οποιεσδήποτε μοριακές ή εμβρυολογικές μελέτες. Αλληλουχίες του γονιδίου χλωροπλάστη matK,[15] όπως επίσης και αλληλουχίες του χλωροπλάστη και πυρηνικά γονιδιώματα,[16] αποκαλύπτουν στενές σχέσεις μεταξύ των δύο φύλων. Εμβρυολογικά στοιχεία δεν υποστηρίζουν ένα σαφή διαχωρισμό μεταξύ των δύο φυλών. Γένη όπως τα Caryodaphnopsis και τα Aspidostemon που μοιράζονται εμβρυολογικά χαρακτηριστικά με μια φυλή και χαρακτηριστικά του ξύλου και του φλοιού ή τη χαρακτηριστική ταξιανθία με μια άλλη φυλή δυσδιάκριτη στα όρια των ομάδων αυτών.[17] Όλα τα διαθέσιμα αποδεικτικά στοιχεία, εκτός από την μορφολογία ταξιανθίας και ανατομίας του ξύλου και του φλοιού, αποτυγχάνει να υποστηρίξει ξεχωριστές φυλές Laureae και Perseeae.
Η φυλή Cryptocaryeae υποστηρίζεται εν μέρει από μοριακές και εμβρυολογικές μελέτες. Χλωροπλάστη και πυρηνικά γονιδιώματα υποστηρίζουν μια φυλετική ομάδα που περιέχει όλα τα γένη οριοθετούνται από τους van der Weff και Richter (1996),[14] καθώς και τρία πρόσθετα γένη.[16] Η μερική υποστήριξη για τη φυλή επίσης επιτυγχάνεται από τις ακολουθίες του matK χλωροπλάστη γονίδια[15] καθώς και την εμβρυολογία.[19]
Προκλήσεις στην κατάταξη των Λαουρίδων Η γνώση των που περιλαμβάνονται στις Λαουρίδες είναι ελλιπής. Το 1991, περίπου το 25-30% των νεοτροπικών Λαουρίδων δεν είχαν περιγραφεί.[20] Το 2001, οι εμβρυϊκές μελέτες είχαν ολοκληρωθεί μόνο σε άτομα από 26 γένη αποδίδοντας ένα επίπεδο 38,9% της γνώσης, από την άποψη της εμβρυολογίας, για αυτήν την οικογένεια.[19] Επιπλέον, το τεράστιο ποσό της μεταβολής μέσα στην οικογένεια, αποτελεί μείζονα πρόκληση για την ανάπτυξη μιας αξιόπιστης κατάταξης.[14][20]
Η προσαρμογή των Λαουρίδων σε νέα περιβάλλοντα, ακολούθησε μια μακρά εξελικτική πορεία, που έχει οδηγήσει σε πολλές ειδικότητες, συμπεριλαμβανομένων αμυντικών και αποτρεπτικών συστημάτων έναντι άλλων οργανισμών.
Τα φυτοχημικά στην οικογένεια των Λαουρίδων είναι πολλά και ποικίλα. Τα αλκαλοειδή βενζυλισοκινολίνης (Benzylisoquinoline alkaloids) περιλαμβάνουν aporphines και oxoaporphines καθώς και τα παράγωγα των μορφινάνων (morphinans). Τα αιθέρια έλαια περιλαμβάνουν τερπενοειδή (terpenoids), βενζυλική βενζοϊκά (benzyl benzoates), allylphenols και propenylphenols. Λιγνάνες (Lignans) και νεολιγμάνες (neolignans) είναι παρόντες, μαζί με S-μεθυλ-5-O-φλαβονοειδή (S-methyl-5-O-flavonoids), προανθοκυανιδίνες (proanthocyanidins), cinnamoylamides (cinnamoylamides), φαινυλοπυρρόλια (phenylpyrroles), πυρόνες στυρυλίου (styryl pyrones), πολυκετίδες (acetogenins) (polyketides (acetogenins)), furanosesquiterpenes και germacranolidous, heliangolidous, eudesmanolidous και guaianolidous σεσκιτερπενικών λακτονών (sesquiterpene lactones).
Πρόσφατες ταξινομικές αναθεωρήσεις της οικογένειας περιλαμβάνουν αυτά τα γένη:[21]
Τα γένη αυτά παραδοσιακά θεωρούνται ως χωριστά εντός των Λαουρίδων, αλλά δεν έχουν επαναξιολογηθεί πρόσφατα:[21]Acrodiclidium, Adenodaphne, Afrodaphne, Agathophyllum, Aperiphracta, Aydendron, Balanopsis, Bihania, Bryantea, Calosmon, Camphoromoea, Cedrota, Ceramocarpium, Ceramophora, Chanekia, Clinostemon, Cyanodaphne, Cylicodaphne, Damburneya, Daphnidium, Drimophyllum, Euosmus, Euphoebe, Fiwa, Goeppertia, Gymnobalanus, Haasia, Iozoste, Jozoste, Lepidadenia, Leptodaphne, Linharea, Menestrata, Micropora, Miscanteca, Nesodaphne, Ozanthes, Ozarthris, Pipalia, Pseudocryptocarya, Sebifera, Silvia, Strychnodaphne, Tamala, Temmodaphne, Triadodaphne, Tylostemon
Στην οικογένεια ανήκουν τα φυτά:
Ενδεικτικά η οικογένεια των δαφνοειδών περιλαμβάνει επίσης:
Τα φυτά που είναι κοινώς γνωστά ως δάφνες, αλλά δεν ανήκουν στην οικογένεια των δαφνοειδών περιλαμβάνει επίσης:
Άνθη δάφνης της ευγενούς.
Δάφνη η ευγενής.
Δέντρο δάφνης σε παγετό.
Άνθη δάφνης της Αζορέας.
Δάφνη η ευγενής.
Ράντσο του Σαν Αντόνιο, ανοικτός χώρος διατηρούμενου δέντρου δάφνης.
Δάφνη η νεοκανάριος.
Δάφνη η νεοκανάριος.
Οι Λαουρίδες ή Δαφνίδες (Lauraceae), επίσης γνωστά στα αγγλικά ως Laurel family, είναι μια οικογένεια ανθοφόρων φυτών, που περιλαμβάνει την πραγματική δάφνη (Laurus nobilis) και τους πλησιέστερους συγγενείς της. Η οικογένεια περιλαμβάνει πάνω από 3000 είδη ανθοφόρων φυτών σε πάνω από 50 γένη σε όλο τον κόσμο. Εμφανίζονται κυρίως στις θερμές εύκρατες και τροπικές περιοχές, ιδιαίτερα τη Νοτιοανατολική Ασία και τη Νότια Αμερική. Τα περισσότερα είναι αρωματικά αειθαλή δέντρα ή θάμνοι, αλλά ένα ή δύο γένη όπως το Σάσσαφρον (Sassafras) είναι φυλλοβόλο και το Cassytha είναι ένα γένος των παρασιτικών αμπέλων.
काउलो एक प्रकारको वनस्पती हो। यसको बोक्रा चिप्लो हुन्छ। यसको बोक्रा सेल रोटी बनाउनको लागी चामलको पिठोमा मिसाउने गरिन्छ। यसका साथै काउलोको बोक्रा धेरै काममा प्रयोग हुन्छ आजकाल यसको बोक्राको प्रसोधन कार्य चलिरहेको छ।
काउलो एक प्रकारको वनस्पती हो। यसको बोक्रा चिप्लो हुन्छ। यसको बोक्रा सेल रोटी बनाउनको लागी चामलको पिठोमा मिसाउने गरिन्छ। यसका साथै काउलोको बोक्रा धेरै काममा प्रयोग हुन्छ आजकाल यसको बोक्राको प्रसोधन कार्य चलिरहेको छ।
जयपत्र (Laurel sp.) नाम से प्रचलित पौधे अधिकतर "लॉरोसेरासस" कुल के होते हैं, पर कुछ पौधों का वर्णन "मैगनीलियेसी" तथा "रोजेसी" कुलों में भी पाया जाता है, क्रमश: उदाहरणार्थ मैगनोलिया ग्रैंडीफ्लोरा (Magnolia grandiflora) एवं प्रनूस लॉरोसेरसस (Prunus laurocerasus) इस वर्ग के पौधे उष्ण तथा शीतोष्ण प्रदेशों में पाए जाते हैं।
जयपत्री वर्ग के पौधों की पत्तियाँ साधारणतया मोटी तथा सदाबहार होती है। इन पत्तियों से सुगंधित तेल निकाला जाता है, जिसका उपयोग कीड़ों के मारने में होता है। उत्तरी अमरीका में पाए जानेवाले पर्वतीय जयपत्र (Kalmia sp.) से एक जहरीला पदार्थ निकलता है और इसकी पत्तियाँ खा लेने पर जानवर मर जाते हैं।
जयपत्र विजयचिह्न माना जाता है। इसकी पत्तियाँ अपोलो देवता तथा रण में विजयी वीरों को चढ़ाई जाती हैं। इस वर्ग के कुछ पेड़ों की लकड़ी मेज आदि बनाने के काम आती है। दालचीनी (Cinnamomum), कपूर और बेनजोइन (Lindera) के पौधे भी इसी कुल के हैं।
లారేసి (లాటిన్ Lauraceae) పుష్పించే మొక్కలలోని ఒక కుటుంబం. ఇందులో సుమారు 55 ప్రజాతులు, 2000 పైగా జాతుల మొక్కలున్నాయి. ఇవి ఎక్కువగా ఆసియాలో విస్తరించాయి.
ఇందులో దాల్చిన చెక్క, కర్పూరం ముఖ్యమైన ఉత్పాదనలు.
లారేసి (లాటిన్ Lauraceae) పుష్పించే మొక్కలలోని ఒక కుటుంబం. ఇందులో సుమారు 55 ప్రజాతులు, 2000 పైగా జాతుల మొక్కలున్నాయి. ఇవి ఎక్కువగా ఆసియాలో విస్తరించాయి.
ఇందులో దాల్చిన చెక్క, కర్పూరం ముఖ్యమైన ఉత్పాదనలు.
.jpg)
Lauraceae, or the laurels, is a plant family that includes the true laurel and its closest relatives. This family comprises about 2850 known species in about 45 genera worldwide (Christenhusz & Byng 2016 [2]). They are dicotyledons, and occur mainly in warm temperate and tropical regions, especially Southeast Asia and South America. Many are aromatic evergreen trees or shrubs, but some, such as Sassafras, are deciduous, or include both deciduous and evergreen trees and shrubs, especially in tropical and temperate climates. The genus Cassytha is unique in the Lauraceae in that its members are parasitic vines. Most laurels are highly poisonous.
The family has a worldwide distribution in tropical and warm climates. The Lauraceae are important components of tropical forests ranging from low-lying to montane. In several forested regions, Lauraceae are among the top five families in terms of the number of species present.
The Lauraceae give their name to habitats known as laurel forests, which have many trees that superficially resemble the Lauraceae, though they may belong to other plant families such as Magnoliaceae or Myrtaceae. Laurel forests of various types occur on most continents and on many major islands.
Although the taxonomy of the Lauraceae is still not settled, conservative estimates suggest some 52 genera worldwide, including 3,000 to 3,500 species.[3] Compared to other plant families, the taxonomy of Lauraceae still is poorly understood. This is partly due to its great diversity, the difficulty of identifying the species, and partly because of inadequate investment in taxonomic work.[3]
Recent monographs on small and medium-sized genera of Lauraceae (up to about 100 species) have revealed many new species.[3] Similar increases in the numbers of species recognised in other larger genera are to be expected.[3]
Most of the Lauraceae are evergreen trees in habit. Exceptions include some two dozen species of Cassytha, all of which are obligately parasitic vines.
The fruits of Lauraceae are drupes, one-seeded fleshy fruit with a hard layer, the endocarp, surrounding the seed. However, the endocarp is very thin, so the fruit resemble a one-seeded berry.[4] The fruit in some species (particularly in the genera Ocotea) are partly immersed or covered in a cup-shaped or deep thick cupule, which is formed from the tube of the calyx where the peduncle joins the fruit; this gives the fruit an appearance similar to an acorn. In some Lindera species, the fruit have a hypocarpium at the base of the fruit.
Because the family is so ancient and was so widely distributed on the Gondwana supercontinent, modern species commonly occur in relict populations isolated by geographical barriers, for instance on islands or tropical mountains. Relict forests retain endemic fauna and flora in communities of great value in inferring the palaeontological succession and climate change that followed the breakups of the supercontinents.
These genera include some of the best-known species of particular commercial value:
Loss of habitat and overexploitation for such products has put many species in danger of extinction as a result of overcutting, extensive illegal logging, and habitat conversion.[5][6][7][8]
Conversely, some species, though commercially valuable in some countries, are regarded as aggressive invaders in other regions. For example, Cinnamomum camphora, though a valued ornamental and medicinal plant, is so invasive as to have been declared a weed in subtropical forested areas of South Africa.[9]
Lauraceae flowers are protogynous, often with a complex flowering system to prevent inbreeding. The fruits are an important food source for birds, on which some Palaeognathae are highly dependent. Other birds that rely heavily on the fruit for their diets include members of the families Cotingidae, Columbidae, Trogonidae, Turdidae, and Ramphastidae, amongst others. Birds that are specialised frugivores tend to eat the whole fruit and regurgitate seeds intact, thereby releasing the seeds in favourable situations for germination (ornithochory). Some other birds that swallow the fruit pass the seed intact through their guts.
Seed dispersal of various species in the family is also carried out by monkeys, arboreal rodents, porcupines, opossums, and fishes. Hydrochory occurs in Caryodaphnopsis.[11]
The leaves of some species in the Lauraceae have domatia in the axils of their veins. The domatia are home to certain mites. Other lauraceous species, members of the genus Pleurothyrium in particular, have a symbiotic relationship with ants that protect and defend the tree. Some Ocotea species are also used as nesting sites by ants, which may live in leaf pockets or in hollowed-out stems.[12]
Defense mechanisms that occur among members of the Lauraceae include irritant or toxic sap or tissues that repel or poison many herbivorous organisms.
Trees of the family predominate in the world's laurel forests and cloud forests, which occur in tropical to mild temperate regions of both northern and southern hemispheres. Other members of the family however, occur pantropically in general lowland and Afromontane forest, and in Africa for example there are species endemic to countries such as Cameroon, Sudan, Tanzania, Uganda and Congo. Several relict species in the Lauraceae occur in temperate areas of both hemispheres. Many botanical species in other families have similar foliage to the Lauraceae due to convergent evolution, and forests of such plants are called laurel forest. These plants are adapted to high rainfall and humidity, and have leaves with a generous layer of wax, making them glossy in appearance, and a narrow, pointed-oval shape with a 'drip tip', which permits the leaves to shed water despite the humidity, allowing transpiration to continue. Scientific names similar to Daphne (e.g., Daphnidium, Daphniphyllum)[13] or "laurel" (e.g.,Laureliopsis, Skimmia laureola) indicate other plant families that resemble Lauraceae.
Some Lauraceae species have adapted to demanding conditions in semiarid climates, but they tend to depend on favorable edaphic conditions, for example, perennial aquifers, periodic groundwater flows, or periodically flooded forests in sand that contains hardly any nutrients. Various species have adapted to swampy conditions by growing pneumatophores, roots that grow upward, that project above the levels of periodic floods that drown competing plants which lack such adaptations.[14]
Paleobotanists have suggested the family originated some 174±32 million years ago (Mya), while others[15] do not believe they are older than the mid-Cretaceous. Fossil flowers attributed to this family occur in Cenomanian clays (mid-Cretaceous, 90-98 Mya) of the Eastern United States (Mauldinia mirabilis). Fossils of Lauraceae are common in the Tertiary strata of Europe and North America, but they virtually disappeared from central Europe in the Late Miocene.[16] Because of their unusual fragility, the pollens of Lauraceae do not keep well and have been found only in relatively recent strata.
Deciduous Lauraceae lose all of their leaves for part of the year depending on variations in rainfall. The leaf loss coincides with the dry season in tropical, subtropical, and arid regions.
Laurel wilt disease, caused by the virulent fungal pathogen Raffaelea lauricola, a native of southern Asia, was found in the southeast United States in 2002. The fungus spreads between hosts via a wood-boring beetle, Xyleborus glabratus, with which it has a symbiotic relationship. Several Lauraceae species are affected. The beetle and disease are believed to have arrived in the US via infected solid wood packing material, and have since spread to several states.[17]
Classification within the Lauraceae is not fully resolved. Multiple classification schemes based on a variety of morphological and anatomical characteristics have been proposed, but none are fully accepted. According to Judd et al. (2007),[18] the suprageneric classification proposed by van der Werff and Richter (1996)[19] is currently the authority. However, due to an array of molecular and embryological evidence that disagrees with the groupings, it is not fully accepted by the scientific community. Their classification is based on inflorescence structure and wood and bark anatomy. It divides Lauraceae into two subfamilies, Cassythoideae and Lauroideae. The Cassythoideae comprise a single genus, Cassytha, and are defined by their herbaceous, parasitic habit. The Lauroideae are then divided into three tribes: Laureae, Perseeae, and Cryptocaryeae.
The subfamily Cassythoideae is not fully supported. Backing has come from matK sequences of chloroplast genes[20] while a questionable placement of Cassytha has been concluded from analysis of intergenetic spacers of chloroplast and nuclear genomes.[21] Embryological studies also appear contradictory. One study by Heo et al. (1998)[22] supports the subfamily. It found that Cassytha develops an ab initio cellular-type endosperm and the rest of the family (with one exception) develops a nuclear-type endosperm. Kimoto et al. (2006)[23] suggest Cassytha should be placed in the tribe Cryptocaryeae because it shares a glandular anther tapetum and an embryo sac protruding from the nucellus with other members of the Cryptocaryeae.
The tribes Laureae and Perseeae are not well supported by any molecular or embryological studies. Sequences of the matK chloroplast gene,[20] as well as sequences of chloroplast and nuclear genomes,[21] reveal close relationships between the two tribes. Embryological evidence does not support a clear division between the two tribes, either. Genera such as Caryodaphnopsis and Aspidostemon that share embryological characteristics with one tribe and wood and bark characteristics or inflorescence characteristics with another tribe blur the division of these groups.[22] All available evidence, except for inflorescence morphology and wood and bark anatomy, fails to support separate tribes Laureae and Perseeae.
The tribe Cryptocaryeae is partially supported by molecular and embryological studies. Chloroplast and nuclear genomes support a tribal grouping that contains all the genera circumscribed by van der Weff and Richter (1996),[19] as well as three additional genera.[21] Partial support for the tribe is also attained from the matK sequences of chloroplast genes[20] as well as embryology.[24]
Challenges in Lauraceae classification
The knowledge of the species comprising the Lauraceae is incomplete. In 1991, about 25-30% of neotropical Lauraceae species had not been described.[25] In 2001, embryological studies had only been completed on individuals from 26 genera yielding a 38.9% level of knowledge, in terms of embryology, for this family.[24] Additionally, the huge amount of variation within the family poses a major challenge for developing a reliable classification.[19][25]
The adaptation of Lauraceae to new environments has followed a long evolutionary journey which has led to many specializations, including defensive or deterrent systems against other organisms.
Phytochemicals in the Lauraceae are numerous and diverse. Benzylisoquinoline alkaloids include aporphines and oxoaporphines, as well as derivatives of morphinans. Essential oils include terpenoids, benzyl benzoates, allylphenols, and propenylphenols. Lignans and neolignans are present, along with S-methyl-5-O-flavonoids, proanthocyanidins, cinnamoylamides, phenylpyrroles, styryl pyrones, polyketides (acetogenins), furanosesquiterpenes, and germacranolidous, heliangolidous, eudesmanolidous and guaianolidous sesquiterpene lactones.
Recent taxonomic revisions of the family include these genera:[26]
These genera have traditionally been considered separate within Lauraceae, but have not been included in the most recent treatments:
A laurel wreath, a round or horseshoe-shaped wreath made of connected laurel branches and leaves, is an ancient symbol of triumph in classical Western culture originating in Greek mythology, and is associated in some countries with academic or literary achievement.
.jpg)
.JPG)
_Mez_-_Flickr_-_Alex_Popovkin,_Bahia,_Brazil_(43).jpg)
_2.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
_2.jpg)
_01_ies.jpg)
{{cite journal}}: CS1 maint: multiple names: authors list (link) {{cite journal}}: CS1 maint: multiple names: authors list (link) 
Cassytha filiformis Leaves of Cinnamomum tamala - (malabathrum or tejpat) Lindera triloba leaves Lauraceae, or the laurels, is a plant family that includes the true laurel and its closest relatives. This family comprises about 2850 known species in about 45 genera worldwide (Christenhusz & Byng 2016 ). They are dicotyledons, and occur mainly in warm temperate and tropical regions, especially Southeast Asia and South America. Many are aromatic evergreen trees or shrubs, but some, such as Sassafras, are deciduous, or include both deciduous and evergreen trees and shrubs, especially in tropical and temperate climates. The genus Cassytha is unique in the Lauraceae in that its members are parasitic vines. Most laurels are highly poisonous.
Multaj, vidu tekston
Plej konataj laŭracoj:
(*: Oni ofte metas Machilus en Persea kiel subgenron)
Lauraceae, las lauráceas, es una familia de Angiospermas del orden Laurales. Consta de 55 géneros con unas 3500 especies, que se distribuyen por los trópicos del Viejo y Nuevo Mundo, y algunas de sus zonas templadas.
Las hojas de algunas especies presentan domacios en las axilas de los nervios, habitados por ácaros. Flores protóginas, frecuentemente con complejos sistemas de floración para evitar la autogamia. Los frutos son una fuente importante de alimento para las aves, usualmente especializadas (Cotingidae, Columbidae, Trogonidae, Rhamphastidae, etc.) y altamente dependientes de este alimento. Las aves ingieren el fruto entero y regurgitan intactas las semillas, expandiéndolas en las mejores condiciones para su germinación (ornitocoria). Secundariamente, la dispersión la efectúan monos, ardillas, puercoespines, zarigüeyas y peces. Se conoce la hidrocoria en Caryodaphnopsis.
La familia se distribuye por áreas tropicales, a excepción de pocas especies que habitan áreas templadas de ambos hemisferios. Los principales centros de diversidad se encuentran en la región indomalaya y en América central y meridional, siendo África relativamente pobre en especies. Habitan las selvas y montañas tropicales, llegando algunas especies a alcanzar los 40 metros, pero son todavía más frecuentes en selvas húmedas de baja altitud. Algunas especies se han adaptado a condiciones más extremas: climas semiáridos, bosques de inundación periódica o arenas casi sin nutrientes.
Alcaloides bencilisoquinolidínicos presentes, fundamentalmente aporfinas, oxoaporfinas y morfinanos, así como derivados de la pavina. Aceites esenciales ampliamente distribuidos, sobre todo terpenoides, bencilbenzoatos, alilfenoles y propenilfenoles. Lignanos y neolignanos presentes, así como flavonoides 5-O-metilados, proantocianidinas, cinamoilamidas, fenilpironas, estirilpironas, policétidos (acetogeninas), furanosesquiterpenos y lactonas sesquiterpénicas (germanacrólidos, elemanólidos, eudesmanólidos y guayanólidos).
Las lauráceas son importantes componentes de numerosos bosques y selvas en todo el planeta. El producto más apreciado actualmente es el fruto de Persea americana (llamado aguacate o palta), que se usa en ensaladas y en la obtención de aceite para cosmética. Una de las principales especias, la canela, se obtiene de la corteza del canelo o canelero (Cinnamomum verum) y unas pocas especies cercanas de inferior calidad. La corteza de cassia se obtiene de Cinnamomum cassia. Se extraen perfumes y fármacos de los aceites esenciales de Aniba rosaeodora, Ocotea odorifera y Cinnamomum camphora (el alcanforero). La madera de algunas especies se explota a nivel local por su resistencia o por su belleza, para mobiliario, pero solo unas pocas se comercializan a nivel mundial: Chlorocardium rodiaei, Eusideroxylon zwageri, Ocotea porosa y Endiandra palmerstonii. Una especie sudafricana sobreexplotada (Ocotea bullata) ha tenido que ser protegida.
Se ha sugerido una edad de aparición de la familia de 174 +/- 32 Ma, mientras que algunos autores (véase Li et al., 2004, en referencias) no creen que el origen haya que buscarlo más allá del Cretácico medio. Se conocen flores fósiles atribuibles a esta familia de las arcillas cenomanienses (Cretácico medio, hace 90-98 Ma) de los Estados Unidos orientales (Mauldinia mirabilis). La familia es común en los estratos terciarios de Europa y Norteamérica, pero desapareció prácticamente de Europa central en el Mioceno superior. Debido a su extraordinaria fragilidad, el polen de las lauráceas no se conserva bien y se conoce solo de estratos relativamente recientes.
Las lauráceas se han considerado siempre un grupo primitivo de Angiospermas. El APW (Angiosperm Phylogeny Website) considera que forma parte del grupo avanzado del Orden Laurales, siendo la familia más avanzada y grupo hermano de las hernandiáceas (cf. AP-website).
La sistemática interna de la familia plantea todavía muchos problemas sin solución, p. ej., la división en géneros se basa en caracteres que pueden variar dentro incluso de la misma flor (tecas 2- o 4-esporangiadas, colocación de las mismas, etc.), por lo que no son fiables. En la mayoría de los análisis filogenéticos, Hypodaphnis aparece como la rama basal, grupo hermano del resto de la familia. No existe coincidencia en los diferentes análisis acerca de si Cassytha o el grupo de géneros cercanos a Cryptocarya y Beilschmiedia sería la siguiente rama del árbol filogenético. La pareja Caryodaphnopsis + Neocinnamomum formarían la siguiente rama, que sería el grupo hermano del núcleo principal de las lauráceas. Este núcleo, cuyas distancias filogenéticas parecen muy cortas, estaría compuesto (por orden de ramificación) por: a) el grupo compuesto por Chlorocardium y los géneros del llamado subgrupo de Mezilaurus; b) el subgrupo de Persea; c) un grupo poco definido en el que se incluirían los géneros Lindera, Litsea, Neolitsea, Sassafras y quizás Actinodaphne (parte de la tribu Laureae en sentido clásico); d) un grupo avanzado terminal formado los subgrupos de Ocotea, de Aniba y el resto de la tribu Laureae, entre los que destacaría el hecho de que ni el género Ocotea, ni Nectandra ni Cinnamomum serían monofiléticos (como se sospechaba ya), así como que no existiría una diferencia real entre los géneros Aniba, Dicypellium y Urbanodendron. Los géneros Actinodaphne, Litsea, Neolitsea y Lindera tampoco serían monofiléticos (Li et al., 2004, véase referencia).
La lista de géneros que se incluye a continuación incluye algunos géneros de validez dudosa, pero el estado de los conocimientos actuales de la sistemática de la familia no permite mayor exactitud. Ha sido compilada a partir de trabajos recientes.
Lauraceae, las lauráceas, es una familia de Angiospermas del orden Laurales. Consta de 55 géneros con unas 3500 especies, que se distribuyen por los trópicos del Viejo y Nuevo Mundo, y algunas de sus zonas templadas.
Loorberilised (Lauraceae) on taimede sugukond.
Loorberiliste sugukonda klassifitseeritakse APG III süsteemis järgmised taime perekonnad:
Selles artiklis on kasutatud prantsuskeelset artiklit fr:Lauraceae seisuga 25.12.2013.
Laurazeak (Lauraceae) Laurales ordenako landare angiospermoen familia bat dira. Familiak 3.500 espezie inguru ditu, 65 bat generotan banatuak. Espezie gehienak klima tropikaletakoak dira, batez ere Asiako hego-ekialdekoak eta Brasilgoak.
Makaronesiako (Kanariak, Madeira eta Azoreak) eta klima subtropikal hezeko beste eskualde batzuetako baso iraunkorretako espezie nagusiak dira. Familia honetako espezie asko erabilgarriak dira, olio esentzialengatik (ereinotza, Aniba rosaeodora, Ocotea odorifera, Cinnamomum camphora), fruituagatik (ahuakateondoa) edo zuragatik (Chlorocardium rodiaei, Eusideroxylon zwageri, Ocotea porosa, Endiandra palmerstonii).
Gehienak zuhaitzak (50 m-rainoko altuerakoak) edo zuhaixkak dira, gehienetan hostoiraunkorrak, eta askoz bakanagoak dira espezie igokariak edo parasitoak (Cassytha). Hostoak txandakakoak edo aurkakoak dira, edo itxuraz bertizilatuak bestela, bakunak, osoak (oso gutxitan gingildunak), maiz larrukarak; gainaldea berde distiratsua izaten dute, eta azpialdea, berriz, berde-urdinxka.
Landare dioikoak edo monoikoak dira, lore sexubakarrekin. Loreak txikiak izaten dira, aktinomorfoak, gehienetan berdexkak, horixkak edo zurixkak, eta gutxiagotan gorrixkak.
Familiaren barne-sistematika korapilatsua da, eta genero-banaketa ez da arazorik gabea. Hemen aurkezten diren generoak Royal Botanic Gardens, Kew eta Missouri Botanical Garden erakundeek 2010ean emandakoak dira (http://www.theplantlist.org/browse/A/Lauraceae/):
Adenodaphne eta Temmodaphne generoak ere Lauraceae familiaren barnean sailkatu dira berriki.
Laurazeak (Lauraceae) Laurales ordenako landare angiospermoen familia bat dira. Familiak 3.500 espezie inguru ditu, 65 bat generotan banatuak. Espezie gehienak klima tropikaletakoak dira, batez ere Asiako hego-ekialdekoak eta Brasilgoak.
Makaronesiako (Kanariak, Madeira eta Azoreak) eta klima subtropikal hezeko beste eskualde batzuetako baso iraunkorretako espezie nagusiak dira. Familia honetako espezie asko erabilgarriak dira, olio esentzialengatik (ereinotza, Aniba rosaeodora, Ocotea odorifera, Cinnamomum camphora), fruituagatik (ahuakateondoa) edo zuragatik (Chlorocardium rodiaei, Eusideroxylon zwageri, Ocotea porosa, Endiandra palmerstonii).
Laakerikasvit (Lauraceae) on siemenkasvien lahkon Laurales heimo, jossa on noin 55 sukua ja yli 2000 (jopa 4000) lajia maailmanlaajuisesti. Suurin osa lajeista kasvaa kuitenkin lämpimillä ja trooppisilla alueilla, etenkin Kaakkois-Aasiassa ja Brasiliassa. Pääosa laakerikasveista on ainavihantia puita ja pensaita, mutta Sassafras-suvun edustajat pudottavat lehtensä ja suvun Cassytha lajit ovat loisivia köynnöskasveja.
Maailmassa on myös muutamia laakeripuumetsiä, joissa valtalajina on laakerikasvien puut. Tällaisia metsiä löytyy Makaronesian saaristosta, eteläisestä Japanista, Madagaskarilta ja Chilen keskiosasta.
Laakerikasveja käytetään taloudellisiin tarkoituksiin. Useista heimon lajeista löytyy runsaasti eteerisiä öljyjä, joista saadaan mausteita ja hajusteita. Avokado on merkittävä hedelmä, jota viljellään ympäri maailman lämpimiä alueita. Lisäksi monia puita käytetään puutavarana.[1]
Laakerikasvit ovat aromaattisen tuoksuisia, ja sekundaarinen aineenvaihdunta tuottaa flavoneja, eräitä flavonoleja, asetogeniineja ja joskus eräitä alkaloideja. Toisinaan kasveihin kerääntyy alumiinia. Puu on usein fluoresoivaa. Nivelten anatominen rakenne sisältää yhden aukon johtojännelieriössä, josta lähtee kaksi tai kolme johtojännettä lehteen. Soluissa on oksalaattikiteitä ja -hiekkaa. Silmut ovat tavallisesti suomuisia. Varren haarat ovat enemmän tai vähemmän kiehkuroina. Lehdet ovat lähes aina ehyitä, kierteisesti tai vastakkaisesti, hyvin harvoin kahteen riviin järjestyneitä, melko pitkäruotisia ja korvakkeettomia. Lehtilapa on usein melko möyheä, kuivana nahkea, alta harmahtava, ja sivusuonet nousevat kärkeä kohti vaihtelevan jyrkästi; pikkusuonet muodostavat selviä areoleita eli rajattuja alueita.[2]
Kasvit ovat tavallisesti heterodikogaamisia: yhdet kukat ovat hedevaiheessa, toiset emivaiheessa, ja osat vaihtuvat jonkin ajan kuluttua (keino estää itsepölytys); myös sekasopuisuutta ja kaksikotisuutta esiintyy. Kukinto on sarjamainen tai monihaarainen sekakukinto. Kukat ovat melko pieniä, kolmilukuisia. Kukkapohjus muodostaa usein lyhyen maljan (hypanthium); kehälehdet ovat tavallisesti kahtena kolmen lehden kiehkurana, toisinaan kahtena kahden lehden kiehkurana tai verhiö ja teriö ovat erilaistuneet. Heteet sijaitsevat tavallisesti kolmena kolmen heteen kiehkurana, joskus neljänä kolmen heteen kiehkurana, joskus on myös joutoheteitä; pölylokerot sijaitsevat erillään leveässä lokerositeessä eli konnektiivissa; ponnet avautuvat läpillä. Kehittyviä siitepölyhiukkasia ravitsevassa tapetum-kerroksessa on tavallisesti kaksi-, joskus jopa neljätumaisia soluja. Erillisissä emilehdissä on tavallisesti vartalo, ja luotti saattaa olla pallomainen. Siemenaiheet ovat kaksikalvoisia, ja megasporin eli isoitiön emosoluja on tavallisesti yksi. Hedelmä on pieni luumarja tai marja; usein hedelmäperä ja toisinaan myös kehälehdet ovat turvonneita ja värikkäitä. Hedelmä sisältää vain yhden kookkaan siemenen, jossa on toisinaan kirjava endospermi - tavallisesti se kuitenkin puuttuu kokonaan - ja usein paksu siemenkuori.[2]
Monet laakerikasvit muistuttavat kasvutavaltaan muskottikasveja (Myristicaceae) kiehkuroihin järjestyneine oksineen, mutta muskottikasvien lehdet ovat kahdessa rivissä, mikä on hyvin harvinaista laakerikasveilla.[2]
Laakerikasvien heimossa on noin 50 sukua ja 2500 lajia, jotka edustavat viittä kehityslinjaa eli kladia, joista viides käsittää useita tribuksia:[2]
Actinodaphne bourdillonii.
Alseodaphne hokouensis, hedelmä, jossa värikkäs ja turvonnut perä.
Apollonias barbujana, apollonlaakeri eli barbusano.
Beilschmiedia berteroana.
Caryodaphnopsis burgeri.
Cassytha ciliolata, hedelmä ja imujuuria.
Cinnamomum balansae -kanelipuu.
Cryptocarya foetida, kukinto.
Endiandra compressa.
Endlicheria paniculata.
Eusideroxylon zwageri.
Laurus azorica, kanarianlaakerin kukinto.
Lindera aggregata -ryytilaakeri.
Litsea acuminata.
Nectandra cissiflora.
Neocinnamomum delawayi.
Neolitsea aciculata.
Ocotea fasciculata -viherlaakeri.
Avokadon eli hedelmäavokadon (Persea americana) kukkia.
Phoebe formosana.
Amerikansassafras (Sassafras albidum) syysväreissään.
Kalifornianlaakeripuu (Umbellularia californica).
Laakerikasvit (Lauraceae) on siemenkasvien lahkon Laurales heimo, jossa on noin 55 sukua ja yli 2000 (jopa 4000) lajia maailmanlaajuisesti. Suurin osa lajeista kasvaa kuitenkin lämpimillä ja trooppisilla alueilla, etenkin Kaakkois-Aasiassa ja Brasiliassa. Pääosa laakerikasveista on ainavihantia puita ja pensaita, mutta Sassafras-suvun edustajat pudottavat lehtensä ja suvun Cassytha lajit ovat loisivia köynnöskasveja.
Maailmassa on myös muutamia laakeripuumetsiä, joissa valtalajina on laakerikasvien puut. Tällaisia metsiä löytyy Makaronesian saaristosta, eteläisestä Japanista, Madagaskarilta ja Chilen keskiosasta.
Laakerikasveja käytetään taloudellisiin tarkoituksiin. Useista heimon lajeista löytyy runsaasti eteerisiä öljyjä, joista saadaan mausteita ja hajusteita. Avokado on merkittävä hedelmä, jota viljellään ympäri maailman lämpimiä alueita. Lisäksi monia puita käytetään puutavarana.
La famille des Lauraceae (Lauracées) regroupe des plantes angiospermes de divergence ancienne, famille qui comprend plus de 2 000 espèces réparties en une cinquantaine de genres.
Ce sont des arbres ou des arbustes à feuilles quasi persistantes.
Le nom est issu du genre Laurus qui est le nom latin du Laurier (en anglais bay tree)[1].
Parmi les genres appartenant à cette famille on peut citer :
En France, cette famille est représentée par le laurier-sauce (Laurus nobilis).
Selon Angiosperm Phylogeny Website (13 avr. 2010)[2] :
Selon NCBI (13 avr. 2010)[3] :
Selon DELTA Angio (13 avr. 2010)[4] :
Selon ITIS (13 avr. 2010)[5] :
La famille des Lauraceae (Lauracées) regroupe des plantes angiospermes de divergence ancienne, famille qui comprend plus de 2 000 espèces réparties en une cinquantaine de genres.
Ce sont des arbres ou des arbustes à feuilles quasi persistantes.
Lauraceae, as lauráceas, é unha familia botánica co distribución tropical e subtropical, presentes nas forestas pluviais de Eurasia e as Américas, que inclúe máis de 2 500 especies agrupadas en 50 xéneros. A gran maioría son árbores e arbustos, agás as rubideiras parasitas do xénero Cassytha. Teñen un cheiro característico nas follas cando se esmagan, por mor da presenza de óleos esenciais.
A esta familia pertencen plantas tan importantes para o ser humano coma a caneleira, o alcanforeiro, ou o abacateiro. En Galiza só se atopa unha especie autóctona, o loureiro común (Laurus nobilis), común en todo o territorio, e formando bosquetes en cavorcos termófilos do sur do país, con condicións semellantes ás laurisilvas macaronésicas.
Simples, xeralmente alternas, ou menos frecuentemente opostas ou verticiladas, coriáceas e aromáticas.
Bisexuadas (hermafroditas), monoicas ou dioicas, monoclamídeas, con cáliz infundibuliforme ou urceolado, averdado, amarelado ou avermellado, con 6 segmentos imbricados, desiguais ou iguais entre si, dispostos en 1-2 verticilos. Androceo polistémone, con ou sen estaminodios e dispostos en 3-4 verticilos, con anteras valvulares de 2-4 tecas. Ovario súpero, unilocular e uniovulado. Presentando inflorescencia paniculada.
Tipo baga ou drupa monospermática, normalmente con cáliz cupuliforme persistente. Semente sen endosperma e embrión desenvolvido.
Malia seren as lauráceas importantes compoñentes forestais en moitas partes do mundo, relativamente só unhas poucas especies teñen importancia local. O principal produto da familia é o aguacate, o froito de Persea americana, que, alén de ser consumido cru, en ensaladas, ou doces, del tamén se extraen graxan, usadas principalmente en cosmética, que tamén se extraen do loureiro común (Laurus nobilis) (cuxas follas se usan en gastronomía coma adubo) e de Litsea sebifera.
Por séculos o principal produto económico da familia foi a canela, a casca da caneleira (Cinnamomum zeylanicum) e doutras especies de Cinnamomum —unha das famosas especias, que motivaron mesmo ás grandes expedicións marítimas para procuralas no Oriente. Outra especia desta familia é o alcanfor, substancia de cheiro penetrante característico, que se obtén da destilación da madeira do alcanforeiro (Cinnamomum camphora)[1].
Moitas outras especies aromáticas úsanse como condimentos, en escala local, como o pau cravo (Dicypellium caryophyllatum) que está ameazada de extinción no Brasil, pois non se cultiva; ou en perfumaría coma o pau rosa da Amazonia (Aniba rosaeodora).
A madeira das especies das Lauraceae é de excelente calidade, como a Mezilaurus itauba, coñecida no Brasil como itaúba, e a imbuia (Ocotea porosa).
Lauraceae, as lauráceas, é unha familia botánica co distribución tropical e subtropical, presentes nas forestas pluviais de Eurasia e as Américas, que inclúe máis de 2 500 especies agrupadas en 50 xéneros. A gran maioría son árbores e arbustos, agás as rubideiras parasitas do xénero Cassytha. Teñen un cheiro característico nas follas cando se esmagan, por mor da presenza de óleos esenciais.
A esta familia pertencen plantas tan importantes para o ser humano coma a caneleira, o alcanforeiro, ou o abacateiro. En Galiza só se atopa unha especie autóctona, o loureiro común (Laurus nobilis), común en todo o territorio, e formando bosquetes en cavorcos termófilos do sur do país, con condicións semellantes ás laurisilvas macaronésicas.
Lovorovke (lat. Lauraceae nom. cons.), poorodica dvosupnica iz reda lovorolike (Laureales) kojoj pripada 68 rodova sa 2,978 priznatih vrsta.[1]
Poglavito su zimzeleno drveće rasprostranjeno širom svijeta sa toplijom klimom. Najvažniji rod Laurus (lovor) daje porodici ime, a pripada mu 4 vrste L. azorica, L. chinensis, L. melissifolia i L. nobilis čioji se list koristi kao začin.
Lovorovke (lat. Lauraceae nom. cons.), poorodica dvosupnica iz reda lovorolike (Laureales) kojoj pripada 68 rodova sa 2,978 priznatih vrsta.
Poglavito su zimzeleno drveće rasprostranjeno širom svijeta sa toplijom klimom. Najvažniji rod Laurus (lovor) daje porodici ime, a pripada mu 4 vrste L. azorica, L. chinensis, L. melissifolia i L. nobilis čioji se list koristi kao začin.
Ławrjencowe rostliny (Lauraceae) su swójba symjencowych rostlinow (Spermatophyta).
Wobsahuje sćěhowace rody:
Ławrjencowe rostliny (Lauraceae) su swójba symjencowych rostlinow (Spermatophyta).
Wobsahuje sćěhowace rody:
kafrowc (Cinnamomum) japanski kafrowc (Cinnamomum japonicum) kamferowy štom (Cinnamomum camphora) skoričnik (Cinnamomum zeylanicum) ławrjenc (Laurus) prawy ławrjenc (Laurus nobilis)Suku kamfer-kamferan atau Lauraceae adalah salah satu suku anggota tumbuhan berbunga. Menurut sistem klasifikasi APG II suku ini termasuk ke dalam bangsa Laurales, klad magnoliids.[1]
Ke dalam suku ini termasuk berbagai tumbuhan rempah-rempah berwujud pohon, seperti laurel (salam Eropa), serta kulit manis (Cinnamomum zeylanicum) dan cassia vera (C. burmanii). Kayu beraroma yang dikenal sebagai kayu kamfer/kamper (C. camphora) telah dikenal sejak ribuan tahun sebagai produk ekspor dari Sumatra. Namanya diambil dari korupsi atas nama pelabuhan utama pengirimnya, Barus atau Pancur (orang Arab menyebutnya Fansur). Jenis kayu aromatik lainnya yang diperdagangkan sejak dulu adalah mesoyi, yang serutan kayunya dipakai sebagai campuran ratus.[2]
Lauraceae banyak menghasilkan pohon dengan kualitas kayu yang baik.[3][4][5][6]
(*: Machilus sering digabungkan ke dalam Persea sebagai anakmarga)
Suku kamfer-kamferan atau Lauraceae adalah salah satu suku anggota tumbuhan berbunga. Menurut sistem klasifikasi APG II suku ini termasuk ke dalam bangsa Laurales, klad magnoliids.
Ke dalam suku ini termasuk berbagai tumbuhan rempah-rempah berwujud pohon, seperti laurel (salam Eropa), serta kulit manis (Cinnamomum zeylanicum) dan cassia vera (C. burmanii). Kayu beraroma yang dikenal sebagai kayu kamfer/kamper (C. camphora) telah dikenal sejak ribuan tahun sebagai produk ekspor dari Sumatra. Namanya diambil dari korupsi atas nama pelabuhan utama pengirimnya, Barus atau Pancur (orang Arab menyebutnya Fansur). Jenis kayu aromatik lainnya yang diperdagangkan sejak dulu adalah mesoyi, yang serutan kayunya dipakai sebagai campuran ratus.
Lauraceae banyak menghasilkan pohon dengan kualitas kayu yang baik.
Le Lauracee (Lauraceae Juss.) sono una famiglia di angiosperme arboree e arbustive dell'ordine Laurales[1][2], diffuse prevalentemente delle regioni tropicali e subtropicali.
Le specie più note sono il lauro o alloro (Laurus nobilis), la canfora (Cinnamomum camphora), la cannella (Cinnamomum zeylanicum), il sassofrasso (Sassafras albidum), l'avocado (Persea americana).
Sono piante aromatiche, per lo più sempreverdi, fatta eccezione per alcuni generi come Sassafras formato da piante decidue e Cassytha formato da piante parassite rampicanti. I tessuti corticali e fogliari contengono numerose cellule mucipare ed oleifere con oli essenziali eterei. I fiori sono verdi o bianchi, riuniti in infiorescenze. I frutti sono bacche o drupe.
La famiglia è ampiamente diffusa nella fascia tropicale del Vecchio e Nuovo Mondo nonché nel bacino del Mediterraneo.[3]
Nelle isole della Macaronesia esiste una tipologia di foresta sempreverde a predominanza di Lauracee nota come laurisilva ("foresta di lauri").[4] Queste formazioni sono una preziosa reliquia delle foreste plioceniche subtropicali che originariamente coprivano anche buona parte del bacino del Mediterraneo, quando il clima della regione era più umido. Due specie tipiche della laurisilva, l'alloro (Laurus nobilis) e l'agrifoglio (Ilex aquifolium), rimangono molto comuni nella parte meridionale dell'Europa.
La famiglia comprende i seguenti generi:[2]
Le Lauracee (Lauraceae Juss.) sono una famiglia di angiosperme arboree e arbustive dell'ordine Laurales, diffuse prevalentemente delle regioni tropicali e subtropicali.
Le specie più note sono il lauro o alloro (Laurus nobilis), la canfora (Cinnamomum camphora), la cannella (Cinnamomum zeylanicum), il sassofrasso (Sassafras albidum), l'avocado (Persea americana).
Lauraceae (nomen ab Antonio Laurentio de Jussieu anno 1789 statutum) sunt familia plantarum florentium ordinis Lauralium.
(*Machilus saepe in Persea ut subgenus disponitur.)
Situs scientifici: Tropicos • Tela Botanica • GRIN • ITIS • NCBI • Biodiversity • Encyclopedia of Life • Plant Name Index • Fossilworks • Flora of China • Flora of North America 
Vide "Lauraceae" apud Vicispecies. 
Haec stipula ad biologiam spectat. Amplifica, si potes! Lauraceae (nomen ab Antonio Laurentio de Jussieu anno 1789 statutum) sunt familia plantarum florentium ordinis Lauralium.
Lauramediniai (Lauraceae) – magnolijūnų (Magnoliophyta) augalų šeima.
Šeimoje yra 55 gentys ir 2000–4000 rūšių.
Kininis cinamonas (Cinnamomum aromaticum)
Kalforninė skėtva (Umbellularia californica)
Lindera melissifolia
De Laurierfamilie (Lauraceae) is een familie van bedektzadige planten. De familie bestaat wereldwijd uit zo'n twee à drieduizend soorten, verdeeld over zo'n vijftig geslachten. Ze komen over het algemeen voor in warme en tropische gebieden, met name in Zuidoost-Azië en Brazilië.
Het APG II-systeem (2003) plaatst deze familie en orde in de clade Magnoliiden, waarmee ze dus expliciet uitgesloten is van de 'nieuwe' Tweezaadlobbigen.
In Wikipedia worden de volgende soorten in aparte artikelen behandeld:
Geslachten die wel genoemd worden als horend tot deze familie (de taxonomie van de familie is zeer dynamisch en genera verschijnen en verdwijnen met regelmaat):
De Laurierfamilie (Lauraceae) is een familie van bedektzadige planten. De familie bestaat wereldwijd uit zo'n twee à drieduizend soorten, verdeeld over zo'n vijftig geslachten. Ze komen over het algemeen voor in warme en tropische gebieden, met name in Zuidoost-Azië en Brazilië.
Het APG II-systeem (2003) plaatst deze familie en orde in de clade Magnoliiden, waarmee ze dus expliciet uitgesloten is van de 'nieuwe' Tweezaadlobbigen.
In Wikipedia worden de volgende soorten in aparte artikelen behandeld:
Apollonias barbujana Cinnamomum camphora (Kamferboom) Cinnamomum verum (Kaneelboom) Laurus azorica Laurus nobilis (Laurier) Laurus novocanariensis Ocotea foetens (Stinklaurier) Ocotea bullata (Stinkhout) Persea americana (Avocado) Persea indicaLaurbærfamilien (Lauraceae) er en plantefamilie i ordenen Laurales. Den omfatter ca. 2000 arter fordelt på 54 planteslekter. Arter i laurbærfamilien inneholder ofte eteriske oljer. Fra denne familien får vi krydder som kanel, laurbær og kamfer. Frukten avokado kommer fra arten Persea americana.
Noen av de viktigste slektene og deres mest kjente arter omfatter blant annet:
Laurbærfamilien (Lauraceae) er en plantefamilie i ordenen Laurales. Den omfatter ca. 2000 arter fordelt på 54 planteslekter. Arter i laurbærfamilien inneholder ofte eteriske oljer. Fra denne familien får vi krydder som kanel, laurbær og kamfer. Frukten avokado kommer fra arten Persea americana.
Wawrzynowate, laurowate (Lauraceae Juss.) – rodzina głównie drzew i krzewów należąca do rzędu wawrzynowców (Laurales). Należy tu około 30 rodzajów i około 3000 gatunków roślin tropikalnych i subtropikalnych. We florze Polski brak przedstawicieli tej rodziny.
kielichowcowate Calycanthaceae
oboczkowate Atherospermataceae
poleńcowate Monimiaceae
hernandiowate Hernandiaceae
wawrzynowate Lauraceae
Gromada okrytonasienne (Magnoliophyta Cronquist), podgromada Magnoliophytina Frohne & U. Jensen ex Reveal, klasa Magnoliopsida Brongn., podklasa Magnoliidae Novák ex Takht., nadrząd Lauranae Takht., rząd wawrzynowce (Laurales Perleb), rodzina wawrzynowate (Lauraceae Juss.)[3]
Wawrzynowate, laurowate (Lauraceae Juss.) – rodzina głównie drzew i krzewów należąca do rzędu wawrzynowców (Laurales). Należy tu około 30 rodzajów i około 3000 gatunków roślin tropikalnych i subtropikalnych. We florze Polski brak przedstawicieli tej rodziny.
Lauraceae é uma família de plantas com flor da ordem Laurales que inclui cerca de 2850 espécies validamente descritas, repartidas por 45 géneros,[2] maioritariamente arbustos ou pequenas árvores, perenifólios e aromáticos, embora alguns géneros, nomeadamente Sassafras, incluam espécies decíduas. O género Cassytha diferencia-se dos restantes ao agrupar lianas parasíticas. A família tem distribuição natural em todas as regiões tropicais e subtropicais, com centros de diversidade no Sudeste Asiático e na América do Sul. Entre as espécies mais conhecidas estão o loureiro, o abacateiro, a canela e a canforeira.
As Lauraceae constituem uma família botânica do grupo das plantas angiospermas (plantas com flor), com representantes amplamente conhecidos, tais como o abacateiro, a canela-da-índia e o loureiro.
O grupo está actualmente inserida no grande clado das Magnoliídeas, como parte da ordem Laurales. A sua distribuição natural é essencialmente pantropical, com raros representantes nas regiões temperadas, totalizando mais de 2850 espécies distribuídas por 45 géneros. No Brasil há registos de aproximadamente 441 espécies, agrupadas em 24 géneros, com ocorrência em todas as regiões, das quais 231 espécies endémicas, ou seja, que apenas ocorrem naquele território.
Quanto aos tipos morfológicos, a grande maioria são árvores e arbustos, com excepção do género Cassytha, uma liana parasítica (trepadeira parasita).
O padrão de distribuição das folhas ao longo dos ramos (a filotaxia) predominante é dos tipos alterno e espiralado, por vezes oposto, mas nunca dístico. As folhas são simples, raramente lobadas, com venação peninérvea ou palmada.
O grupo apresenta um cheiro característico nas folhas quando esmagadas, o aroma a louro, resultado da presença de óleos essenciais (terpenóides aromáticos), frequentemente associados a taninos, pelo que muitas espécies são consideradas aromáticas e algumas utilizadas como tempero.
A maioria são árvores e arbustos perenifólios, mas alguns géneros, como Sassafras, são decíduos, ou incluem indistintamente árvores e arbustos decíduos e perenifólios, especialmente em climas tropicais e temperados. O género Cassytha apresenta características únicas entre as Lauraceae por agrupar espécies de lianas parasíticas.
Em geral são plantas de porte arbóreo ou arbustivo, raramente trepadeiras parasitas, este último tipo apenas ocorrendo no género Cassytha. A maioria dos membros da família possui propriedades aromáticas. Os nós dos traços foliares são unilacunares, com células esféricas esparsas contendo óleos aromáticos (terpenóides aromáticos), frequentemente associados a taninos, em geral com alcalóides benzil-isoquinolínicos ou derivados da aporfina.
A morfologia predominante das folhas é do tipo simples, raramente lobadas, com filotaxia (padrão de distribuição) geralmente alterna ou espiralada, ocasionalmente opostas e nunca dísticas. A venação é do tipo perinérvea, menos frequentemente palmada, com todas as nervuras conectadas por tecido lenhificado, com glândulas pelúcidas na lâmina. Estípulas ausentes.[3]
As flores ocorrem em inflorescência em geral definidas, axilares, às vezes pseudoterminais, raramente terminais, racemiformes ou pseudo-umbelas, raramente capituladas ou reduzidas a uma única flor. As flores são frequentemente pequenas, brancas, esverdeadas ou amarelas. São flores unissexuadas (dioicas), raramente bissexuadas ou polígamas, com simetria radial (actinomorfas), com receptáculo côncavo, em geral trímeras, ou seja, peças florais em múltiplos de 3. Tépalas, geralmente 6, as vezes 4 em dois verticilos, rararmente 9 em 3 verticilos, iguais a desiguais (quando desiguais, as externas menores), caducas precoce ou tardiamente, ou persistentes e aumentadas na cúpula do fruto. Estames, geralmente 3-12. Filetes frequentemente com pares basais de glândulas (estaminódios) que secretam néctar ou perfume, os três estames mais internos geralmente modificados neste tipo de estaminódios. Anteras abrindo por 2 ou 4 valvas que se curvam da base para cima e expõem o pólen pegajoso, em geral dimórficas. Os grãos de pólen desta família não possuem aberturas e a exina é reduzida a pequenos espinhos. As flores geralmente possuem apenas um único carpelo. Ovário do tipo súpero e placentação apical.
O fruto é uma drupa ou do tipo bacáceo (fruto semelhante a bagas), de semente única, em geral associado com o receptáculo carnoso ou lenhoso e persistente, sendo por vezes possível observar as tépalas soldadas ao fruto, com frequência contrastando na cor com o fruto. A base do fruto não possui cúpula, ou apresenta cúpula pouco a muito desenvolvida, envolvendo-o total ou parcialmente. O embrião é grande, com cotilédones carnosos. O endosperma está ausente.
Moscas e abelhas são os polinizadores mais frequentes das flores da família Lauraceae, como também outros insectos, tais como os coleópteros e tisanópteros.[4]
Pares de estaminódios modificados situados na base dos estames produzem fragrância e separam espacialmente os verticilos de estames, por vezes também secretando néctar. Os frutos, do tipo drupa na família de Lauraceae, são dispersos principalmente por aves, mas mamíferos também podem colaborar na dispersão (zoocoria). A coloração do fruto e da cúpula costuma ser contrastante, assim aumentando a atractividade dos frutos.
A família Lauraceae é o maior grupo taxonómico incluído na ordem Laurales, um grupo que nas modernas classificações de base filogenética foi inserido no grande clade das magnoliids, o qual agrupo 4 ordens: (1) Magnoliales; (2) Laurales; (3) Canellales; e (4) Piperales.[5]
Por sua vez, a ordem Laurales agrupa aproximadamente 3400 espécies, que segundo o mais recente sistema classificativo, o sistema APG IV (2016) do Angiosperm Phylogeny Group, se distribuem por 7 famílias: (1) Siparunaceae; (2) Gomortegaceae; (3)Atherospermataceae; (4) Hernandiaceae; (5) Calycanthaceae; (6) Monimiaceae; e (7) Lauraceae.
A ordem Laurales é considerada um grupo monofilético, tendo como sinapomorfias morfológicas potenciais os nós com traços foliares unilacunares, folhas opostas, estaminódios no verticilo interno, pólen com aberturas esculpidas, receptáculo cupuliforme (hipanto) e alguns detalhes da anatomia das sementes, sendo que algumas destas sinapomorfias se perderam em muitas espécies. A monofilia da ordem Laurales é confirmada por análises cladísticas com base em caracteres moleculares e morfológicos.[6] A estrutura da ordem e o posicionamento das Lauraceae constam do seguinte cladograma:
MagnoliidsLauraceae
A família Calycanthaceae é o provável grupo-irmão de todas as outras Laurales.[6][7][8] As outras famílias estão agrupadas no mesmo clado com base na partilha das seguintes sinapomorfias morfológicas: grãos de pólen inaperturados, com exina fina e espinhosa, estames com pares de glândulas, anteras de deiscência valvar e presença de um único óvulo por carpelo.[7][9][10][11]
A família Lauraceae parece ser o grupo irmão da família Hernandiaceae,[5][7] embora estudos moleculares pareçam sustentar uma relação próxima com as Monimiaceae.[5][8][11] A família Lauraceae apresenta diferenças morfológicas relevantes quando comparada com a família Monimiaceae, pois as suas folhas são alternas e espiraladas, enquanto em Monimiaceae são opostas e serreadas, e pela presença de flores com um único carpelo, enquanto em Monimiaceae as flores apresentam múltiplos carpelos. Quando comparada com a família Hernandiaceae, esta possui o ovário ínfero, enquanto nas Lauraceae o ovário é súpero, e quanto ao fruto, em Hernandiaceae os frutos são do tipo noz, frequentemente associados com estruturas acessórias, já em Lauraceae o fruto é do tipo drupa.
A família Lauraceae apresenta a maior biodiversidade entre as Laurales, com o maior número de espécies validamente descritas de entre as famílias incluídas naquela ordem. Os resultados obtidos com recurso a técnicas de biologia molecular demonstram que as Lauraceae em conjunto com as Hernandiaceae e as Monimiaceae constituem um clade monofilético, mas as relações de parentesco com as restantes famílias incluídas de Laurales (na sua presente circunscrição taxonómica) ainda não está completamente esclarecida.[12][13]
A família Lauraceae foi proposta em 1789 por Antoine Laurent de Jussieu sob o nome «Lauri» na sua obra Genera Plantarum, p. 80,[14] publicada naquele ano. Entre os sinónimos de Lauraceae Juss. contam-se Cassythaceae Bartl. ex Lindl. e Perseaceae Horan.,[15] embora tenham tido circunscrição taxonómica muito diferente da actual família Lauraceae, pois eram famílias monotípicas com apenas um género (no caso Cassytha e Persea).
Na sua presente circunscrição taxonómica, a família contém de 45 a 57 géneros,[15] dependendo do autor, com de 2000 a 2500 espécies. O número de espécies e a distribuição natural dos géneros que a seguir se apresentam seguem a obra de Rohwer (1990)[16] e merecem actualização, embora tenham sido adicionados alguns dados retirados de obras mais recentes, como por exemplo, a Flora of China (2008),[17] e Quinet (2005):[18]
O sistema APG IV inclui na família os seguintes géneros:[21]
A espécie da família Lauraceae com maior importância económica é Persea americana, uma árvore cujo fruto é comercializado com o nome de abacate ou avocado. O fruto é utilizado para a confecção de saladas e como base para diversos molhos e pastas. O óleo extraído do fruto e da sua grande semente é utilizado na indústria dos cosméticos.
Muitas espécies da família Lauraceae são usadas como aromatizante ou como tempero por causa de sua fragrância aromática. Um exemplo de uso como aromatizante é a canela, extraída da casca de ramos jovens da espécie Cinnamomum verum, produto que encontra larga utilização culinária, especialmente em doçaria. Muitas vezes é utilizada a casca de espécies estreitamente relacionadas, mas o produto obtido é geralmente de qualidade inferior. A espécie Cinnamomum cassia, a cássia, por exemplo, é usada na produção de um sucedâneo da canela, mas proporciona um cheiro menos intenso e menos uniforme.
O uso das folhas de Laurus nobilis, o louro-real ou louro-verdadeiro, é conhecido da região do Mediterrâneo desde os tempos da Antiguidade Clássica. Já o livro de receitas de Marcus Apicius Gavius aponta o seu uso. Nas tradições da mitologia grega conta-se que Daphne se envolveu num loureiro para se esconder de seu admirador Apolo, que por sua vez contribuiu para que coroas de folhas de louro fossem usadas em sinal de luto. Folhas de louro também eram utilizados na Grécia Antiga para honrar os vencedores olímpicos e no Império Romano os generais vitoriosos eram presenteados com coroas de louro.[3]
Também como tempero são usadas, entre outras espécies, o sassafrás (Sassafras albidum),[22] a Litsea glaucens[3] e o Cinnamomum tamala.[23] Outras espécies, em geral não cultivadas, são também muitos usadas como tempero nas suas regiões de distribuição natural, ao ponto de serem consideradas espécies ameaçadas. Um exemplo desse tipo de uso a partir de população silvestres é o caso de Dicypellium caryophyllaceum.
A partir de algumas espécies são extraídos óleos aromáticos para perfumaria, tais como o óleo de pau-rosa, de Aniba rosaeodora, ou o sassafrás brasileiro, de Ocotea odifera. A indústria farmacêutica utiliza a cânfora, extraída da espécie Cinnamomum camphora, produto para o qual há uma variedade de usos possíveis em diferentes tipos de medicina tradicional.
Várias espécies são utilizadas na produção de madeiras a nível local, embora apenas algumas espécies tenham uso generalizado no mercado madeireiro internacional, com destaque para Chlorocardium rodiaei, Eusideroxylon zwageri, Ocotea porosa e Endiandra palmerstonii.
Das 2200 espécies da família Lauraceae, cerca de 441 espécies estão distribuídas apenas no Brasil, com ocorrência predominante no domínio fitogeográfico da Amazônia. Dessas 441 espécies,[24] 231 são classificadas como sendo espécies endêmicas, ou seja, ocorrem apenas nos domínios brasileiros.
No Brasil ocorrem os seguintes géneros:[24]
No Brasil, as espécies da família Lauraceae possui grande importância económica, principalmente na indústria madeireira, pois sua madeira é extraída e utilizada na fabricação de móveis de luxo.[25] Como também é bastante comum a extração de óleos essenciais e alcaloides utilizados em perfumaria, produção de cosméticos e como matéria-prima de muitos fármacos.[26]
Embora as Lauraceae sejam importantes componentes florestais em muitas partes do mundo, relativamente, algumas poucas espécies possui importância local. O produto notoriamente mais utilizado é o abacate, o fruto de Persea americana, que, além de ser consumido cru, em saladas, vitaminas, doces e alguns pratos salgados, do abacate também se extrai gordura, utilizada na fabricação de cosméticos. A espécie Laurus nobilis, popularmente conhecido como loureiro, suas folhas são amplamente utilizadas, principalmente na culinária como tempero e chás.
Por muito tempo, o principal produto económico da família Lauraceae era a espécie Cinnamomum verum, a canela-do-ceilão, uma pequena árvore de cuja casca é extraída a canela utilizada como especiaria. Outras espécies do género Cinnamomum também são muito utilizadas como especiaria e como produtoras de óleos essenciais, sendo a cânfora (Cinnamomum camphora) uma das representantes mais conhecidas.
Outras espécies apreciadas por suas propriedades aromáticas e medicinais, são utilizadas também como condimentos. Sendo uma delas a espécie Dicypellium caryophyllaceum, popularmente conhecida como pau-cravo ou cravo-do-maranhão, que está incluída na “lista vermelha” de espécies ameaçadas de extinção, devido sua excessiva exploração no passado, principalmente para vias de exportação. Aniba rosaeodora, conhecida como pau-rosa também é uma das espécies incluídas na “lista vermelha”, dela extraída sua essência e utilizada na indústria de perfumaria nacional e internacional. Outras espécies amplamente exploradas e incluída na “Lista vermelha”, principalmente pela qualidade de sua madeira é a Mezilaurus itauba, conhecida como itaúba no Brasil, como também a Ocotea porosa, conhecida como imbuia.
Segundo o Centro Nacional de Conservação da Flora [1](CNCFlora), as espécies vegetais incluídas na “Lista vermelha” de espécies ameaçadas de extinção da família Lauraceae e sua distribuição no Brasil, são:
Informações adicionais, como também outras listas de espécies ameaçadas de extinção podem ser consultadas no site do Centro Nacional de Conservação da Flora.[27]
.jpg)
_2.jpg)
.jpg)
_Mez_(11374100205).jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.JPG)
|ProjektID= ignorado (ajuda) |ProjektID= ignorado (ajuda) |doi= (ajuda). Consultado em 29 de janeiro de 2017[ligação inativa] Lauraceae é uma família de plantas com flor da ordem Laurales que inclui cerca de 2850 espécies validamente descritas, repartidas por 45 géneros, maioritariamente arbustos ou pequenas árvores, perenifólios e aromáticos, embora alguns géneros, nomeadamente Sassafras, incluam espécies decíduas. O género Cassytha diferencia-se dos restantes ao agrupar lianas parasíticas. A família tem distribuição natural em todas as regiões tropicais e subtropicais, com centros de diversidade no Sudeste Asiático e na América do Sul. Entre as espécies mais conhecidas estão o loureiro, o abacateiro, a canela e a canforeira.
Lauraceae este o familie de plante angiosperme din ordinul Laurales. Familia cuprinde aproximativ 55 de genuri și peste 2000 de specii. Majoritatea speciilor sunt răspândite în regiunile calde tropicale, în special în Asia de Sud și Brazilia. Cele mai multe plante sunt aromatice, veșnic verzi. Lauraceele sunt reprezentate de arbori și arbuști.
Lauraceae este o familie de plante angiosperme din ordinul Laurales. Familia cuprinde aproximativ 55 de genuri și peste 2000 de specii. Majoritatea speciilor sunt răspândite în regiunile calde tropicale, în special în Asia de Sud și Brazilia. Cele mai multe plante sunt aromatice, veșnic verzi. Lauraceele sunt reprezentate de arbori și arbuști.
Lagerväxter (Lauraceae), en tropisk och subtropisk växtfamilj som växer framförallt i Sydostasien och Brasilien. Många arter i familjen är städsegröna buskar och träd, med hela, strödda blad och små, tretaliga blommor. Ståndarknapparna öppnas med klaffar. Mogna frön saknar frövita.
Familjen består av 2000-4000 arter i ett drygt 50-tal släkten. Några av de mest kända bruksväxterna är:
Wikimedia Commons har media som rör Lagerväxter.
Lagerväxter (Lauraceae), en tropisk och subtropisk växtfamilj som växer framförallt i Sydostasien och Brasilien. Många arter i familjen är städsegröna buskar och träd, med hela, strödda blad och små, tretaliga blommor. Ståndarknapparna öppnas med klaffar. Mogna frön saknar frövita.
Familjen består av 2000-4000 arter i ett drygt 50-tal släkten. Några av de mest kända bruksväxterna är:
Anibasläktet (Aniba) Avokadosläktet (Persea) Cravo-lagersläktet (Dicypellium) Feberbusksläktet (Lindera) Kalifornialagersläktet (Umbellularia) Kanelsläktet (Cinnamomum) som innehåller kanel, kassiakanel och kamferträd. Kubeba-lagersläktet (Litsea) Lagersläktet (Laurus) Ravensarasläktet (Ravensara) Sassafrassläktet (Sassafras)Defnegiller (Lauraceae). Laurales takımına ait bir bitki familyası.
Çoğu tropikal bölgelerde yayılmış, bir kısmı da subtropikal ve ılıman bölgelerde yayılmış 30-35 cins ve 2500 kadar tür ihtiva eder. Tropik ve subtropikal bölgelerde yayılmış 32 cins ve 2500 kadar tür ihtiva eder. Türkiye'de Laurus nobilis (Akdeniz defnesi) adlı bir tür bulunur.
Ağaç veya çalı şeklinde olan bitkilerdir. Birkaçı otsu parazit olup tümü aromatiktir. Yapraklar basit, derimsi, kulakçıksız, almaşık (nadiren karşılıklı). Tropik türler daima yeşil, ılıman bölgelerde olanlar genellikle yaprağını dökerler.
Çiçekler er dişi, bazen tek eşeyli, kaliks renkli 6 çanak yapraklı (2 dairede). taç yapraklar yoktur. Stamenler her dairede 3 adet olmak üzere 3-4 dairede toplanmıştır. Yumurtalık üst durumlu, tek gözlü ve tohum taslaklıdır.
Meyve üzümsü veya eriksi meyvedir.
Defnegiller (Lauraceae). Laurales takımına ait bir bitki familyası.
Çoğu tropikal bölgelerde yayılmış, bir kısmı da subtropikal ve ılıman bölgelerde yayılmış 30-35 cins ve 2500 kadar tür ihtiva eder. Tropik ve subtropikal bölgelerde yayılmış 32 cins ve 2500 kadar tür ihtiva eder. Türkiye'de Laurus nobilis (Akdeniz defnesi) adlı bir tür bulunur.
Лаврові (Lauraceae) — родина квіткових рослин порядку лавроцвітих (Laurales).
Родина містить 55-62 родів та понад 2000 (ймовірно близько 4000) видів, поширених по всьому світу, переважно у субтропічних і тропічних районах, особливо в Південно-Східній Азії та Бразилії. Більшість представників — ароматичні вічнозелені дерева і кущі, але Sassafras і деякі інші представникі — листопадні, а Cassytha є паразитичними ліанами.
(*: Machilus часто включають до Persea як підрід)
Лаврові (Lauraceae) — родина квіткових рослин порядку лавроцвітих (Laurales).
Родина містить 55-62 родів та понад 2000 (ймовірно близько 4000) видів, поширених по всьому світу, переважно у субтропічних і тропічних районах, особливо в Південно-Східній Азії та Бразилії. Більшість представників — ароматичні вічнозелені дерева і кущі, але Sassafras і деякі інші представникі — листопадні, а Cassytha є паразитичними ліанами.
Lauraceae hay họ Nguyệt quế, trong một số sách vở về thực vật tại Việt Nam gọi là họ Long não, nhưng tại Wikipedia gọi theo tên thứ nhất do tên khoa học của họ này lấy theo tên gọi của chi nguyệt quế là Laurus mà không lấy theo tên gọi của chi chứa long não và quế là Cinnamomum. Họ này là một nhóm thực vật có hoa nằm trong bộ Nguyệt quế (Laurales). Họ này chứa khoảng 55 chi và trên 2.000 (có thể nhiều tới 4.000) loài phân bổ rộng khắp thế giới, chủ yếu trong các khu vực nhiệt đới, đặc biệt là ở khu vực Đông Nam Á và Brasil. Chúng chủ yếu là các loại cây thường xanh thân gỗ hay cây bụi có hương thơm, nhưng chi Sassafras và một hoặc hai chi khác là các loại cây sớm rụng, còn Cassytha (tơ xanh) là chi chứa các loài dây leo sống ký sinh.
Các loại cây thân gỗ trong họ Nguyệt quế chiếm ưu thế trong các cánh rừng nguyệt quế trên thế giới, có tại một số khu vực ẩm ướt của vùng cận nhiệt đới và ôn đới thuộc Bắc và Nam bán cầu, bao gồm các đảo thuộc Macaronesia, miền nam Nhật Bản, Madagascar, và miền trung Chile.
Có ba mục đích sử dụng chính của các loài cây trong họ này. Hàm lượng cao của tinh dầu tìm thấy trong nhiều loại thuộc họ Lauraceae. Các tinh dầu này là nguyên liệu quan trọng cho nhiều gia vị và sản xuất nước hoa. Lê dầu cũng cho quả chứa nhiều tinh dầu hiện nay được trồng nhiều tại khu vực nhiệt đới trên thế giới. Một vài loài còn cung cấp gỗ.
Trong số được biết nhiều nhất là các chi sau, là các chi có các loài được sử dụng ở phạm vi thương mại:
Lauraceae hay họ Nguyệt quế, trong một số sách vở về thực vật tại Việt Nam gọi là họ Long não, nhưng tại Wikipedia gọi theo tên thứ nhất do tên khoa học của họ này lấy theo tên gọi của chi nguyệt quế là Laurus mà không lấy theo tên gọi của chi chứa long não và quế là Cinnamomum. Họ này là một nhóm thực vật có hoa nằm trong bộ Nguyệt quế (Laurales). Họ này chứa khoảng 55 chi và trên 2.000 (có thể nhiều tới 4.000) loài phân bổ rộng khắp thế giới, chủ yếu trong các khu vực nhiệt đới, đặc biệt là ở khu vực Đông Nam Á và Brasil. Chúng chủ yếu là các loại cây thường xanh thân gỗ hay cây bụi có hương thơm, nhưng chi Sassafras và một hoặc hai chi khác là các loại cây sớm rụng, còn Cassytha (tơ xanh) là chi chứa các loài dây leo sống ký sinh.
Các loại cây thân gỗ trong họ Nguyệt quế chiếm ưu thế trong các cánh rừng nguyệt quế trên thế giới, có tại một số khu vực ẩm ướt của vùng cận nhiệt đới và ôn đới thuộc Bắc và Nam bán cầu, bao gồm các đảo thuộc Macaronesia, miền nam Nhật Bản, Madagascar, và miền trung Chile.
Có ba mục đích sử dụng chính của các loài cây trong họ này. Hàm lượng cao của tinh dầu tìm thấy trong nhiều loại thuộc họ Lauraceae. Các tinh dầu này là nguyên liệu quan trọng cho nhiều gia vị và sản xuất nước hoa. Lê dầu cũng cho quả chứa nhiều tinh dầu hiện nay được trồng nhiều tại khu vực nhiệt đới trên thế giới. Một vài loài còn cung cấp gỗ.
Trong số được biết nhiều nhất là các chi sau, là các chi có các loài được sử dụng ở phạm vi thương mại:
Cinnamomum: Các loài quế, long não Laurus: Nguyệt quế Lindera: Persea: Lê dầu Sassafras:Lauraceae Juss., 1789
Синонимы
Ла́вровые (лат. Lauraceae) — семейство цветковых растений порядка Лавроцветные (Laurales).
Представители семейства распространены повсеместно, преимущественно во влажных тропических и субтропических областях Старого и Нового Света.
Большинство из них — ароматические вечнозелёные деревья или кустарники, но Сассафрас (Sassafras) и ещё один-два рода — листопадные, а род Кассита (Cassytha) принадлежит к паразитическим лианам.
Листорасположение очерёдное, реже супротивное. Листья простые, цельнокрайние или лопастные, кожистые, без прилистников.
Соцветие метельчатое, зонтичное или кистевидное. Цветки лавровых актиноморфные, обоеполые или однополые, в последнем случае растения однодомные, циклические, обычно трёхчленные (коричник, авокадо), редко двучленные (у лавра) и пятичленные. Листочки околоцветника в числе 6, свободные, в двух кругах, зеленоватые или желтоватые. Тычинки в числе 9, 12 или более, с 4—8 пыльниками, в трёх или четырёх кругах, часть их (а в женских цветках все) редуцирована до стаминодиев, при основании нередко с желёзками. Пыльники 2—4-гнездные, с очень характерными откидывающими клапанами. Гинецей ценокарпный, из двух-трёх плодолистиков. Завязь верхняя, очень редко нижняя, с одной анатропной семяпочкой, погруженная в полое цветоложе; столбик один; рыльца мелкие, простые или с 2—3 лопастями.
Наиболее часто строение цветков лавровых отвечает формулам: ∗ P 2 + 2 A 2 + 2 + 2 + 2 G ( 2 _ ) {displaystyle ast P_{2+2};A_{2+2+2+2};G_{({underline {2}})}} 
Плод — односемянная ягода или костянка, причем плод может быть и сухим. Если плод сухой, то купула вместе с плодом напоминает жёлудь дуба. Семена без эндосперма; зародыш прямой; семядоли толстые, мясистые.
Для представителей семейства характерно содержание слизей, эфирных масел, горьких веществ.
Лавровые имеют важное хозяйственное значение как растения, поставляющие корицу, ароматичную древесину и являющиеся источником получения естественной камфоры, сассафраса, некоторых эфирных и технических масел и других веществ.
Листья благородного лавра используются в консервном деле и как пряность. Авокадо разводится как плодовое растение, доставляющее высокомасличные и питательные плоды.
Многие виды лавровых широко используются для создания лесных и лесозащитных насаждений и в декоративных целях.
Семейство включает не менее 57[3][4] родов и более 2900[4] (возможно, более 4000) видов:
Ла́вровые (лат. Lauraceae) — семейство цветковых растений порядка Лавроцветные (Laurales).
Представители семейства распространены повсеместно, преимущественно во влажных тропических и субтропических областях Старого и Нового Света.
樟科（学名：Lauraceae）是木兰类植物樟目的一科，现存50属2500-3000种，中国有24属400多种[1]。
主要分布于热带至亚热带；中国主产于秦岭、淮河以南地区，少数种类可分布至北方，多为组成常绿阔叶林树种。樟科植物大多是热带雨林地区的典型植物，为山地森林的重要成分，它们在排水良好的土壤上及沼泽地或河岸上均可生长。
本科乔木多为珍贵用材树种，有些是香料植物。例如引入栽培的鳄梨，果可食或作罐头；玫瑰木、樟树、黄樟等可提供芳香油，其中樟树和黄樟还可制造樟脑。
分類 界 : 植物界 Plantae 階級なし : 被子植物 Angiosperms 階級なし : モクレン類 Magnoliids 目 : クスノキ目 Laurales 科 : クスノキ科 Lauraceae 学名 Lauraceae本文参照
クスノキ科（楠科、学名：Lauraceae）とは、55属2000種以上を含む被子植物の科。多くは温帯南部や熱帯、特にアジア南東部やブラジルに分布する。日本ではタブノキをはじめ照葉樹林の構成種を多く含む。大部分の種は常緑（一部落葉）高木ないし低木だが、スナヅル属（Cassytha）はつる性の寄生植物である。
精油を含み、芳香をもつ種が多い。そのためクスノキ（防虫剤などになる樟脳を採る）や、シナモン、ゲッケイジュ（香辛料）、クロモジ（爪楊枝の材料、香料のクロモジ油も採れる）などが利用される。またアボカドは脂肪分に富む果樹として有名。
花は小さく目立たないものが多い。花被は内・外3枚ずつ（花びらとがくに相当するが明らかな区別はない）。果実は液果で種子を1個含む。
APG植物分類体系ではクスノキ目に入れる。
クロンキスト体系でもクスノキ目である。
クスノキ科（楠科、学名：Lauraceae）とは、55属2000種以上を含む被子植物の科。多くは温帯南部や熱帯、特にアジア南東部やブラジルに分布する。日本ではタブノキをはじめ照葉樹林の構成種を多く含む。大部分の種は常緑（一部落葉）高木ないし低木だが、スナヅル属（Cassytha）はつる性の寄生植物である。
精油を含み、芳香をもつ種が多い。そのためクスノキ（防虫剤などになる樟脳を採る）や、シナモン、ゲッケイジュ（香辛料）、クロモジ（爪楊枝の材料、香料のクロモジ油も採れる）などが利用される。またアボカドは脂肪分に富む果樹として有名。
花は小さく目立たないものが多い。花被は内・外3枚ずつ（花びらとがくに相当するが明らかな区別はない）。果実は液果で種子を1個含む。
녹나무과(---科, 표준어: 녹나뭇과, 학명: Lauraceae 라우라케아이[*])는 녹나무목의 과이다.[1]
주로 열대에서 난대에 걸쳐 널리 분포하고 있으며, 전 세계에 40속의 약 1,500종 정도가 알려져 있는데, 한국에는 녹나무·생강나무·백동백나무·비목나무 등의 7속 14종 가량이 분포하고 있다.
대부분 상록의 교목이지만 낙엽이지는 것도 있고, 또 잎이 없이 기생을 하는 덩굴 식물도 있다. 대부분 향기가 있는 휘발성 기름(정유)을 가지고 있어서, 잎을 문지르거나 가지를 자르면 좋은 향기가 난다. 잎은 가장자리가 밋밋하거나 손바닥과 같이 3갈래로 나뉘어 있고, 어긋나며 턱잎은 없다. 꽃은 작고 방사대칭으로, 잎겨드랑이에 원추상·총상 또는 산형상으로 모여 피며, 양성화이거나 또는 암수딴그루이다. 꽃은 3수성이나 드물게는 2수성인 것도 있는데, 꽃덮이는 엷은 녹황색 또는 흰색을 띠깃 2줄로 배열되어 있다. 수술의 수는 꽃덮이조각의 2배이며 보통 4줄로 배열되는데, 이것이 모두 수술의 역할을 하는 경우는 거의 없고, 보통 가장 안에 있는 것은 퇴화되어 헛수술로 변형되거나 없어져버린다. 한편, 밖으로부터 세 번째 줄의 수술대 밑부분에는 1쌍의 꿀샘이 있는데, 특히 이것을 가진 꽃밥은 안으로 향하는 다른 꽃밥과 달리 밖으로 향하고 있다. 꽃밥에는 판이 있는 창이 있으며, 이것이 아래에서 위로 열려 꽃가루가 방출된다. 암술은 1개이고 씨방은 상위인데, 안에는 1개의 방이 있으며 속에 1개의 밑씨가 늘어져 달린다. 열매는 액과 또는 핵과이다.
2016년 APG IV 분류 체계에서는 녹나무과를 목련군 녹나무목 아래에 분류하며,[2] 이는 2009년 APG III 분류 체계, 2003년 APG II 분류 체계 및 1998년 APG 분류 체계의 분류와 동일하다.[3][4][5]
