Cricetines first show up in the fossil record in the middle Miocene of Europe. The earliest fossils of living genera are Cricetus specimens from the late Miocene.
Hamsters perceive visual, tactile, auditory, and chemical stimuli. They seem to rely most on vision when searching for live prey, but hearing and olfaction are also important (Langley 1985).
Hamsters use chemical cues to communicate. Males scent-mark their territories with their large sebaceous flank glands. In fact, the size of these glands is correlated with an individual's status in the dominance hierarchy: the larger the glands, the more dominant the animal.
Communication Channels: chemical
Other Communication Modes: scent marks
Perception Channels: visual ; tactile ; acoustic ; chemical
The IUCN currently lists one species in this subfamily as endangered (the popular pet, golden or Syrian hamsters, Mesocricetus auratus), one as vulnerable (Romanian hamsters, Mesocricetus newtoni), and one as lower risk (gray dwarf hamsters, Cricetulus migratorius). Although hamsters breed readily and are abundant in captivity, wild populations of some species have restricted ranges and are vulnerable to habitat destruction.
Cricetines, or hamsters, make up a small Old World subfamily of terrestrial cricetid rodents. There are 18 hamster species in 7 genera.
Some hamster species feed on beans, corn, and lentils, and are thus considered crop pests.
Negative Impacts: crop pest
Some hamster species thrive in captivity and make good pets, and they are also used in laboratories for behavioral and physiological research. Others are trapped for their skins.
Positive Impacts: pet trade ; research and education
As herbivores and carnivores, cricetines are primary, secondary, and in some cases, tertiary consumers. They are, in turn, food for various higher-level consumers. Their habit of storing seeds may mean that they play a role in seed dispersal.
Ecosystem Impact: disperses seeds
Cricetines are primarily granivorous, but they also consume leaves, shoots, roots, and fruit. In addition, some species are omnivorous and eat insects and even vertebrates such as frogs. They cram food into their large cheek pouches and take it back to store in their burrows. Hamster burrows have been found with as much as 90 kg of stored food.
Foraging Behavior: stores or caches food
Primary Diet: carnivore (Eats terrestrial vertebrates, Insectivore ); herbivore (Folivore , Frugivore , Granivore ); omnivore
Cricetine rodents have a Palearctic distribution. They are found in central and eastern Europe, in Asia Minor, Syria, and Iran, in Mongolia, Siberia, northern China, and Korea.
Biogeographic Regions: palearctic (Native )
Cricetines are most common in dry, open habitats. They live in deserts, plains, sand dunes, steppes, shrublands, rocky foothills, river valleys, agricultural fields, gardens, and orchards. Hamsters may be found at elevations up to 3,600 meters.
Habitat Regions: temperate ; terrestrial
Terrestrial Biomes: desert or dune ; savanna or grassland ; chaparral ; scrub forest
Other Habitat Features: agricultural ; riparian
The record longevity for a wild hamster is ten years. This is an unusual case, however, and most wild and captive hamsters live two to four years. Common causes of mortality in the wild are predation, harsh winters, disease, and, in agricultural areas, crushing by heavy machinery.
Hamsters are small to large muroid rodents with compact bodies, small, furry ears, short legs, wide feet, and short stubby tails. Body lengths range from 50 mm to 340 mm, and tail lengths range from 7 to 106 mm. Females of some species are larger than males. Hamsters have long, thick fur. They are gray, pinkish buff, light brown, or reddish brown on the dorsal surface and white, gray, or black on the ventral surface. Their flanks are often white as well. Some have a middorsal stripe. Hamsters have large cheek pouches and sebaceous flank glands.
The dental formula of hamsters is 1/1, 0/0, 0/0, 3/3 = 16. The incisors are orthodont and ungrooved, and the molars are rooted and cuspidate. The upper molars have deep labial re-entrant angles, and most cricetines have molars with opposite cusps. The dentary has a pronounced sigmoid notch and coronoid process. The rostrum is long, wide, and robust. The area between the orbits is hourglass shaped, and the zygomatic plate usually lacks a spine or notch. The incisive foramena are usually short. The sphenopalatine vacuities are moderately large. There is a postglenoid foramen, and most have a sphenofrontal foramen and squamosoalisphenoid groove. The bony palate is wide and smooth, and there is usually a single pair of posterior palatine foramina. A strut of the alisphenoid bone separates the masticatory foramen and accessory foramen ovale. Cricentines have vertebral columns with 13 thoracic vertebrae and six lumbar vertebrae.
Hamsters have two-chambered stomachs, and most lack a gall bladder. Their large intestines and ceca are moderately complex. Hamsters have a diploid chromosome number between 20 and 44.
Other Physical Features: endothermic ; homoiothermic; bilateral symmetry
Sexual Dimorphism: sexes alike; female larger
Animals that prey on hamsters include diurnal raptors, snakes, and mammalian carnivores. Species that are known to eat hamsters are red kites, black kites, common buzzards, lesser spotted eagles, red foxes, domestic dogs, ermine, and Eurasian badgers. Predators such as common kestrels, grey herons, carrion crows, and rooks prey on juvenile hamsters.
Hamsters can be aggressive and do not hesitate to defend themselves from predators with their large incisors. Females sometimes protect their young from predators by carrying them in their cheek pouches. Finally, like the fur of most rodents, hamster fur comes in neutral colors, affording these animals some degree of camouflage.
Known Predators:
Anti-predator Adaptations: cryptic
Cricetines are promiscuous, with males and females both having multiple mates. During the breeding season, male hamsters have been seen wandering down any burrows they find, looking for female hamsters. During mating, a copulatory plug forms and seals the female's reproductive tract, preventing subsequent males from successfully fertilizing the female's eggs. A female hamster often drives a male out of her territory soon after mating.
Mating System: polygynandrous (promiscuous)
Cricetines are seasonal breeders that mate and raise their litters from February to November. Females bear between two and four litters per year. Gestation is short, lasting 15 to 22 days, and litter sizes average 5 to 7 but can be as small as one and as large as 13. Young hamsters nurse for about three weeks, and are sexually mature at six to eight weeks.
Key Reproductive Features: iteroparous ; seasonal breeding ; gonochoric/gonochoristic/dioecious (sexes separate); sexual ; viviparous
Female hamsters nurse their altricial offspring for about three weeks. Some species are known to stuff their youngsters into their cheek pouches when danger threatens and move elsewhere.
Parental Investment: altricial ; pre-fertilization (Protecting: Female); pre-hatching/birth (Provisioning: Female, Protecting: Female); pre-weaning/fledging (Provisioning: Female, Protecting: Female)
Hamsters (familie Cricetidae) is klein tot middelgroot knaagdiere met groot, stewige tande en kort stertjies. Hulle kom veral in die steppes en landbougebiede van Sentraal-Europa en Asië voor waar die grond hom leen tot gatgrawery en waar graan, hul gunsteling-voedsel, volop is.
Die bekendste soort is die gewone hamster (Cricetus cricetus), 'n bontkleurige dier wat in die 19e eeu in Wes-Europa algemeen voorgekom het. Destyds is belonings vir elke dooie hamster uitgeloof omdat hulle groot skade aan landbougewasse aangerig het. Intensiewe jag het meegebring dat hamsters vandag baie skaars is in Wes-Europa. Hamsters is nagdiere wat veral tydens skemer aktief is en bedags meestal in hul gate slaap. In die oestyd word hulle egter ook bedags op die landerye gesien waar hulle graankorrels in hul kieste opgaar.
Groot hoeveelhede kos kan in die wangsakke gebêre word. Daar is byvoorbeeld die geval bekend van 'n hamster wat op 'n keer 43 sojabone in sy kieste geprop het; sy wange het so uitgestaan dat sy kop 'n derde van sy totale liggaamsgrootte uitgemaak het. Hoewel hamsters hoofsaaklik plantaardige voedsel soos graan, lusern en vrugte vreet, is wurms, insekte, slakke, paddas en veldmuise net so deel van hul voedsel. Die plantaardige kos word vir die winter in hul gate gebêre. Hamsters plant vinnig voort.
Omdat die diertjies normaalweg alleenlewend is, moet 'n mannetjie en 'n wyfie eers aan mekaar gewoond raak voordat hulle paar. Dit geskied deur mekaar te besnuffel en te lek. Paring vind altyd in die wyfie se nes plaas en daarna word die mannetjie uitgeskop. Ná 18 tot 20 dae word tussen 4 en 12 kleintjies gebore. As die werpsel te groot is, word 'n paar deur die moeder doodgebyt. Wanneer gevaar dreig, dra die ma die kleintjies in haar wangsakke na 'n ander plek. Die kleintjies is 'n week of meer blind, maar begin reeds na sowat 7 dae self aan graankorrels knaag en is na 3 weke selfstandig. Hulle is ná sowat 8 weke volwasse.
Naas die gewone hamster en die goudhamster bestaan nog sowat 12 ander spesies van 6 genera. Die muishamster (Calomyscus bailwardi) is die enigste verteenwoordiger van sy soort. Hierdie sandkleurige hamster met sy wit pootjies en 'n wit pens is by uitstek 'n bergbewoner en is in sekere sin 'n tussenganger tussen die witvoetmuise van die Nuwe Wêreld en die egte hamsters van die Ou Wêreld. Dwerghamsters kom oor die hele verspreidingsgebied voor en een soort, die tritondwerghamster (Tscherskia triton) lewe in moerasagtige heuwels in digte struike.
Die Afrika-hamsters lewe net soos dié in Europa en Asië in die steppe, maar het geen wangsakke nie, moontlik omdat hulle net groen plantdele vreet. 'n Ander interessante groep is die molhamsters, wat besonder goed kan grawe en baie goed aangepas is vir 'n lewe onder die grond. Die derde toon van die voorpoot is van 'n lang grounael voorsien. Net soos regte molle verraai molhamsters hul teenwoordigheid deur grondhopies. Hulle kom veral in die Sowjetunie, Noord-China en Mongolië voor.
Die hamster wat algemeen as troeteldier bekend is, is die goudhamster (Mesocricetus auratus). Hy is effens kleiner as die gewone hamster en minder bont. Alle mak goudhamsters is afstammelinge van een wyfie met 12 kleintjies wat in 1930 deur 'n wetenskaplike ekspedisie naby Aleppo in Sirië gevind en na Jerusalem gebring is. In die jare veertig was hierdie hamsters besonder gewild as troeteldiere. Hul gewildheid het in die laaste jare aansienlik afgeneem omdat hulle nagdiere is wat bedags in hul hokke wegkruip. Tog kan goudhamsters wat reg versorg word, ook bedags baie aktief wees.
Hamsters is baie skoon en kan daarom maklik vry binne die huis rondbeweeg. Omdat hulle met hul skerp tande groot skade aan meubels kan aanrig, moet hulle egter verkieslik net onder toesig vrygelaat en andersins in hokke aangehou word. Hokke kan van metaal gemaak word, maar omdat die diere nie van koue hou nie, moet die hok liefs van dik, harde hout gebou word. As die diere dikwels uit die hok gelaat word, hoef die hok nie groter as 45 cm lank, 25 cm wyd en 25 cm hoog te wees nie. As daar met hamsters geteel word, moet die wyfie se hok groter wees sodat daar genoeg plek vir al die kleintjies is. Hamsters gebruik altyd dieselfde plek as toilet en dit is dus 'n goeie idee om 'n smal, plat blik met saagsels in die een hoek neer te sit. Die hok moet liefs in 2 verdeel word waarvan een deel as slaapplek gebruik kan word. Die slaapplek moet met baie hooi (nie strooi nie, want hulle kan hulle bekke beseer as hulle daaraan knibbel) uitgevoer word. As 'n metaalhok gebruik word, moet 'n groterige stuk hout daarin geplaas word waaraan die hamster kan knibbel, anders word sy tande te lank. Hamsters hou nie van geselskap nie en dus moet elkeen sy eie hok hê. Die wyfies is baie groter en sterker as die mannetjies en baie aggressief. 'n Wyfie sal die mannetjie doodbyt as hy saam met haar in dieselfde hok bly en dieselfde geld vir haar kleintjies sodra hulle gespeen is.
Hamsterwyfies kan reeds op die ouderdom van 8 weke dragtig word, maar vir teeldoeleindes is dit beter om haar eers ná 5 of 6 maande by 'n mannetjie te bring. Die kleintjies word reeds 16 dae ná paring gebore en in hierdie tyd moet die wyfie nie gesteur word nie. Sy moet genoeg hooi hê om 'n groot, ronde nes te kan bou. As dit tyd word om te werp, moet die hok donker gehou en die mannetjie verwyder word. Nadat die kleintjies gebore is, moet die hok 'n week lank nie skoongemaak word nie. Die kleintjies moet ook nie deur mense aangeraak word nie. As meer as 4 kleintjies gebore word, moet 'n paar onmiddellik na geboorte van kant gemaak word. Hoewel die kleintjies se oë eers na 16 dae oopgaan, vreet hulle voor die tyd saam met hul moeder gewone kos. Die moeder moet na sowat 4 weke uit die hok verwyder word. Die kleintjies moet altyd in die hok waarin hulle gebore is, agterbly, maar moet ná sowat 6 weke van mekaar geskei word, anders sal hulle baklei.
In vergelyking met ander troeteldiere soos konyne en cavias vreet hamsters baie min. 'n Groot lepel vol kos een keer per dag, verkieslik saans, is genoeg. Hul dieet moet 'n mengsel van vleis soos geblikte katkos, graan en groente wees. Stukkies brood, rou of gekookte groente, appels en rosyntjies kan vir afwisseling by die kos gevoeg word. Daar moet egter gewaak word teen te veel groenvoer op 'n slag. Omdat hamsters daarvan hou om hul voedsel te berg, moet hulle altyd droë broodkorsies en neute kry om in die hok te bêre. Hierdie "voorraadkamer" moet sowat een keer per week skoongemaak word. Hulle moet gereeld water kry en kleintjies kan ook met 'n bietjie melk gevoed word.
In koue streke sal hamsters die winter in 'n winter slaap deurbring as hulle nie warm genoeg kry nie. Hul liggaampies word styf, die pootjies word ingetrek en die oë is toe. Baie kinders het al gedink hul hamsters is dood en het hulle begrawe. As 'n mens 'n hamster tydens sy winterslaap nou keurig dophou, is dit opmerklik dat die snorbaarde elke nou en dan beweeg. As dit baie koud is, kan voorkom word dat die hamster in 'n winterslaap gaan deur hom 'n mengsel warm kos te gee.
Hamsters (familie Cricetidae) is klein tot middelgroot knaagdiere met groot, stewige tande en kort stertjies. Hulle kom veral in die steppes en landbougebiede van Sentraal-Europa en Asië voor waar die grond hom leen tot gatgrawery en waar graan, hul gunsteling-voedsel, volop is.
Los cricetinos (Cricetinae) son una subfamilia de royedores, conocíos comúnmente como hámsteres (un xermanismu). Identificáronse diecinueve especies actuales distintes, arrexuntaes en siete xéneros. La mayoría son orixinaries d'Oriente Mediu y del sureste de los Estaos Xuníos. Al ser bien fáciles de criar en cautividá, son llargamente usaos como Animal de llaboratoriu animales de llaboratoriu y como mascotes. Toles especies caracterizar poles bolses expansibles, llamaes abazones, allugaes nel interior de la boca y que van dende les mexelles hasta los costazos.
El hámster doráu o siriu puede midir cerca de 15 cm, ye orixinariu de Siria. La so pelame más habitual ye d'un tonu marrón claro, anque dacuando son de pelame mariella claro, pero nes tiendes d'animales puede recibir nomes bien diversos según la so coloración. Esisten delles variedaes de la especie con distintes traces, como un pelo más llargu, que puede llegar a dellos cm y suel riquir cuidos especiales. Los hámsteres doraos son bien territoriales, y suelen engarrase hasta la muerte si caltener nuna mesma xaula con otros miembros de la so especie.
Cuatro especies del xéneru Phodopus (hánsteres nanos):
En 1839 el zoólogu británicu George Robert Waterhouse topó un hámster de mayor edá en Siria, llamándolo Cricetus auratus, el hámster doráu. La piel del hámster tuvo n'esposición nun muséu británicu. El hámster siriu foi ignoráu pola ciencia europea mientres el sieglu siguiente.
Alredor del añu 1930, el zoólogu y profesor de la universidá de Xerusalén Aharoni atopó una madre y críes de hámster nel desiertu siriu. Pa cuando tornó al so llaboratoriu, la mayoría escaparen o morrieren. Los hámsteres remanentes fueron donaos a la Universidá de Xerusalén, onde fueron criaos con ésitu. Por cuenta de que yeren llevemente mayores en tamañu a los atopaos por Waterhouse, llamar Mesocricetus auratus, anque posiblemente tratárase de la mesma especie. Mesocricetus auratus ye'l nome científicu actual del hámster siriu. Tolos hámsteres sirios esistentes anguaño baxen de diches críes.
El hámster doráu o siriu ye solitariu por naturaleza, aceptando a otru exemplar de la so mesma especie namái pal apareamiento. El celu de la fema ye cada cuatro o seis díes mientres una nueche. Si quier reproducir al so hámster, tien de pensalo bien, yá que son animales que críen enforma y bien rápido, pueden tener hasta quince críes o más. La fema tien de tener a lo menos diez semana pal so primer grupu de fíos de hámsteres.
Por que puedan copular tien d'introducise a la pareya nun territoriu neutral, siendo recomendable qu'esto seya al atapecer o nueche. Si la fema ta receptiva, va ponese tiesa cola parte anterior del so cuerpu llevantada. Entós el machu va montase enriba de la fema mientres unos segundos y va llavase, depués volverá repitir esti procesu delles vegaes. Cuando vea qu'unu de los dos yá nun amuesa interés en siguir, tien de devolver a cada unu al so sitiu correspondiente. Esti procesu suel durar ente venti y cuarenta y cinco minutos.
La xestación ye de tan solo dieciséis díes, mientres esti periodu la fema ta especialmente sensible y nun tien de ser fadiada. A los dolce díes tien de faese una llimpieza xeneral de la xaula, refugando tola comida vieya y camudando el llechu por unu nuevu. Tien de dáse-y a la fema gran cantidá de materiales pa construyir el nial, por casu puédese-y dar palitos de madera, papel hixénicu picáu, alfalfa, etc., si nun se-y da nada de material nun pasa nada, pero ye recomendable da-y, porque asina les críes van tar más cómodes, calientes y nun van tener problemes. Nun se debe coyer nin fadiar a la fema mientres los últimos díes de xestación, ten de tar bien sele. Tien de dase una alimentación variao y bastante cantidá de vexetales y frutes, puede apurri-y tamién un pocu de comida pa perru (pero non demasiao) o clara de güevu cocíu.
La fema xeneralmente pare na tarde del decimosestu día. Hai que dixebrar al padre porque si nun se come a les críes. El partu dura menos d'una hora y la madre dedícase especialmente a llimpiar y llamber a les sos críes, una y bones esto aguiya la so metabolismu, que nun ye autónomu. Les críes nacen ensin pelo y miden unos trés centímetros. Dempués d'un partu normal queda tou llimpiu y secu.
Les críes crecen rápido y empiecen a comer alimentos sólidos dende la primer selmana d'edá, sicasí, la lleche materna ye indispensable mientres los trés primeres selmanes. Y sobremanera, nunca se deben tocar les críes o esquerase con elles, a lo menos mientres les primeres dos selmanes. Si tocárense, entós la madre refugar y matar. A los dolce díes abren los güeyos y empiecen a salir con mayor frecuencia del nial. A los trés selmanes son independientes y pueden ser dixebraes de la madre. A los ventiocho díes tienen de tar dixebraes por sexu, porque a esta edá empieza la so maduror sexual.
Los cricetinos (Cricetinae) son una subfamilia de royedores, conocíos comúnmente como hámsteres (un xermanismu). Identificáronse diecinueve especies actuales distintes, arrexuntaes en siete xéneros. La mayoría son orixinaries d'Oriente Mediu y del sureste de los Estaos Xuníos. Al ser bien fáciles de criar en cautividá, son llargamente usaos como Animal de llaboratoriu animales de llaboratoriu y como mascotes. Toles especies caracterizar poles bolses expansibles, llamaes abazones, allugaes nel interior de la boca y que van dende les mexelles hasta los costazos.
Dağsiçanı — Gəmiricilər dəstəsindan bir məməli növü.
An hamstered eo ar bronneged a ya d'ober an iskerentiad Cricetinae.
An hamstered eo ar bronneged a ya d'ober an iskerentiad Cricetinae.
Els cricetins (Cricetinae) són una subfamília de rosegadors que conté unes divuit espècies, classificades en sis o set gèneres segons l'esquema. Com que són fàcils de criar en captivitat, sovint són utilitzats com a animals de laboratori i mantinguts com a animals de companyia en els països econòmicament més desenvolupats. Els hàmsters són un animal de companyia familiar popular.
Cnofil sy'n perthyn i'r is-deulu Cricetinae yw'r bochdew (lluosog: bochdewion), a elwir hefyd yn fochog (ll: bochogion), twrlla'r Almaen (ll: twrllaod yr Almaen), codlyg (ll: codlygod), neu lygoden fochog (ll: llygod bochog).[1] Mae'r is-deulu yn cynnwys tua 25 o rywogaethau, mewn chwech neu saith genws.[2] Maent yn anifeiliaid anwes poblogaidd.
Cnofil sy'n perthyn i'r is-deulu Cricetinae yw'r bochdew (lluosog: bochdewion), a elwir hefyd yn fochog (ll: bochogion), twrlla'r Almaen (ll: twrllaod yr Almaen), codlyg (ll: codlygod), neu lygoden fochog (ll: llygod bochog). Mae'r is-deulu yn cynnwys tua 25 o rywogaethau, mewn chwech neu saith genws. Maent yn anifeiliaid anwes poblogaidd.
Křeček je obecné označení pro některé hlodavce z čeledi myšovití (Muridae), případně křečkovití. České názvosloví je však značně odlišné od současného názoru na skutečnou příbuznost. Jako „křeček“ se tak označuje velké množství rodů, ačkoliv v ČR je znám zejména křeček polní (Cricetus cricetus) z rodu Cricetus.
Křeček je charakteristický svými zásobními vaky po obou tvářích, které může naplnit od tlamičky až po pas.
Pro orientaci v okolí je pro člověka nejdůležitější zrak. Následuje sluch a nakonec čich. U křečků je toto pořadí obrácené.[1]
Stejně jako my poznáme člověka podle jeho vzhledu, ukládá si křeček do paměti vzory pachů a s jejich pomocí pak i po dlouhé době rozezná příslušníky stejného druhu, nepřátele i své chovatele. Páry nebo příbuzenstvo se rozeznávají podle skupinového pachu, který i přes jejich přirozené agresivní sklony zajistí mírné chování. Potravu je křeček schopen ucítit na velké vzdálenosti. Díky pachovým značkám, které zanechává třením svých mazových žláz o důležité předměty a místa, a díky svým výkalům a moči je křeček schopen orientovat se ve svém okolí i potmě. Současně tak označuje své území proti všem možným vetřelcům.
Schopnost akustického vnímání je u křečků velice rozvinutá, jsou schopni vnímat také frekvence ze spektra ultrazvuku. To jim neslouží na obranu proti nepřátelům, ale spíše k vnitrodruhovému dorozumívání se. Tak mohou všechna mláďata (pro nás neslyšitelnými) zvuky přivolat svoji matku i otce, když je jim po opuštění rodného hnízda příliš zima, nebo mají hlad či žízeň. Křečci jsou schopni rozeznat různé tóny hlasu, či po nějakém čase poznat toho, kdo se o ně stará. Během dne křeček složí své ušní boltce, aby mohl nerušeně spát.
Jakožto noční tvor nedisponuje křeček nijak zvlášť dobrým zrakem. Vnímání tvarů a barev je patrně pouze nedostatečně rozvinuto. Naproti tomu je křeček se svýma po stranách posazenýma kulovitýma očima schopen jedním pohledem zachytit celé své okolí. Dá se říci, že křeček má opravdu široký rozhled - asi 110 stupňů. Na naše poměry je křeček ovšem poněkud krátkozraký, na vzdálenost větší než 1 metr je již stěží schopen rozeznat kontury. Pohyby, třeba blížícího se nepřítele je schopen rozeznat na větší vzdálenost. Na denním světle je křeček téměř slepý. To také vysvětluje jeho často pozorovatelnou lekavost, ocitne-li se náhle v neznámém prostředí.
Stejně jako hmatové vousky slouží rovněž jemné chloupky na bocích a na předních i zadních končetinách k orientaci v noci. S pomocí těchto speciálních chloupků a vousků je křeček schopen vnímat překážky, které se mu postaví do cesty. Kromě toho mu také pomáhají lépe odhadnout, zda je pro něho otvor či průlez dostatečně široký.
Zatímco některé systémy uznávají čeleď křečkovití (Cricetidae), jiné ji opouští a zařazují všechny její zástupce do čeledi myšovití (Muridae).[2]
Jako křečkovití (Cricetidae) se označují nejen „křečci“ v českém slova smyslu, ale i například podčeleď hrabošovití (Arvicolinae). Typičtí křečci jsou pak rozděleni do několika dalších podčeledí, jako jsou například křečci praví (Cricetinae). Tolweb (Tree of life) uznává v čeledi křečkovití tyto skupiny:[3]
Biolib naopak křečkovité neuznává a zmiňuje se pouze o těchto skupinách myšovitých hlodavců:
Obrázky, zvuky či videa k tématu křeček ve Wikimedia Commons
Křeček je obecné označení pro některé hlodavce z čeledi myšovití (Muridae), případně křečkovití. České názvosloví je však značně odlišné od současného názoru na skutečnou příbuznost. Jako „křeček“ se tak označuje velké množství rodů, ačkoliv v ČR je znám zejména křeček polní (Cricetus cricetus) z rodu Cricetus.
Hamstere (latin: Cricetinae) er en underfamilie til studsmusfamilien (Cricetidae).
Hamstere er en gruppe af små til mellemstore gnavere. Som hos andre arter af gnavere vokser hamsternes fortænder hele livet, men som noget specielt blandt gnavere har hamstere kindposer, som de bruger til at samle føde i og bære det hjem til deres bo for at æde under rolige forhold. Ordet hamster er beslægtet med at hamstre (af tysk oprindelse), altså at samle forråd. Ordet hamster er fælleskøn, dvs. at det hedder en hamster.[1]
Deres bo ligger under jorden, hvor de graver gangsystemer. Disse kan være forholdsvis simple, men kan også være ret komplicerede systemer med mange gange og kamre. Alle hamstere er natdyr og tilbringer det meste af dagen med at sove i deres huler.
Hamstere ser generelt ikke særligt godt, men til gengæld hører de fremragende, og deres lugtesans er også god. Deres diæt er meget omfattende, idet de æder næsten alt, hvad de falder over, både frø, bær og andre plantedele, men også insekter og andre smådyr.
Hamstere inddeles i flere slægter og findes udbredt i store dele af Europa og Asien.
Vægt (for guldhamstere)
Levetid
Normaltemperatur
Formering
Løbetidsinterval 4-7 dage
Drægtighedslængde
Kuldstørrelse
Ungerne
Underfamilie: Cricetinae (Hamstere)
De fem hamsterarter man har som kæledyr er: Campbell og Vinterhvid Dværghamster, Syrisk Guldhamster (bedre kendt som guldhamster), Kinesisk hamster og Roborovski. Mange danskere forveksler vinterhvide og Campbell hamstre som Sibirisk hamster. I Danmark findes der mange hybrider, de er en blanding af Vinterhvid og Campbell. De har oftest adfærdsproblemer og dårligt helbred. Hvis en Dværghamster ikke har stamtavle vil man kvalificere den som hybrid.
Se Wiktionarys definition på ordet hamster Hamstere (latin: Cricetinae) er en underfamilie til studsmusfamilien (Cricetidae).
Hamstere er en gruppe af små til mellemstore gnavere. Som hos andre arter af gnavere vokser hamsternes fortænder hele livet, men som noget specielt blandt gnavere har hamstere kindposer, som de bruger til at samle føde i og bære det hjem til deres bo for at æde under rolige forhold. Ordet hamster er beslægtet med at hamstre (af tysk oprindelse), altså at samle forråd. Ordet hamster er fælleskøn, dvs. at det hedder en hamster.
Die Hamster (Cricetinae) sind eine zu den Wühlern gehörende Unterfamilie der Mäuseartigen mit etwa 20 Arten.
Ihr Verbreitungsgebiet sind trockene und halbtrockene Gebiete Eurasiens. In Mitteleuropa kommt nur der Feldhamster vor. Fossil sind Hamster seit dem mittleren Miozän aus dem nördlichen Afrika und aus Eurasien bekannt. Die meisten Hamster sind nicht gefährdet. Im Juli 2020 stufte die IUCN allerdings Feldhamster als „vom Aussterben bedroht“ (critically endangered) ein.[1] Eine weitere Ausnahme bildet der Syrische Goldhamster, der wie einige andere Hamster als Versuchs- und Heimtier von Bedeutung ist.
Die maus- bis rattengroßen Hamster sind von wühlmausartiger Gestalt, jedoch meist mit kurzem Schwanz. Sie besitzen in jeder Kieferhälfte drei bewurzelte Backenzähne, deren Höcker in zwei Längsreihen angeordnet und durch Schmelzleisten meist kreuzweise miteinander verbunden sind. Die innen liegenden Backentaschen dienen dem Transport der Nahrung.
Hamster werden maus- bis rattengroß.[2] Sie sind von wühlmausartiger Gestalt, jedoch meist mit kurzem, weniger als halbkörperlangem Schwanz.[3] Ihr walzenförmiger oder abgerundeter Körper ist an eine grabende Lebensweise sowie an eine Fortbewegung in unterirdischen Gängen angepasst. Der teilweise stummelartig verkleinerte Schwanz ist nahezu funktionslos.[4]
Die kurzen und kräftigen Gliedmaßen der Hamster sind an ausdauerndes Laufen angepasst. Die Vorderpfoten dienen dem Graben, Klettern und Festhalten der Nahrung sowie der Körperpflege. Der Daumen ist zurückgebildet und somit der grabenden Lebensweise angepasst.[4] Hamster besitzen an den Pfoten je fünf Zehen.[5]
Das graue bis braune Fell der Hamster ist weich und dicht. Der Schwanz ist nackt oder behaart, die Sohlen der Pfoten sind meist nackt. Unter den Sohlen der Hinterpfoten befinden sich große, beim Klettern behilfliche Ballen. Hamster besitzen scharfe Krallen.[6][4] In der Bauchmitte befindet sich eine Talgdrüse.[7]
Fußnoten:
Goldhamster (Mesocricetus auratus)
Dsungarischer Zwerghamster (Phodopus sungorus)
Feldhamster (Cricetus cricetus) in einer Anlage, u. a. bei der Fellpflege
Der Geruchssinn der Hamster ist gut ausgebildet und sie können mit ihrer Nase Nahrung orten sowie auf Güte und Genießbarkeit untersuchen. Ebenfalls gut ausgebildet ist ihr Gehörsinn. Durch die großen, als Schalltrichter wirkenden Ohrmuscheln können Hamster Beutetiere und Fressfeinde leicht wahrnehmen. Zum Schlafen werden die Ohrmuscheln zusammengefaltet und angelegt. Dem Tastsinn der Hamster dienen die langen Tasthaare. Mit ihnen können sie die Beschaffenheit ihrer Umgebung erkennen und sich selbst in der Dunkelheit orientieren. Weniger gut ausgebildet ist ihr Gesichtssinn. Mit den großen schwarzen Augen können die nacht- und dämmerungsaktiven Hamster nicht besonders gut sehen, jedoch Bewegungen und Helligkeitsunterschiede wahrnehmen.[4]
Die Hamster besitzen einen myomorphen Kauapparat. Im Gegensatz zu anderen Mäuseartigen bewegen sie den Unterkiefer beim Kauen schräg. Charles und Mitarbeiter (2007) stellten bei einem Feldhamster und einem Syrischen Goldhamster einen durchschnittlichen Winkel von 40,2 Grad zwischen der Achse der oberen Backenzahnreihe und 43 zur Zunge gerichteten Mikrokratzern auf dem Entoconid des zweiten Unterkieferbackenzahns fest. Die Standardabweichung betrug 12,2 Grad.[14]
Das für Mäuseartige typische Gebiss der Hamster weist insgesamt 16 Zähne auf. In jeder Kieferhälfte befinden sich ein Nagezahn und drei Backenzähne. Eckzähne und Vorbackenzähne sind nicht vorhanden und jede Backenzahnreihe ist durch eine große zahnfreie Lücke von den Nagezähnen getrennt.
Der Zahndurchbruch der Nagezähne erfolgt vor der Geburt[15] oder kurz danach. Darauf brechen die ersten, danach die zweiten und schließlich die dritten Backenzähne durch. Vollständig durchgebrochen sind letztere erst bei erwachsenen Hamstern. Die Kalkeinlagerung der Zahnkronen ist kurz vor dem Zahndurchbruch abgeschlossen, die der Zahnwurzeln deutlich später.[16][17] Geringe Unterschiede beim Zahndurchbruch und bei der Kalkeinlagerung, insbesondere bei den dritten Backenzähnen, könnten mit dem Körperwachstum sowie der Wurfgröße zusammenhängen. Ebenfalls könnten diese durch die Ernährung beeinflusst werden. Das Geschlecht hat offenbar keine Auswirkung. Ein Zahnwechsel findet bei den Hamstern nicht statt.[18]
Die Nagezähne des Hamsters wachsen ständig nach und sind gelb pigmentiert.[18] Sie sind nach hinten gebogen, breit und auf der Vorderseite eben.[16] Auf der Rückseite sind sie konkav. Die Schnittkanten sind vorne flach und ausgesprochen meißelförmig. Die Zahnspitzen der oberen und unteren Nagezähne liegen nahezu parallel zueinander. Bei geschlossenem Kiefer berühren die Spitzen der unteren Nagezähne beinahe die zungenseitige Zahnbasis der oberen Nagezähne.[19]
Die Backenzähne der Hamster sind im Wachstum beschränkt, nicht pigmentiert und erscheinen bei lebenden Hamstern weiß oder leicht rosa. Sie sind niederkronig und besitzen gut entwickelte Zahnwurzeln. Die Schlussbissstellung der Backenzähne tritt bei in Ruheposition zurückgezogenem Unterkiefer auf.[18] Die oberen und unteren Backenzahnreihen treffen dabei genau aufeinander, die jeweiligen zungen- sowie backenseitigen Kanten sind einander angenähert und die Höcker der Unterkieferbackenzähne liegen vor den entsprechenden Höckern der Oberkieferbackenzähne. Die Backenzähne der Hamster ähneln einander viel mehr als andere tribosphenische (dreihöckrige) Backenzähne.[19]
Die Anzahl der Zahnfächer beträgt normalerweise je vier bei den ersten beiden Oberkieferbackenzähnen, drei beim dritten Oberkieferbackenzahn und je zwei bei den Unterkieferbackenzähnen. Die zwei vorderen Zahnfächer des ersten Oberkieferbackenzahns liegen seitlich versetzt hintereinander. Die zwei hinteren Zahnfächer des ersten Oberkieferbackenzahns, die zwei vorderen sowie die zwei hinteren Zahnfächer des zweiten Oberkieferbackenzahns und die zwei vorderen Zahnfächer des dritten Oberkieferbackenzahns liegen paarweise hintereinander. Das hinterste Zahnfach des dritten Oberkieferbackenzahns liegt mittig und die sechs Zahnfächer der Unterkieferbackenzähne liegen in einer Reihe hintereinander.[20]
Kennzeichnend für die Hamster ist die stumpfhöckerige Kaufläche der Backenzähne, die ihre charakteristischen Merkmale trotz Abrieb im Alter beibehält.[22] Die Zahnhöcker sind entsprechend dem für Wühler typischen cricetiden Bauplan in Ober- und Unterkiefer in zwei Längsreihen angeordnet.[23] Die ersten Backenzähne weisen je drei, die zweiten und dritten Backenzähne je zwei hintereinander liegende Höckerpaare auf. Die Höcker sind durch Schmelzleisten meist kreuzweise miteinander verbunden. An den Vorder- und Hinterenden können weitere Leisten hinzutreten.[24]
Der vorne liegende Anteroconus des ersten Oberkieferbackenzahns ist in einen Innen- und einen Außenhöcker geteilt. Zungenseitig folgen Protoconus und Hypoconus, backenseitig Paraconus und Metaconus. Beim ersten Unterkieferbackenzahn ist das Anteroconid ebenfalls zweigeteilt. Zungenseitig folgen Metaconid und Entoconid, backenseitig Protoconid und Hypoconid. Der Aufbau der zweiten und dritten Backenzähne ist ähnlich, jedoch ist der vorne liegende Schmelzwulst nicht zu einem Anteroconus oder Anteroconid ausgebildet.[21]
Die beiden Höcker eines jeden Paares sind durch eine tiefe Kaugrube voneinander getrennt und backen- sowie zungenseitig befinden sich zwischen jedem Paar breite, dreieckige Furchen. Die Zahnkrone der Backenzähne ist vollständig von Zahnschmelz bedeckt.[18] Durch Abrieb nimmt die Höhe der Höcker mit dem Alter ab und unter dem Zahnschmelz kommt das Zahnbein zum Vorschein.[25] Bei älteren Hamstern sind die Höcker zunächst weniger ausgeprägt und schmal. Durch weiteren Abrieb verbinden sie sich miteinander und verschwinden beinahe.[16]
Charakteristisch für die Hamster sind die innen liegenden Backentaschen. Diese verlaufen entlang des Unterkiefers, reichen bis zu den Schultern und dienen dem Transport von Nahrung.[6][4] Ihre Öffnung liegt direkt hinter der Stelle, an der sich Lippen und Backen in der zahnfreien Lücke des Gebisses nach innen wölben.[26] Die Taschen werden durch Ausstülpungen der Mundhöhle tief zu den Halshautmuskeln Platysma und Musculus sphincter colli profundus gebildet. Der Rückziehermuskel leitet sich vom Trapezmuskel ab, als Schließmuskel fungiert die Gruppe der Backenmuskel. An der hinteren Innenwand der Taschen befindet sich ein nach vorne ragendes, stark gefaltetes Gewebe. Dieses ermöglicht die Vergrößerung der Taschen, wenn Nahrung aufgenommen wird.[27] Da die Taschen kein Lymphgefäßsystem besitzen, reagieren ihre Zellen nicht auf Fremdkörper.[26]
Die Lebensräume der Hamster sind hauptsächlich trockene und halbtrockene Offenlandschaften der gemäßigten Zone mit an mäßig feuchte bis extrem trockene Standorte angepasster Vegetation in Ebenen und Gebirgen.[28][29] Sie bewohnen Wüstenränder, Lehmwüsten, strauchbewachsene Ebenen, Wald- und Bergsteppen, strauchbewachsene oder felsige Vorberge und Flusstäler.[28] Insbesondere kleinere Arten meiden weder Halbwüsten noch Wüsten.[29] In Anpflanzungen wie Gemüsegärten, Getreidefeldern und Streuobstwiesen können sie sehr zahlreich auftreten.[28]
Hamster sind vorwiegend Pflanzenfresser[6] und insbesondere Samenfresser. Neben Pflanzensamen ernähren sie sich jedoch auch von grünen Pflanzenteilen, Sprossen, Wurzeln, Früchten,[28] Blättern und Blüten. Gelegentlich können sie Insekten, Eidechsen, Frösche, Mäuse und andere Kleinsäuger, junge Vögel und Schlangen erbeuten. Diese machen jedoch nur einen kleinen Anteil ihrer Nahrung aus. Sie verzehren Feldfrüchte wie Weizen, Gerste, Hirse, Sojabohnen, Erbsen, Kartoffeln, Karotten und Rüben.[6]
Die Nahrung wird als Wintervorrat eingelagert,[6] der hauptsächlich aus Pflanzensamen besteht,[29] bei der Rückkehr in den Bau gefressen oder an der Erdoberfläche verzehrt, wenn alles ruhig ist. Größere Nahrungsteile werden zwischen den Schneidezähnen transportiert. Ihre Backentaschen erlauben den Hamstern jedoch auch, große Mengen kleiner Nahrungsteile zum Bau zu tragen. So wurden in den Vorratskammern des Feldhamsters bis zu 90 Kilogramm Pflanzenmaterial gefunden, die von einem einzelnen Hamster eingetragen worden waren. Ein Rattenartiger Zwerghamster wurde mit 42 Sojabohnen in den Backentaschen gefunden. Ihre zu Händen umgewandelten Vorderpfoten ermöglichen den Hamstern einen äußerst geschickten Umgang mit der Nahrung und die Backentaschen werden mit einer charakteristischen, nach vorne drückenden Bewegung der Pfoten entleert.[6]
Zu den Fressfeinden der Hamster zählen insbesondere Wiesel und kleinere Greifvögel[30], außerdem Füchse und andere Raubtiere.
Meist haben die unterirdischen Baue der Hamster mehrere Eingänge, und die Kammern für das Nest, die Ausscheidungen, die Fortpflanzung und die Vorräte sind durch mehrere Gänge miteinander verbunden.[28] Einige Arten nutzen jedoch auch natürliche Unterschlupfe.[29]
Hamster sind hauptsächlich nacht- und dämmerungsaktiv mit eingeschränkter Aktivität bei Tageslicht.[31] Größere Arten halten häufig Winterschlaf,[29] viele kleinere Arten zeigen dagegen ausgedehnte Zustände winterlichen Torpors, der ein paar Tage bis mehrere Wochen anhalten kann, jedoch keinen tiefen Winterschlaf. Zwischendurch ernähren sie sich von ihren Vorräten.[28]
Hamster leben überwiegend solitär,[32] während der Fortpflanzungszeit jedoch auch in Familiengruppen.[29] Sie können außergewöhnlich aggressiv gegenüber Artgenossen sein. Dies könnte auf die starke Konkurrenz um die verstreuten, örtlich jedoch üppigen Nahrungsquellen zurückzuführen sein. Es könnte jedoch auch der Verteilung der Population in einem bestimmten Gebiet dienen. Große Arten wie der Rattenartige Zwerghamster verhalten sich selbst anderen Arten gegenüber aggressiv und können sogar Hunde oder Menschen angreifen, wenn sie bedroht werden. Um sich vor Angriffen zu schützen, werfen sie sich auf den Rücken und stoßen schrille Schreie aus.[6]
Das Verbreitungsgebiet der Hamster sind trockene und halbtrockene Gebiete Eurasiens.[6] In Mitteleuropa kommt nur der Feldhamster vor, im östlichen Europa sind daneben noch der Graue Zwerghamster und der Rumänische Goldhamster verbreitet.[33]
Auch fossil sind die Hamster auf die Paläarktis beschränkt. Im nördlichen Afrika sind sie aus dem mittleren Miozän bekannt, in Europa seit dem mittleren Miozän, in Asien seit dem späten Miozän und im Mittelmeerraum aus dem frühen Pliozän sowie dem Holozän.[34]
Die meisten Hamster sind nicht gefährdet. Ausnahmen bilden jedoch der in Deutschland ansässige Feldhamster, welcher im Juli 2020 von der Weltnaturschutzunion IUCN als „vom Aussterben bedroht“ (critically endangered) eingestuft wurde.[1] Seit 2008 gilt der Syrische Goldhamster als gefährdet („Vulnerable“) sowie der Rumänische Goldhamster und der Türkische Goldhamster als potenziell gefährdet („Near Threatened“).
Die Hamster werden mit den Neuweltmäusen und den Wühlmäusen als Wühler zusammengefasst. So ordnen sie Musser und Carleton (2005) als Unterfamilie Cricetinae den Cricetidae zu. Dabei bilden die rezenten Hamster eine geschlossene Abstammungsgemeinschaft mit eindeutig abgeleiteten, morphologischen Merkmalen.[35] Molekulargenetische Untersuchungen der nukleären LCAT- und vWF-Gene durch Michaux und Mitarbeiter (2001),[36] des nukleären IRBP-Gens durch Jansa und Weksler (2004)[37] sowie der nukleären GHR-, BRCA1-, RAG1- und C-Myc-Gene durch Steppan und Mitarbeiter (2004)[38] bekräftigen die enge Verwandtschaft untereinander, können jedoch die Schwestergruppe der Hamster nicht eindeutig identifizieren. Laut Steppan und Mitarbeitern (2004) haben sie sich im frühen Miozän vor etwa 16,8 bis 19,6 Millionen Jahren von den Neuweltmäusen und vor etwa 16,3 bis 18,8 Millionen Jahren von den Wühlmäusen getrennt.[39]
Im weiteren Sinne umfassen die Hamster neben Arten der Alten Welt noch die Neuweltmäuse.[24] Beide Gruppen wurden häufig in der Unterfamilie Cricetinae vereint, gewöhnlich jedoch zumindest als eigenständige Tribus geführt. Der Afrikanische Hamster und die Maushamster wurden dagegen häufig den Hamstern im engeren Sinne zugeordnet. Dies beruhte jedoch eher auf der Unsicherheit hinsichtlich ihrer systematischen Einordnung als auf der Überzeugung, dass sie eng mit den Hamstern verwandt seien. So wurden der Afrikanische Hamster ab 1966 und die Maushamster ab 1979 zunächst auch als eigenständige Tribus innerhalb der Cricetinae ausgegliedert.[40] Beide sind jedoch nicht näher mit den Hamstern oder anderen Wühlern verwandt.[41][42] Auch die Blindmulle und die zu den Wühlmäusen gehörenden Mull-Lemminge wurden teils als Tribus den Cricetinae zugeordnet.[43][29]
Die rezenten Hamster sind die Überbleibsel einer adaptiven Radiation im Neogen, die zu einer Fülle fossiler Arten führte.[35] Laut molekulargenetischen Untersuchungen der mitochondrialen Cytochrom-b- und 12S-rRNA-Gene sowie des nukleären vWF-Gens durch Neumann und Mitarbeiter (2006) teilen sie sich klar auf drei Hauptzweige auf, die sich im späten Miozän vor etwa 7,6 bis 12,2 Millionen Jahren voneinander trennten.[44] Zunächst spalteten sich vor etwa 8,5 bis 12,2 Millionen Jahren die Kurzschwanz-Zwerghamster und danach vor etwa 7,6 bis 10,8 Millionen Jahren die Mittelhamster von den als Cricetus-Gruppe zusammengefassten restlichen Hamstern ab. Diese teilten sich vor etwa 5,8 bis 7,4 Millionen Jahren in den Langschwanz-Zwerghamster und die Daurischen Zwerghamster einerseits sowie den Rattenartigen Zwerghamster, den Grauen Zwerghamster, den Feldhamster und die Mittelgroßen Zwerghamster andererseits auf. Der Rattenartige Zwerghamster trennte sich schließlich vor 4,9 bis 6,7 Millionen Jahren von den zuletzt genannten Arten ab. Ähnlich alt ist mit 4,9 bis 6,9 Millionen Jahren die erste Aufspaltung innerhalb der Kurzschwanz-Zwerghamster.[45] Die Tibetischen Zwerghamster bilden laut vorläufigen Untersuchungen des 12S-rRNA-Gens durch Lebedew und Mitarbeiter (2003) möglicherweise die Schwestergruppe der Kurzschwanz-Zwerghamster oder nehmen eine basale Stellung innerhalb der Hamster ein.[46] Die angenommene Nähe des Gansu-Zwerghamsters zum Rattenartigen Zwerghamster bedarf noch einer molekulargenetischen Überprüfung.[47] Daraus ergeben sich die folgenden Verwandtschaftsverhältnisse:
Tibetische Zwerghamster, Cricetulus (Urocricetus)
Kurzschwanz-Zwerghamster, Phodopus
Mittelhamster, Mesocricetus
Langschwanz-Zwerghamster, Cricetulus (Cricetulus) longicaudatus
Graue Zwerghamster, Cricetulus (Cricetulus) barabensis-Gruppe
Gansu-Zwerghamster, Cansumys canus
Rattenartiger Zwerghamster, Tscherskia triton
Grauer Zwerghamster, Cricetulus migratorius
Feldhamster, Cricetus cricetus
Mittelgroße Zwerghamster, Allocricetulus
Molekulargenetische Untersuchungen der GHR-, BRCA1-, RAF1- und C-Myc-Gene durch Steppan und Mitarbeiter (2004) bekräftigen den Status der Kurzschwanz-Zwerghamster als Schwestergruppe der Mittelhamster und der Cricetus-Gruppe,[38] verorten die Abspaltung der Kurzschwanz-Zwerghamster von den restlichen Hamstern jedoch bereits vor etwa 12,4 bis 14,1 Millionen Jahren.[39] Untersuchungen der LCAT- und vWF-Gene durch Michaux und Mitarbeiter (2001) sowie des IRBP-Gens durch Jansa und Weksler (2004) deuten dagegen auf eine engere Verwandtschaft der Kurzschwanz-Zwerghamster mit den Mittelhamstern hin.[36][48] Zytogenetische Untersuchungen mittels Fluoreszenz-in-situ-Hybridisierung und G-Bänderung durch Romanenko und Mitarbeiter (2007) bestätigen die Aufteilung auf die drei Hauptzweige mit den Kurzschwanz-Zwerghamstern als Schwestergruppe der restlichen Hamster, deuten jedoch andere Verwandtschaftsverhältnisse innerhalb der Cricetus-Gruppe an.[49]
Musser und Carleton (2005) unterscheiden sieben rezente Gattungen der Hamster mit 18 rezenten Arten:[33]
Die Unterteilung der Hamster in Gattungen ist jedoch umstritten. Problematisch ist insbesondere die Gattung Cricetulus. Einerseits werden dieser im weiteren Sinne noch die Mittelgroßen Zwerghamster, der Rattenartige Zwerghamster und der Gansu-Zwerghamster zugeordnet.[35] Andererseits stellt sie selbst im engeren Sinne nur ein Sammelsurium nicht enger miteinander verwandter, kleiner Hamsterarten mit fortgeschrittener Zahnmorphologie dar.[47] Mit den ihr ebenfalls zugeordneten Kurzschwanz-Zwerghamstern umfasste die Gattung Cricetulus einst sogar alle Zwerghamsterarten.[50] Alternativ wird der Gansu-Zwerghamster auch gemeinsam mit dem Rattenartigen Zwerghamster in der Gattung Tscherskia geführt.[28] Die Mittelhamster werden auch mit dem Feldhamster in der Gattung Cricetus vereint.[51]
McKenna und Bell (1997) unterscheiden 15 fossile (†) und sieben rezente Gattungen der Hamster:[34]
Gotthelf Fischer von Waldheim führte 1817 die Cricetini und die Familie Cricetinorum ein.[52][53][35] John Edward Gray stellte 1825 die Tribus Cricetina auf, Andrew Murray 1866 die Unterfamilie Cricetinae, Alphonse Trémeau de Rochebrune 1883 die Familie Cricetidae, Herluf Winge 1887 die Unterfamilie Cricetini oder Criceti und George Gaylord Simpson 1945 die Tribus Cricetini.[53][35] Der Name der Typusgattung Cricetus leitet sich vom neulateinischen cricetus ‚Hamster‘ ab, das aus dem tschechischen křeček gebildet wurde.[54]
1992 führte Wadym Topatschewskyj die Tribus Ischymomyini ein.[53][35] Der Name der fossilen Typusgattung Ischymomys leitet sich vom Ischim sowie von altgriechisch μυς mys ‚Maus‘ ab.
Der deutsche Name der Hamster ist eine Entlehnung des hypothetisch urslawischen Begriffs *choměstrъ, im 11. Jhd. bezeugt durch russisch-kirchenslawisch choměstorъ. Dieser findet sich um 1000 im Althochdeutschen zunächst als hamustro wieder, bevor er sich zum frühneuhochdeutschen Ham(p)ster entwickelte, und stammt wohl ursprünglich aus dem Altiranischen. So bedeutet avestisch hamaēstar- ‚wer nieder-, zu Boden wirft, unterdrückt‘. Die verbreitete Meinung, dass die althochdeutschen Formen für den Kornkäfer und seine Larven stehen, ist laut Wolfgang Pfeifer (1993) zurückzuweisen. Vom Namen der Hamster leitet sich das Hamstern ab.[55]
Einige Hamsterarten werden als Versuchs- oder Heimtier gehalten. So werden der Syrische Goldhamster,[56] der Chinesische Zwerghamster,[57] der Feldhamster,[58] der Campbell-Zwerghamster,[59] der Dsungarische Zwerghamster,[59] der Türkische Goldhamster,[60] der Rumänische Goldhamster[61] und der Graue Zwerghamster als Versuchstier eingesetzt.[62] Der Syrische Goldhamster[63] und der Chinesische Zwerghamster[64] erlangten zudem als Heimtier Bedeutung, ebenso wie der Campbell-Zwerghamster, der Dsungarische Zwerghamster und der Roborowski-Zwerghamster.[65] Vom Chinesischen Zwerghamster wurden mehrere Zelllinien kultiviert, darunter die CHO-Zellen.[66] Der Feldhamster wird auch wegen seines Fells gefangen.[30]
Hamster gelten in manchen Gegenden als ernstzunehmende Agrarschädlinge. In einigen Ländern werden Hunde trainiert, sie zu töten. Chinesische Bauern fangen große Hamster und verfüttern sie an Katzen oder andere Heimtiere. Das eingelagerte Getreide gewinnen sie im Herbst durch Umgraben der Baue zurück.[30] Hamster sind zudem als Überträger einiger Seuchen von Bedeutung.[29]
Das Jugendbuch Grimback der Hamster von Hans-Wilhelm Smolik wurde seit 1945 bis 1950 in vielen Auflagen als Kinder- und Jugendbuch von mehreren Verlagen herausgegeben und beschreibt die Lebensweise der Hamster.
Die Hamster (Cricetinae) sind eine zu den Wühlern gehörende Unterfamilie der Mäuseartigen mit etwa 20 Arten.
Ihr Verbreitungsgebiet sind trockene und halbtrockene Gebiete Eurasiens. In Mitteleuropa kommt nur der Feldhamster vor. Fossil sind Hamster seit dem mittleren Miozän aus dem nördlichen Afrika und aus Eurasien bekannt. Die meisten Hamster sind nicht gefährdet. Im Juli 2020 stufte die IUCN allerdings Feldhamster als „vom Aussterben bedroht“ (critically endangered) ein. Eine weitere Ausnahme bildet der Syrische Goldhamster, der wie einige andere Hamster als Versuchs- und Heimtier von Bedeutung ist.
Die maus- bis rattengroßen Hamster sind von wühlmausartiger Gestalt, jedoch meist mit kurzem Schwanz. Sie besitzen in jeder Kieferhälfte drei bewurzelte Backenzähne, deren Höcker in zwei Längsreihen angeordnet und durch Schmelzleisten meist kreuzweise miteinander verbunden sind. Die innen liegenden Backentaschen dienen dem Transport der Nahrung.
Imaklasen (Asuf: Amaklas), (Assaɣ ussnan: Cricetinae) d adu-twacult meẓẓiyen n temseɣẓaẓ yettemcabin iɣerdayen, aṭas seg telmas-is ttwagraden-t deg kra n tmura am tid n Uruppa d Marikan, Yettwassnen d akken ila (yesɛa) iwsan (lejyub) deg imi-ynes i wakken ad yeffer deg-sen učči
Adu-twacult-a llant dges wazal n 25 n telmas yeṭṭafaren 7 n tewsitin
Akin-a igburen (ayen yellan) deg twacult n timaklasin (Muridae) yettwassers d tid nniden yellan deg wadu-twacult n tɣeṛdayt (Muridae) maca tizrawin tineggura malen-t ar wakken ad akzen-t 6 n twaculin. Anda timaklasin gan-tent d afeltwacult n temseɣẓaẓ
Kra n tluganin am ITIS zeddiɣ (mazal) yesẓunay tiɣerdayin deg wadu-twaculin kan
Tadu-twaculta sebɛa ɣef 7 n tewsitin s unect (ɛla ḥsab) n usismel n Linné:
S unect n ITIS (31 tub. 2010), Animal Diversity Web|ADW]] (14 Mayu 2011) d Mammal Species of the World (alqem 3, 2005) (14 mayu 2011):
Yal talmest n imaskalen tla (tesɛa) taskant. ama deg yimgaraden deg tfekka, deg tiddi, deg tkeli neɣ ula deg ideg n tudert agaman
Imaskalen d iɣersiwen yeṭṭfen asedger arakal agaman deg Tefriqt Ugafa, kra n izegnan n Uruppa, deg usamer alemmas ar usamer n Sibirya yakk d Ccinwa
Yakk tilmas n imaskalen zdint deg tudert tagamant deg tegnatin d izaɣaren yeldin neɣ iɣuranen am tneẓruft, izawaɣen, igran ... Atg
Imaklasen (Asuf: Amaklas), (Assaɣ ussnan: Cricetinae) d adu-twacult meẓẓiyen n temseɣẓaẓ yettemcabin iɣerdayen, aṭas seg telmas-is ttwagraden-t deg kra n tmura am tid n Uruppa d Marikan, Yettwassnen d akken ila (yesɛa) iwsan (lejyub) deg imi-ynes i wakken ad yeffer deg-sen učči
Adu-twacult-a llant dges wazal n 25 n telmas yeṭṭafaren 7 n tewsitin
Chhng-chhí (Eng-gí: hamster) tī hun-lūi-siōng ê miâ sī Cricetinae, sio̍k Rodentia tōng-bu̍t, hiān-sî tiāⁿ hōng chhī chò thióng-bu̍t.
'S e seòrsa creimiche a tha ann an Hamstair, mamal beag, a tha cumanta mar peata. Tha hamstairean coltach ri luch orains.
D Hamster (Cricetinae; alemannischi Näme) si Nager us dr Gruppe vo de Muuseartige und wärde meistens zu de Wüehler zehlt.
Ihri Verbreitigsgebiet si drocheni und halbdrocheni Gebiet in Eurasie. In Mitteleuropa chunnt nume dr Fäldhamster vor. Fossil si Hamster sit em mittlere Miozän us em nördlige Afrika und us Eurasie bekannt. Die meiste Hamster si nid gfährdet. En Usnahm bildet dr Syrischi Goldhamster, wo wien e baar anderi Hamster as Versuechs- und Heimdier vo Bedütig isch.
D Hamster si muus- bis rattegross, hai d Gstalt vo Wüehlmüüs, aber meistens e churze Schwanz. Si hai in jeder Chiiferhelfti drei Stockzehn mit Wurzle und mit Höcker, wo in zwei Reihe dr Lengi nooch agordnet und dur Schmelzleiste meistens chrüzwiis mitenander verbunde si. D Backedäsche, wo inne lige, diene zum Nahrig z dransportie.
Ang mga hamster ay rodents na kabilang sa subfamily Cricetinae, na naglalaman ng mga 25 espesye na nabibilang sa anim o pitong genera. Sila ay itinatag bilang popular na mga alagang hayop na maliit na bahay, at dahil madali silang lahi sa pagkabihag, ang mga hamster ay kadalasang ginagamit bilang mga hayop sa laboratoryo.
Ang lathalaing ito ay isang usbong. Makatutulong ka sa Wikipedia sa nito.
Hamster iku sajinis kéwan ingon-ingon sajinis tikus. Ana sawatara jinis hamster ing donya. Hamster kalebu sajeroning subfamili cricetinae. Subfamili iki kapérang dadi watara 18 spésies, sing diklasifikasi sajeroning enem utawa pitung génus.
Jinis Dominant Spot. Ciri-ciriné: (i) ana garis tengah warna ireng saka sirang tekan cedhak, (ii) ana 3 kombinasi warna, ya iku ireng, [coklat, lan putih, (iii) manut lan ora nyokot-ora kaya jinis campbell utawa hamster lokal, (iv) ukuranne kegolong cilik banget, dawane saka ngarep tekan mburi mung udakara 5 centimeter saéngga katon lucu.[1] hamster iku salah siji kéwan pengerat.[2]
Kita perlu ngerti manawa hasmter asalé saka laladan padang suket sub tropis. Dadi ing panggonan asalé, hamster mangan wiji-wijian.[3] Pakan kang bisa diwènèhake kanggo hamster:
Pakan Utama
(manawa kakehan bisa ngrotogake wulu)
Snack
Panganan kang ora éntuk diwènèhake kanggo hamster:
Sajatiné jinisé hamster akèh, nanging mung sithik kang umum didadèkaké ingon-ingon:
Syrian Hamster (Golden Hamster) Jeneng Latin:Mesocricetus auratus Ukuran: 10–18 cm Abot: 130-210g
Djungarian Hamster Jeneng Latin: Phodopus sungorus Ukuran: 7–10 cm Abot: 125-40g
Campbell Hamster Jeneng Latin:Phodopus campbelli Ukuran: 8–10 cm Abot:30-45 g
Chinese Hamster Jeneng Latin:Cricetulus griseus Ukuran 9–12 cm Abot 26-38 g
Roborovski Hamster Jeneng Latin:Phodopus roborovskii Image. [6]
D Hamster (Cricetinae; alemannischi Näme) si Nager us dr Gruppe vo de Muuseartige und wärde meistens zu de Wüehler zehlt.
Ihri Verbreitigsgebiet si drocheni und halbdrocheni Gebiet in Eurasie. In Mitteleuropa chunnt nume dr Fäldhamster vor. Fossil si Hamster sit em mittlere Miozän us em nördlige Afrika und us Eurasie bekannt. Die meiste Hamster si nid gfährdet. En Usnahm bildet dr Syrischi Goldhamster, wo wien e baar anderi Hamster as Versuechs- und Heimdier vo Bedütig isch.
D Hamster si muus- bis rattegross, hai d Gstalt vo Wüehlmüüs, aber meistens e churze Schwanz. Si hai in jeder Chiiferhelfti drei Stockzehn mit Wurzle und mit Höcker, wo in zwei Reihe dr Lengi nooch agordnet und dur Schmelzleiste meistens chrüzwiis mitenander verbunde si. D Backedäsche, wo inne lige, diene zum Nahrig z dransportie.
Hamster iku sajinis kéwan ingon-ingon sajinis tikus. Ana sawatara jinis hamster ing donya. Hamster kalebu sajeroning subfamili cricetinae. Subfamili iki kapérang dadi watara 18 spésies, sing diklasifikasi sajeroning enem utawa pitung génus.
Jinis Dominant Spot. Ciri-ciriné: (i) ana garis tengah warna ireng saka sirang tekan cedhak, (ii) ana 3 kombinasi warna, ya iku ireng, [coklat, lan putih, (iii) manut lan ora nyokot-ora kaya jinis campbell utawa hamster lokal, (iv) ukuranne kegolong cilik banget, dawane saka ngarep tekan mburi mung udakara 5 centimeter saéngga katon lucu. hamster iku salah siji kéwan pengerat.
De hamsters (wittenskiplike namme: Cricetinae) foarmje in ûnderfamylje fan 'e klasse fan 'e sûchdieren (Mammalia), it skift fan 'e kjifdieren (Rodentia) en de famylje fan 'e wrotmûseftigen (Cricetidae), dêr't û.o. ta hearre de (gewoane) hamster, dy't yn Nederlân yn it wyld foarkomt, en de goudhamster, in bekend húsdier. Yn totaal binne der 19 libbene soarten, ferdield oer 7 skaaien. De hamsters binne nau besibbe oan 'e oare ûnderfamyljes fan 'e wrotmûseftigen, de wrotmûzen (Arvicolinae) en trije groepen dy't mei-inoar beflapt wurde ûnder de oantsjutting mûzen en rotten fan de Nije Wrâld.
Hamsters binne yn it wyld benammen yn 'e skimerperioaden en yn mindere mjitte nachts aktyf, en bliuwe oerdeis yn eigengroeven hoalen ûnder de grûn om rôfdieren te ûntrinnen. Se frette benammen sied, fruchten en griene plantedielen, mar wreidzje har menu út en troch út mei gravende ynsekten. Se steane fral bekend om har wangpûden, dy't se oant har skouders oprekke kinne troch se fol te stopjen mei fretten dat se yn lytse stikjes biten hawwe. As der net mear by kin, keare se werom nei har hoale om dêr yn alle rêst it opgarre fretten te beplúzjen. Dit ferminderet de tiid dat se bleatsteane oan predaasje en ferbetteret dus har kânsen om te oerlibjen. De Sineeske hamster (Criteculus griseus) is de iennichste soarte mei in grypsturt (de measte soarten hamsters hawwe in koart, hast rudimintêr sturtsje).
Hamsters wurde faak ek as húsdier holden troch de minske. Domestisearring fan dit slach bisten liket benammen ûntstien te wêzen nei't medyske ûndersykslaboratoaria om 'e midden fan 'e tweintichste iuw hinne hamsters begûnen hâlden, om't se har yn finzenskip sa maklik fuortplantsje. De meast holden soarte is de goudhamster (Mesocricetus auratus), mar ek de trije soarten dwerchhamsters (Phodopus) binne frij populêr. Om't se nachtdieren binne, hingje hamsters derta oer om oerdeis te sliepen en nachts klearwekker en aktyf te wêzen, wat foar eigners nochal yrritant wêze kin mei al dat gekoaibyt en getsjildraaf by neare nacht.
De hamsters (wittenskiplike namme: Cricetinae) foarmje in ûnderfamylje fan 'e klasse fan 'e sûchdieren (Mammalia), it skift fan 'e kjifdieren (Rodentia) en de famylje fan 'e wrotmûseftigen (Cricetidae), dêr't û.o. ta hearre de (gewoane) hamster, dy't yn Nederlân yn it wyld foarkomt, en de goudhamster, in bekend húsdier. Yn totaal binne der 19 libbene soarten, ferdield oer 7 skaaien. De hamsters binne nau besibbe oan 'e oare ûnderfamyljes fan 'e wrotmûseftigen, de wrotmûzen (Arvicolinae) en trije groepen dy't mei-inoar beflapt wurde ûnder de oantsjutting mûzen en rotten fan de Nije Wrâld.
Το χάμστερ είναι νυκτόβιο θηλαστικό, το οποίο προτιμά να αναπαύεται κατά τη διάρκεια της ημέρας. Τα μικρά αυτά θηλαστικά είναι αρκετά καθαρά ζώα, δεν προσβάλλονται από φυσικές αρρώστιες, όμως, είναι ευπαθή σε αρρώστιες των άλλων ζώων και των ανθρώπων. Έρευνες έχουν δείξει πως ένα χάμστερ έχει λιγότερες αρρώστιες από μια γάτα, ένα κανονικό ποντίκι υπονόμου ή ακόμα από ένα σκύλο.
Οι πιο γνωστές ράτσες χάμστερ είναι:
Το χάμστερ είναι νυκτόβιο θηλαστικό, το οποίο προτιμά να αναπαύεται κατά τη διάρκεια της ημέρας. Τα μικρά αυτά θηλαστικά είναι αρκετά καθαρά ζώα, δεν προσβάλλονται από φυσικές αρρώστιες, όμως, είναι ευπαθή σε αρρώστιες των άλλων ζώων και των ανθρώπων. Έρευνες έχουν δείξει πως ένα χάμστερ έχει λιγότερες αρρώστιες από μια γάτα, ένα κανονικό ποντίκι υπονόμου ή ακόμα από ένα σκύλο.
Арланъёс (латин кылын Cricetinae) – пичигес пӧйшуръёс.
Ирлән, алйырҙан рус. Хомяк) лат. Cricetinae)— игенгә һәм баҡса емештәренә зыян килтергән ала төҫтәге, өңдә йәшәй торған кимереүсе йәнлек[1];.
Кәүҙә оҙонлоғо 5 - 34 см тирәһендә тирбәлә, ҡайһы бер төрҙәрҙең инәләре атаһына ҡарағанда эрерәк. Төҫө: арҡа тирәһе ҡуйы көлһыу, һоро, көрән; ҡорһаҡтары ҡара, аҡ, һоро. Ҡайһыларында арҡаһы буйлап ҡара һыҙат үтә. Ауыҙында моҡсайҙары була.
Ул башлыса ер йәнлеге. Моҡсайҙарына һауа тултырыа йөҙә лә ала. Үҫемлектәр менән туҡлана.Күберәген орлоҡ һәм игендәр менән. Ҡайһы бер төрҙәре бол (запас) йыя. Бик үрсемле. Бала табыу осоро 15-22 көн. Йылына 3-4 тапҡыр балалай.
19 төрө билдәле Ҡалып:Книга:Полная иллюстрированная энциклопедия. «Млекопитающие». Кн. 2:
Ирлән, алйырҙан рус. Хомяк) лат. Cricetinae)— игенгә һәм баҡса емештәренә зыян килтергән ала төҫтәге, өңдә йәшәй торған кимереүсе йәнлек;.
Әрләннә́р (лат. Cricetinae) — кимерүчеләр отрядыннан әрләнсыманнарның хайваннар ассемьялыгы. 390 төре билгеле, Австралиядән тыш, барлык кыйтгаларда да яшиләр.
Татарстан территориясендә 3 төре — гади әрлән (Cricetus cricetus) республиканың барлык территориясенә таралган; соры әрлән (Cricetulus migratorius) Идел алды һәм Кама аръягы төбәкләрендә; Эверсман әрләне (Allocricetulus eversmanni) Кама аръягының көнчыгыш районнарында очрый. Коры үзәнлек болыннарда, урман буйлары, юл кырыйлары, бакчалар һәм яшелчә кишәрлекләрендә яшиләр.
Гәүдәсе 22 см га, койрыгы 10 см га кадәр озынлыктагы, 650 г га кадәр авырлыктагы вак кимерүчеләр. Таза гәүдәле, юан муенлы, очлы башлы. Мехы тыгыз, шома, аз гына ялтырый. Аксыл соры яки көрән сорыдан алып куе коңгырт төсләрдә булырга мөмкин. Соры әрләннәрнең гәүдәсе 13 см дан артмый һәм сырты куе соры, корсагы аксыл яки соргылт була. Эверсман әрләне гади әрләннән өстенең җирән коңгырт, корсагының ак төстә булуы һәм күкрәгендә кара таплар булуы белән аерыла. Җир өсте хайваннары. Ялгыз яшиләр, шактый катлаулы өн казыйлар. Әрләннәр өннәрен чыгу урынындагы туфрак өеменнән белү җиңел, анда гадәттә кибәк һәм чүп-чарлар сибелгән була. Эңгер-меңгер вакытта һәм төнлә активлар. Кышын йокыга талалар. Март ахырында — апрельдә уяналар. Ана әрләннәр елына 2 оя — 3–18 әр бала тудыра. Үләнчел үсемлекләр һәм аларның орлыклары белән туклана. Кышка запас әзерли. Кыр һәм бакча культураларына зарар китерәләр. Елак карчыгалар, ябалаклар, козгыннар һ.б. кошлар, шулай ук көзән һәм ас — әлеге кимерүчеләрнең куркыныч дошманнары.
Эверсыман әрләне һәм соры әрлән Татарстанның Кызыл китабына кертелгән.
Әрләннә́р (лат. Cricetinae) — кимерүчеләр отрядыннан әрләнсыманнарның хайваннар ассемьялыгы. 390 төре билгеле, Австралиядән тыш, барлык кыйтгаларда да яшиләр.
Татарстан территориясендә 3 төре — гади әрлән (Cricetus cricetus) республиканың барлык территориясенә таралган; соры әрлән (Cricetulus migratorius) Идел алды һәм Кама аръягы төбәкләрендә; Эверсман әрләне (Allocricetulus eversmanni) Кама аръягының көнчыгыш районнарында очрый. Коры үзәнлек болыннарда, урман буйлары, юл кырыйлары, бакчалар һәм яшелчә кишәрлекләрендә яшиләр.
Гәүдәсе 22 см га, койрыгы 10 см га кадәр озынлыктагы, 650 г га кадәр авырлыктагы вак кимерүчеләр. Таза гәүдәле, юан муенлы, очлы башлы. Мехы тыгыз, шома, аз гына ялтырый. Аксыл соры яки көрән сорыдан алып куе коңгырт төсләрдә булырга мөмкин. Соры әрләннәрнең гәүдәсе 13 см дан артмый һәм сырты куе соры, корсагы аксыл яки соргылт була. Эверсман әрләне гади әрләннән өстенең җирән коңгырт, корсагының ак төстә булуы һәм күкрәгендә кара таплар булуы белән аерыла. Җир өсте хайваннары. Ялгыз яшиләр, шактый катлаулы өн казыйлар. Әрләннәр өннәрен чыгу урынындагы туфрак өеменнән белү җиңел, анда гадәттә кибәк һәм чүп-чарлар сибелгән була. Эңгер-меңгер вакытта һәм төнлә активлар. Кышын йокыга талалар. Март ахырында — апрельдә уяналар. Ана әрләннәр елына 2 оя — 3–18 әр бала тудыра. Үләнчел үсемлекләр һәм аларның орлыклары белән туклана. Кышка запас әзерли. Кыр һәм бакча культураларына зарар китерәләр. Елак карчыгалар, ябалаклар, козгыннар һ.б. кошлар, шулай ук көзән һәм ас — әлеге кимерүчеләрнең куркыныч дошманнары.
Эверсыман әрләне һәм соры әрлән Татарстанның Кызыл китабына кертелгән.
हैम्स्टर्स (Hamsters), क्रिसेटिना (Cricetinae) उपपरिवार से संबंधित कृंतक हैं। उपपरिवार में लगभग 25 प्रजातियां होती हैं जिन्हें छः या सात पीढ़ियों में वर्गीकृत किया गया है। [1]
हैम्स्टर्स सांध्यचर होते हैं। जंगली क्षेत्रों में वे शिकारियों द्वारा पकड़े जाने से बचने के लिए दिन के उजाले में भूमिगत बिल में छिपे रहते हैं। उनके आहार में सूखे भोजन, बेर, बादाम, ताजे फल और सब्जियों सहित विभिन्न प्रकार के खाद्य प्रदार्थ शामिल हैं। जंगली क्षेत्रों में ये गेहूं, बादाम और थोड़ी-बहुत फल और सब्जियां खाएंगे जो उन्हें जमीन पर पड़े मिल सकते हैं और कभी-कभी ये छोटे-छोटे फल मक्खी, कीट-पतंग और आहार-कृमि जैसे छोटे-छोटे कीड़े खाएंगे. उनके सिर के दोनों तरफ लम्बे-लम्बे फर-रेखित थैलियां होती हैं जिनका विस्तार उनके कन्धों तक होता है, जिन्हें वे भोजन का संग्रह करने के लिए, अपने निवास स्थान पर ले जाने के लिए या बाद में खाने के लिए भोजन से भर देते हैं।
हालांकि 1839 में वैज्ञानिक दृष्टि से सबसे पहले गोल्डन हैम्स्टर (Golden Hamster) (मेसोक्रिसेटस ऑरेटस (Mesocricetus auratus)) का ही वर्णन किया गया था, लेकिन 1930 तक शोधकर्ताओं को हैम्स्टर का अभिजनन करने और उन्हें पालतू बनाने में सफलता हासिल नहीं हुई। [2] पालतू सीरियाई हैम्स्टर्स (Pet Syrian hamsters) अहरोनी इस्राइल को सीरिया में पहली बार मिले और उनके द्वारा पकड़े गए हैम्स्टर्स के वंशज हैं। [3]
पर्यावरण, आनुवांशिकी और लोगों की पारस्परिक क्रिया के आधार पर हैम्स्टर के व्यवहार में अंतर हो सकता है। चूंकि कैद में आसानी से इनका अभिजनन किया जा सकता है, इसलिए आर्थिक दृष्टि से अधिक संपन्न देशों में हैम्स्टर्स को अक्सर प्रयोगशाला के पशुओं के रूप में प्रयोग किया जाता है। हैम्स्टर्स ने नन्हें घरेलू पालतू पशुओं के रूप में लोकप्रियता हासिल कर चुके हैं। [2]
इस हैम्स्टर (hamster) नाम की उत्पत्ति जर्मन हैम्स्टर (Hamster) से हुई है जो खुद आरंभिक ओल्ड हाई जर्मन हैमुस्ट्रो (hamustro) से उत्पन्न हुआ है। संभवतः इसका सम्बन्ध ओल्ड रशियन चोमेस्ट्रु (choměstrǔ) से है, जो या तो रूसी खोमियाक (khomiak) "हैम्स्टर" और एक बाल्टिक शब्द (लिथुआनियाई स्टारस (staras) "हैम्स्टर" से उत्पन्न)[4] के मूल का एक मिलाजुला रूप या फ़ारसी मूल (एव (Av) हैमेस्टर (hamaēstar) "ऑप्रेसर" (उत्पाती))[5] का एक रूप है।
हैम्स्टर का शरीर मोटा होता है, पूंछ की लम्बाई शरीर की लम्बाई से कम होता है और इसके कान छोटे-छोटे और रोएंदार होते हैं, इसके पैरे छोटे और मोटे होते हैं और पांव चौड़े होते हैं। उनके लम्बे या छोटे, घने, रेशमी रोम का रंग उनकी प्रजातियों के आधार पर काला, धूसर, शहद, सफ़ेद, भूरा, पीला, या लाल, या इनमें से किसी भी रंग का एक मिश्रण हो सकता है।
फोडोपस (Phodopus) जाति (फोडोपस कैम्पबेली (Phodopus campbelli), कैम्पबेल का बौना हैम्स्टर और फोडोपस सनगोरस (Phodopus sungorus), शीतकालीन सफ़ेद रूसी बौना हैम्स्टर) के हैम्स्टर्स की दो प्रजातियों और क्रिसेट्यूलस (Cricetulus) जाति (क्रिसेट्यूलस बारबेंसिस (Cricetulus barabensis), चीनी धारीदार हैम्स्टर और क्रिसेट्यूलस ग्रिसियस (Cricetulus griseus), चीनी बौना हैम्स्टर) की प्रजातियों में से भी दो प्रजातियों के हैम्स्टर्स के सिर से पूंछ तक काले रंग की एक धारी होती है। फोडोपस (Phodopus) जाति की प्रजातियों के हैम्स्टर सबसे छोटे आकार के होते हैं जिनका शरीर 5.5 से 10.5 सेंटीमीटर (लगभग 2 से 4 इंच) तक लम्बा होता है; सबसे लंबा आकार आम हैम्स्टर (क्रिसेटस क्रिसेटस (Cricetus cricetus)) का होता है जिसके शरीर की लम्बाई 34 सेंटीमीटर (लगभग 13.5 इंच) होती है जिसमें उनके 6 सेंटीमीटर (2-1/4 इंच) तक की लम्बाई वाले उसके छोटे पूंछ की लम्बाई शामिल नहीं है। अंगोरा हैम्स्टर (Angora hamster) के शरीर की लम्बाई 18 सेंटीमीटर (लगभग 7 इंच) तक होती है, जिसे लम्बे-बालों वाला या टेडी बेर हैम्स्टर (Teddy Bear hamster) के नाम से भी जाना जाता है, जो एक प्रकार का सीरियाई हैम्स्टर है और हैम्स्टर की दूसरी सबसे बड़ी नस्ल है। [2]
हैम्स्टर्स की दृष्टि बहुत कमजोर होती है; वे नजदीक की वस्तुओं को देख पाते हैं और रंगों के मामले में अंधे होते हैं। हालांकि, उनमे सूंघने की क्षमता बहुत अधिक होती है और सुनने की क्षमता काफी अच्छी होती है। हैम्स्टर्स अपने सूंघने की क्षमता का प्रयोग लिंग की पहचान करने, भोजन की स्थिति का पता लगाने और फेरेमोन की पहचान करने में कर सकते हैं। वे खास तौर पर ज्यादा आवाज़ वाले शोर के प्रति संवेदनशील भी होते हैं और पराध्वनिक सीमा में सुन और संवाद कर सकते हैं। [3]
पूंछ को देखना कभी-कभी मुश्किल होता है क्योंकि आम तौर पर यह बहुत ज्यादा लम्बा नहीं होता है (जिनकी लम्बाई उनके शरीर की लम्बाई का लगभग 1/6 हिस्सा होती है) लेकिन चीनी बौना हैम्स्टर इसका एक अपवाद है जिसके पूंछ की लम्बाई उसके शरीर की लम्बाई के समान होती है। लम्बे बालों वाले एक हैम्स्टर में यह बड़ी मुश्किल से दिखाई देता है। हैम्स्टर्स बहुत लचीला होते हैं और उनकी हड्डियां कुछ हद तक कमजोर होती हैं। वे तीव्र तापमान परिवर्तन और हवा के झोंकों के साथ-साथ अत्यधिक गर्मी या ठण्ड के प्रति बहुत संवेदनशील होते हैं। हैम्स्टर्स पश्चान्त्र किण्वक हैं और भोजन को फिर से पचाने के लिए अपना ही मल खाना इनके लिए अतिआवश्यक होता है। इस कार्यपद्धति को कॉप्रोफेजी (coprophagy) कहा जाता है और अपने भोजन से समुचित पोषक तत्वों को प्राप्त करने के लिए हैम्स्टर के लिए ऐसा करना आवश्यक है। [1]
हैम्स्टर्स मांसभक्षी होते हैं। वे सबसे अधिक चीजें खाते हैं और हालांकि उन्हें नियमित रूप से एक आम हैम्स्टर के भोजन जितना खुराक दिया जाना चाहिए, इसलिए सब्जियां और फलों (लेकिन सड़ जाने या खराब हो जाने के बाद उन्हें हटा देना चाहिए), बीजों और बादामों जैसी अन्य चीजों के साथ प्रयोग करना मालिक और हैम्स्टर दोनों के लिए मजेदार साबित होता है। अधिकांश पेट-स्टोर भोजन और व्यवहार हैम्स्टर्स के लिए उपयुक्त नहीं हैं।
कृंतकों की एक विशेषता-जो हैम्स्टर्स में बहुत ज्यादा दिखाई देता है-उनके नुकीले दांत हैं। उनके मुंह के सामने दो जोड़े दांत होते हैं और इन दांतों की वृद्धि कभी रूकती नहीं है और इसलिए इन्हें नियमित रूप से घिसना अतिआवश्यक है। हैम्स्टर्स अपने गालों की विशाल थैलियों से लाकर अपने अन्दर के भंडारण कक्षों में भोजन का वहन करते हैं। उनके गालों के भोजन से भर जाने से उनके सिर का आकार दोगुना (या तिगुना भी) हो सकता है। [1] मध्य पूर्व के हैम्स्टर्स भोजन के लिए कीड़ों का पता लगाने के लिए झुण्ड में शिकार करने के लिए मशहूर हैं। [6]
सीरियाई हैम्स्टर्स (मेसोक्रिसेटस ऑरेटस (Mesocricetus ऑरेटस)) आम तौर पर एकान्तप्रिय होते हैं और यदि उन्हें एकसाथ रखा गया तो हो सकता है कि वे मरते दम तक लड़ते रहें, जबकि बौने हैम्स्टर प्रजातियों में से कुछ उन्ही प्रजातियों के अन्य हैम्स्टर्स के साथ मिलजुलकर रह सकते हैं। हैम्स्टर्स को मुख्यतः सांध्यचर माना जाता है क्योंकि दिन के अधिकांश समय के दौरान वे भूमिगत रहते हैं, केवल सूर्यास्त से एक घंटे पहले अपने बिल से निकलते हैं और अंधेरा होने पर वापस अपने बिल में चले जाते हैं। पहले उन्हें निशाचर माना जाता था क्योंकि वे रात भर सक्रिय रहते हैं। देखा गया है कि इनकी कुछ प्रजाति अन्य की तुलना में अधिक निशाचर होती हैं। [3] सभी हैम्स्टर्स उत्कृष्ट खनक होते हैं, जो एक या दो प्रवेश द्वार वाले बिलों का निर्माण करते हैं और साथ में गलियों का भी निर्माण करते हैं जो घोंसले, खाद्य भंडारण और अन्य गतिविधियों वाले कक्षों से जुड़ी होती हैं। [1] वे अन्य स्तनधारियों द्वारा निर्मित सुरंगों को भी हथिया लेते हैं; उदाहरण के तौर पर, शीतकालीन सफ़ेद रूसी बौना हैम्स्टर (फोडोपस सनगोरस) पिका के पथों और बिलों का इस्तेमाल करता है। हालांकि हैम्स्टर्स स्वतः निष्क्रिय रह कर शीतकाल व्यतीत नहीं करते हैं, वे कुछ समय के लिए श्वास और दिल की धड़कन की दर जैसी कई प्रणालियों को "बंद" कर देते हैं। अकर्मण्यता की यह अवधि सात से दस दिन तक कायम रह सकती है। अपने सोने के स्थान पर बहुत बड़ी मात्रा में भोजन को बचाकर रखने की आदत के लिए हैम्स्टर्स बहुत मशहूर है, जिससे कुछ दिन बिना भोजन के पालतू हैम्स्टर्स को अकेला छोड़ना संभव हो जाता है। [2]
अपनी-अपनी प्रजातियों के आधार पर इन हैम्स्टर्स में अलग-अलग उम्र में पैदा करने की क्षमता आती है, लेकिन यह समय सीमा एक से तीन महीने की उम्र तक हो सकती है। मादा का प्रजनन जीवन लगभग 18 महीनों तक ही रहता है लेकिन नर हैम्स्टर्स में पैदा करने की क्षमता और अधिक दिनों तक रहती है। मादा हैम्स्टर लगभग हर चार दिन गर्मी में रहती है, जननांगी क्षेत्रों को लाल करके दिखाया गया है। [2]
हैम्स्टर्स मौसमी प्रजनक होते हैं। प्रजनन का मौसम उत्तरी गोलार्द्ध में अप्रैल से अक्टूबर तक रहता है और साथ में 16 से 23 दिनों के गर्भकाल के बाद 1 से 13 बच्चों का जन्म दो से पांच बार में होता है। [6] सीरियाई हैम्स्टर्स का गर्भकाल 16 से 18, रूसी हैम्स्टर्स का 18 से 21, चीनी हैम्स्टर्स का 21 से 23 और रोबोरोव्स्की हैम्स्टर्स का 23 से 30 दिन तक रहता है। सीरियाई हैम्स्टर्स के एकसाथ पैदा होने वाले बच्चों की औसत संख्या लगभग 7 होती है लेकिन यह संख्या अधिक से अधिक 24 हो सकती है, जो गर्भाशय में धारण करने योग्य बच्चों की अधिकतम संख्या है। कैम्पबेल के बौने हैम्स्टर में एकसाथ 4 से 8 बच्चों को जन्म देने की प्रवृति होती है लेकिन यह संख्या 14 तक पहुंच सकती है। चीनी और रोबोरोव्स्की हैम्स्टर्स की तरह शीतकालीन सफ़ेद रूसी बौने हैम्स्टर एकसाथ थोड़े कम बच्चे पैदा करते हैं।
साइबेरियाई हैम्स्टर केवल एक मादा साथी के साथ निकटवर्ती संपर्क स्थापित करते हैं। अलग होने पर वे बहुत उदास हो सकते हैं। ऐसा खास तौर से नर हैम्स्टर के साथ होता है। नर हैम्स्टर निष्क्रिय हो जाएंगे, ज्यादा कहेंगे और मनुष्यों में होने वाले कुछ तरह अवसाद सम्बन्धी परिवर्तनों की तरह उनमें भी कुछ व्यावहारिक परिवर्तन दिखाई देते हैं। यह हैम्स्टर के मोटापे का कारण भी बन सकता है।
मादा चीनी हैम्स्टर को नर हैम्स्टर के साथ ज्यादा देर रखने पर नर हैम्स्टर के प्रति आक्रामक होने की वजह से मादा हैम्स्टर काफी मशहूर है। कुछ मामलों में, नर चीनी हैम्स्टर पर मादा हैम्स्टर द्वारा हमला किए जाने के बाद नर हैम्स्टर की मौत हो सकती है। सलाह दी जाती है कि संभोग के बाद चीनी हैम्स्टर की जोड़ियों को अलग कर दिया जाए नहीं तो दोनों एक-दूसरे पर हमला कर देंगे।
मादा गोल्डन हैम्स्टर भी नर हैम्स्टर के प्रति बहुत आक्रामक होती हैं, इसलिए हमले को रोकने के लिए प्रजनन के तुरंत बाद उन्हें अलग कर देना चाहिए। मादा हैम्स्टर खास तौर पर जन्म देने के समय होने वाली गड़बड़ी के प्रति भी बहुत संवेदनशील होती है और अपनी khud के बच्चे को भी खा सकती है यदि उसे लगता है कि वे खतरे में हैं, हालांकि कभी-कभी वह सिर्फ अपने गालों की थैलियों में बच्चों को रख लेती है। [3]
हैम्स्टर का जन्म माता हैम्स्टर द्वारा पहले से निर्मित घोंसले में होता है, उस समय उनके शरीर पर बाल नहीं होते हैं और वे अंधे होते हैं। [2] वह कटी-छंटी सामग्रियों जैसे जंगल में पाई जाने वाली पत्तियों का उपयोग करती है लेकिन कैद में पाई जाने वाली सूती के कपड़ों या समाचार पत्रों को प्राथमिकता देती है। एक सप्ताह के बाद वे घोंसले के बाहर भोजन की तलाश में निकलने लगते हैं। तीन सप्ताह के बाद उन्हें पूरी तरह से दूध छुड़ा दिया जाता है, रोबोरोव्स्की हैम्स्टर को दूध छोड़ने में चार सप्ताह लगता है। जब हैम्स्टर तीन से नौ महीनों के हो जाते हैं तो अधिकांश प्रजनक इन्हें दुकानों में बेच देंगे।
सीरियाई हैम्स्टर आम तौर पर जंगल की तुलना में कैद में कम समय तक दो से तीन साल से ज्यादा दिन जीवित नहीं रहते हैं। रूसी हैम्स्टर्स (कैम्पबेल और शीतकालीन सफेद) कैद में लगभग 1.5 से 2 साल तक और चीनी हैम्स्टर 2.5 से 3 साल तक जीवित रहते हैं। छोटे रोबोरोव्स्की हैम्स्टर अक्सर कैद में 2-3 वर्षों तक रहते है। [1] सीरियाई और रूसी हैम्स्टर दोनों बहुत जल्द परिपक्व हो जाते हैं और युवावस्था (4 से 5 सप्ताह) में ही प्रजनन करना शुरू कर सकते हैं, जबकि चीनी हैम्स्टर आम तौर पर 2 से 3 महीनों का होने पर प्रजनन करना शुरू करते हैं और रोबोरोव्स्की हैम्स्टर 3 से 4 महीनों का होने पर प्रजनन करना शुरू करते हैं।
हैम्स्टर अपने अंगों के बायीं तरफ एक साल में कई गर्भकोष का निर्माण करते हैं और प्रत्येक गर्भकोष में कई बच्चे होते हैं। ऊपर से देखने पर यौन रूप से परिपक्व मादा हैम्स्टर में एक साफ़-सुथरी पूंछ रेखा होती है; नर हैम्स्टर की पूंछ रेखा दोनों तरफ उभरी हुई होती है। यह सभी प्रजातियों में बहुत ज्यादा दिखाई नहीं भी दे सकता है। नर हैम्स्टर में आम तौर पर उनके शरीर के आकार के हिसाब से उनके वीर्यकोष का आकार काफी बड़ा होता है। लगभग 4 से 6 सप्ताह में यौन परिपक्वता प्राप्त करने से पहले एक युवा हैम्स्टर के लिंग को निर्धारित करना बहुत कठिन होता है। जांच करने पर पता चला है कि मादा हैम्स्टर की गुदा और जननांग द्वार बहुत पास-पास होते हैं, जबकि नर हैम्स्टर के ये दोनों छिद्र बहुत दूर-दूर होते हैं (नर हैम्स्टर का लिंग या शिश्न आम तौर पर एक आवरण के भीतर होता है और इसलिए यह देखने में एक छिद्र या गुलाबी दाने की तरह लगता है).[2]
इस बात पर भी ध्यान देने चाहिए कि यदि एक कैद हैम्स्टर को इसके गर्भकोष के साथ विस्तारित अवधि (3 से 4 सप्ताह और उससे ज्यादा) तक छोड़ दिया जाता है, तो इस बात की काफी सम्भावना है कि वह इस गर्भकोष को खा जाएगी. इसलिए यह जरूरी है कि इसके युवा बच्चों में अपने भोजन और जल का स्वयं संग्रह करने की क्षमता आने तक इस गर्भकोष को अलग कर दिया जाए.
हैम्स्टर की सबसे मशहूर प्रजाति सीरियाई या गोल्डन हैम्स्टर मेसोक्रिसेटस ऑरेटस (Mesocricetus auratus) है जो आम तौर पर एक पालतू जानवर की तरह रखा जाने वाला हैम्स्टर है। इसे कभी-कभी एक "फैन्सी" हैम्स्टर भी कहा जाता है। पेट स्टोरों में भी उनके रंग के आधार पर उन्हें "हनी बेर्स" (शहद भालू), "पांडा बेर्स" (पांडा भालू), "यूरोपियन ब्लैक बेर्स" (यूरोपीय काला भालू), "पोलर बेर्स" (ध्रुवीय भालू), "टेडी बेर्स" (टेडी भालू) और "डॉल्मैशियन" कहकर पुकारा जाता है। और भी कई विभिन्नताएं हैं जिसमें लम्बे बालों की भिन्नताएं भी शामिल हैं जो कई सेंटीमीटर की लम्बाई में बढ़ता है और इसके लिए अक्सर विशेष देखभाल की आवश्यकता होती है। ब्रिटिश जीवविज्ञानी लियोनार्ड गुडविन ने दावा किया कि यूनाइटेड किंगडम में रखे गए अधिकांश हैम्स्टर द्वितीय विश्व युद्ध के दौरान चिकित्सा अनुसंधान प्रयोजनों के लिए शुरू किए गए कॉलोनी के वंशज थे। [7]
पालतू जानवरों के रूप में रखे गए अन्य हैम्स्टर "बौने हैम्स्टर" की चार प्रजाति हैं। कैम्पबेल का बौना हैम्स्टर (फोडोपस कैम्पबेली) इन चार प्रजातियों में से सबसे आम प्रजाति है—उन्हें कभी-कभी "रूसी बौने" भी कहा जाता है; हालांकि, अधिकांश हैम्स्टर रूस के हैं और इसलिए यह अस्पष्ट नाम अन्य प्रजातियों से समुचित रूप से अलग नहीं है। जाड़े में शीतकालीन सफ़ेद रूसी बौने हैम्स्टर (फोडोपस सनगोरस) की खाल लगभग सफ़ेद हो जाती है (जब दिन के उजाले के घंटों में कमी आती है).[2] रोबोरोव्स्की हैम्स्टर (फोडोपस रोबोरोव्स्की) बहुत छोटा और तेज़ होता है जिसकी वजह से इसे पालतू बनाना मुश्किल हो जाता है। [1] चीनी हैम्स्टर (क्रिसेट्यूलस ग्रिसियस), जो हालांकि तकनीकी तौर पर एक सच्चा "बौना हैम्स्टर" नहीं है, एकमात्र ऐसा हैम्स्टर है जिसमें एक परिग्राही पूंछ (लगभग 4 सेंटीमीटर लम्बी) होती है—अधिकांश हैम्स्टर की पूंछ बहुत छोटी और गैर-परिग्राही होती है।
कई प्रजनक अपने हैम्स्टर का प्रदर्शन भी करते हैं और इसलिए प्रजनन की योजना बनाते समय अत्यधिक महत्वपूर्ण गुणवत्ता और स्वभाव को उनमें डालने की दृष्टि से प्रदर्शनी लायक एक अच्छे खासे तंदरुस्त हैम्स्टर के उत्पादन के लिए खुद एक या दो हैम्स्टर को उत्पन्न करते हैं। हालांकि प्रदर्शनी लायक हैम्स्टर के प्रजनक प्रदर्शनी लायक हैम्स्टर के प्रजनन में विशेषज्ञता रखते हैं, लेकिन कुछ हैम्स्टर मालिक भी अपने पालतू हैम्स्टर का प्रजनन कराते हैं। ये नियोजित या अनियोजित गर्भावस्था का परिणाम हो सकते हैं लेकिन आम तौर पर हैम्स्टर का अच्छी तरह से नियमित देखभाल किया जाता है ताकि उन्हें बहुत ही उपयुक्त पालतू बनाया जा सके। सीधे एक प्रजनक से एक हैम्स्टर खरीदने का मतलब है कि उस हैम्स्टर के माता-पिता को देखने का मौका मिल जाता है और उसे जन्म की तारीख मालूम हो जाती है।
वर्गीकरण शास्त्री आमतौर पर म्यूरॉयडिया (Muroidea) सुपरपरिवार के भीतर क्रिसेटिना उपपरिवार के सबसे उपयुक्त स्थापन के बारे में असहमत है। कुछ इसे क्रिसेटिडा (Cricetidae) परिवार में रखते हैं जिसमें वोल (मूस या चूहे की तरह का जानवर), लेमिंग (संयति) और न्यू वर्ल्ड (नई दुनिया) के चूहे और चुहिया भी शामिल हैं; अन्य इन सभी को म्यूरिडा (Muridae) नामक एक बड़े परिवार में समूहीकृत करते हैं। 15 विलुप्त जीवाश्म पीढ़ियों द्वारा उनके विकासवादी इतिहास को रिकॉर्ड किया गया है और जिसका विस्तार यूरोप और उत्तर अफ्रीका में मिडिल मायोसीन एपोक में 11.2 मिलियन से 16.4 मिलियन वर्ष तक है; एशिया में इसका विस्तार 6 मिलियन से 11 मिलियन वर्षों तक है। सात जीवित पीढ़ियों में से चार में विलुप्त प्रजाति शामिल हैं। उदाहरण के तौर पर क्रिसेटस का एक विलुप्त हैम्स्टर मिडिल मायोसीन के दौरान उत्तर अफ्रीका में रहता था, लेकिन उस जाति का एकमात्र विलुप्त सदस्य यूरेशिया का आम हैम्स्टर है।
जिसे एवर्समंस हैम्स्टर भी कहते हैं
न्यूमन और अन्य (2006) ने तीन जीन्स: 12एस आरआरएनए (12S rRNA), साइटोक्रोम बी और वॉन विल्लेब्रांड कारक से डीएनए (DNA) अनुक्रम का उपयोग करके उपरोक्त 17 प्रजातियों में से 12 प्रजातियों का एक आणविक वंशावली विश्लेषण किया। उन्होंने निम्नलिखित संबंधों का खुलासा किया:
हैम्स्टर्स के बीच आरंभिक अलगाव का प्रतिनिधित्व करने के लिए फोडोपस जाति की नींव राखी गई। उनके विश्लेषण में दोनों प्रजातियां शामिल थीं। अन्य अध्ययन (लेबेडेव और अन्य, 2003) के परिणामों से इस बात का पता चल सकता है कि क्रिसेट्यूलस कामेंसिस (और संभाव्यतः संबंधित सी. एल्टिकोला) का सम्बन्ध या तो इस फोडोपस समूह से हो सकता है या इसी तरह की एक आधारीय स्थिति पर है।
मेसोक्रिसेटस जाति एक क्लेड का भी निर्माण करता है। उनके विश्लेषण में चार प्रजातियां शामिल थी जहां एम. ऑरेटस एवं एम. रड्डेई एक सबक्लेड का और एम. ब्रैंड्टी एवं एम. न्यूटनी दूसरे सबक्लेड का निर्माण करते हैं।
हैम्स्टर्स की शेष पीढ़ी ने एक तीसरे प्रमुक क्लेड का गठन किया। क्रिसेट्यूलस के भीतर तीन नमूना प्रजातियों में से दो आरंभिक अलगाव का प्रतिनिधित्व करते हैं। इस क्लेड में क्रिसेट्यूलस बारबेंसिस (एवं संभाव्यतः संबंधित सी. सोकोलोवी) और क्रिसेट्यूलस लोंगिकॉडेटस शामिल है।
शेष क्लेड में एल्लोक्रिसेट्यूलस, त्स्चेर्स्किया, क्रिसेटस और माइग्रेटोरियस क्रिसेट्यूलस के सदस्य शामिल हैं। एल्लोक्रिसेट्यूलस और सी सिस्टर टक्सा थे। क्रिसेट्यूलस माइग्रेटोरियस उनका अगला निकटतम सम्बन्धी था और त्स्चेर्स्किया आधारीय सम्बन्धी था।
ध्यान दें कि कुछ ऐसे कृंतक हैं जिन्हें कभी-कभी "हैम्स्टर" कहा जाता है जिन्हें आजकल हैम्स्टर के उपपरिवार क्रिसेटिना में वर्गीकृत नहीं किया जाता है। इनमें मैनेड हैम्स्टर या क्रेस्टेड हैम्स्टर शामिल है, जो वास्तव में मैनेड रैट (लोफियोमीस इम्हौसी) है, हालांकि ये लगभग उस नाम के तहत विपणनयोग्य नहीं है। अन्य चूहों की तरह के हैम्स्टर (कैलोमीस्कस एसपीपी.) और सफ़ेद पूंछ वाले चूहे (मिस्ट्रोमीस एल्बिकॉडेटस) हैं।
हैम्स्टर्स (Hamsters), क्रिसेटिना (Cricetinae) उपपरिवार से संबंधित कृंतक हैं। उपपरिवार में लगभग 25 प्रजातियां होती हैं जिन्हें छः या सात पीढ़ियों में वर्गीकृत किया गया है।
हैम्स्टर्स सांध्यचर होते हैं। जंगली क्षेत्रों में वे शिकारियों द्वारा पकड़े जाने से बचने के लिए दिन के उजाले में भूमिगत बिल में छिपे रहते हैं। उनके आहार में सूखे भोजन, बेर, बादाम, ताजे फल और सब्जियों सहित विभिन्न प्रकार के खाद्य प्रदार्थ शामिल हैं। जंगली क्षेत्रों में ये गेहूं, बादाम और थोड़ी-बहुत फल और सब्जियां खाएंगे जो उन्हें जमीन पर पड़े मिल सकते हैं और कभी-कभी ये छोटे-छोटे फल मक्खी, कीट-पतंग और आहार-कृमि जैसे छोटे-छोटे कीड़े खाएंगे. उनके सिर के दोनों तरफ लम्बे-लम्बे फर-रेखित थैलियां होती हैं जिनका विस्तार उनके कन्धों तक होता है, जिन्हें वे भोजन का संग्रह करने के लिए, अपने निवास स्थान पर ले जाने के लिए या बाद में खाने के लिए भोजन से भर देते हैं।
हालांकि 1839 में वैज्ञानिक दृष्टि से सबसे पहले गोल्डन हैम्स्टर (Golden Hamster) (मेसोक्रिसेटस ऑरेटस (Mesocricetus auratus)) का ही वर्णन किया गया था, लेकिन 1930 तक शोधकर्ताओं को हैम्स्टर का अभिजनन करने और उन्हें पालतू बनाने में सफलता हासिल नहीं हुई। पालतू सीरियाई हैम्स्टर्स (Pet Syrian hamsters) अहरोनी इस्राइल को सीरिया में पहली बार मिले और उनके द्वारा पकड़े गए हैम्स्टर्स के वंशज हैं।
पर्यावरण, आनुवांशिकी और लोगों की पारस्परिक क्रिया के आधार पर हैम्स्टर के व्यवहार में अंतर हो सकता है। चूंकि कैद में आसानी से इनका अभिजनन किया जा सकता है, इसलिए आर्थिक दृष्टि से अधिक संपन्न देशों में हैम्स्टर्स को अक्सर प्रयोगशाला के पशुओं के रूप में प्रयोग किया जाता है। हैम्स्टर्स ने नन्हें घरेलू पालतू पशुओं के रूप में लोकप्रियता हासिल कर चुके हैं।
வெள்ளெலிகள் கொறித்துன்னும் இனத்தை சேர்ந்தவையாகும். இது கிரிகெடின் என்ற துணைக்குடும்பத்தைச் சார்ந்தவையாகும். இந்த துணைக்குடும்பத்தில் 25 சிறப்பினங்கள் உள்ளன. அவை ஆறு அல்லது ஏழு இனங்களாக பிரிக்கப்படுகின்றன.[1]
வெள்ளெலிகள் சந்தி வேளையின் போது செயல்படும் பிராணியாகும் (கிரிப்பஸ்க்யுலர்). காடுகளில், கொன்றுண்ணிகளிடமிருந்து அதனை பாதுகாத்துக்கொள்ள பகல் வேளைகளில் அவை மண்ணுக்கு அடியில் வாழும். இவற்றின் உணவு முறையில் பல வகையான உணவு வகைகள் உள்ளன. இவற்றில் உலர வைத்த உணவுகள், பெர்ரி பழ வகைகள், கடலைகள், புதிய பழங்கள் மற்றும் காய்கறிகள் ஆகியவை அடங்கும். காடுகளில் அவை கீழே கிடக்கக்கூடிய கோதுமை, கடலை மற்றும் பழங்கள் காய்கறிகளின் துண்டுகள் ஆகியவற்றை சாப்பிடுகின்றன. எப்போதாவது சிறிய பழப்பூச்சி, கிரிக்கெட் மற்றும் உணவு புழுக்கள் போன்ற சிறிய பூச்சிகளையும் இவை உண்ணும். தலையிலிருந்து தோள்பட்டை வரை காணக்கூடிய வகையில் தலையின் இரு புறமும் மென்மையான மயிர் போன்ற பெரிதான பைகள் காணப்படும். இவற்றில் சேமிக்கப்பட வேண்டிய அனைத்து உணவு வகைகளையும் வைத்துக்கொண்டு தங்கள் இருப்பிடத்திற்குக் கொண்டு வரும் அல்லது பின்னர் உண்ணும்.
1839 ஆம் ஆண்டில் விஞ்ஞானப் பூர்வமாக தங்க வெள்ளெலிகளைக் (மிசோக்ரைசிடஸ் ஆரடஸ் ) குறித்து விவரித்து இருந்தாலும் கூட, 1930 ஆம் ஆண்டு தான் ஆராய்ச்சியாளர்களால் வெள்ளெலிகளை கருவுற செய்து வீட்டிலேயே வளர்க்கும் முறையை வெற்றிகரமாக அறிவிக்க முடிந்தது.[2] வீட்டில் வளர்க்கக்கூடிய வகையில் இருக்கும் சிரியன் வெள்ளெலிகள், சிரியாவில் உள்ள இஸ்ரேல் அஹரோனி என்ற விலங்கியல் நிபுணரால் முதல் முதலில் கண்டெடுக்கப்பட்ட வெள்ளெலிகளில் இருந்து வந்தவையாகும்.[3]
சுற்றுச்சூழல், மரபணுக்கள் மற்றும் மக்களுடன் உள்ள தொடர்பு ஆகியவற்றைப் பொருத்து வெள்ளெலிகளின் நடத்தையில் மாற்றம் ஏற்படும். அவற்றை பிடித்து வளர்ப்பது சுலபமாக இருப்பதனால் பல பொருளாதார வகையில் வளர்ந்த நாடுகளில் இவற்றை ஆய்வுக்கூட விலங்குகளாக பொதுவாக உபயோகிக்கின்றனர். வெள்ளெலிகள் புகழ் பெற்ற சிறிய வீட்டு செல்ல பிராணிகளாகவும் அறியப்படுகிறது.[2]
ஹாம்ஸ்டர் என்ற பெயர் ஜெர்மன் மொழியில் உள்ள Hamster என்ற சொல்லில் இருந்து வந்தவையாகும். இந்த சொல் கூட பழங்கால ஜெர்மன் மொழியில் உள்ள hamustro என்பதில் இருந்து வந்ததாகும். இது ஒருவேளை பழைய ரஷிய வார்த்தையான choměstrǔ வுடன் தொடர்புடையதாக இருக்கலாம். ரஷிய வார்த்தையான khomiak வெள்ளெலி மற்றும் பால்டிக் வார்த்தையுடனும் கலந்து இது உருவாகி இருக்கலாம். பாலிடிக் வார்த்தை (லிதுவானியன் staras "வெள்ளெலி")[4] அல்லது பெர்சியன் (ஏ.வி hamaēstar "அடக்குதல்")[5] மொழியிலிருந்தும் இந்த வார்த்தை வந்திருக்கலாம்.
வெள்ளெலிகள் தடிமனான உடல் வாகு கொண்டவை. உடலின் நீளத்தை விட அதனுடைய வாலின் நீளம் குறைவாக இருக்கும். இதற்கு மயிர்கள் கொண்ட சிறிய காதுகள், சிறிய ஒட்டக்கூடிய தன்மையுடைய கால்கள் மற்றும் அகலமான பாதம் ஆகியவை இருக்கும். அவற்றின் அடர்த்தியான, பட்டுப்போன்ற மயிர்கள் நீளமாகவோ அல்லது சிறியதாகவோ, இனத்திற்கு ஏற்ப கறுப்பு, சாம்பல், தேன், வெள்ளை, பழுப்பு, மஞ்சள் அல்லது சிவப்பு நிறத்தில் அல்லது இந்த வண்ணங்களின் கலவையாகவும் காணப்படலாம்.
ஜீனஸ் ஃபோடொபஸ் வகையைச் சேர்ந்த இரண்டு இனத்தைச் சார்ந்த வெள்ளெலிகள் (ஃபோடோபஸ் கேம்ப்பெல்லி, கேம்ப்பெல்லின் குள்ள வெள்ளெலி மற்றும் குளிர்கால வெள்ளை ரஷிய குள்ள வெள்ளெலியான ஃபோடோபஸ் சங்கோரஸ்) மற்றும் ஜீனஸ் கிரிகெடுலஸ் வகையைச் சார்ந்த இரண்டு இனங்கள்(சீன கோடுகளுடைய வெள்ளெலியான கிரிக்கெடுலஸ் பாராபென்சிஸ் மற்றும் சீன குள்ள வெள்ளெலியான கிரிக்கெடுலஸ் கிரிசியஸ்) ஆகியவற்றிற்கு தலையில் இருந்து வால் வரை ஒரு அடர்த்தியான கோடு காணப்படும். ஜீனஸ் ஃபோடோபஸ் என்ற இனம் மிகவும் சிறியதாக இருக்கும். இவற்றின் உடல் அளவு 5.5 முதல் 10.5 செ.மீ வரை (2 முதல் 4 இஞ்ச் வரை) இருக்கும். அதிகமாகக் காணப்படும் வெள்ளெலி (கிரிக்கெடஸ் கிரிக்கெடஸ் ) தான் மிகவும் நீளமானது. இது 6 செ.மீ வரை (2-1/4 இஞ்ச்) உள்ள வால் பகுதியை சேர்க்காமல் 34 செ.மீ (சுமார் 13.5 இஞ்ச்) அளவுடையது. பெரிய முடியுடைய அல்லது டெட்டி கரடி வெள்ளெலி என்றும் அழைக்கப்படும் ஒரு வகை சிரியன் வெள்ளெலியான த அங்கோரா வெள்ளெலி தான் இரண்டாவது நீளமான வெள்ளெலி வகையாகும். இது சுமார் 18செ.மீ வரை காணப்படும் (சுமார் 7 இஞ்ச்).[2]
வெள்ளெலிகளுக்கு சுமாரான கண் பார்வை தான் இருக்கும். அவற்றிற்கு கிட்டப்பார்வை உண்டு மற்றும் வண்ணங்களை அறியும் தன்மை குறைவாக இருக்கும். ஆனால், அவற்றிற்கு மிக அதிகமான வாசனை உணரும் சக்தியும், தீவிர கேட்கும் திறனும் உண்டு. வெள்ளெலிகள் தங்களது நுகரும் தன்மையை வைத்து பாலினம், உணவு மற்றும் இன ஈர்ப்பு சுரப்பி ஆகியவற்றை கண்டுகொள்கின்றன. இவை இந்த வகை உயிரினம் அதிக சத்தத்தை கூட உணரக்கூடியதாக இருக்கிறது. செவியுணரா ஒலியின் வரம்பில் கூட அவற்றால் கேட்க மற்றும் தகவல் பரிமாற முடியும்.[3]
சில சமயத்தில் வால் பகுதியை பார்ப்பது கடினமாக இருக்கும். பொதுவாக வால் பெரியதாக இருக்காது (உடல் நீளத்தில் 1/6 அளவு). சீன குள்ள வெள்ளெலிக்கு மட்டும் உடல் நீளம் போலவே வால் நீளமும் இருக்கும். முடியின் நீளம் அதிகமுள்ள வெள்ளெலிகளில் இது தெரியாமலே இருக்கும். வெள்ளெலிகள் வளையும் தன்மையுடையவை மற்றும் அவற்றின் எலும்புகள் எளிதில் நொறுங்கும் தன்மையுடையவை. அதிகப்படியான வெப்ப நிலை மாற்றங்கள், அதிகப்படியான சூடு மற்றும் குளிர் ஆகியவற்றால் இவை எளிதில் பாதிக்கப்படக் கூடியவையாகும். வெள்ளெலிகள் பெருங்குடல் நொதிப்பிகள். இரண்டாவது முறை உணவை ஜீரணிக்க தனது கழிவையே உண்ண வேண்டியிருக்கும். இந்த முறைக்கு பெயர் கோப்ரோஃபேகி (தன் கழிவு உண்ணுதல்). வெள்ளெலிகள் உணவில் இருந்து சரியான ஊட்டச்சத்துகளை பெற இது மிகவும் அவசியமாக உள்ளது.[1]
வெள்ளெலிகள் அனைத்துண்ணிகளாகும். அவை பல தரப்பட்ட உணவுகளை உண்ணக்கூடியவை. அவற்றிற்கு வழக்கமான வெள்ளெலி உணவுகள் கொடுக்கப்பட வேண்டும். ஆனால் புதிய பொருட்கள் மற்றும் காய்கறி, பழங்கள், (இவை அழுகியோ அல்லது கெட்டுப் போனால் அவற்றை அகற்ற வேண்டும்) விதை மற்றும் பழங்கள் உணவுகளை முயற்சிப்பது வெள்ளெலிகளுக்கும் அதன் உரிமையாளர்களுக்கும் மகிழ்ச்சி அளிப்பதாகவே இருக்கும். பெரும்பாலான வீட்டு விலங்கு உணவுகள் வெள்ளெலிகளுக்கு உகந்ததாக இருப்பதில்லை.
கொறித்துண்ணும் இனத்தைச் சேர்ந்தவை போலவே வெள்ளெலிகளிலும் காணப்படும் ஒரு குணாதிசயம் அதன் வெட்டுபற்களாகும். வாயின் முற்பகுதியில் இரண்டு ஜோடிகள் காணப்படும். இவை எப்போதும் வளர்ந்து கொண்டே இருப்பதால் அடிக்கடி அவை தேய்க்கப்படவேண்டும். வெள்ளெலிகள் கன்னங்களில் உள்ள பெரிய பை போன்ற அமைப்பில் உணவை சுமந்துக்கொண்டு அடியில் உள்ள சேமிப்பு பகுதிக்கு எடுத்துச்செல்கின்றது. கன்னங்கள் முழுமையாக இருக்கும் போது அதன் தலையின் அளவு இரட்டிப்பாக (அல்லது மூன்று மடங்காகவும்) காட்சி அளிக்கலாம்.[1] மத்திய கிழக்கு நாடுகளில் உள்ள வெள்ளெலிகள் கூட்டம் கூட்டமாக உணவுக்காக பூச்சிகளை வேட்டையாடுவது உண்டு.[6]
சிரியன் வெள்ளெலிகள் (மீசோக்கிரிக்கெட்டஸ் ஆரட்டஸ் ) பொதுவாக தனிமையில் இருப்பவை. கூட்டமாக வைக்கப்பட்டால் ஒன்றோடொன்று சண்டையிட்டு இறந்து கூட போகும். ஆனால், சில குள்ள வெள்ளெலிகள் அதே இனத்தைச் சேர்ந்த மற்ற உயிரினத்துடன் சேர்ந்து வாழும். வெள்ளெலிகள் ஒரு நாளின் பல மணி நேரங்கள் மண்ணுக்கடியிலேயே வாழ்ந்திருப்பதால் இவை கிரிப்பஸ்க்யுலர் எனக் கருதப்படுகிறது. அவை சூரிய அஸ்தமனத்திற்கு ஒரு மணி நேரத்துக்கு முன் தங்கள் இருப்பிடத்திலிருந்து வெளியே வந்து இருட்டுவதற்கு முன் திரும்பிவிடும். ஒரு கட்டத்தில் அவை இரவு முழுதும் அதிக செயல்பாடுடன் இருப்பதால் அவற்றை இரவு விலங்கு என்றும் கருதப்பட்டன. சில இனங்களை விட மற்றவை இரவு விலங்குகள் என கருதப்படுகின்றன.[3] அனைத்து வெள்ளெலிகளும் சிறந்த முறையில் மணலில் பொந்து ஏற்படுத்தக்கூடியவை. தங்களது பொந்துகளை இரண்டு வழிகளுடனும் கூடு கட்ட, உணவு சேகரிக்க மற்றும் மற்ற செயல்பாடுகளுக்காக தனி அறைகளுடனும் அமைத்துக்கொள்கின்றன.[1] மற்ற பாலூடிகளின் சுரங்கங்களுடனும் தொடர்பு ஏற்படுத்திக் கொள்கின்றன. உதாரணமாக, குளிர்கால வெள்ளை ரஷிய குள்ள வெள்ளெலிகள் (ஃபாஸ்டோஃபஸ் சுங்கோரஸ் )பிகாவின் பொந்து மற்றும் பாதைகளை பயன்படுத்துகின்றன. வெள்ளெலிகள் அசைவற்ற நிலையில் இருக்காத போதிலும், அவை தங்களது உடல் மண்டலங்கள் பலவற்றை “நிறுத்துகின்றன”. உதாரணமாக சுவாசம் மற்றும் இதயத் துடிப்பு போன்றவற்றை சிறிது நேரத்திற்கு நிறுத்துகின்றன. இந்த அசைவற்ற நிலை ஏழு முதல் பத்து நாள் வரை நீடிக்கும். வெள்ளெலிகள் தூங்கும் போது அதிக அளவு உணவை சேமித்து வைக்கும் என்பது தெரிந்த ஒன்றாகும். இதனால் வீட்டு வெள்ளெலிகள் சில நாட்களுக்கு உணவு இல்லாமலும் வாழும் தன்மையுடையது.[2]
இனத்திற்கேற்ப வெள்ளெலிகள் பல்வேறு வயதுகளில் இனப்பெருக்கத்திற்கு தயாராகின்றன. இது ஒரு மாதத்திலிருந்து மூன்று மாதம் வரை இருக்கலாம். ஒரு பெண் வெள்ளெலியின் இனப்பெருக்க வாழ்க்கை 18 மாதம் வரை மட்டுமே இருக்கும். ஆனால் ஆண் வெள்ளெலியின் இனப்பெருக்க வாழ்வு அதை விட கூடுதலாக இருக்கும். பெண் வெள்ளெலிகள் ஒவ்வொரு நான்கு நாட்களில் இனப்பெருக்கத்திற்கு தயாராக இருக்கும். அதன் பிறப்புறுப்புகள் சிவந்து போவதை வைத்து இதனை அறியலாம்.[2]
வெள்ளெலிகள் சில பருவங்களில் மட்டும் தான் இனப்பெருக்கம் செய்யும். வட துருவத்தில் இவற்றின் இனப்பெருக்கக் காலம் ஏப்ரல் முதல் அக்டோபர் வரையாகும். இந்த நேரத்தில் 16 முதல் 23 நாட்கள் கர்ப்ப காலத்திற்குப் பின் இரண்டு முதல் ஐந்து முறை குட்டிகளை ஈனும். ஒன்று முதல் 13 குட்டிகள் வரை பிறக்கும்.[6] சிரியன் வெள்ளெலிகளின் கர்ப்ப காலம் 16 முதல் 18 நாட்கள், ரஷிய வெள்ளெலிகளின் கர்ப்ப காலம் 18 முதல் 21 நாட்கள், சீன வெள்ளெலிகளின் கர்ப்ப காலம் 21 முதல் 23 நாட்கள் மற்றும் ரோபோரொவ்ஸ்கி வெள்ளெலிகளின் கர்ப்ப காலம் 23 முதல் 30 நாட்கள் வரை இருக்கும். சிரியன் வகையை சேர்ந்தவைகள் ஒரு ஈற்றில் பெறக் கூடிய குட்டிகளின் எண்ணிக்கை ஏழாகும். ஆனால் சில சமயங்களில் 24 வரை கூட இருக்கலாம். 24 என்பது அதிக பட்சமாக கருப்பையில் இருக்கக்கூடிய குட்டிகளின் எண்ணிக்கையாகும். கேம்பெல்லின் குள்ள வெள்ளெலிகள் ஒரு ஈற்றில் 4 முதல் 8 குட்டி வரை இருக்கும். இது 14 வரை கூட செல்லும். குளிர்கால வெள்ளை ரஷிய குள்ள வெள்ளெலிகள் இவற்றை விட சிறிது குறைந்த எண்ணிக்கை குட்டிகளையே ஈனும். இது சீன மற்றும் ரோபோரோவ்ஸ்கி வெல்ளெலிகளுக்கும் பொருந்தும்.
சைபீரிய வெள்ளெலிகள் ஒரே ஒரு வாழ்க்கைத் துணையுடன் மிகவும் நெருக்கமாக வாழும் தன்மையுடையவை. அவற்றை பிரித்தால் அவை மிகவும் சோகமடைந்து விடும். இது குறிப்பாக ஆண் வெள்ளெலிகளில் காணப்படும். ஆண் வெள்ளெலிகள் செயலற்று போகும். அதிகமாக உண்ணும் மற்றும் மனிதர்களில் காணப்படும் மன உளைச்சலைப் போலவே இவைகளும் தங்கள் நடத்தையில் சில மாற்றங்களைக் காட்டும். இதனால் வெள்ளெலிகளுக்கு உடல் எடை அதிகரிக்கவும் கூடும்.
வெள்ளெலிகள் அதிக காலம் சேர்ந்தே வைக்கப்பட்டிருந்தால், ஆண் வெள்ளெலிகள் மீது சீன பெண் வெள்ளெலிகள் மிக ஆதிக்கத்தோடு நடந்துக்கொள்ளும் என அறியப்பட்டுள்ளது. சில வேளைகளில் பெண் தாக்கிய பிறகு ஆண் இறந்து கூட போகக்கூடும். சீன வெள்ளெலிகள் வளர்க்கப்படும் போது, அவை இனப்பெருக்கம் செய்து முடித்தவுடன் அவற்றை தனியாக வைத்துவிட வேண்டும். இல்லையெனில் அவை ஒன்றை ஒன்று தாக்கிக் கொள்ளும்.
தங்க பெண் வெள்ளெலிகளும் ஆண் வெள்ளெலிகள் மீது அதிக ஆதிக்கம் செலுத்தும் வகையில் இருப்பதால் அவற்றையும் இனப்பெருக்கத்துக்குப் பின் தாக்கிக்கொள்ளாமல் இருக்க அவற்றை பிரித்து விட வேண்டும். குட்டிகள் பிறக்கும் போது பெண் வெள்ளெலிகள் குறிப்பாக சத்தத்திற்கு மிகுந்த உணர்வுடன் காணப்படும். தனது குட்டிக்கு அபாயம் என்று தோன்றினால் அதனை தானே சாப்பிட்டு விடுவதும் உண்டு. ஆனால், சில சமயங்களில் அவை கன்னத்தில் உள்ள பைகளிலேயே இருக்கும்.[3]
குட்டியை ஈனுவதற்கு முன்னதாகவே தாயால் தயார் செய்யப்பட்ட ஒரு கூட்டில் வெள்ளெலிகள் முடிகள் ஏதுமின்றி குருடாகவே பிறக்கும்.[2] தாய் காட்டில் உதிர்ந்து காணப்படும் பொருட்களான இலைகளை உபயோகிக்கும். பஞ்சு அல்லது செய்தித்தாளை அவை அதிகமாக விரும்புகின்றன. ஒரு வாரத்திற்குப் பின் கூட்டிற்கு வெளியே உள்ளவற்றை அவை பார்வையிடத் தொடங்கும். மூன்று வாரங்களுக்குப் பிறகு அவை முழுமையாகவே சுதந்திரமாக விடப்படுகின்றன. ரோபோரோவ்ஸ்கி வெள்ளெலிகள் 4 வாரத்துக்குப் பின் சுதந்திரம் அடைகின்றன. வெள்ளெலி வளர்ப்பவர்கள் பலர், அவை மூன்று முதல் ஒன்பது வாரங்கள் வரை இருக்கும் போது கடைகளில் விற்று விடுவார்கள்.
சிரியன் வெள்ளெலிகள் பிடித்து வைத்திருக்கும் போது இரண்டு அல்லது மூன்று ஆண்டுகள் வரை பொதுவாக வாழும். காடுகளில் அவை இதை விட குறைவாகவே வாழும். பிடித்து வைத்திருக்கும் போது ரஷிய வெள்ளெலிகள் (கேம்ப்பெல் மற்றும் குளிர்கால வெள்ளை) தோராயமாக 1.5லிருந்து 2 ஆண்டுகள் வரை வாழும். சீன வெள்ளெலிகள் 2.5 முதல் 3 ஆண்டுகள் வரை வாழும். சிறிய அளவில் இருக்கும் ரோபோரோவ்ஸ்கி வெள்ளெலி 2 முதல் 3 வருடங்கள் வரை பிடித்து வைத்திருக்கும் போது வாழும்.[1] சிரியன் மற்றும் ரஷியன் வெள்ளெலிகள் விரைவாகவே பருவமடையும். அவை இளம் வயதிலேயே இனப்பெருக்கத்தை தொடங்கி விடும் (4-5 வாரம்). சீன வெள்ளெலிகள் 2-3 மாதங்களில் இனப்பெருக்கத்தைத் தொடங்கும் மற்றும் ரோபோரோவ்ஸ்கிகள் 3-4 மாதங்களில் தொடங்கும்.
இவற்றை அதன் போக்கில் விட்டுவிட்டால், வெள்ளெலிகள் ஒரு வருடத்தில் பல முறை குட்டிகள் போடும். ஒவ்வொரு ஈற்றின் போதும் பல குட்டிகள் இருக்கும். மேலே இருந்து பார்க்கும் போது உடலுறவுக்கு தயாராக பருவமடைந்திருக்கும் ஒரு பெண் வெள்ளெலிக்கு மெல்லிய வால் பகுதி காணப்படும். ஆணின் வால் பகுதி இரண்டு பக்கமும் வீக்கத்துடன் காணப்படும். இது அனைத்து இனங்களிலும் தெரியாது. ஆண் வெள்ளெலிகளுக்கு அவற்றின் உடலை விட பெரிதான விரைகள் காணப்படும். உடலுறவுக்கான பருவம் அடையும் 4-6 வாரங்களுக்கு முன் ஒரு இளம் வெள்ளெலியின் பாலை கண்டுபிடிப்பது கடினமான ஒன்றாகும். சோதித்து பார்க்கும் போது, பெண் வெள்ளெலிகளின் மலவாய் சார்ந்த மற்றும் இனப்பெருக்க உறுப்பு துவாரங்கள் அருகருகே காணப்படுகின்றன. ஆனால் ஆண்களில் இவை தூரமாகக் காணப்படுகின்றன. (ஆண்குறி ஒரு துவாரத்திற்குள் இருக்குமாதலால் அது ஒரு துவாரம் போல அல்லது இளஞ்சிவப்பு நிற பரு போல காணப்படும்).[2]
பிடித்து வைக்கப்பட்டிருக்கும் வெள்ளெலியை அதிக நாட்களுக்கு தனது குட்டிகளோடு வைத்திருந்தால் (3-4 வாரங்கள் அல்லது அதற்கு மேலாக), அது தனது குட்டிகளையே தின்றுவிடக்கூடிய வாய்ப்பும் உள்ளது. குட்டிகள் தங்களுக்கான உணவு மற்றும் தண்ணீர் ஆகியவற்றை சேமிக்கத் தொடங்கிய உடனேயே அவற்றை பிரித்து விடுவது மிகவும் அவசியமாகும்.
அதிகமாக அறியப்படும் வெள்ளெலி இனம் சிரியன் அல்லது தங்க வெள்ளெலியாகும் (மீசோகிரிக்கிட்டஸ் ஆரட்டஸ் ). இந்த வகை வெள்ளெலியையே பொதுவாக வீட்டு விலங்குகளாக வளர்ப்பர். இது சில சமயங்களில் “அலங்கார” வெள்ளெலி எனவும் அழைக்கப்படும். வீட்டு விலங்கு கடைகளில் இவற்றை “ தேன் கரடிகள்” , “பாண்டா கரடிகள்”, “கருப்பு கரடிகள்”, ஐரோப்பிய கருப்பு கரடிகள்”, “போலார் கரடிகள்”, “டெட்டி கரடிகள்” மற்றும் டால்மேஷியன் என்று அவற்றின் வாண்ணங்களுக்கு ஏற்ப அழைப்பர். இதைத் தவிர வேறு பல வகைகளும் உண்டு. பல செண்டி மீட்டர்கள் வரை வளரக் கூடிய, சிறப்பு பராமரிப்பு தேவைப்படக்கூடிய முடி உடையவையும் இதில் அடங்கும். பிரிட்டிஷ் விலங்கியல் நிபுணர் லியோனார்டு குட்வின், யுனைடட் கிங்டமில் வைக்கப்பட்டிருக்கும் வெள்ளெலிகள் பல இரண்டாம் உலகப் போரின் போது மருத்துவ ஆராய்ச்சி வேலைகளுக்காக அவர் அறிமுகப்படுத்திய காலனிகளில் இருந்து வந்தவை என்று கூறுகிறார்.[7]
“குள்ள வெள்ளெலி”களின் நான்கு வகைகளும் வீட்டு விலங்குகளாக வளர்க்கப்படுகின்றன. இந்த நான்கில் மிக பொதுவானவை கேம்பெல்லின் குள்ள வெள்ளெலி (ஃபோடோபஸ் கேம்ப்பெலி )- இவை “ரஷிய குள்ளர்கள்” என்றும் அழைக்கப்படுகிறது. ஆனால், பல வெள்ளெலிகள் ரஷியாவில் இருந்து வந்தவை. ஆகையால் இந்த பெயர் அவற்றை மற்ற இனங்களில் இருந்து வேறுபடுத்திக் காட்டாது. குளிர்கால வெள்ளை ரஷிய குள்ள வெள்ளெலிகளின் (ஃபோடோபஸ் சங்கோரஸ்) மேற்பரப்பு குளிர்காலத்தில் வெள்ளையாக மாறும் (பகல்வெளிச்சம் குறையும் போது).[2] ரோபோரோவ்ஸ்கி வெள்ளெலிகள் (ஃபோடோபஸ் ரோபோரோவ்ஸ்கி ) மிக சிறியதாக மற்றும் வேகமாக இருப்பதனால் அவற்றை வீட்டில் வளர்ப்பது கடினமாகும்.[1] சீன வெள்ளெலி (கிரிக்கெடுலஸ் கிரிசீயஸ் ), உண்மையான “குள்ள வெள்ளெலியாக" இல்லையென்றாலும் பற்றும் தன்மையுடைய வால் இவற்றிற்கு மட்டும் தான் உண்டு (சுமார் 4 செமீ)- வெள்ளெலிகள் பலவற்றிற்கு சிறிய பற்றும் தன்மையற்ற வால்களே காணப்படுகிறது.
பல வளர்ப்பாளர்கள் தங்கள் வெள்ளெலிகள் மற்றவர்களுக்கும் காட்டுவர். ஆகையால், ஒன்றிரண்டை தங்களுக்கென்றே வைத்துக் கொள்ளவும், நல்ல ஆரோக்கியமான வெளியே காட்டக் கூடியவகையில் உள்ள வெள்ளெலிகளை வளர்க்கவும் அவர்கள் முயல்வர். ஆகையால் வளர்க்கத் தொடங்கும் போது தரம் மற்றும் பொறுமை ஆகியவை மிகவும் அவசியமாகிறது. வெள்ளெலி வளர்ப்பதில் நிபுணர்கள் வெளியே காட்டப்படும் வெள்ளெலிகளை மட்டும் வளர்பப்தில் நிபுணத்துவம் உடையவர்கள் அல்ல. அவர்கள் வீட்டு வெள்ளெலிகளையும் வளர்க்க வேண்டியிருக்கும். இவை திட்டமிடப்பட்ட அல்லது திட்டமிடப்படாத கர்ப்பத்தின் காரணமாக இருக்கலாம். வெள்ளெலிகள் பொதுவாக நல்ல முறையில் பராமரிப்புக்கு உள்ளாக்கப்பட்டு தொடர்ந்து நல்ல முறையில் கையாளப்படுவதால் அவை சிறந்த வீட்டு விலங்குகளாக விளங்குகின்றன. வளர்ப்பவரிடம் இருந்து நேரடியாக ஒரு வெள்ளெலியை வாங்கினால் அதன் பெற்றோர் மற்றும் பிறந்த தேதி ஆகியவற்றை தெரிந்துக்கொள்ள வாய்ப்பு இருக்கும்.
விலங்கியல் நிபுணர்கள் பிரதான குடும்பமான முராய்டியாவில் உட்குடும்பமான கிரிகெடினை சரியாக பொருத்துவது குறித்து மாற்றுக் கருத்தை வலியுறுத்துகின்றனர். வோல்கள், லெமிங்கள் மற்றும் புது உலக எலிகள் மற்றும் சுண்டெலிகள் ஆகியவை அடங்கிய கிரிகேடிடே குடும்பத்தில் அதனை பொருத்துகின்றனர். மற்றவர்கள், இவை அனைத்தையும் முரிடே என்ற ஒரு பெரிய குடும்பத்தில் சேர்க்கின்றனர். இதன் பரிணாம வரலாறு அழிந்து போன 15 பொதுவான புதைப்படிமங்களின் மூலம் கிடைக்கப்பெறுகிறது. இது 11.2 மில்லியன் முதல் 16.4 மில்லியன் வருடங்களுக்கு முன் ஐரோப்பா மற்றும் வட ஆப்பிரிக்காவில் உள்ள மத்திய மயொசீன் எபோக் இடங்களிலிருந்து வந்ததாகவும் கருதப்படுகிறது. ஆசியாவில் 6 மில்லியன் முதல் 11 மில்லியன் ஆண்டுகளுக்கு முன் இருந்திருக்கலாம். வாழக்கூடிய ஏழு வகைகளில் 4 இனங்கள் அழிந்துவிட்டன. கிரிக்கெடஸீன் அழிந்து போன வெள்ளெலியில் ஒன்று, உதாரணமாக மத்திய மயோசின் காலத்தில் வட ஆப்பிரிகாவில் வாழ்ந்தது. அவற்றுள் அழியாமல் இருந்த ஒரே வெள்ளெலி யுரேசியாவில் காணப்படும் பொதுவான வெள்ளெலியாகும்.
நியூமேன் மற்றும் பலர் (2006) சேர்ந்து மூன்று மரபணுக்களைக் கொண்டு டி.என்.ஏ தொடர் மூலம் மேற்கூறிய 17 இனங்களில் 12 இனங்களின் மீது அணுக்கூறு மரபணு சோதனை நடத்தினர்: 12எஸ் ஆர்.ஆர்.என்.ஏ (12S rRNA), சைட்டோக்ரோம் பி மற்றும் வோன் வில்லெப்ராண்ட் காரணி. கீழ்க்கண்ட உறவுமுறைகளை அவர்கள் கண்டறிந்தனர்:
வெள்ளெலிகளின் முதல் வகைகளை ஃபோடோபஸ் பேரினம் பிரதிநிதித்துவம் செய்ததாக கண்டறியப்பட்டது. இவர்களின் பகுப்பாய்வில் இரண்டு இனங்களும் இணைக்கப்பட்டன. கிரிக்கெடுலஸ் காமென்சிஸ் (அது தொடர்பான சி.ஆல்டிகோலா ) இந்த ஃபோடோபஸ் குழுவின் அங்கமாக இருக்கலாம் அல்லது அது போன்ற ஒரு அமைப்பை பெற்றிருக்கலாம் என மற்றொரு ஆய்வின் முடிவு (லெபெடேவ் முதலியோர் 2003) பரிந்துரைக்கிறது.
ஜீனஸ் மீசோகிரிக்கெடஸ் பேரினம் ஒரு குழுவை (உயிரின கிளை) அமைக்கிறது. இவற்றின் ஆய்வில் நான்கு இனங்களும் இடம்பெற்றன. எம். ஆரட்டஸ் மற்றும் எம்.ராடீ ஒரு உட்குழுவாகவும், எம். பிராண்டி மற்றும் எம். நியூடோனி ஒரு உட்குழுவாகவும் எடுத்துக்கொள்ளப்பட்டது.
மற்ற வெள்ளெலி இனக் குழுக்கள் மூன்றாவது பிரதான குழுவாக எடுத்துக்கொள்ளப்பட்டது. கிரிக்கெடுலஸில் உள்ள மூன்று இனங்களில் இரண்டு முதல் குழுக்களாகக் பிரதிநிதிப்படுத்தப்பட்டது. இந்த குழுவில் கிரிக்கெடுலஸ் பாராபென்சிஸ் (அதற்குத் தொடர்பான சி சோகோலோவி ) மற்றும் கிரிக்கெடுலஸ் லாங்கிகௌடாடஸ் ஆகியவை இருந்தன.
மற்ற குழுக்களில் அலோகிரிக்கெடுலஸ் , செர்ஸ்கியா , கிரிக்கெடஸ் மற்றும் கிரிக்கெடுலஸ் மைக்ராடோரியஸ் ஆகியவை இருந்தன. அலோகிரிக்கெடுலஸ் மற்றும் சி ஆகியவை தொடர்புடைய சகோதரக் குழுக்கள் ஆகும். கிரிக்கெடுலஸ் மைக்ரடோரியஸ் அவற்றின் அடுத்த நெருங்கிய உறவாகும். செர்ஸ்கியா அடிதளமாக அமைந்தது.
சில கொறித்துண்ணிகள் சிலநேரங்களில் “வெள்ளெலிகள்” என்றும் அழைக்கப்படுகின்றன. தற்போது இவற்றை கிரிகேடினே துணைக்குடும்பத்திலிருந்து பிரிப்பதில்லை. இவற்றில் மேண்ட் வெள்ளெலி அல்லது கிரெஸ்டட் வெள்ளெலியும் அடங்கும். இது மேண்ட் எலி (லோஃபியோமிஸ் இம்ஹாசி ) என்று அழைக்கப்படுகிறது. எனினும், இவை இந்த பெயரில் விற்கப்படுவதில்லை. மற்றவை, சுண்டெலி போன்ற வெள்ளெலிகள் (கேலோமிஸ்கஸ் எஸ்.பி.பி) மற்றும் வெள்ளை வால் எலி (மிஸ்ட்ரோமிஸ் ஆல்பிகௌடாடஸ் ).
வெள்ளெலிகள் கொறித்துன்னும் இனத்தை சேர்ந்தவையாகும். இது கிரிகெடின் என்ற துணைக்குடும்பத்தைச் சார்ந்தவையாகும். இந்த துணைக்குடும்பத்தில் 25 சிறப்பினங்கள் உள்ளன. அவை ஆறு அல்லது ஏழு இனங்களாக பிரிக்கப்படுகின்றன.
வெள்ளெலிகள் சந்தி வேளையின் போது செயல்படும் பிராணியாகும் (கிரிப்பஸ்க்யுலர்). காடுகளில், கொன்றுண்ணிகளிடமிருந்து அதனை பாதுகாத்துக்கொள்ள பகல் வேளைகளில் அவை மண்ணுக்கு அடியில் வாழும். இவற்றின் உணவு முறையில் பல வகையான உணவு வகைகள் உள்ளன. இவற்றில் உலர வைத்த உணவுகள், பெர்ரி பழ வகைகள், கடலைகள், புதிய பழங்கள் மற்றும் காய்கறிகள் ஆகியவை அடங்கும். காடுகளில் அவை கீழே கிடக்கக்கூடிய கோதுமை, கடலை மற்றும் பழங்கள் காய்கறிகளின் துண்டுகள் ஆகியவற்றை சாப்பிடுகின்றன. எப்போதாவது சிறிய பழப்பூச்சி, கிரிக்கெட் மற்றும் உணவு புழுக்கள் போன்ற சிறிய பூச்சிகளையும் இவை உண்ணும். தலையிலிருந்து தோள்பட்டை வரை காணக்கூடிய வகையில் தலையின் இரு புறமும் மென்மையான மயிர் போன்ற பெரிதான பைகள் காணப்படும். இவற்றில் சேமிக்கப்பட வேண்டிய அனைத்து உணவு வகைகளையும் வைத்துக்கொண்டு தங்கள் இருப்பிடத்திற்குக் கொண்டு வரும் அல்லது பின்னர் உண்ணும்.
1839 ஆம் ஆண்டில் விஞ்ஞானப் பூர்வமாக தங்க வெள்ளெலிகளைக் (மிசோக்ரைசிடஸ் ஆரடஸ் ) குறித்து விவரித்து இருந்தாலும் கூட, 1930 ஆம் ஆண்டு தான் ஆராய்ச்சியாளர்களால் வெள்ளெலிகளை கருவுற செய்து வீட்டிலேயே வளர்க்கும் முறையை வெற்றிகரமாக அறிவிக்க முடிந்தது. வீட்டில் வளர்க்கக்கூடிய வகையில் இருக்கும் சிரியன் வெள்ளெலிகள், சிரியாவில் உள்ள இஸ்ரேல் அஹரோனி என்ற விலங்கியல் நிபுணரால் முதல் முதலில் கண்டெடுக்கப்பட்ட வெள்ளெலிகளில் இருந்து வந்தவையாகும்.
சுற்றுச்சூழல், மரபணுக்கள் மற்றும் மக்களுடன் உள்ள தொடர்பு ஆகியவற்றைப் பொருத்து வெள்ளெலிகளின் நடத்தையில் மாற்றம் ஏற்படும். அவற்றை பிடித்து வளர்ப்பது சுலபமாக இருப்பதனால் பல பொருளாதார வகையில் வளர்ந்த நாடுகளில் இவற்றை ஆய்வுக்கூட விலங்குகளாக பொதுவாக உபயோகிக்கின்றனர். வெள்ளெலிகள் புகழ் பெற்ற சிறிய வீட்டு செல்ல பிராணிகளாகவும் அறியப்படுகிறது.
нох. Оьпа (оьрс. Хомяк) олу. Ялтийн аренашкахь, нехан хьаьжкӀаш юьйчу керташкахь а хуьлуш ю оьпарчий. Оьпа билгал ю чукӀело а, лога кӀелхьара а Ӏаьржачу босахь хиларна. Букъ хьаьрса бу цуьнан. Лерган яххаш, беснеш кӀайн ю. ТӀехьажарехь стомма а, партала а хетало иза. Амма иза партала яц, каде ю. Ялташна доккха зе до оьпарчаша. ОьгӀазе а, майра леташ а ю оьпа. Лата адамана доьхьал а йолу иза. ОьгӀазе дарлой, шок а етташ, цӀийза а цӀийзаш тӀекхета иза стагана. ЖӀаьла доьхьал нисделчи цунна хьалха тӀе а кхетий, и кхера а дой, йолу оьпа кӀелхьара. ТӀекхетий цергаш чӀогӀа юхку цо. Уьш дӀа-схьа ца йохуш, цергаш йоьхканчуьра дилх цосту.
нох. Оьпа (оьрс. Хомяк) олу. Ялтийн аренашкахь, нехан хьаьжкӀаш юьйчу керташкахь а хуьлуш ю оьпарчий. Оьпа билгал ю чукӀело а, лога кӀелхьара а Ӏаьржачу босахь хиларна. Букъ хьаьрса бу цуьнан. Лерган яххаш, беснеш кӀайн ю. ТӀехьажарехь стомма а, партала а хетало иза. Амма иза партала яц, каде ю. Ялташна доккха зе до оьпарчаша. ОьгӀазе а, майра леташ а ю оьпа. Лата адамана доьхьал а йолу иза. ОьгӀазе дарлой, шок а етташ, цӀийза а цӀийзаш тӀекхета иза стагана. ЖӀаьла доьхьал нисделчи цунна хьалха тӀе а кхетий, и кхера а дой, йолу оьпа кӀелхьара. ТӀекхетий цергаш чӀогӀа юхку цо. Уьш дӀа-схьа ца йохуш, цергаш йоьхканчуьра дилх цосту.
Адамах къахкаш яц оьпа. Мелхо а уьш дехачу меттехьа герга гӀерта иза. Оьпа ялта диъна ца Ӏа. Цхьа пунт хиллал ялта Ӏай даа тӀаьхьалонна дӀахьулдо цо лаьтта бухахь. Шена чохь Ӏен бен баьккхина ца Ӏеш йиъ-пхиъ чоь кечйо цо. Ялта чудухкуш "амбар", юьжу мотт, хӀума юу чоь, нехаш дӀакхуьссийла, хьоштагӀа. Багахь доьлашна юххехь 50 грамм ялта хьо цо. Цхьа кийла ялта ӀаӀош 20-зза дӀай-схьай йоьду иза. Цхьа пунт ялта тӀаьхьалонна дӀадерзош 320-за ялташ дийначу уьрда тӀе хьала а йолу, юха Ӏуьргах чу а йоьду иза. Ши метар кӀорга охка ца латта. Цо аьхъканчу Ӏуьрган дохалла йиъ метар, ах метар хуьлу. Оццулла чӀогӀа болх бан дуккху а хан еза цунна. Шена лиъчи чехка охку цо латта. Яьшки чу йоьллина оьпа, и а хадийна, пена кӀелхулацхьаметар, ах метар деха Ӏуьрг а даьккхина, дӀаяханера цхьана буьйсанна. Оьпанан бен шина агӀор чекхболуш хуьлу. Цхьанахьаша раз чуйоьдийла йокку цо. Вукхазхьашхула нисса хьалайолийла йо. Къоначара чуйоьдийла цхьаъ бен ца йо. Ӏай йийшина Ӏохку оьпарчий. Бакъду, массо а хенахь ца йо цара наб. ХӀума яа самайовлу уьш. Ӏай наггахь бенара хьала а йолу оьпа, довхо де деъчи. Оьпа гурахь кхин долу акхарой санна чӀогӀа ца ерста. Цундела юуш хӀума а йоцуш Ӏа даккха гӀора ца хуьлу цуьнан. Дехкаша санна Ӏай напгӀа лаха корматалла яц оьпанан. Ша тӀаьхьалонна гулдина ялта доу цо Ӏай. Оьпано садолу хӀумнаш а йоу. Жима а, доккха а экха дац оьпаночул дукха кӀорнеш еш. Ейтта а, пхийтта а, берхӀитта а кӀорни йо цо цкъа ехкаш. Ши кӀира кхаьччи кӀорнеша шайна къаьс-къаьстана, лаьттах охкуш, баннаш до.
Hamsters are rodents (order Rodentia) belonging to the subfamily Cricetinae, which contains 19 species classified in seven genera.[1][2] They have become established as popular small pets.[3] The best-known species of hamster is the golden or Syrian hamster (Mesocricetus auratus), which is the type most commonly kept as pets. Other hamster species commonly kept as pets are the three species of dwarf hamster, Campbell's dwarf hamster (Phodopus campbelli), the winter white dwarf hamster (Phodopus sungorus) and the Roborovski hamster (Phodopus roborovskii).
Hamsters are more crepuscular than nocturnal and, in the wild, remain underground during the day to avoid being caught by predators. They feed primarily on seeds, fruits, and vegetation, and will occasionally eat burrowing insects.[4] Physically, they are stout-bodied with distinguishing features that include elongated cheek pouches extending to their shoulders, which they use to carry food back to their burrows, as well as a short tail and fur-covered feet.
Taxonomists generally disagree about the most appropriate placement of the subfamily Cricetinae within the superfamily Muroidea. Some place it in a family Cricetidae that also includes voles, lemmings, and New World rats and mice; others group all these into a large family called Muridae. Their evolutionary history is recorded by 15 extinct fossil genera and extends back 11.2 million to 16.4 million years to the Middle Miocene Epoch in Europe and North Africa; in Asia it extends 6 million to 11 million years. Four of the seven living genera include extinct species. One extinct hamster of Cricetus, for example, lived in North Africa during the Middle Miocene, but the only extant member of that genus is the European or common hamster of Eurasia.
Neumann et al. (2006) conducted a molecular phylogenetic analysis of 12 of the above 17 species using DNA sequence from three genes: 12S rRNA, cytochrome b, and von Willebrand factor. They uncovered the following relationships:[5]
The genus Phodopus was found to represent the earliest split among hamsters. Their analysis included both species. The results of another study[6] suggest Cricetulus kamensis (and presumably the related C. alticola) might belong to either this Phodopus group or hold a similar basal position.
The genus Mesocricetus also forms a clade. Their analysis included all four species, with M. auratus and M. raddei forming one subclade and M. brandti and M. newtoni another.
The remaining genera of hamsters formed a third major clade. Two of the three sampled species within Cricetulus represent the earliest split. This clade contains C. barabensis (and presumably the related C. sokolovi) and C. longicaudatus.
The remaining clade contains members of Allocricetulus, Tscherskia, Cricetus, and C. migratorius. Allocricetulus and Cricetus were sister taxa. Cricetulus migratorius was their next closest relative, and Tscherskia was basal.
Although the Syrian hamster or golden hamster (Mesocricetus auratus) was first described scientifically by George Robert Waterhouse in 1839, researchers were not able to successfully breed and domesticate hamsters until 1939.[3] The entire laboratory and pet populations of Syrian hamsters appear to be descendants of a single brother–sister pairing. These littermates were captured and imported in 1930 from Aleppo in Syria by Israel Aharoni, a zoologist of the University of Jerusalem.[7] In Jerusalem, the hamsters bred very successfully. Years later, animals of this original breeding colony were exported to the United States, where Syrian hamsters became a common pet and laboratory animal. Comparative studies of domestic and wild Syrian hamsters have shown reduced genetic variability in the domestic strain. However, the differences in behavioral, chronobiological, morphometrical, hematological, and biochemical parameters are relatively small and fall into the expected range of interstrain variations in other laboratory animals.[8]
The name "hamster" is a loanword from the German, which itself derives from earlier Middle High German hamastra. It is possibly related to Old Church Slavonic khomestoru, which is either a blend of the root of Russian хомяк (khomyak) "hamster" and a Baltic word (cf. Lithuanian staras "hamster");[9] or of Persian origin (cf. Av hamaēstar "oppressor").[10] The collective noun for a group of hamsters is "horde".[11] In German, the verb "hamstern" is derived from "Hamster". It means "Hoarding".[12]
_Cricetus_cricetus.jpg)
Hamsters are typically stout-bodied, with tails shorter than body length, and have small, furry ears, short, stocky legs, and wide feet. They have thick, silky fur, which can be long or short, colored black, grey, honey, white, brown, yellow, red, or a mix, depending on the species. Two species of hamster belonging to the genus Phodopus, Campbell's dwarf hamster (P. campbelli) and the Djungarian hamster (P. sungorus), and two of the genus Cricetulus, the Chinese striped hamster (C. barabensis) and the Chinese hamster (C. griseus) have a dark stripe down their heads to their tails. The species of genus Phodopus are the smallest, with bodies 5.5 to 10.5 centimetres (2+1⁄4 to 4+1⁄4 in) long; the largest is the European hamster (Cricetus cricetus), measuring up to 34 cm (13+1⁄2 in) long, not including a short tail of up to 6 cm (2+1⁄2 in).
The hamster tail can be difficult to see, as it is usually not very long (about 1⁄6 the length of the body), with the exception of the Chinese hamster, which has a tail the same length as the body. One rodent characteristic that can be highly visible in hamsters is their sharp incisors; they have an upper pair and lower pair which grow continuously throughout life, so must be regularly worn down. Hamsters are very flexible, but their bones are somewhat fragile. They are extremely susceptible to rapid temperature changes and drafts, as well as extreme heat or cold.
Hamsters have poor eyesight; they are nearsighted and colorblind.[13][14] Their eyesight leads to them not having a good sense of distance or knowing where they are, but that doesn't stop them from climbing in (and sometimes out of) their cages or from being adventurous. Hamsters can sense movement around at all times, which helps protect them from harm in the wild. In a household, this sense helps them know when their owner is near.[15] Hamsters have scent glands on their flanks (and abdomens in Chinese and dwarf hamsters) which they rub against the surface beneath them, leaving a scent trail.[16] Hamsters also use their sense of smell to distinguish between the sexes and to locate food. Mother hamsters can also use their sense of smell to find their own babies and identify which ones aren't theirs. Their scent glands can also be used to mark their territories, their babies, or their mate.[17] Hamsters catch sounds by having their ears upright. They tend to learn similar noises and begin to know the sound of their food and even their owner's voice.[15] They are also particularly sensitive to high-pitched noises and can hear and communicate in the ultrasonic range.[7]
Hamsters are omnivores, which means they can eat meat and vegetables. Hamsters that live in the wild eat seeds, grass, and even insects.[15] Although pet hamsters can survive on a diet of exclusively commercial hamster food, other items, such as vegetables, fruits, seeds, and nuts, can be given. Although store-bought food is good for hamsters, it is best if fruits and vegetables are also in their diet because it keeps them healthier.[18] Even though hamsters are allowed to have both fruits and vegetables, it is important to understand exactly which ones they can have and how much. Hamsters do best with fruits that don't have citrus in them and most green leafy vegetables. Hamsters should never be fed junk food, chocolate, garlic, or any salty/sugary foods. Hamsters tend to love peanut butter but it is important to feed it to them carefully because this sticky food can get stuck in their cheeks.[19] Hamsters in the Middle East have been known to hunt in packs to find insects for food.[20] Hamsters are hindgut fermenters and often eat their own feces (coprophagy) to recover nutrients digested in the hind-gut, but not absorbed.[2]
A behavioral characteristic of hamsters is food hoarding. They carry food in their spacious cheek pouches to their underground storage chambers. When full, the cheeks can make their heads double, or even triple in size.[2] Hamsters lose weight during the autumn months in anticipation of winter. This occurs even when hamsters are kept as pets and is related to an increase in exercise.[21]
Most hamsters are strictly solitary. If housed together, acute and chronic stress may occur,[8] and they may fight fiercely, sometimes fatally. Dwarf hamster species may tolerate siblings or same-gender unrelated hamsters if introduced at an early enough age, but this cannot be guaranteed. Hamsters communicate through body language to one another and even to their owner. They communicate by sending a specific scent using their scent glands and also show body language to express how they are feeling.[17]
Hamsters can be described as nocturnal or crepuscular (active mostly at dawn and dusk). Khunen writes, "Hamsters are nocturnal rodents who are active during the night...",[8] but others have written that because hamsters live underground during most of the day, only leaving their burrows for about an hour before sundown and then returning when it gets dark, their behavior is primarily crepuscular. Fritzsche indicated although some species have been observed to show more nocturnal activity than others, they are all primarily crepuscular.[7]
In the wild Syrian hamsters can hibernate and allow their body temperature to fall close to ambient temperature. This kind of thermoregulation diminishes the metabolic rate to about 5% and helps the animal to considerably reduce the need for food during the winter.[8] Hibernation can last up to one week but more commonly last 2–3 days.[22] When kept as house pets the Syrian hamster does not hibernate.[22]
All hamsters are excellent diggers, constructing burrows with one or more entrances, with galleries connected to chambers for nesting, food storage, and other activities.[2] They use their fore- and hindlegs, as well as their snouts and teeth, for digging. In the wild, the burrow buffers extreme ambient temperatures, offers relatively stable climatic conditions, and protects against predators. Syrian hamsters dig their burrows generally at a depth of 0.7 m.[23] A burrow includes a steep entrance pipe (4–5 cm in diameter), a nesting and a hoarding chamber and a blind-ending branch for urination. Laboratory hamsters have not lost their ability to dig burrows; in fact, they will do this with great vigor and skill if they are provided with the appropriate substrate.[8]
Wild hamsters will also appropriate tunnels made by other mammals; the Djungarian hamster, for instance, uses paths and burrows of the pika.[24]
Hamsters become fertile at different ages depending on their species. Both Syrian and Russian hamsters mature quickly and can begin reproducing at a young age (4–5 weeks), whereas Chinese hamsters will usually begin reproducing at two to three months of age, and Roborovskis at three to four months of age. The female's reproductive life lasts about 18 months, but male hamsters remain fertile much longer. Females are in estrus about every four days, which is indicated by a reddening of genital areas, a musky smell, and a hissing, squeaking vocalisation she will emit if she believes a male is nearby.[3]
When seen from above, a sexually mature female hamster has a trim tail line; a male's tail line bulges on both sides. This might not be very visible in all species. Male hamsters typically have very large testes in relation to their body size. Before sexual maturity occurs, it is more difficult to determine a young hamster's sex. When examined, female hamsters have their anal and genital openings close together, whereas males have these two holes farther apart (the penis is usually withdrawn into the coat and thus appears as a hole or pink pimple).[3]
Syrian hamsters are seasonal breeders and will produce several litters a year with several pups in each litter. The breeding season is from April to October in the Northern Hemisphere, with two to five litters of one to 13 young being born after a gestation period of 16 to 23 days.[20] Dwarf hamsters breed all through the year. Gestation lasts 16 to 18 days for Syrian hamsters, 18 to 21 days for Russian hamsters, 21 to 23 days for Chinese hamsters and 23 to 30 for Roborovski hamsters. The average litter size for Syrian hamsters is about seven pups, but can be as great as 24, which is the maximum number of pups that can be contained in the uterus. Campbell's dwarf hamsters tend to have four to eight pups in a litter, but can have up to 13. Winter white hamsters tend to have slightly smaller litters, as do Chinese and Roborovski hamsters.
Female Chinese and Syrian hamsters are known for being aggressive toward males if kept together for too long after mating. In some cases, male hamsters can die after being attacked by a female. If breeding hamsters, separation of the pair after mating is recommended, or they will attack each other.
Female hamsters are also particularly sensitive to disturbances while giving birth, and may even eat their own young if they think they are in danger, although sometimes they are just carrying the pups in their cheek pouches.[7] If captive female hamsters are left for extended periods (three weeks or more) with their litter, they may cannibalize the litter, so the litter must be removed by the time the young can feed and drink independently.
Hamsters are born hairless and blind in a nest the mother will have prepared in advance.[3] After one week, they begin to explore outside the nest. Hamsters are capable of producing litters every month. Hamsters can be bred after they are three weeks old. It may be hard for the babies to not rely on their mother for nursing during this time, so it is important that they are supplied with food to make the transition from nursing to eating on their own easier. After the hamsters reach three weeks of age they are considered mature.[25]
Syrian hamsters typically live no more than two to three years in captivity, and less in the wild. Russian hamsters (Campbell's and Djungarian) live about two to four years in captivity, and Chinese hamsters 2+1⁄2–3 years. The smaller Roborovski hamster often lives to three years in captivity.[2]
The best-known species of hamster is the golden or Syrian hamster (Mesocricetus auratus), which is the type most commonly kept as pets. There are numerous Syrian hamster variations including long-haired varieties and different colors. British zoologist Leonard Goodwin claimed most hamsters kept in the United Kingdom were descended from the colony he introduced for medical research purposes during the Second World War.[26] Hamsters were domesticated and kept as pets in the United States at least as early as 1942.[27]
Other hamsters commonly kept as pets are the three species of dwarf hamster. Campbell's dwarf hamster (Phodopus campbelli) is the most common—they are also sometimes called "Russian dwarfs"; however, many hamsters are from Russia, so this ambiguous name does not distinguish them from other species appropriately. The coat of the winter white dwarf hamster (Phodopus sungorus) turns almost white during winter (when the hours of daylight decrease).[3] The Roborovski hamster (Phodopus roborovskii) is extremely small and fast, making it difficult to keep as a pet.[2]
A hamster show is an event in which people gather hamsters to judge them against each other.[28] Hamster shows are also places where people share their enthusiasm for hamsters among attendees. Hamster shows feature an exhibition of the hamsters participating in the judging.[28]
The judging of hamsters usually includes a goal of promoting hamsters which conform to natural or established varieties of hamsters.[28] By awarding hamsters which match standard hamster types, hamster shows encourage planned and careful hamster breeding.[28]
When the first reported case of animal-to-human transmission of SARS-CoV-2 in Hong Kong took place via imported pet hamsters, researchers expressed difficulty in identifying some of the viral mutations within a global genomic data bank, leading city authorities to announce a mass cull of all hamsters purchased after December 22, 2021, which would affect roughly 2,000 animals. After the government 'strongly encouraged' citizens to turn in their pets, approximately 3,000 people joined underground activities to promote the adoption of abandoned hamsters throughout the city and to maintain pet ownership via methods such as the forgery of pet store purchase receipts. Some activists attempted to intercept owners who were on their way to turn in pet hamsters and encourage them to choose adoption instead, which the government subsequently warned would be subject to police action.[29][30]
The extracted cells of babies' kidneys and adults' ovaries are used to study cholesterol synthesis.[31]
Some similar rodents sometimes called "hamsters" are not currently classified in the hamster subfamily Cricetinae. These include the maned hamster, or crested hamster, which is really the maned rat (Lophiomys imhausi). Others are the mouse-like hamsters (Calomyscus spp.), and the white-tailed rat (Mystromys albicaudatus).
Hamsters are rodents (order Rodentia) belonging to the subfamily Cricetinae, which contains 19 species classified in seven genera. They have become established as popular small pets. The best-known species of hamster is the golden or Syrian hamster (Mesocricetus auratus), which is the type most commonly kept as pets. Other hamster species commonly kept as pets are the three species of dwarf hamster, Campbell's dwarf hamster (Phodopus campbelli), the winter white dwarf hamster (Phodopus sungorus) and the Roborovski hamster (Phodopus roborovskii).
Hamsters are more crepuscular than nocturnal and, in the wild, remain underground during the day to avoid being caught by predators. They feed primarily on seeds, fruits, and vegetation, and will occasionally eat burrowing insects. Physically, they are stout-bodied with distinguishing features that include elongated cheek pouches extending to their shoulders, which they use to carry food back to their burrows, as well as a short tail and fur-covered feet.
Hamstroj (Cricetinae) estas biologia subfamilio de malgrandaj (ĉ. 20 cm, malpli ol 10 cm ĉe nanohamstroj) mamuloj el la ordo de ronĝuloj, subordo de musuloj. En la naturo la ora hamstro vivas ĉerande de dezerto, tial ĝi dum la suna varmega tago dormas en sia subtera kavo kaj nur nokte eliras serĉi nutraĵon. La vorto hamstro origine venas el la germana lingvo (Hamster) kaj ne nur penetris al Esperanto, sed ankaŭ al multaj aliaj lingvoj ne parencaj al la germana, kiel ekzemple la turka, indonezia, java aŭ vjetnama.
Ĝi devas ofte kuri eĉ plurajn kilometrojn por ion trovi. Ĝiaj vangoj estas transformitaj al saketoj, en kiuj ĝi portas la manĝaĵon. Ĝi kuras reen al sia kavo, kie ĝi kolektas grandan provizon por la vintro, kiun ĝi tradormas. Sekve ankaŭ hejme bredataj oraj hamstroj dum la tago dormas kaj nokte kuras en karuselo (aŭ tra la ĉambro, se la posedanto permesas) por kuri kelkajn kilometrojn. Manĝaĵon ili metas en siajn vangajn saketojn kaj forportas al sia dometo. Laŭ ĉi tiu ilia kvalito estas ankaŭ la homaj avidado, avarado kaj ŝakrado nomataj hamstrado, precipe amasigado de provizoj pro timo al krizo, striko aŭ milito.
Hamstroj estas solemuloj, masklo kaj femalo renkontiĝas nur por pariĝo (inter majo kaj julio) kaj denove disiras. Gravedeco daŭras 20 tagojn, 4 ĝis 10 idoj estas mamnutrataj 18 tagojn. Post 28 tagoj ili sekse maturiĝas.
Oni distingas
dsungara nanohamstro (Phodopus sungorus),
Campbell-nanohamstro (Phodopus campbelli) kaj
Roborovski-nanohamstro (Phodopus roborovskii)
Los cricetinos (Cricetinae) son una subfamilia de roedores, conocidos comúnmente como hámsteres (un germanismo).[2][3] Se han identificado diecinueve especies actuales, agrupadas en siete géneros. La mayoría son originarias de Oriente Medio y del sureste de los Estados Unidos. Todas las especies se caracterizan por las bolsas expansibles, llamadas abazones, ubicadas en el interior de la boca y que van desde las mejillas hasta los hombros. Al ser muy fáciles de criar en cautividad, son ampliamente usados como animales de laboratorio y como mascotas.
Los taxonomistas generalmente no están de acuerdo sobre la ubicación más apropiada de la subfamilia Cricetinae dentro de la superfamilia Muroidea. Algunos lo ubican en una familia Cricetidae que también incluye campañoles, leminos y ratas y ratones del Nuevo Mundo; otros agrupan todos estos en una gran familia llamada Muridae. Su historia evolutiva está registrada por quince géneros fósiles extintos y se remonta a 11,2 millones a 16,4 millones de años hasta la época del Mioceno Medio en Europa y África del Norte; en Asia se extiende de 6 a 11 millones de años. Cuatro de los siete géneros vivos incluyen especies extintas. Un hámster extinto de Cricetus, por ejemplo, vivió en el norte de África durante el Mioceno medio, pero el único miembro existente de ese género es el hámster europeo o común de Eurasia.
El nombre "hámster" es una palabra prestada del alemán, que a su vez se deriva del anterior hamastra del alto alemán medio. Posiblemente esté relacionado con el antiguo eslavo eclesiástico khomestoru, que es una mezcla de la raíz del ruso хомяк (khomyak) "hámster" y una palabra báltica (Lituano staras "hámster");[5] o de origen persa (Avéstico hamaēstar "opresor").[6] El sustantivo colectivo para un grupo de hámsteres es "horda". [7]
Una característica de comportamiento de los hámsteres es la acumulación de comida. Llevan comida en sus amplias mejillas a sus cámaras de almacenamiento subterráneas. Cuando están llenas, las mejillas pueden hacer que sus cabezas se dupliquen o incluso tripliquen su tamaño.[10] Los hámsteres pierden peso durante los meses de otoño en previsión del invierno. Esto ocurre incluso cuando los hámsteres se mantienen como mascotas y está relacionado con un aumento en el ejercicio.[11]
La mayoría de los hámsteres son estrictamente solitarios. Si se alojan juntos, pueden producirse estrés agudo y crónico,[12] y pueden luchar ferozmente, a veces hasta la muerte. Las especies de hámsteres enanos pueden tolerar hermanos o hámsteres no emparentados del mismo sexo si se introducen a una edad lo suficientemente temprana, pero esto no se puede garantizar. Los hámsteres se comunican a través del lenguaje corporal entre sí e incluso con su dueño. Se comunican enviando un olor específico usando sus glándulas odoríferas y también muestran el lenguaje corporal para expresar cómo se sienten.[13]
Los hámsteres pueden describirse como nocturnos o crepusculares (activos principalmente al amanecer y al atardecer). Khunen escribe, "Los hámsteres son roedores nocturnos que están activos durante la noche ...",[14] pero otros han escrito que debido a que los hámsteres viven bajo tierra durante la mayor parte del día, solo salen de sus madrigueras durante aproximadamente una hora antes de la puesta del sol y luego regresan. cuando oscurece, su comportamiento es principalmente crepuscular. Fritzsche indicó que aunque se ha observado que algunas especies muestran más actividad nocturna que otras, todas son principalmente crepusculares.[15]
En la naturaleza, los hámsteres sirios pueden hibernar y permitir que la temperatura de su cuerpo caiga cerca de la temperatura ambiente. Este tipo de termorregulación disminuye la tasa metabólica a aproximadamente un 5% y ayuda al animal a reducir considerablemente la necesidad de alimento durante el invierno.[15] La hibernación puede durar hasta una semana, pero con más frecuencia dura de dos tres días. [16] Cuando se mantiene como mascota doméstica, el hámster sirio no hiberna.[16]
Todos los hámsteres son excelentes excavadores, construyen madrigueras con una o más entradas, con galerías conectadas a cámaras para anidar, almacenar alimentos y otras actividades.[10] Utilizan sus patas delanteras y traseras, así como el hocico y los dientes, para cavar. En la naturaleza, la madriguera amortigua las temperaturas ambientales extremas, ofrece condiciones climáticas relativamente estables y protege contra los depredadores. Los hámsteres sirios cavan sus madrigueras generalmente a una profundidad de 0,7 m.[17] Una madriguera incluye un tubo de entrada empinado (4-5 cm de diámetro), un nido y una cámara de acumulación y una rama ciega para orinar. Los hámsteres de laboratorio no han perdido su capacidad para cavar madrigueras; de hecho, lo harán con gran vigor y habilidad si se les proporciona el sustrato adecuado.[14]
Los hámsteres salvajes también se apropiarán de túneles hechos por otros mamíferos; el hámster Djungarian, por ejemplo, utiliza caminos y madrigueras de pikas.[18]
Los hámsteres se vuelven fértiles a diferentes edades dependiendo de su especie. Tanto los hámsteres sirios como los rusos maduran rápidamente y pueden comenzar a reproducirse a una edad temprana (4-5 semanas), mientras que los hámsteres chinos generalmente comienzan a reproducirse a los dos o tres meses de edad y los hámster enano Roborovski a los tres o cuatro meses de edad. La vida reproductiva de la hembra dura unos 18 meses, pero los hámsteres machos permanecen fértiles mucho más tiempo. Las hembras están en celo aproximadamente cada cuatro días, lo que se indica por un enrojecimiento de las áreas genitales, un olor almizclado y una vocalización silbante y chirriante que emite si cree que hay un macho cerca.[19]
Cuando se ve desde arriba, un hámster hembra sexualmente maduro tiene una línea de cola recortada; La línea de la cola de un macho sobresale a ambos lados. Es posible que esto no sea muy visible en todas las especies. Los hámsteres machos suelen tener testículos muy grandes en relación con el tamaño de su cuerpo. Antes de que ocurra la madurez sexual, es más difícil determinar el sexo de un hámster joven. Cuando se examinan, las hembras de hámster tienen sus orificios anal y genital muy juntos, mientras que los machos tienen estos dos orificios más separados (el pene generalmente se retrae en el pelaje y, por lo tanto, aparece como un orificio o una espinilla rosada).[19]
Los hámsteres sirios son criadores estacionales y producirán varias camadas al año con varias crías en cada camada. La temporada de reproducción es de abril a octubre en el hemisferio norte, con dos a cinco camadas de una a 13 crías naciendo después de un período de gestación de 16 a 23 días.[20] Los hámsteres enanos se reproducen durante todo el año. La gestación dura de 16 a 18 días para los hámsteres sirios, de 18 a 21 días para los hámsteres rusos, de 21 a 23 días para los hámsteres chinos y de 23 a 30 para los hámsteres Roborovski. El tamaño medio de la camada de los hámsteres sirios es de aproximadamente siete crías, pero puede llegar a 24, que es el número máximo de crías que puede contener el útero. Los hámsteres enanos de Campbell tienden a tener de cuatro a ocho cachorros en una camada, pero pueden tener hasta 13. Los hámsteres blancos de invierno tienden a tener camadas un poco más pequeñas, al igual que los hámsteres chinos y Roborovski.
Las hembras de hámster chino y sirio son conocidas por ser agresivas con el macho si se mantienen juntas durante demasiado tiempo después del apareamiento. En algunos casos, los hámsteres machos pueden morir después de ser atacados por la hembra. Si se crían hámsteres, se recomienda la separación de la pareja después del apareamiento, o se atacarán entre sí.
Las hembras de hámster también son particularmente sensibles a las perturbaciones durante el parto, e incluso pueden comerse a sus propias crías si creen que están en peligro, aunque a veces solo llevan las crías en sus mejillas.[21] Si las hembras de hámster cautivas se dejan durante períodos prolongados (tres semanas o más) con su camada, pueden canibalizar la camada, por lo que la camada debe retirarse para cuando las crías puedan alimentarse y beber de forma independiente.
Los hámsteres nacen ciegos y sin pelo en un nido que la madre habrá preparado de antemano.[19] Después de una semana, comienzan a explorar fuera del nido. Los hámsteres son capaces de producir camadas todos los meses. Los hámsteres se pueden criar después de las tres semanas de edad. Puede ser difícil para los bebés no depender de su madre para amamantar durante este tiempo, por lo que es importante que se les suministre alimentos para facilitar la transición de la lactancia a comer solos. Una vez que los hámsteres alcanzan las tres semanas de edad, se consideran maduros.[17]
Los hámsteres sirios no suelen vivir más de dos o tres años en cautiverio y menos en la naturaleza. Los hámsteres rusos (Campbell's y Djungarian) viven entre dos y cuatro años en cautiverio, y los hámsteres chinos entre dos años y medio y tres. El hámster Roborovski más pequeño suele vivir hasta tres años en cautiverio.[10]
Los cricetinos (Cricetinae) son una subfamilia de roedores, conocidos comúnmente como hámsteres (un germanismo). Se han identificado diecinueve especies actuales, agrupadas en siete géneros. La mayoría son originarias de Oriente Medio y del sureste de los Estados Unidos. Todas las especies se caracterizan por las bolsas expansibles, llamadas abazones, ubicadas en el interior de la boca y que van desde las mejillas hasta los hombros. Al ser muy fáciles de criar en cautividad, son ampliamente usados como animales de laboratorio y como mascotas.
Hamsterra karraskari txikia da, Cricetinae familiakoa. Konpainia-animalia gisa erabitzen dira.
Garbitasuna oso garrantzitzua da, baita elikadura ere. Hamsterrak oso animalia garbiak dira eta ez dute inongo usain txarrik.
Garbiak egoteko, honela zaindu behar zaie:
Udan edo egun eguzkitsuetan kaiola gorde behar duzu, eguzkiaren izpiak intsolazio bat hartu al dutelako.
Ez da ona bainatzea, hotzeria hartu al dutelako, eta haiek oso garbiak dira eta egunean bi alditan garbitzen dira. Txarto usaintzen badute, kaiola zikina dutelako izango da. Asko zikintzen badira ur tibietan bainatu beharko zaie, burua xaboiekin garbitu gabe. Gero oihal batekin lehortu behar zaie eta igortzu behar zaie leunduta.
Gero kaiola leku bero batean ipini behar zaie.
Udan edo egun eguzkitsuetan bero asko eduki al dute eta hauxe egin behar duzu: bainu bat emateko ontzi batean ura sartu behar duzu eta gero haiek bainatzeko gogoak badute bainatuko dira. Ura egunero aldatu behar zaie freskoa egoteko eta gero kaiola ezin duzu leku hotzenetan ipini bustita daudelako eta hoztu ahal direlako.
Hamsterra karraskari txikia da, Cricetinae familiakoa. Konpainia-animalia gisa erabitzen dira.
Hamsterit (Cricetinae) ovat pienikokoisia ja lyhythäntäisiä jyrsijöitä.[3] Alaheimoon kuuluu noin 18 lajia, jotka jaetaan kuuteen tai seitsemään sukuun. Koska ne lisääntyvät helposti vankeudessa, niitä käytetään usein koe-eläiminä ja pidetään lemmikkeinä.
Sana hamsteri tulee Saksan sanasta hamstern, joka tarkoittaa rohmuamista.[4] Nimi johtaa hamsterin tavasta kantaa suuria määriä ruokaa poskipusseissaan ja varastoida se kauemmas varastoonsa.
Hamstereita esiintyy esimerkiksi Lähi-idässä ja Kaakkois-Euroopassa. Kääpiöhamstereita on Venäjällä, Mongoliassa ja Kiinassa. Syyrianhamsteri esiintyy villeinä suurimmaksi osaksi Aleppon seudulla Luoteis-Syyriassa.
Hamstereiden elinpaikkoja ovat yleensä arot, hiekkadyynit ja aavikoiden reunat. Ne rakentavat pesänsä ja ruokavarastonsa käytäviensä sisään. Käytävät koostuvat useammasta kulkukäytävästä sekä pesää, ravintoa ja ulostetta varten olevista koloista.[3]
Hamsterit ovat yleensä yöeläimiä, mutta jotkin yksilöt heräävät päivän aikanakin lyhyiksi ajoiksi.
Hamsterit tulevat sukukypsiksi lajista riippuen noin 1-3 kuukauden ikäisinä. Uroshamsterit pysyvät lisääntymiskykyisinä koko ikänsä, toisin kuin naaraat. Naarailla on kiima noin kolmen päivän välein. Tiineys kestää lajista riippuen 16-30 päivää. Hamsterit saavat keskimäärin 4-8 poikasta, mutta syyrianhamsterilla niitä voi olla jopa 24. Tämä on suurin poikasten määrä, mikä voi mahtua emon kohtuun.lähde?
Hamsterit syntyvät karvattomina ja sokeina pesässä, jonka emo on valmistanut etukäteen. Viikon kuluttua ne alkavat tehdä tutkimusretkiä pesän ulkopuolelle. Noin kolmen-neljän viikon kuluttua ne voidaan vieroittaa emostaan. Nuorten hamsterien hyvinvoinnin vuoksi kuitenkin suositellaan, että ne saisivat asua emonsa tai ainakin sisarustensa kanssa 5-6-viikkoisiksi.
Parhaiten tunnettu hamsterilaji on syyrianhamsteriksikin kutsuttu kultahamsteri (Mesocricetus auratus). Latinankielinen nimi tarkoittaa keskikokoista (meso) kultaista (auratus) hamsteria (cricetus). Hamstereista kultahamsteria pidetään eniten lemmikkeinä ja siitä on jalostettu monenvärisiä ja -näköisiä muunnoksia. Alkuperäinen väri on kuitenkin ollut normaali, muut värit ovat kehittyneet geenimutaatioiden tuotoksena. Lajia kutsutaan joskus myös hunajahamsteriksi tai pandahamsteriksi turkin väriin viitaten. Kultahamsterista on kehitetty myös muutamia variaatioita, kuten pitkäkarvainen hamsteri, jonka karva kasvaa muutaman senttimetrin pituiseksi ja edellyttää usein erityistä huolenpitoa. Muita turkkimuunnoksia ovat mm.satiini ja rex. Kultahamsterit ovat erakkoja.
Muut lemmikkinä pidettävät hamsterit ovat kolme pikkuhamsterilajia (Phodopus) ja eri sukuun kuuluva kiinankääpiöhamsteri. Suomessa yleisin on venäjänkääpiöhamsteriksi tai talvikoksi kutsuttava pikkuhamsteri (Phodopus sungorus), jonka turkki voi muuttua valkoiseksi talvella päivänvalon ja lämmön vähetessä. Talvikon läheinen sukulainen campbellinkääpiöhamsteri muistuttaa talvikkoa varsin paljon ulkonäöltään, mutta se on hieman suurempi. Sillä on myös useita erilaisia turkin värejä. Roborovskinkääpiöhamsteri (Phodopus roborovskii) on hyvin pieni ja nopea, ja muita kääpiölajeja vaalempiturkkisempi. Kiinankääpiöhamsterilla (Cricetulus griseus) on hamstereista ainoana osittain tarttumiseen kykenevä neljä senttiä pitkä häntä, joka pidempi kuin muilla lajeilla. Roborovskit ja campbellit ovat laumaeläimiä, sen sijaan kiinankääpiöhamsterit ja talvikot viihtyvät mieluiten yksinään.
Monet kasvattajat vievät hamstereitaan näyttelyyn. Laatu ja luonne ovat olennainen osa kasvatusta suunniteltaessa. Vaikka näyttelyhamstereiden kasvattajat keskittyvät näyttelyihin sopivien yksilöiden kasvattamiseen, myös monet lemmikkihamsterinomistajat ovat teettäneet poikasia hamstereillaan.
Kulta- ja kiinankääpiöhamsterit ovat erakoita, jotka eivät hyväksy lajitovereita reviirilleen, vaan tappelevat kunnes toinen kuolee. Näin ollen niitä ei voi pitää samassa häkissä. Talvikot saattavat tulla toimeen sisarustensa kanssa vanhempinakin, mutta omistajan täytyy olla varautunut erottamaan ne toisistaan, jos tappeluita ilmenee. Useimmiten talvikot ovat kuitenkin erakoita. Campbellit ja roborovskit sen sijaan saattavat viihtyä jopa pienissä laumoissa, jos ne saavat olla nuorista asti yhdessä. Kasvattajat eivät yleensä edes myy näitä kahta lajia yksineläjiksi.
Useimmilla hamstereilla on tapana kantaa ruoka saantipaikasta pesään poskipusseissaan ja piilottaa se pesäänsä tai muuhun varastoonsa, joita voi olla useita. Tuoreet vihannekset ja hedelmät, siemenet ja hyönteiset kuten heinäsirkat muodostavat tärkeän osan hamsterin luontaisesta ruokavaliosta. Kaikki ruoat eivät kuitenkaan sovi hamsterille, kuten makeiset, maitotuotteet ja tietyt kasvit.
Sitrushedelmiä hamstereille ei voi antaa, sillä se on hamsterille epäsopivaa sen happamuuden takia. Campbellinkääpiöhamsterit ovat alttiita saamaan diabeteksen, ja siitä kärsivälle hamsterille ei tulisi syöttää mitään kovinkaan sokeripitoista.
Hamsterin ruokavalio voidaan jakaa kolmeen osaa: kuivaan, tuoreeseen ja eläinkunnan tuotteisiin. Kuivaruoka on hamsterin ruokinnan perusta. Eläinkaupasta saatavien erilaisten siemensekoitusten lisäksi voi antaa useimpia muita siemeniä, eritoten auringonkukansiemeniä, ytimiä ja pähkinöitä. Myös linnunruokaa kuten hirssiä voi harkita.
Syyrialaiset hamsterit elävät yleensä kahdesta kolmeen vuotta, mikä on vähemmän kuin niiden elinikä luonnossalähde?. Talvikot ja campbellit elävät yleensä 1,5-3 vuotta ja kiinankääpiöt 2,5-3 vuotta. Pienimmät, roborovskit elävät kaikkein pisimpään, usein 3-3,5 vuotta.
Omilleen jätettynä naaras- ja uroshamsteri saavat useita poikueita vuodessa. Näin ollen urokset ja naaraat pidetään yleensä erillään ei-toivottujen jälkeläisten syntymisen estämiseksi. Ennen sukukypsyyttä nuorten hamsterien sukupuoli on hyvin vaikeaa määritellä. Nyrkkisääntönä on, että naaraan suku- ja peräaukko ovat hyvin lähekkäin, kun taas uroksella väli on pidempi. Uroshamsterien kivekset ovat yleensä hyvin suuret suhteessa kokoon.
Hamsteriden alaheimoon kuuluu 18 lajia. Aiemmin myös hiirihamsterit (Calomyscus) luettiin hamsterien alaheimoon,[2] mutta nykyisin niiden katsotaan kuuluvan omaan Calomyscidae-heimoonsa.[5]
Hamsterit luokitellaan nykyisin seuraavasti:[1][2]
Hamsterit (Cricetinae) ovat pienikokoisia ja lyhythäntäisiä jyrsijöitä. Alaheimoon kuuluu noin 18 lajia, jotka jaetaan kuuteen tai seitsemään sukuun. Koska ne lisääntyvät helposti vankeudessa, niitä käytetään usein koe-eläiminä ja pidetään lemmikkeinä.
Cricetinae
Les hamsters (Cricetinae) sont de petits rongeurs de la famille des Cricetidae qui forment la sous-famille des Cricetinae.
Il en existe plusieurs espèces, réparties dans différents genres. Quelques espèces sont élevées en captivité comme animal de compagnie, pour l'expérimentation animale ou pour leur fourrure. Le premier fut le hamster doré qui existe à présent en de multiples variétés colorées et, plus récemment, des espèces naines comme le hamster de Roborovski, le hamster russe, le hamster de Campbell et le hamster de Chine.
On ne doit pas les confondre avec les hamsters-taupes qui appartiennent à la sous-famille des Myospalacinae, ni avec le Hamster d'Imhause, ou Rat à crête, qui appartient quant à lui à la sous-famille des Lophiomyinae.
Le terme « hamster » est un emprunt à l'allemand Hamster, en vieux haut-allemand hamustro (le verbe allemand hamstern « faire des réserves », est dérivé du nom et non l'inverse). Le nom allemand est lui-même emprunté au slave, cf. slavon russe khoměstorǔ[1]. Le russe khomiak (« hamster »), ancien khoměkǔ, semble être une forme abrégée de khoměstorǔ. On a proposé d'expliquer le slave khoměstorǔ comme un emprunt à l'avestique hamaēstar (« ennemi qui jette à terre ») (pour le sens, comparer chor yrlak « hamster », yr- « être ennemi de » ; en effet, le hamster plie les tiges des céréales pour en manger les grains)[2]. Le lituanien staras[3] « spermophile (lt) » est inséparable du mot slave, mais la relation est incertaine (il pourrait en être une autre forme courte, ou alors contredire l'étymologie iranienne).
Auparavant le contenu de la famille des Cricetidae était placé avec d'autres sous la famille des Muridés (Muridae), mais les études récentes tendent à distinguer six familles, dont Cricetidae, au sein d'une super-famille de Rongeurs, les Muroidea[4].
Certaines bases comme ITIS continuent toutefois à diviser les Muridés seulement en sous-familles[5].
Cette sous-famille se répartit en 7 genres selon les classifications classiques[6] :
Selon ITIS (31 oct. 2010)[5], Animal Diversity Web (14 mai 2011)[7] et Mammal Species of the World (version 3, 2005) (14 mai 2011)[4] :
Le classement des genres Allocricetulus et Tscherskia n'est pas encore définitif[8].
Autrefois, avant les recherches phylogénétiques, on classait aussi par erreur dans cette sous-famille les genres sigmodontinae (Miller and Gidley 1918), nesomyinae (Miller and Gidley 1918, Ellerman 1941), calomyscidae (Ellerman 1941), mystromyinae (Vorontsov 1966), et myospalacinea (Michaux et al. 2001)[8].
Chaque espèce de hamster a des caractéristiques particulières. Elles présentent chacune des différences physiques, de taille, de comportement, d'habitat naturel, etc. Voir les articles détaillés pour en savoir plus.
Les cricétidés sont différenciés physiquement par une queue très épaisse et courte (moins de 45 % de la longueur du corps), un corps compact, des pattes courtes et larges, des oreilles petites et velues, un estomac comportant deux compartiments, des particularités dentaires avec une formule dentaire 1/1, 0/0, 0/0, 3/3 = 16, des spécificités génétiques, etc. Leur taille est très variable selon les espèces avec un corps de 5 à 34 cm et une queue de 0,7 à 10,6 cm[8].
Les hamsters ont surtout la particularité de posséder des poches extensibles à l'intérieur des joues, appelées abajoues[9]. Ces poches servent essentiellement à transporter la nourriture. Certaines espèces sont connues pour cacher leurs petits dans leurs abajoues quand elles ont peur d'un danger, afin de les transporter ailleurs[10]. Quelques espèces de hamsters peuvent aussi nager parfaitement en remplissant ces poches avec de l'air pour mieux flotter[8].
Ils occupent une distribution géographique naturelle en Afrique du Nord, dans certaines parties d'Europe, au Moyen-Orient, à l'est de la Sibérie jusqu'en Chine.
Tous les hamsters ont en commun de vivre dans la nature dans des zones terrestres dégagées et sur des terrains secs : déserts, steppes, champs, zones rocheuses, etc.[8].
Les cricétidés sont avant tout des granivores, mais ils varient volontiers leur alimentation par des compléments végétaux comme des fruits, légumes, tiges, feuilles ou racines. Certaines espèces sont cependant omnivores et dévorent des insectes ou de petits vertébrés, par exemple des grenouilles. Ils remplissent alors leurs abajoues pour rapporter la nourriture dans leur terrier. On a découvert des terriers contenant près de 90 kg de réserves alimentaires[8].
Les femelles pratiquent occasionnellement le cannibalisme en dévorant les petits trop faibles à la naissance. À moins qu'elle n'ait été effrayée durant la mise-bas, cela permet dans une situation ordinaire de redonner des forces à la mère tout en privilégiant l'allaitement des rejetons les plus robustes[11].
Les hamsters ne connaissent pas de véritable hibernation, mais plutôt de longs moments de torpeur pouvant durer plusieurs semaines en hiver[8].
Les hamsters sont polygames, c'est-à-dire que les mâles et les femelles n'ont pas de partenaire précis. À la saison des amours les mâles hamsters vont d'un terrier à l'autre à la recherche de femelles réceptives. Un opercule empêche la fécondation des œufs par les mâles suivants et la femelle chasse alors le plus souvent les prétendants de son territoire. La saison de reproduction se situe entre février et novembre. Les femelles auront deux à trois portées par an après une courte gestation de 15 à 22 jours. Le nombre de petits par portée est très variable, pouvant aller jusqu'à 13, avec une moyenne de 5 à 7 petits. Les petits sont allaités 3 semaines environ et deviennent adultes à 6 ou 8 semaines[8].
Le record de longévité connu pour un hamster sauvage est de 10 ans, mais la plupart des hamsters, sauvages ou en captivité, ne dépassent pas 2 ou 3 ans. Dans la nature leurs principaux ennemis sont les prédateurs : rapaces, serpents, mammifères carnivores et même des hérons ou des corbeaux qui capturent les plus jeunes. Ils craignent également les hivers trop froids, les maladies et les machines agricoles qui détruisent leur terrier[8].
Ils creusent en effet des terriers complexes à entrées multiples, avec tout un jeu de chambres, de greniers et de latrines reliés par un réseau de tunnels qui peuvent plonger à plus de 2 m sous la surface du sol en hiver. Le terrier s'agrandit au cours de la vie de l'animal. Ce n'est pas un animal grégaire, il y vit seul et en sortira généralement au crépuscule ou à la nuit tombée, bien que certaines espèces soient également diurnes[8].
Certaines espèces sont particulièrement agressives vis-à-vis de leurs congénères, et des règles hiérarchiques strictes règlent ces rencontres. Les femelles sont souvent dominantes. Les cricétinés se défendent âprement avec leurs incisives quand ils sont attaqués. Ils attaquent aussi quand ils se font capturer malgré leur fourrure propice au camouflage. Celle-ci est généralement dans des tons gris, noir, brun et roux, avec souvent des flancs plus clairs ou une rayure dorsale[8].
Les hamsters bénéficient d'une bonne vue pour trouver leurs proies, mais leur ouïe et leur odorat sont également bien développés. Pour communiquer entre eux les mâles surtout utilisent un marquage olfactif du territoire. Plus l'animal est dominant, plus ses glandes sébacées seront développées[8].
Les hamsters consomment des plantes et des graines, et ils sont à leur tour une source de nourriture pour de nombreux animaux carnivores[8].
Leur habitude d'emporter les graines dans leur terrier sous terre joue certainement un rôle dans la dispersion des semences[10].
Pour les humains les hamsters sont souvent considérés comme nuisibles lorsqu'ils ravagent les cultures de haricots, de maïs ou de lentilles. On les chasse aussi parfois pour leur fourrure. Certaines espèces de hamsters, élevées en captivité, sont appréciées comme animal de compagnie ou dans les laboratoires pour les recherches comportementales ou physiologiques[8].
Les Hamsters sont susceptibles au SARS-CoV2 et donc de transmettre la maladie covid19 à l'homme [12].
Dans les pays où l'équilibre écologique est fragile, par exemple dans l'État du Queensland en Australie, les hamsters sont interdits, même en tant qu'animaux de compagnie[13] afin de préserver la faune et la végétation locale.
Pourchassés et piégés par les agriculteurs, parfois jusqu'à l'éradication totale sur certains territoires, certaines populations de hamsters bénéficient à l'inverse d'un statut de protection juridique. C'est le cas par exemple du hamster d'Europe en Alsace[14] ou du Hamster doré en Syrie[15].
Note : certaines espèces ont plusieurs noms.
Seules quelques espèces de hamsters sont élevées en captivité. D'abord animaux de laboratoire ils ont été adoptés par la suite comme animaux de compagnie. Il s’agit du Hamster doré, du Hamster russe, du Hamster de Roborovski, du Hamster de Campbell et du Hamster chinois[réf. souhaitée].
Le Hamster doré est l'espèce la plus répandue dans les élevages, il est aujourd'hui considéré comme domestique au regard de la législation de nombreux pays, notamment en France[21].
D'autres espèces ont été adaptées, plus récemment, à la captivité. Ces animaux remportent un grand succès dans le commerce grâce à leur petite taille. Plus vifs, ils sont en général plus difficiles à manipuler et apprivoiser. On voit aujourd'hui apparaître, notamment en Europe, des élevages de ces espèces naines qui proposent des animaux avec des standards, couleurs et caractères spécifiques. Les animaux ainsi obtenus se révèlent parfaitement adaptés à la vie en captivité et tout aussi manipulables que les hamsters dorés[réf. souhaitée].
Les éleveurs sont aussi parvenus à créer des hybrides en croisant des hamsters russes avec des hamsters de Campbell, seules espèces capables de se reproduire entre elles et de donner naissance à quelques individus, difficilement viables et fertiles[réf. nécessaire].
Hamster doré comme animal de compagnie.
En captivité, les hamsters ont des besoins spécifiques qui sont méconnus et donc très rarement appliqués. En France les dimensions minimales des cages sont de 80 cm de longueur × 50 cm (soit 4 000 cm²)[réf. nécessaire] pour un hamster nain et 100 cm de longueur x 50cm (soit 5 000cm² pour un hamster doré. En Allemagne on conseille un minimum de 5 000 cm² pour tous les hamsters (100x50cm de superficie de base). Une étude scientifique de l'université de Berne (Vetsuisse-Fakultät der Universität Bern) montre que le hamster a besoin d'une surface minimale de 1 m² pour ne pas développer des troubles du comportement comme le mordillement des barreaux[22],[23].
Dans la nature, le hamster vit dans les galeries qu'il a construites lui-même ou qu’il a trouvées inoccupées. En captivité, il est important que le hamster dispose d'une couche de minimum 15 à 20 cm de litière (par exemple : chanvre ou lin, mais surtout pas de copeaux de bois), idéalement plus de 50 cm[24].
Il est également important de disposer d'une roue d'un diamètre adapté[25]. Cependant, la roue ne remplace pas une grande cage diversifiée. Pour le hamster nain, on conseille un diamètre minimum de 25cm, idéalement 28cm[26] et, pour le hamster syrien, un diamètre d'au moins 28cm, idéalement 30 cm[27]. Le hamster doit avoir le dos droit lorsqu'il court à l'intérieur de sa cage : il ne doit pas avoir besoin de relever la tête. La surface de course doit être pleine, les roues à barreaux/trous étant dangereuses pour les hamsters[28].
Un habitat trop petit peut avoir des conséquences sur le comportement du hamster. Ce dernier pourra vivre dans un espace retreint, mais certains problèmes pourraient survenir si l'espace utilisé est trop petit pour deux hamsters. En effet, ils sont territoriaux par nature. Aussi, ils pourraient s'attaquer entre eux. Une cage trop petite exacerbera ce trait de caractère chez le hamster jusqu'à le rendre agressif et mordeur[réf. souhaitée].
La couleur et les motifs de la fourrure des hamsters varient selon les espèces. Plusieurs espèces possèdent une raie (exemple : les hamsters russes ont une ligne très visible dans la plupart des cas) sur le dos mais peuvent être différenciées d'après la taille de l'animal, la forme de la tête et du corps ainsi que d'après les autres motifs et couleurs apparaissant sur le reste du corps.
Il existe plusieurs couleurs pour chacun des types de hamsters d'élevage. Quand on parle d'agoutis, on dit qu'il y a plus d'une couleur sur le corps (par exemple, Écaille de Tortue). Par contre, un coloris uni signifie qu'il n'y a qu'une seule et même couleur (par exemple, Noir). Certaines robes sont particulièrement appréciées, comme la Panda dont le corps est noir-gris avec une bande blanche au tiers du tronc.
Les hamsters doivent leur nom à la couleur fauve qu'ils ont à l'état sauvage, les hamsters dorés se déclinent grâce à l'élevage sélectif en de multiples teintes et types de poil.
La couleur de la robe peut-être de deux sortes: unie ou agouti.
Un hamster uni a un poil de couleur uni et sans marquage. Les hamsters unis peuvent être crème, blancs, ivoire, noirs, sable, vison, chocolat ou gris.
Un hamster agouti peut posséder une robe de différentes couleurs. Les animaux portent deux bandes contrastées sur les côtés de la face et de la tête. Le poil d'un hamster agouti présente souvent deux tonalités. Par exemple, un animal cannelle a une robe d'une riche couleur orangée, mais la racine des poils est grise. Les variétés agouti peuvent être de couleurs dorée, cannelle, gris foncé, gris argent, fauve et miel.
Comme les hamsters unis, les hamsters agouti peuvent donner naissance à des petits aux robes originales[29].
À l'état sauvage le poil est court.
Il existe des hamsters à poils longs. La longueur du poil dépend du sexe du hamster. Si c'est un mâle, le poil sera très long. Si c'est une femelle, il le sera un peu moins. Au niveau de la tête, le poil est plus court.
Il y a aussi le rex, dont les poils et les moustaches sont frisés. Ensuite vient le satin. Leur poil est fin et a un aspect brillant. Il ne faut jamais accoupler deux hamsters satin ensemble sous risque de se retrouver avec des petits aux poils si fins qu'ils paraissent nus. Pour finir, le hamster nu, qui n'a aucun poil.
Dans les pays occidentaux et au Japon, le hamster est l'un des animaux de compagnie bien connus des enfants et des adolescents. L'image du hamster courant dans sa roue, comme celle des abajoues remplies de graines, y est familière. Ces animaux sont souvent les héros involontaires de nombreux jeux et gags sur Internet.
Films :
Épisodes de séries :
Jeux vidéo :
Jeux de société :
Jeux virtuels :
Jouets :
Pendant les guerres et en périodes de restriction on donnait dans les pays germaniques le surnom de hamsters aux thésauriseurs d’aliments. On lit dans L’Alsace pendant la guerre de Charles Spindler à la date du 6 janvier 1918 : « ... Il n'existe aujourd'hui que deux espèces d'animaux ; les hamsters et les ânes. Dans cette dernière catégorie se rangent tous ceux qui ne sont pas des hamsters », me disait ce matin mon ami S., venu à Boersch pour essayer de se procurer sous main quelques vivres. « Dire qu'on en est réduit à mendier de ci de-là, et en payant des prix féroces, de quoi ne pas mourir de faim! »
Cricetinae
Les hamsters (Cricetinae) sont de petits rongeurs de la famille des Cricetidae qui forment la sous-famille des Cricetinae.
Il en existe plusieurs espèces, réparties dans différents genres. Quelques espèces sont élevées en captivité comme animal de compagnie, pour l'expérimentation animale ou pour leur fourrure. Le premier fut le hamster doré qui existe à présent en de multiples variétés colorées et, plus récemment, des espèces naines comme le hamster de Roborovski, le hamster russe, le hamster de Campbell et le hamster de Chine.
On ne doit pas les confondre avec les hamsters-taupes qui appartiennent à la sous-famille des Myospalacinae, ni avec le Hamster d'Imhause, ou Rat à crête, qui appartient quant à lui à la sous-famille des Lophiomyinae.
Creimire beag le heireaball gearr is cluasa móra. Stórálann sé bia i málaí taobh istigh dá leicne. Cónaíonn sé i bpoll.
Déanann sé cumarsáid le fuaim ardmhinicíochta. Is peata coitianta gné amháin, an hamstar órga.
Meastar gur de shliocht clainne amháin, máthair is a hál de 12 a tochlaíodh as a bpoll in Aleppo na Siria i 1930, gach hamstar órga baile ar Domhan anois.
Creimire beag le heireaball gearr is cluasa móra. Stórálann sé bia i málaí taobh istigh dá leicne. Cónaíonn sé i bpoll.
Déanann sé cumarsáid le fuaim ardmhinicíochta. Is peata coitianta gné amháin, an hamstar órga.
Meastar gur de shliocht clainne amháin, máthair is a hál de 12 a tochlaíodh as a bpoll in Aleppo na Siria i 1930, gach hamstar órga baile ar Domhan anois.
Clasificación científica Reino: Animalia Filo: Chordata Subfilo: Vertebrata Clase: Mammalia Orden: Rodentia Suborden: Ciurognati Superfamilia: Miomorfa Familia: Cricetidos Un hámster é un roedor pequeno. Existen moitas especies distintas, a maioría distinguidas polas bolsas expandibles sobre as meixelas, as cales van desde as meixelas ata os ombros. Son roedores pertencentes á subfamilia dos múridos (Muridae). As distintas especies agrúpanse en varios xéneros entre os que destacan Cricetus, Mesocricetus e Phodopus.
A maioría dos hámsters encontrados en tendas de mascotas son hámsters sirios. Os hámsters foron empregados en investigaciones científicas para o estudo de múltiples enfermidades.
En 1839, o zoólogo británico George Waterhouse achou un hámster en Siria, chamándoo Cricetus auratus, ou hámster dourado. A pel do hámster estivo en exposición nun museo británico. O hámster sirio foi ignorado pola ciencia europea durante século seguinte. Ó redor do ano 1930, o zoólogo e profesor da universidade de Xerusalén Aharoni encontrou unha nai e crías de hámster no deserto sirio. Para cando regresó ó seu laboratorio, a maioría escaparan ou morreran. Os hámsters remanentes foron doados á Universidade de Xerusalén, onde foron criados con éxito. Debido a que eran levemente maiores en tamaño ós encontrados por Waterhouse chamóuselles Mesocricetus auratus, inda que posiblemente se tratase da mesma especie. Mesocricetus aratus é o nome científico actual do hámster sirio.
De acordo coa sóa cor os hámsters poden ser de distintos tipos:
Un hámster é un roedor pequeno. Existen moitas especies distintas, a maioría distinguidas polas bolsas expandibles sobre as meixelas, as cales van desde as meixelas ata os ombros. Son roedores pertencentes á subfamilia dos múridos (Muridae). As distintas especies agrúpanse en varios xéneros entre os que destacan Cricetus, Mesocricetus e Phodopus.
A maioría dos hámsters encontrados en tendas de mascotas son hámsters sirios. Os hámsters foron empregados en investigaciones científicas para o estudo de múltiples enfermidades.
Hamster adalah binatang sejenis hewan pengerat, terdapat berbagai jenis di dunia dan hampir ada di tiap negara. Bentuknya yang kecil membuat hamster mudah untuk dibawa ke mana-mana dan tidak memerlukan kandang yang terlalu besar untuk merawatnya. Hamster termasuk ke dalam subfamili Cricetinae. Subfamili ini terbagi ke dalam sekitar 18 spesies, yang diklasifikasikan ke dalam enam atau tujuh genus.
Hamster memiliki badan yang gemuk, dengan ekor yang lebih pendek daripada badannya dan memiliki telinga yang berambut, kaki yang lebar, pendek dan gemuk. Hamster memiliki rambut yang tebal dan panjang, dan rambutnya memiliki berbagai warna tergantung spesies hamster tersebut, contohnya hitam, abu-abu, putih, cokelat, kuning, dan merah. Bagian bawah hamster berwarna putih sampai abu-abu dan hitam. Hamster Dzhungaria - di kalangan hobiis dikenal sebagai Hamster Winter White (Phodopus sungorus) dan hamster kerdil bergaris (Cricetulus barabensis) memiliki garis hitam di bawah bagian tengah punggung. hamster kerdil padang pasir (genus Phodopus) adalah hamster terkecil, dengan panjang badan 5 sampai 10 sentimeter (sekitar 2 sampai 4 inci), sedangkan hamster terbesar adalah hamster Eropa (Cricetus cricetus), dengan panjang badan lebih dari 34 sentimeter, tidak termasuk ekor pendek yang memiliki panjang 6 sentimeter.
Habitat hamster di utara terletak dari Eropa tengah sampai Siberia, Mongolia, dan Tiongkok utara sampai Korea. Habitat hamster di selatan membentang dari Suriah sampai Pakistan. Mereka hidup di perbatasan padang pasir, bukit pasir yang divegetasi, bukit di kaki gunung dan dataran rendah yang bersemak-semak dan berbatu, sungai di lembah, dan padang rumput yang luas, beberapa juga tinggal di ladang tanam. Sebaran geografi menggambarkan kelompok spesies hamster, contohnya hamster eropa ditemukan di Eropa tengah dan Siberia barat serta Tiongkok barat laut, sedangkan hamster siria (dalam beberapa artikel disebut sebagai hamster golden atau hamster emas) hanya ditemukan di kota kecil di Suriah barat laut.[1]
Hamster adalah makhluk omnivora. Makanan mereka biasanya butir padi, tetapi juga termasuk buah segar, akar, bagian hijau tumbuhan, invertebrata dan beberapa binatang kecil lainnya (serangga seperti belalang). Hamster membawa makanan mereka di pipi di mana di dalamnya terdapat kantung untuk dimasukkan ke dalam lubang makanan mereka.[1] Namun, tidak semua makanan cocok untuk hamster. Beberapa makanan, seperti daun beracun dari tomat, bawang putih, sitrus menjadi makanan yang paling berbahaya untuk kesehatan hamster. Terlalu banyak memberikan sayuran pada hamster menyebabkan ekor mereka basah dan menyebabkan mereka mati dalam 24 jam. Hamster yang terkena penyakit diabetes tidak diperbolehkan mendapat makanan yang mengandung kadar gula yang tinggi, seperti buah. Komponen makanan hamster dibagi jadi 3 kategori: kering, segar, dan makanan binatang.[1]
Jika kita ingin memelihara hamster, hal paling aman adalah memberikan makanan berupa biji-bijian segar. Di Indonesia terdapat beberapa usaha rumah tangga yang membuat makanan hamster dari biji-bijian. Pilih biji-bijian yang tidak diawetkan namun bebas dari kutu dan bahan pewarna. Jangan memberikan makanan yang mengandung gula atau garam. Beberapa jenis daun segar mungkin tidak berbahaya bagi hamster, tetapi sebagian besar daun-daunan sudah tercemar pestisida. Walau sedikit, hamster rentan terhadap pestisida, sehingga sayur yang diberikan kepada hamster harus berkualitas tinggi. Makanan instan juga tidak baik diberikan kepada hamster karena biasanya mengandung bahan pengawet. Makanan mengandung garam dapat menyebabkan kerontokan pada rambut hamster.[2]
Hamster biasanya bersifat diam dan nokturnal walaupun juga dapat dikatakan krepuskular dan mereka kadang-kadang aktif pada awal pagi hari atau akhir sore. Mereka adalah penggali yang baik, membuat lubang dengan pintu masuk satu atau lebih dan dengan galeri yang terhubung dengan kamar mereka untuk sarang, gudang makanan dan aktivitas lainnya. Tidak ada hamster yang berhibernasi selama musim dingin, tetapi beberapa pengalaman periode torpor terjadi selama beberapa hari sampai beberapa bulan.[1]Hamster yang stress akan bersikap agresif,memanjat kandang, dan menggigit besi kandang.
Hamster jantan memiliki testis yang besar sesuai dengan ukuran tubuh mereka. Hamster muda lebih sulit melakukan seks.
Hamster melakukan pembuahan pada usia yang berbeda tergantung dari spesiesnya, tetapi hal ini bisa dilakukan pada usia 4 bulan sampai 6 bulan. Hamster jantan tetap dapat melakukan pembuahan selama hidupnya, tetapi betina tidak. Hamster betina mengalami estrus kira-kira setiap tiga hari.
Musim pengembangbiakan terjadi pada bulan April sampai Oktober, dengan 1 sampai 13 anak lahir setelah periode gestasi selama 13 sampai 22 hari.[1] Gestasi terjadi 16 sampai 18 hari untuk hamster Sirian, 18 sampai 21 hari untuk hamster Rusia, 21 sampai 23 hari untuk hamster Tiongkok dan 23 sampai 30 untuk hamster Roborovski.
Setelah hamster betina hamil, induk hamster akan membangun sarang dan mengumpulkan anaknya di sana. Mereka tidak berambut, mata mereka tertutup dan sangat kecil. Setelah 1 minggu, mereka mulai berkeliling sarang mereka dan makan. Setelah 3 minggu, anak hamster bisa meninggalkan sarang mereka. Kecuali untuk hamster Roborvski, yang baru bisa keluar dari kandang dalam waktu 4 minggu. Biasanya, hamster jantan dan betina dipisah saat hamster betina melahirkan, untuk menghindari hal yang tidak diinginkan. Anak dari hamster juga tidak boleh dipegang, agar tidak dimakan oleh induk. Setelah satu minggu mereka mulai mengeksplorasi keluar sarang. Mereka telah seluruhnya selesai setelah 3 minggu, atau 4 minggu untuk hamster Roborovski. Kebanyakan orang akan menjual hamster ke toko-toko ketika usia hamster 2 sampai 8 bulan.
Hamster dapat disimpan baik di kandang maupun pada Aquarium. Kandang hamster yang berukuran dibawah 80 x 50 cm termasuk kandang hamster yang buruk. Kandang Aquarium dapat mencegah hamster melempar keluar serbuk kayu dan sampah-sampah lainnya keluar kandang, memberikan pemandangan yang lebih baik untuk hamster, lebih tenang, serta mencegah keadaan sekitar kandang yang kotor.
Walau ukurannya kecil,rumah yang cocok untuk hamster selalu harus terdapat tempat paling sedikit 80×50 cm dan bagian atas yang kuat karena hamster adalah pemanjat yang baik. Kotak kaca tidak boleh lebih tinggi daripada panjangnya untuk sirkulasi udara, dan karena besar yang lebih kecil, hamster membutuhkan kandang yang lebih besar, paling sedikit 80 sentimeter karena aktivitas mereka yang besar.
Hindari benda-benda berbahaya yang berbahaya untuk binatang. Kayu dari tumbuhan runjung ataupun tripleks tidak cocok untuk hamster, karena hamster akan mengerat kayu tersebut dan baik lem maupun resin beracun untuk mereka. Kandang yang dibeli dari toko biasanya terlalu kecil dan membuat menyebabkan "bar biting" yang merupakan tanda hamster yang stress.
Temperatur normal hamster sebesar 18 sampai 26 °C (64 sampai 80 °F)
Lantai dari tempat tinggal hamster biasanya dipenuhi dengan serbuk kayu. Serbuk kayu dibuat dari kertas yang sudah dibuang atau kayu dengan aroma-aroma adalah yang paling sehat. Mengerat dan memakan serbuk kayu yang terbuat dari pohon cedar, pinus, mungkin mengandung fenol yang bisa merusak sistem respirasi, hati dan kulit hamster.
Seperti binatang peliharaan lainnya, hamster butuh olahraga dan hiburan untuk melatih kesehatan fisik dan psikologis mereka.
"Roda olahraga" pada hamster membuat hamster berlari dengan kecepatan penuh di roda tersebut. Roda untuk Hamster Syrian minimal berdiameter 25 cm, sedangkan untuk hamster dwarf 20 cm. Roda yang kecil akan mengakibatkan masalah pada punggung hamster dan akan memperpendek hidup hamster. Salah satu contoh alat olahraga yang buruk adalah bola plastik yang merupakan aksesoris yang berbahaya untuk hamster.
Hamster adalah pembangun sarang, banyak pemiliknya yang memberikan tisu sehingga mereka dapat membangun tempat yang aman di pinggir atau di rumah mereka. Serbuk kayu juga dapat digunakan untuk membangun sarang hamster, tetapi terdapat risiko kayu tersebut terkena pestisida dan terbuat dari pohon pinus, yang berbahaya untuk hamster dan bisa mengakibatkan infeksi pernafasan. Serbuk kayu juga terdapat potongan yang tajam yang dapat melukai hamster, seperti hewan pengerat lainnya, hamster juga adalah seekor hewan pengerat, hamster harus diberikan benda yang cocok dan aman untuk membangun sarangnya.
Hamster Syrian biasanya hidup tidak lebih dari 3 tahun jika dipelihara, dan hidup lebih pendek dari 3 tahun jika hidup di alam bebas. Hamster winter white hidup kurang lebih 1.5 sampai 2 tahun jika dipelihara, dan hamster Cina 2.5 sampai 3 tahun. Hamster roborovskii yang lebih kecil hidup 3 sampai 3.5 tahun jika dipelihara. Baik hamster siria maupun hamster dapat memulai reproduksi ketika berumur 4-5 minggu. Hamster cina dapat melakukan reproduksi ketika berumur 2-3 bulan, dan hamster roborvski pada umur 3-4 bulan.
Spesies yang pertama kali dikenal di Indonesia adalah hamster emas (Mesocricetus auratus). Hamster ini merupakan spesies yang paling banyak dipelihara orang. Toko binatang peliharaan banyak yang memanggil mereka "beruang madu," "panda," "beruang hitam", "beruang hitam Eropa", "beruang kutub", dan "dalmantian," tergantung dari warnanya. Juga ada beberapa variasi, termasuk yang berambut panjang yang tumbuh rambut beberapa sentimeter dan selalu memerlukan perhatian khusus.
Hamster lain yang dipelihara orang ada 4 spesies dari hamster kerdil. Hamster kerdil Campbell (Phodopus campbelli) adalah hamster yang paling banyak dipelihara di antara 4 spesies itu dan kadang dipanggil orang "kerdil Rusia", banyak hamster yang berasal dari Rusia. Kulit hamster kerdil putih Rusia (Phodopus sungorus) menjadi putih saat musim dingin. Hamster Roborovski (Phodopus roborovskii) sangat kecil dan cepat. Hamster Tiongkok (Cricetulus griseus) bukan "hamster kerdil" yang sebenarnya,, hanya hamster dengan ekor sekitar 4 sentimeter - hampir semua hamster punya ekor yang sangat pendek
Banyak pemelihara yang menginginkan hamster mereka berkembang biak memproduksi hamster yang bagus dan sehat dengan menyimpan 1 atau 2 sehingga kualitas dan temperamen adalah kebutuhan vital saat merencanakan perkembang biakan. Mungkin akan ada hasil dari kehamilan direncanakan dan tidak direncanakan, tetapi hamster sering diurus dengan baik dan menjadi hewan peliharaan yang enak dipelihara. Membeli hamster mengarahkan dari pemelihara berarti bahwa ada kesempatan untuk melihat orang tua mereka dan mengetahui tanggal lahir hamster itu untuk dijual.
Terdapat beberapa hewan pengerat yang kadang-kadang disebut sebagai hamster, tetapi mereka tidak termasuk dalam klasifikasi subfamili cricetinae, contohnya hamster bermahkota yang sebenarnya adalah tikus Lophiomys imhausi, contoh lainnya adalah tikus Calomyscus spp. dan Mystromys albicaudatus.
Hamster adalah binatang sejenis hewan pengerat, terdapat berbagai jenis di dunia dan hampir ada di tiap negara. Bentuknya yang kecil membuat hamster mudah untuk dibawa ke mana-mana dan tidak memerlukan kandang yang terlalu besar untuk merawatnya. Hamster termasuk ke dalam subfamili Cricetinae. Subfamili ini terbagi ke dalam sekitar 18 spesies, yang diklasifikasikan ke dalam enam atau tujuh genus.
Hamstrar tilheyra Cricetidae, stórri ætt nagdýra. Þeir eru af undirætt hamstra (Cricetinae) sem telur um 25 tegundir í 6-7 ættkvíslum. Það eru til hamstar af ýmsum stærðum, loðhamstrar, dverghamstrar og gullhamstrar. Hamstrar lifa yfirlett í 3-4 ár en Roborovski-hamsturinn er langlífastur þessara tegunda. Algengustu tegundirnar sem haldnar eru sem gæludýr eru dverghamstrar og gullhamstrar. Kjörlendi ýmissa hamstrategunda er þurrlendi, jafnvel eyðimerkur. Hamstrar lifa villtir í Evrópu og Asíu, oft við ár þar sem þeir grafa sér göng. Þeir sofa á daginn en eru virkir í rökkri og að nóttu. Þeir eru nærsýnir og litblindir. Karldýrin verða 70-140 grömm og kvendýrin 95-150 grömm. Ungar í einu goti eru frá 4-12.
Hamstrar eru algeng gæludýr um allan heim. Algengustu sjúkdómar hamstra eru augnsýkingar, maurar og lýs, kvef og lungnasýkingar. Hamstrar éta nýtt gras, hey, hnetur og fræ, hrátt grænmeti og ávexti. Þeir þurfa að hafa fóður allan sólarhringinn og ferskt vatn.
Grár dverghamstur
Hamstrar tilheyra Cricetidae, stórri ætt nagdýra. Þeir eru af undirætt hamstra (Cricetinae) sem telur um 25 tegundir í 6-7 ættkvíslum. Það eru til hamstar af ýmsum stærðum, loðhamstrar, dverghamstrar og gullhamstrar. Hamstrar lifa yfirlett í 3-4 ár en Roborovski-hamsturinn er langlífastur þessara tegunda. Algengustu tegundirnar sem haldnar eru sem gæludýr eru dverghamstrar og gullhamstrar. Kjörlendi ýmissa hamstrategunda er þurrlendi, jafnvel eyðimerkur. Hamstrar lifa villtir í Evrópu og Asíu, oft við ár þar sem þeir grafa sér göng. Þeir sofa á daginn en eru virkir í rökkri og að nóttu. Þeir eru nærsýnir og litblindir. Karldýrin verða 70-140 grömm og kvendýrin 95-150 grömm. Ungar í einu goti eru frá 4-12.
Hamstrar eru algeng gæludýr um allan heim. Algengustu sjúkdómar hamstra eru augnsýkingar, maurar og lýs, kvef og lungnasýkingar. Hamstrar éta nýtt gras, hey, hnetur og fræ, hrátt grænmeti og ávexti. Þeir þurfa að hafa fóður allan sólarhringinn og ferskt vatn.
Grár dverghamstur
I cricetini (Cricetinae Fischer, 1817) sono una delle sei sottofamiglie in cui viene suddivisa la famiglia dei Cricetidi[1]. Ad essi appartiene il comune criceto dorato di Siria, noto animale da compagnia diffuso in tutto il mondo. Fino agli anni trenta il criceto dorato era conosciuto solo per via di un esemplare trovato nel 1839. Tuttavia, nel 1930 una femmina con 12 piccoli venne raccolta in Siria e portata in Palestina. In quel luogo i compagni di nidiata si riprodussero, e alcuni loro discendenti vennero portati in Inghilterra nel 1931 e negli USA nel 1938, laddove proliferarono[2].
Oggi il criceto dorato è uno dei più conosciuti animali domestici e da laboratorio dell'Occidente. Le altre specie di criceto sono meno note, sebbene il criceto comune sia conosciuto da molti anni.
L'animale più comune è il criceto o hamster, un animale attraente e che si alleva facilmente, il cui inconveniente principale, però, è che esce preferibilmente di notte. Esistono 20 specie di criceti. Si tratta di roditori dalla coda corta, per molti aspetti simili ai gerbilli e alle arvicole. Il criceto comune è il più grosso hamster, ossia quello dal ventre nero dell'Europa e dell'Asia. Lo si trova nella vasta fascia che va dal Belgio al lago Baikal in Siberia. Ha le dimensioni di una cavia, è insolito, in quanto la pelliccia nelle parti inferiori è più scura di quanto non lo sia di sopra. È di colore marrone chiaro sopra, nero sotto, con chiazze bianche ai lati. I criceti dorati (Mesocricetus) sono di colore marrone rossastro chiaro sopra e bianco nelle parti inferiori. La coda è molto corta e la pelle del corpo lassa. Ciò conferisce agli animali un'andatura curiosa. Il loro habitat va dalla Romania e Bulgaria attraverso il Caucaso e l'Asia Minore fino all'Iran. Dalla Grecia e dalla Bulgaria alla catena degli Altai e ai confini con la Mongolia esterna, vivono otto specie del genere Cricetulus, lunghe dai 7 ai 20 cm, con code relativamente lunghe fino a 10 cm. La pelliccia è generalmente di color grigio topo ma può essere rossastra, e le parti inferiori sono bianche. I criceti più piccoli sono i rappresentanti del genere Phodopus della Siberia, della Manciuria e della Cina settentrionale. La lunghezza del corpo, testa compresa, varia dai 5 ai 10 cm. La coda è corta. Le parti superiori sono grigiastre o marrone e le parti inferiori bianche.
La maggior parte dei criceti ha un corpo piccolo, compatto e arrotondato, con gambe corte, una folta pelliccia, grandi orecchie, e occhi scuri e sporgenti, vibrisse lunghe e unghie appuntite. Gran parte di essi ha tasche guanciali che consistono in pieghe di pelle rilasciata che partono fra gli incisivi sporgenti e i premolari e si estendono lungo il lato esterno della mandibola inferiore. Quando i criceti si nutrono, possono spingere il cibo nelle tasche, le quali, in questo modo, si espandono, rendendo possibile il trasporto di grandi quantità di cibo alla camera di immagazzinamento sotterranea, un adattamento molto utile per gli animali che vivono in un habitat nel quale il cibo può essere disponibile con grande abbondanza, ma irregolarmente. Le zampe anteriori consentono una grande destrezza nella manipolazione del cibo. I criceti usano anche un movimento caratteristico in avanti come mezzo per svuotare le tasche guanciali dal cibo. Si ritiene che i criceti gonfino le tasche guanciali di aria nell'attraversamento dei torrenti, forse per aumentare il galleggiamento.
A settentrione, l'areale dei criceti si estende dall'Europa centrale attraverso la Siberia, la Mongolia, la Cina settentrionale, fino alla Corea. A meridione, l'areale si estende dalla Siria al Pakistan. Essi vivono generalmente in luoghi asciutti, nelle steppe, tra le dune di sabbia ed ai confini dei deserti, sebbene il criceto comune si trovi spesso nella campagna coltivata, tra i raccolti o i campi arati.
I criceti sono soprattutto erbivori. Il criceto comune può andare a caccia di insetti, lucertole, rane, giovani uccelli e persino serpenti, ma tali prede contribuiscono solo per una piccola parte alla dieta. I criceti normalmente mangiano semi, germogli e radici di piante, compresi grano, orzo, miglio, soia, piselli, patate, carote, bietole, oltre a foglie e fiori. Piccoli oggetti (come i semi di miglio) vengono portati alla tana del criceto nelle tasche mentre quelli più grandi (come le patate) vengono portati con gli incisivi. Il cibo viene immagazzinato per l'inverno oppure mangiato al rientro nei quartieri sotterranei oppure, in condizioni tranquille, viene mangiato in superficie. Uno Tscherskia triton fu capace di portare 42 semi di soia nelle tasche. Il primato dell'immagazzinamento in una tana va probabilmente conferito al criceto comune: sono state trovate camere nel sistema sotterraneo di questa specie contenenti fino a 90 kg di materiale vegetale raccolto da un solo animale. I criceti passano l'inverno in ibernazione nelle loro tane, svegliandosi soltanto nei giorni più caldi per mangiare il cibo dei loro magazzini[2].
Come animali domestici, i criceti sono reputati gentili e docili, anche se possono essere un po' aggressivi se sono sottoposti a stress o paura. In natura, sono solitari e a volte aggressivi verso i membri della propria specie. Le specie più grandi, come il criceto comune e Tscherskia triton, si comportano con aggressività, se si sentono minacciati verso le altre specie e sono stati registrati casi di attacchi a cani e persino a persone. Per difendersi dai predatori, Tscherskia triton può gettarsi sulla schiena ed emettere urla lancinanti.
La maggior parte dei criceti ha un'impressionante capacità riproduttiva, e diventa sessualmente matura poco dopo il divezzamento (o perfino nel corso di esso). Le femmine dei criceti comuni diventano recettive a 43 giorni e possono partorire a 59 giorni di età. I criceti dorati hanno uno sviluppo leggermente più lento e diventano sessualmente maturi tra i 56 e i 60 giorni di età. In natura probabilmente si riproducono una od occasionalmente due volte all'anno (durante i mesi primaverili ed estivi) ma in cattività possono riprodursi in tutto l'arco dell'anno. Il loro corteggiamento è semplice e breve, come avviene tra animali solitari che si incontrano, in generale, solo per accoppiarsi. Gli odori e i movimenti frenati sono sufficienti per indicare che i partner sono pronti e disponibili all'accoppiamento. Gli animali immaturi o le femmine non in calore attaccheranno o saranno attaccati da altri individui venendo divorati vivi. Non appena è avvenuto un accoppiamento, i due individui si separano e possono non incontrarsi mai più. La femmina costruisce un nido per i piccoli nella sua tana, con erba, lana e piume, e partorisce dopo 16-20 giorni (criceto comune). I piccoli nascono glabri e ciechi e vengono accuditi soltanto dalla femmina. Durante questo periodo, essa può vivere del suo cibo immagazzinato in un'altra sezione della tana. I giovani vengono divezzati a circa tre settimane di età nel criceto dorato[2].
Le specie studiate in laboratorio si sono dimostrate dotate di un udito acuto. Esse comunicano mediante ultrasuoni (suoni ad alta frequenza) oltre che attraverso squittii udibili dall'orecchio umano. Gli ultrasuoni sembrano molto importanti tra maschi e femmine durante l'accoppiamento, che forse sincronizzano in questo modo i loro comportamenti. Anche l'olfatto è acuto. È stato recentemente dimostrato che il criceto dorato può riconoscere gli individui, probabilmente attraverso le secrezioni delle ghiandole laterali sui fianchi, e che i maschi possono individuare le fasi del ciclo estrale femminile dagli odori, e anche riconoscere una femmina recettiva dagli odori delle sue secrezioni vaginali.
La sottofamiglia dei Cricetini comprende 20 specie suddivise in 7 generi[1]:
In passato i criceti comuni erano considerati animali molto nocivi per l'agricoltura in quanto la loro dieta era costituita prevalentemente da semi e da cereali. Stando nei loro rifugi sotterranei, inoltre, rosicchiavano le radici delle piante coltivate provocando ingenti danni. Per questo sono stati sistematicamente cacciati.
A tutt'oggi vengono considerati nocivi nelle zone sud-orientali del loro areale; in altre zone il loro numero, per vari motivi, è calato drasticamente. In Francia e in Belgio sono stati dichiarati specie in pericolo; e questo può significare che rischiano l'estinzione. In Germania e nei Paesi Bassi compaiono nella lista degli animali rari.
I criceti sono animali notturni, ma in cattività sono particolarmente attivi all'alba e al tramonto. Si cibano di semi, frutta e verdure varie e sono animali coprofagi come del resto molti altri roditori. Essendo animali territoriali e solitari, se ne consiglia l'allevamento individuale, è possibile che individui che sono sempre andati d'accordo comincino a litigare pesantemente, con grave pericolo per la loro incolumità. Se anche due criceti di sesso opposto riescono a convivere pacificamente, il proprietario deve aspettarsi di avere frequenti e numerose cucciolate.
I criceti in cattività vivono tipicamente tra i due e i tre anni. A causa della loro breve vita, crescono rapidamente e diventano sessualmente maturi a partire dall'età di 30 giorni (i criceti dorati e quelli nani di Campbell e russi) o 2-3 mesi (i criceti di Roborovskii). In natura tendono a riprodursi all'inizio della primavera, in modo da avere le cucciolate nel pieno della primavera-estate, la stagione in cui la disponibilità di cibo è maggiore; in cattività, invece, vista la temperatura più o meno costante e la perenne disponibilità di cibo, i criceti si riproducono tutto l'anno. La gravidanza dura dai 16 ai 20 giorni ed è multipla, dai 5 ai 14 cuccioli: per il primo mese dopo il parto è indispensabile separare maschio e femmina, in quanto il maschio reingraviderebbe immediatamente la femmina dopo il parto, mettendo a serissimo rischio la sua salute. La femmina, inoltre, a causa del grande stress causatole dal maschio e dalla nuova gravidanza potrebbe uccidere tutti o parte dei cuccioli. Maschio e femmina del criceto dorato vanno tenuti separati e vanno messi nella stessa gabbia solo per il periodo di tempo necessario per arrivare all'accoppiamento: il criceto dorato è un animale solitario che non ama la compagnia dei propri simili. Durante l'allattamento la femmina non deve essere disturbata e la sua abitazione deve essere posta in un luogo tranquillo; se la femmina dovesse sentirsi minacciata dall'esterno, potrebbe mangiare i piccoli appena nati. Durante lo svezzamento va nutrita con cibi ricchi di proteine per favorire la produzione di latte (ottimo il tuorlo d'uovo sodo). I piccoli, di colore rosa, alla nascita sono ciechi, con gli occhi chiusi e senza pelo, ma hanno già i denti; a 2 giorni incominciano a sviluppare uno strato di peluria, a 5 il pelo è completamente formato, a 10 aprono gli occhi e incominciano a esplorare la gabbia e a circa 15 iniziano a mangiare anche cibo solido, ma hanno ancora bisogno di essere allattati. Dopo tre settimane circa la cucciolata può definirsi svezzata; soltanto allora i piccoli si potranno toccare, ma prima bisogna evitare assolutamente ogni contatto: la mamma potrebbe non riconoscere il piccolo a causa dell'odore lasciato toccandolo. Se proprio necessario (ad esempio nel caso che un piccolo si allontani inavvertitamente dal nido e la madre non lo recuperi) spostarlo molto delicatamente indossando un guanto sterile da chirurgo, oppure adoperare un cucchiaino. I piccoli vanno separati dalla madre e dai fratelli ad un mese. Le specie più frequentemente allevate sono: Phodopus campbelli, Phodopus sungorus, Phodopus roborovskii, Cricetulus griseus e Mesocricetus auratus.
Possono essere tenuti in apposite teche in plexiglas espandibili con tubi e accessori, in terrari dalle pareti di vetro o in alternativa in gabbie a maglie strette (meno di un cm tra sbarra e sbarra) per evitare che fuggano o restino incastrati con le zampe. Sono soliti infilarsi negli anfratti più reconditi (per esempio tra la ruota e la parete della casa), ma non avendo un gran senso delle proporzioni e dello spazio può restargli difficile uscirne. È opportuno quindi accertarsi che non si creino intercapedini troppo strette al momento di disporre gli arredi. La gabbia per un criceto nano (russo, siberiano, roboroskii, cinese) deve essere di almeno 75×45 cm mentre per i dorati almeno 100x50 cm. È essenziale la presenza di una ruota (20 cm per i nani, 28 cm per i dorati) , perché si mantengano fisicamente in salute, e di una tana per dormire. Tuttavia la sola ruota può diventare alienante se non hanno altro modo di sfogarsi. Occorre quindi fornirgli anche altri accessori per creare dei percorsi all'interno della casa (anche l'anima del rotolo della carta igienica può andare bene se non si vuole spendere, a patto di cambiarla periodicamente); sarebbe inoltre opportuno far girare quotidianamente il proprio criceto in una stanza assente da ogni tipo di cavo elettrico e piccoli anfratti: sarebbe un ottimo modo per tenere il criceto in allenamento e per un suo cambio di routine.
I criceti necessitano inoltre di una tana e di un alto strato di lettiera non profumata per poter scavare. Meglio se in canapa. Con una vaschetta piena di sabbia per cincillà potranno pulirsi il pelo.
Per l'alimentazione sono indicati cibo secco e verdure fresche adatte a loro. In commercio bisogna evitare i cibi e i mix troppo zuccherini e grassi. Devono sempre avere a disposizione un beverino a goccia pieno d'acqua.
Sono da evitare i seguenti prodotti:
Il materiale migliore da dare al criceto affinché possa foderarsi il nido è la carta igienica bianca, non profumata né decorata da disegni o altro. Va data al criceto in pezzi non troppo piccoli né troppo grossi (circa 4 centimetri quadrati). Non allarmarsi se il criceto sembrerà divorarla immediatamente: in realtà la sta ponendo temporaneamente nelle guance, dalle quali la estrarrà non appena recatosi nel nido o nel punto in cui ha intenzione di costruirselo.
L'alimentazione è fondamentale per assicurare una vita lunga al proprio criceto; l'alimentazione sbagliata è la prima causa di morte prematura del criceto. Per il benessere del criceto bisogna assicurarsi che esso abbia sempre disponibile una buona quantità di cibo, sia per assecondare la sua tendenza ad accumulare, sia per evitare che possa rimanere senza; il criceto ha infatti un metabolismo molto accelerato e se privato di cibo può morire in breve tempo.
Tutti questi alimenti devono essere forniti sconditi e a temperatura ambiente. La verdura va data al criceto ogni sera facendo sempre un mix di almeno 2-3 verdure, mentre la frutta va data in piccole dosi due volte la settimana. Bisogna ricordarsi sempre di rimuovere i residui della verdura avanzata nel giro di 24 ore.
Per i latticini e lo yogurt, il discorso è diverso: in piccole quantità e non tutti i giorni sono accettabili, soprattutto formaggi stagionati o yogurt magro. Si dovrebbero evitare quei formaggi (così come gli altri prodotti in genere) che, essendo troppo appiccicosi, si possono attaccare alla sacca guanciale rendendo difficile per il criceto estrarli dalla stessa.
Esistono lettiere apposite per criceti composte da materiali naturali, vegetali o minerali, biodegradabili come il tutolo di mais, però poco efficace a trattenere i cattivi odori. Sono da evitare lettiere polverose o aromatizzate (l'odore danneggia l'olfatto degli animali). Le lettiere per gatti non possono essere utilizzate perché sono altamente tossiche per i criceti. La carta (purché non inchiostrata o intrisa di sostanze chimiche) non è un materiale inadatto, tuttavia andrebbe cambiata tutti i giorni. Noterete che il criceto tende spesso a urinare nello stesso punto della gabbia: sfruttando questa tendenza innata, con un po' di pazienza si può riuscire ad abituare il criceto a urinare all'interno di una vaschetta, purché di dimensioni adatte, con i bordi sufficientemente alti e di dimensioni adatte a contenere il criceto; procuratevene una e riempitela di sabbia per cincillà (da evitare sabbie per uccelli e la normale sabbia raccolta in spiaggia): la maggior parte dei criceti comincerà col tempo a fare i propri bisognini liquidi solo nella vaschetta, con miglioramenti notevoli in termini di igiene. Le lettiere migliori in commercio sono senza dubbio la lettiera in canapa, la lettiera in lino, la lettiera di cocco e la lettiera in aspen (pioppo). Oltre a trattenere gli odori permettono al piccolo roditore di scavare come in natura, è quindi importante lasciarne uno strato di almeno 15 cm in gabbia per poter scavare i tunnel.
Alla lettiera si può aggiungere del fieno apposito per piccoli roditori. Per il fieno va effettuata la stessa operazione di controllo eseguita per la lettiera. Va disposto in alcuni punti del pavimento dell'abitazione, in particolare negli angoli e nelle vicinanze del nido o al suo interno. Va invece sconsigliato il cotone dato che facilmente le piccole e delicate zampe di questi animali ci si impigliano e ciò può portare anche a gravi danni.
I cricetini (Cricetinae Fischer, 1817) sono una delle sei sottofamiglie in cui viene suddivisa la famiglia dei Cricetidi. Ad essi appartiene il comune criceto dorato di Siria, noto animale da compagnia diffuso in tutto il mondo. Fino agli anni trenta il criceto dorato era conosciuto solo per via di un esemplare trovato nel 1839. Tuttavia, nel 1930 una femmina con 12 piccoli venne raccolta in Siria e portata in Palestina. In quel luogo i compagni di nidiata si riprodussero, e alcuni loro discendenti vennero portati in Inghilterra nel 1931 e negli USA nel 1938, laddove proliferarono.
Oggi il criceto dorato è uno dei più conosciuti animali domestici e da laboratorio dell'Occidente. Le altre specie di criceto sono meno note, sebbene il criceto comune sia conosciuto da molti anni.
L'animale più comune è il criceto o hamster, un animale attraente e che si alleva facilmente, il cui inconveniente principale, però, è che esce preferibilmente di notte. Esistono 20 specie di criceti. Si tratta di roditori dalla coda corta, per molti aspetti simili ai gerbilli e alle arvicole. Il criceto comune è il più grosso hamster, ossia quello dal ventre nero dell'Europa e dell'Asia. Lo si trova nella vasta fascia che va dal Belgio al lago Baikal in Siberia. Ha le dimensioni di una cavia, è insolito, in quanto la pelliccia nelle parti inferiori è più scura di quanto non lo sia di sopra. È di colore marrone chiaro sopra, nero sotto, con chiazze bianche ai lati. I criceti dorati (Mesocricetus) sono di colore marrone rossastro chiaro sopra e bianco nelle parti inferiori. La coda è molto corta e la pelle del corpo lassa. Ciò conferisce agli animali un'andatura curiosa. Il loro habitat va dalla Romania e Bulgaria attraverso il Caucaso e l'Asia Minore fino all'Iran. Dalla Grecia e dalla Bulgaria alla catena degli Altai e ai confini con la Mongolia esterna, vivono otto specie del genere Cricetulus, lunghe dai 7 ai 20 cm, con code relativamente lunghe fino a 10 cm. La pelliccia è generalmente di color grigio topo ma può essere rossastra, e le parti inferiori sono bianche. I criceti più piccoli sono i rappresentanti del genere Phodopus della Siberia, della Manciuria e della Cina settentrionale. La lunghezza del corpo, testa compresa, varia dai 5 ai 10 cm. La coda è corta. Le parti superiori sono grigiastre o marrone e le parti inferiori bianche.
La maggior parte dei criceti ha un corpo piccolo, compatto e arrotondato, con gambe corte, una folta pelliccia, grandi orecchie, e occhi scuri e sporgenti, vibrisse lunghe e unghie appuntite. Gran parte di essi ha tasche guanciali che consistono in pieghe di pelle rilasciata che partono fra gli incisivi sporgenti e i premolari e si estendono lungo il lato esterno della mandibola inferiore. Quando i criceti si nutrono, possono spingere il cibo nelle tasche, le quali, in questo modo, si espandono, rendendo possibile il trasporto di grandi quantità di cibo alla camera di immagazzinamento sotterranea, un adattamento molto utile per gli animali che vivono in un habitat nel quale il cibo può essere disponibile con grande abbondanza, ma irregolarmente. Le zampe anteriori consentono una grande destrezza nella manipolazione del cibo. I criceti usano anche un movimento caratteristico in avanti come mezzo per svuotare le tasche guanciali dal cibo. Si ritiene che i criceti gonfino le tasche guanciali di aria nell'attraversamento dei torrenti, forse per aumentare il galleggiamento.
Cricetinae sunt subfamilia rodentium, quae circiter viginti quinque taxinomia continet, in sex vel septem genera divisas.[1] Cricetinae, praecipue Mesocricetus auratus, animalia familiaria domi habentur et in experimentis scientificis adhibentur.
Cricetus cricetus per taxidermiam conservatus
Cricetinae sunt subfamilia rodentium, quae circiter viginti quinque taxinomia continet, in sex vel septem genera divisas. Cricetinae, praecipue Mesocricetus auratus, animalia familiaria domi habentur et in experimentis scientificis adhibentur.
Kāmji, kāmju apakšdzimta (Cricetinae) ir viena no piecām kāmju dzimtas (Cricetidae) apakšdzimtām. Tā apvieno 19 kāmju sugas, kas tiek iedalītas 7 ģintīs. Vispopulārākā un pazīstamākā suga ir zeltainais kāmis jeb Sīrijas kāmis (Mesocricetus auratus). No tā 20. gs. sākumā tika izveidots domesticētais kāmis, kuram lieto tādu pašu nosaukumu.[1] Kāmjus plaši izmanto zinātniskajos pētījumos par vēzi, infekcijas slimībām, hipotermiju, kā arī zobu kariesa vai zobu materiālu pētījumos.[2]
Kāmji ir palearktikas iemītnieki, tie savvaļā sastopami Eiropas centrālajā un austrumu daļā, Mazāzijā, Sīrijā, Irānā, Sibīrijā, Mongolijā, Ķīnas ziemeļos un Korejā.[3] Kāmjiem patīk atklāti un sausi reģioni - meža stepes, stepes, pustuksneši un tuksneši, bet tie apmetas arī cilvēku tuvumā dārzos un tīrumos. Kalnos kāmji sastopami līdz 3600 metriem virs jūras līmeņa.[3] Krievijas stepēs tie ir lauksaimniecības kaitēkļi ar samērā agresīvu uzvedību.[2]
Kāmji atkarībā no sugas ir mazi vai samērā lieli grauzēji. Dažām sugām mātītes ir lielākas nekā tēviņi. Vismazākā kāmju suga ir Roborovska kāmis (Phodopus roborovskii),[4] kura ķermeņa garums pieaugušam īpatnim ir 4,5–5 cm, svars 20–25 g.[5] Lielākais no kāmjiem ir Eiropas kāmis (Cricetus cricetus),[6] kura ķermeņa garums var sasniegt 35 cm, bet svars 460 g.[7]
Kāmjiem ir raksturīga kompakta ķermeņa uzbūve, mazas apmatotas austiņas, īsas kājas, platas pēdas un īsas, druknas astītes. Kažoka matojums ir biezs un samērā garš. Visraksturīgākā kāmju pazīme ir labi attīstīti vaigu maisiņi, kuros tie savāc, īslaicīgi uzglabā un transportē uz krātuvēm barību. Tā kā vaigos nav nekādu dziedzeru, tad āda spēj spēcīgi izstiepties.[2] Kāmjiem ir divkameru kuņģis: priekškuņģis un īstais kuņģis. Priekškuņģī uz barību iedarbojas skābe un dažādi mikroorganismi, pēc tam īstajā kuņģī barību sadala fermenti.[2]
Kāmji ir vientuļnieki, kas dzīvo sarežģītā alu labirintā zem zemes. Tie ir krēslas dzīvnieki un visaktīvākie kļūst vakaros un no rītiem. Tie ir samērā aktīvi dzīvnieki un daudz kustas, diennaktī savvaļā noskrienot apmēram 20 km.[2] Dažas kāmju sugas māk labi peldēt, piepūšot vaigu maisiņus pilnus ar gaisu. Kāmji veido krājumus ziemai, piemēram, Eiropas kāmis uzkrāj līdz 90 kg barības.[8] Kopumā kāmji ir visēdāji, tomēr visvairāk tie patērē dažādas sēklas. Saīsinoties dienai un pazeminoties gaisa temperatūrai līdz ~10 °C, kāmji dodas gulēt. Tā nav tipiska ziemas guļa, jo kāmis ik pa laikam pamostas, apmēram vienu reizi nedēļā, lai apmeklētu savu pārtikas krājumu noliktavu un tualetes vietu. Kļūstot siltākam, gulēšanas periodi saīsinās.[2]
Pieaugušiem tēviņiem uz sāniem ir dziedzeri ar taukainu sekrētu, kas kalpo teritorijas iezīmēšanai. Jo seksuāli uzbudinātāks ir tēviņš, jo dziedzeri aktīvāk izdala sekrētu. Mātītēm šie dziedzeri ir vāji attīstīti.
Kāmji spēj ātri savairoties. Gadā tiem ir 2–4 mazuļu metieni. Grūsnības periods ilgst 15–22 dienas. Piedzimt var 1–18 kaili, akli mazuļi, bet ar griezējzobiem.[2] Dzimumbriedumu tie sasniedz 6–8 nedēļu vecumā. Kāmji savvaļā dzīvo 1–3 gadus, nebrīvē apmēram 3 gadus. Tos medī daudzi un dažādi plēsēji, pemēram, melnā klija, sarkanā klija, dažādi klijāni, mazais ērglis, lapsa, zebiekste, āpsis un citi.
Kāmji, kāmju apakšdzimta (Cricetinae) ir viena no piecām kāmju dzimtas (Cricetidae) apakšdzimtām. Tā apvieno 19 kāmju sugas, kas tiek iedalītas 7 ģintīs. Vispopulārākā un pazīstamākā suga ir zeltainais kāmis jeb Sīrijas kāmis (Mesocricetus auratus). No tā 20. gs. sākumā tika izveidots domesticētais kāmis, kuram lieto tādu pašu nosaukumu. Kāmjus plaši izmanto zinātniskajos pētījumos par vēzi, infekcijas slimībām, hipotermiju, kā arī zobu kariesa vai zobu materiālu pētījumos.
Kāmji ir palearktikas iemītnieki, tie savvaļā sastopami Eiropas centrālajā un austrumu daļā, Mazāzijā, Sīrijā, Irānā, Sibīrijā, Mongolijā, Ķīnas ziemeļos un Korejā. Kāmjiem patīk atklāti un sausi reģioni - meža stepes, stepes, pustuksneši un tuksneši, bet tie apmetas arī cilvēku tuvumā dārzos un tīrumos. Kalnos kāmji sastopami līdz 3600 metriem virs jūras līmeņa. Krievijas stepēs tie ir lauksaimniecības kaitēkļi ar samērā agresīvu uzvedību.
Zie Hamster voor het artikel over de wilde hamstersoort. Hamsters (Cricetinae) zijn een onderfamilie van de Cricetidae die voorkomt in Azië en Europa. Een aantal soorten hamsters kunnen als huisdier worden gehouden. Hamsters zijn het nauwste verwant aan de Noord-Amerikaanse Neotominae. De bekendste soorten zijn de gewone hamster (Cricetus cricetus), die ook in Nederland en België voorkomt, en de goudhamster, ook Syrische hamster genoemd (Mesocricetus auratus), die veel als huisdier wordt gehouden.
Er zijn vijf soorten hamsters die als huisdier worden gehouden. Ten eerste is er de wat grotere goudhamster (Mesocricetus auratus). De naam goudhamster stamt uit de tijd dat ze slechts in de oorspronkelijke gouden wildkleur voorkwamen. Tegenwoordig bestaan er meerdere kleurvarianten, waardoor de term Syrische hamster gepaster is. Verder zijn er vier dwerghamstersoorten: de Russische of Siberische dwerghamster (Phodopus sungorus sungorus), Campbells dwerghamster (Phodopus sungorus campbelli), de Roborovskidwerghamster (Phodopus roborovskii) en de Chinese dwerghamster (Cricetulus griseus). Laatstgenoemde behoort als enige tot de familie van de ratachtige hamsters. In dierenwinkels treft men voornamelijk Syrische hamsters en Russische dwerghamsters aan, maar Campbells dwerghamster en Roborovskidwerghamsters winnen aan populariteit.[bron?] Dwerghamsters variëren ook nog eens in verschillende maten, de Roborovskidwerghamsters is hiervan het kleinste. Ze leven vooral op steppen, maar ook op landbouwgrond, met name op leemgronden. Een hamster wordt gemiddeld anderhalf tot drie jaar oud. In uitzonderlijke gevallen kunnen hamsters leeftijden van vier jaar of ouder bereiken.
De meeste hamsters zijn solitaire dieren. Syrische hamsters en Chinese dwerghamsters zijn solitair, dus ook in gevangenschap moeten ze alleen in een kooi gehouden worden. Meerdere dieren in één kooi leidt tot conflicten met als gevolg de dood van één van beide hamsters. Roborovskidwerghamsters, Russische dwerghamster en de Campbells dwerghamster[bron?] zijn wel groepsdieren en kunnen ook in gevangenschap met meerdere bij elkaar gehouden worden. Ook kunnen Russische en Campbells dwerghamster met elkaar gehouden worden. Toch zijn niet alle hamsters gesteld op gezelschap en kan het voorkomen dat ook bij deze soort de hamsters afzonderlijk gehouden moeten worden.[bron?]
Hamsters geven wel geur af en in gevangenschap is het aangewezen de kooi wekelijks gedeeltelijk schoon te maken. Vrouwelijke Syrische hamsters kunnen een wat sterkere geur afscheiden als ze in hun vruchtbare periode zitten, eens in de vier dagen.
Hamsters zijn schemerdieren en brengen de dag grotendeels slapend door in een holletje of nestje dat ze in hun kooi van krantensnippers, wc-papier, hooi of bedding zullen bouwen. Er zijn ook watten van puur katoen te koop. maar deze producten zorgen voor verstrikking en verstikken, waardoor je hamster gestrest raakt en bij verstikking kan komen te overlijden.
Hamsters hebben genoeg lichaamsbeweging nodig. Hierin kan worden voorzien door een veilig loopwiel. Een veilig loopwiel is aan één zijkant gesloten. Aan deze zijde bevindt zich het draaipunt van het wiel, waarmee het wiel bevestigd is aan de kooi of aan een steun. De andere zijde van een veilig loopwiel is open en kent geen draaipunt. Een onveilig loopwiel heeft aan beide zijden een draaipunt en een spaak. Als een hamster tijdens het hardlopen in een onveilige wiel naar opzij beweegt, krijgt hij een klap van de spaak, soms met de dood tot gevolg. Het loopoppervlak mag geen spijlen bevatten, maar moet dicht zijn. Dit om te voorkomen dat de hamster uitglijdt en hierdoor klem komt te zitten tussen de spijlen. Ook moet een looprad groot genoeg zijn voor de hamster, de rug van de hamster moet altijd recht staan en niet hol, hierdoor kunnen de ruggenwervels vergroeien wat pijnlijk is voor je hamster. een Syrische hamster moet een wiel van minimaal 30 centimeter doorsnee. de dwerghamsters moeten een wiel van minimaal 20 centimeter doorsnee. als je meerdere hamsters bij elkaar hebt, heb je meer wielen nodig, voor elke hamster minimaal 1 wiel erbij.
Hamsters eten vooral zaden en andere plantaardige voedingsstoffen, maar ook dierlijke eiwitten zijn zeer belangrijk aangezien ze in de natuur ook insecten eten. In de dierenwinkel is hamstervoer verkrijgbaar, maar let daarbij op het eiwitgehalte. 15 à 20%, bij voorkeur 20%, is ideaal. Ze eten meer bepaald het volgende: pindanoten (deze zijn erg vet), zonnebloempitten, af en toe verse sla, bonen, kip, erwten, krenten, fruit, noten en ze lusten ook droog brood. Maar het blijft belangrijk om het hoofdvoedsel te geven en niet alleen de vorige opgenoemde zaken. Coprofagie, het eten van eigen ontlasting, komt ook voor bij deze knaagdieren en dient om voedingsstoffen op te nemen die door de microbiële organismen in de dikke darm zijn gemaakt.
In de natuur worden hamsters vaak door vossen, marters en uilen opgegeten.
Hamsters hebben over het algemeen weinig problemen met hun gezondheid, toch kan een simpele verkoudheid een hamster al fataal worden. Een gezonde hamster, kijkt levendig uit zijn ogen en heeft een zachte, egale vacht. Bij een zieke hamster is de vacht erg dof en open, waarbij het lijkt of de vacht vochtig is. Het dier zit dan meestal in elkaar gedoken en heeft, ook tijdens het lopen, een hoge rug. Dierenartsen weten vaak niet hoe ze een hamster moeten behandelen, omdat het kleine dieren zijn. De grootste gevaren zijn er voor de Syrische hamster, dit zijn tocht en vocht. Wanneer een hamster ziek is, heeft het vooral een rustige schemerige omgeving nodig. Stress, drukte en lawaai kunnen de genezing van een hamster tegenwerken. Een hamster moet het niet te warm en niet te koud hebben. Een omgeving met een temperatuur van tussen de 20 en 21 graden is goed. Niet alleen de hamster, maar ook andere knaagdieren overlijden vaak binnen een paar dagen wanneer er geen dierenarts bezocht wordt om het dier te genezen.
Dit is een van de meest voorkomende ziekten bij hamsters. Dit kan voorkomen worden door het verblijf op een goede plek te zetten. Gezonde hamsters kunnen wel degelijk lage temperaturen verdragen, maar in combinatie met vocht worden ze verkouden. Hierbij gaat een hamster niezen en krijgt een natte neus. Wanneer de verkoudheid verergert, zal de hamster reutelend gaan ademen, en wordt de neus alsmaar natter. De ademhaling is dan ook duidelijk te horen. Wanneer er vervolgens een dierenarts bezocht wordt, zal deze hoogstwaarschijnlijk antibiotica voorschrijven. Het is hierbij goed om de hamster in een tochtvrij, warm, verblijf te plaatsen van 22 tot 25 graden Celsius.
Diarree ontstaat bij een hamster vaak door onjuiste voeding, zoals te veel vochthoudende voeding (bijvoorbeeld groente en fruit), vies drinkwater, bedorven voedsel, tocht, vocht, of een combinatie van deze dingen. Het kan ook liggen aan een plotselinge verandering van het voer. Wanneer een hamster gewoon de juiste voeding krijgt is de kans op diarree dus klein. Wanneer een hamster wel diarree krijgt heeft dit meestal een dodelijke afloop. Wanneer het toch voorkomt dat een hamster diarree krijgt is het belangrijk hem alleen nog maar droog brood, gekookte rijst of knäckebröd te geven. Het drinkwater moet vervangen worden door lauwe kamillethee. Voor de hygiëne moet de bodembedekking en het nestmateriaal uit het verblijf twee maal per dag verschoond worden. Het verblijf moet ontsmet worden wanneer het dier weer beter is.
Natte staart (ook wel natstaart genoemd) is een bijzondere erge vorm van diarree die wordt veroorzaakt door de bacterie Lawsonia intracellularis. Veel knaagdieren overlijden er al binnen 48 uur aan. Hamsters die aan deze ziekte lijden hebben constant een natte anus en staart. Soms is er verlies in de conditie van de vacht. Ook willen ze niet eten en zijn ze lusteloos. Met medicijnen van de dierenarts is de ziekte te genezen. De aandoening is besmettelijk, daarom dient het hamsterverblijf volledig te worden ontsmet. De genoemde bacterie kan hier namelijk tot drie weken lang overleven.
Gezwellen en tumoren komen niet vaak bij hamsters voor. Als het zich voordoet is het meestal op latere leeftijd. De meest voorkomende gezwellen zijn die aan de melkklieren van de vrouwtjes. Een gezwel kan ook een gevolg zijn van huidkanker en onderhuidse infecties. In tegenstelling tot andere knaagdieren, hebben Syrische hamsters niet vaak last van tumoren of gezwellen. Een gezwel hoeft niet altijd een tumor te zijn, maar het kan ook een abces zijn. Een abces kan door een dierenarts eenvoudig worden opgemaakt en schoongemaakt. Bij een tumor is een operatie niet zinvol, wanneer een hamster op hoge leeftijd is. Hoe langer men wacht met naar de dierenarts te gaan, hoe slechter de situatie van een gezwel of tumor zal worden.
Huidziekten komen niet vaak voor bij hamsters. Sommige hamsters krijgen huidmijt. Het is een erg schadelijke parasiet die in de huid van de hamster kruipt. Huidmijt is niet of nauwelijks zichtbaar. Het veroorzaakt eczeem en korsten. Soms kan binnen een maand de hele huid worden aangetast. Er is een geneesmiddel te koop dat kan worden gehaald bij een dierenarts of dierenspeciaalzaak. Vaak moet de besmette hamster in een bad worden gedaan met het geneesmiddel. De hamster moet vervolgens goed afgedroogd worden om geen kou te vatten en naar een omgeving van minimaal 25 graden Celsius gebracht worden.
Hamsters kunnen soms ook last hebben van huidschimmel. Er zitten dan kleine witte schilfertjes aan de oren of aan de neus. Huidschimmel is besmettelijk voor zowel mens als dier. Het is eenvoudig te behandelen door een dierenarts met probate middelen tegen schimmel. Wanneer er niets aan gedaan wordt, kan de hamster snel anderen ziekten oplopen.
Een vrouwtje kan zes keer per jaar jongen krijgen. Meestal zijn dit er 4 tot 14 per keer. De moeder draagt haar jongen maar 15 tot 17 dagen in de buik. Wanneer een hamster geboren wordt, weegt deze maar 1,5 tot 2 gram. Wanneer een nest hamsters geboren wordt zijn ze nog kaal. Om warm te blijven gaat de moeder op het nest liggen. Na twee weken is het hamsterjong volledig behaard en opent deze de ogen en oren, met drie weken is een hamsterjong zelfstandig. Op een leeftijd van vier weken kan de Syrische hamster al vruchtbaar zijn.
De onderfamilie omvat de volgende geslachten:
Hamsters (Cricetinae) zijn een onderfamilie van de Cricetidae die voorkomt in Azië en Europa. Een aantal soorten hamsters kunnen als huisdier worden gehouden. Hamsters zijn het nauwste verwant aan de Noord-Amerikaanse Neotominae. De bekendste soorten zijn de gewone hamster (Cricetus cricetus), die ook in Nederland en België voorkomt, en de goudhamster, ook Syrische hamster genoemd (Mesocricetus auratus), die veel als huisdier wordt gehouden.
Gullhamster (Mesocricetus auratus)
Ein hamster (frå tysk Hamstern, å samla) er ein underfamilie av hamsterfamilien (Cricetidae) i ordenen gnagarar. Han vert ofte halden som kjæledyr.
Hamsteren har namnet sitt fordi han hamstrar mat inni kinnposar, og ber maten til lagringsstaden.
Nokre typar av hamster:
Ein hamster (frå tysk Hamstern, å samla) er ein underfamilie av hamsterfamilien (Cricetidae) i ordenen gnagarar. Han vert ofte halden som kjæledyr.
Hamsteren har namnet sitt fordi han hamstrar mat inni kinnposar, og ber maten til lagringsstaden.
Nokre typar av hamster:
Europeisk hamster Syrisk hamster eller gullhamster, som er vanlegast å ha som kjæledyr Kinesisk hamster Dverghamster: Russisk dverghamster Sibirsk dverghamster eller vinterkvit dverghamster Roborowski dverghamster
Hamstere er små gnagere i underfamilien Cricetinae. Denne underfamilien inneholder rundt 16 arter, klassifisert i seks eller sju slekter. De fleste har fleksible kinnposer som når fra kjevene og bak til skuldrene.
De blir ofte holdt som kjæledyr.
En frisk hamster er oppmerksom og livlig. Den har blanke øyne uten utflod og en fuktig, men ikke rennende nese. Pelsen er silkeglatt og tykk og skal være ren rundt endetarmsåpningen. Kroppen skal være jevnt rørformet. De fleste hamstere sover hele dagen fordi de er nattdyr.
Hamsteren er reinslig og steller pelsen sin godt. Først slikker den forpotene som den bruker som kam. Så vasker den ansiktet og gnir seg i øynene, bartene og ørene.
Hamsteren sover nesten hele dagen. Når den først er våken, kan den bli svært aktiv. Den kan springe lange strekninger i mosjonhjulet sitt, grave, gnage, hoppe og sprette og gjemme seg bort.
I naturen går hamsteren inn i en lett dvale når temperaturen synker under 10 grader celsius. Dette blir ikke regnet som en ekte dvale, siden hamsteren våkner omtrent hver femte dag for å spise og gjøre fra seg. Hvis temperaturen faller samtidig som lysmengden blir kortere pr. dag, kan den gå i dvale.En hamster som har gått i dvale, vil våkne av seg selv om den får være i fred i et oppvarmet rom.
Når hamstere spiser, sitter de på bakbena og holder maten med forbena. De bruker også forbena når de skal tømme eller fylle kinnposene.
Hamsteren er nattaktiv, og har derfor svært redusert syn i forhold til dagaktive arter. Særlig dybdesynet er lite utviklet hos hamsteren. De ser bare 15 cm framfor seg, og kun i svart/hvitt. De bruker primært luktesansen for å orientere seg, men har også sidesyn, som de bruker for å se fiender lengre bak.
Det er svært stressende for hamstere å være flere sammen på en liten plass. Roborovski-dverghamstere trives imidlerid best i par/grupper, da de er flokkhamstere. Hamstere kommer bare sammen for å pare seg, og unger vil normalt forlate moren når de er 4 til 6 uker gamle. Mor og unger har en felles lukt som de bruker til å gjenkjenne hverandre. Ved for lang adskillelse vil denne lukten forsvinne, og de vil ikke lenger gjenkjenne hverandre.
Hamsteren er kjent for å hamstre mat. Når den spiser, skuffer den først maten inn i en av kinnposene sine, så legger den maten inn i redet sitt, eller på en annen plass den har valgt ut. Som oftest legger den maten i huset sitt eller et sted den er ofte.
Dersom hamsteren legger ørene ned på hodet og hever potene, signaliserer den frykt eller forsvar. Da er det best å la hamsteren være i fred til den roer seg. Hvis hamsteren frykter større individer, vil den skyte halen i været for å signalisere underkastelse. Dersom hamsteren blir skremt, kan den legge seg ned og spille død.
Dersom hamsteren føler seg usikker, vil den legge seg flat, og smyge seg langs bakken.
Når hamsteren er avslappet og rolig, henger potene foran magen og den står på to ben mens ørene står opp. En annet tegn på at hamsteren trives er at den vasker seg grundig.
Hamstere liker spesielt solsikkefrø
Gullhamsteren er i vill tilstand alteter. Den lever av frø og grønne planter, men spiser også små insekter og larver hvis den får sjansen. Når hamsteren er i fangenskap er den avhengig av å få animalske proteiner gjennom maten. Hamstere bør derfor få litt kjøtt i kostholdet. (NB! Sjekk hvilke kjøtt-typer hamsteren kan og ikke kan spise, noen kjøttyper kan de bli syke og eventuelt dø av.) Det er også bra å gi hamsteren frisk frukt eller grønnsaker som eple, pære, agurk, salat, gulrot, løvetann, kløver og lignende. Den må ikke ha for mye av bløte frukter som banan og tomat, det får den løs avføring av. En hamster som får dårlig kost, blir mer utsatt for sykdom.
I 1839 fikk gullhamsteren et latinsk navn av den britiske zoologen George Waterhouse. Den ble oppdaget i nærheten av den syriske byen Aleppo. Han kalte funnet sitt Cricetus auratus, som betyr gyllen hamster. I begynnelsen av forrige århundre trodde mange at gullhamsteren var utryddet. Men i 1930 fant en professor fra en zoologisk avdeling ved universitetet i Jerusalem en gullhamsterhunn og hennes unger i den syriske ørkenen. De ble fanget og satt til avl. Disse ble forfedre til alle gullhamstere som nå finnes i verden.
Oversikt over forskjellige hamsterarter.
Syrisk gullhamster
Roborowski Dverghamster
Campbells russiske Dverghamster
Vinterhvit russisk Dverghamster
Kinesisk Hamster
Dette er en smittsom mave-/tarmlidelse. Hamsteren får den som oftest grunnet stress, plutselig miljø eller fôrskifte. Når hamsteren har det, er den ikke interessert i mat lenger; og så følger en karakteristisk vannholdig diaré. Da blir området rundt halen fuktig, derav navnet på sykdommen.
Kreft er en vanlig alderdomssykdom hos hamstere. 80% av alle dverghamstere får kreft. Da kommer det i begynnelsen liten kul, ofte på magen. Senere utvikler den seg, og blir større og større, og til slutt blir det blodskorpe på den. Hamsteren merker det ikke i starten, men når den utvikler seg, blir flere oppgaver vanskelige, og til slutt får den smerter.
Hamstere er små gnagere i underfamilien Cricetinae. Denne underfamilien inneholder rundt 16 arter, klassifisert i seks eller sju slekter. De fleste har fleksible kinnposer som når fra kjevene og bak til skuldrene.
De blir ofte holdt som kjæledyr.
Multimedia w Wikimedia Commons 
Hasło w Wikisłowniku Chomiki[2] (Cricetinae) – podrodzina gryzoni z rodziny chomikowatych (Cricetinae).
Do rodziny chomikowatych zalicza się blisko 300 gatunków. Mysz domowa, myszarka leśna, suwak mongolski i inne myszowate są dalekimi krewnymi chomików. Jako zwierzęta domowe hodowane bywają: chomiczek syryjski, chomicznik malutki, chomik chiński, chomicznik dżungarski i chomicznik zabajkalski.
Chomiki posiadają 16 zębów[3]. 2 siekacze i 6 trzonowców rozstawione na dole i na górze. Zęby gryzoni są zębami długokoronowymi (szkliwo pokrywa także korzeń zęba znajdując sie między zębiną a cementem), rosną przez całe życie zwierzęcia i aby nie doszło do ich przerostu, skutkującego zranieniami i chorobami, zwierzę musi je ścierać, jedząc twardy pokarm. Tuż przy obu stronach warg znajdują się pojemne worki policzkowe. Są tak duże, że po napełnieniu przekraczają podwojony obwód głowy. Służą do transportu pożywienia. Zwierzę opróżnia je pocierając je przednimi kończynami. Żołądek chomika składa się z dwóch komór. W pierwszej komorze następuje wstępne trawienie, natomiast w głównej komorze pokarm przechodzi ostateczne trawienie.
W przypadku zwierząt hodowanych podstawowym pokarmem jest specjalistyczna mieszanka dla gryzoni. Jako dodatek żywieniowy podaje się:
Nie wolno chomików karmić: kruchą sałatą, cebulą, fasolą, owocami pestkowymi, solonymi orzeszkami i słodyczami oraz owocami cytrusowymi.
Do ścierania zębów poza twardym pokarmem mogą służyć gałązki z drzew owocowych (jabłoni czy gruszy) oraz gałązki orzecha włoskiego.
Do podrodziny chomików należą następujące rodzaje[2][4]:
Chomiki (Cricetinae) – podrodzina gryzoni z rodziny chomikowatych (Cricetinae).
Do rodziny chomikowatych zalicza się blisko 300 gatunków. Mysz domowa, myszarka leśna, suwak mongolski i inne myszowate są dalekimi krewnymi chomików. Jako zwierzęta domowe hodowane bywają: chomiczek syryjski, chomicznik malutki, chomik chiński, chomicznik dżungarski i chomicznik zabajkalski.
Hamster [rémster][1] ou criceto é uma designação comum a diversos pequenos mamíferos roedores, da subfamília Cricetinae, encontrados na África e Ásia, dotados de grande bolsa facial e de cauda muito curta. É, também, o nome vulgar de um roedor nativo da Síria (Mesocricetus auratus), encontrado no mundo todo como animal de estimação ou como "cobaia".
A palavra inglesa hamster tem sua origem na palavra alemã hamstern, que significa "acumular" ou "armazenar", numa referência às suas bochechas, que têm a capacidade de acumular comida.
Possuindo grandes dentes incisivos que estão em constante crescimento, necessitam estar sempre roendo para evitar que cresçam demais. O tempo de vida médio dos hamsters é de dois anos sem acasalamento, contudo alguns podem viver até três ou quatro anos, dependendo da espécie. Existem diferentes espécies de hamsters espalhados por todo o mundo e muitos deles habitam regiões semidesertas onde vivem em tocas.
Estas tocas são formadas por vários túneis e câmaras que são utilizadas para armazenar comida ou dormir. Os hamsters são animais noturnos, que dormem durante o dia quente e ficam acordados à noite quando está mais frio. Eles veem muito mal, mas têm o olfato apurado e uma excelente audição. Muitas espécies de hamsters têm as bochechas dilatáveis, isto é, bochechas que aumentam de tamanho, onde eles podem carregar comida e forragem para ser guardada em sua toca.
Poucas espécies de hamster são criadas como animais de estimação, mas, atualmente, o hamster é um dos mais populares animais de estimação em diversos países por ser dócil e carinhoso. As principais espécies que são criadas como animais domésticos são o "anão-russo" e o "sírio". A primeira espécie apresenta um corpo peludo que traz alergia, e a pelagem de listras pretas e brancas. O sírio tem corpo alongado e a pelagem de cores variadas: branco, preto ou amarelo (marrom-claro).
Apesar de ser caracteristicamente de comportamento individualista, mesmo com os da própria espécie, o hamster pode ser condicionado a aprender alguns truques, utilizando-se para isto da técnica de oferecer recompensas. São animais independentes, pois não precisam de cuidados como banhos, nem vacinas (não transmitem doenças, desde que estejam em um ambiente sem doenças), e, tendo uma gaiola confortável[2] com comida de qualidade e água limpa, viverão sem nenhum problema.
Podem-se dividir as espécies do hamster em selvagens e domesticáveis, de acordo com a possibilidade ou não da criação em cativeiro. Segundo este critério, tem-se:
Hamster [rémster] ou criceto é uma designação comum a diversos pequenos mamíferos roedores, da subfamília Cricetinae, encontrados na África e Ásia, dotados de grande bolsa facial e de cauda muito curta. É, também, o nome vulgar de um roedor nativo da Síria (Mesocricetus auratus), encontrado no mundo todo como animal de estimação ou como "cobaia".
Hamsterii (Cricetinae) sunt o subfamilie de animale rozătoare care face parte din familia Cricetidae, suprafamilia Muroidea. Această grupă de animale cuprinde cca. 25 de specii, clasificate în 6 sau 7 genuri,[1] care trăiesc în areale cu climă uscată, aridă. În Europa Centrală hârciogul este semnalat pentru prima oară în perioada miocenă, el ar fi migrat din nordul Africii. Cele mai multe specii nu sunt periclitate de dispariție, un caz de excepție este hârciogul sirian auriu (Mesocricetus auratus). Animalele după talie au de la mărimea unui șoarece până la mărimea unui șobolan, ele au în general o coadă scurtă și au pe maxilarul inferior trei dinți tăioși și buzunare în ambele părți ale gurii în care își depozitează hrana pentru a transporta în galeriile subterane. Hârciogul european (Cricetus cricetus) este prezent nativ într-un areal larg în majoritatea regiunilor Europei, Rusiei, până în Kazahstan.
Hârciogii trăiesc de regulă în regiunile de șes sau munte cu climă uscată, sau semiuscată. Hrana lor este în general de natură vegetală, formată din semințe, rădăcini, fructe, frunze sau flori, ce o procură din iarba sau tufișurile care cresc în regiunile de stepă, sau zonele păduroase din munți. Dar ei pot face și pagube însemnate în terenurile cultivate cu cereale sau zarzavaturi. Animalele mai consumă de asemenea insecte, nevertebrate mici sau pui de păsări, șoareci, broaște și șerpi. Hrana pe care o transportă în buzunare, o parte o consumă în liniște în apropiere de gura galeriei subterane, cealaltă parte o depozitează în galerii, această fiind rezerva lui pentru anotimpul rece, de iarnă. În asemenea galerii a hârciogului european s-au găsit cantități de hrană ce cântăreau până la 90 de kilograme. Galeriile hârciogilor sunt compartimentate și au mai multe ieșiri, ei sunt animale active seara și noaptea. Speciile mai mari hibernează iarna, hârciogii sunt animale solitare fiind deosebit de agresive față de intruși care intră în teritoriul lor, speciile mari atacă chiar câinii. Probabil această agresivitate este explicată prin sărăcia în hrană a regiunii.
Cricetulus (Urocricetus)
Phodopus (Phodopus sungorus)
Mesocricetus
Cricetulus (Cricetulus) longicaudatus
Cricetulus (Cricetulus) barabensis
Cansumys canus
Tscherskia triton
Cricetulus migratorius
Cricetus cricetus
Allocricetulus
Hamsterii (Cricetinae) sunt o subfamilie de animale rozătoare care face parte din familia Cricetidae, suprafamilia Muroidea. Această grupă de animale cuprinde cca. 25 de specii, clasificate în 6 sau 7 genuri, care trăiesc în areale cu climă uscată, aridă. În Europa Centrală hârciogul este semnalat pentru prima oară în perioada miocenă, el ar fi migrat din nordul Africii. Cele mai multe specii nu sunt periclitate de dispariție, un caz de excepție este hârciogul sirian auriu (Mesocricetus auratus). Animalele după talie au de la mărimea unui șoarece până la mărimea unui șobolan, ele au în general o coadă scurtă și au pe maxilarul inferior trei dinți tăioși și buzunare în ambele părți ale gurii în care își depozitează hrana pentru a transporta în galeriile subterane. Hârciogul european (Cricetus cricetus) este prezent nativ într-un areal larg în majoritatea regiunilor Europei, Rusiei, până în Kazahstan.
Škrečkorodé[1] (iné názvy: chrčky [2], škrečky; lat. Cricetinae) je podčeľaď hlodavcov z čeľade chrčkovité.
V slovenčine existujú v literatúre tri alternatívne prístupy na označovanie recentných rodov tejto podčeľade:
Chrčky:
Ojedinele sa do tejto podčeľade zaraďuje aj rod Calomyscus (škrečok/chrček) [3], ktorý sa inde zaraďuje ako samostatná podčeľaď Calomyscinae z čeľade Cricetidae (alebo čeľade Muridae v širšom zmysle) alebo ako samostatná čeľaď Calomyscidae [4][5].
K najčastejšie chovaným druhom patria:
Škrečky sú nočné zvieratá. Vo voľnej prírode sa hrabú v podzemí pri dennom svetle, aby neboli chytené dravcami. Ich strava obsahuje množstvo potravín, vrátane sušených potravín, bobule, orechy, čerstvé ovocie a zeleninu. Vo voľnej prírode jedia pšenicu, orechy a malé kúsky ovocia a zeleniny, ktoré nájdu ležať na zemi, a občas jedia malý hmyz, ako sú malé ovocné mušky, cvrčky a červy. Majú pretiahnuté kožené sáčky na oboch stranách hlavy, ktoré siahajú po ramená, ktoré si plnia zásobami, ktoré majú byť uložené, prinesú ich späť do kolónie alebo ich zjedia neskôr.
Hoci škrečok zlatý (Mesocricetus auratus) bol prvýkrát vedecky opísaný v roku 1839, až v roku 1930 sa výskumníkom podarilo skrotiť a chovať škrečky. Všetky sýrske škrečky sú potomkami samičky, ktorú prvý našiel a zachytil v Sýrii zoológ Israel Aharoni.
Škrečkovo správanie sa môže líšiť v závislosti na jeho životnom prostredí, genetike, a interakcii s ľuďmi. Pretože sa ľahko chovajú v zajatí, sú často využívané ako laboratórne zvieratá v ekonomicky rozvinutých krajinách.
Commons ponúka multimediálne súbory na tému Škrečkorodé
Wikidruhy ponúkajú informácie na tému Škrečkorodé
Škrečkorodé (iné názvy: chrčky , škrečky; lat. Cricetinae) je podčeľaď hlodavcov z čeľade chrčkovité.
V slovenčine existujú v literatúre tri alternatívne prístupy na označovanie recentných rodov tejto podčeľade:
všetky rody majú slovenský názov škrečok, okrem rodu Cricetus, ktorý má názov chrček všetky rody majú slovenský názov škrečok všetky rody majú slovenský názov chrčekMesocricetus
Phodopus
Cricetus
Cricetulus
Allocricetulus
Cansumys
Tscherskia
Hŕčki (znanstveno ime Cricetinae) so poddružina glodavcev, v katero uvrščamo 18 vrst, razporejenih v šest ali sedem rodov. Večina jih ima razširljiva vrečkasta lica, ki segajo vse do ramen. Včasih se uporabljajo v laboratorijskih preskusih (ker se hitro razmnožujejo), skupaj s podganami, mišmi in drugimi glodavci.
Najbolj znana vrsta je sirski hrček, tudi »zlati hrček« (Mesocricetus auratus), ki je pogosta domača žival. Dve drugi taki vrsti, ki šele pridobivata na priljubljenosti, sta ruski pritlikavi hrček (Phodopus campbelli) in sibirski hrček (Phodopus songorus). Precej redkejši sta vrsti kitajski hrček (Cricetulus curtatus) in roborovski hrček (Phodopus roborovskii). Izredno priljubljena pa je mutant sirskega hrčka (odkrit šele leta 1985 ali 1986), znan kot panda hrček. Ta vrsta je skoraj povsem nenapadalna. Značilna črna barva, z zaplato bele dlake na vratu nima dosti skupnega z njegovo nežnostjo - tej je vzrok načrtno križanje teh živali. Slabo sparjen panda hrček je lahko prav tako agresiven kot sirski (zlati) hrček.
Najpogosteje v hišah najdemo sirskega hrčka. Panda hrček (tudi »Teddybear« - »plišasti medved«) je njegova vzrejena podvrsta. Naslednje po priljubljenosti so štiri vrste škratastih hrčkov, in njihova vzgoja se ne razlikuje preveč. Roborovski in kitajski hrček sta težja za vzrejo, najde se ju le pri resnih rejcih, zato sta redkejša in ju imajo le zagrizeni ljubitelji. Roborovski denimo sploh ni primeren za otroke.
Hrčki so po naravi nočne živali in zato niso najbolj primerni za ljudi, ki ponoči spijo in so dejavni podnevi. Vendar jih imajo mnogi raje kot podgane. Hrčki se hitro naučijo par zvijač in jih je zanimivo gledati. So tudi precej manjši od morskih prašičkov, a hkrati prav tako dlakavi in privlačni, zato so še posebej primerni za domove z manj prostora.
Hrčki se znajdejo tako v kletki kot terariju. Kletke je lahko prenašati, njihove rešetke so primerne za plezanje, in imajo prikladno nameščena vhodna vrata. Na drugi strani so stekleni terariji boljši, ker iz njih hrčki ne morejo izmetati blata in smetk, skoznje je hrčka laže opazovati, in boljše osamijo žival od trušča in hrupa okolice. Terariji so predvsem boljši za škrataste hrčke, ki so bolj občutljivi na okolje in tudi manjši - zato bi morala biti mreža na kletki zelo gosta, da ne bi pobegnili skozi. Srednje veliki hrčki, kot je zlati hrček, posebej uživajo v plezanju po zidu kletke (kar je zanje zelo nevarno, ker si lahko tačko zataknejo med rešetke). Hkrati jim rešetke, ki naj imajo vodoravne in navpične prečke, omogočajo več pogleda na zunanji svet in so za te in večje hrčke bolj primerne.
Kljub majhnosti potrebuje hrček vsaj 40 × 60 cm² površine in vsaj 40 cm višine. Stekleni terarij naj nima večje višine kot širine, sicer bo zrak slabo krožil. Škratasti hrčki (čeprav manjši!) potrebujejo še več prostora - vsaj 80 × 40 cm². To zato, ker so zelo dejavni - veliko tečejo in kopljejo, vendar ne smejo biti dolgo zunaj kletke. Zaradi majhnosti se zunaj ne počutijo varne; in druge domače živali bi jih lahko pokončale. Z velikostjo je takole: v večjem domku bo žival po navadi živela dlje in jo bo lepše opazovati.
Hiško lahko kupite v trgovini, lahko pa jo sami izdelate. Če uporabite le materiale, ki niso nevarne živalim - ne lepljenega lesa ali lesa iglavcev, ker hrčki grizljajo stene hiške in bi lahko zaužili zanje strupeno lepilo ali smolo. Varna je hiška iz brezovega ali bukovega lesa, zlepljena skupaj z lepilom na vodni osnovi, vendar je treba redno preverjati, če hrček ne spodjeda lesa. Še ena možnost je, da dodelate kupljeno hiško - in ji npr. dodate nadstropja in jih povežete z lestvami. Žičnata mreža namesto lesa ni primerna, ker se hrček lahko zatakne in resno poškoduje.
Ozke in gladke plastične hiške niso preveč primerne kot edino bivališče hrčka. Preveč so zaprte in zrak slabo kroži, plastika pa (čeprav jo je lahko čistiti) slabo vsrka hrčkov urin. Iz tega nastane vlažno in neudobno okolje, zelo ugodno za bakterije in glivice. Hrček grizlja, zato so umetni materiali nasploh neprimerni in nenaravni. Take igračke imejte za igranje in telovadbo živali, seveda pod vašim nadzorom.
Hrčku je najprimernejša dobro razsvetljena soba s stalno, zmerno temperaturo (18 do 26 stopinj Celzija), zunaj neposrednega Sonca. Ne sme biti na prepihu - posebej pazite, če imate žično kletko. Čeprav ne vidijo daleč, so zelo sproščeni kakih 60 cm nad tlemi, od koder lahko mirno opazujejo okolico.
Vso površino hiške, skupaj z vmesnimi nadstropji, je treba dobro pokriti z debelo plastjo lesenih odpadkov za glodavce. Umetni materiali so lahko primerni, čeravno tvegani. Odpadki za mačke so strupeni za hrčke. Hrastovo žaganje in žaganje smolnatih in dišečih drevesnih vrst bo hrčka motilo pri dihanju, zato se mu izognite. Odpad iz recikliranega papirja ali lepenke lahko varno dodate, da bo vsrkal vonjave.
Hrčki gradijo gnezdo, zato mu le sproti dodajajte koščke robčkov in časopisnega papirja (potisk mora biti na osnovi črnila iz soje) in zgradili si bodo varen in udoben domek na samem. Sveže seno je mehko, in nekaj ga bodo hrčki z užitkom tudi pozobali.
V peščeni kopeli se bo hrček takoj zabaval in se tudi očedil. V puščavi (od koder izvirajo), se hrčki valjajo po pesku, kar očisti njihov kožuh in prepreči, da bi se zamastil. To še posebej dene škratastim hrčkom. Pesek dajte v posodo, ki se zlepa ne bo prevrnila (keramična ali kovinska posoda s težkim dnom). Uporabite droben pesek, vendar ne takega, ki bi se prašil - kar bi škodili hrčkovim dihalom.
Redno čiščenje domka je nujno za hrčkovo dobro stanje. Vsaj enkrat na teden je treba zamenjati namočeno posteljico. Hrčki so precej čiste živali - gnezdo bo precej čisto; lulali in kakali bodo na izbranem mestu, zato bo čiščenje preprosto. Manjši hrčki so manj zahtevni - čisti se enkrat na dva tedna, vendar imajo več skritih kotičkov, ki služijo kot stranišče.
Še ena pomembna stvar je skrivališče, kjer bo hrček lahko počival čez dan. Komercialne, nakičene hiške niso preveč primerne. Skrivališče mora biti dovolj veliko in zaprto vsaj na dveh stranicah. Uporabite iste materiale kot za hiško, čeprav lahko improvizirate z majhnim kartonskim skrivališčem (ki ga bo hrček slej ko prej pojedel in bo potreboval novega). Ena možnost je odstranljiva streha, da lahko zlahka odstranite nepojedeno hrano.
Sirski hrčki so samotarske živali in potrebujejo samoto takoj, ko odrastejo (že po štirih tednih). Škratasti hrčki so bolj družabni in se bodo bolj verjetno sprijaznili s sostanovalci. So primeri, ko dva ali več hrčka mirno živita skupaj, vendar lahko pride do krvavih bojev, zato jih le ločite, če se začno tepsti. V naravnem okolju imajo hrčki mnogo več prostora zase in vsak si izoblikuje ozemlje. Če želite imeti več kot dva hrčka v kletki, mora biti ta večja (vsaj 40 × 40 cm² na hrčka) in vsaka žival mora imeti svoje skrivališče. Celo po daljšem mirnem sobivanju lahko pride do grizenja - takrat jih je vedno treba ločiti takoj. Vedite še, da če se samec in samička dobro razumeta, se bosta začela zelo hitro razmnoževati in prostora bo hitro zmanjkalo.
Hrčki imajo dolge, tanke in ostre zobe, in lahko krepko ugriznejo človeka v prst, če ga zamenjajo za korenček ali plenilca. Da se jih navaditi na človeka, in če se jih ne zlorablja, jih lahko imajo na skrbi tudi odgovorni otroci (od 7. leta naprej). Zobje jim stalno rastejo, zato jim je treba dati primernih stvari, da jih nagonsko glodajo in s tem ohranijo zobe z zdravo dolžino. Sicer bodo grizljali, kar pač najdejo. Njihov domek mora zato biti iz materiala, skozi katerega ne morejo pregristi. Hrček je dejaven ponoči in njegovo grizljanje lahko moti, če je v spalnici ali kje v bližini.
Kot vse živali morajo tudi hrčki telovaditi in se pozabavati, da ohranijo telesno in duševno zdravje. Obesite jim kolesce in natekli se bodo do »sitega«. Dodatne igračke, denimo lesene ali plastične cevke, ki simulirajo njihovo naravno okolje (rovi) pa njim in njihovim lastnikom omogočijo zabavo. Pri nakupu kolesa previdno - ne sme imeti lukenj, v katere bi se lahko hrček z nogicami zataknil in se poškodoval.
Prozorne žoge za hrčke (in avtomobilčki v ta namen) so odlični. Vanje položite hrčka in ta s svojim gibanjem premika žogo in raziskuje po celi hiši, vrtu ipd. Vendar pazite na hrčka in bodite razumni - hrček se lahko zagozdi ob pohištvu, skotali dol po stopnicah in tako poškoduje ali močno prestraši. V žogi ga ne pustite predolgo, zlasti na tople dni; vmes mu privoščite premor ob sveži vodi in sadju ali zelenjavi. Igračko naj hrček uporabi po lastni volji - nikoli ga ne silite vanjo.
Če boste skrbni, bo hrček rade volje šel ven iz hiške in izkoristil vse možnosti za raziskovanje. Pazite pa, da se ne skrije v kakšno luknjo v pohištvu, zidu ali drugod, ker bo tam ostal - je nočna žival in ima rad temo. Morda ga ne boste mogli prepričati, da bi prišel spet ven.
Osnovno hrano lahko kupimo v trgovini za živali in povsem zadosti hrčkovim prehrambenim potrebam. Kot priboljšek pa jim lahko damo sveže sadje, zelenjavo, pičo za ptiče ali žive žuželke; ker so pomemben del njihove naravne prehrane. Slaščice in nekatera zelenjava (paradižnikovo listje) niso primerni zanje oziroma jim celo škodijo. Kot večina drugih živali se hrčki sami ne morejo odločiti, kaj je dobro zanje - po navadi bodo pojedli vse, kar dobijo.
Hrčki so privajeni življenju v sušnih predelih in lahko dovolj tekočine zaužijejo že iz vodene zelenjave, npr. kumare. Vseeno naj imajo vedno na zalogi svežo vodo. V trgovinah najdete dovolj primernih preparatov za to; z njimi jim lahko tudi dozirate zdravila in vitamine.
Tako hrana kot voda morata biti sveži in menjani pogosto, recimo enkrat na dan. Voda ne sme biti v odprti posodi, ker se tako hitro onesnaži in ustvari mokro okolje, ki je precej nezdravo za hrčka. Hrček se tudi zna očistiti brez vode, in to zelo pedantno.
Večina prehrane naj bo v trdni obliki in primerne velikosti. Zraven namenske prehrane iz trgovine jim le dajte mnogovrstna semena, žita in oreške. Pazite in omejite vsebnost maščob - zlasti sončnično in sezamovo seme, oreški, mandeljni so vsi zelo hranljivi in naj bodo zato priboljšek in ne hrana. Več jim lahko date žitaric, riža, oreškov in leče: kakšnih 120 g srednje velikemu hrčki in pol tega škratastim vrstam. Kruh in drugi pekovski izdelki vsebujejo kvas, ki ga hrček le s težavo prebavi, zato se ga izogibajte. Dajte mu le malo skorje za glodat, ali pa kar kupite poseben kruh v trgovinah za živali. Hrana naj bo primerne velikosti - zlasti manjši hrčki imajo namreč težave s prevelikimi semeni, ki jih proizvajalci radi podtaknejo v škatle s hrano zanje. Za manjše hrčke je tako primerna hrana za ptiče.
Sena jim lahko vedno daste veliko. Ima zelo malo maščobe, vendar ga imajo hrčki radi, prijazen je njihovi prebavi, vanj se da skriti in iz njega narediti gnezdo. Obenem je poceni in ga lahko izdelate v domačem vrtu.
Sveža hrana je pomemben del hrčkove diete. Že omenjena kumara je hkrati dober nadomestek za vodo. Sveža trava, korenje, vse vrste zelene solate, listi in celo veje nestrupenih rastlin so v redu. Odraslim hrčkom lahko daste tudi malo jabolk, sladke paprike, paradižnika (le rdeč plod, ne rastlinja), banano, mango in jagode. Preveč sladkih sadežev pa jim škodi. Zelja se izogibajte, ker je nevarno za hrčkovo prebavo. Isto velja za citruse (limone ipd.).
Zelo mladi hrčki (6-8 tednov) naj jedo le korenje in majhne žitarice. Ne dajajte jim še vode, ker jim lahko hudo poškoduje prebavo. Bolne hrčke dajte na omejevalno dieto. Ponudite jim zelišča, če jih sprejemajo, vendar vedite, da ta ne morejo zamenjati veterinarja. Pojedli bi tudi marjetico in regrat, vendar le cvet. Rastline ne smejo rasti zraven ceste ali drugih virov onesnaženja, ker so hrčki zaradi majhne telesne teže zelo občutljivi za zastrupitev.
V naravi hrčki lovijo žuželke, ki so vir živalskih beljakovin. Lahko jim jih daste tudi žive. Večina ljudi žuželk ne mara, zato jih nadomestijo s povsem ustreznimi pasjimi briketi. Nekateri hrčki pojedo tudi navadni jogurt, mehki sir (neslan, z malo maščobami). Pri pasji oz. mačji hrani posebej pazite, da vsebuje malo vsebnost maščob.
Od dodatkov mora biti v vsakem domku posebni kamen iz soli (dobite v trgovini za živali). Čeprav gre za ogromno količino soli, ki je ne porabi niti več generacij hrčkov, jo potrebujejo. Vitaminski dodatki za glodavce načeloma niso pomembni, ker jih dovolj zaužijejo že iz sveže zelenjave. Bolni ali nedohranjeni hrčki morda potrebujejo vitamine ali zdravila; posvetujte se z veterinarjem.
Vedite, da imajo hrčki navado zbirati hrano - odnesejo jo v zgornjem delu hrbta oz. vratu ter v licih in jo skrijejo na več mestih po hiški. Ta hrana, sploh skupaj z urinom in vodo, bo začela gniti in lahko onesnaži hrčkov domek. Zato ga morate redno čistiti. Po tem vedenju so hrčki tudi dobili ime - nemška beseda za kopičenje je »hamstern«.
Mnogo je hrane, ki je hrčki sploh ne smejo jesti. To so vse vrste slaščic (čokolada, bomboni) - so nezdravi ali celo škodljivi. Nadaljnje strupene rastline in pa nezdrava oz. kemijsko obdelana hrana za ljudi.
Campbellovi škratasti hrčki so posebej občutljivi na diabetes (Diabetes mellitus), druge škrataste vrste nekoliko manj. Pogosti vzrok je zaužitje enostavnih sladkorjev (glukoza). Zato jim ne smete dati sladke hrane (zlasti ne medu ali sladkorja). Sladko sadje omejite. Pri večjih hrčkih to ni tako nujno, je pa priporočljivo.[navedi vir]
Povprečno živijo ne več kot 2 ali 3 leta v ujetništvu; v naravi še manj. Zaradi kratke življenjske dobe hitro dozorijo in se začno razmnoževati že kot mladi - pri dveh mesecih. Samička bo kotila večkrat letno, po več mladičev na leglo. Samce in samičke zato velikokrat ločijo, da se izognejo nehotenim potomcem.
Po parjenju so samice breje 2 do 3 tedne. Po rojstvu ni nenavadno, da samček poje nekatere od mladičev. Povprečno leglo je 7 hrčkov, največje pa okoli 12(toliko zdrži trebuh samičke). Samička bo vse malčke zbrala v vnaprej narejeno gnezdo. Potomci so brezdlakavi, imajo zaprte oči, se malo premikajo in so odvisni od samičke. Po kakšnem tednu začno raziskovati gnezdo in jesti trdno hrano. Že po treh tednih trajno zapustijo samičko.
Spol odraslega hrčka določimo po repu: ravnega ima samček, samičkin pa ima bunkice na obeh straneh.
Nekatere glodavce včasih imenujejo »hrčke«, čeprav trenutno niso razvrščeni v poddružini Circetinae. To je na primer grivasti hrček ali čopasti hrček, ki je v resnici grivasta podgana (Lophiomys imhausi) in tudi ni zelo znan pod tem imenom. Drugi so hrčki, podobni mišim (Calomyscus spp.) in belorepa podgana (Mystromys albicaudatus).
Hŕčki (znanstveno ime Cricetinae) so poddružina glodavcev, v katero uvrščamo 18 vrst, razporejenih v šest ali sedem rodov. Večina jih ima razširljiva vrečkasta lica, ki segajo vse do ramen. Včasih se uporabljajo v laboratorijskih preskusih (ker se hitro razmnožujejo), skupaj s podganami, mišmi in drugimi glodavci.
Hamstrar (Cricetinae) är en underfamilj av gnagare i familjen Cricetidae som omfattar 18 arter uppdelade i sju släkten. Vissa auktoriteter placerar dem som en släktgrupp i underfamiljen sorkar. Vissa arter, främst guldhamster och dvärghamstrar är populära husdjur i stora delar av världen.
Gemensamt för arterna inom familjen är att de har en grov och tjock kropp, korta ben, en mycket kort och tunnhårig svans samt mycket stora framtänder.[1] Därutöver har de tre kindtänder i varje kindpåse. De förekommer vilt på fält i tempererade Europa och Asien.[1] De gräver djupa hålor med flera kamrar där de om hösten samlar sina förråd.[1]
Enligt Wilson & Reeder (2005) utgörs underfamiljen av 18 arter fördelade på sju släkten.[2]
Hamstrar (Cricetinae) är en underfamilj av gnagare i familjen Cricetidae som omfattar 18 arter uppdelade i sju släkten. Vissa auktoriteter placerar dem som en släktgrupp i underfamiljen sorkar. Vissa arter, främst guldhamster och dvärghamstrar är populära husdjur i stora delar av världen.
Gemensamt för arterna inom familjen är att de har en grov och tjock kropp, korta ben, en mycket kort och tunnhårig svans samt mycket stora framtänder. Därutöver har de tre kindtänder i varje kindpåse. De förekommer vilt på fält i tempererade Europa och Asien. De gräver djupa hålor med flera kamrar där de om hösten samlar sina förråd.
Hamster, cricetidae familyasına dahil kemirgen bir hayvandır.
Hamsterin hikâyesi, 1930 yılında Suriye Yahudi Üniversitesi zooloji dalı öğretim üyelerinden Prof. İsrâ'el Aharûnî'nin bir dişi hamsterle 12 yavrusunu Suriye yakınlarında bir kasabada bulup almasıyla başlamıştır. Aynı üniversitede görevli Dr. Ben Menahem, bu yavrulardan iki dişi ve bir erkeği alarak çifleştirmiştir. Böylece insan eli altında yapılan ilk hamster yavruları elde edilmiş oldu. Dr. Menahem'in sahip olduğu bu hamster ailesi, bugün tüm Dünya'daki evcil hamsterlarin atası olarak kabul edilir.
Hamsterler, Avrupa'da ve Asya'nın batısındaki tarım alanlarında ya da bozkırlarda toprağın altında kazdıkları karmaşık yuvalarda yaşarlar. Yuvada tabanı otlarla kaplı odalar ve kışlık yiyeceklerin saklandığı depolar vardır. Genellikle meyve, sebze ve tahılla beslendikleri için bazen tarım alanlarına zarar verebilirler. Öte yandan baykuş, atmaca, kakım ve gelincik gibi hayvanlara yem oldukları gibi insanlar tarafından da avlanırlar.
Hamsterin derisi vücuduna tam yapışmamış olup esnek ve gevşek bir yapısı vardır. Âdetâ derisi, vücuduna bol gelen bir elbise gibidir. Gözleri parlak ve tam yuvarlak, ayakları tutmaya ve kavramaya uygundur. Bu yüzden iyi birer tırmanıcıdırlar. Ön ayaklarında dört, arka ayaklarında beş parmakları vardır. Kuyruk 1 cm den kısa ve küttür. Uzun tüylü varyetelerde kuyruk tamamen tüylerin altında gizlenmiştir. Boyları 15–20 cm, ağırlıkları 200 g civarındadır. Hamsterlar omnivor canlılardır. Fakat evcil türleri genellikla arpa, yulaf, buğday gibi kuru gıdalar ile beslenirler.
Hamsterler yaklaşık iki yıl yaşarlar. Renk göremedikleri gibi, uzağı görme yetenekleri de fazla gelişmemiştir; buna karşılık koku alma ve özellikle işitme duyuları çok iyidir. Hamsterleri diğer kemirgenlerden ayıran en ilginç özellikleri yanaklarındaki keseleridir. Hamsterler, yiyeceklerini bu keselerde toplar ve yuvalarına taşıyarak depolarlar. Bu keseler yanaktan başlar ve omuz üstünde biter. Bir hamster, kesesinde kendi vücut hacminin yarısı kadar yiyeceği taşıyabilir.
Hamster, cricetidae familyasına dahil kemirgen bir hayvandır.
Hamsterin hikâyesi, 1930 yılında Suriye Yahudi Üniversitesi zooloji dalı öğretim üyelerinden Prof. İsrâ'el Aharûnî'nin bir dişi hamsterle 12 yavrusunu Suriye yakınlarında bir kasabada bulup almasıyla başlamıştır. Aynı üniversitede görevli Dr. Ben Menahem, bu yavrulardan iki dişi ve bir erkeği alarak çifleştirmiştir. Böylece insan eli altında yapılan ilk hamster yavruları elde edilmiş oldu. Dr. Menahem'in sahip olduğu bu hamster ailesi, bugün tüm Dünya'daki evcil hamsterlarin atası olarak kabul edilir.
Однією з найвідоміших ознак хом'яків є защічні мішки. Зазвичай хом'як, коли їсть, наповнює ці мішки зерном та іншою поживою і несе здобич до своєї домівки, де складає на майбутнє.
Зазвичай хом'яки живуть до трьох років. Хом'яка від хом'ячихи відрізняють в дитинстві, піднявши і подивившись на відстань від попки до статевого органу. В самиць до 3 мм, в самців 1—1,5 см. Період вагітності короткий і триває до 21 дня, залежно від виду. Самиця може народити від 1 до 20 хом'ячат. Колір самих хом'ячат можна розрізнити за 3 дні. Чорні помітніші відразу, бо хутро потрібного кольору є відразу, хутряний покрив інших кольорів з'являється пізніше.
Включає такі роди (за[1]):
Різні види хом'яків нерідко утримують у зоопарках або живих куточках. Важливі вони і як лабораторні тварини (зокрема, «хом'ячок сирійський», Mesocricetus auratus).
В домашніх умовах утримують джунгарських, сирійських, роборовських хом'яків та хом'яків кемпбелла. Як місце проживання, хом'ячкам будь-якого виду підходять клітки, дюни, контейнери та акваріуми розміром не менше 60х40 см. У житлі хом'ячка має бути колесо не менше 16 см (для карликових видів) або 20 см (для сирійського виду).[джерело?]
Chuột hams hay hamster hay còn gọi là chuột đất vàng[1], trong từ điển dịch là chuột hang vì là loài thường hay đào hang, là một loài động vật gặm nhấm thuộc phân họ Cricetinae, bao gồm 25 loài thuộc 6 hoặc 7 chi khác nhau[2]. Được nuôi để làm các thí nghiệm khoa học và hiện nay còn để làm thú cưng cho những người yêu thích vật nuôi nhỏ. Chuột hams được phát hiện tại một thành phố gần Siberia vào năm 1829. Chuột hamster có khả năng đào hang để đuổi bắt côn trùng. Loài này đặc biệt ở chỗ có đôi túi má dài tới vai của nó, mục đích này để mang thức ăn về tổ, hang của chúng. Hamster có khả năng các hành vi khác nhau dựa vào tác động môi trường, di truyền và thật sự đã tương tác gần gũi với con người.
Vào năm 1829, báo cáo của nhà động vật học người Anh George Waterhous cho biết đã tìm được một con chuột hams cái già ở Syria, tên khoa học của nó là Cricetus auratus, còn gọi bằng tên thông thường là Golden Hamster (tạm dịch: chuột hams vàng). Trong năm 1930, các nhà động vật học và giáo sư của trường đại học Jerusalem Aharoni tìm được một con chuột hams mẹ và vài con con của nó ở sa mạc Syria. Và họ đã đem chúng về phòng thí nghiệm, phần lớn chết và trốn thoát. Số chuột hams còn lại được trao cho Trường Đại học Hebrew ở Jerusalem, tại đó họ đã gây thành công giống chuột hams tương tự như Golden Hamster. Tuy nhiên, chúng to hơn một chút so với giống chuột hams mà Waterhouse tìm được, và tên khoa học của chúng là Mesocricetus auratus, mặc dù có thể chắc chắn rằng tất cả chúng đều cùng một loài.
Chuột hams được chuyển đến tất cả các phòng thí nghiệm trên thế giới. Chúng tới Anh vào năm 1931,và 1938 thì du nhập vào Mỹ. Còn giống Golden Hamster được sinh từ những con thuần chủng thì được tìm thấy ở Syria với số lượng rất ít, nó được bán ra bởi những du khách đem từ sa mạc Syria về. Có hẳn một kho riêng biệt quan trọng lưu trữ hamster ở Mỹ vào năm 1971,nó sẽ không bao giờ được biết đến nếu không vì những con vật cưng của Bắc Mỹ đều có nguồn gốc từ chúng.
Giống Phodopus campbelli, Phodopus sungorus được giới thiệu ở Hội chợ thú nuôi Anh năm 1970. Chuột hams Roborovski từ Hà Lan đã du nhập vào Anh vào năm 1990. Chuột hams được sử dụng trong các thí nghiệm, nghiên cứu khoa học do chúng không mang trên mình mầm bệnh và sinh sôi rất nhanh (một lứa đẻ mới mỗi tháng), ngoài ra lại còn rất thân thiện và dễ dàng bồng bế. Chúng thường được dùng làm động vật thí nghiệm trong nghiên cứu về bệnh tim mạch vì hệ thống tim mạch của chúng giống hệ thống tim mạch của con người một cách đáng ngạc nhiên. Chuột hamster còn được biết đến nhờ chúng đã xử lý 60 pounds ngũ cốc của các người nông dân trong các vụ thu hoạch xuân[3].
Từ hamster là từ vay mượn của Tiếng Đức mà nó xuất phát từ Old High German hamsustro, nó được liên quan đến Nga choměstrǔ đó là cả một sự pha trộn của các gốc rễ của Nga khomiak "hamster" và một từ Baltic hoặc có xuất xứ Ba Tư[4].
Chuột hams không phải thuộc loài họ chuột thông thường (họ Chuột) như chuột cống, chuột nhắt, chuột đồng... mang nhiều mầm bệnh. Mà chúng thuộc họ Cricetidae, sinh sống ngoài tự nhiên, thường đào hang và có hai túi má để dự trữ thức ăn. Mắt chúng thuộc loại cận thị hoặc bị mù màu. Chúng thường sống ở hoang mạc, bán hoang mạc, hoặc nơi có khí hậu ôn đới, không phải loài chuột đồng thường phá hoại mùa màng. Chuột hams là loài động vật có vú (8-10 vú): hai-bốn cái đầu ở 2 chân trước, hai cái ở giữa, hai cái dưới giữa cách 0,3mm, hai cái ở đối diện nhau (chính giữa là hậu môn). Chúng có thể sống ở bãi đất khô cằn, sống được trong điều kiện nóng và tương đối ẩm và đào hang sâu hơn 3 mét. Là động vật 4 chân có tổng số ngón là 18 ngón (2 chân trước là 8, 2 chân sau 10 ngón) biết đồng loài bằng cách ngửi mùi để xác định vị trí thức ăn và có tính chia lãnh thổ cao, nhất là Syria Hamster. Chúng có thể nhạy cảm với các âm thanh to ồn và giao tiếp siêu âm tầm xa.
Chuột hams có kích thước nhỏ; bộ lông mềm bao phủ khắp cơ thể. Chúng có nhiều loại và nhiều màu lông khác nhau (đen, xám, vàng, trắng, trắng tuyền, vàng kim...). Chuột hams có đuôi nhưng cực kì ngắn (khoảng 1 cm) và có 1 lớp lông mỏng bao phủ dường như chẳng để làm gì cả. Răng của chuột hams dài, có hai răng cửa to lớn (là bộ phận chủ yếu để ăn). Bởi thế chúng phải cần gặm nhấm các đồ vật bằng sắt, nhôm, gỗ để mài răng bớt đi. Nếu chúng không mài, răng cửa sẽ chạm nướu sẽ gây chảy máu, đụng xương hàm chúng có thể sẽ chết. Chúng là thường hoạt động về đêm (hoạt động mạnh 7 giờ tối đến 2 giờ sáng hôm sau). Một ngày của chúng cần ngủ tối thiểu ít nhất 14 giờ/ngày. Chúng có thể bị căng thẳng, rối loạn thần kinh vào các thời điểm buổi sáng nếu làm phiền chúng khi đang ngủ. Chuột hams có thể sống trung bình 2 năm nếu điều kiện sống đầy đủ.
Hamster là một loài động vật ăn tạp. Chúng có thể ăn các loại hạt, rau quả (ít), các loại bánh, vị không phải là mặn, chua, cay, đắng, ngọt. Tại Trung Đông chúng là động vật săn theo đàn đánh bắt côn trùng. Chúng còn là chất gây men ruột sau và có thể ăn phân của nó để phục hồi dinh dưỡng, tuy nhiên không được hấp thu.
Một đặc điểm hành vi của Hamster là tích trữ thực phẩm. Chúng mang theo thức ăn trong túi má rộng rãi của chúng vào hang lưu trữ dưới lòng đất của chúng. Khi đầy, má có thể làm cho đầu của nó tăng gấp đôi hoặc thậm chí gấp ba lần kích thước.
Hầu hết tất cả hamster là đều sống đơn độc. Nếu đặt lại với nhau, cấp tính và mãn tính căng thẳng có thể xảy ra và nó có thể chiến đấu quyết liệt, đôi khi gây tử vong đối phương.
Tất cả hamster là loài đào hang tuyệt vời, xây dựng hang hốc với một hoặc nhiều lối vào, với các phòng triển lãm kết nối với buồng cho làm tổ, bảo quản thực phẩm, và các hoạt động khác. Họ sử dụng chân trước và chân sau của họ, cũng như mõm và hàm răng của họ, cho đào. Trong tự nhiên, các bộ đệm hang nhiệt độ môi trường khắc nghiệt, cung cấp các điều kiện khí hậu tương đối ổn định, và bảo vệ chống lại kẻ thù. Syria Hamster đào hang của chúng thường ở độ sâu 0,7 m. Một cái hang bao gồm một ống dốc trèo lên trèo xuống (4 – 5 cm), làm tổ và một buồng găm và một chi nhánh mù kết thúc cho đi tiểu. Hamster trong phòng thí nghiệm đã không mất đi khả năng của nó để đào hang. Trong thực tế, chúng sẽ làm điều này một cách mạnh mẽ và kỹ năng nếu họ được cung cấp với các chất nền thích hợp.
Hamster có 2 nhóm ưa chuộng chính là Hamster lùn (những loài thuộc nhóm này: sóc, Roborovski, Campell, Chinese Hamster...) được đến từ các đồng cỏ và vùng bán hoang mạc ở châu Á và loại Hamster Syria, nhóm này thường được gọi là Golden Hamster (Hamster vàng) bởi con chuột hams được tìm thấy đầu tiên ở Syria là màu lông vàng. Với nhiều màu lông khác nhau gồm: trắng, đen, vàng, đỏ, cam, vàng đen, đen trắng, thì chúng vẫn được xếp 2 nhóm trên.
Ở tuổi trưởng thành, kích thước mỗi con hamster lùn dài chừng khoảng tối đa 7 – 10 cm, riêng syrian hamster sở hữu thân hình gấp đôi Dwarf với dài 14 – 18 cm. Syrian là một chuột hamster hoang dã, rất ghét sống cùng bầy hoặc đôi lứa, chỉ thích sống đơn độc là chủ yếu. Ngược lại Dwarf lại có thể sống đôi lứa hoặc trong 1 bầy nào đó. Do đó tính cách Syrian thường hung hăng và dễ cáu và ngược lại.
Neumann et al (2006) đã tiến hành phát sinh loài phân tử phân tích của 12 trong số 17 loài trên sử dụng trình tự DNA từ ba gen: 12S rRNA, cytochrome b, và yếu tố von Willebrand. Họ đã phát hiện thêm các mối quan hệ:
Các chi Phodopus đã được tìm thấy để đại diện cho sự phân chia sớm nhất trong số Hamster. Phân tích của họ bao gồm cả hai loài. Kết quả của một nghiên cứu khác đề nghị cricetulus kamensis (và có lẽ là C. alticola liên quan) có thể thuộc về một trong hai nhóm Phodopus này hoặc giữ một vị trí cơ bản tương tự.
Các chi mesocricetus cũng tạo thành một nhánh. Phân tích của họ bao gồm tất cả bốn loài, với M. auratus và M. raddei hình thành một subclade và M. brandti và M. newtoni khác.
Các chi còn lại của Hamster tạo thành một nhánh lớn thứ ba. Hai trong số ba loài được lấy mẫu trong cricetulus đại diện cho sự phân chia sớm nhất. Nhánh này chứa C. barabensis (và có lẽ là C. sokolovi liên quan) và C. longicaudatus.
Các nhánh còn lại chứa các thành viên của allocricetulus, Tscherskia, Cricetus, và C. migratorius. allocricetulus và Cricetus là chị đơn vị phân loại. Cricetulus migratorius là tương đối gần nhất tiếp theo của họ, và Tscherskia là nền[5].
Nhảy đực là 1 câu nói dân dã nhưng nói nôm na là con đực sẽ tiến hành ôm bụng con cái. Với cách này con mẹ có thể sinh sản tiếp. Hoặc sử dụng nước tiểu của con đực sẽ được dẫn truyền qua ống dẫn trứng sinh ra một hoặc nhiều con non.
Hamster có thể sinh sản (sinh sản hữu tính) khi chúng đạt 2 tháng tuổi. Tuy nhiên chúng có thể đẻ sớm lúc 1 tháng tuổi nhưng chúng có thể sẽ chết nếu không đủ sức khỏe để nuôi dưỡng đám con của mình. Mỗi đứa con trong bụng mẹ có thai kỳ là trên 15 ngày, tối đa 1 tháng. Mỗi thai kỳ có 3 - 30 đứa con. Nhưng càng nhiều con con mẹ sẽ kiểm soát không xuể dẫn đến con mẹ bị kiệt sức và đám con sẽ dễ chết và sức khỏe không được đảm bảo. Thời gian đẻ 1 đứa con ra đời là 10 - 40 phút. Con non sẽ dễ bị cảm lạnh, yếu ớt, suy nhược cơ thể dẫn đến chết nếu không được bà mẹ này chăm sóc kĩ càng và cho bú thường xuyên. Thường thì con mẹ sẽ cho con bú trong 10 - 30 phút, sau đó lặp lại 1,5 - 3 giờ.
Trong cuộc đời của 2 chú hamster (đực và cái), con mẹ sẽ có thể lai giống hơn 8 lần.
Hamster là nhà nhân giống theo mùa và sẽ sản xuất một vài lứa một năm với vài đứa con trong mỗi lứa. Mùa sinh sản từ tháng Tư đến tháng Mười ở Bắc bán cầu, với 1 đến 13 con sinh ra sau một thời gian mang thai từ 16 đến 23 ngày. Thời gian mang thai kéo dài 16 đến 18 ngày cho chuột hamster Syria, 18 - 21 ngày đối với Russian Hamsters, 21 - 23 ngày đối với Chinese Hamsters và 23 - 30 ngày cho chuột hamster Roborovski. Lượng trung bình cho chuột hamster Syria là khoảng bảy chuột con, nhưng có thể là nhiều như 24, đó là số lượng tối đa của những con có thể được chứa trong tử cung. Chuột lùn Campbell thường có 4-8 chuột con trong một lứa, nhưng có thể có đến 13. Djungarian Hamster có xu hướng có lượng con hơi nhỏ hơn, như Chinese và Roborovski Hamsters.
Hãy quan sát các đặc điểm bên ngoài cơ thể hoặc trong thời gian chúng đang sống:
Khi đã nắm rõ những hiện tượng trước khi đẻ, cần bổ sung thức ăn, nước uống thường xuyên, đặc biệt là đồ lót mỏng để chúng làm ổ. Cách ly hamster mẹ ra khỏi tất cả hamster khác để không bị hamster khác quấy nhiễu hoặc ăn mất con.
Trong thời gian nuôi con, tuyệt đối không được dọn chuồng bất cứ hình thức nào trong 2 tuần sau khi đẻ vì sẽ gây mùi cho hamster mẹ, lạc mùi sẽ ăn không chăm con và cao hơn ăn mất con. Khi thay thức ăn và bình nước cần đeo găng tay và hành động nhẹ nhàng, không gây tiếng ồn. Trong khoảng 2 tuần (15 ngày) không được bồng bế con mẹ và bầy con, có thể bồng bế sau thời gian này để có thể quen mùi của con người.
Khi bị mồ côi mẹ (sinh con rồi con mẹ qua đời hoặc không được mẹ chăm sóc), trong 0 → 12 ngày tỉ lệ chết rất cao. Nếu có khả năng, hãy đúc sữa cho con 2 - 3 giờ / lần. Hoặc có thể nhờ người mẹ thay thế bằng cách sau đây (đeo găng tay):
Tỉ lệ thành công không cao (khoảng 60%). Con mẹ sẽ tấn công đứa con này nếu còn mùi cũ của nó. Ngược lại, đứa con trên 12 ngày tuổi có tỉ lệ sống sót cao hơn nhiều vì chúng đã bắt đầu tập ăn, tập uống và đã biết di chuyển.
Nếu nuôi hamster cần phải có chuồng để nuôi và các hàng rào che chắn (thanh thủy tinh, hàng rào sắt,...) để chúng không thể thoát ra ngoài. Mua các loại lót chuồng (mùn cưa mỏng và nó không là các loại cưa ở rèn; có thể thay thế mùn cưa bằng giấy vệ sinh xé rải rác;...). Thường xuyên thay lót 3 ngày/ lần để không cho vi khuẩn độc hại tích tụ và gây bệnh cho chúng.
Các giống loài đặc biệt như Winter White từ đồng cỏ của Siberia vào các tháng mùa đông thì chúng có thể ngả màu lông sang màu trắng do thiếu ánh sáng mặt trời gây nên. Cần đóng chuồng sắt cẩn thận vì chúng thường được mệnh danh là diễn viên xiếc dễ dàng trốn thoát ra ngoài. Nếu nuôi chúng cần nuôi trong hộp nhựa, bể kính (bể cá) có chiều cao hơn gấp 4 lần chiều dài của chúng là chính xác nhất.
Do răng của chúng thường dài ra nên chúng có thể phải cần ăn các thức ăn cứng để mài mòn răng của chúng. Thức ăn yêu thích của chúng thường là hạt hướng dương hay các loại thức ăn ngũ cốc, thức ăn trộn sẵn được bán trong cửa hàng. Các loại thức ăn trộn sẵn gồm: đậu đỏ, đậu đen, đậu phộng, hạt hướng dương, các loại bánh,...
Tuy vậy, cần hạn chế cho ăn các loại thức ăn có vị chua, đắng và cay như socola, thức ăn có giấm (gỏi), ớt, tỏi hành. Không cho ăn hoa, các thức ăn từ các động vật khác chó, mèo cần kiêng kỵ vì chúng có thể bị ngộ độc thực phẩm.
Không cho hamster uống các loại cà phê, trà, nước ép trái cây để tránh chuột hams bị đau và thủng dạ dày.
Mua các bình nước để đựng nước và nên thử nó có chảy nước không và thường xuyên vệ sinh bình nước vì khi chuột hams uống nước lông và bụi bặm có thể đi vào ống nước.
Thường cho chuột hamster có lên lịch dắt chơi định kỳ. Không làm xáo trộn vì hamster có thể thói quen lịch cũ của bạn. Nên sắp đặt các vật dụng đồ chơi như bánh xe quay (wheel), các đường ống, miếng trượt và các đồ chơi leo trèo không gây nguy hiểm cho chúng. Với ở bên ngoài tự nhiên, chuột hamster có thể hoạt động bằng đào hang, chạy gắng sức.
Hamster thường rất thấp tỉ lệ khả năng mắc bệnh. Nguyên nhận thường gặp là về bệnh ướt đuôi, bệnh tiêu chảy do ăn thức ăn không đúng và các vi khuẩn độc hại của môi trường xung quanh gây nên. Ngoài ra còn có thể mắc các bệnh mắt đục tinh thể, bệnh stress, bệnh cảm lạnh (do đặt ở vị trí lạnh lẽo, có nhiều luồng gió lạnh thổi vào, nhiệt độ quá thấp), bệnh táo bón, các loại bệnh bên trong cơ thể như tử cung, bàng quang, dạ dày, tim.... Ngoài ra còn một nguyên nhân nữa là bị nhiễm bệnh từ các động vật khác do có thể chúng sống chung cùng một nhà. Nếu bệnh diễn biến trầm trọng và phức tạp, cần đưa ngay đến các bác sĩ thú y nếu nuôi chúng.
Bệnh của hamster sẽ không lây qua người. Nếu bị chúng cắn cũng không sao vì chuột này không mang mầm bệnh lây qua người như chuột đồng, chuột cống,...
Trên thị trường hiện bán các loại chuột hams chủ yếu để làm vật nuôi:
Hamster tên là Rhino trong các bộ phim hoạt hình năm 2008 và spin-off 2009 tại phim ngắn Super Rhino.
Trong Tales of the Riverbank, thuật lại bởi Johnny Morris, nhân vật chính là Hammy Hamster.
Chuột hams hay hamster hay còn gọi là chuột đất vàng, trong từ điển dịch là chuột hang vì là loài thường hay đào hang, là một loài động vật gặm nhấm thuộc phân họ Cricetinae, bao gồm 25 loài thuộc 6 hoặc 7 chi khác nhau. Được nuôi để làm các thí nghiệm khoa học và hiện nay còn để làm thú cưng cho những người yêu thích vật nuôi nhỏ. Chuột hams được phát hiện tại một thành phố gần Siberia vào năm 1829. Chuột hamster có khả năng đào hang để đuổi bắt côn trùng. Loài này đặc biệt ở chỗ có đôi túi má dài tới vai của nó, mục đích này để mang thức ăn về tổ, hang của chúng. Hamster có khả năng các hành vi khác nhau dựa vào tác động môi trường, di truyền và thật sự đã tương tác gần gũi với con người.
Cricetinae Fischer-Waldheim, 1817
Хомяки́ (лат. Cricetinae) — подсемейство грызунов семейства хомяковых.
К семейству хомяков относятся маленькие, плотно сложенные грызуны с короткими конечностями, маленькими ушами и короткими хвостами. Длина тела варьируется от 5 до 34 см, хвоста от 0,7 до 10 см. Самки у некоторых видов крупнее самцов. Окраска густого меха на спине от пепельно- или буровато-серой до тёмной коричнево-охристой; на животе — чёрная, белая или серая. Иногда вдоль спины проходит чёрная полоса. Имеются очень развитые защёчные мешки[1].
Слово «хомяк» произошло от др.-русск. хомѣкы, ст.‑слав. хомѣсторъ. Славянские языки, возможно, заимствовали его из древнеиранского; родственное слово — авестийское hamaēstar, «враг, повергающий на землю» (имеется в виду, что хомяк нагибает стебли злаков к земле, чтобы достать семена)[2]. Д.-в.-н. hamustro (откуда произошли современные англ. hamster и нем. Hamster) вероятно заимствовано из старославянского[2][3].
Обитатели Палеарктики; водятся в Центральной и Восточной Европе, Малой Азии, Сирии, Иране, Сибири, Монголии, северном Китае и Корее. Хомяки обитают преимущественно в открытых засушливых ландшафтах — лесостепях, степях, полупустынях и пустынях; в горах встречаются на высоте до 3600 метров. Населяют и антропогенные ландшафты — поля, сады.
Наземные животные; некоторые виды неплохо плавают, набирая в защёчные мешки воздух. Живут одиночно, роют сложные норы. В настоящую зимнюю спячку не впадают, но могут впадать в продолжительное оцепенение. Питаются растительной и животной пищей, преимущественно семенами. Многие виды делают запасы корма, иногда до 90 кг (например, обыкновенный хомяк).
Очень плодовиты, приносят в год 2—4 помёта. Беременность длится от 15 до 22 дней, в помёте от 1 до 18 детёнышей, которые достигают половой зрелости уже на 6—8 неделю. Продолжительность жизни в природе 1—3 года, в неволе — около 3 лет. На хомяков охотятся многочисленные хищники, включая красного и чёрного коршуна, канюка, малого подорлика, лисицу, горностая и барсука. На молодняк нападают пустельги, серые цапли, чёрные вороны, грачи.
Это небольшое подсемейство включает 19 видов, относящихся к 6 (7) родам[4]:
Некоторые виды наносят серьёзный вред сельскому хозяйству, поедая бобовые и зерновые культуры. Являются естественным резервуаром возбудителей ряда инфекционных заболеваний. Шкурки некоторых видов заготавливаются. Хомяки используются как лабораторные животные и содержатся в неволе как домашние животные.
В список Международной Красной книги занесены сирийский хомячок (Mesocricetus auratus) и хомячок Ньютона (Mesocricetus newtoni).
В России водятся 12 видов хомяков, относящихся к 6 родам: крысовидные хомячки (Tscherskia), серые хомячки (Cricetulus), мохноногие хомячки (Phodopus), средние хомяки (Mesocricetus), настоящие хомяки (Cricetus), эверсманновы хомячки (Allocricetulus).
Дома обычно держат сирийских, джунгарских, хомяков кэмпбелла и роборовских хомяков. Сирийские хомяки отличаются наиболее разнообразным количеством окрасов, рисунков и типов шерсти. Длинношёрстных сирийских самцов очень часто ошибочно называют «ангорскими». Размеры сирийских хомяков могут достигать 18 см, масса — от 110—120 до 220 граммов и иногда даже больше. У представителей карликовых видов (мохноногих) густой мех покрывает не только тело, но и подошвы. Размеры зверьков не превышают 10 см в длину, тогда как масса редко превосходит 50 грамм.
При выборе хомячка важно учитывать, что стайками живут только хомячки Роборовского, остальные же виды хомячков — одиночные. При содержании вместе сирийских хомячков, даже разнополых, возникают драки. Они могут привести к смерти более слабого из хомячков. При содержании разнополых сирийских, хомячков Кэмпбелла или джунгарских хомячков (даже из одного помета) вместе, самка будет рожать слишком часто, это серьезно навредит её здоровью и сократит её жизнь. Также беременная или родившая самка может убить или ранить самца, защищая потомство.
При вязке нужно обязательно учитывать, чтобы возраст обоих зверьков был более 4 месяцев и возраст самки не более 1 года для рожавшей и не более 9 месяцев для нерожавшей (иначе роды сильно навредят её здоровью, у самки также может не появиться молоко для кормления хомячат, отсутствовать материнские инстинкты). Хомячков сводят на нейтральной территории или в клетке самца в день течки у самки. Течка у самок бывает всего несколько часов в любое время суток, через каждые 4 дня. Во время течки самка сирийского хомячка замирает и поднимает хвостик при поглаживании по спинке.
Беременность у сирийских хомячков длится 16—17 дней, у карликовых — 18—20 дней. Хомячат в возрасте 4 недель отсаживают от самки и разделяют на мальчиков и девочек, так как хомячата могут спариваться уже в этом возрасте. Отдают хомячат в возрасте 5-и недель.
Клетка для хомячка должна быть не менее 50 на 30 см. В клетке должно быть колесо со сплошной беговой поверхностью (от 18 см в диаметре для сирийских хомячков, от 14 см — для карликовых хомячков).
В связи с различными мутациями, домашние хомячки отличаются разнообразием окрасов. Существуют даже длинношерстные и кудрявые (рексовые) хомячки.
В 2008 году власти Вьетнама запретили содержание хомяков, справедливо считая их разносчиками опасных заболеваний — причиной таким мерам послужил массовый ввоз животных, не прошедших ветеринарный контроль, из-за границы, который был связан с наступлением по восточному календарю года Крысы и повышением спроса на мелких грызунов. Максимальный штраф за нарушение запрета составляет 30 миллионов донгов (около 1900 долларов) и сопоставим с годовым доходом жителя этой страны[5].
Для того, чтобы определить пол у хомячка, его нужно приподнять за загривок. В этом случае он вытянется и расставит задние лапки. Так легче установить расстояние между половыми органами хомячков. Другой вариант — обхватить пальцами под лапками и положить хомяка на ладонь — это не доставит неприятных ощущений хомяку.
Расстояние у самок между генитальным (влагалищным) и анальным (заднего прохода) отверстиями приблизительно 3 мм. У самцов расстояние между половым членом и анальным отверстием приблизительно 1—1,5 см[6].
倉鼠，又名地鼠，是倉鼠亞科（学名：Cricetinae）動物的通稱。共七屬十八種，主要分佈於亞洲，少數分佈於歐洲，其中中國有三屬八種。目前，倉鼠多被當作家庭的寵物飼養，另外也因為易於人工繁殖，經常被動物實驗使用。
在野外，倉鼠是黃昏時出沒的動物，白天的時間多半會待在地底下以避免被捕食。他們主要的食物來源是種子、水果以及蔬菜，偶爾也會吃穴居昆蟲。而除分佈在中亞的小倉鼠外，其他種類的倉鼠兩頰皆有頰囊，從臼齒側延伸到肩部。可以用來臨時儲存或搬運食物回洞儲藏，故名倉鼠，又稱腮鼠、搬倉鼠。
而倉鼠的行為也會因為環境、基因、以及和人類的互動而有所差異。
雖然早在1839年，喬治·羅伯特·瓦特豪斯（英语：George Robert Waterhouse）就首度合乎科學地描述了敘利亞倉鼠（黃金鼠）的特稱，但是直到1939年，研究人員才能成功地繁殖並馴養倉鼠。當時，整個實驗室的倉鼠似乎是由單一對兄妹/姐弟倉鼠繁殖出的後代，這窩倉鼠是在1930年，耶路撒冷大學的動物學家 Israel Aharoni 抓獲，並將牠們從敘利亞的阿勒坡進口而來，而後成功地在耶路撒冷繁殖。
多年以後，這個繁殖物種被出口到美國，並在此變成最受歡迎的寵物和實驗動物之一。在比較研究中，馴養的倉鼠有比較少的遺傳變異，然而，在行為學、時間生物學、形態計量學、血液學的差異上則是落在物種間變異的預期之內。
倉鼠有分佈於兩頰的小鬍鬚，雖似老鼠，但尾略短，藏匿於皮毛之中，難以見著，但是有中國品種的倉鼠，尾長達2～3cm。四肢短小，前肢承擔起攝食的主要輔助作用。背部皮毛常有條紋狀，隨倉鼠的成長，條紋色也會加深，當然也有沒有條紋品種的倉鼠。面頰內有囊，可以儲食，因其存在而可見得面頰鼓起。上顎會有對銳利的門牙以啃噬。 成年公倉鼠體重在85-130g之中，而其母倉鼠為95-150g。在歐洲倉鼠可有体重达250g-600g。仓鼠寿命在18-24月之间，也有特别例子，能养到两年以上[1]。
倉鼠視力不佳，牠們都是近視並且色盲的，只能分辨黑白。而在側腹或是下腹部有香腺，讓倉鼠在挖掘基材或墊材時可以留下氣味。倉鼠也利用嗅覺辨別食物以及彼此的性別。牠們對高頻率的噪音特別敏感，也可以聽見超音波並以此溝通。
倉鼠是雜食性的動物，雖然寵物倉鼠可以只吃鼠糧，但是也可以餵蔬菜、水果、種子或是堅果類的食物。有些生活在中東地區的倉鼠會捕捉昆蟲為食。倉鼠都是後腸發酵，會食用自己的糞便，重新獲取那些消化過但是沒有被吸收的養分。
短毛金黃地鼠
俄羅斯侏儒倉鼠
在籠子裡的倉鼠
成年後的公鼠於2周後能夠交配，而母鼠則在6-10周後能夠交配。母倉鼠發情週期為4天。產後不再發情，以及生的仔數為2-22只[1]。
雖然它時常清理毛髮，但仍然難以消除身上一種異味，所以人若養之，必須每天以鼠沙辟臭。
倉鼠有一對不斷生長的門牙，三對臼齒，齒型為：1 0 0 3，成交錯排列的三棱體。臼齒具齒根，或不具齒根而終生能生長。
該科各種類動物基本都屬中小型鼠類。體長在5－28釐米之間，體重在30－200克。體型短粗。尾短，一般不超過身長的四分之一，部分品種不超過後腿長度的一半，甚至根本看不到。主要食物為植物種子，喜食堅果，亦食植物嫩莖或葉，偶爾也吃小蟲。多數不冬眠，冬天靠儲存食物生活。少數品種在天氣寒冷情況下會進入不太活躍的準冬眠狀態。
倉鼠主要在夜間活動，視力差，只能模糊辨形，顏色只能分辨黑白。嗅覺靈敏。毛色繁雜。全年皆可繁殖，每胎5－12只。平均壽命2－3年。
倉鼠部分品種因為和人親近，已成為近年流行的寵物，如黃金倉鼠、加卡利亞倉鼠、坎貝爾倉鼠、羅伯羅夫倉鼠等。
倉鼠科共七屬十八種，可分為：
亞種
倉鼠，又名地鼠，是倉鼠亞科（学名：Cricetinae）動物的通稱。共七屬十八種，主要分佈於亞洲，少數分佈於歐洲，其中中國有三屬八種。目前，倉鼠多被當作家庭的寵物飼養，另外也因為易於人工繁殖，經常被動物實驗使用。
在野外，倉鼠是黃昏時出沒的動物，白天的時間多半會待在地底下以避免被捕食。他們主要的食物來源是種子、水果以及蔬菜，偶爾也會吃穴居昆蟲。而除分佈在中亞的小倉鼠外，其他種類的倉鼠兩頰皆有頰囊，從臼齒側延伸到肩部。可以用來臨時儲存或搬運食物回洞儲藏，故名倉鼠，又稱腮鼠、搬倉鼠。
而倉鼠的行為也會因為環境、基因、以及和人類的互動而有所差異。
この項目では、動物について説明しています。ゲーム会社については「ハムスター (ゲーム会社)」をご覧ください。 
本文参照
ハムスター（独: hamster）は、キヌゲネズミ亜科に属する齧歯類の24種の総称。夜行性で雑食性である。肩まで広がる大きな頬袋を持つのが特徴。狭義にはもっぱらゴールデンハムスター（別名シリアンハムスター）をさす[1]。野生のゴールデンハムスターは絶滅が危惧されているが、飼育・繁殖が容易であるため、ペットや実験用動物として繁殖されて知名度は高い。
1956年、ゴールデンハムスターが風邪に感染することが発見され、風邪に関する研究が大いに発展した（それまで、風邪のウイルスに高い感受性を示す小型の実験動物は知られていなかった）。
日本語の「ハムスター」はキヌゲネズミの様々な種を指すが、元はゴールデンハムスターの俗称・通称として一般人に定着したものであり、ドイツ語や英語のゴールデンハムスターであるhamsterに由来している。
古高ドイツ語には、hamustraという単語があり（元々1000年頃にコクゾウムシの意味で使われていた古い単語であったが）、1607年にはハムスター（クロハラハムスター）という意味で使われており[2]、ヨーロッパに広く生息していたクロハラハムスターの語源となった。しかし、実験動物用としてドイツにゴールデンハムスター（独: Syrische Goldhamster）が伝来して増え、ゴールデンハムスターがHamsterの代名詞にとって変わった。
古高ドイツ語のhamustraにはもともと「強欲で大食い」というニュアンスがあり、一説として、その語源は古ロシア語のhoměstrǔあるいは、ペルシア語のhamaēstar（「圧迫者」）に由来していると説明されている[2][3]。
ドイツ語の「買いだめする、溜めこむ」という動詞ハムスターン（独: hamstern）は、hamsterの貯食の習性から相手を揶揄する言葉として派生した。
尾は短く、多くのドワーフハムスターは、尻尾が毛皮の下に隠れてしまいほとんど目立たない。ただし例外としてチャイニーズハムスターには2-3cmほどの尾がある。穴を掘るのに適した太い頚部と丸い体形を持ち、進化の過程で地中生活に特化して、四肢が短くなったと考えられている。頬から肩にかけて、伸縮性のある頬袋と呼ばれるエサを収容しておくための袋をもつ。歯式は2 (1003/1003) の16本で、犬歯は退化し、2本の切歯（門歯）が一生伸び続ける[4]。
体重は、ジャンガリアンハムスターは30-50g、ゴールデンハムスターで80-150g。ハムスターの中で最も大型になる種はクロハラハムスターで、その体重は250g-600gに達する。寿命はジャンガリアンハムスターで2年、ゴールデンハムスターで3年ほどであるが、稀に5年生きた個体などが報告されている。
野生ではヨーロッパからアジアの乾燥地帯に分布し、地中に掘ったトンネルで生活しているが、野生のゴールデンハムスターは数が少なく絶滅が危惧されている。
頬袋に餌を収納し、一杯になるとその袋は2倍から3倍にもふくれ上がることがある。ここに溜めた食料を、自分の巣穴で吐き出して貯蔵する習性がある。食性は穀食を中心とした草食性に近い雑食性で、野生状態では、木の実、穀物、野菜、果物、また昆虫やミールワームなども食べる。飼育時に適したエサについては下記参照。ハムスターは時に自分の糞を食べることがある。これは、一度では消化しきれなかった養分をもう一度吸収するためであり、異常行動ではない。
ハムスターの視力はあまり良くなく、また色盲である。そのため、外界の状況の把握は聴力と嗅覚に頼っている。臭腺の臭いを周りに散布することでなわばりを主張するとされており、特に自身の臭いに非常に敏感である。また、高周波を聴くことができるといわれており、超音波で互いにコミュニケーションしているとも考えられている[5]。
夜行性で、低温環境下において、疑似冬眠と呼ばれる、体温が低くなって死んだように眠ってしまう状態になることがある[4]。野生のハムスターは、一日のほとんどを巣穴の中で過ごし、捕食者を避け明け方と夕暮れの短い時間のみに餌を探しに出掛ける。しかし、巣穴の中などでは一晩中活動している。ハムスターは穴掘りの能力に優れており、複数の入口に、寝床、食料の貯蔵庫などの様々な部屋が繋っている巣穴を掘ることができる。
ゴールデンハムスターは縄張り意識が強く、一般的には一匹で生活する。縄張りを侵すと殺し合いのケンカをすることもある。一方、ドワーフハムスターと呼ばれる小さめのハムスターは、同種であれば2匹以上一緒に生活することもありうる。
草原や川岸に生息する野生種のクロハラハムスターは、泳ぐ能力があり、頬袋に空気を貯めて浮き袋にする習性がある[4]。この習性は、元々砂漠地帯に生息していたゴールデンハムスターにも存在し、雨季の洪水などで水に落ちると、頬袋を膨らませて短時間ながら泳ぐことが確かめられている[6]。
ハムスターが繁殖可能になる年齢は、種類によって異なるが一般的には月齢で1ヶ月から3ヶ月で交配可能となる。メスのハムスターの交配可能な期間はおよそ3年であるが、オスはもっと長いこともある。規則的な発情期を持つ。4月から10月に、2週間から1ヶ月の妊娠期間の後、10匹前後の子を生む。ゴールデンハムスターは齧歯類の中でも特に性周期が安定しており、メスは4日の周期で発情を繰り返す。発情したメスは、背中側のお尻周辺を触ったり、甘噛みされると、尾を上げ交尾姿勢を取る。
また、種の違うもの（ゴールデンハムスター×ジャンガリアンハムスター、ジャンガリアンハムスター×キャンベルハムスター等）の交雑は、基本的に不可能であり、妊娠したとしても母体・子供に危険が及ぶ確率が高いので危険であるが、ジャンガリアンハムスターとキャンベルハムスターを交雑させたものは一般のペットショップにも出回っていることがある。
およそ600万年前には他のネズミ科から種分化していたと見られ、その後ヨーロッパから中国までユーラシア大陸各地に分布する。森林から草原生が多いが、他のネズミ科同様、幅広い環境に適応放散していた。絶滅した化石種も多数発見されている。現生種に近い個体が発見されるようになるのは160万年から数十万年前ほどからで、現在でもユーラシア大陸の各地に生息している。[要出典]
ハムスターの中でもよく知られているのが、ゴールデンハムスター（シリアンハムスター）である。ペットとして飼われているゴールデンハムスターは、1930年にシリアで捕獲された1匹の雌とその12匹の仔の子孫が繁殖し、世界中に広まったものである。その後、野生種は発見されていないため、現存するゴールデンハムスターは皆彼らの子孫である。1931年にロンドン動物園でハムスターが展示・一般販売され、それ以後ハムスターがペットとして飼われるようになった[4]。その後、体格が小さいドワーフタイプのハムスターがペットショップ等で扱われて一般化されている。
日本国内にジャンガリアンハムスターが輸入されたのは、昭和40年代で、ペットとして出回り始めたのは、1993年頃とされている[4]。
ハムスターは人によく馴れて飼いやすいため、ペットとしてよく飼われている。親子・兄弟であってもケンカにより死亡することがあるため単独飼育が基本であるが、種類によっては複数飼育が可能である場合もある。縄張り意識が強いため、不用意に手を差し伸べたりすると噛み付いて外傷を負う事がある。特にメスは気が強いので、オスの方が比較的おとなしく飼いやすい。
歯が伸び続けるため、飼育下では、固い餌を与えたり、齧り木を与えるなどして歯を削る必要がある。また、ハムスターの大きさにあった回し車やハムスターボールを与えることにより、運動不足が解消される。
急激な温度変化や乾燥には弱い。低温の環境下にみられる擬似冬眠状態のままにしておくと死亡するリスクがある。
主食は獣医師が推薦するような専用ペレット、または市販のハトの餌（トウモロコシ・ヒエ・粟・麦など低脂肪で腐りにくい穀物のミックス）を与え、副食は少量ずつ水を切ったもの（ニンジン、大根の葉、ブロッコリーなどの野菜や、農薬などに汚染されていないタンポポ、クローバー、レンゲなどの野草）をペレットと同量程度与えれば良いとされている。また、ハムスターは下痢をし始めると致命的な状況になりやすく、肥満させないような食事を与えると良い[7][8][9]。
ピーナッツやヒマワリの種子は脂肪分が多いため、肥満を誘発しないよう、おやつとして少量に制限することが推奨されている[7][8][10]。動物性たんぱく質を含むおやつとして、ゆで卵の黄身、白身、低塩チーズ、ヨーグルト、ペット用の煮干し、ミールワームをごく少量与えると良いが、専用ペレットを与えていれば必須ではないとされている[8][10]。
ハムスターに食中毒を起こさせる主な化学物質としては、アリルプロピルジスルファイド（ネギ、タマネギ、ニラ、ニンニクの類に含まれる溶血を引き起こす物質）、テオブロミンおよびカフェイン（チョコレート、紅茶、コーヒーなどに含まれる嘔吐・下痢・昏睡を引き起こす物質）、ソラニン（ジャガイモの芽や皮に含まれ、催奇性、嘔吐・下痢などを引き起こすステロイドアルカロイド）、ペルシン（アボカドなどに含まれる中毒物質。嘔吐・下痢・呼吸困難・肺水腫を引き起こす危険のある物質）、アルコール飲料などがある[11]。
卵については、生卵の白身だけ与えるとビオチン欠乏症を発症するが、白身を加熱して黄身と一緒に与えれば同症にならないとされる[11]。
ハムスターにとってゆで卵の黄身は毒性がなく、蛋白源として適量与えてもかまわないとされている（ただし、ゆで卵は腐りやすい餌であるという指摘もなされている）[10][8][12]。
2017年には、餌にトウモロコシの比率が高まるとナイアシンが不足し、攻撃性が高まって共食いなどを行うようになるという研究結果が、ストラスブルグ大学の学者らによって明らかになっている[13]。
.jpg)
ハムスターに噛まれたりする事で、人間がアナフィラキシーショック（急性アレルギー反応）を引きおこす事が知られている。 2004年9月に日本人の男性がハムスターに噛まれたことによりアナフィラキシーが発生、更に持病であった気管支喘息を誘発し死亡した例がある。
そのため、気管支喘息や皮膚炎などアレルギー性疾患を起こした事がある人は、そのことに留意し、病院でハムスターアレルギーであるかを検査してもらうなどの対策が必要とされる。
ハムスター（独: hamster）は、キヌゲネズミ亜科に属する齧歯類の24種の総称。夜行性で雑食性である。肩まで広がる大きな頬袋を持つのが特徴。狭義にはもっぱらゴールデンハムスター（別名シリアンハムスター）をさす。野生のゴールデンハムスターは絶滅が危惧されているが、飼育・繁殖が容易であるため、ペットや実験用動物として繁殖されて知名度は高い。
1956年、ゴールデンハムスターが風邪に感染することが発見され、風邪に関する研究が大いに発展した（それまで、風邪のウイルスに高い感受性を示す小型の実験動物は知られていなかった）。
詳細は「ゴールデンハムスター」を参照
햄스터(영어: hamster)는 쥐목 비단털쥐과 비단털쥐아과에 속하는 종류이다. 또한 햄스터는 아기비단털쥐라고도 불린다.[1][2] 실험용 또는 반려용으로 많이 기른다.[3] 먹이는 주로 곡물을 먹으며 곤충인 밀웜이나 귀뚜라미 등을 섭취하기도 한다. 햄스터는 크게 두종류로 나뉘는데, 드워프햄스터와 골든햄스터로 나뉜다. 드워프햄스터에는 소형햄스터들이 속하지만 골든햄스터에는 시리아햄스터(골든햄스터) 그 종류만 속한다. 다람쥐 같이 볼주머니가 있어 해바라기 씨 같은 곡물, 씨앗들을 보관한다.
대한민국에는 비단털쥐와 비단털등줄쥐가 있다. 단 비단털들쥐는 물밭쥐아과로, 햄스터보다는 레밍과 가깝다.
다음은 2004년 얀사(Jansa)와 웩슬러(Weksler), 2012년 파브르(Fabre) 등의 연구에 기초한 계통 분류이다.[4][5]
쥐상과 비단털쥐과
_Cricetus_cricetus.jpg)
