Emus have the ability to communicate by using an inflatable neck sack, and can create sounds loud enough to be heard 2 km away. The name "emu" resembles its signature call, heard as "e-moo". Translating these calls is the main form of receiving communication, aside from visually interpreting body language. During courtship, the emu male and female participate in a dance consisting of struts and snake-like head movements. Males must make the correct moves, otherwise the female can rapidly change her mind and become aggressive.
Communication Channels: visual ; acoustic
Perception Channels: visual ; tactile ; acoustic ; chemical
The emu lives in abundance in mainland Australia. In Tasmania however, the population was decimated when it was hunted by European settlers.
US Migratory Bird Act: no special status
US Federal List: no special status
CITES: no special status
State of Michigan List: no special status
IUCN Red List of Threatened Species: least concern
If given the opportunity, emus will forage on crops. Farmers now install tall fences so emus cannot access farmland. In the early 1930s, a large migration of emus to an agricultural town ended violently. The emus spoiled or consumed vast wheat fields. The military was called in to eradicate the emus in what some call the "Emu War". However the operation was unsuccessful. The emus have natural camouflage and ability to flee, which allowed them to avoid detection.
Negative Impacts: crop pest
Emus produce oil that has been used for medicinal purposes for hundreds of years. A short list of therapeutic effects include lowering cholesterol, treating allergies, preventing scarring and stretch marks, and treating headaches. Tests suggest statistically that emu oil is a superior skin cream to mineral oil-based products. Emus have also been hunted for meat by aboriginal people and contemporary Australians.
Positive Impacts: food ; source of medicine or drug
Emus disperse seeds of many low growing plants over wide ranges, because of their nomadic migratory patterns. Some seeds have a specialized coating that, after digestion, increases their chances of sprouting. The emu can impact farmlands that are not fenced in, due to the herd growing nature of migrating emus searching for food. Many small insects fall prey to the emus, who will eat opportunistically. Emus are often hunted by dingoes and hawks. Internal parasites have been documented in emus. Roundworms have caused illnesses and deaths of captice emus via cerebrospinal nematodiasis. Lungworms inhabit respiratory organ and nematodes infect the brains of emus.
Ecosystem Impact: disperses seeds
Commensal/Parasitic Species:
Emus primarily feed on fruits, seeds, insects, and small animals. Emus will also feed on animal droppings, and will reject leaves and dry grasses. Emus have no crop for storing or breaking down food, but instead have a modified esophagus that is able to store food upwards of 30 minutes before entering the stomach. Since emus may experience starvation for weeks, they are able to store large amounts of fat in preparation. Emus are able to lose more than half their body mass during these long starvation periods. This adaptation also allows the male emus to endure an entire encubation period without food.
Animal Foods: mammals; amphibians; reptiles; insects; terrestrial non-insect arthropods
Plant Foods: wood, bark, or stems; seeds, grains, and nuts; fruit
Other Foods: dung
Primary Diet: carnivore (Insectivore ); herbivore (Frugivore , Granivore , Lignivore); omnivore ; coprophage
Emus (Dromaius novaehollandiae) are found exclusively in Australia and inhabits nearly the entire continent. Lower densities exist along the eastern coast and toward the center of the island. The number of individuals varies around 700,000, and is dependent on the seasonal rains.
Biogeographic Regions: australian (Native )
Other Geographic Terms: island endemic
Emus, with their nomadic lifestyle, will occupy nearly all available biomes in Australia. Savannah forest, grassland, and subtropical climates are preferred. Emus tend to gravitate toward areas with standing water and are seen most often in savannah areas. They avoid heavily wooded areas and desertified regions, due to water needs.
Range elevation: 0 (low) m.
Average elevation: 330 m.
Habitat Regions: temperate ; terrestrial
Terrestrial Biomes: desert or dune ; savanna or grassland ; forest
Other Habitat Features: agricultural
When in captivity, under a regular hydration and feeding schedule, emus are able to live up to 20 years. Emus in the wild experience many more stresses, including dry periods and starvation, which reduces their lifespan to a max of ten years.
Range lifespan
Status: wild: 5 to 10 years.
Average lifespan
Status: wild: 7 years.
Range lifespan
Status: captivity: 15 to 20 years.
Average lifespan
Status: captivity: 16 years.
Typical lifespan
Status: wild: 5 to 10 years.
Average lifespan
Status: wild: 7 years.
Typical lifespan
Status: captivity: 15 to 20 years.
Average lifespan
Status: captivity: 16 years.
Emus have many physical characteristics in common with the ostrich, which are the only birds taller than the emu. Emus can reach a maximum height of 190 cm, with the average at 175 cm. Emus feet are similar in design to other running birds, having three forward-facing toes and no rearward-facing toes. Emus have long bare legs, similar to other flightless birds Ratites. Emus are the only bird with calf muscles, making them more adapted to sprinting and long distance running. These strength adaptations allow them to sustain speeds up to 13.4 m/s, with an average 3 meter stride. The high strength of these legs allows them to perform extremely powerful kicks capable of breaking through fences or maiming predators. The average weight of an emu is 36 to 40 kilograms, with females being slightly by not significantly larger. Their plumage of shaggy dark brown feathers is not streamlined, as its main purpose is insulation from direct sunlight. This plumage has some variation due to environment, and will often reflect the general hue of its surroundings. Young emus will have additional camouflage in the form of longitudinal tan stripes on their much thinner plumage. Emus have very small vestigial wings capable of flapping, although they do not aid in mobility. They have a long, sparsely covered neck that is whitish-blue. Their heads are covered in wispy black feathers, and have a large black beak specialized for grazing.
Range mass: 36 to 40 kg.
Range length: 190 (high) cm.
Average length: 175 cm.
Sexual Dimorphism: female larger
Other Physical Features: endothermic ; bilateral symmetry
The primary predator of emus are dingoes. Dingoes mainly threaten the nests, consuming the eggs. One dingo will distract the incubating male, so that the nest becomes exposed. When attacking emus, predators will target the head and neck. To defend against dingo attacks, emus exploit their height by quickly leaping away. Emus will leap to put distance between the dingo's mouth and their neck. This is often accompanied by a kicking defense, which can be lethal for the dingo. Against eagles and hawks, emus have little practical defense. The wedge-tailed eagle, will attempt to break their neck by tackling them after a dive. Emus can only run wildly and unpredictably, seeking cover (a rarity in their habitat).
Known Predators:
Anti-predator Adaptations: cryptic
Emus exhibit polyandrous breeding patterns, but not all females engage multiple partners. Mating season begins in December-January, which starts with the male and female emu engaging in a courtship dance. The result is dependent on the male emu's performance; if his it is unsatisfactory the female may become aggressive. Success of the male emu means up to five months of mating privileges with the courted female. Before the female emu lays her eggs, their male counterpart may court other females before being occupied with incubation. After the males begin the incubation period, the female emus will seek to mate with unoccupied males. Most female emus engage in post-mating period polygamy, however not without a cost. Female emus run the risk of losing their mate, which could mean her eggs will not be incubated. To prevent this, some will guard the male from accessing other females. In the relationship, the female emu is most responsible for keeping order in the pair formation, until incubation begins when the male becomes aggressive to all other emus.
Mating System: polygynandrous (promiscuous)
When emus reach sexual maturity at 18 to 20 months, they engage in mating practices. After pairing, emus will breed until eggs are laid. From insemination, this is 48 to 56 days. Female emus are able to store sperm, allowing them to continue laying eggs every 3 days after her initial clutch. This initial clutch can range from 5 to 24 eggs. She will create more nests if necessary, which will be incubated by another male emu. A single nest may contain the eggs of several females. Male emus are responsible for egg incubation, which starts after the last egg is laid in order to minimize the incubation period. In the incubation period, male emus generally do not consume food, drink, or pass waste; they are able to survive on stored fat alone. After 48 to 56 days of incubation, the all the eggs will hatch within a period of days. The average birthweight is 500 grams.
Breeding interval: Emus begin their breeding cycle once yearly.
Breeding season: Emus begin breeding in December to January, up to once daily. Nesting occurs around 50 days after breeding.
Range eggs per season: 5 to 24.
Average eggs per season: 10.
Range time to hatching: 48 to 56 days.
Average time to hatching: 50 days.
Range time to independence: 15 to 18 months.
Average time to independence: 18 months.
Range age at sexual or reproductive maturity (female): 18 to 20 months.
Average age at sexual or reproductive maturity (female): 18 months.
Range age at sexual or reproductive maturity (male): 18 to 20 months.
Average age at sexual or reproductive maturity (male): 18 months.
Key Reproductive Features: iteroparous ; seasonal breeding ; gonochoric/gonochoristic/dioecious (sexes separate); sexual ; oviparous ; sperm-storing
After female emus lay their eggs, they have little to do with them other than occasionally visiting the incubating male. Male emus are defensive toward all other emus, and takes great care in protecting the nest. Male emus find a suitable location for their mate's eggs, and will build up a bed of dead grass and foliage surrounded by larger brush. Because this nest is largely flat, male emus take special care to gather the eggs that roll away. Male emus rotate and turn the eggs every few hours to ensure consistency of incubation and hatching time. After hatching, males will protect the flock and teach them how to procure food. Males maintain their aggressive disposition toward all other emus, even the mother. This period of dependence lasts up to 7 months, after which the emus are fully grown. Emus are independent from the flock in 15 to 18 months.
Parental Investment: male parental care ; pre-fertilization (Protecting: Male); pre-hatching/birth (Provisioning: Male, Protecting: Male); pre-independence (Provisioning: Male, Protecting: Male); extended period of juvenile learning
Die emoe (Dromaius novaehollandiae) is 'n loopvoël wat verwant is aan die volstruis en inheems aan Australië is. Dit is die enigste oorlewende spesie van die genus Dromaius en word aangetref oor die hele Australiese kontinent, behalwe in (menslike) digbevolkte, digbebosde en woestynagtige gebiede.[2] Dit is die tweede grootste lewende voël in die wêreld volgens hoogte (naas sy eweknie die volstruis), word 1,50 tot 2 meter hoog en weeg tot 60 kg. Die mannetjie is gewoonlik heelwat kleiner. 'n Emoe het 'n maklik-herkenbare voorkoms met sy lang nek en lang bene wat hom in staat stel om treë van tot 275 cm (9 voet) te gee. Emoes in die natuur handhaaf 'n gemaklike hardlooppas, maar kan ook vinnig hardloop en haal oor kort ente tot 50 km/h.[3] Mannetjies, sowel as wyfies het bruin grysbruin vere en 'n bloukleurige nek met yl vere daarop.
Emoes is ook die slimste spesie van die voëlklas en daar word met emoes regoor die wêreld geboer. Emoes is oppertunisties-nomadiese trekvoëls, hulle trek agter die reën aan op soek na saad, blomme, vrugte, knoppe, insekte of enige iets anders wat voorkom.
Emoes lewe meestal alleen. Soms kom hulle wel in groter troppe voor, maar dan is dit slegs om meer voedsel te bekom. Hulle leef van 'n verskeidenheid plante en insekte, maar mag soms vir weke honger ly. Emoes neem klippies, glasskerwe en stukkies metaal in om te help om hul kos fyn te maal in die verteringstelsel. Hulle drink af-en-toe, maar neem redelike hoeveelhede water in wanneer die geleentheid opduik. Emoes sal in water sit en kan ook swem.
Emoes slaap nie aaneenlopend deur die nag nie, maar in kort rukkies terwyl hulle op die grond sit. Hulle is nuuskierige diere en is bekend om ander diere en mense dop te hou. Die emoe maak geluide wat bestaan uit 'n harde geboe, gedrom en 'n gekreun wat tot 2 km ver gehoor kan word.
Die emoe was 'n belangrike bron van vleis vir die Aboriginiese Australiërs in die gebiede waar dit volop voorgekom het. Die vet van die emoe is gebruik as tradisionele medisyne deur dit aan die vel te smeer. Dit was gebruik vir seremoniële lyfversiering, sowel as 'n nuttige smeermiddel vir gereedskap en implemente, bv. die coolamon, 'n soort drasak wat van boombas gemaak is.[4]
As voedsel, noem die inheemse mense van Aranda in Sentraal-Australië se Noordelike Gebied voorbeelde van hoe om emoe in die bos gaar te maak. Hul noem die gereg Kere ankerre.
In die moderne era word kommersieel met emoes geboer vir hul vleis, eiers, olie, huide en selfs kleurvolle vere. Kommersiële emoe-boerdery, gebaseer op stoetteling in aanhouding, is sedert 1987 in Wes-Australië van stapel gestuur en in 1990 is die eerste groep geslag.[5] Benewens in Australië, word daar op groot skaal met emoes geboer in Noord-Amerika, met 1 miljoen voëls in die VSA, en China, en in 'n mindere mate in sommige ander lande. Emoes teel goed aan in aanhouding, en word in groot oop kampe gehou om been- en spysverteringsprobleme te voorkom weens lae aktiwiteit. Hulle word gewoonlik graan gevoer met groen weiding as byvoeding, en word geslag op 'n ouderdom van 50–70 weke. Hulle eet tweemaal per dag en verkies 2.25 kg blare met elke maaltyd.
Kreunende en sissende emoe, let op die opgeblaasde nek
Kop en nek van 'n tipiese emoe.
Emoe-kuiken
Rustende emoe
Emoe met 'n paar jongelinge
Emoe in die dieretuin in Melbourne
Relatiewe hoogte van die mens, die Australiese emoe en die koningeiland-emoe.
- Museum specimen -
Die emoe (Dromaius novaehollandiae) is 'n loopvoël wat verwant is aan die volstruis en inheems aan Australië is. Dit is die enigste oorlewende spesie van die genus Dromaius en word aangetref oor die hele Australiese kontinent, behalwe in (menslike) digbevolkte, digbebosde en woestynagtige gebiede. Dit is die tweede grootste lewende voël in die wêreld volgens hoogte (naas sy eweknie die volstruis), word 1,50 tot 2 meter hoog en weeg tot 60 kg. Die mannetjie is gewoonlik heelwat kleiner. 'n Emoe het 'n maklik-herkenbare voorkoms met sy lang nek en lang bene wat hom in staat stel om treë van tot 275 cm (9 voet) te gee. Emoes in die natuur handhaaf 'n gemaklike hardlooppas, maar kan ook vinnig hardloop en haal oor kort ente tot 50 km/h. Mannetjies, sowel as wyfies het bruin grysbruin vere en 'n bloukleurige nek met yl vere daarop.
Dromaius novaehollandiae ye una especie d'ave estrutioniforme de la familia Dromaiidae.[2] Ye un ave non voladora, y ye, dempués del avestruz, la segunda en tamañu. Ye nativa d'Australia y l'únicu miembru viviente del xéneru Dromaius. Antes clasificar dientro de la familia Casuariidae,[3] pero agora considerar miembru d'una familia independiente Dromaiidae.[2]
Estes aves d'un color castañu claro, algamen los 2 metros d'altor y pesen unos 45 kilogramos. L'emú común distribúyese xeográficamente pol continente Australianu, evitando árees densamente poblaes, montes trupos y árees grebes. Los emúes pueden percorrer grandes distancies al trote, y si ye necesariu corriendo a toa velocidá, algamando los 50 kilómetru per hora mientres dellos kilómetros.[4] Son nómades, y pueden viaxar grandes distancies p'atopar comida, que componse de plantes ya inseutos (omnívoros).
La subespecie d'emú de Tasmania escastar cola llegada de los europeos en 1788; la distribución de la subespecie qu'ocupa'l continente (Australia), tamién foi afeutada negativamente na so población poles actividaes humanes. Anguaño nun ye común na mariña oriental, onde sigo lo foi; otra manera, el desenvolvimientu d'agricultura y la provisión d'agua para riego nel interior d'Australia, aumentó la so área de distribución xeográfica. L'emú ye criáu pal aprovechamientu del so carne, aceite y cueru.
Dos taxones d'emú que yeren comunes n'Australia enantes de la llegada de los europeos escastáronse al poco tiempu: l'emú pequeñu (Dromaius baudinianus) y l'emú negru (Dromaius novaehollandiae ater). L'emú común, entá ye común na actualidá. La población varia de década en década, principalmente dependiendo de l'agua; envalórase que la población del Emú ye de 625 000 a 725 000 exemplares, con 100 000 a 200 000 n'Australia Occidental y el restu principalmente en Nueva Gales del Sur y Queensland.[5]
El Dromaius novaehollandiae diemenensis, ye una subespecie conocida col nome común d'emú de Tasmania, que escastóse alredor de 1865.
Introduciéronse los emúes na Isla María y na Isla Canguro cerca de Tasmania nel sieglu XX y estableciéronse poblaciones de cría.
Hai tres subespecie esistentes n'Australia:
La especie describióse primero sol nome de Casuario de Nueva Holanda nel Viaxe d'Arthur Phillip: "Voyage to Botany Bay", publicáu en 1789.[6] La especie describir el ornitólogu John Latham, que collaboró nel llibru d'Arthur Phillip y realizó les primeres descripciones d'esta ave y nomó a otres munches especies d'aves australianes; el so nome provién del llatín y significa "rápido de Nueva Hollanda". La etimoloxía del nome común "Emú" ye incierta, pero piénsase que provién d'una pallabra árabe utilizada col enfotu de indicar: "páxaru o ave grande" que s'utilizó polos esploradores portugueses pa describir el casuario en Nueva Guinea.[5]
Los emúes son aves non voladores, del grupu Ratite, grandes qu'algamen los dos metros d'altor (de 1 a 1.3 metros al llombu) y pesen ente 30 y 45 kilogramos.[5] Tienen ales rudimentaries pequeñes y un pescuezu llargu y piernes fuertes.
La so habilidá pa correr a velocidaes altes ye debida a una musculatura de los miembros pelvianos favorablemente especializada. Los sos pies tienen namái tres deos y un númberu similarmente amenorgáu de güesos y el pie acomuñáu colos músculos; son les úniques aves colos músculos del gastrocnemius na parte de tras, baxa de la piernes. Los músculos del miembru pelviano del emú tien una contribución similar pa sumar la masa del cuerpu como los músculos del vuelu.[7]
Los emúes tienen el plumaxe color castañu a gris amorenáu d'apariencia lanuda; les puntes de les plumes son negres. La radiación solar ye absorbida poles puntes, y el plumaxe internu sueltu o entestáu aislla la piel. Al calor resultante que flúi a la piel pol aislamientu,[8] dexando a l'ave ser activu mientres el calor del día. Una única traza de la pluma del emú ye'l so raquis doble que surde d'un solu tueru. Los sexos son similares n'apariencia.
Nos díes bien calientes, los emúes asuellen pa caltener la temperatura del cuerpu, los sos pulmones trabayen como refrixeradores de evaporación y, al contrariu de delles otres especies, los niveles baxos resultantes de dióxidu de carbonu nel sangre nun paecen causar alkalosis.[9] P'alendar de normal en tiempu de refrigeración, tienen grandes y múltiples pasaxes nasales. L'aire fresco calezse como'l que traviesa los pulmones, estrayyendo'l calor de la rexón nasal. Nel tafaríu, los turbinetes nasales fríos del emú entiesten el mugor escontra fuera y absorber p'alendar.[10]
Los emúes críen y apáriense mientres los meses de branu n'avientu y xineru, y puede permanecer xuntos mientres aproximao cinco meses. El machu apariar nos meses más frescos de mayu y xunu. Mientres la estación de la cría, los machos esperimenten cambeos hormonales, inclusive un aumentu nos niveles de les hormones de luteinización y la testosterona, les sos testículos aumenten los sos tamañu al doble.[11] los machos pierden el so mambís y constrúin un nial aspru nuna fondigonada semiprotegido na tierra greba con verde, ramines y fueyes. La fema pon tolos díes unu o dos güevos, al tercer día la postura de les femes tienen un promediu de 11 güevos, (pudiendo ser hasta 20 güevos) bien grande, de cascarón gruesu, los güevos color verde escuru. Los güevos tienen en promediu 134 x 89 milímetros y pesen ente 700 y 900 gramos,[12] aproximao equivalente a 10 a 12 güevos de pites nel volume y pesu. El primer escurrimientu de ximielgos n'ave genéticamente idénticos atopar nel emú.[13]
El machu ponse lluezu dempués de que la so compañera empieza a poner, y empieza a guarar los güevos enantes de completar la puesta. Mientres esti tiempu, nun come, bebe o defeca, y namái se pon de pies aproximao 10 vegaes per día. Mientres ocho selmanes d'incubación, va perder una tercer parte del so pesu y namái va sobrevivir cola grasa depositada nel so cuerpu y llevántase mientres la rosada de la mañana. Como con munches otres aves australianes, la infidelidá ye la norma pa los emú, a pesar de l'atadura inicial: una vegada que'l machu empezó a guarar, les femes apariar con otros machos y pueden poner en múltiples niales; la metá los pitucos nuna camada pueden ser criaos por otros machos, o por nengún machu.[14] Delles femes quédense y defenden el nial hasta que los pitucos nacen, nuna estación bona, un emú fema puede añerar tres veces.[15]
La incubación dura unos 56 díes, los pitucos salíos del cascarón son activos y pueden dexar el nial a los pocos díes. De pies tienen 25 centímetros d'altu y tienen una coloración castaña distintivu y rayes color crema como camuflaje, que se pierde a los trés meses. Los machos tán 18 meses colos pitucos, defendiéndolos y enseñándo-yos cómo atopar comida.[12] Los pitucos crecen bien rápido y son maduros sexualmente a los 12 o 14 meses; anque pueden permanecer col so grupu familiar mientres otros seis meses depués de lo cual dixébrense pa criar mientres la so segunda estación. Los emúes viven ente 10 y 20 años,[16] les aves en cautividá pueden vivir más qu'aquélles n'estáu selvaxe.
Esta páxina forma parte del wikiproyeutu Aves, un esfuerciu collaborativu col fin d'ameyorar y organizar tolos conteníos rellacionaos con esti tema. Visita la páxina d'alderique del proyeutu pa collaborar y facer entrugues o suxerencies. Dromaius novaehollandiae ye una especie d'ave estrutioniforme de la familia Dromaiidae. Ye un ave non voladora, y ye, dempués del avestruz, la segunda en tamañu. Ye nativa d'Australia y l'únicu miembru viviente del xéneru Dromaius. Antes clasificar dientro de la familia Casuariidae, pero agora considerar miembru d'una familia independiente Dromaiidae.
Estes aves d'un color castañu claro, algamen los 2 metros d'altor y pesen unos 45 kilogramos. L'emú común distribúyese xeográficamente pol continente Australianu, evitando árees densamente poblaes, montes trupos y árees grebes. Los emúes pueden percorrer grandes distancies al trote, y si ye necesariu corriendo a toa velocidá, algamando los 50 kilómetru per hora mientres dellos kilómetros. Son nómades, y pueden viaxar grandes distancies p'atopar comida, que componse de plantes ya inseutos (omnívoros).
La subespecie d'emú de Tasmania escastar cola llegada de los europeos en 1788; la distribución de la subespecie qu'ocupa'l continente (Australia), tamién foi afeutada negativamente na so población poles actividaes humanes. Anguaño nun ye común na mariña oriental, onde sigo lo foi; otra manera, el desenvolvimientu d'agricultura y la provisión d'agua para riego nel interior d'Australia, aumentó la so área de distribución xeográfica. L'emú ye criáu pal aprovechamientu del so carne, aceite y cueru.
Adi emu (lat. Dromaius novaehollandiae) - emu cinsinə aid heyvan növü.
An emou boutin (liester : emoued boutin)[1], pe emou Aostralia(Daveoù a vank), a zo ur spesad evned bras ha dic'houest da nijal, Dromaius novaehollandiae an anv skiantel anezhañ.
Anvet e voe Casuarius N. Hollandiae (kentanv) da gentañ-penn (e 1790) gant an evnoniour saoz John Latham (1740-1837).
Hollzebrer eo ar spesad[2].
Hiziv an deiz ne gaver nemet an isspesad D. n. novaehollandiae e douar-bras Aostralia dre m'eo aet da get an tri isspesad all :
hag int diskaret gant an drevadennerien europat.
a vo kavet e Wikimedia Commons.
An emou boutin (liester : emoued boutin), pe emou Aostralia(Daveoù a vank), a zo ur spesad evned bras ha dic'houest da nijal, Dromaius novaehollandiae an anv skiantel anezhañ.
Anvet e voe Casuarius N. Hollandiae (kentanv) da gentañ-penn (e 1790) gant an evnoniour saoz John Latham (1740-1837).
L'emú (Dromaius novaehollandiae) és l'ocell nadiu més gros d'Austràlia i l'únic membre existent del gènere Dromaius. És també el segon ocell més gros del món, després de l'estruç.
Els emús són d'un color castany suau, arriben a fer 2 metres d'alçada i pesen al voltant dels 45 quilos. Són nòmades i es mouen grans distàncies per alimentar-se de plantes i insectes. Poden arribar als 50 km/h durant uns quants quilòmetres.
La seva carn resulta gustosa.
L'emú (Dromaius novaehollandiae) és l'ocell nadiu més gros d'Austràlia i l'únic membre existent del gènere Dromaius. És també el segon ocell més gros del món, després de l'estruç.
Els emús són d'un color castany suau, arriben a fer 2 metres d'alçada i pesen al voltant dels 45 quilos. Són nòmades i es mouen grans distàncies per alimentar-se de plantes i insectes. Poden arribar als 50 km/h durant uns quants quilòmetres.
La seva carn resulta gustosa.
Aderyn a rhywogaeth o adar yw Emiw (sy'n enw gwrywaidd; enw lluosog: emiwiaid) a adnabyddir hefyd gyda'i enw gwyddonol Dromaius novaehollandiae; yr enw Saesneg arno yw Emu. Mae'n perthyn i deulu'r Emiwiaid (Lladin: Dromaiidae) sydd yn urdd y Casuaraiiformes.[1]
Talfyrir yr enw Lladin yn aml yn D. novaehollandiae, sef enw'r rhywogaeth.[2] Mae'r rhywogaeth hon i'w chanfod yn Awstralia.
Ni all hedfan, er fod ganddo adenydd.
Mae'r emiw yn perthyn i deulu'r Emiwiaid (Lladin: Dromaiidae). Dyma rai o aelodau eraill y teulu:
Rhestr Wicidata:
rhywogaeth enw tacson delweddAderyn a rhywogaeth o adar yw Emiw (sy'n enw gwrywaidd; enw lluosog: emiwiaid) a adnabyddir hefyd gyda'i enw gwyddonol Dromaius novaehollandiae; yr enw Saesneg arno yw Emu. Mae'n perthyn i deulu'r Emiwiaid (Lladin: Dromaiidae) sydd yn urdd y Casuaraiiformes.
Talfyrir yr enw Lladin yn aml yn D. novaehollandiae, sef enw'r rhywogaeth. Mae'r rhywogaeth hon i'w chanfod yn Awstralia.
Ni all hedfan, er fod ganddo adenydd.Emu hnědý (Dromaius novaehollandiae), česky někdy i emu australský je druh běžce a zároveň také druhým největším nelétavým ptákem světa a největším původním ptákem Austrálie.[2] Je také jediným žijícím druhem rodu Dromaius.
Váží 20–55 kg, měří 150–190 cm.[3]
Emuové jsou hojní na většině území australského kontinentu, ale v Tasmánii byli vyhubeni. Jeho hejna mohou mít i desítky členů.[4] Také se chovají ve farmových chovech, pro maso, olej a kůži.
Obrázky, zvuky či videa k tématu emu hnědý ve Wikimedia Commons
Galerie emu hnědý ve Wikimedia Commons
Emu hnědý (Dromaius novaehollandiae), česky někdy i emu australský je druh běžce a zároveň také druhým největším nelétavým ptákem světa a největším původním ptákem Austrálie. Je také jediným žijícím druhem rodu Dromaius.
Váží 20–55 kg, měří 150–190 cm.
Emuové jsou hojní na většině území australského kontinentu, ale v Tasmánii byli vyhubeni. Jeho hejna mohou mít i desítky členů. Také se chovají ve farmových chovech, pro maso, olej a kůži.
For alternative betydninger, se Emu (flertydig). (Se også artikler, som begynder med Emu)
Emuen (latin: Dromaius novaehollandiae) er en stor australsk fugl, der ikke kan flyve. Fuglen har en højde på cirka 150–190 centimeter og en vægt på 30–55 kilogram. Den menes at være nærmest beslægtet med kasuarerne. Emuen er den eneste nulevende art i familien Dromaiidae, der ofte er blevet placeret blandt strudsefuglene, men nu er foreslået at tilhøre ordenen Casuariiformes.[1]
Emuen er udbredt over det meste af Australien. Bestanden menes at ligge på omkring 800.000 individer. Den kan løbe op til 50 km/t og kan blive op til 30 år gammel.[kilde mangler]
Emuen æder frisk græs, græsfrø, rødder, insekter og frugter. Den kan normalt klare sig igennem længere tid uden vand.[kilde mangler]
I dag findes kun en enkelt art, emuen, men før europæerne kom til Australien fandtes to andre arter:
For alternative betydninger, se Emu (flertydig). (Se også artikler, som begynder med Emu) Emuen (latin: Dromaius novaehollandiae) er en stor australsk fugl, der ikke kan flyve. Fuglen har en højde på cirka 150–190 centimeter og en vægt på 30–55 kilogram. Den menes at være nærmest beslægtet med kasuarerne. Emuen er den eneste nulevende art i familien Dromaiidae, der ofte er blevet placeret blandt strudsefuglene, men nu er foreslået at tilhøre ordenen Casuariiformes.
Emuen er udbredt over det meste af Australien. Bestanden menes at ligge på omkring 800.000 individer. Den kan løbe op til 50 km/t og kan blive op til 30 år gammel.[kilde mangler]
Der Große Emu (Dromaius novaehollandiae) ist eine flugunfähige Vogelart aus der Gruppe der Laufvögel und die einzige überlebende Art der Familie der Emus (Dromaius). Es ist die größte Vogelart der Fauna Australiens und nach dem Afrikanischen Strauß der zweitgrößte Vertreter der Laufvögel. Strauße und Emus sind trotz des relativ ähnlichen Habitus nicht näher miteinander verwandt. Ihre Ähnlichkeit resultiert aus einer konvergenten Evolution.
Emus sind opportunistische Zugvögel, die lange Wanderungen unternehmen, um geeignete Nahrungsgründe zu finden. Gelegentlich kommt es dabei zu Massenwanderungen, bei denen manchmal mehrere tausend Vögel gemeinsam in nahrungsreichere Regionen ziehen. Lange Wegstrecken legen Emus in einem gleichmäßig schnellen und kraftsparenden Trott zurück. Ihre maximale Laufgeschwindigkeit liegt bei 50 Kilometer pro Stunde, die sie über einige Distanz einhalten können.[1]
Emus wurden das erste Mal in Arthur Phillips Reisebeschreibung „Voyage to Botany Bay“ beschrieben, die 1789 erschien.[2] Phillip bezeichnete sie noch als „Neu-Holland-Kasuare“. Ihre wissenschaftliche Bezeichnung erhielt diese Vogelart von dem Ornithologen John Latham, der eine Reihe australischer Vogelarten das erste Mal beschrieb und unter anderem auch an Phillips Buch mitarbeitete. Übersetzt bedeutet der wissenschaftliche Artname „Neu-Holländischer Läufer“.
Die Herkunft der in vielen Sprachen gebräuchlichen Bezeichnung „Emu“ ist dagegen unbekannt. Vermutet wird, dass der Name „Emu“ sich von einem arabischen Begriff für große Vögel ableitet. Portugiesische Entdecker haben so ursprünglich in Neuguinea die mit dem Emu verwandten Kasuare genannt. Später wurde der Name auf diese Art übertragen.
Emus erreichen eine Körperhöhe zwischen 150 und 190 Zentimetern bei einer Schulterhöhe von 100 bis 130 Zentimetern. Männchen und Weibchen sehen einander sehr ähnlich; im Schnitt sind Weibchen etwas größer, schwerer und dunkler als Männchen. Mit einem Gewicht zwischen 30 und 45 Kilogramm sind Emus trotz der größeren Körperhöhe leichter als Helmkasuare.[3][4] Der weitgehend unbefiederte Hals und die Beine sind lang. Von den Flügeln sind nur noch rudimentäre Stummel vorhanden. Die Flügelsehne ist etwa 20 cm lang und jeder Flügel hat eine kleine Kralle an der Spitze.[5]
Die kräftigen Beine des Emus enden in drei Zehen, die nach vorne gerichtet sind. Diese Zehenstellung findet sich auch bei anderen, sich überwiegend auf dem Boden fortbewegenden Vogelarten wie etwa Wachteln. Der Afrikanische Strauß weist sogar nur zwei Zehen auf. Eine stark entwickelte Beckenmuskulatur ermöglicht die hohe Laufgeschwindigkeit von 50 Kilometern pro Stunde, die Emus erreichen können. Der Anteil der Beckenmuskulatur am Gesamtgewicht eines Emus entspricht dabei dem Verhältnis der Flugmuskulatur zum Körpergewicht bei einem flugfähigen Vogel.[6] Der Emu ist die einzige Vogelart, die auf der Rückseite der Unterschenkel den Musculus gastrocnemius, den Zweiköpfigen Wadenmuskel, aufweist.
Das grau-braune, zottelig wirkende Gefieder der Emus ist nach der Mauser dunkel. Die Gefiederpigmentierung hellt sich aber mit der Zeit durch die Sonneneinstrahlung ins Braune auf.[7] Neben der Primärfeder entwickeln Emus eine Sekundär- oder Afterfeder, die an der Basis der Hauptfeder ansetzt und ebenso lang wie diese ist. Die Sonneneinstrahlung wird von den äußeren Federn des Gefieders absorbiert, während der lockere Aufbau des Gefieders die Haut isoliert. Diese Anpassung erlaubt es den Vögeln, auch während der heißen Tageszeit aktiv zu sein.[8] Das Gefieder der Brust ist in der Regel deutlich heller gefärbt als das übrige Körpergefieder. Hals und Kopf sind gewöhnlich sehr dunkel und häufig sogar schwarz gefärbt. Auf beiden Halsseiten befinden sich oft zwei ca. 15 bis 20 cm lange und 3 bis 4 cm breite weiße Streifen.
Die Jungtiere sind zur Tarnung längsseitig schwarzweiß gestreift, der Kopf schwarzweiß gesprenkelt. Der Schnabel ist sehr dunkel und zur Spitze hin leicht gekrümmt.
Erwachsene Emus entwickeln im Hals eine Öffnung zwischen der Luftröhre und den Halsluftsäcken. Durch diese Öffnung können Emus die Luftsäcke als Resonanzraum nutzen und so tiefe, durchdringende und dröhnende Rufe von sich geben, die bis in eine Entfernung von zwei Kilometern zu hören sind.[7][9] Die Vögel geben außerdem Grunz- und Zischlaute von sich. Emus sind am häufigsten während der Fortpflanzungszeit zu hören, in der übrigen Zeit sind sie meist still.
Emus sind in nahezu ganz Australien verbreitet. Im dicht bewaldeten tropischen Norden findet man sie allerdings recht selten. An der dichter besiedelten Ostküste Australiens gingen die Bestandszahlen zurück. Auf Tasmanien wurde die dortige Unterart des Großen Emus im 19. Jahrhundert ausgerottet. Der Große Emu wurde durch den Menschen auch auf der Känguru-Insel, wo ursprünglich die heute ausgestorbene Art Känguru-Insel-Emu heimisch war, sowie auf Maria Island in der Nähe der tasmanischen Küste eingeführt.
In dem großen Verbreitungsgebiet werden drei Unterarten unterschieden:
Den Lebensraum der Emus bilden Eukalyptuswälder, offene Pflanzungen, Heideland, seltener trockene Ebenen oder gar Wüsten, die sie nur nach heftigen Regenfällen und dem dadurch bedingten großen Nahrungsangebot an Früchten und Beeren aufsuchen. Emus fehlen im tropischen Regenwald, in dem der Helmkasuar heimisch ist.
Vor der Besiedlung Australiens durch Europäer kamen insgesamt drei Emu-Arten in Australien vor. D. n. baudinianus und D. n. ater starben kurz nach Ankunft der ersten Europäer aus. Heute werden sie als Unterarten des Großen Emus angesehen. Auf Tasmanien wurde die dort vorkommende Unterart etwa um 1865 ausgerottet. John Gould bedauert in seinem bereits 1865 erschienenen Buch The Birds of Australia nicht nur das Verschwinden der tasmanischen Unterart, sondern auch den Rückgang des Großen Emus rund um Sydney. Er schlug damals schon die Unterschutzstellung dieser Vogelart vor.[10] Bejagt wurde der Große Emu allerdings bis in die 1960er Jahre. Heute ist er durch den „Environment Protection and Biodiversity Conservation Act 1999“ unter Schutz gestellt.
Trotz der früher üblichen Bejagung hat der Große Emu von der Zunahme landwirtschaftlicher Fläche in den letzten zwei Jahrhunderten profitiert: Das ursprünglich für Schafe geschaffene vergrößerte Wasserangebot hat zu einer deutlichen Ausweitung der Brutgebiete geführt. Vermutet wird, dass die heutige Population größer ist als die vor der europäischen Besiedlung. Die Bestandszahlen variieren jedoch und sind abhängig von den Niederschlagsmengen. Geschätzt wird, dass zwischen 625.000 und 725.000 Vögel in Australien leben, davon etwa 100.000 bis 200.000 in West-Australien. Bei einzelnen kleinen Populationen in Regionen, in denen nur noch wenige Emus leben, und die so isoliert sind, dass aus anderen Gebieten keine Vögel zuwandern, tragen fortschreitende Veränderungen ihres Lebensraums und Straßenunfälle zur Gefährdung des Fortbestands bei. Die Landesregierung von New South Wales hat deshalb die isolierten Populationen der North-Coast-Bioregion und von Port Stephens als gefährdet eingestuft.
Den größten Teil des Tages verbringen Emus mit Fressen. Sie sind tagaktive Vögel, deren größte Aktivität auf die Morgen- und Abenddämmerung fällt. An heißen Sommertagen ruhen sie während der Mittagshitze im Schatten. Dann heben sie ihre Stummelflügel an und verschaffen sich so etwas Kühle. An sehr heißen Tagen halten Emus ihre Körpertemperatur, indem sie hecheln. Anders als bei vielen anderen Tierarten scheint das dadurch bedingte niedrige Niveau an Kohlendioxid im Blut bei ihnen keine Alkalose zu verursachen.[11] Bei der normalen Atmung wird die eingeatmete Luft durch die Nasenpassage geführt. Die Luft wird dadurch angewärmt, bevor sie die Lungen erreicht. Bei der Ausatmung wird hier der Atemluft die Feuchtigkeit entzogen und absorbiert.[12]
In der Regel sind Emus Einzelgänger oder treten in Paaren auf. Nur auf Wanderungen oder an Tränken kommen sie zu kleinen Gruppen zusammen, die sich schnell wieder auflösen. Kommen zwei Emus einander zu nah, zeigt der dominante Vogel dies durch Vorstrecken des Halses und einen Knurrlaut an; meistens nimmt einer der Vögel dann wieder Abstand, gelegentlich kommt es aber auch zu Aggressionen in Form von Schnabelpicken oder Treten.
Emus zählen zu den größten Pflanzenfressern Australiens und fressen Nahrung mit vergleichsweise hohem Nährwert. Genutzt werden dabei sowohl ursprünglich in Australien einheimische Pflanzen als auch durch Europäer eingeführte.
Jüngere Tiere ernähren sich stärker carnivor und nehmen neben pflanzlicher Nahrung verstärkt Raupen, Heuschrecken und andere Wirbellose zu sich, während ältere vorwiegend Früchte, Beeren, Samen, Blüten, junge Pflanzenschösslinge, frisches Gras und Kräuter fressen. Die Nahrungszusammensetzung schwankt dabei in Abhängigkeit von der Jahreszeit. Bei Emus in Westaustralien konnte nachgewiesen werden, dass sie bis zum Regen bevorzugt Samen von Acacia aneura fressen. Nach dem Niederschlag bevorzugen sie Grasschösslinge und Raupen. Im australischen Winter besteht ihre Nahrung überwiegend aus den Blättern und Samen von Cassia. Im Frühling sind Heuschrecken und Quandong-Früchte Hauptbestandteile ihrer Nahrung.[10] Es wird angenommen, dass Emus einen erheblichen Beitrag bei der Verbreitung pflanzlicher Diasporen leisten und damit einen Einfluss auf die Erhaltung der australischen Biodiversität haben.[13]
Zur besseren Zerkleinerung der Nahrung im Muskelmagen nehmen sie oft kleinere Steinchen (Gastrolithen), manchmal auch Holzkohle auf. Als Vorsorge gegen schlechtere Zeiten können die Vögel große Fettreserven anlegen;[14] in Notzeiten können sie mehr als die Hälfte ihres Gewichtes verlieren. Emus haben einen hohen Wasserbedarf und müssen nahezu täglich trinken. Sowohl der Ausfall ihrer Nahrungsquellen als auch Wasserknappheit können somit zu den von den westaustralischen Farmern gefürchteten Massenwanderungen führen.
Von brütenden Männchen abgesehen sind Emus nicht ortsgebunden, sondern ziehen auf der Suche nach Nahrung umher. Verknappt sich das Nahrungsangebot und wird die Suche deswegen immer weiträumiger, treffen die normalerweise einzelgängerischen Emus immer häufiger auf andere Artgenossen. Sobald Emus mehrmals täglich auf andere Emus treffen, beginnen die Vögel, die jeweilige Region zu verlassen. Die Richtung, die sie bei diesen Wanderungen einschlagen, orientiert sich zu einem großen Teil am Wetter. Emus nehmen Wolken eines Niederschlagsgebietes optisch wahr und ziehen in diese Richtung. Sie orientieren sich aber auch am entfernten Donnergrollen von Gewittern oder dem Geruch feuchter Erde. Besonders ausgeprägt sind die Wanderbewegungen im Westen Australiens. Im Sommer ziehen in dieser Region Tiefdruckgebiete von der Nordküste nach Süden und Westen. Im Winter dagegen ziehen antarktische Tiefdruckgebiete aus dem Südwesten nach Norden.[15] Ähnliche Wanderbewegungen, bei denen die Emus zum Teil beträchtliche Strecken ziehen, gibt es auch im Osten Australiens. Sie verlaufen jedoch dort nicht so auffällig wie im Westen.[15]
Da die Emus sich auf ihrer Wanderung in einer gleichen Richtung bewegen und dabei sich häufig begegnen, verstärkt sich die Wanderungsbewegung zunächst. Alle Vögel bewegen sich mit einer Geschwindigkeit von etwa sieben km/h in die gleiche Richtung. Daher kommt es zumindest im westlichen Teil Australiens zu Wanderungen, an denen sich Tausende Tiere beteiligen können.[15] Die Wanderungsbewegung endet erst, wenn die Emus eine Region mit reichhaltigem Nahrungsangebot erreicht haben oder vom State Barrier Fence (SBF, siehe unten) aufgehalten werden.
Wahrscheinlich sind die Wanderungen wenigstens zum Teil durch den Menschen und das durch ihn geschaffene Wasserangebot verursacht. Emus konnten dank künstlicher Wasserstellen Regionen besiedeln, die für sie früher zu trocken waren oder in denen sich nur kleine Populationen halten konnten. Damit hat sich aber auch die Zahl ziehender Individuen teils massiv erhöht. Dies stellt für einige landwirtschaftliche Gebiete ein Problem dar. Im Südwesten Australiens sind die Getreideanbaugebiete durch den State Barrier Fence geschützt.[15]
Emus paaren sich in den australischen Sommermonaten Dezember und Januar und bleiben für einen Zeitraum von etwa fünf Monaten zusammen. Die Begattung des Weibchens erfolgt erst in den kühleren Monaten Mai und Juni. Bei den Männchen verändert sich der Hormonhaushalt in diesem Zeitraum sehr stark. Der Testosteron- und der LH-Hormon-Spiegel steigen stark an. Die Hodengröße verdoppelt sich.[16] Die Männchen zeigen in dieser Zeit ein ausgeprägtes territoriales Verhalten und verteidigen ein Revier von etwa 30 km². Wenn ein Weibchen das Revier betritt, kommt es zur Balz. Dabei stehen die Vögel nebeneinander und schwenken gleichzeitig ihre Hälse hin und her. Schließlich setzt sich das Weibchen, und das Männchen greift von hinten mit dem Schnabel nach seinem Nacken. Dann kommt es zur Kopulation. Die Vögel verpaaren sich alle ein bis zwei Tage und das Weibchen legt jeden zweiten oder dritten Tag ein zwischen 700 und 900 Gramm schweres Ei.[17]
Das Weibchen legt zwischen April und Juni etwa 5 bis 15 zunächst dunkelgrüne, später nahezu schwarze Eier in das aus kleinen Stöcken, Blättern, Gras und Rinde gebaute und oft unter Büschen oder Bäumen angelegte Nest. Danach übernimmt jedoch das Männchen das Brutgeschäft. In seltenen Fällen bleibt das Weibchen in der Nähe des Geleges und verteidigt das Revier. Typischer ist, dass das Weibchen trotz der anfänglichen Paarbindung in das Revier eines anderen Männchens weiterwandert, sich dort erneut verpaart und Eier in ein Gemeinschaftsnest legt. Bei etwa der Hälfte der Küken, die ein Männchen ausbrütet, ist dieses nicht der Vater.[18] In Jahren mit einem hohen Nahrungsangebot kann ein Weibchen bis zu drei Gelege haben.[19]
Während der achtwöchigen Brutzeit nimmt das Männchen keine Nahrung zu sich und trinkt nicht. Es steht nur auf, um die Eier regelmäßig zu wenden, was etwa zehn Mal am Tag vorkommt. In dieser Zeit überlebt das Männchen nur dank seines gespeicherten Körperfetts und nimmt an Flüssigkeit nur das auf, was es als Morgentau vom Nest aus erreichen kann. Nach dem Schlüpfen der Jungen wird das Männchen hochaggressiv und kann zu dieser Zeit auch Menschen oder im Revier verbliebene Weibchen angreifen. Diese enge Vater-Kind-Bindung währt für einen Zeitraum von fünf bis sieben Monaten,[15] in seltenen Fällen bis zu 18 Monaten.
Die Jungen können nach etwa fünf Stunden laufen, und nach sieben Tagen verlassen sie gemeinsam mit dem Männchen den Neststandort. Frisch geschlüpfte Junge haben bereits eine Körperhöhe von 25 Zentimetern. Das charakteristische, gestreifte Federkleid weisen sie für einen Zeitraum von etwa drei Monaten auf. Emu-Küken sind durch Dingos und Greifvögel gefährdet, denen sie zum Opfer fallen können, wenn sie sich zu weit vom Männchen entfernen. Gefährdet sind sie außerdem durch eine Reihe von Menschen eingeführter Tiere, wie die nicht in Australien beheimateten Füchse, Haushunde und verwilderte Schweine.
Ausgewachsen sind die Jungvögel nach 12 bis 14 Monaten. Ihre Geschlechtsreife erreichen sie im zweiten bis dritten Lebensjahr. In der Wildnis liegt ihre Lebenserwartung bei 10 bis 20 Jahren. In menschlicher Obhut gehaltene Vögel können jedoch mehr als doppelt so alt werden. Ein Emu aus einem Wildfang wurde in Washington 45 Jahre alt. Der älteste bisher bekannte Emu musste im Tiergarten Nürnberg am 28. August 2017 im Alter von 46 Jahren wegen Altersschwäche eingeschläfert werden.[20] Er war am 26. Februar 1971 im Frankfurter Zoo geschlüpft. Ein männliches Exemplar lebt seit über 50 Jahren im NaturZoo Rheine.[21]
Emus waren eine der Nahrungsquellen sowohl der Ureinwohner Australiens, der Aborigines, als auch der frühen europäischen Siedler.
Aborigines nutzten eine Reihe unterschiedlicher Techniken, um Emus zu jagen. Sie erlegten sie beispielsweise an Wasserlöchern mit Speeren oder vergifteten die von Emus genutzten Wasserlöcher. Emus wurden außerdem in Netzen gefangen. Angelockt wurden Emus, indem die Aborigines ihre Rufe nachahmten oder einen Ball aus Federn und Lumpen, der aus der Ferne der Körperkontur eines Emus glich, von einem Baum hängen ließen. Das aus den Fettreserven gewonnene Öl wurde von den Aborigines als Gleitmittel, Wundheilmittel und als Entzündungshemmer bei rheumatischer Arthritis eingesetzt. Vermischt mit Ocker wurde es für die traditionelle Körperbemalung verwendet. Mit dem Öl wurden außerdem die traditionellen hölzernen Werkzeuge gepflegt.
Europäische Siedler jagten Emus ebenfalls zur Nahrungsgewinnung. Ein wesentlicher Grund für die Jagd auf Emus war jedoch der Schutz des Farmlandes, wenn die Vögel während einer Dürreperiode auf der Suche nach Wasser und Nahrung auch auf landwirtschaftlich genutzte Flächen vordrangen.
Der sogenannte Emu-Krieg ist das bekannteste Beispiel für den Versuch, landwirtschaftliche Flächen während einer Massenwanderung von Emus zu schützen. Während der heißen Sommermonate wanderte eine große Anzahl von Emus – schätzungsweise 20.000 – in die Region von Campion und Walgoolan in Westaustralien ein. Die Massenansammlung der Vögel verunsicherte die Stadteinwohner von Campion und gefährdete die Weizenfelder. Die australische Regierung wollte daher durch den Einsatz von Militär mit Maschinengewehren die Anzahl der Vögel reduzieren. Dieser Versuch schlug jedoch nahezu vollständig fehl. Mit den ersten Maschinengewehrsalven stoben die Vögel mit einer Fluchtgeschwindigkeit von bis zu 50 km/h auseinander. Nur wenige Vögel wurden von einer vollen Salve getroffen. Die meisten anderen, oft von mehreren Kugeln getroffen, liefen jedoch scheinbar unbeirrt weiter. Nach einer Woche brach man den Einsatz des Militärs ab, um ihn später wieder mit veränderter Taktik aufzunehmen. Über die Zahl der erlegten Emus gibt es unterschiedliche Angaben. Sie reichen von einigen bis zu Hunderten von Tieren.
Der wirtschaftliche Schaden für Farmer, den ein Masseneinfall von Emus in landwirtschaftlichen Gebieten anrichten kann, ist so hoch, dass heute im Südwesten Australiens ein 1170 km langer Zaun, der State Barrier Fence, existiert, um Emus und Dingos fernzuhalten. Der Zaun entstand in mehreren Etappen zunächst als Rabbit-Proof Fence gegen die Kaninchenplage, dann auch als Schutz der Schafherden vor den Dingos und zum Schutz der Landwirtschaftsflächen vor den Emus. 180 cm hoch, reicht er derzeit von den Zuytdorp Cliffs im Norden von Kalbarri an der Westküste bis nach Jerdacuttup an der Südküste im Osten von Ravensthorpe. Unterhalten wird er vom Agriculture Protection Board (APB) und dem Department of Agriculture and Food (DAFWA) des Staates Westaustralien. Zurzeit (2016) werden zwei Lücken geschlossen: eine im Yigarn shire, eine zweite, 490 km lang, um das Esperance shire herum, als Ausweitung nach Osten. Die „Northern Mallee Declared Species Group“, eine Interessengemeinschaft der Farmer, verteidigt den Zaun als nichttödliche Barriere für Emus, Kängurus und Dingos. Er sei außerdem eine Feuerschutzlinie bei Buschbränden, und der Bau gebe Farmern zusätzliche Einkünfte.
Die Kosten des Erweiterungsprojekts werden auf 10,5 Millionen australische Dollar geschätzt. Eine Kosten-Nutzen-Analyse der Beratungsgesellschaft URS behauptet, dass für jeden ausgegebenen Dollar für den Zaun und seine Erhaltung zwei AU$ an Wildschäden erspart werden. Nach Fertigstellung, die für Mitte 2016 vorgesehen ist, soll der jährliche Nettonutzen drei Millionen AU$ betragen.[22]
Die kommerzielle Emu-Zucht begann 1987 in Westaustralien. Die ersten Tiere wurden 1990 geschlachtet. Das Emufleisch ist fettarm und zart und am ehesten mit Rindfleisch zu vergleichen. Es wird in Australien meist als Grillwurst und Emu-Burger verarbeitet. Daneben werden auch die Eier genutzt, aus der Haut wird Leder hergestellt, und nach wie vor wird aus den Fettreserven der Tiere Öl gewonnen. Das Öl wird in Kosmetika und bestimmten Naturheilprodukten verarbeitet. Emuleder hat eine auffällig genarbte Oberfläche. Meist wird es mit anderen Lederarten gemeinsam für kleinere Gegenstände wie Brieftaschen und Schuhe verarbeitet. Federn und Eier werden häufig im Kunsthandwerk verwendet.
Für die kommerzielle Haltung werden keine wildlebenden Emus eingefangen, sondern nur in Gefangenschaft gezüchtete Tiere genutzt. Bis auf Tasmanien verlangen alle australischen Bundesstaaten eine Lizenz für die Haltung von Emus.
Emus werden nicht nur in Australien kommerziell gezüchtet. Weit verbreitet ist die Zucht in Nordamerika; in den USA werden etwa eine Million Emus gehalten. Eine Bedeutung in der Emuzucht haben außerdem Peru und China.
Emus vermehren sich in Gefangenschaft sehr gut. Sie müssen in großen offenen Gehegen gehalten werden, da eine zu geringe Bewegungsfreiheit bei ihnen zu Bein- und Verdauungsproblemen führt. Gefüttert werden die Vögel normalerweise zweimal täglich mit Getreide, das mit Grünfutter ergänzt wird. Nach 50 bis 70 Wochen haben die Tiere ihr Schlachtalter erreicht. Weil Emus im Allgemeinen nicht aggressiv sind, werden sie häufig in Tierparks und Streichelzoos gehalten.
In der Mythologie der australischen Aborigines (der sogenannten Traumzeit) war der Emu eine der drei Schwestern (die drei Sterne des Gürtels des Sternbildes Orion), die zu Beginn der Traumzeit auf die Erde flogen. Zwei der Schwestern verließen die Erde wieder, lediglich der Emu blieb zurück. Da ein Emu ein ruheloses und höchst temperamentvolles Tier ist, konnte er nicht die Aufgabe übernehmen, Menschen zu gebären. Deswegen schuf der Emu den sogenannten Tnatanja Pol, einen Stern, auf dem die Menschensamen wachsen; weht der Wind sie nach rechts, werden daraus Männer, weht er sie nach links, werden daraus Frauen. Der Emu wird zur Erdmutter (Earth Mother). Auf diesem Weg werden in der Traumzeit die Rolle des Emu und die Menschwerdung erklärt.[23]
Es gibt eine Reihe weiterer Mythen über die Emus. Die Yuwaalaraay und andere Gruppen in New South Wales führen die Entstehung der Erde auf ein Emu-Ei zurück, das in den Himmel geworfen wurde. Der „Kurdaitcha Man“, von dem die Mythen der Aborigines-Stämme in Zentralaustralien berichten, trägt Sandalen aus Emufedern, um seine Fußspuren zu verwischen.
Die Bedeutung der Emus im Leben der Aborigines spiegelt sich nicht nur in ihrer Mythologie und ihrer traditionellen Kunst wider. So finden sich im nördlichen Queensland auf der Cape York Halbinsel Felsenzeichnungen, die Emus darstellen. Einige dieser Felsenzeichnungen werden auf ein Alter von 15.000 Jahren geschätzt.[24]
Der Emu gilt inoffiziell als der Nationalvogel Australiens. Gemeinsam mit dem Roten Riesenkänguru erscheint er als einer der Schildträger auf dem Wappen Australiens. Auch die australische 50-Cent-Münze, auf der das Wappen geprägt ist, zeigt folglich diese Vogelart. Zahlreiche australische Briefmarken bilden den Emu ab. Die Hüte einer früheren australischen Reiterbrigade waren ebenfalls mit Emufedern geschmückt.
Etwa 600 topographische Namen Australiens verweisen auf den Vogel. Dazu zählen Berge, Seen, Flussläufe und Städte. Auch eine Reihe von Produkten wurde nach diesem Vogel benannt – dazu zählen unter anderem Biersorten. So kann man in Australien „Emu Bitter“, „Emu Export“ und „Emu Draft“ trinken. Emu – Austral Ornithology ist die Bezeichnung der vierteljährlich erscheinenden Publikation der Royal Australasian Ornithologists Union. Der britische Unterhaltungskünstler Rod Hull, der gelegentlich auch im deutschen Fernsehen zu sehen war, trat mit einer Emu-Handpuppe auf. Zu den bekanntesten Kinderbüchern, die sich mit diesem Vogel beschäftigen, gehören die beiden Bilderbücher Edward the Emu und Edwina the Emu von Sheena Knowles, die von dem Leben einer Emufamilie erzählen. In der Simpson-Episode Lard of the Dance (Episode 5F20) ermutigt Marge den niedergeschlagenen Homer, eine Emu-Farm zu gründen, und schuf damit eine zumindest im englischen Sprachgebrauch zeitweilig häufig zu hörende Redewendung.
Der Artikel ist stellenweise eine Übersetzung des Artikels der englischen Wikipedia in der Fassung vom 8. Dezember 2006, wurde aber inzwischen mehrfach aktualisiert.
Der Große Emu (Dromaius novaehollandiae) ist eine flugunfähige Vogelart aus der Gruppe der Laufvögel und die einzige überlebende Art der Familie der Emus (Dromaius). Es ist die größte Vogelart der Fauna Australiens und nach dem Afrikanischen Strauß der zweitgrößte Vertreter der Laufvögel. Strauße und Emus sind trotz des relativ ähnlichen Habitus nicht näher miteinander verwandt. Ihre Ähnlichkeit resultiert aus einer konvergenten Evolution.
Emus sind opportunistische Zugvögel, die lange Wanderungen unternehmen, um geeignete Nahrungsgründe zu finden. Gelegentlich kommt es dabei zu Massenwanderungen, bei denen manchmal mehrere tausend Vögel gemeinsam in nahrungsreichere Regionen ziehen. Lange Wegstrecken legen Emus in einem gleichmäßig schnellen und kraftsparenden Trott zurück. Ihre maximale Laufgeschwindigkeit liegt bei 50 Kilometer pro Stunde, die sie über einige Distanz einhalten können.
Emu, emular — yuguruvchi qushlar turkumiga mansub oila. Hozirgacha saqlanib qolgan bir turi — E. Avstraliyaning choʻl va dashtlaridagi butazorlarda yashaydi; Tasmaniya o.da oʻtgan asrda qirilib ketgan. Boʻyi 170 sm gacha, ogʻirligi 55 kg gacha. Qoʻngʻirkulrang tusda. Monogam. Uyasini nari barg , oʻt, shoxshabbalardan yasaydi. 8—10 ta tuxum qoʻyadi. Tuxumining kattaligi 13x9 sm. Nari 8 haftaga yaqin tuxum bosadi. 2 yilda voyaga yetadi. Meva, urugʻ va mayda hayvonlar bilan oziqlanadi. Soni kamayib bormoqda. Tabiatni muhofaza qilish xalqaro ittifoqi Qizil kitobiga kiritilgan.
The emu (Dromaius novaehollandiae) is the seicont-lairgest livin bird bi hicht, efter its ratite relative, the ostrich. It is endemic tae Australie whaur it is the lairgest native bird an the anerly extant member o the genus Dromaius. The emu's range covers maist o mainland Australie, but the Tasmanie emu an King Island emu subspecies became extinct efter the European dounset o Australie in 1788. The bird is sufficiently common for it tae be ratit as a least-concern species bi the Internaitional Union for Conservation o Naitur.
_Battersea_Park_Children%27s_Zoo.jpg)
_Battersea_Park_Children%27s_Zoo.jpg)
.JPG)
|deadurl= (help)
Ang emu, o Dromaius novaehollandiae, ay isang uri ng malaking ibon sa Australya na hindi nakakalipad at kahawig ng ibong abestrus.[4][5] Ito ang pinakamalaking katutubong ibon sa Australya at ang nag-iisang umiiral pang kasapi sa saring Dromaius, ang mga emu. Ito rin ang pangalawang pinakamalaking ibong umiiral pa sa mundo batay sa taas, pagkaraan ng kamag-anak nitong abestrus o ostrich. Umaabot ang taas ng ibong ito na may kayumangging kulay at malambot na balahibo sa 2 mga metro (6.6 na mga talampakan). Karaniwan ang emu sa halos lahat ng bahagi ng pangunahing lupain ng Australya, bagaman iniiwasan nito ang mga pook na may malaking bilang ng populasyon, makapal at masiksik na mga kagubatan, at tigang na mga lugar.[2] Nakapaglalakbay ang mga emu ng malalayong mga distansiya sa mabilis ngunit matipid na lakad na pakandirit at, kung kailangan, hahagibis na may tuling 50 mga kilometro bawat oras (31 mga milya bawat oras) para sa ilang distanya sa isang bigay na panahon.[6] Pagala-gala silang nagsasamantala at maaaring maglakbay ng malalayong mga distansiya upang makahanap ng makakain; kumakain sila ng samu't saring mga halaman at mga kulisap.
Naging hindi na umiiral ang mga kabahaging uri ng mga emung dating namumuhay sa Tasmanya pagkalipas ng pananatili ng mga Europeo sa Australya noong 1788; at naimpluwensiyahan ng mga kilos ng tao ang pagkalat ng mga kabahaging uri ng mga emung nasa punong-lupain. Dating pangkaraniwan ang mga emu sa may gawing silanganing dalampasigan, ngunit hindi na karaniwan sa ngayon; sa kabaligtaran, nakapagpataas ng nasasakupan ng mga emu sa mga rehiyong tigang ang pag-unlad ng agrikultura at pagkakaroon ng inuming tubig para sa mga alagang hayop sa looban ng kontinente ng Australya. Inaalagaan at kinakatay ang mga emu para sa kanilang karne, langis, at katad.
Ang lathalaing ito na tungkol sa Ibon at Australya ay isang usbong. Makatutulong ka sa Wikipedia sa nito.
Emu (lat. Dromaius Novaehollandiae) je vrsta ptica velikih dimenzija. Pripadaju familiji Ratit-a, ptica u koje se uključuju i nojevi, re-e i kiwi. Emu obitava u Australiji, živeći većinom nomadski život bez stalnog mjesta boravka, osim onih koji žive na farmama i služe za opskrbu stanovništva.
Prosječna visina koju Emu ptica dostiže sa svojih 12 mjeseci iznosi 1.6 - 1.9 metara kada stoje uspravno, dok prosječna težina iznosi 30-45 kg. Životni vijek ovih ptica je prilično kratak i iznosi 30 godina.
Ženke ptica legu jaja sa svojih 2-3 godine, u osciliaciji od svaka 3 dana tokom zimskih i ranoproljetnih dana. Plodne ženke snesu i do 60 jaja (dok je prosjek 25-30 jaja). Izležena jaja su obično tamno zelene boje i teže oko 500-700 grama.
Ang emu, o Dromaius novaehollandiae, ay isang uri ng malaking ibon sa Australya na hindi nakakalipad at kahawig ng ibong abestrus. Ito ang pinakamalaking katutubong ibon sa Australya at ang nag-iisang umiiral pang kasapi sa saring Dromaius, ang mga emu. Ito rin ang pangalawang pinakamalaking ibong umiiral pa sa mundo batay sa taas, pagkaraan ng kamag-anak nitong abestrus o ostrich. Umaabot ang taas ng ibong ito na may kayumangging kulay at malambot na balahibo sa 2 mga metro (6.6 na mga talampakan). Karaniwan ang emu sa halos lahat ng bahagi ng pangunahing lupain ng Australya, bagaman iniiwasan nito ang mga pook na may malaking bilang ng populasyon, makapal at masiksik na mga kagubatan, at tigang na mga lugar. Nakapaglalakbay ang mga emu ng malalayong mga distansiya sa mabilis ngunit matipid na lakad na pakandirit at, kung kailangan, hahagibis na may tuling 50 mga kilometro bawat oras (31 mga milya bawat oras) para sa ilang distanya sa isang bigay na panahon. Pagala-gala silang nagsasamantala at maaaring maglakbay ng malalayong mga distansiya upang makahanap ng makakain; kumakain sila ng samu't saring mga halaman at mga kulisap.
Naging hindi na umiiral ang mga kabahaging uri ng mga emung dating namumuhay sa Tasmanya pagkalipas ng pananatili ng mga Europeo sa Australya noong 1788; at naimpluwensiyahan ng mga kilos ng tao ang pagkalat ng mga kabahaging uri ng mga emung nasa punong-lupain. Dating pangkaraniwan ang mga emu sa may gawing silanganing dalampasigan, ngunit hindi na karaniwan sa ngayon; sa kabaligtaran, nakapagpataas ng nasasakupan ng mga emu sa mga rehiyong tigang ang pag-unlad ng agrikultura at pagkakaroon ng inuming tubig para sa mga alagang hayop sa looban ng kontinente ng Australya. Inaalagaan at kinakatay ang mga emu para sa kanilang karne, langis, at katad.
The emu (Dromaius novaehollandiae) is the seicont-lairgest livin bird bi hicht, efter its ratite relative, the ostrich. It is endemic tae Australie whaur it is the lairgest native bird an the anerly extant member o the genus Dromaius. The emu's range covers maist o mainland Australie, but the Tasmanie emu an King Island emu subspecies became extinct efter the European dounset o Australie in 1788. The bird is sufficiently common for it tae be ratit as a least-concern species bi the Internaitional Union for Conservation o Naitur.
Emuo (Dromaius novaehollandiae) esas duesma granda nativa Australia-ucelo pos strucho.
Kom omna uceli di grupo Ratite ol esas nefluganta, ma inverse ol havas mikra uli celita sub la flexebla bruna plumi.
Emuo mezuras 1,5 til 2 metri en alteso e til 60 kg en pezo. La maskulo esas poka plu mikra.
Emuo esas oportuna nomado e sequas pluvo, nutrivinta de grani, flori, frukti, dolca sprosi, insekti, mikra parti e lo disponebla. Povas trotar granda disti kun rapideso, ekonomikala e, se necesa, galopar ye 50 km/h.
Το εμού (αγγ. emu, γαλλ. emeu, Dromaius novaehollandiae) είναι πτηνό της τάξης των Καζουαριόμορφων και της οικογένειας των Δρομεϊδών, και το μεγαλύτερο ιθαγενές πουλί της Αυστραλίας καθώς και το μόνο σωζόμενο μέλος του γένους Dromaius. Είναι το δεύτερο μεγαλύτερο πουλί στον κόσμο σε ύψος, μετά από την στρουθοκάμηλο. Υπάρχουν τρία υποείδη εμού στην Αυστραλία. Το εμού απαντάται στο μεγαλύτερο μέρος της ηπειρωτικής Αυστραλίας, αν και αποφεύγει τις πυκνοκατοικημένες περιοχές, τα πυκνά δάση, και τις άγονες περιοχές.
Το εμού είναι πουλί που δεν μπορεί να πετάξει, έχει μαλακά, καφέ φτερά και ύψος που φθάνει μέχρι και 2 μέτρα. Έχει μακρύ λεπτό λαιμό και πόδια. Τα εμού μπορούν να διανύσουν μεγάλες αποστάσεις με έναν γρήγορο και οικονομικό τροχασμό και, σε περίπτωση ανάγκης, μπορούν να φτάσουν την ταχύτητα των 50 χλμ/ώρα. Τα μακριά πόδια τους επιτρέπουν να κάνουν διασκελισμούς μήκους μέχρι και 275 εκατοστών. Ζουν όταν οι περιστάσεις το απαιτούν νομαδικά και μπορούν να διανύσουν μεγάλες αποστάσεις για να βρουν τροφή.
Τρέφονται με ποικιλία φυτών και εντόμων, αλλά είναι γνωστό ότι επιβιώνουν εβδομάδες χωρίς τροφή. Καταπίνουν πέτρες, θραύσματα γυαλιού και κομμάτια μετάλλου για να αλέσουν την τροφή στο πεπτικό τους σύστημα. Πίνουν σπάνια, αλλά λαμβάνουν άφθονα υγρά, όταν τους δίνεται η ευκαιρία. Τα εμού μπορούν να καθίσουν στο νερό και έχουν επίσης την ικανότητα να κολυμπούν. Είναι γεμάτα περιέργεια πτηνά που ακολουθούν και παρακολουθούν τα άλλα ζώα και τους ανθρώπους.
Τα εμού χρησιμοποιούν τα ισχυρά πόδια τους ως μηχανισμό άμυνας. Τα πόδια τους είναι μεταξύ των ισχυρότερων όλων των ζώων, και μπορούν να σχίσουν μεταλλικά συρματοπλέγματα. Είναι προικισμένα με οξύτατη όραση και ακοή, που τους επιτρέπουν να ανιχνεύουν τα αρπακτικά ζώα στην περιοχή. Το φτέρωμα ποικίλλει από περιοχή σε περιοχή, ώστε να ταιριάζει με το περιβάλλον και να βελτιώσει το καμουφλάζ. Η κατασκευή των φτερών αποτρέπει τη μεταφορά θερμότητας στο δέρμα, επιτρέποντας στο εμού να είναι ενεργό ακόμα και κατά την κάψα του μεσημεριού. Μπορούν να αντέξουν ένα ευρύ φάσμα θερμοκρασιών και να ρυθμίσουν την θερμοκρασία τους αποτελεσματικά.
Τα αρσενικά και τα θηλυκά είναι δύσκολο να τα διακρίνει κανείς οπτικά, αλλά διαφοροποιούνται ανάλογα με το είδος των δυνατών ήχων που εκπέμπουν μέσω ενός φουσκωτού σάκου που βρίσκεται στον λαιμό.
Τα εμού αναπαράγονται τον Μάιο και τον Ιούνιο και δεν είναι μονογαμικά· συνηθισμένες είναι οι μάχες μεταξύ των θηλυκών για ένα σύντροφο. Τα θηλυκά μπορούν να ζευγαρώσουν και να γεννήσουν αρκετές φορές σε μία εποχή. Παίρνουν βάρος πριν από την εποχή αναπαραγωγής, και τα αυγά επωάζονται από το αρσενικό, το οποίο έχει σημαντική απώλεια βάρους κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου, αφού το ίδιο δεν τρώει.
Τα αυγά εκκολάπτονται μετά από περίπου οκτώ εβδομάδες και οι νεοσσοί φροντίζονται από τα αρσενικά. Είναι ενεργοί και μπορούν να αφήσουν τη φωλιά μετά από λίγες μέρες εκκόλαψης. Φτάνουν μέχρι περίπου 12 εκατοστά σε ύψος αρχικά, ζυγίζουν 0.5 κιλά[1] και έχουν ιδιαίτερες καφέ και κρεμ λωρίδες για καμουφλάζ, οι οποίες χάνονται μετά από τρεις μήνες περίπου. Οι νεοσσοί εμού φθάνουν σε πλήρες μέγεθος μετά από περίπου έξι μήνες, αλλά μπορούν να μείνουν με την οικογένειά τους, μέχρι την επόμενη περίοδο αναπαραγωγής μισό χρόνο αργότερα. Μπορούν να ζήσουν μεταξύ 10 και 20 ετών στην άγρια φύση και είναι προγενέστερα από τα ντίνγκο, τους αετούς και τα γεράκια. Μπορούν να πηδούν και να κλωτσούν[2] για να αποφεύγουν τα ντίνγκο, αλλά εναντίον των αετών και των γερακιών, μπορούν μόνο να τρέχουν και να στρίβουν απότομα.
Το εμού (αγγ. emu, γαλλ. emeu, Dromaius novaehollandiae) είναι πτηνό της τάξης των Καζουαριόμορφων και της οικογένειας των Δρομεϊδών, και το μεγαλύτερο ιθαγενές πουλί της Αυστραλίας καθώς και το μόνο σωζόμενο μέλος του γένους Dromaius. Είναι το δεύτερο μεγαλύτερο πουλί στον κόσμο σε ύψος, μετά από την στρουθοκάμηλο. Υπάρχουν τρία υποείδη εμού στην Αυστραλία. Το εμού απαντάται στο μεγαλύτερο μέρος της ηπειρωτικής Αυστραλίας, αν και αποφεύγει τις πυκνοκατοικημένες περιοχές, τα πυκνά δάση, και τις άγονες περιοχές.
Ему (науч. Dromaius novaehollandiae) — најголемата птица на Австралија е единствениот останат вид од родот ему (Dromaius). Ова е втора птица по висина во денешниот свет, еднаш зад нејзиниот роднина — нојот. Има три подвида, застапени во најголемиот дел од Австралија, иако одбегнуваат густо населени подрачја, густи шуми и многу суви предели.[6] Животното може да се види во Зоолошката градина во Скопје.[7]
Ова е безлетна птица со меко кафеаво перје, висока до 1,9 м. Има долг тенок врат и тенки нозе. Може да помине големи растојаниа во брз, но умерен кас, а по потреба може да развие брзина до 50 км/ч.[8] Бидејќи имаат долги нозе, можат да прават големи чекори, до 275 см[6] Имаат пригодно номадски живот и знаат да пропатуваат големи далечини за да најдат храна. Се хранат со разновидни растенија и инсекти, но издржуваат и со недели без јадење. Покрај ова, голтаат камења, стаклени откршоци и метални делчиња за да ја сомелат храната во стомакот. Не пијат вода често, но ја внесуваат во големи количини кога ќе им се укаже прилика. При високи температури седат во вода и можат да пливаат. По природа се љубопитни и знаат да следат животни и луѓе за да ги набљудуваат. Спијат седејќи, но не ја преспиваат цела вечер, туку на неколку кратки наврати.
Емуата имаат меѓу најсилните нозе во животинското царство, и на нив имаат канџи, кои ги користат за одбрана, и се способни да искинат метална мрежа. Имаат добар вид и слух, со чија помош навремено ги забележуваат грабливците во околината. Перјето се разликува од регион до регион, и одговара на околината со цел да бидат помалку забележливи. Пердувите имаат структура која ги штити од топлина, што им овозможува да бидат активни на пладневната жега. Трпат многу различни температури и имаат добра терморегулација. Мажјаците и женките тешко се распознаваат на лик, туку се разликуваат главно по нивниот гласен вик кои го оддаваат со надувување на мешина на вратот.
Сезоната на парење е во мај и јуни, и единките не се ограничуваат на еден доживотен партнер. Женките често се борат за мажјаци. Во една сезона се парат по неколку пати и несат по неколку легла јајца во секоја сезона. Квачењето го вршат претежно мажјаците. Пред парењето, ја зголемуваат телесната маса, бидејќи не внесуваат храна додека квачат, губејќи доста од тежината. Јајцата се испилуваат по приближно осум недели, и за младите се грижи таткото. Ја достигнуваат полната големина некаде на возраст од шест месеци, но знаат да останат со родителите сè до следната сезона на парење, која доаѓа по половина година.
Животниот век во дивина им трае од 10 до 20 години. Придони непријатели им се дингото, орлите и јастребите, кои се хранат со емуа. Дингото го избегнуваат со скокање и клоцање, но орлите и јастребите можат да ги избегнат само со трчање и нагли скршнувања.
Подвидовите тасманско и црно ему живееле на островите Тасманија и Кинг, но доживеале истребување со доселувањето на Европејците во 1788 г. Колонизацијата и човековите активности ги измениле и живеалиштата на подвидовите на главното австралиско копно. Емуто некогаш било мошне застапено на источниот брег, но сега таму ретко се среќава. За разлика од тоа, развојот на земјоделството и наводнувањето во внатрешноста на континентот го зголемиле ареалот во посувите предели, така што денес оваа птица има статус на најмала загриженост од изумирање (LC). Староседелците и првите доселеници ги ловеле како храна и извор гориво (маслото) и поради кожата.
Емуто е важен културен симбол на Австралија и фигурира на државниот грб и разни монети на австралискиот долар. Има значајно место и во митологијата на австралиските староседелци и по него се наречени стотици топоними.
|accessdate= (помош) Ему (науч. Dromaius novaehollandiae) — најголемата птица на Австралија е единствениот останат вид од родот ему (Dromaius). Ова е втора птица по висина во денешниот свет, еднаш зад нејзиниот роднина — нојот. Има три подвида, застапени во најголемиот дел од Австралија, иако одбегнуваат густо населени подрачја, густи шуми и многу суви предели. Животното може да се види во Зоолошката градина во Скопје.
इमू तथा एमू (ड्रोमायस नोवाहोलंडिया) हे उभयचरांनंतर दुसऱ्या क्रमांकाचे जिवंत पक्षी आहे. ऑस्ट्रेलियाला हा स्थानिकच आहे, जिथे तो सर्वांत मोठा मुळ पक्षी आणि ड्रोमायस वंशाचा एकमात्र विद्यमान सदस्य आहे. इमूची श्रेणी मुख्य भूप्रदेश ऑस्ट्रेलियाला समाविष्ट करते परंतु १७८८ मध्ये ऑस्ट्रेलियाच्या युरोपियन सेटलमेंटनंतर तस्मानियन इमू आणि किंग आयल इमू प्रजाती अस्तित्वात आली. हे पक्षी आंतरराष्ट्रीय संघटनेने किमान-चिंताजनक प्रजाती म्हणून ओळखले जाऊ शकते.
इमूला नरम-पंख असलेला, तपकिरी, उडनाऱ्या पक्ष्यांचा लांब डोके आणि पाय असतो आणि उंची १.९ मीटर (६.२ फूट) पर्यंत पोहोचू शकतात. इमू फार दूर दूरच्या अंतरावर प्रवास करू शकतो, आणि जेव्हा आवश्यक असेल तेव्हा ५० किमी / ताशी (३१ मैल) उडी मारली जाऊ शकते; ते वनस्पती आणि कीटकांच्या विविध प्रकारच्या चारा तयार करतात परंतु त्यांना खाल्ल्याशिवाय काही आठवड्यांपर्यंत जायचे आहे. ते अधूनमधून घेतात, पण संधी निर्माण होताना भरपूर प्रमाणात पाणी घ्या.
मे आणि जूनमध्ये प्रजनन होत असते, आणि मातेसाठी एक जोडीसाठी लढणे सर्वसामान्य असते. स्त्रिया अनेक वेळा सोबती करतात आणि एका हंगामात अंडी घालतात. नर इनक्यूबेशन करतो; या प्रक्रियेदरम्यान तो क्वचितच खातो किंवा पिणे आणि वजन खूप कमी करते. सुमारे आठ आठवडे अंडी उबवून ठेवतात आणि त्यांच्या वडिलांनी त्यांचे पालनपोषण केले आहे. ते सहा महिन्यांनंतर पूर्ण आकारात पोहोचतात, परंतु पुढील प्रजनन हंगामा पर्यंत ते एक कुटुंब युनिट म्हणून राहू शकतात. ऑस्ट्रेलियातील इमू हा एक सांस्कृतिक प्रतीक आहे, जो हात व इतर नाणी यावर दिसतो. पक्षी देशी ऑस्ट्रेलियातील पौराणिक कथा मध्ये ठळकपणे समाविष्टीत आहे
एमू हे रॅटाइट या गटात येणारॆ पक्षी आहेत.एमूंचे मांस, अंडी, तेल, त्वचा आणि पंख ह्यांचना बाजारात बरीच किंमत येते. हे पक्षी विविध हवामानांशी व परिस्थितीशी जुळवून घेतात. एमू आणि शहामृग हे दोन्ही पक्ष्यांचे भारतात आगमन झाले असले तरी एमू संवर्धनास जास्त महत्त्व प्राप्त झाले आहे.
उडू न शकणाऱ्या पक्ष्यांचे पंख विकसित नसतात आणि ह्यांमध्ये एमू, शहामृग, रिया, कॅसोवरी आणि किवी यांचा समावेश होतो. एमू आणि शहामृग हे व्यापारी महत्वाचे पक्षी असून त्यांचे मांस, तेल, त्वचा आणि पंख ह्यांना चांगला बाजारभाव आहे. ह्या पक्ष्यांची रचनात्मक आणि शारीरिक वैशिष्ट्ये समशीतोष्ण आणि उष्णकटिबंधीय हवामान परिस्थितीसाठी उपयुक्त अशी आहेत. शेतावरील मोकळ्या तसेच अर्धबंदिस्त पद्धतींद्वारे यथोचित प्रकारे उच्च तंतुमय आहार देऊन ह्या पक्ष्यांना वाढवता येते. अमेरिका, ऑस्ट्रेलिया आणि चीन हे देश एमू संवर्धनात आघाडीवर आहेत. एमू पक्षी भारतीय हवामानाशी चांगल्या प्रकारे जुळवून घेतात.
एमूची मान लांब असते, तुलनेने लहान बोडके डोके, पायांना तीन बोटे आणि शरीर पिसांनी झाकलेले असते. सुरुवातीला ह्या पक्ष्यांच्या अंगावर उभ्या पट्ट्या असतात (वय ०-३ महिने) मग हळूहळू ४-१२ महिन्यांत त्या भुऱ्या रंगाच्या होतात. प्रौढ पक्ष्यांची बोडकी मान निळी तर शरीरावर नक्षीदार पिसे असतात. त्यांची उंची सुमारे ६ फूट असून वजन ४५-६० किलो असते. त्यांचे खवल्यांसारची त्वचा असलेले लांबलचक पाय कडक आणि कोरड्या मातीकरिता योग्य आहेत. एमूचे नैसर्गिक अन्न कीटक, वनस्पतींची कोवळी पाने, आणि केरकचरा हे आहे. हे पक्षी गाजर, काकडी, पपई इत्यादींसारख्या भाज्या आणि फळेही खातात. एमूंमधील मादी आकाराने जास्त मोठी व विशेषत: प्रजनन काळात वर्चस्व गाजविणारी असते. एमू ३० वर्षे जगतात. आणि १६ वर्षांपेक्षा जास्त काळ ते अंडी देतात. पक्ष्यांचा कळप किंवा जोड्या बाळगता येतात.
१६६९ मध्ये ऑस्ट्रेलियातील पश्चिम किनाऱ्याला भेट देणारी युरोपातील इमूंना पहिल्यांदा युरोपींनी पाहिले तेव्हा नोंदवले गेले; दोन वर्षापूर्वी बेपत्ता झालेल्या एका जहाजातून वाचलेल्या डच कप्तान विल्लम डी वमलिंग यांच्या नेतृत्वाखाली हे एक मोहीम होते. पूर्वी युरोपियन तेथे स्थायिक झाल्यानंतर १७८८ पूर्वी पूर्व किनाऱ्यावर पक्षी ओळखत होते.पक्ष्यांचे प्रथम "न्यू हॉलंड कॅसॉरी" च्या नावाखाली आर्थर फिलिपच्या व्हॉयिज टू बॉटनी बे येथे १७८९ मध्ये प्रकाशित करण्यात आले.
१७९० मध्ये ऑस्ट्रेलियातील सिडनी परिसरातील एका विशिष्ट नमुनावर आधारित, ज्याला न्यू हॉलंड म्हणून ओळखले जाणारे एक देश होते. त्यांनी फिलिप यांच्या पुस्तकावर सहयोग केला आणि ऑस्ट्रेलियन पक्षी प्रजातींचे नाव, त्यांचे वर्णन आणि नाव दिले; ड्रोमायस हे ग्रीक शब्द म्हणजे "रेसर" आणि नॉव्हेहोलंडिया हे न्यू हॉलंड या शब्दासाठी लॅटिन शब्द आहे, म्हणूनच "फास्ट फूट न्यू हॉलंडर" म्हणून भाषांतर केले जाऊ शकते.आपल्या मूळ इ.स. १८१६ मध्ये इमूचे वर्णन, फ्रेंच पक्षीविज्ञानी लुई जीन पियरे व्हेईल्लॉटने दोन सामान्य नावे, पहिले ड्रमिसियस आणि नंतर ड्रोमायियस यांचा वापर केला. कोणत्या नावाने वापर केला जाणे, हे तेव्हापासून वाद सुरू आहे; नंतरचे अधिक योग्यरित्या तयार झाले आहे, परंतु वर्गीकरणातील अधिसूचना म्हणजे जीवसृष्टीत दिलेली पहिली नाव, जोपर्यंत तो स्पष्टपणे टायपोग्राफिकल त्रुटी नसतो. ऑस्ट्रेलियन सरकारच्या बऱ्याच आधुनिक प्रकाशने, ड्रोमायियसचा वापर करून, ड्रॉमिसियसियस एक वैकल्पिक शब्दलेखन म्हणून उल्लेख केला होता.
माऊंट इमु स्केलेटन
इमूला लांब कॅटेगरीजसह त्याच्या सर्वात जवळच्या नातेवाईकांसह, कॅस्युअरीडे कुटुंबातील, रटमाइट ऑर्डर स्ट्रथियोनायफोर्म्सचा भाग म्हणून वर्गीकृत करण्यात आला.तथापि, मिटकेल एट अल द्वारे २०१४ मध्ये वैकल्पिक वर्गीकरण प्रस्तावित करण्यात आला. मिटोकोडायडिल डीएनएच्या विश्लेषणावर आधारित. हे कॅस्युअरीएडे आपल्या स्वत: च्या क्रमातील कैसुरीफर्मेसमध्ये विलग होतात, आणि कौटुंबिक कॅस्युअरीएडेमधील केवळ कॅसॉरिटी समाविष्ट करते, त्यांच्या कुटुंबात एमु ठेवून, डॉरोमायडे खाली दर्शविलेला क्लॅग्राम त्यांच्या अभ्यासातून आहे.
इमू तथा एमू (ड्रोमायस नोवाहोलंडिया) हे उभयचरांनंतर दुसऱ्या क्रमांकाचे जिवंत पक्षी आहे. ऑस्ट्रेलियाला हा स्थानिकच आहे, जिथे तो सर्वांत मोठा मुळ पक्षी आणि ड्रोमायस वंशाचा एकमात्र विद्यमान सदस्य आहे. इमूची श्रेणी मुख्य भूप्रदेश ऑस्ट्रेलियाला समाविष्ट करते परंतु १७८८ मध्ये ऑस्ट्रेलियाच्या युरोपियन सेटलमेंटनंतर तस्मानियन इमू आणि किंग आयल इमू प्रजाती अस्तित्वात आली. हे पक्षी आंतरराष्ट्रीय संघटनेने किमान-चिंताजनक प्रजाती म्हणून ओळखले जाऊ शकते.
इमूला नरम-पंख असलेला, तपकिरी, उडनाऱ्या पक्ष्यांचा लांब डोके आणि पाय असतो आणि उंची १.९ मीटर (६.२ फूट) पर्यंत पोहोचू शकतात. इमू फार दूर दूरच्या अंतरावर प्रवास करू शकतो, आणि जेव्हा आवश्यक असेल तेव्हा ५० किमी / ताशी (३१ मैल) उडी मारली जाऊ शकते; ते वनस्पती आणि कीटकांच्या विविध प्रकारच्या चारा तयार करतात परंतु त्यांना खाल्ल्याशिवाय काही आठवड्यांपर्यंत जायचे आहे. ते अधूनमधून घेतात, पण संधी निर्माण होताना भरपूर प्रमाणात पाणी घ्या.
मे आणि जूनमध्ये प्रजनन होत असते, आणि मातेसाठी एक जोडीसाठी लढणे सर्वसामान्य असते. स्त्रिया अनेक वेळा सोबती करतात आणि एका हंगामात अंडी घालतात. नर इनक्यूबेशन करतो; या प्रक्रियेदरम्यान तो क्वचितच खातो किंवा पिणे आणि वजन खूप कमी करते. सुमारे आठ आठवडे अंडी उबवून ठेवतात आणि त्यांच्या वडिलांनी त्यांचे पालनपोषण केले आहे. ते सहा महिन्यांनंतर पूर्ण आकारात पोहोचतात, परंतु पुढील प्रजनन हंगामा पर्यंत ते एक कुटुंब युनिट म्हणून राहू शकतात. ऑस्ट्रेलियातील इमू हा एक सांस्कृतिक प्रतीक आहे, जो हात व इतर नाणी यावर दिसतो. पक्षी देशी ऑस्ट्रेलियातील पौराणिक कथा मध्ये ठळकपणे समाविष्टीत आहे
एमू हे रॅटाइट या गटात येणारॆ पक्षी आहेत.एमूंचे मांस, अंडी, तेल, त्वचा आणि पंख ह्यांचना बाजारात बरीच किंमत येते. हे पक्षी विविध हवामानांशी व परिस्थितीशी जुळवून घेतात. एमू आणि शहामृग हे दोन्ही पक्ष्यांचे भारतात आगमन झाले असले तरी एमू संवर्धनास जास्त महत्त्व प्राप्त झाले आहे.
उडू न शकणाऱ्या पक्ष्यांचे पंख विकसित नसतात आणि ह्यांमध्ये एमू, शहामृग, रिया, कॅसोवरी आणि किवी यांचा समावेश होतो. एमू आणि शहामृग हे व्यापारी महत्वाचे पक्षी असून त्यांचे मांस, तेल, त्वचा आणि पंख ह्यांना चांगला बाजारभाव आहे. ह्या पक्ष्यांची रचनात्मक आणि शारीरिक वैशिष्ट्ये समशीतोष्ण आणि उष्णकटिबंधीय हवामान परिस्थितीसाठी उपयुक्त अशी आहेत. शेतावरील मोकळ्या तसेच अर्धबंदिस्त पद्धतींद्वारे यथोचित प्रकारे उच्च तंतुमय आहार देऊन ह्या पक्ष्यांना वाढवता येते. अमेरिका, ऑस्ट्रेलिया आणि चीन हे देश एमू संवर्धनात आघाडीवर आहेत. एमू पक्षी भारतीय हवामानाशी चांगल्या प्रकारे जुळवून घेतात.
एमू' (Emu) एक विशालकाय पक्षी है। यह आस्ट्रेलिया का राष्ट्रीय पक्षी है। यह विश्व का दूसरा सबसे बड़ा पक्षी है।
यह ऑस्ट्रेलिया का उड़ान रहित पक्षी है।
आस्ट्रेलिया का विशालकाय पक्षी एमू शुतुरमुर्ग के बाद विश्व का दूसरा सबसे बड़ा पक्षी है। इसकी ऊँचाई लगभग दो मीटर होती है। एमू पक्षी का भी शुतुरमुर्ग के समान पंख होते हुए उड़ नहीं सकता। एमू एक भारी, किन्तु बड़ा फुर्तीला पक्षी है। इसके शरीर का रंग मटमैला भूरापन लिये हुए होता है।
एमू के पंख बड़े चमकीले और सुन्दर होते है। नर तथा मादा दोनों के गले के पास एक विचित्र सी थैली होती है, जिसमें हवा भर कर यह अनोखी आवाज निकaलता है। एमू की टांगे मजबूूत और शक्तिशाली होती है। इनकी सहायता से यह पचास कि. मी. प्रति घंटा की गति से सरलता से भाग सकता है। एमू के पैरो में कैसोवरी के समान कोई तेज धारदार काँटा तो नहीं होता, फिर भी इसकी ठोकर शुतुरमुर्ग तथा कैसोवरी के समान ही खतरनाक होती है। सामान्यतया यह अपने शत्रुओ से डर कर भागता नहीं है, बल्कि उनका मुकाबला करता है।
एमू को सामूहिक जीवन अधिक प्रिय है। यह पक्षी रिया के समान अकेले रहना पसन्द नहीं करता और सदैव आठ-दस के झुण्ड में रहता है। अपनी प्रजाति के अन्य पक्षियों के समान एमू भी घासफूस, फलफूल तथा जंगली वनस्पतियों के साथ ही साथ छोटे-छोटे कीड़े-मकोड़े खाता है। जंगली चूहे तथा छिपकलियाँ इसका प्रिय भोजन है।
पंख होते हुए न उडऩे वाले विशालकाय पक्षियों में शुतुरमुर्ग तथा रिया नर पक्षी एक से अधिक मादा पक्षियों के साथ समागम करते है, किन्तु एमू ऐसा नहीं करता। नर एमू एक ही मादा एमू के साथ समागम करता है तथा जीवन भर उसी के साथ रहता है।
सामान्यतया सभी पक्षियों में नर पक्षी का शरीर मादा से अधिक विशाल तथा शक्तिशाली होता है, किन्तु एमू ऐसा नहीं होता। इनमें मादा एमू का शरीर नर एमू से बड़ा होता है। यह जमीन से कुछ ऊँचाई वाले भाग के गढ़े में घासफूस तथा पत्तियों से अपना घोसला बनाता है, जिसमें मादा एमू छ: से लेकर बारह तेरह तक हरे-नीले रंग के अण्डे देती है। इन अण्डो को नर एमू ही सेता है तथा अण्डों से बच्चे निकलने पर भी नर एमू ही उनका तब तक पोषण करता है जब तक वे आत्म निर्भर नहीं बन जाते।
एमू' (Emu) एक विशालकाय पक्षी है। यह आस्ट्रेलिया का राष्ट्रीय पक्षी है। यह विश्व का दूसरा सबसे बड़ा पक्षी है।
यह ऑस्ट्रेलिया का उड़ान रहित पक्षी है।
ਏਮੂ (Dromaius novaehollandiae) ਉਚਾਈ ਦੇ ਲਿਹਾਜ ਨਾਲ ਇਸ ਦੇ ਰੇਟਾਈਟ ਰਿਸ਼ਤੇਦਾਰ, ਸ਼ੁਤਰਮੁਰਗ ਦੇ ਬਾਅਦ ਦੂਜਾ-ਵੱਡਾ ਪੰਛੀ ਹੈ। ਇਸ ਦਾ ਮੂਲ ਘਰ ਆਸਟਰੇਲੀਆ ਹੈ, ਜਿੱਥੇ ਇਹ ਸਭ ਤੋਂ ਵੱਡਾ ਮੂਲ ਪੰਛੀ ਹੈ ਅਤੇ ਡਰਮੀਅਸ ਜਿਨਸ ਦਾ ਇੱਕੋ ਇੱਕ ਮੌਜੂਦ ਮੈਂਬਰ ਹੈ। ਐਮੂ ਦੀ ਰੇਂਜ ਜ਼ਿਆਦਾਤਰ ਮੇਨਲੈਂਡ ਆਸਟ੍ਰੇਲੀਆ ਵਿੱਚ ਹੈ, ਪਰ 1788 ਵਿੱਚ ਆਸਟ੍ਰੇਲੀਆ ਵਿੱਚ ਯੂਰਪੀ ਆਬਾਦੀ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਟਸਮਾਨੀਅਨ ਐਮੂ ਅਤੇ ਕਿੰਗ ਆਈਲੈਂਡ ਏਮੂ ਉਪ-ਸਪੀਸੀਆਂ ਅਲੋਪ ਹੋ ਗਈਆਂ। ਇਹ ਪੰਛੀ ਕਾਫੀ ਆਮ ਮਿਲਦਾ ਹੈ, ਇਸ ਲਈ ਕੁਦਰਤ ਦੀ ਸੰਭਾਲ ਲਈ ਇੰਟਰਨੈਸ਼ਨਲ ਯੂਨੀਅਨ ਵੱਲੋਂ ਇਸ ਨੂੰ ਠੀਕ ਹੀ ਘੱਟੋ ਘੱਟ ਚਿੰਤਾ ਵਾਲੀ ਪ੍ਰਜਾਤੀ ਵਜੋਂ ਦਰਜ ਕੀਤਾ ਗਿਆ ਹੈ।
ਈਮੂ ਨਰਮ-ਖੰਭਾਂ ਵਾਲੇ, ਭੂਰੇ ਨਾ ਉੜਨ ਵਾਲੇ ਪੰਛੀ ਹਨ ਜਿਨਾਂ ਦੇ ਲੰਬੇ ਗਲੇ ਅਤੇ ਲੰਬੀਆਂ ਲੱਤਾਂ ਹੁੰਦੀਆਂ ਹਨ ਅਤੇ ਇਹ 1.9 ਮੀਟਰ (6.2 ਫੁੱਟ) ਉਚਾਈ ਤਕ ਪਹੁੰਚ ਸਕਦੇ ਹਨ। ਈਮ ਬਹੁਤ ਵੱਡੀਆਂ ਦੂਰੀਆਂ ਦੀ ਯਾਤਰਾ ਕਰ ਸਕਦੇ ਹਨ, ਅਤੇ ਜਦੋਂ ਜ਼ਰੂਰੀ ਹੋਵੇ 50 ਕਿ.ਮੀ. / ਘੰਟਾ (31 ਮੀਲ ਪ੍ਰਤਿ ਘੰਟਾ) ਦੀ ਰਫਤਾਰ ਨਾਲ ਦੌੜ ਸਕਦੇ ਹਨ; ਉਹ ਕਈ ਕਿਸਮ ਦੇ ਪੌਦਿਆਂ ਅਤੇ ਕੀੜੇ-ਮਕੌੜਿਆਂ ਦੇ ਲਈ ਘੁੰਮਦੇ ਹਨ, ਪਰ ਖਾਣੇ ਤੋਂ ਬਿਨਾਂ ਕਈ ਹਫ਼ਤਿਆਂ ਤੱਕ ਸਾਰ ਲੈਣ ਲਈ ਜਾਣੇ ਜਾਂਦੇ ਹਨ। ਉਹ ਕਦੇ-ਕਦੇ ਪਾਣੀ ਪੀਂਦੇ ਹਨ, ਪਰ ਜਦੋਂ ਮੌਕਾ ਮਿਲਦਾ ਹੈ ਤਾਂ ਬਹੁਤ ਜ਼ਿਆਦਾ ਪਾਣੀ ਪੀ ਲੈਂਦੇ ਹਨ।
ਮਈ ਅਤੇ ਜੂਨ ਵਿੱਚ ਪ੍ਰਜਨਨ ਹੁੰਦਾ ਹੈ, ਅਤੇ ਇੱਕ ਸਾਥੀ ਲਈ ਮਦੀਨ ਵਿੱਚ ਲੜਾਈ ਆਮ ਗੱਲ ਹੈ। ਮਦੀਨ ਕਈ ਵਾਰ ਸਾਥੀ ਨਾਲ ਸਮਾਗਮ ਕਰ ਸਕਦੀਆਂ ਹਨ ਅਤੇ ਇੱਕ ਸੀਜ਼ਨ ਵਿੱਚ ਕਈ ਵਾਰ ਅੰਡੇ ਦਿੰਦੀਆਂ ਹਨ। ਨਰ ਆਂਡਿਆਂ ਉੱਤੇ ਬਹਿੰਦਾ ਹੈ; ਇਸ ਪ੍ਰਕਿਰਿਆ ਦੇ ਦੌਰਾਨ ਉਹ ਘੱਟ ਹੀ ਖਾਂਦਾ ਜਾਂ ਪੀਂਦਾ ਹੈ ਅਤੇ ਭਾਰ ਦੀ ਇੱਕ ਮਹੱਤਵਪੂਰਨ ਮਾਤਰਾ ਨੂੰ ਗੁਆ ਲੈਂਦਾ ਹੈ। ਆਂਡਿਆਂ ਵਿੱਚੋਂ ਅੱਠ ਹਫ਼ਤਿਆਂ ਬਾਅਦ ਬੱਚੇ ਨਿਕਲਦੇ ਹਨ, ਅਤੇ ਬੋਟਾਂ ਨੂੰ ਉਹਨਾਂ ਦੇ ਪਿਉ ਪਾਲਦੇ ਹਨ। ਉਹ ਲੱਗਪੱਗ ਛੇ ਮਹੀਨਿਆਂ ਦੇ ਬਾਅਦ ਪੂਰੇ ਆਕਾਰ ਦੇ ਹੁੰਦੇ ਹਨ। ਪਰ ਅਗਲੇ ਪ੍ਰਜਨਨ ਦੇ ਸੀਜ਼ਨ ਤੱਕ ਇੱਕ ਪਰਿਵਾਰਕ ਯੂਨਿਟ ਦੇ ਤੌਰ 'ਤੇ ਰਹਿ ਸਕਦੇ ਹਨ। ਏਮੂ ਆਸਟ੍ਰੇਲੀਆ ਦਾ ਇੱਕ ਮਹੱਤਵਪੂਰਨ ਸੱਭਿਆਚਾਰਕ ਚਿੰਨ੍ਹ ਹੈ, ਜੋ ਕਿ ਕੋਟ ਆਫ਼ ਆਰਮਜ਼ ਅਤੇ ਵੱਖ-ਵੱਖ ਸਿੱਕਿਆਂ ਤੇ ਨਜ਼ਰ ਪੈਂਦਾ ਹੈ। ਇਹ ਪੰਛੀ ਸਵਦੇਸ਼ੀ ਆਸਟ੍ਰੇਲੀਅਨ ਪੌਰਾਣਿਕਾਂ ਵਿਚ ਮੁੱਖ ਤੌਰ 'ਤੇ ਪ੍ਰਮੁੱਖਤਾ ਰੱਖਦਾ ਹੈ।
ਈਮੂਆਂ ਨੂੰ ਪਹਿਲੀ ਵਾਰ ਯੂਰਪੀਅਨ ਲੋਕਾਂ ਨੇ ਉਦੋਂ ਦੇਖਿਆ ਸੀ ਜਦੋਂ ਖੋਜਕਰਤਾਵਾਂ ਨੇ 1696 ਵਿਚ ਆਸਟ੍ਰੇਲੀਆ ਦੇ ਪੱਛਮੀ ਕਿਨਾਰੇ ਦਾ ਦੌਰਾ ਕੀਤਾ ਸੀ; ਇਹ ਡਚ ਕਪਤਾਨ ਵਿਲੀਮ ਡੇ ਵਲਾਮਿੰਗ ਦੀ ਅਗਵਾਈ ਵਾਲੀ ਇੱਕ ਮੁਹਿੰਮ ਸੀ ਜੋ ਇੱਕ ਜਹਾਜ਼ ਦੇ ਜਿੰਦਾ ਬਚੇ ਯਾਤਰੀਆਂ ਦੀ ਭਾਲ ਕਰ ਰਿਹਾ ਸੀ ਜੋ ਦੋ ਸਾਲ ਪਹਿਲਾਂ ਲਾਪਤਾ ਹੋ ਗਏ ਸੀ।[6] 1788 ਤੋਂ ਪਹਿਲਾਂ ਜਦੋਂ ਪਹਿਲੇ ਯੂਰਪੀਨ ਉੱਥੇ ਵਸ ਗਏ ਸਨ ਇਹ ਪੰਛੀ ਪੂਰਬੀ ਤੱਟ ਤੇ ਜਾਣੇ ਜਾਂਦੇ ਸਨ।[7] ਇਨ੍ਹਾਂ ਪੰਛੀਆਂ ਦਾ ਜ਼ਿਕਰ ਪਹਿਲੀ ਵਾਰ "ਨਿਊ ਹਾਲੈਂਡ ਕੈਸੋਅਰੀ" ਦੇ ਨਾਂ ਹੇਠ ਆਰਥਰ ਫਿਲਿਪਜ਼ ਦੀ ਵਾਯੂਅਜ ਟੂ ਬਾਟਨੀ ਬੇ ਵਿਚ ਕੀਤਾ ਗਿਆ ਸੀ, ਜਿਸ ਦਾ 1789 ਵਿਚ ਪ੍ਰਕਾਸ਼ਨ ਕੀਤਾ ਗਿਆ ਸੀ। ਇਸ ਵਿੱਚ ਲਿਖਿਆ ਹੈ:[8][9]
“ ਇਹ ਇੱਕ ਪ੍ਰਜਾਤੀ ਹੈ ਜੋ ਆਮ ਤੌਰ 'ਤੇ ਜਾਣੇ ਜਾਂਦੇ (ਕੈਸੋਵਾਰੀ) ਨਾਲੋਂ ਕਈ ਵੇਰਵਿਆਂ ਵਿਚ ਭਿੰਨ ਹੈ, ਅਤੇ ਇੱਕ ਬਹੁਤ ਵੱਡਾ ਪੰਛੀ ਹੈ, ਇਹ ਆਪਣੇ ਪੈਰਾਂ ਤੇ ਉੱਚੇ ਖੜ੍ਹੇ ਹੁੰਦੇ ਹਨ ਅਤੇ ਆਮ ਨਾਲੋਂ ਗਰਦਨ ਲੰਮੀ ਹੁੰਦੀ ਹੈ। ਕੁੱਲ ਲੰਬਾਈ 7 ਫੁੱਟ ਦੋ ਇੰਚ। ਇਹਦੀ ਚੁੰਝ ਆਮ ਕੈਸੋਵਾਰੀ ਤੋਂ ਬਹੁਤੀ ਵੱਖ ਨਹੀਂ ਹੁੰਦੀ; ਪਰ ਸਿਰ ਦੇ ਸਿਖਰ ਤੇ ਸਿੰਗਰੀ ਟੋਪੀ, ਜਾਂ ਹੈਲਮੇਟ, ਇਸ ਪ੍ਰਜਾਤੀ ਦੀ ਪੂਰੀ ਤਰ੍ਹਾਂ ਲੋਪ ਹੁੰਦੀ ਹੈ: ਪੂਰਾ ਸਿਰ ਅਤੇ ਸੰਘ ਅਤੇ ਗਲੇ ਦੇ ਅਗਲੇ ਹਿੱਸੇ ਨੂੰ ਛੱਡਕੇ ਪੂਰੀ ਗਰਦਨ ਵੀ ਖੰਭਾਂ ਨਾਲ ਢੱਕੀ ਹੁੰਦੀ ਹੈ, ਜੋ ਕਿ ਬਾਕੀ ਦੇ ਵਾਂਗ ਚੰਗੀ ਤਰ੍ਹਾਂ ਖੰਭਾਂ ਨਾਲ ਢਕੇ ਨਹੀਂ ਹੁੰਦੇ; ਜਦੋਂ ਕਿ ਆਮ ਕੈਸੋਵਾਰੀ ਵਿੱਚ ਸਿਰ ਅਤੇ ਗਰਦਨ ਰੋਡੇ ਹੁੰਦੇ ਹਨ ਜਾਂ ਟਰਕੀ ਵਾਂਗ ਲਮਕੇ ਹੁੰਦੇ ਹਨ।ਆਮ ਤੌਰ 'ਤੇ ਖੰਭਾਂ ਦਾ ਰੰਗ ਭੂਰਾ ਅਤੇ ਸਲੇਟੀ ਹੁੰਦਾ ਹੈ, ਅਤੇ ਕੁਦਰਤੀ ਸਥਿਤੀ ਵਿੱਚ ਖੰਭਾਂ ਦੇ ਅੰਤਲੇ ਹਿੱਸੇ ਮੁੜੇ ਹੁੰਦੇ ਹਨ ਜਾਂ ਝੁਕੇ ਹੁੰਦੇ ਹਨ: ਉੜਨ ਵਾਲੇ ਪੰਖ ਇੰਨੇ ਛੋਟੇ ਹੁੰਦੇ ਹਨ ਕਿ ਉੜਾਨ ਭਰਨ ਲਈ ਪੂਰੀ ਤਰ੍ਹਾਂ ਬੇਕਾਰ ਹੁੰਦੇ ਹਨ, ਅਤੇ ਇਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਬਾਕੀ ਦੇ ਖੰਭਾਂ ਨਾਲੋਂ ਵੱਖਰਾ ਕਰਨਾ ਵੀ ਔਖਾ ਹੀ ਹੁੰਦਾ ਜੇਕਰ ਇਹ ਥੋੜਾ ਜਿਹਾ ਉੱਪਰ ਨੂੰ ਉਠੇ ਨਾ ਹੁੰਦੇ। ਲੰਬੇ ਤੀਲੇ ਜੋ ਆਮ ਕੈਸੋਵਾਰੀਆਂ ਦੇ ਖੰਭਾਂ ਵਿਚ ਵੇਖਣ ਨੂੰ ਮਿਲਦੇ ਹਨ, ਇਸ ਦੇ ਖੰਭਾਂ ਵਿਚ ਉੱਕਾ ਵੇਖਣ ਨੂੰ ਨਹੀਂ ਮਿਲਦੇ, ਨਾ ਹੀ ਪੂਛ ਦਾ ਕੋਈ ਨਾਮ ਨਿਸ਼ਾਨ ਹੁੰਦਾ ਹੈ। ਲੱਤਾਂ ਤਕੜੀਆਂ ਹੁੰਦੀਆਂ ਅਤੇ ਇਨ੍ਹਾਂ ਦੀ ਹੈਲਮਟ ਵਾਲੀਆਂ ਕੈਸੋਵਰੀਆਂ ਵਰਗੀ ਸ਼ਕਲ ਹੁੰਦੀ ਹੈ। ਬੱਸ ਵਾਧਾ ਇਸ ਗੱਲ ਦਾ ਹੁੰਦਾ ਹੈ ਕਿ ਉਹਨਾਂ ਦੀ ਪੂਰੀ ਲੰਬਾਈ ਦੇ ਮਗਰਲੇ ਪਾਸੇ ਖਿੰਗਰ ਜਾਂ ਦੰਦੇ ਹੁੰਦੇ ਹਨ।
”ਏਮੂ (Dromaius novaehollandiae) ਉਚਾਈ ਦੇ ਲਿਹਾਜ ਨਾਲ ਇਸ ਦੇ ਰੇਟਾਈਟ ਰਿਸ਼ਤੇਦਾਰ, ਸ਼ੁਤਰਮੁਰਗ ਦੇ ਬਾਅਦ ਦੂਜਾ-ਵੱਡਾ ਪੰਛੀ ਹੈ। ਇਸ ਦਾ ਮੂਲ ਘਰ ਆਸਟਰੇਲੀਆ ਹੈ, ਜਿੱਥੇ ਇਹ ਸਭ ਤੋਂ ਵੱਡਾ ਮੂਲ ਪੰਛੀ ਹੈ ਅਤੇ ਡਰਮੀਅਸ ਜਿਨਸ ਦਾ ਇੱਕੋ ਇੱਕ ਮੌਜੂਦ ਮੈਂਬਰ ਹੈ। ਐਮੂ ਦੀ ਰੇਂਜ ਜ਼ਿਆਦਾਤਰ ਮੇਨਲੈਂਡ ਆਸਟ੍ਰੇਲੀਆ ਵਿੱਚ ਹੈ, ਪਰ 1788 ਵਿੱਚ ਆਸਟ੍ਰੇਲੀਆ ਵਿੱਚ ਯੂਰਪੀ ਆਬਾਦੀ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਟਸਮਾਨੀਅਨ ਐਮੂ ਅਤੇ ਕਿੰਗ ਆਈਲੈਂਡ ਏਮੂ ਉਪ-ਸਪੀਸੀਆਂ ਅਲੋਪ ਹੋ ਗਈਆਂ। ਇਹ ਪੰਛੀ ਕਾਫੀ ਆਮ ਮਿਲਦਾ ਹੈ, ਇਸ ਲਈ ਕੁਦਰਤ ਦੀ ਸੰਭਾਲ ਲਈ ਇੰਟਰਨੈਸ਼ਨਲ ਯੂਨੀਅਨ ਵੱਲੋਂ ਇਸ ਨੂੰ ਠੀਕ ਹੀ ਘੱਟੋ ਘੱਟ ਚਿੰਤਾ ਵਾਲੀ ਪ੍ਰਜਾਤੀ ਵਜੋਂ ਦਰਜ ਕੀਤਾ ਗਿਆ ਹੈ।
ਈਮੂ ਨਰਮ-ਖੰਭਾਂ ਵਾਲੇ, ਭੂਰੇ ਨਾ ਉੜਨ ਵਾਲੇ ਪੰਛੀ ਹਨ ਜਿਨਾਂ ਦੇ ਲੰਬੇ ਗਲੇ ਅਤੇ ਲੰਬੀਆਂ ਲੱਤਾਂ ਹੁੰਦੀਆਂ ਹਨ ਅਤੇ ਇਹ 1.9 ਮੀਟਰ (6.2 ਫੁੱਟ) ਉਚਾਈ ਤਕ ਪਹੁੰਚ ਸਕਦੇ ਹਨ। ਈਮ ਬਹੁਤ ਵੱਡੀਆਂ ਦੂਰੀਆਂ ਦੀ ਯਾਤਰਾ ਕਰ ਸਕਦੇ ਹਨ, ਅਤੇ ਜਦੋਂ ਜ਼ਰੂਰੀ ਹੋਵੇ 50 ਕਿ.ਮੀ. / ਘੰਟਾ (31 ਮੀਲ ਪ੍ਰਤਿ ਘੰਟਾ) ਦੀ ਰਫਤਾਰ ਨਾਲ ਦੌੜ ਸਕਦੇ ਹਨ; ਉਹ ਕਈ ਕਿਸਮ ਦੇ ਪੌਦਿਆਂ ਅਤੇ ਕੀੜੇ-ਮਕੌੜਿਆਂ ਦੇ ਲਈ ਘੁੰਮਦੇ ਹਨ, ਪਰ ਖਾਣੇ ਤੋਂ ਬਿਨਾਂ ਕਈ ਹਫ਼ਤਿਆਂ ਤੱਕ ਸਾਰ ਲੈਣ ਲਈ ਜਾਣੇ ਜਾਂਦੇ ਹਨ। ਉਹ ਕਦੇ-ਕਦੇ ਪਾਣੀ ਪੀਂਦੇ ਹਨ, ਪਰ ਜਦੋਂ ਮੌਕਾ ਮਿਲਦਾ ਹੈ ਤਾਂ ਬਹੁਤ ਜ਼ਿਆਦਾ ਪਾਣੀ ਪੀ ਲੈਂਦੇ ਹਨ।
ਮਈ ਅਤੇ ਜੂਨ ਵਿੱਚ ਪ੍ਰਜਨਨ ਹੁੰਦਾ ਹੈ, ਅਤੇ ਇੱਕ ਸਾਥੀ ਲਈ ਮਦੀਨ ਵਿੱਚ ਲੜਾਈ ਆਮ ਗੱਲ ਹੈ। ਮਦੀਨ ਕਈ ਵਾਰ ਸਾਥੀ ਨਾਲ ਸਮਾਗਮ ਕਰ ਸਕਦੀਆਂ ਹਨ ਅਤੇ ਇੱਕ ਸੀਜ਼ਨ ਵਿੱਚ ਕਈ ਵਾਰ ਅੰਡੇ ਦਿੰਦੀਆਂ ਹਨ। ਨਰ ਆਂਡਿਆਂ ਉੱਤੇ ਬਹਿੰਦਾ ਹੈ; ਇਸ ਪ੍ਰਕਿਰਿਆ ਦੇ ਦੌਰਾਨ ਉਹ ਘੱਟ ਹੀ ਖਾਂਦਾ ਜਾਂ ਪੀਂਦਾ ਹੈ ਅਤੇ ਭਾਰ ਦੀ ਇੱਕ ਮਹੱਤਵਪੂਰਨ ਮਾਤਰਾ ਨੂੰ ਗੁਆ ਲੈਂਦਾ ਹੈ। ਆਂਡਿਆਂ ਵਿੱਚੋਂ ਅੱਠ ਹਫ਼ਤਿਆਂ ਬਾਅਦ ਬੱਚੇ ਨਿਕਲਦੇ ਹਨ, ਅਤੇ ਬੋਟਾਂ ਨੂੰ ਉਹਨਾਂ ਦੇ ਪਿਉ ਪਾਲਦੇ ਹਨ। ਉਹ ਲੱਗਪੱਗ ਛੇ ਮਹੀਨਿਆਂ ਦੇ ਬਾਅਦ ਪੂਰੇ ਆਕਾਰ ਦੇ ਹੁੰਦੇ ਹਨ। ਪਰ ਅਗਲੇ ਪ੍ਰਜਨਨ ਦੇ ਸੀਜ਼ਨ ਤੱਕ ਇੱਕ ਪਰਿਵਾਰਕ ਯੂਨਿਟ ਦੇ ਤੌਰ 'ਤੇ ਰਹਿ ਸਕਦੇ ਹਨ। ਏਮੂ ਆਸਟ੍ਰੇਲੀਆ ਦਾ ਇੱਕ ਮਹੱਤਵਪੂਰਨ ਸੱਭਿਆਚਾਰਕ ਚਿੰਨ੍ਹ ਹੈ, ਜੋ ਕਿ ਕੋਟ ਆਫ਼ ਆਰਮਜ਼ ਅਤੇ ਵੱਖ-ਵੱਖ ਸਿੱਕਿਆਂ ਤੇ ਨਜ਼ਰ ਪੈਂਦਾ ਹੈ। ਇਹ ਪੰਛੀ ਸਵਦੇਸ਼ੀ ਆਸਟ੍ਰੇਲੀਅਨ ਪੌਰਾਣਿਕਾਂ ਵਿਚ ਮੁੱਖ ਤੌਰ 'ਤੇ ਪ੍ਰਮੁੱਖਤਾ ਰੱਖਦਾ ਹੈ।
ઇમુ (pronounced /ˈiːmjuː/ (deprecated template)[૪][૫]), ડ્રોમેયસ નોવેહોલ્લાન્ડે , ઓસ્ટ્રેલિયા મૂળનું આ પક્ષી સૌથી વિશાળ અને ડ્રોમેયસ ના જીનસના સભ્યની એક માત્ર હયાતી ધરાવતું પક્ષી છે. રાટીટેના સંબંધી, ઓસ્ટ્રીચના બાદ, વિશ્વમાં ઊંચાઇની રીતે આ બીજું-વિશાળ હયાત પક્ષી છે. સુંવાળાં-પીંછાવાળા, કથ્થઇ, ઉડી ના શકતા પક્ષીઓ ઊંચાઇમાં 2 metres (6.6 ft) આટલે સુધી પહોંચી શકે છે. ઓસ્ટ્રેલિયાની તળભૂમિ પર ઇમુ સામાન્ય રીતે બધે જ જોવા મળે છે, જોકે તે અતિશળ વસ્તીવાળા વિસ્તારો, ગીચ જંગલ, અને શુષ્ક વિસ્તારોથી દૂર રહે છે.[૨] ઇમુ વિશાળ અંતરની મુસાફરી કરવા માટે ઝડપી, કરકસરવાળી દુડકી ચાલે કરે છે અને, જો જરૂર પડી તો એક સમયે કેટલાક અંતર માટે પ્રતિ કલાકે 50 કિમી (31 એમપીએચ (mph))ની ઝડપે પૂરજોશથી દોડીને પણ શકે છે.[૨] તેઓ તકવાદી રખડું હોય છે અને ખોરાકની શોધમાં લાંબુ અંતર પણ કાપી શકે છે; તેમનો ખોરાક વિવિધ પ્રકારના છોડ અને જીવાતો છે, પણ તેઓ કેટલાય અઠવાડિયા સુધી ખોરાક વગર ચલાવી શકવા માટે પણ જાણીતા છે. ઇમુ પાણીમાં બેસી શકે છે અને તે તરી પણ શકે છે.
1788માં ઇમુની પેટાજાતિ જે પહેલા તસ્માનિયાના મૂળ રહેવાસી હતા તે ઓસ્ટ્રેલિયામાં યુરોપની વસાહત બાદ વિલુપ્ત થઇ ગયા; અને તળભૂમિની પેટાજાતિની વહેંચણી પર પણ માનવીય ક્રિયાનો પ્રભાવ પડી રહ્યો છે. પૂર્વીય દરિયા કિનારા પર એકવખતે જે સામાન્ય રીતે જોવા મળતા હતા, તે ઇમુ હવે અસાન્ય થઇ ગયા છે; અને વિરોધાભાસ તો તે છે કે, ખેતીના વિકાસ અને પાણી પુરવઠાના ભંડાર માટે આંતરીક ભાગના વધવાથી ઇમુનું ક્ષેત્ર શુષ્ક પ્રદેશોમાં વધી રહ્યું છે. ઇમુના માંસ, તેલ અને ચામડા માટે ઇમુની ખેતી કરવામાં આવે છે.
The Emu પહેલીવાર ધ ન્યૂ હોલ્લાન્ડ ક્રોસવારીના નામ હેઠળ આર્થર ફિલિપના વોયઝ ટુ બોટની બે માં વર્ણવામાં આવ્યું હતું, જે 1789માં પ્રકાશીત થઇ હતી.[૭] પક્ષીવિદ્યાના નિષ્ણાત જોહ્ન લાથમ દ્વારા આ જાતિઓનું નામ પાડવામાં આવ્યું હતું, જેનો નમૂનો તેને ઓસ્ટ્રેલિયાના સીડની વિસ્તાર, જેને એ વખતે ન્યૂ હોલ્લાન્ડ નામે ઓળખવામાં આવતો હતો તેના પરથી લીધો હતો.[૨] તેને ફિલીપની બુક પર સાથે કામ કરીને અને પહેલી વખત વર્ણન અને અનેક ઓસ્ટ્રેલિયન પક્ષીઓ માટે નામ આપ્યા હતા લેટિનમાં તેનું નામ "ઝડપી-પગવાળો નવો હોલ્લાન્ડ" છે.[૮] ઇમુનું સામાન્ય નામ વ્યુત્પત્તિ શાસ્ત્રના આધારે અચોક્કસ છે, પણ તે વિશાળ પક્ષી માટે ના અરબી શબ્દ પરથી આવ્યો હોવાનું મનાય છે જે પાછળથી પોર્ટુગીસ શોધકોએ ઓસ્ટ્રેલિયામાં અને નવા જીનેઆમાં ક્રોસવરી સંબંધીઓને વર્ણાવવા માટે વાપર્યો હતો.[૯] વિક્ટોરીયામાં, ઇમુ માટે કેટલાક પારિભાષિક શબ્દો છે જેમ કે બાર્રીમલ દજા દજા વુરુન્ગ ભાષામાં, માયઓયુરે જુનાઇમાં, અને કોયુર્ન જાર્ડવાડજાલીમાં.[૧૦] સીડની તટપ્રદેશના સ્થાનિક રહેવાસી ઇઓરા અને દારુગ આદિવાસીઓમાં તે મુરાવન્ગજ કે બીરાબયીન તરીકે જાણીતું છે.[૧૧]
તેના મૂળભૂત 1816 ઇમુના વર્ણનમાં, વીઇલ્લોટ બે સામાન્ય નામો માટે ઉપયોગમાં લેવામાં આવ્યું હતું; પહેલા ડ્રોમીસેઇયસ , પછી કેટલાક પત્તાઓ બાદ ડ્રોમાઇયસ . ત્યારબાદ આ બન્નેમાંથી કયું નામ સાચું છે તે મુદ્દે આજદિવસ સુધી વિવાદ ચાલે છે બીજું નામ વધુ સાચું લાગે છે, પણ વર્ગીકરણમાં વિવાદ તે છે કે પહેલું નામ પણ અમલમાં ચાલુ રહેવું જોઈએ, સિવાય કે તે નક્કી થઇ જાય કે આ કોઇ મુદ્રણકલાને લગતી ભૂલ હતી.[૧૨] નવી આધુનિક પ્રકાશનોમાં, ઓસ્ટ્રેલિયાની સરકારે ડ્રોમાનીયસ નો ઉપયોગ કર્યો છે,[૧૩] ડ્રોમાસેનીયસ નો ઉલ્લેખ પણ સાથે કરવામાં આવ્યો છે પણ એક જોડાણીના વિકલ્પ તરીકે.
ઇમુ તેમના સૌથી નજીકના સંબંધી કાસ્સોવરીઝ સાથે વર્ગીકૃત કરવામાં આવે છે કાસ્સોવરીઝ કસુરીડેના પરિવારમાં આવે છે કસુરીડે રાટીટેમાં ક્રમ મુજબ સ્ટરુથીઓનીફોર્મ્સમાં આવે છે. જોકે અન્ય એક વર્ગીકરણમાં; કાસુઅરીડાઇને તેઓની પોતાની શ્રેણી કાસુઅરીફોર્મેસની અંદર વિભાજીત કરીને તેને હાલમાં સ્વીકારી લેવામાં આવ્યું છે.
યુરોપીયન વસાહતો પહેલા ઓસ્ટ્રેલિયામાં ત્રણ ભિન્ન ડ્રોમાનીયસ ની જાતિઓ બધે જોવા મળતી હતી, અને એક જાતિ તેના અશ્મિલના લીધે જાણીતી હતી. નાના ઇમુઓ- ડ્રોમાનીયસ બાયુબીનીઅયસ અને ડી. અટેર - થોડાક સમય બાદ લુપ્ત થઇ ગયા; જોકે, ઇમુ, ડી. નોવેહોલ્લાન્ડે , સામાન્ય રીતે ટકી રહ્યા. મોટાપાયે વરસાદ પડવાના આધાર મુજબ, તેમની વસ્તી દસકા થી લઇને દસકામાં અલગ અલગ હતી; ઇમુની આંદાજીત વસ્તી 625,000–725,000 છે, સાથે જ 100,000–200,000 જેટલી વસ્તી પશ્ચિમ ઓસ્ટ્રેલિયામાં અને બાકીની મોટાભાગે નવા દક્ષિણ વાલેસ અને ક્વીનટાપુમાં છે.[૯] ડી.નોવેહોલ્લાન્ડે ડીઇમેનેન્સીસ , એક પેટાજાતિ જેને તસ્માનિયા ઇમુના નામે જાણીતી છે, તે 1865ની આસપાસ વિલુપ્ત થઇ ગઇ. 20મી સદીમાં ઇમુઓને તસ્માનીયાથી થોડે દૂરના મારીયા ટાપુ અને દક્ષિણ ઓસ્ટ્રેલિયાના કાંગારું ટાપુથી પણ પરિચિત કરાયા હતા. કાંગારું ટાપુના પક્ષીઓએ ત્યાં સંવર્ધન કરી વસ્તીમાં વધારો કર્યો છે. મારીયા ટાપુની વસ્તી મધ્ય-1990 સદીમાં વિલુપ્ત થઇ ગઇ.
ઓસ્ટ્રેલિયામાં વિલુપ્ત થયેલી ત્રણ પેટાજાતિઓ
ઇમુ એક વિશાળ પક્ષી છે. સૌથી વિશાળ પક્ષી લગભગ 150 to 190 centimetres (59–75 in) ઊંચાઇમાં,1 to 1.3 metres (3.3–4.3 ft) ખાભા સુધી પહોંચી શકે છે. ઇમુનું વજન 18 and 48 kilograms (40 and 106 lb) વચ્ચે રહે છે.[૨][૧૪][૧૫]
તેને અવશેષરૂપ નાની પાંખો અને લાંબું ગળું અને લાંબા પગ હોય છે. તેઓની સૌથી વધુ ઝડપે દોડવાની ક્ષમતા છે, પ્રતિ કલાકે 48 કિમી (30 એમપીએચ (mph))[૨], જેની પાછળ કારણભૂત છે તેમના ઊંચી પ્રકારના વિશિષ્ટ બસ્તિ અવયવોની સ્નાયુરચના. તેમના પગમાં ખાલી ત્રણ જ અંગૂઠા હોય છે અને તેવી જ રીતે હાઠકાની સંખ્યાને પણ તે રીતે અનુરૂપ બની અને પગના સ્થાયુઓની સાથે જોડાયેલ છે; તેમના નીચાના પગની પાછળ ગેસ્ટ્રોસ્નેમીયસ સ્થાયુઓ હોય છે આવા સ્નાયુ ધરાવતા તેઓ એક માત્ર પક્ષીઓ છે. જેવી રીતે ઉડાણના સ્નાયુઓનો ઉડાતા પક્ષીઓ માટે જે ફાળો છે તેવી રીતે ઇમુના બસ્તિ અવયવના સ્નાયુઓનો સંપૂર્ણ શરીર પર સમાન ફાળો છે.[૧૬] તેઓની સુંવાળી ચાંચ, ચરવા માટે અનુકૂળ હોય છે.[૨]
ઇમુની ગરદન ઝાખાં વાદળી રંગની અને ઉપરથી નીચે સુધી દેખાય તેવા છૂટાછવાયેલા પીછાંઓવાળી હોય છે.[૨] તેમના કથ્થઇ થી ભૂખરા-કથ્થઇ પીછાં તેમને વાળથી ભરેલા હોય તેવો દેખાવ આપે છે; તેમના કાળા રંગના પીંછા પતળા અને અણીયારા હોય છે. સૌર વિકિરણ તેમના પીંછાની ટોચોથી શોષાઇ જાય છે, અને તેમના છૂટા-જૂથાયેલા અંદરના પીંછા ચામડીથી અલગ હોય છે. જેના કારણે ચામડી પર એક આવરણ બને છે જે ગરમીના પ્રવાહને ચામડી સુધી જતા રોકે છે,[૧૭] જે પક્ષીને દિવસની ગરમીમાં પણ સક્રિય રહેવાની છૂટ આપે છે. ઇમુના પીંછા એક અજોડ પીંછા છે તે એક જ પાતળા પીંછામાંથી બે રચી ઉત્પન્ન થતા હોય છે. બન્ને લિંગનો દેખાવ એકસરખો જ હોય છે.
અતિશય ગરમ દિવસે, ઇમુઓ તેમના શરીરના તાપમાનની જાળવવા માટે હાંફે છે, તેઓની જીભો ઠંડા કૂલરની જેમ બાષ્પીભવનનું કામ કરે છે અને, અન્ય કેટલીક જાતિઓ કરતા વિપરીત, નીચા સ્તરના કાર્બન ડાયોક્સાઇડ,એલકાલોસીસના કારણે લોહીમાં હાજર રહતો નથી.[૧૮] ઠંડા હવામાનમાં સામાન્ય શ્વાસોચ્છ્વાસ માટે, તેઓની પાસે મોટા, વિવિધ ગડીવાળા નાક સંબંધી માર્ગો છે. ઠંડી હવા જ્યારે ફેફસામાંથી પસાર થાય છે ત્યારે ગરમ થઇ જાય છે, અને આ ગરમી નાકના ભાગમાંથી બહાર નીકળી જાય છે. શ્વાસ બહાર કાઢતી વખતે, ઇમુના ઠંડા નાક સંબંધી ટર્બીનટેસ પ્રવાહી રૂપી ભેજને હવામાં પાછું ફેંકે છે અને તેને ફરીથી ઉપયોગમાં લેવા માટે શોષી લે છે.[૧૯]
તેઓ બૂલંદ ગર્જના કરતો, પડધમવાળો, અને ડરકાવતો અવાજ ધરાવે છે જે 2 kilometres (1.2 mi) દૂરથી પણ સાંભળી શકાય છે. તેની 30 cm (12 in) લાંબી અને પતળી-દિવાલોવાળી ફુલેલી ગરદનની કોથળીમાંથી આ ગર્જના કરતો અવાજ ઉત્પન્ન થાય છે. [૨][૯]
ઇમુ સમગ્ર ઓસ્ટ્રેલિયાની અંદર તેના કુદરતી નિવાસસ્થાનો પર રહે છે, જોકે તેઓ સ્કલેરોફીલના જંગલો અને સવાના વુડલેન્ડમાં વધુ સામાન્ય પણે જોવા મળે છે, અને વસ્તીવાળા અને અતિશળ શુષ્ક વિસ્તારમાં, ભેજવાળા સમયને બાદ કરતા ક્યારેક જ જોવા મળે છે.[૨] ઇમુ જોડીમાં મુસાફરી કરવાને પ્રધાન્ય આપે છે, [૨] અને જ્યારે તેઓ ધણા મોટા ટોળામાંથી આવતા હોય છે ત્યારે, આ એક સામાન્ય સામાજિક વ્યવહાર જે ખાવાના સ્ત્રોતની તરફ સમાન જરૂરીયાતોના લીધે ઉત્પન્ન થાય છે. તેવું દેખવામાં આવ્યું છે કે ઇમુ, વિશાળ ખોરાકના વિસ્તારો સુધી પહોંચવા માટે લાંબુ અંતર કાપ્યું હોય. પશ્ચિમ ઓસ્ટ્રેલિયામાં, ઇમુની ગતિવિધિઓ એક નિશ્ચિત મૌસમ આધારીત દાખલો અનુસરે છે, ગરમીમાં ઉત્તરમાં અને ઠંડીમાં દક્ષિણની તરફ તેઓ જાય છે. પૂર્વીય દરિયા કિનારા પરના ઇમુઓ આ પ્રવાસના નમૂનાને અનુસરતા હોય તેવું જોવા નથી મળ્યું.[૨૦] ઇમુઓ જરૂર પડે ત્યારે તરી પણ શકવામાં પણ સક્ષમ છે.
જોકે મનુષ્યના રહેઠાણોની પાસે જતા ઇમુ સાવચેત થઇ જાય છે, ઇમુઓ જંગલમાં ખોરાકની લાલચે નાનકડી ટોળીના મનુષ્યોના ઉશ્કેરવાથી પાસે આવવા માટે જાણીતા છે, જોકે, ખોરાક ના પણ આપવામાં આવ્યો હોય તો પણ, તેઓ તેમની મદદ કરવા માટે હંમેશા આગ્રહી હોય છે.
ઇમુઓ ચરવામાં એક દૈનિક નમૂનાને આપનવતા હોય છે. તેઓ વિવિધતાપૂર્ણ દેશી અને વપરાશમાં લેવામાં આવતા છોડની જાતોને ખાય છે, તેઓ જે પ્રકારના છોડોને ખાય છે તે ઋતુ પ્રમાણે છોડની સુલભતા પર આધારીત હોય છે. તેઓ જીતુંઓ પણ ખાય છે, જેમાં તિત્તીધોડાઓ અને તમરાઓ, લેડી બર્ડ્સ, સોલ્જર અને સાલ્ટબુશ ઇયળો, બોગોન્ગ અને કોટન બોલ મોથ ઇયળ અને કીડીઓનો સમાવેશ થાય છે.[૨૧] પશ્ચિમ ઓસ્ટ્રેલિયામાં, ખોરાકની પસંદગીની ઇમુઓની મુસાફરીમાં જોવામાં આવ્યું છે કે: વરસાદ પડે તે પહેલા તેઓ અકાકીયા અનેયુરાના માંથી બીજ ખાય છે,ત્યારબાદ તેઓ તાજું ધાસ અને ઇયળો ખાય છે; શિયાળામાં તેઓ કાસ્સીઆ ના પત્તાઓ અને સીંગોને ખાય છે;વસંતઋતુમાં, તેઓ તિત્તીધોડાઓ અને સાન્ટાલુમ એકુમીનટુમ ના ફળોને ખાય છે: એક ક્યાન્ડોન્ગની જાત.[૨][૨૨] ઇમુ મોટા જીવતા બીજોના વિખેરવાના એક મહત્વના કર્તા તરીકેની સેવા બજાવે છે, જે ફૂલોની જૈવ વિવિધતામાં ફાળારૂપ છે.[૨૨][૨૩]
ઇમુને છોડાના પદાર્થના પાચનમાં કાંકરા અને પથ્થરોની મદદની જરૂર પડતી હોય છે. આમાંથી કોઇ વ્યક્તિગત પથ્થર વજનદાર 45 g (1.6 oz) પણ હોઇ શકે છે અને આવા કેટલાય 745 g (1.642 lb) પથ્થરાઓ એક વખતે તેઓની છાતીમાં હોઇ શકે છે. તેઓ કોલસો પણ ખાય છે, જોકે વૈજ્ઞાનિકો હજી સુધી આની પાછળનું ચોક્કસ કારણ શોધી નથી શક્યા.[૨]
ઇમુઓ તેમના સંવર્ધન માટેની જોડીઓ ઉનાળાના મહિનાઓ એટલે કે ડિસેમ્બર અને જાન્યુઆરીમાં બનાવે છે, અને મોટાભાગે પાંચ મહિનાઓ સુધી એકબીજાની સાથે રહે છે. સમાગમ મે અને જૂનના ઠંડા મહિનાઓમાં કરવામાં આવે છે. સંવર્ધનના સમય દરમિયાન, નર પંખી અંત:સ્ત્રાવોના બદલાવનો અનુભવ કરે છે, જેમાં લુટેઇનીંઝીંગ અંત:સ્ત્રાવમાં અને ટેસ્ટ્રોસ્ટેરોન વધારો થવાથી, અને તેઓના વૃષણો આકારમાં બેગણા થઇ જાય છે.[૨૪] નર પક્ષીઓનો ખોરાક ઓછો થઇ જાય છે અને તેઓ છાલ, ધાસ, લાકડીઓ અને પત્તાઓથી અપૂર્ણ-આશ્રયવાળો પોલો કામચલાઉ માળાને જમીનમાં બાંધે છે. તેમના જોડીદારો પ્રત્યેક દિવસે કે બે દિવસે મળે છે, અને દરેક બીજા કે ત્રીજા દિવસે મહિલા પક્ષી સરેરાશ 11 ઇંડાઓ (અને વધુમાં વધુ 20) મૂકે છે દરેક ઇંડું ખુબ જ મોટું, જાડા-કવચવાળા, ધેરા-લીલા રંગનું હોય છે. વરસાદ પડવાની સાથે ઇંડાઓની સંખ્યામાં ફેરફાર આવે છે.[૨] સરેરાશ ઇંડાઓ 134 by 89 millimetres (5.3 in × 3.5 in) અને વજન વચ્ચે 700 and 900 grams (1.5 and 2.0 lb),[૨૫] જેનાથી અંદાજે ઇંડાઓ જથ્થા અને વજનને અનુરૂપ 10-12 બચ્ચા હોય છે. પ્રથમ વખત તેવી ધટના બની કે જેમાં જનનિકરીતે ઓળખી શકાય તેવા એવીયન જોડકાઓ ઇમુમાં હોય છે તેવું સાબિક કરી પ્રદર્શિત કરવામાં આવ્યા.[૨૬]
પુરુષો તેમના સાથી દ્વારા ઇંડા મૂકવાની શરૂઆત કર્યા બાદ તેઓ ઇંડા સેવવાની ઇચ્છુક થાય છે, અને ઇંડા મૂકવાનો સમય પૂરો થાય તે પહેલા ઇંડા પર બેસવા લાગે છે. આ સમયથી, તે ખાવાનું, પાણી પીવાનું, કે મળત્યાગ કરવાનું છોડી દે છે, અને ઇંડાનો વારો બદલાવા માટે જ ઇંડા પરથી ઊભા થાય છે, જે તે એક દિવસમાં 10 વાર કરે છે. આઠ અઠવાડિયા સુધી ઇંડાનું સેવન કર્યા બાદ, તે તેનું ત્રીજો ભાગનું વજન ગુમાવે છે અને શરીરની જમા કરેલી ચરબી અને માળામાંથી તે જેટલે સુધી પહોંચીને સવારની ઝાંકળ મેળવી શકે તેની પર તે જીવે છે.પ્રારંભિક સાથીદારના-બંધન હોવા છતાં, અન્ય કેટલાક ઓસ્ટ્રેલિયન પક્ષીઓ, જેવા કે સુપર્બ ફેરી-વરેન, ઇમુઓમાં બેવફાઇ માન્ય છે: જ્યારથી નર પંખી ઇંડાનું સેવન શરૂ કરે છે, નારી પંખી અન્ય નર પંખીઓ સાથે સમાગમ કરી એક થી વધુ વખત ઇંડા મૂકે છે; જોકે, ઇંડાનું સેવન કરતી વખતે તેમાંથી અડધાથી વધુ બચ્ચાઓના પિતા કોઇ બીજું પણ હોઇ શકે છે, કે તેવું પણ બને કે તેમાંથી કોઇ પણ જોડીદારના આ ઇંડા ના હોય કારણ કે ઇમુઓ પરોપજીવી ઇંડા સેવનને પ્રદર્શિત કરે છે.[૨૭] કેટલીક મહિલા ઇમુઓ બચ્ચાં જ્યાં સુધી ઇંડામાંથી બચ્ચાં બહાર ના આવે ત્યાં સુધી માળામાં રહે છે અને માળાનું રક્ષણ કરે છે, પણ મોટા ભાગની મહિલા ઇમુઓ માળાના વિસ્તારને સંપૂર્ણરીતે છોડી બીજો માળો કરવા માટે જતી રહે છે; અને સારી ઋતુમાં, મહિલા ઇમુ ત્રણ વખત માળો બાંધે છે.[૨૦]
ઇંડાનું સેવન કરતા 56 દિવસ લાગે છે, અને નર પંખીઓ ઇંડામાંથી બચ્ચાં બહાર આવે તેના થોડા સમય પહેલા જ ઇંડાનું સેવન કરવાનું છોડી દે છે.[૨૦] ઇંડામાંથી નવા નીકળેલા બચ્ચાંઓ ખૂબ જ ચંચળ હોય છે અને થોડાક દિવસોની અંદર તેઓ આ માળો છોડી દે છે. તેઓ અંદાજે ઊંચાઇ 12 centimetres (5 in) પર ઊભા રહે છે, વજન .5 kg (18 oz),[૨] અને છલાવરણ માટે તેમના શરીર પર લાક્ષણિક કથ્થઇ અને ક્રિમ રંગની પટ્ટીઓ હોય છે, જે થોડાક મહિનાઓ કે તે પછી જતી રહે છે. નર પંખી મોટા થઇ રહેલા બચ્ચાઓ જોડે 7 મહિનાઓ સુધી રહે છે, તેમનું રક્ષણ કરે છે અને તેમને ખોરાક કઇ રીતે શોધવો તે શીખવે છે.[૨][૨૫] બચ્ચાંઓ ખુબ જ ઝડપથી મોટા થઇ જાય છે અને 5-6 મહિનામાં સંપૂર્ણપણે-વિકસી જાય છે;[૨] તેઓ તેમના પરિવારના સમૂહ જોડે બીજા 6 મહિના કે તેથી વધુ સમય સુધી સાથે રહે છે જેથી તે સંવર્ધનની બીજી ઋતુ પહેલા છૂટા પડી શકે. જંગલમાં, ઇમુ 10 થી 20 વર્ષની આયુ સુધી જીવે છે;[૨૮] સંરક્ષણમાં આ પક્ષીઓ જંગલ કરતા વધુ લાંબા સમય સુધી જીવત રહે છે.
દેશના ઓસ્ટ્રેલિયનો દ્વારા અને પહેલાના યુરોપીયન વસાહાતીઓ દ્વારા ઇમુઓનો ઉપયોગ ખોરાકના એક સ્ત્રોત તરીકે કરાતો હતો. આદિવાસીઓ આ પક્ષીને પકડવા માટે વિવિધ રીતોનો ઉપયોગ કરતા હતા, જેમાં આ પક્ષીઓના પાણીના ખાડામાં પાણી પીતા હોય ત્યારે તેમને ભાલાથી મારીને, તેમના પાણીના ખાડામાં ઝેર ભેળવીને, ઇમુને જાળી દ્વારા પકડીને, અને ઇમુના બોલવાના અવાજની નકલ કરી તેમનું ધ્યાન ખેંચી કે પીંછાવાળા એક દડા વડે અને કપડાની પોટલી ઝાડથી લટકાવીને તેમને પકડવાતા હતા.[૨૫] યુરોપીયનો ઇમુઓને ખોરાક મેળવવા માટે અને ખેતીમાં તેમનાથી થતી દખલને દૂર કરવા કે દુષ્કાળના સમયે પાણીની શોધમાં નીકળેલા ઇમુઓને તેમની વસાહતોમાં ધૂસવાથી રોકવા માટે મારતા હતા. 1932માં પશ્ચિમ ઓસ્ટ્રેલિયામાં થયેલું ઇમુ યુદ્ધ, જ્યારે સખત ઉનાળાના સમયે ઇમુઓનું ટોળું કામ્પીઅનને ખાવા માટે આવ્યું તો તે શહેરના રહેવાસીઓ ખુબ જ ડરી ગયા અને તેમને ત્યાંથી બહાર નીકાળવાનો રહેવાસીઓનો પ્રયત્ન પણ અસફળ રહ્યો હતો. જોહ્ન ગોયલ્ડે તેમની ચોપડી હેન્ડબુક ટુ ધ બર્ડ્સ ઓફ ઓસ્ટ્રેલિયા માં, જે 1865માં પ્રથમ વખત બહાર પડી હતી, તેમાં તેમને તસ્માનીયામાંથી ઇમુના ગુમવવાની બાબતે દુખ વ્યક્ત કર્યું હતું, તે વખતે તસ્માનીયામાં ઇમુ અસામાન્ય બની ગયા હતા અને ત્યારબાદ તે લુપ્ત થઇ ગયા; તેમને નોંધ્યું કે સીડનીના આસપાસના પ્રદેશમાં ઇમુ હવે સામાન્ય રીતે જોવા નથી મળતા અને, આ જાતિને સુરક્ષિત કાનૂની સ્થિતિ આપવી જોઇએ તેવો વિચાર વ્યક્ત કર્યો.[૭] વાતાવરણ રક્ષણ અને જૈવવિવિધતા સંરક્ષણ કાયદા 1999 હેઠળ ઓસ્ટ્રેલિયામાં જંગલી ઇમુઓને ઔપચારિક રક્ષણ આપવામાં આવ્યું છે. આઇયુસીએન(IUCN) તેમની સ્થિતિના દરોને મુજબ તેની ખુબ જ ઓછી અસર થઇ છે.[૧] તેઓનો ધટના ક્રમ વચ્ચે છે 1,000,000 to 10,000,000 km2 (390,000–3,860,000 sq mi), અને 1992ના એકવસ્તી અંદાજ મુજબ તે 630,000 અને 730,000ની વચ્ચે હતો.[૨૯]
જોકે ઓસ્ટ્રેલિયાની તળભૂમિ પર ઇમુઓની વસ્તી અત્યારે વધી છે પહેલાની યુરોપીયન વસાહતોના પ્રમાણમાં[૯], કેટલીક જંગલી વસ્તી સ્થાનિક વિનાશના ભય હેઠળ નાના વસ્તીઓ વિનાશના ભયમાં આવી ગઇ છે. નાની વસ્તીઓના ડરમાં આગળ વધવાની છૂટ અને કુદરતી આવાસના વિસ્તારોના ટુકડા થવા, ઇરાદાપૂર્વકનો સંહાર, વાહન સાથે ટક્કરાવવું, અને જુવાન અને ઇંડાઓનો શિયાળ, જંગલી અને પાલતૂ કૂતરાઓ અને જંગલી ભૂંડોથી થતો શિકાર સમાવિષ્ટ છે. નવા દક્ષિણ વેલ્સ ઉત્તર દરિયા કિનારાના બાયોરીજન અને પોર્ટ સ્ટેફેન્સની જુદી પડેલી ઇમુની વસ્તીને નવી દક્ષિણ વેલ્સની સરકાર દ્વારા ભયની સૂચિમાં મૂકવામાં આવી છે.[૩૦]
અમુક પ્રદેશોના મૂળ વતનીઓ માટે ઇમુ, માંસનો એક મહત્વનો સ્ત્રોત હતો. ઇમુની ચરબીનો ઉપયોગ જંગલી દવા તરીકે થતો હતો, અને તેને ચામડી પર ધસવામાં આવતું હતું. તે મૂલ્યવાન ઊંજણ તરીકે પણ ઉપયોગમાં લેવાતું હતું. ધાર્મિક વિધિ માટે શરીરના સુશોભનમાં તેને ગેરુઆ રંગ સાથે ભેળવીને પારંપરિક રંગ બનાવવામાં આવતો હતો, સાથો સાથ લાકડાના સાધનોને અને કુલામોન જેવા વાસણોને તેલ લગાડવા માટે પણ તે વપરાતું હતું.[૩૧]
ઇમુને કઈ રીતે રાંધવું તેનું એક ઉદાહરણ મુખ્ય ઓસ્ટ્રેલિયાના અર્રેર્ન્ટે માંથી આવ્યું જેને ત્યાં કેરે અનકેર્રે કહે છે.
1987માં પશ્ચિમ ઓસ્ટ્રેલિયામાં વેપારની રીતે ઇમુની ખેતીની શરૂઆત થઇ અને 1990માં કતલ કરવાની પ્રથમ ઘટના બની હતી.[૩૨] ઓસ્ટ્રેલિયામાં, જથ્થા પ્રમાણેના ઉછેર આધારીત વેપારી ઉદ્યોગ ચાલે છે અને તસ્માનીયાને બાદ કરતા તમામ રાજ્યોને જંગલી ઇમુના રક્ષણ માટે સરકારી પરવાનગીની જરૂર પડે છે. ઓસ્ટ્રેલિયાની બહાર, ઇમુઓની ખેતી ઉત્તર અમેરિકામાં મોટા પાયે થાય છે, યુએસના લગભગ 1 મિલિયન પક્ષીઓની સાથે યુએસ,[૩૩] પેરુ, અને ચીન, અને અન્ય દેશોમાં ઓછી માત્રામાં ઇમુની ખેતી થાય છે. ઇમુઓ કેદમાં સારી રીતે સંવર્ધન કરે છે, અને તેઓને વિશાળ ખુલ્લા વાડાઓમાં રાખવામાં આવે છે જેથી તેમના પગ અને પાંચનની પ્રશ્નો જે તેમની અસક્રિયતાને સાથે થતા હોય છે તેને દૂર કરી શકાય. ગોચર દ્વારા તેઓનો ખાસ અનાજનો ખોરાક વધારે આપવામાં આવે છે, અને તેમનું 50-70 અઠવાડિયાની ઉંમર કતર કરવામાં આવે છે. તેઓ દિવસમાં બે વાર જમે છે અને દરેક ભોજન વખતે છૂટા છૂટવાનું પસંદ કરે છે.2.25 kilograms (5 lb)
ઇમુઓની ખેતી મૂળ રીતે તેઓના માંસ, ચામડા, અને તેલ માટે કરવામાં આવે છે. ઇમુનું માંસ અન્ય ચરબી વગરના માંસની સરખામણીમાં, એક ઓછી-ચરબીવાળું (1.5 કરતા પણ ઓછી ચરબી), અને કોલેસ્ટ્રોલ 85 mg (મીલી ગ્રામ)/100 g (ગ્રામ) વાળું માંસ છે. મોટા માત્રાનો ઉપયોગી ભાગો( સૌથી સારો કાપો જાંધ અને વિશાળ સ્નાયુના ડ્રમ કે નીચેના પગમાંથી મળે છે) છે, કાળું માંસ, જેમ અન્ય કોઇ ખોરાક માટેના પક્ષીપાલનમાં હોય છે તેમજ; યુએસડીએ (USDA) દ્વારા ઇમુના માંસને રસોઇ માટે લાલ માંસ તરીકે ગણતરીમાં લેવાય છે કારણ કે તેનો લાલ રંગ અને પીએચ (pH)ની માત્રા ગૌમાંસ સાથે મળતા આવે છે,[૩૩][૩૪] પણ તપાસના કારણોના લીધે તેને પક્ષીપાલનની ગણતરીમાં લેવાય છે. ઇમુની ચરબીને તેલના ઉત્પાદન માટે ઓગાળવામાં આવે છે જે સૌદર્યપ્રસાધનો, આહાર પૂર્તિઓ, અને રોગ નિવારક ઉત્પાદનોને બનાવવા માટે ઉપયોગી છે. કેટલાક પુરાવાઓ બતાવે છે કે આ તેલમાં પ્રતિ-દાહક ગુણ ધર્મો છે;[૩૫] જોકે યુએસ (US) ખોરાક અને ઔષધિ પદાર્થ શાસનની નજરે શુદ્ધ ઇમુ તેલના ઉત્પાદનો એક અનમાન્ય ઔષધિ છે. ઇમુના ચામડામાં એક લાક્ષણિક નકાશી દેખાવ હોય છે, જે તેની ચામડીમાં પીછાંની રોમકૂપના ઉગવાના વિસ્તારના કારણે બનતો હોય છે; મોટાભાગે અન્ય ચામડાઓની સાથેના જોડાણમાં, નાની વસ્તુઓ જેવી કે પાકીટો અને ચંપલોમાં આ ચામડાનો ઉપયોગ થાય છે. પીછાંઓ અને ઇંડાઓનો ઉપયોગ સુશોભન કળાઓમાં અને હસ્તકળામાં થાય છે.
ઓસ્ટ્રેલિયામાં ઇમુના હુમલાઓ અસામાન્ય છે પણ તેવી ધટનાઓ થઇ છે. વેજ ટેલ્ડ ગરુડ દ્વારા જ્યારે ઇમુ પર હુમલો થાય છે તો તે વાંકીચૂકી સ્થિતિમાં હુમલાને અટકાવવા માટે ઊભું રહે છે, કે નજીકની પહોંચવાળી લાતનો ઉપયોગ કરે છે.[૩૬] 1932માં પશ્ચિમ ઓસ્ટ્રેલિયામાં ઇમુઓ ખેતરની હદમાં અવરજવર કરતા હતા, ત્યારે ઇમુ યુદ્ધથી તેમને બહાર નીકાળવા માટે લશ્કરને બોલવવામાં આવ્યું હતું. ઇમુ દ્વારા મનુષ્યો પર હુમલો થયો હોય તેવા બે દસ્તાવેજો છે.[૩૭][૩૮]
ઓસ્ટ્રેલિયન આદિવાસીઓની પૌરાણિક કથામાં ઇમુ મહત્વનું સ્થાન ધરાવે છે, જેમાં સમાવેશ થાય છે એકસુષ્ટિની રચનાની પુરાણકથાના યુવાઅલાર્રી અને એનએસડબલ્યુ (NSW)માંના અન્ય સમૂહોની જેમનું કહેવું હતું કે ઇમુના ઇંડાને આકાશમાં ફેકવાથી સૂર્યનો બન્યો હતો; પક્ષીના રૂપકને લઇને પણ આસપાસના આદિવાસીઓના સમૂહોમાં સંખ્યાબંધ હેતુ કથાઓ કહેવામાં આવતી હતી.[૩૯] મધ્ય ઓસ્ટ્રેલિયાના કુર્ડાઇટ્ચ માણસને ઇમુના પીછાંના બનેલા ચંપલો પહેરવાનું કહે છે જેથી તેમના પગચિન્હો છૂપાવી શકાય. સમગ્ર ઓસ્ટ્રેલિયાના કેટલીય આદિવાસી ભાષાના સમૂહોમાં એક દંતકથા[૪૦] પ્રમાણે આકાશગંગાની કાળી રેતાળ ગલીઓ એક વિશાળ ઇમુને દર્શાવે છે.
ઇમુ લોકપ્રિય છે પણ બિનઅધિકારીક રીતે તેને ઓસ્ટ્રેલિયાના પ્રાણીસમૂહના પ્રતીક- રાષ્ટ્રીય પક્ષી તરીકે ગણવામાં આવે છે.[૪૧] ઓસ્ટ્રેલિયાના લશ્કરના કોટ પર ખેપિયા કવચ તરીકે ઇમુ લાલ કાંગારું સાથે જોવા મળે છે અને હથિયારના એક ભાગ તરીકે ઓસ્ટ્રેલિયના 50 સેન્ટના સિક્કા પર પણ જોવા મળે છે. તે સંખ્યાબંધ ઓસ્ટ્રેલિયન ટપાલ ટિકિટો પર દેખાય છે 1888થી બહાર પડેલી સંઘરાજ્યના પહેલાના નવા દક્ષિણ વેલ્સની 100મી વર્ષગાંઠની ટિકિટ, જે 2 પેન્સ વાદળી ઇમુના રૂપકવાળી ટિકિટ, એક 36 સેન્ટ ટિકિટ 1986માં બહાર પડેલી, અને એક 1.35 ડોલર ટિકિટ 1994માં બહાર પાડવામાં આવી હતી. ઓસ્ટ્રેલિયન ઓછા વજનવાળા ઘોડાની ટોપી પર ઇમુના પીંછાની કલગીથી સુશોભિત કરાય છે જે ખૂબ જ પ્રખ્યાત છે.
ઓસ્ટ્રેલિયામાં લગભગ 600 રાજપત્રિત સ્થાળોના નામ ઇમુના નામથી છે જેમાં પર્વતો, તળાવો, નદીની ખાડીઓ, અને શહેરોના નામનો સમાવેશ થાય છે.[૪૨] 19મી અને 20મી સદીઓ દરમિયાન, ધણી ઓસ્ટ્રેલિયન કંપનીઓ અને ઘરવપરાશના ઉત્પાદનોએ આ પક્ષીના નામ પરથી તેમના ઉત્પાદનોના નામ રાખ્યા; ઉદાહરણ માટે, પશ્ચિમ ઓસ્ટ્રેલિયામાં, ઇમુના છાપની બીયર 20મી સદીથી ઉત્પાદિત થઇ રહી છે. સ્વાન બ્રેવેરીએ ઇમુની છાપની બીયરની હારમાળાનું ઉત્પાદન કરવાનું ચાલું રાખ્યું છે. ઇમુ-ઓસ્ટ્રેલિયા પક્ષીવિદ્યા , ત્રૈમાસિક બારીક-સમાલોચના કરતું પ્રકાશન છે જે રાજવી ઓસ્ટ્રેલિયન પક્ષીવિદ્યા સંધનું પ્રકાશન છે, જે પક્ષીઓ ઓસ્ટ્રેલિયાના નામે જાણીતું છે. રમતનું ઇમુ, કાંગારુંની સાથે દક્ષિણ ઓસ્ટ્રેલિયામાં વાયાલ્લા જૂથની મિશ્ર-દેશની સ્નોબોર્ડીંગનું મેસ્કટ છે.
_-head.jpg)
|year= (મદદ) |accessdate=, |date= (મદદ) |last૧= ignored (મદદ); Unknown parameter |first૧= ignored (મદદ); Check date values in: |year= (મદદ) |accessdate=, |year= (મદદ) |year= (મદદ) |accessdate= (મદદ) |accessdate= (મદદ) |accessdate= (મદદ) |year= (મદદ) |accessdate=, |year= (મદદ) ઇમુ (pronounced /ˈiːmjuː/ (deprecated template)), ડ્રોમેયસ નોવેહોલ્લાન્ડે , ઓસ્ટ્રેલિયા મૂળનું આ પક્ષી સૌથી વિશાળ અને ડ્રોમેયસ ના જીનસના સભ્યની એક માત્ર હયાતી ધરાવતું પક્ષી છે. રાટીટેના સંબંધી, ઓસ્ટ્રીચના બાદ, વિશ્વમાં ઊંચાઇની રીતે આ બીજું-વિશાળ હયાત પક્ષી છે. સુંવાળાં-પીંછાવાળા, કથ્થઇ, ઉડી ના શકતા પક્ષીઓ ઊંચાઇમાં 2 metres (6.6 ft) આટલે સુધી પહોંચી શકે છે. ઓસ્ટ્રેલિયાની તળભૂમિ પર ઇમુ સામાન્ય રીતે બધે જ જોવા મળે છે, જોકે તે અતિશળ વસ્તીવાળા વિસ્તારો, ગીચ જંગલ, અને શુષ્ક વિસ્તારોથી દૂર રહે છે. ઇમુ વિશાળ અંતરની મુસાફરી કરવા માટે ઝડપી, કરકસરવાળી દુડકી ચાલે કરે છે અને, જો જરૂર પડી તો એક સમયે કેટલાક અંતર માટે પ્રતિ કલાકે 50 કિમી (31 એમપીએચ (mph))ની ઝડપે પૂરજોશથી દોડીને પણ શકે છે. તેઓ તકવાદી રખડું હોય છે અને ખોરાકની શોધમાં લાંબુ અંતર પણ કાપી શકે છે; તેમનો ખોરાક વિવિધ પ્રકારના છોડ અને જીવાતો છે, પણ તેઓ કેટલાય અઠવાડિયા સુધી ખોરાક વગર ચલાવી શકવા માટે પણ જાણીતા છે. ઇમુ પાણીમાં બેસી શકે છે અને તે તરી પણ શકે છે.
1788માં ઇમુની પેટાજાતિ જે પહેલા તસ્માનિયાના મૂળ રહેવાસી હતા તે ઓસ્ટ્રેલિયામાં યુરોપની વસાહત બાદ વિલુપ્ત થઇ ગયા; અને તળભૂમિની પેટાજાતિની વહેંચણી પર પણ માનવીય ક્રિયાનો પ્રભાવ પડી રહ્યો છે. પૂર્વીય દરિયા કિનારા પર એકવખતે જે સામાન્ય રીતે જોવા મળતા હતા, તે ઇમુ હવે અસાન્ય થઇ ગયા છે; અને વિરોધાભાસ તો તે છે કે, ખેતીના વિકાસ અને પાણી પુરવઠાના ભંડાર માટે આંતરીક ભાગના વધવાથી ઇમુનું ક્ષેત્ર શુષ્ક પ્રદેશોમાં વધી રહ્યું છે. ઇમુના માંસ, તેલ અને ચામડા માટે ઇમુની ખેતી કરવામાં આવે છે.
ଏମୁ (Dromaius novaehollandiae) ଏକ ପ୍ରକାର ପକ୍ଷୀ ଯିଏ ଉଚ୍ଚତା ଅନୁସାରେ ଦ୍ୱିତୀୟ ଜୀବନ୍ତ ପକ୍ଷୀ; ପ୍ରଥମ ସ୍ଥାନରେ ଏହାର ରାଟାଇଟ (ratite ) ସମ୍ପର୍କୀୟ ଅଷ୍ଟ୍ରିଚ ଅଛି । ଏହା ଅଷ୍ଟ୍ରେଲିଆର ସ୍ଥାନୀୟ (endemic) ସବୁଠାରୁ ବଡ଼ ପକ୍ଷୀ ଓ ଜେନସ ଡ୍ରୋମାଇଅସର (Dromaius) ଏକ୍ସଟାଣ୍ଟ ଟାକ୍ସନ (extant) ସଭ୍ୟ । ଅଷ୍ଟ୍ରେଲିଆରେ ୧୭୮୮ର ୟୁରୋପିଆନ ସେଟଲମେଣ୍ଟ ପରେ ଟାସମାନିଆନ ଏମୁ (Tasmanian), କଙ୍ଗାରୁ ଆଇଲ୍ୟାଣ୍ଡ (ଦ୍ୱୀପ) ଏମୁ (Kangaroo Island) ଓ କିଙ୍ଗ ଆଇଲ୍ୟାଣ୍ଡ ଏମୁ (King Island) ପ୍ରଜାତିର ଏମୁ ନିଶ୍ଚିହ୍ନ ହେବା ପରେ ଅଧିକାଂଶ ସ୍ଥଳଭାଗରେ କେବଳ ଏମୁ ବିସ୍ତାର କରି ରହିଲେ । ଇଣ୍ଟରନ୍ୟାସନାଲ ୟୁନିଅନ ଫର କଞ୍ଜରଭେସନ ଅଫ ନେଚର (International Union for Conservation of Nature) ସଂସ୍ଥା ତରଫରୁ ଏମୁକୁ 'ଲିସ୍ଟ-କନସର୍ନ ସ୍ପେସି' (least-concern species ) ରେଟ ମିଳିଛି ।
ଏମୁର ପର ନରମ, ରଙ୍ଗ ମାଟିଆ, ବେକ ଓ ଗୋଡ଼ ଲମ୍ବା, ଉଚ୍ଚତା ପ୍ରାୟ ୧.୯ ମିଟର/୬.୨ ଫୁଟ, କିନ୍ତୁ ଏହା ଉଡ଼ିପାରେନି । ଏହା ବହୁତ ଦୂର ପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ ଚାଲିପାରେ ଏପରିକି ଆବଶ୍ୟକ ସ୍ଥଳେ ଘଣ୍ଟାରେ ୫୦ କି:ମି: ବା ୩୧ ମାଇଲ ଚାଲିପାରେ । ଏମାନେ ଅନେକ ରକମର ଛୋଟ ଗଛ ଓ କୀଟ, ପୋକମାନଙ୍କୁ ଖାଆନ୍ତି, କିନ୍ତୁ ସପ୍ତାହ ସପ୍ତାହ ବ୍ୟାପି ଉପାସରେ ମଧ୍ୟ ରହିପାରନ୍ତି । ସେମାନେ ଜଳ ପାନ ବାରମ୍ବାର କରନ୍ତିନି କିନ୍ତୁ ଯେତେବେଳେ ସୁବିଧା ମିଳେ, ପ୍ରଚୁର ପରିମାଣ ପିଅନ୍ତି ।
ମଇ ଓ ଜୁନ ମାସରେ ଏମୁର ପ୍ରଜନନ କ୍ରିୟା ଆରମ୍ଭ ହୁଏ ଓ ମାଈ ଏମୁମାନେ ନିଜ ପସନ୍ଦର ଅଣ୍ଡିରା ସାଥୀଙ୍କ ପାଇଁ ନିଜ ନିଜ ମଧ୍ୟରେ ଲଢ଼େଇ କରନ୍ତି । ମାଈ ଏମୁ ଅନେକ ଥର ଯୌନ ସଙ୍ଗମ କରିପାରେ ଓ ଅନେକ ଥର ଗୋଟିଏ ଋତୁରେ ଅଣ୍ଡା ଦେଇପାରେ । ଅଣ୍ଡିରା ଏମୁ ଅଣ୍ଡା ଉଷୁମାଏ ଓ ସେହି ସମୟରେ ସେ ପ୍ରାୟ ଖିଆ ପିଆ କିଛି ନ କରିବାରୁ ଓଜନ ଉଲ୍ଲେଖନୀୟ ଭାବରେ କମିଯାଏ । ଆଠ ସପ୍ତାହରେ ଅଣ୍ଡାରୁ ଛୁଆ ବାହାରନ୍ତି ଓ ଏମାନଙ୍କ ଲାଳନ ପାଳନ ବାପାମାନେ କରନ୍ତି । ଛଅ ମାସରେ ଏମୁ ଛୁଆର ସମ୍ପୁର୍ଣ୍ଣ ବିକାଶ ହୋଇଯାଏ କିନ୍ତୁ ପରବର୍ତ୍ତୀ ପ୍ରଜନନ ଋତୁ ପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ ସେ ପରିବାର ସାଥିରେ ରହେ । ଏମୁକୁ ଅଷ୍ଟ୍ରେଲିଆର ଜାତୀୟ ଚିହ୍ନ (cultural icon of Australia) ଭାବରେ ଗ୍ରହଣ କରାଯାଇଛି, ସୈନିକମାନଙ୍କର କୋଟରେ ଏହାର ଛବି ଥାଏ ଓ ବିଭିନ୍ନ ମୁଦ୍ରାରେ ମଧ୍ୟ ଛବି ଥାଏ । ଅଷ୍ଟ୍ରେଲିଆର ଲୋକକଥା ଓ ପୁରାଣମାନଙ୍କରେ ଏହି ବିଷୟରେ ବର୍ଣ୍ଣନା ଥାଏ ।
ଅଷ୍ଟ୍ରେଲିଆର ମୂଳ ବାସିନ୍ଦାମାନେ ଏମୁ ଥିବା ସ୍ଥାନରେ ରହି ତାହାର ମାଂସ ଖାଆନ୍ତି । ତାହାର ଚର୍ବିକୁ ବୁସ ମେଡିସିନ (bush medicine) ଭାବରେ ବ୍ୟବହାର କରନ୍ତ ଓ ଚର୍ମରେ ଘସନ୍ତି । ଏହା ଏକ ମୂଲ୍ୟବାନ ଲୁବ୍ରିକାଣ୍ଟ; କାଷ୍ଠ ନିର୍ମିତ ପଦାର୍ଥ ଓ ବାସନମାନଙ୍କୁ ତୈଳାକ୍ତ କରନ୍ତି ଓ ଓକ୍ରେ (ochre) ସାଥିରେ ମିଶେଇ ଉତ୍ସବରେ ଦେହରେ ଲଗେଇ ସଜାନ୍ତି । [୬]
|url-status= ignored (help) |url-status= ignored (help) call of a female emu at the ZOOM Erlebniswelt Gelsenkirchen in Germany ଏମୁ (Dromaius novaehollandiae) ଏକ ପ୍ରକାର ପକ୍ଷୀ ଯିଏ ଉଚ୍ଚତା ଅନୁସାରେ ଦ୍ୱିତୀୟ ଜୀବନ୍ତ ପକ୍ଷୀ; ପ୍ରଥମ ସ୍ଥାନରେ ଏହାର ରାଟାଇଟ (ratite ) ସମ୍ପର୍କୀୟ ଅଷ୍ଟ୍ରିଚ ଅଛି । ଏହା ଅଷ୍ଟ୍ରେଲିଆର ସ୍ଥାନୀୟ (endemic) ସବୁଠାରୁ ବଡ଼ ପକ୍ଷୀ ଓ ଜେନସ ଡ୍ରୋମାଇଅସର (Dromaius) ଏକ୍ସଟାଣ୍ଟ ଟାକ୍ସନ (extant) ସଭ୍ୟ । ଅଷ୍ଟ୍ରେଲିଆରେ ୧୭୮୮ର ୟୁରୋପିଆନ ସେଟଲମେଣ୍ଟ ପରେ ଟାସମାନିଆନ ଏମୁ (Tasmanian), କଙ୍ଗାରୁ ଆଇଲ୍ୟାଣ୍ଡ (ଦ୍ୱୀପ) ଏମୁ (Kangaroo Island) ଓ କିଙ୍ଗ ଆଇଲ୍ୟାଣ୍ଡ ଏମୁ (King Island) ପ୍ରଜାତିର ଏମୁ ନିଶ୍ଚିହ୍ନ ହେବା ପରେ ଅଧିକାଂଶ ସ୍ଥଳଭାଗରେ କେବଳ ଏମୁ ବିସ୍ତାର କରି ରହିଲେ । ଇଣ୍ଟରନ୍ୟାସନାଲ ୟୁନିଅନ ଫର କଞ୍ଜରଭେସନ ଅଫ ନେଚର (International Union for Conservation of Nature) ସଂସ୍ଥା ତରଫରୁ ଏମୁକୁ 'ଲିସ୍ଟ-କନସର୍ନ ସ୍ପେସି' (least-concern species ) ରେଟ ମିଳିଛି ।
ଏମୁର ପର ନରମ, ରଙ୍ଗ ମାଟିଆ, ବେକ ଓ ଗୋଡ଼ ଲମ୍ବା, ଉଚ୍ଚତା ପ୍ରାୟ ୧.୯ ମିଟର/୬.୨ ଫୁଟ, କିନ୍ତୁ ଏହା ଉଡ଼ିପାରେନି । ଏହା ବହୁତ ଦୂର ପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ ଚାଲିପାରେ ଏପରିକି ଆବଶ୍ୟକ ସ୍ଥଳେ ଘଣ୍ଟାରେ ୫୦ କି:ମି: ବା ୩୧ ମାଇଲ ଚାଲିପାରେ । ଏମାନେ ଅନେକ ରକମର ଛୋଟ ଗଛ ଓ କୀଟ, ପୋକମାନଙ୍କୁ ଖାଆନ୍ତି, କିନ୍ତୁ ସପ୍ତାହ ସପ୍ତାହ ବ୍ୟାପି ଉପାସରେ ମଧ୍ୟ ରହିପାରନ୍ତି । ସେମାନେ ଜଳ ପାନ ବାରମ୍ବାର କରନ୍ତିନି କିନ୍ତୁ ଯେତେବେଳେ ସୁବିଧା ମିଳେ, ପ୍ରଚୁର ପରିମାଣ ପିଅନ୍ତି ।
ମଇ ଓ ଜୁନ ମାସରେ ଏମୁର ପ୍ରଜନନ କ୍ରିୟା ଆରମ୍ଭ ହୁଏ ଓ ମାଈ ଏମୁମାନେ ନିଜ ପସନ୍ଦର ଅଣ୍ଡିରା ସାଥୀଙ୍କ ପାଇଁ ନିଜ ନିଜ ମଧ୍ୟରେ ଲଢ଼େଇ କରନ୍ତି । ମାଈ ଏମୁ ଅନେକ ଥର ଯୌନ ସଙ୍ଗମ କରିପାରେ ଓ ଅନେକ ଥର ଗୋଟିଏ ଋତୁରେ ଅଣ୍ଡା ଦେଇପାରେ । ଅଣ୍ଡିରା ଏମୁ ଅଣ୍ଡା ଉଷୁମାଏ ଓ ସେହି ସମୟରେ ସେ ପ୍ରାୟ ଖିଆ ପିଆ କିଛି ନ କରିବାରୁ ଓଜନ ଉଲ୍ଲେଖନୀୟ ଭାବରେ କମିଯାଏ । ଆଠ ସପ୍ତାହରେ ଅଣ୍ଡାରୁ ଛୁଆ ବାହାରନ୍ତି ଓ ଏମାନଙ୍କ ଲାଳନ ପାଳନ ବାପାମାନେ କରନ୍ତି । ଛଅ ମାସରେ ଏମୁ ଛୁଆର ସମ୍ପୁର୍ଣ୍ଣ ବିକାଶ ହୋଇଯାଏ କିନ୍ତୁ ପରବର୍ତ୍ତୀ ପ୍ରଜନନ ଋତୁ ପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ ସେ ପରିବାର ସାଥିରେ ରହେ । ଏମୁକୁ ଅଷ୍ଟ୍ରେଲିଆର ଜାତୀୟ ଚିହ୍ନ (cultural icon of Australia) ଭାବରେ ଗ୍ରହଣ କରାଯାଇଛି, ସୈନିକମାନଙ୍କର କୋଟରେ ଏହାର ଛବି ଥାଏ ଓ ବିଭିନ୍ନ ମୁଦ୍ରାରେ ମଧ୍ୟ ଛବି ଥାଏ । ଅଷ୍ଟ୍ରେଲିଆର ଲୋକକଥା ଓ ପୁରାଣମାନଙ୍କରେ ଏହି ବିଷୟରେ ବର୍ଣ୍ଣନା ଥାଏ ।
ଅର୍ଥନୈତିକ ମୂଲ୍ୟଅଷ୍ଟ୍ରେଲିଆର ମୂଳ ବାସିନ୍ଦାମାନେ ଏମୁ ଥିବା ସ୍ଥାନରେ ରହି ତାହାର ମାଂସ ଖାଆନ୍ତି । ତାହାର ଚର୍ବିକୁ ବୁସ ମେଡିସିନ (bush medicine) ଭାବରେ ବ୍ୟବହାର କରନ୍ତ ଓ ଚର୍ମରେ ଘସନ୍ତି । ଏହା ଏକ ମୂଲ୍ୟବାନ ଲୁବ୍ରିକାଣ୍ଟ; କାଷ୍ଠ ନିର୍ମିତ ପଦାର୍ଥ ଓ ବାସନମାନଙ୍କୁ ତୈଳାକ୍ତ କରନ୍ତି ଓ ଓକ୍ରେ (ochre) ସାଥିରେ ମିଶେଇ ଉତ୍ସବରେ ଦେହରେ ଲଗେଇ ସଜାନ୍ତି ।
ஈமியூ அல்லது ஈம்யூ (Emu) (தமிழக வழக்கு: ஈமு) ஆஸ்திரேலியாவின் மிகப் பெரிய பறவையாகும். உயிர்வாழும் பறவையினங்களில் தீக்கோழிக்கு அடுத்ததாகப் பெரிய பறக்காத பறவை இதுவாகும். இது ஏறத்தாழ இரண்டு மீட்டர் உயரமும், சுமார் 45 கிலோகிராம் எடையும் கொண்ட பறவையாக வளரக் கூடியது. உடல் சாம்பல் நிறமானது. ஆஸ்திரேலியாவில் பரவலாகக் காணப்படுகிறது. வேகமாக செல்லக் கூடியது. மணிக்கு 50 கி.மீ. வேகத்தில் இதனால் ஓட முடியும். பல்வகையான தாவரங்களையும் பூச்சிகளையும் உண்ணும் ஈமியூ, உணவுக்காக நீண்ட தொலைவு செல்லக் கூடியது. இது டிரமையஸ் இனத்தில் இன்றும் நிலைத்திருக்கும் ஒரேயொரு உறுப்பினராகும். இது, உயரத்தில் பார்க்கும்போது உலகில் இரண்டாவது பெரிய இன்றளவும் நிலைத்திருக்கும் பறவையும் ஆகும். முதலாவது இடத்தில் பறக்க முடியாத தீக்கோழி உள்ளது. ஈமுவின் இன்றளவும் நிலைத்திருக்கும் மூன்று உப இனங்கள் ஆஸ்திரேலியாவில் உள்ளன. ஈமு பறவைகள் ஆஸ்திரேலியாவின் பெரு நிலப்பரப்பின் பெரும்பாலான பகுதிகளில் சாதாரணமாக உள்ளன, எனினும் அதிகளவில் மக்கள்தொகை நிறைந்த இடங்கள், அடர்ந்த காடுகள் மற்றும் வறண்ட பகுதிகளைத் தவிர்க்கின்றன.[4]
மென்மையான-இறகுகளுள்ள, மண்ணிற, பறக்கமுடியாத பறவைகள் 2 மீட்டர்கள் (6.6 ft) வரையான உயரத்தை அடைகின்றன. இவை நீளமான மெல்லிய கழுத்துகளையும், கால்களையும் உடையவை. ஈமு பறவைகள் வேகமான, மிதமான வேகத்தில் மிகநீண்ட தூரங்களுக்குப் பயணிக்கக்கூடியவை. தேவை ஏற்படின், ஒரே நேரத்தில் 50 கி.மீ/ம (31 மை/ம) வேகத்தில் சில தொலலவுகளைக் கடக்கக்கூடியவை. ஈமு பறவைகள் நீண்ட கால்களைக் கொண்டிருப்பதால் 275 செண்ட்டிமீட்டர்கள் (9.02 ft)[4] வரையான நீண்ட அடிகளை வைத்து நடக்கின்றன அல்லது ஓடுகின்றன. இவை சந்தர்ப்பத்துக்கு ஏற்ற விதமாக நாடோடியாகத் திரிபவை. இவை உணவைக் கண்டுபிடிப்பதற்கு நீண்ட தூரங்களுக்குப் பயணிக்கலாம். பல வகையான தாவரங்களையும் பூச்சிகளையும் உண்ணுபவை. ஆனால் உணவின்றி பல வாரங்களுக்கு உயிர்வாழக்கூடியவை என்றும் அறியப்பட்டுள்ளது. அவை செரிமான மண்டலத்திலுள்ள உணவை நசுக்க உதவுகின்ற கற்கள், உடைந்த கண்ணாடித் துண்டுகள் மற்றும் உலோகத் துண்டுகளையும் கூட உட்கொள்கின்றன. அவை அடிக்கடி நீர் அருந்துவதில்லை, பெரும்பாலும் ஒரு நாளுக்கு அல்லது இரண்டு நாளுக்கு ஒருமுறையே நீரருந்துகின்றன. மேலும், வாய்ப்பு கிடைக்கும் போது அதிக அளவு திரவத்தை அருந்துகின்றன. ஈமுக்கள் தண்ணீரில் அமர்ந்திருக்கக்கூடிய திறன் உள்ளவை, அவை நீந்தவும் தெரிந்தவை. இவை புதுமையான மற்றும் பிற விஷயங்களை அறியவேண்டும் என்ற ஆவலுள்ள பிராணிகளாகும். இவை பிற விலங்குகள் மற்றும் மனிதர்களைப் பின்தொடர்ந்து, கண்காணிப்பதாகவும் அறியப்பட்டுள்ளது. ஈமுக்கள் இரவில் தொடர்ந்து தூங்கமாட்டா. ஆனால் உட்கார்ந்தபடியே பல குட்டித் தூக்கங்கள் போடும்.
ஈமுக்களின் கால்விரல்களில் ஒரு நகம் உள்ளது. கத்தியை ஒத்ததாக இருக்கும் இந்நகம் இதை வேட்டையாட வரும் மிருகங்களையும் எதிரி ஈமுக்களையும் துரத்தியடிப்பதற்குப் பயன்படும். எந்தவொரு விலங்குகளையும்விட இவற்றின் கால்கள் மிகவும் வலிமையானவை. எனவே அவை உலோகக் கம்பி வேலிகளைக் கிழித்தெறிய முடிகின்றது. அவற்றுக்கு அண்மையிலுள்ள வேட்டையாடும் மிருகங்களைக் கண்டறிய உதவும் வகையில் சிறந்த கண்பார்வையும், கேட்டல் உணர்வும் உள்ளன. ஒரு கண்ணின் மீதுள்ள இறகு, சுற்றியுள்ள சூழலுக்குப் பொருந்துகின்ற மற்றும் இதன் உருமறைப்பை மேம்படுத்துகின்ற விதமாக பிரதேசரீதியாக வேறுபடும் தன்மை கொண்டது. ஈமுவின் இறகுகள் உடலினுள் வெப்பம் பாய்வதைத் தடுக்க உதவுவதால், நண்பகல் வெப்பத்தின்போது இவை சுறுசுறுப்பாக இருக்க முடிகிறது. இவை பெரிய வரம்பிலான வேறுபடுகின்ற வெப்பநிலைகளைத் தாங்கக்கூடியவை மற்றும் திறம்பட வெப்பநிலையைச் சீராக்கக் கூடியவை. ஆண் மற்றும் பெண் பறவைகளைக் கண்ணால் கண்டு வேறுபடுத்தியறிவது கடினமாகும். ஆனால் பெருத்த கழுத்துப் பையைப் பயன்படுத்தி அவை வெளிவிடும் உரத்த சத்தங்களின் வகைகளைக் கொண்டு வேறுபடுத்தலாம். ஈமுக்கள் மே, ஜூன் மாதங்களில் இனப்பெருக்கம் செய்கின்றன, அத்துடன் அவை ஒரு புணர்ச்சியுடையவை அல்ல. ஒரு துணையை அடைவதற்காக பெண் பறவைகளுக்கிடையே சண்டை ஏற்படுவது சாதாரணமாகும். பெண் பறவைகள் பல தடவைகள் புணர்ச்சியில் ஈடுபட்டு ஒரு பருவத்தில் பல முறை பல முட்டைகளை இடலாம். இனப்பெருக்கப் பருவத்துக்கு முன்னதாக இவை எடை கூடுகின்றன. ஆண் பறவையே பெரும்பாலான நேரம் அடைகாக்கிறது. இந்தக் காலத்தில் ஆண் பறவை சாப்பிடுவதில்லை என்பதால் குறிப்பிடத்தக்க அளவு உடல் எடையை இழக்கிறது. சுமார் எட்டு வாரங்களுக்குப் பின்னர் முட்டைகள் குஞ்சு பொரிக்கின்றன. புதிய குஞ்சுகளை அவற்றின் தகப்பன் பறவைகளே பேணி வளர்க்கின்றன. சுமார் ஆறு மாதங்களுக்குப் பின்னர் அவை முழு அளவுக்கு வளர்கின்றன. ஆனால் அரையாண்டுக்குப் பின்னர் வரும் அடுத்த இனப்பெருக்கப் பருவம் வரையிலும் அவை தமது குடும்பத்துடன் தொடர்ந்து இருக்கின்றன. ஈமுக்கள் காடுகளில் 10 க்கும் 20 க்கும் இடைப்பட்ட ஆண்டுகள் வரை வாழக்கூடியவை. இவற்றை காட்டு நாய்கள் (டிங்கோ), கழுகுகள் மற்றும் பருந்துகள் வேட்டையாடுகின்றன. காட்டு நாய்களிடமிருந்து தப்பிக்க அவை குதிக்கின்றன மற்றும் உதைக்கின்றன. ஆனால் கழுகுகளுக்கும் பருந்துகளுக்கும் எதிராக, அவற்றால் ஓடித் தப்ப மட்டுமே முடியும்.
முன்னர் டாஸ்மேனியாவில் வாழ்ந்துவந்த டாஸ்மேனிய ஈமு உப இனங்கள், 1788 ஆம் ஆண்டில் ஆஸ்திரேலியாவில் ஐரோப்பியக் குயேற்றம் ஏற்பட்ட பின்னர் அழியத் தொடங்கின. பின்னர் மனித செயற்பாடுகளின் மூலமே பெருநிலப்பரப்பில் உப இனங்கள் பரவின. ஒரு காலத்தில் கிழக்குக் கடற்கரையில் சாதாரணமாக இருந்த ஈமுக்கள் இப்போது அரிதாகிவிட்டன. இதற்கு மாறாக, கண்டத்தின் உள்நாட்டுப்பகுதியில் விவசாயத்தின் வளர்ச்சியும், இருப்புக்காக அதிக அளவில் நீர் வழங்கலும் நிகழ்ந்ததால் வறண்ட பிரதேசங்களில் ஈமுவின் பரவல் அதிகமானது. இதனால் இது அருகிவரும் இனமாகவோ அதற்கான வாய்ப்பிலுள்ள இனமாகவோ இப்போது இல்லை. பூர்வீக ஆஸ்திரேலியர்கள் மற்றும் முற்கால ஐரோப்பியக் குடியேற்றவாசிகளுக்கான உணவு மற்றும் எரிபொருள் மூலமாக ஈமுக்கள் இருந்தன. ஈமுக்கள் இறைச்சி, எண்ணெய் மற்றும் தோல் ஆகியவற்றுக்காக வளர்க்கப்படுகின்றன. ஈமு கொழுப்பு குறைவான இறைச்சியாகும். ஈமு எண்ணெயானது அழற்சிக்கு எதிரான மற்றும் ஒட்சியேற்றத்துக்கு எதிரான விளைவுகளைக் கொண்டுள்ளது என விற்பனையாளர்கள் கூறுகின்றனர். ஆனால் மனிதர்களில் இது இன்னமும் விஞ்ஞான ரீதியாக நிரூபிக்கப்படவில்லை. ஈமு ஆஸ்திரேலியாவின் ஒரு முக்கியமான பண்பாட்டுச் சின்னமாக விளங்குகிறது. இது மரபுச் சின்னங்களிலும் பல்வேறு நாணயங்களிலும் இடம்பெறுகின்றன, மேலும் பூர்வீக ஆஸ்திரேலிய புராணக்கதைகளில் பிரபலமான அம்சங்களான தோன்றுகின்றன. அதுமட்டுமின்றி நூற்றுக்கணக்கான இடங்களுக்கு இந்தப் பறவையின் பெயர் வைக்கப்பட்டுள்ளது.
ஐரோப்பிய தேடலாய்வாளர்கள் மேற்கு ஆஸ்திரேலியாவின் கடற்கரைக்கு குறுகிய பயணம் மேற்கொண்டபோது, அவர்கள் 1696 ஆம் ஆண்டில் முதன் முதலாக ஈமுவைக் கண்டார்கள் என்று அறிக்கைகள் கூறுகின்றன. 1788 ஆம் ஆண்டுக்கு முன்னர் முதலாவது ஐரோப்பிய குடியேற்றம் ஏற்பட்ட போது ஆஸ்திரேலியாவின் கிழக்குக் கடற்கரையிலேயே இது காணப்பட்டதாகக் கருதப்பட்டது. இது முதலில் 1789 ஆம் ஆண்டில் வெளியிடப்பட்ட ஆர்தர் ஃபிலிப்பின் வாயேஜ் டு பாட்டனி பே (Voyage to Botany Bay) என்ற புத்தகத்தில் நியூ ஹாலண்ட் கசோவரி (New Holland Cassowary) என்ற பெயரில் விவரிக்கப்பட்டது.[5] பறவையியல் ஆய்வாளர் ஜான் லாதம் என்பவர், ஆஸ்திரேலியாவில் அக்காலத்தில் நியூ ஹாலண்ட் எனக் குறிப்பிடப்பட்ட சிட்னியிலிருந்து பெறப்பட்ட ஒரு மாதிரியைக் கொண்டு இந்த இனத்திற்குப் பெயரிட்டார்.[2] அவர் பிலிப்பின் புத்தகத்தில் சேர்ந்து பங்களித்து, ஆஸ்திரேலிய பறவை இனங்கள் பலவற்றுக்கான முதலாவது விளக்கங்களையும் பெயர்களையும் வழங்கினார். "வேகமாக நடக்கும் நியூ ஹாலந்தர்" என்பதற்கான இலத்தீன் வாக்கியமே இதன் பெயர் ஆகும்.[6] ஈமு என்ற பொதுப்பெயரின் பெயர் வரலாறு நிச்சயமாகத் தெரியவில்லை. ஆனால், பெரிய பறவையைக் குறிக்கும் அரபுச் சொல்லிலிருந்து இப்பெயர் வந்துள்ளதாக நம்பப்படுகிறது. பின்னர் இந்த அரபுச் சொல்லை ஆஸ்திரேலியாவிலும் நியூ கினியிலும் இருந்த இதனுடன் தொடர்புடைய கசோவரியை விவரிக்க போர்ச்சுக்கீசு தேடலறிஞர்கள் பயன்படுத்தினர்.[7] மற்றொரு கோட்பாடு, இச்சொல்லானது "ஈமா" என்ற போர்த்துக்கீசிய சொல்லிலிருந்து உருவானதாகக் கூறுகிறது. போர்த்துக்கீசிய மொழியில் "ஈமா" என்ற சொல் தீக்கோழி அல்லது கொக்கை ஒத்த பெரிய பறவையைக் குறிக்க பயன்படுத்தப்படுவதாகும்.[8] விக்டோரியாவில் ஈமுவைக் குறிக்கப் பயன்படுத்தப்பட்ட சில சொற்களாவன: டியா டியா வுருங் என்ற மொழியில் பாரிமால் , குனை மொழியில் மியோரே மற்றும் ஜார்ட்வாட்ஜலி மொழியில் கௌன் .[9] சிட்னி படுகைப் பகுதியின் உள்ளூர் எயோரா மற்றும் டாருக் வாசிகள் இவற்றை முராவுங் அல்லது பிராபயின் என அழைத்தனர்.[10]
வீல்லாட் என்பவர் 1816 ஆம் ஆண்டு ஈமுவைப் பற்றிய தனது முதல் விளக்கப் புத்தகத்தில், இரண்டு இனப் பெயர்களைப் பயன்படுத்தினார். முதலில் டிரொமீசியஸ் என்றும் பின்னர் சில பக்கங்களுக்குப் பிறகு டிரொமாயஸ் என்றும் பயன்படுத்தியுள்ளார். அன்று முதற்கொண்டு எது சரியானது என்பது வாதத்துக்குரியதாக இருந்து வருகிறது. பிந்தைய சொல்லானது சரியாக உருவாக்கப்பட்டுள்ளது. ஆனால் பாகுபாட்டியலில் உள்ள விதி என்னவென்றால், இது தெளிவாக ஒரு அச்சிடும் முறையில் நேர்ந்த பிழை இல்லை என்றால், முதலில் குறிப்பிடப்பட்ட பெயரே நீடிக்க வேண்டும் என்பதாகும்.[11] ஆஸ்திரேலிய அரசாங்கத்தின் வெளியீடுகள் உள்ளடங்கலாக பெரும்பாலான தற்கால வெளியீடுகளில்,[12] டிரொமீசியஸ் (Dromaius) என்பதே பயன்படுத்தப்படுகிறது. அதற்கு மாற்று எழுத்துக்கூட்டாக டிரொமாயஸ் (Dromaius) என்பதும் குறிப்பிடப்படுகிறது.[12]
ஈமுக்கள் அவற்றின் நெருங்கிய உறவுப்பறவைகளான கசோவரிகளுடன் சேர்த்து கசுவாரிடே (Casuariidae) குடும்பத்தில் பறக்க முடியாத பறவைகளின் வரிசையான ஸ்ட்ருத்தியொனிஃபார்ம்ஸ் (Struthioniformes) என்பதில் வகைப்படுத்தப்படுகின்றன. எனினும், அண்மையில் கசுவாரிடேயை அவற்றுக்கென்று ஒரு தனி வரிசையான கசுவாரிஃபார்ம்ஸ் (Casuariformes) என்பதாகப் பிரித்து ஒரு மாற்று வகைப்படுத்தலானது பின்பற்றப்பட்டது.
ஐரோப்பிய குடியேற்றத்துக்கு முன்னதாக ஆஸ்திரேலியாவில் மூன்று வேறுபட்ட டிரமையஸ் இனங்கள் பொதுவாக இருந்தன. ஒரு இனமானது புதைபடிவங்களிலிருந்து அறியப்பட்டுள்ளது. சிறிய ஈமுக்களான ட்ரமையசு பௌண்டினியானசு (Dromaius baudinianus) மற்றும் ட்ரமையசு அட்டர் (D. ater) ஆகிய இரண்டுமே பின்னர் மிகவிரைவில் அழிந்துவிட்டன. எனினும் ட்ரமையசு நாவோஹொல்லண்டியே (D. novaehollandiae) என்ற ஈமு இப்போதும் சாதாரணமாக உள்ளது. ஈமுக்களின் எண்ணிக்கையானது ஒவ்வொரு பத்தாண்டுகளிலும் வேறுபடுகிறது. எண்ணிக்கை பெரும்பாலும் மழைவீழ்ச்சியைச் சார்ந்துள்ளது. உலகிலுள்ள ஈமு பறவைகளின் மொத்த எண்ணிக்கை 625,000–725,000 என்றும், இதில் 100,000–200,000 ஈமுக்கள் மேற்கு ஆஸ்திரேலியாவிலும், மீதம் பெரும்பான்மையானவை நியூ சவுத் வேல்சுவிலும், குவீன்ஸ்லாந்திலும் இருப்பதாகவும் மதிப்பிடப்படுகிறது.[7] டாஸ்மானியன் ஈமு எனப்படுகின்ற துணை இனமான டிரமையசு நாவோஹொல்லண்டியே டையெமெனென்சிசு (D. novaehollandiae diemenensis), சுமார் 1865 ஆம் ஆண்டளவில் அழிந்துவிட்டது. 20 ஆம் நூற்றாண்டு காலப்பகுதியில், ஈமுக்கள் டாஸ்மானியாவுக்கு அப்பாலுள்ள மரியா தீவு மற்றும் தெற்கு ஆஸ்திரேலியாவுக்கு அருகிலுள்ள கங்காரு தீவு ஆகிய பகுதிகளுக்கு அறிமுகப்படுத்தப்பட்டன. கங்காரு தீவுப் பறவைகள் அங்கு தமது சந்ததியை உருவாக்கக்கூடிய அளவுக்கு ஒரு எண்ணிக்கையை உருவாக்கியுள்ளன. 1990 களின் மத்தியப் பகுதியில் மரியா தீவு பறவைகள் அழிந்துபோயின.
ஆஸ்திரேலியாவில் இன்றளவும் நிலைத்திருக்கும் மூன்று உப இனங்கள் உள்ளன, அவை:
ஈமுக்கள் பெரிய பறவைகளாகும். இவற்றில் மிகவும் பெரியவை 150 to 190 செண்ட்டிமீட்டர்கள் (59–75 in) வரையிலான உயரத்தையும் 1 to 1.3 மீட்டர்கள் (3.3–4.3 ft) வரையிலான தோட்பட்டை உயரத்தையும் கொண்டிருக்கலாம். ஈமுக்கள் 18 and 48 கிலோகிராம்கள் (40 and 106 lb) க்கு இடைப்பட்ட எடையுடையவை.[2][13][14][15] ஆண் பறவைகளை விட பெண் பறவைகள் வழக்கமாக சிறிதளவு பெரியவையாக இருக்கும். ஆனால் இவற்றின் பிட்டப்பகுதி கணிசமாக அகன்றிருக்கும்.[16]
இவற்றில் சிறிய பயனற்ற சிறகுகள் உள்ளன. இவை கிட்டத்தட்ட 20 செண்ட்டிமீட்டர்கள் (7.9 in) நீளமானவை மற்றும் இந்தச் சிறகின் நுனியில் சிறிய கூரிய நகம் உள்ளது. ஈமு ஓடும் போது தனது சிறகுகளைப் பயன்படுத்தி சிறகடிக்கிறது. இது அசைகின்றபோது, அவை பறவையின் நிலைத்தன்மைக்கு உதவுவதாக நம்பப்படுகிறது.[8] இதற்கு நீளமான கழுத்தும் கால்களும் உள்ளன.[16] மிகவும் சிறப்பாக அமைந்துள்ள இவற்றின் இடுப்பு கால் தசைத்தொகுதி காரணமாக இவற்றால் 48 கி.மீ/ம (30 மை/ம),[2] போன்ற உயர் வேகங்களில் ஓட முடிகிறது. இவற்றின் பாதங்களில் மூன்று விரல்கள் மட்டுமே உள்ளன. மேலும், இதேபோல குறைந்த எண்ணிக்கையிலானயா எலும்புகளும், இணைந்த பாத தசைகளும் உள்ளன. இவையே கீழ்ப்புற கால்களின் பின்பகுதியில் கெண்டைக்கால் பெருந்தசைகளைக் கொண்டுள்ள ஒரே பறவை இனமாகும். பறக்கின்ற பறவைகளின் பறப்பதற்கான தசைகள் பறவையின் மொத்த உடல் எடையில் கொடுக்கும் பங்களிப்புப் போலவே, ஈமுக்களின் இடுப்பு கால் தசைகளும் அதன் எடைக்கு முக்கியப் பங்களிக்கின்றன.[17] ஈமு நடக்கின்றபோது, சுமார் 100 செண்ட்டிமீட்டர்கள் (3.3 ft) க்கு அகன்ற அடிகளை எடுத்து வைக்கிறது. ஆனால் ஒரு முழுப் பாய்ச்சலில் இது 275 செண்ட்டிமீட்டர்கள் (9.02 ft) வரையான நீள அடிகளை வைக்கக்கூடும்.[18] ஈமுக்களின் கால்களில் இறகுகள் இருப்பதில்லை. இதன் கால்களின் கீழ்ப்புறம் தடிமனாக, மெத்தென்ற உள்ளங்கால் திண்டுகள் உள்ளன.[18] கசோவரி பறவைகளைப் போலவே, ஈமுவானது தனது கால்விரலில் கத்தியின் வெட்டும் பாகத்தை ஒத்த ஒரு நகத்தைக் கொண்டிருக்கும். இந்நகமே இதன் பிரதான தற்காப்பு அம்சமாகும். எதிரிகளை உதைத்து காயங்களை ஏற்படுத்துவதற்கு இது பயன்படுகிறது.[19] கால்விரலும், கூரிய நகமும் சேர்ந்து மொத்தம் 15 செண்ட்டிமீட்டர்கள் (5.9 in) நீளமிருக்கும்.[18] இவை இரை மேய்வதற்கென இசைவாக்கமடைந்த மென்மையான அலகைக் கொண்டுள்ளன.[2]
ஈமுவுக்கு அருகிலுள்ள அபாயங்களைக் கண்டறிய உதவுகின்ற சிறந்த கண்பார்வையும் கேட்டல் உணர்வும் உள்ளன. எந்தவொரு விலங்கைவிடவும் இவற்றின் கால்கள் மிகவும் பலமானவை. இவை உலோகக் கம்பி வேலிகளைக் கிழிக்கக்கூடிய அளவுக்கு சக்தி வாய்ந்தவை.[18]
ஈமுவின் கழுத்து மங்கிய நீல நிறம் கொண்டது. இது அடர்த்தியற்ற இதன் இறகுகளூடாகத் தெரியும்.[2] இவை மண்ணிறத்திலிருந்து சாம்பல்நிற-மண்ணிறமான பறட்டையான சிறகுத் தொகுதிகள் கொண்டு காட்சியளிக்கின்றன. இறகுகளின் தண்டுகளும் நுனிகளும் கறுப்பானவை. சிறகுத் தொகுதியின் நுனிகள் சூரிய வெப்பத்தை அகத்துறிஞ்சிக்கொள்கின்றன. தளர்வாக அடக்கப்பட்டுள்ள உட்புற சிறகுத் தொகுதியானது தோலுக்கு வெப்பத்தைக் கடத்தாமல் பாதுகாக்கும். விளைவாக வருகின்ற வெப்பம் தோலுக்குச் செல்லாமல் மேற்போர்வையால் தடுக்கப்படும்.[20] இதனால் வெப்பமான நேரத்தின்போதும் இப்பறவை சுறுசுறுப்பாக இருக்க முடிகிறது.[21] ஈமு சிறகின் ஒரு தனித்துவமான அம்சம் என்னவென்றால் ஒரு தனித்த தண்டிலிருந்து இரட்டை அச்சு உருவாவதாகும். இரண்டு அச்சுமே ஒரே நீளமுடையவை, ஆனால் இழைய அமைப்பு மாறுபடலாம். இப்பறவையின் பெரிய சிறகுக்கு அருகில் இது ஓரளவுக்கு மெல்லிய உரோமம் உடையது. ஆனால் வெளிப்புற முனைகள் புல்லை ஒத்தவை.[8] ஆண் மற்றும் பெண் பறவைகள் தோற்றத்தில் ஒரே மாதிரியானவை எனினும்,[22] மலங்கழிக்கும் சமயத்தில் ஆண் பறவையின் ஆண்குறியைப் பார்க்க முடியும்.[23] சுற்றுச்சூழல் காரணிகளைப் பொறுத்து அதன் தோகையின் வண்ணம் மாறுபடுவதால் இப்பறவைக்கு இயற்கையான உருவ மறைப்பு சாத்தியமாகிறது. சிவப்பு மண்ணுடைய மிகவும் வறண்ட பகுதியிலுள்ள ஈமுக்களின் இறகுகள் அப்பகுதி போலவே இலேசாக வண்ணம் கொண்ட தோகையைக் கொண்டிருக்கும். ஆனால் ஈரமான காலநிலை உள்ள இடங்களில் வசிக்கும் பறவைகளின் இறகுகள் அடர்ந்த வண்ணமாக உள்ளன.[16]
ஈமுவின் கண்கள் இமைக்கின்ற மென்சவ்வுகளால் பாதுகாக்கப்படுகின்றன. இவை ஒளி கசியும் இயல்புடைய, இரண்டாம் நிலை கண்ணிமைகள் ஆகும். இவை அலகுக்கு மிகவும் அருகிலுள்ள கண் முனையிலிருந்து அடுத்த பக்கத்தை மூடும் விதமாக நகர்கின்றன. ஈமு பறவை இதை, கொந்தளிப்பான மற்றும் வறண்ட பாலைவனங்களில் மிகுதியாக உள்ள தூசியிலிருந்து கண்களைப் பாதுகாப்பதற்கான ஒரு பாதுகாப்பு முகமூடியாகப் பயன்படுத்துகிறது.[16] ஈமுவில் மூச்சுக்குழாய் பையும் உள்ளது. கலப்பில் ஈடுபடும் பருவத்தின்போது இது மிகவும் தெளிவாகத் தெரியும். இது துணையைக் கவரும் போது பயன்படுத்தப்படும். மேலும் இது வழக்கமாக தகவல்தொடர்புக்காகப் பயன்படுத்தப்படுவதாக ஊகிக்கப்பட்டுள்ளது.[16] பையானது 30 செண்ட்டிமீட்டர்கள் (12 in) க்கும் அதிக குறுக்களவுடையது, தாராளமான இந்தப் பையின் சுவர் மிகவும் மெல்லியது. இதன் திறப்பின் அகலம் 8 செண்ட்டிமீட்டர்கள் (3.1 in) மட்டுமே. இந்தப் பையினுள் செல்லும் காற்றின் அளவானது, ஈமு பையைத் திறப்பதன் மூலம் அல்லது மூடுவதன் மூலம் தீர்மானிக்கப்படுகிறது, இதனூடாகச் செல்கின்ற இந்தக் காற்றின் அளவே ஈமுவின் அழைப்பின் சுருதியை நிர்ணயிக்கிறது. பொதுவாக பெண் பறவைகள் ஆண் பறவைகளைவிட உரக்கக் கத்துகின்றன.[16]
மிகவும் வெப்பமான நாட்களில் ஈமுக்கள் தமது உடல் வெப்பநிலையைப் பராமரிப்பதற்காக கடுமையாக மூச்சிரைக்கின்றன. அவற்றின் நுரையீரல்கள் நீரை ஆவியாக மாற்றும் குளிர்பதன சாதனங்களைப் போலச் செயற்படுகின்றன. பிற சில இனங்களைப் போல இவற்றின், இரத்தத்தில் ஏற்படுகின்ற காபனீரொட்சைட்டின் அளவு குறைவால் காரத்தன்மையான நிலையை (alkalosis) தோற்றுவிக்கப்படுவதாகத் தெரியவில்லை.[24] குளிர்மையான வானிலையின்போது சாதாரணமாக சுவாசிப்பதற்காக இவை பல மடிப்புகளுள்ள மூக்குப் பாதைகளைக் கொண்டுள்ளன. குளிர்ந்த காற்றானது நுரையீரல்களுக்குச் செல்லும்போது மூக்குப் பகுதியிலிருந்து வெப்பத்தை எடுப்பதால் அக்காற்று சூடாகிறது. மூச்சை வெளிவிடுகையில், ஈமுவின் குளிர்ந்த மூக்குத் தடுப்பெலும்புகள் (turbinates) காற்றிலிருந்து ஈரப்பதனை திரும்பவும் ஒடுக்கி, மீண்டும் பயன்படுத்துவதற்காக அகத்துறிஞ்சிக் கொள்ளும்.[25] பிற பறக்காத விலங்குகளில் உள்ளதைப் போலவே, ஈமுவிற்கு மிகச்சிறந்த சீரான குருதி வெப்பநிலை உள்ளது. மேலும் இது இந்த நிலையை -5 முதல் 45 வரையான டிகிரி வெப்பநிலைகளுக்கு நீடிக்க வைக்கும் திறனுள்ளது.[26] ஈமுவின் வெப்பநிலையைத் தாக்குப்பிடிக்கக்கூடிய திறன் (thermoneutral zone) 10–15 டிகிரிக்கும் 30 டிகிருக்கும் இடையில் அமைந்துள்ளது.[27]
பிற வகை பறவைகளுடன் ஒப்பிடும்போது பிற பறக்காத விலங்குகள் போலவே ஈமு ஒப்பீட்டளவில் குறைந்த வளர்சிதை மாற்ற வீதத்தை உடையது. ஆனால் இந்த வீதமானது செயல்பாடுகளைச் சார்ந்ததாகும், குறிப்பாக செயல்பாடுகளின் விளைவாக வெப்ப இயக்கவியலுக்கு ஏற்படும் மாற்றங்களைச் சார்ந்துள்ளது. -5 டிகிரி வெப்பநிலையில், உட்கார்ந்திருக்கும் ஈமுவின் வளர்சிதை மாற்றமானது நின்றுகொண்டிருக்கும் ஈமுவின் வளர்சிதை மாற்ற வீதத்தின் சுமார் 60 சதவீதமாக உள்ளது. ஈமுவின் வயிற்றின் கீழ்ப்புறத்தில் இறகுகள் இல்லாத காரணத்தால், அவை நின்றுகொண்டு கீழ்வயிறு மறைக்கப்படாமல் இருக்கும் போது வெப்ப இழப்பு வீதம் அதிகமாக இருப்பதே இதற்கு காரணமாகும்.[27]
அவற்றின் குரல்களை 2 கிலோமீட்டர்கள் (1.2 mi) வரையான தூரத்துக்குக் கேட்க முடியும், அவை உரத்த கதறல், முரசறைதல் போன்ற சீரான தாளத்தில் அமைந்த சத்தம் மற்றும் உறுமுதல் போன்ற வகையான சத்தங்களைக் கொண்டிருக்கும். கதறல் சத்தமானது வீங்கக்கூடிய கழுத்துத் திசுப்பையில் உருவாக்கப்படுகிறது. இப்பையானது 30 cm (12 in) நீளம் கொண்டதாகவும் மெல்லிய சுவருள்ளதாகவும் இருக்கும்.[2][7] உருவாக்கப்படும் வேறுபட்ட சத்தங்களைப் பயன்படுத்தி ஆண் பறவைகளையும் பெண் பறவைகளையும் வேறுபடுத்தி அறியலாம். கழுத்துப்பகுதி பையின் பெருத்த அமைப்பினால் உருவாக்கப்படும் உரத்த கதறலானது பெண் பறவைகளைக் குறிக்கும், உரத்த உறுமல்கள் ஆண் பறவைகளுக்கு மட்டுமே உருவாகக்கூடியதாக உள்ளது.[23]
ஈமுக்கள் ஆஸ்திரேலியா முழுவதும் பெரும்பாலான வாழ்விடங்களில் உள்ளன எனினும், ஸ்கிளிரோபில் (sclerophyll) காடு மற்றும் சவன்னா கானகம் ஆகிய பகுதிகளில் அதிகமாகவும் அதிக ஈரப்பதம் நிறைந்த காலங்கள் தவிர்த்து எஞ்சிய காலங்களில், சனத்தொகை நிறைந்த மற்றும் மிகவும் வறண்ட பகுதிகளில் இவை மிகக்குறைவாகவே உள்ளன.[2] ஈமுக்கள் பெரும்பாலும் ஜோடிகளாகவே பயணம் செய்கின்றன.[2] அவை பறக்கும் போது மிகப்பெரிய கூட்டங்களை உருவாக்கக்கூடியவையாக உள்ள அதேவேளை, உணவு மூலங்களை நோக்கிச் செல்லவேண்டிய பொதுவான ஒரு தேவை காரணத்தினாலேயே இந்த வழக்கமற்ற இன நடத்தை வெளிப்படுகிறது. ஈமுக்கள் உணவு அதிக அளவில் நிறைந்துள்ள பகுதிகளை அடைவதற்காக நீண்ட தூரங்களுக்குச் சென்றுள்ளதாக பதிவு செய்யப்பட்டுள்ளது. மேற்கு ஆஸ்திரேலியாவில், ஈமுக்களின் நகர்வு பருவகாலத்தைச் சார்ந்த ஒரு தனித்துவமான வழக்கத்தைக் கொண்டுள்ளது, அதாவது அவை கோடைகாலத்தில் வடக்கு நோக்கியும் குளிர்காலத்தில் தெற்கு நோக்கியும் பறக்கின்றன. கிழக்குக் கடற்கரையில் அவை சுற்றித்திரிவதில் செயலில் எந்த விதமான வழக்கமும் தென்படவில்லை.[28] ஈமுக்கள் நீந்தும் திறனும் கொண்டவை. அவை வாழும் இடத்தில் வெள்ளம் ஏற்பட்டாலோ அல்லது அவை ஆற்றைக் கடக்கவேண்டுமென்றாலோ நீந்துகின்ற இவை மற்றபடி நீந்துவதென்பது மிக அரிதாகும்.[18] மக்களை அணுகுகின்றபோது ஈமுக்கள் எச்சரிக்கையாக இருக்கும் என்றபோதிலும், அவை காடுகளில் சிறு குழுவான மனிதர்கள் உணவு வழங்குவது போல அழைக்கும் போது அவை அவர்களிடம் வருவதை பலரும் அறிவர். உண்மையில் அவற்றுக்கு உணவை வழங்காவிட்டாலும், அவை தொடர்ந்து உதவுகின்றன.
அவை ஆர்வம் மிக்க விலங்குகள் என்றும் கூறப்படுகின்றன. கை கால் அசைவு தெரிந்தாலோ அல்லது ஒரு துண்டு துணியின் அசைவை கண்டாலோ இவை மனிதர்களிடம் வருவதும் நன்கு அறியப்பட்ட ஒன்றாகும். இவை காட்டில் மனிதர்களைப் பின்தொடர்ந்து, அவதானிப்பதாகவும் கூறப்படுகிறது. சிலவேளைகளில் அவை பிற விலங்குகளைக் குத்திவிட்டு, அவை எதிர்வினை புரியும் போது ஓடிவந்து விடும். இது அவற்றுக்கு ஒரு விளையாட்டைப் போலாகும்.[29] தனது அலகால் தனது தோகையைக் கோதி சுத்தப்படுத்துவதிலேயே ஈமு பெரும்பகுதி நேரத்தைக் கழிக்கும்.[30]
ஈமுக்கள் இரவில் தூங்கும். சூரியன் மறைகையில் இவை அமைதியுறத் தொடங்கும், இருப்பினும் இவை இரவு முழுவதும் தொடர்ந்து தூங்குவதில்லை. அவை உணவு உட்கொள்ள அல்லது கழிவகற்றவென ஓர் இரவில் எட்டு முறை வரை கண்விழித்து எழலாம். ஆழ்ந்த தூக்கத்துக்கு முன்னர், ஈமு தனது கணுக்காலில் உட்கார்ந்து அரைத்தூக்க நிலைக்குச் செல்லத் தொடங்கும். எனினும், இது பார்வை சார்ந்த மற்றும் ஒலி சார்ந்த தூண்டல்களுக்கு எதிர் வினை புரியப் போதிய எச்சரிக்கையுடனே இருக்கும். தேவையான போது சட்டென விழித்துக்கொள்ளும். இந்த வேளையில் இவற்றின் கழுத்து உடலுக்கு நெருக்கமாக இறங்குவதோடு, கண்மடல்கள் தாழத் தொடங்கும்.[31] அங்கு ஒலி சார்ந்த மற்றும் பார்வை சார்ந்த தொந்தரவுகள் எதுவும் இல்லையென்றால், 20 நிமிடத்துக்குப் பின்னர் இவை ஆழ்ந்த தூக்கத்திற்குச் செல்லும். இந்த வேளையில், ஈமு உடலை நிலத்தைத் தொடும்வரையிலும் கீழிறக்கி கால்களை மடித்துக்கொள்ளும். இவற்றின் இறகுகள் மழையை சிறு குன்று போன்ற உடல் வழியாக கீழ்நோக்கி நிலத்துக்குள் வழிந்து செல்லச் செய்கின்றன். தூங்குகின்ற நிலையானது சிறிய மலையை ஒத்ததான உருமறைப்பின் ஒரு வகையாக இருக்கலாம் என சந்தேகிக்கப்படுகிறது.[31] ஈமு பறவை கழுத்தை மிகவும் தாழ்வாகக் கீழே கொண்டு வந்து அலகை கீழ்நோக்கி திருப்பி வைத்துக்கொள்வதால் முழுக் கழுத்தும் S-வடிவாக மாறி அப்படியே மடிகின்றது.[31] ஈமு, பொதுவாக 90-120 நிமிடங்களுக்கு ஒருமுறை ஆழ்ந்த தூக்கத்திலிருந்து கண்விழித்து, உண்ணுவதற்கு அல்லது கழிவகற்றுவதற்கு கணுக்கால் நிலையில் நிற்கும். இது 10–20 நிமிடங்களுக்கு நீடிக்கும். இதே செயல் அநேகமான இரவு வேளைகளில் 4–6 முறைகள் திரும்பத் திரும்ப நடக்கும்.[31] ஒட்டுமொத்தமாக ஒவ்வொரு நாளும் ஒரு ஈமு கிட்டத்தட்ட ஏழு மணிநேரம் தூங்கும். இளம் ஈமுக்கள் தமது கழுத்தைத் தட்டையாகவும், நிலப்பரப்பில் முன்னோக்கி நீட்டிக்கொண்டும் தூங்குவதாக அறியப்படுகிறது.[31]
ஈமுக்கள் பகல்வேளையில் இரை தேடும் பழக்கம் கொண்டுள்ளன. அவை பூர்வீக மற்றும் வேறு இடத்திலிருந்து அறிமுகமாகிய பலதரப்பட்ட தாவர இனங்களை உண்ணுகின்றன. அவை உண்ணும் தாவரங்களின் வகையானது பருவகாலம் சார்ந்து அவை கிடைக்கும்தன்மையைச் சார்ந்ததாகும். அவை வெட்டுக்கிளிகள் மற்றும் சிள் வண்டுகள், பொறி வண்டுகள் (lady birds), காவலாளி (soldier) மற்றும் சால்ட்புஷ் (saltbush) கம்பளிப்பூச்சிகள், போகாங் (Bogong) மற்றும் பருத்திப்பஞ்சுக் காய் அந்துப்பூச்சி புழுக்கள் மற்றும் எறும்புகள் உட்பட்ட பூச்சிகளையும் உண்கின்றன.[32] இதனால் அவற்றின் புரதத் தேவையும் உட்கொள்ளலும் அதிகமாக இருக்கிறது.[33] மேற்கு ஆஸ்திரேலியாவில், பயணிக்கின்ற ஈமுக்களிடையே உணவு விருப்பத்தேர்வுகள் உள்ளமை கவனிக்கப்பட்டுள்ளது: மழை பெய்யும்வரை அவை அக்கேசியா அனியூரா (Acacia aneura) விதைகளை உண்ணுகின்றன. அதன்பின்னர் புத்தம்புதிய புல் தளிர்கள் மற்றும் கம்பளிப்பூச்சிகளை உண்ணுகின்றன. குளிர்காலத்தில் அவை கேசியா (Cassia) இலைகள் மற்றும் விதைகளடங்கிய உறை ஆகியவற்றை உட்கொள்கின்றன. வசந்தகாலத்தில் வெட்டுக்கிளிகளையும், குவாண்டாங்கின் (quandong) ஒரு வகையான சந்தாலம் அக்குமினேட்டம் (Santalum acuminatum) என்பதன் பழத்தையும் உண்ணுகின்றன.[2][34] அவை கோதுமைப் பயிர்களையும்,[35] அடையக்கூடியதாக உள்ள ஏதேனும் பழம் அல்லது பிற பயிர்களையும் உண்கின்றன, தேவைப்பட்டால் உயரமான வேலிகளை எளிதாகத் தாவிச் சென்றும் உண்கின்றன.[33] ஈமுக்கள் பூக்களுக்குரிய உயிரியற் பல்வகைமைக்கு பங்களிக்கும் பெரிய முளைக்கக்கூடிய விதைகளைப் பரப்பும் முக்கியமான கருவியாகத் திகழ்கின்றன.[34][36] குவீன்ஸ்லாந்தில் 1930களிலும் 1940களிலும் ஈமுக்கள் மிகத்தொலைவிலுள்ள மக்கள் நெருக்கம் இல்லாத பகுதிகளில் கற்றாழையை உண்டபோது விரும்பத்தகாத விளைவொன்று ஏற்பட்டது. அவை எல்லாப் பக்கங்களிலும் நகர்ந்தபோது பல்வேறு இடங்களிலும் விதைகளை கழிவுகளாக அகற்றிச் சென்றன. இதனால் தேவையற்ற செடிகள் பரவின. இதனால் கற்றாழை பரப்பப்படுவதை நிறுத்துவதற்கு அதைத் தொடர்ச்சியாகத் தேடிக்கண்டுபிடித்து அழிக்கும் நடவடிக்கை கட்டாயமானது.[33]
தாவரங்களின் செரிமானத்திற்கு உதவுவதற்கு ஈமுக்கள் கூழாங்கற்களையும் கற்களையும் உட்கொள்வது அவசியமாகிறது. ஓவொரு கல்லும் 45 g (1.6 oz) எடையைக் கொண்டிருக்கலாம். மேலும், அவை ஒரு நேரத்தில் தமது அரவைப்பையில் 745 g (1.642 lb) வரையிலான எடை கொண்ட கற்களை அடக்கிக்கொள்ளும் திறனுடையவை. அவை மரக்கரியையும் உண்ணும். எனினும், இது ஏன் என்பதை விஞ்ஞானிகள் இன்னமும் உறுதிப்படுத்த முடியவில்லை.[2] காப்பகத்திலுள்ள ஈமுக்கள் கண்ணாடி, சலவைக்கற்கள், கார் சாவிகள், நகைகள் மற்றும் இறுக்கிகள் மற்றும் திருகாணிகள் (nuts and bolts) ஆகியவற்றின் உடைந்த துண்டுகளையும்கூட உண்ணுவதாக அறியப்படுகிறது.[33]
ஈமுக்கள் பெரும் இடைவெளி விட்டே நீர் அருந்துகின்றன. ஆனால் அவை ஒவ்வொரு முறையும் அதிக நீரை அருந்திக்கொள்கின்றன. அவை நீர் நிலைகளின் ஓரத்தில் இறங்கி மண்டியிட்டு நீரருந்தும் முன்பு, குழுக்களாக ஒரு குறிப்பிட்ட காலத்துக்கு அந்த நீர் நிலைகளைக் கண்காணிக்கின்றன.[29] அவை தண்ணீர் குடிக்கும்போது, பாறைகள் அல்லது மண் ஆகிய பகுதிகளைக் காட்டிலும் திடமான நிலத்திலேயே மண்டியிடுகின்றன என்பது கவனிக்கப்பட்டுள்ளது. இதற்கு நீரில் மூழ்கிவிடுவோம் என்ற பயம் காரணமாக இருக்கலாமென ஊகிக்கப்படுகிறது.[29] ஏதேனும் அச்சுறுத்தலால் தொந்தரவு செய்யப்படாமல் இருக்கும்பட்சத்தில், அவை பெரும்பாலும் தொடர்ச்சியாக 10 நிமிடங்களுக்கு நீர் அருந்தும். ஆபத்தான சூழ்நிலையில் அந்த ஆபத்தைச் சமாளிப்பதற்காக தாமாகவே இடைநிறுத்தி, பின்னர் மீண்டும் தொடர்ந்து நீர் அருந்துகின்றன. வறட்சியான சுற்றுச்சூழல் காரணமாக, நீர் மூலங்களைக் கண்டுபிடிக்காமலும் நீர் அருந்தாமலும் பெரும்பாலும் ஒன்று அல்லது இரண்டு நாட்களுக்கு அவற்றால் இருக்க முடியும்.[29] பொதுவாக அவை பகலில் அல்லது இரவில் ஒரு முறை நீர் அருந்துகின்றன. ஆனால் நீர் வளம் அதிகமாக இருக்கும் பட்சத்தில் ஒவ்வொரு நாளும் பல முறை நீர் அருந்தும்.[29] இவை பெரும்பாலும் காட்டில், கங்காருக்கள், பறவைகள் மற்றும் காட்டு ஒட்டகங்கள் மற்றும் ஐரோப்பிய குடியேற்றவாசிகளால் கட்டவிழ்த்து விடப்பட்ட கழுதைகள் ஆகியவற்றுடன் நீர் மூலங்களைப் பகிர்ந்து கொள்கின்றன. ஈமுக்கள் இந்த பிற இனங்கள் குறித்து சந்தேகம் கொண்டவை ஆகும். இவை புதர்களில் காத்திருந்து பிற வகையான விலங்குகள் சென்ற பின் தனியாக நீர் அருந்தும் பழக்கம் உடையன.[29] ஈமுவானது வழமைக்கு மாறான அல்லது ஏதேனும் ஆபத்தை உணர்ந்தால், அது நின்ற நிலையிலேயே நீர் அருந்துகிறது.[29]
ஈமுக்கள் கோடைகால மாதங்களான டிசம்பர் மற்றும் ஜனவரி மாதங்களில் இனப்பெருக்க ஜோடிகளாகின்றன, கிட்டத்தட்ட ஐந்து மாதங்களுக்கு இந்த ஜோடிகள் சேர்ந்தே இருக்கக்கூடும். இந்தக் காலத்தில் சில மைல்கள் குறுக்களவுள்ள ஒரு குறிப்பிட்ட பகுதியில் அவை சுற்றி அலைகின்றன. இந்த சமயத்தில் அவை அந்தக் குறிப்பிட்ட நிலப் பகுதியைப் பாதுகாக்கின்றன அல்லது கண்டுபிடிக்கின்றன என்று நம்பப்படுகிறது.[22] ஆண் மற்றும் பெண் பறவைகள் இரண்டுமே இந்தக் காலகட்டத்தில் எடை அதிகரிக்கின்றன. பெண் பறவையானது 45 – 58 கி.கி வரையிலான எடையுடன் சற்று எடை அதிகமாக உள்ளது. அடைகாத்தல் காலத்தின்போது இந்த எடை குறைகிறது. ஆண் பறவைகள் கிட்டத்தட்ட 9 கி.கி எடை குறைகின்றன.[22] இவை மே மற்றும் ஜூன் ஆகிய குளிரான மாதங்களில் புணர்ச்சியில் ஈடுபடுகின்றன. ஆண்டின் மிகவும் குளிரான காலத்திலேயே பறவைகள் கூடுகட்டுவதால், புணர்ச்சிக்கான சரியான நேரம் காலநிலையாலேயே முடிவாகிறது.[22] இனப்பெருக்கப் பருவத்தின்போது, ஆண் பறவைகளில் லூட்டினைசிங் ஹார்மோன் மற்றும் டெஸ்டோஸ்டிரோன் மட்டங்களில் அதிகரிப்பு ஏற்படுவது உள்ளடங்கலான ஹார்மோன் மாற்றங்கள் ஏற்படுகின்றன. அவற்றின் விதைகள் அளவில் இருமடங்காகும்.[37]
பெண் பறவைகளே ஆண் பறவைகளை காதல்புரிய அழைக்கின்றன. புணர்ச்சிப் பருவத்தின்போது பெண் பறவைகள் உடற்தோற்றத்தில் மேலும் கவர்ச்சிகரமாகின்றன. பெண் பறவைகளின் தோகை சிறிதளவு அடர்ந்த வண்ணமாகும். கண்களுக்கு நேர் கீழாகவும், அலகுகளுக்கு அருகாகவும் உள்ள மூடப்படாத, முடிகளற்ற தோலின் சிறிய பகுதிகள் நீலாம்பரி நீலமாக மாறுகின்றன, இருப்பினும் இதுவொரு நுட்பமான மாற்றமாகும்.[22] பெண் பறவையானது நம்பிக்கையுடன் பெரும்பாலும் ஆண் பறவையைச் சுற்றி நடக்கும். மேலும், தனது இறகுகளை விரிவடையச் செய்து, மெல்லிய, ஓரசையுள்ள சத்தத்தில் கூவும்போது தனது கழுத்தை பின்னோக்கி இழுக்கும். இச்சத்தமானது மனிதரின் முரசுடன் ஒப்பிடப்படுகிறது.[22][38] ஆண் பறவைகள் கண்ணில் படாத போதும், அவை 50 மீட்டர்கள் (160 ft) ஐவிடத் தூரமாக இருக்கும் போதும் அவை இவ்வாறு அழைப்புச் சத்தத்தை ஏற்படுத்தலாம். ஆண் பறவைகள் பெண் பறவைகளைக் கவனிக்கும்போது, பெண் பறவையானது 10–40 மீ ஆரத்தில் வட்டமிடும்.[38][39] பெண் பறவையானது தனது எதிர்கால ஜோடியை வட்டமிடுகையில், தனது பிட்டத்தை ஆண்பறவையை நோக்கி வைத்துக்கொண்டு, தனது கழுத்தைத் திருப்பி ஆண் பறவையை நோக்கியபடியே சுற்றி வரும்.[39] இந்த வேளையில், பெண் பறவையின் கழுத்துக் காற்றுப் பை, சத்தமிடுவதால் தொடர்ந்தும் பெருத்த நிலையில் இருக்கக்கூடும்.[39] அமைதியாக நிறுகும் ஆண் பறவையின் முடிகள் வண்ணம் மாறாமல் இருக்கும். எனினும் அதன் தோலின் திறந்த பகுதிகள் வெளிர் நீல வண்ணமாக மாறும்.[22] பெண் பறவைகளின் தலையில் அதிக அளவிலான கறுப்பு முடிகள் உள்ளன. ஆனால், மனிதர்கள் ஆண் பெண் பறவைகளை வேறுபடுத்துவது கடினமாக இருக்கலாம்.[22] ஆண் பறவையானது சுற்றி வரும் பெண் பறவையை விரும்பினால், அது பெண்பறவையை நெருங்கி வரும். உரசிக்கொண்டு தூர விலகிச் சென்று முன்னர் செய்தது போல ஆண் பறவையைத் தொடர்ந்து வட்டமிட்டு தொடர்ந்து குறும்பு செய்யும்.[39]
காதல் நாடி ஊடாடும் சமயத்தில் ஆண் பறவைகளைவிட பெண் பறவைகள் முரட்டுத்தனமாக இருக்கும். ஆண் பறவைகளை அணுகுவதற்காக ஒன்றுடன் ஒன்று பெரும்பாலும் சண்டையிடுகின்றன. ஒரு புணர்ச்சிப் பருவம் பற்றிய ஆய்வின் போது, இப்பறவைகளுக்கிடையே நடந்த வன்முறைச் சம்பவங்களில், அரைவாசிக்கும் மேலானவை பெண் பறவைகளுக்கு இடையிலான சண்டைகளாக இருந்தன.[39] ஒரு பெண் பறவை ஏற்கனவே ஜோடியைக் கொண்டுள்ள ஒரு ஆண் பறவையை அழைக்க முயற்சித்தால், அதனுடன் முன்பே இணைந்துள்ள பெண் பறவையானது தனக்குப் போட்டியாக வந்த பறவையை நோக்கி நடந்து, கண்டிக்கும் விதத்தில் முறைத்துப் பார்ப்பதன் மூலம் தடுத்துத் துரத்த முயற்சிக்கும். ஆண் பறவையானது தனது இறகுகளை உயர்த்தியும், இப்படியும் அப்படியுமாக அசைத்தும் இரண்டாவது பெண் பறவை மீதான தனது விருப்பத்தைக் காண்பித்தால், முன்பே இணைந்துள்ள பெண் பறவையானது தனக்குப் போட்டியான பறவையைத் தாக்கும். வழக்கமாக புதிய பெண் பறவை பின்வாங்கிச் செல்ல நேரிடுகிறது.[39] சில சமயம் இரு பெண் பறவைகளுக்கு இடையேயான போட்டிகள் ஐந்து மணிநேரங்கள் வரை நீடிக்கலாம். குறிப்பாக, பெண் பறவை கவர்ந்திழுக்க முயற்சிக்கும் ஆண் பறவையானது தனியாகவும், இரு பெண் பறவைகளுக்குமே அத்துடன் இணையும் வாய்ப்பு இல்லை எனும்போதும் இவ்வாறு நிகழலாம். இந்த சந்தர்ப்பங்களில், அவற்றின் புணர்ச்சி அழைப்புகளும் கவர்ந்திழுக்க செய்யும் முயற்சிகளும் வரம்பு மீறிய அளவில் அதிகரித்து தீவிரமாகின்றன இது போன்ற சம்பவங்களில் பெரும்பாலும் போட்டியிடுகின்ற பெண் பறவை தனது போட்டிப் பறவையைத் துரத்துவதும் உதைப்பதும் சாதாரணமாக நிகழ்கிறது.[39]
ஆண் பறவைகள் தமது புணர்ச்சிப் பசியை இழந்து, நிலத்தின் மீது ஒரு பாதி மறைக்கும் வகையிலான ஒரு மரப்பொந்தில் அடிமரப்பட்டை, புல், குச்சிகள் மற்றும் இலைகளைக் கொண்டு கரடு முரடான ஒரு கூட்டைக் கட்டும்.[2] இந்தக் கூடானது கோள வடிவமாகவோ அல்லது கோளத்தின் ஒரு பகுதி போன்ற வடிவமாகவோ இல்லாமல் கிட்டத்தட்ட தட்டையான ஒரு மேற்பரப்பாகவே அமையும். இருப்பினும் குளிரான காலநிலைகளில், கூடுதல் வெப்பத் தடுப்பை வழங்குவதற்காக, கூடானது 7 செ.மீ வரையான உயரத்திலும் கூடுதல் கோளவடிவமாகவும் அமையும். பிற பொருட்கள் இல்லாதபோது, முட்கள் நிறைந்ததாக இருப்பினும், ஒரு மீட்டர் குறுக்களவுக்கும் அதிகமாக ஸ்பினிஃபெக்ஸ் (spinifex) புதரைப் பயன்படுத்துகின்றன.[22] ஈமுக்கள் இந்தக் கூட்டை திறந்த தரையில் அல்லது புதர்க்காடுகள் மற்றும் பாறைகளுக்கு அருகில் அமைக்கலாம். திறந்த தரையில் கட்டுவதென ஈமுக்கள் முடிவு செய்தால் பொதுவாக தடிமனான புற்களைப் பயன்படுத்துகிறது. ஈமுக்கள் பொதுவாக, சுற்றுப்புறத்தைத் தெளிவாகப் பார்த்து, வேட்டையாடும் விலங்குகளைக் கண்டறியக்கூடிய விதமான ஒரு இடத்திலேயே கூடுகளை அமைக்கின்றன.[40]
ஆண் பறவை விரும்பினால், அது தனது கழுத்தை நீட்டி, தனது இறகுகளை உயர்த்தி, தரையில் குனிந்து, மூக்கினால் கொத்தும். பின்னர் அது, பெண் பறவையை வசீகரிக்கும் வண்ணம், தனது உடலையும் கழுத்தையும் இப்படியும் அப்படியுமாக அசைத்து, தனது மார்பை தனது துணையின் பிட்டப்பகுதியில் உராயச் செய்கிறது. இதன்போது இவை ஒலியெழுப்புவதில்லை. பெண் பறவையானது கீழே அமர்ந்து தனது பிட்டப்பகுதியை உயர்த்தி இதை ஏற்றுக்கொள்ளும்.[39]
இந்த ஜோடி தினமும் அல்லது இரு நாட்களுக்கு ஒருமுறை கலவியில் ஈடுபடும். பெண் பறவையானது ஒவ்வொரு இரண்டாவது அல்லது மூன்றாவது நாள், சராசரியாக 11 (மற்றும் அதிகபட்சமாக 20) மிகப்பெரிய, தடித்த ஓடுள்ள, அடர்ந்த-பச்சை வண்ண முட்டைகளில் ஒன்றை இடும். முட்டை ஓடானது கிட்டத்தட்ட 1 மி.மீ தடிப்பானது. உள்ளூர் ஆஸ்திரேலியர்கள், வடபகுதி முட்டைகள் மெல்லியவை என்றும் கூறுகிறார்கள்.[2][40] மழைவீழ்ச்சியைப் பொறுத்து முட்டைகளின் எண்ணிக்கை மாறுபடும்.[2] முட்டைகள் சராசரியாக 134 by 89 மில்லிமீட்டர்கள் (5.3 in × 3.5 in) என்ற அளவிலும் 700 and 900 கிராம்கள் (1.5 and 2.0 lb)[41] எடையும் கொண்டிருக்கும். இது கன அளவிலும் எடையிலும் கிட்டத்தட்ட 10–12 கோழி முட்டைகளுக்கு நிகரானது. பறவையினங்களில் மரபியல் ரீதியாக ஒரேமாதிரியான இரட்டைப் பிறவிகளில் முதலாவது சரிபார்க்கப்பட்ட நிகழ்வானது ஈமு இனத்தில் நிரூபிக்கப்பட்டது.[42] முட்டையின் மேற்பரப்பு சொரசொரப்பாகவும் வெளிர் பச்சை வண்ணத்திலும் உள்ளது. அடைகாக்கும் காலத்தின்போது, முட்டைகள் அடர்ந்த பச்சையாக மாறும். இருப்பினும் குஞ்சு பொரிக்காத முட்டைகள் சூரியனின் வெளிறச் செய்யும் விளைவு காரணமாக வெள்ளையாக மாறிவிடுகின்றன.[43]
தனது ஜோடி முட்டையிடத் தொடங்கிய பின்னர் ஆண் பறவையானது அடைகாக்கும் விருப்பமுடையதாகிறது. மேலும், முட்டையிடும் காலம் முடிவதற்கு முன்னதாகவே இது முட்டைகளை அடைகாக்கத் தொடங்குகிறது. இந்த நேரம் முதல், ஆண் பறவை சாப்பிடுவதோ, நீர் அருந்துவதோ அல்லது கழிவகற்றுவதோ இல்லை. முட்டைகளைத் திருப்புவதற்காக மட்டுமே எழுந்து நிற்கும். இவ்வாறு ஒரு நாளைக்கு கிட்டத்தட்ட 10 முறைகள் திருப்பும். சில வேளைகளில், இரவில் அது வெளியில் நடந்து செல்லும். ஈமுவின் முட்டைகளை உண்ணும் விலங்குகளில் பெரும்பாலானவை இரவில் நடமாடுவதில்லை என்பதால் இந்த நேரத்தில் ஆண் பறவை எழுந்து நடமாடுகிறது.[43] எட்டு வாரகால அடைகாத்தலின் போது, ஆண் பறவையின் மூன்றில் ஒரு பங்கு எடை குறைந்துவிடும். இக்காலத்தில் உடலில் சேமிக்கப்பட்டுள்ள கொழுப்பை வைத்தும் கிடைக்கக்கூடிய காலைநேரப் பனித்துளியை உட்கொண்டும் மட்டுமே இது உயிர்வாழுகிறது. சூப்பர்ப் ஃபேரி-ரென் (Superb Fairy-wren) போன்ற பிற ஆஸ்திரேலிய பறவைகள் பெரும்பாலானவற்றில் உள்ளது போல, ஆரம்ப ஜோடிப் பிணைப்பு இருப்பினும் நம்பிக்கையின்மை என்பதே ஈமுக்களுக்கான சராசரி குணமாகும்: ஆண் பறவை அடைகாக்கத் தொடங்கியதும், பெண் பறவையானது பிற ஆண் பறவைகளுடன் புணர்ந்து, பல முட்டைத் தொகுதிகளை இடக்கூடும். ஆகவே, ஒரு குஞ்சுத்தொகுதியில் உள்ள குஞ்சுகளில் அதிகபட்சமாக அரைவாசிக் குஞ்சுகளுக்கு பிற ஆண் பறவைகளே தந்தையாக இருக்கக்கூடும் அல்லது ஈமுக்களிடையேயும் குஞ்சு ஒட்டுண்ணி வாழ்க்கை அம்சம் இருப்பதால் குஞ்சுகளைப் பெற்ற இரண்டு பறவையுமே அதைப் பெற்ற பறவையாக இல்லாமலும் இருக்கலாம்.[44] குஞ்சுகள் பொரிக்கத் தொடங்கும்வரை, சில பெண் பறவைகளும் தங்கியிருந்து கூட்டைக் காக்கும். ஆனால், பெரும்பாலானவை மீண்டும் கூடுகட்டுவதற்காக கூடுகட்டும் பகுதியைவிட்டு முற்றிலுமாக நீங்கிச் செல்லும். நல்லதொரு பருவத்தில் பெண் ஈமுவானது மூன்று தடவைகள் கூடு கட்டக்கூடும்.[28] அடைகாக்கும் காலத்தின்போது பெற்றோர் பறவைகள் ஒன்றாகத் தங்கியிருந்தால், கூப்பிடும் தூரத்தில் ஒன்று தண்ணீர் குடிக்கும்போதும் உணவு உட்கொள்ளும் போதும் மற்றொன்று முட்டைகளைப் பாதுகாக்கும்.[45] இந்த நேரத்தில், ஏதேனும் அச்சுறுத்தல் வருவதாக இது உணர்ந்தால், கூட்டின் உச்சிமீது படுத்து, தன் தோற்றத்தை ஒத்த சுற்றுச்சூழலில் கலந்து மறைந்து கொள்ள முயற்சி செய்யும். பிற விலங்கு அருகில் வரும்போது, திடீரென்று எழுந்துநின்று, அதை எதிர்த்து பயமுறுத்தும்.[45]
அடைகாக்கும் காலம் 56 நாட்கள் ஆகும். குஞ்சுகள் பொரிப்பதற்கு சற்று முன்னர் முட்டைகளை அடைகாப்பதை ஆண் பறவைகள் நிறுத்துகின்றன.[28] எட்டு வார காலத்தின்போது, ஆண் பறவைகள் கூட்டின் வெப்பநிலையையும் அதிகரிக்கின்றன. ஓரிரு நாட்கள் இடைவெளியில் அவ்வப்போது தொடர்ச்சியாக முட்டைகள் இடப்படுகின்றன எனினும், சமீபத்தில் இடப்பட்ட முட்டைகள் உயர் வெப்பநிலைகளுக்கு உள்ளாக்கப்பட்டு, மிக விரைவாக வளர்ச்சியடைவதால், ஓரிரு நாட்களுக்குள் அவை குஞ்சு பொரிக்கின்றன.[46] இந்தச் செயற்பாட்டின்போது, சில நாட்களில் முட்டையைவிட்டு வெளிவரத் தயாராக உள்ள ஈமு குஞ்சுகள் வெப்பநிலை சீராக்கத்துக்கான திறனை விருத்தி செய்ய வேண்டியுள்ளது. அடைகாத்தலின்போது, கருக்கள் புறவெப்பச் சீரியல்பு உடையவையாக இருக்கும். ஆனால் இவை பொரிக்கின்ற சமயத்தில் அகவெப்பச் சீரியல்பு அம்சத்தை விருத்தி செய்துகொள்ள வேண்டும்.[46]
புதிதாக வெளிவந்த குஞ்சுகள் சுறுசுறுப்பானவை மேலும் அவை சில நாட்களிலேயே கூட்டைவிட்டு வெளியேறக் கூடியன. அவை கிட்டத்தட்ட 12 செண்ட்டிமீட்டர்கள் (5 in) உயரமும், .5 kg (18 oz) எடையும் உடையவை.[2] மேலும், உருமறைப்புக்காக சிறப்பான மண்ணிறம் மற்றும் கிரீம் நிற பட்டைத் தோற்றங்களை உடையவை. இந்தப் பட்டைத் தோற்றங்கள் மூன்று மாதம் அல்லது கூடிய காலத்தின் பின்னர் மங்கிவிடுகின்றன. ஆண் பறவையானது வளரும் குஞ்சுகளுடன் 7 மாதங்கள் வரையில் உடனிருந்து அவற்றைக் காத்து, உணவை எவ்வாறு கண்டுபிடிப்பது என்பதை அவற்றுக்குக் கற்றுக்கொடுக்கிறது.[2][41] குஞ்சுகள் மிகவும் விரைவாக வளர்ந்து, 5-6 மாதங்களில் முழுதாக வளர்ந்து விடுகின்றன.[2] அவை இன்னுமொரு ஆறு மாதங்களுக்கு அல்லது தமது இரண்டாவது பருவத்தில் இனப்பெருக்கத்திற்காக பிரியும் வரை தமது குடும்பத்துடன் தொடர்ந்து தங்கிருக்கக்கூடும். இளம் ஈமுக்கள் இளம்பருவத்தின் போது அவற்றின் தந்தைப் பறவையால் காக்கப்படுகின்றன. தந்தைப் பறவையானது, தாய்ப் பறவையையும் உள்ளிட்ட பிற ஈமுக்கள் குஞ்சுகளை நெருங்கவிடாமல் முரட்டுத் தனமாக சண்டையிடுகின்ற பகைமையான குணாம்சத்தைப் பெற்றுக்கொள்கின்றன. தந்தைப் பறவையானது பிற விலங்குகளை விரட்டியடிப்பதற்காக தனது இறகுகளைச் சிலிர்க்கச் செய்தல், கீச்சிடுகின்ற உறுமல்களை வெளிப்படுத்துதல் மற்றும் தனது கால்களால் உதைத்தல் ஆகிய நுட்பங்களைப் பயன்படுத்துகிறது. தனது சிறிய குஞ்சுகளுக்குப் பாதுகாப்பளிப்பதற்காக தனது முழங்காலையும் அது மடக்குகிறது. இரவில், தனது இறகுகளால் குஞ்சுகளை மூடுகிறது.[47] இளம் ஈமுக்கள் நீண்ட தொலைவுக்குப் பயணம் செய்ய முடியாது என்பதால், பெற்றோர் பறவைகள் இனப்பெருக்கம் செய்வதற்காக அதிக உணவு கிடைக்ககூடிய ஓர் இடத்தைத் தேர்வு செய்வது அவசியமாகிறது.[35] காட்டிலுள்ள ஈமுக்கள் 10 முதல் 20 ஆண்டுகள் வரை வாழ்கின்றன.[48] கூண்டில் வளர்க்கப்படும் பறவைகள் காட்டிலுள்ளவற்றை விட நீண்ட காலம் வாழ்கின்றன.
காட்டு நாய்கள் (டிங்கோக்கள்), கழுகுகள் மற்றும் பருந்துகள் உள்ளடங்கலான சில விலங்குகள் ஈமுக்களை வேட்டையாடி இரையாக உட்கொள்கின்றன. மேற்படி மூன்றும் பெரிய பறவைகளையும் தாக்குகின்றன, நரிகளோ அடைகாக்கும் முட்டைகளைத் திருடுகின்றன. வேட்டையாடும் பறவைகளும் காட்டுநாயும் ஈமுவின் தலையில் தாக்குவதன் மூலம் அதைக் கொல்ல முயற்சிக்கும். அப்போது ஈமு வானில் பாய்ந்தும் காட்டு நாயை கீழே உதைத்து அல்லது நசுக்கியும் தடுக்க முயற்சி செய்யும். காட்டு நாயானது ஈமுவின் கழுத்தைப் பிடிக்கும் அளவு உயரத்திற்குப் பாய்வது அரிது என்பதாலேயே ஈமு எம்பிக் குதிக்கிறது. ஆகவே, காட்டு நாயின் அசைவுக்கு ஏற்ப தக்க சமயத்தில் ஈமு எம்பிக் குதித்தால் தான் ஈமுவின் தலையையும் கழுத்தையும் ஆபத்திலிருந்து பாதுகாத்துக்கொள்ள முடியும்.[49] ஆப்பு போன்ற வாலுள்ள கழுகுகளும் பருந்துகளும் கீழ்நோக்கி மிக வேகமாகப் பாய்ந்து, உயர் வேகத்தில், தலையையும் கழுத்தையும் குறி வைத்து ஈமுக்களைத் தாக்குகின்றன. இது போன்ற சந்தர்ப்பத்தில், காட்டு நாயிடம் இருந்து தப்பிப்பதற்கு ஈமு எம்பிக் குதிப்பது போல் குதிப்பது அதைக் காப்பாற்றப் பயன்படாது. பறவைகள், ஈமுக்கள் திறந்த வெளிகளில் இருக்கும் போதே குறிவைக்கின்றன. அப்போது தான் அவை எதன் பின்னாலும் மறைந்து கொள்ள முடியாது. இதுபோன்ற சந்தர்ப்பங்களில், தன்னைக் கொல்ல வரும் பறவையிடமிருந்து தப்பிச்செல்ல ஈமுக்கள் தாறுமாறான வகையில் ஓடி அடிக்கடி திசைகளை மாற்றிச் செல்ல மட்டுமே முடியும்.[49]
பூர்வீக ஆஸ்திரேலியர்கள் மற்றும் முற்கால ஐரோப்பிய குடியேற்றவாசிகள் ஈமுக்களை உணவுக்கான ஆதாரமாகப் பயன்படுத்தினர். பூர்வீக வாசிகள் இப்பறவையைப் பிடிப்பதற்கு, நீர் நிலைகளில் அவை நீர் அருந்திக் கொண்டிருக்கும்போது அவற்றின் மீது ஈட்டி எறிதல், நீர் நிலைகளில் நஞ்சைக் கலத்தல், வலை வீசிப் பிடித்தல், அவற்றின் குரலில் ஒலியெழுப்பி அவற்றை வரவழைத்தல் அல்லது ஒரு மரத்திலிருந்து ஆட்டப்படும் இறகுகள் மற்றும் சிறிய காகித அல்லது துணித்துண்டுகளைக் கொண்டு அவற்றைக் கவருதல் போன்றவை உள்ளடங்கலான பல்வேறு நுட்பங்களைப் பயன்படுத்தினர்.[41] பூர்வீக ஆஸ்திரேலியர்கள் நீர் நிலைகளை மாசுபடுத்த பித்தூரி (pituri) அல்லது நச்சுத் தன்மையான பிற தாவரங்களைப் பயன்படுத்தினார்கள். மேலும் அந்த நீரை அருந்திய ஈமுக்கள் மதிமயங்கி தள்ளாடிச் செல்கையில் அவற்றை எளிதாகப் பிடித்தனர்.[50] சிலவேளைகளில் அவர்கள் தாம் முன்னர் கொன்ற ஈமுக்களின் தோல்களைப் பயன்படுத்தி ஈமுக்களைப் போன்று மாறுவேடமும் போட்டனர்.[50] காகித அல்லது துணித் துண்டுகளைப் பயன்படுத்தி அல்லது அவற்றைப் போன்ற குரலெழுப்பி மறைக்கத்துவைத்துள்ள குழிகளில் வரச்செய்து விழச் செய்தும் பிடிக்கப்பட்டன.[50] ஆதிவாசிகள் சாப்பிடுவதற்கு அன்றி இவற்றை வேறு காரணங்களுக்காக கொலை செய்ததில்லை. மேலும் ஈமுக்களைக் கொன்று அதன் இறைச்சியைப் பயன்படுத்தாமல் விட்ட பிரபுக்களைப் பார்த்து அவர்கள் சினமுற்று முகஞ்சுழித்தார்கள்.[50] கிட்டத்தட்ட ஈமுவின் உடலின் ஒவ்வொரு பாகத்தையும் ஏதோ ஒரு விதத்தில் அவர்கள் பயன்படுத்தினார்கள். ஈமுக்களின் இறைச்சியை உண்பதற்குப் பயன்படுத்திய அவர்கள், அவற்றின் கொழுப்பை ஆயுதங்களை மெருகேற்றுவதற்கான எண்ணெய்க்காக எடுத்து வைத்துக்கொண்டனர். மேலும், எலும்புகளை கத்திகளாகவும் கருவிகளாகவும் தசைநாணை கட்டுவதற்கும் பயன்படுத்தினர்.[50]
ஐரோப்பியர்கள் உணவுக்காக ஈமுக்களைக் கொன்றதுடன் அவை விவசாய நிலங்களுக்குள் வந்து தொந்தரவு செய்தால் அல்லது வறட்சியான காலங்களில் நீரைத் தேடி குடியிருப்புப் பகுதிகளுள் நுழைந்தாலும் அவற்றைக் கொன்றனர். இதற்கு மிகச்சிறந்த எடுத்துக்காட்டு 1932 ஆம் ஆண்டில் மேற்கு ஆஸ்திரேலியாவில் நடந்த ஈமு போர் ஆகும். வெப்பமான கோடை காலம் ஒன்றில் கம்பியனுக்கு (Campion) கூட்டமாகச் சென்ற ஈமுக்களைக் கண்டு பயந்த நகரவாசிகள் அவற்றைத் துரத்துவதற்கு எடுத்த முயற்சிகளில் தோல்வியடைந்ததால்,[50] அவற்றைக் கொல்ல இராணுவத்தை அழைத்தனர். இது ஈமு போர் என அழைக்கப்பட்டது. ஈமுக்கள் மனிதர்களைத் தாக்கியதாக இரு நிகழ்வுகள் ஆவணப்படுத்தப்பட்டுள்ளன.[51][52]
முற்கால வெள்ளையர் குடியேற்ற்றவாசிகளும் விளக்குகளுக்கான எரிபொருளுக்காக ஈமு கொழுப்பைப் பயன்படுத்தினார்கள்.[50] 1930களில், மேற்கு ஆஸ்திரேலியாவில் ஆண்டொன்றுக்கு 57,000 கொல்லப்பட்டன. இதுவே ஈமுக்கள் அதிகமாக கொல்லப்பட்ட காலமாகும். மேலும், கடுமையான பயிர்ச் சேதம் காரணமாக, குவீன்ஸ்லாந்தில் அந்த நேரத்தில் அவற்றைத் தடுப்பதற்காகவும் அவை கொல்லப்பட்டன. 1960களிலும், மேற்கு ஆஸ்திரேலியாவில் ஈமுக்களைக் கொலை செய்வதற்காக சன்மானங்கள் வழங்கப்பட்டன.[50] 1865 ஆம் ஆண்டில் முதலில் வெளியிடப்பட்ட ஜோன் கூல்டுவின் (John Gould) ஹேண்ட்புக் டு த பேர்ட்ஸ் ஆஃப் ஆஸ்திரேலியா (Handbook to the Birds of Australia) என்ற புத்தகத்தில், அவர் டாஸ்மானியா பகுதி ஈமுக்களை இழந்துவிட்டது குறித்து மிகவும் வருந்துகிறார். அங்கு ஈமுக்கள் அரிதாகிவிட்டன அதனால் இப்போது அவை அழிந்துவிட்ட இனமாகிவிட்டன. சிட்னியின் பகுதிகளில் ஈமுக்களை இப்போது காண முடிவதில்லை என்று அவர் குறிப்பிடுகிறார். மேலும், இந்தப் பறவை இனத்திற்கு பாதுகாப்பு வழங்க வேண்டும் என்றும் முன்மொழிகிறார்.[5] ஆஸ்திரேலியாவில் சுற்றுச்சூழல் பாதுகாப்பு மற்றும் உயிரியல் பல்வகைத்தன்மை பாதுகாப்புச் சட்டம் 1999 என்ற சட்டத்தின் மூலம் காட்டு ஈமுக்கள் முறையாகப் பாதுகாக்கப்படுகின்றன. ஐ.யு.சி.என் அவற்றின் நிலையை குறைந்த அக்கறைக்குரிய (Least Concern) என்ற வகையில் சேர்க்கிறது.[1] அவற்றின் நிகழ்வு வரம்பானது 1,000,000 to 10,000,000 km2 (390,000–3,860,000 sq mi) க்கு இடைப்பட்டதாக உள்ளது. மேலும் 1992 ஆம் ஆண்டு எண்ணிக்கை மதிப்பீடானது 630,000 மற்றும் 730,000 ஆகியவற்றுக்கு இடையில் இருந்தது.[53]
ஆஸ்திரேலிய பெருநிலப்பரப்பிலுள்ள ஈமுக்களின் எண்ணிக்கையானது ஐரோப்பியர்களின் குடியேற்றத்துக்கு முன்னரை விட இப்பொழுது அதிகமாக இருக்கும் எனக் கருதப்பட்டாலும்,[7] குறைந்த எண்ணிக்கை காரணமாக சில காட்டு ஈமு தொகுதிகள் உள்ளூரில் அருகிவரும் ஆபத்தில் உள்ளன. இந்த குறைந்த எண்ணிக்கையிலான ஈமுக்களுக்கான அச்சுறுத்தல்கள் பல உள்ளன. அவற்றில் அவை வாழும் இடங்களை அகற்றுதல் மற்றும் கூறுபோடுதல்; வேண்டுமென்றே கொலைசெய்தல்; அவை வாகனங்களில் மோதிக்கொள்ளுதல்; இளம் ஈமுக்கள் மற்றும் முட்டைகளை நரிகள், காட்டு நாய்கள், வீட்டு நாய்கள் மற்றும் காட்டுப் பன்றிகள் ஆகியவை வேட்டையாடி உண்ணுதல் போன்றவை அடங்கும். நியூ சௌத் வேல்ஸ் நார்த் கோஸ்ட் பயோரீஜன் மற்றும் போர்ட் ஸ்டீபன்சு ஆகிய பகுதிகளில் வாழும் தனிப்படுத்தப்பட்ட ஈமு எண்ணிக்கை ஆபத்திலுள்ளவை என நியூ சௌத் வேல்ஸ் அரசாங்கத்தால் அறிவிக்கப்பட்டுள்ளது.[54]
ஈமு வழக்கமாகக் காணப்படும் பகுதிகளிலுள்ள பூர்வீக குடியினருக்கு ஈமு இறைச்சிக்கான முக்கியமான மூலமாக விளங்கியது. ஈமு கொழுப்பு பாரம்பரிய மருத்துவமாகப் பயன்படுத்தப்பட்டது. அதை மக்கள் தோலில் தேய்த்தார்கள். மதிப்பு மிக்க ஓர் உராய்வு நீக்கியாகவும் இது பயன்பட்டது. காவி மண்ணுடன் இதைக் கலந்து, விழாக் காலங்களில் உடலை அலங்கரித்து வண்ணம் தீட்டிக் கொள்ளவும், அணிகலன்களுக்கான பாரம்பரிய சாயத்தை உருவாக்குவதற்கும், கூலாமன் (coolamon) போன்ற மரத்தாலான கருவிகள் மற்றும் பாத்திரங்களுக்கு எண்ணெயிடவும் பயன்படுத்தினர்.[55]
ஈமுவை கேரே அங்கேர்ரே (Kere ankerre) என அழைத்த மத்திய ஆஸ்திரேலிய அர்ரண்ட (Arrernte) மக்கள் ஈமுவை எப்படிச் சமைத்தார்கள் என்பதற்கான எடுத்துக்காட்டு:
"Emus are around all the time, in green times and dry times. You pluck the feathers out first, then pull out the crop from the stomach, and put in the feathers you've pulled out, and then singe it on the fire. You wrap the milk guts that you've pulled out into something [such as] gum leaves and cook them. When you've got the fat off, you cut the meat up and cook it on fire made from river red gum wood."[56]
வர்த்தக நோக்கிலான ஈமு வளர்ப்பதென்பது 1987 ஆம் ஆண்டில் மேற்கு ஆஸ்திரேலியாவில் தொடங்கியது. 1990 ஆம் ஆண்டில் ஈமுக்கள் முதன்முதலில் உணவுக்காகக் கொல்லப்பட்டன.[57] ஆஸ்திரேலியாவில் ஈமு வளர்க்கும் வர்த்தகத் தொழிற்துறையானது காப்பகப்படுத்தி தேர்ந்தெடுப்பு முறையில் இனப்பெருக்கம் செய்ய வைத்தலை அடிப்படையாகக் கொண்டது. மேலும், டாஸ்மானியாவைத் தவிர அனைத்து மாகாணங்களிலும் காட்டு ஈமுக்களைப் பாதுகாப்பதற்கு உரிமம் பெற வேண்டிய நிபந்தனைகள் உள்ளன. ஆஸ்திரேலியாவுக்கு வெளியே, வட அமெரிக்காவில் அதிக ஈமு பறவைகள் வளர்க்கப்படுகின்றன. அமெரிக்க ஒன்றியத்தில் சுமார் 1 மில்லியன் பறவைகளும்[58], பெரு மற்றும் சீனா ஆகிய நாடுகளிலும், வேறு சில நாடுகளில் சிறிய அளவுகளிலும் ஈமுக்கள் வளர்க்கப்படுகின்றன. ஈமுக்கள் காப்பகத்தில் நன்கு இனப்பெருக்கமடைகின்றன. அதிகம் அசையாமல் இருப்பதால் கால் மற்றும் செரிமானச் சிக்கல்கள் அதிகரிக்குமென்பதால், இவற்றைத் தவிர்ப்பதற்காக ஈமுக்கள் பெரிய திறந்த கூடுகளில் வளர்க்கப்படுகின்றன. அவற்றுக்கு தானியங்கள் வழங்கப்படுகின்றன, மேலும் கூடுதலாக அவை மேய்ச்சல் மூலமும் தீவனம் வழங்கப்படுகின்றன. அவற்றின் வயது 50-70 வாரங்களாக இருக்கையில் உணவுக்காகக் கொல்லப்படுகின்றன. அவை ஒரு நாளில் இரு முறை உணவு உண்கின்றன. ஒவ்வொரு முறையும் 2.25 கிலோகிராம்கள் (5 lb) எடையுள்ள இலைகளை உண்கின்றன.
ஈமுக்கள் முக்கியமாக அவற்றின் இறைச்சி, தோல் மற்றும் எண்ணெய் ஆகியவற்றுக்காக வளர்க்கப்படுகின்றன. ஈமு இறைச்சி குறைந்த கொழுப்புள்ள இறைச்சி (1.5% ஐ விடக் குறைவான கொழுப்பைக் கொண்டது) ஆகும். அதில் 85 மி.கி/100 கி என்ற அளவில் கொலஸ்ட்ரோலைக் கொண்டுள்ள இது, பிற கொழுப்பில்லாத இறைச்சிகளுடன் ஒப்பிடக்கூடியதே. பிற வளர்ப்புப் பறவைகள் போலவே ஈமுக்களிலும் பெரும்பாலும் பயன்படுத்தக்கூடிய பாகம் (மிகச்சிறந்த இறைச்சிகள் தொடை மற்றும் டிரம் அல்லது கீழ்க்காலின் பெரிய தசைகளிலிருந்து கிடைக்கின்றன) கால் தசை இறைச்சியே ஆகும். அமெரிக்க ஒன்றிய வேளாண்மைத் துறையானது (யு.எஸ்.டி.ஏ) ஈமு இறைச்சியை சமையல் தேவைகளுக்கு உகந்த சிவப்பு சிவப்பு இறைச்சியாகக் கருதுகிறது. ஏனென்றால் இதன் சிவப்பு வண்ணம் மற்றும் pH மதிப்பு ஆகியன மாட்டிறைச்சியுடன் ஒத்தவை.[58][59] ஆனால் ஆய்வு நோக்கங்களில் இது வளர்ப்புப் பறவையாகக் கருதப்படுகிறது. ஈமு கொழுப்பானது அழகுசாதனப் பொருட்கள், உணவு குறைநிரப்பிகள் மற்றும் சிகிச்சை மருந்துத் தயாரிப்புகள் ஆகியவற்றுக்குத் தேவையான எண்ணெயை உற்பத்தி செய்வதற்குப் பயன்படுகிறது.[60] அடிபோஸ் திசுவை மென்மையாக்குவதற்காக திரவத்தில் ஊறவைத்து திரவக் கொழுப்பை வடிகட்டுவதன் மூலம், தோலுக்கு அடியிலுள்ள (subcutaneous) மற்றும் வயிற்றறை உறைக்கு அடியிலுள்ள (retroperitoneal) கொழுப்பிலிருந்து இந்த எண்ணெய் எடுக்கப்படுகிறது. இந்த எண்ணெயை பூர்வீக ஆஸ்திரேலியர்கள் மற்றும் வெள்ளை குடியேற்றவாசிகள் குணப்படுத்தும் செயல்களுக்காகப் பயன்படுத்தினர்.[60] இந்த எண்ணெயில் பிரதானமாக கொழுப்பமிலங்கள் உள்ளன. மேலும் ஒலீயிக் அமிலம் (42%), லினோலீயிக் மற்றும் பாமிட்டிக் அமிலங்கள் (21% each) ஆகியவை மிகவும் முக்கியமான கூறுகளாக உள்ளன.[60] இது பல்வேறு ஒட்சியேற்ற எதிர்ப்பொருள்களையும் கொண்டுள்ளது, குறிப்பாக கரோட்டின்வகைகள் மற்றும் ஃபிளவோன்கள் ஆகியவற்றைக் கொண்டுள்ளது.[60]
இந்த எண்ணெயில் அழற்சிக்கு எதிரான பண்புகள் உள்ளன என்பதற்கு சில ஆதாரங்கள் உள்ளன.[61] எனினும், அவை இன்னமும் பெரியளவில் சோதனை செய்யப்படவில்லை.[60] அமெரிக்க ஒன்றிய உணவு மற்றும் மருந்து நிர்வாகம் ஈமு எண்ணெய் தயாரிப்பை ஒரு அங்கீகரிக்காத மருந்தாகக் கருதுகிறது. இருப்பினும், இந்த எண்ணெயானது இரையக குடலிய அழற்சியைக் குணப்படுத்தும் செயலில் தொடர்புடையதாகக் கருதப்படுகிறது. மேலும் எலிகளைக் கொண்டு செய்த சோதனைகளிலிருந்து, ஆலிவ் எண்ணெய் அல்லது மீன் எண்ணெயைவிட ஈமு எண்ணெயானது மூட்டழற்சி மற்றும் மூட்டு வலி ஆகியவற்றுக்கு குறிப்பிடத்தக்களவுக்கு அதிகமான சிகிச்சை விளைவைக் கொண்டிருப்பது தெரியவந்துள்ளது.[62] இது காயத்தை குணப்படுத்தும் வீதத்தை அதிகரிப்பதாக விஞ்ஞானரீதியாகக் காண்பிக்கப்பட்டுள்ளது. ஆனால் இதுபோன்ற முற்கூறிய விளைவுகளுக்குக் காரணமான அடிப்படை அம்சங்கள் எப்படி செயல்படுகின்றன என்பது இன்னும் புரிந்துகொள்ளப்படவில்லை.[62] ஈமு எண்ணெயில், ஏனைய பறவையின அல்லது பறக்காத பறவை இனங்களில் இருந்து கிடைக்கும் எண்ணெய்களில் இருக்கும் ஒட்சியேற்ற எதிர் ஆற்றல் மற்றும் அழற்சிக்கு எதிரான ஆற்றலைவிடச் சிறந்த ஆற்றல் உள்ளதாக 2008 ஆம் ஆண்டில் செய்யப்பட்ட ஒரு ஆய்வு கூறியுள்ளது. மேலும், ஈமு எண்ணெயில் நிரம்பிய கொழுப்பமிலங்களின் அளவுடன் ஒப்பிடுகையில் நிரம்பாத கொழுப்பமிலங்கள் உயர் விகிதத்தில் காணப்படுவதுதான் இந்த அதிக ஆற்றலுக்குக் காரணம் என தொடர்புபடுத்தியுள்ளது.[61][62][63] மனிதர்களில் ஈமு எண்ணெய் செயலூக்கம் உடையது என்பதைக் காண்பிக்கின்ற விஞ்ஞான ரீதியான ஆய்வுகள் இல்லை எனினும், இவை பரந்துபட்ட வகையான ஆரோக்கிய அனுகூலங்களைக் கொண்டுள்ளது எனக் கூறி உணவு குறைநிரப்பியாக சந்தைப்படுத்தப்பட்டு விளம்பரப்படுத்தப்படுகிறது. வர்த்தகரீதியாக சந்தைப்படுத்தப்படும் ஈமு எண்ணெய் குறைநிரப்பிகள் சரியான தரநிலை கொண்டவையாக இல்லை.[64] சிலவேளைகளில் இதுபோன்ற தயாரிப்புகள் ஏமாற்றும் நோக்குடன் சந்தைப்படுத்தப்படுகின்றன. "ஹௌ டு ஸ்பாட் ஹெல்த் ஃபிராட்" ("How to Spot Health Fraud") என்ற 2009 ஆம் ஆண்டில் வெளியான ஒரு கட்டுரையில் ஈமு எண்ணெயை யு.எஸ்.எஃப்.டி.ஏ (USFDA) பிரதானப்படுத்தியுள்ளது.[65]
ஈமு தோலானது அதன் தோலிலுள்ள இறகுப் பைகளைச் சுற்றியுள்ள உயர்ந்த பகுதி காரணமாக சிறப்புத்தன்மை கொண்ட மேற்பரப்பைக் கொண்டுள்ளாது. இதன் தோலானது சிறு பணப்பைகள் மற்றும் காலணிகள் போன்ற சிறிய பொருள்களில், பெரும்பாலும் பிற தோல்களுடன் சேர்த்துப் பயன்படுத்தப்படுகிறது. இறகுகளும் முட்டைகளும் அலங்காரக் கலைப்பொருளாக்கம் மற்றும் கைவினைப்பொருளாக்கத்தில் பயன்படுத்தப்படுகிறது.
நியூ சௌத்வேல்ஸ் பகுதியிலுள்ள யுவாலராய் (Yuwaalaraay) மற்றும் பிற இன மக்களின் படைப்புக் கதை உள்ளடங்கலான ஆஸ்திரேலியன் அப்பொரிஜின புராணக் கதைகளில் ஈமுவுக்கு சிறப்புமிக்க ஓர் இடம் உள்ளது. இவர்கள் ஈமுவின் முட்டையொன்றை வானத்தில் எறிந்ததால்தான் சூரியன் உருவாக்கப்பட்டது என்று கூறுகின்றனர். பெரும் எண்ணிக்கையிலான பூர்வீகக்குடிக் குழுக்களிடையே ஏராளமான காரண காரிய விளக்கக் கதைகளில் ஈமு பறவை இடம்பெற்றுள்ளது.[66] மேற்கு ஆஸ்திரேலியாவின் ஒரு கதையில், ஒரு மனிதன் சிறு பறவை ஒன்றை தொந்தரவு செய்ததால் சினங்கொண்ட அந்தப் பறவை ஒரு பூமாராங்கை அவன் மீது வீசி அவனது கைகளை வெட்டியெறிந்து அவனை பறக்க முடியாத ஈமுவாக மாற்றியதாகக் கூறப்படுகிறது.[67] மத்திய ஆஸ்திரேலிய இனங்களில் உள்ள குர்டைட்சா (Kurdaitcha) மனிதன் தனது காற்தடங்களை மறைப்பதற்காக ஈமுவின் இறகுகளால் செய்யப்பட்ட காலணிகளை அணிவதாகக் கூறப்படுகிறது. ஆஸ்திரேலியா முழுவதுமுள்ள பல பூர்வீக மொழிக் குழுக்களிடையே, பால் வெளியிலுள்ள அடர்ந்த தூசிச் சந்துகள் இராட்சத ஈமுவைச் சுட்டுவதாக ஓர் ஐதீகமுள்ளது. பல்வேறு சிட்னி பாறைச் சிற்பங்களில் ஈமு பறவை சித்திரிக்கப்பட்டுள்ளது. இந்த விலங்குகள் பூர்வீக நடனங்களிலும் சித்திரிக்கப்படுகின்றன.[68]
ஈமுவானது ஆஸ்திரேலியாவின் விலங்கினச் சின்னமாக அதாவது தேசியப் பறவையாக பிரபலமாக கருதப்படுகிறது. ஆனால் அதிகாரபூர்வமாக அது தேசியச் சின்னமாக அறிவிக்கப்படவில்லை.[69] இது ஆஸ்திரேலியாவின் மரபுச் சின்னங்களில் ஒரு சிவப்பு கங்காருவுடன் சேர்ந்து கேடயம் வைத்திருக்கும் வீரனின் தோற்றத்தில் இடம்பெற்றுள்ளது. ஆஸ்திரேலிய 50 சென்ட் நாணயத்தில் சின்னத்தின் ஒரு பகுதியாகவும் உள்ளது. பெரும் எண்ணிக்கையிலான ஆஸ்திரேலிய அஞ்சல் தலைகளிலும் இது இடம்பெற்றுள்ளது. இவற்றில் கூட்டமைப்புக்கு முந்தைய நியூ சௌத் வேல்சு 100 ஆவது ஆண்டுநிறைவு வெளியீடாக 1888 ஆம் ஆண்டிலிருந்து வெளியிடப்பட்ட, 2 பென்ஸ் மதிப்புள்ள நீலவண்ண ஈமு முத்திரையைக் கொண்டுள்ள ஒரு அஞ்சல் தலையும் 1986 ஆம் ஆண்டில் வெளியிடப்பட்ட 36 சென்ட் அஞ்சல் தலையும் 1994 ஆம் ஆண்டில் வெளியிடப்பட்ட 1.35 டாலர் அஞ்சல் தலையும் அடங்கும். ஈமு இறகுத் தோகையைக் கொண்டு மிகச்சிறப்பாக அலங்கரிக்கப்பட்டிருக்கும் ஆஸ்திரேலிய லைட் ஹார்ஸ் (Australian Light Horse) படையின் தொப்பிகள் பிரபலமானவையாகும்.
ஆஸ்திரேலியாவில் மலைகள், ஏரிகள், சிற்றோடைகள் மற்றும் நகரங்கள் உள்ளடங்கலாக ஈமுவின் பெயர் சூட்டப்பட்டுள்ள அரசுப் பதிவுபெற்ற சுமார் 600 இடங்கள் உள்ளன.[70] 19 ஆம் மற்றும் 20 ஆம் நூற்றாண்டு காலத்தில், பல ஆஸ்திரேலிய நிறுவனங்களுக்கும் வீட்டுக்குரிய தயாரிப்புகளுக்கும் இந்தப் பறவையின் பெயர் வைக்கப்பட்டிருந்தது. எடுத்துக்காட்டாக, மேற்கு ஆஸ்திரேலியாவில் 20 ஆம் நூற்றாண்டின் ஆரம்ப காலத்திலிருந்து ஈமுவை வர்த்தகக் குறியீடாகக் கொண்டிருந்த பியர் பானம் தயாரிக்கப்பட்டு வந்தது. சுவான் பியர் நிறுவனம் (Swan Brewery) ஈமு வர்த்தகக் குறியுள்ள பியர் பானங்களின் பல்வேறு வகைகளைத் தொடர்ந்து தயாரித்து வருகிறது. ஈமு – ஆஸ்ட்ரல் ஆர்னிதோலாஜி (Emu – Austral Ornithology) என்பது ராயல் ஆஸ்ட்ரலேசியன் ஆர்னிதோலாஜிஸ்ட் யூனியன் (Royal Australasian Ornithologists Union) அமைப்பினால் வெளியிடப்படும், தொழில்முறை ரீதியாக மறுஆய்வு செய்யப்படும் ஒரு காலாண்டு வெளியீடாகும். இது பேர்ட்ஸ் ஆஸ்திரேலியா எனவும் அழைக்கப்படுகின்றது.
ஈமியூ அல்லது ஈம்யூ (Emu) (தமிழக வழக்கு: ஈமு) ஆஸ்திரேலியாவின் மிகப் பெரிய பறவையாகும். உயிர்வாழும் பறவையினங்களில் தீக்கோழிக்கு அடுத்ததாகப் பெரிய பறக்காத பறவை இதுவாகும். இது ஏறத்தாழ இரண்டு மீட்டர் உயரமும், சுமார் 45 கிலோகிராம் எடையும் கொண்ட பறவையாக வளரக் கூடியது. உடல் சாம்பல் நிறமானது. ஆஸ்திரேலியாவில் பரவலாகக் காணப்படுகிறது. வேகமாக செல்லக் கூடியது. மணிக்கு 50 கி.மீ. வேகத்தில் இதனால் ஓட முடியும். பல்வகையான தாவரங்களையும் பூச்சிகளையும் உண்ணும் ஈமியூ, உணவுக்காக நீண்ட தொலைவு செல்லக் கூடியது. இது டிரமையஸ் இனத்தில் இன்றும் நிலைத்திருக்கும் ஒரேயொரு உறுப்பினராகும். இது, உயரத்தில் பார்க்கும்போது உலகில் இரண்டாவது பெரிய இன்றளவும் நிலைத்திருக்கும் பறவையும் ஆகும். முதலாவது இடத்தில் பறக்க முடியாத தீக்கோழி உள்ளது. ஈமுவின் இன்றளவும் நிலைத்திருக்கும் மூன்று உப இனங்கள் ஆஸ்திரேலியாவில் உள்ளன. ஈமு பறவைகள் ஆஸ்திரேலியாவின் பெரு நிலப்பரப்பின் பெரும்பாலான பகுதிகளில் சாதாரணமாக உள்ளன, எனினும் அதிகளவில் மக்கள்தொகை நிறைந்த இடங்கள், அடர்ந்த காடுகள் மற்றும் வறண்ட பகுதிகளைத் தவிர்க்கின்றன.
மென்மையான-இறகுகளுள்ள, மண்ணிற, பறக்கமுடியாத பறவைகள் 2 மீட்டர்கள் (6.6 ft) வரையான உயரத்தை அடைகின்றன. இவை நீளமான மெல்லிய கழுத்துகளையும், கால்களையும் உடையவை. ஈமு பறவைகள் வேகமான, மிதமான வேகத்தில் மிகநீண்ட தூரங்களுக்குப் பயணிக்கக்கூடியவை. தேவை ஏற்படின், ஒரே நேரத்தில் 50 கி.மீ/ம (31 மை/ம) வேகத்தில் சில தொலலவுகளைக் கடக்கக்கூடியவை. ஈமு பறவைகள் நீண்ட கால்களைக் கொண்டிருப்பதால் 275 செண்ட்டிமீட்டர்கள் (9.02 ft) வரையான நீண்ட அடிகளை வைத்து நடக்கின்றன அல்லது ஓடுகின்றன. இவை சந்தர்ப்பத்துக்கு ஏற்ற விதமாக நாடோடியாகத் திரிபவை. இவை உணவைக் கண்டுபிடிப்பதற்கு நீண்ட தூரங்களுக்குப் பயணிக்கலாம். பல வகையான தாவரங்களையும் பூச்சிகளையும் உண்ணுபவை. ஆனால் உணவின்றி பல வாரங்களுக்கு உயிர்வாழக்கூடியவை என்றும் அறியப்பட்டுள்ளது. அவை செரிமான மண்டலத்திலுள்ள உணவை நசுக்க உதவுகின்ற கற்கள், உடைந்த கண்ணாடித் துண்டுகள் மற்றும் உலோகத் துண்டுகளையும் கூட உட்கொள்கின்றன. அவை அடிக்கடி நீர் அருந்துவதில்லை, பெரும்பாலும் ஒரு நாளுக்கு அல்லது இரண்டு நாளுக்கு ஒருமுறையே நீரருந்துகின்றன. மேலும், வாய்ப்பு கிடைக்கும் போது அதிக அளவு திரவத்தை அருந்துகின்றன. ஈமுக்கள் தண்ணீரில் அமர்ந்திருக்கக்கூடிய திறன் உள்ளவை, அவை நீந்தவும் தெரிந்தவை. இவை புதுமையான மற்றும் பிற விஷயங்களை அறியவேண்டும் என்ற ஆவலுள்ள பிராணிகளாகும். இவை பிற விலங்குகள் மற்றும் மனிதர்களைப் பின்தொடர்ந்து, கண்காணிப்பதாகவும் அறியப்பட்டுள்ளது. ஈமுக்கள் இரவில் தொடர்ந்து தூங்கமாட்டா. ஆனால் உட்கார்ந்தபடியே பல குட்டித் தூக்கங்கள் போடும்.
ஈமுக்களின் கால்விரல்களில் ஒரு நகம் உள்ளது. கத்தியை ஒத்ததாக இருக்கும் இந்நகம் இதை வேட்டையாட வரும் மிருகங்களையும் எதிரி ஈமுக்களையும் துரத்தியடிப்பதற்குப் பயன்படும். எந்தவொரு விலங்குகளையும்விட இவற்றின் கால்கள் மிகவும் வலிமையானவை. எனவே அவை உலோகக் கம்பி வேலிகளைக் கிழித்தெறிய முடிகின்றது. அவற்றுக்கு அண்மையிலுள்ள வேட்டையாடும் மிருகங்களைக் கண்டறிய உதவும் வகையில் சிறந்த கண்பார்வையும், கேட்டல் உணர்வும் உள்ளன. ஒரு கண்ணின் மீதுள்ள இறகு, சுற்றியுள்ள சூழலுக்குப் பொருந்துகின்ற மற்றும் இதன் உருமறைப்பை மேம்படுத்துகின்ற விதமாக பிரதேசரீதியாக வேறுபடும் தன்மை கொண்டது. ஈமுவின் இறகுகள் உடலினுள் வெப்பம் பாய்வதைத் தடுக்க உதவுவதால், நண்பகல் வெப்பத்தின்போது இவை சுறுசுறுப்பாக இருக்க முடிகிறது. இவை பெரிய வரம்பிலான வேறுபடுகின்ற வெப்பநிலைகளைத் தாங்கக்கூடியவை மற்றும் திறம்பட வெப்பநிலையைச் சீராக்கக் கூடியவை. ஆண் மற்றும் பெண் பறவைகளைக் கண்ணால் கண்டு வேறுபடுத்தியறிவது கடினமாகும். ஆனால் பெருத்த கழுத்துப் பையைப் பயன்படுத்தி அவை வெளிவிடும் உரத்த சத்தங்களின் வகைகளைக் கொண்டு வேறுபடுத்தலாம். ஈமுக்கள் மே, ஜூன் மாதங்களில் இனப்பெருக்கம் செய்கின்றன, அத்துடன் அவை ஒரு புணர்ச்சியுடையவை அல்ல. ஒரு துணையை அடைவதற்காக பெண் பறவைகளுக்கிடையே சண்டை ஏற்படுவது சாதாரணமாகும். பெண் பறவைகள் பல தடவைகள் புணர்ச்சியில் ஈடுபட்டு ஒரு பருவத்தில் பல முறை பல முட்டைகளை இடலாம். இனப்பெருக்கப் பருவத்துக்கு முன்னதாக இவை எடை கூடுகின்றன. ஆண் பறவையே பெரும்பாலான நேரம் அடைகாக்கிறது. இந்தக் காலத்தில் ஆண் பறவை சாப்பிடுவதில்லை என்பதால் குறிப்பிடத்தக்க அளவு உடல் எடையை இழக்கிறது. சுமார் எட்டு வாரங்களுக்குப் பின்னர் முட்டைகள் குஞ்சு பொரிக்கின்றன. புதிய குஞ்சுகளை அவற்றின் தகப்பன் பறவைகளே பேணி வளர்க்கின்றன. சுமார் ஆறு மாதங்களுக்குப் பின்னர் அவை முழு அளவுக்கு வளர்கின்றன. ஆனால் அரையாண்டுக்குப் பின்னர் வரும் அடுத்த இனப்பெருக்கப் பருவம் வரையிலும் அவை தமது குடும்பத்துடன் தொடர்ந்து இருக்கின்றன. ஈமுக்கள் காடுகளில் 10 க்கும் 20 க்கும் இடைப்பட்ட ஆண்டுகள் வரை வாழக்கூடியவை. இவற்றை காட்டு நாய்கள் (டிங்கோ), கழுகுகள் மற்றும் பருந்துகள் வேட்டையாடுகின்றன. காட்டு நாய்களிடமிருந்து தப்பிக்க அவை குதிக்கின்றன மற்றும் உதைக்கின்றன. ஆனால் கழுகுகளுக்கும் பருந்துகளுக்கும் எதிராக, அவற்றால் ஓடித் தப்ப மட்டுமே முடியும்.
முன்னர் டாஸ்மேனியாவில் வாழ்ந்துவந்த டாஸ்மேனிய ஈமு உப இனங்கள், 1788 ஆம் ஆண்டில் ஆஸ்திரேலியாவில் ஐரோப்பியக் குயேற்றம் ஏற்பட்ட பின்னர் அழியத் தொடங்கின. பின்னர் மனித செயற்பாடுகளின் மூலமே பெருநிலப்பரப்பில் உப இனங்கள் பரவின. ஒரு காலத்தில் கிழக்குக் கடற்கரையில் சாதாரணமாக இருந்த ஈமுக்கள் இப்போது அரிதாகிவிட்டன. இதற்கு மாறாக, கண்டத்தின் உள்நாட்டுப்பகுதியில் விவசாயத்தின் வளர்ச்சியும், இருப்புக்காக அதிக அளவில் நீர் வழங்கலும் நிகழ்ந்ததால் வறண்ட பிரதேசங்களில் ஈமுவின் பரவல் அதிகமானது. இதனால் இது அருகிவரும் இனமாகவோ அதற்கான வாய்ப்பிலுள்ள இனமாகவோ இப்போது இல்லை. பூர்வீக ஆஸ்திரேலியர்கள் மற்றும் முற்கால ஐரோப்பியக் குடியேற்றவாசிகளுக்கான உணவு மற்றும் எரிபொருள் மூலமாக ஈமுக்கள் இருந்தன. ஈமுக்கள் இறைச்சி, எண்ணெய் மற்றும் தோல் ஆகியவற்றுக்காக வளர்க்கப்படுகின்றன. ஈமு கொழுப்பு குறைவான இறைச்சியாகும். ஈமு எண்ணெயானது அழற்சிக்கு எதிரான மற்றும் ஒட்சியேற்றத்துக்கு எதிரான விளைவுகளைக் கொண்டுள்ளது என விற்பனையாளர்கள் கூறுகின்றனர். ஆனால் மனிதர்களில் இது இன்னமும் விஞ்ஞான ரீதியாக நிரூபிக்கப்படவில்லை. ஈமு ஆஸ்திரேலியாவின் ஒரு முக்கியமான பண்பாட்டுச் சின்னமாக விளங்குகிறது. இது மரபுச் சின்னங்களிலும் பல்வேறு நாணயங்களிலும் இடம்பெறுகின்றன, மேலும் பூர்வீக ஆஸ்திரேலிய புராணக்கதைகளில் பிரபலமான அம்சங்களான தோன்றுகின்றன. அதுமட்டுமின்றி நூற்றுக்கணக்கான இடங்களுக்கு இந்தப் பறவையின் பெயர் வைக்கப்பட்டுள்ளது.
ఈము (ఆంగ్లం Emu) ఒకరకమైన ఎగురలేని పక్షులు. ఇవి డ్రోమియస్ ప్రజాతికి చెందినవి. ఇది ఆస్ట్రేలియా దేశపు జాతీయ పక్షి. ఇవి ఇసుక తిన్నెలపై లేదా అడవులలో జీవిస్తుంది. ఇది ప్రపంచంలో రెండవ అతిపెద్ద పక్షి. ఇవి ఏక సంయోగిక పక్షులు. ఈము పక్షులకు చిన్న తల, పొడుగాటి మెడ, శరీరంపై దట్టంగా ఈకలు ఉంటాయి. ఇవి పొడుగాటి కాళ్ళతో 6 అడుగుల ఎత్తు, 45-50 కి.గ్రా. బరువుంటాయి. ఇవి 25-30 సంవత్సరాలు జీవిస్తాయి , శాకాహారులు. ఇవి చాలా వేగంగా పరుగెత్తగలవు. వీటిని మాంసం, నూనె , చర్మం కోసం మనదేశంలో కూడా పెంచుతున్నారు.
ఎమూ పక్షులు రేటైట్ (Ratite - అడుగుభాగం లేని వక్షశల్య జాతి) జాతికి చెందినవి. వీటి మాంసం, గుడ్లు, నూనె, చర్మం, ఈకలు అన్నీ కూడా ఆర్థిక పరమైన విలువ కలిగినవి. ఈ పక్షులు, వివిధ రకాల వాతావరణ శీతోష్ణస్థితులకు త్వరగా అలవాటు పడతాయి. ఎమూ, ఆస్ట్రిచ్ రెండు పక్షులనూ భారతదేశంలో పరిచయం చేసినా, ఎమూ పక్షుల పెంపకానికే ఎక్కువ ప్రాముఖ్యత లభించింది. రేటైట్ జాతికి చెందిన పక్షులకు రెక్కలు పూర్తిగా వృద్ధి చెందవు ఎమూతో పాటు ఆస్ట్రిచ్ (ఉష్ట్ర పక్షి), రియా (అమెరికన్ జాతికి చెందిన ఉష్ట్ర పక్షి) కసోవరి, కివీ పక్షులు, ఈ జాతికి చెందినవి. ప్రపంచంలో చాలచోట్ల, ఎమూ , ఆస్ట్రిచ్ లను వ్యాపారపరంగా, వాటి మాంసం, నూనె, చర్మం , ఈకల కోసం పెంచుతున్నారు. వీటికి, ఆర్థిక పరమైన విలువ చాల ఉంది. ఈ పక్షుల శరీర నిర్మాణం, శారీరక ధర్మాలు, సమశీతోష్ణ మండలి, ఉష్ణమండల వాతావరణ పరిస్థితులకు అనుకూలంగా ఉంటాయి. విస్తృతమైన పెంపక క్షేత్రాలలో (Rancher) , తక్కువ వైశాల్యం గల ప్రదేశాలలో కూడా ఈ పక్షులను, అధిక పీచుపదార్థం గల ఆహార మిచ్చి బాగా పెంచవచ్చు. యునైటెడ్ స్టేట్స్, ఆస్ట్రేలియా, , చైనా, ఎమూ పెంపకంలో ముందున్నాయి. ఎమూ పక్షులు, భారత దేశ వాతావరణ పరిస్థితులకు చక్కగా యిమిడి పోయాయి.[1]
.jpg)
ఈము పక్షికి, పొడుగు మెడ, చిన్న నున్నని తల, మూడు వేళ్ళు , శరీరంమంతా నిండి ఉన్న ఈకలతో ఉంటుంది. తొలిదశలో (0 – 3 నెలల వయసు వరకూ), పక్షుల శరీరం మీద పోడవైన చారలు ఉండి, క్రమంగా అవి 4 – 12 మాసాల వయసు వచ్చేసరికి దోధుమ రంగు తదలగకగ మారతాయి. బాగా ఎదిగిన పక్షులు, నున్నని నీలం రంగు మెడ, శరీరమంతటా రంగు రంగుల చుక్కలున్న ఈకలు కలిగి ఉంటాయి. పూర్తిగా ఎదిగిన పక్షి, సుమారు 6 అడుగుల ఎత్తు, 45 - 60 కేజీల బరువు కలిగి ఉంటుంది. కాళ్ళ పొడవుగా ఉండి, పోలుసులు గల చర్మంతో కప్పబడి ఉండటం వలన, ఎటువంటి గట్టిదైన, ఎండిపోయిన భూములపైన కూడా అవి తట్టుకోగలవు. ఈము పక్షి యొక్క సహజమైన ఆహారం - పురుగుతహ, మొక్కల లేత ఆకులు , దానిమేత ఇది వివిధ రకాలైన కూరగాయలు, పళ్ళు, కేరట్లు, దోసకాయ, బొప్పాయి మొదలైన వాటిని తింటుంది. ఆడ, మగ పక్షులలో, ఆడపక్షి మగపక్షి కంటే పెద్దది. సంతానోత్పత్తి సమయంతద మగపక్షి చురుగ్గా ఉన్నాకూడ, ఆడ పక్షి, జంటలో ఎక్కువ అధికారికంగా ఉంటుంది. ఈము పక్షులు 30 సంవత్సరాల వయసు వరకూ బ్రతుకుతాయి. 16 సంవత్సరాల కంటే ఎక్కువగానే అవి, గుడ్లను ఉత్పత్తి చేస్తాయి. ఈ పక్షులను గుంపుగా గాని, జంటగా గాని పెంచవచ్చు.[1]
ఈము పక్షుల తమ సక్రమమైన పెరుగుదలకు , సంచి సంతానోత్పత్తికి, సమతులాహారం అవసరం. ఈ ఆహార అవసరాల గురించి వ్రాసిన విషయాలమీద ఆధారపడి, ఒక పద్ధతి గల పోషకాహార అవసరాలు సూచింపబడ్డాయి.వ్యాపారపరమైన ఎమూ పక్షుల పెంపక కేంద్రాలలో, సంతానోత్పత్తి దశలో ఉన్న ఎమూ జతకు సంవత్సరానికి పెట్టే ఆహారంలో తేడాలు 394 – 632 కేజీలు దాకా ఉంటాయి. సంవత్సర సగటు ఆహారం ఒక జత తీసుకునేది 527 కేజీలు. సంతానోత్పత్తి కాలం కానప్పుడు మేత (ఆహారం) ఖరీదు రు. 6.50 పై , సంతానోత్పత్తి కాలంలో ఆహారం ఖరీదు రు. 7.50 పై.
గది ఉష్ణోగ్రతకు అలవాటైన తరువాత, ఫలవంతమైన ఈము గుడ్లను పొదగడానికి ఏర్పాట్లు చేయాలి. ఒక ట్రేలో సమాంతరంగా గాని ఏటవాలుగా గాని, వరుసలుగా గుడ్లను పెట్టాలి. గుడ్లు పొదిగే స్థలాన్ని (incubator) పూర్తిగా శుభ్రపరిచి, శుద్ధిచేసి సిద్ధంగా ఉంచాలి. మెషీన్ (యంత్రాన్ని) మీట నొక్కి, పొదగడానికి కావలిసిన ఉష్ణోగ్రత సరిగా ఉండేటట్లు చూసుకోవాలి. అంటే డ్రై బల్బే (వేడి బల్బు) ఉష్ణోగ్రత సూమారు 96 - 970 f , వెట్ బల్బ్ (తేమ బల్బు) ఉష్ణోగ్రత సుమారు 78 - 800 f (సుమారు 30 - 40% RH )లుగా ఉండాలి. గుడ్లను ఉంచిన ట్రేను జాగ్రత్తగా ఒక సెట్టర్ (పొదిగే ప్రాంతం)లో ఉంచాలి. ఒకేసారి, ఇన్ క్యూబేటర్ సరైన ఉష్ణగ్రతతో, తేమతో సిద్ధంగా ఉన్నట్లైతే, గుడ్లను పొదగడానికి ఏర్పాటు చేసుకున్న సమయాన్ని, అవసరమైతే దాని జాతి చరిత్రను తెలిపే చీటిని అందులో పెట్టాలి. ఇన్ క్యూబేటర్ లోని ప్రతి 100 క్యూబిక్ అడుగుల స్థలానికి, 20 గ్రాముల పొటాషియం పెర్మాంగవేట్ (Potassium permananganate) + 40 మిల్లీ లీటర్ల ఫార్మలిన్ (Formaline) ను ఉపయోగించి రోగక్రిములను నాశనం చేయాలి. ప్రతిగంటకు, ఒకసారి గుడ్లను తిప్పుతూ, 48వ రోజు వచ్చే దాకా అలా చేస్తూ ఉండాలి. 49వ రోజు తరువాత గుడ్లను అటూ, యిటూ తిప్పడం మానివేసి, కదలికల కోసం గమనిస్తూ ఉండాలి. 52వ రోజుకు పొదగబడే సమయం అయిపోతుంది.
ఈము పక్షి పిల్లలు సుమారు 370 గ్రాముల నుండి 450 గ్రాములు (సుమారు 67% గుడ్డు బరువులో) బరువు, గుడ్డు పరిమాణం (సైజు) పై ఆధారపడి ఉంటాయి. మొదటి 48 - 72 గంటలు, గుడ్డులోని పచ్చసోన శోషణం జరిగి అది పూర్తిగా ఎండి పోయేదాకా, ఎమూ పక్షి పిల్లలు, పోదగబడే స్థలంలోనే నియంత్రించబడతాయి. పక్షి పిల్లలు, రాక ముందే, పెంపక కేంద్రమును (శీల) పరిశుభ్రంగా, వ్యాధులు సోకకుండా తగిన జాగ్రత్తలతో సమగ్రంగా తయారు చేయాలి. వరిధాన్యపు ఊకను శీల అంతా పంచి, వాటిపై క్రొత్త గోనె సంచులతో గాని, ములక నార బట్టలతో గాని కప్పాలి. మొదటి మూడు వారాలు, ఒక పక్షి పిల్లకు 4 చదరపు అడుగుల చొ||న 24 - 40 పక్షి పిల్లలను పెంచడానికి వీలుగా ఒక పెంపకశాలను అమర్చాలి. మొదటి పదిరోజులు 900 f ఉష్ణోగ్రత, తరువాత, 34 వారాల వరకు 850 f ఉష్ణోగ్రత సమకూర్చాలి. సక్రమమైన ఉష్ణోగ్రతను కల్పించడం ద్వరా పొదగబడిన పిల్లలు ఎటువంటి సమస్యా లేకుండా ఎదుగుతాయి.
ఈము పక్షి పిల్లలు, పెరుగుతున్న కొద్దీ, వాటికి కావలసిన నీటి , ఆహార తొట్టెలు, పరిమాణంలో పెద్దది అవసరమౌతాయి. అలాగే స్థలం కూడా అధికంగా అవసరమౌతుంది. వాటి లింగ నిర్ధారణ చేసి, విడివిడిగా పెంచాలి. అవసరమైతే, కొట్టంలో తగినంత వరి ఊకను వేసి, అది ఎప్పుడూ మంచి స్థితిలో ఎండి పోయినా స్థితిలో ఉంచాలి. ఎదిగే పిల్లలకు యిచ్చే మేతలో, పక్షులు, 34 వారాల వయసు వచ్చే వరకూ గాని, లేక 25 కేజీల శరీర బరువు పెరిగేటంతవరకూ గాని ఆహారం అందించాలి. వాటి ఆహారంలో 10 % ఆకుకూరలు, ముఖ్యంగా వివిధ రకాలైన ఆకు మేతను ఉండేటట్లు చూడాలి. వీని వలన, అది పీచుపదార్థం కలిగిన ఆహారానికి అలవాటుపడతాయి. శుభ్రమైన నీరు ఎప్పుడూ అందుబాటులో ఉంచాలి. అవి కోరుకున్నంత ఆహారాన్ని అందించాలి. పెరుగుతున్నంత కాలం, పెంపకశాలలో, ఊకను పరచిన ప్రదేశం పొడిగా ఉండేస్థితికి కొనసాగించాలి.
రేటైట్ జాతికి చెందిన ఈము పక్షులు సాధారణంగా, దృఢంగా ఉండి ఎక్కువ కాలం జీవిస్తాయి. (80 జీవితకాలం). మరణాలు ఆరోగ్య సమస్యలు ఎక్కువగా ఈము పక్షుల చిన్న పిల్లలలోనూ, ఎదుగుతున్న క్రమంలోనూ సంభవిస్తాయి. పక్షుల పిల్లలకు, ఒక వారం వయసులో (లసోటా - lasota) (R.D) రాణి ఖేత్ జబ్బు కొరశు 4 వారాల వయసులో (lasota booster) (లసోటా బూస్టర్ మోతారులో) టీ కాలను యిప్పించడం, 8, 15, , 40 వారాల వయసులో ముక్తేశ్వరే స్ట్రేయిన్ యివ్వడం వలన అధిక రోగ నిరోధక శక్తి కలుగుతుంది.
ఈము పెంపర్ కేంద్ర ఆర్థిక సర్వే ప్రకారం సంతానోత్పత్తి దశలో ఉన్న పక్షుల ఖరీదు చాల ఎక్కువ (61 %) మిగిలిన పెట్టుబడులు, పెంపక కేంద్రం (13 %) , గుడ్లను పొదిగే స్థలం (hatchery) (19 %) పై పెట్టబడతాయి. జతకట్టే దిశలో ఉన్న జంట పక్షుల ఆహారానికి, సంవత్సరానికి 3600 రూ. ఖర్చు అంచనా వెయ్యడం జరిగింది. గుడ్డు పొదగడానికి, ఒకరోజు వయుసు కల పక్షి పిల్లకు అయ్యే ఉత్పత్తి ఖర్చు వరుసగా 793 రూ. , 1232 రూ. ఏడాది ఆహార సగటు, ఒక జంట పక్షులకు 524 కేజీలుగా లేక్కించబడింది. దాని ఖర్చు 3,578 రూపాయలు. రోజుల వయసులో ఉన్న అమ్మదగిన ఎమూపక్షి పిల్ల ఖరీదు 2500 – 3000 రూపాయలు. మంచి పొదిగే వనరులు (80% మించి), తక్కవ ఆహార ఖర్చు , కనిష్ఠ పక్షిపిల్లల మరణాల వలన (10 % కంటే తక్కువ), ఎమూ పక్షులూ నుండి అధిక లాభాలు అర్జించవచ్చు.
ఈము , ఆస్ట్రిచ్ ల మాంసం, తక్కువ కొవ్వ కలిగి ఉండడంలో, తక్కువ కొలెస్ట్రాల్ కలిగి ఉండడంలో , విలక్షణమైన రుచి వంటి లక్షణాలకు సంబంధించి శ్రేష్ఠమైనది. తోడు భాగం, , కాలిక్రింది భాగంలో ఉండే పెద్దకండరం, ఎమూ పక్షిలోని లాభకరమైన మాంస భాగాలు. ఎమూ చర్మం సున్నితం గానూ, బలం గానూ ఉంటుంది. కాలి చర్మం ఒక విలక్షణమైన పద్ధతిలో ఉంటుంది. అందువలన అది చాల ఖరీదైనది. ఎమూ కొవ్వు నుండి నూనెను ఉత్పత్తి చేస్తారు. దీనికి ఆహారపరంగా, వైద్యపరంగా (anti-inflammatory - వాపులను తగ్గిస్తుంది) , అలంకరణ ద్రవ్యంగా మంచి విలువ ఉంది.
ఈము పక్షి అస్థిపంజరం
ఈము పక్షి ఎత్తు మనిషి ఎత్తుతో పోల్చుట
ఈము పక్షి పాదములు
ఈము పక్షి మెడ భాగము
వేడి వాతావరణంలో ఈము స్నానం చేయుట
ఈము గ్రుడ్డు
ఈము యొక్క గ్రుడ్లు
చారలతో కూడిన ఈము పిల్లలు
పిల్లలతో ఈము పక్షి
ఈము ఆహారం
ಎಮು (pronounced /ˈiːmjuː/[೪][೫]) ಅಥವಾ ಡ್ರೊಮೈಯಸ್ ನೊವೇಹೊಲ್ಯಾಂಡಿಯೇ ಎಂಬ ಶಾಸ್ತ್ರೀಯ ಹೆಸರಿನಿಂದ ಕರೆಯಲ್ಪಡುವ ಪಕ್ಷಿಯು ಆಸ್ಟ್ರೇಲಿಯಾ ಮೂಲದ ಒಂದು ಅತ್ಯಂತ ದೊಡ್ಡ ಪಕ್ಷಿಯಾಗಿದೆ ಮತ್ತು ಡ್ರೊಮೈಯಸ್ ಕುಲಕ್ಕೆ ಸೇರಿರುವ ಏಕೈಕ ಉಪಲಬ್ಧ ಸದಸ್ಯನಾಗಿದೆ. ಎತ್ತರದ ಆಧಾರದಲ್ಲಿ ಹೇಳುವುದಾದರೆ, ಇದು ವಿಶ್ವದಲ್ಲಿನ ಎರಡನೇ-ಅತಿದೊಡ್ಡ ಉಪಲಬ್ಧ ಪಕ್ಷಿಯಾಗಿದ್ದು, ತನ್ನ ಹಾರಲಾಗದ ಸಂಬಂಧಿಯಾದ ಉಷ್ಟ್ರಪಕ್ಷಿಯ ನಂತರದ ಸ್ಥಾನವನ್ನು ಆಕ್ರಮಿಸಿಕೊಂಡಿದೆ. ಮೃದುವಾದ-ಗರಿಯನ್ನು ಹೊಂದಿರುವ, ಕಂದು ಬಣ್ಣದ ಈ ಹಾರಲಾರದ ಪಕ್ಷಿಯು .....2 metres (6.6 ft)ನಷ್ಟು ಎತ್ತರದವರೆಗೆ ಬೆಳೆಯುತ್ತದೆ. ಎಮು ಪಕ್ಷಿಯು ಹೆಚ್ಚು ಜನಸಾಂದ್ರತೆಯಿರುವ ಪ್ರದೇಶಗಳು, ದಟ್ಟ ಕಾಡು, ಮತ್ತು ಬಂಜರು ಅಥವಾ ಶುಷ್ಕ ಪ್ರದೇಶಗಳಿಂದ ದೂರವಾಗಿರುತ್ತದೆಯಾದರೂ, ಆಸ್ಟ್ರೇಲಿಯಾದ ಬಹುತೇಕ ಪ್ರಧಾನ ಭೂಭಾಗದಲ್ಲಿ ಇದು ಸಾಮಾನ್ಯವಾಗಿ ಕಾಣಿಸಿಕೊಳ್ಳುತ್ತದೆ.[೨] ಎಮು ಪಕ್ಷಿಗಳು ಹೆಚ್ಚೆಚ್ಚು ದೂರವನ್ನು ಅತೀವವಾದ ವೇಗದಲ್ಲಿ, ಒಪ್ಪವಾಗಿ ಬಳಕೆಮಾಡಿಕೊಳ್ಳುವ ಕುಕ್ಕುಲೋಟದಲ್ಲಿ ಕ್ರಮಿಸಬಲ್ಲವು ಮತ್ತು, ಒಂದು ವೇಳೆ ಅವಶ್ಯಕತೆ ಕಂಡುಬಂದಲ್ಲಿ, ಏಕಕಾಲಕ್ಕೆ ಗಂಟೆಗೆ 50 ಕಿಮೀಗಳಷ್ಟು (ಗಂಟೆಗೆ 31 ಮೈಲಿಗಳು) ವೇಗದಲ್ಲಿ ನಿಗದಿತ ದೂರವನ್ನು ಪೂರ್ಣವೇಗದಲ್ಲಿ ಓಡಬಲ್ಲವು.[೨] ಸಮಯಸಾಧಕತನದ ರೀತಿಯಲ್ಲಿ ಅಲೆಮಾರಿ ಸ್ವಭಾವವನ್ನು ಹೊಂದಿರುವ ಅವು, ಆಹಾರವನ್ನು ಹುಡುಕಿಕೊಂಡು ಬಹುದೂರದ ಪ್ರದೇಶಗಳವರೆಗೆ ಸಾಗಬಹುದು; ವೈವಿಧ್ಯಮಯ ಸಸ್ಯಗಳು ಹಾಗೂ ಕೀಟಗಳನ್ನು ಅವು ತಿಂದುಕೊಂಡು ಇರಬಲ್ಲವು. ಟಾಸ್ಮೇನಿಯಾದಲ್ಲಿ ವಾಸವಾಗಿದ್ದ ಎಮು ಉಪಜಾತಿಯು 1788ರಲ್ಲಿ ಆಸ್ಟ್ರೇಲಿಯಾದ ಐರೋಪ್ಯ ವಸಾಹತು ನೆಲೆಗೊಂಡ ನಂತರ ನಿರ್ನಾಮವಾದವು; ಮತ್ತು ಪ್ರಧಾನ ಭೂಭಾಗದ ಉಪಜಾತಿಯ ಹರಡಿಕೆಯು ಮಾನವರ ಚಟುವಟಿಕೆಗಳಿಂದ ಪ್ರಭಾವಕ್ಕೆ ಒಳಗಾಗುತ್ತಾ ಬಂದಿದೆ. ಹಿಂದೊಮ್ಮೆ ಪೂರ್ವ ತೀರದಲ್ಲಿ ಸಾಮಾನ್ಯವಾಗಿ ಕಂಡುಬರುತ್ತಿದ್ದ ಎಮು ಪಕ್ಷಿಗಳು ಈಗ ಅಪರೂಪವಾಗಿವೆ; ಅದಕ್ಕೆ ತದ್ವಿರುದ್ಧವಾಗಿ, ಆಸ್ಟ್ರೇಲಿಯಾ ಖಂಡದ ಒಳಭಾಗದಲ್ಲಿನ ಕೃಷಿಯ ಬೆಳವಣಿಗೆ ಮತ್ತು ಬೇಸಾಯದ ಪ್ರಾಣಿಗಳಿಗಾಗಿ ಮಾಡಲಾಗುತ್ತಿರುವ ನೀರಿನ ವ್ಯವಸ್ಥೆಯಿಂದಾಗಿ ಬಂಜರು ಪ್ರದೇಶ ಅಥವಾ ಶುಷ್ಕ ಪ್ರದೇಶಗಳಲ್ಲಿ ಎಮುವಿನ ಶ್ರೇಣಿಯು ಹೆಚ್ಚಾಗಲು ಕಾರಣವಾಗಿದೆ. ಎಮುಗಳನ್ನು ಅವುಗಳ ಮಾಂಸ, ತೈಲ, ಮತ್ತು ಚರ್ಮಕ್ಕಾಗಿ ಸಾಕಣೆ ಮಾಡಲಾಗುತ್ತದೆ.
1789ರಲ್ಲಿ ಪ್ರಕಟಗೊಂಡ ಅರ್ಥರ್ ಫಿಲಿಪ್ನ ವೋಯೇಜ್ ಟು ಬಾಟನಿ ಬೇ ಕೃತಿಯಲ್ಲಿನ ನ್ಯೂ ಹಾಲೆಂಡ್ ಕ್ಯಾಸವೇರಿ ಎಂಬ ಹೆಸರಿನಡಿಯಲ್ಲಿ ಎಮು ಮೊದಲು ವಿವರಿಸಲ್ಪಟ್ಟಿತು.[೭] ಆ ಸಮಯದಲ್ಲಿ ನ್ಯೂ ಹಾಲೆಂಡ್ ಎಂದು ಉಲ್ಲೇಖಿಸಲ್ಪಡುತ್ತಿದ್ದ, ಆಸ್ಟ್ರೇಲಿಯಾ ಪ್ರದೇಶದ ಸಿಡ್ನಿಗೆ ಸೇರಿದ ಮಾದರಿಯೊಂದರ ಮೇಲೆ ಸದರಿ ಜಾತಿಯ ಹೆಸರನ್ನು ಜಾನ್ ಲ್ಯಾಥಮ್ ಎಂಬ ಪಕ್ಷಿವಿಜ್ಞಾನಿ ಇರಿಸಿದ.[೨] ಫಿಲಿಪ್ನ ಪುಸ್ತಕದ ಕುರಿತಾಗಿ ಜತೆಗೂಡಿ ಕೆಲಸ ಮಾಡಿದ ಈತ, ಆಸ್ಟ್ರೇಲಿಯಾದ ಅನೇಕ ಪಕ್ಷಿ ಜಾತಿಗಳ ಹೆಸರುಗಳು ಹಾಗೂ ಅವುಗಳ ಮೊದಲ ವಿವರಣೆಗಳನ್ನು ಒದಗಿಸಿದ; ಇದರ ಹೆಸರು "ವೇಗದ-ಕಾಲನ್ನುಳ್ಳ ನ್ಯೂ ಹಾಲೆಂಡರ್" ಎಂಬುದಕ್ಕಿರುವ ಲ್ಯಾಟಿನ್ ಹೆಸರಾಗಿದೆ.[೮] ಎಮು ಎಂಬ ಸಾಮಾನ್ಯ ಹೆಸರಿನ ನಿಷ್ಪತ್ತಿಯು ಖಚಿತವಾಗಿ ತಿಳಿದಿಲ್ಲವಾದರೂ, ಬೃಹತ್ ಪಕ್ಷಿಗೆ ಸಂಬಂಧಿಸಿದ ಅರೇಬಿಕ್ ಪದವೊಂದರಿಂದ ಇದು ಬಂದಿರಬಹುದೆಂದು ಭಾವಿಸಲಾಗಿದೆ. ಆಸ್ಟ್ರೇಲಿಯಾ ಮತ್ತು ನ್ಯೂಗಿನಿಯಾದಲ್ಲಿನ ಸಂಬಂಧಿತ ಕ್ಯಾಸವೇರಿಯನ್ನು ವಿವರಿಸಲು ಇದೇ ಪದವು ಪೋರ್ಚುಗೀಸ್ ಪರಿಶೋಧಕರಿಂದ ನಂತರದಲ್ಲಿ ಬಳಸಲ್ಪಟ್ಟಿತು.[೯] ವಿಕ್ಟೋರಿಯಾದಲ್ಲಿ, ಎಮುವಿಗೆ ಸಂಬಂಧಿಸಿದ ಕೆಲವೊಂದು ಪದಗಳು ವಿಭಿನ್ನವಾಗಿದ್ದವು. ಜಾ ಜಾ ವುರ್ರುಂಗ್ ಭಾಷೆಯಲ್ಲಿ ಇದರ ಹೆಸರು ಬರ್ರಿಮಾಲ್ ಎಂದಾಗಿದ್ದರೆ, ಗುನಾಯ್ ಭಾಷೆಯಲ್ಲಿ ಮೈಯೌರ್ ಎಂದೂ, ಮತ್ತು ಜರ್ದ್ವಾದ್ಜಾಲಿ ಭಾಷೆಯಲ್ಲಿ ಕೌರ್ನ್ ಎಂದೂ ಇದಕ್ಕೆ ಹೆಸರಿತ್ತು.[೧೦] ಸಿಡ್ನಿಯ ತಗ್ಗುಪ್ರದೇಶಕ್ಕೆ ಸೇರಿದ ಇಯೊರಾ ಹಾಗೂ ದಾರುಗ್ ವಲಯಗಳ ಸ್ಥಳೀಯ ನಿವಾಸಿಗಳಿಗೆ ಇದು ಮುರಾವುಂಗ್ ಅಥವಾ ಬಿರಾಬಯಿನ್ ಎಂದೇ ಪರಿಚಿತವಾಗಿತ್ತು.[೧೧] ಎಮುವಿಗೆ ಸಂಬಂಧಿಸಿದಂತೆ 1816ರಲ್ಲಿ ತಾನು ನೀಡಿದ ಮೂಲ ವಿವರಣೆಯಲ್ಲಿ, ವಿಯೆಲ್ಲಾಟ್ ಎಂಬಾತ ಎರಡು ಜಾತಿವಾಚಕ ಹೆಸರುಗಳನ್ನು ಬಳಸಿದ; ಮೊದಲಿಗೆ ಅದು ಡ್ರೊಮಿಷಿಯಸ್ ಎಂದಾಗಿದ್ದರೆ, ನಂತರದ ಕೆಲ ಪುಟಗಳಲ್ಲಿ ಅದು ಡ್ರೊಮೈಯಸ್ ಎಂದಾಗಿತ್ತು. ಯಾವುದು ಸರಿಯಾದ ಹೆಸರು ಎಂಬುದರ ಕುರಿತಾಗಿ ಅಂದಿನಿಂದಲೂ ಇದು ಚರ್ಚೆಗೆ ಗ್ರಾಸವಾಗುತ್ತಲೇ ಬಂದಿದೆ; ಎರಡನೆಯ ಹೆಸರು ಹೆಚ್ಚು ನಿಖರವಾಗಿ ರೂಪುಗೊಂಡಿದೆಯಾದರೂ, ಜೀವಿವರ್ಗೀಕರಣ ಶಾಸ್ತ್ರದಲ್ಲಿನ ವಿಧ್ಯುಕ್ತ ಸಂಪ್ರದಾಯದ ಪ್ರಕಾರ, ಮೊದಲ ಹೆಸರು ಸ್ಪಷ್ಟವಾಗಿ ಒಂದು ಮುದ್ರಣದ ದೋಷವಾಗಿರದ ಹೊರತು ಸೂಕ್ತವಾಗಿ ಕಂಡುಬರುತ್ತದೆ.[೧೨] ಆಸ್ಟ್ರೇಲಿಯಾದ ಸರ್ಕಾರದ ಪ್ರಕಟಣೆಗಳೂ ಸೇರಿದಂತೆ ತೀರಾ ಆಧುನಿಕವಾದ ಪ್ರಕಟಣೆಗಳು[೧೩] ಡ್ರೊಮೈಯಸ್ ಎಂಬ ಹೆಸರನ್ನೇ ಬಳಸುತ್ತಿದ್ದು, ಡ್ರೊಮಿಷಿಯಸ್ ಎಂಬ ಹೆಸರನ್ನು ಒಂದು ಪರ್ಯಾಯ ಕಾಗುಣಿತವಾಗಿ ಉಲ್ಲೇಖಿಸುತ್ತವೆ.
ಎಮುಗಳ ಹತ್ತಿರದ ಸಂಬಂಧಿಗಳಾದ ಕ್ಯಾಸವೇರಿಗಳು, ಹಾರಲಾಗದ ಗಣವಾದ ಸ್ಟ್ರೂಥಿಯಾನಿಫಾರ್ಮೆಸ್ನಲ್ಲಿನ ಕ್ಯಾಸುಯೇರಿಡೇ ಕುಟುಂಬದಲ್ಲಿ ಸೇರಿಸಲ್ಪಡುವುದರೊಂದಿಗೆ ಎಮು ಪಕ್ಷಿಯು ವರ್ಗೀಕರಿಸಲ್ಪಟ್ಟಿತು. ಆದಾಗ್ಯೂ, ಕ್ಯಾಸುಯೇರಿಡೇ ಕುಟುಂಬವನ್ನು ಅವುಗಳ ಸ್ವಂತ ಗಣವಾದ ಕ್ಯಾಸುಯೇರಿಫಾರ್ಮೆಸ್ ಎಂಬುದಾಗಿ ವಿಭಜಿಸುವ ಮೂಲಕ ಒಂದು ಪರ್ಯಾಯ ವರ್ಗೀಕರಣವನ್ನು ಇತ್ತೀಚೆಗಷ್ಟೇ ಅಂಗೀಕರಿಸಲಾಗಿದೆ. ಐರೋಪ್ಯ ವಸಾಹತುವು ನೆಲೆಗಾಣುವುದಕ್ಕೆ ಮುಂಚಿತವಾಗಿ ಮೂರು ವಿಭಿನ್ನ ಡ್ರೊಮೈಯಸ್ ಜಾತಿಗಳು ಆಸ್ಟ್ರೇಲಿಯಾದಲ್ಲಿ ಸಾಮಾನ್ಯವಾಗಿದ್ದವು, ಮತ್ತು ಅವುಗಳಲ್ಲಿ ಒಂದು ಜಾತಿಯು ಪಳೆಯುಳಿಕೆಗಳಿಂದ ಅರಿಯಲ್ಪಟ್ಟಿದೆ. ಡ್ರೊಮೈಯಸ್ ಬೌದಿನಿಯಾನಸ್ ಮತ್ತು D. ಏಟರ್ ಎಂದು ಕರೆಯಲ್ಪಡುವ ಪುಟ್ಟ ಎಮುಗಳೆರಡೂ ಕೆಲವೇ ದಿನಗಳ ನಂತರದಲ್ಲಿ ನಿರ್ನಾಮವಾದವು; ಆದಾಗ್ಯೂ, D. ನೊವೇಹೊಲ್ಯಾಂಡಿಯೇ ಎಂಬ ಎಮು ಪಕ್ಷಿಯು ಸಾಮಾನ್ಯವಾಗಿ ಉಳಿದುಕೊಂಡಿದೆ. ಬಹುಮಟ್ಟಿಗೆ ಮಳೆಬೀಳುವಿಕೆಯನ್ನು ಅವಲಂಬಿಸಿರುವ ಎಮುಗಳ ಸಂಖ್ಯೆಯು ದಶಕದಿಂದ ದಶಕಕ್ಕೆ ಬದಲಾಗುತ್ತಲೇ ಬಂದಿದೆ; ಎಮು ಪಕ್ಷಿಗಳ ಸಂಖ್ಯೆ 625,000ದಿಂದ 725,000ರವರೆಗೆ ಇರಬಹುದೆಂದು ಅಂದಾಜಿಸಲಾಗಿದ್ದು, ಈ ಪೈಕಿ 100,000ದಿಂದ 200,000ದವರೆಗಿನ ಎಮುಗಳು ಪಶ್ಚಿಮ ಆಸ್ಟ್ರೇಲಿಯಾದಲ್ಲಿದ್ದರೆ, ಉಳಿದ ಎಮುಗಳು ಬಹುಮಟ್ಟಿಗೆ ನ್ಯೂ ಸೌತ್ ವೇಲ್ಸ್ ಮತ್ತು ಕ್ವೀನ್ಸ್ಲೆಂಡ್ನಲ್ಲಿ ನೆಲೆಗೊಂಡಿವೆ.[೯] ಟಾಸ್ಮೇನಿಯಾದ ಎಮು ಎಂದು ಹೆಸರಾಗಿರುವ D. ನೊವೇಹೊಲ್ಯಾಂಡಿಯೇ ಡೈಮೆನೆನ್ಸಿಸ್ ಎಂಬ ಒಂದು ಉಪಜಾತಿಯು 1865ರ ಸುಮಾರಿಗೆ ನಿರ್ನಾಮವಾಯಿತು. 20ನೇ ಶತಮಾನದ ಅವಧಿಯಲ್ಲಿ, ಟಾಸ್ಮೇನಿಯಾದ ಆಚೆಗಿರುವ ಮಾರಿಯಾ ದ್ವೀಪ ಮತ್ತು ದಕ್ಷಿಣ ಆಸ್ಟ್ರೇಲಿಯಾದ ಸಮೀಪದಲ್ಲಿರುವ ಕಾಂಗರೂ ದ್ವೀಪಗಳಿಗೆ ಎಮುಗಳು ಪರಿಚಯಿಸಲ್ಪಟ್ಟವು. ಕಾಂಗರೂ ದ್ವೀಪದ ಪಕ್ಷಿಗಳು ಅಲ್ಲಿ ಒಂದು ತಳಿ ಬೆಳೆಸುವಿಕೆ ಸಂಖ್ಯೆಯನ್ನು ನೆಲೆಗೊಳಿಸಿವೆ. ಮಾರಿಯಾ ದ್ವೀಪದಲ್ಲಿನ ಸದರಿ ಪಕ್ಷಿ ಸಂಕುಲದ ಸಂಖ್ಯೆಯು 1990ರ ದಶಕದ ಮಧ್ಯಭಾಗದಲ್ಲಿ ನಿರ್ನಾಮವಾಯಿತು. ಆಸ್ಟ್ರೇಲಿಯಾದಲ್ಲಿ ಮೂರು ಉಪಲಬ್ಧ ಉಪಜಾತಿಗಳು ಕಂಡುಬರುತ್ತವೆ:
ಎಮುಗಳು ಬೃಹತ್ ಗಾತ್ರದ ಪಕ್ಷಿಗಳಾಗಿವೆ. ಅತಿ ದೊಡ್ಡ ಎಮುಗಳು .....150 to 190 centimetres (59–75 in)ವರೆಗಿನ ಎತ್ತರವನ್ನು, ಭುಜದ ಭಾಗದಲ್ಲಿ ...1 to 1.3 metres (3.3–4.3 ft)ರವರೆಗೆ ತಲುಪಬಲ್ಲವು. ಎಮುಗಳು ....ರಿಂದ ....18 and 48 kilograms (40 and 106 lb)ರವರೆಗೆ ತೂಗುತ್ತವೆ.[೨][೧೪][೧೫]
ಅವು ಪುಟ್ಟದಾದ, ಅವಶೇಷವಾಗಿರುವ ರೆಕ್ಕೆಗಳನ್ನು ಮತ್ತು ಒಂದು ಉದ್ದನೆಯ ಕತ್ತು ಹಾಗೂ ಕಾಲುಗಳನ್ನು ಹೊಂದಿರುತ್ತವೆ. ಗಂಟೆಗೆ 48 ಕಿಮೀಗಳಷ್ಟು (ಗಂಟೆಗೆ 30 ಮೈಲಿಗಳಷ್ಟು) ಉನ್ನತ ವೇಗದಲ್ಲಿ ಓಡಬಲ್ಲ ಅವುಗಳ ಸಾಮರ್ಥ್ಯವು, ಅತಿಶಯವಾಗಿ ವಿಶೇಷೀಕರಿಸಲ್ಪಟ್ಟ ಅಥವಾ ನಿರ್ದಿಷ್ಟ ಉದ್ದೇಶಕ್ಕಾಗಿ ಹೊಂದಾಣಿಕೆ ಮಾಡಲ್ಪಟ್ಟ ಅವುಗಳ ಶ್ರೋಣಿ ಕುಹರದ ಅವಯವ ಸ್ನಾಯುವ್ಯೂಹದಿಂದಾಗಿ ದಕ್ಕಿದೆ. ಅವುಗಳ ಪಾದಗಳು ಕೇವಲ ಮೂರು ಬೆರಳುಗಳನ್ನು ಹೊಂದಿವೆ ಮತ್ತು ಅದಕ್ಕನುಗುಣವಾಗಿ ಮೂಳೆಗಳು ಸಂಖ್ಯೆ ಹಾಗೂ ಸಂಬಂಧಿತ ಪಾದದ ಸ್ನಾಯುಗಳ ಸಂಖ್ಯೆಯೂ ತಗ್ಗಿಸಲ್ಪಟ್ಟದೆ. ಅಷ್ಟೇ ಅಲ್ಲ, ಅವು ಕೆಳಭಾಗದ ಕಾಲುಗಳ ಹಿಂಭಾಗದಲ್ಲಿ ಮೀನಖಂಡದ ಸ್ನಾಯುಗಳನ್ನು ಹೊಂದಿರುವ ಏಕೈಕ ಪಕ್ಷಿಗಳಾಗಿವೆ. ಎಮುಗಳ ಶ್ರೋಣಿ ಕುಹರದ ಅವಯವ ಸ್ನಾಯುಗಳು, ಹಾರುವ ಪಕ್ಷಿಗಳ ಹಾರುಸ್ನಾಯುಗಳ ರೀತಿಯಲ್ಲಿಯೇ ಒಟ್ಟಾರೆ ಪರಿಮಾಣ ದ್ರವ್ಯರಾಶಿಗೆ ಒಂದು ಕೊಡುಗೆಯನ್ನು ನೀಡುತ್ತವೆ.[೧೬] ಮೇಯುವುದಕ್ಕೆ ಅನುವಾಗುವಂತೆ ಅವು ಒಂದು ಮೃದುವಾದ ಕೊಕ್ಕನ್ನು ಹೊಂದಿವೆ.[೨]
ಎಮುವಿನ ಕತ್ತು ನಸು ನೀಲಿ ಬಣ್ಣದಲ್ಲಿದ್ದು ತನ್ನ ವಿರಳವಾದ ಗರಿಗಳ ಮೂಲಕ ಅದನ್ನು ಅದನ್ನು ಹೊರಹೊಮ್ಮಿಸುತ್ತದೆ.[೨] ಕೇಶಮಯವಾದ ನೋಟವನ್ನು ನೀಡುವ ಕಂದುಬಣ್ಣದಿಂದ ಬೂದು-ಕಂದು ಬಣ್ಣದವರೆಗಿನ ಪುಕ್ಕಗಳನ್ನು ಅವು ಹೊಂದಿವೆ. ಗರಿಗಳ ಗರಿದಿಂಡುಗಳು ಮತ್ತು ತುದಿಗಳು ಕಪ್ಪಗಿರುತ್ತವೆ. ಸೌರ ವಿಕಿರಣದ ಶಕ್ತಿಯು ರೆಕ್ಕೆಯ ತುದಿಗಳಿಂದ ಹೀರಲ್ಪಡುತ್ತದೆ, ಮತ್ತು ವಿರಳವಾಗಿ-ಜೋಡಣೆಗೊಂಡಿರುವ ಒಳಭಾಗದ ಪುಕ್ಕಗಳು ಚರ್ಮಕ್ಕೆ ಶಾಖನಿರೋಧಕಗಳಾಗಿ ಕಾರ್ಯನಿರ್ವಹಿಸುತ್ತವೆ. ಪರಿಣಾಮಕವಾಗಿ ಕಂಡುಬರುವ ಶಾಖವು ಸದರಿ ಪದರದಿಂದ ಒದಗಿಸಲ್ಪಡುವ ನಿರೋಧನದಿಂದಾಗಿ ಚರ್ಮದೊಳಗೆ ಹರಿಯದಂತೆ ತಡೆಯಲ್ಪಟ್ಟು,[೧೭] ದಿನದ ಶಾಖದ ಅವಧಿಯಲ್ಲೂ ಪಕ್ಷಿಯು ಕ್ರಿಯಾಶೀಲವಾಗಿರುವಲ್ಲಿ ಅದಕ್ಕೆ ಅನುವುಮಾಡಿಕೊಡುತ್ತದೆ. ಎಮು ಪಕ್ಷಿಯ ಗರಿಯ ಒಂದು ವಿಶಿಷ್ಟ ಲಕ್ಷಣವೆಂದರೆ, ಒಂದು ಏಕ ಗರಿದಿಂಡಿನಿಂದ ಅದರ ಜೋಡಿ ಗರಿಯ ಕಾಂಡವು ಹೊರಹೊಮ್ಮುವುದೇ ಆಗಿದೆ. ಗಂಡು ಮತ್ತು ಹೆಣ್ಣು ಪಕ್ಷಿಗಳು ನೋಡಲಿಕ್ಕೆ ಒಂದೇ ಥರ ಇರುತ್ತವೆ. ತೀರಾ ಬಿಸಿಯಾಗಿರುವ ದಿನಗಳಲ್ಲಿ, ಎಮುಗಳು ತಮ್ಮ ದೇಹದ ಉಷ್ಣತೆಯನ್ನು ಕಾಯ್ದುಕೊಳ್ಳಲು ಏದುಸಿರು ಬಿಡುತ್ತವೆ, ಅವುಗಳ ಶ್ವಾಸಕೋಶಗಳು ಆವಿಯಾಗಿಸುವ ಶೈತ್ಯಕಾರಿಗಳಾಗಿ ಕೆಲಸ ಮಾಡುತ್ತವೆ ಮತ್ತು ಇತರ ಕೆಲವೊಂದು ಜಾತಿಗಳಿಗಿಂತ ಭಿನ್ನವಾಗಿ ಕಂಡುಬರುವ ರಕ್ತದಲ್ಲಿನ ಇಂಗಾಲದ ಡೈಯಾಕ್ಸೈಡ್ನ ಕಡಿಮೆ ಮಟ್ಟಗಳು ಕ್ಷಾರತೆಯನ್ನು ಉಂಟುಮಾಡುವುದು ಕಂಡುಬರುವುದಿಲ್ಲ.[೧೮] ತಂಪಾಗಿರುವ ವಾತಾವರಣದಲ್ಲಿ ಸಾಮಾನ್ಯವಾದ ರೀತಿಯಲ್ಲಿ ಉಸಿರಾಡಲು ಅವು ದೊಡ್ಡದಾದ ಬಹುಮಡಿಕೆಯ ಮೂಗಿನ ಮಾರ್ಗವನ್ನು ಅವು ಹೊಂದಿವೆ. ತಂಪಾದ ಗಾಳಿಯು ಶ್ವಾಸಕೋಶಗಳೊಳಗೆ ಹಾದುಹೋದಂತೆ ಬೆಚ್ಚಗಾಗುತ್ತದೆ, ತನ್ಮೂಲಕ ಮೂಗಿನ ಪ್ರದೇಶದಿಂದ ಶಾಖವನ್ನು ಹೊರತೆಗೆಯಲು ಸಾಧ್ಯವಾಗುತ್ತದೆ. ನಿಶ್ವಾಸದ ಅವಧಿಯಲ್ಲಿ, ಎಮುವಿನ ಮೂಗಿನ ತಂಪಾದ ಸುರುಳಿಯಂಥ ರಚನೆಗಳು ಗಾಳಿಯಿಂದ ಹಿಂದಕ್ಕೆ ಪಡೆದ ತೇವಾಂಶವನ್ನು ಬಾಷ್ಪೀಕರಿಸಿ, ಮರುಬಳಕೆಗಾಗಿ ಅದನ್ನು ಹೀರಿಕೊಳ್ಳುತ್ತದೆ.[೧೯] ಜೋರಾದ ಮೊರೆಯುವಿಕೆ, ಕಂಪಿಸುವ ರೆಕ್ಕೆಗಳಿಂದ ಶಬ್ದಮಾಡುವಿಕೆ, ಮತ್ತು ...2 kilometres (1.2 mi)ನಷ್ಟು ಆಚೆಯವರೆಗೆ ಕೇಳುವ ಗುರುಗುಟ್ಟುವ ಧ್ವನಿಗಳನ್ನು ಅವುಗಳ ಉಲಿಯುವಿಕೆಗಳು ಒಳಗೊಂಡಿರುತ್ತವೆ. ....30 cm (12 in)ನಷ್ಟು ಉದ್ದವಿರುವ ಮತ್ತು ತೆಳುವಾದ-ಭಿತ್ತಿಯಿಂದ ಮಾಡಲ್ಪಟ್ಟಿರುವ, ಊದಿ ಉಬ್ಬಿಸಬಹುದಾದ ಕತ್ತಿನ ಒಂದು ಚೀಲದಿಂದ ಅವುಗಳ ಮೊರೆಯುವ ಧ್ವನಿಯು ಸೃಷ್ಟಿಯಾಗುತ್ತದೆ.[೨][೯]
ಆಸ್ಟ್ರೇಲಿಯಾದಾದ್ಯಂತ ಇರುವ ಬಹುತೇಕ ಆವಾಸಸ್ಥಾನಗಳಲ್ಲಿ ಎಮುಗಳು ವಾಸಿಸುತ್ತವೆಯಾದರೂ, ಪೆಡಸುಪರ್ಣಿ ಕಾಡು ಮತ್ತು ಹುಲ್ಲುಗಾವಲು ಕಾಡುಪ್ರದೇಶದ ವಲಯಗಳಲ್ಲಿ ಅವು ಅತ್ಯಂತ ಸಾಮಾನ್ಯವಾಗಿ ಕಂಡುಬರುತ್ತವೆ ಮತ್ತು ತೇವದ ಕಾಲಗಳ ಅವಧಿಯನ್ನು ಹೊರತುಪಡಿಸಿ, ಜನನಿಬಿಡತೆಯನ್ನು ಹೊಂದಿರುವ ಮತ್ತು ಅತಿ ಶುಷ್ಕ ಪ್ರದೇಶಗಳಲ್ಲಿ ಅಷ್ಟಾಗಿ ಕಂಡುಬರುವುದಿಲ್ಲ.[೨] ಎಮುಗಳು ಪ್ರಧಾನವಾಗಿ ಜೊತೆಜೊತೆಯಾಗಿ ಸಂಚರಿಸುತ್ತವೆ,[೨] ಮತ್ತು ಅವು ಅಗಾಧವಾದ ಹಿಂಡುಗಳನ್ನು ರೂಪಿಸಬಲ್ಲ ಸಂದರ್ಭದಲ್ಲೇ, ಇದೊಂದು ಅಸಾಧಾರಣವಾದ ಸಾಮಾಜಿಕ ನಡವಳಿಕೆಯಾಗಿದ್ದು, ಆಹಾರದ ಮೂಲಗಳ ಕಡೆಗೆ ಚಲಿಸುವ ಒಂದು ಸಾಮಾನ್ಯ ಅಗತ್ಯದಿಂದ ಅದು ಉದ್ಭವಿಸುತ್ತದೆ. ಸಮೃದ್ಧವಾದ ಹುಲ್ಲುಗಾವಲು ಪ್ರದೇಶಗಳನ್ನು ತಲುಪುವ ಸಲುವಾಗಿ ಸುದೀರ್ಘ ಅಂತರವನ್ನು ಎಮುಗಳು ಕ್ರಮಿಸುತ್ತವೆ ಎಂದು ಕಂಡುಬಂದಿದೆ. ಪಶ್ಚಿಮ ಆಸ್ಟ್ರೇಲಿಯಾದಲ್ಲಿ, ಎಮುವಿನ ಚಲನೆಗಳು ಒಂದು ಸ್ಪಷ್ಟವಾದ ಋತುವಿನ ಮಾದರಿಯನ್ನು, ಅಂದರೆ ಬೇಸಿಗೆಯಲ್ಲಿ ಉತ್ತರದ ಕಡೆಗೂ ಚಳಿಗಾಲದಲ್ಲಿ ದಕ್ಷಿಣದ ಕಡೆಗೂ ಚಲಿಸುವ ಮಾದರಿಯನ್ನು ಅನುಸರಿಸುತ್ತವೆ. ಪೂರ್ವ ತೀರದಲ್ಲಿನ ಅವುಗಳ ಅಲೆದಾಟಗಳು ಒಂದು ನಿರ್ದಿಷ್ಟ ಮಾದರಿಯನ್ನು ಅನುಸರಿಸಿದಂತೆ ಕಾಣುವುದಿಲ್ಲ.[೨೦] ಅಗತ್ಯ ಕಂಡುಬಂದಾಗಲೆಲ್ಲಾ ಈಜುವ ಸಾಮರ್ಥ್ಯವನ್ನೂ ಸಹ ಎಮುಗಳು ಹೊಂದಿವೆ. ನಾಗರಿಕತೆಯ ಅಸ್ತಿತ್ವವಿರುವ ಪ್ರದೇಶವನ್ನು ಸಮೀಪಿಸುತ್ತಿರುವ ಕುರಿತು ಎಮು ಪಕ್ಷಿಯೊಂದಕ್ಕೆ ಎಚ್ಚರವಿರುತ್ತದೆಯಾದರೂ, ಕೃಷಿ ಮಾಡಿರದ ನೈಸರ್ಗಿಕ ಪರಿಸ್ಥಿತಿಯಲ್ಲಿ ವಾಸವಾಗಿರುವ ಮನುಷ್ಯರ ಸಣ್ಣ ಗುಂಪುಗಳು ಅವುಗಳನ್ನು ಆಹಾರದ ಮೂಲಕ ಪ್ರಚೋದಿಸಿದಾಗ ಎಮುಗಳು ಅವರ ಬಳಿಗೆ ಸಾಗುತ್ತವೆ. ವಾಸ್ತವವಾಗಿ, ಅವುಗಳಿಗೆ ಆಹಾರವನ್ನು ನೀಡದಿದ್ದರೂ ಸಹ, ಅವು ತಮ್ಮತಮ್ಮೊಳಗೇ ಸತತವಾಗಿ ನೆರವಾಗುವ ನಡವಳಿಕೆಯನ್ನು ತೋರಿಸುತ್ತವೆ.
ಹಗಲು ಹಕ್ಕಿಯೊಂದರ ಮಾದರಿಯಲ್ಲಿ ಎಮುಗಳು ಮೇವನ್ನು ಸಂಗ್ರಹಿಸುತ್ತವೆ. ಸ್ಥಳದಲ್ಲಿ ಲಭ್ಯವಿರುವ ಮತ್ತು ಪರಿಚಯಿಸಲ್ಪಟ್ಟಿರುವ ವೈವಿಧ್ಯಮಯ ಸಸ್ಯಜಾತಿಯನ್ನು ಅವು ತಿನ್ನುತ್ತವೆ; ಹೀಗೆ ಅವು ತಿನ್ನುವ ಸಸ್ಯಗಳು ಆಯಾ ಋತುವಿನಲ್ಲಿನ ಅವುಗಳ ಲಭ್ಯತೆಯನ್ನು ಅವಲಂಬಿಸಿರುತ್ತದೆ. ಎಮುಗಳು ಕೀಟಗಳನ್ನೂ ತಿನ್ನುತ್ತವೆ. ಅವುಗಳೆಂದರೆ, ಕುಪ್ಪಳಿಸುವ ಮಿಡತೆಗಳು ಮತ್ತು ಚಿಮ್ಮಂಡೆಗಳು, ಕಪ್ಪುಮಚ್ಚೆಯ ಕೆಂಗಂದು ಜೀರುಂಡೆಗಳು, ಬಂಟ ಇರುವೆ ಮತ್ತು ಚಕ್ಕೊತ್ತಿ ಸೊಪ್ಪಿನ ಮರಿಹುಳುಗಳು, ಬಾಗ್ನಾಗ್ ಪತಂಗಗಳು ಮತ್ತು ಹತ್ತಿಕಾಯಿಯ ಬೀಜಕೋಶದ ಪತಂಗದ ಬಾಲದ ಮರಿಹುಳುಗಳು ಹಾಗೂ ಇರುವೆಗಳು.[೨೧] ಪಶ್ಚಿಮ ಆಸ್ಟ್ರೇಲಿಯಾದಲ್ಲಿ, ಸಂಚರಿಸುವ ಎಮುಗಳಲ್ಲಿ ಆಹಾರದ ಆದ್ಯತೆಗಳು ಅಥವಾ ಇಷ್ಟಪಡುವಿಕೆಗಳು ಕಂಡುಬರುತ್ತವೆ; ಮಳೆಗಾಲ ಪ್ರಾರಂಭವಾಗುವವರೆಗೂ ಅವು ಅಕೇಷಿಯಾ ಅನ್ಯುರಾ ಸಸ್ಯದ ಬೀಜಗಳನ್ನು ತಿನ್ನುತ್ತವೆ. ಅದಾದ ನಂತರ ಅವು ತಾಜಾ ಹುಲ್ಲಿನ ಚಿಗುರುಗಳು ಹಾಗೂ ಮರಿಹುಳುಗಳನ್ನು ತಿನ್ನುತ್ತವೆ; ಚಳಿಗಾಲದಲ್ಲಿ ಅವು ಕ್ಯಾಸಿಯಾ ಸಸ್ಯ ದ ಎಲೆಗಳು ಮತ್ತು ಬೀಜಕೋಶಗಳನ್ನು ತಿನ್ನುತ್ತವೆ; ವಸಂತಕಾಲದಲ್ಲಿ ಅವು ಕುಪ್ಪಳಿಸುವ ಮಿಡತೆಗಳನ್ನು ಹಾಗೂ ಕ್ವಾನ್ಡಾಂಗ್ನ ಒಂದು ವಿಧವಾದ ಸಂಟಾಲಂ ಅಕ್ಯುಮಿನೇಟಂ ನ ಹಣ್ಣನ್ನು ತಿನ್ನುತ್ತವೆ.[೨][೨೨] ಬೃಹತ್ ಪ್ರಮಾಣದ ಮೊಳೆಯಬಲ್ಲ ಬೀಜಗಳ ಪ್ರಸರಣದಲ್ಲೂ ಸಹ ಎಮುಗಳು ಒಂದು ಪ್ರಮುಖ ಮಧ್ಯವರ್ತಿಯ ಪಾತ್ರವನ್ನು ವಹಿಸುವ ಮೂಲಕ, ಇದರಿಂದಾಗಿ ಹೂವಿನ ಜೀವ ವೈವಿಧ್ಯತೆಗೆ ತಮ್ಮದೇ ಆದ ಕಾಣಿಕೆಯನ್ನು ನೀಡುತ್ತವೆ.[೨೨][೨೩] ತಾವು ಸೇವಿಸಿದ ಸಸ್ಯ ಸಾಮಗ್ರಿಯನ್ನು ಜೀರ್ಣಿಸಿಕೊಳ್ಳಲು ನೆರವಾಗುವಲ್ಲಿ ಉರುಟುಗಲ್ಲುಗಳು ಮತ್ತು ಕಲ್ಲುಗಳ ಅಗತ್ಯ ಎಮುಗಳಿಗೆ ಕಂಡುಬರುತ್ತದೆ. ಒಂದೊಂದೂ ಕಲ್ಲೂ ....45 g (1.6 oz)ನಷ್ಟು ತೂಗಬಹುದು ಮತ್ತು ಒಮ್ಮೆಗೆ ತಮ್ಮ ಎರಡನೆಯ ಜಠರದಲ್ಲಿ ಅವು ಸುಮಾರು ....745 g (1.642 lb)ನಷ್ಟು ಕಲ್ಲುಗಳನ್ನು ಹೊಂದಿರಲು ಸಾಧ್ಯವಿದೆ. ಅವು ಇದ್ದಿಲನ್ನೂ ತಿನ್ನುತ್ತವೆಯಾದರೂ, ಇದಕ್ಕೆ ಕಾರಣವೇನು ಎಂಬುದನ್ನು ವಿಜ್ಞಾನಿಗಳಿನ್ನೂ ಖಚಿತಪಡಿಸಿಲ್ಲ.[೨]
ಡಿಸೆಂಬರ್ ಮತ್ತು ಜನವರಿಯ ಬೇಸಿಗೆ ತಿಂಗಳುಗಳ ಅವಧಿಯಲ್ಲಿ ಎಮುಗಳು ಮರಿಹಾಕುವಿಕೆಯ ಜೋಡಿಗಳನ್ನು ರೂಪಿಸುತ್ತವೆ, ಮತ್ತು ಈ ಜೋಡಿಗಳು ಸುಮಾರು ಐದು ತಿಂಗಳುಗಳವರೆಗೆ ಜೊತೆಯಲ್ಲಿರುವ ಸಾಧ್ಯತೆಯಿರುತ್ತದೆ. ಮೇ ಮತ್ತು ಜೂನ್ ತಿಂಗಳುಗಳಲ್ಲಿ ಗಂಡು-ಹೆಣ್ಣಿನ ಕೂಡುವಿಕೆಯು ಸಂಭವಿಸುತ್ತದೆ. ಮರಿಹಾಕುವಿಕೆಯ ಋತುವಿನ ಅವಧಿಯಲ್ಲಿ, ಹಾರ್ಮೋನಿನಲ್ಲಿನ ಬದಲಾವಣೆಗಳನ್ನು ಗಂಡುಗಳು ಕಂಡುಕೊಳ್ಳುತ್ತವೆ. ಲ್ಯೂಟಿನೈಝಿಂಗ್ ಹಾರ್ಮೋನು ಮತ್ತು ಟೆಸ್ಟೋಸ್ಟೆರಾನ್ ಮಟ್ಟಗಳಲ್ಲಿನ ಒಂದು ಹೆಚ್ಚಳವು ಈ ಬದಲಾವಣೆಯಲ್ಲಿ ಸೇರಿರುತ್ತದೆ, ಹಾಗೂ ಅವುಗಳ ವೃಷಣಗಳ ಗಾತ್ರವು ದುಪ್ಪಟ್ಟು ಹೆಚ್ಚಾಗುತ್ತದೆ.[೨೪] ಗಂಡುಗಳು ತಮ್ಮ ಲೈಂಗಿಕ ಕಾಮನೆಗಳನ್ನು ತೀರಿಸಿಕೊಳ್ಳುವ ಅಪೇಕ್ಷೆಯಲ್ಲಿ ಮುಳುಗಿಹೋಗುತ್ತವೆ ಮತ್ತು ನೆಲದ ಮೇಲಿನ ಅರೆ-ಆಸರೆಯ ತಗ್ಗುಪ್ರದೇಶದವೊಂದರಲ್ಲಿ ಮರದ ತೊಗಟೆ, ಹುಲ್ಲು, ಕಡ್ಡಿಗಳು ಮತ್ತು ಎಲೆಗಳನ್ನು ಬಳಸಿ ಒಂದು ಒರಟಾದ ಗೂಡನ್ನು ನಿರ್ಮಿಸುತ್ತವೆ. ಪ್ರತಿ ಒಂದು ಅಥವಾ ಎರಡು ದಿನಕ್ಕೊಮ್ಮೆ ಸದರಿ ಜೋಡಿಯು ಒಂದಾಗುತ್ತದೆ, ಮತ್ತು ಪ್ರತಿ ಎರಡು ಅಥವಾ ಮೂರನೆಯ ದಿನದಂದು 11 (ಮತ್ತು ಸುಮಾರು 20ರವರೆಗೆ) ಅತಿದೊಡ್ಡದಾದ, ದಪ್ಪನೆಯ-ಚಿಪ್ಪನ್ನುಳ್ಳ, ದಟ್ಟ-ಹಸಿರಿನ ಮೊಟ್ಟೆಗಳ ಒಂದು ಸರಾಸರಿಯ ಪೈಕಿ ಒಂದನ್ನು ಹೆಣ್ಣು ಪಕ್ಷಿಯು ಇಡುತ್ತದೆ. ಮಳೆ ಬೀಳುವಿಕೆಯ ಸ್ವರೂಪದೊಂದಿಗೆ ಮೊಟ್ಟೆಗಳ ಸಂಖ್ಯೆಯೂ ಬದಲಾಗುತ್ತಾ ಹೋಗುತ್ತದೆ.[೨] ಸರಾಸರಿಯಾಗಿ ಮೊಟ್ಟೆಗಳು ....134 by 89 millimetres (5.3 in × 3.5 in)ನಷ್ಟಿರುತ್ತವೆ ಮತ್ತು ...ರಿಂದ ...ರವರೆಗೆ700 and 900 grams (1.5 and 2.0 lb)[೨೫] ತೂಗುತ್ತವೆ. ಇದು ಪ್ರಮಾಣ ಮತ್ತು ತೂಕದಲ್ಲಿ 10ರಿಂದ 12ರವರೆಗಿನ ಕೋಳಿಮರಿಯ ಮೊಟ್ಟೆಗಳಿಗೆ ಸುಮಾರಾಗಿ ಸಮನಾಗಿರುತ್ತದೆ. ತಳೀಯವಾಗಿ ತದ್ರೂಪವಾಗಿರುವ ಹಕ್ಕಿಯ ಅವಳಿಗಳ ಮೊಟ್ಟಮೊದಲ ಪ್ರಮಾಣೀಕೃತ ಸಂಭವಿಸುವಿಕೆಯು ಎಮು ಪಕ್ಷಿಯಲ್ಲಿ ನಿರೂಪಿಸಲ್ಪಟ್ಟಿತು.[೨೬] ತನ್ನ ಸಂಗಾತಿಯು ಮೊಟ್ಟೆಗಳನ್ನು ಇಡಲು ಪ್ರಾರಂಭಿಸುತ್ತಿದ್ದಂತೆ ಗಂಡು ಪಕ್ಷಿಯು ಮೊಟ್ಟೆಗೆ ಕಾವುಕೊಡಲು ಬಯಸುತ್ತದೆ, ಮತ್ತು ಮೊಟ್ಟೆಗಳನ್ನು ಇಡುವ ಕಾಲವು ಸಂಪೂರ್ಣವಾಗುವುದಕ್ಕೆ ಮುಂಚೆಯೇ, ಮೊಟ್ಟೆಗಳಿಗೆ ಕಾವುಕೊಡಲು ಶುರುಮಾಡುತ್ತದೆ. ಇಲ್ಲಿಂದಾಚೆಗೆ ಗಂಡುಪಕ್ಷಿಯು ತಿನ್ನುವುದನ್ನು, ಕುಡಿಯುವುದನ್ನು, ಅಥವಾ ಮಲವಿಸರ್ಜನೆ ಮಾಡುವುದನ್ನು ನಿಲ್ಲಿಸಿಬಿಡುತ್ತದೆ, ಮತ್ತು ಮೊಟ್ಟೆಗಳನ್ನು ಮರಿಮಾಡುವ ಕೆಲಸಕ್ಕೆ ಮಾತ್ರವೇ ಅಂಟಿಕೊಳ್ಳುತ್ತದೆ. ಈ ಕೆಲಸವನ್ನು ಅದು ದಿನಕ್ಕೆ ಸುಮಾರು 10 ಬಾರಿ ಮಾಡುತ್ತದೆ. ಎಂಟು ವಾರಗಳ ಅವಧಿಯ ಕಾವುಕೊಡುವಿಕೆಯು ಮುಗಿದ ನಂತರ, ಗಂಡುಪಕ್ಷಿಯು ತನ್ನ ತೂಕದಲ್ಲಿ ಮೂರನೇ ಒಂದು ಭಾಗವನ್ನು ಕಳೆದುಕೊಳ್ಳುತ್ತದೆ ಮತ್ತು ದೇಹದಲ್ಲಿ ಸಂಗ್ರಹವಾಗಿರುವ ಕೊಬ್ಬಿನಂಶದ ಮೇಲೆ ಹಾಗೂ ಗೂಡಿನಿಂದಲೇ ತಾನು ತಲುಪಬಲ್ಲ ಯಾವುದೇ ಮುಂಜಾನೆಯ ಇಬ್ಬನಿಯನ್ನು ಸೇವಿಸಿ ಅದು ಬದುಕಿರುತ್ತದೆ. ಸೂಪರ್ ಫೇರಿ-ರೆನ್ನಂಥ ಆಸ್ಟ್ರೇಲಿಯಾದ ಇತರ ಅನೇಕ ಪಕ್ಷಿಗಳಲ್ಲಿ ಕಂಡುಬರುವಂತೆ, ದಾಂಪತ್ಯ ದ್ರೋಹ ಎಂಬುದು ಎಮುಗಳಲ್ಲಿ ರೂಢಿಯ ನಡವಳಿಕೆಯಾಗಿದ್ದು, ಆರಂಭಿಕ ಜೋಡಿ-ಬಾಂಧವ್ಯದ ಹೊರತಾಗಿಯೂ ಇದು ಕಂಡುಬರುತ್ತದೆ: ಗಂಡುಪಕ್ಷಿಯು ಕಾವು ಕೊಡುವಿಕೆಯನ್ನು ಒಮ್ಮೆ ಶುರುಮಾಡುತ್ತಿದ್ದಂತೆ, ಹೆಣ್ಣು ಪಕ್ಷಿಯು ಇತರ ಗಂಡುಪಕ್ಷಿಗಳೊಂದಿಗೆ ದೇಹಸಂಪರ್ಕವನ್ನು ಬೆಳೆಸುತ್ತದೆ ಮತ್ತು ತತ್ಫಲವಾಗಿ ಅದು ಬಹುಸಂಖ್ಯೆಯ ಒಂದು ಕಾವಿನ ಮೊಟ್ಟೆಗಳನ್ನು ಇಡಬಹುದಾಗಿದೆ; ಈ ರೀತಿಯಾಗಿ, ಹೆಚ್ಚೂಕಮ್ಮಿ ಒಂದು ಸಲದ ಮರಿಗಳ ಒಂದು ಗುಂಪಿನಲ್ಲಿನ ಮರಿಗಳ ಪೈಕಿ ಅರ್ಧಕ್ಕಿಂತ ಹೆಚ್ಚು ಭಾಗಕ್ಕೆ ಇತರ ಗಂಡು ಪಕ್ಷಿಗಳು ಅಪ್ಪಂದಿರಾಗಿರುತ್ತವೆ, ಅಥವಾ ಎಮುಗಳು ತಳಿ ಪರಾವಲಂಬಿಕೆಯನ್ನೂ ಪ್ರದರ್ಶಿಸುವುದರಿಂದ ಅವಕ್ಕೆ ಎರಡೂ ಜನ್ಮದಾತರ ಕರ್ತೃತ್ವ ಅಥವಾ ಪಾಲನೆಯು ದೊರೆಯುವುದಿಲ್ಲ.[೨೭] ಮರಿಗಳು ಮೊಟ್ಟೆಯೊಡೆದು ಆಚೆಗೆ ಬರುವವರೆಗೂ ಕೆಲವೊಂದು ಹೆಣ್ಣು ಪಕ್ಷಿಗಳು ಗೂಡಿನಲ್ಲೇ ಉಳಿದು ಅದನ್ನು ರಕ್ಷಿಸುತ್ತವೆಯಾದರೂ, ಮತ್ತೊಂದು ಗೂಡುಕಟ್ಟುವ ಉದ್ದೇಶದಿಂದ ಬಹುತೇಕ ಹೆಣ್ಣು ಪಕ್ಷಿಗಳು ಸದರಿ ಗೂಡಿನ ಮರಿಯ ಪ್ರದೇಶವನ್ನು ಸಂಪೂರ್ಣವಾಗಿ ತೊರೆಯುತ್ತವೆ; ಒಂದು ಉತ್ತಮವಾದ ಋತುವಿನಲ್ಲಿ ಹೆಣ್ಣು ಎಮುವೊಂದು ಮೂರು ಬಾರಿ ಗೂಡನ್ನು ಕಟ್ಟಬಹುದು.[೨೦] ಕಾವು ಕೊಡುವಿಕೆಯು 56 ದಿನಗಳನ್ನು ತೆಗೆದುಕೊಳ್ಳುತ್ತದೆ, ಮತ್ತು ಮೊಟ್ಟೆಗಳು ಒಡೆದು ಆಚೆಗೆ ಬರುವುದಕ್ಕೆ ಸ್ವಲ್ಪ ಮುಂಚಿತವಾಗಿ ಗಂಡು ಪಕ್ಷಿಗಳು ಕಾವು ಕೊಡುವುದನ್ನು ನಿಲ್ಲಿಸುತ್ತವೆ.[೨೦] ಹೊಸದಾಗಿ ಮೊಟ್ಟೆಯೊಡೆದು ಹೊರಬಂದ ಮರಿಗಳು ಕ್ರಿಯಾಶೀಲವಾಗಿರುತ್ತವೆ ಮತ್ತು ಕೆಲವೇ ದಿನಗಳಲ್ಲಿ ಗೂಡನ್ನು ಬಿಟ್ಟುಹೋಗುವಷ್ಟು ಸಮರ್ಥವಾಗಿರುತ್ತವೆ. ಅವು ಸುಮಾರು ....12 centimetres (5 in)ನಷ್ಟು ಎತ್ತರವಿದ್ದು....5 kg (18 oz)ನಷ್ಟು[೨] ತೂಗುತ್ತವೆ, ಮತ್ತು ಮರೆಮಾಚಿಸುವಿಕೆಗಾಗಿ ಸ್ಪಷ್ಟವಾದ ಕಂದು ಹಾಗೂ ಕೆನೆಬಣ್ಣದ ಪಟ್ಟಿಗಳನ್ನು ಹೊಂದಿರುತ್ತವೆ. ಈ ಪಟ್ಟಿಗಳು ಮೂರು ತಿಂಗಳ ಅಥವಾ ಅದರ ನಂತರದಲ್ಲಿ ಬಣ್ಣಗುಂದುತ್ತವೆ. ಬೆಳೆಯುತ್ತಿರುವ ಮರಿಗಳೊಂದಿಗೆ ಸುಮಾರು 7 ತಿಂಗಳುಗಳವರೆಗೆ ಗಂಡು ಉಳಿದುಕೊಂಡು, ಅವುಗಳನ್ನು ರಕ್ಷಿಸುತ್ತದೆ ಮತ್ತು ಆಹಾರವನ್ನು ಹೇಗೆ ಹುಡುಕುವುದು ಎಂಬುದನ್ನು ಹೇಳಿಕೊಡುತ್ತದೆ.[೨][೨೫] ಮರಿಗಳು ಕ್ಷಿಪ್ರವಾಗಿ ಬಳೆಯುತ್ತವೆ ಮತ್ತು 5-6 ತಿಂಗಳುಗಳಲ್ಲಿ ಸಂಪೂರ್ಣವಾಗಿ ಬೆಳೆದ ಹಂತವನ್ನು ಮುಟ್ಟುತ್ತವೆ;[೨] ಅವು ತಮ್ಮ ಎರಡನೇ ಋತುವಿನಲ್ಲಿ ಮರಿಹಾಕುವುದಕ್ಕಾಗಿ ಬೇರ್ಪಡುವುದಕ್ಕೆ ಮುಂಚಿತವಾಗಿ ಆರು ತಿಂಗಳವರೆಗೆ ಅಥವಾ ಮತ್ತಷ್ಟು ಅವಧಿಯವರೆಗೆ ಅವು ತಮ್ಮ ಕುಟುಂಬ ತಂಡದೊಡನೆ ಉಳಿದುಕೊಳ್ಳಬಹುದು. ಕಾಡುಪ್ರದೇಶದಲ್ಲಿ ಎಮುಗಳು 10ರಿಂದ 20 ವರ್ಷಗಳವರೆಗೆ 0/} ಜೀವಿಸುತ್ತವೆ. ಸೆರೆಯಲ್ಲಿರುವ ಪಕ್ಷಿಗಳು ಕಾಡುಪ್ರದೇಶದಲ್ಲಿನ ಎಮುಗಳಿಗಿಂತ ಹೆಚ್ಚುಕಾಲದವರೆಗೆ ಬದುಕಬಲ್ಲವು.
ಎಮುಗಳು ಸ್ಥಳೀಯ ಆಸ್ಟ್ರೇಲಿಯನ್ನರು ಹಾಗೂ ಆರಂಭಿಕ ಐರೋಪ್ಯ ವಲಸೆಗಾರರಿಂದ ಆಹಾರದ ಒಂದು ಮೂಲವಾಗಿ ಬಳಸಲ್ಪಡುತ್ತಿದ್ದವು. ಎಮು ಪಕ್ಷಿಗಳನ್ನು ಹಿಡಿಯಲು ಮೂಲನಿವಾಸಿಗಳು ವೈವಿಧ್ಯಮಯ ತಂತ್ರಗಳನ್ನು ಬಳಸುತ್ತಿದ್ದರು. ನೀರಿನ ಹಳ್ಳಗಳಲ್ಲಿ ಅವು ನೀರುಕುಡಿಯುತ್ತಿರುವಾಗ ಅವುಗಳನ್ನು ಭರ್ಜಿಯಿಂದ ತಿವಿಯುವುದು, ನೀರಿನ ಕುಳಿಗಳಿಗೆ ವಿಷ ಬೆರೆಸುವುದು, ಬಲೆಗಳಲ್ಲಿ ಎಮುಗಳನ್ನು ಸೆರೆಹಿಡಿಯುವುದು, ಮತ್ತು ಅವುಗಳ ಊಳಿಡುವಿಕೆಯನ್ನು ಅನುಕರಿಸುವ ಮೂಲಕ ಅಥವಾ ಗರಿಗಳು ಮತ್ತು ಚಿಂದಿಗಳಿಂದ ಮಾಡಿದ ಚೆಂಡೊಂದನ್ನು ಮರವೊಂದರಿಂದ ತೂಗುಬಿಟ್ಟು ಎಮುಗಳನ್ನು ಆಕರ್ಷಿಸುವುದು ಇವೇ ಮೊದಲಾದವು ಸದರಿ ತಂತ್ರಗಳಲ್ಲಿ ಸೇರಿದ್ದವು.[೨೫] ಆಹಾರದ ಅಗತ್ಯಗಳಿಗಾಗಿ ಯುರೋಪಿಯನ್ನರು ಎಮುಗಳನ್ನು ಕೊಲ್ಲುತ್ತಿದ್ದರು. ಅಷ್ಟೇ ಅಲ್ಲ, ಅವುಗಳು ತಮ್ಮ ವ್ಯವಸಾಯ ಪ್ರದೇಶದಲ್ಲಿ ಮಧ್ಯೆ ಪ್ರವೇಶಿಸಿದಾಗ, ಅಥವಾ ಜಲಕ್ಷಾಮದ/ಬಾಯಾರಿಕೆಯಾದ ಸಮಯದಲ್ಲಿ ನೀರನ್ನು ಹುಡುಕಿಕೊಂಡು ತಮ್ಮ ವಸಾಹತು ಪ್ರದೇಶಗಳನ್ನು ಅವು ಅತಿಕ್ರಮವಾಗಿ ಪ್ರವೇಶಿಸಿದಾಗಲೂ ಅವರು ಎಮುಗಳನ್ನು ಕೊಲ್ಲುತ್ತಿದ್ದರು. 1932ರಲ್ಲಿ ಪಶ್ಚಿಮ ಆಸ್ಟ್ರೇಲಿಯಾದಲ್ಲಿ ಕಂಡುಬಂದ ಎಮು ಯುದ್ಧವು ಇದಕ್ಕೊಂದು ಪರಮೋಚ್ಚ ಉದಾಹರಣೆಯಾಗಿತ್ತು. ಈ ಅವಧಿಯಲ್ಲಿನ ಒಂದು ಸುಡುಬೇಸಿಗೆಯಲ್ಲಿ ಎಮುಗಳ ಒಂದು ಹಿಂಡು ಕ್ಯಾಂಪಿಯನ್ ಮೇಲೆ ದಾಳಿಮಾಡಿ ಪಟ್ಟಣದ ವಾಸಿಗಳಲ್ಲಿ ಗಾಬರಿಯನ್ನುಂಟುಮಾಡಿದಾಗ, ಅವುಗಳನ್ನು ಓಡಿಸುವ ಒಂದು ವಿಫಲಯತ್ನವು ತೀವ್ರವಾಗಿತ್ತು. ಜಾನ್ ಗೌಲ್ಡ್ನ ಹ್ಯಾಂಡ್ಬುಕ್ ಟು ದಿ ಬರ್ಡ್ಸ್ ಆಫ್ ಆಸ್ಟ್ರೇಲಿಯಾ ಎಂಬ ಕೃತಿಯು 1865ರಲ್ಲಿ ಮೊದಲ ಬಾರಿಗೆ ಪ್ರಕಟಗೊಂಡಿತು. ಟಾಸ್ಮೇನಿಯಾದಿಂದ ಎಮು ಪಕ್ಷಿಗಳು ಕಾಣೆಯಾಗುತ್ತಿರುವುದರ ಕುರಿತು, ಹಾಗೂ ಅಪರೂಪವಾಗುತ್ತಾ ಹೋಗುತ್ತಿರುವ ಕಾರಣದಿಂದಾಗಿ ಅವು ನಿರ್ನಾಮವಾಗಿರುವುದರ ಕುರಿತು ಆತ ಈ ಕೃತಿಯಲ್ಲಿ ವಿಷಾದಿಸುತ್ತಾನೆ. ಸಿಡ್ನಿಯ ಆಸುಪಾಸಿನಲ್ಲಿ ಎಮುಗಳು ಇನ್ನು ಮುಂದೆ ಸಾಮಾನ್ಯವಾಗಿ ಕಾಣಿಸಿಕೊಳ್ಳುವುದಿಲ್ಲ ಎಂದು ಉಲ್ಲೇಖಿಸುವ ಆತ, ಈ ಪಕ್ಷಿಜಾತಿಗೆ ಸಂರಕ್ಷಿತ ಪಕ್ಷಿ ಎಂಬ ಸ್ಥಾನಮಾನವನ್ನು ನೀಡಬೇಕು ಎಂದು ಪ್ರಸ್ತಾವಿಸುತ್ತಾನೆ.[೭] ಕಾಡುಪ್ರದೇಶದ ಎಮುಗಳು 1999ರ ಎನ್ವಿರಾನ್ಮೆಂಟ್ ಪ್ರೊಟೆಕ್ಷನ್ ಅಂಡ್ ಬಯೋಡೈವರ್ಸಿಟಿ ಕನ್ಸರ್ವೇಶನ್ ಆಕ್ಟ್ ಅಡಿಯಲ್ಲಿ ಆಸ್ಟ್ರೇಲಿಯಾದಲ್ಲಿ ಔಪಚಾರಿಕವಾಗಿ ಸಂರಕ್ಷಿಸಲ್ಪಟ್ಟಿವೆ. IUCN ಸಂಸ್ಥೆಯು ಅವುಗಳ ಸ್ಥಾನಮಾನವನ್ನು ಕನಿಷ್ಟ ಕಾಳಜಿಯ ವ್ಯಾಪ್ತಿಯಲ್ಲಿರುವಂತೆ ಗುರುತಿಸಿ ಶ್ರೇಯಾಂಕವನ್ನು ನೀಡಿದೆ.[೧] ಅವುಗಳ ಕಂಡುಬರುವಿಕೆಯ ಶ್ರೇಣಿಯು ...ರಿಂದ...ರವರೆಗೆ1,000,000 to 10,000,000 km2 (390,000–3,860,000 sq mi) ಇದೆ, ಮತ್ತು 1992ರ ಒಂದು ಅಂದಾಜಿನ ಪ್ರಕಾರ ಈ ಸಂಖ್ಯೆಯು 630,000 ಮತ್ತು 730,000ದ ನಡುವೆ ಇತ್ತು.[೨೮] ಆಸ್ಟ್ರೇಲಿಯಾದ ಪ್ರಧಾನ ಭೂಭಾಗದಲ್ಲಿನ ಎಮುಗಳ ಸಂಖ್ಯೆಯು ಐರೋಪ್ಯ ವಸಾಹತುಗಳಿಗೆ[೯] ಮುಂಚಿತವಾಗಿದ್ದುದಕ್ಕಿಂತ ಈಗ ಹೆಚ್ಚಿನ ಮಟ್ಟದಲ್ಲಿದೆ ಎಂದು ಭಾವಿಸಲಾಗುತ್ತಿದೆಯಾದರೂ, ಕೆಲವೊಂದು ಕಾಡುಪ್ರದೇಶದ ಎಮು ಪಕ್ಷಿಗಳ ಸಂಖ್ಯೆಗಳು ಚಿಕ್ಕ ಸಂಖ್ಯೆಯ ಗಾತ್ರದ ಕಾರಣದಿಂದಾಗಿ ಸ್ಥಳೀಯವಾಗಿ ಅಳಿವಿನ ಅಂಚನ್ನು ಮುಟ್ಟಿವೆ. ಎಮುಗಳ ಈ ಸಣ್ಣ ಸಂಖ್ಯೆಗಳಿಗೆ ಒದಗಿಬಂದಿರುವ ಅಪಾಯದ ಸೂಚನೆಗಳಲ್ಲಿ, ಆವಾಸಸ್ಥಾನದ ಪ್ರದೇಶಗಳ ತೆರವುಗೊಳಿಸುವಿಕೆ ಮತ್ತು ಛಿದ್ರೀಕರಣ; ಉದ್ದೇಶಪೂರ್ವಕವಾಗಿ ಕಡಿದುಹಾಕುವಿಕೆ; ವಾಹನಗಳೊಂದಿಗಿನ ಅಪ್ಪಳಿಸುವಿಕೆಗಳು; ಕಾಡಿನ ಮತ್ತು ಸಾಕಿದ ನಾಯಿಗಳು, ಗುಳ್ಳೆನರಿಗಳು, ಮತ್ತು ಕಾಡುಹಂದಿಗಳಿಂದ ಸಣ್ಣ ಮರಿಗಳು ಹಾಗೂ ಮೊಟ್ಟೆಗಳು ತಿನ್ನಲ್ಪಡುವುದು ಇವೇ ಮೊದಲಾದವು ಸೇರಿವೆ. ನ್ಯೂ ಸೌತ್ ವೇಲ್ಸ್ನ ಉತ್ತರ ತೀರದ ಜೈವಿಕ ವಲಯ ಮತ್ತು ಪೋರ್ಟ್ ಸ್ಟೀಫನ್ಸ್ ಪ್ರದೇಶಗಳ ಪ್ರತ್ಯೇಕಿಸಲ್ಪಟ್ಟ ಅಥವಾ ಅಪೂರ್ವವಾದ ಎಮುಗಳ ಸಮೂಹವನ್ನು ಅಪಾಯದಂಚಿನಲ್ಲಿರುವ ಪ್ರಾಣಿಗಳೆಂದು ನ್ಯೂ ಸೌತ್ ವೇಲ್ಸ್ ಸರ್ಕಾರವು ಪಟ್ಟಿಮಾಡಿದೆ.[೨೯]
ಎಮುಗಳು ಕಾಣಿಸಿಕೊಂಡಿದ್ದ ಪ್ರದೇಶದಲ್ಲಿನ ಮೂಲನಿವಾಸಿಗಳಿಗೆ ಅವು ಮಾಂಸದ ಒಂದು ಪ್ರಮುಖ ಮೂಲವಾಗಿದ್ದವು. ಎಮು ಪಕ್ಷಿಯ ಕೊಬ್ಬಿನಂಶವನ್ನು ಸಾಂಪ್ರದಾಯಿಕ ಔಷಧಿಯಾಗಿ ಬಳಸಲಾಗುತ್ತಿತ್ತು, ಮತ್ತು ಚೆರ್ಮದ ಮೇಲೆ ಅದನ್ನು ಲೇಪಿಸಲಾಗುತ್ತಿತ್ತು. ಇದನ್ನು ಒಂದು ಅಮೂಲ್ಯವಾದ ಘರ್ಷಣಾಹ್ರಾಸಕಾರಕದ (ಲ್ಯೂಬ್ರಿಕಂಟ್) ರೂಪದಲ್ಲಿಯೂ ಬಳಸಲಾಗುತ್ತಿತ್ತು. ಇದನ್ನು ಕಾವಿಮಣ್ಣಿನ ಜೊತೆಯಲ್ಲಿ ಬೆರೆಸಿ, ಅದರಿಂದ ಔಪಚಾರಿಕವಾದ ದೇಹಾಲಂಕರಣಕ್ಕಾಗಿ ಬಳಸುವ ಸಾಂಪ್ರದಾಯಿಕ ಬಣ್ಣವನ್ನು ಹಾಗೂ ಮರದ ಸಾಧನಗಳಿಗೆ ಮತ್ತು ಕೂಲಮನ್ ಎಂದು ಕರೆಯಲಾಗುವ ಪಾತ್ರೆಗಳಿಗೆ ಬೇಕಾಗುವ ತೈಲದ ಲೇಪವನ್ನು ತಯಾರಿಸಲಾಗುತ್ತಿತ್ತು.[೩೦] ಎಮುವನ್ನು ಹೇಗೆ ಬೇಯಿಸಲಾಗುತ್ತಿತ್ತು ಎಂಬುದರ ಕುರಿತಾದ ಒಂದು ಉದಾಹರಣೆಯು ಮಧ್ಯ ಆಸ್ಟ್ರೇಲಿಯಾದ ಅರೆಂಟೆ ಜನಾಂಗದವರಿಂದ ತಿಳಿದುಬಂದಿದ್ದು, ಅವರು ಇದನ್ನು ಕೆರೆ ಅನ್ಕೆರೆ ಎಂದು ಕರೆಯುತ್ತಾರೆ:
"Emus are around all the time, in green times and dry times. You pluck the feathers out first, then pull out the crop from the stomach, and put in the feathers you've pulled out, and then singe it on the fire. You wrap the milk guts that you've pulled out into something [such as] gum leaves and cook them. When you've got the fat off, you cut the meat up and cook it on fire made from river red gum wood."[೩೧]
ವಾಣಿಜ್ಯ ಸ್ವರೂಪದಲ್ಲಿನ ಎಮು ಸಾಕಣೆಯು ಪಶ್ಚಿಮ ಆಸ್ಟ್ರೇಲಿಯಾದಲ್ಲಿ 1987ರಲ್ಲಿ ಪ್ರಾರಂಭವಾಯಿತು ಮತ್ತು 1990ರಲ್ಲಿ ಅವುಗಳ ವಧಿಸುವಿಕೆಯು ಮೊದಲು ಸಂಭವಿಸಿತು.[೩೨] ಆಸ್ಟ್ರೇಲಿಯಾದಲ್ಲಿ, ಹಿಡಿದಿಡಲ್ಪಟ್ಟಿರುವ ಸ್ಥಿತಿಯಲ್ಲಿ ಸಂತಾನಾಭಿವೃದ್ಧಿ ಮಾಡಲಾದ ಪ್ರಾಣಿಗಳನ್ನು ವಾಣಿಜ್ಯ ಸ್ವರೂಪದ ಉದ್ಯಮವು ಆಧರಿಸಿದೆ ಮತ್ತು ಟಾಸ್ಮೇನಿಯಾವನ್ನು ಹೊರತುಪಡಿಸಿದ ಎಲ್ಲಾ ರಾಜ್ಯಗಳಲ್ಲೂ ಕಾಡುಪ್ರದೇಶದ ಎಮುಗಳನ್ನು ಸಂರಕ್ಷಿಸಲು ಪರವಾನಗಿಯನ್ನು ಹೊಂದುವುದು ಅತ್ಯಗತ್ಯವಾಗಿದೆ. ಆಸ್ಟ್ರೇಲಿಯಾದ ಆಚೆಗೆ, ಉತ್ತರ ಅಮೆರಿಕಾದಲ್ಲಿ ಒಂದು ಬೃಹತ್ ಪ್ರಮಾಣದಲ್ಲಿ ಎಮುಗಳನ್ನು ಸಾಕಣೆ ಮಾಡಲಾಗುತ್ತಿದ್ದು, US[೩೩] ಪೆರು, ಮತ್ತು ಚೀನಾದಲ್ಲಿ ಸುಮಾರು 1 ದಶಲಕ್ಷ ಪಕ್ಷಿಗಳನ್ನು ಸಾಕಲಾಗುತ್ತಿದ್ದರೆ, ಇನ್ನಿತರ ಕೆಲವು ದೇಶಗಳಲ್ಲಿ ಕಡಿಮೆ ಪ್ರಮಾಣದಲ್ಲಿ ಸಾಕಣೆ ಮಾಡಲಾಗುತ್ತಿದೆ. ಹಿಡಿದಿಡಲ್ಪಟ್ಟ ಸ್ಥಿತಿಯಲ್ಲಿ ಎಮುಗಳು ಚೆನ್ನಾಗಿ ಸಂತಾನಾಭಿವೃದ್ಧಿಯನ್ನು ಮಾಡುತ್ತವೆ, ಮತ್ತು ಜಡತೆಯ ಕಾರಣದಿಂದಾಗಿ ಉದ್ಭವಿಸುವ ಅವುಗಳ ಕಾಲಿನ ಹಾಗೂ ಜೀರ್ಣಾಂಗ ವ್ಯೂಹದ ಸಮಸ್ಯೆಗಳನ್ನು ತಪ್ಪಿಸುವ ಸಲುವಾಗಿ ಅವುಗಳನ್ನು ಬೃಹತ್ ಗಾತ್ರದ ಮುಕ್ತ ದೊಡ್ಡಿಗಳಲ್ಲಿ ಇರಿಸಲಾಗುತ್ತದೆ. ಕಾಳುಗಳನ್ನು ನೀಡುವ ಮೂಲಕ ಮತ್ತು ಕೊರತೆಯನ್ನು ಪೂರೈಸಲು ಮೇಯಿಸುವ ಮೂಲಕ ಅವುಗಳಿಗೆ ವಿಶಿಷ್ಟವಾದ ರೀತಿಯಲ್ಲಿ ಪೋಷಣೆ ನೀಡಲಾಗುತ್ತದೆ, ಮತ್ತು ಅವುಗಳಿಗೆ 50–70 ವಾರಗಳಷ್ಟು ವಯಸ್ಸಾದ ನಂತರ ಅವುಗಳನ್ನು ವಧಿಸಲಾಗುತ್ತದೆ. ಅವು ದಿನಕ್ಕೆರಡು ಬಾರಿ ತಿನ್ನುತ್ತವೆ ಮತ್ತು ಪ್ರತಿ ಭೋಜನದಲ್ಲೂ ...2.25 kilograms (5 lb)ನಷ್ಟು ಎಲೆಗಳನ್ನು ಅವು ಬಯಸುತ್ತವೆ. ಎಮುಗಳನ್ನು ಅವುಗಳ ಮಾಂಸ, ಚರ್ಮ, ಮತ್ತು ತೈಲಕ್ಕಾಗಿ ಪ್ರಮುಖವಾಗಿ ಸಾಕಲಾಗುತ್ತದೆ. ಎಮು ಮಾಂಸವು ಒಂದು ಕಡಿಮೆ-ಕೊಬ್ಬಿನಂಶವಿರುವ ಮಾಂಸವಾಗಿದೆ (ಇದರಲ್ಲಿ 1.5%ಗಿಂತ ಕಡಿಮೆ ಕೊಬ್ಬಿನಂಶವಿದೆ), ಮತ್ತು ಅದರಲ್ಲಿನ ಕೊಲೆಸ್ಟೆರಾಲ್ ಅಂಶವು ತಲಾ 100 ಗ್ರಾಂ ಮಾಂಸದಲ್ಲಿ 85 ಮಿಗ್ರಾಂನಷ್ಟಿರುವುದರಿಂದ ಕೊಬ್ಬಿಲ್ಲದ ಇತರ ಮಾಂಸಗಳೊಂದಿಗೆ ಅದು ಹೋಲಿಕೆಗೆ ಅರ್ಹವಾಗಿದೆ. ಇತರ ಸಾಕುಕೋಳಿ ಜಾತಿಗಳ ರೀತಿಯಲ್ಲಿ, ಬಳಕೆಗೆ ಯೋಗ್ಯವಾದ ಭಾಗಗಳ ಪೈಕಿಯ ಬಹುಭಾಗವೆಂದರೆ (ತೊಡೆ ಮತ್ತು ಪೊರೆಯ ಅಥವಾ ಕೆಳಕಾಲಿನ ಭಾಗದ ದೊಡ್ಡಗಾತ್ರದ ಸ್ನಾಯುಗಳಿಂದ ಮಾಂಸದ ಉತ್ತಮ ಭಾಗಗಳು ದೊರೆಯುತ್ತವೆ), ಗಾಢವಾದ ಮಾಂಸವೆನ್ನಬಹುದು; ಅಡುಗೆಯ ಉದ್ದೇಶಗಳಿಗಾಗಿ ಬಳಸುವ ಎಮುವಿನ ಮಾಂಸವನ್ನು USDAಯು ಕೆಂಪಿ ಮಾಂಸ ಎಂದು ಪರಿಗಣಿಸಿದೆ. ಏಕೆಂದರೆ ಇದರ ಕೆಂಪು ಬಣ್ಣ ಹಾಗೂ pH ಮೌಲ್ಯವು ದನದ ಮಾಂಸವನ್ನು [೩೩][೩೪] ಬಹುಮಟ್ಟಿಗೆ ಹೋಲುತ್ತದೆಯಾದರೂ, ಪರಿಶೀಲನಾ ಉದ್ದೇಶಗಳಿಗಾಗಿ ಇದನ್ನು ಸಾಕುಕೋಳಿ ಎಂದೇ ಪರಿಗಣಿಸಲಾಗಿದೆ. ಪ್ರಸಾಧನ ವಸ್ತುಗಳು, ಆಹಾರಕ್ರಮದ ಪೂರಕವಸ್ತುಗಳು, ಮತ್ತು ಚಿಕಿತ್ಸಕ ಉತ್ಪನ್ನಗಳಲ್ಲಿ ಬಳಸಲ್ಪಡುವ ತೈಲವನ್ನು ಉತ್ಪಾದಿಸಲು ಎಮುವಿನ ಕೊಬ್ಬು ಬಳಕೆಯಾಗುತ್ತದೆ. ಈ ತೈಲವು ಉರಿಯೂತ-ನಿರೋಧಕ ಗುಣಲಕ್ಷಣಗಳನ್ನು[೩೫] ಹೊಂದಿದೆ ಎಂಬುದಕ್ಕೆ ಕೆಲವೊಂದು ಸಾಕ್ಷ್ಯವು ದೊರೆತಿದೆ. ಆದಾಗ್ಯೂ, USನ ಫುಡ್ ಅಂಡ್ ಡ್ರಗ್ ಅಡ್ಮಿನಿಸ್ಟ್ರೇಷನ್ ಸಂಸ್ಥೆಯು ಅಪ್ಪಟ ಎಮು ತೈಲೋತ್ಪನ್ನವನ್ನು ಒಂದು ಅನುಮತಿಸದ ಔಷಧವಾಗಿ ಪರಿಗಣಿಸುತ್ತದೆ. ಚರ್ಮದಲ್ಲಿನ ಗರಿಯ ಕಿರುಚೀಲಗಳ ಸುತ್ತಲಿನ ಒಂದು ಉಬ್ಬಿದ ಪ್ರದೇಶದ ಕಾರಣದಿಂದಾಗಿ, ಎಮು ಚರ್ಮವು ಒಂದು ವಿಶಿಷ್ಟವಾದ ಶೈಲಿಯ ಮೇಲ್ಮೈಯನ್ನು ಹೊಂದಿದೆ; ಆದ್ದರಿಂದ ಸಣ್ಣ ತೊಗಲಿನ ಚೀಲಗಳು ಹಾಗೂ ಬೂಟುಗಳಂಥ ಸಣ್ಣ ವಸ್ತುಗಳ ತಯಾರಿಕೆಯಲ್ಲಿ ಈ ಚರ್ಮವನ್ನು ಇತರ ಚರ್ಮಗಳೊಂದಿಗೆ ಹಲವು ಬಾರಿ ಸಂಯೋಜಿಸಲಾಗುವುದು. ಎಮುವಿನ ಗರಿಗಳು ಹಾಗೂ ಮೊಟ್ಟೆಗಳನ್ನು ಅಲಂಕಾರಿಕ ಕಲೆಗಳು ಮತ್ತು ಕರಕೌಶಲಗಳಲ್ಲಿ ಬಳಸಲಾಗುವುದು.
ಆಸ್ಟ್ರೇಲಿಯಾದಲ್ಲಿ ಎಮು ದಾಳಿಗಳು ಅಪರೂಪವಾಗಿವೆಯಾದರೂ ಅವು ಸಂಭವಿಸಿವೆ. ದಾಳಿಗೊಳಗಾದಾಗ, ಎಮು ಪಕ್ಷಿಯು ಒಂದು ಅಂಕುಡೊಂಕಾದ ಶೈಲಿಯಲ್ಲಿ ಚಲಿಸುತ್ತದೆ. ಬೆಣೆ-ಬಾಲದ ಹದ್ದಿನ ದಾಳಿಯಿಂದ ರಕ್ಷಿಸಿಕೊಳ್ಳಲು ಅದು ಹೀಗೆ ಮಾಡುತ್ತದೆ, ಅಥವಾ ಸನಿಹದ-ವ್ಯಾಪ್ತಿಯಲ್ಲಿ ಒದೆತದ ಶೈಲಿಯನ್ನು ಬಳಸುತ್ತದೆ.[೩೬] 1932ರಲ್ಲಿ, ಎಮು ಯುದ್ಧ ಎಂದು ಕರೆಯಲಾದ ಸನ್ನಿವೇಶವೊಂದರಲ್ಲಿ ಅವುಗಳನ್ನು ರವಾನಿಸಲು ಸೇನೆಯ ವತಿಯಿಂದ ಆದೇಶ ಬರುವುದರೊಂದಿಗೆ, ಅನೇಕ ಎಮುಗಳು ಪಶ್ಚಿಮ ಆಸ್ಟ್ರೇಲಿಯಾದಲ್ಲಿನ ಪಶುಪಾಲನಾ ಕೇಂದ್ರದ ವಲಯದೊಳಗೆ ಸೇರಿಕೊಂಡವು. ಮಾನವರ ಮೇಲೆ ಎಮುಗಳು ದಾಳಿಮಾಡುತ್ತಿದ್ದವು ಎಂಬುದಕ್ಕೆ ಇವು ಎರಡು ದಾಖಲಿಸಲ್ಪಟ್ಟ ನಿದರ್ಶನಗಳಾಗಿವೆ.[೩೭][೩೮]
ಆಸ್ಟ್ರೇಲಿಯಾದ ಮೂಲನಿವಾಸಿ ಪುರಾಣದಲ್ಲಿ ಎಮುವಿಗೆ ಒಂದು ಪ್ರಮುಖವಾದ ಸ್ಥಾನ ದೊರೆತಿದೆ. NSWನಲ್ಲಿನ ಯುವಾಲ್ರಾಯ್ ಮತ್ತು ಇತರ ಸಮೂಹಗಳ ಒಂದು ಸೃಷ್ಟಿಯ ಮಿಥ್ಯಾಕಲ್ಪನೆಯು ಇದರಲ್ಲಿ ಸೇರಿಕೊಂಡಿದ್ದು, ಎಮುವಿನ ಮೊಟ್ಟೆಯೊಂದನ್ನು ಆಕಾಶಕ್ಕೆ ಎಸೆಯುವ ಮೂಲಕ ಸೂರ್ಯನ ಸೃಷ್ಟಿಯಾಯಿತು ಎಂಬ ಅಭಿಪ್ರಾಯವು ಇದರಲ್ಲಿ ಸೇರಿದೆ; ಹಲವಾರು ಮೂಲನಿವಾಸಿಗಳ ಸಮೂಹದಾದ್ಯಂತ ಹೇಳಲಾಗುವ ಕಾರ್ಯಕಾರಣವಾದದ ಅಸಂಖ್ಯಾತ ಕಥೆಗಳಲ್ಲಿ ಎಮು ಪಕ್ಷಿಯು ಕಾಣಿಸಿಕೊಳ್ಳುತ್ತದೆ.[೩೯] ಮಧ್ಯ ಆಸ್ಟ್ರೇಲಿಯಾದ ಕುರ್ಡೈಚಾ ಮನುಷ್ಯನು ತನ್ನ ಪಾದದ ಗುರುತುಗಳನ್ನು ಮರೆಮಾಡಲು ಎಮುವಿನ ಗರಿಗಳಿಂದ ಮಾಡಲಾದ ಪಾದರಕ್ಷೆಗಳನ್ನು ಧರಿಸುತ್ತಿದ್ದ ಎಂದು ಹೇಳಲಾಗುತ್ತದೆ. ಆಸ್ಟ್ರೇಲಿಯಾದಾದ್ಯಂತವಿರುವ ಅನೇಕ ಮೂಲನಿವಾಸಿ ಭಾಷೆ ಸಮೂಹಗಳು ಸಂಪ್ರದಾಯವೊಂದನ್ನು[೪೦] ಹೊಂದಿದ್ದು, ಕ್ಷೀರಪಥದಲ್ಲಿನ ಕಡುಧೂಳಿನ ಪಥಗಳು ಒಂದು ದೈತ್ಯ ಎಮುವನ್ನು ಪ್ರತಿನಿಧಿಸುತ್ತವೆ ಎಂಬುದು ಅದರಲ್ಲಿನ ನಂಬಿಕೆಯಾಗಿದೆ. ಎಮು ಪಕ್ಷಿಯು ಜನಪ್ರಿಯವಾದ ರೀತಿಯಲ್ಲಿ ಆದರೆ ಅನಧಿಕೃತವಾಗಿ ಒಂದು ಪ್ರಾಣಿಯ ಲಾಂಛನವಾಗಿ, ಅಂದರೆ, ಆಸ್ಟ್ರೇಲಿಯಾದ ರಾಷ್ಟ್ರೀಯ ಪಕ್ಷಿಯಾಗಿ ಪರಿಗಣಿಸಲ್ಪಟ್ಟಿದೆ.[೪೧] ಆಸ್ಟ್ರೇಲಿಯಾದ ಸೇನಾಪಡೆಗಳ ಮೇಲಂಗಿಯ ಮೇಲಿನ ಡಾಲಿನ ಒಂದು ಧಾರಕನಾಗಿ ಕೆಂಪು ಕಾಂಗರೂನೊಂದಿಗೆ ಇದು ಕಾಣಿಸಿಕೊಳ್ಳುತ್ತದೆ ಮತ್ತು ಸೇನಾಪಡೆಗಳ ಒಂದು ಭಾಗವಾಗಿಯೂ ಇದು ಆಸ್ಟ್ರೇಲಿಯಾದ 50 ಸೆಂಟ್ ನಾಣ್ಯದ ಮೇಲೂ ಕಾಣಿಸಿಕೊಳ್ಳುತ್ತದೆ. 1888ರಿಂದ ಬಂದ ಒಕ್ಕೂಟ-ಪೂರ್ವ ನ್ಯೂ ಸೌತ್ ವೇಲ್ಸ್ನ 100ನೇ ವಾರ್ಷಿಕೋತ್ಸವದ ಒಂದು ಸಂಚಿಕೆಯೂ ಸೇರಿದಂತೆ, ಆಸ್ಟ್ರೇಲಿಯಾದ ಹಲವಾರು ಅಂಚೆಯ ಚೀಟಿಗಳ ಮೇಲೂ ಎಮು ಕಾಣಿಸಿಕೊಂಡಿದೆ. 2 ಪೆನ್ನಿಗಳ ಮೌಲ್ಯದ ಒಂದು ನೀಲಿ ಬಣ್ಣದ ಎಮು ಅಂಚೆಚೀಟಿ, 1986ರಲ್ಲಿ ಬಿಡುಗಡೆಯಾದ 36 ಸೆಂಟ್ ಮೌಲ್ಯದ ಒಂದು ಅಂಚೆಚೀಟಿ, ಮತ್ತು 1994ರಲ್ಲಿ ಬಿಡುಗಡೆಯಾದ 1.35 $ ಮೌಲ್ಯದ ಒಂದು ಅಂಚೆಚೀಟಿ ಈ ಶ್ರೇಣಿಯಲ್ಲಿ ಸೇರಿವೆ. ಆಸ್ಟ್ರೇಲಿಯಾದ ಲಘು ಅಶ್ವದಳದ ಟೋಪಿಗಳು ಎಮುವಿನ ಗರಿಯ ಒಂದು ತುರಾಯಿಯಿಂದ ಭರ್ಜರಿಯಾಗಿ ಅಲಂಕರಿಸಲ್ಪಟ್ಟಿವೆ. ಆಸ್ಟ್ರೇಲಿಯಾದಲ್ಲಿ ಎಮುವಿನ ಹೆಸರನ್ನು ಇಟ್ಟುಕೊಂಡಿರುವ, ಸರ್ಕಾರಿ ಗೆಜೆಟ್ಟಿನಲ್ಲಿ ಪ್ರಕಟಿಸಿದ ಸುಮಾರು 600 ಸ್ಥಳಗಳಿದ್ದು, ಅದರಲ್ಲಿ ಪರ್ವತಗಳು, ಸರೋವರಗಳು, ಉಪನದಿಗಳು, ಮತ್ತು ಪಟ್ಟಣಗಳು ಸೇರಿಕೊಂಡಿವೆ.[೪೨] 19ನೇ ಮತ್ತು 20ನೇ ಶತಮಾನಗಳ ಅವಧಿಯಲ್ಲಿ, ಆಸ್ಟ್ರೇಲಿಯಾದ ಅನೇಕ ಕಂಪನಿಗಳು ಮತ್ತು ಗೃಹಬಳಕೆಯ ಉತ್ಪನ್ನಗಳು ಎಮು ಪಕ್ಷಿಯ ಹೆಸರನ್ನು ಇಟ್ಟುಕೊಂಡಿದ್ದವು; ಉದಾಹರಣೆಗೆ, ಪಶ್ಚಿಮ ಆಸ್ಟ್ರೇಲಿಯಾದಲ್ಲಿ ಎಮು ಹಣೆಪಟ್ಟಿಯ ಬಿಯರ್ ಪಾನೀಯವು 20ನೇ ಶತಮಾನದ ಆರಂಭದಿಂದಲೂ ತಯಾರಾಗುತ್ತಾ ಬಂದಿದೆ. ಇಲ್ಲಿನ ಸ್ವಾನ್ ಬ್ರೂಯರಿಯು ಎಮು ಹಣೆಪಟ್ಟಿಯ ಬಿಯರ್ಗಳ ಒಂದು ಶ್ರೇಣಿಯನ್ನು ಉತ್ಪಾದಿಸಿಕೊಂಡು ಬರುತ್ತಿದೆ. ಎಮು - ಆಸ್ಟ್ರಲ್ ಆರ್ನಿತಾಲಜಿ ಎಂಬುದು ರಾಯಲ್ ಆಸ್ಟ್ರೇಲೇಷ್ಯನ್ ಆರ್ನಿತಾಲಜಿಸ್ಟ್ಸ್ ಯೂನಿಯನ್ನ ಸಮಾನಸ್ಕಂದರಿಂದ ಅವಲೋಕಿಸಲ್ಪಟ್ಟ ಒಂದು ತ್ರೈಮಾಸಿಕ ಪ್ರಕಟಣೆಯಾಗಿದ್ದು, ಇದು ಬರ್ಡ್ಸ್ ಆಸ್ಟ್ರೇಲಿಯಾ ಎಂದೂ ಹೆಸರಾಗಿದೆ. ಎಮು ಪಕ್ಷಿ ಮತ್ತು ಕಾಂಗರೂಗಳು ಜೊತೆಯಾಗಿ, ದಕ್ಷಿಣ ಆಸ್ಟ್ರೇಲಿಯಾದಲ್ಲಿನ ವೈಯಾಲ್ಲಾದ ಹಳ್ಳಿಗಾಡಿನ-ಮೂಲಕ ನಡೆಸುವ ಹಿಮದ ಹಲಗೆಹಾಸು ತಂಡದ ಭಾಗ್ಯದಾಯಕ ಪ್ರಾಣಿಗಳಾಗಿ ಬಿಂಬಿಸಲ್ಪಟ್ಟಿವೆ.
_-head.jpg)
_Battersea_Park_Children%27s_Zoo.jpg)
_-head.jpg)
|accessdate= (help) |accessdate=, |year= (help) ಎಮು (pronounced /ˈiːmjuː/) ಅಥವಾ ಡ್ರೊಮೈಯಸ್ ನೊವೇಹೊಲ್ಯಾಂಡಿಯೇ ಎಂಬ ಶಾಸ್ತ್ರೀಯ ಹೆಸರಿನಿಂದ ಕರೆಯಲ್ಪಡುವ ಪಕ್ಷಿಯು ಆಸ್ಟ್ರೇಲಿಯಾ ಮೂಲದ ಒಂದು ಅತ್ಯಂತ ದೊಡ್ಡ ಪಕ್ಷಿಯಾಗಿದೆ ಮತ್ತು ಡ್ರೊಮೈಯಸ್ ಕುಲಕ್ಕೆ ಸೇರಿರುವ ಏಕೈಕ ಉಪಲಬ್ಧ ಸದಸ್ಯನಾಗಿದೆ. ಎತ್ತರದ ಆಧಾರದಲ್ಲಿ ಹೇಳುವುದಾದರೆ, ಇದು ವಿಶ್ವದಲ್ಲಿನ ಎರಡನೇ-ಅತಿದೊಡ್ಡ ಉಪಲಬ್ಧ ಪಕ್ಷಿಯಾಗಿದ್ದು, ತನ್ನ ಹಾರಲಾಗದ ಸಂಬಂಧಿಯಾದ ಉಷ್ಟ್ರಪಕ್ಷಿಯ ನಂತರದ ಸ್ಥಾನವನ್ನು ಆಕ್ರಮಿಸಿಕೊಂಡಿದೆ. ಮೃದುವಾದ-ಗರಿಯನ್ನು ಹೊಂದಿರುವ, ಕಂದು ಬಣ್ಣದ ಈ ಹಾರಲಾರದ ಪಕ್ಷಿಯು .....2 metres (6.6 ft)ನಷ್ಟು ಎತ್ತರದವರೆಗೆ ಬೆಳೆಯುತ್ತದೆ. ಎಮು ಪಕ್ಷಿಯು ಹೆಚ್ಚು ಜನಸಾಂದ್ರತೆಯಿರುವ ಪ್ರದೇಶಗಳು, ದಟ್ಟ ಕಾಡು, ಮತ್ತು ಬಂಜರು ಅಥವಾ ಶುಷ್ಕ ಪ್ರದೇಶಗಳಿಂದ ದೂರವಾಗಿರುತ್ತದೆಯಾದರೂ, ಆಸ್ಟ್ರೇಲಿಯಾದ ಬಹುತೇಕ ಪ್ರಧಾನ ಭೂಭಾಗದಲ್ಲಿ ಇದು ಸಾಮಾನ್ಯವಾಗಿ ಕಾಣಿಸಿಕೊಳ್ಳುತ್ತದೆ. ಎಮು ಪಕ್ಷಿಗಳು ಹೆಚ್ಚೆಚ್ಚು ದೂರವನ್ನು ಅತೀವವಾದ ವೇಗದಲ್ಲಿ, ಒಪ್ಪವಾಗಿ ಬಳಕೆಮಾಡಿಕೊಳ್ಳುವ ಕುಕ್ಕುಲೋಟದಲ್ಲಿ ಕ್ರಮಿಸಬಲ್ಲವು ಮತ್ತು, ಒಂದು ವೇಳೆ ಅವಶ್ಯಕತೆ ಕಂಡುಬಂದಲ್ಲಿ, ಏಕಕಾಲಕ್ಕೆ ಗಂಟೆಗೆ 50 ಕಿಮೀಗಳಷ್ಟು (ಗಂಟೆಗೆ 31 ಮೈಲಿಗಳು) ವೇಗದಲ್ಲಿ ನಿಗದಿತ ದೂರವನ್ನು ಪೂರ್ಣವೇಗದಲ್ಲಿ ಓಡಬಲ್ಲವು. ಸಮಯಸಾಧಕತನದ ರೀತಿಯಲ್ಲಿ ಅಲೆಮಾರಿ ಸ್ವಭಾವವನ್ನು ಹೊಂದಿರುವ ಅವು, ಆಹಾರವನ್ನು ಹುಡುಕಿಕೊಂಡು ಬಹುದೂರದ ಪ್ರದೇಶಗಳವರೆಗೆ ಸಾಗಬಹುದು; ವೈವಿಧ್ಯಮಯ ಸಸ್ಯಗಳು ಹಾಗೂ ಕೀಟಗಳನ್ನು ಅವು ತಿಂದುಕೊಂಡು ಇರಬಲ್ಲವು. ಟಾಸ್ಮೇನಿಯಾದಲ್ಲಿ ವಾಸವಾಗಿದ್ದ ಎಮು ಉಪಜಾತಿಯು 1788ರಲ್ಲಿ ಆಸ್ಟ್ರೇಲಿಯಾದ ಐರೋಪ್ಯ ವಸಾಹತು ನೆಲೆಗೊಂಡ ನಂತರ ನಿರ್ನಾಮವಾದವು; ಮತ್ತು ಪ್ರಧಾನ ಭೂಭಾಗದ ಉಪಜಾತಿಯ ಹರಡಿಕೆಯು ಮಾನವರ ಚಟುವಟಿಕೆಗಳಿಂದ ಪ್ರಭಾವಕ್ಕೆ ಒಳಗಾಗುತ್ತಾ ಬಂದಿದೆ. ಹಿಂದೊಮ್ಮೆ ಪೂರ್ವ ತೀರದಲ್ಲಿ ಸಾಮಾನ್ಯವಾಗಿ ಕಂಡುಬರುತ್ತಿದ್ದ ಎಮು ಪಕ್ಷಿಗಳು ಈಗ ಅಪರೂಪವಾಗಿವೆ; ಅದಕ್ಕೆ ತದ್ವಿರುದ್ಧವಾಗಿ, ಆಸ್ಟ್ರೇಲಿಯಾ ಖಂಡದ ಒಳಭಾಗದಲ್ಲಿನ ಕೃಷಿಯ ಬೆಳವಣಿಗೆ ಮತ್ತು ಬೇಸಾಯದ ಪ್ರಾಣಿಗಳಿಗಾಗಿ ಮಾಡಲಾಗುತ್ತಿರುವ ನೀರಿನ ವ್ಯವಸ್ಥೆಯಿಂದಾಗಿ ಬಂಜರು ಪ್ರದೇಶ ಅಥವಾ ಶುಷ್ಕ ಪ್ರದೇಶಗಳಲ್ಲಿ ಎಮುವಿನ ಶ್ರೇಣಿಯು ಹೆಚ್ಚಾಗಲು ಕಾರಣವಾಗಿದೆ. ಎಮುಗಳನ್ನು ಅವುಗಳ ಮಾಂಸ, ತೈಲ, ಮತ್ತು ಚರ್ಮಕ್ಕಾಗಿ ಸಾಕಣೆ ಮಾಡಲಾಗುತ್ತದೆ.
အီးမျူးခေါ် ငှက်ကုလားအုပ်ပုမျိုးမှာ ဩစတြေလျ တိုက် ပင်ရင်းဇာတိဖြစ်သည်။ ငှက်ကုလားအုပ်မျိုးကဲ့သို့ မြေပြန့် လွင်ပြင်များတွင်သာ ကျက်စားလေ့ရှိသည်။ ဤငှက်မျိုး၏ ငှက်မွှေးငှက်တောင်သည် အခြားငှက်မွှေး ငှက်တောင်များကဲ့သို့ အဆင်းအရောင် တောက်ပြောင်ခြင်း မရှိပေ။ ငှက်ကုလားအုပ်ကလွဲလျှင် ဤငှက်မှာ အထွား အကျိုင်း ငှက်မျိုးဖြစ်လေသည်။ အရပ် ၅ ပေခန့်မြင့်၍ ကိုယ်လုံးကိုယ်ထည်မှာ ငှက်ကုလား အုပ်ထက် အနည်းငယ်မျှ သေးငယ်သည်။ လွင်ပြင်ကျယ်ကြီးများနှင့် မြေပြန့်တောများထဲ တွင် ကျက်စားတတ်သည်။
ငှက်ကုလားအုပ်ပုသည် သားပိုက်ကောင်များနှင့်ပင် ပြိုင်၍ ပြေးနိုင်သည်။ မြေပေါ်တွင်ဖြစ်မူ ငှက်ကုလားအုပ်ပုကို မြင်း များပင်မှီအောင် လိုက်နိုင်ရန် ခဲယဉ်းလှသည်။ခြေကုန်လက်ပမ်း ကျ၍ မပြေးနိုင်သောအခါမှသာ ဖမ်းမိနိုင်သည်။ ဖမ်းဆီးသည့် အခါ၌လည်း အနီးသို့ ရုတ်တရက် မကပ်နိုင်ပေ။ အဘယ် ကြောင့်ဆိုသော် သန်မာလှသော ခြေထောက်များဖြင့် ချဉ်းကပ် လာသူကို အပြင်းအထန် ကန်ကျောက်တတ်သောကြောင့် ဖြစ် သည်။ ကန်ကျောက်ရာတွင် နွားဆိုးကြီးများကဲ့သို့ နံဘေးနှင့် အနောက်ဖက်သို့သာ ကန်ကျောက်တတ်သည်။ ငှက်ကုလားအုပ် များ အရှေ့ကို ကန်ကျောက်ဘိသကဲ့သို့ မကန်ကျောက်နိုင်ချေ။ ငှက်ကုလားအုပ်၏ အစာမှာ အထူးသဖြင့် ဟင်းသီးဟင်း ရွက်၊ အသီးအပွင့်နှင့် သစ်ဥသစ်ဖုတို့သာ ဖြစ်သည်။ ငှက် အရိုင်းတစ်မျိုးပင် ဖြစ်သော်လည်း ငှက်ကုလားအုပ်ပုကို ယဉ် ပါးအောင် သွန်သင်ပေး၍ ရနိုင်သည်။ ဥများကို သဲမြေထဲတွင် သာ ဥအုလေ့ရှိပြီး ဥအရွယ်အစားမှာ ငှက်ကုလားအုပ်၏ ဥ၏ အရွယ်နှင့် အတူတူလောက်ပင် ရှိသည်။ အရောင်မှာ အစိမ်း သို့မဟုတ် ပြာမှိုင်းမှိုင်း ဖြစ်သည်။ တစ်ကြိမ်လျှင် ဥပေါင်း ၉ ဥမှ ၁၃ ဥအထိ အုတတ်သည်။[၄]
အီးမျူးခေါ် ငှက်ကုလားအုပ်ပုမျိုးမှာ ဩစတြေလျ တိုက် ပင်ရင်းဇာတိဖြစ်သည်။ ငှက်ကုလားအုပ်မျိုးကဲ့သို့ မြေပြန့် လွင်ပြင်များတွင်သာ ကျက်စားလေ့ရှိသည်။ ဤငှက်မျိုး၏ ငှက်မွှေးငှက်တောင်သည် အခြားငှက်မွှေး ငှက်တောင်များကဲ့သို့ အဆင်းအရောင် တောက်ပြောင်ခြင်း မရှိပေ။ ငှက်ကုလားအုပ်ကလွဲလျှင် ဤငှက်မှာ အထွား အကျိုင်း ငှက်မျိုးဖြစ်လေသည်။ အရပ် ၅ ပေခန့်မြင့်၍ ကိုယ်လုံးကိုယ်ထည်မှာ ငှက်ကုလား အုပ်ထက် အနည်းငယ်မျှ သေးငယ်သည်။ လွင်ပြင်ကျယ်ကြီးများနှင့် မြေပြန့်တောများထဲ တွင် ကျက်စားတတ်သည်။
ငှက်ကုလားအုပ်ပုသည် သားပိုက်ကောင်များနှင့်ပင် ပြိုင်၍ ပြေးနိုင်သည်။ မြေပေါ်တွင်ဖြစ်မူ ငှက်ကုလားအုပ်ပုကို မြင်း များပင်မှီအောင် လိုက်နိုင်ရန် ခဲယဉ်းလှသည်။ခြေကုန်လက်ပမ်း ကျ၍ မပြေးနိုင်သောအခါမှသာ ဖမ်းမိနိုင်သည်။ ဖမ်းဆီးသည့် အခါ၌လည်း အနီးသို့ ရုတ်တရက် မကပ်နိုင်ပေ။ အဘယ် ကြောင့်ဆိုသော် သန်မာလှသော ခြေထောက်များဖြင့် ချဉ်းကပ် လာသူကို အပြင်းအထန် ကန်ကျောက်တတ်သောကြောင့် ဖြစ် သည်။ ကန်ကျောက်ရာတွင် နွားဆိုးကြီးများကဲ့သို့ နံဘေးနှင့် အနောက်ဖက်သို့သာ ကန်ကျောက်တတ်သည်။ ငှက်ကုလားအုပ် များ အရှေ့ကို ကန်ကျောက်ဘိသကဲ့သို့ မကန်ကျောက်နိုင်ချေ။ ငှက်ကုလားအုပ်၏ အစာမှာ အထူးသဖြင့် ဟင်းသီးဟင်း ရွက်၊ အသီးအပွင့်နှင့် သစ်ဥသစ်ဖုတို့သာ ဖြစ်သည်။ ငှက် အရိုင်းတစ်မျိုးပင် ဖြစ်သော်လည်း ငှက်ကုလားအုပ်ပုကို ယဉ် ပါးအောင် သွန်သင်ပေး၍ ရနိုင်သည်။ ဥများကို သဲမြေထဲတွင် သာ ဥအုလေ့ရှိပြီး ဥအရွယ်အစားမှာ ငှက်ကုလားအုပ်၏ ဥ၏ အရွယ်နှင့် အတူတူလောက်ပင် ရှိသည်။ အရောင်မှာ အစိမ်း သို့မဟုတ် ပြာမှိုင်းမှိုင်း ဖြစ်သည်။ တစ်ကြိမ်လျှင် ဥပေါင်း ၉ ဥမှ ၁၃ ဥအထိ အုတတ်သည်။
Plantilya:Taxobox/species
Emu iyo an pinakadakulang gamgam sunod sa ostrich pag'abot sa saiyang langkaw.
Emu iyo an pinakadakulang gamgam sunod sa ostrich pag'abot sa saiyang langkaw.
The emu (/ˈiːmjuː/; Dromaius novaehollandiae) is the second-tallest living bird after its ratite relative the ostrich. It is endemic to Australia, where it is the largest native bird and the only extant member of the genus Dromaius. The emu's range covers most of the mainland, but the Tasmanian, Kangaroo Island and King Island subspecies became extinct after the European settlement of Australia in 1788.
Emus are soft-feathered, brown, flightless birds with long necks and legs, and can reach up to 1.9 metres (6 ft 3 in) in height. Emus can travel great distances, and when necessary can sprint at 48 km/h (30 mph). They forage for a variety of plants and insects, but have been known to go for weeks without eating. They drink infrequently, but take in copious amounts of water when the opportunity arises.
Breeding takes place in May and June, and fighting among females for a mate is common. Females can mate several times and lay several clutches of eggs in one season. The male does the incubation; during this process he hardly eats or drinks and loses a significant amount of weight. The eggs hatch after around eight weeks, and the young are nurtured by their fathers. They reach full size after around six months, but can remain as a family unit until the next breeding season. The emu is an important cultural icon of Australia, appearing on the coat of arms and various coins. The bird features prominently in Indigenous Australian mythology.
The bird is sufficiently common for it to be rated as a least-concern species by the International Union for Conservation of Nature. Despite this, some local populations are listed as endangered, with subspecies such as the Tasmanian emu going extinct by the 1800s. Threats to their survival include predation of their eggs, roadkills, and fragmentation of their habitats.
The etymology of the common name "emu" is uncertain, but is thought to have come from an Arabic word for large bird that was later used by Portuguese explorers to describe the related cassowary in Australia and New Guinea.[7] Another theory is that it comes from the word "ema", which is used in Portuguese to denote a large bird akin to an ostrich or crane.[8][9] In Victoria, some terms for the emu were Barrimal in the Dja Dja Wurrung language, myoure in Gunai, and courn in Jardwadjali.[10] The birds were known as murawung or birabayin to the local Eora and Darug inhabitants of the Sydney basin.[11]
Emus were first reported as having been seen by Europeans when explorers visited the western coast of Australia in 1696. This was during an expedition led by Dutch captain Willem de Vlamingh who was searching for survivors of a ship that had gone missing two years earlier.[12] The birds were known on the eastern coast before 1788, when the first Europeans settled there.[8] The birds were first mentioned under the name of the "New Holland cassowary" in Arthur Phillip's Voyage to Botany Bay, published in 1789 with the following description:[13][14]
This is a species differing in many particulars from that generally known, and is a much larger bird, standing higher on its legs and having the neck longer than in the common one. Total length seven feet two inches. The bill is not greatly different from that of the common Cassowary; but the horny appendage, or helmet on top of the head, in this species is totally wanting: the whole of the head and neck is also covered with feathers, except the throat and fore part of the neck about half way, which are not so well feathered as the rest; whereas in the common Cassowary the head and neck are bare and carunculated as in the turkey. The plumage in general consists of a mixture of brown and grey, and the feathers are somewhat curled or bent at the ends in the natural state: the wings are so very short as to be totally useless for flight, and indeed, are scarcely to be distinguished from the rest of the plumage, were it not for their standing out a little. The long spines which are seen in the wings of the common sort, are in this not observable,—nor is there any appearance of a tail. The legs are stout, formed much as in the Galeated Cassowary, with the addition of their being jagged or sawed the whole of their length at the back part.
The species was named by ornithologist John Latham in 1790 based on a specimen from the Sydney area of Australia, a country which was known as New Holland at the time.[3][15] He collaborated on Phillip's book and provided the first descriptions of, and names for, many Australian bird species; Dromaius comes from a Greek word meaning "racer" and novaehollandiae is the Latin term for New Holland, so the name can be rendered as "fast-footed New Hollander".[16] In his original 1816 description of the emu, the French ornithologist Louis Jean Pierre Vieillot used two generic names, first Dromiceius and later Dromaius.[17] It has been a point of contention ever since as to which name should be used; the latter is more correctly formed, but the convention in taxonomy is that the first name given to an organism stands, unless it is clearly a typographical error.[18] Most modern publications, including those of the Australian government,[6] use Dromaius, with Dromiceius mentioned as an alternative spelling.[6]
The emu was long classified, with its closest relatives the cassowaries, in the family Casuariidae, part of the ratite order Struthioniformes.[19] An alternate classification was proposed in 2014 by Mitchell et al., based on analysis of mitochondrial DNA. This splits off the Casuariidae into their own order, the Casuariformes,[20] and includes only the cassowaries in the family Casuariidae, placing the emus in their own family, Dromaiidae. The cladogram shown below is from their study.[21]
Recent paleognaths†Aepyornithidae (elephant birds)
Apterygidae (kiwi)
Dromaiidae (emus)
Casuariidae (cassowaries)
†Dinornithiformes (moa)
Tinamidae (tinamous)
Rheidae (rheas)
Struthionidae (ostriches)
Two different Dromaius species were present in Australia at the time of European settlement, and one additional species is known from fossil remains. The insular dwarf emus, D. n. baudinianus and D. n. minor, originally present on Kangaroo Island and King Island respectively, both became extinct shortly after the arrival of Europeans.[7][22] D. n. diemenensis, another insular dwarf emu from Tasmania, became extinct around 1865. The mainland subspecies, D. n. novaehollandiae, remains common. The population of these birds varies from decade to decade, largely being dependent on rainfall; in 2009, it was estimated that there were between 630,000 and 725,000 birds.[23] Emus were introduced to Maria Island[24] off Tasmania, and Kangaroo Island off the coast of South Australia, during the 20th century. The Maria Island population died out in the mid-1990s. The Kangaroo Island birds have successfully established a breeding population.[25]
In 1912, the Australian ornithologist Gregory M. Mathews recognised three living subspecies of emu,[26] D. n. novaehollandiae (Latham, 1790),[27] D. n. woodwardi Mathews, 1912[28] and D. n. rothschildi Mathews, 1912.[29] The Handbook of the Birds of the World, however, argues that the last two of these subspecies are invalid; natural variations in plumage colour and the nomadic nature of the species make it likely that there is a single race in mainland Australia.[30][31] Examination of the DNA of the King Island emu shows this bird to be closely related to the mainland emu and hence best treated as a subspecies.[22]
The emu is the second tallest bird in the world, only being exceeded in height by the ostrich;[32] the largest individuals can reach up to 150 to 190 cm (59 to 75 in) in height. Measured from the bill to the tail, emus range in length from 139 to 164 cm (55 to 65 in), with males averaging 148.5 cm (58.5 in) and females averaging 156.8 cm (61.7 in).[33] Emus are the fourth or fifth heaviest living bird after the two species of ostrich and two larger species of cassowary, weighing slightly more on average than an emperor penguin. Adult emus weigh between 18 and 60 kg (40 and 132 lb), with an average of 31.5 and 37 kg (69 and 82 lb) in males and females, respectively.[33] Females are usually slightly larger than males and are substantially wider across the rump.[34]
_Battersea_Park_Children%27s_Zoo.jpg)
Although flightless, emus have vestigial wings, the wing chord measuring around 20 cm (8 in), and each wing having a small claw at the tip.[33] Emus flap their wings when running, perhaps as a means of stabilising themselves when moving fast.[8] They have long necks and legs,[34] and can run at speeds of 48 km/h (30 mph) due to their highly specialised pelvic limb musculature.[33] Their feet have only three toes and a similarly reduced number of bones and associated foot muscles; emus are unique among birds in that their gastrocnemius muscles in the back of the lower legs have four bellies instead of the usual three. The pelvic limb muscles of emus contribute a similar proportion of the total body mass as do the flight muscles of flying birds.[35] When walking, the emu takes strides of about 100 cm (3.3 ft), but at full gallop, a stride can be as long as 275 cm (9 ft).[36] Its legs are devoid of feathers and underneath its feet are thick, cushioned pads.[36] Like the cassowary, the emu has sharp claws on its toes which are its major defensive attribute, and are used in combat to inflict wounds on opponents by kicking.[37] The toe and claw total 15 cm (6 in) in length.[36] The bill is quite small, measuring 5.6 to 6.7 cm (2.2 to 2.6 in), and is soft, being adapted for grazing.[33] Emus have good eyesight and hearing, which allows them to detect threats at some distance.[38]
The neck of the emu is pale blue and shows through its sparse feathers.[33] They have grey-brown plumage of shaggy appearance;[7] the shafts and the tips of the feathers are black. Solar radiation is absorbed by the tips, and the inner plumage insulates the skin.[39] This prevents the birds from overheating, allowing them to be active during the heat of the day.[40] A unique feature of the emu feather is the double rachis emerging from a single shaft. Both of the rachis have the same length, and the texture is variable; the area near the skin is rather furry, but the more distant ends resemble grass.[8] The sexes are similar in appearance,[41] although the male's penis can become visible when he urinates and defecates.[42] The plumage varies in colour due to environmental factors, giving the bird a natural camouflage. Feathers of emus in more arid areas with red soils have a rufous tint while birds residing in damp conditions are generally darker in hue.[34] The juvenile plumage develops at about three months and is blackish finely barred with brown, with the head and neck being especially dark. The facial feathers gradually thin to expose the bluish skin. The adult plumage has developed by about fifteen months.[30]
The eyes of an emu are protected by nictitating membranes. These are translucent, secondary eyelids that move horizontally from the inside edge of the eye to the outside edge. They function as visors to protect the eyes from the dust that is prevalent in windy arid regions.[34] Emus have a tracheal pouch, which becomes more prominent during the mating season. At more than 30 cm (12 in) in length, it is quite spacious; it has a thin wall, and an opening 8 centimetres (3 in) long.[34]
Once common on the east coast of Australia, emus are now uncommon there; by contrast, the development of agriculture and the provision of water for stock in the interior of the continent have increased the range of the emu in arid regions. Emus live in various habitats across Australia both inland and near the coast. They are most common in areas of savannah woodland and sclerophyll forest, and least common in heavily populated districts and arid areas with annual precipitation of less than 600 millimetres (24 in).[30][33] Emus predominantly travel in pairs, and while they can form large flocks, this is an atypical social behaviour that arises from the common need to move towards a new food source.[33] Emus have been shown to travel long distances to reach abundant feeding areas. In Western Australia, emu movements follow a distinct seasonal pattern – north in summer and south in winter. On the east coast their wanderings seem to be more random and do not appear to follow a set pattern.[43]
Emus are diurnal birds and spend their day foraging, preening their plumage with their beak, dust bathing and resting. They are generally gregarious birds apart from the breeding season, and while some forage, others remain vigilant to their mutual benefit.[44] They are able to swim when necessary, although they rarely do so unless the area is flooded or they need to cross a river.[36]
Emus begin to settle down at sunset and sleep during the night. They do not sleep continuously but rouse themselves several times during the night. When falling asleep, emus first squat on their tarsi and enter a drowsy state during which they are alert enough to react to stimuli and quickly return to a fully awakened state if disturbed. As they fall into deeper sleep, their neck droops closer to the body and the eyelids begin to close.[45] If there are no disturbances, they fall into a deeper sleep after about twenty minutes. During this phase, the body is gradually lowered until it is touching the ground with the legs folded underneath. The beak is turned down so that the whole neck becomes S-shaped and folded onto itself. The feathers direct any rain downwards onto the ground. It has been suggested that the sleeping position is a type of camouflage, mimicking a small mound.[45] Emus typically awake from deep sleep once every ninety minutes or so and stand upright to feed briefly or defecate. This period of wakefulness lasts for ten to twenty minutes, after which they return to slumber.[45] Overall, an emu sleeps for around seven hours in each twenty-four-hour period. Young emus usually sleep with their neck flat and stretched forward along the ground surface.[45]
The vocalisations of emus mostly consist of various booming and grunting sounds. The booming is created by the inflatable throat pouch; the pitch can be regulated by the bird and depends on the size of the aperture.[7][33][34] Most of the booming is done by females; it is part of the courtship ritual, is used to announce the holding of territory and is issued as a threat to rivals. A high-intensity boom is audible 2 kilometres (1.2 mi) away, while a low, more resonant call, produced during the breeding season, may at first attract mates and peaks while the male is incubating the eggs.[30] Most of the grunting is done by males. It is used principally during the breeding season in territorial defence, as a threat to other males, during courtship and while the female is laying. Both sexes sometimes boom or grunt during threat displays or on encountering strange objects.[30]
On very hot days, emus pant to maintain their body temperature. Their lungs work as evaporative coolers and, unlike some other species, the resulting low levels of carbon dioxide in the blood do not appear to cause alkalosis.[46] For normal breathing in cooler weather, they have large, multifolded nasal passages. Cool air warms as it passes through into the lungs, extracting heat from the nasal region. On exhalation, the emu's cold nasal turbinates condense moisture back out of the air and absorb it for reuse.[47] As with other ratites, the emu has great homeothermic ability, and can maintain this status from −5 to 45 °C (23 to 113 °F).[48] The thermoneutral zone of emus lies between 10 and 30 °C (50 and 86 °F).[48]
As with other ratites, emus have a relatively low basal metabolic rate compared to other types of birds. At −5 °C (23 °F), the metabolic rate of an emu sitting down is about 60% of that when standing, partly because the lack of feathers under the stomach leads to a higher rate of heat loss when standing from the exposed underbelly.[48]
Emus forage in a diurnal pattern and eat a variety of native and introduced plant species. The diet depends on seasonal availability with such plants as Acacia, Casuarina and grasses being favoured.[30] They also eat insects and other arthropods, including grasshoppers and crickets, beetles, cockroaches, ladybirds, bogong and cotton-boll moth larvae, ants, spiders and millipedes.[30][49] This provides a large part of their protein requirements.[50] In Western Australia, food preferences have been observed in travelling emus; they eat seeds from Acacia aneura until the rains arrive, after which they move on to fresh grass shoots and caterpillars; in winter they feed on the leaves and pods of Cassia and in spring, they consume grasshoppers and the fruit of Santalum acuminatum, a sort of quandong.[33][51] They are also known to feed on wheat,[52] and any fruit or other crops that they can access, easily climbing over high fences if necessary.[50] Emus serve as an important agent for the dispersal of large viable seeds, which contributes to floral biodiversity.[51][53] One undesirable effect of this occurred in Queensland in the early twentieth century when emus fed on the fruit of prickly pears in the outback. They defecated the seeds in various places as they moved around, and this led to a series of campaigns to hunt emus and prevent the seeds of the invasive cactus being spread.[50] The cacti were eventually controlled by an introduced moth (Cactoblastis cactorum) whose larvae fed on the plant, one of the earliest examples of biological control.[54] The δ13C of the emu's diet is reflected in the δ13C of the calcite of its egg shell.[55]
Small stones are swallowed to assist in the grinding up and digestion of the plant material. Individual stones may weigh 45 g (1.6 oz) and the birds may have as much as 745 g (1.642 lb) in their gizzards at one time. They also eat charcoal, although the reason for this is unclear.[33] Captive emus have been known to eat shards of glass, marbles, car keys, jewellery and nuts and bolts.[50]
Emus drink infrequently but ingest large amounts when the opportunity arises. They typically drink once a day, first inspecting the water body and surrounding area in groups before kneeling down at the edge to drink. They prefer being on firm ground while drinking, rather than on rocks or mud, but if they sense danger, they often stand rather than kneel. If not disturbed, they may drink continuously for ten minutes. Due to the scarcity of water sources, emus are sometimes forced to go without water for several days. In the wild, they often share water holes with other animals such as kangaroos; they are wary and tend to wait for the other animals to leave before drinking.[56]
Emus form breeding pairs during the summer months of December and January and may remain together for about five months. During this time, they stay in an area a few kilometres in diameter and it is believed they find and defend territory within this area. Both males and females put on weight during the breeding season, with the female becoming slightly heavier at between 45 and 58 kg (99 and 128 lb). Mating usually takes place between April and June; the exact timing is determined by the climate as the birds nest during the coolest part of the year.[41] During the breeding season, males experience hormonal changes, including an increase in luteinising hormone and testosterone levels, and their testicles double in size.[57]
Males construct a rough nest in a semi-sheltered hollow on the ground, using bark, grass, sticks and leaves to line it.[3] The nest is almost always a flat surface rather than a segment of a sphere, although in cold conditions the nest is taller, up to 7 cm (2.8 in) tall, and more spherical to provide some extra heat retention. When other material is lacking, the bird sometimes uses a spinifex tussock a metre or so across, despite the prickly nature of the foliage.[41] The nest can be placed on open ground or near a shrub or rock. The nest is usually placed in an area where the emu has a clear view of its surroundings and can detect approaching predators.[58]
Female emus court the males; the female's plumage darkens slightly and the small patches of bare, featherless skin just below the eyes and near the beak turn turquoise-blue. The colour of the male's plumage remains unchanged, although the bare patches of skin also turn light blue. When courting, females stride around, pulling their neck back while puffing out their feathers and emitting low, monosyllabic calls that have been compared to drum beats. This calling can occur when males are out of sight or more than 50 metres (160 ft) away. Once the male's attention has been gained, the female circles her prospective mate at a distance of 10 to 40 metres (30 to 130 ft). As she does this, she looks at him by turning her neck, while at the same time keeping her rump facing towards him. If the male shows interest in the parading female, he will move closer; the female continues the courtship by shuffling further away but continuing to circle him.[41][42]
If a male is interested, he will stretch his neck and erect his feathers, then bend over and peck at the ground. He will circle around and sidle up to the female, swaying his body and neck from side to side, and rubbing his breast against his partner's rump. Often the female will reject his advances with aggression, but if amenable, she signals acceptance by squatting down and raising her rump.[42][59]
Females are more aggressive than males during the courtship period, often fighting for access to mates, with fights among females accounting for more than half the aggressive interactions during this period. If females court a male that already has a partner, the incumbent female will try to repel the competitor, usually by chasing and kicking. These interactions can be prolonged, lasting up to five hours, especially when the male being fought over is single and neither female has the advantage of incumbency. In these cases, the females typically intensify their calls and displays.[42]
The sperm from a mating is stored by the female and can suffice to fertilise about six eggs.[59] The pair mate every day or two, and every second or third day the female lays one of a clutch of five to fifteen very large, thick-shelled, green eggs. The shell is around 1 mm (0.04 in) thick, but rather thinner in northern regions according to indigenous Australians.[3][58] The shell is substantially composed of calcite, and its δ13C is a function of the emu's diet.[55] The eggs are on average 13 cm × 9 cm (5.1 in × 3.5 in) and weigh between 450 and 650 g (1.0 and 1.4 lb).[60] The maternal investment in the egg is considerable, and the proportion of yolk to albumen, at about 50%, is greater than would be predicted for a precocial egg of this size. This probably relates to the long incubation period which means the developing chick must consume greater resources before hatching.[61] The first verified occurrence of genetically identical avian twins was demonstrated in the emu.[62] The egg surface is granulated and pale green. During the incubation period, the egg turns dark green, although if the egg never hatches, it will turn white from the bleaching effect of the sun.[63]
The male becomes broody after his mate starts laying, and may begin to incubate the eggs before the clutch is complete. From this time on, he does not eat, drink, or defecate, and stands only to turn the eggs, which he does about ten times a day.[63] He develops a brood patch, a bare area of wrinkled skin which is in intimate contact with the eggs.[64] Over the course of the eight-week incubation period, he will lose a third of his weight and will survive on stored body fat and on any morning dew that he can reach from the nest. As with many other Australian birds, such as the superb fairywren, infidelity is the norm for emus, despite the initial pair bond: once the male starts brooding, the female usually wanders off, and may mate with other males and lay in multiple nests; thus, as many as half the chicks in a brood may not be fathered by the incubating male, or even by either parent, as emus also exhibit brood parasitism.[65]
Some females stay and defend the nest until the chicks start hatching, but most leave the nesting area completely to nest again; in a good season, a female emu may nest three times.[43] If the parents stay together during the incubation period, they will take turns standing guard over the eggs while the other drinks and feeds within earshot.[66] If it perceives a threat during this period, it will lie down on top of the nest and try to blend in with the similar-looking surrounds, and suddenly stand up to confront and scare the other party if it comes close.[66]
Incubation takes 56 days, and the male stops incubating the eggs shortly before they hatch.[43] The temperature of the nest rises slightly during the eight-week period. Although the eggs are laid sequentially, they tend to hatch within two days of one another, as the eggs that were laid later experienced higher temperatures and developed more rapidly.[48] During the process, the precocial emu chicks need to develop a capacity for thermoregulation. During incubation, the embryos are kept at a constant temperature but the chicks will need to be able to cope with varying external temperatures by the time they hatch.[48]
Newly hatched chicks are active and can leave the nest within a few days of hatching. They stand about 12 cm (5 in) tall at first, weigh 0.5 kg (17.6 oz),[33] and have distinctive brown and cream stripes for camouflage, which fade after three months or so. The male guards the growing chicks for up to seven months, teaching them how to find food.[33][67] Chicks grow very quickly and are fully grown in five to six months;[33] they may remain with their family group for another six months or so before they split up to breed in their second season. During their early life, the young emus are defended by their father, who adopts a belligerent stance towards other emus, including the mother. He does this by ruffling his feathers, emitting sharp grunts, and kicking his legs to drive off other animals. He can also bend his knees to crouch over smaller chicks to protect them. At night, he envelops his young with his feathers.[68] As the young emus cannot travel far, the parents must choose an area with plentiful food in which to breed.[52] In the wild, emus can live for upwards of 10 years but in captivity, they can live up to 20 years.[30][69]
There are few native natural predators of emus still extant. Early in its species history it may have faced numerous terrestrial predators now extinct, including the giant lizard Megalania, the thylacine, and possibly other carnivorous marsupials, which may explain their seemingly well-developed ability to defend themselves from terrestrial predators. The main predator of emus today is the dingo, which was originally introduced by Aboriginals thousands of years ago from a stock of semi-domesticated wolves. Dingoes try to kill the emu by attacking the head. The emu typically tries to repel the dingo by jumping into the air and kicking or stamping the dingo on its way down. The emu jumps as the dingo barely has the capacity to jump high enough to threaten its neck, so a correctly timed leap to coincide with the dingo's lunge can keep its head and neck out of danger.[70] Despite the potential prey-predator relationship, the presence of predaceous dingoes does not appear to heavily influence emu numbers, with other natural conditions just as likely to cause mortality.[71] Wedge-tailed eagles are the only avian predator capable of attacking fully-grown emus, though are perhaps most likely to take small or young specimens. The eagles attack emus by swooping downwards rapidly and at high speed and aiming for the head and neck. In this case, the emu's jumping technique as employed against the dingo is not useful. The birds try to target the emu in the open ground so that it cannot hide behind obstacles. Under such circumstances, the emu runs in a chaotic manner and changes directions frequently to try to evade its attacker.[70][72] While full-grown adults rarely preyed upon, dingos, raptors, monitor lizards, introduced red foxes, feral and domestic dogs, and feral pigs occasionally feed on emu eggs or kill small chicks. Adult males fiercely defend their chicks from predators, especially dingos and foxes.[2][30]
Emus can suffer from both external and internal parasites, but under farmed conditions are more parasite-free than ostriches or rheas. External parasites include the louse Dahlemhornia asymmetrica and various other lice, ticks, mites and flies. Chicks sometimes suffer from intestinal tract infections caused by coccidian protozoa, and the nematode Trichostrongylus tenuis infects the emu as well as a wide range of other birds, causing haemorrhagic diarrhoea. Other nematodes are found in the trachea and bronchi; Syngamus trachea causing haemorrhagic tracheitis and Cyathostoma variegatum causing serious respiratory problems in juveniles.[73]
Emus were used as a source of food by indigenous Australians and early European settlers. Emus are inquisitive birds and have been known to approach humans if they see unexpected movement of a limb or piece of clothing. In the wild, they may follow and observe people.[56] Aboriginal Australians used a variety of techniques to catch the birds, including spearing them while they drank at waterholes, catching them in nets, and attracting them by imitating their calls or by arousing their curiosity with a ball of feathers and rags dangled from a tree.[67] The pitchuri thornapple (Duboisia hopwoodii), or some similar poisonous plant, could be used to contaminate a waterhole, after which the disoriented emus were easy to catch. Another stratagem was for the hunter to use a skin as a disguise, and the birds could be lured into a camouflaged pit trap using rags or imitation calls. Aboriginal Australians only killed emus out of necessity, and frowned on anyone who hunted them for any other reason. Every part of the carcass had some use; the fat was harvested for its valuable, multiple-use oil, the bones were shaped into knives and tools, the feathers were used for body adornment and the tendons substituted for string.[74]
The early European settlers killed emus to provide food and used their fat for fuelling lamps.[74] They also tried to prevent them from interfering with farming or invading settlements in search of water during drought. An extreme example of this was the Emu War in Western Australia in 1932. Emus flocked to the Chandler and Walgoolan area during a dry spell, damaging rabbit fencing and devastating crops. An attempt to drive them off was mounted, with the army called in to dispatch them with machine guns; the emus largely avoided the hunters.[74][75] Emus are large, powerful birds, and their legs are among the strongest of any animal and powerful enough to tear down metal fencing.[36] The birds are very defensive of their young, and there have been two documented cases of humans being attacked by emus.[76][77]
In the areas in which it was endemic, the emu was an important source of meat to Aboriginal Australians. They used the fat as bush medicine and rubbed it into their skin. It served as a valuable lubricant, was used to oil wooden tools and utensils such as the coolamon, and was mixed with ochre to make the traditional paint for ceremonial body adornment.[78] Their eggs were also foraged for food.[79]
An example of how the emu was cooked comes from the Arrernte of Central Australia who called it Kere ankerre:
Emus are around all the time, in green times and dry times. You pluck the feathers out first, then pull out the crop from the stomach, and put in the feathers you've pulled out, and then singe it on the fire. You wrap the milk guts that you've pulled out into something [such as] gum leaves and cook them. When you've got the fat off, you cut the meat up and cook it on fire made from river red gum wood.[80]
The birds were a food and fuel source for early European settlers, and are now farmed, in Australia and elsewhere, for their meat, oil and leather. Commercial emu farming started in Western Australia around 1970.[81] The commercial industry in the country is based on stock bred in captivity, and all states except Tasmania have licensing requirements to protect wild emus. Outside Australia, emus are farmed on a large scale in North America, with about 1 million birds in the US,[82] Peru, and China, and to a lesser extent in some other countries. Emus breed well in captivity, and are kept in large open pens to avoid the leg and digestive problems that arise from inactivity. They are typically fed on grain supplemented by grazing, and are slaughtered at 15 to 18 months.[83]
The Salem district administration in India advised farmers in 2012 not to invest in the emu business which was being heavily promoted at the time; further investigation was needed to assess the profitability of farming the birds in India.[84] In the United States, it was reported in 2013 that many ranchers had left the emu business; it was estimated that the number of growers had dropped from over five thousand in 1998 to one or two thousand in 2013. The remaining growers increasingly rely on sales of oil for their profit, although, leather, eggs, and meat are also sold.[85]
Emus are farmed primarily for their meat, leather, feathers and oil, and 95% of the carcass can be used.[82] Emu meat is a low-fat product (less than 1.5% fat), and is comparable to other lean meats. Most of the usable portions (the best cuts come from the thigh and the larger muscles of the drum or lower leg) are, like other poultry, dark meat; emu meat is considered for cooking purposes by the US Food and Drug Administration to be a red meat because its red colour and pH value approximate that of beef,[82] but for inspection purposes it is considered to be poultry. Emu fat is rendered to produce oil for cosmetics, dietary supplements, and therapeutic products.[86] The oil is obtained from the subcutaneous and retroperitoneal fat; the macerated adipose tissue is heated and the liquefied fat is filtered to get a clear oil.[86] This consists mainly of fatty acids of which oleic acid (42%), linoleic and palmitic acids (21% each) are the most prominent components.[86] It also contains various anti-oxidants, notably carotenoids and flavones.[86]
There is some evidence that the oil has anti-inflammatory properties;[87] however, there have not yet been extensive tests,[86] and the USDA regards pure emu oil as an unapproved drug and highlighted it in a 2009 article entitled "How to Spot Health Fraud".[88] Nevertheless, the oil has been linked to the easing of gastrointestinal inflammation, and tests on rats have shown that it has a significant effect in treating arthritis and joint pain, more so than olive or fish oils.[89] It has been scientifically shown to improve the rate of wound healing, but the mechanism responsible for this effect is not understood.[89] A 2008 study has claimed that emu oil has a better anti-oxidative and anti-inflammatory potential than ostrich oil, and linked this to emu oil's higher proportion of unsaturated to saturated fatty acids.[87][89][90] While there are no scientific studies showing that emu oil is effective in humans, it is marketed and promoted as a dietary supplement with a wide variety of claimed health benefits. Commercially marketed emu oil supplements are poorly standardised.[91]
Emu leather has a distinctive patterned surface, due to a raised area around the feather follicles in the skin; the leather is used in such items as wallets, handbags, shoes and clothes,[85] often in combination with other leathers. The feathers and eggs are used in decorative arts and crafts. In particular, emptied emu eggs have been engraved with portraits, similar to cameos, and scenes of Australian native animals.[92] Mounted Emu eggs and emu-egg containers in the form of hundreds of goblets, inkstands and vases were produced in the second half of the nineteenth century, all richly embellished with images of Australian flora, fauna and indigenous people by travelling silversmiths, founders of a 'new Australian grammar of ornament'.[93][94] They continued longstanding traditions that can be traced back to the European mounted ostrich eggs of the thirteenth century and Christian symbolism and notions of virginity, fertility, faith and strength. For a society of proud settlers who sought to bring culture and civilisation to their new world, the traditional ostrich-egg goblet, freed from its roots in a society dominated by court culture,[95] was creatively made novel in the Australian colonies as forms and functions were invented to make the objects attractive to a new, broader audience.[96] Significant designers Adolphus Blau, Julius Hogarth, Ernest Leviny, Julius Schomburgk, Johann Heinrich Steiner, Christian Quist, Joachim Matthias Wendt, William Edwards and others[97][98] had the technical training on which to build flourishing businesses in a country rich in raw materials and a clientele hungry for old-world paraphernalia.[99]
In addition to their use in farming, emus are sometimes kept as pets, though they require adequate space and food in order to live healthily. Emus were formerly subject to regulation in the United Kingdom under the Dangerous Wild Animals Act; however, a review of the act in 2007 led to changes that allow emus (alongside a number of other animals that were also regulated under the act) to be kept without a license, as they were no longer considered to be dangerous.[100]
The emu has a prominent place in Australian Aboriginal mythology, including a creation myth of the Yuwaalaraay and other groups in New South Wales who say that the sun was made by throwing an emu's egg into the sky; the bird features in numerous aetiological stories told across a number of Aboriginal groups.[101] One story from Western Australia holds that a man once annoyed a small bird, who responded by throwing a boomerang, severing the arms of the man and transforming him into a flightless emu.[102] The Kurdaitcha man of Central Australia is said to wear sandals made of emu feathers to mask his footprints. Many Aboriginal language groups throughout Australia have a tradition that the dark dust lanes in the Milky Way represent a giant emu in the sky.[103][104] Several of the Sydney rock engravings depict emus,[105] and the birds are mimicked in Indigenous dances.[106] Hunting emus, known as kari in the Kaurna language, features in the major Dreaming story of the Kaurna people of the Adelaide region about the ancestor hero Tjilbruke.
The emu is popularly but unofficially considered as a faunal emblem – the national bird of Australia.[107][108] It appears as a shield bearer on the Coat of arms of Australia with the red kangaroo, and as a part of the Arms also appears on the Australian 50-cent coin.[108][109] It has featured on numerous Australian postage stamps, including a pre-federation New South Wales 100th Anniversary issue from 1888, which featured a 2 pence blue emu stamp, a 36-cent stamp released in 1986, and a $1.35 stamp released in 1994.[110] The hats of the Australian Light Horse are decorated with emu feather plumes.[111][112]
Trademarks of early Australian companies using the emu included Webbenderfer Bros frame mouldings (1891), Mac Robertson Chocolate and Cocoa (1893), Dyason and Son Emu Brand Cordial Sauce (1894), James Allard Pottery Wares (1906), and rope manufacturers G. Kinnear and Sons Pty. Ltd. still use it on some of their products.[113]
There are around six hundred gazetted places in Australia with "emu" in their title, including mountains, lakes, hills, plains, creeks and waterholes.[114] During the 19th and 20th centuries, many Australian companies and household products were named after the bird. In Western Australia, Emu beer has been produced since the early 20th century and the Swan Brewery continues to produce a range of beers branded as "Emu".[115] The quarterly peer-reviewed journal of the Royal Australasian Ornithologists Union, also known as Birds Australia, is entitled Emu: Austral Ornithology.[116]
The comedian Rod Hull featured a wayward emu puppet in his act for many years and the bird returned to the small screen in the hands of his son Toby after the puppeteer's death in 1999.[117] In 2019, American insurance company Liberty Mutual launched an advertising campaign that features LiMu Emu, a CGI-rendered emu.[118]
Another popular Emu on social media is Emmanuel, a resident of Knuckle Bump Farms in south Florida. Taylor Blake, an employee, since 2013 has recorded video shorts explaining aspects of the farm and is often interrupted as Emmanuel the Emu photobombs her videos earning constant rebukes; the term "Emmanuel don't do it!" has become popular on social media.[119]
In John Gould's Handbook to the Birds of Australia, first published in 1865, he lamented the loss of the emu from Tasmania, where it had become rare and has since become extinct; he noted that emus were no longer common in the vicinity of Sydney and proposed that the species be given protected status.[13] In the 1930s, emu killings in Western Australia peaked at 57,000, and culls were also mounted in Queensland during this period due to rampant crop damage. In the 1960s, bounties were still being paid in Western Australia for killing emus,[74] but since then, wild emus have been granted formal protection under the Environment Protection and Biodiversity Conservation Act 1999.[2] Their occurrence range is between 4,240,000 and 6,730,000 km2 (1,640,000–2,600,000 sq mi), and a 1992 census suggested that their total population was between 630,000 and 725,000.[23] Their population trend is thought to be stable and the International Union for Conservation of Nature assesses their conservation status as being of least concern.[2] The isolated emu population of the New South Wales North Coast Bioregion and Port Stephens is listed as endangered by the New South Wales Government.[120]
Although the population of emus on mainland Australia is thought to be higher now than it was before European settlement,[7] some local populations are at risk of extinction. The threats faced by emus include the clearance and fragmentation of areas of suitable habitat, deliberate slaughter, collisions with vehicles and predation of the eggs and young.[2]
{{citation}}: CS1 maint: multiple names: authors list (link) {{citation}}: CS1 maint: multiple names: authors list (link) The emu (/ˈiːmjuː/; Dromaius novaehollandiae) is the second-tallest living bird after its ratite relative the ostrich. It is endemic to Australia, where it is the largest native bird and the only extant member of the genus Dromaius. The emu's range covers most of the mainland, but the Tasmanian, Kangaroo Island and King Island subspecies became extinct after the European settlement of Australia in 1788.
Emus are soft-feathered, brown, flightless birds with long necks and legs, and can reach up to 1.9 metres (6 ft 3 in) in height. Emus can travel great distances, and when necessary can sprint at 48 km/h (30 mph). They forage for a variety of plants and insects, but have been known to go for weeks without eating. They drink infrequently, but take in copious amounts of water when the opportunity arises.
Breeding takes place in May and June, and fighting among females for a mate is common. Females can mate several times and lay several clutches of eggs in one season. The male does the incubation; during this process he hardly eats or drinks and loses a significant amount of weight. The eggs hatch after around eight weeks, and the young are nurtured by their fathers. They reach full size after around six months, but can remain as a family unit until the next breeding season. The emu is an important cultural icon of Australia, appearing on the coat of arms and various coins. The bird features prominently in Indigenous Australian mythology.
The bird is sufficiently common for it to be rated as a least-concern species by the International Union for Conservation of Nature. Despite this, some local populations are listed as endangered, with subspecies such as the Tasmanian emu going extinct by the 1800s. Threats to their survival include predation of their eggs, roadkills, and fragmentation of their habitats.
Emuo (Dromaius novaehollandiae) estas nefluga aŭstralazia birdospecio en la ordo Strutoformaj. Ĝi estas la plej granda birdo indiĝena de Aŭstralio kaj la ununura vivanta membro de la genro Dromaius. Ĝi estas la duna plej granda nuna birdo en la mondo laŭ alto, post sia parenco el la Strutoformaj nome la struto. Kvankam malpli granda ol la afrika struto, la emuo atingas 1,90 m kaj 55 kg. Estas tri subspecioj de emuoj en Aŭstralio. La emuo estas komuna ĉe plej el la kontinenta Aŭstralio, kvankam ĝi evitas tre loĝatajn areojn, densajn arbarojn, kaj aridajn areojn.[1] Ĝi vivas nur en Aŭstralio, en mezsekaj ebenaĵoj kaj duonarbaroj. Ĉar emuoj foje serĉas profiti el la homa aktiveco, t.e. agrikulturo, ili estis persekutataj, sed nunepoke la homoj defendas sin pli per bariloj ol per militartileria atako kiel en 1932.
La mildapluma, bruna, nefluga birdo atingas ĝis 2 m alte. Ili havas longajn fajnajn kolojn kaj krurojn. Emuoj povas veturi grandajn distancojn je rapida, facila trotado kaj, se necese, povas rapidiri ĝis je 50 km/h.[2] Ties longaj kruroj permesas ilin fari pasegojn de ĝis 275 cm.[1] Ili estas oportuneme nomadecaj kaj povas veturi longajn distancojn por trovi manĝon; ili manĝas varion de plantoj kaj insektoj, sed ankaŭ manĝas ĉiun taŭgan nutraĵon: semojn, herbojn, radikojn, insektojn, ktp., kaj oni scias, ke ili povas rezisti semajnojn sen manĝo. Emuoj englutas ŝtonetojn, vitraĵojn kaj metaleroj por mueli manĝon en la digesta sistemo. Ili trinkas malofte, sed trinkas grandajn kvantojn kiam estas oportuno. Emuoj sidas surakve kaj ankaŭ kapablas naĝi. Ili estas scovolemaj birdoj kiuj sekvas kaj rigardas aliajn animalojn kaj homojn. Emuoj ne dormas la tutan nokton sed nur dum kelkaj mallongaj momentoj side.
Emuoj estas sociaj birdoj, vivantaj sole sed movantaj grupe. Emuoj uzas siajn fortungenhavajn piedojn kiel defenda mekanismo. Ties kruroj estas inter la plej fortaj el ĉiu animalo, kaj permesas ilin rompi metalajn dratbarilojn. Ili havas bonajn vid- kaj aŭd-kapablojn, kio permesas ilin detekti predantojn en najbareco. La plumaro varias laŭregione, kongrue kun la ĉirkaŭa medio kaj plibonigante sian kamufleblon. La pluma strukturo evitas eniron de varmo en la haŭto, kio permesas liin esti aktivaj eĉ dum la meztaga varmo. Ili povas toleri ampleksan gamon de temperaturoj kaj termoreguliĝi efike. Kaj maskloj kaj inoj estas malfacile distingeblaj laŭvide, sed povas esti diferencataj laŭ la tipoj de laŭtaj sonoj kiujn ili elsendas per manipulado de gonflebla kolsako.
Emuoj reproduktiĝas en majo kaj junio kaj ne estas monogamaj; luktado inter inoj por partnero estas komuna. Inoj povas pariĝi kelkajn fojojn kaj demetas kelakjn ovokvantojn en unu sezono. La emuino demetas kvin ĝis dek-kvin ovojn kiuj estos kovataj de la masklo, kiu ankaŭ zorgos la idojn. Tiel la emuino povas serĉi alian masklon. La animaloj plipeziĝas antaŭ la reprodukta sezono, kaj la masklo faras plej kovadon, perdante pezon dum tiu tempo ĉar li ne manĝas. La kovado daŭras 56 tagojn, la emuidoj povas marŝi post kelkaj horoj kaj restos kun sia patro dum kvin monatoj. Ili atingos plenan grandon post ĉirkaŭ ses monatoj, sed povas resti kun sia familio ĝis la venonta reprodukta sezono post duonjaro. Emuoj povas vivi intee 10 kaj 20 jaroj en naturo kaj estas predataj de dingoj, agloj kaj akcipitroj. Ili povas salti kaj piedfrapi por eviti dingojn, sed kontraŭ agloj kaj akcipitroj, ili povas nur kuri kaj turneviti.
La Tasmania emuo kaj la Kinginsula emuo, nome subspecioj kiuj iam loĝis respektive en Tasmanio kaj en Kinginsulo iĝis formortinta post la eŭropa setliĝo en Aŭstralio en 1788, kaj la distribuado de la kontinentaj subspecioj estis influitaj de homa agado. Iam komuna ĉe la orienta marbordo, emuoj estas nune nekomunaj tie; male la disvolviĝo de agrikulturo kaj havigo de rezervita akvo en la interno de la kontinento pliigis la teritorion de la emuoj en aridaj regionoj, kaj estas nun Malplej Zorgiga por konservado. Ili estis fonto de manĝo kaj energio por indiĝenaj aŭstralianoj kaj komencaj eŭropaj setlantoj. Emuoj estas bredataj por ties viando, oleo, kaj ledo. La emua viando estas sengrasa kaj kvankam komercistoj asertas, ke la oleo havas kontraŭ-ŝvelan kaj kontraŭ-oksidan efikojn, tio ne estis science pruvita ĉe homoj. La emuo estas grava kultura simbolo de Aŭstralio. Ĝi aperas ĉe la Blazono de Aŭstralio, diversaj moneroj, elstare ĉe la mitologio de indiĝenaj aŭstralianoj, kaj centoj de lokoj nomiĝas laŭ la emuoj.
La emuo estis vidata unuafoje de eŭropanaj esploristoj en 1696 kiam ili faris mallongan viziton al la marbordo de Okcidenta Aŭstralio. Oni supozas, ke ili vidis ĝin ĉe la orienta marbordo de Aŭstralio antaŭ 1788 kiam okazis la unua eŭropa setlado.[3] Ĝi estis unuafoje priskribita laŭ la nomo de "New Holland Cassowary" (novholanda kazuaro) en la verko de Arthur Phillip nome Voyage to Botany Bay, publikigita en 1789.[4] La specio estis nomita de la ornitologo John Latham el specimeno el areo de Sidnejo, Aŭstralio, kio estis konata tiam kiel Nova Holando.[5] Li kunlaboris kun la libro de Phillip kaj havigis la unuajn priskribojn kaj nomojn por multaj aŭstraliaj birdospecioj; ties nomo estas latinaj vortoj por "rapidpieda novholandano".[6] La etimologio de la komuna nomo "emuo" estas necerta, sed oni supozas, ke derivas el araba vorto por granda birdo kiu estis poste uzata de portugalaj esploristoj por priskribi la parencan kazuaron en Aŭstralio kaj Novgvineo.[7] Alia teorio estas ke ĝi devenas el la vorto "ema", kio estas uzata en portugala por aludi al granda birdo simila al struto aŭ gruo.[3] En Viktorio, kelkaj terminoj por la emuo estis Barrimal en ĝaĝjavurunga lingvo, mjure en gunai, kaj courn en jardŭaĝali.[8] Ĝi estis konata kiel muraŭung aŭ birabajin ĉe la lokaj loĝantoj de la popoloj eora kaj darugoj de la baseno de Sidnejo.[9]
En sia origina priskribo de la emuo de 1816, Vieillot uzis du genronomojn; unue Dromiceius, poste Dromaius kelkajn paĝojn antaŭen. Ekde tiam oni diskutis kiu estas ĝusta; fakte la lasta estas pli ĝuste formita, sed la konvencio en taksonomio estas ka la unua nomo restu, se ne temas pri klara tajperaro.[10] Plej modernaj publikaĵoj, kiaj tiuj de la aŭstralia registaro,[11] uzas Dromaius, kaj oni mencias Dromiceius kiel alternativa literumado.[11]
La emuo estis delonge klasita ĉe ties plej proksimaj parencoj, nome la kazuaroj, en la familio Kazuaredoj, parto de la ordo de Strutoformaj, sed alternativa klasado estis ĵus adoptita kiu disigas la Kazuaredojn en sia propra ordo, nome Kazuaroformaj.[12] Du diferencaj specioj de Dromaius estis komunaj en Aŭstralio antaŭ la eŭropana setlado, kaj unu aldona specio estas konata el fosiliaj restoj. La insulnanaj emuoj – D. baudinianus kaj la D. n. ater – ambaŭ iĝis formortintaj tuj post la alveno de la eŭropanoj.[13] D. novaehollandiae diemenensis, nome subspecio konata kiel Tasmania emuo, iĝis formortinta ĉirkaŭ 1865. Tamen, la kontinenta subspecio de D. novaehollandiae, restas komuna. Ties populaciogrando varias el jardeko al jardeko, ege dependa el pluvokvanto; nunaj ĉirkaŭkalkuloj konsideras gamon el 625,000 al 725,000 birdoj, kun 100,000–200,000 en Okcidenta Aŭstralio kaj la resto ĉefe en Novsudkimrio kaj Kvinslando.[7] Emuoj estis enmetitaj en la insulo Maria ĉe Tasmanio kaj en la Kanguruinsulo ĉe Suda Aŭstralio dum la 20a jarcento. Dum la populacio de la Maria-Insulo iĝis formortinta meze de la 1990-aj jaroj, la birdoj de la Kanguruinsulo setligis reproduktan populacion.
Estas tri nunaj subspecioj en Aŭstralio:[11]
Ekzameno de DNA de la Kinginsula emuo montris, ke ĝi estas proksime rilata al la kontinenta emuo kaj de tie plej bone oni traktu ĝin kiel subspecio.[13]
Emuoj estas grandaj birdoj. La plej grandaj povas atingi ĝis 150 al 190 cm alte, 1 al 1.3 m ĉe la ŝultro. Pri longo mezurita el beko al vosto, emuoj gamas el 139 al 164 cm, kaj maskloj averaĝe 148.5 cm dum inoj averaĝe 156.8 cm.[5] Emuoj pezas inter 18 kaj 60 kg, kun averaĝo de 31.5 kg kaj 36.9 kg ĉe maskloj kaj inoj, respektive.[5][14][15][16][17] Inoj estas kutime pli grandaj ol maskloj per malgranda kvanto, kaj estas klare pli larĝaj ĉe la pugo.[18]
Ili havas malgrandajn vestiĝiecajn flugilojn, kies flugillongo estas ĉirkaŭ 20 cm longa, kaj havas malgrandajn ungojn ĉe la pinto de la flugilo.[5] La beko estas tre malgranda, nome 5.6 al 6.7 cm.[5] La emuo flugilfrapas dum kurado supozeble por stabiliĝi dum movado.[3] Ĝi havas longajn kolon kaj krurojn.[18] Ties kapablo kuri ja altaj rapidoj, nome 48 km/h,[5] ŝuldiĝas al tre specializita pelvamembra muskolaro. Ties piedoj havas nur tri fingrojn kaj simile limigitan nombron de ostoj kaj asociaj piedomuskoloj; ili estas la ununuraj birdoj kun gastroknemia muskolo malantaŭ la malsupro de kruroj. La pelvaj membromuskoloj de emuoj havas similan kontribuon al la totala korpomaso kiel la flugilmuskoloj de flugantaj birdoj.[19] Dum piedirado, la emuo faras pasojn de po 100 cm, sed je plena galopo, paso povas esti tiom longa kiom ĝis 275 cm.[20] Ties kruroj ne havas plumojn kaj subpiede estas dikaj kuzenaĵoj.[20] Kiel ĉe kazuaroj, ankaŭ la emuo havas akrajn ungegojn ĉe siaj fingroj kio estas ties ĉefaj defendaj atributoj. Tio estas uzataj lukte por okazigi vundojn al kontraŭantoj per piedfrapado.[21] La fingro kaj ungo estas totalo de 15 cm.[20] Ili havas mildan bekon, adaptitan al paŝtado.[5]
La emuo havas bonajn vid- kaj aŭd-kapablojn, kio permesas ilin detekti proksimajn minacojn. Ties kruroj estas inter la plej fortaj el ĉiuj animaloj, sufiĉe povajn por ŝiri metalajn dratbarilojn.[20]
La kolo de la emuo estas palblua kaj montras tra ĝi disajn plumojn.[5] Ili havas brunan al grizbrunan plumaron de hartaŭzita aspekto; la rakioj kaj pintoj de la plumoj estas nigraj. Suna radiado estas absorbita de la pintoj, kaj la izola interna plumaro izoligas la haŭton. La rezulta varmo estas evitita per fluo al la haŭto havigita de la superhaŭto,[22] kio permesas la birdon aktivi dum la varmo de la tago.[23] Unika karaktero de la emua plumo estas ties duobla rakio emerĝa el ununura plumakso. Ambaŭ rakioj havas la saman longon, kaj la teksturo estas varia; proksime de la kilo ĝi estas iom hirtahareca, sed la eksteraj pintoj similas al herbo.[3] Ambaŭ seksoj estas similaj laŭ aspekto,[24] kvankam la maskla peniso povas iĝi videbla dum fekado.[25] La plumaro varias laŭkolore pro mediaj faktoroj, havigante al la birdo naturan kamuflon. Plumoj de emuoj en pli arida areo kun ruĝa grundo havas similnuancan plumaron sed estas pli malhela ĉe animaloj kiuj loĝas en marĉaj kondiĉoj.[18]
La okuloj de emuo estas protektitaj de niktitantaj membranoj. Tiuj estas travideblaj, duarangaj palpebroj kiuj moviĝas el la okulpinto plej proksima al la beko por kovri la alian flankon. Tio estas uzata de la emuo kiel protektilo por defendi siajn okulojn el polvo kio hegemonias ĉe ventaj kaj aridaj dezertoj.[18] La emuo havas ankaŭ trakean gorĝosakon, kio iĝas plej elstara dum la pariĝsezono. Ĝi estas ofte uzata dum pariĝado, kak oni spekulativis, ke ĝi estas uzata por ĉiutaga komunikado.[18] La gorĝosako estas pli ol 30 cm, ege spaca kaj la interna muro estas tre fajna. Ties malferma larĝo estas nur de 8 cm. La kvanto da aero kiu eniras tra la gorĝosako, determinita de la emua decido malfermi aŭ fermi ĝin, efikas sur la tono de la emua alvoko. Inoj tipe krias pli laŭte ol maskloj.[18]
Ĉe tre varmaj tagoj, emuoj anhelas por reteni sian korpotemperaturon, ties pulmoj funkcias kiel vaporigaj refreŝigiloj kaj, malkiel kelkaj aliaj specioj, rezultaj malaltaj niveloj de karbona dioksido en sango ŝajne ne kaŭzas alkalozon.[26] Por normala spirado dum pli freŝa vetero, ili havas grandajn, multfaltajn nazpasejojn. Freŝa aero varmiĝas dum ĝi pasas trae ene de la pulmoj, elprenante la varmon el la naza regiono. Dum elspirado, la emuaj malvarmaj nazaj ostetoj kondensas humidecon reen el la aero kaj absorbas ĝin por reuzado.[27] Kiel ĉe aliaj strutoformaj, ankaŭ la emuo havas grandan homeotermikan kapablon, kaj povas reteni tiun statuson el −5 ĝis 45 gradoj.[28] La termika neŭtra zono de emuoj kuŝas inter 10–15 gradoj kaj 30 gradoj.[29]
Kiel ĉe aliaj strutoformaj, ankaŭ la emuo havas relative malaltan indicon de metabolismo kompare al aliaj tipoj de birdoj, sed la indico dependas el aktiveco, ĉefe pro rezultaj ŝanĝoj ĉe la termodinamiko. Je −5 gradoj, la indico de metabolismo de emuo dum sidado estas de ĉirkaŭ 60% el la valoro por unu kiu staras, ĉar la manko de plumoj sub ties stomako kondukas al pli alta indico de varmoperdo kiam ĝi staras eksponante la suban ventron.[29]
Ties alvoko konsistas el laŭta zumado, tamburado, kaj gruntado kio povas esti aŭdita ĝis je 2 km for. La zumado estas kreata en ŝveligebla kolsako kiu estas 30 cm longa kaj fajnmura.[5][7] La diferencaj sonoj produktitaj povas esti uzataj por distingi masklojn disde inojn. La laŭta zumado okazigita de ŝveligo de la vertebrara sako korespondas al inoj, dum laŭta gruntado estas limigita al maskloj.[25]
Emuoj loĝas en plej habitatoj tra Aŭstralio, kvankam ili estas plej komunaj en areoj de sklerofila arbaro kaj savano, kaj malplej komuna en loĝataj kaj tre aridaj areoj, escepte dum humidaj periodoj.[5] Emuoj plej ofte veturas en paroj,[5] kaj kvankam ili povas formi grandajn arojn, tio estas netipa socia kutimo kio okazas pro la komuna neceso moviĝi al manĝofontoj. Emuoj veturas longdistance por atingi abundajn manĝareojn. En Okcidenta Aŭstralio, emumovoj sekvas klaran sezonan modelon – norden somere kaj suden vintre. Ĉe la orienta marbordo ties vagado ne ŝajnas sekvi modelon.[30] Emuoj ankaŭ kapablas naĝi senecese, kvankam ili rare faras tion, nur se la areo estas inundita aŭ ili bezonas trapasi riveron.[20]
Ili estas scivolemaj animaloj, kaj alproksimiĝas al homoj se ili vidas movon de membro aŭ de vesto. Ili povas sekvi kaj observi homojn en naturo. Foje ili puŝas aliajn animalojn kaj forkuras atendante reagon, kvazau lude.[31] Emuo pasas multe el sia tempo plumaranĝe perbeke.[32]
Emuoj dormas dumnokte, kaj ekripozas je sunsubiro, kvankam ili ne dormas kontinue la tutan nokton. Ili povas vekiĝi kaj stari ĝis ok fojojn nokte por manĝi aŭ feki. Antaŭ eniri en profundan dormon, la emuo kaŭras sur siaj tarsoj kaj ekeniras en dormeca stato. Tamen, ĝi estas sufiĉe atenta al vidaj aŭ aŭdaj stimuloj kaj povas reveni al veka stato. Dum tiu tempo, la kolo malsupreniras tre proksime al la korpo kaj ankaŭ la palpebroj eksobiras.[33] Se ne estas vidaj aŭ aŭdaj ĝenokazoj, ĝi eniras en profunda dormoformo post 20 minutoj. Dum tiu tempo la korpo sobiras ĝis ĝi tuŝas la grundon kaj ties kruroj faldiĝas. La plumoj kondukas pluvon suben laŭlonge de la amaseca korpo al la grundo, kaj oni supozas, ke la dorma sinteno estas tipo de kamuflo cele al imitado de malgranda monteto.[33] La kolo venas tre sube kaj ankaŭ la beko tiele ke la tuta kolo iĝas S-forma kaj faldiĝas tute.[33] Emuo tipe vekiĝas el profunda dormo post ĉiu 90a al 120a minuto kaj staras al tarsa sinteno por manĝi aŭ feki. Tio daŭras dum 10 al 20 minutoj kaj la ciklo ripetiĝas kvar al ses fojojn dum plej noktoj.[33] Ĝenerale, emuo dormas dum ĉirkaŭ sep horojn ĉiutage. Junaj emuoj dormas havante sian kolon ebena kaj etendiĝante antaŭen laŭlonge de la grunda surfaco.[33]
Emuoj manĝas laŭ dumtaga modelo. Ili manĝas varion de kaj indiĝenaj kaj enmetitaj plantospecioj; la tipo de plantoj manĝitaj dependas el sezona disponeblo. Ili manĝas ankaŭ insektojn, kiaj akridoj kaj griloj, kokcineloj, raŭpoj, larvoj de tineoj kaj formikoj.[34] Tio formas grandan parton de ties proteinaj kaj neceso kaj akiro.[35] En Okcidenta Aŭstralio, oni observis manĝopreferon ĉe veturantaj emuoj: ili manĝas semojn el Acacia aneura ĝis pluvas, post kio ili manĝas freŝajn herboburĝonojn kaj raŭpojn; vintre ili manĝas foliojn kaj guŝojn de Senna obtusifolia; printempe, ili manĝas akridojn kaj la frukton de Santalum acuminatum, nome aŭstralia santalo.[5][36] Ili manĝas ankaŭ rikoltojn de tritiko,[37] kaj de iu ajn frukto aŭ aliaj rikoltoj kien ili povas aliri, facile grimpinte super altaj bariloj senecese.[35] Emuoj utilas kiel grava agento por la disigo de grandaj semoj, kio kontribuas al flaŭra biodiverseco.[36][38] Nedezirata efiko de tio okazis en Kvinslando en la 1930-aj kaj 1940-aj jaroj kiam emuoj manĝis kaktojn kaj poste fekis la semojn en diversaj lokoj dum siaj movoj, etendingante la nedezirita planto. Tio kondukis al konstantaj kampanjoj por haltigi la etendon de la kaktoj.[35]
Emuoj ankaŭ postulas ŝtonetojn por helpi en la digestado de plantomaterialo. Individuaj ŝtonoj povas pezi 45 g kaj ili povas enhavi tiom multe kiom ĝis 745 g en siaj maĉstomakoj samtempe. Ili manĝas ankaŭ karbon, tamen sciencistoj ankoraŭ ne certas pri kial.[5] Kaptivaj emuoj manĝas ankaŭ pecetojn da vitro, marmoro, aŭtoŝlosilojn, juvelojn kaj nuksojn kaj ŝraŭbojn.[35]
Emuoj trinkas ĉe nefrekvencaj intertempoj, sed englutas grandajn kvantojn kiam ili faras tion. Ili tipe inspektas akvejojn are dum momento antaŭ surgenuiĝi ĉe la akvobordo kaj trinki.[31] Ili preferas surgenuiĝi sur solida treo dum trinkado, pli ol sur rokoj aŭ koto, supozeble pro timo sinkadi.[31] Ili ofte trinkas kontinue dum 10 minutoj, se ne estas ĝenado pro danĝero, kaj tiukaze ili ĉesas por atenti pri la minaco antaŭ sekvi. Pro la arida medio, ili ofte restas unu aŭ du tagojn sen trovi fonton de akvo kaj sen trinki.[31] Ili tipe trinkas unufoje dum tago aŭ nokto, sed povas fari tion kelkajn fojojn tage se la disponeblo abundas.[31] En naturo, ili ofte kunhavas akvofontojn kun kanguruoj, aliaj birdoj kaj naturaj kameloj kaj azenoj kiu sovaĝiĝis el eŭropaj setlintoj. Emuoj malfidas el tiuj aliaj specioj kaj tendencas atendi ĉe arbustaroj ke la aliaj tipoj de animaloj foriru; ili elektas trinki separate el la aliaj animaloj.[31] Se emuo sentas nenormalajn cirkonstancojn aŭ minacon, ĝi trinkas stare.[31]
Emuoj formas reproduktajn parojn dum la someraj monatoj de decembro ka januaro, kaj povas resti kune dum ĉirkaŭ kvin monatoj. Dum tiu tempo ili vagadas tra areo de kelkaj mejloj diametre. Oni supozas, ke ili gardas aŭ trovas teritorion dum tiu tempo.[24] Kaj maskloj kaj inoj pliiĝas peze dum tiu tempo kaj la ino estas iomete pli peza, je inter 45 kaj 58 kg. Tiu pezo perdiĝas dum la kovoperiodo, nome la maskloj perdas ĉirkaŭ 9 kg.[24] Pariĝado okazas en la plej malvarmaj monatoj de majo kaj junio, kaj la preciza tempo estas determinata de la klimato, ĉar la birdoj nestumas dum la plej malvarma parto de la jaro.[24] Dum la reprodukta sezono, maskloj espertas hormonajn ŝanĝojn, inklude pliiĝon en la niveloj de la lutejniga hormono kaj de testosterono, kaj ties testikoj duobliĝas laŭgrande.[39]
Estas inoj kiuj allogas la masklojn, kaj dum la pariĝsezono, ili iĝas fizike pli allogaj. La ina plumaro iomete malheliĝas kaj la malgrandaj makuloj de nuda, senpluma haŭto ĝuste sube la okuloj kaj ĉe la beko turniĝas turkiz-bluaj, kvnakam tio estas subtila ŝanĝo.[24] La ino pasegadas ĉirkaŭe fideme, ofte cirkle ĉirkaŭ la masklo, kaj puŝas sian kolon reen dum forŝveligas sian plumaron kaj elkrias laŭtan, monosilaban sonon kiu estis komparita al homa tamburado.[24][40] Tiu alvoko povas okazi kiam la masklo ne estas videbla aŭ foren pli ol 50 m kaj kiam la maskla atento estis certigita, la ino povas cirkli laŭ radiuso de 10–40 m.[40][41] Dum la ino cirklas sian partneran masklon, ŝi plu rigardas lin per turnigo de sia kolo, dum ŝi tenas sian pugon al li.[41] Dum tiu tempo, la vertebrara aersako de la ino povas resti ŝveligita dum ŝi alvokas.[41] La pasiva masklo plutenas la saman plumkoloron, kvankam ankaŭ liaj nudaj makuloj de haŭto turniĝas helbluaj.[24] La ino havas pli da nigro en kapa plumaro sed seksa diferenciĝo povas iĝi malfacila por homoj.[24] Se la masklo montras intereson en la ceremonianta ino, li alproksimiĝos; la ino plumontros sian celon per fortreniĝo kaj plucirkuladas lin kiel antaŭe.[41]
Inoj estas pli agresemaj ol maskloj dum la pariĝsezono, ofte per lukto por aliro al partneroj. Luktoj interinaj enkalkuliĝas por pli ol duono de la violentan eventoj en studo pri la pariĝsezono.[41] Se ino klopodas delogi masklon kiu jam havas partneron, la koncerna ino klopodos kaj forpeli la konkurencantinon per piedirado al sia rivalino kaj starado laŭ malafabla sinteno. Se la masklo montras intereson en la dua ino per erektigo de siaj plumoj kaj balancado de flanko al flanko, la koncerna ino atakos la defiantinon, kutime rezulte en retiriĝo fare de la nova ino.[41] Kelkaj interinaj konkurencoj povas daŭri ĝis kvin horojn, ĉefe kiam la celita masklo estas sola kaj neniu el la inoj havas avantaĝon de jama respondeco. Tiam la animaloj tipe intensigas siajn pariĝadajn alvokojn kaj memmontradojn, kio pliiĝas en troigo. Tio estas ofte akompanata de ĉasado kaj piedfrapado kontraŭ la konkurencaj inoj.[41]
Maskloj perdas sian apetiton kaj konstruas toskan neston en duonŝirma truo surgrunda el arboŝeleroj, herbo, bastonetoj kaj folioj.[5] La nesto estas preskaŭ ĉiam ebena surfaco pli ol segmento de sfero, kvankam en malvarmaj kondiĉoj la nesto estas pli alta, ĝis 7 cm alta, kaj pli sfereca por havigi pli da izolado. Kiam mankas alia materialo, ili povas ankaŭ uzi spinifeksajn herbojn arbustajn pli ol metron grandan, spite ties dorneca naturo.[24] La nesto povas situi sur malferma grundo aŭ ĉe arbustoj kaj rokoj, kvankam densa herbaro estas ofta se la emuo prenas la unuan eblon. La nestoj estas kutime situantaj en areo kie la emuo havas klaran vidon al la ĉirkaŭo kaj povas facile detekti predantojn.[42]
Se masklo estas interesita, li etendos sian kolon, erektigos sian plumaron, kliniĝos kaj bekos ĉegrunde. Li poste ŝteliros ĉe la ino, balancigante sian korpon kaj kolon el flanko al flanko, kaj frotante sian bruston kontraŭ la pugon de sia partnero, kutime sen alvoki. La ino akceptos per sidado kaj levado de pugo.[41]
La paro pariĝas ĉiutage aŭ ĉiun duan tagon, kaj ĉiun duan aŭ trian tagon la ino demetas unu el averaĝe 11 (kaj ĝis tiom multaj kiom ĝis 20) tre grandaj, dikŝelaj malhelverdaj ovoj. La ŝelo estas ĉirkaŭ 1 mm dika kvnakam indiĝenaj aŭstralianoj diras, ke nordaj ovoj estas pli maldikaj.[5][42] La nombro de ovoj varias laŭ la pluvokvanto.[5] La ovoj estas averaĝe 134 x 89 mm kaj pezas inter 700 kaj 900 g,[43] kio preskaŭ egalas al 10–12 kokinovoj laŭ volumo kaj pezo. La unua certigita okazo de genetike identaj birdaj ĝemeloj estis demonstritaj ĉe emuoj.[44] La ova surfaco estas granula kaj helverda. Dum la kovoperiodo, la ovoj iĝas malhelverdaj, kvankam se la ovo neniam eloviĝas, ĝi iĝos blanka pro la blankiga efiko de la suno.[45]
La masklo iĝas kovema tuj post lia partnero komencas ovodemetadi, kaj ekas kovadi la ovojn antaŭ la ovodemetada periodo finiĝas. El tiam li nek manĝos nek trinkos nek fekos, kaj staros nur por turni la ovojn, kion li faras ĉirkaŭ dekfoje tage. Foje li iomete forpiediros nokte; li elektas tian momenton ĉar plej predantoj de emuovoj ne estas noktuloj.[45] Dum ok semajnoj de kovado, li perdos trionon de sia pezo kaj survivos nur el stokita korpograso kaj el la matena roso kiun li povos atingi el la nesto. Kiel ĉe multaj aliaj aŭstraliaj birdoj, kiaj la Blua maluro, malfideleco estas kutima ĉe emuoj, spite la komencan parligon: post la masklo ekkovas, la ino pariĝas kun aliaj maskloj kaj povas ovodemeti ĉe multaj ovodemetejoj; tiele, ĝis duono de la idoj de unu ovaro povas havi alian patron, aŭ eĉ alian patrinon ĉar emuoj montras ankaŭ nestoparazitadon.[46] Kelkaj inoj restas kaj defendas la neston ĝis la idoj ekeloviĝas, sed plej lasas la nestareon komplete por nestumi denove; en bona sezono, emuino povas nestumi trifoje.[30] Se la gepatroj restas kune dum la kovoperiodo, ili faras vicojn kaj restas garde la ovojn dum la alia trinkas kaj manĝas ĉe aŭdodistanco.[47] Se oni rimarkas mincaon dum tiu periodo, ili kuŝas sur la pinto de la nesto kaj klopodas kamufli simile al ĉirkaŭaj lokoj, kaj subite stariĝas kaj frontas kaj timigas la minacan parton se tiu venas tro proksime.[47]
Kovado daŭras 56 tagojn, kaj la masklo ĉesas kovadi tuj post komencis eloviĝo.[30] La masklo ankaŭ pliigas la temperaturon de la nesto dum la oksemajna periodo. Kvankam la ovoj estas demetataj laŭsekvence kun tagoj de separo, ili tendencas eloviĝi dum du tagoj, ĉar la ovoj kiuj estis malfrue demetataj ricevis pli altajn temperaturojn kaj disvolviĝis pli rapide.[48] Dum la procezo, la frumaturaj emuidoj bezonas disvolvigi kapablon por termoregulado. Dum kovado, la embrioj estas ektotermikaj sed bezonas disvolvigi endotermikan kutimaron por la eloviĝo.[48]
Ĵus eloviĝintaj emuidoj estas aktivaj kaj povas lasi la neston post kelkaj tagoj. Ili estas ĉirkaŭ 12 cm altaj, pezas 5 kg,[5] kaj havas distingajn brunajn kaj kremokolorajn striojn por kamuflo, kiuj svagiĝas post ĉirkaŭ tri monatoj. La masklo restas kun la kreskantaj idoj dum 7 monatoj, defendante ilin kaj instruante ilin trovi manĝon.[5][43] La idoj kreskas tre rapide kaj estas plenkreskaj post 5–6 monatoj;[5] ili povas resti kun sia familigrupo dum aliaj ses monatoj pli malpli antaŭ disiĝi por ekreproduktiĝi en sia dua sezono. Dum ties komenca vivo, la junaj emuoj estas defendataj de ties patro, kiu adoptas lukteman kaj malamikan sintenon al aliaj emuoj, eĉ inklude la patrinon. La patro faras tion per ŝveligado de sia plumaro, elsendante akran gruntadon, kaj per piedfrapado por forpeli la aliajn animalojn. Li povas ankaŭ faldi siajn genuojn por ŝirmi siajn malgrandajn gefilojn. Nokte, li volvas siajn idojn per siaj plumoj.[49] Ĉar la junaj emuoj ne povas veturi malproskimen, la gepatroj devas elekti areon kun sufiĉe da manĝo kie reproduktiĝi.[37] En naturo, emuoj vivas inter 10 kaj 20 jaroj;[50] kaptivaj birdoj povas vivi plu ol tiuj naturaj.
Estas kelkaj indiĝenaj naturaj predantoj de emuoj ankoraŭ vivantaj. Dekomence en ties specihistorio ili devis fronti nombrajn surterajn predantojn nune formortintaj, kiaj la giganta lacerto Megalania, la Tilacinoj, kaj eble aliaj karnovoraj marsupialoj, kio povas klarigi ties ŝajnan bone disvolvigitan kapablon por defendiĝi el surteraj predantoj. La ĉefa predanto de emuoj estas nune la dingo, kiu estis originale enmetita de aborigenoj antaŭ miloj da jaroj el aro de duonalhomigitaj lupoj. Dingoj klopodas mortigi emuojn per atako al la kapo. La emuo tipe klopodas elpeli la dingon per salto al la aero kaj piedfrapado al la dingo survoje. La emuo saltas ĉar la dingo rare havas kapablon salti sufiĉe alte por minaci ties kolon, kaj tiele tempoprava salto koincide kun la atako de la dingo povas teni la emuajn kapon kaj kolon for el danĝero.[51] Spite la eventuala predo-predanto rilato, la esto de predemaj dingoj ne ŝajnas influi multe super la emuajn nombrojn, kaj ankaŭ aliaj naturaj kondiĉoj ne ŝajnas okazigi grandan mortindicon.[52] La Kojnvosta aglo estas la ununura predanta birdo kapabla ataki plenkreskajn emuojn, kvankam eble plej verŝajne ili povas kapti malgrandajn aŭ junajn specimenojn. La agloj atakas emuoj per falflugo suben rapide kaj je alta rapido kaj cele kapon kaj kolon. Tiukaze, la emua saltotekniko uzita kontraŭ la dingo ne utilas. Tiuj rabobirdoj klopodas celi la emuon sur malferma tereno por ke la emuoj ne povu kaŝiĝi ĉe bariloj. Je tiaj cirkonstancoj, la emuo povas nur kuri laŭ ĥaosa maniero kaj ŝanĝi direktojn ofte por klopodi eviti sian atakinton.[51][53] Aliaj rabobirdoj, gigantaj varanoj kaj enmetitaj ruĝaj vulpoj foje povas predadi emuovojn aŭ mortigi malgrandajn idojn.
Emuoj estis uzitaj kiel manĝofonto fare de indiĝenaj aŭstralianoj kaj de fruaj eŭropaj setlantoj. Aborigenaj aŭstralianoj uzis varion de teknikoj por kapti la birdon, kiaj harpuni ilin dum ili trinkas ĉe akvotruoj, venenigi la akvotruojn, kapti la emuojn per retoj, kaj allogi ilin per imitado de ties alvokoj aŭ per bulo de plumoj kaj toloj pendantaj el arbo.[43] La indiĝenaj aŭstralianoj uzis “pituri” aŭ aliajn venenajn plantojn por polui la akvodisponeblon kaj tiele facile kapti la misorientitajn emuojn kiuj estis trinkintaj tiun akvon.[54] Ili ankaŭ foje maskiĝis per uzado de haŭtoj de emuoj kiujn ili estis mortigintaj.[54] Emuoj estis ankaŭ allogitaj al kaptado en kamuflaj truoj uzante tolojn aŭ imitalvokojn.[54] Aborigenoj mortigas tiujn animalojn nur por manĝi la viandon, kaj malaprobas homojn kiuj ĉasas la emuojn sed ne uzas ties viandon.[54] Ili uzas preskaŭ ĉiun parton de la kadavro por iu celo. Krom la viando, la graso estis kolektita por akiri oleon uzata por poluri ties armilojn, kaj la ostoj kaj tendonoj estis uzitaj kiel manfaritaj tranĉiloj kaj iloj, kaj por ligado, respektive.[54]
Eŭropanoj mortigis emuojn por akiri manĝon kaj por forigi ilin kaze de interfero kun farmado aŭ invado de homaj setlejoj serĉe de akvo dum sekego. Ekstrema ekzemplo de tio okazis dum la Emumilito en Okcidenta Aŭstralio en 1932, kiam emuoj are venintaj al distrikto Campion dum varmega somero timigis la urbajn loĝantojn kaj oni organizis malsukcesan klopodon forigi ilin,[54] ĉefe kun interveno de la armeo por forigi ilin per tiu nomata 'milito'. Estis du fazoj, kies dua ekis la 12an de novembro kun miksa rezulto. Estis du dokumentitaj kazoj de homoj atakitaj de emuoj.[55][56]
Fruaj blankaj setlantoj uzis emugrason por olelampoj.[54] En la 1930-aj jaroj, mortigoj de emuoj en Okcidenta Aŭstralio atingis 57,000 jare, kaj ankaŭ selektomortigado estis enorma en Kvinslando samtempe kun pliiĝanta rikoltodamaĝo. Eĉ jam en la 1960-aj jaroj, oni pagis ankoraŭ subvenciojn en Okcidenta Aŭstralio pro mortigo de emuoj.[54] En la verko de John Gould nome Handbook to the Birds of Australia, unuafoje publikigita en 1865, li bedaŭras la perdon de emuoj el Tasmanio, kie ili estis jam raraj kaj ekde tiam iĝis formortintaj; li notis, ke la emuoj jam ne estis plu komunaj proksime de Sidnejo kaj proponis, ke la specio ricevu protektostatuson.[4] Naturaj emuoj estas formale protektitaj en Aŭstralio laŭ la Environment Protection and Biodiversity Conservation Act 1999, kvankam la IUCN taksis ties statuson kiel Malplej Zorgiga.[57] Ties loĝa teritorio estas inter 4,240,000 kaj 6,730,000 km², kaj la populacio ĉe 1992 estis ĉirkaŭkalkulita inter 630,000 kaj 725,000.[58] Kvankam la ĝenerala populacio de emuoj en kontinenta Aŭstralio ŝajne estas pli alta nun ol antaŭ la eŭropa setlado,[7] kelkaj naturaj populacioj estas je risko de loka formorto pro la malgrandaj populacigrandoj. Minacoj al malgrandaj populacioj estas klarigado kaj fragmentado de areoj de habitato; intenca amasbuĉado; kolizioj kun veturiloj; kaj predado de junuloj kaj de ovoj fare de vulpoj, kaj sovaĝiĝintaj kaj hejmaj hundoj, kaj sovaĝiĝintaj porkoj. La izola emupopulacio de la bioregiono de la norda marbordo de Novsudkimrio kaj de la areo de Port Stephens estis listita kiel endanĝerita fare de la registaro de Novsudkimrio.[59]
La emuo estis grava viandofonto por Aborigenaj Aŭstralianoj en la areoj kie ĝi estis endemia. La emugraso estis uzita kiel arbarmedicino, kaj estis ŝirmita surhaŭte. Ĝi utilis ankaŭ kiel valora lubrikilo. Ĝi estis miksita kun okra argilo por fari la tradician farbon por ceremonia korpornamaĵo, same kiel por oleigi lignajn ilojn kiaj la ujoj kulamuno.[60]
Komerca emufarmado ekis en Okcidenta Aŭstralio en 1987 kaj la unua industria buĉado okazis en 1990.[61] En Aŭstralio, la komerca industrio estas bazita sur stokbredado en kaptiveco kaj ĉiuj ŝtatoj escepte Tasmanion havas permesilajn postulojn por protekti la naturajn emuojn. For de Aŭstralio, la emuoj estas breditaj larĝskale en Nordameriko, kun ĉirkaŭ 1 milionoj da birdoj en Usono,[62] Peruo, kaj Ĉinio, kaj je malpli etendo en kelkaj aliaj landoj. Emuoj bone reproduktiĝas en kaptiveco, kaj estas tenitaj en grandaj malfermaj birdarejoj por eviti krurajn kaj digestajn problemojn kiuj okazas pro neaktiveco. Ili estas tipe nutritaj el greno suplementita pere de paŝtado, kaj estas mortigitaj kiam ili estas 50–70 semajnaĝaj. Ili manĝas dufoje tage kaj preferas 2.25 kg el folioj por ĉiu tagmanĝo.
Emuoj estas bredataj ĉefe pro ties viando, ledo kaj emuoleo. Emuviando estas netrograsa viando (malpli ol 1.5% el graso), kaj kun ĥolesterolo je 85 mg/100 g, ĝi estas komparebla al aliaj malgrasaj viandotipoj. Plej el la uzeblaj partoj (plej bonkvalitaj estas el femuro kaj la plej grandaj muskoloj el la malsupra kruro) estas, kiel ĉe aliaj kortobirdoj, malhelaj viandoj; la emuviando estas konsiderata por kuiradaj celoj fare de la USDA kiel ruĝa viando pro sia ruĝa koloro kaj pH valoro proksima al tiu de bovaĵo,[62][63] sed por inspektaj celoj ĝi estas konsiderata kortobirdo. Emugraso estas uzita por produkti oleon por kosmetikaĵoj, dietaj suplementoj, kaj terapiajn produktojn.[64] La oleo estas kolektita el la subhaŭta kaj retroperitonea graso el macerita adipoza histo, kaj filtrita la likvida graso, por akiri la oleon, kaj estis uzita de indiĝenaj aŭstralianoj kaj fruaj blankaj setlintoj por kuracaj celoj.[64] La oleo konsistas ĉefe el grasacidoj; oleata acido (42%), linolea kaj palmita acidoj (po 21%) estas plej elstaraj komponaĵoj.[64] Ĝi enhavas ankaŭ variajn kontraŭ-oksidilojn, ĉefe karotenoidoj kaj flavonoj.[64]
Estas ioma pruvaro ke la emuoleo havas kontraŭ-ŝveligan efikon;[65] tamen, oni ne faris ankoraŭ etendajn ekzamenojn,[64] kaj la Usona Manĝo kaj Drogo Servo konsideras emuoleajn produktojn kiel neaprobita drogo.[66] Tamen, tiu oleo estis ligita al la kuracado de gastrointesta ŝvelado, kaj testoj faritaj ĉerate montris, ke ĝi havas grandan efikon por trakti artriton kaj artikdoloron, pli ol oliva aŭ fiŝa oleo.[67] Oni science montris la plibonigon de la indico de vundokuracado, sed la mekanismo responsa por tiaj menciitaj efikoj ne estis bone komprenita.[67] Studo de 2008 asertis, ke la emuoleo havas pli bonan kontraŭ-oksidan kaj kontraŭ-ŝveligan efikojn ol oleoj el aliaj strutoformaj, kaj ligis tion kun la emuolea pli alta proporcio de nesaturitaj grasacidoj, kompare kun la kvanto de saturitaj grasacidoj.[65][67][68] Dum ne estas sciencaj studoj montrantaj ke la emuoleo estas efika ĉe homoj, ĝ estas komercita kaj reklamita kiel dieta suplemento kun ampleksa vario de postulitaj sanefikoj. Komerce vendataj emuoleaj suplementoj estas malmulte standarditaj.[69] Tiaj produktoj estas foje komercitaj trompece; la USFDA skizis pri la emuoleo en artikolo de 2009 nome "How to Spot Health Fraud".[70]
Emuledo havas distingan surfacon, pro elstara areo ĉirkaŭ la plumaj folikuloj en la haŭto; la ledo estas uzata por produktoj kiaj monujoj aŭ ŝuoj, ofte kombine kun aliaj ledotipoj. La plumoj kaj ovoj estas uzataj en ornamaj artoj kaj manfarado. Partikulare, malplenigitaj emuovoj estis gravuritaj per portretoj kaj bildoj de aliaj aŭstraliaj indiĝenaj animaloj.[71]
La registaro de la Distrikto Salem en Barato avertis farmistoj en 2012 ne investi en emuindustrio.[72] En Usono en 2013 multaj ranĉistoj estis lasintaj la emunegocadon; oni ĉirkaŭkalkulis ke la nombro de bredistoj estis falinta el ĉirkaŭ 5,500 en 1998 al 1 aŭ 2 miloj en 2013; restantaj bredistoj plie fidis je vendoj de emuoleo; krome oni vendas ankaŭ ledon, ovojn kaj viandon.[73]
La emuo havas elstaran lokon en la mitologio de la indiĝenaj aŭstralianoj, inklude kreomiton de la Juvalaraj kaj de aliaj grupoj en Novsudkimrio kiuj diras, ke la suno estis farita per ĵeto de emuovo al la ĉielo; la birdo aperas en nombraj etiologiaj historioj el multaj aborigenaj grupoj.[74] Unu historio el Okcidenta Aŭstralio rakontas, ke iam homo ĝenis malgrandan birdon, kiu reagis per ĵeto de bumerango, kiu damaĝis la brakojn de la homo transformante lin en nefluga emuo.[75] La kurdaiĉa aŭ ekzekutisto de Centra Aŭstralio vestas sandalojn faritajn el emuplumoj por maski siajn spurojn. Multaj aborigenaj lingvogrupoj tra la tuta Aŭstralio havas tradicion ke la malhelaj vojoj en la Lakta Vojo reprezentas gigantan emuon en la ĉielo. Kelkaj el la Sidnejaj rokgravuraĵoj reprezentas emuojn.[76] La emuoj aperas ankaŭ en indiĝenaj dancoj.[77]
La emuo estas populare sed neoficiale konsiderita faŭna simbolo – nome nacia birdo de Aŭstralio.[78] Ĝi aperas kiel ŝildoportanto ĉe la Blazono de Aŭstralio kun la ruĝa kanguruo, kaj kiel parto de la blazono aperas ankaŭ ĉe aŭstraliaj duondolaroj.[78][79]
Ĝi aperis en nombraj aŭstraliaj poŝtmarkoj, inklude unu de antaŭ la federacio nome el 1888, kiu montras 2pencan bluan emuan poŝtmarkon, 36centa poŝtmarko eldonita en 1986, kaj 1.35dolara poŝtmarko eldonita en 1994.[80] La ĉapeloj de la Aŭstralia Leĝera Kavalerio estas ornamata pere de emuplumaro.[81]
Estas ĉirkaŭ 600 registritaj lokoj nomitaj laŭ la emuo en Aŭstralio, inklude montojn, lagojn, riverojn kaj urbojn.[82]
Dum la 19a kaj 20a jarcentoj, multaj aŭstraliaj entreprenoj kaj hejmaj produktoj estis nomigitaj laŭ la birdo; ekzemple, en Okcidenta Aŭstralio, Emubiero estis produktita ekde la komenco de la 20a jarcento. La Cigna Bierfarejo pluproduktas gamon de bieroj markitaj kiel "Emu".
Emu – Austral Ornithology estas la reviziata gazeto publikita de la Reĝa Aŭstralazia Ornitologista Unio, konata ankaŭ kiel Birds Australia.[83]
Flugkompanio Emu Airways estis nomita omaĝe al emuo.
Emuo (Dromaius novaehollandiae) estas nefluga aŭstralazia birdospecio en la ordo Strutoformaj. Ĝi estas la plej granda birdo indiĝena de Aŭstralio kaj la ununura vivanta membro de la genro Dromaius. Ĝi estas la duna plej granda nuna birdo en la mondo laŭ alto, post sia parenco el la Strutoformaj nome la struto. Kvankam malpli granda ol la afrika struto, la emuo atingas 1,90 m kaj 55 kg. Estas tri subspecioj de emuoj en Aŭstralio. La emuo estas komuna ĉe plej el la kontinenta Aŭstralio, kvankam ĝi evitas tre loĝatajn areojn, densajn arbarojn, kaj aridajn areojn. Ĝi vivas nur en Aŭstralio, en mezsekaj ebenaĵoj kaj duonarbaroj. Ĉar emuoj foje serĉas profiti el la homa aktiveco, t.e. agrikulturo, ili estis persekutataj, sed nunepoke la homoj defendas sin pli per bariloj ol per militartileria atako kiel en 1932.
La mildapluma, bruna, nefluga birdo atingas ĝis 2 m alte. Ili havas longajn fajnajn kolojn kaj krurojn. Emuoj povas veturi grandajn distancojn je rapida, facila trotado kaj, se necese, povas rapidiri ĝis je 50 km/h. Ties longaj kruroj permesas ilin fari pasegojn de ĝis 275 cm. Ili estas oportuneme nomadecaj kaj povas veturi longajn distancojn por trovi manĝon; ili manĝas varion de plantoj kaj insektoj, sed ankaŭ manĝas ĉiun taŭgan nutraĵon: semojn, herbojn, radikojn, insektojn, ktp., kaj oni scias, ke ili povas rezisti semajnojn sen manĝo. Emuoj englutas ŝtonetojn, vitraĵojn kaj metaleroj por mueli manĝon en la digesta sistemo. Ili trinkas malofte, sed trinkas grandajn kvantojn kiam estas oportuno. Emuoj sidas surakve kaj ankaŭ kapablas naĝi. Ili estas scovolemaj birdoj kiuj sekvas kaj rigardas aliajn animalojn kaj homojn. Emuoj ne dormas la tutan nokton sed nur dum kelkaj mallongaj momentoj side.
Emuoj estas sociaj birdoj, vivantaj sole sed movantaj grupe. Emuoj uzas siajn fortungenhavajn piedojn kiel defenda mekanismo. Ties kruroj estas inter la plej fortaj el ĉiu animalo, kaj permesas ilin rompi metalajn dratbarilojn. Ili havas bonajn vid- kaj aŭd-kapablojn, kio permesas ilin detekti predantojn en najbareco. La plumaro varias laŭregione, kongrue kun la ĉirkaŭa medio kaj plibonigante sian kamufleblon. La pluma strukturo evitas eniron de varmo en la haŭto, kio permesas liin esti aktivaj eĉ dum la meztaga varmo. Ili povas toleri ampleksan gamon de temperaturoj kaj termoreguliĝi efike. Kaj maskloj kaj inoj estas malfacile distingeblaj laŭvide, sed povas esti diferencataj laŭ la tipoj de laŭtaj sonoj kiujn ili elsendas per manipulado de gonflebla kolsako.
Emuoj reproduktiĝas en majo kaj junio kaj ne estas monogamaj; luktado inter inoj por partnero estas komuna. Inoj povas pariĝi kelkajn fojojn kaj demetas kelakjn ovokvantojn en unu sezono. La emuino demetas kvin ĝis dek-kvin ovojn kiuj estos kovataj de la masklo, kiu ankaŭ zorgos la idojn. Tiel la emuino povas serĉi alian masklon. La animaloj plipeziĝas antaŭ la reprodukta sezono, kaj la masklo faras plej kovadon, perdante pezon dum tiu tempo ĉar li ne manĝas. La kovado daŭras 56 tagojn, la emuidoj povas marŝi post kelkaj horoj kaj restos kun sia patro dum kvin monatoj. Ili atingos plenan grandon post ĉirkaŭ ses monatoj, sed povas resti kun sia familio ĝis la venonta reprodukta sezono post duonjaro. Emuoj povas vivi intee 10 kaj 20 jaroj en naturo kaj estas predataj de dingoj, agloj kaj akcipitroj. Ili povas salti kaj piedfrapi por eviti dingojn, sed kontraŭ agloj kaj akcipitroj, ili povas nur kuri kaj turneviti.
La Tasmania emuo kaj la Kinginsula emuo, nome subspecioj kiuj iam loĝis respektive en Tasmanio kaj en Kinginsulo iĝis formortinta post la eŭropa setliĝo en Aŭstralio en 1788, kaj la distribuado de la kontinentaj subspecioj estis influitaj de homa agado. Iam komuna ĉe la orienta marbordo, emuoj estas nune nekomunaj tie; male la disvolviĝo de agrikulturo kaj havigo de rezervita akvo en la interno de la kontinento pliigis la teritorion de la emuoj en aridaj regionoj, kaj estas nun Malplej Zorgiga por konservado. Ili estis fonto de manĝo kaj energio por indiĝenaj aŭstralianoj kaj komencaj eŭropaj setlantoj. Emuoj estas bredataj por ties viando, oleo, kaj ledo. La emua viando estas sengrasa kaj kvankam komercistoj asertas, ke la oleo havas kontraŭ-ŝvelan kaj kontraŭ-oksidan efikojn, tio ne estis science pruvita ĉe homoj. La emuo estas grava kultura simbolo de Aŭstralio. Ĝi aperas ĉe la Blazono de Aŭstralio, diversaj moneroj, elstare ĉe la mitologio de indiĝenaj aŭstralianoj, kaj centoj de lokoj nomiĝas laŭ la emuoj.
El emú común (Dromaius novaehollandiae) es una especie de ave estrutioniforme de la familia Dromaiidae.[2] Es un ave no voladora, y es, después del avestruz y el casuario la tercera más pesada del mundo, aunque la segunda en altura. Es nativa de Australia y el único miembro viviente del género Dromaius. Antes se la clasificaba dentro de la familia Casuariidae,[3] pero ahora se la considera miembro de una familia independiente Dromaiidae.[2]
Estas aves de un color castaño claro, alcanzan los 2 metros de altura y pesan unos 45 kilogramos. El emú común se distribuye geográficamente por el país, evitando áreas densamente pobladas, bosques densos y áreas áridas. Los emúes pueden recorrer grandes distancias al trote, y si es necesario corriendo a toda velocidad, alcanzando los 50 kilómetros por hora durante varios kilómetros.[4] Son nómadas, y pueden viajar grandes distancias para encontrar comida, la cual se compone de plantas e insectos (omnívoros).
La subespecie de emú de Tasmania se extinguió con la llegada de los europeos en 1788; la distribución de la subespecie que ocupa el continente (Australia), también ha sido afectada negativamente en su población por las actividades humanas. Actualmente no es común en la costa oriental, donde sí lo fue; por el contrario, el desarrollo de agricultura y la provisión de agua para riego en el interior de Australia, ha aumentado su área de distribución geográfica. El emú es criado para el aprovechamiento de su carne, aceite y cuero.
Dos taxones de emú que eran comunes en Australia antes de la llegada de los europeos se extinguieron al poco tiempo: el emú pequeño (Dromaius baudinianus) y el emú negro (Dromaius novaehollandiae ater). El emú común, aún es común en la actualidad. La población varía de década en década, principalmente dependiendo de la lluvia; se estima que la población del Emú es de 625 000 a 725 000 ejemplares, con 100 000 a 200 000 en Australia Occidental y el resto principalmente en Nueva Gales del Sur y Queensland.[5]
El Dromaius novaehollandiae diemenensis, es una subespecie conocida con el nombre común de emú de Tasmania, la cual se extinguió alrededor de 1865.
Se introdujeron los emúes en la Isla María y en la Isla Canguro cerca de Tasmania en el siglo XX y se han establecido poblaciones de cría.
Hay tres subespecie existentes en Australia:
La especie se describió primero bajo el nombre de Casuario de Nueva Holanda en el Viaje de Arthur Phillip: "Voyage to Botany Bay", publicado en 1789.[6] La especie la describió el ornitólogo John Latham, que colaboró en el libro de Arthur Phillip y realizó las primeras descripciones de esta ave y nombró a otras muchas especies de aves australianas; su nombre proviene del latín y significa "rápido de Nueva Hollanda". La etimología del nombre común "Emú" es incierta, pero se piensa que proviene de una palabra árabe utilizada con la intención de indicar: "pájaro o ave grande" que se utilizó por los exploradores portugueses para describir el casuario en Nueva Guinea.[5]
Los emúes son aves no voladoras, del grupo Ratite, grandes que alcanzan los dos metros de altura (de 1 a 1.3 metros al lomo) y pesan entre 30 y 45 kilogramos.[5] Tienen alas rudimentarias pequeñas y un cuello largo y piernas fuertes.
Su habilidad para correr a velocidades altas es debida a una musculatura de los miembros pelvianos favorablemente especializada. Sus pies tienen solo tres dedos y un número similarmente reducido de huesos y el pie asociado con los músculos; son las únicas aves con los músculos del gastrocnemius en la parte de atrás, baja de la piernas. Los músculos del miembro pelviano del emú tiene una contribución similar para sumar la masa del cuerpo como los músculos del vuelo.[7]
Los emúes tienen el plumaje color castaño a gris bronceado de apariencia lanuda; las puntas de las plumas son negras. La radiación solar es absorbida por las puntas, y el plumaje interno suelto o condensado aísla la piel. Al calor resultante que fluye a la piel por el aislamiento,[8] permitiendo al ave ser activa durante el calor del día. Un único rasgo de la pluma del emú es su raquis doble que surge de un solo tronco. Los sexos son similares en apariencia.
En los días muy calientes, los emúes jadean para mantener la temperatura del cuerpo, sus pulmones trabajan como refrigeradores de evaporación y, al contrario de algunas otras especies, los niveles bajos resultantes de dióxido de carbono en la sangre no parecen causar alkalosis.[9] Para respirar normalmente en tiempo de refrigeración, tienen grandes y múltiples pasajes nasales. El aire fresco se calienta como el que atraviesa los pulmones, extrayendo el calor de la región nasal. En la exhalación, los turbinetes nasales fríos del emú condensan la humedad hacia afuera y lo absorben para respirar.[10]
Los emúes crían y se aparean durante los meses de verano en diciembre y enero, y puede permanecer juntos durante aproximadamente cinco meses. El macho se aparea en los meses más frescos de mayo y junio. Durante la estación de la cría, los machos experimentan cambios hormonales, incluso un aumento en los niveles de las hormonas de luteinización y la testosterona, sus testículos aumentan su tamaño al doble.[11] los machos pierden su apetito y construyen un nido áspero en una hondonada semiprotegido en la tierra árida con césped, ramitas y hojas. La hembra pone todos los días uno o dos huevos, al tercer día la postura de las hembras tienen un promedio de 11 huevos, (pudiendo ser hasta 20 huevos) muy grande, de cascarón grueso, los huevos color verde oscuro. Los huevos tienen en promedio 134 x 89 milímetros y pesan entre 700 y 900 gramos,[12] aproximadamente equivalente a 10 a 12 huevos de gallinas en el volumen y peso. La primera ocurrencia de gemelos en ave genéticamente idénticos se encontró en el emú.[13]
El macho se pone clueco después de que su compañera empieza a poner, y empieza a incubar los huevos antes de completar la puesta. Durante este tiempo, no come, bebe o defeca, y solo se pone de pie aproximadamente 10 veces por día. Durante ocho semanas de incubación, perderá una tercera parte de su peso y solo sobrevivirá con la grasa depositada en su cuerpo y se levanta durante el rocío de la mañana. Como con muchas otras aves australianas, la infidelidad es la norma para los emú, a pesar de la atadura inicial: una vez que el macho comenzó a empollar, las hembras se aparean con otros machos y pueden poner en múltiples nidos; la mitad los polluelos en una camada pueden ser criados por otros machos, o por ningún macho.[14] Algunas hembras se quedan y defienden el nido hasta que los polluelos nacen. En una estación buena, un emú hembra puede anidar tres veces.[15]
La incubación dura unos 56 días, los polluelos salidos del cascarón son activos y pueden dejar el nido a los pocos días. De pie tienen 25 centímetros de alto y tienen una coloración castaña distintiva y rayas color crema como camuflaje, que se pierde a los tres meses. Los machos están 18 meses con los polluelos, defendiéndolos y enseñándoles cómo encontrar comida.[12] Los polluelos crecen muy rápidamente y son maduros sexualmente a los 12 o 14 meses; aunque pueden permanecer con su grupo familiar durante otros seis meses, luego de lo cual se separan para criar durante su segunda estación. Los emúes viven entre 10 y 20 años,[16] las aves en cautividad pueden vivir más que aquellas en estado salvaje.
Los emúes fueron utilizados como fuente de alimento por los indígenas australianos y los primeros colonos europeos. Los emús son aves curiosas y se sabe que se acercan a los humanos si ven un movimiento inesperado de una extremidad o una pieza de ropa. En la naturaleza, pueden seguir y observar a las personas.[17] Los aborígenes australianos utilizaban diversas técnicas para atrapar a las aves, como lancearlas mientras bebían en los abrevaderos, atraparlas con redes y atraerlas imitando sus llamadas o despertando su curiosidad con una bola de plumas y trapos colgada de un árbol. [18] El arpón de pitchuri (Duboisia hopwoodii), o alguna planta venenosa similar, podía utilizarse para contaminar una charca, tras lo cual los emús desorientados eran fáciles de atrapar. Otra estratagema consistía en que el cazador utilizara una piel como disfraz y atrajera a las aves a una trampa camuflada con trapos o imitadores de llamadas. Los aborígenes australianos sólo mataban emús por necesidad, y veían con malos ojos a quienes los cazaban por cualquier otro motivo. Todas las partes del cadáver tenían algún uso; la grasa se recogía por su valioso aceite de uso múltiple, los huesos se tallaban para hacer cuchillos y herramientas, las plumas se utilizaban para adornar el cuerpo y los tendones sustituían a cuerdas.[19]
Los primeros colonos europeos mataban a los emús para proveerse de alimentos y utilizaban su grasa como combustible para las lámparas.[19] También intentaban evitar que interfirieran en la agricultura o que invadieran los asentamientos en busca de agua durante la sequía. Un ejemplo extremo de esto fue la Guerra de los emúes en Australia Occidental en 1932. Los emús acudieron en masa a la zona de Chandler y Walgoolan (Queensland, Australia Occidental) durante un periodo de sequía, dañando los cercados para conejos y devastando las cosechas. Se intentó ahuyentarlos, llamando al ejército para que los despachara con ametralladoras; los emús evitaron en gran medida a los cazadores.[19] [20] Los emúes son aves grandes y potentes, y sus patas están entre las más fuertes de cualquier animal y son lo suficientemente potentes como para derribar vallas metálicas. [21] Las aves son muy defensoras de sus crías, y se han documentado dos casos de humanos atacados por emús.[22][23]
El emú común (Dromaius novaehollandiae) es una especie de ave estrutioniforme de la familia Dromaiidae. Es un ave no voladora, y es, después del avestruz y el casuario la tercera más pesada del mundo, aunque la segunda en altura. Es nativa de Australia y el único miembro viviente del género Dromaius. Antes se la clasificaba dentro de la familia Casuariidae, pero ahora se la considera miembro de una familia independiente Dromaiidae.
Estas aves de un color castaño claro, alcanzan los 2 metros de altura y pesan unos 45 kilogramos. El emú común se distribuye geográficamente por el país, evitando áreas densamente pobladas, bosques densos y áreas áridas. Los emúes pueden recorrer grandes distancias al trote, y si es necesario corriendo a toda velocidad, alcanzando los 50 kilómetros por hora durante varios kilómetros. Son nómadas, y pueden viajar grandes distancias para encontrar comida, la cual se compone de plantas e insectos (omnívoros).
La subespecie de emú de Tasmania se extinguió con la llegada de los europeos en 1788; la distribución de la subespecie que ocupa el continente (Australia), también ha sido afectada negativamente en su población por las actividades humanas. Actualmente no es común en la costa oriental, donde sí lo fue; por el contrario, el desarrollo de agricultura y la provisión de agua para riego en el interior de Australia, ha aumentado su área de distribución geográfica. El emú es criado para el aprovechamiento de su carne, aceite y cuero.
See artikkel räägib linnuliigist; perekonna kohta vaata artiklit Emu (perekond); teiste tähenduste kohta vaata EMU Emu (Dromaius novaehollandiae) on kaasuarlaste sugukonda emu perekonda kuuluv lennuvõimetu lind.
Emu kirjeldati esimest korda Uus-Hollandi kaasuarina Arthur Phillipi raamatus "Voyage to Botany Bay" ("Reis Botany Baysse"), mis ilmus 1789. Selle raamatu kaasautor oli linnuteadlane John Latham, kes seda lindu kirjeldas ja pani talle teadusliku nime, mis ladina keeles peaks tähendama 'kiirejalgne uushollandlane'.
1816 kirjeldas Louis Jean Pierre Vieillot taas emu, kasutades sealjuures kaht perekonnanime kirjapilti: kõigepealt Dromiceius ja mõni lehekülg hiljem Dromaius. Sellest ajast on vaieldud, kumb neist on õige. Grammatiliselt on õige Dromaius ja teine sisaldab nähtavasti kirjaviga, aga sellegipoolest sai emu tuntuks nime Dromiceius all. Viimasel ajal on hakatud seda perekonda taas nimetama Dromaius, muuhulgas teevad seda Austraalia valitsuse väljaanded, aga Dromiceius jääb paralleelnimeks.
Kust tuleb sõna "emu", see pole täpselt teada. See pole austraalia aborigeenide sõna. Kõige tõenäolisemalt pärineb see araabia sõnast, mis tähistab suurt lindu. Seda sõna kasutasid portugali maadeavastajad, kirjeldades Austraalias ja Uus-Guineal elavaid kaasuare.
Emu ühendatakse koos kaasuaridega kaasuarlaste sugukonda, omaette alamsugukonda, kuhu kuulub ainult üks liik. See pole alati nii olnud. Näiteks "Loomade elu" eraldab emu omaette emulaste sugukonda. [2]
Emusid kasvatatakse farmides nende liha, sulgede ja emuõli saamiseks.
Emu elab Austraalia savannides ja rohtlates [2].
Austraalias elab 625 000 – 725 000 emu ja tema arvukus on stabiilne. Tasmaanias elanud alamliik suri küttimise tagajärjel 1865. aastal välja.
Enne eurooplaste saabumist Austraaliasse elas seal veel kaks väiksemat emuliiki Dromaius baudinianus ja Dromaius ater, mis mõlemad kiiresti pärast eurooplaste saabumist välja surid.
Emu on 1,5–1,9 m kõrge ja kaalub kuni 45–55 kg. [2]
Emu meenutab väliselt nandut, kuid on suurem. Tal on kohev pruunikashall sulestik, mis meenutab villa, ja kolmevarbalised tugevad jalad nagu teistelgi kaasuarlastel. Pea ja kael on mustad. Nokk on erinevalt kaasuari nokast lamenenud. Pea on sulgedega kaetud. [2]
Emu suudab joosta pikka maad. Lühikest aega suudab ta arendada kiirust kuni 50 km/h.
Austraalias võib emu kõikjal kohata, kuigi ta väldib tihedalt asustatud alasid, tihedaid metsi ja kuivi alasid.
Inimeste tehtud traataedadest emu ei hooli. Ta võtab kõvasti hoogu ja jookseb otse läbi traataia, nii et sulepuru lendab. Sellepärast talunikud ei salli emusid: nad lõhuvad palju traataedu.
Emu võib istuda vees ja suudab ka ujuda.
Emu elab looduses 10–20 aastat. Vangistuses võib ta kauemgi elada. Vangistust talub emu kergesti.
Emu on monogaamne. [2]
Isaslind ehitab maa peale okstest, rohust ja puukoorest pesa. Ühte pessa muneb kuni 3 emaslindu, igaüks 5–15 muna. Üks muna kaalub 800 grammi.
Haub ja poegade eest hoolitseb isaslind. Haudumine kestab 53–60, mõnedel andmetel aga 66 päeva. Vahel muneb emane veel haudumise ajalgi pessa lisaks. Haub ainult isaslind. Ta võib käia pesalt ära toitu otsimas, kuigi sagedamini nälgib lind kogu haudumise aja jooksul. [2] Isane pöörab kümme korda päevas pesas mune ringi.
Vastkoorunud emutibud on 12 cm pikad. Nad on sünnist saadik aktiivsed ja lahkuvad mõne päeva jooksul pesast. Isane jääb tibudega kokku umbes 7 kuuks, ta kaitseb neid ja õpetab toitu leidma. Tibud kasvavad kiiresti ja on juba 5-6 kuu vanuselt sama suured kui täiskasvanud.
Emutibud on triibulised. See kaitsevärvus aitab neil maskeeruda. [2]
Emu sööb vilju, seemneid ja väikesi loomi [2]. Ta sööb ka taimi ja putukaid: rohutirtse, ritsikaid, lepatriinusid, liblikaröövikuid ja sipelgaid.
On teada, et emu võib nädalate viisi toiduta olla.
Seal, kus emusid on palju, võivad nad põlde kahjustada. [2]
Selleks, et toitu paremini seedida, neelavad emud kive. Üks kivi võib kaaluda kuni 45 g ja kõik maos olevad kivid kokku võivad kaaluda kuni 745 g. On täheldatud, et emud söövad puusütt, kuigi pole veel kindlaks tehtud, miks.
Emu (Dromaius novaehollandiae) on kaasuarlaste sugukonda emu perekonda kuuluv lennuvõimetu lind.
Emu kirjeldati esimest korda Uus-Hollandi kaasuarina Arthur Phillipi raamatus "Voyage to Botany Bay" ("Reis Botany Baysse"), mis ilmus 1789. Selle raamatu kaasautor oli linnuteadlane John Latham, kes seda lindu kirjeldas ja pani talle teadusliku nime, mis ladina keeles peaks tähendama 'kiirejalgne uushollandlane'.
1816 kirjeldas Louis Jean Pierre Vieillot taas emu, kasutades sealjuures kaht perekonnanime kirjapilti: kõigepealt Dromiceius ja mõni lehekülg hiljem Dromaius. Sellest ajast on vaieldud, kumb neist on õige. Grammatiliselt on õige Dromaius ja teine sisaldab nähtavasti kirjaviga, aga sellegipoolest sai emu tuntuks nime Dromiceius all. Viimasel ajal on hakatud seda perekonda taas nimetama Dromaius, muuhulgas teevad seda Austraalia valitsuse väljaanded, aga Dromiceius jääb paralleelnimeks.
Kust tuleb sõna "emu", see pole täpselt teada. See pole austraalia aborigeenide sõna. Kõige tõenäolisemalt pärineb see araabia sõnast, mis tähistab suurt lindu. Seda sõna kasutasid portugali maadeavastajad, kirjeldades Austraalias ja Uus-Guineal elavaid kaasuare.
Emu ühendatakse koos kaasuaridega kaasuarlaste sugukonda, omaette alamsugukonda, kuhu kuulub ainult üks liik. See pole alati nii olnud. Näiteks "Loomade elu" eraldab emu omaette emulaste sugukonda.
Emusid kasvatatakse farmides nende liha, sulgede ja emuõli saamiseks.
Emua (Dromaius novaehollandiae) gaur egun Australiako hegaztirik handiena da eta baita munduko bigarrena ere, ostrukaren ondoren. Dromaius bere generoan bizirik dagoen espezie bakarra da.
D. novaehollandiae novaehollandiae (Latham, 1790)[1]
D. novaehollandiae woodwardi
D. novaehollandiae rothschildi
†D. novaehollandiae diemenensis (Le Souef, 1907)[1] (Tasmaniar emu)
Emua (Dromaius novaehollandiae) gaur egun Australiako hegaztirik handiena da eta baita munduko bigarrena ere, ostrukaren ondoren. Dromaius bere generoan bizirik dagoen espezie bakarra da.
Emu (Dromaius novaehollandiae) on lentokyvytön Australiassa elävä strutsilintu. Lajin nimesi John Latham vuonna 1790.
Emut muistuttavat hieman kasuaareja ja strutseja. Emu on kasuaaria kookkaampi, mutta strutsia hieman pienikokoisempi. Emu on Australian suurin ja koko maailman toiseksi suurin lintu. Emulla on strutsista poiketen vain kolme varvasta. Emun höyhenys poikkeaa muiden lintujen höyhenistä, sillä sen höyhenen kasvupisteestä kehittyy kaksi höyhentä. Emut ovat väriltään ruskeita ja niiden pää on tumma tai musta. Emut voivat painaa 60 kiloa ja niiden huippunopeus on noin 50 km/h. Ne ovat tarvittaessa hyviä uimareita.
Emut elävät 10–20 vuotta, tarhaoloissa kauemminkin.
Koiras rakentaa maahan pesän oksista, ruohoista, lehdistä ja puunkuoresta. Se parittelee 1–3 naaraan kanssa, jotka munivat samaan pesään. Emut munivat kerrallaan 5-15, keskimäärin 11 tummanvihreää munaa. Yksi muna painaa noin 800 grammaa. Koiras hautoo munia 56 päivää eikä käy lainkaan syömässä haudonnan aikana. Sen paino putoaa kolmanneksella ja se joutuu käyttämään keväällä (Suomen syksyllä) keräämiään runsaita rasvavarantoja. Poikaset ovat pesäjättöisiä lähtien liikkeelle muutaman päivän ikäisinä. Ne ovat aikuisen kokoisia vuoden vanhoina. Koiras huolehtii yksin poikasista 1½ vuotta.
Emuja tavataan luonnonvaraisina vain Australiassa. Ne ovat levittäytyneet koko Australiaan, lukuun ottamatta Tasmaniaa. Australian emukanta on noin 625 000–725 000 yksilöä. Tasmanianemu (D. n. diemensis) kuoli sukupuuttoon vuoden 1865 aikoihin. Emu on hyvin sosiaalinen laji ja kerääntyy usein valtaviksi parviksi, jotka vaeltavat pitkiäkin matkoja, jopa tuhat kilometriä, hyville ruokapaikoille.
Emut elävät pääasiassa pensaikkoisilla ja metsäisillä rannikkoseuduilla sekä savannityyppisillä puoliavomailla. Harvin kanta on karuilla mailla ja asutuilla seuduilla. Länsi-Australiassa emut käyttävät muuttoreittejä liikkuessaan ruoan perässä, ne menevät pohjoiseen kesäisin ja etelään talvisin. Itä-Australiassa samanlaista ilmiötä ei esiinny.
Emujen pääravinto koostuu kasveista, hedelmistä, hyönteisistä ja muista pienistä eläimistä. Emut nielevät pieniä kiviä, jotka helpottavat ruoan sulatusta lihasmahassa. Emujen on myös havaittu syövän hiiltä, mutta tälle käyttäytymiselle ei tiedetä syytä.
Emuja ovat käyttäneet ruokanaan Australian alkuperäiskansat ja varhaiset siirtolaiset. Eurooppalaiset tappoivat emuja myös niiden vahingoittaessa viljelyksiä, esimerkkinä tästä on vuoden 1932 ”emusota”. Jo vuonna 1865 ehdotettiin emujen suojelemista sen jälkeen, kun laji oli hävinnyt Tasmaniasta. Emu suojeltiin vuonna 1999 voimaan astuneella lailla. IUCN luokittelee emujen kannan tilaksi vakaan. Emuja oli vuonna 2009 tehdyn arvion mukaan 630 000–725 000[2].
Emu (Dromaius novaehollandiae) on lentokyvytön Australiassa elävä strutsilintu. Lajin nimesi John Latham vuonna 1790.
Dromaius novaehollandiae
L’émeu d’Australie (Dromaius novaehollandiae) est la seule espèce encore vivante au XXIe siècle de la famille des dromaiidés.
Pouvant atteindre deux mètres de haut, c'est aussi, par sa taille, le deuxième plus grand oiseau du monde actuel derrière les deux autruches. Cet oiseau brun, au plumage original, est commun sur presque tout le territoire australien bien qu'il évite les régions trop densément peuplées, les zones trop humides ou trop sèches. Il peut voyager sur de grandes distances d'un bon pas et si besoin courir à 55 km/h[1]. Ce sont des oiseaux nomades capables de parcourir de nombreux kilomètres à la recherche d'une nourriture variée à base de plantes et d'insectes.
La sous-espèce d'émeu qui habitait la Tasmanie (D. n. diemenensis) s'est rapidement éteinte après l'arrivée des premiers Européens en 1788. La répartition des différentes sous-espèces (D. n. novaehollandiae, D. n. woodwardi et D. n. rothschildi) a aussi été modifiée par les colons. Alors qu'autrefois les émeus étaient très communs sur la côte est de l'Australie, ils y sont maintenant devenus rares ; en revanche, le développement de l'agriculture et la création de points d'eau pour le bétail à l'intérieur du continent ont fait augmenter leurs effectifs dans les régions arides. Par ailleurs, on les élève pour leur viande, leur huile et leurs plumes.
L'émeu a été décrit pour la première fois sous le nom de « New Holland Cassowary » (« casoar de Nouvelle-Hollande ») par Arthur Phillip dans son livre Voyage to Botany Bay, publié en 1789[2]. L'espèce fut ensuite renommée avec son nom actuel par l'ornithologiste John Latham qui collabora au livre d'Arthur Phillip, donna les premières descriptions et noms scientifiques de nombreuses espèces d'oiseaux australiens. Le nom binomial scientifique de l'émeu vient du latin et signifie « le coureur de Nouvelle-Hollande ». En revanche, l'étymologie de son nom commun « émeu » n'est pas connue avec certitude. On pense qu'il viendrait d'un nom arabe signifiant « grand oiseau » qui aurait été utilisé par les premiers explorateurs portugais pour désigner son cousin de Nouvelle-Guinée, le casoar[3].
Chaque langage aborigène a son propre nom pour l'émeu et on peut citer, au Victoria, le nom Barrimal dans le langage « Djadja wurrung », myoure en « Gunai » et courn en « Jardwadjali »[4].
Les familles de l’émeu et des casoars sont placées ensemble dans le sous-ordre des Casuarii, en raison de leurs étroites relations phylogénétiques et de similitudes morphologiques. Avec les kiwis, elles constituent les représentants australasiens des Struthioniformes.
D'après le Congrès ornithologique international, cette espèce est constituée des sous-espèces suivantes (ordre phylogénique) :
Autrefois une autre sous-espèce a été reconnue, D. novaehollandiae woodwardi (présente au nord de l'Australie, plus mince et au plumage un peu plus clair), mais ce n'est plus le cas aujourd'hui.
À l’exception des kiwis et des tinamous, tous les ratites sont de grands oiseaux, et par la taille l’émeu vient en deuxième position après les deux autruches. Dans sa zone de répartition, le seul oiseau de taille comparable est le casoar à casque. Un émeu adulte a une taille de 1,50 à 1,90 m et pèse habituellement de 30 à 45 kg, parfois jusqu’à 55 kg ; les femelles étant en moyenne plus grandes et plus lourdes que les mâles[3].
L’émeu a un corps compact, des pattes puissantes adaptées à la course et des ailes rudimentaires. L’oiseau peut couvrir de grandes distances, à une vitesse constante de 7 km/h. Lors d'un sprint, il est capable d’atteindre des vitesses de 50 km/h moyenne avec des pointes à 70 km/h[5], et faire des enjambées d’environ 2,70 m. Sa capacité à courir vite est due au développement important des muscles des pattes, à la longueur des jambes, au nombre de doigts (trois). C'est le seul oiseau à posséder des muscles gastrocnémiens et les spécialistes admettent qu'il possède dans ses pattes la puissance que les autres oiseaux ont dans leurs ailes[6].
Le plumage à double rachis - trait commun émeus-casoars - a une apparence extrêmement lâche, semblable à une chevelure qui pend sur les côtés du corps à partir d’une raie dorsale bien marquée. Les ailes très réduites sont cachées sous le plumage ; elles participent de façon importante à la régulation thermique en permettant à l’oiseau de se rafraîchir en les agitant.
Leur plumage, marron ou gris brun, est touffu. Les extrémités des plumes sont noires. Ceci permet d'absorber la plus grande partie de la chaleur ambiante sans qu'elle soit transmise aux couches sous-jacentes. Un duvet sur la peau retient encore une partie de la chaleur[7], ce qui permet à l'oiseau d'être actif même pendant les heures chaudes de la journée.
Lors des journées très chaudes, l'émeu halète pour réguler sa température. Ses poumons, recrachant de l'eau qui se vaporise, fonctionnent comme des évaporateurs de réfrigérateur et à la différence d'autres espèces animales, la diminution de la concentration en gaz carbonique dans le sang ne provoque pas de variation de pH et donc pas d'alcalose respiratoire[8]. Pour les journées froides, à l'inspiration, l'émeu fait circuler l'air par ses grandes narines munies de nombreux replis qui fonctionnent comme des radiateurs, ce qui lui permet de réchauffer l'air et d'avoir de l'air chaud qui arrive aux poumons. À l'expiration, l'air chaud qu'il rejette est saturé d'humidité. La vapeur d'eau se condense dans les narines en arrivant au contact de l'air froid, ce qui dégage de la chaleur qui sera récupérée dans les narines et réutilisée à l'inspiration suivante[9].
Les émeus peuvent être observés dans la majeure partie de l’Australie, où ils vivent dans une grande variété de milieux. Leurs habitats typiques sont la forêt claire et les plaines semi-arides de l’intérieur. En certaines circonstances, ils peuvent gagner les déserts ou les abords des villes. Cependant, ils ne pénètrent pas dans la forêt pluviale tropicale.
Dans quelques régions, l’installation de points d’eau pour les moutons et le bétail a profité à l’émeu et l’a aidé à étendre son aire de répartition. C’est pourquoi les plus fortes densités se trouvent actuellement dans les régions d’élevage de moutons, suivies par celles de cultures céréalières et de pâturages.
L’émeu consacre la majeure partie de son temps à se nourrir. Dans cette activité comme dans les autres facettes de sa vie, l’espèce est diurne.
L'émeu peut parcourir de très grandes distances pour trouver des zones de nourriture abondante. En Australie-Occidentale, l'émeu suit un trajet saisonnier qui le conduit au Nord en été et au Sud en hiver, mais sur la côte est du continent, il ne semble pas y avoir de plan particulier pour ses déplacements[10].
Les émeus vivent seuls ou en couples, quelquefois en groupes de quatre à neuf oiseaux. Ils ne sont grégaires que lors des déplacements ou dans des lieux où la nourriture et l’eau sont abondantes. Au sein d’un groupe, les liens entre les individus sont lâches et il n’existe pas d’interaction sociale. Les situations d’antagonisme sont fréquemment résolues par une parade de menace.
En règle générale, les émeus sont pacifiques, excepté pendant la saison de reproduction durant laquelle ils se montrent beaucoup plus agressifs et lorsqu'ils sont dérangés. Ce sont des animaux très curieux qui s’approchent fréquemment des hommes.
Ce sont également de bons nageurs qui se baignent volontiers.
En dehors de la saison de nidification, les émeus sont normalement silencieux, excepté durant les confrontations ou face à des objets étranges ; ils émettent alors des sons ronflants qui peuvent être entendus à deux kilomètres à la ronde.
Le grognement est utilisé par les mâles durant la saison de nidification en trois occasions principales : comme cri de menace et de défense du territoire en présence de rivaux, durant la parade nuptiale et avant la ponte. Pour produire ce son, l'émeu utilise une poche gulaire[3]. Située en avant de la trachée, elle mesure environ 30 cm de diamètre lorsqu'elle est gonflée[11].
L’émeu est omnivore. La proportion d’éléments végétaux et animaux consommés varie aux différentes périodes de l’année, bien que les premiers constituent généralement la plus grande part du régime. Autant que possible, les oiseaux prennent les parties des plantes présentant la plus haute valeur nutritive : graines, fruits, fleurs et racines tendres. Se déplaçant beaucoup, l'émeu participe probablement à la dispersion des graines ce qui doit contribuer au maintien de la biodiversité[12]. En été, ils mangent de grandes quantités d’insectes (sauterelles, coccinelles, chenilles, fourmis...) ainsi que des petits vertébrés[13]. La coprophagie a également été constatée.
Pendant la journée, y compris en été, les émeus se nourrissent dans des espaces découverts, ce qui implique qu’ils ont besoin de beaucoup d’eau et qu’ils boivent fréquemment. Toutefois, les émeus ont une importante capacité de résistance au manque d'eau.
Avant d’entamer la couvaison, le mâle se constitue d’importantes réserves de graisse, car en général il ne mange ni ne boit durant cette période de huit semaines.
La stratégie de reproduction de l’émeu est basée sur la polyandrie, les mâles prenant l’entière responsabilité des soins aux œufs et ensuite aux poussins.
Lors de la formation de couples, la femelle commence par émettre son appel ronflant caractéristique, dans le but d’attirer un mâle. Les couples vont ainsi se former en décembre-janvier et rester ensemble cinq à six mois. Les accouplements et les pontes se déroulent de février à juillet, mais surtout d'avril à juin. Pendant cette période, les cycles hormonaux se modifient ; chez le mâle, il y a une augmentation des taux de LH et de testostérone et les testicules doublent de taille[14]. Ce dernier entreprend de récolter des matériaux et de construire des nids à l’intérieur de son territoire où la femelle l'a rejoint.
Le nid (une dépression peu profonde et large de un à deux mètres, garnie de brindilles, de feuilles et d’herbes) est construit par le mâle. Il est fréquemment situé à l’abri d’un buisson ou d’un arbre, mais toujours dans un endroit plutôt dégagé, d’où le mâle couché a une bonne vue sur les alentours. Les deux oiseaux vont s'accoupler tous les jours ou tous les deux jours et la femelle va pondre un œuf tous les deux à trois jours pour avoir une couvée en moyenne de 5 à 15 (maximum 24) œufs vert foncé. Ces œufs pèsent 700 à 900 g chacun et mesurent 135 mm de long sur 90 mm de diamètre[15], ce qui équivaut à 10 à 12 œufs de poules. La première observation de vrais (génétiquement identiques) jumeaux chez les oiseaux a été faite chez l'émeu[16].
Comme chez les casoars et les nandous, le mâle assume seul la couvaison et les soins aux jeunes. Pendant qu’il couve, la femelle peut soit rester dans les environs faisant preuve d’agressivité envers tout intrus, soit quitter le territoire pour s’accoupler avec un autre mâle. Dans une année favorable, une femelle peut ainsi avoir trois couvées[10].
Pendant toute la période d’incubation, le mâle ne mange pas, ne boit pas, ni ne défèque. Il se lève plusieurs fois par jour pour retourner les œufs. Une fois la ponte terminée, le mâle repousse agressivement la femelle. Pendant toute cette période, le mâle va perdre un tiers de son poids, ne survivant que grâce à ses réserves de graisse et avec pour seule boisson les gouttes d'eau qu'il pourra récupérer de la rosée de la nuit.
Une fois que le mâle a commencé de couver, le couple se sépare et la femelle va s'accoupler avec d'autres mâles et déposer ses œufs dans différents nids, de sorte que la moitié des oisillons d'une couvée ne sont pas issus du père nourricier[17] et même quelquefois la femelle va déposer ses œufs dans le nid d'un mâle avec lequel elle ne s'est pas accouplée.
Les pertes sont importantes et moins de 50 % des œufs permettront d'avoir des oiseaux adultes ; en effet, beaucoup d'œufs ou d'oisillons seront dévorés par les goannas, les dingos, les cochons sauvages ou les renards, et ce malgré tout le soin que le mâle apporte à leur surveillance[18]. Les œufs éclosent après huit semaines d’incubation et le mâle arrête de couver juste avant l'éclosion[10]. Dès leur naissance, les jeunes sont actifs et, au bout de quelques jours, les poussins abandonnent le nid. Ils mesurent environ vingt-cinq centimètres de haut et ont un plumage fait de bandes jaunes et brunes leur permettant de mieux se camoufler, plumage qu'ils perdront vers l'âge de trois mois. Le mâle en prend soin jusqu’à ce qu’ils soient âgés d’environ 18 mois, les protégeant et leur apprenant comment se nourrir[15]. Les oisillons grandissent vite et atteignent leur taille adulte vers douze à quatorze mois. Les petits vont rester ensemble encore six mois jusqu'à ce qu'ils soient en âge de procréer. Les poussins atteignent la maturité sexuelle à l’âge de deux ou trois ans.
L'espérance de vie d'un émeu dans la nature est comprise entre 10 et 20 ans[19], bien inférieure à celle d'un émeu en captivité.
Pendant la période de reproduction, les animaux deviennent très agressifs, pouvant bondir sur un individu griffes en avant et lui infliger de sévères blessures au niveau des jambes et du ventre.
Quand les circonstances le permettent, les émeus peuvent être totalement sédentaires. Sinon, ils sont nomades et peuvent couvrir de longues distances à la recherche d’eau et de nourriture.
Les adultes peuvent parcourir de 15 à 25 km[3] par jour et 540 km en 9 mois. Ils se déplacent généralement par petits groupes comprenant des oiseaux de tous les âges.
Ce n’est que depuis l’arrivée des premiers Européens en Australie que les émeus ont commencé à souffrir d’une intense chasse qui amena la rapide extinction des différentes formes insulaires.
Les émeus étaient chassés par les Aborigènes qui utilisaient différentes techniques pour les attraper : leur tirant des flèches quand ils étaient en train de boire, empoisonnant leur eau de boisson, attirant les émeus en imitant leurs cris, faisant balancer une boule de plumes et de tissus sous les branches d'un arbre pour attirer leur curiosité[15]. Les émeus constituaient une importante source de viande dans les régions où ils étaient endémiques mais ils étaient aussi utilisés en médecine traditionnelle comme onguent. Leur huile servait de lubrifiant. Elle était aussi mélangée à de l'ocre pour faire les peintures traditionnelles des cérémonies aussi bien que pour imprégner le bois des outils et des ustensiles comme les « coolamons », des récipients allongés en forme de canoë[20].
La viande d’émeu était appréciée des premiers colons, leurs œufs étaient avidement recherchés en raison de leur grande taille et l’huile d’émeu était utilisée pour les lampes. Toutefois, la vraie chasse ne commença que quand les oiseaux entrèrent en conflit avec les intérêts économiques. Quand des cultures extensives de céréales commencèrent à se développer, les émeus adaptèrent leurs habitudes et se mirent à migrer vers les terres agricoles où ils trouvaient de l’eau et une nourriture abondante. Ils pénétraient dans les champs, détruisaient les récoltes et endommageaient les propriétés, ce qui amena les fermiers à les considérer comme des nuisibles, avec, pour conséquence, des primes offertes pour les tuer.
Une situation extrême fut atteinte avec la « Emu War », la « guerre des Emeus », qui eut lieu en Australie-Occidentale en 1932 quand des émeus, pendant une importante période de sécheresse, convergèrent vers le village de Campion pour y trouver de l'eau, effrayant les habitants qui essayèrent en vain de les repousser, causant la destruction de plusieurs récoltes, à l'époque où le Krach Boursier de 1929 faisait sentir ses effets en Australie.
Devant l’échec des campagnes de destruction, le gouvernement se contenta finalement d'un système de récompense, déjà en place depuis 1923. 20 ans plus tard, les fermiers optèrent pour la construction de clôtures infranchissables, pour lesquelles le gouvernement australien débloqua des milliers de dollars en 1953[21].
L'élevage commercial des émeus a commencé en Australie-Occidentale en 1987 et le premier abattoir a pu fonctionner en 1990[22]. En Australie, le gouvernement de chaque État, en dehors de la Tasmanie, impose que les animaux soient nés et élevés en captivité et fournit des autorisations d'élevage pour protéger les émeus sauvages. En dehors de l'Australie, les émeus sont élevés à grande échelle en Amérique du Nord avec environ un million d'oiseaux aux États-Unis et soixante mille au Canada[23], au Pérou, en Chine et à un niveau moins important dans quelques autres pays. Au Canada, la plus grande ferme d'émeus est le centre de l'émeu de Charlevoix[24], avec plus de 400 émeus. Les émeus se reproduisent bien en captivité et doivent être gardés dans de vastes enclos pour éviter les problèmes liés à l'inactivité. Ils sont nourris deux fois par jour avec des céréales et de l'herbe en complément. Les animaux sont abattus entre 50 et 70 semaines à un poids moyen d'une cinquantaine de kg.
Les émeus sont élevés pour leur viande (de 15 à 23 kg par individu), leur cuir (0,8 m2 par oiseau) et leur graisse.
La viande d'émeu est pauvre en matières grasses (1,7 à 4,5 %) et en cholestérol (39 à 48 mg/100 g) et est assimilée à de la viande rouge à cause de sa couleur et de son pH[25],[23]. Les meilleurs morceaux proviennent des grands muscles du bassin et du haut des cuisses.
Le cuir d'émeu revêt un aspect particulier dû aux surélévations produites par les follicules associés aux plumes. Le cuir est utilisé, souvent en association avec d'autres, pour des petits objets comme des chaussures ou des porte-feuilles.
La graisse d’émeu est utilisée pour les cosmétiques, les produits diététiques et les médicaments. L’huile d’émeu semble avoir en effet des propriétés anti-inflammatoires[26] ; cependant la FDA (Food and Drug Administration) américaine ne lui attribue pas de propriétés thérapeutiques.
Les œufs non éclos blanchissent en quelques mois ; ils peuvent être peints ou décorés. Les plumes peuvent être utilisées pour leur aspect décoratif ou pour le garnissage de coussins, d’édredons. Les griffes peuvent être taillées et commercialisées comme imitation de pierres précieuses.
Actuellement, l’émeu est largement réparti à travers l’Australie et ses populations sont considérées comme assez stables (au milieu des années 1980, elles étaient estimées entre 625 000 et 725 000 oiseaux, dont 100 000 à 200 000 en Australie-Occidentale et le reste réparti surtout entre le Queensland et la Nouvelle-Galles du Sud[3]).
Leur nombre est actuellement limité par trois facteurs principaux : l’intensité des activités agricoles, les disponibilités en eau et la densité des dingos.
L'émeu figure sur les armoiries de l'Australie aux côtés du kangourou.
Portrait d’émeu.
Émeu au repos (noter les trois doigts).
Émeu au zoo de Melbourne.
Taille relative d'un homme, d'un émeu et d'un émeu noir.
Tête d'émeu (de profil).
Tête d'émeu (de face) de la réserve africaine de Sigean.
Émeu d'Australie dans le Territoire de la capitale australienne.
Émeu avec ses petits.
Dromaius novaehollandiae
L’émeu d’Australie (Dromaius novaehollandiae) est la seule espèce encore vivante au XXIe siècle de la famille des dromaiidés.
Pouvant atteindre deux mètres de haut, c'est aussi, par sa taille, le deuxième plus grand oiseau du monde actuel derrière les deux autruches. Cet oiseau brun, au plumage original, est commun sur presque tout le territoire australien bien qu'il évite les régions trop densément peuplées, les zones trop humides ou trop sèches. Il peut voyager sur de grandes distances d'un bon pas et si besoin courir à 55 km/h. Ce sont des oiseaux nomades capables de parcourir de nombreux kilomètres à la recherche d'une nourriture variée à base de plantes et d'insectes.
La sous-espèce d'émeu qui habitait la Tasmanie (D. n. diemenensis) s'est rapidement éteinte après l'arrivée des premiers Européens en 1788. La répartition des différentes sous-espèces (D. n. novaehollandiae, D. n. woodwardi et D. n. rothschildi) a aussi été modifiée par les colons. Alors qu'autrefois les émeus étaient très communs sur la côte est de l'Australie, ils y sont maintenant devenus rares ; en revanche, le développement de l'agriculture et la création de points d'eau pour le bétail à l'intérieur du continent ont fait augmenter leurs effectifs dans les régions arides. Par ailleurs, on les élève pour leur viande, leur huile et leurs plumes.
O emú (Dromaius novaehollandiae)[5] é segunda ave de maior tamaño existente, despois da avestruz. É endémica de Australia, onde é a meirande ave nativa e o único membro existente do xénero Dromaius. A área de distribución do emú abrangue case toda Australia, mais as subespecies de Tasmania e da illa King extinguíronse despois da colonización europea do continente en 1788. Esta ave é común de abondo para ser clasificada como pouco preocupante pola International Union for Conservation of Nature.
Son aves non voadoras de plumaxe densa e sedosa de cor marrón e longas patas e pescozo que poden chegar ós 1,9 m de altura. Poden percorrer grandes distancias, e cando é preciso poden acadar os 50 km/h. Aliméntanse dunha gran variedade de plantas e insectos, e sábese que poden pasar semanas sen comer. Beben de xeito infrecuente, pero toman grandes cantidades de auga cando se presenta a oportunidade.
A época de cría é entre maio e xuño, e a loita entre as femias por un macho é frecuente. As femias poden reproducirse e criar varias niñadas de ovos nunha tempada. O macho encárgase da incubación e durante o proceso apenas come e bebe, polo que perde unha cantidade significativa de peso. Os ovos eclosionan despois de oito semanas e as crías son alimentadas polos pais. Acadan o tamaño adulto despois de seis meses, pero poden manterse como familia até a seguinte tempada de cría. O emú é unha importante icona cultural de Australia, estando presente no escudo de Australia e en varias moedas. É un elemento importante da mitoloxía dos aborixes australianos.
O emú (Dromaius novaehollandiae) é segunda ave de maior tamaño existente, despois da avestruz. É endémica de Australia, onde é a meirande ave nativa e o único membro existente do xénero Dromaius. A área de distribución do emú abrangue case toda Australia, mais as subespecies de Tasmania e da illa King extinguíronse despois da colonización europea do continente en 1788. Esta ave é común de abondo para ser clasificada como pouco preocupante pola International Union for Conservation of Nature.
Son aves non voadoras de plumaxe densa e sedosa de cor marrón e longas patas e pescozo que poden chegar ós 1,9 m de altura. Poden percorrer grandes distancias, e cando é preciso poden acadar os 50 km/h. Aliméntanse dunha gran variedade de plantas e insectos, e sábese que poden pasar semanas sen comer. Beben de xeito infrecuente, pero toman grandes cantidades de auga cando se presenta a oportunidade.
A época de cría é entre maio e xuño, e a loita entre as femias por un macho é frecuente. As femias poden reproducirse e criar varias niñadas de ovos nunha tempada. O macho encárgase da incubación e durante o proceso apenas come e bebe, polo que perde unha cantidade significativa de peso. Os ovos eclosionan despois de oito semanas e as crías son alimentadas polos pais. Acadan o tamaño adulto despois de seis meses, pero poden manterse como familia até a seguinte tempada de cría. O emú é unha importante icona cultural de Australia, estando presente no escudo de Australia e en varias moedas. É un elemento importante da mitoloxía dos aborixes australianos.
Emu (lat. Dromaius novaehollandiae) je druga po veličini suvremena ptica. Uz klokana se nalazi na grbu Australije.
Vrat i noge su dugi, ali krila su sićušna: samo 20cm duga. Mladunci imaju uzdužne crne, smeđe i krem šare da bi se prikrili u grmlju i travi. Imaju dvostruko perje, od kojeg je drugo iste dužine kao i prvo. Nakon mitarenja ove ptice su tamne, ali kako pigmenti koji daju smeđu boju blijede na suncu, postaju svijetlije.
Hrani se dijelovima biljaka u kojima su koncentrirane hranjive materije: sjemenje, plodovi, cvijeće, mladi izdanci. Brzo se razmnožavaju i rastu.
Ženke polažu 9-20 jaja u travnju, svibnju i lipnju. Jaja koja su tek snesena su tamnozelena, ali tokom inkubacije tamne i postanu skoro crna.
Naseljava Australiju. Stanište su mu sve oblasti osim prašuma i goleti; rijetko ga se može vidjeti u pustinjama i na krajnjem sjeveru.
Do pred kraj 18. st. bilo je nekoliko vrsta i podvrsta emua. Patuljasti emui sa Kraljevskog otoka i Otoka klokana, kao i podvrste iz Tasmanije su bile istrebljene nakon dolaska europljana. Australska vlada je 1932. pokušala odstrjeliti emue trupama sa automatskim puškama. Ptice su bile izuzetno vješte u izbjegavanju metaka pa "rat protiv emua" nije uspio.
Jedini je živi predstavnik roda Dromaius.
U Wikimedijinu spremniku nalazi se još gradiva na temu: emu
Wikivrste imaju podatke o: emuu Emu (lat. Dromaius novaehollandiae) je druga po veličini suvremena ptica. Uz klokana se nalazi na grbu Australije.
Burung Emu (Dromaius novaehollandiae) ialah burung asli Australia yang terbesar, serta burung yang tak dapat terbang yang kedua terbesar di dunia, yaitu selepas saudara ratit-nya, burung unta. Burung ini juga merupakan anggota tunggal dalam genus Dromaius yang masih ada. Subspesies Emu yang hidup di Tasmania lenyap setelah penempatan orang Eropa di Australia pada tahun 1788; penyebaran subspesies di tanah besar Australia kini juga terdesak oleh kegiatan-kegiatan manusia.
Pada suatu ketika, banyak burung Emu terdapat di pantai timur Australia tetapi kini, burung ini jarang didapati di sana; sebaliknya perkembangan pertanian dan pasokan air untuk peternakan di kawasan pedalaman benua ini telah menambah tempat kediaman burung Emu di kawasan-kawasan yang kering. Burung Emu masih banyak terdapat di tanah besar Australia, walaupun burung ini menghindari kawasan-kawasan yang penuh sesak atau terlalu kering, serta hutan-hutan padat.
Burung Emu mempunyai bulu lembut yang berwarna cokelat dan bisa mencapai ketinggian dua meter dan berat 45 kilogram. Burung ini ialah hewan pengelana, dan bisa membuat perjalanan jarak panjang untuk mencari makanan yang termasuk berbagai tumbuhan dan serangga. Jika perlu, burung ini bisa mencapai 50 kilometer sejam.[1] Burung Emu diternakkan untuk daging, minyak, dan kulitnya.
Burung Emu (Dromaius novaehollandiae) ialah burung asli Australia yang terbesar, serta burung yang tak dapat terbang yang kedua terbesar di dunia, yaitu selepas saudara ratit-nya, burung unta. Burung ini juga merupakan anggota tunggal dalam genus Dromaius yang masih ada. Subspesies Emu yang hidup di Tasmania lenyap setelah penempatan orang Eropa di Australia pada tahun 1788; penyebaran subspesies di tanah besar Australia kini juga terdesak oleh kegiatan-kegiatan manusia.
Emúar (fræðiheiti: Dromaius novaehollandiae) eru stórir ófleygir fuglar í Ástralíu og líkjast um margt strútum í Afríku og eru næststærsta núlifandi tegund fugla eftir þeim. Emúar geta orðið rúmlega 60 kg. Þeir finnast aðeins í Ástralíu og eru eina eftirlifandi tegund Dromaius ættkvíslarinnar.
Nandúar eru töluvert smærri og fíngerðari en strútar og emúar og finnast aðeins í Suður-Ameríku.
Emúar (fræðiheiti: Dromaius novaehollandiae) eru stórir ófleygir fuglar í Ástralíu og líkjast um margt strútum í Afríku og eru næststærsta núlifandi tegund fugla eftir þeim. Emúar geta orðið rúmlega 60 kg. Þeir finnast aðeins í Ástralíu og eru eina eftirlifandi tegund Dromaius ættkvíslarinnar.
Nandúar eru töluvert smærri og fíngerðari en strútar og emúar og finnast aðeins í Suður-Ameríku.
L'emù (Dromaius novaehollandiae (Latham, 1790)) è un uccello appartenente alla famiglia dei Dromaidi.[2]
Secondo solo allo struzzo in dimensioni, arrivando a 1,9 metri di altezza (1,3 al dorso) e con un peso che si aggira fra 50 e 55 kg, l'emù è un uccello potente e forte corridore: se minacciato può raggiungere i 50 km/h.
L'emù si ciba di vegetali, e di piccoli animali.
La femmina depone fino a 20 uova, grandi e delicatamente verde scuro a colori, colorazione data dalla presenza di biliverdina[3]. Queste uova sono spesso stimate non soltanto dagli esseri umani per le parti decorative, ma dagli animali come fonte di alimento. Il maschio incuba le uova per un periodo di 7-8 settimane e non lascia mai il nido per tutto questo periodo.
Tasmania, Australia. Introdotto nell'Isola dei Canguri e nell'Isola Maria.
Sono riconosciute le seguenti sottospecie:[2]
Non globalmente minacciato. Popolazione stabile, stimata in 100 000 - 200 000 individui (1980) nell'Australia occidentale e in 525.000 nel resto dell'Australia, soprattutto nel Queensland e nel Nuovo Galles del Sud. In Australia Occidentale la massiccia presenza dell'animale è stata considerata un grave danno all'agricoltura e ha portato il governo, negli anni Trenta del Novecento, a utilizzare l'esercito per abbattere gli animali nel corso di alcune operazioni note come guerra degli emù.
Introdotto a sud, nell'isola dei Canguri nel 1957 e nell'isola Maria nel 1976.
L'emù (Dromaius novaehollandiae (Latham, 1790)) è un uccello appartenente alla famiglia dei Dromaidi.
Emu (lot. Dromaius novaehollandiae) – beketerių (Ratitae) paukščių antbūrio eminių (Dromaiidae) šeimos paukštis. Šeimoje tik viena rūšis.
Aukštis iki 170 cm, masė 40-55 kg. Sparnai sunykę. Plunksnos pilkai rudos, šeriuotos ir nusvirusios. Jos turi papildomą stiebą, kuris didumu prilygsta pagrindiniam. Kojos didelės, sparnai mažyčiai. Pečių juostoje yra raktikaulių liekanos. Minta sėklomis ir uogomis. Ieškodami maisto nukeliauja didelius atstumus. Gyvena Australijos pusdykumėse.
Šis su ornitologija susijęs straipsnis yra nebaigtas. Jūs galite prisidėti prie Vikipedijos papildydami šį straipsnį. Emu (lot. Dromaius novaehollandiae) – beketerių (Ratitae) paukščių antbūrio eminių (Dromaiidae) šeimos paukštis. Šeimoje tik viena rūšis.
Aukštis iki 170 cm, masė 40-55 kg. Sparnai sunykę. Plunksnos pilkai rudos, šeriuotos ir nusvirusios. Jos turi papildomą stiebą, kuris didumu prilygsta pagrindiniam. Kojos didelės, sparnai mažyčiai. Pečių juostoje yra raktikaulių liekanos. Minta sėklomis ir uogomis. Ieškodami maisto nukeliauja didelius atstumus. Gyvena Australijos pusdykumėse.
Emu[1] (Dromaius novaehollandiae) ir liela auguma kazuāru dzimtas (Casuariidae) Austrālijā dzīvojoša putnu suga, kas ir vienīgā emu ģintī (Dromaius).[2] Kopējā populācija mūsdienās ir apmēram 625 000—725 000 īpatņi. Izdala četras pasugas, no kurām mūsdienās dzīvojoša ir tikai viena.[2]
Emu var sastapt gandrīz visā Austrālijas kontinentā, tomēr tas izvairās no blīvi apdzīvotām vietām, bieziem mežiem un ļoti sausām teritorijām. Pēc eiropiešu ierašanās Austrālijā un Tasmanijā 1788. gadā Tasmanijas emu drīz vien izmira. Arī Kinga un Ķenguru salās emu ir izmiris. Cilvēks ir iespaidojis arī kontinenta emu dzīvi, izspiežot to no Austrālijas austrumu krasta. Toties paplašinoties lauksaimniecības zemēm, iekārtojot irigācijas sistēmas, emu ir sācis dzīvot daudz sausākos reģionos.[3] Mūsdienās zemnieki audzē emu, lai iegūtu to gaļu, olas, taukus un ādu.
Nav zināms, no kurienes radies vārds "emu", bet pastāv uzskats, ka tas ir arābu vārds, un tas nozīmē "liels putns". Šo vārdu izmantoja portugālieši, kad ieradās Austrālijā un ieraudzīja emu. Emu ir Austrālijas nacionālais putns.
Emu ir Austrālijas lielākais putns, kā arī tas ir pasaulē otrs lielākais putns uzreiz aiz strausa. Tā augstums var sasniegt 2 metrus, bet parasti ir 1,5—1,9 m, plecos tā augstums ir 1—1,3 m. Emu svars ir 18—48 kg.[4]
Emu apspalvojums ir mīksts un brūnā vai pelēlbrūnā krāsā. Spalvu gali ir melni. Emu ir nelidojošs putns un aizbēg no ienaidniekiem, ātri skrienot. Tam ir mazi, rudimentāri spārni, garas kājas un kakls. Pēdai ir 3 pirksti. Tie ir vienīgie putni, kuriem uz apakšstilbiem ir muskuļi. Emu knābis ir salīdzinoši īss un piemērots zāles plūkšanai. Emu kakla āda ir zilpelēka, un tā spīd cauri retajam kakla apspalvojumam. Abi dzimumi ārēji izskatās līdzīgi.
Emu var skriet ar 50 km/h, bet parasti tas skrien lēnākā, ekonomiskākā, rikšojošā gaitā.[5] Tas ir nepārtraukti migrējošs putns, un noskrien garas distances, meklējot barību. Emu barojas ar dažādiem augiem un kukaiņiem. Karstā laikā emu elso, lai atvēsinātos un pazeminātu ķermeņa temperatūru.
Emu sazinās ar saucieniem, kas atgādina dunoņu, bungošanu vai ņurdēšanu, un tos var sadzirdēt pat 2 km attālumā. Parasti emu ceļo pa pāriem, bet reizēm barības meklējumos, emu izveido lielus barus. Emu ceļošanai Austrālijas rietumos ir sezonas raksturs. Vasarā tie ceļo uz ziemeļiem, ziemā uz dienvidiem. Austrumos emu nav šāds ceļošanas ieradums.[6] Ja nepieciešams, emu var peldēt. Ir novērots, ka emu mēdz diedelēt ēdienu no nelielām cilvēku grupām. Bet cilvēkiem ir jāuzmanās no emu, jo tie var būt diezgan agresīvi bez iemesla.
Emu ir aktīvs dienas laikā. Tie barojas ar dažādiem augiem un kukaiņiem: sienāžiem, circeņiem, bizbizmārītēm, tauriņu kāpuriem, kodēm un skudrām. Emu uzlasa arī dažādus akmeņus, lai labāk sagremotos augu šķiedras.[7]
Vasaras laikā emu veido pārus, un pāris paliek kopā apmēram 5 mēnešus. Riesta laikā tēviņiem ir hormonālas izmaiņas, tiem zūd apetīte, un tie izveido uz zemes vienkāršas ligzdas, kas tiek iekārtotas iedobēs, un ir daļēji iedziļinātas zemē. Ligzda tiek veidota no zariem, zāles un lapām. Mātīte ligzdā izdēj 11—20 olas. Tās ir tumši zaļas, lielas un ar biezu čaumalu. Ola sver 700—900 g, tās lielums ir 134 mm garumā un 89 mm platumā, vienu emu olu var salīdzināt ar 10—12 vistu olām.[8]
Tēviņi sāk perēt olas uzreiz pēc tam, kad mātīte ir izdējusi pirmo olu. Uzsākot perēšanu, emu tēviņš vairs ligzdu nepamet, līdz ar to pārstāj ēst, dzert un izkārnīties, iztiekot no saviem iepriekš uzkrātajiem zemādas taukiem vai no tā, ko var aizsniegt ar knābi blakus ligzdai. Viņš tikai pieceļas, lai apgrozītu olas. Olas tie apgrozītas kādas 10 reizes dienā. Olas tiek perētas 8 nedēļas. Šo nedēļu laikā tēviņš zaudē trešo daļu no sava svara. Līdzko mātīte ir pārstājusi dēt ligzdā olas un tēviņš sācis cītīgi perēt, lielākā daļa no mātītēm pamet ligzdu un sapārojas ar citu tēviņu un piedēj nākamo ligzdu ar olām. Tomēr dažas mātītes paliek pirmās ligzdas tuvumā un sagaida mazuļu izšķilšanos. Labā sezonā emu mātīte piedēj trīs ligzdas.
Olu perēšana aizņem 56 dienas. Tēviņš pārstāj perēt īsi pirms mazuļi sāk šķilties. Tikko izšķīlušies emu cāļi ir uzreiz aktīvi un ligzdu pamet pēc dažām dienām. Tie ir apmēram 12 cm augsti un sver 5 kg. To apspalvojums ir kontrastaini svītrains: brūns ar krēmīgi baltu, kas labi sapludina mazuli ar apkārtējo vidi, to noslēpjot ienaidniekiem. Pēc trīs mēnešiem mazuļi iegūst pieauguša putna apspalvojumu. Tēviņš paliek kopā ar mazuļiem 7 mēnešus, sargājot tos un apmācot, kā atrast barību. Emu cāļi aug ātri, un tie ir pieauguši 5—6 mēnešu vecumā. Bieži jaunie emu kopā ar tēvu pavada vēl nākamos 6 mēnešus līdz nākamajam riestam. Savvaļā emu dzīvo 10—20 gadus.
Emu ir 4 pasugas:[2]
Emu (Dromaius novaehollandiae) ir liela auguma kazuāru dzimtas (Casuariidae) Austrālijā dzīvojoša putnu suga, kas ir vienīgā emu ģintī (Dromaius). Kopējā populācija mūsdienās ir apmēram 625 000—725 000 īpatņi. Izdala četras pasugas, no kurām mūsdienās dzīvojoša ir tikai viena.
Emu var sastapt gandrīz visā Austrālijas kontinentā, tomēr tas izvairās no blīvi apdzīvotām vietām, bieziem mežiem un ļoti sausām teritorijām. Pēc eiropiešu ierašanās Austrālijā un Tasmanijā 1788. gadā Tasmanijas emu drīz vien izmira. Arī Kinga un Ķenguru salās emu ir izmiris. Cilvēks ir iespaidojis arī kontinenta emu dzīvi, izspiežot to no Austrālijas austrumu krasta. Toties paplašinoties lauksaimniecības zemēm, iekārtojot irigācijas sistēmas, emu ir sācis dzīvot daudz sausākos reģionos. Mūsdienās zemnieki audzē emu, lai iegūtu to gaļu, olas, taukus un ādu.
Nav zināms, no kurienes radies vārds "emu", bet pastāv uzskats, ka tas ir arābu vārds, un tas nozīmē "liels putns". Šo vārdu izmantoja portugālieši, kad ieradās Austrālijā un ieraudzīja emu. Emu ir Austrālijas nacionālais putns.
Wikimedia Commons mempunyai media berkaitan: Burung Emu.
Burung Emu (Dromaius novaehollandiae) ialah burung asli Australia yang terbesar, serta burung tak terbang yang kedua terbesar di dunia, iaitu selepas saudara ratitnya, burung unta. Burung ini juga merupakan ahli tunggal dalam genus Dromaius yang masih wujud. Subspesies Emu yang hidup di Tasmania terpupus selepas penempatan orang Eropah di Australia pada tahun 1788; taburan subspesies di tanah besar Australia kini juga terjejas oleh kegiatan-kegiatan manusia.
Pada suatu ketika, banyak burung Emu terdapat di pantai timur Australia tetapi kini, burung ini jarang didapati di sana; sebaliknya perkembangan pertanian dan pembekalan air untuk ternakan di kawasan pedalaman benua ini telah menambahkan tempat kediaman burung Emu di kawasan-kawasan yang kering. Burung Emu masih banyak terdapat di tanah besar Australia, walaupun burung ini mengelakkan kawasan-kawasan yang penuh sesak atau terlalu kering, serta hutan-hutan padat.
Burung Emu mempunyai bulu lembut yang berwarna coklat dan boleh mencapai ketinggian sebanyak dua meter dan berat sebanyak 45 kilogram. Burung ini ialah haiwan berkelana, dan boleh membuat perjalanan jarak panjang untuk mencari makanan yang termasuk berbagai-bagai tumbuhan dan serangga. Jika perlu, burung ini boleh mencapai 50 kilometer sejam (31 batu sejam) untuk setakat masa. [2] Burung Emu diternakkan untuk daging, minyak, dan kulitnya.
Burung Emu (Dromaius novaehollandiae) ialah burung asli Australia yang terbesar, serta burung tak terbang yang kedua terbesar di dunia, iaitu selepas saudara ratitnya, burung unta. Burung ini juga merupakan ahli tunggal dalam genus Dromaius yang masih wujud. Subspesies Emu yang hidup di Tasmania terpupus selepas penempatan orang Eropah di Australia pada tahun 1788; taburan subspesies di tanah besar Australia kini juga terjejas oleh kegiatan-kegiatan manusia.
Pada suatu ketika, banyak burung Emu terdapat di pantai timur Australia tetapi kini, burung ini jarang didapati di sana; sebaliknya perkembangan pertanian dan pembekalan air untuk ternakan di kawasan pedalaman benua ini telah menambahkan tempat kediaman burung Emu di kawasan-kawasan yang kering. Burung Emu masih banyak terdapat di tanah besar Australia, walaupun burung ini mengelakkan kawasan-kawasan yang penuh sesak atau terlalu kering, serta hutan-hutan padat.
Burung Emu mempunyai bulu lembut yang berwarna coklat dan boleh mencapai ketinggian sebanyak dua meter dan berat sebanyak 45 kilogram. Burung ini ialah haiwan berkelana, dan boleh membuat perjalanan jarak panjang untuk mencari makanan yang termasuk berbagai-bagai tumbuhan dan serangga. Jika perlu, burung ini boleh mencapai 50 kilometer sejam (31 batu sejam) untuk setakat masa. Burung Emu diternakkan untuk daging, minyak, dan kulitnya.
Telurnya gelap hijau hitam Bekerja sama walaupun binatang Telur dieram oleh yang jantan.De emoe (Dromaius novaehollandiae) is na de struisvogel de grootste nog levende vogelsoort en de grootste van Australië. De vogel bewoont de meeste gebieden van het continent, behalve gebieden die dichtbevolkt zijn, dicht bebost zijn of bedekt zijn door woestijn.
De vogel is 1,50 tot 2 meter hoog en weegt tot 60 kg. Het mannetje is gewoonlijk wat kleiner.
Emoes zijn nomadische vogels. Zij trekken de regen achterna op zoek naar zaden, bloemen, fruit, knoppen, scheuten, insecten en rupsen. Emoes kunnen grote afstanden afleggen in een snelle economische draf, maar indien nodig kunnen ze voor korte tijd 50 km/h halen.
Emoes leven meestal alleen. Ze komen soms wel in hele troepen tezamen maar dat is meer omdat het voorradige voedsel ze bijeen brengt.
De vogel paart in hartje zomer en broedt in de koelere maanden. Ze houden er een territorium op na dat zo'n 30 km² kan bedragen. Als de dagen beginnen te korten ondergaat het mannetje hormonale veranderingen, verliest zijn eetlust en begint een ruw nest te bouwen van boombast, takjes, gras en bladeren. Ruwweg om de andere dag legt het wijfje een groot, dikschalig groen ei dat wel een halve kilo kan wegen. Na een ei of zeven wordt het mannetje broeds en de volgende acht weken eet noch drinkt noch ontlast hij zich. Hij staat alleen zo'n tien keer per dag op om de eieren te draaien. Als de eieren uitkomen is hij een derde van zijn gewicht kwijt. Het wijfje is er dan allang met andere mannetjes vandoor.
Ondanks alle vaderlijke zorgen slagen vooral varanen er vaak nog in eieren te stelen, maar gemiddeld halen zo'n vier van de zeven kuikens het tot de volwassenheid. De kuikens zijn nestvlieders, ze zijn zo'n 25 cm hoog, zijn bruin gestreept en vader leidt ze nog een half jaar rond om ze te beschermen en te leren hoe te overleven. Hij pikt daarbij vaak ook adoptiekinderen op. De kuikens groeien snel, tot een kilo per week en na ruim een jaar zijn ze volwassen. In het wild leven emoes zo'n jaar of tien, maar in gevangenschap kunnen ze meer dan het dubbele daarvan bereiken.
De groep van de loopvogels (Ratites) waar emoes toe behoren is al erg oud. Zij zijn goed aangepast aan het hete continent waar ze op leven. Hun veren zijn licht van kleur, behalve de punten. Deze absorberen het zonlicht, maar ze zijn door het lichtere deel van de huid geïsoleerd. Het verenpak laat maar zo'n 2% van de zonnewarmte door.
Van de soort zijn 5 ondersoorten bekend; 3 ervan zijn uitgestorven:
De Tasmaanse emoe (D. novaehollandiae diemenensis) stierf rond 1850 uit. De Kangoeroe-eilandemoe (D. baudinianus) stierf uit rond 1827 als gevolg van de jacht en door vele bosbranden. De emoe van het vasteland werd in de jaren 20 van de 20e eeuw op het eiland uitgezet. De kleine Koningseilandemoe (D. ater) was maar half zo groot als de D. novaehollandiae en stierf rond 1805 uit als gevolg van intensieve jacht door zeehondenjagers en zeelui.
De Aboriginals hebben sinds lang de economische waarde van de vogel ontdekt, maar in de westerse maatschappij is die realisatie veel recenter. Zij zijn lang als plaag en concurrent voor het vee gezien. In 1932 is hun zelfs de oorlog verklaard. Het besef begint nu door te dringen dat het houden van emoes vaak minder schade doet aan de meer marginale gronden van het land. Bovendien houden de vogels insectenplagen onder de duim. De eieren en het vlees zijn nu gewilde producten en er zijn vele emoe-fokkerijen in Australië en inmiddels ook op andere continenten.
Bronnen, noten en/of referentiesDe emoe (Dromaius novaehollandiae) is na de struisvogel de grootste nog levende vogelsoort en de grootste van Australië. De vogel bewoont de meeste gebieden van het continent, behalve gebieden die dichtbevolkt zijn, dicht bebost zijn of bedekt zijn door woestijn.
Emu, Dromaius novaehollandiae, er den største fuglen på det australske kontinentet, og den einaste nolevande medlemmen i den biologiske slekta Dromaius. Dette er òg den nest største fuglen i verda rekna etter høgd, etter den største representanten av strutsefuglar, struts. Trass mykje lik utsjånad har ikkje struts og emu nært skyldskap, likskapen er eit resultat av konvergerande evolusjon.
Emuar finst framleis over det meste av Fastlands-Australia, men dei unngår tett folkesette område, tett skog og tørre område.[2] Tidlegare var emu vanleg på austkysten, men er i dag meir sjeldan der. På den andre sida har utviklinga av landbruket og forsyning av vatn til delar av det indre av kontinentet auka rekkjevidda av emu i tørre regionar. Emuar vert heldt i fangenskap for produksjon av kjøtt, olje og lêr.
Emuar er særs store fuglar. Dei største kan bli opptil 150 til 190 centimeter i høgd, 1 til 1,3 meter i skulderhøgd. Vaksne emuar veg mellom 18 og 48 kilogram.[2] [3] [4] Kjønna er likeins av utsjånad. Den totale populasjonen er rekna til mellom 625 000 til 725 000 individ.
Emuar manglar evne til flyging, men nyttar føtene til raske, langvarige energisparande trav og, om naudsynt, kan dei sprinte i opp mot 50 km/t over ein distanse.[2] Dei er opportunistisk nomadiske og kan vandre over store avstandar for å finne mat, opp til 70 000 fuglar kan migrere saman til meir næringsrike område. Ei rekkje ulike plante og insektartar utgjer kosthaldet, ei tilpassing til miljøet er deira evner til å skape store feittreservar.
Dei har rudimentære venger, berre ca. 20 cm, ein lang hals og lange bein. Høgt spesialiserte bekkenmusklar gjer dei i stand til å komme opp i høg fart, 48 km/t.[2] Føtene har berre tre, framoverretta tær og ei tilsvarande redusert mengd knoklar og tilhøyrande lemmusklar, dette er einaste fuglane med gastrocnemius-musklar i baksida av leggen. Bekkenmusklar for emuar gjev liknande bidrag til den totale kroppsmassen som flygemusklane for flygande fuglar.[5] Emuar har eit mjukt nebb, tilpassa beiting.[2]
Halsen syner blåleg farge og viser berre sparsame fjører.[2] Dei har brun til gråbrun fjørdrakt av lòden utsjånad; fjørskaft og fjørspissar er svarte. Solstrålinga blir absorbert av fjørtippane, og den luftfylte indre fjørdrakta isolerer huda[6] slik at fuglen òg kan vere aktiv på det varmaste av dagen. Ein unik eigenskap for emufjører er forgreining til to delar frå eit fjørskaft.
På særs varme dagar vil emuar oppretthalde kroppstemperaturen med å pese, dei nyttar lungene som fordampingskjølarar, og i motsetnad til hos einskilde andre artar, vil ikkje det resulterande låge nivå av karbondioksid i blodet gje årsak til alkalose.[7] For normal pust i kjøligare vêr, har dei store, fleirdelte nasegangar. Kaldlufta blir varma opp når ho passerer innover, lufta trekkjer ut varme frå naseregionen. På utpust vil råmen kondenserast ut av lufta og absorberast for gjenbruk.[8]
Lydytringane deira består av høgt rungande, trommande og gryntande lydar som kan høyrast opp til 2 kilometer. Den rungande lyden vert gjort av ein oppblåsbar, tynnvegga halssekk på ca. 30 cm.[2][9]
Arthur Phillips var den første europear som skildra emuar då han gav ut reiseskildringa Voyage to Botany Bay i 1789.[10]. Det vitskaplege namnet på denne arten blei gjeve av ornitologen John Latham, som skildra ei rekkje australske fuglar for første gong mellom anna med hjelp av boka åt Phillips. Artsnamnet betyr 'rappfota ny-hollendar'.
Likevel kjenner ein ikkje opphavet til fellesnamnet 'emu' på mange språk. Somme trur at ordet 'emu' er avleidd frå eit arabisk ord for 'store fuglar'. Portugisiske oppdagarar har opphavleg kalla kasuarar på Ny-Guinea for emu. Seinare blei namnet overført til emuar på Australia.
Etter den europeiske koloniseringa av Australia frå 1788, vart utbreiing av underartar og medlemmer av familien påverka av menneskelege aktivitetar. Underarten D. n. diemenensis vart sist observert på Tasmania ca. 1865 og arten Dromaius ater ca. 1850.
Wikimedia Commons har multimedia som gjeld: Emu Emu, Dromaius novaehollandiae, er den største fuglen på det australske kontinentet, og den einaste nolevande medlemmen i den biologiske slekta Dromaius. Dette er òg den nest største fuglen i verda rekna etter høgd, etter den største representanten av strutsefuglar, struts. Trass mykje lik utsjånad har ikkje struts og emu nært skyldskap, likskapen er eit resultat av konvergerande evolusjon.
Emuar finst framleis over det meste av Fastlands-Australia, men dei unngår tett folkesette område, tett skog og tørre område. Tidlegare var emu vanleg på austkysten, men er i dag meir sjeldan der. På den andre sida har utviklinga av landbruket og forsyning av vatn til delar av det indre av kontinentet auka rekkjevidda av emu i tørre regionar. Emuar vert heldt i fangenskap for produksjon av kjøtt, olje og lêr.
Emu (Dromaius novaehollandiae) er en kjempestor flygeudyktig strutsefugl (Struthioniformes) som er stedegen for Australia[1] og eneste nålevende art i slekten Dromaius.
Emuen er en kjempestor fluktløs fugl med en høyde på 150–190 cm og en vekt på cirka 30–55 kg, avhengig av kjønn. Arten karakteriseres av en stor kropp med lange og svært kraftige ekstremiteter, med tre tær på hver fot, kun rudimentære vinger, lang hals og et lite hode med relativt kort nebb. Hos hannen er ansiktet, strupen og øvre del av nakken tilnærmet fjærløs (med bar blålig hud). Hunnene ligner hannene, men blir større og er gjerne noe mørkere enn hannene. Den blålige bare huden er dessuten mer fargeintens hos hunnene.
I dag er det bare en eneste art i slekten, men gjennom historien har det vært flere arter. Fossiler av emuer fra pliocen fra det australske fastlandet regnes i dag som en egen art, D. ocypus.[2] Det finnes også fragmentariske fossiler, trolig etter emuer, som daterer seg til miocen.[3]
Tradisjonelt har emuer hatt sin egen familie kalt Dromaiidae. Nyere systematikk har funnet at emu er nære slektninger av kasuarer, og har plassert dem i samme familie.[4]
Emuen blir tidvis klassifisert i to underarter; woodwardi (Nordvest-Australia) og rothschildi (Sørvest-Australia), men artens nomadiske natur og naturlige variasjon i fjærdrakt og farger, gjør det tilnærmet umulig å argumentere for en slik deling. Inndelingen under følger HBW Alive og er i henhold til Folch et al. (2016).[4]
Emuen eter friskt gress, gressfrø, røtter, insekter og frukter. Den kan normalt klare seg gjennom lang tid uten vann. Faktisk er den en ganske dyktig svømmer.
Emuene parer seg i løpet av sommeren. Det er hannene som står for reirbyggingen og ruger ut eggene. De vokser i tolv til fjorten måneder.
En vill emu kan leve i omkring ti år, mens emuer i fangenskap kan bli opptil dobbelt så gamle.
Emu (Dromaius novaehollandiae) er en kjempestor flygeudyktig strutsefugl (Struthioniformes) som er stedegen for Australia og eneste nålevende art i slekten Dromaius.
Multimedia w Wikimedia Commons 
Hasło w Wikisłowniku Emu zwyczajne, emu (Dromaius novaehollandiae) – gatunek nielotnego ptaka z rodziny emu (Dromaiidae), będący jedynym żyjącym gatunkiem w obrębie rodzaju Dromaius. Jest największym ptakiem tubylczym w Australii i drugim pod tym względem na świecie. Większy jest jedynie inny, spokrewniony z nim bezgrzebieniowiec – struś.
Podgatunek emu, który wcześniej zamieszkiwał Tasmanię wyginął po kolonizacji Australii przez Europejczyków w 1788. Ich działania wpłynęły także na rozmieszczenie podgatunków kontynentalnych. Dawniej emu były pospolite na wybrzeżu wschodnim, dziś występują tam rzadko. Jednak rozwój rolnictwa i dostarczanie wody do centralnej części kontynentu pozwoliły ptakom na egzystencję na wysuszonych regionach. Emu są hodowane dla mięsa, oleju i skór.
Ma masywne ciało i długie nogi po trzy palce na każdej. Upierzenie tułowia u obu płci jest koloru brązowego. Głowa o czarnym odcieniu z niebieskoszarą, nagą skórą na bokach i na szyi.
Jest drugim po strusiu największym żyjącym ptakiem. Osiąga do 2 m wysokości (1 m w kłębie) i wagę do 55 kg. Samica jest cięższa od samca o około 5 kg. Skrzydła zredukowane, ich długość to około 20 cm[4].
Żyje głównie na krzaczastych stepach (w Australii nazywanych scrubs); unika gęsto zaludnionych miejsc, zwartych lasów oraz obszarów suchych[5].
Żeruje w małych stadach. Jest wszystkożercą, jego główne pożywienie to owoce, nasiona oraz owady. W warunkach naturalnych nie jedzą suchych traw i dojrzałych liści, nawet gdy brak innego pożywienia. Połyka małe kamyczki (gastrolity) o masie do 46 gram. W okresie dostępności pokarmu magazynuje zapasy tłuszczu, które zużywa w okresie niedostępności pożywienia; po spadku wagi z 45 do 20 kg ptak jest nadal sprawny. Poza okresem inkubacji emu stale wędrują[4].
Biega bardzo szybko, osiągając do 50 km/h. W razie zagrożenia broni się uderzając napastnika nogami. Potrafi pływać[6].
Emu zaczynają tworzyć pary w grudniu i styczniu. Wielkość terytorium to około 30 km2. Jaja są składane od kwietnia do czerwca w liczbie 9 do 20. Początkowo są zielononiebieskie, lecz ciemnieją wraz z postępem inkubacji; w momencie wykluwania się piskląt są niemal czarne. Ich wymiary to około 130x90 mm. Składane są w odstępach 2-4 dni[6]. Inkubacja trwa 56 dni. Po wykluciu się młodych samiec staje się agresywny i przepędza samicę, a nawet ludzi, z okolic gniazda. Samica szuka kolejnych samców, z którymi może kopulować, a opiekę nad młodymi sprawuje samiec. W szacie puchowej młode pokryte są brązowo-białymi pasami, a na wierzchu głowy brązowo-białymi wzorami. Samiec nie narzuca młodym, gdzie mają iść, jedynie je pilnuje. Usamodzielniają się po 5-7 miesiącach od wyklucia. Po tym okresie samiec poszukuje samicy na kolejny lęg[4].
Emu mogą się rozmnażać po 2-3 latach, w niewoli już po 20 miesiącach[6].
Wyróżniono kilka podgatunków D. novaehollandiae[7], lecz ich pozycja taksonomiczna jest sporna. Niektórzy autorzy wyodrębniają emu małe i czarne do rangi gatunku[8][9][10], niektóre badania genetyczne wykazały że nie różnią się od emu w sposób wystarczający aby uzyskały status odrębnych taksonów[11][12].
Według IUCN gatunek klasyfikowany jako gatunek najmniejszej troski (LC, Least Concern). Populacja szacowana jest na 630 000-725 000 osobników[13].
Hodowcy i farmerzy australijscy tępią emu, gdyż żeruje on na polach uprawnych i wyrządza tam szkody. Na południowym zachodzie postawiono ponad 1000 km ogrodzeń, by chronić uprawy przez emu wędrującymi z centrum kontynentu. Mimo tego działalność ludzka ma również pozytywny wpływ na populację tych ptaków, gdyż sztucznie utworzone pod wypas bydła i owiec obszary nawadniane umożliwiają emu gnieżdżenie się w miejscach, gdzie uprzednio nie mogły z powodu braku wody[4].
Emu zwyczajne, emu (Dromaius novaehollandiae) – gatunek nielotnego ptaka z rodziny emu (Dromaiidae), będący jedynym żyjącym gatunkiem w obrębie rodzaju Dromaius. Jest największym ptakiem tubylczym w Australii i drugim pod tym względem na świecie. Większy jest jedynie inny, spokrewniony z nim bezgrzebieniowiec – struś.
Podgatunek emu, który wcześniej zamieszkiwał Tasmanię wyginął po kolonizacji Australii przez Europejczyków w 1788. Ich działania wpłynęły także na rozmieszczenie podgatunków kontynentalnych. Dawniej emu były pospolite na wybrzeżu wschodnim, dziś występują tam rzadko. Jednak rozwój rolnictwa i dostarczanie wody do centralnej części kontynentu pozwoliły ptakom na egzystencję na wysuszonych regionach. Emu są hodowane dla mięsa, oleju i skór.
Emu ou ema-australiana[2] (nome científico: Dromaius novaehollandiae) é uma espécie de ave terrestre endêmica de Austrália, a segunda maior do mundo.
A etimologia do nome comum "emu" é incerta, mas acredita-se que tenha vindo de uma palavra árabe para ave grande que mais tarde foi usada por exploradores portugueses para descrever o casuar, uma ave parecida nativa da Austrália e da Nova Guiné. Outra teoria é que vem da palavra "ema", que é usado em língua portuguesa para denotar uma grande ave semelhante a um avestruz ou garça. Em Vitória, alguns termos para o emu eram Barrimal na língua djadjawurrung, myoure no idioma gunai e courn em jardwadjali. As aves eram conhecidas como murawung ou birabayin pelos aborígenes Eora e Darug, da bacia de Sydney.
O emu é a segunda ave mais alta do mundo, sendo superado apenas pelo avestruz; os maiores podem atingir 1,50 a 1,90 metros de altura. Medidos do bico à cauda, os emus variam em comprimento de 139 a 164 cm, com os machos com média de 148,5 cm e as fêmeas com média de 156,8 cm. Emus são a quarta ou quinta ave viva mais pesada, depois das duas espécies de avestruz e das duas espécies maiores de casuar, pesando um pouco mais, em média, do que um pinguim-imperador. Emus adultos pesam entre 18 e 60 kg, com média de 31,5 e 37 kg para machos e fêmeas, respectivamente. As fêmeas são geralmente um pouco maiores que os machos, e têm as ancas substancialmente mais largas.
Embora não voem, as emus têm asas vestigiais. A corda máxima mede cerca de 20 cm e cada asa tem uma pequena garra na ponta. Os emus batem as asas ao correr, talvez como um meio de se estabilizar quando se movem rapidamente. Eles têm pescoços e pernas longos, e podem correr a uma velocidades de 48 km/h devido à musculatura dos membros pélvicos altamente especializada. Seus pés têm apenas três dedos e um número igualmente reduzido de ossos e músculos associados ao pé; os emus são únicos entre as aves, pois seus músculos gastrocnêmios na parte de trás das pernas têm quatro barrigas em vez das três normais. Os músculos dos membros pélvicos das emus contribuem com uma proporção semelhante da massa corporal total, assim como os músculos de voo das aves voadoras. Ao caminhar, o emu dá passadas de cerca de um metro, mas no galope total, uma passada pode chegar a 2,75 metros. Suas pernas não têm penas e, por baixo dos pés, há almofadas grossas e acolchoadas. Como o casuar, o emu tem garras afiadas nos dedos dos pés, que são seu principal atributo defensivo, e são usados em combate para infligir ferimentos nos oponentes através de chutes. O dedo do pé e a garra totalizam 15 cm de comprimento. O bico é bem pequeno, medindo 5,6 a 6,7 cm, e é macio, sendo adaptado para pastagem. Emus têm boa visão e audição, o que lhes permite detectar ameaças à distância.
O pescoço do emu é azul claro e é visível através de suas penas esparsas. A ave tem plumagem marrom-acinzentada de aparência desgrenhada; as hastes e as pontas das penas são pretas. A radiação solar é absorvida pelas pontas e a plumagem interna isola a pele. Isso evita que o corpo superaqueça, permitindo que sejam ativas durante o calor do dia. Uma característica única da pena de emu é a dupla raque emergindo de uma única haste. Ambas as raquis têm o mesmo comprimento e a textura é variável; a área próxima à pele é bastante peluda, mas as pontas mais distantes lembram grama. Os sexos são semelhantes na aparência, embora o pênis do macho possa se tornar visível quando ele urina e defeca. A plumagem varia de cor devido a fatores ambientais, dando à ave uma camuflagem natural. As penas de emus em áreas mais áridas com solos vermelhos têm uma tonalidade ruiva, enquanto as aves que residem em condições úmidas geralmente têm tonalidade mais escura. A plumagem juvenil se desenvolve por volta dos três meses e é enegrecida, finamente listrada de marrom, com a cabeça e o pescoço especialmente escuros. As penas faciais se afinam gradualmente para expor a pele azulada. A plumagem adulta se desenvolve em cerca de quinze meses.
Os olhos de um emu são protegidos por membranas nictitantes. São pálpebras secundárias translúcidas que se movem horizontalmente da borda interna do olho para a borda externa. Eles funcionam como viseiras para proteger os olhos da poeira que prevalece em regiões áridas ventosas. Emus têm uma bolsa traqueal, que se torna mais proeminente durante a época de acasalamento. Com mais de 30 cm de comprimento, é um tanto espaçosa; ela tem uma parede fina e uma abertura de 8 centímetros de comprimento.
Antes comuns na costa leste da Austrália, os emus agora são incomuns nessa região; por outro lado, o desenvolvimento da agricultura e o fornecimento de água para estocagem no interior do continente aumentaram área de ocorrência da ave em regiões áridas. Os emus vivem em vários habitats em toda a Austrália, tanto no interior quanto perto do litoral. São mais comuns em áreas de florestas de savana e esclerófilas, e menos comuns em distritos densamente povoados e áreas áridas com precipitação anual inferior a 600 milímetros.[3][4] Os emus viajam predominantemente em pares e, embora possam formar grandes bandos, esse é um comportamento social atípico que surge da necessidade comum de avançar em direção a uma nova fonte de alimento.[4] Foi demonstrado que os emus percorrem longas distâncias para alcançar áreas com abundância de alimentos. Na Austrália Ocidental, os movimentos do emu seguem um padrão sazonal distinto - norte no verão e sul no inverno. Na costa leste, suas andanças aparentam ser mais aleatórias e não parecem seguir um padrão definido.[5]
Os emus são aves de hábitos diurnos e passam o dia procurando comida, limpando sua plumagem com o bico, banhando-se de poeira e descansando. Geralmente são animais gregários, além da estação de reprodução, e enquanto alguns se alimentam, outros indivíduos permanecem vigilantes em benefício mútuo.[6] Eles são capazes de nadar quando necessário, embora raramente o façam, a menos que a área seja inundada ou precisem atravessar um rio.[7]
Emus começam a procurar abrigo ao pôr do sol e dormem durante a noite. Eles não dormem continuamente: acordam várias vezes durante a noite. Ao adormecer, os emus primeiro agacham-se nos tarsos e entram em um estado de sonolência durante o qual ficam alertas o suficiente para reagir aos estímulos e retornar rapidamente ao estado totalmente desperto se forem perturbados. À medida que caem em um sono mais profundo, o pescoço cai mais perto do corpo e as pálpebras começam a se fechar. Se não houver distúrbios, eles caem em um sono mais profundo após cerca de vinte minutos. Durante esta fase, o corpo é abaixado gradualmente até tocar o solo com as pernas dobradas por baixo. O bico é virado para baixo para que todo o pescoço se torne em forma de S e dobrado sobre si mesmo. As penas direcionam qualquer chuva para o solo. Foi sugerido que a posição de dormir é um tipo de camuflagem, imitando um pequeno monte. Geralmente acordam de um sono profundo uma vez a cada noventa minutos ou mais e ficam em pé para se alimentar brevemente ou defecar. Esse período de vigília dura de dez a vinte minutos, após os quais eles voltam a dormir. No geral, um emu dorme por cerca de sete horas em cada período de 24 horas. Emus jovens geralmente dormem com o pescoço reto e esticado para a frente ao longo da superfície do solo.
As vocalizações dos emus consistem principalmente de vários sons estrondosos e grunhidos. O boom é criado pela bolsa inflável na garganta; o pitch pode ser regulado pela ave e depende do tamanho da abertura. A maior parte da explosão é feita por fêmeas; faz parte do ritual de acasalamento, é usado para anunciar a posse de um território e é emitido como uma ameaça aos rivais. Uma explosão de alta intensidade é audível a 2 quilômetros de distância, enquanto uma chamada baixa e mais ressonante, produzida durante a estação de reprodução, pode inicialmente atrair parceiros e picos enquanto o macho está incubando os ovos. A maior parte dos grunhidos é feita por machos. É utilizado principalmente durante a época de reprodução na defesa territorial, como ameaça a outros machos, durante a corte e a postura da fêmea. Ambos os sexos às vezes explodem ou grunhem durante exibições de ameaças ou ao encontrar objetos estranhos.
Em dias muito quentes, os emus ofegam para manter a temperatura corporal. Seus pulmões funcionam como resfriadores evaporativos e, ao contrário de algumas outras espécies, os baixos níveis resultantes de dióxido de carbono no sangue não parecem causar alcalose.[8] Para respiração normal em climas mais frios, eles têm passagens nasais grandes e multifacetadas. O ar frio aquece ao passar para os pulmões, extraindo calor da região nasal. Na expiração, as conchas nasais frias da emu condensam a umidade do ar e a absorvem para reutilização.[9] Tal como acontece com outras ratitas, o emu tem grande capacidade homeotérmica e pode manter esse status de −5 a 45 °C. A zona termoneutra dos emus fica entre 10 e 30 °C.[10]
Tal como acontece com outras ratitas, emus têm uma taxa metabólica basal relativamente baixa em comparação com outros tipos de aves. A -5 °C, a taxa metabólica de um emu sentado é cerca de 60% daquela quando em pé, em parte porque a falta de penas sob o estômago leva a uma maior taxa de perda de calor ao se levantar do exposto barriga.[10]
Os emus forrageiam durante o dia e se alimentam de diversas espécies de plantas nativas e introduzidas. A dieta depende da disponibilidade sazonal, com plantas como as dos gêneros Acacia e Casuarina, além de gramíneas sendo favorecidas. Eles também comem insetos e outros artrópodes, incluindo gafanhotos e grilos, besouros, baratas, joaninhas, larvas da traça Agrotis infusa e de mariposas, formigas, aranhas e centopeias.[11] Isso fornece uma grande parte das necessidades de proteína.[12] Na Austrália Ocidental, as preferências alimentares foram observadas em emus viajantes; comem sementes de Acacia aneura até a chegada das chuvas, após o que passam para brotos de grama fresca e lagartas; no inverno, alimentam-se das folhas e vagens de Cassia e, na primavera, consomem gafanhotos e os frutos de Santalum acuminatum. Eles também são conhecidos por se alimentarem de trigo, e qualquer fruta ou outra cultura agrícola que eles possam acessar, escalando facilmente cercas altas se necessário.[12] Emus servem como um importante agente para a dispersão de grandes sementes viáveis, o que contribui para a biodiversidade floral.[13] Um efeito indesejável disso ocorreu em Queensland no início do século XX, quando os emus se alimentaram de frutos de opúncias (cactos originários das Américas). As aves defecavam as sementes em vários lugares à medida que se movimentavam, e isso levou a uma série de campanhas para caçar emus a fim de evitar que as sementes do cacto invasor se espalhassem.[12] Os cactos foram eventualmente controlados por uma mariposa exótica (Cactoblastis cactorum) cujas larvas se alimentam da planta, um dos primeiros exemplos de controle biológico.
Pedras pequenas são engolidas para auxiliar na trituração e digestão do material vegetal. As pedras individuais podem pesar 45 g e as aves podem ter até 745 g desse conteúdo em suas moelas de uma vez. Eles também comem carvão, embora a razão para isso não seja clara. Emus cativos são conhecidos por comer cacos de vidro, mármores, chaves de carros, joias e porcas e parafusos.[12]
Emus bebem com pouca frequência, mas ingerem grandes quantidades quando surge a oportunidade. Eles normalmente bebem uma vez por dia, primeiro inspecionando o corpo d'água e a área ao redor em grupos antes de se ajoelharem na beirada para beber. Eles preferem ficar em solo firme enquanto bebem, em vez de nas pedras ou lama, mas se sentem o perigo, muitas vezes ficam em pé em vez de ajoelhar-se. Se não forem perturbados, eles podem beber continuamente por dez minutos. Devido à escassez de fontes de água, às vezes os emus são forçados a ficar sem água por vários dias. Na natureza, eles costumam compartilhar poços de água com cangurus, aves e outros animais; eles são cautelosos e tendem a esperar que os outros animais saiam antes de beber.[14]
Os emus formam pares reprodutores durante os meses de verão de dezembro e janeiro e podem permanecer juntos por cerca de cinco meses. Durante esse tempo, eles ficam em uma área de poucos quilômetros de diâmetro e acredita-se que encontrem e defendam territórios dentro dessa área. Tanto os machos quanto as fêmeas engordam durante a estação de reprodução, com a fêmea se tornando ligeiramente mais pesada, entre 45 e 58 kg. O acasalamento geralmente ocorre entre abril e junho; o momento exato é determinado pelo clima quando as aves fazem seus ninhos durante a época mais fria do ano.[15] Durante a estação de reprodução, os machos experimentam alterações hormonais, incluindo um aumento no hormônio luteinizante e nos níveis de testosterona, e seus testículos dobram de tamanho.[16]
Os machos constroem um ninho rústico em uma cavidade semi-protegida no solo, usando cascas, grama, gravetos e folhas para forrá-lo. O ninho é quase sempre uma superfície plana em vez de um segmento de esfera, embora em condições de frio o ninho seja mais alto, até 7 cm de altura, e mais esférico para fornecer alguma retenção extra de calor. Quando falta outro material, a ave às vezes usa um amontoado de capim Triodia com mais ou menos um metro de diâmetro, apesar da natureza espinhosa da folhagem.[15] O ninho pode ser colocado em terreno aberto ou próximo a um arbusto ou rocha. É geralmente construído numa área onde o emu tem uma visão clara de seus arredores e pode detectar predadores que se aproximam.[17]
Emus fêmeas cortejam os machos; a plumagem da fêmea escurece ligeiramente e as pequenas manchas de pele nua e sem penas logo abaixo dos olhos e perto do bico tornam-se azul-turquesa. A cor da plumagem do macho permanece inalterada, embora as manchas nuas da pele também se tornem azul claro. Ao cortejar, as fêmeas dão passadas largas, puxando o pescoço para trás enquanto estufam as penas e emitem gritos monossilábicos baixos que foram comparados a batidas de tambor. Esse chamado pode ocorrer quando os machos estão fora da vista ou a mais de 50 metros de distância. Uma vez que a atenção do macho tenha sido conquistada, a fêmea circula seu potencial parceiro a uma distância de 10 a 40 metros. Ao fazer isso, ela olha para ele virando o pescoço, ao mesmo tempo em que mantém o traseiro voltado para ele. Se o macho mostrar interesse na fêmea que desfila, ele se aproximará; a fêmea continua a corte se afastando ainda mais, mas continuando a circundá-lo.
Se um macho estiver interessado, ele esticará o pescoço e erguerá as penas, então se curvará e bicará o chão. Ele vai dar a volta e se aproximar da fêmea, balançando o corpo e o pescoço de um lado para o outro e esfregando o peito no traseiro de sua parceira. Frequentemente, a fêmea rejeitará seus avanços com agressão, mas se for receptiva, ela sinaliza a aceitação agachando-se e levantando o traseiro.[18]
As fêmeas são mais agressivas do que os machos durante o período reprodutivo, muitas vezes lutando pelo acesso a parceiros, com brigas entre as fêmeas sendo responsáveis por mais da metade das interações agressivas durante este período. Se as fêmeas cortejarem um macho que já tem uma parceira, a fêmea ocupante tentará repelir o competidor, geralmente perseguindo e chutando. Essas interações podem ser prolongadas, durando até cinco horas, principalmente quando o macho pela qual está lutando é solteiro e nenhuma das fêmeas tem a vantagem da incumbência. Nesses casos, elas normalmente intensificam seus chamados e exibições.
O esperma de um acasalamento é armazenado pela fêmea e pode ser suficiente para fertilizar cerca de seis óvulos.[18] O casal acasala diariamente ou de dois em dois dias, e a cada segundo ou terceiro dia a fêmea bota um de uma ninhada de cinco a quinze ovos verdes, muito grandes e de casca grossa. A casca tem cerca de 1 mm de espessura, mas é mais fina nas regiões do norte, de acordo com os nativos australianos. Os ovos têm em média 13 × 9 cm e pesam entre 450 e 650 g. O investimento materno no ovo é considerável, e a proporção de gema para albumina, em cerca de 50%, é maior do que seria previsto para um ovo precoce deste tamanho. Isso provavelmente está relacionado ao longo período de incubação, o que significa que o pintinho em desenvolvimento deve consumir mais recursos antes da eclosão.[19] A primeira ocorrência verificada de gêmeos aviários geneticamente idênticos foi demonstrada no emu.[20] A superfície do ovo é granulada e verde clara. Durante o período de incubação, o ovo fica verde escuro, embora se o ovo nunca eclodir, ele ficará branco com o efeito de clareamento pelo sol.
Existem poucos predadores naturais nativos de emus ainda vivos. No passado, ele pode ter enfrentado vários predadores terrestres agora extintos, incluindo o lagarto gigante Megalania, o lobo-da-tasmânia e possivelmente outros marsupiais carnívoros, o que pode explicar sua capacidade aparentemente bem desenvolvida de se defender de predadores terrestres. O principal predador de emus hoje é o dingo, que foi originalmente introduzido pelos aborígenes há milhares de anos a partir de uma linhagem de lobos semidomesticados. Dingos tentam matar o emu atacando a cabeça. O emu normalmente tenta repelir o dingo saltando no ar e, na descida, chuta ou pisa no canídeo. O emu consegue saltar enquanto o dingo mal tem a capacidade de pular alto o suficiente para ameaçar seu pescoço, então um salto no momento correto para coincidir com a estocada do dingo pode manter sua cabeça e pescoço longe do perigo.[21]
Apesar da relação potencial presa-predador, a presença de dingos predadores não parece influenciar fortemente o número de emus, com outras condições naturais igualmente prováveis de causar mortalidade.[22] A águia-audaz é a única ave de rapina capaz de atacar emus adultos, embora tenha mais sucesso em capturar espécimes pequenos ou jovens. As águias atacam emus descendo rapidamente e em alta velocidade, mirando na cabeça e no pescoço. Nesse caso, a técnica de salto do emu empregada contra o dingo não é útil. As aves tentam mirar o emu em terreno aberto para que ele não possa se esconder atrás de obstáculos. Nessas circunstâncias, resta ao emu correr de maneira caótica e mudar de direção com frequência para tentar escapar do predador.[21] Outros rapinantes, varanos-gigantes, raposas-vermelhas introduzidas, cães selvagens e domésticos e porcos selvagens ocasionalmente se alimentam de ovos de emu ou matam seus filhotes pequenos.
Os emus podem sofrer com parasitas externos e internos, mas em condições de criação são mais livres de parasitas do que avestruzes ou emas. Parasitas externos incluem o piolho Dahlemhornia asymmetrica e vários outros piolhos, carrapatos, ácaros e moscas. Os filhotes às vezes sofrem de infecções do trato intestinal causadas por protozoários coccidianos, e o nematóide Trichostrongylus tenuis infecta o emu e também uma grande variedade de outras aves, causando diarreia hemorrágica. Outros nematoides são encontrados na traqueia e brônquios; Syngamus trachea causando traqueíte hemorrágica e Cyathostoma variegatum causando sérios problemas respiratórios em indivíduos jovens.
Emus foram usados como fonte de alimento pelos indígenas australianos e pelos primeiros colonos europeus. Emus são aves curiosas e são conhecidos por se aproximarem dos humanos se virem o movimento inesperado de um membro ou peça de roupa. Na natureza, eles podem seguir e observar as pessoas. Os australianos aborígines usaram uma variedade de técnicas para captura-los, incluindo espetá-los enquanto bebiam em poços, pegá-los com redes e atraí-los imitando seus chamados ou despertando sua curiosidade com uma bola de penas e trapos pendurados em uma árvore. O arbusto Duboisia hopwoodii, ou alguma planta venenosa semelhante, poderia ser usado para contaminar um poço, após o qual os emus desorientados eram fáceis de pegar. Outro estratagema era o caçador usar uma pele como disfarce, e as aves poderiam ser atraídas para uma armadilha camuflada usando trapos ou cantos de imitação. Os aborígenes australianos só matavam emus por necessidade e desaprovavam qualquer pessoa que os caçasse por qualquer outro motivo. Cada parte da carcaça tinha alguma utilidade; a gordura foi colhida para seu valioso óleo de uso múltiplo, os ossos foram transformados em facas e ferramentas, as penas foram usadas como adorno corporal e os tendões substituídos por barbante.
Os primeiros colonos europeus mataram emus para fornecer comida e usaram sua gordura para alimentar lâmpadas. Eles também tentaram evitar que interferissem na agricultura ou invadissem assentamentos em busca de água durante a seca. Um exemplo extremo disso foi a Guerra aos Emus na Austrália Ocidental em 1932. Os emus migraram para a área de Chandler e Walgoolan durante um período de seca, danificando cercas de coelhos e devastando plantações. Uma tentativa de expulsá-los foi montada, com o exército chamado para despachá-los com metralhadoras; os emus evitavam os caçadores e venceram a batalha. Emus são aves grandes e poderosas, e suas pernas estão entre as mais fortes de qualquer animal e poderosas o suficiente para derrubar cercas de metal. As aves são muito defensivas de seus filhotes, e há dois casos documentados de humanos sendo atacados por emus.
Nas áreas em que era endêmico, o emu era uma importante fonte de carne para os aborígenes australianos. Eles usaram a gordura como remédio para arbustos e esfregaram na pele. Servia como um lubrificante valioso, era usado para untar ferramentas e utensílios de madeira como o coolamon, e era misturado com ocre para fazer a tinta tradicional para adorno corporal cerimonial. Seus ovos também eram forrageados como alimento.
Um exemplo de como o emu era cozido vem do Arrernte da Austrália Central, que o chamou de Kere ankerre:
Emus estão por perto o tempo todo, em tempos verdes e tempos secos. Você arranca as penas primeiro, depois arranca o papo do estômago, coloca as penas que arrancou e depois chamusca no fogo. Você envolve as entranhas de leite que retirou em algo [como] folhas de goma e as cozinha. Depois de tirar a gordura, você corta a carne e cozinha no fogo, feito de madeira de goma vermelha de rio.
As aves eram uma fonte de alimento e combustível para os primeiros colonizadores europeus e agora são criados, na Austrália e em outros lugares, por sua carne, óleo e couro. A agricultura comercial de emu começou na Austrália Ocidental por volta de 1970. A indústria comercial no país é baseada em animais criados em cativeiro, e todos os estados, exceto a Tasmânia, têm requisitos de licenciamento para proteger emus selvagens. Fora da Austrália, os emus são criados em grande escala na América do Norte, com cerca de 1 milhão de aves nos Estados Unidos, Peru e China, e em menor escala em alguns outros países. Os emus se reproduzem bem em cativeiro e são mantidos em grandes currais abertos para evitar problemas digestivos e nas pernas que surgem com a inatividade. Eles são tipicamente alimentados com grãos suplementados com pastejo e são abatidos entre 15 e 18 meses.
A administração do distrito de Salem, na Índia, aconselhou os agricultores em 2012 a não investir no negócio de emu, que estava sendo fortemente promovido na época; mais investigações foram necessárias para avaliar a lucratividade da criação de aves na Índia. Nos Estados Unidos, foi relatado em 2013 que muitos fazendeiros haviam deixado o negócio de emu; estimou-se que o número de produtores caiu de mais de cinco mil em 1998 para um ou dois mil em 2013. Os produtores restantes dependem cada vez mais das vendas de óleo para obter lucro, embora couro, ovos e carne também sejam vendidos.
Emus são criados principalmente por sua carne, couro, penas e óleo, e 95% da carcaça pode ser usada. A carne do emu é um produto com baixo teor de gordura (menos de 1,5% de gordura) e é comparável a outras carnes magras. A maioria das porções utilizáveis (os melhores cortes vêm da coxa e dos músculos maiores do tambor ou da perna) são, como outras aves, carne escura; a carne de emu é considerada para fins culinários pela Food and Drug Administration dos Estados Unidos como uma carne vermelha porque sua cor vermelha e o valor do pH se aproximam dos da carne bovina, mas para fins de inspeção, é considerada ave. A gordura do emu é transformada na produção de óleo para cosméticos, suplementos dietéticos e produtos terapêuticos. O óleo é obtido da gordura subcutânea e retroperitoneal; o tecido adiposo macerado é aquecido e a gordura liquefeita é filtrada para obter um óleo transparente. Consiste principalmente em ácidos graxos, dos quais o ácido oleico (42%), os ácidos linoleico e palmítico (21% cada) são os componentes mais proeminentes. Ele também contém vários antioxidantes, principalmente carotenoides e flavonas.
Há algumas evidências de que o óleo tem propriedades anti-inflamatórias;[23] no entanto, ainda não houve testes extensivos, e o USDA considera o óleo de emu puro como uma droga não aprovada e destacou-o em um artigo de 2009 intitulado "Como para detectar fraude de saúde ". No entanto, o óleo foi associado ao alívio da inflamação gastrointestinal, e testes em ratos mostraram que ele tem um efeito significativo no tratamento da artrite e dores nas articulações, mais do que os óleos de oliva ou de peixe. Foi cientificamente demonstrado que melhora a taxa de cicatrização de feridas, mas o mecanismo responsável por esse efeito não é conhecido.[24] Um estudo de 2008 afirmou que o óleo de emu tem um potencial antioxidante e anti-inflamatório melhor do que o óleo de avestruz e relacionou isso à maior proporção do óleo de emu de ácidos graxos insaturados a saturados.[24][23][25] Embora não existam estudos científicos mostrando que o óleo de emu é eficaz em humanos, ele é comercializado e promovido como um suplemento dietético com uma ampla variedade de alegados benefícios à saúde. Os suplementos de óleo de emu comercialmente comercializados são mal padronizados.[26]
O couro do emu tem uma superfície padronizada distinta, devido a uma área elevada ao redor dos folículos das penas na pele; o couro é usado em itens como carteiras, bolsas, sapatos e roupas, frequentemente em combinação com outros couros. As penas e os ovos são usados em artes decorativas e artesanato. Em particular, ovos de emu vazios foram gravados com retratos, semelhantes a camafeus, e cenas do nativos australianos. Ovos de emu montados e recipientes de ovos de emu na forma de centenas de taças, tinteiros e vasos foram produzidos na segunda metade do século XIX, todos ricamente adornados com imagens da flora, fauna e povos indígenas australianos por prateiros viajantes, fundadores de uma 'nova gramática australiana do ornamento'. Eles continuaram tradições de longa data que podem ser rastreadas até os ovos de avestruz montados na Europa do século XIII e o simbolismo cristão e as noções de virgindade, fertilidade, fé e força. Para uma sociedade de colonos orgulhosos que buscavam trazer cultura e civilização para seu novo mundo, o tradicional cálice de ovo de avestruz, livre de suas raízes em uma sociedade dominada pela cultura da corte, foi criativamente feito de novo nas colônias australianas como formas e as funções foram inventadas para tornar os objetos atraentes para um público novo e mais amplo. Designers importantes Adolphus Blau, Julius Hogarth, Ernest Leviny, Julius Schomburgk, Johann Heinrich Steiner, Christian Quist, Joachim Matthias Wendt, William Edwards e outros tiveram o treinamento técnico para construir negócios florescentes em um país rico em matérias-primas e uma clientela ávida por parafernálias do velho mundo.
O emu tem um lugar proeminente na mitologia aborígine australiana, incluindo um mito da criação de Yuwaalaraay e outros grupos em Nova Gales do Sul que dizem que o sol foi feito jogando um ovo de emu no céu; a ave aparece em várias histórias etiológicas contadas em vários grupos aborígenes. Uma história da Austrália Ocidental diz que certa vez um homem irritou um pequeno pássaro, que respondeu jogando um bumerangue, cortando os braços do homem e transformando-o em um emu incapaz de voar. Diz-se que o homem Kurdaitcha, da Austrália Central, usa sandálias feitas de penas de emu para mascarar suas pegadas. Muitos grupos de línguas aborígines em toda a Austrália têm uma tradição de que as faixas de poeira escura na Via Láctea representam uma emu gigante no céu. Várias das gravuras rupestres de Sydney retratam emus,[27] e as aves são imitadas em danças indígenas. A caça aos emus, conhecida como kari na língua Kaurna, aparece na principal história do Sonho, do povo Kaurna da região de Adelaide, sobre o herói ancestral Tjilbruke.
O emu é popularmente, mas não oficialmente considerado como um emblema faunístico - a ave nacional da Austrália. Ele aparece como um porta-escudo no brasão de armas da Austrália com o canguru vermelho e como uma parte das armas também aparece na moeda australiana de 50 centavos. Apareceu em vários selos postais australianos, incluindo uma edição pré-federação do 100º aniversário de New South Wales, de 1888, que apresentava um selo de emu azul de 2 pence, um selo de 36 centavos lançado em 1986 e um selo de $1,35 lançado em 1994. Os chapéus do Australian Light Horse são decorados com plumas de plumas de emu.
As marcas registradas das primeiras empresas australianas que usaram o emu incluem molduras de moldura Webbenderfer Bros (1891), Mac Robertson Chocolate and Cocoa (1893), Dyason e Son Emu Brand Cordial Sauce (1894), James Allard Pottery Wares (1906) e fabricantes de cordas G. Kinnear and Sons Pty. Ltd. ainda o usa em alguns de seus produtos.
Existem cerca de seiscentos lugares nomeados na Austrália com "emu" em seu título, incluindo montanhas, lagos, colinas, planícies, riachos e poços de água. Durante os séculos XIX e XX, muitas empresas australianas e produtos domésticos receberam o nome do pássaro. Na Austrália Ocidental a cerveja Emu é produzida desde o início do século XX e a Swan Brewery continua a produzir uma variedade de cervejas com a marca "Emu". A publicação trimestral revisada por pares da Royal Australasian Ornithologists Union, também conhecida como Birds Australia, é intitulada Emu: Austral Ornithology.
O comediante Rod Hull apresentou um fantoche rebelde emu em seu ato por muitos anos e o pássaro voltou para a telinha nas mãos de seu filho após a morte do titereiro em 1999. Em 2019, a seguradora americana Liberty Mutual lançou uma campanha publicitária que apresenta LiMu Emu, um emu renderizado em CGI.
_Battersea_Park_Children%27s_Zoo.jpg)
_Battersea_Park_Children%27s_Zoo.jpg)
_Battersea_Park_Children%27s_Zoo.jpg)
|coautores= (ajuda) |coautores= (ajuda) |coautores= (ajuda) |coautores= (ajuda) |coautores= (ajuda) |coautores= (ajuda) |coautores= (ajuda) |coautores= (ajuda) |coautores= (ajuda) |coautores= (ajuda) |coautores= (ajuda) |coautores= (ajuda) |coautores= (ajuda) |coautores= (ajuda) |coautores= (ajuda) Emu ou ema-australiana (nome científico: Dromaius novaehollandiae) é uma espécie de ave terrestre endêmica de Austrália, a segunda maior do mundo.
Emu (Dromaius novaehollandiae) este o familie de păsări mari alergătoare care trăiesc în Australia și fac parte din ordinul Struthioniformes. Unele dintre speciile de emu care au trăit în regiunile de coastă a Australiei, au dispărut prin secolul XIX. Este o pasăre nomadă care, pe picioarele ei lungi, parcurge distanțe mari în căutarea hranei, atingând viteze de până la 48 km/h.
Este o pasăre ierbivoră care trăiește în pădurile de eucalipt și în stepele australiene. Emu înghite partea cea mai hrănitoare a plantelor și își formează importante rezerve de grăsime, pe care le folosește în lungile sale migrări.
Masculul clocește ouăle fără să mânânce sau să bea apă timp de aproximativ două luni.
Păsările cele mai înrudite cu ele sunt cazuarii.
În prezent mai există în această familie numai o specie, Emul mare (D. novaehollandiae).
Emu (Dromaius novaehollandiae) este o familie de păsări mari alergătoare care trăiesc în Australia și fac parte din ordinul Struthioniformes. Unele dintre speciile de emu care au trăit în regiunile de coastă a Australiei, au dispărut prin secolul XIX. Este o pasăre nomadă care, pe picioarele ei lungi, parcurge distanțe mari în căutarea hranei, atingând viteze de până la 48 km/h.
Este o pasăre ierbivoră care trăiește în pădurile de eucalipt și în stepele australiene. Emu înghite partea cea mai hrănitoare a plantelor și își formează importante rezerve de grăsime, pe care le folosește în lungile sale migrări.
Masculul clocește ouăle fără să mânânce sau să bea apă timp de aproximativ două luni.
Păsările cele mai înrudite cu ele sunt cazuarii.
Emu hnedý (Dromaius novaehollandiae) je najväčší autochtónny vták Austrálie. Má chumáčovité, voľne splývajúce sivohnedé perie, mohutné nohy a krátke krídla. Je veľmi spoločenský, žije vo voľných kŕdľoch, ktoré pozostávajú z desiatok jedincov. Živí sa predovšetkým semenami a plodmi, v čase nedostatku prejde pri hľadaní potravy veľké vzdialenosti. V Tasmánii už emu vyhynul, ale na austrálskej pevnine mu prospieva pestovanie obilnín. V niektorých oblastiach ho farmári dokonca považujú za škodcu.
Commons ponúka multimediálne súbory na tému Emu hnedý
Wikidruhy ponúkajú informácie na tému Emu hnedý
Mláďa emu hnedého
Emu hnedý (Dromaius novaehollandiae) je najväčší autochtónny vták Austrálie. Má chumáčovité, voľne splývajúce sivohnedé perie, mohutné nohy a krátke krídla. Je veľmi spoločenský, žije vo voľných kŕdľoch, ktoré pozostávajú z desiatok jedincov. Živí sa predovšetkým semenami a plodmi, v čase nedostatku prejde pri hľadaní potravy veľké vzdialenosti. V Tasmánii už emu vyhynul, ale na austrálskej pevnine mu prospieva pestovanie obilnín. V niektorých oblastiach ho farmári dokonca považujú za škodcu.
D. novaehollandiae woodwardi
†D. novaehollandiae diemenensis
†D. novaehollandiae minor
†D. novaehollandiae baudinianus[3]
Dromiceius novaehollandiae
Emu (znanstveno ime Dromaius novaehollandiae) je največja avtohtona vrsta ptiča v Avstraliji in za nojem druga največja na svetu. Predstavniki zrastejo tudi do 1,8 m in tehtajo do 45 kilogramov.
Ima dolg vrat, majhno glavo in zelo dolge noge. Teče zelo hitro (do 50 km/h), zna pa tudi plavati. Pokrit je z dolgimi, debelimi peresi, ki so temno rjavo do sivo - rjavo obarvani. Njihova glava ima krajša peresa, oster kljun, velike oči in po navadi modro grlo. Imajo izjemno dolge noge s tremi prsti. Samci in samice so si med seboj podobni, le da so samice nekoliko večje.
Življenjska doba je približno šest let. Parijo se od drugega leta starosti naprej. Samica leže temno zelena jajca (5 do 10) v en meter široko gnezdo, ki je zgrajeno iz trave in plevela, zgradi pa ga samec in stoji na tleh. Samec vali jajca 8 tednov. Med tem časom le redko zapusti gnezdo, preživlja pa se s plastmi maščobe, ki si jih je nabral pred gnezdenjem. Ko se mladiči izvalijo, skrbi samec zanje še nadaljnjih 6-9 mesecev.
Živijo v velikih jatah na travnatih ravninah, odprtih gozdovih, grmičastih pokrajinah, puščavah, razen v deževnih gozdovih. Jedo travo, sadje, semena in žuželke.
Emu (znanstveno ime Dromaius novaehollandiae) je največja avtohtona vrsta ptiča v Avstraliji in za nojem druga največja na svetu. Predstavniki zrastejo tudi do 1,8 m in tehtajo do 45 kilogramov.
Ima dolg vrat, majhno glavo in zelo dolge noge. Teče zelo hitro (do 50 km/h), zna pa tudi plavati. Pokrit je z dolgimi, debelimi peresi, ki so temno rjavo do sivo - rjavo obarvani. Njihova glava ima krajša peresa, oster kljun, velike oči in po navadi modro grlo. Imajo izjemno dolge noge s tremi prsti. Samci in samice so si med seboj podobni, le da so samice nekoliko večje.
Življenjska doba je približno šest let. Parijo se od drugega leta starosti naprej. Samica leže temno zelena jajca (5 do 10) v en meter široko gnezdo, ki je zgrajeno iz trave in plevela, zgradi pa ga samec in stoji na tleh. Samec vali jajca 8 tednov. Med tem časom le redko zapusti gnezdo, preživlja pa se s plastmi maščobe, ki si jih je nabral pred gnezdenjem. Ko se mladiči izvalijo, skrbi samec zanje še nadaljnjih 6-9 mesecev.
Živijo v velikih jatah na travnatih ravninah, odprtih gozdovih, grmičastih pokrajinah, puščavah, razen v deževnih gozdovih. Jedo travo, sadje, semena in žuželke.
Emu (Dromaius novaehollandiae) är en strutsliknande fågel som tillhör släktet emuer och som fram tills nyligen placerades som enda nu levande art i familjen emuer (Dromaiidae), men placeras numera i familjen kasuarer. Arten förekommer i Australien och är landets nationalfågel. Emun är en stor, långhalsad, flygoförmögen fågel med en närmast ullig fjäderdräkt och kraftiga ben. Emun är den fjärde största fågeln i världen[2] och dess naturliga utbredningsområde är stora delar av Australien.
Emun är den enda kvarvarande arten inom släktet emuer (Dromaius) som tillsammans med kasuarerna utgör ordningen kasuarfåglar (Casuariiformes).[3] Fram tills nyligen placerades dock emuerna och kasuarerna, tillsammans med flera andra stora flygoförmögna fåglar i ordningen strutsfåglar men denna indelning visade sig vara felaktig.[4]
Även systematiken inom arten emu är omtvistad. Olika auktoriteter delar upp den i olika många underarter. Clements et al. 2016 delar in den i fyra, varav alla utom en är utdöd.[5]
Vissa behandlar även populationen i norra Australien som underarten woodwardi och populationen i sydvästra Australien som underarten rothschildi. De båda utdöda taxonen minor och baudianius behandlas ibland som två egna arter.[1]
"Tasmansk emu" förekom i samma typ av biotoper som den australiska men på Tasmanien. Uppgifter om när underarten dog ut är olika. Vissa hävdar att den dog ut kring 1850-talet, även om rapporter förekom så sent som 1873. Vissa hävdar att man observerade det sista exemplaret år 1908 och att underarten dog ut strax därefter. Clements et al. uppger att den dog ut cirka 1865.[5]
Emun är en stor fågel där de största individerna kan mäta upp till två meter och den väger mellan 30 och 45 kg. Den påminner till viss del om strutsen men emun är mindre, har kortare hals och en fjäderdräkt som i det närmaste är ullig. Dess kraftiga ben, hals, huvud och näbb är mörkt svartbruna medan fjäderdräkten är beigefärgad.
Emun har små tillbakabildade vingar och är flygoförmögen. Dess fysionomi tillåter den att springa mycket snabbt och den är den enda fågel som har med yttre vadmuskler (gastrocnemius). Den har endast tre framåtriktade tår på varje fot precis som andra springande fågelarter som trappar och vissa fälthöns. Strutsen i sin tur har bara två tår.
Emun har en ullig fjäderdräkt.
_Battersea_Park_Children%27s_Zoo.jpg)
Emun har tre tår på varje fot.
- Museum specimen -
Trots att emun är flygoförmögen är den en flyttfågel. De olika regnperioderna får fåglarna att röra sig åt de håll där regnen får de ätliga växterna att blomstra. Under förflyttningen bildar fåglarna löst sammanhängande flockar som kan bestå av uppemot 70 000 djur.
Inför vinterns parningstid lagrar fåglarna upp fett. De stora mörkt blågröna äggen ruvas av hanen i åtta veckors tid, under denna tid varken äter, dricker eller lämnar han någon avföring. Fettet som han lagrat upp ger honom energi att överleva. Det händer att honan stannar kvar hos hanen och försvarar honom men oftast ger hon sig av och letar upp en ny partner.
Kycklingarna föds med en svartvit spräcklig dundräkt och är redo att gå och äta själva strax efter födseln. De följer efter sin pappa i 5-7 månader, om nätterna värmer han ungarna och på dagarna tar han med dem till områden med gott om föda.
Emu (Dromaius novaehollandiae) är en strutsliknande fågel som tillhör släktet emuer och som fram tills nyligen placerades som enda nu levande art i familjen emuer (Dromaiidae), men placeras numera i familjen kasuarer. Arten förekommer i Australien och är landets nationalfågel. Emun är en stor, långhalsad, flygoförmögen fågel med en närmast ullig fjäderdräkt och kraftiga ben. Emun är den fjärde största fågeln i världen och dess naturliga utbredningsområde är stora delar av Australien.
Emu (Elaphurus davidianus) Bilimsel sınıflandırma Âlem: Animalia - Hayvanlar Şube: Chordata - Kordalılar Sınıf: Aves - Kuşlar Takım: Casuariiformes Familya: CasuariidaeEmu (Dromaius novaehollandiae), Dromaius cinsine ait bir kuş türüdür. Kuş, Avustralya'nın en büyük yerli kuşu ve Dromaius cinsinin mevcut üyesi olduğu bölge için endemiktir.
Emular yumuşak tüylü, kahverengi, uzun boyun ve bacaklara sahip uçmayan kuşlardır ve 1,9 metreye kadar uzanan boyları ile en uzun ikinci kuş türüdür. Emular uzun mesafelere gidebilir ve gerektiğinde 50 km/h hızla koşabilirler. Emu'nun varlığı Avustralya anakarasını kapsamakla birlikte Tazmanya emu ve King Adası emu alttürleri, 1788'de Avrupalıların Avustralya'ya yerleşmesinden sonra nesilleri tükenmiştir.
Emu, Avustralya'nın arması ve çeşitli madeni paralar üzerinde görünen önemli bir kültürel simgesidir. Aynı zamanda Avustralya Aborijin mitolojisinde göze çarpan özelliklere sahiptir.
Kuşlar ile ilgili bu madde bir taslaktır. Madde içeriğini geliştirerek Vikipedi'ye katkıda bulunabilirsiniz. Emu (Dromaius novaehollandiae), Dromaius cinsine ait bir kuş türüdür. Kuş, Avustralya'nın en büyük yerli kuşu ve Dromaius cinsinin mevcut üyesi olduğu bölge için endemiktir.
Emular yumuşak tüylü, kahverengi, uzun boyun ve bacaklara sahip uçmayan kuşlardır ve 1,9 metreye kadar uzanan boyları ile en uzun ikinci kuş türüdür. Emular uzun mesafelere gidebilir ve gerektiğinde 50 km/h hızla koşabilirler. Emu'nun varlığı Avustralya anakarasını kapsamakla birlikte Tazmanya emu ve King Adası emu alttürleri, 1788'de Avrupalıların Avustralya'ya yerleşmesinden sonra nesilleri tükenmiştir.
Emu, Avustralya'nın arması ve çeşitli madeni paralar üzerinde görünen önemli bir kültürel simgesidir. Aynı zamanda Avustralya Aborijin mitolojisinde göze çarpan özelliklere sahiptir.
Е́му (Dromaius) — рід птахів ряду казуароподібних (Casuariiformes), єдиний представник своєї родини (Dromaiidae). Представлений трьома сучасними видами, що населяють Австралію та кілька невеликих островів біля її узбережжя.
Звичайний ему (Dromaius novaehollandiae) є неофіційною орнітологічною емблемою Австралії і разом з кенгуру зображений на гербі країни[1].
Зовні ему дещо нагадує казуара, але не має ні «шолома», ні шкірястих наростів на шиї. Його висота близько 1,5 м, вага 50 кг. Ему здатний бігти зі швидкістю до 50 км/год.
Ему не любить, як страуси, купатися в піску, він віддає перевагу воді, причому непогано плаває, попри свої масивні розміри.
У шлюбних іграх самець і самиця ему стають один напроти одного, схиляють голови до самої землі і гойдають ними над землею. Потім самець веде самицю до зробленого ним гнізда. Гніздо ему — ямка, викладена травою, листям, корою, гілками. Ему полігамні, в одне гніздо відкладають яйця декілька самок, після чого кладка в цілому налічує 15-25 яєць. Іноді у самця буває лише одна самиця, яка відкладає 7-8 яєць. Насиджуванням займається тільки самець. Насиджування триває близько двох місяців, протягом яких самець дуже мало і рідко їсть. У процесі насиджування яйця з темно-зелених стають чорно-фіолетовими. Пташенята народжуються вагою 0,5 кг. У цей період самець, що охороняє своє потомство, стає дуже агресивним, і, якщо його потривожити, ударом ноги може зламати людині кістки.
Живиться ему плодами, корінням, травою й іншим рослинним кормом. В основному годуються рано вранці. Нерідко відвідують посіви зернових культур, завдаючи збитку врожаю
Австралійські фермери вважають, що ему псують посіви, топчуть відведені для овець пасовища, тому ці птахи винищуються тисячами. Крім того, м'ясо ему виявилося придатним в їжу, а з яєць витоплюють харчове масло.
Це незавершена стаття з орнітології.Е́му (Dromaius) — рід птахів ряду казуароподібних (Casuariiformes), єдиний представник своєї родини (Dromaiidae). Представлений трьома сучасними видами, що населяють Австралію та кілька невеликих островів біля її узбережжя.
Звичайний ему (Dromaius novaehollandiae) є неофіційною орнітологічною емблемою Австралії і разом з кенгуру зображений на гербі країни.
Đà điểu Úc hay chim Êmu (danh pháp hai phần: Dromaius novaehollandiae) là một loài chim thuộc họ Casuariidae của bộ Đà điểu (Struthioniformes) nghĩa rộng (sensu lato) hay bộ Casuariiformes khi bộ Struthioniformes được hiểu theo nghĩa hẹp (sensu stricto) trong siêu bộ chim mỏ cổ (Palaeognathae), phân lớp chim hiện đại (Neornithes). Chúng sống trên các thảo nguyên châu Úc, phân bố từ vùng Đông Úc đến vùng Tasmania. Trọng lượng trung bình khoảng từ 40 kg đến 50 kg, đầu và cổ có lông, chân có 3 ngón. Thức ăn chủ yếu là thực vật và động vật nhỏ.
_Battersea_Park_Children%27s_Zoo.jpg)
- Museum specimen -
Đà điểu Úc hay chim Êmu (danh pháp hai phần: Dromaius novaehollandiae) là một loài chim thuộc họ Casuariidae của bộ Đà điểu (Struthioniformes) nghĩa rộng (sensu lato) hay bộ Casuariiformes khi bộ Struthioniformes được hiểu theo nghĩa hẹp (sensu stricto) trong siêu bộ chim mỏ cổ (Palaeognathae), phân lớp chim hiện đại (Neornithes). Chúng sống trên các thảo nguyên châu Úc, phân bố từ vùng Đông Úc đến vùng Tasmania. Trọng lượng trung bình khoảng từ 40 kg đến 50 kg, đầu và cổ có lông, chân có 3 ngón. Thức ăn chủ yếu là thực vật và động vật nhỏ.
Э́му[1] (лат. Dromaius novaehollandiae) — птица отряда казуарообразных, крупнейшая австралийская птица. Это вторая по величине птица после страуса. Ранее эму относили к страусообразным (классификация пересмотрена в 1980-е годы). Эму распространён на большей части материка Австралии, хотя избегает густонаселённых районов, густых лесов и засушливых зон.
Внешне эму несколько напоминает казуара, но не имеет ни «шлема», ни кожистых выростов на шее. Длина 150—190 см, вес 30—55 кг[2]. Эму способен бежать со скоростью 50 км/ч. Их длинные ноги позволяют делать шаги до 275 см. Эму ведут кочевой образ жизни и могут преодолевать большие расстояния в поисках пищи. Так же как и у страусов, у эму нет зубов, поэтому эму глотает камни, осколки стекла и кусочки металла для измельчения пищи в пищеварительной системе.[значимость факта?] Они пьют редко, но если есть возможность, то не откажут себе в этом. Эму любит сидеть в воде, а также умеет плавать.
Эму использует когтистые лапы в целях защиты. Ноги являются одними из сильнейших конечностей у животных, что позволяет им портить ограждения металлической проволоки. Они наделены хорошим зрением и слухом, который позволяет им обнаруживать хищников в округе. Оперение меняется в зависимости от условий окружающей среды. Структура пера препятствует перегреву, поэтому эму активны во время полуденной жары. Они могут терпеть широкий диапазон температур. Самцов и самок трудно отличить визуально, однако по звукам, которые они издают, это можно сделать. В дикой природе эму могут жить от 10 до 20 лет.
Эму на каждой ноге имеет по три пальца с тремя фалангами, в отличие от страуса, который имеет два пальца на каждой ноге. Они имеют небольшие остаточные крылья, которые составляют длину около 20 см и имеют маленький коготь на конце крыла. Эму хлопает крыльями, когда работает. Он имеет длинную шею и ноги. Их способность передвигаться на больших скоростях обусловлена строением нижней конечности: три пальца на ногах, малое количество костей и связанные с ними мышцы ног. Ноги эму лишены перьев, а под ними толстые, мягкие подушки. У эму есть острые когти на пальцах, которые позволяют ему защищаться от врагов.
Шея эму бледно-голубая и покрыта редкими перьями от коричневого до серо-коричневого цвета. Они поглощают солнечное излучение.
Глаза эму защищены мигательной мембраной. Это приспособление для защиты своих глаз от пыли, которая распространена в ветреных и засушливых пустынях. На шее у эму имеется мешочек, в котором расположена трахея и который хорошо заметен во время брачного периода. Мешок больше 30 см, просторный и с тонкими стенками. Количество воздуха, проходящего через мешок, влияет на диапазон (высоту) и громкость звука, издаваемого эму. Особи женского пола обычно кричат громче, чем особи мужского.
Для нормального дыхания в прохладную погоду эму имеет большие носовые проходы. Холодный воздух нагревается, проходя через лёгкие. На выдохе эму в холодной носовой раковине конденсирует влагу обратно из воздуха и поглощает её для повторного использования. Как и другие бескилевые, эта птица устойчива к достаточно широкой амплитуде температур: от −5 до 45 градусов. Термонейтральная зона для эму: между 10—15 и 30 градусами.
Как и у других бескилевых, обмен веществ протекает с низкой скоростью.
Речь эму состоит из громких бумов, барабанного боя и хрюканья. Эти звуки могут быть слышны на расстоянии до 2 км. Гул создаётся в надувном мешке шеи. У разнополых особей звуки могут быть разными.
Эму впервые был обнаружен европейскими исследователями в 1696 году, когда они сделали короткий визит на западное побережье Австралии. Считается, что на восточном побережье они были замечены до 1788 года, когда здесь сформировались первые европейские поселения. Впервые эму был описан под названием New Holland Cassowary в книге Артура Филиппа «Путешествие в Ботани-Бей», которая была опубликована в 1789 году. Вид был назван орнитологом Джоном Латамом из-за названия этой области Австралии Новая Голландия. Он сотрудничал в книге Филиппа и дал первые описания и названия многим видам австралийских птиц. Этимология названия «Эму» неизвестна. По одной из версий, название произошло от арабского языка, которое означало «большая птица». Другая теория состоит в том, что оно происходит от слова «ЕМА», которое используется в португальском для обозначения большой птицы, похожей на страуса.
Есть три существующих подвида эму в Австралии:
Эму не любит, как страусы, купаться в песке, он предпочитает воду, причём неплохо плавает, несмотря на свои массивные размеры. Спит животное ночью и начинает располагаться на закате, хотя оно не спит непрерывно в течение всей ночи. Эму может вставать за ночь 8 раз. Для того чтобы наступила фаза глубокого сна, эму сидит на лапах и начинает входить в сонное состояние. Однако и в этом состоянии он может реагировать на визуальные и звуковые раздражители и прервать сон. Если же этих раздражителей нет, фаза глубокого сна начинается через 20 минут. После глубокого сна эму просыпается через каждые 90—120 минут. В целом эму спит около 7 часов в день.
Питаются эму плодами, кореньями, травой и другим растительным кормом. В основном кормятся ранним утром. Нередко посещают посевы зерновых культур, нанося ущерб урожаю. Кроме того, они питаются насекомыми. Эму пьют раз в день или в ночь, но если вода имеется в изобилии, то могут это сделать несколько раз. Пьют они отдельно от других животных.
В брачных играх самец и самка эму становятся друг напротив друга, склоняют головы к земле и начинают качать ими над землёй. Затем самец ведёт самку к сделанному им гнезду. Пара может оставаться вместе в течение пяти месяцев. Спаривание происходит в холодные для южного полушария месяцы — май и июнь. Во время сезонного размножения самцы испытывают гормональные изменения — увеличение лютеинизирующего гормона, уровня тестостерона и размера яичек.
Во время брачного сезона оперение самки немного темнеет, а небольшие участки голой кожи ниже глаз и рядом с клювом становятся бирюзово-голубыми.
Самки во время ухаживания более агрессивны, чем самцы, и часто воюют друг с другом за доступ к партнёру. Такие драки могут длиться до 5 часов, особенно если самец холост.
Самка ежедневно или максимум через три дня откладывает по одному из в среднем 11—20 очень больших, с толстой скорлупой тёмно-зелёных яиц. Оболочка составляет около 1 мм, хотя коренные австралийцы говорят, что северные яйца тоньше. Их вес составляет от 700 до 900 грамм, что примерно равно 10—12 куриным яйцам в объёме и весе.
Гнездо эму — ямка, выложенная травой, листвой, корой, ветками. Эму полигамы, в одно гнездо откладывают яйца несколько самок, после чего кладка в общей сложности насчитывает 15—25 яиц. Иногда у самца бывает лишь одна самка, которая откладывает 7—8 яиц. Насиживанием занимается только самец. Насиживание длится около двух месяцев, в течение которых самец очень мало и редко ест. В процессе насиживания яйца из тёмно-зелёных становятся чёрно-фиолетовыми.
Птенцы вылупляются весом в 0,5 кг и ростом в 12 см. В этот период охраняющий своё потомство самец становится очень агрессивным, и, если его потревожить, ударом ноги может сломать человеку кости.
Инкубационный период занимает 56 дней, и самец останавливает инкубацию яиц незадолго до их вылупления и повышает температуру в гнезде в течение восьми недель.
Только что вылупившиеся птенцы активны и могут в течение нескольких дней покинуть гнездо. Имеют отличительные коричневые и кремовые полоски для маскировки, которые исчезают через три месяца. Птенцы растут очень быстро. 5—6-месячные птенцы могут остаться со своей семьёй ещё на 5—6 месяцев.
На эму охотятся несколько животных, в том числе динго, орлы и ястребы. Лисы пытаются украсть яйца. Хищные птицы и динго пытаются убить эму, нападая на голову; эму, в свою очередь, подпрыгивает высоко вверх и машет крыльями и ногами.
Эму использовались в качестве пищи коренными австралийцами и ранними европейскими поселенцами. Австралийские аборигены использовали различные способы, чтобы поймать птицу: метали в них копьё, когда они пили, отравляли водоёмы, ловили птиц в сетях, а также привлекали их, подражая их голосам.
Первые европейские поселенцы, так же как и коренные жители, использовали жир эму для заправки ламп. В 1930-х годах большой сельскохозяйственный ущерб со стороны данных птиц, усугубляемый Великой депрессией, спровоцировал в Западной Австралии "войну с эму", когда уничтожалось до 57 000 птиц в год. Джон Гулд в книге «Руководство для птиц из Австралии», впервые опубликованной в 1865 году, оплакивает эму из Тасмании, ставшего редким и вымирающего. Автор отмечает, что эму уже исчезли в окрестностях Сиднея, и предлагает ввести для птиц охранный статус. Дикие эму формально охраняются в Австралии по закону 1999 года об охране окружающей среды и сохранению биоразнообразия. Хотя численность эму на материковой Австралии считается более высокой, чем во времена европейской колонизации, некоторые дикие популяции находятся под угрозой исчезновения из-за небольшой численности. Угроза для небольших популяций исходит от очистки и фрагментации мест обитания, преднамеренных убийств, столкновений с транспортными средствами и хищников.
Австралийские фермеры считают, что эму портят посевы, топчут отведённые для овец пастбища, потому эти птицы истребляются тысячами. Кроме того, мясо эму оказалось годным в пищу, а из яиц вытапливают пищевое масло.
Эму был важным источником мяса для аборигенов Австралии в области, в которой он является эндемиком. Жир эму использовался в качестве лекарства и втирался в кожу. Он также служил в качестве ценной смазки. Традиционные краски для церемониальных украшений тела изготавливали из жира, смешанного с ольхой.
Коммерческое разведение эму началось в Западной Австралии в 1987 году, и первый забой произошёл в 1990 году. В Австралии коммерческое разведение эму осуществляется выведением птиц в неволе, поэтому все штаты, за исключением Тасмании, должны иметь лицензионные требования для защиты диких эму. За пределами Австралии в больших масштабах эму выращивают в Северной Америке, Перу и Китае и в меньшей степени в других странах.
Главным образом эму разводят ради мяса, кожи и масла. У эму нежирное мясо (менее 1,5 % жирности) с невысоким уровнем холестерина (85 мг на 100 г), поэтому его мясо можно сравнивать с постным. Жир используют для изготовления косметики, биологически активных добавок и лечебных веществ. Масло состоит из жирных кислот, таких как олеиновая (42 %), линолевая и пальмитиновая (по 21 % каждая).
Кожа эму имеет характерную узорную поверхность из-за поднятых в области пера фолликулов, поэтому она используется для изготовления бумажников, обуви (часто в сочетании с другими кожами). Перья и яйца используются в декоративно-прикладном искусстве и ремесле.
Эму в Московском зоопарке
Э́му (лат. Dromaius novaehollandiae) — птица отряда казуарообразных, крупнейшая австралийская птица. Это вторая по величине птица после страуса. Ранее эму относили к страусообразным (классификация пересмотрена в 1980-е годы). Эму распространён на большей части материка Австралии, хотя избегает густонаселённых районов, густых лесов и засушливых зон.
鸸鹋（學名：Dromaius novaehollandiae、拼音：ér miáo，注音：ㄦˊ ㄇㄧㄠˊ，音同「兒苗」），是現存世上除了鴕鳥以外最大的鳥類，為鸸鹋属唯一的物种。由於僅分布於澳大利亞，是國徽上的動物之一，也譯作澳洲鴕鳥。
鴯鶓有三根腳趾且呈三趾腳型；這種適應奔跑的情況在其他鳥種身上也可看見，例如鴇和鵪鶉。鴕鳥只有兩根腳趾。
鸸鹋跟其他平胸类的鳥類一樣，雖然牠還保留有一對細小的翅膀，但已經不會飛行。鸸鹋的羽毛很柔軟，毛色通常都是啡色。身高由1.5至2公尺，體重約45公斤，最多不超過60公斤，而雄鳥的體型通常較為細小。他們可以以快速和省力的小跑走很遠的路，衝刺時最快速度可以高達每小時80公里，每跨步可達3公尺。
鸸鹋通常居住於人口稀少的地方，但不包括密林和沙漠。它们逐水草而棲息，是鳥類中的機會主義者。牠們愛追隨雨水，鸸鹋还是游泳健將，能夠橫渡河流———這只是牠們每日浪蕩四方的一部份。一般而言，鸸鹋寧願在水中嬉戲而不願渡河，如果在日間遇到溪流，牠們會倒臥在水中，洗滌一下羽毛。
鸸鹋日常的食物有榖類、花朵、果實、嫩芽、昆蟲、幼蟲或任何可食用的東西。為幫助消化，他們還會吞下小石頭。雖然鸸鹋經常都會吃掉農夫的農作物，但由於牠們亦愛吃農作物的昆虫，使農作物生長的更好，澳洲的農民對他們又愛又恨。
不同於一般需要結伴或者互相梳理羽毛的鸟类，鸸鹋基本上是獨居動物。牠們在到處尋找食物，雖然有時似乎成群活動，但這並非真正的社交活動，而只是在各自覓食的路上相逢罷了。
西澳的鸸鹋迁徙根據季節而定：夏季向北走，冬季向南走；但東部的鸸鹋遷移郤隨意得多。鸸鹋每天正常走10至25公里，所以每季遷徙1000公里也是等閒，这是因为已与雌性鸸鹋交配的雄鳥要照看小雛鳥。
歐洲人移居澳洲以前，澳大利亚有3种鸸鹋，而目前仅剩一种：
鸸鹋在仲夏时间配对，一对约占领30平方公里的领域。天气凉下之后，雄鸸鹋体内激素变动，食欲下降，开始在地上用树枝、树叶、树皮和草建巢。
雌雄鸸鹋每隔一两天交配一次，交配后鸸鹋会生下深绿色的蛋。这个蛋壳很厚，约550至600公克重。大约生了七个蛋之后，雄鸸鹋开始坐在蛋上孵蛋。並由家庭的父親負責孵化。从此雄鸸鹋不吃不喝，每天只因需要翻转蛋的时候才会站起来10次左右。在大约8周时间，它靠体内的脂肪生存，每天只喝一点晨露。孵化期需時8星期，在這段時期，雄鳥不會離開鳥巢。雛鳥在出生後會跟隨父親兩年。
雄鸸鹋开始孵蛋之后，雌鸸鹋继续生蛋，但是不再与他交配。雌鸸鹋一般下蛋8至10隻，有时也会有10-25只。與很多其他澳洲鳥類一樣，鸸鹋不是忠实的一夫一妻制，每當雄鳥開始孵蛋，雌鳥便會與其他雄鳥交配。一窩雛鳥之中，可達一半是雌鳥背着丈夫生下的「私生子」。
有些雌鳥會留守鳥巢直至雛鳥破殼而出，但大部份下蛋後不久便會離巢，而且往往在別處再築巢；如果天氣良好，一隻雌鸸鹋可以下三窩蛋。在熱帶北部，季節與澳洲相反，雨季在夏天，鸸鹋會在雨季前交配。據可靠的報告[來源請求]所述，如果雨季遲來，鸸鹋交配亦會順延。這個機制如何運作，至今人们仍未了解。
雖然有雄鸸鹋堅守鳥巢，但鸸鹋蛋仍然常被偷去，其中以巨蜥（w:goanna）為甚；不過據估計，每五隻孵出的小鸸鹋當中，有四隻可以平安長至成年。
鸸鹋是早成雏，新孵出的小鸟很活跃，几天之后就可以离开巢。开始大约25厘米高，身上有棕黄色的条纹。3个月之后条纹淡化消失。鴯鶓父亲至少抚养它们6个月。
雄鸸鹋往往會收養任何流浪的雛鳥，只要這些小鳥不會大於雄鸸鹋自己的孩子。小鸸鹋长起来非常快（一周最多可以长一公斤），12到14个月之后就长成大鸟。它们很多和父母继续一起生活6个月，之后分家开始抚育第二代。野生鸸鹋可以活10年，家养的可以活20多年。
鸸鹋所屬的平胸总目与现在能飞的突胸总目的鸟分化很早。8000萬年前在澳洲平原奔馳的鸸鹋與現今的鸸鹋構造相當接近；恐龍橫行時，牠們的始祖已經出現。澳洲大陸隨著向北移動而變得愈來愈貧瘠、灼熱和乾旱，鸸鹋为适应气候和环境，逐步进化出一些特殊的功能。
天熱時，鸸鹋會伸出舌頭喘氣，急促地呼吸，通过肺部蒸發水份來降溫。牠們能整天不停喘氣，而不會受血二氧化碳含量過低影響，但必須每天飲水以補充體液。不過，鸸鹋不會浪費水份：牠們在天氣清涼時正常呼吸，鼻腔通道的多重大皺摺令吸入的清涼空氣變暖，同時把鼻部的熱力帶走；呼氣時，較涼的鼻甲骨會令水份凝結，以供吸收再用。
鸸鹋的羽毛顏色清淡，只有尖端部份為黑色，羽毛尖端部份吸收陽光的熱力，內層的羽毛則形成隔溫層。鸸鹋步行時速為4至7公里，形成的氣流僅足以帶走羽毛尖端的熱力，因此當其他動物要遮蔭時，鸸鹋仍能在烈日底下覓食。
在澳洲民間傳說中，鸸鹋有預知那裏下雨的神秘能力，而且會不遠千里而至。這傳說並無根據，其實鸸鹋能感受到輕微的天氣轉變，特別是遠處的雲，更可能聽到遙遠的雷聲。
澳大利亚的国徽上有鸸鹋的形象。
在野外走近正在孵蛋或照顧雏鳥的雄鴯鶓十分危險，因為牠們有強壯的腿肌和鋒利的爪子，足以令人肚破腸流。一般而言，鴯鶓是温柔的動物，不會傷害人類，遇到人類只會拔腿就跑。牠們也很有好奇心，有叢林知識的人，只要把一塊顏色鮮艷的手帕縛在樹枝上，再躲在草叢中舉起搖晃，便能吸引野生鴯鶓起近來查看。
鴯鶓長久以來都是土著的文化和經濟體系中心。歐洲人也很快知道鴯鶓的蛋和肉的價值，也學懂了如何煮鴯鶓蛋，煮之前要先打開再放一整晚，如讓當中的油浮起方便除去。不過直至不久以前，鴯鶓也被當作害鳥，人們除之而後快，而不視之為可用的資源。
19世紀初，歐洲人用猎枪把兩个种和一個亞种的鴯鶓灭绝，而且還竭力要把剩下來的也消灭掉。不過鴯鶓能在荒蕪廣寬的平原上隱藏起來，从而躲过了劫难。畜牧業認為鴯鶓與牲口爭奪食物和水源；當然這指控也是真確，但卻忽視了鴯鶓作为生态系统的一部分，對土壤的幫助、和吃掉大量蝗蟲和毛蟲等害蟲的貢獻。
種麥的農民則比較擔心了：因為鴯鶓既喜歡吃柔軟的麥芽，也愛吃成熟的麥子。更壞的是很難用欄柵阻擋鴯鶓，即使牠們不是為吃麥子而來，也會把牠們沿途的成熟麥子踏平。1901年，西澳洲的農民築起了一道1,100公里長的高圍牆以阻擋鴯鶓。雖然這道牆保護了麥子，但郤同時影響了遷移路線；在情況最壞年份，多達5萬隻鴯鶓撞在牆上，活活餓死。
鴯鶓跟袋鼠都是澳大利亚国徽上的原生物種，但是牠们在建国初期都没有受到保护。
1932年，在大蕭條高峰期的一個乾旱的夏天，西澳洲農民召喚軍隊參與一場「鴯鶓戰爭」，而且用上裝在貨車上的機關槍。幾天之內，軍隊嘗試與敵人交手，杀死了一些鴯鶓，軍隊也學到了一些戰場上的快速動作。砲隊司令馬里帝茲（Major Meredith）少將其後說：「假使我們有一個師團有這些鴯鶓的載彈能力，這個師在世上便無往而不胜了。」由于不能決定浪費的彈藥由誰支付，此次實驗很快便結束。
1988年，鴯鶓早已受法律保護了，而西澳在對待鴯鶓方面不再愚昧無知，西澳政府向Willuna Station的土著發出了許可証，允許他們購買鴯鶓鶵鳥。各州的土著和歐洲地主於是紛紛學習養殖鴯鶓，鴯鶓商品的市場亦迅速發展。雖然最初的熱潮隨即冷卻，但今天澳洲仍有約250個鴯鶓農場，海外則更多。
鴯鶓體内有很多脂肪，鴯鶓油用途也很廣泛，特別是治療肌肉疼痛和扭傷。鴯鶓皮也是優質的皮革材料；鴯鶓肉則脂肪量少而富於蛋白質，味道近似牛肉，據說味道不錯，但頗帶羶味。至於鴯鶓蛋，由於蛋殼很厚，因此常用於雕刻，鴯鶓羽毛也很受市場歡迎。
鴯鶓適合於變差了或過度放牧的草地上飼養，因為牠們不像牛或者綿羊会壓實泥土或破壞草根，鴯鶓的糞便也能讓原生植物漸漸復原。
鸸鹋这個名字從英语 emu 音譯而來，而英語名称是對其叫声的模擬。
鸸鹋（學名：Dromaius novaehollandiae、拼音：ér miáo，注音：ㄦˊ ㄇㄧㄠˊ，音同「兒苗」），是現存世上除了鴕鳥以外最大的鳥類，為鸸鹋属唯一的物种。由於僅分布於澳大利亞，是國徽上的動物之一，也譯作澳洲鴕鳥。
分類 界 : 動物界 Animalia 門 : 脊索動物門 Chordata 亜門 : 脊椎動物亜門 Vertebrata 綱 : 鳥綱 Aves 目 : ヒクイドリ目 Casuariiformes 科 : ヒクイドリ科 Casuariidae 属 : エミュー属
エミュー（鴯鶓、学名：Dromaius novaehollandiae）は、ヒクイドリ目ヒクイドリ科エミュー属に分類される鳥類。
オーストラリア全域の草原や砂地などの拓けた土地に分布している。周辺海域の島嶼部にも同種ないし近縁種が生息していたが、現生種の1種のみを除いて絶滅したとみられている。
体高は約1.6m-2.0m程度、体重は40kg-60kg程度。鳥類の中ではダチョウに次いで高いが、体重はヒクイドリに及ばない。見た目はダチョウに似るが、ややがっしりした体躯で、頸から頭部に掛けても比較的長い羽毛が生えている。また、趾（あしゆび）は3本であり、先に丈夫な爪を備えている。幼鳥の羽毛には縞模様があるが、成長すると縞が消える。成鳥はオス、メスいずれも同様に全身の羽毛が灰褐色になるが、所々に色が剥げたり濃くなったりしている箇所があり、泥で汚れているかのように見える。エミューの羽はヒクイドリと同じく、2本が1対である特徴を持っている。
翼は体格に比してきわめて小さく、深い羽毛に埋もれているために外からはほとんど視認できない。ダチョウ、ヒクイドリ、レアなどと比べると、最も退化した形であり、長さは約20cm。先端には1本の爪が付いている。
卵はアボカドのような深緑色で、長さは10cm程度、重さは約550gから600g。
以下の分類・分布はClements Checklists ver. 2016・IOC World Bird List(v 7.2)IOC World Bird List(v 7.2)に従う[2][4]。
性格はヒトに対しては温厚であるが、雷・金属音・子供の甲高い声などに反応し走り回ることがある。犬などの動物に対しては警戒心が強く、場合によっては蹴りで相手を攻撃する。蹴りは、前方90度の範囲程度であれば容易に繰り出す。また、繁殖時期になると多少警戒心が強くなる。性別でみると、オスの方が比較的おとなしい。
鳴き声はオスとメスで違い、オスは「ヴゥー」と低い鳴き声を出し、メスは「ボン……ボボン」とドラムのような鳴き声を出す。メスの鳴き声は繁殖時期が近づく頃がもっとも盛んになる。
産卵期は日照時間の短くなる11月から4月の期間（南半球では、5月から10月あたり）で、3日から5日の間隔で一度に1個ずつ産卵する。産卵数は、期間中に10-30個程度であるが、稀に40個以上産卵する個体もある。抱卵は10個程度の産卵後にオスが約2ヶ月間飲まず食わずで行う。孵化後2-3ヶ月間はオスが雛を外敵などから守るが、飼育下ではメスも参加することもある。
丈夫で飼いやすいためか飼育している動物園は多く、人に慣れやすく危険性も低いことから、入園者が直接触れられるようにしているところもある。また、日本では1996年より、北海道下川町一の橋地区に個人により導入され、国内初の畜産を軸とした飼育が始まった。北海道下川地域には、同氏により1995年に試験的飼育が展開され、アメリカ・モンタナ州より生後6ヶ月のオス・メスのペアーが導入された。そのエミューペアーは現在13歳8ヶ月（2009年1月現在）であるが、繁殖を続けている。 日本ではひくいどり科が特定動物に指定されているが、特定動物には本種を含まないヒクイドリ科が指定されている[6]。
2016年現在は生息数は安定しているとされる[1]。亜種D. n. diemenensisは1845年の記録を最後に絶滅した[1]。砂漠化しつつあるような土地でも生息可能で、繁殖力も強く基本的には丈夫な鳥であるが、この食性により、農地を荒らす害鳥として駆除の対象となったため、ダチョウ目の他の種と同様、頭数が激減している。
エミュー（鴯鶓、学名：Dromaius novaehollandiae）は、ヒクイドリ目ヒクイドリ科エミュー属に分類される鳥類。
オーストラリアの非公式な国鳥である。
オーストラリア全域の草原や砂地などの拓けた土地に分布している。周辺海域の島嶼部にも同種ないし近縁種が生息していたが、現生種の1種のみを除いて絶滅したとみられている。
에뮤(Emu)는 에뮤과(Dromaiidae)에 속하는 날지 못하는 새이다. 화식조과로 분류하기도 한다.
타조와 더불어 날지 못하는 새 중 하나로, 캥거루와 함께 오스트레일리아 국장에 들어간 동물이다. 또한 오스트레일리아 축구 국가대표팀 유니폼에 캥거루와 함께 그려져 있다.
몸길이 약 1.8m, 몸무게 36~54kg이다. 새 중에서 타조 다음으로 2번째로 크다. 몸빛깔은 어두운 회갈색이다. 목이 길며 다리도 길고 튼튼하다. 발가락은 3개뿐이고 발톱은 짧고 튼튼하다. 날개는 퇴화하여 짧다. 짐승의 털 같은 거친 깃털의 윗면은 검은색이나 아랫면은 연한 빛깔이다. 머리와 목에는 깃털이 거의 없으며 푸른색 피부가 드러나 있다. 암수의 빛깔은 같으나 울음소리가 다르다.
무리생활을 하며, 잘 뛰고 헤엄도 잘 친다. 과일·나뭇잎·풀뿌리·종자를 먹으며 곤충이나 소형 동물도 먹는다. 번식기에는 암컷의 목에 검은 생식깃털이 생기며 푸른 피부의 빛깔도 짙어진다. 나무 밑, 땅 위에 풀을 밟아 오목하게 만든 둥지에 한배에 9~20개의 알을 낳으며 수컷이 58~61일간 알을 품는다. 부화 후 며칠이면 새끼는 둥지를 떠난다. 암수 모두 명관이 없어 목이 쉰 듯한 소리를 내며, 호기심이 강해서 이상한 행동이나 움직임에 쉽게 반응한다. 나무가 있는 사바나·덤불, 사방이 트인 초원 등지에 산다.
천적으로는 바다악어와 딩고 무리가 있다. 다만 딩고들에게도 에뮤는 만만한 상대는 아니다.
다음은 2014년 미첼(Mitchell)과 2013년 유리 등(Yuri et. al)의 연구에 기초한 계통 분류이다.[1][2]
고악류 위고악류 신평형류 화식조목에뮤(Emu)는 에뮤과(Dromaiidae)에 속하는 날지 못하는 새이다. 화식조과로 분류하기도 한다.
타조와 더불어 날지 못하는 새 중 하나로, 캥거루와 함께 오스트레일리아 국장에 들어간 동물이다. 또한 오스트레일리아 축구 국가대표팀 유니폼에 캥거루와 함께 그려져 있다.
_white_background.jpg)
