Opuntia, algemeen bekend as turksvy, is'n genus in die kaktus familie, Cactaceae.[1] Turksvye (truksvye) is ook bekend as die tuna (vrugte), sabra, nopal (paddle, meervoud nopales) van die Nahuatl woord nōpalli vir die plat blare (pads), of nostle, van die Nahuatl woord nōchtli vir die vrugte; of paddle kaktus. Die genus is vernoem na die Antieke griekse stad van Opus, waar, volgens Theophrastus, 'n eetbare plant gegroei het wat gepropageer kon word deur die blare te laat wortel skiet .[2] Die mees algemene kulinêre spesie is die Indiese fig opuntia (O. ficus-indica).
O. ficus-indica is 'n groot stam- vormende gesegmenteerde kaktus wat tot 5-7 meter kan groei met 'n kroon van moontlik 3 meter in deursnee en 'n stam met 'n deursnee van eter. Cladodes (groot blare of blaaie) het 'n groen na blou-groen kleur, met net 'n paar dorings van tot 2.5 sentimeters wat ook doringloos kan wees.[1]Turksvye groei tipies met plat, ronde blaaie (ook genoem platyclades) met groot, gladde, vaste dorings en klein, harige doringtjies ook genoem glochids wat maklik vassit aan die vel of hare, wat dan los laat van die plant. Die blomme is gewoonlik groot, okselstandig, eensame, biseksueel, en epiperigynous, met 'n blomdek wat bestaan uit, duidelike, spiraal gereëlde blomdekblare en 'n hypanthium. Die meeldrade is veeltallig en in spiraal of gevlegde trosse, en die stamper het talle minderwaardige eierstokke per vrugblaar. Placentasie is pariëtaal en die vrug is'n bessie met arillate sade. Turksvy spesies kan baie wissel van gewoonte; die meeste is struike, maar sommige, soos Opuntia echios van die Galapagos, is bome.
O. ficus-indica floreer in streke met matige winters met langdurige droë tye, gevolg deur warm somers met reën af en toe en 'n relatief lae humiditeit.[1] 'n gemiddelde jaarlikse reënval van 350 -500 verseker goeie groei.[1] O. ficus-indica florees in verskeie gronde wat wissel van sub-suur tot sub-alkaliese, met 'n klei-inhoud van nie meer as 15-20% nie, en grond wat goed dreineer.[1] Die vlak wortel stelsel stel die plant in staat om in vlak, los grond te groei, soos op berg hange.[1] Opuntia versprei in groot klonale kolonies, wat bydra dat die plant beskou word as'n skadelike onkruid of indringer plant in sommige plekke.[1][3]
Diere wat Opuntia eet sluit die turksvy eiland slak en Cyclura rock iguanas in. Die vrugte word verlustig deur baie droë land diere, veral voëls, wat dan help om die saad te versprei. Opuntia patogene sluit die sac swam Colletotrichum coccodes en Sammons Se Opuntia virus in. Die mier Crematogaster opuntiae en die spinnekop Theridion opuntia is vernoem as gevolg van hulle assosiasie met turksvy kaktusse.
Soos die meeste ware kaktus spesies, is turksvy plante net inheems in die Amerikas. Deur middel van menslike optrede, het hulle sedertien versprei na baie ander gebiede van die wêreld.[1][4] Turksvy kaktus spesies word in oorvloed in Meksiko gevind, veral in die sentrale en westelike streke, en in die Karibiese eilande (Wes-Indiese eilande). In die Verenigde State van amerika, is turksvye inheems aan baie gebiede van die dorre, semi-ariede, en droogte-neigende Wes - en Suid-Sentrale Verenigde State van amerika, insluitende die laer hoogtes van die Rocky Berge en suidelike groot Vlaktes, waar spesies soos Opuntia phaeacantha en Opuntia polyacantha dominant geword het, en na die woestyn Suidwes, waar verskeie ander tipes endemies is. Die Turksvy kaktus is ook inheems aan die sanderige kus strand skrop omgewings van die Oos-Kus van Florida na die suide van Connecticut (Opuntia humifusa).
Opuntia spesies is die mees koue verdraagsaam van die laeveld kaktusse, spesies word gevind in wes-en suid - Kanada; een subspesie, O. fragilis var. fragilis, is gevind waar dit groei langs die Beatton Rivier in sentraal - British Columbia, suidwes van Cecil Lake teen 56° 17' N lbreedtegraad-en 120° 39' W lengtegraad is.[5]
Turksvy plante produseer ook 'n vrug, wat algemeen geëet in Meksiko en in die Middellandse see streek, bekend as tuna; word dit ook gebruik om aguas frescas te maak.[1] Die vrugte kan rooi, wyn-rooi, groen, of geel-oranje gekleur wees. In die Galapagos-Eilande, word ses verskillende spesies gevind: O. echios, O. galapageia, O. helleri, O. insularis, O. saxicola, en O. megasperma. Hierdie spesies word verdeel in 14 verskillende variëteite; die meeste van hierdie is beperk tot een of 'n paar eilande. Vir hierdie rede, word hulle beskryf as 'n uitstekende voorbeeld van "adaptive radiation".[6] Oor die geheel, het eilande met lang stam varieteite, die reuse skilpaaie, en eilande waar skilpaaie ontbreek het die lae of grond vorme van Opuntia. Turksvye is 'n primêre bron van voedsel vir die algemene reuse-skilpaaie in die Galapagos-eilande, hulle is daarom belangrik in die voedselketting.
Charles Darwin was die eerste om daarop te let dat hierdie kaktusse het thigmotactic helmknoppe: wanneer die helmknoppe aangeraak word, krul hulle op, om hul stuifmeel te deponeer. Hierdie beweging kan gesien word deur liggies aan die helmknoppe van'n oop Opuntia blom te raak. Dieselfde eienskap het soortgelyk in ander kaktusse (bv. Lophophora) ontwikkel.
Die eerste bekendstelling van turksvye in Australië word toegeskryf aan die Goewerneur Philip en die vroegste koloniste in 1788. Turksvye het uit Brasilië na Sydney gerys , waar dit in Sydney, New South Wales gegroei het, die plante is herontdek in 'n boer se tuin in 1839. Dit kom voor asof turksvye versprei het van Nieu-Suid-Wallis en groot ekologiese skade in die oos-state veroorsaak het. Hulle word ook gevind in die Middellandse see-streek van Noord-Afrika, veral in Tunisië, waar hulle oor die platteland groei, asook in dele van die suide van Europa, veral Spanje, waar hulle groei in die ooste, suid-oos en suid van die land, en ook in Malta, waar hulle reg oor die eilande groei. Hulle kan ook gevind word in groot getalle in dele van Suid-Afrika, waar hulle ingevoer is uit Suid-Amerika. Turksvy plante word beskou as 'n indringerspesie in Australië, Japan, Suid-Afrika, en Hawaii, onder andere.[1]
Turksvye (meestal Opuntia stricta) was oorspronklik ingevoer na Europa gedurende die 1500's[1] en Australië in die 18de eeu vir tuine, en is later gebruik as'n natuurlike landbou omheining[7] 'n poging is ook aangewned om 'n cochenille kleurstof bedryf daar te stel. Hulle het vinnig 'n wydverspreide indringende onkruid geword, wat uiteindelik die omskakeling van 260 000 vierkante kilometer van boerdery grond in 'n ondeurdringbare groen oerwoud van turksvy verander, in plekke tot 6.1 meter hoog. Baie van die boere was van hulle plase af gedryf deur wat hulle as die "groen hel" bestempel het; hul verlate huise was oorweldig deur die kaktus groei, wat gevorderd hete teen'n spoed van4,046.9 vierkante kilometer per jaar.[7] In 1919, het die Australiese federale regering , die Statebond turksvy Raad gestig om die pogings om die onkruid uit te roei deur die verskillende staat regerings te koördineer. Vroeë pogings om deur meganiese verwydering en giftige chemikalieë die plante te verwyder het misluk, so in 'n laaste uitweg, is biologiese beheer probeer.[7] Die mot Cactoblastis cactorum, van Suid-Amerika, waarvan die larwes turksvy kaktus blare eet, is in 1925 die land ingebring wat vinnig die kaktus bevolking verminder het. Die seun van die bekende entomoloog Frederick Parkhurst Dodd, Alan Dodd, was'n leidende amptenaar in die stryd teen die turksvy bedreiging. 'n gedenk saal in Chinchilla (Queensland) herdenk die mot.[7]
Natuurlike verspreiding vind plaas via verbruik en saadverspreiding deur baie diere, insluitend bokke, nie-menslike primate, olifante, voëls, en die mens.[1]
Toe Carl Linnaeus sy boek Species Plantarum in 1753 gepubliseer het – die beginpunt vir al die moderne botaniese name – hy het al die spesies van die kaktus wat aan hom bekend was in een genus, Kaktus geplaas. In 1754, het die Skotse botanis Philip Miller kaktusse in verskeie genera onder verdeel, insluitend Opuntia. Hy het die genus grootliks op die vorm van die blomme en vrugte onderskei.[8]
Daar is aansienlike variasie van die taksonomie binne die Opuntia spesies, wat veroorsaak dat name geskep word vir die variante of subtipes binne 'n spesie, en die gebruik van DNA-volgorde om die verskillende spesies te definieer en te isoleer .[1]
Opuntia, algemeen bekend as turksvy, is'n genus in die kaktus familie, Cactaceae. Turksvye (truksvye) is ook bekend as die tuna (vrugte), sabra, nopal (paddle, meervoud nopales) van die Nahuatl woord nōpalli vir die plat blare (pads), of nostle, van die Nahuatl woord nōchtli vir die vrugte; of paddle kaktus. Die genus is vernoem na die Antieke griekse stad van Opus, waar, volgens Theophrastus, 'n eetbare plant gegroei het wat gepropageer kon word deur die blare te laat wortel skiet . Die mees algemene kulinêre spesie is die Indiese fig opuntia (O. ficus-indica).
Opuntia ye un xéneru de plantes de la familia de les cactacees que consta de más de 300 especies, toes naturales del continente americanu, y qu'habiten dende'l norte d'Estaos Xuníos hasta la Patagonia, onde crecen de forma montesa. Fueron introducíes n'Europa polos conquistadores y naturalizáronse fácilmente na rexón mediterránea. La especie tipu ye Opuntia ficus-indica, conocida popularmente como nopal, tuna o chumbera; los sos frutos comestibles, les tunes o figos chumbos, son bien populares en Méxicu, Chile, Noroeste d'Arxentina, Perú, Sicilia y nel sur d'Italia, les Islles Canaries, Andalucía, Marruecos y el Llevante español (de los qu'inclusive se fabrica xeláu, cerveza, ver Spoetzel Brewery, Shiner Prickly Pear Beer, en Shiner, Texas).
Esti estensu xéneru toma plantes de bien distintos tamaños, dende la pequeña Opuntia microdasys var. albispina, llamada comúnmente “nala d'ánxel” polos sos gloquidios de diminutos escayos blancos que-y dan un aspeutu cardoxu, hasta especies arbustives o arbóreas con tueru y copa, como Opuntia leucotricha, que puede llegar a midir 5 m d'altor. Son plantes bien rústiques y ramificaes, con cañes bien estendíes o inclinaes. Los segmentos (cladodios) son carauterísticos del xéneru, con apariencia de fueya carnosa, planos y xeneralmente ovales; tienen la capacidá de convertise en tarmos y de la mesma emitir nuevos segmentos y flores.
Otra peculiaridá son los gloquidios alredor de les areolas; cojincillos de diminutes y finos escayos (como pelos) que dan a delles especies aspeutu cardoxu. El manexu d'estes especies tien de faese con muncho curiáu, una y bones estes espiníes esprender a la simple fregadura y, cuando entren en contautu cola piel, producen comición y encarnizamientu.
Delles especies tienen duros escayos, d'hasta 10 cm de llargu, recubiertes por una vaina dentada en sentíu opuestu, polo que si se claven na piel la estracción suel ser daqué doliosa.
Les flores d'estes plantes son grandes, bien abiertes, d'aspeutu de sativa y de colores que varien ente'l mariellu, naranxa, colloráu y hasta púrpura, apaecen nes areolas, nos cantos de los segmentos, pudiendo nacer inclusive nes areolas de los frutos. Los frutos tienen un sictoma relaxante, lo qu'anicia un grupu de frutos arrecimaos surdíos de cada flor.
El nopal ye unu de los símbolos nacionales de Méxicu; alcuéntrase-y afiguráu nel escudu nacional sosteniendo la águila real que taramia la culiebra, enraigonáu nuna pequeña islla de piedra sobre l'agua, (en Méxicu hai 8 especies reinales).
Esta planta ye parte de la mitoloxía mexica, na que se considera como la planta de la vida, yá que aparentemente nunca muerre, cuidao que al ensugase puede dar vida a una nueva planta.[ensin referencies]
Según los mitos mexicas, el primera nopal nació del corazón de Copil, el fíu de Malinalxóchitl, quien, al tratar de vengase del so tíu Huitzilopochtli por dexar sola a la so madre, foi mandáu a matar per este.[ensin referencies] Según cuenta la lleenda, Huitzilopochtili mandó saca-y el corazón a Copil, y que depués fuera soterráu nunos peñascos. A otru día apaeció'l primera nopal: con escayos de valiente guerreru y flores d'un fíu que defende a la so madre.
Los cladodios mozos d'esti cacto son usaos na cocina mexicana pa preparar el platu llamáu nopalito o ensalada de nopales, pal que tamién s'emplega cilantro y sal.[1][2] El nopalito ye baxu en carbohidratos y puede ayudar nel tratamientu de la diabetes.[3]
Los frutos (conocíos como tunes n'Arxentina, Perú, Chile, Uruguái y Méxicu, tunos y figos picos en Islles Canaries, y figos chumbos nel restu d'España) son duces, comestibles y bien apreciaos. Esiste tamién una especie (Opuntia joconostle) que produz tunes llamaes comúnmente xoconostle (pronunciáu “shoconostle” o “joconostle”), que significa «tuna agria» o «tuna aceda». La particularidá d'estos frutos ye que'l pulgu ye bien gruesa, comparada con otres especies de tunes (hasta 2 cm). Estos frutos utilícense principalmente na cocina como postre (inclusive sacáu de la nevera pel branu pa enfrescar) y pa la preparación de ciertos mueyos, pa la preparación de dulces y xelaos (como'l popular arrope de tuna n'Arxentina), como condimento, como aperitivo y tamién como planta melecinal (fervinchu pa la tos, migraña y dolor de cabeza). Amás, comprobóse a nivel médicu la so eficacia nel amenorgamientu de glucosa en sangre, polo que ye una alternativa nel tratamientu de la diabetes.[4]
Los frutos del nopal son ricos en fibra y vitamines, especialmente vitamina A, vitamina C y vitamina K, según vitamina B2 y vitamina B6; tamién contienen minerales como calciu, magnesiu, potasiu, fierro y cobre. [ensin referencies]
Milpa Alta (Méxicu) ye'l principal productor de nopal.[ensin referencies]
El xéneru foi descritu por Philip Miller y espublizóse en The Gardeners Dictionary...Abridged...fourth edition vol. 2. 1754.[5]
Opuntia: nome xenéricu que provién del griegu usáu por Plinio pa una planta que creció alredor de la ciudá d'Opunte, en Grecia.[6]
.
Esta páxina forma parte del wikiproyeutu Botánica, un esfuerciu collaborativu col fin d'ameyorar y organizar tolos conteníos rellacionaos con esti tema. Visita la páxina d'alderique del proyeutu pa collaborar y facer entrugues o suxerencies. Opuntia ye un xéneru de plantes de la familia de les cactacees que consta de más de 300 especies, toes naturales del continente americanu, y qu'habiten dende'l norte d'Estaos Xuníos hasta la Patagonia, onde crecen de forma montesa. Fueron introducíes n'Europa polos conquistadores y naturalizáronse fácilmente na rexón mediterránea. La especie tipu ye Opuntia ficus-indica, conocida popularmente como nopal, tuna o chumbera; los sos frutos comestibles, les tunes o figos chumbos, son bien populares en Méxicu, Chile, Noroeste d'Arxentina, Perú, Sicilia y nel sur d'Italia, les Islles Canaries, Andalucía, Marruecos y el Llevante español (de los qu'inclusive se fabrica xeláu, cerveza, ver Spoetzel Brewery, Shiner Prickly Pear Beer, en Shiner, Texas).
La tribu o subfamília de les opúnties (Opunteae (Miller)) està formada per diversos gèneres.
Normalment son cactus molt carnosos i ramificats. Les ramificacions successives (articles) poden presentar-se arrodonides o aplanades, poblades de petites arèoles, proveïdes o no d'espines però sempre amb gloquidis.
Fulles planes o cilíndriques, generalment cauen en els estats juvenils de la planta, excepte en algun cas en què són més o menys persistents.
Les espines acostumen a ser rectes i primes, de vegades encorbades a les puntes, de vegades amb una beina protectora.
Les flors que neixen solitàries de les arèoles són sèssils, amb la corol·la formada per nombrosos sèpals i pètals de color.
El fruit és una baia que conté nombroses llavors, de vegades comestible.
Aquest gènere és dels més estesos geogràficament. Opuntia polyacantha creix al Canadà a més de 50° de latitud; Opuntia ovalis es troba a la Patagònia; És el gènere més ampli de la família i es reparteix per tot el continent americà.
La resistència a les glaçades arriba als −48 °C d'Opuntia fragilis i la resistència a altes temperatures és de 67 °C per Opuntia ficus-indica.[1]
Degut a la morfologia diferent de la planta segons l'hàbitat de creixement, es fa necessària una divisió en subgèneres (que al mateix temps estan subdividits en sèries). Segons l'autor hi hauria sis subgèneres, però dos d'ells són tan difícils de separar que s'acostuma a reduir-ho a quatre:
El gènere principal de la tribu i potser de tota la família de les cactàcies, que inclou més de 300 espècies. Són plantes molt ramificades, amb tiges segmentades (segments o cladodis). Les arèoles vénen cobertes de petites espines que les hi donen un aspecte cotonós.
Anteriorment considerat un gènere a part. Plantes de fins a 10 m d'alçària, totes originàries de les Índies Occidentals.
Tija principal cilíndrica.
Les ramificacions, formades per articles més o menys ovals, neixen de les arèoles laterals de manera que adopten la forma d'una creu amb nombrosos braços, sobretot en fase juvenil.
Ampli grup que, segons l'autor, pot tenir de 17 a 29 sèries. Inclou Brasiliopuntia (K.Schum.) Berger, format per un nombre reduït d'espècies sudamericanes i que actualment s'ha restablert com a gènere independent.
Poden ser plantes altes i erectes, o bé postrades o semipostrades.
Totes elles tenen articles més o menys aplanats (pales), rodons, ovals o allargats, amb arèoles repartides per la superfície.
Les espines falten per complet o es troben d'1 a 4 sobre cada arèola. Els gloquidis són abundants i es troben molt junts.
La tija principal, amb l'edat, es torna cilíndrica.
Articles arrodonits o cilíndrics, allargats, amb la tija principal erecte, alta, baixa o postrada.
Establert inicialment per Lemaire com a gènere (del grec tephra, cendra, pel sovint color grisós de la planta). Comprèn plantes sudamericanes, amb tija principal més o menys aparent i ramificacions laterals formades per un o més articles, en general agrupats, lleugerament cilíndrics o globulars. Inclou el subgènere Clavatopuntia Fric. d'Amèrica del Nord, els articles del qual són en forma de clava (més ampli a l'extrem).
La tribu o subfamília de les opúnties (Opunteae (Miller)) està formada per diversos gèneres.
Normalment son cactus molt carnosos i ramificats. Les ramificacions successives (articles) poden presentar-se arrodonides o aplanades, poblades de petites arèoles, proveïdes o no d'espines però sempre amb gloquidis.
Fulles planes o cilíndriques, generalment cauen en els estats juvenils de la planta, excepte en algun cas en què són més o menys persistents.
Les espines acostumen a ser rectes i primes, de vegades encorbades a les puntes, de vegades amb una beina protectora.
Les flors que neixen solitàries de les arèoles són sèssils, amb la corol·la formada per nombrosos sèpals i pètals de color.
El fruit és una baia que conté nombroses llavors, de vegades comestible.
Aquest gènere és dels més estesos geogràficament. Opuntia polyacantha creix al Canadà a més de 50° de latitud; Opuntia ovalis es troba a la Patagònia; És el gènere més ampli de la família i es reparteix per tot el continent americà.
Opuncie (Opuntia), česky též nopál, je rod rostlin z čeledi kaktusovité (Cactaceae). Tyto rostliny jsou původem z oblasti rozkládající se od Kanady až po Ohňovou zemi.
S cíleným pěstováním se začalo asi před 8 000 až 9 000 lety v centrálním Mexiku. Nejdůležitějším druhem je opuncie mexická (Opuntia ficus-indica), která má 2 formy. O. ficus-indica f. amyclaea je s trny, f. inermis je beztrnná. Po objevení Ameriky se opuncie rozšířily do Středozemí a dále do ostatních částí světa. V současnosti jsou nejvíce pěstované v Mexiku, Brazílii, Bolívii, USA, Itálii, severní a jižní Africe a v Indii. V evropských pramenech pochází z roku 1515, kdy byla nalezena na Haiti.
Slovo Opuntia je odvozeno od antické vesnice v Řecku.
Opuncie zahrnuje asi 300 druhů, původem z Ameriky. Čeleď kaktusovité (Cactaceae syn. Opuntiaceae) z řádu hvozdíkotvaré (Caryophyllales) zahrnuje rod Opuntia s 11 podrody, z nichž Opuntia a Nopalea jsou ty nejdůležitější pro zemědělství. Z divokých opuncií jsou to např.: O. joconostle, O. lindheimeri, O. streptacantha, O. tomentosa. Z pěstovaných jsou nejdůležitější: O. albicarpa, O. ficus-indica, O. robusta var. larreyi a Nopalea cochinellifera.
Opuncie tvoří jednu podčeleď čeledi kaktusů. Charakteristické je pro ně vytváření těla složeného z mnoha na sebe navazujících článků, nejčastěji plochých. Tím se odlišuje od ostatních kaktusů, které mají těla kulovitá, válcovitá nebo sloupovitá s výrazným centrálním článkem. Je to sukulentní rostlina s hustým kořenovým systémem. Nadzemní část je tvořena zdužnatělými články stonkového původu, na nichž jsou helikálně uspořádány jednotlivé areoly. V těch bývají větší trny a mnoho menších glochid se zpětnými háčky. Z areol vyrůstají nové články nebo generativní orgány květy, plody. Mladé články se používají jako zelenina, či množitelský materiál. Květy jsou soliterní, středně velké, nejčastěji žluté nebo v odstínech červené až fialové. Modrá barva se u kaktusů nevyskytuje. Plody jsou poměrně velké, obsahují početná plochá semena s tvrdou slupkou.
Pevné cévní svazky jsou obaleny zásobním pletivem, především na vodu. Pokožka je poměrně tuhá.
Opuncie jsou CAM rostliny (Crassulacean Acid Metabolism) podobné C4 rostlinám.
Nejčastěji se opuncie množí vegetativně stonkovými segmenty (1–3 segmenty), řízkováním či explantátovými kulturami. Rozmnožování semeny není příliš časté, protože je obtížnější.
Pěstování opuncií má největší tradici v Mexiku, zde se nachází i nejvější biologická diversita tohoto taxonu. V centrálním Mexiku na plantážích okolo Ciudad de México byla v roce 1997 vyvinuta technologie pěstování v plastikových tunelech. Největším světovým producentem karmínu je Peru. Na počátku 20. století americký botanik Luther Burbank vyšlechtil první beztrné opuncie. V Austrálii se opuncie po svém dovezení kriticky rozšířila a musel být dovezen přirozený hmyzí škůdce z Mexika. V Itálii, byla vyvinuta metoda „scozzolatura“ zvyšující výnosy ovoce. V Izraeli se setkáváme s pokusy pěstovat opuncie v hydroponii.[zdroj?]
Rod Opuntia spp., jako píce je nejčastěji využíván v Mexiku, Indii, Brazílii, USA, Chile, Argentině, JAR a WANA regionu.
Cactusnet, je mezinárodní internetová síť založená v roce 1993 FAO (Food and Agriculture Organization) v Mexické Guadalajaře. Do projektu je zahrnuto přes 20 zemí, kde se pěstuje opuncie pro plody, či jako píce.
Obrázky, zvuky či videa k tématu opuncie ve Wikimedia Commons
Opuncie (Opuntia), česky též nopál, je rod rostlin z čeledi kaktusovité (Cactaceae). Tyto rostliny jsou původem z oblasti rozkládající se od Kanady až po Ohňovou zemi.
S cíleným pěstováním se začalo asi před 8 000 až 9 000 lety v centrálním Mexiku. Nejdůležitějším druhem je opuncie mexická (Opuntia ficus-indica), která má 2 formy. O. ficus-indica f. amyclaea je s trny, f. inermis je beztrnná. Po objevení Ameriky se opuncie rozšířily do Středozemí a dále do ostatních částí světa. V současnosti jsou nejvíce pěstované v Mexiku, Brazílii, Bolívii, USA, Itálii, severní a jižní Africe a v Indii. V evropských pramenech pochází z roku 1515, kdy byla nalezena na Haiti.
Die Opuntien (Opuntia) sind eine Pflanzengattung aus der Familie der Kakteengewächse (Cactaceae). Mit etwa 190 Arten ist sie eine der artenreichsten Gattungen innerhalb der Kakteengewächse. Ihr Verbreitungsgebiet umfasst weite Teile Nord- und Südamerikas einschließlich der Karibik. Mit knapp der Hälfte der Arten befindet sich der Schwerpunkt der Verbreitung in Mexiko. Die aztekische Legende von der Gründung Tenochtitláns, die beschreibt, wie ein Adler auf einer Opuntie sitzt und mit einer Schlange kämpft, spiegelt sich noch heute im mexikanischen Wappen wider.
Die Nutzung einiger Opuntienarten lässt sich bis in die Zeit der Paracas-Kultur zurückverfolgen. Neben der Nutzung der Triebe und Früchte als Nahrungsmittel wurden Opuntien insbesondere zur Gewinnung des Farbstoffes Cochenille-Rot kultiviert. In den letzten Jahren werden Opuntien in mehreren Ländern verstärkt als Futtermittel angebaut. Als invasive Neophyten verbreiteten sich einige Opuntienarten in verschiedenen Gebieten derart stark, dass sie mit biologischen Mitteln bekämpft werden mussten.
Opuntien wachsen strauchig bis baumähnlich, sind aufrecht oder kriechend und bilden gelegentlich Haufen oder Matten. Sie sind häufig reich verzweigt und können Wuchshöhen von 10 Metern und mehr erreichen. Einige Arten besitzen einen gut ausgebildeten, länglich runden Stamm, der zu Beginn erkennbar gegliedert ist und im Alter durchgehend erscheint. Die einzelnen Triebabschnitte, häufig Glieder genannt, sind merklich miteinander verbunden. Die grünen oder manchmal rötlich bis violetten Triebe bestehen aus abgeflachten, blattähnlichen Segmenten (Platykladien), die rund, eiförmig, elliptisch, zylindrisch oder rhomboid geformt sind. Ihre kahle oder fein behaarte Oberfläche ist nahezu glatt bis höckrig. Sie sind 2 bis 60 (selten 120) Zentimeter lang und 1,2 bis 40 Zentimeter breit.
Die gewöhnlich elliptischen, runden oder umgekehrt-eiförmigen Areolen in den Blattachseln (Axillen) sind 3 bis 8 (selten 10) Millimeter lang und 1 bis 7 (selten 10) Millimeter breit. Sie sind weiß, grau oder gelbbraun bis braun bewollt. Die Areolenwolle wird im Alter weiß oder grau bis schwarz. Die von den Areolen gebildeten kleinen, ungestielten, fleischigen Laubblätter sind zylindrisch bis konisch und fallen frühzeitig ab. Glochiden entspringen entweder nur am Rand einer Areole oder bilden Büschel. Sie sind anfangs weiß, gelb bis braun oder rotbraun und werden später weiß bis braun oder rotbraun. Die bis 15 (oder mehr) nadelförmigen bis pfriemlichen Dornen, die auch fehlen können, sind im Querschnitt länglich rund bis eckig-abgeflacht und werden bis 75 (selten 170) Millimeter lang. Die Dornen sind weiß, gelb bis braun, rotbraun bis grau oder schwarz gefärbt und werden mit zunehmendem Alter grau bis dunkelbraun bis schwarz. Manchmal sind sie an den Spitzen gelb oder blasser gefärbt.
Die mit wenigen Ausnahmen (beispielsweise Opuntia stenopetala und Opuntia quimilo) zweigeschlechtigen und radiärsymmetrischen Blüten entspringen an den Rändern der Triebabschnitte. Sie stehen für gewöhnlich einzeln und sind von variabler Farbe. Die äußeren Tepalen sind grün bis gelb und an den Rändern mit der Farbe der inneren Tepalen getönt, die blass gelb bis orange und rosa bis rot bzw. violett gefärbt sind. Selten sind die Blüten weiß oder weisen an der Basis eine andere Farbe auf. Das Perikarpell ist kugel- bis kreiselförmig und mit Areolen sowie blattähnlichen Schuppen besetzt. Eine Blütenröhre fehlt.
Die Staubblätter sind für gewöhnlich gelb oder grün und kreisförmig oder spiralförmig um den Griffel angeordnet. Sie zeigen eine ausgeprägte Thigmotaxis. Als Reaktion auf einen Berührungsreiz krümmen sie sich in Richtung des Griffels und umschließen diesen.[1] Der Griffel ist einfach, hohl und normalerweise grün oder gelb, kann aber auch rosa, rot oder orange sein. Die breitblättrige Narbe ragt über die Staubblätter hinaus. Der einfächrige Fruchtknoten enthält mehrere hundert Samenanlagen.
Die nicht aufplatzenden, gelegentlich gestielten Früchte stehen einzeln, manchmal auch in Büscheln und sind keulenförmig bis zylindrisch, eiförmig oder verkehrt-eiförmig bis fast kugelig geformt. Sie sind 10 bis 120 Millimeter lang und 8 bis 120 Millimeter breit. Sie bestehen aus dem geschlossenen Hypanthium, das die Pulpe (Pericarp) und die vielen darin eingebetteten Samen enthält (Acrosarcum, Scheinfrucht).[2]
Die Früchte weisen eine glatte oder höckrige Oberfläche auf und können, manchmal auch stark, bedornt sein und Glochiden tragen. Sie sind fleischig bis saftig oder trocken. Fleischige Früchte sind grün, gelb oder rot bis violett, trockene Früchte gelblich braun bis grau gefärbt.
Die Früchte enthalten wenige bis viele, weiße bis braune Samen, die seitlich merklich abgeplattet sind. Die Samen sind kreis- bis nierenförmig. Sie sind 3 bis 10 Millimeter lang. Der kleine Samenmantel ist kahl oder fein behaart.
Die Basischromosomenzahl der Gattung entspricht mit x = 11 {displaystyle x=11} 
In Rattenabfallhaufen der Amerikanischen Buschratten wurden die bisher einzigen fossilen Überreste der Kakteengewächse entdeckt. Die mittels der C-14-Methode auf ein Alter von etwa 24.000 Jahre datierten Reste stammen von einer zylindrischen Opuntie.[3]
Die Samen von Opuntien, beispielsweise Opuntia stricta, sind bis zu 15 Jahre keimfähig. Für eine erfolgreiche Keimung benötigen die Samen eine Keimruhe von in der Regel mindestens einem Jahr. Um diese zu umgehen und auch die Aussaat frisch gesammelter Samen zu ermöglichen, wurden mehr oder weniger erfolgreiche Versuche unternommen, die Samen mechanisch oder mit Säuren zu behandeln. Von der Aussaat bis zur Keimung vergehen wenige Tage bis mehrere Wochen. Die Sämlinge können ein beachtliches Längenwachstum aufweisen, so wachsen Sämlinge von Opuntia echios im ersten Jahr bis zu 25 Zentimeter. Die Sämlinge der Opuntien gehören zu Nahrung vieler Pflanzenfresser und bedürfen zum Überleben des Schutzes anderer Opuntien oder ausdauernder Pflanzen, unter denen sie heranwachsen können.
Im Gegensatz zu allen anderen Gattungen der Kakteengewächse können sich aus dem Meristem einer Areole entweder Kladien oder Blüten entwickeln. Die Entwicklung einer Blütenknospe bis zum Blühen dauert zwischen 21 und 47 Tagen (maximal 75 Tage). Für das Heranreifen der Früchte werden zwischen 45 und 154 Tage benötigt. Die längste Reifezeit wurde bei Opuntia joconostle beobachtet und betrug 224 Tage. Die Früchte werden von Tieren gefressen, die die Samen mit ihren Ausscheidungen verbreiten.
Die Blüten der Opuntien werden von zahlreichen Hautflüglern, einigen Käfern, zwei Arten der Schmetterlinge und zehn Vogelarten aufgesucht, die jedoch nicht alle zur Bestäubung beitragen. Bei den meisten Opuntien erfolgt die Bestäubung durch Bienen, da die Blüten der Opuntien an diese Bestäuber besonders gut angepasst sind (Melittophilie). Um Pollen von den unteren Staubbeuteln zu sammeln, laufen die Bienen den Griffel entlang und nehmen dadurch die Bestäubung vor.
Die Mehrheit der bestäubenden Hautflügler sind polylektisch und daher nicht auf eine Pflanzenfamilie spezialisiert. Die Gattungen Ashmeadiella, Diadasia, Melissodes und Lithurge sind hingegen ausschließlich auf Opuntien spezialisierte Hautflügler (oligolektisch). Von den Gattungen Diadasia und Lithurge nimmt man an, dass sie sich stammesgeschichtlich gemeinsam mit den Opuntien entwickelt haben (Koevolution).
Einige der auf den Galápagos-Inseln verbreiteten Opuntienarten werden durch die zu den Darwinfinken gehörenden Grundfinken Opuntien-Grundfink, Spitzschnabel-Grundfink und Kaktus-Grundfink (Geospiza scandens) bestäubt.[4] Für die Bestäubung von Opuntia quimilo und Opuntia stenopetala sind Kolibris verantwortlich.
Bei den Opuntien wurde sowohl Selbstbestäubung (mit dem Pollen der eigenen Blüte) als auch Fremdbestäubung (mit dem Pollen einer anderen Blüte der gleichen Pflanze) und Xenogamie (mit dem Pollen von einer anderen Pflanze) nachgewiesen.
Opuntien bilden häufig Samen ohne vorherige Befruchtung aus (Agamospermie). Meistens handelt es sich dabei um aus Nucellus-Gewebe gebildete Adventivembryonen (Sporophytische Agamospermie). Bei Opuntia streptacantha konnte Diplosporie nachgewiesen werden, bei der sich ein Embryo aus einer unreduzierten Eizelle bildet.
Opuntien sind bei ihrer Ausbreitung nicht auf bestimmte Tierarten angewiesen. Je nach Verbreitungsgebiet können dies kleine oder größere Säugetiere, Vögel, Eidechsen oder Schildkröten sein, die die Früchte der Opuntien fressen. Im südafrikanischen Kruger-Nationalpark wurden beispielsweise Paviane und Elefanten als Verbreiter von Opuntia stricta nachgewiesen. Die auf den Galápagos-Inseln heimischen Opuntien werden unter anderem von der Galápagos-Ratte (Oryzomys bauri) verbreitet. Im Magen der Tiere wird die harte Samenschale durch die Verdauungssäfte angegriffen und so die Keimfähigkeit der Samen erhöht (Verdauungsausbreitung). Im mexikanischen Hochland von San Luis Potosí ist einer der Hauptverbreiter der dort beheimateten Opuntien die Ameisengattung Pogonomyrmex (Ameisenausbreitung).
Opuntien breiten sich nicht nur durch Samen, sondern auch durch vegetative Vermehrung aus. Die Flachsprosse vieler Opuntienarten lassen sich relativ leicht voneinander trennen. Fallen sie auf den Boden, entstehen aus den Areolen zunächst Adventivwurzeln und schließlich eine neue Pflanze. Opuntia fragilis breitet sich wahrscheinlich nur auf diese Weise aus. Seltenere Formen der Ausbreitung nutzen ein vorhandenes Rhizom (beispielsweise Opuntia megarhiza) oder oberirdische oder unterirdische Ausläufer (beispielsweise Opuntia polyacantha).
Das Verbreitungsgebiet der Opuntien erstreckt sich vom Süden Kanadas, wo mit Opuntia fragilis die am nördlichsten verbreitete Kakteenart wächst, bis in den Süden von Argentinien. Es reicht von der Karibik im Osten bis zu den Galápagos-Inseln im Westen. Mexiko ist mit etwa 75 Arten das Hauptverbreitungsgebiet. Opuntien sind in vielen Ländern, beispielsweise im Mittelmeerraum, in Südafrika oder Australien eingebürgert.
Opuntien wachsen in ariden und semiariden sowie in gemäßigten und tropischen Gebieten, in Höhenlagen, die vom Meeresspiegelniveau bis in eine Höhe von 4700 Metern reichen. Einige Arten, wie beispielsweise Opuntia howeyi, sind extrem frostresistent und sogar in Mitteleuropa winterhart.
Die Opuntien sind die artenreichste Gattung innerhalb der Unterfamilie Opuntioideae, die sich von den anderen Unterfamilien der Kakteengewächse durch das Vorhandensein von Glochiden und einen harten, knochigen Samenmantel unterscheidet. Die Gattung der Opuntien wurde 1754, ein Jahr nach der Einführung der Binären Nomenklatur, von Philip Miller aufgestellt.[5] Die Typusart der Gattung ist Cactus ficus-indica.[6]
Über viele Arten der Opuntien gibt es nur wenig gesicherte Erkenntnisse. Das betrifft vor allem die im Süden von Mexiko, in der Karibik und in Südamerika verbreiteten Arten. Erschwert wird die taxonomische Situation dadurch, dass Opuntien untereinander leicht Hybriden bilden und sich bei den vom Menschen kultivierten Arten zahlreiche Formen gebildet haben.
Nach Edward F. Anderson (2005) gehören die folgenden Arten, Unterarten und Varietäten zur Gattung der Opuntien:[7]
Außerdem sind folgende natürlichen Hybriden bekannt:[7]
Synonyme der Gattung sind Nopalea Salm-Dyck, Phyllarthus Neck. ex M.Gómez. Platyopuntia Frič, Chaffeyopuntia Frič, Clavarioidia Frič & Schelle, Clavatopuntia Frič & Schelle, Salmiopuntia Frič, Subulatopuntia Frič & Schelle, Parviopuntia Soulaire, Plutonopuntia P.V.Heath und Salmonopuntia P.V.Heath.
Die Gattung umfasst folgenden Arten:[8]
Darunter die Hybriden:
In Kapitel 12 des ersten Buches von De historia plantarum libri decem beschrieb Theophrastos von Eresos eine Pflanze, die nahe der griechischen Stadt Opus in der antiken Region Lokris Opuntia, im Gebiet der heutigen Präfektur Fthiotida, wuchs. Etwa zweihundert Jahre später berichtete Plinius der Ältere:
„Circa Opuntem est herba etiam homini dulcis, mirumque e folio eius radicem fieri ac sic eam nasci.“
„In der Umgebung von Opus findet man eine Pflanze, die auch für den Menschen süß schmeckt; merkwürdig ist, daß aus ihrem Blatt eine Wurzel entsteht und sie sich auf diese Weise fortpflanzt.“[12]
Bei der von Theophrastos und Plinius erwähnten Pflanze handelte es sich nicht um ein Kakteengewächs. Joseph Pitton de Tournefort verwandte den Namen Opuntia für die 1700 von ihm aufgestellte Gattung, da die häufig fälschlicherweise als „Blätter“ bezeichneten Opuntientriebe die Eigenschaft besitzen, Wurzeln zu treiben, sobald sie auf die Erde gelegt werden.
Opuntien sind eng mit der Gründung von Tenochtitlán (Stadt des Steinkaktus) durch die Azteken verbunden, die sich gemäß einer Prophezeiung nach ihrem Auszug aus Aztlán dort niederließen, wo ein Adler auf einer Opuntie sitzt und mit einer Schlange kämpft. Im Wappen von Mexiko spiegelt sich diese Legende noch heute wider.
Auf Malta ist die eingebürgerte Opuntia ficus-indica weit verbreitet und wird zur Herstellung eines Likörs genutzt. Die Bedeutung dieser Opuntie führte dazu, dass sie von 1975 bis 1988 Bestandteil des maltesischen Hoheitszeichens war.
Zahlreiche Aztekencodices enthalten Darstellungen von Opuntien sowie anderen Kakteen und Sukkulenten. In dem 1552 von Martin de la Cruz und Juan Badiano zusammengestellten Codex Badianus ist beispielsweise eine detailgetreue farbige Zeichnung einer als Tlatocnochtli bezeichneten Opuntie enthalten. Neben den 13 aufgeführten Varietäten,[13] gaben sie auch eine Rezeptur zur Behandlung von Brandwunden an, die als einen Bestandteil einen Opuntiensaft enthielt.[14] Bernardino de Sahagúns berichtete in seinem 1569 fertiggestellten Codex Florentinus ebenfalls über den Anbau und die Nutzung der Opuntien durch die Azteken.
Die ersten Opuntien kamen vermutlich kurz nach der Entdeckung Amerikas nach Europa. Die ältesten europäischen Abbildungen der Opuntien sind in Gonzalo Fernández de Oviedos Werk Historia General y Natural de las Indias, Islas y Tierra Firme del Mar Océano von 1535 zu finden. Er beschrieb darin die Nutzung der Opuntien zur Weinherstellung und Farbstoffgewinnung.[15] Giovan Battista Ramusios Sammlung von Reiseberichten Delle Navigationi e Viaggi (Venedig 1556) enthält ebenfalls die Abbildung einer Opuntie.[16] In seinen Kommentaren zu Pedanios Dioscurides De Materia Medica verwies Pietro Andrea Mattioli 1558 auf die medizinische Nutzung der Opuntien. 1571 erwähnten Matthias de L’Obel und Pierre Pena in ihrer Beschreibung der „Indischen Feigen-Tuna“, dass die Pflanze in Spanien, Frankreich, Italien wüchse und in Belgien von Apothekern kultiviert würde.[17] Francisco Hernández, der ab 1570 im Auftrag des spanischen Königs Philipp II. das Vizekönigreich Neuspanien sieben Jahre lang erforschte, unterschied bereits sechs Arten von Nochtlis (Tunas): Iztacnochtli, die den Spaniern als „Indische Feige“ (higuera de las indias) bekannt war, Coznochtli, Tlatonochtli, Tlapalnochtli, Tzapnochtli und Zacanochtli.[18]
Der Name Opuntia wurde erstmals 1700 von Joseph Pitton de Tournefort für eine Pflanzengattung verwendet. In Institutiones Rei Herbariae führte er nach einer kurzen Gattungsdiagnose insgesamt 11 Arten auf.[19] Als Carl von Linné 1753 für sein Werk Species Plantarum die Kakteengewächse bearbeitete, verwarf er die alten, eingeführten Gattungsbezeichnungen Cereus, Melocactus, Opuntia sowie Pereskia und führte alle Kakteen unter dem Gattungsnamen Cactus, darunter auch die Opuntien Opuntia cochenillifera (Cactus cochenillifer), Opuntia curassavica (Cactus curassavicus), Opuntia ficus-indica (Cactus ficus indica und Cactus opuntia) und Opuntia tuna (Cactus tuna). Nur ein Jahr später führte Philip Miller den Gattungsnamen Opuntia wieder ein.[20] Miller benutzte für seine 14 Arten jedoch noch nicht die von Linné eingeführte binäre Nomenklatur, sondern die davor üblichen beschreibenden lateinischen Phrasen. So wurde Opuntia ficus-indica beispielsweise mit der Phrase Opuntia articulis ovato-oblongis, spinis setaceis (Opuntia mit länglich-ovalen Gliedern und borstigen Dornen) beschrieben. Erst 1768 führte Miller die Binomen in seinem Werk ein.[21]
George Engelmann untergliederte 1856 bei seiner Beschreibung von 50 amerikanischen Opuntien die Gattung erstmals in die Untergattungen Stenopuntia, Platopuntia, Cylindropuntia.[22] In der ersten wissenschaftlichen Gesamtbearbeitung der Kakteengewächsen, die Karl Moritz Schumann Ende des 19, Jahrhunderts veröffentlichte, sind bereits 131 Opuntien-Arten verzeichnet. Als Nathaniel Lord Britton und Joseph Nelson Rose 1919 den ersten Band von The Cactaceae veröffentlichten, umfasste nach ihrer Auffassung die Gattung bereits mindestens 250 Arten. Aus der Literatur waren ihnen jedoch über 900 Namen bekannt, die zu den Opuntien zählen sollten, jedoch nicht oder ungenügend beschrieben waren. Bei ihrer Bearbeitung stellten sie für einige Arten der Opuntien neue Gattungen auf, beziehungsweise akzeptierten diese wieder (Nopalea, Maihuenia, Pereskiopsis). Andere Gattungen (Tephrocactus, Consolea) wurden hingegen bei ihnen Bestandteil der Opuntien. Curt Backeberg splittete 1958 ebenso wie später Friedrich Ritter (1980) die umfangreiche Gattung der Opuntien in weitere Gattungen auf.
1958 begann durch Gordon Douglas Rowley mit der Einbeziehung verschiedener Einzelgattungen in die Opuntien[23] der gegenläufige Trend hin zu einer großen Sammelgattung, der noch bis 1999 anhielt. Roberto Kiesling (* 1941) unterbreitete 1984 einen Vorschlag,[24] verschiedene Arten wieder aus den Opuntien in eigene Gattungen auszugliedern. Von der Cactaceae Working Party der Internationalen Organisation für Sukkulentenforschung wurden diese Überlegungen lange Zeit zurückgewiesen. 2001 bestätigten Untersuchungen der DNA und zur Morphologie von Samen, Pollen und Dornen, dass ein derart breites Gattungskonzept polyphyletisch ist und sich nicht aufrechterhalten lässt.[25]
Seit etwa 1100 bauten die Azteken auf großen Plantagen „Nochtli“-Pflanzen (Opuntia cochenillifera) an, um den Farbstoff Karmin herzustellen.[26] Ihre Oberhäupter trugen leuchtende karminrote Gewänder, mit denen sie die Spanier beeindruckten. Das Verfahren zur Herstellung roter Textilien konnte mittlerweile schon in der viel älteren Paracas-Kultur nachgewiesen werden.[27]
Die spanischen Eroberer erkannten den Handelswert des Farbstoffes schnell. Sie hüteten das Geheimnis seiner Herstellung streng und über viele Jahrzehnte erfolgreich. Es war Nicolas Hartsoeker, der 1694 in Essai de dioptrique erstmals eine gezeichnete vergrößerte Darstellung einer Cochenilleschildlaus veröffentlichte. Zehn Jahre später studierte Antoni van Leeuwenhoek die für die Farbproduktion verantwortlichen Schildläuse (insbesondere Dactylopius coccus) sehr genau und konnte damit endgültig klären, dass nicht die Opuntien, sondern die darauf lebenden Insekten für die Farbstoffherstellung notwendig sind. 1776 reiste Nicolas Joseph Thiéry de Ménonville im Auftrag der französischen Regierung nach Mexiko, um die Details der Farbstoffherstellung auszuspähen. Es gelang ihm, Opuntientriebe mit Cochenilleschildläusen auszuführen, die er im haitianischen Port-au-Prince auch erfolgreich vermehren konnte.
Als Wirtspflanzen für die Cochenilleschildläuse eignen sich auch weitere Opuntienarten. Auf den Kanarischen Inseln entstanden große Anpflanzungen von Opuntia ficus-indica, die für die Farbstoffherstellung bis heute genutzt werden. Um 1 Kilogramm Karminpulver zu erzeugen, sind 140.000 Insekten notwendig. Die Insekten werden durch Hitze getötet und anschließend getrocknet.[28] Obwohl der aus den Insekten gewonnene Farbstoff durch die Herstellung gleichwertiger synthetischer Farbstoffe an Bedeutung verloren hat, wird er noch in Mexiko, Chile, den Kanarischen Inseln und verschiedenen afrikanischen Staaten produziert. Der Hauptanteil wird in Peru hergestellt.[29] Mit natürlich produziertem Karmin werden beispielsweise Nahrungs- und Genussmittel und kosmetische Produkte gefärbt.
Die Früchte von Opuntia schumannii werden im Norden von Südamerika verwendet, um Speiseeis und Fruchtsäfte zu färben. Mit den Früchten von Opuntia dillenii werden aus Hanffasern gefertigte Seile rot eingefärbt. Opuntia polyacantha und Opuntia humifusa wurden von dem Absarokee, den Dakota und den Pawnee als Beizmittel eingesetzt.
Während der spanischen Kolonialherrschaft wurde in größerem Umfang Vieh, insbesondere Schafe und Ziegen, nach Mexiko eingeführt. In den Trockengebieten konnten die Tiere von den Farmern oft nur schlecht mit Wasser und Gras versorgt werden und streiften daher frei umher, um sich selbst zu versorgen. Dabei wurde beobachtet, wie sich das Vieh unter anderem von Opuntien ernährte. Um die Tiere in Trockenzeiten zu versorgen, wurden Opuntien von den Farmern in Mexiko seit dem 19. Jahrhundert schließlich gezielt als Futtermittel angebaut.
Als CAM-Pflanzen können Opuntien aus den in den ariden und semiariden Gebieten zur Verfügung stehenden Niederschlag etwa fünfmal so viel Biomasse wie C3-Pflanzen und dreimal so viele wie C4-Pflanzen erzeugen. Opuntien weisen einen hohen Brennwert auf und sind reich an Wasser, Vitaminen, Kohlenhydraten sowie Kalzium. Nachteilig ist der Mangel an Eiweißen, der durch eine geeignete Zusatzfütterung, beispielsweise mit Stroh, ausgeglichen werden muss.
Ende des 20. Jahrhunderts wurden weltweit auf etwa 900.000 Hektar Opuntien für die Nutzung als Futtermittel angebaut. Im Vergleich dazu betrug die für die Verwertung der Opuntien-Früchte genutzte Anbaufläche lediglich etwa 100.000 Hektar. Für den Anbau werden hauptsächlich Formen von Opuntia ficus-indica verwendet. Neben Mexiko werden Opuntien unter anderem in Äthiopien, Brasilien, Chile, Südafrika und den Vereinigten Staaten landwirtschaftlich genutzt. Die Bedeutung der Opuntien als Futtermittel wird nach Aussagen der Ernährungs- und Landwirtschaftsorganisation der Vereinten Nationen in Zukunft weiter an Bedeutung gewinnen.[30]
Die jungen und noch weichen Triebabschnitte (Nopalito) werden insbesondere in der mexikanischen Küche gekocht als Gemüse oder Salat gegessen. Die Früchte (Tuna) werden als Frischobst verzehrt. Sie werden für die Herstellung pharmazeutischer und kosmetischer Produkte eingesetzt sowie bei der Behandlung von Krankheiten wie Diabetes, Arteriosklerose, Hypercholesterinämie, Herzerkrankungen, Fettleibigkeit, Darmkrebs und Magengeschwüren angewandt.[31] Die Früchte von Opuntia ficus-indica sind essbar und können geschält roh gegessen oder zu Saft verarbeitet werden.[32]
Bei der manuellen Ernte der Triebe und Früchte der Opuntien können die daran befindlichen Glochiden eine Dermatitis verursachen, die häufig als Sabra-Dermatitis bezeichnet wird.[33]
Als invasive Neophyten verbreiteten sich einige Opuntienarten beispielsweise im Mittelmeergebiet, in Australien, Indien, Südafrika und Hawaii so stark, dass sie dort als Unkraut angesehen und entsprechend bekämpft wurden. Aufgrund der bei den Opuntien ausgeprägten Fähigkeit, sich auch vegetativ vermehren zu können, konnten die Pflanzen nicht einfach durch Unterpflügen beseitigt werden. Erste Versuche zur biologischen Unkrautbekämpfung wurden 1863 in Nordindien unternommen. Die 1795 ursprünglich irrtümlich aus Brasilien eingeführte Schildlausart Dactylopius ceylonicus sollte eigentlich zur Herstellung von Cochenille-Rot dienen. Sie erwies sich später als ein wirksames Mittel gegen die aus Südamerika eingeschleppte Opuntia vulgaris. Der erfolgreiche Einsatz dieser Schildlaus gilt als das erste dokumentierte Beispiel einer biologischen Unkrautbekämpfung.[34]
Opuntia stricta diente 1832 in Australien, etwa 125 Kilometer nordwestlich von Sydney, als Hecke für die dortigen Weinberge und wurde sieben Jahre später als Zierpflanze in Sydney angepflanzt. Die Pflanzen verwilderten jedoch schnell und wurden zu einer Plage. Um 1883 war das Problem bereits so groß, dass die australische Regierung ein Gesetz zu ihrer Bekämpfung verabschiedete. Als 1914 Opuntia ficus-indica als potentielle Futterpflanze eingeführt wurde, verschlimmerte sich das Problem noch. Hauptsächlich in Queensland waren um 1925 etwa 25.000.000 Hektar von Opuntien bewachsen und konnten nicht mehr landwirtschaftlich genutzt werden.[35] Von 1920 bis 1935 suchten Insektenkundler in den USA, Mexiko und Argentinien nach natürlichen Feinden der Opuntien. Von 150 gefundenen Arten wurden 52 nach Australien eingeführt. Zwölf konnten sich dort erfolgreich etablieren.[36] Die 1925 eingeführten Larven der Kaktusmotte (Cactoblastis cactorum) vernichteten innerhalb von weniger als 10 Jahren etwa 90 Prozent des Bestandes der Opuntien.[37]
In Südafrika wurden 1932 zur Bekämpfung der dornigen Form von Opuntia ficus-indica die Schildlaus Dactylopius opuntiae, Metamasius spinolae aus der Familie der Rüsselkäfer sowie Cactoblastis cactorum eingeführt. Anders als in Australien erwies sich hier Dactylopius opuntiae als am wirksamsten. Die auf Hawaii eingeführte Opuntia megacantha wurde insbesondere auf der Parker Ranch zu einem Problem. In den 1940er-Jahren wurden auch hier Dactylopius opuntiae und Cactoblastis cactorum zur Bekämpfung eingesetzt.
1989 wurde Cactoblastis cactorum zum ersten Mal auf den Florida Keys gefunden. Von dort breitet die Motte sich weiter aus und bedroht heute als Schädling die Opuntienkulturen im Süden der Vereinigten Staaten und in Mexiko.[38]
Zur Unkrautplage können sich Opuntien auch in ihrem natürlichen Verbreitungsgebiet entwickeln. Im Süden von Texas pflügten Farmer große Flächen Ackerland, um exotische Gräser zu kultivieren. Sie sorgten dabei jedoch auch für die massenhafte vegetative Vermehrung von Opuntia engelmannii.
Im Anhang I des Washingtoner Artenschutz-Übereinkommens sind keine Opuntien enthalten. In der Roten Liste gefährdeter Arten der IUCN sind hingegen zehn Arten mit unterschiedlichem Bedrohungsstatus aufgeführt.[39] Zwei Arten, Opuntia chaffeyi und Opuntia saxicola, gelten als vom Aussterben bedroht. Als bedroht oder gefährdet eingestuft sind die auf den Galápagos-Inseln endemischen Arten Opuntia echios, Opuntia galapageia, Opuntia helleri und Opuntia insularis. Dieser Gefährdungsgrad gilt auch für Opuntia megarhiza, Opuntia megasperma und Opuntia pachyrrhiza. Die einzige ungefährdete der zehn auf der Roten Liste geführten Opuntienarten ist Opuntia monacantha.
Die Opuntien (Opuntia) sind eine Pflanzengattung aus der Familie der Kakteengewächse (Cactaceae). Mit etwa 190 Arten ist sie eine der artenreichsten Gattungen innerhalb der Kakteengewächse. Ihr Verbreitungsgebiet umfasst weite Teile Nord- und Südamerikas einschließlich der Karibik. Mit knapp der Hälfte der Arten befindet sich der Schwerpunkt der Verbreitung in Mexiko. Die aztekische Legende von der Gründung Tenochtitláns, die beschreibt, wie ein Adler auf einer Opuntie sitzt und mit einer Schlange kämpft, spiegelt sich noch heute im mexikanischen Wappen wider.
Die Nutzung einiger Opuntienarten lässt sich bis in die Zeit der Paracas-Kultur zurückverfolgen. Neben der Nutzung der Triebe und Früchte als Nahrungsmittel wurden Opuntien insbesondere zur Gewinnung des Farbstoffes Cochenille-Rot kultiviert. In den letzten Jahren werden Opuntien in mehreren Ländern verstärkt als Futtermittel angebaut. Als invasive Neophyten verbreiteten sich einige Opuntienarten in verschiedenen Gebieten derart stark, dass sie mit biologischen Mitteln bekämpft werden mussten.
In Opuntia ficus-indica, in imacehualtoca Nohpalli (Caxtiltlahtolli: Nopal, Chumbera, Palera), ce centlamantli tlanelhuayotl in ineneuhcayo Opuntia, in icenyeliz Cactáceae.
Yehuatl in tlanelhuayotl in cuauhtontli in itoca Cactaceae[1]. Ca in azqui ixquich centlamantli neneuhcayotl ahquipia huel izhuatl nomopiltic, in tenochtin in tlein itech moxexeloa (ca) in quiomeh cuauhmatiloni, ca quinchihua in xochimeh, in ihuan xocomeh. Inin in kiomeh in patlachtique, ateyoque ihuan quilitique. Quimpiah in ontlamantli huitztin, in ipan icoquitihuan (gloquidios) in penepeme in itlahme hueyac ihuan tilictic, in ihuan cequintin achihueyac, pitzahuac ihuan tzontic.
In ixochihuan in copilteuh ihuicpa catiah in penepeme in intenco tenochtin. In ceppa xihuitl xochichihua, auh in xocotl ihuan xochitl huel in ixachi tlapalli, ihuicpa in coztic, ihuicpa in chichiltic.
,_Acatl%C3%A1n,_Hidalgo,_M%C3%A9xico,_2013-10-11,_DD_01.JPG)
|df= ignored (help) In Opuntia ficus-indica, in imacehualtoca Nohpalli (Caxtiltlahtolli: Nopal, Chumbera, Palera), ce centlamantli tlanelhuayotl in ineneuhcayo Opuntia, in icenyeliz Cactáceae.
Opuntia, uga ditepungi minangka nopales utawa kaktus dayung (pirsani ing ngisor), iku génus ing famili kaktus, Cactaceae.
Saiki, mung pir eri sing kalebu sajeroning génus iki watara 200[1] spésies disebaraké ing mèh kabèh Amérika. Chollas saiki dipisahaké sajeroning génus Cylindropuntia, sing sapérangan isih nimbang subgenus saka Opuntia. Austrocylindropuntia, Corynopuntia lan Micropuntia uga asring dilebokaké sajeroning génus iki, nanging kaya Cylindropuntia dhèwèké katoné béda cukup becik. Brasiliopuntia lan Miqueliopuntia iku kerabat cerak saka Opuntia.
Opuntia hibrida gampang antar spésies.[2] Iki bisa njalari angèl anggoné klasifikasi. Uga, ora kabèh spésies sing kadhaftar ing kéné mungel sajatiné kalebu génus iki.
Opuntia is a genus in the cactus faimily, Cactaceae.
When Carl Linnaeus published Species Plantarum in 1753 – the stairtin pynt for modren botanical nomenclatur – he placed aw the species o cactus kent tae him in ane genus, Cactus. In 1754, the Scots botanist Philip Miller dividit cacti intae several genera, includin Opuntia. He distinguished the genus lairgely on the form o its flouers an fruits.[1]
Opuntia hybridizes readily atween species.[2] This can mak clessification difficult. An aa, nae aw species leetit here mey actually alang in this genus.
Opuntia, uga ditepungi minangka nopales utawa kaktus dayung (pirsani ), iku génus ing famili kaktus, Cactaceae.
Saiki, mung pir eri sing kalebu sajeroning génus iki watara 200 spésies disebaraké ing mèh kabèh Amérika. Chollas saiki dipisahaké sajeroning génus Cylindropuntia, sing sapérangan isih nimbang subgenus saka Opuntia. Austrocylindropuntia, Corynopuntia lan Micropuntia uga asring dilebokaké sajeroning génus iki, nanging kaya Cylindropuntia dhèwèké katoné béda cukup becik. Brasiliopuntia lan Miqueliopuntia iku kerabat cerak saka Opuntia.
Sintuq[1] (genus Opuntia) nisqakunaqa huk wayuq, waraqu hina kichkasapa yurakunam, kimsa pachakmanta aswan rikch'aqkunam, tukuy Abya Yalapi, kunanqa Iwrupapi, Asyapi, Afrikapipas runakunap apamusqanrayku. Kichkaluru[2] nisqa misk'i kichkasapa rurunkunatam mikhunchik.
Kaymi huk sintuq rikch'aqkuna:
Wikispecies nisqaqa qillqasqa p'anqayuqmi kay hawa: Sintuq
Sintuq (genus Opuntia) nisqakunaqa huk wayuq, waraqu hina kichkasapa yurakunam, kimsa pachakmanta aswan rikch'aqkunam, tukuy Abya Yalapi, kunanqa Iwrupapi, Asyapi, Afrikapipas runakunap apamusqanrayku. Kichkaluru nisqa misk'i kichkasapa rurunkunatam mikhunchik.
Kaymi huk sintuq rikch'aqkuna:
allqu tuna (Opuntia cochabambensis) p'ata kichka (Opuntia exaltata) tuna, tunal (Opuntia ficus-indica, Opuntia nopal) ruq'a, ulluyma, chapu chapu (Opuntia floccosa) waquru (Opuntia lagopus) chulla, p'atakiska (Opuntia subulata) kimil (Opuntia quimilo) ayrampu (Opuntia soherensis) atuq waqachi (Opuntia tunicata)Takaṛmust (Assaɣ usnan: Opuntia) d tawsit yeṭṭafaren tawacult n tkaṛmusin deg tfesna n tinɣerflin
Takaṛmust (Assaɣ usnan: Opuntia) d tawsit yeṭṭafaren tawacult n tkaṛmusin deg tfesna n tinɣerflin
Η Οπουντία (Opuntia) είναι ένα γένος στην οικογένεια των κακτοειδών (Cactaceae).
Το πιο συνηθισμένο μαγειρικό είδος είναι η Οπουντία η ινδική συκή, (Opuntia ficus-indica). Οι περισσότερες γαστρονομικές χρήσεις του όρου «φραγκοσυκιά» αναφέρονται σε αυτό το είδος. Οι καρποί της φραγκοσυκιάς, δηλαδή τα φραγκόσυκα, είναι επίσης γνωστά ως tuna - τούνα (καρποί), sabra (η αραβική ονομασία), nopal - νοπάλ (ενικός: nopal και πληθυντικός: nopales - νοπάλες),[Σημ. 1][2] από την Νάουατλ λέξη nōpalli (νοπάλλι) για τα επιθέματα του φυτού ή nostle (νόστλε), Νάουατλ λέξη nōchtli (νότστλι) για τον καρπό· ή τον κάκτο κουπί.
Το γένος έλαβε την ονομασία του για την αρχαία ελληνική πόλη Οπούς (Opus) (Αρχαία Ελληνική: Ὀποῦς), όπου, σύμφωνα με τον Θεόφραστο, φύτρωνε ένα εδώδιμο φυτό το οποίο μπορούσε να διαδοθεί με ριζοβολία από τα φύλλα του.[3]
Τα φραγκόσυκα συνήθως μεγαλώνουν με επίπεδα, στρογγυλεμένα κλαδώδια (cladodes),[Σημ. 4][4] (που ονομάζονται επίσης platyclades) οπλισμένα με δύο είδη αγκάθια· μεγάλα, λεία, σταθερά και μικρά, τριχοειδή αγκάθια που ονομάζονται γλωχίδια (glochids ή glochidia),[Σημ. 5] που διεισδύουν εύκολα στο δέρμα και επίσης εύκολα αποκολλώνται και από το φυτό. Πολλοί τύποι φραγκοσυκιών εξελίσσονται σε πυκνές, μπερδεμένες δομές.
Όπως όλα τα γνήσια είδη των κάκτων, οι φραγκοσυκιές είναι ενδημικές μόνο στην Αμερική, αλλά έχουν εισαχθεί και σε άλλα μέρη του κόσμου. Τα είδη των φραγκοσυκιών βρίσκονται σε αφθονία στο Μεξικό, ιδίως στις κεντρικές και δυτικές περιοχές και στα νησιά της Καραϊβικής (Δυτικές Ινδίες). Στις Ηνωμένες Πολιτείες, οι φραγκοσυκιές είναι εγγενείς σε πολλές άνυδρες περιοχές των δυτικών Ηνωμένων Πολιτειών, συμπεριλαμβανομένων των χαμηλότερων υψομέτρων των Βραχωδών Ορέων, όπου είδη όπως η Opuntia phaeacantha και η Opuntia polyacantha αποκτούν δεσπόζουσα θέση και στην έρημο νοτιοδυτικά, όπου διάφοροι τύποι είναι ενδημικοί. Η φραγκοσυκιά είναι επίσης εγγενής στα παράκτια περιβάλλοντα των χαμηλών παραλίων και των χαμηλών ανοικτών περιοχών της ανατολικής ακτής από τη Φλόριντα έως το Κονέκτικατ / Λονγκ Άιλαντ (Opuntia humifusa). Βορειότερα, η Οπουντία (Opuntia) απαντάται στα απομονωμένα βραχώδη και αμμώδη περιβάλλοντα, από τις νότιες Μεγάλες Λίμνες έως το νότιο Οντάριο.
Στα νησιά Γκαλαπάγκος, βρέθηκαν έξι διαφορετικά είδη τα: O. echios, O. galapageia, O. helleri, O. insularis, O. saxicola και O. megasperma. Τα είδη αυτά χωρίζονται σε 14 διαφορετικές ποικιλίες· οι περισσότερες από αυτές τις ποικιλίες, περιορίζονται σε ένα ή σε λιγοστά νησιά. Για το λόγο αυτό, έχουν περιγραφεί ως «ένα εξαιρετικό παράδειγμα της προσαρμοστικής ακτινοβολίας».[5] Σε γενικές γραμμές, τα νησιά με τις υψηλές, ζευτικοποιημένες ποικιλίες, έχουν γιγαντιαίες χελώνες και τα νησιά που στερούνται χελώνων, έχουν χαμηλές ή κατάκοιτες μορφές Οπουντίων.
Η πρώτη εισαγωγή των φραγκοσυκιών στην Αυστραλία αποδίδεται στον Κυβερνήτη Φίλιπ (Governor Philip) και τους πρώτους αποίκους το 1788. Φερμένες από τη Βραζιλία στο Σίδνεϊ, οι φραγκοσυκιές μεγάλωσε στο Σίδνεϊ, Νέα Νότια Ουαλία, όπου επανακαλύφθηκαν το 1839, στον κήπο ενός αγρότη. Φαίνονται να έχουν εξαπλωθεί από τη Νέα Νότια Ουαλία και να προκάλεσαν μεγάλη οικολογική καταστροφή στις ανατολικές πολιτείες. Βρίσκονται επίσης στην περιοχή της Μεσογείου της Βόρειας Αφρικής, ειδικά στην Τυνησία, όπου αναπτύσσονται σε όλη την ύπαιθρο, και την άνυδρη νότια Ευρώπη, ιδιαίτερα για τη Μάλτα, όπου αναπτύσσονται σε όλα τα νησιά, στα νοτιο-ανατολικά της Ισπανίας και μπορεί να βρεθεί σε τεράστιους αριθμούς σε ορισμένα μέρη της Νότιας Αφρικής, όπου εισήχθη από τη Νότιο Αμερική.
Τα είδη της Οπουντίας (Opuntia) είναι από τα πιο ανεκτικά στο κρύο πεδινών κακτών, που εκτείνονται στο δυτικό και νότιο Καναδά· ένα υποείδος, O. fragilis ποικ. fragilis, έχουν βρεθεί να αναπτύσονται κατά μήκος του Ποταμού Beatton στην κεντρική Βρετανική Κολομβία, νοτιοδυτικά της Λίμνης Cecil στις 56° 17' Βόρειο γεωγραφικό πλάτος και 120° 39' Δυτικό γεωγραφικό μήκος.[6]
Οι φραγκοσυκιές παράγουν επίσης έναν καρπό, που συνήθως καταναλώνεται στο Μεξικό και την περιοχή της Μεσογείου, γνωστό ως «φραγκόσυκο»· επίσης, χρησιμοποιείται για την παρασκευή του άγουας φρέσκας (aguas frescas).[Σημ. 6] Ο καρπός μπορεί να έχει το χρώμα του ερυθρού οίνου, κόκκινο, πράσινο ή κίτρινο-πορτοκαλί.
Ο Κάρολος Δαρβίνος ήταν ο πρώτος που παρατήρησε ότι αυτοί οι κάκτοι έχουν thigmotactic ανθήρες:[Σημ. 7] όταν αγγιχθούν οι ανθήρες, κάμπτονται-κουλουριάζονται, καταθέτοντας τη γύρη τους. Αυτή η κίνηση μπορεί να φανεί, σπρώχνοντας ήπια τους ανθήρες ενός ανοικτού άνθους Οπουντίας. Το ίδιο χαρακτηριστικό έχει εξελιχθεί συγκλινόμενο και σε άλλους κάκτους (π.χ. Lophophora).
Η επιφάνεια του καρπού, δηλαδή του φραγκόσυκου, καλύπτεται αφενός από σκούρα κομπάκια και αφετέρου από πολύ μικρά αγκαθάκια, τα οποία μοιάζουν με χνούδι και δε γίνονται άμεσα αντιληπτά. Είναι πιθανό να πιάνει κανείς τα φραγκόσυκα για κάποιο χρόνο (λεπτά) πριν αρχίσει να νοιώθει την ενόχληση από τα αγκάθια. Για τη συλλογή του και το καθάρισμά του πριν την κατανάλωση, πρέπει να το πιάνει κανείς με κάποιο μέσο (π.χ. χαρτί, γάντι) ή εργαλείο (πηρούνι) ώστε να μην έρχεται σε επαφή με το δέρμα.
Οι κάκτοι chollas (τσόγιας), τώρα αναγνωρίζεται ότι ανήκουν στο ξεχωριστό γένος Cylindropuntia, διακρίνονται από την ύπαρξη κυλινδρικών, αντί να των πεπλατισμένων, τμημάτων μίσχων με τις μεγάλες αγκαθωτές ακίδες. Οι βλαστικές αρθρώσεις των διαφόρων ειδών και ιδίως της jumping cholla (Cylindropuntia fulgida), είναι πολύ εύθραυστες στους νέους βλαστούς, αποκοπτώμενες εύκολα όταν οι αγκαθωτές ακίδες κολλήσουν στα ρούχα ή τα γουνοφόρα ζώα ως μια μέθοδος φυτικής αναπαραγωγής. Οι αγκαθωτές ακίδες μπορούν να παραμείνουν ενσωματωμένες στο δέρμα, προκαλώντας δυσφορία και μερικές φορές τραυματισμό. Συλλογικά, οι οπουντίες (opuntias), τα chollas και τα άλλα σχετιζόμενα φυτά, μερικές φορές ονομάζονται οπουντιάδες (opuntiads).[7]
Όταν το 1753, ο Κάρολος Λινναίος δημοσίευσε το "Species Plantarum" («Τα Είδη των Φυτών») - το σημείο εκκίνησης για τη σύγχρονη ονοματολογία στη βοτανική - τοποθέτησε όλα τα είδη των γνωστών σε εκείνον κάκτων, σε ένα γένος, «Κάκτος». Το 1754, ο Σκωτσέζος βοτανολόγος Φίλιπ Μίλερ, χώρισε τους κάκτους σε διάφορα γένη, συμπεριλαμβανομένης της Οπουντίας (Opuntia). Ξεχώρισε το γένος σε μεγάλο βαθμό, από τη μορφή των ανθέων και των καρπών του.[8]
Η Οπουντία υβριδιάζεται εύκολα μεταξύ των ειδών.[9] Αυτό μπορεί να καταστήσει δύσκολη την κατάταξη. Επίσης, στην πραγματικότητα δεν ανήκουν όλα τα είδη που αναφέρονται εδώ σε αυτό το γένος.
Η Οπουντία απλώνεται σε μεγάλες αποικίες κλώνων, η οποία συμβάλλει στο να θεωρείται σε ορισμένα μέρη ως ένα επιβλαβές ζιζάνιο.[9][Σημ. 8]
Οι φραγκοσυκιές (ως επί το πλείστον οι Opuntia stricta) είχαν αρχικά εισαχθεί στην Αυστραλία τον 18ο αιώνα για κήπους και αργότερα χρησιμοποιήθηκαν ως φυσική γεωργική περίφραξη[10] και σε μια προσπάθεια να δημιουργηθεί μια βιομηχανία βαφών κοχενίλης (βλέπε παραπλεύρως σχετική φωτογραφία). Γρήγορα έγιναν ένα ευρέως διαδεδομένο ζιζάνιο εισβολέας, μετατρέποντας τελικά μια έκταση 260.000 τετραγωνικών χιλιομέτρων (101.000 τετραγωνικών μιλίων) γεωργικής γης, σε μια αδιαπέραστη πράσινη ζούγκλα από φραγκοσυκιές, σε ορισμένα σημεία ύψους 6,1 μέτρα (20 πόδια). Δεκάδες αγρότες, εκδιώχθηκαν από τη γη τους, από αυτό που ονόμαζαν η «πράσινη κόλαση»· τα εγκαταλελειμμένα σπίτια τους συνεθλίβησαν κάτω από το βάρος των κάκτων, οι οποίοι προελαύνουν με ρυθμό 1.000.000 στρέμματα (4.046,9 τετραγωνικών χιλιομέτρων - 1.562,5 τετραγωνικών μιλίων) ανά έτος.[10] Το 1919, η Αυστραλιανή Ομοσπονδιακή Κυβέρνηση, καθιέρωσε το Κοινοπολιτειακό Διοικητικό Συμβούλιο Φραγκοσυκιάς (Commonwealth Prickly Pear Board), για το συντονισμό των προσπαθειών με τις πολιτειακές κυβερνήσεις για να εξαλείψουν το ζιζάνιο. Οι πρώτες προσπάθειες με τη μηχανική απομάκρυνση και τις δηλητηριώδεις χημικές ουσίες απέτυχε, οπότε, επιχειρήθηκε ως έσχατη λύση, ο βιολογικός έλεγχος.[10] Ο σκώρος Cactoblastis cactorum, από τη Νότια Αμερική, οι προνύμφες του οποίου τρώνε φραγκόσυκα, εισήχθησαν το 1925 και γρήγορα μείωσαν τον πληθυσμό των κάκτων. Ο Alan Dodd, γιος του πασίγνωστου εντομολόγου Frederick Parkhurst Dodd, ήταν ο κορυφαίος υπάλληλος στην απειλή καταπολέμησης της φραγκοσυκιάς. Ένα Memorial Hall στην Chinchilla (Κουίνσλαντ), τιμά το σκώρο.[10]
Ο ίδιος σκώρος, που εισήχθη τυχαία βορειότερα από τη φυσική κατανομή του, στη νότια Βόρεια Αμερική, προκαλεί σοβαρές ζημίες σε ορισμένα αυτόχθονα είδη στην εν λόγω περιοχή.
Στα άλλα ζώα που τρώνε την Οπουντία (Opuntia), περιλαμβάνονται το σαλιγκάρι της νήσου φραγκοσυκιάς (prickly pear island snail) και τα ιγκουάνα του βράχου Cyclura. Ο καρπός απολαμβάνεται από πολλά ζώα των άγονων περιοχών, κυρίως τα πτηνά, τα οποία έτσι βοηθούν και στη διανομή των σπόρων. Τα παθογόνα της Οπουντίας, περιλαμβάνουν το μύκητα sac fungus Colletotrichum coccodes και τον ιό Sammons' Opuntia virus. Το μυρμήγκι Crematogaster opuntiae και η αράχνη Theridion opuntia, ονομάζονται έτσι, λόγω της σύνδεσής τους με τις φραγκοσυκιές.
Στο Μεξικό η Βαλτιερίγια (Valtierrilla) είναι ο μεγαλύτερος παραγωγός προϊόντων Οπουντίας. Κάθε χρόνο πραγματοποιείται τον Φεβρουάριο, η Exponopal expo, η οποία διαθέτει ένα ευρύ φάσμα προϊόντων.
Οι Οπουντίες έχουν μέτρια περιεκτικότητα σε απαραίτητα θρεπτικά συστατικά, όπως εκτιμάται από το ποσό της Ημερήσιας Αξίας (DV) που παρέχεται σε μια μερίδα των 100 g, με μόνο διαιτητικές ίνες (14% DV), βιταμίνη C (23% DV) και το διαιτητικό ανόργανο άλας, μαγνήσιο (21% DV) να έχουν σημαντική περιεκτικότητα (Πίνακας μέτρησης θρεπτικών συστατικών του USDA).
Η Οπουντία, περιέχει μια σειρά φυτοχημικών σε μεταβλητές ποσότητες, όπως πολυφαινόλες, διαιτητικά ανόργανα άλατα και βηταλαΐνες (betalains).[12][13] Αναγνωρισμένες ενώσεις στο πλαίσιο της βασικής έρευνας περιλαμβάνουν γαλλικό οξύ, βανιλλικό οξύ και κατεχίνες, ως παραδείγματα.[12] Το σικελικό φραγκόσυκο περιέχει βηταλαϊνη, μπετανίνη και indicaxanthin, με τα υψηλότερα επίπεδα στα φρούτα τους.[14]
Στην Μεξικανική λαϊκή ιατρική, ο πολτός και ο χυμός του θεωρούνται θεραπεία για πληγές και φλεγμονές του πεπτικού και του ουροποιητικού συστήματος.[15]
Το Dactylopius coccus, είναι ένα έντομο (scale insect) από την οποία προέρχεται η βαφή κοχενίλη. Το ίδιο το D. coccus είναι ιθαγενές στη τροπική και υποτροπική Νότια Αμερική και το Μεξικό. Το έντομο, ένα κυρίως άμισχο παράσιτο, ζει στους κάκτους του γένους Οπουντία (Opuntia), τρέφονται με την υγρασία και τα θρεπτικά συστατικά στο χυμό του κάκτου. Το έντομο παράγει καρμινικό οξύ, το οποίο αποτρέπει τη θήρευσή του από τα άλλα έντομα. Το καρμινικό οξύ μπορεί να εξαχθεί από το σώμα και τα αυγά του εντόμου, για να κάνει το κόκκινο χρώμα.
Η κοχενίλη χρησιμοποιείται κυρίως ως ένας κόκκινος τροφικός χρωματισμός και καλλυντικών. Η βαφή της κοχενίλης χρησιμοποιήθηκε από τους λαούς των Αζτέκων και των Μάγια, της Κεντρικής και Βόρειας Αμερικής. Παραγόμενο σχεδόν αποκλειστικά στην Οαχάκα, Μεξικό, από τους ιθαγενείς των παραγωγών, η κοχενίλη έγινε η δεύτερη πιο αξιόλογη εξαγωγή του Μεξικού μετά το ασήμι.[16] Η χρωστική ουσία, καταναλωνόταν από όλη την Ευρώπη και ήταν σε τέτοια εκτίμηση, που η τιμή της ήταν εισηγμένη κανονικά στα Χρηματιστήρια Εμπορευμάτων του Λονδίνου και του Άμστερνταμ.
Τώρα, η υψηλότερη παραγωγή κοχενίλης είναι από το Περού, τις Καναρίους Νήσους και τη Χιλή. Τρέχουσες ανησυχίες για την υγεία από τα τεχνητά πρόσθετα τροφίμων, έχουν ανανεώσει τη δημοτικότητα των βαφών κοχενίλης και η αυξημένη ζήτησή της κάνει την καλλιέργεια του εντόμου, μια ελκυστική ευκαιρία σε άλλες περιοχές, όπως το Μεξικό, όπου η παραγωγή κοχενίλης είχε πάλι υποχωρήσει, λόγω των πολυάριθμων φυσικών εχθρών του εντόμου (scale insect).[17]
Εκτός της κοχενίλης, η κόκκινη βαφή βετανίνη μπορεί να εξαχθεί σε ορισμένα φυτά και από τις ίδιες τις Οπουντίες.
Το ρευστό («χυμός κάκτου»), που προέρχεται από τα 'μαξιλάρια' και τα στελέχη της Οπουντίας, ιδιαίτερα O. ficus-indica, είναι ένα από τα πιο συχνά χρησιμοποιούμενα πρόσθετα στα γήινα ασβεστοκονιάματα.[Σημ. 9][18]
Η σάρκα («κολλώδης ουσία») του κάκτου έχει βρεθεί να καθαρίζει το νερό.[19] Ένα έργο στο Πανεπιστήμιο της Νότιας Φλόριντα, διερευνά το δυναμικό της για χαμηλού κόστους, μεγάλης κλίμακας καθαρισμό του νερού.[20]
Το οικόσημο του Μεξικού απεικονίζει ένα Μεξικανικό χρυσαετό, σκαρφαλωμένο πάνω σε ένα κάκτο Οπουντία (Opuntia), κρατώντας ένα κροταλία. Σύμφωνα με την επίσημη ιστορία του Μεξικού, ο θυρεός είναι εμπνευσμένος από ένα θρύλο των Αζτέκων, σχετικά με την ίδρυση της Τενοτστιτλάν. Οι Αζτέκοι, μια νομαδική φυλή τότε, γύριζαν σε όλο το Μεξικό, προς αναζήτηση ενός θεϊκού σημαδιού, που θα τους έδειχνε το ακριβές σημείο, όπου επρόκειτο να χτίσουν την πρωτεύουσά τους. Ο Θεός τους Ουιτζιλοπότστλι, τους πρόσταξε να βρουν έναν αετό που καταβρόχθιζε ένα φίδι, σκαρφαλωμένος στην κορυφή ενός κάκτου που φύτρωσε σ'ένα βράχο βυθισμένο σε μια λίμνη. Μετά από 200 χρόνια περιπλάνησης, βρήκαν το υποσχόμενο σημάδι, σε ένα μικρό νησί στην βαλτώδη λίμνη Τεξκόκο (Texcoco). Εκεί ίδρυσαν τη νέα πρωτεύουσά τους, Τενοτστιτλάν. Ο κάκτος (O. ficus-indica· Νάουατλ: tenochtli - τενότστλι), γεμάτος από καρπούς, είναι το σύμβολο του νησιού της Τενοτστιτλάν.
Η εκδοχή του εθνοσήμου της Μάλτας κατά το 1975-1988, παρουσίαζε επίσης μια φραγκοσυκιά, μαζί με μια παραδοσιακή dgħajsa, ένα φτυάρι, μια πιρούνα και τον αναδυόμενο ήλιο.[21]
Οι φραγκοσυκιές κατέχουν ειρωνική σημασία τόσο στις κοινωνίες των Ισραηλινών όσο και των Παλαιστινίων.
Στα αραβικά ο κάκτος που ονομάζεται صبار ṣubbār· Ο συγγενικός όρος sabr, μεταφράζεται επίσης σε "υπομονή" ή "αντοχή".[22] Η έννοια του sabr, κατέχει μια εξέχουσα θέση στο μη βίαιο κίνημα αντίστασης στην Ισραηλινή στρατιωτική κατοχή.[23] Ο κάκτος της φραγκοσυκιάς, αντιπροσωπεύει τον Παλαιστινιακό αγώνα για την ελευθερία, τόσο στην προφορική ιστορία όσο και στη λογοτεχνία. Ο διάσημος Παλαιστίνιος ποιητής Μαχμούντ Νταρουίς (Mahmoud Darwish), χρησιμοποιεί συχνά τον κάκτο της φραγκοσυκιάς ως σύμβολο του Παλαιστινιακού λαού στο έργο του. Η συγγραφέας Νάντια Ταϋσίρ Ντάμπαγκ (Nadia Taysir Dabbagh), συγκρίνει την ανθεκτικότητα του κάκτου με εκείνη του Παλαιστινιακού λαού, γράφοντας, «Η ιδέα είναι ότι, ακόμη και σε ένα άγονο ή σκληρό κλίμα ή περιβάλλον, οι Παλαιστίνιοι καταφέρουν και συνεχίζουν να ζουν και να επιβιώνουν, ενάντια σε όλες τις πιθανότητες».[24] Ο διάσημος χαρακτήρας κινουμένων σχεδίων handala, που δημιουργήθηκε από τον Παλαιστίνιο σκιτσογράφο Naji Salim al-Ali, πήρε το όνομά του από το φραγκόσυκο, καθώς Handala, είναι επίσης, άλλη μια λέξη για τον κάκτο, στην Παλαιστινιακή κουλτούρα. Ο Handala, συνήθως απεικονίζεται έχοντας γυρισμένη την πλάτη του στο θεατή· ο θρύλος λέει, ότι ο ίδιος θα δείξει το πρόσωπό του, άπαξ και απελευθερωθούν οι Παλαιστίνιοι. Αργότερα, η μορφή του Handala, υιοθετήθηκε από το Λαϊκό Μέτωπο για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης.
Στο Ισραήλ, ο καρπός ονομάζεται tsabar (προφέρεται tzabar, εβραϊκά: צבר) στα εβραϊκά. Αυτός ο κάκτος είναι επίσης η προέλευση του όρου sabra, που χρησιμοποιείται προκειμένου να περιγράψει έναν Εβραίο που γεννήθηκε στο Ισραήλ. Ο υπαινιγμός είναι ότι ενώ είναι ακανθώδες, με αγκαθωτό δέρμα στο εξωτερικό του, στο εσωτερικό του είναι μαλακό και γλυκό, υπονωόντας, ότι αν και οι Ισραηλινοί sabras είναι τραχύς στο εξωτερικό τους, είναι γλυκύς και ευαίσθητοι, άπαξ και κάποιος τους γνωρίσει.[25][26]
Οι φραγκοσυκιές χρησιμοποιούνται εδώ και αιώνες, τόσο ως πηγή τροφής όσο και ως ένας φυσικός φράχτης που φυλάσσει τα ζωντανά και σηματοδοτεί τα όρια μεταξύ των εδαφών της οικογένειας. Είναι απίστευτα ανθεκτικοί και συχνά επαναφυτρώνουν.
Ο κάκτος, δανείζει με το όνομά του ένα τραγούδι από το Βρετανικό jazz / κλασικό συγκρότημα «Portico Quartet». Το τραγούδι «Ο αντίπαλος μου», στο άλμπουμ Gaucho από το Αμερικανικό jazz-pop συγκρότημα «Steely Dan», αρχίζει με τις λέξεις: «Ο άνεμος οδηγούσε στο πρόσωπό μου / τη μυρωδιά του φραγκόσυκου.»[27]
Το φθινόπωρο του 1961, η Κούβα έβαλε τα στρατεύματά της να φυτέψουν ένα φράγμα μήκος 13 χιλιομέτρων (8 μιλίων), με κάκτους Οπουντίας, κατά μήκος του βορειοανατολικού τμήματος του φράχτη των 28 χιλιομέτρων (17 μιλίων),ο οπoίος περιβάλλει τη Ναυτική Βάση Γκουαντάναμο, προκειμένου να σταματήσει τη διαφυγή των Κουβανών από την Κούβα, που κατέφευγαν στις Ηνωμένες Πολιτείες.[28] Αυτό βαπτίστηκε ως το «Παραπέτασμα του κάκτου» ("Cactus Curtain"), ένας υπαινιγμός για το «Σιδηρούν Παραπέτασμα» ("Iron Curtain") της Ευρώπης[29] και το «Παραπέτασμα από μπαμπού» ("Bamboo Curtain") στην Ανατολική Ασία.
Η Οπουντία (Opuntia) είναι ένα γένος στην οικογένεια των κακτοειδών (Cactaceae).
Το πιο συνηθισμένο μαγειρικό είδος είναι η Οπουντία η ινδική συκή, (Opuntia ficus-indica). Οι περισσότερες γαστρονομικές χρήσεις του όρου «φραγκοσυκιά» αναφέρονται σε αυτό το είδος. Οι καρποί της φραγκοσυκιάς, δηλαδή τα φραγκόσυκα, είναι επίσης γνωστά ως tuna - τούνα (καρποί), sabra (η αραβική ονομασία), nopal - νοπάλ (ενικός: nopal και πληθυντικός: nopales - νοπάλες), από την Νάουατλ λέξη nōpalli (νοπάλλι) για τα επιθέματα του φυτού ή nostle (νόστλε), Νάουατλ λέξη nōchtli (νότστλι) για τον καρπό· ή τον κάκτο κουπί.
Апу́нцыя (лац. Opuntia) — род расьлінаў сямейства кактусаў[1]. Атрымаў назву ад старажытнагрэцкага места Опунту, дзе, паводле Тэафраста, расьлі ядомыя расьліны, якія маглі перамяшчацца, укараняючыся лісьцем[2].
Самы вядомы кулінарны від — Opuntia ficus-indica — вялікі кактус з сэгмэнтаваным ствалом вышынёй да 5—7 м з каронай да 3 м дыямэтрам і сьцяблом дыямэтрам да 1 м[1]. Сьцёблы сукулентныя, ад зялёнага да блакітна-зялёнага колеру, з наростамі да 2,5 см ці без наростаў[1]. Звычайна сьцёблы плоскія з двух бакоў, круглай формы, з мноствам дробных гладкіх валасьняных шыпоў — гляхідыяў, якія лёгка ўпіваюцца ў скуру ці валасы, адрываючыся ад расьліны. Выдаляць іх лепей за ўсё пінцэтам ці ў мыльнай рашчыне.
Кветкі звычайна вялікія, пазушныя, адзінкавыя, двохродавыя, з аквецьцем з розных, сьпіральна разьмешчаных лісточкаў(en) і падкветніка(en). Тычачкі шматлікія, гінэцэй(en) зь некалькімі мацінцамі на таўкачык.
Большасьць апунцыяў — хмызьнякі, аднак сустракаюцца і дрэвы (напрыклад, Opuntia echios з Галапагаскіх астравоў).
Распаўсюджаньне насеньня адбываецца праз спажываньне ў ежу і перанос(en) жывёламі, сярод якіх антылопыs, прыматы, сланы, птушкі[1].
Плады апунцыі ад чырвонага да жоўта-аранжавага і нават зялёнага колераў. Іх ужываюць у ежу ў Мэксыцы ды Міжземнамор’і[1]. Зьядаючы плады, мясцовыя жывёлы і птушкі дапамагаюць пераносіць насеньне.
Як большасьць відаў кактусаў, апунцыі паходзяць з Амэрыкі. У іншыя часткі сьвету яны трапілі з дапамогаю чалавека[1][3]. Асабліва распаўсюджаныя апунцыі ў Мэксыцы і на Карыбскіх астравох (Вэст-Індыя). Апунцыя — найбольш холадаўстойлівая зь нізінных кактусаў і расьце нават у заходняй і паўднёвай Канадзе (Opuntia fragilis).
У Аўстраліі апунцыі зьявіліся праз каляністаў у канцы XVIII стагодзьдзя. Распаўсюдзіўшыся з Новага Паўднёвага Ўэйлзу, учынілі вялікую шкоду ва ўсходніх штатах.
Расьце апунцыя і ў Міжземнаморскім рэгіёне: у Тунісе, Гішпаніі, Мальце, а таксама ў Паўднёва-Афрыканскай рэспубліцы. У Аўстраліі, Этыёпіі, Паўднёвай Афрыцы і Гаваях лічацца інвазіўнымі відамі[1].
Расьліны добра пераносяць простае сонечнае сьвятло. Пасьля асеньне-зімовага пэрыяду з малой колькасьцю сьветлых дзён апунцыю выстаўляюць на вольнае паветра, паступова прывучваючы да сонечных прамянёў, каб пазьбегнуць сонечнага апёку. Холадастойкія віды вытрымліваюць мароз да −10 °C.
Сырое лісьце апунцыі на 88% складаецца з вады, на 10% — з вугляводаў, бялкоў і тлушчоў — меней за 1%. У пераліку на 100 г прадукту сырое лісьце дае 41 калёрыю, 17% ад сутачнай нормы патрэбнасьці (СН) вітаміну C, 24% СН магну.
Плады ядомыя, аднак патрабуюць дбайнай ачысткі ад калючак. Калі ня зьняць верхні слой, гляхідыі могуць лёгка застрэгнуць у глотцы, вуснах і языку. Амэрыканскія індзейцы дзеля ачысткі плоду катаюць яго па шурпатай паверхні; можна таксама абпаліць яго вагнём.
У Мэксыцы з пладамі апунцыі вырабляюць заедкі, супы, салаты, другія стравы, хлеб, дэсэрты, напоі, цукеркі ды джэмы[4][5][6].
У апунцыі ў розных колькасьцях зьмяшчаюцца такія фітахімікаты, як поліфэнолы, макраэлемэнты і бэталяіны[7][8]. Падрабязныя дасьледаваньні выявілі наяўнасьць такіх рэчываў, як гальлевая кісьля, ванілінавая кісьля і катэхіны[7].
У мэксыканскай народнай мэдыцыне мякіш і сок выкарыстоўваюць для лячэньня ранаў і запаленьня страўнікава-кішачнай ды мочавыдзяляльнай сыстэмаў[9].
— сховішча мультымэдыйных матэрыялаў
Апу́нцыя (лац. Opuntia) — род расьлінаў сямейства кактусаў. Атрымаў назву ад старажытнагрэцкага места Опунту, дзе, паводле Тэафраста, расьлі ядомыя расьліны, якія маглі перамяшчацца, укараняючыся лісьцем.
சப்பாத்திக் கள்ளி (Opuntia) என்பது கள்ளி குடும்பத்தைச் சேர்ந்த ஒரு பேரினமாகும்.
பொதுவாகக் காணப்படும் சப்பாத்திக் கள்ளி என்பது இந்திய சப்பாத்திக் கள்ளி ( Indian fig opuntia (O. ficus-indica) என்ற சிற்றினமாகும். சமையலுக்கு பிரிக்கிளி சப்பாத்திக் கள்ளி இனத்தின் கனிகள் பயன்படுகிறன.
இந்த பேரினத்தை ஆங்கிலத்தில் குறிக்கும் பெயரான ஒபுன்டா என்பது பண்டைய கிரேக்க நகரான ஒபஸ் என்ற பெயரில் இருந்து பெறப்பட்டது. அங்கு சமையல் தேவைக்காக இவற்றை பயிரிட்டு வளர்த்தால் இப்பெயர் பெற்றது.[1]
பிற அனைத்து கள்ளி இனச்செடிகளைப்போல சப்பாத்திக் கள்ளியும் அமெரிக்காவைச் சேர்ந்தவையே, அங்கிருந்தே உலகின் பிற பகுதிகளுக்கு பரவியது. சப்பாத்திக் கள்ளி இனங்கள் மிகுதியாகக் காணப்படுவது மெக்சிக்கோ குறிப்பாக ( மெக்சிகோவின் மைய, மேற்கு பிராந்தியங்களில்), மற்றும் கரீபியன் தீவுகள் (மேற்கிந்தியத் தீவுகள்) ஆகும். ஐக்கிய அமெரிக்காவிலும் பல இடங்களில் சப்பாத்திக் கள்ளி இனங்கள் காணப்படுகின்றன, குறிப்பாக மேற்கு ஐக்கிய அமெரிக்காவின் , ராக்கி மலைத்தொடரில், Opuntia phaeacantha மற்றும் Opuntia polyacantha ஆகிய சப்பாத்திக் கள்ளி சிற்றினங்கள், மற்றும் தென்மேற்கு பாலைவனப்பகுதிகளில் பலவகையான சப்பாத்திக் கள்ளி சிற்றினங்கள் காணப்படுகின்றன, புலோரிடாவில் இருந்து கனெக்டிகட் / லாங் தீவு வரையிலான கிழக்கு கடற்கரை பகுதிகள் (Opuntia humifusa) இன சப்பாத்திக் கள்ளிகள் காணப்படுகின்றன. சப்பாத்திக் கள்ளிகள் தமிழ்நாட்டில் பரவலாக தரிசு நிலங்களிலும் வேளியோரங்களிலும் காணப்படுகின்றன.
முட்கள் நிறைந்தும், தட்டையாக, வட்டவடிவில் வளரக்கூடிய கள்ளிகளேயே சப்பாத்திக் கள்ளி என அழைக்கின்றனர். இவற்றில் இரண்டுவிதமான முட்கள் காணப்படுகின்றன அவை பெரிய முட்கள், மெல்லிய முட்கள் ஆகும். இதில் பெரிய முட்கள் தோலில் கடுமையாகக் குத்தி கிழிக்கககூடியனவாகவும், சிறியமுட்கள் குத்தி மாட்டிக் கொண்டால் எளிதில் அகற்ற இயலாததாகவும் இருக்கும்.
கலாப்சு தீவுகளில் ஆறு வெவ்வேறு இனங்கள் காணப்படுகின்றன. அவை: O. echios, O. galapageia, O. helleri, O. insularis, O. saxicola, O. megasperma ஆகும். இவை 14 வகைகளாகப் பிரிக்கப்பட்டுள்ளன; இவற்றில் பெரும்பாலானவை ஒருசில தீவுகளிலிலேயே உள்ளன. இதனாலேயை இவற்றைச் சிறந்த எடுத்துக்காட்டுகள் என அழைக்கின்றனர்.[2] கலாப்சு தீவுகள் சிலவற்றில் இராச்சத ஆமைகள் உள்ளன இந்த ஆமைகள் வாழக்கூடிய தீவுகளில் உள்ள சப்பாத்திக் கள்ளி இனங்கள் உயரமானவையாக உள்ளன. இராட்சத ஆமைகள் இல்லாத தீவுகளில் உள்ள சப்பாத்திக் கள்ளிகள் உயரம் குறைந்தவையாக உள்ளன. காரணம் இந்த இராட்சத ஆமைகளின் முதன்மை உணவுத் தேவைக்கு இந்தச் சப்பாத்திக் கள்ளிகளையே சார்ந்துள்ளன.
சப்பாத்திக் கள்ளியின் கனிகள் பச்சை நிறத்துடன் உள்ளவை இவை பழுத்தால் சிவப்பு நிறத்தை அடையும். இந்தப் பழங்களின் மேல் ஆங்காங்கே கொத்துக் கொத்தாக சிறிய முட்கள் இருக்கும். இந்த பழங்களைச் சிற்றூர்புறச் சிறுவர்கள் விரும்பி உண்பார்கள் பழத்தை எச்சரிக்கையாகப் பிடுங்கி அதை அதன் முட்கள் உள்ள பகுதியைக் கல்லில் தேய்த்து முட்களை அகற்றி பழத்தின் தோலை எடுத்து உள்ளே இருக்கும் விதைகள் நிறைந்த சதையை உண்பார்கள். பழத்தின் உள்ளே உண்ணக்கூடிய சதைப்பகுதி இரத்தச் சிவப்பாகவும், நல்ல இனிப்புச் சுவையுடனும் இருக்கும்.[3]
சப்பாத்திக் கள்ளி (Opuntia) என்பது கள்ளி குடும்பத்தைச் சேர்ந்த ஒரு பேரினமாகும்.
பொதுவாகக் காணப்படும் சப்பாத்திக் கள்ளி என்பது இந்திய சப்பாத்திக் கள்ளி ( Indian fig opuntia (O. ficus-indica) என்ற சிற்றினமாகும். சமையலுக்கு பிரிக்கிளி சப்பாத்திக் கள்ளி இனத்தின் கனிகள் பயன்படுகிறன.
இந்த பேரினத்தை ஆங்கிலத்தில் குறிக்கும் பெயரான ஒபுன்டா என்பது பண்டைய கிரேக்க நகரான ஒபஸ் என்ற பெயரில் இருந்து பெறப்பட்டது. அங்கு சமையல் தேவைக்காக இவற்றை பயிரிட்டு வளர்த்தால் இப்பெயர் பெற்றது.
నాగజెముడు (Prickly pear or Snake Hood Fig) కాక్టేసి కుటుంబానికి చెందిన పుష్పించే మొక్క.
Opuntia hybridizes readily between species. Perhaps only oaks do so as readily.[1] This can make classification difficult. Also, not all species listed here may actually belong into this genus.
నాగజెముడు (Prickly pear or Snake Hood Fig) కాక్టేసి కుటుంబానికి చెందిన పుష్పించే మొక్క.
Opuntia, commonly called the prickly pear cactus, is a genus of flowering plants in the cactus family Cactaceae, many known for their flavorful fruit and showy flowers.[1] Prickly pear alone is more commonly used to refer exclusively to the fruit, but may also be used for the plant itself; in addition, other names given to the plant and its specific parts include tuna (fruit), sabra, nopal (pads, plural nopales) from the Nahuatl word nōpalli, nostle (fruit) from the Nahuatl word nōchtli, and paddle cactus. The genus is named for the Ancient Greek city of Opus, where, according to Theophrastus, an edible plant grew and could be propagated by rooting its leaves.[2] The most common culinary species is the Indian fig opuntia (O. ficus-indica).
O. ficus-indica is a large, trunk-forming, segmented cactus that may grow to 5–7 metres (16–23 feet) with a crown of over 3 m (10 ft) in diameter and a trunk diameter of 1 m (1 yard).[1] Cladodes (large pads) are green to blue-green, bearing few spines up to 2.5 centimetres (1 inch) or may be spineless.[1] Prickly pears typically grow with flat, rounded cladodes (also called platyclades) containing large, smooth, fixed spines and small, hairlike prickles called glochids that readily adhere to skin or hair, then detach from the plant. The flowers are typically large, axillary, solitary, bisexual, and epiperigynous, with a perianth consisting of distinct, spirally arranged tepals and a hypanthium. The stamens are numerous and in spiral or whorled clusters, and the gynoecium has numerous inferior ovaries per carpel. Placentation is parietal, and the fruit is a berry with arillate seeds. Prickly pear species can vary greatly in habit; most are shrubs, but some, such as Opuntia galapageia of the Galápagos, are trees.
Bud appears ►
Bud grows ►
Bud begins pad transformation ►
Bud completes pad transformation ►
Pad continues growth ►
Edible pad (tender) ►
Mature pad
Opuntia contains a range of phytochemicals in variable quantities, such as polyphenols, dietary minerals and betalains.[3][4] Identified compounds under basic research include gallic acid, vanillic acid and catechins, as examples.[3] The Sicilian prickly pear contains betalain, betanin, and indicaxanthin, with highest levels in their fruits.[4]
When Carl Linnaeus published Species Plantarum in 1753 – the starting point for modern botanical nomenclature – he placed all the species of cactus known to him in one genus, Cactus. In 1754, the Scottish botanist Philip Miller divided them into several genera, including Opuntia. He distinguished the genus largely on the form of its flowers and fruits.[5]
Considerable variation of taxonomy occurs within Opuntia species, resulting in names being created for variants or subtypes within a species, and use of DNA sequencing to define and isolate various species.[1]
Opuntia hybridizes readily between species.[6] This can make classification difficult, yielding a reticulate phylogeny where different species come together in hybridization.[7] Opuntia also has a tendency for polyploidy. The ancestral diploid state was 2n=22, but many species are hexaploid (6n = 66) or octaploid (8n = 88).[7]
Species accepted by Plants of the World Online, as of October 2022, are listed below, together with some species accepted by other sources, where the name preferred by Plants of the World Online is also given.[8]
Chollas, now recognized to belong to the distinct genus Cylindropuntia, are distinguished by having cylindrical, rather than flattened, stem segments with large barbed spines. The stem joints of several species, notably the jumping cholla (C. fulgida), are very brittle on young stems, readily breaking off when the barbed spines stick to clothing or animal fur as a method of vegetative reproduction. The barbed spines can remain embedded in the skin, causing discomfort and sometimes injury.
One of the ancient homes of the cactus pear, Mexico, ran a breeding program in the 1960s.[10] This effort at the Antonio Narro Agrarian Autonomous University (Universidad Autónoma Agraria Antonio Narro, UAAAN) produced improvements in some traits including cold-hardiness.[10]
Like most true cactus species, prickly pears are native only to the Americas. Through human action, they have since been introduced to many other areas of the world.[1][7] Prickly pear species are found in abundance in Mexico, especially in the central and western regions, and in the Caribbean islands (West Indies). In the United States, prickly pears are native to many areas of the arid, semi-arid, and drought-prone Western and South Central United States, including the lower elevations of the Rocky Mountains and southern Great Plains, where species such as O. phaeacantha and O. polyacantha have become dominant, and to the desert Southwest, where several types are endemic. Prickly pear cactus is also native to sandy coastal beach scrub environments of the East Coast from Florida to southern Connecticut, where O. humifusa, O. stricta, and O. pusilla, are found from the East Coast south into the Caribbean and the Bahamas. Additionally, the eastern prickly pear is native to the midwestern "sand prairies" near major river systems, such as the Mississippi, Illinois, and Ohio rivers.[11] The plant also occurs naturally in hilly areas of southern Illinois, and sandy or rocky areas of northern Illinois.[12]
Opuntia species are the most cold-tolerant of the lowland cacti, extending into western and southern Canada. One subspecies, O. fragilis var. fragilis, has been found growing along the Beatton River in central British Columbia, southwest of Cecil Lake at 56° 17’ N latitude and 120° 39’ W longitude.[13] Others are seen in the Kleskun Hills Natural Area of north-west Alberta at 55° 15’ 30’’ N latitude and 118° 30’ 36’’ W longitude.[14]
Prickly pears produce a fruit known as tuna, commonly eaten in Mexico and in the Mediterranean region, which is also used to make aguas frescas.[1] The fruit can be red, wine-red, green, or yellow-orange. In the Galápagos Islands, the Galápagos prickly pear, O. galapageia, has previously been treated as a number of different species, but is now only divided into varieties and subvarieties.[15] Most of these are confined to one or a few islands, so they have been described as "an excellent example of adaptive radiation".[16] On the whole, islands with tall, trunked varieties are also the home of giant tortoises, whereas islands lacking tortoises have low or prostrate forms of Opuntia. Prickly pears are a prime source of food for the common giant tortoises in the Galápagos Islands, so they are important in the food web.
Charles Darwin was the first to note that the cacti have thigmotactic anthers. When the anthers are touched, they curl over, depositing their pollen. That movement can be seen by gently poking the anthers of an open Opuntia flower. The same trait has evolved convergently in other species (e.g. Lophophora).
Prickly pears (mostly O. stricta) were originally imported into Europe during the 16th century.[1] They are now found in the Mediterranean region of Northern Africa, especially in Algeria, Morocco and Tunisia, where they grow all over the countryside, and in parts of Southern Europe, especially Spain, where they can be found in the east, south-east, and south of the country, and also in Malta, where they grow all over the islands. They can be found in enormous numbers in parts of South Africa, where they were introduced from South America. The prickly pear is considered an invasive species in Australia, Ethiopia, South Africa, and Hawaii, among other locations.[1]
The first introduction of prickly pears into Australia is ascribed to the founding governor of the New South Wales colony, Arthur Phillip, and the earliest European colonists, in 1788. Brought from Brazil to Sydney, they were most likely O. monacantha. That variety did not spread beyond the east coast. However, a number of other types of prickly pear were introduced to Australian gardens in the mid-19th century. The cactus was also used as agricultural fencing and a feedstock for animals in times of drought,[17][18] as well as in an attempt to establish a cochineal dye industry.
The cactus quickly became a widespread invasive weed in the dry interior climate west of the Great Dividing Range, in New South Wales and Queensland,[17] eventually converting 260,000 km2 (101,000 sq mi) of farming land into an impenetrable green jungle of prickly pear, in places 6 m (20 ft) high. Scores of farmers were driven off their land by what they called the "green hell", and their abandoned homes were crushed under the cactus growth, which advanced at a rate of 400,000 hectares (1,000,000 acres) per year.[18]
In 1919, the Australian federal government established the Commonwealth Prickly Pear Board to coordinate efforts with state governments to eradicate the weed. Early attempts, comprising mechanical removal and poisonous chemicals failed. As a last resort, biological control was attempted.[18] In 1925, the Cactoblastis cactorum moth was introduced from South America, and its larvae rapidly began to control the infestation. Alan Dodd, the son of the noted entomologist Frederick Parkhurst Dodd, was a leading official in combating the prickly pear menace. A memorial hall in Chinchilla, Queensland, commemorates the efforts of the moth.[18] The release of cochineal insects, that eat the cactus and simultaneously kill the plant, has also proven an effective measure for combating its spread.[19]
Natural distribution of the plant occurs via consumption and associated seed dispersal by many animals, including antelopes, nonhuman primates, elephants, birds, and humans.[1] When ingested by elephants, the sharp components of the plant cause harm to the mouth, stomach, and intestines.[20]
O. ficus-indica thrives in regions with mild winters having a prolonged dry spell followed by hot summers with occasional rain and relatively low humidity.[1] A mean annual rainfall of 350–500 mm (14–19+1⁄2 in) provides good growth rates.[1] O. ficus-indica proliferates in various soils ranging from subacid to subalkaline, with clay content not exceeding 15–20% and the soil well-drained.[1] The shallow root system enables the plant to grow in shallow, loose soils, such as on mountain slopes.[1] Opuntia spreads into large clonal colonies, which contribute to its being considered a noxious weed in some places.[1][6]
Animals that eat Opuntia include the prickly pear island snail and Cyclura rock iguanas. The fruit are relished by many arid-land animals, chiefly birds, which thus help distribute the seeds. Opuntia pathogens include the sac fungus Colletotrichum coccodes and Sammons' Opuntia virus. The ant Crematogaster opuntiae and the spider Theridion opuntia are named because of their association with prickly pear cactus.
Although the plants are edible, the pointed hairs should not be eaten, and similar species with milky sap are suspect.[21]
Raw opuntia leaves are 88% water, 10% carbohydrates, and less than 1% both of protein and fat. In a 100-gram (3+1⁄2-ounce) reference serving, raw leaves provide 170 kilojoules (41 kilocalories) of food energy, 17% of the Daily Value (DV) for vitamin C, and 24% DV for magnesium, with no other micronutrients in significant content.
The fruit of prickly pears, commonly called cactus fruit, cactus fig, Indian fig (meaning "Native American", not India), nopales[22] or tuna in Spanish,[23] is edible, although it must be peeled carefully to remove the small spines on the outer skin before consumption.[24] If the outer layer is not properly removed, glochids can be ingested, causing discomfort of the throat, lips, and tongue, as the small spines are easily lodged in the skin. Native Americans like the Tequesta would roll the fruit around in a suitable medium (e.g. grit) to "sand" off the glochids. Alternatively, rotating the fruit in the flame of a campfire or torch has been used to remove the glochids. Today, parthenocarpic (seedless) cultivars are also available. The seeds can be used for flour.[25]
In Mexico, prickly pears are often used to make appetizers, soups, salads, entrees, vegetable dishes, breads, desserts, beverages, candy, jelly, and drinks.[22][26][27] The young stem segments, usually called pads or nopales, are also edible in most species of Opuntia.[22][24] They are commonly used in Mexican cuisine in dishes such as huevos con nopales (eggs with nopal), or tacos de nopales. Nopales are also an important ingredient in New Mexican cuisine.[22] In 2009 it was introduced as a cheaper alternative to corn for the production of tortillas and other corn products.[28] They can also be pickled.[25]
Opuntia ficus-indica has been introduced to Europe, and flourishes in areas with a suitable climate, such as the south of France and southern Italy: In Sicily, they are referred to as fichi d'India (Italian literal translation of Indian fig) or ficurinia (Sicilian language literal translation of Indian fig). In Sardinia, they are called figumorisca – Moorish figs), the same denomination they receive along the Catalan-speaking regions of the Western Mediterranean, figa de moro. They can be found also in the Struma River in Bulgaria, in southern Portugal and Madeira (where they are called tabaibo, figo tuno, or "Indian figs"), in Andalusia, Spain (where they are known as higos chumbos). In Greece, it grows in such places as the Peloponnese region, Ionian Islands, or Crete, and its figs are known as frangosyka (Frankish, i.e. Western European, figs) or pavlosyka (Paul's figs), depending on the region. In Albania, they are called fiq deti translated as 'sea figs', and are present in the south-west shore. The figs are also grown in Cyprus, where they are known as papoutsósyka or babutsa (shoe figs).
The prickly pear also grows widely on the islands of Malta, where it is enjoyed by the Maltese as a typical summer fruit (known as bajtar tax-xewk, literally 'spiny figs'), as well as being used to make the popular liqueur known as bajtra.[29] The prickly pear is so commonly found in the Maltese islands, it is often used as a dividing wall between many of Malta's characteristic terraced fields in place of the usual rubble walls.
The prickly pear was introduced to Eritrea during the period of Italian colonisation between 1890 and 1940. It is locally known there as beles and is abundant during the late summer and early autumn (late July through September). The beles from the holy monastery of Debre Bizen is said to be particularly sweet and juicy.
In Morocco, Tunisia, Libya, Saudi Arabia, Jordan, and other parts of North Africa and the Middle East such as Israel, prickly pears of the yellow and orange varieties are grown by the side of farms, beside railway tracks and other otherwise noncultivable land. It is sold in summer by street vendors, and is considered a refreshing fruit for that season. In Libya, it is a popular summer fruit and called by the locals Hindi, which literally means Indian.
Tungi is the local St. Helenian name for cactus pears. The plants (Indian fig opuntia) were originally brought to the island by the colonial ivory traders from East Africa in the 1850s. Tungi cactus now grows wild in the dry coastal regions of the island. Three principal cultivars of tungi grow on the island: the 'English' with yellow fruit; the 'Madeira' with large red fruit; and the small, firm 'spiny red'.Tungi also gives its name to a local Spirit distilled at The St Helena distillery at Alarm Forest, the most remote distillery in the world, made entirely from the opuntia cactus.
Cactus pear is being promoted and researched by ICARDA for India, Jordan, and Pakistan especially.[30] It is an underappreciated crop in these countries and has undergone recent expansion in cultivated area.[30] In some particularly promising areas of India and Pakistan it has given a 30% increase in milk yield /hectare (/acre).[30]
In Mexican folk medicine, its pulp and juice are considered treatments for wounds and inflammation of the digestive and urinary tracts,[31] although there is no high-quality evidence for any clinical benefit of using opuntia for these purposes.
Prior to modern medicine, Native Americans and Mexicans primarily used Opuntia as a coagulant for open wounds, using the pulp of the stem either by splitting the stem or scraping out the pulp.[32]
In one recent study, it was found that Opuntia aided in the prevention or slow down of diabetes, obesity, metabolic syndrome, cardiovascular disease, and some cancers. The results of the group that was taking Opuntia showed a reduction in BMI, body composition, and waist circumference when compared to the placebo group.[33]
Dactylopius coccus is a scale insect from which cochineal dye is derived. D. coccus itself is native to tropical and subtropical South America and Mexico. This insect, a primarily sessile parasite, lives on cacti from the genus Opuntia, feeding on moisture and nutrients in the cactus sap. The insect produces carminic acid, which deters predation by other insects. The carminic acid can be extracted from the insect's body and eggs to make the red dye.
Cochineal is used primarily as a red food colouring and for cosmetics.[22] The cochineal dye was used by the Aztec and Maya peoples of Central and North America, and by the Inca in South America. Produced almost exclusively in Oaxaca, Mexico, by indigenous producers, cochineal became Mexico's second-most valued export after silver.[34] The dyestuff was consumed throughout Europe, and was so highly valued, its price was regularly quoted on the London and Amsterdam Commodity Exchanges.
The biggest producers of cochineal are Peru, the Canary Islands, and Chile. Current health concerns over artificial food additives have renewed the popularity of cochineal dyes, and the increased demand is making cultivation for insect farming an attractive opportunity in other regions, such as in Mexico, where cochineal production had declined again owing to the numerous natural enemies of the scale insect.[35]
Apart from cochineal, the red dye betanin can be extracted from some Opuntia plants themselves.[22]
Cactus is used as a fodder crop for animals in arid and dryland regions.[36] Some farmers prepare it with a fermentation produce, to remove the spines, and increase the digestibility.[37]
The thick skin of nopal cactus can be harvested as an environmentally-friendly leather replacement.[38]
Bioethanol can be produced from some Opuntia species.[39]
Nopal juice can be used to produce bioplastic.[40]
The prickly pear cactus has been used for centuries both as a food source and a natural fence that keeps in livestock and marks the boundaries of family lands.[22] They are resilient and often grow back following removal.[22]
The 1975–1988 version of the emblem of Malta also featured a prickly pear, along with a traditional dgħajsa, a shovel and pitchfork, and the rising sun.[41]
The cactus lends its name to a song by British jazz/classical group Portico Quartet. The song "My Rival", on the album Gaucho by the American jazz-pop group Steely Dan begins with the words, "The wind was driving in my face/The smell of prickly pear."[42]
In the fall of 1961, Cuba had its troops plant a 13-kilometre (8 mi) barrier of Opuntia cactus along the northeastern section of the 28-kilometre (17 mi) fence surrounding the Guantanamo Bay Naval Base to stop Cubans from escaping Cuba to take refuge in the United States.[43] This was dubbed the "Cactus Curtain", an allusion to Europe's Iron Curtain[44] and the Bamboo Curtain in East Asia.
Uruguayan-born footballer Bruno Fornaroli is nicknamed prickly pear due to his sometimes spiky hairstyles.[45]
The coat of arms of Mexico depicts a Mexican golden eagle, perched upon an Opuntia cactus, holding a rattlesnake. According to the official history of Mexico, the coat of arms is inspired by an Aztec legend regarding the founding of Tenochtitlan. The Aztecs, then a nomadic tribe, were wandering throughout Mexico in search of a divine sign to indicate the precise spot upon which they were to build their capital. Their god Huitzilopochtli had commanded them to find an eagle devouring a snake, perched atop a cactus that grew on a rock submerged in a lake. After 200 years of wandering, they found the promised sign on a small island in the swampy Lake Texcoco. There they founded their new capital, Tenochtitlan. The cactus (O. ficus-indica; Nahuatl: tenochtli), full of fruits, is the symbol for the island of Tenochtitlan.
.svg)
The emblem of Malta from 1975 to 1988
The cactus fig is called tzabar in Hebrew (Hebrew: צבר). This cactus is also the origin of the term sabra used to describe any Jew born in Israel. The allusion is to a thorny, spiky skin on the outside, but a soft, sweet interior, suggesting, though the Israeli sabras are rough on the outside, they are sweet and sensitive once one gets to know them.[46][47] This term is derived from an Arabic word for this cactus صبار ṣubbār, where the related term sabr also translates to "patience" or "tenacity".[48]
_-_Buds.jpg)
.jpg)
{{cite book}}: CS1 maint: others (link) Opuntia, commonly called the prickly pear cactus, is a genus of flowering plants in the cactus family Cactaceae, many known for their flavorful fruit and showy flowers. Prickly pear alone is more commonly used to refer exclusively to the fruit, but may also be used for the plant itself; in addition, other names given to the plant and its specific parts include tuna (fruit), sabra, nopal (pads, plural nopales) from the Nahuatl word nōpalli, nostle (fruit) from the Nahuatl word nōchtli, and paddle cactus. The genus is named for the Ancient Greek city of Opus, where, according to Theophrastus, an edible plant grew and could be propagated by rooting its leaves. The most common culinary species is the Indian fig opuntia (O. ficus-indica).
Opuntio estas plantgenro el la familio de kaktacoj. Al ĝi apartenas interalie la figokakto.
Opuntio estas plantgenro el la familio de kaktacoj. Al ĝi apartenas interalie la figokakto.
Opuntia es un género de plantas de la familia de las cactáceas que consta de más de 300 especies, todas nativas del continente americano, que habitan desde el sur de Estados Unidos hasta el norte de la Patagonia, donde crecen de forma silvestre. También es conocido como árbol de tunas.
Este extenso género abarca plantas de muy diferentes tamaños, desde la pequeña Opuntia microdasys var. 'albispina', llamada comúnmente “ala de ángel” por sus gloquidios de diminutas espinas blancas que le dan un aspecto afelpado, hasta especies arbustivas o arbóreas con tronco y copa, como Opuntia leucotricha, que puede llegar a medir 5 m de altura. Son plantas muy rústicas y ramificadas, con ramas muy extendidas o inclinadas. Los segmentos (cladodios) son característicos del género, con apariencia de hoja carnosa, planos y generalmente ovales; tienen la capacidad de convertirse en tallos y a su vez emitir nuevos segmentos y flores.
Otra peculiaridad son los gloquidios alrededor de las areolas; cojincillos de diminutas y finas espinas (como cabellos) que dan a algunas especies aspecto afelpado.
Algunas especies poseen duras espinas, de hasta 10 cm de largo, recubiertas por una sierra dentada en sentido opuesto, por lo que si se clavan en la piel la extracción suele ser algo dolorosa.
Las flores de estas plantas son grandes, muy abiertas y de colores que varían entre el amarillo, naranja, rojo y hasta púrpura, aparecen en los bordes de los segmentos, pudiendo nacer incluso en las areolas de los frutos. Los frutos tienen un sictoma relajante, lo que origina un grupo de frutos arracimados surgidos de cada flor.
El fruto es globoso u ovoide, de tres a cinco centímetros de longitud, de color verde que se torna rojizo o anaranjado al madurar, o amarillo o blanco en ciertas variedades. Es una baya cubierta de areolas con espinas cortas, pero fuertes, similares a las del tallo que la produce, pudiendo ser moradas, blancas, amarillas, lilas, rosadas, coloradas y anaranjadas. La pulpa se encierra en su interior, es de un color carmín, amarillo, blanco o verde, y ofrece un sabor agradable y refrescante cuando está bien madura. Las numerosas semillas que contiene y que inevitablemente deben ser consumidas junto con la carne del fruto, suelen ser algo incómodas, pese a no ser perjudiciales para el organismo y, contrariamente, resultan digestivas.[1]
Pese a ser un grupo muy amplio y heterogéneo, todas las especies comparten el metabolismo ácido de las crasuláceas (CAM) para la fijación de dióxido de carbono para la fotosíntesis. De este modo, la absorción del CO2 de la atmósfera se lleva a cabo únicamente por la noche, cuando la planta abre sus estomas, y de este modo evita tener que abrirlos por el día (lo que supondría una gran pérdida de agua en su clima árido natural).
La especie tipo es Opuntia ficus-indica, conocida popularmente como xoconostle, nopal o chumbera; sus frutos comestibles, las tunas o higos chumbos, son muy populares en México, Guatemala, Honduras, El Salvador, Chile, Argentina, Perú, Sicilia, en el sur de Italia, las islas Canarias, Andalucía, Extremadura, en el sur de Castilla y el Levante español, donde incluso se hacen productos tales como zumos, dulces o cerveza con sus frutos. También se encuentra asilvestrada en gran parte de África del Norte y en el Desierto del Sahara, aunque su popularidad y aprovechamiento es desigual y en algunas zonas inexistente.
El género fue descrito por Philip Miller y publicado en The Gardeners Dictionary...Abridged...fourth edition vol. 2. 1754.[2]
Opuntia: nombre genérico que proviene del griego usado por Plinio para una planta que creció alrededor de la ciudad de Opunte, en Grecia.[3]
Opuntia es un género de plantas de la familia de las cactáceas que consta de más de 300 especies, todas nativas del continente americano, que habitan desde el sur de Estados Unidos hasta el norte de la Patagonia, donde crecen de forma silvestre. También es conocido como árbol de tunas.
Opuntia kaktazeoen familiako Opuntia generoko landareen izen arrunta da.
Zurtoin mamitsu arantzadunak eta izar-itxuran antolatutako arantzak izaten ditu; loreak, berriz, gorrixkak edo horixkak. Opuntia motarik ezagunena indipikondoa (Opuntia ficus-indica) da. Haren fruitua, indipikua, jateko ona da.
300 bat landare-espezie biltzen dira genero honetan. Ameriketan, Australian eta Mediterraneo inguruko lurraldeetan hazten dira. Zenbait espezie apaingarri modura landatzen dira.
Opuntia hibrido ugari dituenez[1], zaila da zenbat espezie dituen esatea. Hona hemen nagusiak:
Opuntia kaktazeoen familiako Opuntia generoko landareen izen arrunta da.
Zurtoin mamitsu arantzadunak eta izar-itxuran antolatutako arantzak izaten ditu; loreak, berriz, gorrixkak edo horixkak. Opuntia motarik ezagunena indipikondoa (Opuntia ficus-indica) da. Haren fruitua, indipikua, jateko ona da.
300 bat landare-espezie biltzen dira genero honetan. Ameriketan, Australian eta Mediterraneo inguruko lurraldeetan hazten dira. Zenbait espezie apaingarri modura landatzen dira.
Opuntiat (Opuntia) on laaja kaktuskasveihin kuuluva suku, johon aiemmin on katsottu kuuluvan 12 alasukua ja lähes kolmesataa lajia. Laajasti ymmärrettynä suku on kuitenkin osoittautunut polyfyleettiseksi ja on siksi jaettu moniin pienempiin sukuihin. Silti suku on edelleen kaktuskasvien suurimpia ja käsittää 181 lajia. Luonnossa on syntynyt myös kymmenen risteymälajia.[2]
Opuntiat ovat pensasmaisia tai puumaisia, jopa yli kymmenen metriä korkeaksi kasvavia. Suvun jäsenille on ominaista levymäisistä nivelistä (kladodeista) koostuvat versot, jotka vaihtelevat muodoltaan pyöreistä vinokaiteen muotoisiin. Joillakin lajeilla on lieriömäiset nivelet. Lehdet ovat pieniä, lieriömäisiä tai kulmikkaita, meheviä, ruodittomia ja tavallisesti varhaisessa vaiheessa karisevia. Useimmat opuntiat ovat pitkien piikkien suojaamia, ja piikkiryhmissä (areoleissa) on ihoa ärsyttäviä karvoja (glokidioita), jotka tarrautuvat kosketuksesta ihoon pienten väkästen avulla. Useimmilla lajeilla esiintyy molempia. Kukat sijaitsevat varsinivelten laidoilla, tavallisesti yksittäin, ja ovat väritykseltään vaihtelevia. Kukissa ei ole maljamaista pohjusta, vaan pohjus on emin vartalon ympäriltä pallomainen tai laakea. Siinä on areoleja ja lehtimäisiä suomuja. Hedelmät sijaitsevat yksittäin tai toisinaan ryhmittäin, ja ovat enimmäkseen meheviä ja avautumattomia. Siemeniä niissä on muutama tai paljon, väriltään ne ovat valkoisia tai ruskeita ja selvästi sivulta litistyneitä. Niissä on kalju tai karvainen siemenvaippa.[3]
Opuntioiden hedelmät ja nuoret versot ovat syötäviä. Opuntia ficus-indica -lajin hedelmiä myydään kaktusviikunan nimellä. Hedelmää on saatavilla myös suomalaisilta hedelmätiskeiltä ainakin alkusyksystä. Yleensä muoviin pakatun hedelmän kuoressa on pieniä, teräviä piikkejä, jotka tarttuvat ihoon ja aiheuttavat kirvelyä ja kutinaa.[4]
Opuntiat kasvavat kaktuskasvien koko esiintymisalueella Kanadasta Etelä-Argentiinaan. Paitsi mantereella niitä on myös Karibian alueella ja Galapogossaarilla.[5]
Joitakin lajeja on tullut ihmisten mukana myös vanhalle mantereelle. Suomessa ne ovat sisäkasveja, mutta Etelä-Euroopassa ne menestyvät ulkonakin. Etenkin Opuntia littoralis on levinnyt Välimeren alueella rikkakasviksi. Opuntiat, kuten muutkin aavikkokaktukset tarvitsevat paljon valoja ja sietävät hyvin kuivuutta.
Opuntioita (O. stricta) vietiin Australiaan 1800-luvulla aitakasviksi ja kokenillikirvan kasvatusta varten, mutta kaktukset levisivät luontoon ja noin 40 000 km² viljelymaata muuttui käyttökelvottomaksi näiden kasvien takia. Vuonna 1925 maahantuodut Cactoblastis cactorum -koiperhoset ovat kuitenkin saaneet kaktuksen leviämisen pysähtymään.[6]
Opuntiat viihtyvät aurinkoisella ikkunalla. Kesäksi ne voi myös siirtää ulos. Kasvukaudella niitä kastellaan kohtuullisesti, mutta talvella, jolloin ne on hyvä siirtää viileään paikkaan talvilevolle kastelua vähennetään huomattavasti. Hyvin hoidettuna opuntian voi saada kukkimaan komeasti.
Opuntioiden noin 190 lajista (risteymälajit mukaan luettuna) vain 14:llä on suomenkielinen nimi:[7][8]
Muut opuntialajit ovat:[9] O. acaulis, O. aciculata, O. x aequatorialis, O. alko-tuna, O. ammophila, O. amyclaea, O. anacantha, O. antillana, O. apurimacensis, O. arcei, O. armata, O. assumptionis, O. atrispina, O. atropes, O. atrovirens, O. auberi, O. aurantiaca, O. aurea, O. aureispina, O. austrina, O. azurea, O. x bakeri, O. basilaris, O. bella, O. bensonii, O. bisetosa, O. boldinghii, O. bonplandii, O. borinquensis, O. bravoana, O. canterae, O. caracassana, O. cardiosperma, O. chaffeyi, O. chakensis, O. chavena, O. chihuahuensis, O. chisosensis, O. chlorotica, O. cochabambensis, O. cognata, O. colubrina, O. x columbiana, O. conjungens, O. crassa, O. crystalenia, O. x cubensis, O. curassavica, O. x curvospina, O. cymochila, O. darrahiana, O. deamii, O. decumbens, O. dejecta, O. delaetiana, O. depauperata, O. depressa, O. dillenii, O. discolor, O. durangensis, O. eichlamii, O. ekmanii, O. elata, O. elatior, O. elizondoana, O. ellisiana, O. engelmannii, O. excelsa, O. feroacantha, O. fuliginosa, O. galapageia, O. gosseliniana, O. guatemalensis, O. guilanchi, O. helleri, O.hitchcockii, O. hondurensis, O. howeyi, O. huajuapensis, O. humifusa, O. hyptiacantha, O. inaequilateralis, O. inaperta, O. infesta, O. insularis, O. jaliscana, O. jamaicensis, O. joconostele, O. karwinskiana, O. laevis, O. lagunae, O. larreyi, O. lasiacantha, O. lilae, O. limitata, O. littoralis, O. x lucayana, O. lutea, O. macrocentra, O. macrorhiza, O. martiniana, O. megacantha, O. megapotamica, O. megarhiza, O. megasperma, O. mieckleyi, O. montevideensis, O. nejapensis, O. neochrysacantha, O. nuda, O. x occidentalis, O. orbiculata, O. oricola, O. pachona, O. pailana, O. pampeana, O. paraguayensis, O. parviclada, O. penicilligera, O. pennellii, O. phaeacantha, O. pilifera, O. pinkavae, O. pittieri, O. pituitosa, O. prasina, O. puberula, O. pubescens, O. pumila, O. pusilla, O. pycnantha, O. pyriformis, O. pyrrhantha, O. quimilo, O. quitensis, O. rastrera, O. repens, O. rileyi, O. ritteri, O. robinsonii, O. roborensis, O. rufida, O. salagria, O. salmiana, O. salvadorensis, O. sanguinea, O. santa-rita, O. saxicola, O. schickendantzii, O. schumannii, O. securigera, O. soederstromiana, O. x spinosibacca, O. spinulifera, O. spraguei, O. stenarthra, O. stenopetala, O.streptacantha, O. strigil, O. subsphaerocarpa, O. sulfurea, O. tapona, O. taylori, O. tehuacana, O. tehuantepecana, O. tenuiflora, O. tomentella, O. triacantha, O. turbinata, O. undulata, O. urbaniana, O. x vaseyi, O. velutina, O. viridirubra, O. vitelliniflora, O. wetmorei, O. wilcoxii, O. x wootonii.
Anderson, E. F. 2001: The Cactus Family. - Timber Press. Portland, Oregon. ISBN 0-88192-498-9
Opuntiat (Opuntia) on laaja kaktuskasveihin kuuluva suku, johon aiemmin on katsottu kuuluvan 12 alasukua ja lähes kolmesataa lajia. Laajasti ymmärrettynä suku on kuitenkin osoittautunut polyfyleettiseksi ja on siksi jaettu moniin pienempiin sukuihin. Silti suku on edelleen kaktuskasvien suurimpia ja käsittää 181 lajia. Luonnossa on syntynyt myös kymmenen risteymälajia.
Opuntia est un des principaux genres de la famille des Cactaceae avec près de 250 espèces, appelées oponces, nopales. On en trouve sous presque tous les climats sur le continent américain, ainsi qu'en Europe du Sud. Certains de ces cactus à larges raquettes sont cultivés notamment pour leurs qualités ornementales et surtout pour les figues de Barbarie, fruits du figuier de Barbarie (Opuntia ficus-indica) et du figuier d'Inde (Opuntia humifusa), deux cactus originaires d'Amérique du nord. Ces oponces ont également des propriétés médicinales ou servent de support pour obtenir le carmin de cochenille, un colorant naturel d'un rouge profond.
Le botaniste Philip Miller a attribué le nom d’Opuntia, francisé en oponce[1], à une plante précédemment appelée «figuier d'Inde» par référence à la ville grecque ancienne d'Oponte, capitale de la Locride. Par coïncidence, le nom de cette ville pourrait venir d'opos, le suc du figuier.
Les Opuntia sont parfois appelés cactus raquettes en raison de la forme de leurs cladodes. Ou encore dans leurs régions d'origine nopal ou nopales[2]. Certains sont aussi appelés figuier de Barbarie[3]
La plupart des espèces du genre Opuntia poussent avec des articles plats en forme de raquettes appelés cladodes. Ces plantes portent de grandes et fortes épines assurant un rôle défensif, mais aussi des petites épines minces comme des cheveux appelées glochides. Ces petites épines barbées se détachent facilement et s'attachent dans la peau en l'irritant. Elles recouvrent aussi les fruits.
C'est Charles Darwin qui le premier a noté les capacités thigmotactiles des anthères. Cela veut dire que quand elles sont touchées par un insecte, elles se courbent pour déposer leur pollen.
Les genres Lophophora et Obregonia ont les mêmes capacités.
Certaines espèces d'Opuntia donnent des fruits comestibles, notamment Opuntia ficus-indica qui donne des figues de Barbarie[2],[4].
On recense près de 250 espèces[5].
Selon BioLib (7 février 2021)[6] :
En Europe, on retrouve les Opuntias dans la zone du climat méditerranéen dans les pays bordant la mer Méditerranée.
Du nord au sud du continent américain, des oponces poussent sous presque tous les climats, :
On trouve Opuntia fragilis en Colombie Britannique à 56° 17’ de latitude N et 120° 39’ de longitude[7] et dans l'Alberta. À l'opposé, Opuntia darwinii est présent en Patagonie près du détroit de Magellan.
Opuntia elata croît dans la Pampa et le Chaco au sud du Brésil, en Uruguay, Paraguay et au nord de l'Argentine.
Les fruits de l'opuntia sont consommés par des oiseaux qui assurent ainsi la dissémination des graines.
Dactylopius coccus est un parasite des Opuntia dont il consomme la sève. Cet insecte, originaire des régions tropicales et subtropicales d'Amérique du Sud et du Mexique, produit de l'acide carminique qui repousse les autres insectes. Ses œufs écrasés donnent un colorant naturel rouge, le carmin de cochenille, pour lequel on cultive surtout Opuntia ficus-indica.
Les opuntias peuvent se développer et s'étendre sur de grandes surfaces, les rendant impropres à la culture, notamment quand ils sont introduits dans de nouvelles régions où ils n'ont pas de prédateurs. Ce sont donc des hémérochores facilement problématiques.
Le figuier de Barbarie (Opuntia ficus-indica) et le Figuier d'Inde (Opuntia humifusa) sont deux cactus originaires d'Amérique du nord. Ces plantes se sont notamment naturalisées tout autour de la Méditerranée, dans la vallée du Rhône, dans l'ensemble de l'Afrique ainsi qu'en Australie, avec un potentiel envahissant quand elles entrent en compétition avec la végétation locale.
Cela a été le cas lors d'une introduction au XIXe siècle en Australie pour constituer des haies naturelles et développer l'élevage des cochenilles. Mais elle est devenue envahissante et comme elle n'est pas comestible par les herbivores, elle a rendu 40 000 km2 de terres agricoles improductives.
Le papillon Cactoblastis cactorum d'Amérique du Sud, dont les chenilles mangent les opuntias, a été introduite en 1925 et a permis de contrôler les opuntias. Cette démarche est parfois citée comme exemple de maîtrise écologique d'une espèce[8]. Cependant, dans certaines régions du monde, comme aux États-Unis, elle s'est attaquée à d'autres espèces de cactus, causant des dommages, et est devenue elle-même invasive[9].
La plupart des espèces d'Opuntias contiennent de nombreux alcaloïdes, et notamment 3-méthoxytyramine, candicine, hordénine, N-méthyltyramine, tyramine[réf. nécessaire].
Les fruits, figues de Barbarie, doivent être soigneusement pelés avant d'être consommés à cause de leurs glochides irritants.
On a maintenant obtenu par croisement des espèces dépourvues de glochides.
Les figues de Barbarie sont aussi utilisées pour fabriquer des bonbons, de la confiture et des boissons. Sous le nom de ficurinnia, ils sont un composant de la cuisine sicilienne[10].
Opuntia littoralis a été introduit en Europe et se développe sur les rivages de la Méditerranée. Notamment au Portugal sous le nom de tabaibo, en Espagne sous les noms de chumbo ou higo chumbo (= "figue chumbo"), en Grèce sous les noms de frangosyka (= "figues françaises") or pavlosyka (= "figues de Paul"), à Chypre sous le nom de baboutsosyka (= "figues chaussons"), à Malte pour fabriquer la liqueur Bajtra.
Sur l'île de Sainte-Hélène, les opuntias sont cultivés sous le nom de tungi et utilisés pour fabriquer une liqueur appelée Bajtra[11].
Les jeunes tiges, appelées nopals, sont souvent comestibles et utilisées dans la cuisine mexicaine.
La cochenille Dactylopius coccus est un insecte originaire des régions tropicales et subtropicales d'Amérique du Sud et du Mexique. C'est un parasite des Opuntia dont il consomme la sève. Il produit de l'acide carminique qui repousse les autres insectes. L'écrasement des insectes ou des œufs permet de récupérer cet acide carminique et de fabriquer un colorant naturel d'un rouge intense et profond, le carmin de cochenille. Il est utilisé comme colorant alimentaire E120 et pour les produits cosmétiques.
C'était autrefois le second produit d'exportation en valeur d'Amérique Centrale et du Sud, après l'argent[12]. Cette matière était cotée dans les bourses de Londres et Amsterdam. Après avoir décliné, cette culture se maintient en raison du caractère naturel du colorant.
Le jus d'Opuntia est parfois ajouté à la liqueur hallucinogène Ayahuasca[réf. nécessaire].
La culture de la plupart des espèces d'opuntias est très facile, à partir du moment où elles disposent d'un emplacement ensoleillé et d'un sol bien drainé. Elles ont même tendance à devenir envahissantes et nécessitent des rempotages fréquents (tous les deux ans) en éliminant une partie des racines et des cladodes.
Pour fleurir, une période de repos hivernal (au moins un mois à moins de 15 °C et pas d'arrosage) leur est indispensable.
Certaines espèces supportent très bien les climats froids à condition d'être protégées des pluies hivernales : Opuntia fragilis, Opuntia humifusa, Opuntia polyacantha, Opuntia macrorhiza, et Opuntia phaeacantha en particulier.
Les opuntia se bouturent très facilement en sectionnant un segment dont il faut laisser sécher le cal avant de le mettre en terre. La bouture peut d'ailleurs supporter quelques mois sans terre, ni eau. Ceci contribue à augmenter leur potentiel envahissant[13].
Par exemple, en France, les espèces subspontanées, c'est-à-dire qui se sont dispersées dans la nature depuis un exemplaire cultivé, sont le Figuier d'Inde (Opuntia humifusa), le Figuier de Barbarie (Opuntia ficus-indica) et l'Oponce stricte (Opuntia stricta)[réf. souhaitée].
Opuntia humifusa dans la garrigue
Exemples d'autres espèces introduites en France : Opuntia crassa Haw., Opuntia elatior Mill., Opuntia microdasys (Lehm.) Lehm. ex Pfeiff., Opuntia monacantha Haw. et Opuntia tuna Mill.
Opuntia microdasys, muni de glochides très irritants, au Parc Exotica à La Réunion
Opuntia tuna sur l'île de Port-Cros
Cactus dans le codex Mendoza.
Les cactus dans les armes du Mexique.
On trouve les opuntias sur les dessins de l'ancienne civilisation aztèque tels que le codex Mendoza au XIVe siècle.
À la suite d'une prophétie inspirée par le dieu Huitzilopochtli, une partie du peuple aztèque, nomade à cette époque, entraînée par des prêtres transportant des effigies sacrées, partit à la recherche d'un lieu où ils verraient un aigle perché sur un cactus dévorant un serpent. À l'endroit de cette rencontre, ils fondèrent leur capitale Tenochtitlan, dont le nom signifie « lieu du cactus sacré » (aujourd'hui Mexico).
En 1822, le général Iturbide attribua l'emblème de la cité aux armoiries du Mexique : un aigle perché sur un nopal (nom local d'Opuntia), dévorant un serpent.
Opuntia est un des principaux genres de la famille des Cactaceae avec près de 250 espèces, appelées oponces, nopales. On en trouve sous presque tous les climats sur le continent américain, ainsi qu'en Europe du Sud. Certains de ces cactus à larges raquettes sont cultivés notamment pour leurs qualités ornementales et surtout pour les figues de Barbarie, fruits du figuier de Barbarie (Opuntia ficus-indica) et du figuier d'Inde (Opuntia humifusa), deux cactus originaires d'Amérique du nord. Ces oponces ont également des propriétés médicinales ou servent de support pour obtenir le carmin de cochenille, un colorant naturel d'un rouge profond.
Cineál cachtais a shaothraítear ar son a thorthaí scothdhearga súmhara inite.
Opuncija (lat. Opuntia) je rod kaktusa iz porodice Cactaceae.
Postrojbina: gotovo svi dijelovi Sjeverne, Srednje i Južne Amerike, Zapadna Indija, a neke su se vrste udomaćile i u Europi.
Ovo je velik i jako raširen rod. Neke vrste su patuljaste dok druge narastu do veličine drveta. Mnoge od ovih vrsta vrlo sporo rastu (Opuntia pachypus). Večina vrsta raste u svakoj zemlji, ali se preporuča dodatak od 25% pijeska za sve spororastuće vrste. Dobro uspjevaju na suncu i u polusjeni, a sve vrste traže dosta vode za velikih vrućina. To su biljke koje se preporučuju za uzgoj početnicima radi lakog održavanja.
Zimi odlično podnose hladnoću, a neke čak i mraz. Vrsta opuntia fragilis podnosi niske temperature do -50C. Zabilježeno je da je jedan primjerak ove vrste preživio u sjevernoj Švedskoj temperaturu od čak -60C!
Opuntia ovata
Opuntia robusta
Nedovršeni članak Opuncija koji govori o biljkama treba dopuniti. Dopunite ga prema pravilima Wikipedije.
Opuncija (lat. Opuntia) je rod kaktusa iz porodice Cactaceae.
Opuntia broji više od 250 vrsta kaktusa koji većinom potječu iz Amerike. Plodovi Opunite su jestivi, samo treba biti dosta oprezan i odstraniti male bodlje. Plodovi se koriste u izradi kolača i želea. Opuntia stricta se koristi i u medicinske svrhe. Regulira šećer u krvi, sprječava akne, koristi se i protiv artritisa i bolesti očiju. Opuntia stricta – na hrvatskom bodljikava kruškaPostrojbina: gotovo svi dijelovi Sjeverne, Srednje i Južne Amerike, Zapadna Indija, a neke su se vrste udomaćile i u Europi.
Opuntija (Opuntia) je ród ze swójby kaktusowych rostlinow (Cactaceae).
Wobsahuje sćěhowace družiny:
Jeli sy jedyn z mjenowanych njedostatkow skorigował(a), wotstroń prošu potrjecheny parameter předłohi {{Předźěłuj}}. Podrobnosće namakaš w dokumentaciji.
Opuntia adalah sebuah genus dari keluarga kaktus, Cactaceae.
Spesies kuliner paling terkenalnya adalah opuntia ara India (O. ficus-indica). Sebagian besar kuliner menggunakan istilah "pir berduri" untuk merujuk kepada spesies tersebut.
Genus tersebut mengambil nama dari kota Yunani Kuno Opus, dimana, menurut Teofrastus, sebuah tumbuhan pangan tumbuh dengan mengakarkan dedaunannya.[1]
.jpg)
|trans_title= yang tidak diketahui akan diabaikan (bantuan)Pemeliharaan CS1: Bahasa yang tidak diketahui (link)
. PMID 16373736.Opuntia adalah sebuah genus dari keluarga kaktus, Cactaceae.
Spesies kuliner paling terkenalnya adalah opuntia ara India (O. ficus-indica). Sebagian besar kuliner menggunakan istilah "pir berduri" untuk merujuk kepada spesies tersebut.
Genus tersebut mengambil nama dari kota Yunani Kuno Opus, dimana, menurut Teofrastus, sebuah tumbuhan pangan tumbuh dengan mengakarkan dedaunannya.
Opuntia Mill. è un genere di piante della famiglia delle Cactacee[1] di cui fa parte il più noto fico d'India
Il nome del genere deriva dal greco Opus, per Opunte, l'antica capitale della Locride.
Il nome Opuntia venne usato anche da Plinio il Vecchio, ma la pianta che cresceva a quei tempi non ha niente a che vedere con la Opuntia che conosciamo ai giorni nostri e che è originaria dell'America meridionale.
Hanno fusti cilindrici, piatti o globulari, detti cladodi; molto raramente producono piccole foglie cilindriche che hanno breve vita e appaiono in pochissime specie e ricoperte da un sottile strato ceroso per limitare la traspirazione e quindi la perdita d'acqua.
Possiedono un apparato radicale carnoso che si sviluppa soprattutto in larghezza e meno in profondità, capace di colonizzare gli ambienti più impervi alla ricerca di acqua e nutrimento.
I fiori solitari delle Opuntia sono molto vistosi e alla loro sfioritura seguono dei frutti ovoidali contenenti parecchi semi, sulla buccia poi si notano delle piccole protuberanze disposte quasi simmetricamente tra di loro munite di piccolissimi aculei, quasi invisibili, che producono a contatto con la pelle un continuo fastidio.
Lo stesso argomento in dettaglio: Specie di Opuntia. Il genere comprende oltre 130 specie tra cui:[1]
L'Opuntia ficus-indica (fico d'India) è la specie più conosciuta e cresce spontanea in tutto il Mediterraneo. In lingua inglese viene chiamata indian fig, barbary fig o prickly pear mentre in spagnolo è nota sotto il nome di nopal o tuna. Le "foglie" carnose della pianta vengono usate per l'alimentazione dei bovini e dei suini (Messico, Africa, Australia, Brasile), mentre il frutto molto ricco di vitamina C viene consumato come delicatezza, trasformato in marmellata, sciroppo e anche in bevande alcoliche (in Messico: conche).
Sulla Opuntia vive spesso la cocciniglia, un insetto di cui si conoscono un migliaio di specie: dai corpi essiccati delle femmine del Dactylopius coccus, originario del Messico e già usato per tinture dagli Aztechi, viene estratto l'acido carminico che è un colorante rosso-vivo usato per cosmetici, pigmenti, inchiostri e soprattutto nell'industria alimentare per conferire un aspetto più gradevole a cibi e bevande.
La loro coltivazione richiede un terriccio molto drenante e roccioso e, se coltivate in vaso, la terra deve essere concimata e mista a sabbia grossolana; l'esposizione deve essere in pieno sole, le annaffiature regolari in estate vanno completamente sospese in inverno; in questa stagione, le piante - che sopportano anche il freddo - andranno tenute all'aperto ad una temperatura che non superi i 5 o 7 °C per evitare un prolungamento con conseguente indebolimento degli articoli della pianta.
La moltiplicazione avviene sia per seme usando un miscuglio di terra e sabbia umida, e mantenendo una temperatura di 21 °C, o più semplicemente staccando un articolo o tagliando la cima di una forma tubolare che verrà preventivamente fatta asciugare e appoggiata a una base di sabbia pura dove la parte tagliata verrà sorretta da paletti provvisori.
Opuntia Mill. è un genere di piante della famiglia delle Cactacee di cui fa parte il più noto fico d'India
Il nome del genere deriva dal greco Opus, per Opunte, l'antica capitale della Locride.
Il nome Opuntia venne usato anche da Plinio il Vecchio, ma la pianta che cresceva a quei tempi non ha niente a che vedere con la Opuntia che conosciamo ai giorni nostri e che è originaria dell'America meridionale.
Opuncija (Opuntia) – kaktusinių (Cactaceae) šeimos augalų gentis.
Auga JAV vakarinėje ir pietvakarinėje dalyje, didesnėje Meksikos dalyje.
Gentyje yra apie 250 rūšių:
ir kt. Vikiteka
Opuntia is een geslacht dat behoort tot de cactusfamilie (Cactaceae). Deze cactussen worden in het Nederlands schijfcactus of vijg(en)cactus genoemd. In het groeiseizoen worden nieuwe schijven gevormd die vaak voorzien zijn van rudimentaire bladeren.
Sommige soorten worden gekweekt voor hun eetbare cactusvijgen en de jonge schijven die als groente worden gebruikt. Omdat de cochenilleluis (Dactylopius coccus) op de schijfcactus voorkomt wordt de schijfcactus ook gebruikt voor de productie van kleurstoffen. De cochenilleluis levert een rode kleurstof op. Nu worden in Peru, Mexico, Chili en op de Canarische Eilanden nog steeds cactussen voor dit doel geteeld. De kleurstof E120, Karmijn of Cochenille, die in veel voedingsmiddelen wordt verwerkt, is van de cochenille-schildluis gemaakt.
Deze cactussen kunnen in Nederland gekocht worden. De meeste soorten zijn niet veeleisend en zijn makkelijk in de vensterbank te houden, hoewel sommige erg groot kunnen worden.
Er moet rekening mee worden gehouden, zeker als er kleine kinderen in huis zijn, dat deze cactussen naast soms forse doorns, ook kussens van heel kleine, van weerhaken voorziene naaldjes, zogenaamde glochiden, hebben. Deze breken bij aanraking gemakkelijk af en blijven met tientallen of zelfs honderden in de huid achter en zullen de huid gaan irriteren en rode vlekken veroorzaken.
Tips voor het aanraken van glochiden
Opuntia is een geslacht dat behoort tot de cactusfamilie (Cactaceae). Deze cactussen worden in het Nederlands schijfcactus of vijg(en)cactus genoemd. In het groeiseizoen worden nieuwe schijven gevormd die vaak voorzien zijn van rudimentaire bladeren.
Sommige soorten worden gekweekt voor hun eetbare cactusvijgen en de jonge schijven die als groente worden gebruikt. Omdat de cochenilleluis (Dactylopius coccus) op de schijfcactus voorkomt wordt de schijfcactus ook gebruikt voor de productie van kleurstoffen. De cochenilleluis levert een rode kleurstof op. Nu worden in Peru, Mexico, Chili en op de Canarische Eilanden nog steeds cactussen voor dit doel geteeld. De kleurstof E120, Karmijn of Cochenille, die in veel voedingsmiddelen wordt verwerkt, is van de cochenille-schildluis gemaakt.
Deze cactussen kunnen in Nederland gekocht worden. De meeste soorten zijn niet veeleisend en zijn makkelijk in de vensterbank te houden, hoewel sommige erg groot kunnen worden.
Opuntia er en slekt i kaktusfamilien. Den omfatter over 300 arter, som er spredt utover nesten hele det amerikanske kontinentet. Den mest kjente arten er fikenkaktusen, hvis frukter er spiselige.
Opuntia er en slekt i kaktusfamilien. Den omfatter over 300 arter, som er spredt utover nesten hele det amerikanske kontinentet. Den mest kjente arten er fikenkaktusen, hvis frukter er spiselige.
Hasło w Wikisłowniku Opuncja (Opuntia Mill.) – rodzaj roślin (sukulentów) z rodziny kaktusowatych (Cactaceae). Około 150 gatunków występuje w Ameryce Północnej i Południowej: od Kanady po południową Argentynę, niektóre zostały introdukowane na inne kontynenty[2].
Airampoa Fric, Austrocylindropuntia Backeb., Brasiliopuntia (K.Schum.) A.Berger, Cactodendron Bigelow, Cactus Lem., Chaffeyopuntia Fric & Schelle, Clavarioidia Kreuz., Consolea Lem., Corynopuntia F.M.Knuth , Cumulopuntia F.Ritter, Cylindropuntia (Engelm.) F.M.Knuth, Ficindica St.-Lag., Grusonia F.Rchb. ex Britton & Rose, Maihueniopsis Speg., Marenopuntia Backeb, Micropuntia Daston, Miqueliopuntia Fric ex F.Ritter, Nopalea Salm-Dyck, Parviopuntia Soulaire & Marn.-Lap., Phyllarthus Neck. ex M.Gomez, Pseudotephrocactus Fric, Puna Kiesling, Salmiopuntia Fric, Subulatopuntia Fric & Schelle, Tephrocactus Lem., Tunas Lunell, Weberiopuntia Fric.[3]
Przynależność wielu rodzajów do zbiorczego rodzaju Opuntia jest ciągle dyskutowana i status poszczególnych taksonów ulega zmianie. Po utworzeniu jednego dużego rodzaju, ponownie zaczęto wyłączać z niego poszczególne grupy gatunków. Tak stało się z zaliczanym do opuncji rodzajem Cylindropuntia, który wciąż bywa uznawany za podrodzaj opuncji[3]. Na ogół jest jednak wyodrębniany, podobnie jak Consolea, Grusonia i Nopalea[4]. Z opuncji wydzielane są także rodzaje: Austrocylindropuntia, Brasiliopuntia, Corynopuntia, Micropuntia, Miqueliopuntiai[5] oraz Tacinga[6], wykazująca najmniejsze pokrewieństwo z resztą opuncji.
Należy do rodziny kaktusowatych (Cactaceae) Juss., która jest jednym z kladów w obrębie rzędu goździkowców (Caryophyllales) i klasy roślin okrytonasiennych[1]. W obrębie kaktusowatych należy do plemienia Opuntieae, podrodziny Opuntioideae[6].
Gromada okrytonasienne (Magnoliophyta Cronquist), podgromada Magnoliophytina Frohne & U. Jensen ex Reveal, klasa Rosopsida Batsch, podklasa goździkowe (Caryophyllidae Takht.), nadrząd Caryophyllanae Takht., rząd goździkowce (Caryophyllales Perleb), podrząd Cactineae Bessey in C.K. Adams, rodzina kaktusowate (Cactaceae Juss.), podrodzina Opuntioideae Burnett, plemię Opuntieae DC., rodzaj opuncja (Opuntia Mill.)[7].
Część gatunków opuncji została uznana przez IUCN za zagrożone wyginięciem i umieszczona w Czerwonej księdze gatunków zagrożonych. Dwa gatunki są krytycznie zagrożone (kategoria zagrożenia CR): Opuntia chaffeyi (Meksyk) i Opuntia saxicola (Galapagos). Zagrożeniem dla meksykańskich gatunków jest utrata siedlisk, nadmierny wypas bydła lub zbyt intensywne pozyskiwanie w celach leczniczych (np. Opuntia megarrhiza, kategoria zagrożenia EN).
Opuncja (Opuntia Mill.) – rodzaj roślin (sukulentów) z rodziny kaktusowatych (Cactaceae). Około 150 gatunków występuje w Ameryce Północnej i Południowej: od Kanady po południową Argentynę, niektóre zostały introdukowane na inne kontynenty.
Opuntia é um gênero botânico da família cactaceae, vulgarmente conhecido como opúncia, ou em Portugal Figo da Índia. Todas as suas espécies são originárias do Continente Americano, onde são encontradas desde a Patagônia até os Estados Unidos da América.
Introduzidas em habitats exóticos, como na Austrália, transformam-se em pragas, combatidas por meio de parasitas naturais, como o inseto Cactoblastis cactorum.[1]
Opuntia é um gênero botânico da família cactaceae, vulgarmente conhecido como opúncia, ou em Portugal Figo da Índia. Todas as suas espécies são originárias do Continente Americano, onde são encontradas desde a Patagônia até os Estados Unidos da América.
Introduzidas em habitats exóticos, como na Austrália, transformam-se em pragas, combatidas por meio de parasitas naturais, como o inseto Cactoblastis cactorum.
Opuntiasläktet (Opuntia) är ett suckulent växtsläkte inom familjen kaktusväxter, med omkring 180 arter och har kanske större spridning än något annat släkte inom familjen Cactaceae. Opuntiasläktet har tidigare varit ett jättesläkte med extrem variation i utseende hos arterna. Numera är släktet uppdelat i flera mindre och kvar i Opuntia är de klassiska "musse pigg-kaktusarna". De andra arterna har fördelats på cylinderopuntior (Cylindropuntia), koschenillkaktusar (Nopalea), ledkaktusar (Tephrocactus), lövopuntior (Brasiliopuntia), sylopuntior, (Austrocylindropuntia), tuvopuntior (Maihueniopsis), Consolea, Cumulopuntia, Grusonia, Miqueliopuntia och Tunilla.
Buskar eller träd till 10 meter. Stammarna är indelade i platta ledstycken. Unga skott bär små cylindriska till koniska blad som snart fallar av. Areolerna bär glochider och ofta taggar och hår. Blommorna kommer fram på ledstyckenas kanter och saknar blompip. När blomman är överblommad. vissnar den och faller av och lämnar en cirkelrund fördjupning efter sig överst på den annars äggformade frukten. Frukterna är oftast köttiga och är ätliga hos flera arter. De innehåller flera hårda, ganska stora frön som sitter i fruktköttet. Frukternas utsida har glochider, så de måste hanteras varsamt. Namnet härstammar från grekiska ordet "o pous" ("ο πους") som betyder "foten" på grund av dess form.
Man kan finna dem från Kanada via USA, Mexiko, Västindien, Galapagosöarna, till södra Argentina. Numera har de förvildats och finns runt hela medelhavsregionen, på Kanarieöarna, i Australien och i Sydafrika. De finns i såväl ökenområden som i bergstrakter med snö. Det finns opuntior som till och med klarar sig utomhus i Sverige. Vissa arter utsätts ibland för temperaturer som ligger kring -40°C, medan en del västindiska arter inte tål temperaturer nära 0°C.
Många arter odlas som prydnadväxter. Några bildar ätliga frukter som odlas lokalt eller kommersiellt. Opuntia är också värdväxt för koschenillsköldlusen från vilken man framställer koschenill. Koschenill användes för att färga rouge och läppstift i rödaste rött. Bland annat i Australien startades företag som kunde använda lusen i färgframställning.
Opuntia-arterna är, med några få undantag, mycket lätta att odla. De flesta vill ha en jord som innehåller en rimlig mängd humus, men många kan odlas i vanlig lerjord från trädgården. Större delen av arterna växer bäst under lätt skuggat glas som unga plantor, men efter 3-4 år tål de fullt solljus. De behöver mycket vatten från vår till höst, när det är varmt. Det är omöjligt att nämna någon minimitemperatur för vintersäsongen, som skulle gälla generellt, eftersom det beror på varifrån arten härstammar. Ändå kan man säga att, med undantag av några få tropiska arter, de allra flesta arter tål temperaturer ner till 8 °C. Det finns också många som tål frost.
Wikimedia Commons har media som rör Opuntiasläktet.
Opuntiasläktet (Opuntia) är ett suckulent växtsläkte inom familjen kaktusväxter, med omkring 180 arter och har kanske större spridning än något annat släkte inom familjen Cactaceae. Opuntiasläktet har tidigare varit ett jättesläkte med extrem variation i utseende hos arterna. Numera är släktet uppdelat i flera mindre och kvar i Opuntia är de klassiska "musse pigg-kaktusarna". De andra arterna har fördelats på cylinderopuntior (Cylindropuntia), koschenillkaktusar (Nopalea), ledkaktusar (Tephrocactus), lövopuntior (Brasiliopuntia), sylopuntior, (Austrocylindropuntia), tuvopuntior (Maihueniopsis), Consolea, Cumulopuntia, Grusonia, Miqueliopuntia och Tunilla.
Kaynanadili (Opuntia), kaktüsgiller (Cactaceae) familyasında sınıflanan bitki cinsi.
Türkçede İngilizce'deki prickly pears (dikenli armutlar) adına benzer şekilde topluca dikenli incirler adı ile anılan türleri içeren Opuntia ve İspanyolcada cholla ortak adı ile anılan türleri içeren Cylindropuntia alt cinslerine ayrılan bu cinsin tipik türü, Türkçede "Eşek inciri", "Hint inciri", "Frenk inciri", "dikenli incir" ya da halk ağzında "kaynandili" olarak anılan Opuntia ficus-indica'dır.[1][2]
Dikenli incirler (Opuntia alt cinsi), yassı ve yuvarlak bölümlerin eklemlenerek oluşturduğu gövdelere sahiptir. Cylindropuntia alt cinsinin türlerinde ise gövde bölümleri yassı değil, silindrik yapılıdır.
Gövdesi düz ve yassı büyük parçalar halinde eklemlidir ve üzerinde kabarcıklar bulunur. Büyük çiçekleri baharda ya da yaz başında açar. Olgunlaşmadan önce yeşil olan meyveleri, olgunlaştığında erguvani renge dönüşür ve yenilebilir. Gövdesi yaşlandıkça olgunlaşır. Bol güneş alan yerlerde fazla suya gereksinim duymadan yetişir. Her türlü toprağa uyum sağlayabilir.
İki çenekliler ile ilgili bu madde bir taslaktır. Madde içeriğini geliştirerek Vikipedi'ye katkıda bulunabilirsiniz. Kaynanadili (Opuntia), kaktüsgiller (Cactaceae) familyasında sınıflanan bitki cinsi.
Türkçede İngilizce'deki prickly pears (dikenli armutlar) adına benzer şekilde topluca dikenli incirler adı ile anılan türleri içeren Opuntia ve İspanyolcada cholla ortak adı ile anılan türleri içeren Cylindropuntia alt cinslerine ayrılan bu cinsin tipik türü, Türkçede "Eşek inciri", "Hint inciri", "Frenk inciri", "dikenli incir" ya da halk ağzında "kaynandili" olarak anılan Opuntia ficus-indica'dır.
Dikenli incirler (Opuntia alt cinsi), yassı ve yuvarlak bölümlerin eklemlenerek oluşturduğu gövdelere sahiptir. Cylindropuntia alt cinsinin türlerinde ise gövde bölümleri yassı değil, silindrik yapılıdır.
Gövdesi düz ve yassı büyük parçalar halinde eklemlidir ve üzerinde kabarcıklar bulunur. Büyük çiçekleri baharda ya da yaz başında açar. Olgunlaşmadan önce yeşil olan meyveleri, olgunlaştığında erguvani renge dönüşür ve yenilebilir. Gövdesi yaşlandıkça olgunlaşır. Bol güneş alan yerlerde fazla suya gereksinim duymadan yetişir. Her türlü toprağa uyum sağlayabilir.
Від півдня Канади через США, Мексику, посушливі райони Центральної і Південної Америки до південного краю американського континенту.
Опунції це кактуси з плоскими соковитими членистими гілками. Відрізняється явно помітним редукованим листям, завжди присутнім у молодих пагонів, сукулентними стеблами і особливим типом шипів — «глохідіями». Глохідії — це дрібні, тендітні колючки, дуже гострі і жорсткі, забезпечені пилчастими щербинами по всій довжині і ростуть у великих кількостях пучками навколо ареол. Потрапляючи в травний тракт тварин, глохідії викликають сильне подразнення, тим самим захищаючи рослини від поїдання. Незважаючи на значне розмаїття форм і розмірів, всі рослини цієї підродини мають дуже схожі за формою квітки і будовою насіння. Сходи мають явно виражені сім'ядолі. Стебла зазвичай мають явно виражену сегментну будову.
Збірний рід Opuntia включає декілька видів, які протягом багатьох років вважалися самостійними видами.
Циліндропунція — низькорослі чагарникові або деревовидні рослини, що гілкуються, з шиловидними м'ясистими листовими подушками, які є суккулентними листками.
Аустроциліндропунція — рослини з циліндровими стеблами. Один з видів — Austrocylindropuntia subulata має сукулентні, до 12 см довжини, шиловидні листки, що обпадають в сухий сезон.
Платіопунція — найбільш відповідають загальноприйнятим уявленням про опунції. Багато видів цього підроду декоративні навіть в неквітучому стані. На жаль, деякі з них швидко ростуть і набувають дуже крупних розмірів, тому любителям доводиться стежити за тим, щоб вчасно взяти черенки із старого екземпляра і виростити на заміну старим, перерісшим молоді рослини.
Рослини добре переносять пряме сонце, без притінення. Якщо в осінньо-зимовий період світлих днів було мало, то, навесні, виставляючи рослину на відкрите повітря, до прямих сонячних променів його слід привчати поступово щоб уникнути сонячного опіку.
У літній період містять опунцію при температурі 25-35°С. В період спокою тримають рослину в прохолодному сухому і світлому приміщенні, оптимальна температура вагається залежно від батьківщини виду. Морозостійкі види опунцій витримують мороз до −10 °C.
У весняно-літній період опунцію поливають рясно. Краще через піддон, щоб вода не потрапляла на стебла рослин. Поливати при дуже сильній спеці після 5 годин вечора. У осінньо-зимовий період, кактуси не поливають, вони знаходяться в періоді спокою (температура має бути 5-10°С), виняток становлять молоді кактуси.
В період вегетації раз на місяць спеціальними добривами для кактусів, в період спокою не підгодовують щоб уникнути небажаного зростання. Необхідно пам'ятати, що в мінеральних добривах рівень азоту має бути меншим відносно інших елементів, оскільки надлишок азоту може спровокувати загнивання коріння.
З жовтня по лютий. Містять при прохолодній температурі, поливають (рідко) лише молоді рослини.
Молоді пересаджують щорік (лише в тому разі якщо в цьому виникає необхідність), дорослі кожні 3-4 роки. Час пересадки — початок вегетаційного періоду. Перед пересадкою опунцій ґрунт в горщику повинен висохнути, їх пересаджувати з сухого ґрунту так само в сухий. Полив після пересадки можна почати лише через 5-7 днів, на цей час кактус краще поставити в притінене місце.
Насінням і вкоріненням черенків.
Опунції представляють інтерес для квітникарів не лише через різноманіття форм зростання, але і за цілковиту непередбачуваність розвитку, тому що пагони опунцій інколи з'являються там, де їх менше всього чекаєш. Важко відмовитися від спокуси і не урізноманітнити свою колекцію кактусів за допомогою таких дивних рослин, навіть попри те, що вони інколи зростають дуже швидко і дуже неприємно коляться. Річ у тому, що у всіх опунцій є глохидії — крихітні щетини, загнуті кінчики яких можна розгледіти лише під мікроскопом. Вони неміцно сидять в опушених ареолах і впиваються в шкіру при найобережнішому дотику до них. Видаляти глохидії краще всього пінцетом або в мильному розчині.
На формування квіток у більшості високорослих опунцій в кімнатних умовах розраховувати не доводиться. Але якщо вони зростають у великих діжах, які влітку можна винести в сад, або ж знаходяться в тепличному ґрунті, то на плоских бічних члениках часто з'являється безліч круглих простих квіток з короткими жовтими, помаранчевими або червоними (рідше білими) пелюстками. Під час появи бутонів не слід міняти положення рослин відносно світла, оскільки це може привести до їх опадання.
Витягнуте, нехарактерної форми стебло: причиною цього може бути дуже тепла зимівля або нестача світла влітку.
Зморщений кінець стебла, внизу плями м'якої гнилизни: причиною може бути перезволоження ґрунту в похмуру або холодну погоду.
Відсутність приросту: причиною може бути недостатній полив літом або перезволоження ґрунту зимою. Також причиною може бути нестача живильних речовин.
Коркоподібні плями на поверхні стебла: причиною може бути ураження шкідниками, рана або переохолодження. Також причиною може послужити недостатній полив літом.
М'які коричневі плями: причиною цього може бути стеблова гнилизна. Виріжте уражене місце, продезинфікуйте ґрунт. Покращіть умови утримання.
Павутинним кліщем, щитівкою, білокрилкою, кактусовою міллю.
Опунція — один з небагатьох кактусів, які придатні для вирощування у відкритому ґрунті в умовах клімату України. Важливо підібрати відповідні умови: розташування з південної сторони будівлі, у захищеному від північного вітру місці; укриття, якщо потрібно, легке (хвойні лапки). В жодному разі не поливати у холодну, несонячну погоду. Необхідно передбачити захист холодною сирою осінню і сльотавою зимою, краще всього спорудити який-небудь прозорий навіс.
Важливо підібрати також і види опунції, тому що далеко не всі вони зимостійкі. Можна спробувати ростити у відкритому ґрунті такі види:
На навчально-дослідну земельну ділянку Шосткинської міської станції юних натуралістів опунція потрапила у 2007 році — екземпляр сегменту Opuntia fragilis (фрагіліс) привезли з міста Ізмаїл Одеської області. Другий екземпляр опунції Opuntia polyacantha (поліаканта) привезли у 2009 році з міста Ялта АР Крим. Завезені рослини добре прижились на відведеній сонячній ділянці з піщаним ґрунтом. На другий рік обидві рослини дали приріст по 3-4 нових сегменти стебел. Перше цвітіння було зафіксовано на третьому році. Впродовж перших двох років кущики опунції восени накривали гілками ялини та сухим листям. У подальшому, після того, як кущі опунції набули відповідних розмірів (20-25 см у діаметрі) процес укриття на зиму припинили. Рослини добре перезимовували (та навіть витримували тимчасове зниження температури до -30 °C), розвивались та квітували. У 2014 році в травні було проведено дослід з вкорінення 10 сегментів, які добре прижилися і дали приріст у перший рік росту. Тож зараз, юні квітникарі станції юннатів мають свій власний посадковий матеріал зимостійких опунцій. Навесні 2016 року юннати запланували закласти дослід по насіннєвому розмноженню опунції з насіння, яке зібрали у вересні 2015 року.[3] В НБС ім. М. Гришка, на території експозиції «Гірка декоративних суккулентів» зростає два види опунцій. Цвітіння відбувається кожний рік: наприкінці червня — на початку липня. Вони непогано адаптувались до місцевих умов. Навесні значна частина рослин виглядає пожовклими, але потім вони відновлюються.
Опунції приносять велику користь людині: служать для аборигенів їжею, втамовують спрагу, використовуються як ліки, застосовуються як паливо, захищають житло від сильних вітрів і так далі. У країнах Середземномор'я, на Канарських островах, в Південній Африці, в Австралії та Індії занесені туди колись опунції акліматизувалися, здичавіли і розселилися настільки широко і рясно, що стали помітним або навіть визначальним елементом природного ландшафту. Різні види опунций значно розрізняються між собою зовні і розмірами: від маленьких повзучих рослин до чагарників, що гілкуються, і до величезних шестиметрових дерев.
Opuntia là một chi xương rồng thuộc họ, Cactaceae.
Opuntia là một chi xương rồng thuộc họ, Cactaceae.
Opuntia (Tourn.) Mill., 1754[2]
Синонимы
Опунция (лат. Opuntia) — род растений семейства Кактусовые (Cactaceae). По разнообразию видов, количество которых достигает более 190[4], этот род является одним из самых крупных в семействе.
Опунции распространены на обширных территориях Северной и Южной Америки, включая Вест-Индию. В Мексике, являющейся главным районом произрастания рода, сосредоточена почти половина видов опунции. Согласно легенде ацтеков, Теночтитлан (нынешний Мехико) был основан на месте, где росла опунция, на которой сидел орёл, поедающий змею. Эта сцена из легенды отображена на гербе Мексики. Как интродуцированные растения некоторые виды опунции распространились в тропических и субтропических регионах всего мира.
Использование некоторых видов опунции в хозяйстве прослеживается вплоть до культуры Паракас. Наряду с использованием побегов и плодов в пищу, одной из самых важных целей выращивания опунции является получение красителя кармина. В последние годы в ряде стран опунция всё шире разводится для использования на корм скоту. Некоторые виды опунции оказались агрессивными неофитами и настолько распространились в новых для них районах, что возникла необходимость применять биологические средства для борьбы с ними.
В своём фундаментальном произведении «Общая история дел Новой Испании» (1547—1577) Бернардино де Саагун, опираясь на сведения ацтеков о свойствах растений, привел различные сведения о нопале (и о множестве его разновидностей), в частности о том, что:
Есть деревья в этом краю, которые называют нопалли — это общее название для всех нопалей, что означает смоковница или дерево, на котором растут фиги. Это уродливое дерево, ствол укрыт листьями, а ветви растут из них. Листья широкие и крупные, в них много сока, и они липкие, есть шипы на самих листьях. Плод, растущий на этих деревьях, называется фига; они хороши для еды; это ценный фрукт, и лучшие из них, как кальвиль. Листья этого дерева едят сырыми и вареными.
У него есть волокна, крепкие жилы, очень крепкие жилы; он наполнен жилами; полон множеством жил. Дает ветви; дает много ветвей; образует листья. Этот нопалли — съедобен, съедобен сырым, варёным в котелке. Только немного его можно съесть. Название плода этого нопалли — ночтли. Он круглый, имеют форму округлой верхушки, с краями на своей верхушке; он как шар, узкий у основания, полон мелких шипов, усыпан шипами; у него есть кожица; у него есть семена; его мякоть мясистая, водянистая; его семена как галька. Выходят |плоды| круглыми; образуются; толстеют; наполняются верхушками; они созревают; созревают во множестве. Я отрезаю фиги. Я ем фиги. Я разламываю внутренность. Я делю их внутреннюю часть. Я чищу их. Есть много видов нопалли; во многих местах они растут; во многих местах прорастают[5].
Стебли-побеги овальной, уплощённой формы ветвятся и образуют куст в 2—4 м.
Растение покрыто колючками, в том числе мельчайшими глохидиями, которые легко отделяются от кактуса.
Цветки жёлтого или красного цвета.
По информации базы данных The Plant List, род включает 194 вида[4]. Некоторые известные виды:
Опунция возделывается ради своих плодов, а также в качестве корма для скота и живой изгороди.
На острове Мальта из плодов опунции производят ликёр (Ambrosia Bajtra 21 % vol.), являющийся национальным алкогольным напитком.[6]
Плод кактуса опунция, порезан для употребления
Плоды опунции на рынке, Сакатекас, Мексика.
Нераспустившийся бутон, плод и молодой побег с мягкими иголками. Крым. Мисхор.
Пучок нераспустившихся бутонов опунции. Крым. Мисхор.
Цветы опунции и насекомое-опылитель. Крым. Мисхор.
В открытом грунте опунция хорошо растёт в Крыму, особенно на южных склонах.
Опунция (лат. Opuntia) — род растений семейства Кактусовые (Cactaceae). По разнообразию видов, количество которых достигает более 190, этот род является одним из самых крупных в семействе.
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
{{Translated page}}标签。 种 参见正文
仙人掌属目前分类只包括约200种[1] 圆柱状仙人掌被单独分为一个圆柱仙人掌属（Cylindropuntiais），其他圆筒状仙人掌如以前分在Austrocylindropuntia属、Corynopuntia属和Micropuntia中的种类都包括在本属中。
仙人掌属植物一般具有扁平的绿色叶状茎，来完成光合作用，叶退化成刺，有两种，一种大刺和另一种小刺毛，果实为浆果，可以食用，作为水果，许多品种的叶状茎也可以作为蔬菜食用。仙人掌属植物多数生长在美洲，只有少数品种生长在其他热带地区。
仙人掌属目前分类只包括约200种 圆柱状仙人掌被单独分为一个圆柱仙人掌属（Cylindropuntiais），其他圆筒状仙人掌如以前分在Austrocylindropuntia属、Corynopuntia属和Micropuntia中的种类都包括在本属中。
仙人掌属植物一般具有扁平的绿色叶状茎，来完成光合作用，叶退化成刺，有两种，一种大刺和另一种小刺毛，果实为浆果，可以食用，作为水果，许多品种的叶状茎也可以作为蔬菜食用。仙人掌属植物多数生长在美洲，只有少数品种生长在其他热带地区。
オプンティア (Opuntia spp.) はサボテン科の属の1つ。いわゆるウチワサボテン類の中で典型的な種の多くがここに属している。約200種が知られ、サボテン科の数多くの属の中で、最も多くの種を擁する属でもある。
茎の高さは種によっては2m以上になる。原産地は主にアメリカ州で、しばしば群生する。植物体は平たいうちわのような茎（茎節）が連鎖する。
茎節が若い頃は軟らかい薄緑色の鱗片状のものがついており、これはこの茎から出た葉である。サボテン科で最も特殊化の進んだハシラサボテン類と異なり、こうした棘になりきっていない葉があることから、ウチワサボテン類がコノハサボテン類に次いで原始的な形質を持ったサボテン科植物であることがわかる。成長するにつれてこの葉が落ちると、その脱落箇所から茶色や白色などのとげが無数に現れる。この刺が密生した部分が刺座で、最初に脱落した葉の腋芽から発達した短枝に相当。刺座に密生した刺は短枝から出た葉が変形したものである。このとげは芒刺（ぼうし; 英: glochid）と呼ばれ、細かいが顕微鏡的な逆刺が密生している上に、指などに刺さると枝から抜けて取り出しにくいため、大変厄介である。芒刺が抜けても刺座の成長点からは新しい芒刺が次々に作られる。
6月頃、茎の縁の刺座に花芽をつけ、花を咲かせる。紫色の果実をつけ、メキシコやタイ、イスラエルなどでは主に O. ficus-indica が重要な果樹として扱われる。
再生力が強く、茎を細かく切って砂の上に置いておけばやがて刺座から芽が出して新しい個体にまで成長する。また、耐寒性がある種では、冬場に雪が積もると枯れたようにしわだらけになってしまうが、春になると茎のハリとツヤを取り戻し、新芽を息吹かせる。
メキシコ合衆国の国章と国旗に描かれているサボテンは、スペイン語でノパル (Nopal) と呼ばれオプンティア属に属する。
オーストラリアには19世紀にセンニンサボテン(学名：O. stricta）などが移入され、侵略的外来種として深刻な被害をおよぼしている。
ウチワサボテンの果実は「カクタス・ペア」、「トゥナ」といった呼び名で南北アメリカ大陸、地中海沿岸域から中東地域にかけて食用として流通している。アメリカでは平たい茎の部分を「ノパル」と呼び食用にするが、旧大陸では主に果実を食べる。
茎はステーキや煮込み料理など、様々な料理の食材として利用される。果実は夏から秋にかけて熟し赤や紫に色付く。この色の成分はテーブルビートと同じくベタラインであり、多食すると尿が赤くなることがあるが健康に問題はない。メロンに似た弱い香りがあり、パイナップルやキウイフルーツと同様にタンパク質消化酵素が含まれている。生のままジュースやサラダとする他、煮詰めてして製菓食材にする場合もある。
この項目は、植物に関連した書きかけの項目です。この項目を加筆・訂正などしてくださる協力者を求めています（プロジェクト:植物／Portal:植物）。 オプンティア (Opuntia spp.) はサボテン科の属の1つ。いわゆるウチワサボテン類の中で典型的な種の多くがここに属している。約200種が知られ、サボテン科の数多くの属の中で、最も多くの種を擁する属でもある。
茎の高さは種によっては2m以上になる。原産地は主にアメリカ州で、しばしば群生する。植物体は平たいうちわのような茎（茎節）が連鎖する。
茎節が若い頃は軟らかい薄緑色の鱗片状のものがついており、これはこの茎から出た葉である。サボテン科で最も特殊化の進んだハシラサボテン類と異なり、こうした棘になりきっていない葉があることから、ウチワサボテン類がコノハサボテン類に次いで原始的な形質を持ったサボテン科植物であることがわかる。成長するにつれてこの葉が落ちると、その脱落箇所から茶色や白色などのとげが無数に現れる。この刺が密生した部分が刺座で、最初に脱落した葉の腋芽から発達した短枝に相当。刺座に密生した刺は短枝から出た葉が変形したものである。このとげは芒刺（ぼうし; 英: glochid）と呼ばれ、細かいが顕微鏡的な逆刺が密生している上に、指などに刺さると枝から抜けて取り出しにくいため、大変厄介である。芒刺が抜けても刺座の成長点からは新しい芒刺が次々に作られる。
6月頃、茎の縁の刺座に花芽をつけ、花を咲かせる。紫色の果実をつけ、メキシコやタイ、イスラエルなどでは主に O. ficus-indica が重要な果樹として扱われる。
再生力が強く、茎を細かく切って砂の上に置いておけばやがて刺座から芽が出して新しい個体にまで成長する。また、耐寒性がある種では、冬場に雪が積もると枯れたようにしわだらけになってしまうが、春になると茎のハリとツヤを取り戻し、新芽を息吹かせる。
メキシコ合衆国の国章と国旗に描かれているサボテンは、スペイン語でノパル (Nopal) と呼ばれオプンティア属に属する。
オーストラリアには19世紀にセンニンサボテン(学名：O. stricta）などが移入され、侵略的外来種として深刻な被害をおよぼしている。
선인장속(仙人掌屬, 학명: Opuntia 오푼티아[*])은 선인장과의 속이다.[1] 아메리카에 분포한다.
