Skelvis (Melanogrammus aeglefinus) is 'n vis wat voorkom aan weerskante van die noordelike Atlantiese Oseaan. In Engels staan dit bekend as Haddock. Die vis het groot kommersiële waarde.
Skelvis (Melanogrammus aeglefinus) is 'n vis wat voorkom aan weerskante van die noordelike Atlantiese Oseaan. In Engels staan dit bekend as Haddock. Die vis het groot kommersiële waarde.
El eglefino (Melanogrammus aeglefinus) o anón ye una especie de pez gadiforme de la familia Gadidae. Atópase en dambes partes de la mariña del océanu Atlánticu. Tratar d'un pexe principalmente emplegáu pa l'alimentación humano y ye llargamente comercializáu..
La so carauterística más notable ye la so llinia llateral negra a entrambos llaos. Ye un pexe similar al bacaláu y que nun tien de confundir se col abadexu. Puede atopase la mayoría de les vegaes a fondures ente los 40 y los 133 m, pudiendo llegar a los 300 m, los exemplares más nuevos prefieren les agües superficiales ente que los vieyos, les más fondes. Suelen tener un hábitat con temperatures ente los 2 y los 10 °C. Aliméntense principalmente de pequeños invertebraos anque los exemplares más grandes puedan alimentase dacuando d'otros pexes.
El eglefino ye bien popular nel norte d'Europa, nes grastronomías d'Escocia y Islandia. Consúmese tamién davezu en Francia, onde se-y conoz como aiglefin, églefin, ânon o haddock (nesti últimu casu, cuando ta afumáu). En Gran Bretaña llámase-y haddock, y suel trate comercializáu de distintes formes: frescu, afumáu, conxeláu, secu o en conserva. Ye tamién en Gran Bretaña onde esti pexe forma parte del platu conocíu como kedgeree. Tamién en Gran Bretaña ye onde'l bacaláu y el eglefino son los pexes más utilizaos a la de preparar el popular platu de pexe rebozado con pataques frites (el fish and chips).
.
El eglefino (Melanogrammus aeglefinus) o anón ye una especie de pez gadiforme de la familia Gadidae. Atópase en dambes partes de la mariña del océanu Atlánticu. Tratar d'un pexe principalmente emplegáu pa l'alimentación humano y ye llargamente comercializáu..
An azen (Melanogrammus aeglefinus) a zo ur pesk mor hag a vev er meurvor Atlantel. Ar spesad nemetañ eo er genad Melanogrammus.
L'eglefí (Melanogrammus aeglefinus) és un peix marí que està distribuït a les dues bandes de l'oceà Atlàntic nord. És un peix comestible popular i molt pescat comercialment.
Té una característica línia fosca al llarg de cada costat, clars.[1]
Viu entre els 40 i 133 metres de fondària però pot arribar als 300 metres. La seva mida comercial de pesca és a partir d'1,1 metres
L'any 2010, Greenpeace International va afegir aquesta espècie a la seva llista roja de peixos en perill.[2]
L'eglefí (Melanogrammus aeglefinus) és un peix marí que està distribuït a les dues bandes de l'oceà Atlàntic nord. És un peix comestible popular i molt pescat comercialment.
Té una característica línia fosca al llarg de cada costat, clars.
Viu entre els 40 i 133 metres de fondària però pot arribar als 300 metres. La seva mida comercial de pesca és a partir d'1,1 metres
L'any 2010, Greenpeace International va afegir aquesta espècie a la seva llista roja de peixos en perill.
Pysgodyn sy'n byw yn y môr ac sy'n perthyn i deulu'r Gadidae ydy'r hadog sy'n enw gwrywaidd; lluosog: hadogiaid (Lladin: Melanogrammus aeglefinus; Saesneg: Haddock).
Mae ei diriogaeth yn cynnwys Môr y Gogledd ac mae i'w ganfod ym Môr y Gogledd ac arfordir Cymru.
Ar restr yr Undeb Rhyngwladol dros Gadwraeth Natur (UICN), caiff y rhywogaeth hon ei rhoi yn y dosbarth 'Bregus' (Vulnerable) o ran niferoedd, bygythiad a chadwraeth.[1]
Mae'r math yma o bysgodyn yn cael ei bysgota ar gyfer y bwrdd bwyd.
Pysgodyn sy'n byw yn y môr ac sy'n perthyn i deulu'r Gadidae ydy'r hadog sy'n enw gwrywaidd; lluosog: hadogiaid (Lladin: Melanogrammus aeglefinus; Saesneg: Haddock).
Mae ei diriogaeth yn cynnwys Môr y Gogledd ac mae i'w ganfod ym Môr y Gogledd ac arfordir Cymru.
Ar restr yr Undeb Rhyngwladol dros Gadwraeth Natur (UICN), caiff y rhywogaeth hon ei rhoi yn y dosbarth 'Bregus' (Vulnerable) o ran niferoedd, bygythiad a chadwraeth.
Mae'r math yma o bysgodyn yn cael ei bysgota ar gyfer y bwrdd bwyd.
Treska skvrnitá (Melanogrammus aeglefinus), známá také jako haddock nebo pikša, je mořská ryba z čeledi treskovitých. Obývá severní část Atlantiku a Barentsovo moře, jižní hranicí rozšíření je Biskajský záliv a mys Hatteras.
Má tělo proudnicového tvaru, dorůstá délky mezi třiceti a sedmdesáti centimetry, rekordní úlovek měřil 94 cm a vážil 11 kg. Na hřbetě je zbarvená dohněda, boky jsou šedostříbrné a břicho bílé. Charakteristickým znakem je oválná tmavá skvrna nad každou prsní ploutví, zvaná „otisk ďáblova prstu“, která jí dala vědecký název melanogrammus (řecky „černé znamení“). Ústa jsou poměrně malá, s krátkými vousky.
Žije ve vodách o teplotě do 10 °C a sestupuje do hloubky okolo 300 metrů. Je demersálním druhem, který migruje na značné vzdálenosti. Doba tření trvá od ledna do června, mladé samice kladou desítky tisíc jiker, zatímco staré až tři miliony. Pohlavní dospělosti dosahuje ve čtyřech až pěti letech. V mládí se živí krilem, dospělí jedinci loví menší ryby jako je sleď obecný, šprot obecný, huňáček severní nebo treska Esmarkova, jejich potravu tvoří také různí měkkýši a ostnokožci. Hlavním predátorem je keporkak, tresky jsou také napadány různými parazity, jako je např. Lernaeocera branchialis.
Patří k nejvýznamnějším evropským lovným rybám, v roce 1999 činil celkový úlovek 249 317 tun. Je využívána především v britské kuchyni, kde tvoří součást specialit jako kedgeree nebo cullen skink, je také obvyklým druhem, z něhož se připravují fish and chips. Uzená treska je lokální specialitou skotského města Arbroath. V důsledku nadměrného rybolovu se populace tresky skvrnité ve volné přírodě snižuje, experimentuje se proto s jejím chovem v akvakultuře.[2]
Obrázky, zvuky či videa k tématu treska skvrnitá ve Wikimedia Commons
Treska skvrnitá (Melanogrammus aeglefinus), známá také jako haddock nebo pikša, je mořská ryba z čeledi treskovitých. Obývá severní část Atlantiku a Barentsovo moře, jižní hranicí rozšíření je Biskajský záliv a mys Hatteras.
Kuller (Melanogrammus aeglefinus) er en torskefisk i torske-familien Gadidae, og den eneste art i slægten Melanogrammus. Den kan blive en meter lang med en vægt på 20 kg.
Kuller, som er en vigtig madfisk, er en bundfisk. Den lever på dybder fra ca. 40-300 m. Den er udbredt over hele det nordlige atlanterhav.
I Island blev kuller især i gamle dage betragtet som finere end torsk.[kilde mangler]
StubDer Schellfisch (Melanogrammus aeglefinus, auch Aiglefin oder Aigrefin) ist ein Fisch aus der Familie der Dorsche (Gadidae), der in Meeren der gemäßigten Zonen vorkommt.
Schellfische können bis zu einem Meter lang und 14 Kilogramm schwer werden. Ihr Oberkiefer ist länger als der Unterkiefer, der eine kurze Bartel trägt. Die Schnauze ist breiter als der Durchmesser der Augen. Die Seitenlinie ist schwarz. Oberhalb der Brustflosse befindet sich ein großer schwarzer Fleck.
Der Schellfisch lebt im europäischen Nordatlantik von der Biskaya über die Nordsee bis zur Barentssee und dem Weißen Meer. Außerdem kommt er in der Ostsee bis nach Bornholm, rund um Island, an der Südküste Grönlands, im westlichen Atlantik rund um Neufundland und an der Küste der nordöstlichen USA vor.
Schellfische leben dicht über dem Meeresboden in Tiefen von zehn bis 200 Metern. Sie ernähren sich vor allem vom Laich der Heringe und Lodden, aber auch von Würmern, Schlangensternen, Muscheln, Krebsen und Fischbrut. Die Fische laichen von März bis Juni in sehr salzigem Wasser, bei Temperaturen von 5 °C bis 7 °C, in Tiefen von 50 bis 150 Metern. Ein Weibchen kann 100.000 bis 1,5 Millionen Eier legen, die frei im Wasser schweben und langsam zur Wasseroberfläche treiben. Die Larven schlüpfen je nach Temperatur nach ein bis drei Wochen und sind dann 5 mm lang. Mit einer Länge von 5 bis 10 cm gehen sie zum Leben in der Nähe des Meeresbodens über. Nach einem Jahr sind sie 15 bis 18 cm lang. In der Nordsee werden sie bei einer Länge von 30 bis 40 cm mit drei bis vier Jahren geschlechtsreif, an der Küste Nordnorwegens erreichen sie die Fortpflanzungsfähigkeit erst mit 40 bis 70 cm Länge.
Der Schellfisch wird mit Schleppnetzen und Langleinen gefangen und gelangt als Frischfisch oder als tiefgefrorenes Fischfilet sowie, vor allem in Großbritannien, geräuchert auf den Markt.
Schellfisch enthält je 100 Gramm 16,3 g Eiweiß und 0,45 g Fett. Damit ist das Fleisch des Schellfischs sehr fettarm. Der Energiegehalt ist mit 310 kJ (74 kcal) je 100 Gramm im Vergleich zu anderen Fischarten ebenfalls sehr gering. Schellfisch enthält große Mengen an Vitamin B12, weiterhin kommen auch Vitamin B3 und B6 in nennenswerter Menge vor.[1]
Der Schellfisch (Melanogrammus aeglefinus, auch Aiglefin oder Aigrefin) ist ein Fisch aus der Familie der Dorsche (Gadidae), der in Meeren der gemäßigten Zonen vorkommt.
Eglefino, Melanogrammus aeglefinus, esas marala fisho kun nigra dorso di longa 30 til 50 cm qua vivas precipua inter profunda de 40 til 130 m kun yuno plu proxim la surfaco.
The haddock (Melanogrammus aeglefinus) is a sautwatter fish, foond in the North Atlantic Ocean an associatit seas.
Hýsa (frøðiheiti - Melanogrammus aeglefinus) fæst rættiliga víða á leiðunum við Føroyar. Bæði á landgrunninum, Føroyabanka, Ytrabanka og Ytstabanka. Hon fæst bæði á grunnum vatni og niður ímóti 5-600 metra dýpi. Hýsa gýtir frá mars til mai. Gýtingin er tó í hæddini í sinnu helvt av apríl. Hon gýtir rættiliga víða. Men trý høvuðsgýtingarøki eru: eystan-, vestan- og norðanfyri. Hon gýtir eisini á Føroyabanka. Yngulin er uppi í sjónum teir fyrstu mánaðirnar. Men í august-september leitar hann niður at botni á umleið 100-500 metra dýpi. Hýsan veksur upp á vanligu fiskileiðunum, og smáhýsan er tí ikki so væl vard ímóti fiskiskapi sum t.d. toskurin. Í uppvøkstrinum er hon heldur ikki so væl vard ímóti fíggindum. Føðin hjá hýsuni eru ymisk slangukrossfiskur, krabbadýr, maðkasløg, og smáfiskur.
Hýsa (frøðiheiti - Melanogrammus aeglefinus) fæst rættiliga víða á leiðunum við Føroyar. Bæði á landgrunninum, Føroyabanka, Ytrabanka og Ytstabanka. Hon fæst bæði á grunnum vatni og niður ímóti 5-600 metra dýpi. Hýsa gýtir frá mars til mai. Gýtingin er tó í hæddini í sinnu helvt av apríl. Hon gýtir rættiliga víða. Men trý høvuðsgýtingarøki eru: eystan-, vestan- og norðanfyri. Hon gýtir eisini á Føroyabanka. Yngulin er uppi í sjónum teir fyrstu mánaðirnar. Men í august-september leitar hann niður at botni á umleið 100-500 metra dýpi. Hýsan veksur upp á vanligu fiskileiðunum, og smáhýsan er tí ikki so væl vard ímóti fiskiskapi sum t.d. toskurin. Í uppvøkstrinum er hon heldur ikki so væl vard ímóti fíggindum. Føðin hjá hýsuni eru ymisk slangukrossfiskur, krabbadýr, maðkasløg, og smáfiskur.
Ang Melanogrammus aeglefinus (Ingles: haddock; Espanyol: eglefino, anón) ay isang uri ng isdang[1] namumuhay sa hilagang Karagatang Atlantiko.[2] Sa dagat lamang ito nabubuhay. Mahalagang isda ang eglepino para sa industriya ng pangingisda. Madaling makilala ang isda dahil sa itim nitong guhit sa puting gilid nito; at mayroon ding maitim at bilog na batik sa likod ng hasang. Tumitimbang na may 1 hanggang 4 na mga libra ang mga nahuhuling eglepino.[2]
Katulad ng mga kamag-anakan nitong bakalaw o kalaryas, mayroong tatlong panlikod na mga palikpik ang eglepino, at kumakain ng mga moluska, mga krustasyano, at mga bulati. Kaiba ang eglepino mula sa Pollachius na may kabaligtad na kulay: puting guhit sa ibabaw ng itim na panlikod na kulay.[2]
Ang lathalaing ito na tungkol sa Isda ay isang usbong. Makatutulong ka sa Wikipedia sa nito.
Ang Melanogrammus aeglefinus (Ingles: haddock; Espanyol: eglefino, anón) ay isang uri ng isdang namumuhay sa hilagang Karagatang Atlantiko. Sa dagat lamang ito nabubuhay. Mahalagang isda ang eglepino para sa industriya ng pangingisda. Madaling makilala ang isda dahil sa itim nitong guhit sa puting gilid nito; at mayroon ding maitim at bilog na batik sa likod ng hasang. Tumitimbang na may 1 hanggang 4 na mga libra ang mga nahuhuling eglepino.
Katulad ng mga kamag-anakan nitong bakalaw o kalaryas, mayroong tatlong panlikod na mga palikpik ang eglepino, at kumakain ng mga moluska, mga krustasyano, at mga bulati. Kaiba ang eglepino mula sa Pollachius na may kabaligtad na kulay: puting guhit sa ibabaw ng itim na panlikod na kulay.
The haddock (Melanogrammus aeglefinus) is a saltwater ray-finned fish from the family Gadidae, the true cods. It is the only species in the monotypic genus Melanogrammus. It is found in the North Atlantic Ocean and associated seas, where it is an important species for fisheries, especially in northern Europe, where it is marketed fresh, frozen and smoked; smoked varieties include the Finnan haddie and the Arbroath smokie.
The haddock has the elongated, tapering body shape typical of members of the cod family.[2] It has a relatively small mouth which does not extend to below the eye; with the lower profile of the face being straight and the upper profile slightly rounded, this gives its snout a characteristic wedge-shaped profile. The upper jaw projects beyond the lower more so than in the Atlantic cod.[3] There is a rather small barbel on the chin.[4] There are three dorsal fins, the first being triangular in shape[5] and these dorsal fins have 14 to 17 fin rays in the first, 20 to 24 in the second, and 19 to 22 in the third. There are also two anal fins and in these there are 21 to 25 fin rays in the first and 20 to 24 fin rays in the second.[3] The anal and dorsal fins are all separated from each other.[6] The pelvic fins are small with an elongated first fin ray.[7]
The upper side of the haddock's body varies in colour from dark grey brown to nearly black while the lower part of the body is dull silvery white. It has a distinctive black lateral line contrasting with the whitish background colour and which curves slightly over the pectoral fins. It also has a distinctive oval black blotch or ‘thumbprint’, sometimes called the "Devil's thumbprint",[8] which sits between the lateral line and the pectoral fin,[9] a feature which leads to the name of the genus Melanogrammus which derives from Greek "melanos" meaning "black" and "gramma" meaning letter or signal.[4] The dorsal, pectoral, and caudal fins are dark grey in colour while the anal fins are pale matching the colour of the silvery sides, with black speckles at their bases. The pelvic fins are white with a variable amount of black spots. Occasionally there are differently coloured variants recorded which may be barred, golden on the back or lack the dark shoulder blotch.[3]
The longest haddock recorded was 94 centimetres (37 inches) in length and weighed 11 kilograms (24 pounds). However, haddock are rarely over 80 cm (31+1⁄2 in) in length and the vast majority of haddocks caught in the United Kingdom measure between 30 and 70 cm (12 and 27+1⁄2 in).[9] In eastern Canada waters, haddock range in size from 38 to 69 cm (15 to 27 in) in length and 0.9 to 1.8 kg (2 lb 0 oz to 3 lb 15 oz) in weight.[8]
The haddock has populations on either side of the north Atlantic but it is more abundant in the eastern Atlantic than it is on the North American side. In the north-east Atlantic it occurs from the Bay of Biscay north to Spitzbergen; however, it is most abundant north of the English Channel. It also occurs around Novaya Zemlya and the Barents Sea in the Arctic.[6] The largest stocks are in the North Sea, off the Faroe Islands, off Iceland and the coast of Norway but these are discrete populations with little interchange between them. Off North America, the haddock is found from western Greenland south to Cape Hatteras, but the main commercially fished stock occurs from Cape Cod and the Grand Banks.[9]
The haddock is a demersal species which occurs at depths from 10 to 450 m (33 to 1,500 ft; 5.5 to 250 fathoms), although it is most frequently recorded at 80 to 200 m (300 to 700 ft; 40 to 100 fathoms). It is found over substrates made up of rock, sand, gravel or shells and it prefers temperatures of between 4 and 10 °C (39 and 50 °F). Off Iceland and in the Barents Sea, haddock undergo extensive migrations, but in the north western Atlantic its movements are more restricted, consisting of movements to and from their spawning areas. They reach sexual maturity at 4 years old in males and 5 years old in females, except for the population in the North Sea which matures at ages of 2 years in males and 3 years in females. The overall sex ratio is roughly 1:1, but in shallower areas, females predominate, while the males show a preference for waters further offshore.[6]
The fecundity of the females varies with size: a fish of 25 cm (10 in) length bears 55,000 eggs while a fish at 91 cm (36 in) has 1,841,000 eggs. Spawning takes place from depths of around 50 to 150 m (200 to 500 ft; 30 to 80 fathoms). In the northwestern Atlantic spawning lasts from January to July, although it does not occur simultaneously in all areas, and in the northeastern Atlantic the spawning season runs from February to June, peaking in March and April.[6] The eggs are pelagic with a diameter of 1.2 to 1.7 millimetres (3⁄64 to 9⁄128 in), and they take one to three weeks to hatch. Following metamorphosis, the past larval fish remain pelagic until they attain a length of around 7 cm (3 in), when they settle to a demersal habit.[10] Their growth rate shows considerable regional variation and fish at one year old can measure 17 to 19 cm (6+1⁄2 to 7+1⁄2 in), at 2 years old 25 to 36 cm (10 to 14 in), up to 75 to 82 cm (29+1⁄2 to 32+1⁄2 in) at 13 years old. Their lifespan is around 14 years.[6] The most important spawning grounds are in the waters off the central coast of Norway, off the southwest of Iceland, and over the Georges Bank.[10][11] The fish which spawn in inshore waters are normally smaller and younger fish than those which occur in offshore areas. The younger fish have a spawning season which is less than half of that of the larger and older stock offshore. Once hatched the larvae do not appear to travel far from their spawning grounds, however some larvae spawning off the west coast of Scotland are transported into the North Sea through the Fair Isle-Shetland Gap or to the northeast of Shetland.[12]
In their larval stages, haddock mainly feed on the immature stages of copepods and the pelagic post-larvae up to 3–10 cm (1–4 in) in length prey on krill, Larvaceans, decapod larvae, copepods and on small fish. Once they have reached the settled, demersal, post-larval stage, benthic invertebrates become increasingly important although they still feed on pelagic organisms such as krill, however the benthic invertebrates form an increasing part of their diet as they grow. Adults prey on fish such as sand eels, Trisopterus esmarkii, American plaice, gobies, European sprat, and Atlantic herring, as well as capelin, silver hake, American eels and argentines.[4] When a number of fish taken at the same time have their stomach contents sampled, the majority of stomachs contain similar prey, this suggests that haddocks feed in shoals.[10] Shellfish, sea urchins, brittlestars and worms are also important prey,[9] especially in the winter.[12] Juvenile haddock are an important prey for larger demersal fish, including other gadoids, while seals prey on the larger fish.[10]
The recorded growth rates of haddock underwent significant change over the 30 to 40 years up to 2011.[10] Growth has been more rapid in recent years, with haddock attaining adult size much earlier than was noted 30–40 years ago. However, the degree to which these larger, younger fish contribute to reproductive success of the population is unknown. The growth rates of haddock, however, have slowed in recent years. There is some evidence which indicates that these slower growth rates may be the result of an exceptionally large year class in 2003.[11] The haddock stock periodically has higher than normal productivity; for example in 1962 and 1967, and to a lesser extent, 1974 and 1999. These result in a more southerly distribution of the fish and have a strong effect on the biomass of the spawning stock, but because of high fishing mortality, these revivals do not have any lasting effect on the population. In general, there was above average recruitment from the 1960s up to the early 1980s, similar to recruitment for Atlantic cod and whiting, this has been called the gadoid outburst. There was strong recruitment in 1999 but since then, the recruitment rate has been very low.[10]
Cod and related species are plagued by parasites. For example, the cod worm, Lernaeocera branchialis, starts life as a copepod, a small, free-swimming crustacean larva. The first host used by cod worm is a flatfish or lumpsucker, which they capture with grasping hooks at the front of their bodies. They penetrate the lumpsucker with a thin filament which they use to suck its blood. The nourished cod worms then mate on the lumpsucker.[13][14]
The female worm, with her now fertilized eggs, then finds a cod, or a cod-like fish such as a haddock or whiting. There, the worm clings to the gills while it metamorphoses into a plump, sinusoidal, wormlike body, with a coiled mass of egg strings at the rear. The front part of the worm's body penetrates the body of the cod until it enters the rear bulb of the host's heart. There, firmly rooted in the cod's circulatory system, the front part of the parasite develops like the branches of a tree, reaching into the main artery. In this way, the worm extracts nutrients from the cod's blood, remaining safely tucked beneath the cod's gill cover until it releases a new generation of offspring into the water.[10][13][14]
The haddock was first formally described as Gadus aeglefinus in 1758 by Carolus Linnaeus in the 10th edition of volume one of his Systema naturae with a type locality given as "European seas".[15] In 1862 Theodore Nicholas Gill created the genus Melanogrammus with M. aeglefinus as its only species.[16] The generic name Melanogrammus means "black line", a reference to the black lateral line of this species. The specific name is a latinisation of the vernacular names “Egrefin” and “Eglefin”, used in France and England.[17]
Haddock is fished year-round using gear such as Danish seine nets, trawlers, long lines and gill nets and is often caught in mixed species fishery with other groundfish species such as cod and whiting. The main fishing grounds in the eastern Atlantic are in the Barents Sea, around Iceland, around the Faeroe Islands, in the North Sea, Celtic Sea, and in the English Channel. Landings in the eastern Atlantic have fluctuated around 200–350 thousand tonnes in the period 1980–2017. During the 1980s, the largest portion of the catch was taken at Rockall but from about 2000, the majority of the catch is caught in the Barents Sea. All the stocks in eastern Atlantic are assessed by ICES, which publish a recommendations on an annual basis for Total Allowable Catch.[18][19][20][21][22][23][24]
In the western Atlantic the eastern Georges Bank haddock stock is jointly assessed on an annual basis by Canada and the United States and the stock is collaboratively managed through the Canada–United States Transboundary Management Guidance Committee, which was established in 2000. The commercial catch of haddock in North America was approximately 40–60 thousand tonnes per year between 1920 and 1960. This declined sharply in the late 1960s to between 5 and 30 thousand tonnes per year. Despite a few good years post-1970, landings have not returned to historical levels.[11]
Haddock currently resides on the Greenpeace seafood red list due to concerns regarding the impact of bottom trawls on the marine environment.[25] In contrast, Monterey Bay Aquarium considers haddock a "good alternative".[26] Many haddock fisheries have been certified as sustainable by the Marine Stewardship Council.[27] All seven stocks assessed in the eastern Atlantic are currently considered by ICES to be harvested sustainably. The haddock populations in the western Atlantic (offshore grounds of Georges Bank off New England and Nova Scotia) are also considered to be harvested sustainably.[28]
Haddock is very popular as a food fish. It is sold fresh or preserved by smoking, freezing, drying, or to a small extent canning. Haddock, along with Atlantic cod and plaice, is one of the most popular fish used in British fish and chips.[29]
When fresh, the flesh of haddock is clean and white and its cooking is often similar to that of cod.[5] A fresh haddock fillet will be firm and translucent and hold together well but less fresh fillets will become nearly opaque.[30] Young, fresh haddock and cod fillets are often sold as scrod in Boston, Massachusetts;[31] this refers to the size of the fish which have a variety of sizes, i.e., scrod, markets, and cows.[32] Haddock is the predominant fish of choice in Scotland in a fish supper.[33] It is also the main ingredient of Norwegian fishballs (fiskeboller).[34] Unlike cod, haddock is not an appropriate fish for salting and preservation is more commonly effected by drying and smoking.[35]
The smoking of haddock was highly refined in Grimsby. Traditional Grimsby smoked fish (mainly haddock, but sometimes cod) is produced in the traditional smokehouses in Grimsby, which are mostly family-run businesses that have developed their skills over many generations.[36] Grimsby fish market sources its haddock from the North East Atlantic, principally Iceland, Norway and the Faroe Islands. These fishing grounds are sustainably managed[37] and have not seen the large scale depreciation in fish stocks seen in EU waters.[38]
One popular form of haddock is Finnan haddie which is named after the fishing village of Finnan or Findon in Scotland, where the fish was originally cold-smoked over smouldering peat. Finnan haddie is often poached in milk and served for breakfast.[39][40]
The town of Arbroath on the east coast of Scotland produces the Arbroath smokie. This is a hot-smoked haddock which requires no further cooking before eating.[41]
Smoked haddock is naturally an off-white colour and it is frequently dyed yellow, as are other smoked fish. Smoked haddock is the essential ingredient in the Anglo-Indian dish kedgeree,[5] and also in the Scottish dish Cullen skink, a chowder-like soup.[42]
The haddock (Melanogrammus aeglefinus) is a saltwater ray-finned fish from the family Gadidae, the true cods. It is the only species in the monotypic genus Melanogrammus. It is found in the North Atlantic Ocean and associated seas, where it is an important species for fisheries, especially in northern Europe, where it is marketed fresh, frozen and smoked; smoked varieties include the Finnan haddie and the Arbroath smokie.
Eglefino (Melanogrammus aeglefinus) estas de genro Melanogrammus el familio gadedoj kaj iĝas ĝis 1 m longa kaj ĝis 12 kg peza. Ĝi vivas ĉefe en la Norda Maro kaj en la norda Atlantiko, kaj naĝas prefer en aroj je profundeco de 40 ĝis 300 metroj super ŝlima grundo. Per siaj malsupramakzelaj barbofadenoj ĝi trovas je la margrundo vermojn, konkojn kaj krabetojn, per kiuj ĝi nutras sin.
El eglefino (Melanogrammus aeglefinus) o anón es una especie de pez gadiforme de la familia Gadidae. Se encuentra en ambas partes de la costa del océano Atlántico. Se trata de un pez principalmente empleado para la alimentación humana y es ampliamente comercializado.
Su característica más notable es su línea lateral negra a ambos lados. Es un pez similar al bacalao y que no debe confundirse con el abadejo. Se puede encontrar la mayoría de las veces a profundidades entre los 40 y los 133 m, pudiendo llegar a los 300 m, los ejemplares más jóvenes prefieren las aguas superficiales mientras que los viejos, las más profundas. Suelen tener un hábitat con temperaturas entre los 2 y los 10 °C. Se alimentan principalmente de pequeños invertebrados aunque los ejemplares más grandes puedan alimentarse ocasionalmente de otros peces.
El eglefino tiene la forma corporal alargada y ahusada típica de los miembros de la familia del bacalao.[1] Tiene una boca relativamente pequeña que no se extiende hasta debajo del ojo; siendo el perfil inferior de la cara recto y el perfil superior ligeramente redondeado, esto le da a su hocico un característico perfil en forma de cuña. La mandíbula superior se proyecta más allá de la inferior más que en el bacalao del Atlántico.[2] Hay una barbilla bastante pequeña en el mentón.[3] Hay tres aletas dorsales, la primera de forma triangular [4] y estas aletas dorsales tienen 14 a 17 radios en la primera, 20 a 24 en la segunda y 19 a 22 en la tercera. También hay dos aletas anales.y en estos hay de 21 a 25 radios de aleta en el primero y de 20 a 24 radios de aleta en el segundo.[2] Las aletas anal y dorsal están todas separadas entre sí.[5] Las aletas pélvicas son pequeñas con un primer radio de aleta alargado.[6]
La parte superior del cuerpo del eglefino varía en color desde marrón gris oscuro hasta casi negro, mientras que la parte inferior del cuerpo es de un blanco plateado opaco. Tiene una línea lateral negra distintiva que contrasta con el color de fondo blanquecino y que se curva ligeramente sobre las aletas pectorales. También tiene una mancha negra ovalada distintiva o 'huella digital', a veces llamada "huella digital del diablo",[7] que se encuentra entre la línea lateral y la aleta pectoral,[8] una característica que lleva al nombre del género Melanogrammus que deriva del griego "melanos" que significa "negro" y "gramma" que significa letra o señal.[3] Las aletas dorsal, pectoral y caudal son de color gris oscuro, mientras que las aletas anales son pálidas que combinan con el color de los lados plateados, con motas negras en sus bases. Las aletas pélvicas son blancas con una cantidad variable de puntos negros. Ocasionalmente, se registran variantes de colores diferentes que pueden estar barradas, doradas en la espalda o sin la mancha oscura del hombro.[2]
El eglefino más largo registrado tenía 94 centímetros (37 pulgadas) de largo y pesaba 11 kilogramos (24 libras). Sin embargo, el eglefino rara vez mide más de 80 cm ( 31+1 ⁄ 2 pulgada ) de largo y la gran mayoría de los eglefinos capturados en el Reino Unido miden entre30 y 70 cm (12 y 27+1 ⁄ 2 pulgada).[8] En las aguas del este de Canadá, el eglefino varía en tamaño de 38 a 69 cm (15 a 27 pulgadas) de largo y de 0,9 a 1,8 kg (2 lb 0 oz a 3 lb 15 oz) de peso.[7]
El eglefino es una especie demersal que ocurre a profundidades de 10 a 450 m (33 a 1,500 pies; 5,5 a 250 brazas), aunque se registra con mayor frecuencia a 80 a 200 m (300 a 700 pies; 40 a 100 brazas). Se encuentra sobre sustratos de roca, arena, grava o conchas y prefiere temperaturas entre 4 y 10 ° C (39 y 50 ° F). Frente a Islandia y en e lmar de Barents, el eglefino experimenta migraciones extensas, pero en el Atlántico noroccidental sus movimientos son más restringidos y consisten en movimientos hacia y desde sus áreas de desove. Alcanzan la madurez sexual a los 4 años en los machos y a los 5 años en las hembras, a excepción de la población del Mar del Norte que madura a los 2 años en los machos y a los 3 años en las hembras. La proporción general de sexos es de aproximadamente 1:1, pero en las zonas menos profundas predominan las hembras, mientras que los machos prefieren las aguas más alejadas de la costa.[5]
La fecundidad de las hembras varía con el tamaño: un pez de 25 cm (10 pulgadas) de longitud tiene 55.000 huevos, mientras que un pez de 91 cm (36 pulgadas) tiene 1.841.000 huevos. El desove tiene lugar desde profundidades de alrededor de 50 a 150 m (200 a 500 pies; 30 a 80 brazas). En el Atlántico noroccidental el desove dura de enero a julio, aunque no ocurre simultáneamente en todas las áreas, y en el Atlántico nororiental la temporada de desove va de febrero a junio, alcanzando su punto máximo en marzo y abril.[5] Los huevos son pelágicos con un diámetro de 1,2 a 1,7 milímetros ( 3 ⁄ 64 a 9 ⁄ 128 in), y tardan de una a tres semanas en eclosionar. Después de la metamorfosis, los peces larvarios pasados permanecen pelágicos hasta que alcanzan una longitud de alrededor de 7 cm (3 pulgadas), cuando se establecen en un hábito demersal.[9] Su tasa de crecimiento muestra una variación regional considerable y los peces de un año pueden medir de 17 a 19 cm ( 6+1 ⁄ 2 a 7+1 ⁄ 2 in), a los 2 años 25 a 36 cm (10 a 14 in), hasta75 a 82 cm ( 29+1 ⁄ 2 hasta 32+1 ⁄ 2 in) a los 13 años. Su vida útil ronda los 14 años.[5] Las zonas de desove más importantes se encuentran en las aguas frente a la costa central de Noruega, frente al suroeste de Islandia y sobre el banco Georges.[9][10] Los peces que desovan en las aguas costeras son normalmente peces más pequeños y más jóvenes que los que se encuentran en las zonas costeras. Los peces más jóvenes tienen una temporada de desove que es menos de la mitad de la de las poblaciones mayores y mayores en alta mar. Una vez que nacen, las larvas no parecen viajar lejos de sus lugares de desove; sin embargo, algunas larvas que desovan frente a la costa oeste de Escocia son transportadas al Mar del Norte a través delFair Isle - Shetland Gap o al noreste de Shetland.[11]
En sus estadios larvarios, el eglefino se alimenta principalmente de los estadios inmaduros de los copépodos y las postlarvas pelágicas de hasta 3 a 10 cm (1 a 4 pulgadas) de largo que se alimentan de krill, larváceos, larvas de decápodos, copépodos y peces pequeños. Una vez que han alcanzado la etapa poslarval, demersal y asentada, los invertebrados bentónicos se vuelven cada vez más importantes, aunque todavía se alimentan de organismos pelágicos como el krill; sin embargo, los invertebrados bentónicos forman una parte cada vez mayor de su dieta a medida que crecen. Los adultos se alimentan de peces como anguilas de arena, Trisopterus esmarkii, Hippoglossoides platesoides, gobios, espadín europeo, y arenque atlántico, así como capelán, merluza plateada, anguilas americanas y argentinas.[3] Cuando se toman muestras del contenido estomacal de varios peces capturados al mismo tiempo, la mayoría de los estómagos contienen presas similares, lo que sugiere que los eglefinos se alimentan en cardúmenes.[9] Los mariscos, erizos de mar, estrellas de mar y gusanos también son presas importantes,[8] especialmente en el invierno.[11] El eglefino juvenil es una presa importante para los peces demersales más grandes, incluidos otros gadoides, mientras que las focas se alimentan de los peces más grandes.[9]
Las tasas de crecimiento registradas del eglefino experimentaron cambios significativos durante los 30 a 40 años hasta 2011.[9] El crecimiento ha sido más rápido en los últimos años, y el eglefino alcanzó el tamaño adulto mucho antes de lo que se observó hace 30-40 años. Sin embargo, se desconoce el grado en que estos peces más grandes y jóvenes contribuyen al éxito reproductivo de la población. Sin embargo, las tasas de crecimiento del eglefino se han ralentizado en los últimos años. Hay algunas pruebas que indican que estas tasas de crecimiento más lentas pueden ser el resultado de una clase anual excepcionalmente grande en 2003.[10] La población de eglefino tiene periódicamente una productividad superior a la normal; por ejemplo en 1962 y 1967, y en menor medida, 1974 y 1999. Esto da como resultado una distribución más al sur de los peces y tiene un fuerte efecto sobre la biomasa de la población reproductora, pero debido a la alta mortalidad por pesca, estos avivamientos no no tener ningún efecto duradero en la población. En general, hubo un reclutamiento superior al promedio desde la década de 1960 hasta principios de la de 1980, similar al reclutamiento del bacalao del Atlántico y la merlán , esto se ha llamado el estallido de gadoides . Hubo un fuerte reclutamiento en 1999, pero desde entonces, la tasa de reclutamiento ha sido muy baja.[9]
El eglefino fue formalmente descrito como Gadus aeglefinus en 1758 por Carolus Linnaeus en la décima edición del volumen uno de su Systema naturae con un tipo de localización dado como "mares europeos". [12] En 1862 Theodore Nicholas Gill creó el género Melanogrammus con M. aeglefinus como única especie. [13] El nombre genérico Melanogrammus significa "línea negra", una referencia a la línea lateral negra de esta especie. El nombre específico es una latinización de los nombres vernáculos “Egrefin” y “Eglefin”, utilizados en Francia e Inglaterra.[14]
El eglefino es muy popular en el norte de Europa, en las gastronomías de Escocia e Islandia. Se consume también habitualmente en Francia, donde se le conoce como aiglefin, églefin, ânon o haddock (en este último caso, cuando está ahumado). En Gran Bretaña se le llama haddock, y suele verse comercializado de diferentes formas: fresco, ahumado, congelado, seco o en conserva. Es también en Gran Bretaña donde este pescado forma parte del plato conocido como kedgeree. También en Gran Bretaña es donde el bacalao y el eglefino son los pescados más utilizados a la hora de preparar el popular plato de pescado rebozado con patatas fritas (el fish and chips).
|número-editores= (ayuda) El eglefino (Melanogrammus aeglefinus) o anón es una especie de pez gadiforme de la familia Gadidae. Se encuentra en ambas partes de la costa del océano Atlántico. Se trata de un pez principalmente empleado para la alimentación humana y es ampliamente comercializado.
Eglefino (Melanogrammus aeglefinus) Melanogrammus generoko animalia da. Arrainen barruko Gadidae familian sailkatzen da.
Arrain hezurduna da, gadiformeen ordenakoa, bakailaoaren antzekoa, baina gorputzaren alde bietan orban beltz bana duena. Metro bete inguru da luze. Ipar itsasoetan ibiltzen da, bakailaoekin batera askotan. Ur handietako arraina da eta arrasteko sareekin harrapatzen da. Barentseko itsasoan eta Islandian harrapatzen dute batez ere. Jateko ona da. Britainiar fish and chipsen osagai tipikoetako bat da.
Eglefino (Melanogrammus aeglefinus) Melanogrammus generoko animalia da. Arrainen barruko Gadidae familian sailkatzen da.
Arrain hezurduna da, gadiformeen ordenakoa, bakailaoaren antzekoa, baina gorputzaren alde bietan orban beltz bana duena. Metro bete inguru da luze. Ipar itsasoetan ibiltzen da, bakailaoekin batera askotan. Ur handietako arraina da eta arrasteko sareekin harrapatzen da. Barentseko itsasoan eta Islandian harrapatzen dute batez ere. Jateko ona da. Britainiar fish and chipsen osagai tipikoetako bat da.
Kolja eli hyyssä[2] (Melanogrammus aeglefinus) on Pohjois-Atlantin molemmin puolin esiintyvä turskakala, jolla on suuri merkitys kalataloudessa.
Koljan tuntomerkkejä ovat koko kyljen mittainen musta kylkiviiva sekä rintaevän yläpuolella oleva tumma laikku. Pyydettävän koljan koko on yleensä 30–50 cm; ennätyskala oli yli 110 cm ja lähes 17 kg:n painoinen.
Koljan levinneisyys on suunnilleen sama kuin turskan. Euroopassa se ulottuu Biskajanlahdelta Islantiin, Huippuvuorille ja Novaja Zemljaan, Pohjois-Amerikassa New Jerseystä Newfoundlandiin ja Etelä-Grönlantiin. Laji on yleinen Pohjanmeressä, Skagerrakissa ja Pohjois-Kattegatissa. Suolaisten virtausten mukana se voi joskus ajautua Juutinraumaan ja satunnaisesti lounaiseen Itämereen. Toisin kuin turska se ei kuitenkaan lisäänny Itämeressä.
Kolja elää rannikkojen ulkopuolella hiekka- ja sorapohjilla 40–200 metrin syvyydessä.
Kolja tulee sukukypsäksi 2–5 vuoden ikäisenä. Kutu tapahtuu tammi-toukokuussa, eritoten maalis-huhtikuun vaihteessa. Koljat kutevat 50–150 metrin syvyydessä vapaassa vedessä. Mätijyviä on isossa naaraassa noin 1,8 miljoonaa. Ne kelluvat vedessä, kunnes hautuvat poikasiksi 8–10 vuorokauden kuluttua. Poikaset elävät planktonista ja hakeutuvat mielellään meduusojen suojaan. Vasta 8–11 cm:n pituisina ne hakeutuvat pohjalle ja alkavat käyttää pohjaravintoa, matoja, nilviäisiä, äyriäisiä ja piikkinahkaisia. Jossakin määrin ne syövät myös pelagisia kaloja.
Tärkeimmät kutualueet ovat Keski-Norjan ja Lounais-Islannin edustalla sekä Georges Bank -matalikko Luoteis-Atlantilla.
Koljaa pyydetään pääasiallisesti troolaamalla, nuotilla, myös pitkälläsiimalla ja verkoilla. Esimerkiksi Skotlannissa se on tärkein merikalastuksen saaliskala.
Koljakantojen koot ovat vaihdelleet suuresti, syntyvien vuosiluokkien heilahtelun seurauksena. Amerikassa koljasaaliit romahtivat rajusti 1960- ja 1980-lukujen lopulla; vähittäisestä palautumisesta huolimatta ne ovat vieläkin alle pitkän ajan keskiarvojen. Euroopassa kantojen odotettiin olevan vahvoja vuonna 2007.
Koljan kokonaissaalis vuonna 2004 oli noin 325 000 tonnia, josta kolmannes Ison-Britannian kalastusta.
Koljan liha on vähärasvaista ja hyvin proteiinipitoista. Sitä myydään tuoreena, fileinä, savustettuna ja pakastettuna. Suolakalaksi se soveltuu turskaa huonommin, joten perinteiset säilöntätavat ovat olleet kuivaaminen ja savustaminen.
Kolja eli hyyssä (Melanogrammus aeglefinus) on Pohjois-Atlantin molemmin puolin esiintyvä turskakala, jolla on suuri merkitys kalataloudessa.
Melanogrammus aeglefinus
L’aiglefin ou églefin[1] (Melanogrammus aeglefinus) ou ânon ou haddock (s'il est fumé), est une espèce de poissons de la famille des Gadidae, unique représentant du genre Melanogrammus (monotypique).
L'aiglefin possède l'aspect général des poissons de sa famille, les Gadidae : corps fusiforme et trois nageoires dorsales. Son dos est noir. Il possède une tache noire au-dessus de la nageoire pectorale.
La taille de l'aiglefin que l'on peut trouver dans le commerce oscille entre 30 et 50 cm.
On le trouve dans l'Atlantique Nord. Les adultes vivent à proximité du fond, entre 80 et 200 m, dans des eaux comprises entre 4 et 10 °C[2].
Il se nourrit de crustacés, de mollusques, d'échinodermes, de vers et de poissons[2].
En France, il est appelé « ânon », « habillot » ou encore « bourricot ».
L'aiglefin se consomme frais ou fumé.
Lorsqu’il est fumé, il est souvent appelé par son nom anglophone de haddock. Les filets sont alors traditionnellement teints au roucou (E160b), qui leur donne une couleur orange vif semblable à celle de la mimolette (dont la teinte est d'ailleurs obtenue grâce à ce même colorant alimentaire) ; mais, depuis 2018, certains magasins le proposent non teint.
À Nice, il fut introduit par les marins scandinaves sous le nom de stickfish ou « poisson-bâton » parce qu'il était séché sur des tiges de bois. Les Niçois le baptisèrent « estocafic » et inventèrent l'un des plats les plus appréciés du comté, sous le nom d'« estocaficada ». Selon Jacques Médecin dans son livre La Bonne Cuisine du comté de Nice, c'était un plat apprécié entre autres par Paul Valéry et Jules Romains.
Dans le nord de l'Angleterre et en Écosse, l'aiglefin est le poisson préféré pour le fish and chips, et non le cabillaud comme en Angleterre du Sud.
Melanogrammus aeglefinus
L’aiglefin ou églefin (Melanogrammus aeglefinus) ou ânon ou haddock (s'il est fumé), est une espèce de poissons de la famille des Gadidae, unique représentant du genre Melanogrammus (monotypique).
O fogueiro[1] ou burro[Cómpre referencia] (Melanogrammus aeglefinus, Linneo 1758) é un peixe mariño semellante ó bacallau, propio de ámbalas dúas costas do océano Atlántico. Pertence á familia dos gádidos.
É de corpo alargado e fusiforme, coa cabeza relativamente pequena. Normalmente alcanza tamaños de 60–70 cm, pero pode supera-lo metro de lonxitude. O peso habitual ronda os 300-500 gramos [2].
A cor é verdosa ou gris polo lombo, aclarándose ata o brancuxo cara o ventre, cunha mancha negra característica á altura da aleta pectoral. Liña lateral definida, de cor escura, basicamente recta. Como corresponde á familia dos gádidos, presenta tres aletas dorsais e dúas anais. A queixada inferior é máis curta cá superior.
Morfoloxicamente é semellante ó bacallau ou ó abadexo. Diferénciase deste último pola presenza de barbiñas (das que carece o abadexo), pola liña lateral recta (no abadexo está curvada por enriba da aleta pectoral) e pola mancha escura sobre a aleta pectoral (ausente no abadexo).
Trátase dun peixe demersal, oceanódromo, gregario,[3] propio de augas frías do norte de Europa (entre os 2 e os 10 °C). A frota galega captúrao nos caladoiros de Irlanda e Gran Sol, utilizando artes de arrastre. No ano 2009, as capturas totais poxadas nas lonxas galegas ascenderon a 101.703 kg [1].
Habita en profundidades entre os 10 e os 200 m, aínda que pode chegar ós 450 m, sobre fondos areosos ou rochosos. Como resulta habitual, os exemplares xuvenís adoitan manterse en augas superficiais, mentres que os adultos prefiren augas máis profundas. Aliméntase de pequenos peixes e crustáceos.
Está considerado pola IUCN como vulnerable.
Sendo menos apreciado có bacallau, é unha especie moi popular no norte de Europa, Escocia ou Islandia, estendéndose desde o Cantábrico ó Báltico. En España adoita comercializarse conxelado.
Inclúese dentro dos peixes brancos polo seu baixo contido en graxa. Achega proteínas de alto valor biolóxico, vitaminas (sobre todo do grupo B) e minerais (fósforo e potasio).
Do lombo dos exemplares grandes obtéñense pezas carnosas que se poden cociñar ó forno, rebozados ou á prancha. Os exemplares pequenos cómense fritidos ou afumados. Tamén pode presentarse seco e salgado.
No Reino Unido, chámano haddock e adoita consumirse servido como Fish and Chips: rebozado e frito, acompañado de chícharos e patacas fritas. Tamén vese aberto ó longo, limpo e afumado, presentación que se coñece como smoked haddock.
O fogueiro ou burro[Cómpre referencia] (Melanogrammus aeglefinus, Linneo 1758) é un peixe mariño semellante ó bacallau, propio de ámbalas dúas costas do océano Atlántico. Pertence á familia dos gádidos.
Melanogrammus aeglefinus 
Haddock di Akuarium New England Status konservasi Klasifikasi ilmiah Kingdom: Animalia Filum: Chordata Kelas: Actinopterygii Ordo: Gadiformes Famili: Gadidae Genus: MelanogrammusHaddock (Melanogrammus aeglefinus) adalah sebuah ikan air asin.
Haddock gampang dikenali dengan gurat sisi hitam yang berada di sepanjang bagian dari tubuhnya yang berwarna putih (berbeda dengan pollock yang memiliki garis putih pada bagian tubuh berwarna hitam)
Haddock biasanya ditemukan di kedalaman 40 hingga 133 m (131 hingga 436 ft)
Haddock merupakan ikan pangan paling terkenal, yang dijual dalam keadaan segar, diasapi, dikeringkan, atau disimpan dalam kaleng. Haddock, bersama dengan cod Atlantik dan plaice, adalah salah satu ikan terkenal yang digunakan dalam ikan dan kentang goreng Inggris.
Haddock Prancis memiliki daging yang putih dan bersih serta dapat dimasak dengan cara yang sama dengan cod.
Haddock (Melanogrammus aeglefinus) adalah sebuah ikan air asin.
Haddock gampang dikenali dengan gurat sisi hitam yang berada di sepanjang bagian dari tubuhnya yang berwarna putih (berbeda dengan pollock yang memiliki garis putih pada bagian tubuh berwarna hitam)
Haddock biasanya ditemukan di kedalaman 40 hingga 133 m (131 hingga 436 ft)
Ýsa (fræðiheiti: Melanogrammus æglefinus) er fiskur sem er algengur á grunnsævi á norðurhveli jarðar. Hún lifir á 10-200 metra dýpi og er útbreidd í Norður-Atlantshafi. Hún er náskyld þorski og verður allt að metri að lengd og 20 kíló að þyngd. Hún er blágrá að lit, með svarta rönd eftir síðunni og skeggþráð á neðri góm. Fæða ýsu er fjölbreytileg, hún étur ýmis botndýr s.s. skeljar, snigla og marflær og smáfiska eins og sandsíli, loðnu og spærling.
Ýsan er eftirsóttur matfiskur.
Ýsa er í Norður-Atlantshafi. Í Norðaustur-Atlantshafi er hún í Norður-Íshafi og Barentshafi og allt suður í Biskajaflóa. Við Grænland er hún sjaldséð en í Norðvestur-Atlantshafi er hún frá Nýfundnalandi til Hatterashöfða í Bandaríkjunum.
Ýsan finnst allt í kringum Ísland. Hún er mun algengari við sunnan- og vestanvert landið en í kalda sjónum norðanlands og austan. Oft er mikið um ýsu við Ingólfshöfða, Dyrhólaey og Vestmannaeyjar auk Faxaflóa, í Breiðafirði og við Ísafjarðardjúp. Ýsan er grunnsævis- og botnfiskur sem lifir á 10-200 metra dýpi og stundum dýpra á leir- og sandbotni.
Ýsuseiðin éta einkum ýmis smákrabbadýr eins og ljósátu, rauðátu. Fullorðin ýsa étur frekar ýmis konar fiskmeti, mest loðnu, en fæða hennar er mjög margvísleg. Hún étur botndýr eins og krabba og lindýr, einnig smáfiska eins og sandsíli, smásíld og spærling étur, sem og rækju, fiskseiði, síldarhrogn og fleira. Mörg rándýr leggjast á ýsuna. Þar má nefna háf, þorsk, löngu, lúðu og fleiri stóra fiska. Selir og smáhveli láta hana ekki heldur í friði.
Hrygningin stendur yfir í rúma tvo mánuði eða frá apríl til maíloka. Fjöldi eggja er frá þúsund og upp í milljón, fer allt eftir stærð hrygnunnar. Eggin eru sviflæg, vatnstær og um 1,5 mm í þvermál. Klak tekur um 12-14 daga og er lirfan um 4,5 mm við klakið. Ýsuseiðin leita til botns 2-3 mánaða gömul og eru þau þá 4-5 cm löng. Bæði eggin og lirfurnar berast með straumum vestur og norður með landinu, og jafnvel stundum austurfyrir.
Fyrstu æviár sín vex ýsan tiltölulega hratt. Hún getur verið orðin um 20 cm þegar hún er eins árs og á öðru aldursári rúmlega 30 cm. Yfirleitt er hún veidd á milli 50-65 cm löng, en stærsta ýsan sem hefur verið veidd við Ísland reyndist 112 cm. Lengd ýsu eftir aldri er nokkuð mismunandi eftir því hvort hún elur aldur sinn í hlýja sjónum sunnanlands eða þeim kalda norðanlands. Einnig verða ýsur í hlýja sjónum fyrr kynþroska en þær í kalda sjónum. Yfirleitt verður hún kynþroska 3-4 ára gömul. Ýsan getur orðið a.m.k. 15 ára gömul, og er hámarksþyngd hennar talin vera um 14 kg. Ýsan er flokkuð eftir stærð og kölluð eftir því, smáýsa kallast sú ýsa sem er á bilinu 25-45 cm, miðlungs – eða kurlýsa er 45-60 cm stór og stórýsa er stærri en 60 cm. Ýsur lengri en 80 cm eru samt sem áður sjaldséðar.
Ýsan er að langmestu leyti veidd í botnvörpu og á línu. Ýsuafli íslenskra skipa á Íslandsmiðum var um 109 þúsund tonn árið 2007. Ýsa veiðist allt árið en þó mest á hrygningartíma eða í apríl og maí. Ýsa er vinsælasti matfiskur á Íslandi og er árleg ýsuneysla innanlands um 5.000 tonn eða um 5% af heildarafla.
Ýsuafli á Íslandsmiðum 1945-2007
1945 18.992
1946 19.302
1947 20.892
1948 28.130
1949 30.764
1950 28.385
1951 22.164
1952 15.116
1953 14.895
1954 21.258
1955 21.652
1956 25.889
1957 31.194
1958 28.636
1959 27.670
1960 46.411
1961 55.070
1962 54.276
1963 51.606
1964 56.689
1965 53.560
1966 36.204
1967 38.072
1968 34.024
1969 35.036
1970 31.928
1971 32.393
1972 29.250
1973 34.586
1974 34.401
1975 36.658
1976 34.871
1977 35.428
1978 40.552
1979 52.152
1980 47.915
1981 61.033
1982 67.038
1983 63.889
1984 47.216
1985 49.553
1986 47.317
1987 39.479
1988 53.087
1989 61.799
1990 66.030
1991 53.538
1992 46.139
1993 47.006
1994 58.430
1995 60.125
1996 56.223
1997 43.256
1998 40.712
1999 44.729
2000 41.698
2001 39.825
2002 49.951
2003 60.330
2004 84.563
2005 96.580
2006 96.591
2007 109.313
2008 58.593
2009 31.489
2010 24.183
2011 11.398
Ýsa (fræðiheiti: Melanogrammus æglefinus) er fiskur sem er algengur á grunnsævi á norðurhveli jarðar. Hún lifir á 10-200 metra dýpi og er útbreidd í Norður-Atlantshafi. Hún er náskyld þorski og verður allt að metri að lengd og 20 kíló að þyngd. Hún er blágrá að lit, með svarta rönd eftir síðunni og skeggþráð á neðri góm. Fæða ýsu er fjölbreytileg, hún étur ýmis botndýr s.s. skeljar, snigla og marflær og smáfiska eins og sandsíli, loðnu og spærling.
Ýsan er eftirsóttur matfiskur.
L'eglefino[2] (Melanogrammus aeglefinus),[3] conosciuto anche come asinello o con il nome inglese haddock, è un pesce d'acqua salata, appartenente alla famiglia dei Gadidae.
L'eglefino è diffuso nell'Atlantico settentrionale, lungo le coste canadesi, della Groenlandia, dell'Islanda, nonché lungo tutta la costa atlantica europea, dallo stretto di Gibilterra (molto raro così a sud) al Mare del Nord, arcipelago britannico compreso. Abita le acque con la temperatura da 4 a 10 °C comprese tra 40 e 300 m di profondità, su fondali sassosi e sabbiosi. Di notte si trova lontano dal fondo, in acque libere.
Molto simile al merluzzo come aspetto generale, ma con corpo più alto ed occhi molto più grandi. Anche la testa è più massiccia, mentre il barbiglio sul mento è piccolo. Le pinne dorsali sono tre, quelle anali due, la pinna caudale è ampia e con una piccola intaccatura centrale. La linea laterale è dritta e nera, ben visibile. Il colore è argenteo, beige o olivastro sul dorso, con una vistosa macchia nera rotonda all'altezza delle pinne pettorali, dalla quale si riconosce con certezza. Può raggiungere il metro di lunghezza, ma solitamente è più piccolo del merluzzo.
Tra febbraio e marzo in aree raggiunte con lunghe migrazioni. Pratica un corteggiamento lungo e complesso. Uova e larve sono pelagiche.
Si nutre di crostacei, vermi, Echinodermi e piccoli pesci.
È pescato su larga scala, soprattutto nelle regioni settentrionali. Si pesca con palamiti e reti a strascico e viene consumato fresco o salato. Le carni sono simili a quelle del merluzzo. Viene utilizzato anche per produrre farine di pesce per l'alimentazione animale. In anni recenti le riserve si sono considerevolmente assottigliate a causa della sovrapesca, e la specie ha perso molta della sua importanza.
Viene utilizzato per il piatto scozzese Cullen skink.
L'eglefino (Melanogrammus aeglefinus), conosciuto anche come asinello o con il nome inglese haddock, è un pesce d'acqua salata, appartenente alla famiglia dei Gadidae.
Juodadėmė menkė, arba pikša (Melanogrammus aeglefinus) – menkinių (Gadidae) šeimos žuvis. Kūnas verpstiškas, uodegos stiebelis plonas. Nugara pilkai violetinė, šonai sidabriški, pilvas baltas. Šoninė linija pilna, juoda. Kūno šonuose žemiau šoninės linijos, ties nugariniu peleku būna po 1 didelę juodą dėmę. Viršutinis žandas ilgesnis už apatinį. Yra vienas trumpas ūselis.
Baltijos jūroje prie Lietuvos krantų labai reta. Dažniausiai sugaunama 50-70 cm. Žuvis gali užaugti iki 1,0-1,2 m ir iki 19 kg svorio.
Juodadėmė menkė, arba pikša (Melanogrammus aeglefinus) – menkinių (Gadidae) šeimos žuvis. Kūnas verpstiškas, uodegos stiebelis plonas. Nugara pilkai violetinė, šonai sidabriški, pilvas baltas. Šoninė linija pilna, juoda. Kūno šonuose žemiau šoninės linijos, ties nugariniu peleku būna po 1 didelę juodą dėmę. Viršutinis žandas ilgesnis už apatinį. Yra vienas trumpas ūselis.
Baltijos jūroje prie Lietuvos krantų labai reta. Dažniausiai sugaunama 50-70 cm. Žuvis gali užaugti iki 1,0-1,2 m ir iki 19 kg svorio.
Pikša (Melanogrammus aeglefinus) ir mencu dzimtas (Gadidae) jūras zivs, kas ir vienīgā suga pikšu ģintī (Melanogrammus).[1] Sastopama Atlantijas okeāna ziemeļdaļā un pieguļošajās jūrās.[2] Pikša ir nozīmīgs zvejas objekts.[3]
Pikša sastopama Atlantijas okeāna krastos gan austrumos, gan rietumos. Tomēr ziemeļaustrumu reģionā dzīvo lielākā daļa pikšu. Eiropas piekrastēs tā sastopama no Portugāles līdz Islandei, Špicbergenai un Novaja Zemļai Ziemeļu ledus okeānā.[3][4] Mājo arī Skagerakā un Kategatā.[3] Lielākās pikšu populācijas sastopamas uz ziemeļiem no Lamanša, bet visapdzīvotākās ir Ziemeļjūra, Fēru salu un Islandes piekrastes un Norvēģijas krasti. Ziemeļamerikas pusē pikša izplatīta, sākot ar Grenlandes rietumkrastiem un beidzot ar Haterasas ragu. Lielākā rietumreģiona populācija mājo pie Keipkodas pussalas un Grandbankas.[5]
Pikša Baltijas jūras rietumdaļā ir samērā reta, bet austrumdaļā ļoti reta ieceļotāja. Ir ziņas, ka Latvijas piekrastē noķerta 1951. gadā.[3]
Pikša ir vidēji liela vai liela jūras zivs. Ķermeņa garums līdz 76 cm, svars 4,5 kg. Rekordliels īpatnis tika noķerts pie Islandes, tā ķermeņa garums sasniedza 112 cm, svars 16,8 kg. Visbiežāk pikša ir apmēram 35 cm gara.[2][3]
Pikšai ir vārpstveida ķermenis, maza galva ar samērā lielām acīm. Augšžoklis ievērojami garāks par apakšžokli, uz kura atrodas ļoti īss tausteklis. Mute relatīvi neliela.[2][3] Pikšai ir trīs, viena no otras pilnīgi atdalītas, muguras spuras un divas anālās spuras. Pirmā muguras spura augsta, trīsstūrveida, ar 14—17 mīkstiem stariem. Otrai muguras spurai ir 20—24 mīksti stari, trešajai 19—22. Pirmajai anālajai spurai 21—25 mīksti stari, otrajai 20—24.[6] Sānu līnija tumša, arī uz galvas redzamas sānu līnijas poras. Mugura tumša, zaļganbrūna, sāni gaišāki, vēders balts. Starp krūšu spuras pamatni un sānu līniju melns, noapaļots plankums.[2][3]
Pikša ir bentiska jūras zivs, sastopama 80—200 m dziļumā virs akmeņainas, grantainas, smilšainas vai ar gliemežvākiem bagātas grunts. Parasti uzturas ūdenī, kura temperatūra ir 4—10 °C. Barošanās migrācijas nelielas — sākot ar trešo vai ceturto dzīves gadu pikša vasarā dodas krasta virzienā, rudenī — jūras virzienā.[2][3]
Barojas ar bentiskajiem organismiem: vēžveidīgajiem, adatādaiņiem, gliemjiem, tārpiem, sīkām zivīm, piemēram, smilšu gardegunēm, moivām, siļķēm un hekiem. Mazuļi barojas ar airkājvēžiem.[2][3]
Dzimumgatavību pikša sasniedz 5—6 gadu vecumā, sasniedzot 47 cm garumu. Nārsta migrācijas tālas. Nārsto no februāra līdz jūnijam, galvenokārt laikā no marta līdz aprīlim 100—150 m dziļumā pie ūdens temperatūras 6—10 °C un sāļuma 35 PSV. Mātītes auglība 0,1—1,8 milj. ikru. Nārsts porcijveida. Ikri un kāpuri pelaģiski. Mazuļi slēpjas zem medūzām. Mazuļi uz bentisku dzīvesveidu pāriet pirmajā gadā, sasniedzot 15 cm garumu.[2][3] Pikša var sasniegt 20 gadu vecumu.[2]
Pikša (Melanogrammus aeglefinus) ir mencu dzimtas (Gadidae) jūras zivs, kas ir vienīgā suga pikšu ģintī (Melanogrammus). Sastopama Atlantijas okeāna ziemeļdaļā un pieguļošajās jūrās. Pikša ir nozīmīgs zvejas objekts.
De schelvis (Melanogrammus aeglefinus) is een straalvinnige vis uit de familie van de kabeljauwen (Gadidae) die voorkomt in het noordoosten van de Atlantische Oceaan van de Golf van Biskaje tot aan Svalbard. De wetenschappelijke naam van de soort werd als Gadus aeglefinus in 1758 gepubliceerd door Carl Linnaeus.[2] De vis is minder algemeen in het noordwestelijk deel van de Atlantische Oceaan voor de kust van Canada en de VS.
De schelvis is gemiddeld 35 centimeter en kan een lengte bereiken van 112 centimeter met een gewicht van 16,8 kilogram. De vis kan maximaal 20 jaar oud worden. De vis is van boven donkergroen tot bruin met zilvergrijze flanken en een witte buik. Kenmerkend is de grote ovale donkere vlek onder de eerste rugvin. Zoals bij veel kabeljauwachtigen zijn er drie rugvinnen, de eerste met 14 tot 17 vinstralen (lang maar snel in lengte afnemend, waardoor de vin een driehoekige vorm heeft), een tweede vin met 20-24 vinstralen en een derde met 19 tot 23 vinstralen. De bek is onderstandig, wat wil zeggen dat de bovenkaak langer is dan de onderkaak.[3]
De schelvis is een zoutwatervis die voorkomt in gematigde kustwateren op een diepte van 10 tot 200 meter, dicht bij de bodem.
De schelvis voedt zich voornamelijk met kreeftjes, visjes, mosselen en borstelwormen, waaronder wadpieren.
De schelvis is voor de beroepsvisserij van groot belang en ook gewild bij zeehengelaars. Langs de kusten van de Lage Landen is de schelvis minder algemeen en worden alleen jonge exemplaren gezien of gevangen.[3]
De soort is volgens de Rode Lijst van de IUCN een kwetsbare diersoort.
Bronnen, noten en/of referentiesDe schelvis (Melanogrammus aeglefinus) is een straalvinnige vis uit de familie van de kabeljauwen (Gadidae) die voorkomt in het noordoosten van de Atlantische Oceaan van de Golf van Biskaje tot aan Svalbard. De wetenschappelijke naam van de soort werd als Gadus aeglefinus in 1758 gepubliceerd door Carl Linnaeus. De vis is minder algemeen in het noordwestelijk deel van de Atlantische Oceaan voor de kust van Canada en de VS.
Hyse eller kolje er ein fisk i torskefamilien. Hysa kan bli kring ein meter lang med ei vekt på nærmare 20 kg.
Hysa, som er ein av dei viktigaste matfiskane våre, er ein botnfisk som i hovudsak et rogn, småe blekksprutar og ymse botndyr. Ho lever på djupner frå ca 40–300 m. Fisken er utbreidd over heile Nord-Atlanteren, men dei viktigaste gyteområda finst utanfor Midt-Noreg.
Hyse eller kolje er ein fisk i torskefamilien. Hysa kan bli kring ein meter lang med ei vekt på nærmare 20 kg.
Hysa, som er ein av dei viktigaste matfiskane våre, er ein botnfisk som i hovudsak et rogn, småe blekksprutar og ymse botndyr. Ho lever på djupner frå ca 40–300 m. Fisken er utbreidd over heile Nord-Atlanteren, men dei viktigaste gyteområda finst utanfor Midt-Noreg.
Hyse, eller kolje, er en fisk i torskefamilien.
Hysa kan bli 110 cm lang og opp til 20 kg tung – . Den har et tydelig overbitt, liten skjeggtråd og sidelinjen er tydelig. Den kan lett skilles fra andre arter på den svarte flekken under første ryggfinne. Hysa har tre ryggfinner, den første har 14 – 17 bløtstråler, den andre 19 – 24 og den tredje 19 – 22. Den har to gattfinner, den første har 21 – 25 bløtstråler og den andre 20 – 24.
Hysa finnes på begge sider av Nord-Atlanterhavet. I øst fra Biscayabukten og nordover til Barentshavet og Island. I vest langs nordøstkysten av USA og New Foundland. Den opptrer også rundt sørkysten av Grønland. I Norge er hysa vanlig langs hele kysten. Hysa liker seg best på sand-, leir- og grusbunn på dybder mellom 40 – 300 m.
Hysa er en bunnfisk som lever av forskjellige krepsdyr, snegler, børstemark, rogn og småfisk. Gyteperioden er fra mars-juni.
Hysa er en god matfisk og inneholder mye proteiner og kobalamin (vitamin B12). Den fiskes i hovedsak med trål, line og snurrevad. Den norske fangsten var i 2006 på 71 434 tonn[1], og på 124 696 tonn i 2010[2].
Hyse, eller kolje, er en fisk i torskefamilien.
Multimedia w Wikimedia Commons Plamiak[3], łupacz[3], wątłusz srebrzysty[4] (Melanogrammus aeglefinus) – gatunek morskiej ryby dorszokształtnej z rodziny dorszowatych (Gadidae). Jedyny przedstawiciel rodzaju Melanogrammus. W języku angielskim znany jako "haddock", popularny konsumpcyjnie w krajach anglosaskich, gdzie razem z dorszem tworzy podstawę dania fish and chips. Mało popularny w kuchni polskiej. Łatwo rozpoznawalny ze względu na czarną linię boczną.
Występuje po obu stronach północnego Atlantyku. Pojawia się w zachodniej części Morza Bałtyckiego.
Ciało typowe dla dorszowatych (wydłużone, trzy płetwy grzbietowe, dwie płetwy odbytowe). Nazwę plamiak zawdzięcza czarnej plamie ponad płetwą piersiową. Boki ciała srebrzyste, linia boczna wyraźna, ciemna. Długość przeciętnie 60–80 cm, ale może przekraczać 1 metr.
Plamiak jest gatunkiem wędrownym. Wędruje w dużych ławicach. Żeruje przy dnie zjadając mięczaki, szkarłupnie i ikrę innych gatunków.
Plamiak, łupacz, wątłusz srebrzysty (Melanogrammus aeglefinus) – gatunek morskiej ryby dorszokształtnej z rodziny dorszowatych (Gadidae). Jedyny przedstawiciel rodzaju Melanogrammus. W języku angielskim znany jako "haddock", popularny konsumpcyjnie w krajach anglosaskich, gdzie razem z dorszem tworzy podstawę dania fish and chips. Mało popularny w kuchni polskiej. Łatwo rozpoznawalny ze względu na czarną linię boczną.
O eglefim[1], hadoque[2] ou arinca (de nome científico Melanogrammus aeglefinus) é um peixe marinho que se pode encontrar em ambos os lados da costa do Oceano Atlântico.
É um peixe semelhante ao bacalhau. É geralmente encontrado em profundidades entre os 40 e os 133 metros, podendo chegar aos 300 metros. Os espécimes mais jovens preferem as águas mais superficiais, enquanto os mais velhos preferem as mais profundas. O seu habitat compreende temperaturas entre os 2º e os 10°C.
Não se conhece muito sobre os hábitos migratórios da arinca. O seu local preferido de desova encontra-se ao largo do mar da Noruega, numa área praticamente equidistante das costas da Islândia, das Ilhas Faroés e da Noruega.
A arinca é muito popular no norte de Europa, como por exemplo na Noruega e no Reino Unido, onde é comercializado de diversas formas, tais como fresco, defumado, congelado, seco ou em conserva.
A arinca fresca possui uma carne branca de boa qualidade, que pode ser cozinhada das mesmas formas que o bacalhau fresco. A frescura de um filete de arinca pode ser determinada pela sua firmeza. A carne fresca deve também ser translúcida.
Ao contrário do bacalhau, salgar a arinca não funciona bem, sendo, em alternativa, seca ou fumada. Na Escócia, existe uma variedade de arinca fumada denominada Finnan haddie, frequentemente servida cozida em leite ao pequeno-almoço. Nesse país, existe outra variedade denominada Arbroath Smokie, também fumada, que pode ser consumida sem cozedura adicional.
Na Noruega, a arinca é o ingrediente principal das almôndegas de peixe locais, denominadas fiskeboller.
No Reino Unido, é um peixe muito utilizado na preparação do prato Fish and chips.
A arinca é uma excelente fonte de proteínas, contendo também uma porção considerável de vitamina B12, vitamina B6 e selénio. Contém ainda uma dose equilibrada de sódio e de potássio. No cômputo geral, a carne é extremamente magra.
O eglefim, hadoque ou arinca (de nome científico Melanogrammus aeglefinus) é um peixe marinho que se pode encontrar em ambos os lados da costa do Oceano Atlântico.
Eglefinul (Melanogrammus aeglefinus) (numit uneori eronat egrefin) este un pește marin din familia Gadidae. El preferă apele reci din regiunile polare și cu climă temperată.
Peștele poate atinge o lungime de 1 m și o greutate de 14 kilograme. Maxilarul superior este mai lung ca cel inferior, care are o mustață. Caracteristic este pata de culoare închisă de deasuppra înotătoarei pectorale.
Peștele poate fi întâlnit frecvent la adâncimi între 10 și 100 m, pe fundul mării. Melanogrammus aeglefinus trăiște Atlanticul de Nord, arealul lui se întinde de la Golful Biscaya, Islanda, Groenlanda, Terra Nova, ajungând până în Marea Nordului, Marea Barenț și Marea Albă. El se hrănește cu viermi, scoici, crustacei și icre și puiet de pește. Depunerea icrelor are loc între lunile martie și iunie, la o adâncime de 50 - 150 m, când temperatura apei este între 5°C și 7°C. O femelă depune în medie între 100.000 și 1,5 milioane de ouă. Din ouăle fecundate eclozionează în funcție de temperatura apei, la 1 până la 3 săptămâni, puietul care atinge o lungime de 5 mm. În Marea Nordului ei ajung apți de reproducere când ating o lungime de 30 - 40 cm. Peștele poate fi comercializat proaspăt sau ca pește congelat. În Marea Britanie se poate găsi ca eviscerat, sărat și afumat, se comercializează sub denumirea engleză haddock (ștocfiș).
Eglefinul (Melanogrammus aeglefinus) (numit uneori eronat egrefin) este un pește marin din familia Gadidae. El preferă apele reci din regiunile polare și cu climă temperată.
Kolja (Melanogrammus aeglefinus) är en fisk i familjen torskfiskar som är den enda arten i släktet Melanogrammus.
Koljan har liksom torsken en skäggtöm under hakan, men skiljes från torsken genom sin ljusare färgteckning, med mörk sidolinje och en karakteristisk mörk, oregelbunden fläck under och invid sidolinjen, under första ryggfenan. Som alla torskfiskar har den tre ryggfenor.
Koljan kan nå en längd av omkring 1 meter. Vikten har uppmätts till 16,8 kilogram.[2]
Koljan är en bottenlevande art som vanligen lever på 40 till 130 meters djup, men kan gå så djupt ner som 450 meter. Den föredrar svala vatten mellan 0-20 °C. Koljan lever framförallt av ryggradslösa bottendjur, som små kräftdjur, blötdjur och borstmaskar. Stora individer kan också ta fisk.[4]
Koljan förekommer dels längs Europas kuster, från Biscayabukten i söder upp längs skandinaviska halvöns nordsjökuster hela vägen norr om denna halvö till Kolahalvön, samt upp till Spetsbergen; vidare i Barents hav till Novaja Zemlja. Den förekommer dessutom i vattnen runt Island, och om än sparsamt i vattnen söder om Grönland. Slutligen återfinns koljan i nordvästra Atlanten längs Amerikas kuster från Labrador ner till Cape May i sydöstra New Jersey.[4] Arten är utsatt för kraftigt överfiske, framförallt i Nordsjön. I Sverige är kolja rödlistad som sårbar år 2015 [5], vilket är en förbättring från år 2010 då den listades som starkt hotad.[6]
För fisket är koljan av mycket stor betydelse. I handeln förekommer koljan huvudsakligen som färsk, men även som rökt. Köttet är i smak och utseende väldigt lik torsk. Det är en mager fisk. Koljan anses smaka som bäst under tiden september–april. [7]
Koljan leker under vårvinter till tidig sommar i nordliga vatten (Norra Nordsjön, norra halvan av Norge, kring Färöarna och vid Islands sydkust). Den föregår på 50–100 meters djup, en temperatur på 5–7 grader och hög salthalt i vattnet. Mellan 100 000 och 1 500 000 pelagiska ägg läggs. Larverna, som likaledes är pelagiska i början, kläcks efter 1–3 veckor. Den blir könsmogen vid 3–4 år i södra delen av sitt utbredningsområde; längre norrut kan det ta så mycket som 6–10 år.[8]
Den kan bli åtminstone 20 år gammal[4].
Kolja (Melanogrammus aeglefinus) är en fisk i familjen torskfiskar som är den enda arten i släktet Melanogrammus.
Mezgit (Merlangius euxmus), Gadidae familyasına ait bir balık türü. Bakalyaro ile birlikte Merlangius cinsine aitdir.
Atlas Okyanusu'nun kuzeyinde yaygın olarak rastlanır. Ortalama 20–40 cm boyunda olur. Aslında denizin 30-40 metre derinliğinde yaşar ama hamsi ve sardalya gibi küçük sürü balıklarını avlamak için yüzeylere de çıkar. Genelde şubat ile mayıs ayı arasında üreme zamanıdır, ama bu bölgesel olarak değişebilir. Eti çok lezzetlidir ve bütün sene boyunca bolca avlanılır. Ekonomik değeri yüksektir.
Mezgit (Merlangius euxmus), Gadidae familyasına ait bir balık türü. Bakalyaro ile birlikte Merlangius cinsine aitdir.
Atlas Okyanusu'nun kuzeyinde yaygın olarak rastlanır. Ortalama 20–40 cm boyunda olur. Aslında denizin 30-40 metre derinliğinde yaşar ama hamsi ve sardalya gibi küçük sürü balıklarını avlamak için yüzeylere de çıkar. Genelde şubat ile mayıs ayı arasında üreme zamanıdır, ama bu bölgesel olarak değişebilir. Eti çok lezzetlidir ve bütün sene boyunca bolca avlanılır. Ekonomik değeri yüksektir.
Пікша (Melanogrammus aeglefinus) — риба родини тріскових. Довжина до 70 см, важить до 3 кг. Спина темна, боки й черево сріблясті, на боці над грудними плавниками чорна пляма. Рот нижній. Поширена в бореальній області Атлантичного океану; численна в Північному морі (біля Ісландії), в південній частині Баренцевого моря, на Ньюфаундлендській банці. Ікра пелагічна; мальки живуть у товщі води, часто тримаються під куполом у медуз. Дорослі особини живуть біля дна, живляться бентосом, а також ікрою оселедця та мойви. Статевої зрілості досягають в Північному морі на 2—3-му році, у Баренцевому морі — у 5—7 років. Здійснюють міграції, особливо значні в Баренцевому морі, куди памолодь пікші заноситься норд-капською течією від північних берегів Норвегії. Після досягнення статевої зрілості вирушає до Лофотенських островів на нерест. Має велике промислове значення.
Пікша (Melanogrammus aeglefinus) — риба родини тріскових. Довжина до 70 см, важить до 3 кг. Спина темна, боки й черево сріблясті, на боці над грудними плавниками чорна пляма. Рот нижній. Поширена в бореальній області Атлантичного океану; численна в Північному морі (біля Ісландії), в південній частині Баренцевого моря, на Ньюфаундлендській банці. Ікра пелагічна; мальки живуть у товщі води, часто тримаються під куполом у медуз. Дорослі особини живуть біля дна, живляться бентосом, а також ікрою оселедця та мойви. Статевої зрілості досягають в Північному морі на 2—3-му році, у Баренцевому морі — у 5—7 років. Здійснюють міграції, особливо значні в Баренцевому морі, куди памолодь пікші заноситься норд-капською течією від північних берегів Норвегії. Після досягнення статевої зрілості вирушає до Лофотенських островів на нерест. Має велике промислове значення.
Melanogrammus aeglefinus là một loài cá nước mặn được tìm thấy ở Bắc Đại Tây Dương và các vùng biển liên quan. Hố vạch có thể dễ dàng nhận ra bởi một đường màu đen chạy dọc theo mặt trắng của nó (không nên nhầm lẫn với pollock có đường ngược, tức là đường trắng ở phía đen) và một vết đen trên một vạch ngực, thường được mô tả là "dấu vân tay" hoặc thậm chí là “Dấu chân vân tay của Devil” hoặc “Dấu vân tay của Thánh Phêrô”. Loài cá này được tìm thấy nhiều nhất ở độ sâu từ 40 đến 133 m (131 đến 436 ft), nhưng có dải sâu tới 300 m. Chúng phát triển mạnh ở nhiệt độ từ 2 đến 10 °C (36 đến 50 °F). Trẻ vị thành niên thích nước cạn hơn và người lớn lớn hơn nước sâu hơn. Nói chung, cá heo trưởng thành không tham gia vào hành vi di trú lâu dài như cá con, nhưng các chuyển động theo mùa đã được biết đến xảy ra ở mọi lứa tuổi. Loài cá này chủ yếu ăn động vật không xương sống nhỏ, mặc dù các thành viên lớn hơn của loài này thỉnh thoảng có thể ăn cá. Loài cá này là nguyên liệu món cá hun khói Scotland Arbroath smokie.
Melanogrammus aeglefinus là một loài cá nước mặn được tìm thấy ở Bắc Đại Tây Dương và các vùng biển liên quan. Hố vạch có thể dễ dàng nhận ra bởi một đường màu đen chạy dọc theo mặt trắng của nó (không nên nhầm lẫn với pollock có đường ngược, tức là đường trắng ở phía đen) và một vết đen trên một vạch ngực, thường được mô tả là "dấu vân tay" hoặc thậm chí là “Dấu chân vân tay của Devil” hoặc “Dấu vân tay của Thánh Phêrô”. Loài cá này được tìm thấy nhiều nhất ở độ sâu từ 40 đến 133 m (131 đến 436 ft), nhưng có dải sâu tới 300 m. Chúng phát triển mạnh ở nhiệt độ từ 2 đến 10 °C (36 đến 50 °F). Trẻ vị thành niên thích nước cạn hơn và người lớn lớn hơn nước sâu hơn. Nói chung, cá heo trưởng thành không tham gia vào hành vi di trú lâu dài như cá con, nhưng các chuyển động theo mùa đã được biết đến xảy ra ở mọi lứa tuổi. Loài cá này chủ yếu ăn động vật không xương sống nhỏ, mặc dù các thành viên lớn hơn của loài này thỉnh thoảng có thể ăn cá. Loài cá này là nguyên liệu món cá hun khói Scotland Arbroath smokie.
Melanogrammus aeglefinus
(Linnaeus, 1758)
Пи́кша[1] (лат. Melanogrammus aeglefinus) — вид лучепёрых рыб из семейства тресковых (Gadidae), выделяемый в монотипический род Melanogrammus. Обитает в северных морях Атлантического и Северного Ледовитого океанов. Является важной промысловой рыбой.
Вид пикша был описан шведским натуралистом Карлом Линнеем в 1758 году. Сам же род Пикши был описан намного позднее американским исследователем Теодором Гиллом в 1862 году.
Достигает длины 100—110 см, типичная же длина пикши 50—75 см. Средний вес 2—3 кг, но в уловах встречались и крупные особи весом до 12—19 кг. Продолжительность жизни пикши до 14 лет[2].
Тело у пикши сравнительно высокое, немного приплюснутое с боков. Спина тёмно-серая с фиолетовым или сиреневым оттенком, бока светлее, серебристого цвета, брюхо молочно-белое или серебристое. Боковая линия чёрная. Ниже боковой линии с каждой стороны тела у пикши имеется по большому чёрному или черноватому пятну, расположенному между грудным и первым спинным плавником.
У пикши первый спинной плавник значительно выше второго и третьего. Первый анальный плавник короткий, он начинается немного сзади вертикали, проведённой от конца первого спинного плавника. Рот небольшой, нижний, верхняя челюсть немного выдаётся вперёд. На подбородке имеется маленький, слабо развитый зачаточный усик.
Область обитания пикши — полносольные моря с солёностью 32—33 ‰, её ареал — северная бореальная область Атлантического океана вблизи берегов Северной Европы и Северной Америки, вокруг берегов Исландии и смежная область Северного Ледовитого океана (Норвежское и Баренцево моря).
Многочисленна пикша в южной части Баренцева моря, в Северном море возле Исландии, а также на Ньюфаундлендской банке[3]. У полуострова Лабрадор пикша отсутствует, возле берегов Гренландии её поголовье малочисленно.
Пикша обитает и на российских морских территориях — она обычна в южной части Баренцева моря и изредка встречается в Белом море. Малочисленность поголовья пикши в Белом море и практически её отсутствие в Балтийском море объясняется опреснённостью вод этих морей.
Стайная рыба, ведёт донный образ жизни. Живёт на глубинах 60—200 м, редко, но достигает глубин и до 1000 м[2]. К донному образу жизни молодая пикша переходит в однолетнем возрасте, до этого она живёт в толще воды и соответственно кормится на глубине менее 100 м. Пикша редко выходит за пределы материковой отмели. Имеются случаи, когда пикшу встречали над большими глубинами воды в Норвежском море, но рыба была измождена и близка к гибели.
Питается пикша бентосом — донными беспозвоночными, такими как черви, ракообразные, моллюски и иглокожие, в том числе офиурами. Важной составной частью рациона питания пикши также является икра и мальки рыб. Режим питания пикши различается в Северном и Баренцевом морях. В Северном море пикша питается икрой сельди, а в Баренцевом — икрой и мальками мойвы. Основные места питания пикши в Баренцевом море расположены возле мыса Канин Нос, вокруг острова Колгуева и вдоль побережья Кольского полуострова.
Половой зрелости пикша достигает в среднем в возрасте 3—5 лет при длине тела 40 см и весе в 1 кг. В Северном море пикша созревает быстрее — в возрасте 2—3 года, а в Баренцевом медленнее — только при достижении возраста 5—7 лет (иногда даже 8—10 лет). Нерест проходит с апреля по июнь. Нерестовую миграцию пикша начинает за 5—6 месяцев до икрометания, обычно половозрелая рыба мигрирует из Баренцева моря в Норвежское к Лофотенским островам.
Места нереста: вблизи берегов евразийского континента — у северо-западного побережья Норвегии, у западного и южного побережья Исландии, у берегов Ирландии и Шотландии на Лофотенском мелководье; вблизи Северной Америки — у берегов США вблизи Новой Англии, на побережье Канады у берегов Новой Шотландии.
Самки пикши вымётывают от 170 тыс. до 1,8 млн икринок, икра пикши пелагическая. Икра, а также личинки и мальки пикши, разносятся морским течением на большие расстояния от мест нереста. Мальки и молодь пикши в отличие от взрослых рыб живут в толще воды, часто прячутся от хищников под куполами (колоколами) крупных медуз.
Пикша совершает дальние миграции, как кормовые, так и нерестовые. Особенно значительны миграции пикши в Баренцевом море. Основные маршруты миграции молоди — по Нордкапскому течению от северных берегов Норвегии в южную часть Баренцева моря и по течению Ирмингера из Северного моря к северному побережью Исландии.
Пикша является важной промысловой рыбой в Северном и Баренцевом морях, а также у берегов Северной Америки. Её ловят тралами и другими видами рыболовных сетей. По объёму вылова пикша занимает третье место в мире среди тресковых рыб после трески и минтая. Ежегодный мировой улов пикши доходит до 0,5-0,75 млн т.
Вылов пикши сильно колеблется по годам, это связано с колебаниями популяции пикши и, соответственно, с пополнением запасов этой рыбы в море. В Северной Америке промышленный вылов пикши в конце XX века сократился, но в первые годы XXI века стал приближаться к историческим уровням вылова, зафиксированным в 30-е-60-е годы[4].
В СССР в 50-х-60-х годах XX века пикша по уловам занимала второе место среди тресковых после самой трески[2]. Позднее в связи с увеличивающимися объёмами вылова минтая в СССР занимала третье место по вылову среди тресковых. В начале 2000-х годов в России в Баренцевом море пикша занимала 4 место по вылову среди всех рыб (после сайки, трески и мойвы). По данным 2000 года улов пикши составил 8502 т против 23116 т трески[5]. Пикша обладает особо высоким содержанием йода (318 мкг на 100 г продукта).
Пи́кша (лат. Melanogrammus aeglefinus) — вид лучепёрых рыб из семейства тресковых (Gadidae), выделяемый в монотипический род Melanogrammus. Обитает в северных морях Атлантического и Северного Ледовитого океанов. Является важной промысловой рыбой.
黑線鱈（学名：Melanogrammus aeglefinus）是鱈形目鱈科黑線鱈屬的唯一一種，被IUCN列為次級保育類動物，產於北大西洋，從比斯開灣至巴倫支海等海域，棲息深度10-450公尺。本魚口相對較小；下頜比上頜短下巴觸鬚相當小，鱗片重疊，大暗斑是胸鰭正下方的側線以上，因黑色的側線而得名，體長可達69公分。棲息在沙石底質的海域，為底棲性魚類，屬肉食性，以魚類、甲殼類、頭足類、棘皮動物等為食，是一種名貴的食用魚，適合各種烹飪方式食用。
.png)
这是一篇與鱈形目相關的小作品。你可以通过编辑或修订扩充其内容。 黑線鱈（学名：Melanogrammus aeglefinus）是鱈形目鱈科黑線鱈屬的唯一一種，被IUCN列為次級保育類動物，產於北大西洋，從比斯開灣至巴倫支海等海域，棲息深度10-450公尺。本魚口相對較小；下頜比上頜短下巴觸鬚相當小，鱗片重疊，大暗斑是胸鰭正下方的側線以上，因黑色的側線而得名，體長可達69公分。棲息在沙石底質的海域，為底棲性魚類，屬肉食性，以魚類、甲殼類、頭足類、棘皮動物等為食，是一種名貴的食用魚，適合各種烹飪方式食用。
保全状況評価 VULNERABLE
分類 界 : 動物界 Animalia 門 : 脊索動物門 Chordata 亜門 : 脊椎動物亜門 Vertebrata 綱 : 条鰭綱 Actinopterygii 目 : タラ目 Gadiformes 科 : タラ科 Gadidae 属 : コダラ属 Melanogrammusコダラは北大西洋両岸に生息するタラ科の魚。ポピュラーな食用魚で、商業流通している。
体長は1.1m以上。白い体に黒い側線が走るのが特徴であり、よく似たポラックという魚は逆に黒い体に白い側線である。また、胸鰭の上に黒い斑があり、"thumbprint"（拇印）、"Devil's thumbprint"（悪魔の拇印）または"St. Peter's mark"（聖ペトロの印）と呼ばれる。
一般的には水深40～133mでよくみられるが、300mの深さにもいる。水温は2～10℃が適温。稚魚は浅い水深を好み、成長するに従い深くなる。通常、成熟したコダラは稚魚のような長い移動はしないが、全年齢で季節性の移動を行う。餌は主に小さな無脊椎動物だが大きな個体は魚も食べる。
産卵は1月から6月にかけて行われ、3月末から4月初めがピークである。最大の産卵場所はノルウェー中部沖南西アイスランド付近とジョージズ・バンクである。平均して85万個の卵を産み、大きな雌だと年300万の卵を作る能力がある。
引き網漁、トロール漁、延縄などで商業漁獲されている。非常に一般的な食用魚であり、生、燻製、冷凍、干物、缶詰の形で流通する。イギリスでは他のタラ類やカレイに並んでフィッシュ・アンド・チップスの材料となっている。
新鮮なコダラの身は白みの半透明で、タラと同様に調理できる。古くなると身は青白くなる。 コダラなどのタラの幼魚の切り身はマサチューセッツ州ボストンではスクロッド（scrod）と呼ばれて売られる。ノルウェーではフィスケボッレル（fiskeboller）という魚団子の主な材料ともなる。
近縁のタラ属とは違い、コダラは塩漬けではなく干物や燻製で保存される。コダラの燻製の一種にフィナン・ハディ（Finnan Haddie）と呼ばれるものがあり、この名前はスコットランドの漁村 フィンドンに因み、元々泥炭の上で冷燻製したものである。よくフィナン・ハディはミルクで煮て朝食にされる[1]。また、コダラの燻製はケジャリーという英印折衷の料理の主材料でもある。スコットランド東海岸のアーブロースの町では熱燻製のアーブロース・スモーキー（Arbroath Smokie）が作られており、これは食べる前に更に調理する必要はない。
栄養としては、蛋白質に優れ、ビタミンB12、ピリドキシン、セレンも豊富で、ナトリウムとカリウムのバランスは健康的で脂肪は非常に少ない。
해덕대구(Melanogrammus aeglefinus, haddock)는 대구과에 속하는 바닷물고기이다. Melanogrammus속에 속하는 유일한 종이다. 북대서양과 관련 해역에서 볼 수 있으며 특히 북유럽의 낚시꾼들에게 중요한 종들이고 날로, 얼린 채로, 훈제된 채로 판매된다. 훈체를 시키는 종의 경우 피난아디(Finnan haddie), 아브로스 스모키(Arbroath smokie)를 들 수 있다.
해덕대구(Melanogrammus aeglefinus, haddock)는 대구과에 속하는 바닷물고기이다. Melanogrammus속에 속하는 유일한 종이다. 북대서양과 관련 해역에서 볼 수 있으며 특히 북유럽의 낚시꾼들에게 중요한 종들이고 날로, 얼린 채로, 훈제된 채로 판매된다. 훈체를 시키는 종의 경우 피난아디(Finnan haddie), 아브로스 스모키(Arbroath smokie)를 들 수 있다.
.JPG)
_(14728969626).jpg)
