Die lukwart (Eriobotrya japonica) is 'n vrugteboom in die subfamilie Maloideae van die familie Rosaceae, inheems aan die suidooste van China. Dit word ook die Japannese medlar genoem.
Dit is 'n immergroen, groterige struik of kleinerige boom met 'n ronde kroon, kort stam en wollerige nuwe blare. Die boom kan 5–10 m hoog groei, maar is gewoonlik korter, ongeveer 3–4 m.
Die vrugte is op hulle soetste as hulle sag en geel is. Indien lukwarte in groot hoeveelhede geëet word, oefen dit 'n ligte maar merkbare kalmerende effek uit, wat tot 24 uur kan voortduur.
Die lukwart is oorspronklik 'n vrug uit die suidooste van China. Dit is na Japan versprei en het reeds sedert die vroegste tye daar natuurlik voorgekom, waar dit nou reeds vir meer as 'n duisend jaar verbou word. Dit het ook natuurlik gevestig in Indië en vele ander plekke in die wêreld. Sjinese immigrante het heel waarskynlik die lukwart na Hawaii versprei.
Japan is die grootste produsent van lukwarte (Januarie tot Junie), gevolg deur China (Maart tot Julie). Dit word ook reg rondom die Middelandse See verbou (in Siprus, Egipte, Frankryk, Israel, Italië, Albanië, Libanon, Malta, Spanje, Morokko, Algerië, Sirië en Turkye), sowel as in Armenië, Abkhazia, Australië, Bermuda (konfyt word hier gemaak van lukwarte), Brasilië, Indië, Nieu-Seeland, Pakistan en Portugal.
Dit is maklik om die lukwart te kweek en dit word ook as sierboom aangeplant. Dit was oral in Kalifornië verbou teen die 1870's. Dit floreer ook in die vogtige klimaat van suidoos-Texas, asook dwarsoor Israel. Die growwe tekstuur van die blare verskaf 'n tropiese effek aan tuine en kontrasteer goed met meeste ander plante.
Die lukwart het 'n lae natrium-, cholesterol- en versadigde vetinhoud. Dit is ryk aan vitamien A, dieetvesel, vitamien B6, kalium en mangaan. Die goeie voedingswaarde en gesondheidsvoordele van lukwart maak dit ideaal vir verslankingsprogramme.
Die lukwart (Eriobotrya japonica) is 'n vrugteboom in die subfamilie Maloideae van die familie Rosaceae, inheems aan die suidooste van China. Dit word ook die Japannese medlar genoem.
Tamañu de porción Enerxía 47 kcal 195 kJCarbohidratos 12.14 g • Fibra alimentaria 17 gGrases 0.20 gProteínes 0.43 gRetinol (vit. A) 76 μg (8%)Tiamina (vit. B1) 0.019 mg (1%)Riboflavina (vit. B2) 0.024 mg (2%)Niacina (vit. B3) 0.180 mg (1%)Vitamina B6 0.100 mg (8%)Vitamina C 1 mg (2%)Calciu 16 mg (2%)Fierro 0.28 mg (2%)Magnesiu 12 mg (3%)Fósforu 27 mg (4%)Potasiu 266 mg (6%)Sodiu 1 mg (0%)Cinc 0.05 mg (1%) % de la cantidá diaria encamentada p'adultos. Fonte: Cadápanos, crudos na base de datos de nutrientes del USDA.[editar datos en Wikidata] Eriobotrya japonica, comúnmente llamáu cadápanu xaponés,[2] nisperero del Xapón o a cencielles cadápanu ye un árbol frutal de la familia Rosaceae,[3]orixinariu del sudeste de China.[4] Foi introducíu en Xapón onde se naturalizó y lleva cultivándose más de 1000 años. Tamién se naturalizó na India, la Cuenca mediterránea, Canaries, Paquistán, Arxentina y munches otres árees. Créese que la inmigración china llevó'l cadápanu a Ḥawai.
Méntase de cutiu na antigua lliteratura china, por casu nos poemes de Li Bai, y na lliteratura portuguesa conocer dende la Yera de los descubrimientos.
El frutu d'esta especie foi sustituyendo al del cadápanu européu (Mespilus germanica), de forma que na actualidá al dicir «cadápanu» dar por sentáu que se fala del xaponés.
Ye un parrotal grande o pequeñu árbol perennifolio, con una copa arrondada, tueru curtiu y corteza gris y fisurada. Puede algamar un altor de 5 a 10 m, pero frecuentemente ye muncho más baxu, cerca de 3 o 4 m. Les ramillas tán cubiertes d'un trupu tomentu pardu-amarellentáu.
Les fueyes, de 10 a 30 por 5-10 cm de llargor, son simples, alternes, cortamente peciolaes y con marxes serruchaos, de forma oblongo elíptiques con ápiz acumináu y nerviación prominente. La testura ye coriácea y el color verde escuru nel fai, ente que el viesu ta cubiertu por una trupa pubescencia aterciopelada, pubescencia que tamién se presenta nel fexe de les fueyes nueves.[5][6][7][8]
Cosa inusual nos árboles frutales, esta especie floria na seronda o a empiezos del iviernu, y los frutos maurecen a finales d'ésti o a principios de la primavera.
Les inflorescencies son tirsos (recímanu de visos) de trés a diez flores blanques pentámeras de 2 cm de diámetru, fragantes, con mota bien peludo de color canela y pétalos d'uña curtia y mayores que los sépalos.
Los frutos son drupes con solo una o delles granes d'endocarpu duru (nucularios), xeneralmente arrexuntaos en gran númberu, ovales, arrondaos o en forma de pera, de 3 a 5 cm de llargor, col pedúnculu tomentoso y la mota persistente. Presenten una cutícula llisa o pilosa, mariella o naranxa, dacuando acoloratada. La magaya ye ensundiosa, aceda, duce o subácida —dependiendo del cultivar— blanca, mariella o naranxa. Cada ovariu contién de 1 a 10 óvulos, davezu 3-5,[9] de los cualos unos maurecen dando grandes granes pardes.
La fruta ye comparable a la mazana en munchos aspeutos, con altos conteníos d'azucre, ácidu y pectina. Consúmese fresca, y tamién entemecida con otres frutes n'ensalaes o copes frutales. La fruta llixeramente inmaduro, firme, ye meyor pa faer tartes y pudines. Tamién s'ellaboren auries, dulces, chutney y almíbar. Puede usase tamién pa faer vinu.
Un tipu de xarabe de cadápanu usar en medicina china p'anidiar el gargüelu. Combináu con otros ingredientes y conocíu como 枇杷膏 (nin jiom pei pa koa: pípágāo, pasta de cadápanu), actúa como demulcente y expectorante, tamién ye beneficiosa pal aparatu dixestivu y el sistema respiratoriu.
Como otres plantes emparentaes, les granes y fueyes nueves son llixeramente tóxiques, pol so pequeñu conteníu de glucósidos cianogénicos lliberadores de cianuru cuando son dixeríes, anque la so baxa concentración y amargor de normal previenen el so ingestión accidental.
Dende la década del 2000 atopóse nos estractos de les sos fueyes un principiu activu qu'aguiya la crecedera del folículo piloso, polo que s'utiliza en lociones antialopecia rexeneradores y pa la crecedera del pelo.[10][11][12][13]
En cultivos llograos en llaboratoriu de los dureces a partir de les sos fueyes, atopóse una sustanza triterpénica capaz de tornar el desenvolvimientu de les célules canceroses de piel en mures d'investigación.[14][15]
Ye bien bono de cultivar y ye frecuente como árbol ornamental; foi llantáu en California dende la década de 1870 y nel clima húmedu del sudeste de Texas (Houston), según en tou Israel. En Méxicu ye bien común. La testura de la so xamasca amiesta un toque tropical a los xardinos, oldeando bien con munches otres plantes. La so gran ventaya ye la solombra permanente.
La multiplicación realizar por granes, sicasí, nes variedaes el procesu llevar a cabu por inxertu del tipu llamáu ensiertu en T o escudete. Ye una especie bien adaptable, tolerando bien el fríu, la seca y diversos tipos de sustrato. L'usu de los frutos d'esti árbol pa fines comerciales rique abonáu y fradadures periódiques.
El nome común loquat deriva de lou gwat, la pronunciación nel idioma cantonés del so vieyu clásicu nome chinu (chinu tradicional: 蘆橘, chinu simplificáu: 芦橘, pinyin: lújú, lliteralmente "caña naranxa"). En chinu modernu, ye más comúnmente conocíu como pipa (chinu: 枇杷, pinyin: pípá), pola so paecencia na forma al preséu musical chinu pipa (琵琶). Y asina, en xaponés ye biwa, similarmente pol correspondiente preséu musical, biwa. En portugués: nêspera o magnório; en gallegu: nespereira (árbol), néspera (frutu), cadápanu en castellán, nespola n'italianu, naspla en maltés, naspolya n'húngaru, nespra en catalán, nèfle du Japon o bibasse en francés; sheseq n'hebréu, askidinya, akkidinya, igadinya o bashmala n'árabe, akkadeneh o akka dhuniya en libanés, zger o nor ashkhar n'armeniu, mushmala en xeorxanu, mousmoula o mespilia en griegu, musmula, yeni dunya, yedi dunya, o Malta erigi en turcu. Tantu n'armeniu como en turcu lliteralmente significa "nuevu mundu."
Xapón lidera la producción, siguíu por Israel y Brasil. En Bermuda, ye una fruta bien popular, de normal disponible de febreru a abril, y comúnmente consumida como mermelada. Tamién en Turquía, Siria, El Líbanu, Grecia, Xeorxa, Armenia, sur d'Italia, Malta, Portugal, España, sur de Francia, Nueva Zelanda, norte d'África, Uruguái, Chile, Arxentina y Guatemala.[16]
Eriobotrya japonica describióse primero por Carl Peter Thunberg como Mespilus japonica en 1780 y tresferíu al xéneru Eriobotrya por John Lindley y espublizóse en Transactions of the Linnean Society of London, 13(1), p. 102, nel añu 1821.[17]
Esta páxina forma parte del wikiproyeutu Botánica, un esfuerciu collaborativu col fin d'ameyorar y organizar tolos conteníos rellacionaos con esti tema. Visita la páxina d'alderique del proyeutu pa collaborar y facer entrugues o suxerencies. Eriobotrya japonica, comúnmente llamáu cadápanu xaponés, nisperero del Xapón o a cencielles cadápanu ye un árbol frutal de la familia Rosaceae,orixinariu del sudeste de China. Foi introducíu en Xapón onde se naturalizó y lleva cultivándose más de 1000 años. Tamién se naturalizó na India, la Cuenca mediterránea, Canaries, Paquistán, Arxentina y munches otres árees. Créese que la inmigración china llevó'l cadápanu a Ḥawai.
Méntase de cutiu na antigua lliteratura china, por casu nos poemes de Li Bai, y na lliteratura portuguesa conocer dende la Yera de los descubrimientos.
El frutu d'esta especie foi sustituyendo al del cadápanu européu (Mespilus germanica), de forma que na actualidá al dicir «cadápanu» dar por sentáu que se fala del xaponés.
Yapon əzgili (lat. Eriobotrya japonica – Yapon eriobotriyası)[1] — eriobotriya cinsinə aid bitki növü.[2] Gülçiçəklilər (lat. Rosaceae) fəsiləsindən həmişəyaşıl subtropik bitkidir.
Bu ekzotik ağacın bir neçə adı var. Azərbaycan dildə ən geniş yayılmış adı yapon əzgilidir. Eyni zamanda muşmula da adlandırılır. Həmçinin bunu Malta əriyi və yeni dünya meyvəsi də adlandırılır. Botanik adı isə latınca “Eriobotrya japonica”dır. Çünki eriobotriya cinsinə aid bitki növüdür.
Hesab edilir ki, bu meyvənin ana vətəni Çin və Şimali Hindistandır. Amma Yaponiyada yetişdirilib. Daha sonra isə Aralıq dənizi ölkələri başda olmaqla Avropaya yayılıb. Əsasən şəhər parklarında və küçələrdə dekorativ bitki kimi əkilib-becərilir. Qeyd edim ki, yapon əzgilinin şəhərdə çoxalmasının əsas səbəblərindən biri odur ki, bu ağac ətrafı o qədər də zibilləmir. Belə ki, onun yarpaqları adətən isti aylarda saralıb yerə tökülür və yarpaqları iri olduğundan onu yerdən yığışdırmaq da çox asandır.
On ildən artıqdır ki, Azərbaycanda, xüsusilə də paytaxt Bakıda yapon əzgili ağacından çox sayda əkilib. Xüsusilə Bakı Şəhər İcra Hakimiyyətinin binası qarşısındakı ağacların çoxu yapon əzgilidir.
Yapon əzgili toxumları ilə, mədəni sortları isə calaq etməklə artırılır. Bu ağacın əsas xüsusiyyətlərindən biri onun həmişəyaşıl olmasıdır. Qışda yarpaqlarını tökmür. Ortalama boyları 10 metrə qədər uzana bilir. Dekorativ baxımdan da çox gözəl bir görünüşü var. Qeyd edim ki, xüsusən ştillə əkilənləri çox şaxtalı havaya qarşı dözümsüzdür. Amma toxumdan artan və hasara alınanları sərt qışa dözə bilir.
Onun meyvəsi yeməlidir və çox dadlıdır. Meyvələri şirəli, turşa-şirin, açıq narıncı və ya sarı rəngdə, diametri 3 sm-ə qədər, bəzi mədəni sortlarda meyvəsinin ölçüsü 10 sm-dir. Meyvəsi ilk qoparılan zaman fərqli bir dada malik olur. Bir az keçdikdən sonra yumuşalır və ləzzətli olur. Meyvəsindən müxtəlif cür də istifadə oluna bilər. Hətta qan təzyiqinin aşağı salınmasında da ondan istifadə edilir. Meyvəsindən kompot, mürəbbə, marmelad, pastila, povidlo hazırlanır. Meyvəsinin tərkibi karotin və C vitamini zəngindir, eləcə də minerallardan dəmir, fosfor, kalsium və s mövcuddur. susuzluğu azaldır, qan dövranını nizamlayır, ishalı kəsir, qaraciyərin funksiyasını normallaşdırır və mədə iltihabını aradan götürür. Antioksidant təsiri ilə toksiki maddələrin uzaqlaşmasına şərait yaradır. Muşmula meyvəsinin sərinləşdirici effekti və dadı nə qədər gözəl olmasıyla yanaşı dəri xərçənginin qarşısının alınması istiqamətində də tədqiqatlar aparılır. Hamiləlik dövründə mütləq yeyilməsi lazım olan meyvədir. Çünki düşüklərin qarşısını alır və minerallarla zəngindir. Yanaşı olaraq bel ağrılarını azaldır. Artıq mayeni qovur və arıqlamaq istəyənlər üçün əlverişlidir.
Qeyd edim ki, bu yeni dünya meyvəsinin tumu da, yarpağı da, çayı da faydalıdır. Meyvəsinin daxilində bir neçə iri toxumları - tumları var. Tumları ilk baxışda daha çox şabalıda bənzəyirlər. İndiyə kimi mən azı 1, maksimum 6 tumuna rast gəlmişəm. Tumundan qəhvə əvəzediciləri də hazırlanır.
Həmçinin tumu sidik qovucu xüsusiyyətə malikdir, yarpaqları isə dəmlənib içildikdə qandakı şəkərin miqdarını aşağı salır. Bunun üçün ağacın yarpağından 20 qram götürərək onu 0,5 litr suda 20 dəqiqə dəmləyib gündə 2 dəfə bal əlavə edilərək qəbul etmək tövsiyə olunur. Müalicəvi xassələri dəqiqləşdirilməlidir[3].
Yapon əzgili (lat. Eriobotrya japonica – Yapon eriobotriyası) — eriobotriya cinsinə aid bitki növü. Gülçiçəklilər (lat. Rosaceae) fəsiləsindən həmişəyaşıl subtropik bitkidir.
Bu ekzotik ağacın bir neçə adı var. Azərbaycan dildə ən geniş yayılmış adı yapon əzgilidir. Eyni zamanda muşmula da adlandırılır. Həmçinin bunu Malta əriyi və yeni dünya meyvəsi də adlandırılır. Botanik adı isə latınca “Eriobotrya japonica”dır. Çünki eriobotriya cinsinə aid bitki növüdür.
Hesab edilir ki, bu meyvənin ana vətəni Çin və Şimali Hindistandır. Amma Yaponiyada yetişdirilib. Daha sonra isə Aralıq dənizi ölkələri başda olmaqla Avropaya yayılıb. Əsasən şəhər parklarında və küçələrdə dekorativ bitki kimi əkilib-becərilir. Qeyd edim ki, yapon əzgilinin şəhərdə çoxalmasının əsas səbəblərindən biri odur ki, bu ağac ətrafı o qədər də zibilləmir. Belə ki, onun yarpaqları adətən isti aylarda saralıb yerə tökülür və yarpaqları iri olduğundan onu yerdən yığışdırmaq da çox asandır.
On ildən artıqdır ki, Azərbaycanda, xüsusilə də paytaxt Bakıda yapon əzgili ağacından çox sayda əkilib. Xüsusilə Bakı Şəhər İcra Hakimiyyətinin binası qarşısındakı ağacların çoxu yapon əzgilidir.
Yapon əzgili toxumları ilə, mədəni sortları isə calaq etməklə artırılır. Bu ağacın əsas xüsusiyyətlərindən biri onun həmişəyaşıl olmasıdır. Qışda yarpaqlarını tökmür. Ortalama boyları 10 metrə qədər uzana bilir. Dekorativ baxımdan da çox gözəl bir görünüşü var. Qeyd edim ki, xüsusən ştillə əkilənləri çox şaxtalı havaya qarşı dözümsüzdür. Amma toxumdan artan və hasara alınanları sərt qışa dözə bilir.
Onun meyvəsi yeməlidir və çox dadlıdır. Meyvələri şirəli, turşa-şirin, açıq narıncı və ya sarı rəngdə, diametri 3 sm-ə qədər, bəzi mədəni sortlarda meyvəsinin ölçüsü 10 sm-dir. Meyvəsi ilk qoparılan zaman fərqli bir dada malik olur. Bir az keçdikdən sonra yumuşalır və ləzzətli olur. Meyvəsindən müxtəlif cür də istifadə oluna bilər. Hətta qan təzyiqinin aşağı salınmasında da ondan istifadə edilir. Meyvəsindən kompot, mürəbbə, marmelad, pastila, povidlo hazırlanır. Meyvəsinin tərkibi karotin və C vitamini zəngindir, eləcə də minerallardan dəmir, fosfor, kalsium və s mövcuddur. susuzluğu azaldır, qan dövranını nizamlayır, ishalı kəsir, qaraciyərin funksiyasını normallaşdırır və mədə iltihabını aradan götürür. Antioksidant təsiri ilə toksiki maddələrin uzaqlaşmasına şərait yaradır. Muşmula meyvəsinin sərinləşdirici effekti və dadı nə qədər gözəl olmasıyla yanaşı dəri xərçənginin qarşısının alınması istiqamətində də tədqiqatlar aparılır. Hamiləlik dövründə mütləq yeyilməsi lazım olan meyvədir. Çünki düşüklərin qarşısını alır və minerallarla zəngindir. Yanaşı olaraq bel ağrılarını azaldır. Artıq mayeni qovur və arıqlamaq istəyənlər üçün əlverişlidir.
Qeyd edim ki, bu yeni dünya meyvəsinin tumu da, yarpağı da, çayı da faydalıdır. Meyvəsinin daxilində bir neçə iri toxumları - tumları var. Tumları ilk baxışda daha çox şabalıda bənzəyirlər. İndiyə kimi mən azı 1, maksimum 6 tumuna rast gəlmişəm. Tumundan qəhvə əvəzediciləri də hazırlanır.
Həmçinin tumu sidik qovucu xüsusiyyətə malikdir, yarpaqları isə dəmlənib içildikdə qandakı şəkərin miqdarını aşağı salır. Bunun üçün ağacın yarpağından 20 qram götürərək onu 0,5 litr suda 20 dəqiqə dəmləyib gündə 2 dəfə bal əlavə edilərək qəbul etmək tövsiyə olunur. Müalicəvi xassələri dəqiqləşdirilməlidir.
El nesprer japonès (Eriobotrya japonica), també anomenat nesprer, nisprer, nespler, nyesprer o nyespler, és un arbre fruiter del gènere Eriobotryaconreat pel seu fruit. Originari de la Xina i tradicionalment conreat al Japó. El nom del seu fruit és el mateix que el de l'espècie indoeuropea Mespilus germanica: nespra, nespre, nespro, nespla, nyespro, nyespra, nyespla o nispro. A algunes localitats del Maresme com per exemple al Masnou, Teià, Vilassar de Mar, i també a algunes del Barcelonès com per exemple Badalona, el fruit s'anomena micaco, i micaquer l'arbre que en dóna. A Canet de Mar l'anomenen nicaco i a Sureda (Rosselló) se'n diu poma d'Àfrica.
Als Països Catalans hi ha arbres disseminats sobretot en zones litorals (típic de molts patis a la ciutat de Barcelona) i és un conreu intensiu i especialitzat a la zona de Callosa d'en Sarrià al sud del País Valencià on hi ha una denominació d'origen d'aquest fruit.
Mespilus germanica és un arbre fruiter rústic de la mateixa subfamília que el Eriobotrya japonica però originari d'Europa, que es pot trobar en algunes cases de pagès i que popularment rep els mateixos noms de nespler, nisprer, etc.
Arbre de fulles persistents enteres de cutícula gruixuda. Floreix d'octubre a febrer en panícules de flors blanques oloroses. Els fruits, primer verds, es tornen de tonalitats groga o taronja en madurar a la primavera. Dins hi ha una llavor marró relativament grossa.
El nesprer es pot cultivar amb llavors fresques però se sol reproduir per mitjà d'empelts. En el cas de la reproducció per llavors, l'arbre triga entre vuit i deu anys a donar els primers fruits, mentre que si és per empelt, aquest temps es redueix a dos anys. En canvi, és molt difícil aconseguir que neixi un nou nesprer del japó d'una branca o tros d'un altre, plantat directament a terra.
Per l'època en què floreix les glaçades poden matar la flor (l'arbre en canvi resisteix bé les glaçades) per això és arbre propi de zones de clima mediterrani càlid malgrat que pel gran període de florida pot donar alguns fruits en zones més fredes. Es conrea en secà i regadiu.
Com a plagues tenen la mosca de la fruita i els ocells, que mengen els fruits.
És un arbre generalment ornamental i per a collir-ne els fruits, les nespres, que es cullen ja madures a partir de la primavera a tota la Mediterrània, on es mengen com a postres. Les nespres són una fruita molt fràgil que suporta malament la refrigeració i el transport, cosa que en limita la difusió a països freds.
El nesprer japonès (Eriobotrya japonica), també anomenat nesprer, nisprer, nespler, nyesprer o nyespler, és un arbre fruiter del gènere Eriobotryaconreat pel seu fruit. Originari de la Xina i tradicionalment conreat al Japó. El nom del seu fruit és el mateix que el de l'espècie indoeuropea Mespilus germanica: nespra, nespre, nespro, nespla, nyespro, nyespra, nyespla o nispro. A algunes localitats del Maresme com per exemple al Masnou, Teià, Vilassar de Mar, i també a algunes del Barcelonès com per exemple Badalona, el fruit s'anomena micaco, i micaquer l'arbre que en dóna. A Canet de Mar l'anomenen nicaco i a Sureda (Rosselló) se'n diu poma d'Àfrica.
Als Països Catalans hi ha arbres disseminats sobretot en zones litorals (típic de molts patis a la ciutat de Barcelona) i és un conreu intensiu i especialitzat a la zona de Callosa d'en Sarrià al sud del País Valencià on hi ha una denominació d'origen d'aquest fruit.
Mespilus germanica és un arbre fruiter rústic de la mateixa subfamília que el Eriobotrya japonica però originari d'Europa, que es pot trobar en algunes cases de pagès i que popularment rep els mateixos noms de nespler, nisprer, etc.
Lokvát japonský[1][2] (Eriobotrya japonica), česky též mišpulník japonský,[3] je malý strom se žlutými plody původem z centrální Číny. Plody jsou známé jako lokvát nebo japonské mišpule[2][3][4] či jako čínská nebo japonská švestka.
Slovy lokvátové brány a uličky byly v Číně označovány nevěstince. Výrazem běžet pod květy lokvátu byla myšlena návštěva slavné nevěstky.
V tradiční čínské medicíně se používá sirup z mišpulníku jako přípravek proti kašli.
Obrázky, zvuky či videa k tématu mišpulník japonský ve Wikimedia Commons
Lokvát japonský (Eriobotrya japonica), česky též mišpulník japonský, je malý strom se žlutými plody původem z centrální Číny. Plody jsou známé jako lokvát nebo japonské mišpule či jako čínská nebo japonská švestka.
Die Japanische Wollmispel (Eriobotrya japonica) ist eine Pflanzenart aus der Gattung der Wollmispeln (Eriobotrya) der Kernobstgewächse (Pyrinae) in der Familie der Rosengewächse (Rosaceae). Sie ist auch als Japanische Mispel, Wollmispel, Mispero, Nespolo, Nispero oder Loquat bekannt. Im Japanischen heißt sie Biwa (ビワ oder 枇杷) und im Chinesischen Pipa (枇杷, pípa). Obwohl es ihr Name nahelegt, gehört die Japanische Wollmispel nicht zur Gattung der Mispeln.
Die Japanische Wollmispel wächst als kleiner,[1] immergrüner Baum und erreicht Wuchshöhen von etwa 7 bis 12 Metern. Die Rinde der Zweige ist gelblich-braun und dicht rostfarben oder gräulich-rostfarben wollig behaart.[1]
Die wechselständig angeordneten Laubblätter sind in Blattstiel und Blattspreite gegliedert. Der relativ kurze, rostfarbig behaarte Blattstiel ist 6 bis 10 Millimeter lang. Die mehr oder weniger, vor allem unterseits, kurz weißfilzig behaarte bis kahle, einfache und ledrige Blattspreite ist bei einer Länge von 12 bis 30 Zentimetern sowie einer Breite von 3 bis 9 Zentimetern eiförmig oder lanzettlich bis verkehrt-eilanzettlich. Die Blattoberseite ist dunkelgrün und die -unterseite fahlgrün. Der Blattrand ist an der Basis ganz und vorne (entfernt) gesägt bis gekerbt oder gezähnt, die Spitze ist rundspitzig oder spitz bis zugespitzt. Die Nervatur ist, oft wechselnd, gefiedert und unterseits erhaben, mit einer unterseits dicken, leicht rostfarbig behaarten Mittelader. Die Nebenblätter sind 1 bis 1,5 Zentimeter lang.
Der endständige, vielblütige und rispige Blütenstand weist eine Länge von 10 bis 19 Zentimetern auf. Der rostig behaarte Blütenstiel ist 2 bis 8 Millimeter lang. Es sind kleine, rostfarben behaarte Deckblätter vorhanden.
Die zwittrige, fünfzählige radiärsymmetrische Blüte duftet und weist einen Durchmesser von 1,2 bis 2 Zentimeter auf. Die fünf, außen rostig und pelzig behaarten, eiförmigen Kelchblätter sind 2 bis 3 Millimeter lang und sind auch an den Früchten noch gut erkennbar. Die fünf weißen, kurz genagelten Kronblätter weisen eine Länge von 5 bis 9 Millimeter und eine Breite von 4 bis 6 Millimeter auf. Die Kronblätter sind innen am Grund teils haarig. Es sind 20 Staubblätter mit priemlichen Staubfäden vorhanden. Der unterständige, mehrkammerige Fruchtknoten mit einem haarigen Deckel, besteht aus fünf Fruchtblättern. Die fünf relativ kurzen Griffel sind frei und am Grund haarig, die Narben sind klein, kopfig und flach.
Die Blütezeit reicht von September bis Oktober.
Die rundlichen oder birnen- bis eiförmigen Apfelfrüchte (Scheinfrüchte) mit den eingebogenen Kelchresten an der Spitze, sind 3 bis 5 Zentimeter groß. Ihre dünne, ledrige und bei Reife gelbe bis orangefarbene Haut ist mehr oder weniger fein behaart. Das saftige „Fruchtfleisch“ ist gelblich bis orangefarben. Die Frucht enthält einen (vor allem bei Zuchtsorten), aber meist einige bis sehr selten zehn Samen. Die harten, glatten und dunkelbraunen Samen sind bei einer Länge von 1,5 bis 2,5 Zentimetern rundlich bis ellipsoid.
Die Chromosomengrundzahl beträgt x = 17; meist liegt Diploidie vor, aber es kommt auch Polyploidie vor mit Chromosomenzahlen 2n = 34, seltener 51 oder 68.[2]
Vom Menschen unbeeinflusste Vorkommen der Japanischen Wollmispel sind nur von zwei Orten in Zentralchina bekannt: Nanchuan in der Stadt Chongqing sowie Yichang in der Provinz Hubei.[1] Im Süden Japans könnten ebenfalls natürliche Vorkommen liegen, oder die Japanische Wollmispel wurde dort schon sehr früh von Menschen eingeführt.[3] In ganz Südostasien wird sie verbreitet kultiviert.
Die Japanische Wollmispel gelangte Ende des 18. Jahrhunderts nach Europa und wird heute in vielen Ländern mit mediterranem oder subtropischem Klima angebaut. In Deutschland gedeiht sie in wintermilden Gegenden entlang des Rheins. Sie setzt hier auch recht regelmäßig Früchte an – etwa in Karlsruhe – zumindest sofern während der frühen Blütezeit eine Abdeckung gegen Norden gegeben ist.
Die Japanische Wollmispel wurde anfänglich als Zierpflanze angepflanzt. Vermehrt wird sie jedoch auch wegen ihrer Früchte angebaut. Die Früchte sind in Mitteleuropa regelmäßig im April und Mai auf Märkten und in Obstgeschäften erhältlich. Meist werden sie als „Nisperos“, „Mispeln“, „Nespole“ oder „Nèfles japonais“ angeboten.
Loquats können roh oder gekocht, mit oder ohne Schale gegessen werden. Gedämpft sind sie besonders aromatisch. Sie werden vorwiegend in Fruchtsalaten, Kuchen oder als Gelee oder Marmelade verarbeitet. Ihre dünne, ledrige und gelbe bis orange Haut ist mehr oder weniger fein behaart und kann leicht abgezogen werden. Das Fruchtfleisch der Loquat ist gelblich bis orangefarben und je nach Sorte fest oder weich. Es ist saftig und erfrischend und hat einen süßsauren Geschmack. Unreif schmeckt die Frucht sehr sauer. Reife Früchte erkennt man an kleinen braunen Flecken auf der Schale. Sie sind kein Zeichen von Verderb.
Die Kerne werden gemahlen als Gewürz verwendet. Darüber hinaus kann man sie als Kaffeeersatz rösten. Aus den Samen lassen sich leicht Jungpflanzen ziehen.
Die Früchte der Japanischen Wollmispel enthalten viel Kalium und Carotinoide und haben eine harntreibende Wirkung. Als Sirup (Pei Pa Koa) wird es als Kräuterarznei der Traditionellen chinesischen Medizin gegen Pharyngitis, Husten und Heiserkeit eingesetzt.
Das in Frankfurt am Main verbreitete Getränk Mispelchen setzt sich aus Calvados und eingelegten Früchten der Japanischen Wollmispel zusammen.[4]
Das Holz ist sehr hart, z. B. werden daraus Lineale hergestellt.
Die Erstveröffentlichung erfolgte 1780 unter dem Namen (Basionym) Mespilus japonica durch Carl Peter Thunberg in Nova Acta Regiae Societatis Scientiarum Upsaliensis, Series 2, Band 3, Seite 208 und damit der Gattung der Mispeln (Mespilus) zugeordnet.[5][6] Die Neukombination zu Eriobotrya japonica (Thunb.) Lindl. wurde 1821 durch John Lindley in Transactions of the Linnean Society of London, Volume 13, Issue 1, Seite 102 veröffentlicht.[5][6] Weitere Synonyme für Eriobotrya japonica (Thunb.) Lindl. sind: Crataegus bibas Lour., Photinia japonica (Thunb.) Benth. & Hook. f. ex Asch. & Schweinf.[6]
Eriobotrya japonica gehört in die Gattung der Wollmispeln (Eriobotrya), die wie die Mispeln (Mespilus) und die Äpfel zu den Kernobstgewächsen (Pyrinae) innerhalb der Familie der Rosengewächse (Rosaceae) gezählt wird.[5]
Die Japanische Wollmispel (Eriobotrya japonica) ist eine Pflanzenart aus der Gattung der Wollmispeln (Eriobotrya) der Kernobstgewächse (Pyrinae) in der Familie der Rosengewächse (Rosaceae). Sie ist auch als Japanische Mispel, Wollmispel, Mispero, Nespolo, Nispero oder Loquat bekannt. Im Japanischen heißt sie Biwa (ビワ oder 枇杷) und im Chinesischen Pipa (枇杷, pípa). Obwohl es ihr Name nahelegt, gehört die Japanische Wollmispel nicht zur Gattung der Mispeln.
A niespolera[1] u nispolera,[1] tamién conoixida con as variants masculinas niespolero y nispolero[1] (scientificament, en latín, Eriobotrya japonica (THUNB.) LINDL., 1821)) ye un árbol perennifolio d'a familia d'as rosacias, concabiu en a tribu Maleae, cautivau más que más por o suyo fruito comestible: a niéspola.
Ye una especie introducida, natural d'o sudeste de China, que s'adapta con facilidat a muitos atros climas suaus. Actualment ye aclimatada en a Peninsula Iberica y as islas Canarias y Balears. En totz ixes puestos s'ha tornau un árbol fruital de cultura habitual, desplazando a la niespolera autoctona (Mespilus germanica) como árbol productor de niéspolas pa consumo humano. Por contraposición con a suya parient europea, se le puede dicir niespolero/a de Chapón[2] pa fer a diferencia.
Ye un árbol de fuella perén d'entre 6 y 8 metros d'altaria, con a corona arronchada, o tronco curto y charramiau dende poca altaria, con ramas largas y diafanas y as brancas más chovens con pubescencia.
As fuellas son grans, d'entre 10 y 30 cm de largo por 5-10 cm d'amplo, simples, alternas, oblongas u oblongo-elipticas, con peciolo curto y laderas aserradas. Son verde intensa, coriacias, con a nervadura muit marcada y pubescents (especialment por o envés).
As flors amaneixen en agüerro, fendo parte d'inflorescencias en panicula, d'entre 10 y 19 cm de lonchitut. O pedicelo de cada flor fa entre 5 y 8 milimetros de lonchitut y ye cubierto de pubescencia marrón u parduzca. Cada flor individual mesura entre 1.2 y 2 cm, con o cáliz feto de sepalos parcialment fusionaus, con nomás os ápex libres, fusionaus con o hipanto, que encara ye pubescent y parduzco. Os petalos que forman a corola son libres, blancos y pentameros. Os ovarios son inferos, con 5 loculos y 2 ovulos cada un.
A niéspola d'Eriobotrya japonica ye un pomo piriforme u oblongo, 3-6 cm x 1,5-5 cm. O epicarpio ye piloso u glabro, quan ye maduro de color narancha u amariella, de camín pa finals de l'hibierno u comienzos d'a primavera.
A pulpa ye dulce u tansament acida, amariella u narancha, con simients muit grans en o interior (de regular se dicen «ruellos», como es d'o presiego y a cerolla), que son angulosas y con forma variable, con numeros diversos; entre 1 y 5 en cada niéspola.
Inflorescencia.
Árbol.
A niespolera u nispolera, tamién conoixida con as variants masculinas niespolero y nispolero (scientificament, en latín, Eriobotrya japonica (THUNB.) LINDL., 1821)) ye un árbol perennifolio d'a familia d'as rosacias, concabiu en a tribu Maleae, cautivau más que más por o suyo fruito comestible: a niéspola.
Ye una especie introducida, natural d'o sudeste de China, que s'adapta con facilidat a muitos atros climas suaus. Actualment ye aclimatada en a Peninsula Iberica y as islas Canarias y Balears. En totz ixes puestos s'ha tornau un árbol fruital de cultura habitual, desplazando a la niespolera autoctona (Mespilus germanica) como árbol productor de niéspolas pa consumo humano. Por contraposición con a suya parient europea, se le puede dicir niespolero/a de Chapón pa fer a diferencia.
Ko e loketi (lea fakapilitānia: loquat) ko e fuʻu ʻakau lahi ia.
Ko e loketi (lea fakapilitānia: loquat) ko e fuʻu ʻakau lahi ia.
Lokwat se yon plant. Li nan fanmi plant kategori: Rosaceæ . Non syantifik li se Eriobotrya japonica (Thunb.) Lindl.
Istwa
Lokwat se yon plant. Li nan fanmi plant kategori: Rosaceæ . Non syantifik li se Eriobotrya japonica (Thunb.) Lindl.
Msambia au mplamu wa Japani (Eriobotrya japonica) ni kichaka kikubwa au mti mdogo wa familia Rosaceae. Matunda yake yaliyo matamu au machungu kidogo huitwa masambia. Ikiwa yameiva yana rangi ya manjano.
Asili ya mti huu ni Uchina lakini hutokea pia huko Japani, Korea na milima ya Uhindi na Pakistani. Siku hizi hupandwa duniani kote katika maeneo yasiyo na joto au baridi sana. Katika Afrika ya Mashariki huonekana sana.
Majani
Maua
Masambia mtini
Masambia sokoni
Msambia au mplamu wa Japani (Eriobotrya japonica) ni kichaka kikubwa au mti mdogo wa familia Rosaceae. Matunda yake yaliyo matamu au machungu kidogo huitwa masambia. Ikiwa yameiva yana rangi ya manjano.
Asili ya mti huu ni Uchina lakini hutokea pia huko Japani, Korea na milima ya Uhindi na Pakistani. Siku hizi hupandwa duniani kote katika maeneo yasiyo na joto au baridi sana. Katika Afrika ya Mashariki huonekana sana.
Nespulla (Eriobotrya japonica), njohur ndryshe dhe si lokuati është një specie e bimëve të lulëzuar në familjen Rosaceae, një frut i lashtë rritet në Japoni për 1000 vitet e fundit, e cila ndoshta është bimë vendase e rajoneve të ftohta malore të Kinës, dhe në rajonin jug-qendror të Kinës.[2][3] Rritet dhe në disa pjesë të Shqipërisë, si Saranda.
Nespulla (Eriobotrya japonica), njohur ndryshe dhe si lokuati është një specie e bimëve të lulëzuar në familjen Rosaceae, një frut i lashtë rritet në Japoni për 1000 vitet e fundit, e cila ndoshta është bimë vendase e rajoneve të ftohta malore të Kinës, dhe në rajonin jug-qendror të Kinës. Rritet dhe në disa pjesë të Shqipërisë, si Saranda.
H μουσμουλιά ή μεσκουλιά (επιστ. Εριοβοτρύα η ιαπωνική, Eriobotrya japonica) είναι αγγειόσπερμο, δικότυλο φυτό που ανήκει στην οικογένεια των Ροδοειδών (Rosaceae). Η μουσμουλιά είναι δέντρο αειθαλές, ιθαγενές της Κίνας και Ιαπωνίας.
Στη Μεσόγειο εισήχθη γύρω στα τέλη του 17ου αιώνα, αλλά άρχισε να καλλιεργείται συστηματικά στα μέσα του 18ου αιώνα. Στην Ελλάδα το ενδιαφέρον για την καλλιέργειά της αναζωπυρώθηκε τα τελευταία χρόνια λόγω του ότι τα μούσμουλα εμφανίζονται στην αγορά μια περίοδο που υπάρχει πραγματικό έλλειμμα από φρέσκα φρούτα.
Απαντάται με τις εξής κοινές ονομασίες: μουσμουλιά ή μεσπιλέα (Πελοπόννησος), νεσπολιά ή νοσπολιά (Κέρκυρα), δεσπολιά (Κρήτη) και μεσπιλιά (Κύπρος). Η κατάσταση της καλλιέργειας στη χώρα μας έχει ως εξής: κανονικές φυτείες 500 στρεμμάτων και περίπου 7.500 διάσπαρτα δένδρα (Λιονάκης, 2008).
Θεωρείται από τα πλέον αρχαία φυτά με καταγωγή από την Ιαπωνία και την Κίνα. Σήμερα καλλιεργείται για το νόστιμο κίτρινο καρπό της το μούσμουλο, αλλά και ως καλλωπιστικό για το πλούσιο της φύλλωμα.
Το ύψος του δέντρου φτάνει τα 8 μέτρα και ο κορμός του είναι σχεδόν ευθύγραμμος. Τα φύλλα του είναι μεγάλα και δερματώδη, σκληρά πράσινα στο πάνω μέρος και ελαφριά πράσινα χνουδωτά στο κάτω φτάνουν δε στο μήκος τα 25 εκατοστά.
Τα άνθη της μουσμουλιάς είναι λευκοκίτρινα με ευχάριστη οσμή πικραμύγδαλου και σχηματίζουν βότρυς με πυκνό χνούδι. Ο πολλαπλασιασμός της γίνεται με σπορά και το φυτό αναπτύσσεται εύκολα, αλλά και με εμβολιασμό των συγγενικών δέντρων της κυδωνιάς και της μεσπιλιάς.
Το δέντρο ανθίζει από το Σεπτέμβριο ως το Δεκέμβριο και δίνει ώριμους καρπούς από τον Απρίλιο ως το Μάιο. Η καρποφορία του δέντρου αρχίζει από τον 6ο – 7ο χρόνο της ζωής του , ενώ σε πλήρη καρποφορία είναι μετά τον 12ο χρόνο. Η μουσμουλιά είναι ανθεκτική στο ψύχος και στη ζέστη.
Στην Ελλάδα η μουσμουλιά εισήχθη περί τα μέσα του 19ου αιώνα. Καλλιεργείται μαζί με άλλα δέντρα και σπάνια συστηματικά. Μεγαλύτερες καλλιέργειες έχουμε στην Κορινθία, Αχαΐα, Στερεά Ελλάδα, Κέρκυρα και Κρήτη.
Οι ποικιλίες που καλλιεργούνται για εμπορικούς σκοπούς παράγουν καρπούς μεγαλύτερους και με λιγότερα σπέρματα από τις αυτοφυείς.
Στο λήμμα μουσμουλιά της Εγκυκλοπαίδεια Πάπυρος Larousse Britannica ( τομ.16,σελίδα 79), διακρίνεται η μεσπιλιά ως ξεχωριστό είδος (Mespilus germanica).
Αναφέρονται περιπτώσεις τοξικότητας μετά απο κατανάλωση ωμών μεσπίλων.[1]
H μουσμουλιά ή μεσκουλιά (επιστ. Εριοβοτρύα η ιαπωνική, Eriobotrya japonica) είναι αγγειόσπερμο, δικότυλο φυτό που ανήκει στην οικογένεια των Ροδοειδών (Rosaceae). Η μουσμουλιά είναι δέντρο αειθαλές, ιθαγενές της Κίνας και Ιαπωνίας.
'லக்கோட்டா (Loquat) என்பது தென்-மத்திய சீனாவின் குளிரான மலைப் பகுதிகளுக்கு சொந்தமான ரோசாசி குடும்பத்தைச் சேர்ந்த பூக்கும் தாவரமாகும். ஜப்பான், கொரியா, இந்தியாவின் மலைப்பிரதேசங்கள் (இமாச்சல்), போடோஹார் மற்றும் பாக்கிஸ்தானின் அடிவார பகுதிகளிலும் இது மிகவும் பொதுவானது மற்றும் சிலவற்றை பிலிப்பைன்ஸின் சில வடக்குப் பகுதிகளிலும், இலங்கையின் மலைநாட்டிலும் காணலாம் . துருக்கி , சைப்ரஸ் , கிரேக்கம் , மால்டா , இத்தாலி , அல்பேனியா , மொண்டெனேகுரோ , குரோவாசியா , சுலோவீனியா , பிரான்சு , எசுப்பானியா மற்றும் போர்த்துகல் போன்ற சில தென் ஐரோப்பிய நாடுகளிலும் இதைக் காணலாம். மொராக்கோ , அல்சீரியா , மற்றும் ஈரான் , சிரியா , ஈராக் , ஜோர்டான் , பாலஸ்தீனம் , இசுரேல், லெபனான் போன்ற நாடுகளிலும், பல வட ஆபிரிக்க நாடுகளிலும் கென்யாவின் கிழக்கு ஆப்பிரிக்காவின் சில பகுதிகளிலும் பயிரிடப்படுகிறது.[1] இதற்கு 'ஜப்பான் பிளம்' என்றும் பெயருண்டு. இதன் மரப்பெயர் எரியோபோட்ரியா ஜப்பானிகா' என்பதாகும். இது உத்தரபிரதேசம், பஞ்சாப், மஹாராஷ்டிரா மாநிலங்களில் விளைகிறது. இப்பழத்தில் சர்க்கரையும், பெக்டினும் மிகுதியாக உள்ளது. தென்னிந்திய மலைப் பகுதிகளிலும் இது பயிரிடப்படுகிறது. பதியன்கள், மொட்டுச் செடிகள், நெருக்கோட்டு மூலம் இனப்பெருக்கம் செய்யப்படுகிறது. நட்ட மூன்றாவது ஆண்டில் பலன் கிடைக்கும். ஒரு மரத்திலிருந்து 40 கிலோ வரை பழங்கள் கிடைக்கும்.
இந்த தாவரம் அதன் மஞ்சள் பழத்திற்காக வணிக ரீதியாக வளர்க்கப்படுகிறது. மேலும் அலங்கார தாவரமாகவும் பயிரிடப்படுகிறது.
இந்த மரம் 5-10 மீற்றர் (16–33 அடி) உயரத்திற்கு வளரக்கூடியது. ஆனால் பெரும்பாலும் 3-4 மீற்றர் (10–13 அடி) சிறியதாக இருக்கும். வளரும் பகுதியின் வெப்பநிலையைப் பொறுத்து வசந்த காலம் முதல் கோடை காலம் வரை பழம் பழுக்கத் தொடங்குகிறது. இலைகள் எளிமையானவை. 10-25 சென்றிமீற்றர் (4-10 அங்குலம்) நீளமாக காணப்படும். அடர் பச்சை நிறமானவை. கடினமானவை தோல் விளிம்புடன் காணப்படும்.[2]
இந்த தாவரத்தின் பழங்கள் குளிர்காலத்தின் ஆரம்பத்தில் காய்க்கும். மேலும் பழங்கள் வசந்த காலத்தின் துவக்கத்தில் இருந்து கோடையின் தொடக்கத்தில் எந்த நேரத்திலும் பழுக்கும். மலர்கள் 2 செ.மீ (1 அங்குலம்) விட்டமுடையவை. வெள்ளை நிறத்தில், ஐந்து இதழ்களுடன் காணப்படும். இந்த மலர்கள் இனிமையான வாசனையுடையவை. தூரத்தில் இருந்தே இந்த மலர்களின் வாசனையை நுகரலாம்.
பழங்கள் கொத்து கொத்தாக வளரும். வட்டமான அல்லது பேரிக்காய் வடிவிலானவை. 3–5 சென்றிமீற்றர் (1-2 அங்குலம்) நீளமுள்ளவை. ஆரஞ்சு, வெள்ளை, மஞ்சள் நிற தோல்களுடன் காணப்படும். மென்மையான மற்றும் ஆரஞ்சு நிறத்தில் இருக்கும் போது பழங்கள் இனிமையானவை. குழிப்பேரி, நாரத்தை, லேசான மா சுவைகளின் கலவையான சுவையை கொண்டிருக்கும்.
லாக்கோட் சீனாவை பூர்வீகமாக கொண்டது. சீனாவின் காடுகளில் இதன் இனங்கள் காடுகளில் வளர்வதைக் காணலாம்.[3] இது சுமார் 1,000 ஆண்டுகளாக யப்பானில் பயிரிடப்பட்டு வருகிறது. மேலும் பல பழங்களும் விதைகளும் சீனாவிலிருந்து யப்பானுக்கு கொண்டு வரப்பட்டன. பல ஜப்பானிய அறிஞர்கள் டாங் வம்சத்தின் போது சீனாவுக்கு வருகை தந்து ஆய்வுகளை மேற்கொண்டனர்.
போர்த்துகல்லில் மிகவும் பொதுவான வகை தாமதமாக பழுக்க வைக்கும் தனகா என்பதாகும். இது தோட்டங்களிலும் கொல்லைப்புறங்களிலும் பிரபலமாக வளர்க்கப்படுகின்றது. ஆனால் வணிக ரீதியாக உற்பத்தி செய்யப்படவில்லை. வடக்கு போர்த்துகல்லில் இது பிரபலமாக மாக்னாரியோ / மாக்னலியோ என்றும் அழைக்கப்படுகிறது.
சீனாவிற்கு பிறகு வணிக ரீதியாக அதிகளவு பழங்களை எசுப்பானியா உற்பத்தி செய்கின்றது.
லாக்கோட்டில் அதிக சர்க்கரை, அமிலம் மற்றும் பெக்டின் உள்ளடக்கம் உள்ளது.[4] இது பழமாக உண்ணப்படுகிறது. மற்றும் பழ கலவைகளில் அல்லது பழ கோப்பைகளில் மற்ற பழங்களுடன் நன்றாக கலந்து உட்கொள்ளப்படுகிறது. இந்த பழங்கள் பொதுவாக ஜாம் , ஜெல்லி மற்றும் சட்னி தயாரிக்கப் பயன்படுகின்றன.
லேசான வைன் வகை மதுபானம் தயாரிக்க லாக்கேட்டுகள் பயன்படுத்தலாம். இந்த பழங்களை புளிக்க வைத்து வைன் தயாரிக்கப்படுகிறது.
லாக்கேட்டில் சோடியம் குறைவாகவும், வைட்டமின் ஏ , வைட்டமின் பி 6 , நார்ச்சத்து , பொட்டாசியம் மற்றும் மாங்கனீசு அதிகமாகவும் உள்ளது.[5]
பழங்கள் வாந்தியை நிறுத்தும். தாகத்தை தணிக்கும். இதன் பூக்கள் சீன தேசத்தல் இருமல், ஆஸ்துமா ஆகியவற்றிற்கு மருந்தாகப் பயன்படுத்தப்படுகிறது. இலைக்கு போதையைத் தெளிய வைக்கவும் வயிற்றுப் போக்கை நிறுத்தவும் கூடிய குணங்களுண்டு.[6]
'லக்கோட்டா (Loquat) என்பது தென்-மத்திய சீனாவின் குளிரான மலைப் பகுதிகளுக்கு சொந்தமான ரோசாசி குடும்பத்தைச் சேர்ந்த பூக்கும் தாவரமாகும். ஜப்பான், கொரியா, இந்தியாவின் மலைப்பிரதேசங்கள் (இமாச்சல்), போடோஹார் மற்றும் பாக்கிஸ்தானின் அடிவார பகுதிகளிலும் இது மிகவும் பொதுவானது மற்றும் சிலவற்றை பிலிப்பைன்ஸின் சில வடக்குப் பகுதிகளிலும், இலங்கையின் மலைநாட்டிலும் காணலாம் . துருக்கி , சைப்ரஸ் , கிரேக்கம் , மால்டா , இத்தாலி , அல்பேனியா , மொண்டெனேகுரோ , குரோவாசியா , சுலோவீனியா , பிரான்சு , எசுப்பானியா மற்றும் போர்த்துகல் போன்ற சில தென் ஐரோப்பிய நாடுகளிலும் இதைக் காணலாம். மொராக்கோ , அல்சீரியா , மற்றும் ஈரான் , சிரியா , ஈராக் , ஜோர்டான் , பாலஸ்தீனம் , இசுரேல், லெபனான் போன்ற நாடுகளிலும், பல வட ஆபிரிக்க நாடுகளிலும் கென்யாவின் கிழக்கு ஆப்பிரிக்காவின் சில பகுதிகளிலும் பயிரிடப்படுகிறது. இதற்கு 'ஜப்பான் பிளம்' என்றும் பெயருண்டு. இதன் மரப்பெயர் எரியோபோட்ரியா ஜப்பானிகா' என்பதாகும். இது உத்தரபிரதேசம், பஞ்சாப், மஹாராஷ்டிரா மாநிலங்களில் விளைகிறது. இப்பழத்தில் சர்க்கரையும், பெக்டினும் மிகுதியாக உள்ளது. தென்னிந்திய மலைப் பகுதிகளிலும் இது பயிரிடப்படுகிறது. பதியன்கள், மொட்டுச் செடிகள், நெருக்கோட்டு மூலம் இனப்பெருக்கம் செய்யப்படுகிறது. நட்ட மூன்றாவது ஆண்டில் பலன் கிடைக்கும். ஒரு மரத்திலிருந்து 40 கிலோ வரை பழங்கள் கிடைக்கும்.
இந்த தாவரம் அதன் மஞ்சள் பழத்திற்காக வணிக ரீதியாக வளர்க்கப்படுகிறது. மேலும் அலங்கார தாவரமாகவும் பயிரிடப்படுகிறது.
ბაშმალა სუბტროპიკული, იაპონური ცქუმუნტური, ლოქვა (ლათ. Eriobotrya japonica) — იროწვანე სუბტროპიკული ჯა ვარდა ბართვი ვარდიშობურეფიშ ფანიაშე. ჩანარი 6-8, ოშა-გოშათ 9 მ სიმაღალაშახ ირდუ. ჩანარიშ გუმნაღელი რგვალი რე (დიამეტრი — 3 სმ-შახ, კულტურული ფორმაშ — 10 სმ-შახ), ოვალური ვარდა სხულიშნერი ფორმა უღუ, წვენამი რე, მობჟე-გემუანი; ნარინჯიშფერი ვარდა ჸვინთელი რე. ჩანარი მოჸუნა კავკაციაშ უჩა ზუღაშ წყარპიჯის დო ყირიმიშ ობჟათე რაიონეფს, თაშნეშე შქა აზიაშ კანკალე რაიონს. ჩანარი პირანს გერგობათუთა-ქირსეთუთას, გუმნაღელი მონდიდუ მეს-მანგის. ჩანარს გჷმირინუანა ლადირო დო გჷნომუშებულო (კომპოტი, მურაბა დო შხვა), თასშე აკეთენა ყავაშ სუროგატის. ბაშალა სუბტროპიკული ჯგირი დეკორატიული ჩანარი რე. იმიარებუ თასით დო ჸონუათ.
ბაშმალა სუბტროპიკული, იაპონური ცქუმუნტური, ლოქვა (ლათ. Eriobotrya japonica) — იროწვანე სუბტროპიკული ჯა ვარდა ბართვი ვარდიშობურეფიშ ფანიაშე. ჩანარი 6-8, ოშა-გოშათ 9 მ სიმაღალაშახ ირდუ. ჩანარიშ გუმნაღელი რგვალი რე (დიამეტრი — 3 სმ-შახ, კულტურული ფორმაშ — 10 სმ-შახ), ოვალური ვარდა სხულიშნერი ფორმა უღუ, წვენამი რე, მობჟე-გემუანი; ნარინჯიშფერი ვარდა ჸვინთელი რე. ჩანარი მოჸუნა კავკაციაშ უჩა ზუღაშ წყარპიჯის დო ყირიმიშ ობჟათე რაიონეფს, თაშნეშე შქა აზიაშ კანკალე რაიონს. ჩანარი პირანს გერგობათუთა-ქირსეთუთას, გუმნაღელი მონდიდუ მეს-მანგის. ჩანარს გჷმირინუანა ლადირო დო გჷნომუშებულო (კომპოტი, მურაბა დო შხვა), თასშე აკეთენა ყავაშ სუროგატის. ბაშალა სუბტროპიკული ჯგირი დეკორატიული ჩანარი რე. იმიარებუ თასით დო ჸონუათ.
Makbizbaz dwg cungj mak ndeu.
Nespula, de sa Familia de sas Rosas. Arvure e fruttu. Arvure originaria de su Giappone. Faghede fiores biancos, chi fiorini in ijerru, e faghede fruttos in beranu. Su fruttu mannu cantu una nughe, est de colore grogu cando est maduru. Nde produede meda. S'ossu est bastante mannu e de colore marrone. Unu diciu narada: Cun su tempu e cun sa paza madurana sas nespulas.
The loquat (Eriobotrya japonica) is a large evergreen shrub or tree grown commercially for its orange fruit and for its leaves, which are used to make herbal tea. It is also cultivated as an ornamental plant.
The loquat is in the family Rosaceae and is native to the cooler hill regions of south-central China.[2][3] In Chinese, the loquat is known as 枇杷 (pí pa). In Japan, the loquat is known as biwa (枇杷, びわ) and has been grown for over 1,000 years. The loquat has been introduced to regions with subtropical to mild temperate climates throughout the world.[4][5]
Eriobotrya japonica was formerly thought to be closely related to the genus Mespilus and is still sometimes mistakenly known as the Japanese medlar. It is also known as Japanese plum[6] and Chinese plum,[7] as well as pipa in China, naspli in Malta, Wild or Japanese pear in Farsi, lukaat in Pakistan and India, lucat or loket in Sri Lanka, níspero in Spain, nêspera in Portugal, shések in Israel, akidéné in Lebanon, ebirangweti in Kisii, nespolo in Italy (where the name is shared with Mespilus germanica), and golabi jangali (jungle pear) in Iran.
E. japonica is a large, evergreen shrub or small tree, with a rounded crown, short trunk, and woolly new twigs. The tree can grow to 5–10 m (16–33 ft) tall but is often smaller, about 3–4 m (10–13 ft). The fruit begins to ripen during spring to summer, depending on the temperature in the area. The leaves are alternate, simple, 10–25 cm (4–10 in) long, dark green, tough and leathery in texture, with a serrated margin, and densely velvety-hairy below with thick yellow-brown pubescence; the young leaves are also densely pubescent above, but this soon rubs off.[8][9][10][11]
Loquats are unusual among fruit trees in that the flowers appear in the autumn or early winter, and the fruits are ripe at any time from early spring to early summer.[12] The flowers are 2 cm (3⁄4 in) in diameter, white, with five petals, and produced in stiff panicles of three to ten flowers. The flowers have a sweet, heady aroma that can be smelled from a distance.
Loquat fruits, growing in clusters, are oval, rounded or pear-shaped, 3–5 cm (1+1⁄8–2 in) long, with a smooth or downy, yellow or orange, sometimes red-blushed skin. The succulent, tangy flesh is white, yellow, or orange and sweet to subacid or acid, depending on the cultivar.
Each fruit contains from one to ten ovules, with three to five being the most common.[13] Several ovules mature into large, brown seeds (with different numbers of seeds appearing in each fruit on the same tree, usually between one and four).
Fruit structure
Loquats on the fruit tree
The plant is originally from China, where related species can be found growing in the wild.[14][15][16][17] It has been cultivated there for over a thousand years. It has also become naturalised in Georgia, Armenia, Afghanistan, Australia, Azerbaijan, Bermuda, Chile, Kenya, Lebanon, India, Iran, Iraq, Jordan, South Africa, the whole Mediterranean Basin, Pakistan, New Zealand, Réunion, Tonga, Central America, Mexico, South America, Israel, and warmer parts of the United States (Hawaii, California, Texas, Louisiana, Mississippi, Alabama, Florida, Georgia, and South Carolina). In Louisiana, many refer to loquats as "misbeliefs" and they grow in yards of homes.[18] Chinese immigrants are presumed to have carried the loquat to Hawaii and California.[19][20] It has been cultivated in Japan for about 1,000 years and presumably the fruits and seeds were brought back from China to Japan by the many Japanese scholars visiting and studying in China during the Tang dynasty.
The loquat was often mentioned in medieval Chinese literature, such as the poems of Li Bai. Its original name is no longer used in most Chinese dialects and has been replaced by pipa (枇杷), which is a reference to the fruit's visual resemblance to a miniature pipa lute.
The first European record of the species might have been in the 16th century by Michał Boym, a Polish jesuit, orientalist, politician, and missionary to China. He described loquat in his Flora sinensis, the first European natural history book about China.[21] The common name for the fruit is from the Portuguese nêspera (from the modified nespilus, originally mespilus, which referred to the medlar), (José Pedro Machado, Dicionário Etimológico da Língua Portuguesa, 1967). Since the first contact of the Portuguese with the Japanese and Chinese dates also from the 16th century, possibly some were brought back to Europe, as was likely the case with other species such as the 'Hachiya' persimmon variety.
E. japonica was again described in Europe by Carl Peter Thunberg, as Mespilus japonica in 1780, and was relocated to the genus Eriobotrya (from Greek εριο "wool" and βοτρυών "cluster") by John Lindley, who published these changes in 1821.
The most common variety in Portugal is the late-ripening 'Tanaka', where it is popular in gardens and backyards, but not commercially produced. In northern Portugal, it is also popularly called magnório or magnólio, probably having to do with French botanist Pierre Magnol. In Spain, the fruits are similarly called nísperos and are commercially exploited, Spain being the second-largest producer worldwide, after China, with 41,487 t annually, half of which is destined to export markets.
Over 800 loquat cultivars exist in Asia. Self-fertile variants include the 'Gold Nugget' and 'Mogi' cultivars.[4] The loquat is easy to grow in subtropical to mild temperate climates, where it is often primarily grown as an ornamental plant, especially for its sweet-scented flowers, and secondarily for its delicious fruit. The boldly textured foliage adds a tropical look to gardens, contrasting well with many other plants.
Loquat in flower: This is a cultivar intended for home growing, where the flowers open gradually, resulting in fruit also ripening gradually.
Fruit
The many named cultivars have orange or white flesh.[22] Some cultivars are intended for home growing, where the flowers open gradually, thus the fruit also ripens gradually, compared to the commercially grown species where the flowers open almost simultaneously, and the whole tree's fruit also ripen together.
China is the biggest producer of loquat in the world, more than five times the production of the second-largest producer, Spain, followed by Pakistan and Turkey. [23] In Europe, Spain is the main producer of loquat.[24]
In temperate climates, it is grown as an ornamental with winter protection, as the fruits seldom ripen to an edible state. In the United Kingdom, it has gained the Royal Horticultural Society's Award of Garden Merit.[25][26]
In the US, the loquat tree is hardy only in USDA zones 8 and above, and will flower only where winter temperatures do not fall below 30 °F (−1 °C). In such areas, the tree flowers in autumn and the fruit ripens in late winter.[4] It is popular in the East, as well as the South.
Loquats have been reported to survive temperatures as cold as −12 °F (−24 °C) for short periods of time.[27] The loquat grows poorly if the temperature is "too tropical",[27] but at what maximum temperature it can be cultivated is unclear.
Altitude is an important factor to consider, as well. Loquats grow naturally from 3,000 to 7,000 ft (910 to 2,130 m).[27] The right altitudes varies depending on the temperature or how close it is to the equator. This contributes to why higher altitudes in China or the Andes Mountains make excellent cultivating spots.[27][28]
China is a major country where loquats grow natively and wild in forests around the mountains. Loquats are cultivated on around 300,000 acres (121,406 ha) with hundreds of different varieties.[29]
In the United States, cultivation is not country-wide, typically within the southern and western states. Cultivating in the United States has not been very popular due to its lack of interest in markets.[29] The one advantage the loquat has among others, though, is its fruit becomes available in late April – early May around a time many other fruits are not ready yet.[29][30]
In Russia, loquat produces fruits in subtropical and near-subtropical areas (Gelendzhik, Sochi and subtropical areas of Georgia).
In Canada, it can be found growing in Vancouver, though it does not produce fruit. More frost-resistant varieties grow and produce fruit in Sidney, British Columbia, though not every year.
Loquat grows differently in tropical climates, typically blooming two or three times a year.[30] Loquats usually mature 90 days after the bloom.[30]
The loquat has high sugar, acid, and pectin contents.[31] It is eaten as a fresh fruit and mixes well with other fruits in fresh fruit salads or fruit cups. The fruit is also commonly used to make jam, jelly, and chutney, and is often served poached in light syrup. Firm, slightly immature fruits are best for making pies or tarts, while the fruits are the sweetest when soft and orange. The fruit is sometimes canned or processed into confections. The waste ratio is 30% or more, due to the seed size.
The loquat can also be used in juices or smoothies. In South American countries such as Ecuador, the loquat can be used for batidos, where they are mixed with milk, ice, or other fruits.[27][29][32]
An American writer calls the loquat's flavor "floral" with hints of apricot and a peach,[33] with the fruit's natural sweetness contributing to its popularity.[33]
Loquats are used commonly as a natural sweetener for many different types of food, and are used to make marmalade and jelly in various locales.[33] Many people use loquats to create sauces and other juices, since the acidity goes well with the sweetness, another reason why they are popular for making pies and other pastries.[33][32]
Loquats are often eaten as a fresh fruit, but need to have the seeds removed to be ready to eat. The seeds not only take up a great deal of space relative to the size of the fruit (cf. avocado), but also are slightly poisonous in large quantities.[30] The fruit is often peeled, but the peel is edible and not overly thick.
Some other uses for loquat include making beverage alcohol, animal feed, and medicine to counter vomiting and thirst.[30] The loquat's wood is used as an alternative to pear wood and works well to make rulers/other writing instruments.[30] The loquat's flowers are used to make perfume in Europe, although its yield is considered low. Powdered loquat leaves are also used to treat diarrhea, depression, and even help to counteract alcoholic intoxication.[30]
Loquat on plate
Ripe and unripe loquats
Loquats can also be used to make light wine. They are fermented into a fruit wine, sometimes using just crystal sugar and white liquor.
The liquor nespolino is made from the seeds,[34] reminiscent of nocino and amaretto, both prepared from nuts and apricot kernels. Both the loquat seeds and the apricot kernels contain cyanogenic glycosides, but the drinks are prepared from varieties that contain only small quantities (such as 'Mogi' and 'Tanaka'[35]), so the risk of cyanide poisoning is minimal.
The loquat is low in sodium and high in vitamin A, vitamin B6, dietary fiber, potassium, and manganese.[36]
Like most related plants, the seeds (pips) and young leaves of the plant are slightly poisonous, containing small amounts of cyanogenic glycosides (including amygdalin) which release cyanide when digested, though the low concentration and bitter flavour normally prevent enough being eaten to cause harm.
The name loquat derives from lou4 gwat1, the Cantonese pronunciation of the classical Chinese: 蘆橘; pinyin: lújú, literally "black orange". The phrase "black orange" originally actually referred to unripened kumquats, which are dark green in color, but the name was mistakenly applied to the loquat as known today by the ancient Chinese poet Su Shi when he was residing in southern China, and the mistake was widely taken up by the Cantonese region thereafter.
In China, the loquat is known as the pipa (枇杷) and because of its golden colour, represents gold and wealth. It is often one in a bowl or composite of fruits and vegetables (such as spring onions, artemisia leaves, pomegranates, kumquats, etc.) to represent auspicious wishes or the Five Prosperities or wurui (五瑞).[37]
.jpg)
.jpg)
{{cite journal}}: CS1 maint: multiple names: authors list (link) {{cite web}}: CS1 maint: multiple names: authors list (link) {{cite journal}}: Cite journal requires |journal= (help)CS1 maint: multiple names: authors list (link) {{cite book}}: CS1 maint: multiple names: authors list (link) {{cite journal}}: External link in |quote=The loquat (Eriobotrya japonica) is a large evergreen shrub or tree grown commercially for its orange fruit and for its leaves, which are used to make herbal tea. It is also cultivated as an ornamental plant.
The loquat is in the family Rosaceae and is native to the cooler hill regions of south-central China. In Chinese, the loquat is known as 枇杷 (pí pa). In Japan, the loquat is known as biwa (枇杷, びわ) and has been grown for over 1,000 years. The loquat has been introduced to regions with subtropical to mild temperate climates throughout the world.
Eriobotrya japonica was formerly thought to be closely related to the genus Mespilus and is still sometimes mistakenly known as the Japanese medlar. It is also known as Japanese plum and Chinese plum, as well as pipa in China, naspli in Malta, Wild or Japanese pear in Farsi, lukaat in Pakistan and India, lucat or loket in Sri Lanka, níspero in Spain, nêspera in Portugal, shések in Israel, akidéné in Lebanon, ebirangweti in Kisii, nespolo in Italy (where the name is shared with Mespilus germanica), and golabi jangali (jungle pear) in Iran.
La lanmespilo[1] aŭ japana eriobotrio[2] (eriobotrya japonica) estas specio el la genro eriobotrio el la familio rozacoj (rosaceae). Ĝi estas ankaŭ konata kiel japania mespilo aŭ lokvato[3]. Tamen, tio precize ne estas mespilo.
En la ĉina lingvo ĝia nomo estas pípá kaj en la japana biwa kun la skriboj 枇杷 . El la simila formo oni nomas la liutajn muzikinstrumentojn same en la ĉina pípá aŭ en la japana biwa sed kun aliaj skriboj 琵琶, kaj en Esperanto bivo.
La japana eribotrio estas ĉiamverda arbo kaj atingas alton de 7 ĝis 12 metrojn. La lanozaj folioj etas simplaj. La folitigo nur estas 6 ĝis 10 mm longa. La folilimbo havas longecon de 12 ĝis 30 cm kaj larĝecon de 3 ĝis 9 cm. La foliranda estas ĉe la bazo glata kaj pli supre segildenta. La stipuloj longas 1 ĝis 1,5 cm.
La panikla floraro estas 10 ĝi 19 cm longa kaj havas multajn florojn. La rustre hareca flortigo estas 2 ĝis 8 mm longa. La duseksaj radisimetriaj floroj havas kvin petalojn kaj diametron de 1,2 ĝis 2 cm. La kvin rustre harecaj sepaloj estas 2 ĝis 3 mm longaj kaj restas ĉe la fruktoj. La kvin blankaj najlitaj petaloj havas longecon de 5 ĝi 9 mm kaj larĝecon de 4 ĝis 6 mm. Ekzistas 20 stamenoj. La sube staranta ovario konsistas el 5 karpeloj. La kvin pistiloj estas liberaj. La planto floras de marto ĝis junio.
La pir- aŭ ovformaj pseŭdofruktoj estas ĉirkaŭ 5 cm longaj kaj havas diametron de ĉ. 4 cm. Ilia maldika, helflava haŭto estas fajne hareca kaj estas facile forigebla. La fruktkarno estas flaveca ĝis oranĝkolora kaj depende de la kulturvario malmola aŭ mola. La nematura frukto esta tre acida. Maturaj fruktoj havas etajn brunajn makulojn sur la fruktŝelo. La frukto havas ĝis dek malmolajn kaj glatajn semojn. Ĝia frukto estas mespilo.
Naturaj disvastigejoj nur estas du lokoj en meza Ĉinio: Nanĉuan en la provinco Ĉongĉingo de Jiĉang en Hubejo.[4] Eblas ke en suda Japanio ĝi ankaŭ estas indiĝena. [5] Hodiaŭ la japania eriobotrio estas kultivata en tuta Sudorienta Azio. Ĝi venis al Eŭropo fine de la 18a jarcento. Hodiaŭ ĝi estas kultivata en multaj landoj kun mediteranea kaj subtropika klimato.
Komence la arbo estis kultivata kiel ornamplanto. Pli kaj pli oni kultivas ĝin ankaŭ pro la fruktoj. La fruktoj povas esti manĝataj krudaj aŭ kuiritaj kun aŭ sen ŝelo. Vaporkuirite ili estas speciale bongustaj.
La muelitaj semoj estas utiligitaj kiel spicaĵo. Eblas ankaŭ uzi ilin kiel kafosurogato.
La fruktoj entenas multe da kalio kaj vitamino A kaj havas diurezan efikon. Kiel siropo (Pei Pa Koa) ili estas uzata en la tradicia ĉina medicino kontraŭ faringito, tusado kaj raŭkeco.
La ligno estas malmola kaj el ĝi oni faras linealojn.
La unua priskribo okazis 1780 de Carl Peter Thunberg kiel Mespilus japonica , do ĝi kiel mespilo (Mespilus).[6] John Lindley metis la specion en 1821 kiel Eriobotrya japonica al la genro eriobotrio (Eriobotrya), kiu kiel mespilo kaj pomo apartenas al kernofruktoj (Pyrinae) .[7]
La lanmespilo aŭ japana eriobotrio (eriobotrya japonica) estas specio el la genro eriobotrio el la familio rozacoj (rosaceae). Ĝi estas ankaŭ konata kiel japania mespilo aŭ lokvato. Tamen, tio precize ne estas mespilo.
En la ĉina lingvo ĝia nomo estas pípá kaj en la japana biwa kun la skriboj 枇杷 . El la simila formo oni nomas la liutajn muzikinstrumentojn same en la ĉina pípá aŭ en la japana biwa sed kun aliaj skriboj 琵琶, kaj en Esperanto bivo.
Eriobotrya japonica, comúnmente llamado níspero japonés,[2] nisperero del Japón[3] o simplemente níspero, es un árbol frutal perenne de la familia Rosaceae,[4] originario del sudeste de China,[5] donde se conoce como pípá, 枇杷.[4] Fue introducido en Japón, donde se naturalizó y donde lleva cultivándose más de mil años. También se naturalizó en la India, la cuenca mediterránea, Canarias, Pakistán, Argentina y muchas otras áreas. Se cree que la inmigración china llevó el níspero a Hawái.
Se menciona a menudo en la antigua literatura china, por ejemplo en los poemas de Li Bai, y en la literatura portuguesa se conoce desde la era de los descubrimientos.
El fruto de esta especie ha ido sustituyendo al del níspero europeo (Mespilus germanica), de forma que, en la actualidad, al hablar de «níspero» se sobreentiende que se está haciendo referencia al japonés.
Árbol perennifolio monoico de hasta diez metros de altura, (usualmente 6-8 m), copa redondeada, tronco corto de corteza gris y poco fisurada, ramas jóvenes de color pardo claro con pubescencia.
Las hojas, de 10 a 30 cm de longitud por 5-10 cm de anchura, simples, alternas, cortamente pecioladas y con márgenes aserrados, de forma oblongo elípticas con ápice acuminado y nerviación impresa en el haz, de textura coriácea y color verde oscuro pubescente cuando jóvenes, envés con densa pubescencia y nerviación prominente.[6][7][8][9][10]
Inflorescencias en panículas multifloras, de 10-19 cm de longitud, pedicelos de 5-8 mm de longitud, de pubescencia marrón. Flores fragantes, de 1,2-2 cm de ancho, hipanto cupular, densamente tomentoso; sépalos triangular-ovados, soldados en su mayor longitud, libres en la porción apical conformando lóbulos de 2-4 mm de longitud, con pubescencia marrón persistente; pétalos libres de color blanco en número de 5, oblongos a ovados de 5-9 x 4mm, ápice obtuso o emarginado; estambres numerosos, ca. 20; ovario ínfero, pubescente en su parte apical, 5 lóculos, 2 óvulos por lóculo; estilos 5, libres.[6]
Florece en otoño o a comienzos del invierno, y los frutos maduran a finales del invierno o a principios de la primavera.[6]
Fruto pomo piriforme, elipsoideooblongo a subgloboso, 3-6 x 1,5-5 cm, epicarpio piloso o glabro cuando maduro de color amarillo o anaranjado, a veces rojizo; pulpa suculenta de sabor dulce, ácido o subácido, blanca, amarilla o anaranjada; pedicelo fructífero 3-8 mm long., inicialmente tomentoso, luego glabro, con semillas en número variable (de 1 a 5),[11] grandes, angulosas, de sección transversal anchamente elíptica, de testa lisa, de color pardo.[6][12][13]
La fruta es comparable a la manzana en muchos aspectos, con altos contenidos de azúcar, ácido y pectina. Se consume fresca, y también mezclada con otras frutas en ensaladas o copas frutales. La fruta ligeramente inmadura, firme, es mejor para hacer tartas y pudines. También se elaboran jaleas, dulces, chutney y almíbar. Puede usarse también para hacer vino.
Un tipo de jarabe de níspero se usa en medicina china para suavizar la garganta. Combinado con otros ingredientes y conocido como 枇杷膏 (nin jiom pei pa koa: pípágāo, pasta de níspero), actúa como demulcente y expectorante, también es beneficiosa para el aparato digestivo y el sistema respiratorio.
Como otras plantas emparentadas, las semillas y hojas jóvenes son ligeramente tóxicas, por su pequeño contenido de glucósidos cianogénicos liberadores de cianuro cuando son digeridas, aunque su baja concentración y amargor normalmente previenen su ingestión accidental.
Desde la década del 2000 se ha encontrado en los extractos de sus hojas un principio activo que estimula el crecimiento del folículo piloso, por lo que se utiliza en lociones antialopecia regeneradoras y para el crecimiento del pelo.[14][15][16][17]
En cultivos obtenidos en laboratorio de los callos a partir de sus hojas, se ha encontrado una sustancia triterpénica capaz de inhibir el desarrollo de las células cancerosas de piel en ratones de investigación.[18][19]
Es muy fácil de cultivar y es frecuente como árbol ornamental; el níspero es un cultivo muy extendido por todo el litoral mediterráneo español. Fue plantado en California desde la década de 1870 y en el clima húmedo del sudeste de Texas (Houston), así como en todo Israel. En México es muy común. La textura de su follaje agrega un toque tropical a los jardines, contrastando bien con muchas otras plantas.
La multiplicación se realiza por semillas, sin embargo, en las variedades el proceso se lleva a cabo por injerto del tipo llamado injerto en T o escudete. Es una especie muy adaptable, tolerando bien el frío, la sequía y diversos tipos de sustrato. La utilización de los frutos de este árbol para fines comerciales requiere abonados y podas periódicas.
Japón lidera la producción, seguido por Israel y Brasil. En Bermuda, es una fruta muy popular, normalmente disponible de febrero a abril, y comúnmente consumida como mermelada. También en Turquía, Siria, Líbano, Grecia, Georgia, Armenia, sur de Italia, Malta, Portugal, España, sur de Francia, Nueva Zelanda, norte de África, Uruguay, Paraguay Chile, Perú, Costa Rica, Argentina, Venezuela y Guatemala.[20]
Eriobotrya japonica fue descrita primero por Carl Peter Thunberg como Mespilus japonica en 1780 y transferido al género Eriobotrya por John Lindley y publicado en Transactions of the Linnean Society of London, 13(1), p. 102, en el año 1821.[21]
En español:
En otros idiomas:
El nombre común loquat deriva de lou gwat, la pronunciación en el idioma cantonés de su viejo clásico nombre chino (en chino tradicional, 蘆橘; en chino simplificado, 芦橘; pinyin, lújú, literalmente "caña naranja"). En chino moderno, es más comúnmente conocido como pipa (en chino, 枇杷; pinyin, pípá), por su parecido en la forma al instrumento musical chino pipa (琵琶). Y así, en japonés es biwa, similarmente por el correspondiente instrumento musical, biwa.
Eriobotrya japonica, comúnmente llamado níspero japonés, nisperero del Japón o simplemente níspero, es un árbol frutal perenne de la familia Rosaceae, originario del sudeste de China, donde se conoce como pípá, 枇杷. Fue introducido en Japón, donde se naturalizó y donde lleva cultivándose más de mil años. También se naturalizó en la India, la cuenca mediterránea, Canarias, Pakistán, Argentina y muchas otras áreas. Se cree que la inmigración china llevó el níspero a Hawái.
Se menciona a menudo en la antigua literatura china, por ejemplo en los poemas de Li Bai, y en la literatura portuguesa se conoce desde la era de los descubrimientos.
El fruto de esta especie ha ido sustituyendo al del níspero europeo (Mespilus germanica), de forma que, en la actualidad, al hablar de «níspero» se sobreentiende que se está haciendo referencia al japonés.
Japoniako mizpirondoa (Eriobotrya japonica) Cupressus generoko zuhaitz espezie bat da.
Izena nahasgarria da, jatorria Txina hego-ekialdean baitu eta ez Japonian, eta gainera, ez duelako mizpirondoekin (Mespilus generoarekin) inolako senidetasunik. Eriobotrya terminoak "luku iletsua" esan nahi du -fruituak multzo iletsutan sortzen dira-.
Hosto iraunkorrak dituen zuhaitz txikia da: 8 m garai izatera irits daiteke. Japoniako mizpirondoaren adaburua biribildua da; eta adarrak, ugariak eta bihurriak.
Zurtoina txikia eta adarkatua da, eta azala grisa eta zartatua.
Japoniako mizpirondoaren hostoak handiak, eliptikoak, horzdunak eta larrukarak dira; berde ilunak eta ilegabeak gainaldetik, eta argiagoak eta ile ugarikoak, berriz, azpialdetik.
Loreak, zuriak eta usaintsuak (arbendolaren usaina dute), multzotan sortzen dira (panikulatan), udazkenean edo neguaren hasieran.
Neguaren amaieran edo udaberrian sortzen dira Japoniako mizpirondoaren fruituak (Japoniako mizpirak). Mizpirak mamitsuak eta esferikoak dira, horiak edo laranja kolorekoak, eta jangarriak (zaporeak laranjarena gogorarazten du); mizpirek bi edo hiru hazi lodi, distiratsu eta koloretsu dituzte.
Japoniako mizpirondoak Txinan du jatorria. Europan, zuhaitz apaingarri gisa erabiltzen da XVIII. mendetik, eta Mediterraneoan, XIX. mendetik, fruta-arbola gisa. Klima epelak edo beroak ditu berezkoak, eta lurzoru azido eta lehorrak.
Fruta-arbola da Japoniako mizpirondoa, eta mizpirak oso gozoak dira. Marmeladak, gozokiak eta likoreak egiteko oso estimatuak dira mizpirak.
Lorategi eta parkeetan kultibatzen da, dituen hosto handi eta ederrengatik.
Mizpira astringentea da, eta A bitaminan aberatsa.
Japoniako mizpirondoa (Eriobotrya japonica) Cupressus generoko zuhaitz espezie bat da.
Izena nahasgarria da, jatorria Txina hego-ekialdean baitu eta ez Japonian, eta gainera, ez duelako mizpirondoekin (Mespilus generoarekin) inolako senidetasunik. Eriobotrya terminoak "luku iletsua" esan nahi du -fruituak multzo iletsutan sortzen dira-.
Japaninmispeli (Eriobotrya japonica syn. Mespilus japonica), josta käytetään myös usein nimeä lokvatti ja nispero, on ruusukasvien heimoon kuuluva hedelmäpuu. Se on kotoisin Aasiasta ja sitä viljellään muun muassa Thaimaassa, Japanissa, Kiinassa, Espanjassa ja Portugalissa.[2]
Japaninmispeli kasvaa 6–9 m korkeaksi puuksi. Sen varsi on lyhyt, lehvästö pyöreä. Uudet versot ovat villamaisen nukan peittämät. Ikivihreät, nahkeat lehdet muodostuvat noin 12–30 cm pitkistä, 7–10 cm leveistä lehdyköistä.[3]
Hedelmät ovat yleensä ison luumun kokoisia ja hieman päärynänmuotoisia. Kuori samoin kuin hedelmälihakin on yleensä keltaista tai oranssia.
Japaninmispeli (Eriobotrya japonica syn. Mespilus japonica), josta käytetään myös usein nimeä lokvatti ja nispero, on ruusukasvien heimoon kuuluva hedelmäpuu. Se on kotoisin Aasiasta ja sitä viljellään muun muassa Thaimaassa, Japanissa, Kiinassa, Espanjassa ja Portugalissa.
Japaninmispeli kasvaa 6–9 m korkeaksi puuksi. Sen varsi on lyhyt, lehvästö pyöreä. Uudet versot ovat villamaisen nukan peittämät. Ikivihreät, nahkeat lehdet muodostuvat noin 12–30 cm pitkistä, 7–10 cm leveistä lehdyköistä.
Hedelmät ovat yleensä ison luumun kokoisia ja hieman päärynänmuotoisia. Kuori samoin kuin hedelmälihakin on yleensä keltaista tai oranssia.
Rhaphiolepis loquata
Le néflier du Japon, bibacier ou bibassier (Eriobotrya japonica) est un arbre fruitier de la famille des Rosacées (tribu des Maleae), cultivé pour son fruit comestible, la nèfle du Japon ou bibace ou bibasse, pour sa feuille utilisée en tisane, ou comme plante ornementale.
C’est un arbre distinct du néflier commun (Mespilus germanica), adapté aux climats froids, alors que le néflier du Japon préfère les régions chaudes.
La taille est variable selon les cultivars (formes naines à arbres de 12 m)[1], à port érigé. Les jeunes rameaux et bourgeons sont cotonneux (eriobotrya signifie « grappe de laine » en grec).
Les racines sont grêles, pas envahissantes, l'arbre peut donc être planté près d'un bâtiment, en revanche il craint les vents forts, et on doit éviter de travailler le sol au pied de l'arbre. Un paillis est favorable[1].
Les feuilles simples, alternes, persistantes sont de grande taille, jusqu'à 25 cm de long et fortement nervurées. Elles sont assez coriaces et ont le bord du limbe denté. Leur face supérieure est vert foncé, luisante, tandis que leur face inférieure est tomenteuse et roussâtre.
Les fleurs blanches sont réunies en thyrses. Chose très inhabituelle parmi les arbres fruitiers, les fleurs s'épanouissent en automne ou au début de l'hiver et les fruits atteignent leur maturité à la fin de l'hiver ou au début du printemps. La nouaison n'intervient que si les températures sont douces en fin d'automne, la fleur gèle à −5 °C[2].
Les fruits ovoïdes, de couleur jaune orangé ou ivoire, sont des baies à chair orangée ou blanche jaunâtre, à goût acidulé, très juteuses. Les pépins, brun noir, sont de taille variable, les arbres de semis ont peu de pulpe, les meilleures sélections fruitières ont des pépins moyens à petits.
Le nom bibacier, arbre à biba, vient du chinois : 枇杷 ; pinyin : pípá (nom du fruit, l'arbre est appelé (chinois simplifié : 枇杷树 ; chinois traditionnel : 枇杷樹 ; pinyin : pípá shù ; litt. « arbre à pipa ») (Eriobotrya japonica (Thunb.) Lindl., 1821). Ce nom est déjà utilisé au moins depuis la dynastie Song du Nord (960–1126) avec l'ouvrage 《孔氏談苑》 (« conversation sur le jardin » de Kong, dans le premier rouleau) de Kong Pingzhong (zh) (孔平仲). Alain Rey donne pour origine le portugais bibas[3], c'est en fait un terme en mirandais (où bibas est le pluriel de bibo : vivant, intelligent, la plante est appelée nespereira en portugais), et Jorge Álvares, premier portugais arrivé en Chine, y arrive en 1513,[source insuffisante].
De façon plus détaillée, il vient du chinois chinois : 琵琶果 ; pinyin : pípá guǒ, signifiant fruit [en forme de] pípá (琵琶), un instrument de musique. La graphie chinoise de l'arbre a ensuite changé tout en remplaçant la clé des deux pièces de jades utilisé pour les instruments à cordes (珏) par celle du bois destiné aux arbres (木) la prononciation de l'instrument y est conservée ; chinois : 枇杷 ; pinyin : pípá.
Le fruit tout comme l'instrument de musique "biwa" en japonais ont donné leur nom au lac Biwa près de Kyoto
En français, les orthographes « bibacier » ou « bibassier » (nom masculin) pour désigner la plante, « bibace » ou « bibasse » (nom féminin) pour désigner le fruit, sont admises[3].
Les ancêtres sauvages du bibacier cultivé se rencontrent dans les montagnes du Sichuan et du Yunnan dans le sud-ouest de la Chine[4]. La province de Hubei est probablement le centre d'origine de la plante cultivée, d'après le séquençage de 9 plants sauvages et 10 cultivars représentatifs réalisé en 2017[5]. La culture du bibacier est attestée en Chine depuis 2 millénaires. Un moine bouddhiste l'aurait introduit au Japon au XIe siècle, sous la dynastie Tang[4], ou bien plus tôt selon d'autres sources[6]. De là, il gagne à une date indéterminée l'Asie du Sud. Depuis le Japon, il gagne également le bassin méditerranéen au XVIIe siècle[7], les Amériques directement et via[Quoi ?] l'Europe et l'Australie[8]. Suzanna Lyle[1] donne une autre version de la mondialisation de cette plante : elle serait venue du Japon en Angleterre en 1650, où elle aurait donné des fruits sous serre et de là aurait gagné les Indes, l'Australie et la Nouvelle Zélande.
Plus de 1 000 cultivars ont été décrits dans la zone de primo-domestication chinoise. Hors de Chine, le Japon et l'Espagne (102 cultivars) possèdent d'importantes banques génétiques. 30 % des cultivars chinois sont à pulpe blanche, les cultivars à pulpe orange étant les plus largement répartis et divisés en 2 écotypes : les subtropicaux nord et sud. Le groupe subtropical nord (NSCG) est le plus représenté au Japon par les cultivars Mogi, Tanaka et Nakasakiwase[8].
L'enjeu actuel de la domestication est l’obtention de cultivars sans noyau. Des polyploïdes naturels ont été décrits en 2007[8].
Le néflier du Japon est cultivé dans les régions chaudes (rusticité USDA 8 à 11[9]). Il ne doit pas être confondu avec le néflier commun (Mespilus germanica) qui préfère les climats froids (rusticté USDA 5 à 8[10]).
On distingue traditionnellement, car la morphologie est variable selon les cultivars :
Comme indiqué, le groupe chinois ne représente pas les variétés cultivées en Chine parmi lesquelles : « Guanyu », « Tianzhong », « Bingtangzhong », « Taipinghong », etc.[13].
Le CIHEAM a publié une liste des principaux cultivars méditerranéens classés par pays producteurs[14].
Le classement des cultivars par dates de maturité est plus pertinent[15], on distingue :
Le bibacier est une plante de climat subtropical de montagne (900 à 2 000 m. en Chine, jusqu'à 1 200 m. au Guatemala)[4] et tempéré chaud [16]. Il est largement cultivé pour ses fruits dans sa zone de rusticité, où il peut se montrer envahissant. Dans les régions tempérées, il est utilisé pour l'ornement[17] : L'arbre établi résiste au gel jusqu'à -11 °C[4].
Planter au soleil dans un sol bien drainé, la distance de plantation recommandée étant soit 3,5 × 7 m, soit 6 × 6 m[2]. La plante est relativement indifférente au pH (de 5,5 à 7,8). Tailler après la récolte des fruits. La taille en gobelet demi-tige permet de maintenir les fruits assez faciles d'accès. La taille annuelle consiste à aérer l'intérieur de l'arbre et à supprimer les rameaux qui ont fructifié (l'arbre fructifie sur le bois de l'année) et à réduire la hauteur. Les fruits sont éclaircis en milieu d'hiver (on laisse 2 ou 3 fruits par groupe) afin d'obtenir des fruits plus gros et de limiter la tendance à l'alternance bisannuelle[18]. Au Japon, les fruits sont mis en sac pour accélérer la maturation et les protéger des oiseaux qui en sont friands [19].
Soin : passer du blanc de chaux sur le tronc sensible au soleil, arroser régulièrement (dans son climat d'origine, il reçoit une pluviosité bien repartie tout au long de l'année, comprise entre 650 et 1 000 mm), fertiliser au printemps. La plante est résistante à la plupart des maladies et des insectes, sensible au feu bactérien (pratiquer un élagage des zones atteintes)[16].
Le semis est possible avec des graines fraiches, mais l'arbre donnera des fruits à pulpe mince.
La multiplication se fait principalement par greffage en couronne ou en fente en fin d'hiver. Les porte-greffes sont le franc de néflier du Japon pour les haute-tiges et le cognassier pour les formes naines, le poirier convient également. Les arbres greffés produisent des fruits dans les deux ans alors qu'il faudra patienter 8 à 10 ans pour un arbre issu de semis.
Le marcottage aérien réalisé au printemps ou en été est une technique sûre[20], au même titre que le bouturage.
On distingue 3 types d'inflorescences du néflier du Japon : celles issues des bourgeons à l'extrémité de l'axe principal, celles issues des bourgeons à l'extrémité des axes secondaires et enfin celles - peu florifères - issues de méristèmes axillaires qui se superposent visiblement à de jeunes feuilles. Seules les inflorescences issues des bourgeons à l'extrémité de l'axe principales produisent des fruits précoces, volumineux et de bonne qualité. C'est pourquoi un premier éclaircissage visent à ne conserver qu'elles en vue d'obtenir ces beaux fruits[21]. En supprimant l'extrémité des inflorescences axillaires on provoque une nouaison tardive qui permet d'étaler la production de fruits jusqu'à 2 mois [22].
Un second éclaircissage - en février, mars - consiste à supprimer les extrémités des grappes après la nouaison (jeunes fruits visibles), il consiste à réduire chaque grappe à 6 à 8 fruits[23].
L'arbre est sensible à l'alternance biennale l'éclaircissage contribue à la réduire, l'application de gibbérelline les années de faible production (années off year) est une autre façon de réduire la floraison l'année suivante [23],[24].
On cultive le néflier du Japon pour son fruit précoce, de saveur agréable, comestible directement ou transformé, sa graine qui torréfiée est un substitut du café, ses feuilles dont on fait une tisane au gout de pomme, son bois utilisé dans les contreplaqué, les manches d'outils, les instruments de musique, l'artisanat[25],[26]. La fleur est spécialement riche en flavonoïdes et en composés phénoliques antioxydants[27].
Le bel aspect de l'arbre, toujours vert, résistant au vent, en favorise l'usage ornemental.
Rhaphiolepis loquata
Le néflier du Japon, bibacier ou bibassier (Eriobotrya japonica) est un arbre fruitier de la famille des Rosacées (tribu des Maleae), cultivé pour son fruit comestible, la nèfle du Japon ou bibace ou bibasse, pour sa feuille utilisée en tisane, ou comme plante ornementale.
C’est un arbre distinct du néflier commun (Mespilus germanica), adapté aux climats froids, alors que le néflier du Japon préfère les régions chaudes.
Speiceas de phlanda bláthanna, san fhine Rosaceae is ea an loquat (Eriobotrya japonica) (ón Chantainis: 盧橘 Jyutpingá, Sínis: {{{1}}} 枇杷; pinyin: pípá ) atá dúchasach i réigiúin chnocacha na Síne theas-láir.[1][2] Chomh maith, tá sé coitianta go leor sa tSeapáin, an Chóiré, i réigiúin chnocacha na hIndia (Himachal), Limistéir Thuaidh na Pacastáine agus tá roinnt le fáil i dtuaisceart na hoileáin Fhilipíneacha, agus sna cnoic i Srí Lanca.[fíoras?]
Tor nó crann síorghlas is ea é, a fhástar ar bhonn tráchtála i gcomhair a chuid torthaí buí, agus freisin saothraítear é mar phlanda ornáideach. Tá sé coitianta in Adelaide, san Astráil Theas
Speiceas de phlanda bláthanna, san fhine Rosaceae is ea an loquat (Eriobotrya japonica) (ón Chantainis: 盧橘 Jyutpingá, Sínis: {{{1}}} 枇杷; pinyin: pípá ) atá dúchasach i réigiúin chnocacha na Síne theas-láir. Chomh maith, tá sé coitianta go leor sa tSeapáin, an Chóiré, i réigiúin chnocacha na hIndia (Himachal), Limistéir Thuaidh na Pacastáine agus tá roinnt le fáil i dtuaisceart na hoileáin Fhilipíneacha, agus sna cnoic i Srí Lanca.[fíoras?]
Tor nó crann síorghlas is ea é, a fhástar ar bhonn tráchtála i gcomhair a chuid torthaí buí, agus freisin saothraítear é mar phlanda ornáideach. Tá sé coitianta in Adelaide, san Astráil Theas
Para a árbore tamén chamada nespereira nativa de Europa ver o artigo: Nespereira europea.
A nespereira do Xapón ou simplemente nespereira (Eriobotrya japonica), é unha árbore froiteira pertencente á familia das rosáceas, nativa do centro da China (Chongqing e provincia de Hubei ).[1] Pensouse nun principio que estaba moi emparentada co xénero Mespilus, e por iso en Galicia se lle coñece co nome de nespereira, que veu, aos poucos, a substituír o cultivo e mesmo o nome da auténtica nespereira autóctona, a nespereira europea. En inglés tamén lle chaman ameixa do Xapón.[2] e na China coñécese coma "pipa" (枇杷). Foi introducido no Xapón onde se naturalizou e leva cultivándose máis de 1000 anos. Tamén se naturalizou na India, na Conca mediterránea, no Paquistán e moitas outras áreas. Menciónase a miúdo na antiga literatura chinesa, por exemplo, nos poemas de Li Bai e na literatura portuguesa é coñecida dende a época de colonización. Probabelmente chegou dende o norte de Portugal a Galicia, onde hoxe é unha especie común nos pomares, especialmente nas Rías Baixas.
Eriobotrya japonica foi descrita por (Thunb.) Lindl. e publicado en Transactions of the Linnean Society of London 13(1): 102, no ano 1821.[3]
O nome común chinés que tomou o inglés loquat deriva de lou4 gwat1, a pronuncia en cantonés do seu vello nome chinés clásico (芦橘, 蘆橘, literalmente "cana laranxa"). En chinés moderno, é máis comunmente coñecido coma pipa(枇杷, pípá), pola súa semellanza na forma ao instrumento musical chinés pipa (琵琶). E así, en xaponés é biwa, polo correspondente instrumento musical, a biwa.
En galego o froito chámase néspera, igualmente que en portugués: nêspera ou magnório; níspero en castelán, nespola en italiano, naspla en maltés, naspolya en húngaro, nespra en catalán, nèfle du Japon ou bibasse en francés; sheseq en hebreo, askidinya, akkidinya, igadinya ou bashmala en árabe, akkadeneh ou akka dhuniya en libanés, zger ou nor ashkhar en arménico, mushmala en xeorxiano, mousmoula ou mespilia en grego, musmula, yeni dunya, yedi dunya, ou Malta erigi en turco. Tanto en arménico coma en turco literalmente significa "novo mundo."
É un arbustoou arboriña perennifolia, cunha copa arredondada, toro corto e casca cinsenta e fendada. Pode acandar unha altura de 5 a 10 m, mais frecuentemente é moito máis baixo, arredor dos 3 ou 4 m.
As follas, de 10 a 25 cm de lonxitude, curtamente pecioladas e coas marxes aserradas, son simples, de forma oblonga elípticas co ápice acuminado e nerviación prominente; dispóñense de forma alterna ao longo do talo. Textura coriácea e de cor verde escura na face superior, mentres que cubertas cunha mesta pubescencia aveludada na face inferior, pubescencia que tamén se presentan a face das follas novas.
A diferenza das demais árbores froiteiras, esta especie florece no outono ou a comezos do inverno, e os froitos maduran a finais do inverno ou comezos da primavera.
As flores, de 2 cm de diámetro, son brancas, con 5 pétalos, en panículas de tres a dez flores. Pedúnculos tomentosos e cáliz que persiste no froito.
Os froitos, as nésperas, son tipo pomo, xeralmente agrupados en gran número, ovais, arredondados ou en forma de pero, de 3 a 5 cm de lonxitude. Presentan unha cutícula lisa ou pilosa, amarela ou alaranxada, ás vecesencarnada. A polpa é suculenta; aceda, doce ou subaceda, dependendo da cultivar; branca, amarela ou laranxa. Cada froito contén cinco óvulos, dos cales de tres a cinco maduran dando grandes sementes pardas. A pel, malia ser dura, pódese deluvar de xeito doado cando a froita está ben madura.
A froita é comparábel á mazá en moitos aspectos, con altos contidos de azucre, ácido e pectina. Consómese fresca, e mesturada con outras froitas en ensaladas ou copas frutais. A froita lixeiramente inmatura, firme, é mellor para facer tortas e pudins. Tamén se elaboran xeleas, doces e almibres ou caldos de azucre. Pódese empregar tamén para facer viño.
Un tipo de xarope de néspera úsase na medicina chinesa para temperar a gorxa. Combinado con outros ingredientes e coñecido coma 枇杷膏 (nin jiom pei pa koa: pípágāo, pasta de néspera), actúa coma demulcente e expectorante, tamén é beneficiosa para o aparello dixestivo e o sistema respiratorio.
Como outras plantas emparentadas, as sementes e follas novas son tóxicas, polo seu pequeno contido de glicócidos cianoxenéticos liberadores de cianuro cando son dixeridas, aínda que a súa baixa concentración e amargor normalmente preveñen a inxesta accidental.
Dende a década de 2000 achouse no extracto das follas un principio activo que estimula o crecemento do folículo piloso, polo que se utiliza en locións antialopecia rexeneradoras e para o crecemento do cabelo.[5][6][7][8]
En pesquisas obtidas en laboratorio dos callus a partir das follas, achouse unha substancia triterpénica capaz de inhibir o desenvolvemento das células cancerosas da pel en ratos de investigación.[9][10]
É unha árbore doada de cultivar, e frecuente coma árbore ornamental; foi plantada na California dende a década de 1870 e no clima húmido do suleste de Texas (Houston), así como en todo Israel. En México é moi común. En Galicia abunda nos xardíns e pomares das Rías baixas. A textura da súa follaxe dá un toque tropical aos xardíns, contrastando ben con moitas outras plantas. A súa grande vantaxe é a sombra permanente.
A multiplicación faise por sementes, porén algunhas variedades o proceso lévase a cabo por enxerto do tipo chamado enxerto en T. É unha especie moi adaptábel, tolerando ben o frío, a seca e diversos tipos de substrato. A utilización dos froitos desta árbore para fins comerciais require fertilización e acernaduras periódicas.
Xapón lidera a produción, seguido por Israel e o Brasil. Nas Bermudas, é unha froita moi popular, normalmente dispoñíbel de febreiro até abril, e comunmente consumida coma marmelada. Tamén en Turquía, Siria, Líbano, Grecia, Xeorxia, Armenia, sur de Italia, Malta, Portugal, España, sur de Francia, Nova Zelandia, norte de África, Uruguai, Chile e Arxentina.[11]
Para a árbore tamén chamada nespereira nativa de Europa ver o artigo: Nespereira europea.
A nespereira do Xapón ou simplemente nespereira (Eriobotrya japonica), é unha árbore froiteira pertencente á familia das rosáceas, nativa do centro da China (Chongqing e provincia de Hubei ). Pensouse nun principio que estaba moi emparentada co xénero Mespilus, e por iso en Galicia se lle coñece co nome de nespereira, que veu, aos poucos, a substituír o cultivo e mesmo o nome da auténtica nespereira autóctona, a nespereira europea. En inglés tamén lle chaman ameixa do Xapón. e na China coñécese coma "pipa" (枇杷). Foi introducido no Xapón onde se naturalizou e leva cultivándose máis de 1000 anos. Tamén se naturalizou na India, na Conca mediterránea, no Paquistán e moitas outras áreas. Menciónase a miúdo na antiga literatura chinesa, por exemplo, nos poemas de Li Bai e na literatura portuguesa é coñecida dende a época de colonización. Probabelmente chegou dende o norte de Portugal a Galicia, onde hoxe é unha especie común nos pomares, especialmente nas Rías Baixas.
Biwa[2][3][4] (Eriobotrya japonica) adalah sebuah spesies tumbuhan berbunga dalam keluarga Rosaceae, sebuah buah kuno yang tumbuh di Jepang sejak 1.000 tahun yang lalu yang diyakini berasal dari kawasan perbukitan dingin di Tiongkok sampai selatan-tengah Tiongkok.[5][6]
Tumbuhan tersebut merupakan sebuah tanaman perdu atau pohon hijau abadi, yang ditanam untuk diambil buah kuningnya, dan juga ditanam sebagai sebagai tumbuhan ornamental.
Eriobotrya japonica awalnya dianggap memiliki hubungan erat dengan genus Mespilus, dan terkadang masih dikenal sebagai medlar Jepang. Tumbuhan tersebut juga dikenal sebagai prem Jepang[7] dan prem Tionghoa,[8] juga dikenal sebagai pipa di China.
Biwa (Eriobotrya japonica) adalah sebuah spesies tumbuhan berbunga dalam keluarga Rosaceae, sebuah buah kuno yang tumbuh di Jepang sejak 1.000 tahun yang lalu yang diyakini berasal dari kawasan perbukitan dingin di Tiongkok sampai selatan-tengah Tiongkok.
Tumbuhan tersebut merupakan sebuah tanaman perdu atau pohon hijau abadi, yang ditanam untuk diambil buah kuningnya, dan juga ditanam sebagai sebagai tumbuhan ornamental.
Eriobotrya japonica awalnya dianggap memiliki hubungan erat dengan genus Mespilus, dan terkadang masih dikenal sebagai medlar Jepang. Tumbuhan tersebut juga dikenal sebagai prem Jepang dan prem Tionghoa, juga dikenal sebagai pipa di China.
Eriobotrya japonica (Thunb.) Lindl. o nespolo del Giappone éuna specie di Angiosperma appartenente alla famiglia delle Rosaceae e al genere Eriobotrya.
Viene coltivata a scopo commerciale per il suo frutto, e anche come ornamentale. Non va confuso con la nespola comune o germanica, di più antica coltivazione in Europa, che è invece il frutto di un'altra rosacea, il nespolo comune o Mespilus germanica, oggi raramente coltivata e commercializzata.
Si ritiene che il nespolo del Giappone sia originario della Cina, dove il frutto prende il nome di pipa o pipa guo, cioè frutto del pipa, in riferimento allo strumento musicale tradizionale, del quale, appunto, ricorda la forma. In Cina è presente una notevole gamma di varietà, in tutte le taglie, anche a frutto piccolo ed a minore interesse commerciale. In giapponese il frutto è chiamato biwa ed è qui che ha ricevuto la maggior attenzione colturale già in epoca precedente al contatto con l'Europa, con la selezione di diverse varietà che sono di norma a frutto più grande di quelle selvatiche cinesi. Queste ultime di norma sono a polpa più compatta, mentre quelle giapponesi sono a polpa più acquosa. Il frutto iniziò la diffusione in Europa all'inizio del 1800, il primo esemplare fu impiantato nel giardino Botanico di Parigi nel 1784, e in seguito, ai Kew Gardens di Londra nel 1787.
Il nespolo del Giappone è un albero di medie dimensioni, fino ad 8-10 metri di altezza ed altrettanto in larghezza, che normalmente è coltivato a dimensioni più modeste. L'albero è latifoglie e sempreverde, le foglie sono molto grandi (lunghezza fino a 25 cm, larghezza fino 10 cm), di consistenza molto robusta, simile al cartone, con superficie dorsale colore verde carico, lucide, mentre al verso sono colore verde pallido, biancastro e fortemente pelose. La pelosità riguarda tutte le parti giovani e non lignificate della pianta.
I frutti del nespolo del Giappone sono delle bacche di colore giallastro chiaro, giallo o arancione, e sono immediatamente eduli. Contengono da uno a quattro grossi semi che sono in peso una parte considerevole del frutto. La maturazione avviene in maggio-giugno, mentre la fioritura si ha in dicembre-gennaio.
La fioritura avviene in inverno, perciò la produzione dei frutti si ha prevalentemente nell'Italia meridionale e lungo la costa tirrenica fino alla Liguria[1], Turchia, Cipro, Spagna e Portogallo e in altri territori con clima mite, dove le api possono impollinare, sebbene l'albero resista al freddo e sia coltivato anche al nord, come il corbezzolo. Il fatto che l'albero assuma un portamento tondeggiante ed i frutti siano portati all'estremità dei rami rende problematica la raccolta; di norma la conduzione sul terreno e la potatura inducono un portamento seminano o a spalliera che favorisce la raccolta. Addirittura nelle Filippine i nespoli del Giappone sono coltivati a bassa siepe, (non più di due metri di altezza) per evitare i danni recati dai tifoni; essendo infatti una pianta sempreverde con foglie grandi e rigide è soggetta a danni se sottoposta a venti violenti, o al carico della neve in climi rigidi.
Per la riproduzione per seme, i semi devono essere immediatamente seminati, dato che perdono rapidamente la propria germinabilità, disidratandosi. Con i semi è possibile fare un liquore analogo al nocino, il nespolino. I semi del nespolo del Giappone contengono comunque piccole quantità di acido cianidrico (cianuro). I frutti sono dissetanti e rinfrescanti.
I frutti del nespolo del Giappone hanno in conseguenza della loro maturazione molto precoce (maggio in alcune regioni) la condizione di interessare un periodo di tempo in cui i frutti a conservazione invernale sono in esaurimento, mentre quelli a maturazione estiva non sono ancora maturi e/o non sono presenti a condizioni economiche. Questo fatto, ed il desiderio di anticiparne ancora la vendita per sfruttare al massimo il costo elevato per carenza di concorrenza, porta spesso a raccoglierli e commercializzarli in fase quasi immatura, fatto questo che convince molti consumatori a considerarli come frutti dal normale sapore acido, dato che sono commercialmente disponibili in tale stato.
A completa maturazione e con il leggero rammollimento naturale del frutto, il sapore si completa come pienamente dolce, ma in tale periodo iniziano ad essere presenti sul mercato le primizie di ciliegie e pesche, che sono molto rimunerative per il prezzo che riescono a spuntare, per cui le nespole mature non sono più interessanti economicamente, e di fatto spesso non sono vendute.
il nespolo del Giappone fiorisce in un periodo che va da ottobre a febbraio e la fruttificazione si ha in maggio-giugno. È evidente che la fioritura in tali periodi presuppone un clima sufficientemente caldo in tali periodi, tale perlomeno da permettere la episodica uscita degli impollinatori, come ad esempio api o bombi, che nei climi ad inverno moderato sono appunto presenti nei periodi temperati di tali mesi, in climi rigida la produzione è nulla pur resistendo bene al freddo la pianta di per sé.
Il termine di genere Eriobotrya significa dal greco "grappolo peloso" questo perché i fiori sono raccolti in una infiorescenza a grappolo pelosa, come pure pelose sono le strutture accessorie fiorali (piccioli, calici) e i frutti immaturi. Tali pelosità costituiscono un isolamento dal contatto col vento freddo invernale; questo piccolo espediente permette, con la presenza di liquidi antigelo nei succhi contenuti, di conservare un poco del calore diurno, e permette il superamento di brevi abbassamenti di temperatura al di sotto dello zero centigrado. Per permettere comunque l'impollinazione in una possibile combinazione di clima che sia sufficientemente adatto, il periodo di fioritura è molto lungo.
Il batterio Erwinia amylovora è responsabile del colpo di fuoco batterico.
È una pianta mellifera, molto ricercata dalle api per il nettare e il polline;[2] il miele si ottiene solo in Sicilia[3] e in zone meridionali dove clima mite e temperature non troppo rigide consentono alle api di uscire e bottinare durante la fioritura, che avviene tra ottobre fino a febbraio. I fiori di nespolo del Giappone sono molto profumati, con un profumo simile a quello del biancospino. È inoltre utilizzata come albero ornamentale in giardini e parchi.
Le cultivar sono spesso a carattere locale e si distinguono per colore e forma. tra quelle di maggior interesse possiamo elencare:
Eriobotrya japonica (Thunb.) Lindl. o nespolo del Giappone éuna specie di Angiosperma appartenente alla famiglia delle Rosaceae e al genere Eriobotrya.
Viene coltivata a scopo commerciale per il suo frutto, e anche come ornamentale. Non va confuso con la nespola comune o germanica, di più antica coltivazione in Europa, che è invece il frutto di un'altra rosacea, il nespolo comune o Mespilus germanica, oggi raramente coltivata e commercializzata.
Japoninė lokva (lot. Eriobotrya japonica) – erškėtinių (Rosaceae) šeimos visžalių augalų rūšis, kilusi iš pietryčių Kinijos, bet dar senovėje natūralizuota Japonijoje.
Tai 3-4 m, kartais 5-10 m, aukščio krūmas arba medis. Kamienas trumpas. Lapai 10-25 cm ilgio, lenktakraščiai, tamsiai žali, giliai gysloti. Žiedai balti, 2 cm skersmens, su 5 vainiklapiais, susitelkę į šluoteles, labai kvapnūs. Žydi rudenį arba žiemos pradžioje. Vaisiai prinoksta žiemos pabaigoje, pavasarį. Tai oranžiniai, ovalūs, 3-5 cm skersmens obuolėliai. Viduje yra 1-5 tamsiai rudos sėklos.
Vaisiai valgomi švieži, naudojami vaisių salotoms, tortams, sirupams, želė, pyragams, vaisių vynui ir kt.
Požymiai
Žiedai
Vaisiai
Medis
De loquat (Eriobotrya japonica), Japanse (wol)mispel of neffel is een bekende vrucht uit de rozenfamilie. De plant staat in het Spaans bekend als nísperero del Japón en de vrucht als níspero japonés. In Turkije worden ze “Yeni Dünya”, wat “Nieuwe Wereld” betekent, of Maltese pruimen genoemd. In Turkije worden deze vruchten gewoon als vers fruit gegeten, maar ook in een klein aantal kebabgerechten verwerkt. In Nederland zijn ze vaak alleen in Turkse groentewinkels verkrijgbaar. Het is een groenblijvende, 5-10 m hoge boom met een ronde kroon en een korte stam. Jonge takken zijn wollig behaard. De afwisselend geplaatste bladeren groeien vooral in de scheuttoppen dicht opeen. Ze zijn lancetvormig, toegespitst, aan de bovenkant glanzend donkergroen, aan de onderkant dof lichtgroen en tot 35 x 13 cm groot. Jonge bladeren zijn dicht en wollig behaard en oudere bladeren zijn open behaard en worden op den duur in de voorjaarsrui in aanzienlijke aantallen afgeworpen. De 1-2 cm brede, witte bloemen hebben vijf kroonbladeren en staan met dertig tot honderdvijftig stuks in roodbruin behaarde pluimen aan de scheuttoppen. Ze bloeien niet tegelijk en openen zich van de herfst tot in de winter en ruiken weldadig zoet.
De eivormige, oranje vrucht is 3-8 x 2-5 cm groot. Onder de oranje schil zit het zeer sappige, aromatische, zoetzure vruchtvlees, wat enigszins doet denken aan abrikoos. De vrucht bevat één tot tien (meestal twee tot vijf) tot 2 cm grote, ovale, afgeplatte, bruine zaden. De vruchten kunnen uit de hand gegeten worden of worden verwerkt tot fruitsalades, vruchtensappen, compote, consumptie-ijs en jam. Ook worden de vruchten onder andere in China en Taiwan ingeblikt. De vrucht wordt hier vanuit het zuiden van Europa en Noord-Afrika op de markt aangeboden, maar vaak onder de foutieve benaming mispel, wat de vrucht is van Mespilus germanica, een verwante soort.
De loquat kan ook in het Nederlandse en Belgische gematigd zeeklimaat overleven, maar geopende bloemen zijn gevoelig voor vorst. Op milde plaatsen kan men vruchten verkrijgen als men de bloemen herhaalde malen met een penseel over en weer bestuift. De vruchten zijn al in het voorjaar rijp. Het gewas laat zich uitstekend zaaien, want uit bijna elke pit ontspruit een plant, maar voor een rijke oogst en grote vruchten kan men beter een vegetatief vermeerderde fruitselectie aanplanten.
De plant komt van nature voor in het zuidoosten van China en in Japan waar hij al meer dan 1000 jaar als fruitboom wordt gekweekt. Tegenwoordig wordt de loquat wereldwijd in mediterrane gebieden, de subtropen en tropisch gebergte gekweekt.
Mediabestanden die bij dit onderwerp horen, zijn te vinden op de pagina Loquat op Wikimedia Commons. De loquat (Eriobotrya japonica), Japanse (wol)mispel of neffel is een bekende vrucht uit de rozenfamilie. De plant staat in het Spaans bekend als nísperero del Japón en de vrucht als níspero japonés. In Turkije worden ze “Yeni Dünya”, wat “Nieuwe Wereld” betekent, of Maltese pruimen genoemd. In Turkije worden deze vruchten gewoon als vers fruit gegeten, maar ook in een klein aantal kebabgerechten verwerkt. In Nederland zijn ze vaak alleen in Turkse groentewinkels verkrijgbaar. Het is een groenblijvende, 5-10 m hoge boom met een ronde kroon en een korte stam. Jonge takken zijn wollig behaard. De afwisselend geplaatste bladeren groeien vooral in de scheuttoppen dicht opeen. Ze zijn lancetvormig, toegespitst, aan de bovenkant glanzend donkergroen, aan de onderkant dof lichtgroen en tot 35 x 13 cm groot. Jonge bladeren zijn dicht en wollig behaard en oudere bladeren zijn open behaard en worden op den duur in de voorjaarsrui in aanzienlijke aantallen afgeworpen. De 1-2 cm brede, witte bloemen hebben vijf kroonbladeren en staan met dertig tot honderdvijftig stuks in roodbruin behaarde pluimen aan de scheuttoppen. Ze bloeien niet tegelijk en openen zich van de herfst tot in de winter en ruiken weldadig zoet.
Japansk mispel eller loquat (Eriobotrya japonica) er et lite tre med spiselige, pæreliknende frukter. Arten tilhører rosefamilien og stammer opprinnelig fra Kina. Du kan kjøpe frukten i tyrkiske butikker og fruktbutikker rundt april. Sesongen er kort. Frukten er lys orange med en eller to steiner og har dårlig holdbarhet. Umoden frukt smaker bittert, men er den passe moden er den søt og frisk.
Japansk mispel eller loquat (Eriobotrya japonica) er et lite tre med spiselige, pæreliknende frukter. Arten tilhører rosefamilien og stammer opprinnelig fra Kina. Du kan kjøpe frukten i tyrkiske butikker og fruktbutikker rundt april. Sesongen er kort. Frukten er lys orange med en eller to steiner og har dårlig holdbarhet. Umoden frukt smaker bittert, men er den passe moden er den søt og frisk.
Multimedia w Wikimedia Commons Nieśplik japoński (Eriobotrya japonica (Thunb.) Lindl.) – gatunek drzew z rodziny różowatych (Rosaceae) rosnący naturalnie w południowo-wschodnich Chinach. W polskiej literaturze określany również nazwami: miszpelnik japoński, groniweł japoński i kosmatka japońska[3]. W handlu czasem znany pod nazwą loquat. W przeszłości utożsamiany z gatunkami z rodzaju Mespilus, szczególnie z Mespilus japonica. W Polsce nie jest uprawiany, sporadycznie można spotkać przetwory z owoców i preparaty lecznicze.
W uprawie występuje bardzo wiele odmian, szacunkowo około 800, które podzielone są na dwie główne grupy: Grupa Chińska i Grupa Japońska, ale spotyka się także mniejsze grupy powstałe w innych krajach (np. Libańska lub Algierska). W Japonii znaczenie gospodarcze ma około 50 odmian. Do najczęściej spotykanych należą:
Nieśplik japoński (Eriobotrya japonica (Thunb.) Lindl.) – gatunek drzew z rodziny różowatych (Rosaceae) rosnący naturalnie w południowo-wschodnich Chinach. W polskiej literaturze określany również nazwami: miszpelnik japoński, groniweł japoński i kosmatka japońska. W handlu czasem znany pod nazwą loquat. W przeszłości utożsamiany z gatunkami z rodzaju Mespilus, szczególnie z Mespilus japonica. W Polsce nie jest uprawiany, sporadycznie można spotkać przetwory z owoców i preparaty lecznicze.
A Eriobotrya japonica[1], comummente conhecida como nespereira[2] (não confundir com a espécie Mespilus germanica, que consigo partilha este nome), é uma espécie de árvore, da subfamília Maloideae, da família das Rosáceas, pertencente ao tipo fisionómico dos microfanerófitos. Para se distinguir da sua congénere europeia, também lhe costumam chamar nespereira-do-japão[3], pese embora seja originária do sudeste da China.[1]
Esta espécie dá ainda pelos seguintes comuns: magnório[4] (também grafada manganório[5] ou magnólio[6]) e, no português de Macau, é conhecida ainda como biba[7].
Os frutos desta espécie além do nome comum geral nêspera[8], dão ainda pelos seguintes nomes comuns regionais: magnório[4] (bem como as já mencionadas variantes gráficas manganório[5] e magnólio[9]) em certas regiões do Norte de Portugal; biba[7], no português de Macau; e ameixa-amarela[10] (não confundir com a subespécie da ameixa comum, a Prunus domestica subsp. Syriaca, que também dá por este nome[11]), em certas regiões do Brasil.
A Eriobotrya japonica foi descrita primeiro por Carl Peter Thunberg, sob a designação Mespilus japonica em 1780, tendo-se transferido para o género Eriobotrya às mãos John Lindley, na publicação de 1821 da «Transactions of the Linnean Society of London».[12]
Do que toca à nomenclatura científica:
Do que toca aos nomes comuns:
Trata-se de uma árvore pequena ou arbusto grande de folha perene, pautada pela coloração verde e pela penugem felpuda acastanhada dos galhos. Dispõe de uma copa circular que pode chegar até a um metro de comprimento e de um tronco curto, que pode crescer entre os 5 e os 10 m de altura.[21]
Do que toca às folhas, são simples, podendo medir entre 10 a 25 centímetros de comprimento, sendo que o formato pode alternar entre o obovado e o elíptico-oblongas, têm a face enrugada, uma textura que lembra couro e uma coloração verde-escura.[22]
Conta ainda com panículas terminais compactas, guarnecidas flores brancas, que são ulteriormente sucedidas pelos frutos: as nêsperas.[22]
As nêsperas, em rigor, são drupas e caracterizam-se pelo formato piriformes ou elipsóides[22], podendo alcançar até 4 centímetros em diâmetro[23]. Quando amadurecem adquirem uma coloração amarela, destacando-se pelo mesocarpo carnudo e suculento.[22] Uma vez que conta, geralmente, com uma ou mais sementes grandes e duras pode ser considerada um fruto nuculâneo.[24]
É originário do Sudeste da China, pelo que o seu habitat natural são os bosques paleotropicais.[1] Sem embargo, hodiernamente, é cultivada no resto do mundo, seja por causa do fruto[22], seja como planta ornamental.[21]
A nespereira é uma planta dada a regiões subtropicais e temperadas, pautadas por Invernos muito amenos.[21] Nas regiões tropicais, pode ser cultivada a elevações superiores a 600 metros, se bem que a altitude que oferece as condições opimas de cultivo nos trópicos se situa entre os mil e os dois mil e trezentos metros.[21]
As regiões com amplitudes térmicas que se cingem entre os 21 e os 27 graus Celsius, costumam ser as que proporcionam as melhores condições, tendentes ao crescimento desta planta.[21] Porém, a nespereira, ainda assim é capaz de medrar em regiões com amplitudes térmicas que maiores, tolerando temperaturas mínimas de 9 graus Celsius e máximas de 36 graus Celsius.[21] Com efeito, quando dormente, a nespereira consegue, inclusive, resistir a temperaturas baixas, na ordem dos 12 graus negativos, se bem que as flores e os rebentos das folhas não costumam sobreviver a temperaturas inferiores a um grau negativo.[21]
As nespereiras preferem regiões com níveis de pluviosidade anual na ordem dos 600 a 1.600 milímetros, embora seja capaz de tolerar níveis de pluviosidade mais modestos, na ordem dos 400 a 4.000 milímetros anuais de chuva. [21]
Também privilegiam os solos férteis e pouco húmidos, com boa exposição solar ou pouca sombra, contanto que o substracto não seja muito calcário.[25][23] É capaz de tolerar solos secos.[23] No que respeita ao PH do solo, os valores ideais rondam entre os 5.5 e os 6.5, embora a nespereira seja capaz de tolerar solos mais ácidos, até aos 4.5, e mais básicos, até ao 8.[23]
As regiões à beira-mar costumam produzir os frutos de melhor qualidade[25], sendo certo que a nespereira prefere estar resguardada das nortadas e ventos frios, que possam correr vindos do mar.[23]
Uma nespereira adulta, salvo em casos de maus anos agrícolas, mercê de geadas na época de floração, costuma produzir fruto todos os anos.[21] Com efeito, a tendência das nespereiras é para ficarem sobrecarregadas de fruto, o que amiúde pode levar a que as nêsperas não desenvolvam tamanhos muito significativos.[21] Por causa disto, há a prática agrícola de destruir parte dos frutos, ainda por amadurecer, por molde a fazer com que os frutos restantes adquiram tamanhos maiores, compensando assim o prejuízo inicial dessa destruição.[21]
A semente deve vir de um fruto maduro e deve ser plantada ainda húmida.[23] As sementes compradas em loja, devem ser demolhadas durante 24 horas antes do plantio.[26]
A germinação ocorre, geralmente, cerca de 1 a 4 meses depois, posto que as temperaturas gerais se mantenham por volta dos 20 graus Celsius.[27] Quando grandes o suficiente, os rebentos podem ser envasados e ou transplantados.[23]
No âmbito do sistema agroflorestal, as nespereiras, mercê da copa frondosa e do tronco curto e compacto, podem oferecer sombra e servir de corta-vento a outras espécies.[21] As grandes e fibrosas folhas da nespereira são boas para fazer compostagem.[21]
Por outro lado, as flores da nespereira têm efeitos repelentes contra insectos, sendo também usadas, no âmbito da cosmética, para a confecção de perfumes.[28]
O cerne da madeira da nespereira tem uma coloração castanho-arroxeada, com veios escuros, que contrastam com a tonalidade clara da madeira.[29] Tem uma textura lisa, pouco dada a irregularidades e com pouca tendência para lascar, mostrando-se apta a ser polida.[29] Mesmo depois de trabalhada, por vezes, costuma reter alguma fragrância natural.[29] É uma madeira rija, que pode alternar entre peso-médio e peso-pesado.[29]
É adequada à confecção de postes, materiais de desenho e pintura e é muito cobiçada no âmbito da luteria.[29]
As folhas das nespereiras têm propriedades analgésicas, antibacterianas, antieméticas, antitússicas, antivirais, adstringentes, diuréticas e expectorantes.[30][31][32] O decocto das folhas ou dos rebentos viços chegou a ser usado como mezinha com propriedades adstringentes intestinais[30] e como elixir bucal, para combater as aftas.[33] Este decocto também foi usado na medicina tradicional oriental para o tratamento da bronquite, tosse convulsa e resfriados.
Na preparação destes decoctos era retirada a penugem acastanhada que pode revestir as folhas e os rebentos, de maneira a evitar irritações da garganta.[33]
Às flores da nespereira, por sua vez, atribuem-se propriedades expectorantes.[34]
A nêspera, por seu turno, é um ingrediente popular na confecção de mezinhas antitússicas no Extremo Oriente.[33] Com efeito, este fruto tem propriedades ligeiramente adstringentes, expectorantes e mesmo sedativas.[30][34]
Chegou a ser usado historicamente para atenuar os efeitos dos enjoos e vómitos.[34]
A nêspera pode ser consumida crua, cozinhada ou em conserva.[35] Tem um sabor adocicado, com um travo ligeiramente ácido.[23] Quando aberta, a nêspera trescala um odor bastante fragrante. Pode ser consumida em tartes, molhos e geleias.[25]
A semente da nêspera, apesar de amarga se consumida crua, pode ser usada em usada na confecção de certas bebidas e bolos, se for cozinhada, porquanto adquire um travo amendoado[36]. Com efeito, quando torrada, exibe propriedades estimulantes similares às do café.[37][38]
A Eriobotrya japonica, comummente conhecida como nespereira (não confundir com a espécie Mespilus germanica, que consigo partilha este nome), é uma espécie de árvore, da subfamília Maloideae, da família das Rosáceas, pertencente ao tipo fisionómico dos microfanerófitos. Para se distinguir da sua congénere europeia, também lhe costumam chamar nespereira-do-japão, pese embora seja originária do sudeste da China.
Moșmonul japonez (Eriobotrya japonica) - numit uneori și nisper japonez - este un pom fructifer din subfamilia Maloideae[necesită citare] a familiei Rosaceae, originar din sud-estul Chinei.
Este un arbust mare, frunzele nu sunt căzătoare ci e verde pe toată durata anului. Are coroana rotundă, trunchiul scurt și scoarța cenușie și rugoasă. Poate ajunge la înălțimi de 5-10 metri dar statuta lui obișnuită e de 3-4 metri. Frunzele sînt alternante, simple de 10–25 cm lungime, verde închis, eliptice cu nervuri pronunțate.
Această specie prezintă particularitatea unică între pomii fructiferi de a înflori la sfârșitul toamnei sau începutul iernii iar fructele se coc la sfârșitul iernii sau în primele săptămânii ale primăverii. Florile au 2 cm în diametru și sunt grupate câte 3-10 flori în panicul, sunt albe și au câte 5 petale.
Fructele sunt ovale,rotunde sau în formă de pară,grupate, având o lungime de 3-5 centimetri de culoare gălbui-portocalie uneori roșiatice. Miezul este suculent, dulce-acrișor cu aromă ce te duce cu gândul la gutuie. Fructul conține 3-4 semințe mari de culoare închisă.
Fructul are mari cantități de zaharuri, acizi și pectină. Se consumă proaspătă sau se prepară din ele salate de fructe, dulceață, tarte de fructe, budincă, fructe însiropate, peltea sau chatni. Siropul de moșmon japonez amestecat cu alte ingrediente se folosește în medicina tradițională chineză pentru tratarea faringitei și ca expectorant,pentru tulburări digestive și respiratorii. De asemenea se poate face vin din nisper.
Frunzele tinere și semințele conțin mici cantități de glicocizi cianogenetici care în urma digestie produc cianuri, deci sunt toxice. Din frunzele arborelui se extrage o substanță care se folosește în cosmetică și medicină care luptă împotriva alopeciei și ajută la creșterea părului. Din frunze, de asemenea, s-a extras o substanță ce probabil este capabilă de inhibarea creșterii celulelor canceroase, dar deocamdată totul e la stadiu de cercetare.
În Japonia se cultivă de aproximativ 1000 de ani dar a fost naturalizat aici mult înainte. De asemenea a fost naturalizat în India, Hawaii și teritoriile vecine. Este des menționat în literatura antică chinezească în poemele lui Li Bai.
Liderul mondial al producției acestui fruct este Japonia urmat de Israel și Brazilia. Este de asemenea răspândit în țările riverane Mării Mediterane, în Uruguay, Noua Zeelandă, Argentina și Bermuda
Este ușor de cultivat și des întâlnit și ca arbore ornamental datorită frunzelor sale mari dă o notă exotică grădinii și oferă multă umbră. Se îmnulțește prin semințe și este o specie care suportă bine seceta și frigul. Pentru un rod bogat este bine să se folosească îngrășăminte și să fie curățat periodic.
Moșmonul japonez (Eriobotrya japonica) - numit uneori și nisper japonez - este un pom fructifer din subfamilia Maloideae[necesită citare] a familiei Rosaceae, originar din sud-estul Chinei.
Japansk mispel (Eriobotrya japonica) är ett fruktbärande lövträd i familjen rosväxter med frukter kallade mispelfrukter eller mispel. På engelska heter arten och frukten Loquat. På de flesta germanska språk är dock namnet mispel. På finska är dess namn mispeli, på italienska nespolo och på spanska nispero.
Japansk mispel bör inte förväxlas med mispel (Mespilus germanica), ett annat fruktträd i rosfamiljen som länge odlats i Europa och västra Asien.
Det är en städsegrön buske eller ett litet träd med rund krona. Det kan bli upp till 5-10 meter, men är oftast mindre, omkring 3-4 meter.
Bladen är enkla, mellan 10 och 25 centimeter långa och mörkt gröna och tjocka med en läderartad översida och sammetsliknande behåring på undersidan.
Japansk mispel är ovanlig bland fruktträd eftersom blomningen sker på hösten eller under tidig vinter. Frukten mognar under sen vinter eller tidig vår. Blommorna är ungefär 2 centimeter i diameter, vita med 5 kronblad. Blommorna växer i klasar om 3-10 blommor i varje och har mycket stark doft. Frukterna som också växer i klasar är runda eller ovala och ungefär lika stora som ett plommon. Frukterna är ovala till något rundade i sin form och har ovanligt stora frön. Skalet är gult eller orange och kan vara litet segt. Det saftiga fruktköttet är vitt, gult eller orange och innehåller ett kärnhus med upp till nio bruna frön. Smaken är mild och söt med lätt syra. Frukten är bäst att skördas när den är mjuk och gul. Frukten kan använda på samma sätt som plommon och körsbär. Om skalet är segt tar man bort det innan frukten äts.
Mispeln kan jämföras med sin avlägsna släkting äpplet i flera aspekter, den har mycket socker, syra och innehåller pektin. Passar att äta som frukt eller tillsammans med annan frukt i fruktsallad. Där mispel är vanligt används frukter till sylt, gele, chutney eller inlagd i sockerlag. Mindre mogna frukter passar i paj. I Sverige hittar man frukten främst bland tropiska frukter i välsorterade fruktdiskar eller på marknader. Den äts oftast som ett plommon.
Mispel i sockerlag är använd i kinesisk medicin för att lindra halsont. Bladen med andra ingredienser är känd som pipa gao (; pinyin: pípágāo; bokstavligen "mosad mispel"), fungerar som demulcent och expectorant, såväl som att hjälpa matsmältning och andningsorganen. Mispel kan också användas för att göra vin.
Som många besläktade arter, är blad från den unga plantan och plantans frön giftiga. Innehåller små mängder av "cyanogenetic glycocides" som frigör cyanid i matsmältning. Den låga koncentrationen och den bittra smaken brukar dock hindra någon större skada.
Intagen i stor mängd har mispeln en liten, men märkbar lugnande effekt, som kan vara i 24 timmar.
Ursprungligen kommer Japansk mispel från sydöstra Kina. Härifrån har den spritts till Japan där den odlats i flera tusen år. Numera odlas den även i länderna runt Medelhavet. Mispeln var ofta nämnd i den antika kinesiska litteraturen, exempelvis i dikterna Li Bai. I portugisisk litteratur nämns det redan innan Age of Discovery.[2]
Japan är ledande producent av mispel (januari-juni), tätt följd av Kina (mars-juli). Trädet odlas också i medelhavsområdet, till exempel i Cypern och Egypten. Övriga producenter är Israel, Italien, Albanien, Libanon, Malta, Spanien, Marocko, Algeriet, Portugal, Syrien, Turkiet, Armenien, Australien, Bermuda (där det är väldigt vanligt att göra mispelsylt), Brasilien, Indien, Nya Zeeland, Pakistan, Chile, Guatemala, Mexico, Central- och Sydamerika samt södra USA.
Japansk mispel är ett ganska lättodlat träd som är städsegrönt. Kärnorna gror lätt. Trädet är ganska härdigt och kan odlas utomhus i zon 1 om man har mycket skyddat läge. Blomningen sker på hösten eller under tidig vinter. Frukten mognar under sen vinter eller tidig vår. Om man lyckas få frukt måste trädet hållas varmare än - 4 C för att frukten inte ska skadas och ramla av. Odlas som ett subtropiskt träd med svala vintrar och gärna utomhusplacering under sommaren.
Namnet loquat kommer från lou4gwat1, som är kanton uttalat med gammal klassisk kinesiska (bokstavligen "orange vasstrå"). I modern kinesiska mer känd som pipa, från formen av det kinesiska instrumentet pipa. På japanska kallas det biwa, ett namn på samma instrument biwa. Det är också känt som japansk mispel, som anspelar på det ord som används i många länder: nêspera eller magnório (portugisiska), níspero (spanska), lokaat (hindi), mušmula or nešpula (kroatiska), naspli (maltesiska), nespola (italienska), náspolya (ungerska), nespra (katalanska), nèfle du Japon or bibasse (franska). Andra namn inkluderar: sheseq (hebreiska), اسكادونيا Askidinya, Akkidinya, Aki Dini,Igadinya eller Bashmala بشملة (arabiska), Akkadeneh eller Akka Dhuniya (libanesiska), zger eller Nor Ashkhar (armeniska), mushmala (georgiska), mushmolla verore (sommar mispel) (albanska), mousmoula eller mespilia (grekiska), Japanse (wol)mispel (holländska), yeni dünya, eller Malta Eriği på turkiska.
Mispeln har lågt innehåll av fett, kolesterol och salt, och mycket A-vitamin, fibrer, vitamin B6, kalium och magnesium.
Wikimedia Commons har media som rör Japansk mispel.
Wiktionary har ett uppslag om japansk mispel.Japansk mispel (Eriobotrya japonica) är ett fruktbärande lövträd i familjen rosväxter med frukter kallade mispelfrukter eller mispel. På engelska heter arten och frukten Loquat. På de flesta germanska språk är dock namnet mispel. På finska är dess namn mispeli, på italienska nespolo och på spanska nispero.
Japansk mispel bör inte förväxlas med mispel (Mespilus germanica), ett annat fruktträd i rosfamiljen som länge odlats i Europa och västra Asien.
Malta eriği (Eriobotrya japonica), diğer adıyla yeni dünya (bazı bölgelerimizde sarıkız olarak da bilinir), doğal yaşam alanı güney Çin olan, gülgiller familyasından bir ağaç ve bu ağacın meyvesi.
Anayurdunun Çin olduğu sanılan maltaeriği önceler, Japonya'da yetiştirilmeye başlanmış, daha sonraları buradan Akdeniz ülkelerine ve Avrupa'ya yayılmıştır. Bugün, özellikle astropik bölgelerde büyük miktarlarda üretilen maltaeriği Türkiye'de de en çok Akdeniz Bölgesi'nde yetiştirilmektedir.
Maltaeriği ağacı yaz kış yeşil kalabilen, yani yapraklarını dökmeyen bitkilerdendir. Ortalama 10 metreye kadar boylanabilen ağacın daha çok dal uçlarına yığılmış elips biçimli iri yaprakları vardır. Bu sert yapılı, derimsi yaprakların üst yüzü koyu yeşil, arkası ise pas rengi tüylüdür.
Maltaeriği en iyi kumlu ya da killi topraklarda yetişir. Daha çok aşılama yoluyla, bazen de tohumdan üretilir.[1]
Malta eriği (Eriobotrya japonica), diğer adıyla yeni dünya (bazı bölgelerimizde sarıkız olarak da bilinir), doğal yaşam alanı güney Çin olan, gülgiller familyasından bir ağaç ve bu ağacın meyvesi.
Anayurdunun Çin olduğu sanılan maltaeriği önceler, Japonya'da yetiştirilmeye başlanmış, daha sonraları buradan Akdeniz ülkelerine ve Avrupa'ya yayılmıştır. Bugün, özellikle astropik bölgelerde büyük miktarlarda üretilen maltaeriği Türkiye'de de en çok Akdeniz Bölgesi'nde yetiştirilmektedir.
Maltaeriği ağacı yaz kış yeşil kalabilen, yani yapraklarını dökmeyen bitkilerdendir. Ortalama 10 metreye kadar boylanabilen ağacın daha çok dal uçlarına yığılmış elips biçimli iri yaprakları vardır. Bu sert yapılı, derimsi yaprakların üst yüzü koyu yeşil, arkası ise pas rengi tüylüdür.
Maltaeriği en iyi kumlu ya da killi topraklarda yetişir. Daha çok aşılama yoluyla, bazen de tohumdan üretilir.
Це незавершена стаття про Розові.
Nhót tây, tỳ bà, hay lô quất (danh pháp hai phần: Eriobotrya japonica) là một loài cây mộc, cho trái ăn được thuộc họ Rosaceae. Bản địa của cây nhót tây là miền Hoa Nam nhưng đã được trồng hơn 1.000 năm ở Nhật Bản nên tên khoa học nhắc đến nguồn gốc japonica.
Thân cây nhót tây ngắn, lại nhiều cành nên có dạng lùm cây to, cao đến 10 m nhưng thông thường chỉ khoảng 3–4 m.
Lá mọc so le, màu lục thẫm, cứng và dày. Viền lá có răng cưa. Mặt lá có lông, sờ thấy ráp. Lá non rậm lông tơ.
Hoa nhót tây màu trắng, đường kính khoảng 2 cm; mỗi hoa có năm cánh, mọc thành chùm từ 3 đến 10 hoa. Hoa có mùi thơm ngọt ngào, từ xa có thể ngửi thấy.
Cây nhót tây có đặc điểm là ra hoa vào mùa thu sang đầu mùa đông khi các cây cỏ khác bắt đầu tàn; trái bắt đầu chín vào cuối đông sang mùa xuân.
Trái nhót tây mọc thành chùm. Mỗi trái dạng tròn hay hình trứng khoảng 3–5 cm. Vỏ trái màu vàng, cam hoặc có khi phớt hồng. Thịt màu trắng, vàng hay cam, mọng nước, vị ngọt hoặc hơi chua tùy theo giống. Mỗi trái có 5 múi, khi chín có thể có 5 hột.
Nhót tây, tỳ bà, hay lô quất (danh pháp hai phần: Eriobotrya japonica) là một loài cây mộc, cho trái ăn được thuộc họ Rosaceae. Bản địa của cây nhót tây là miền Hoa Nam nhưng đã được trồng hơn 1.000 năm ở Nhật Bản nên tên khoa học nhắc đến nguồn gốc japonica.
Род объединяет около 30 видов вечнозелёных кустарников и небольших деревьев, распространённых в Южной и Юго-Восточной Азии и Гималаях. Ареал мушмулы японской в целом совпадает с альбицией, хурмой и инжиром. Во многих районах США, как и магнолия, мушмулла широко используется в ландшафтном дизайне[6].
Родина — влажные субтропики Китая и Японии, где растёт, как правило, на горных склонах. В XIX веке растение было завезено в Европу,в России распространено на Черноморском побережье Кавказа от Геленджика до Сочи и Южном берегу Крыма, а так же в соседней Абхазии и Грузии. На юге США, в Турции плоды вызревают в марте-апреле. На Кавказе, в основном на Черноморском побережье (Сочи и Абхазия) созревание плодов идёт в апреле-мае. На ЮБК (Гаспра) плоды созревают в июне-июле. Весьма успешно культивируется и в Дагестане[5]. В последнее время преимущественно как декоративное растение с нерегулярным плодовым циклом разводится садоводами-любителями и в Приазовье, где для ограничения роста мушмуллы ee можно прививать на боярышник, a во время морозов укрывать каркасами из картонных коробок.
При выращивании в качестве комнатного растения следует иметь в виду, что эриоботрия не склонна ветвиться: при удалении точки роста дополнительные побеги образуются в пазухах только верхних двух листьев. Поэтому для придания ей формы «комнатного деревца» прищипывать верхнюю почку нужно своевременно.
Размножается семенами (плодоношение в таком случае начинается 4—8 годы), также черенками, методом подвоя на грушу и др. Всхожесть семян почти 100%-ная, но важно недопускать их усыхания более чем на три дня. На северной границе ареала дерево лучше выращивать в горшках до 4—5 летнего возраста и только затем переносить в открытый грунт с учетом микроклимата.
Зимой во избежание обмерзания на грозди цветов (временно) и завязей (надолго) одевают плотные бумажные пакеты, основания которых на ветках фиксируют проволокой. Для облегчения сбора плодов ветви притягивают к земле, подвязывая их тесемками к колышкам.
В Европе первоначально мушмула японская выращивалась как декоративное растение, в настоящее время культивируется как плодовое, особенно распространено в РФ в Сочи и Ялте, а так же в Израиле, Испании, Италии и Абхазии. Плоды поступают в продажу обычно в апреле (Израиль), и мае (Россия, Испания, Италия, Абхазия). Плоды зреют на одном дереве не все сразу, а на протяжении 1—1,5 месяцев. Кроме того, плоды, сорванные зелеными, самостоятельно доспеть не могут. Зрелые плоды при этом надо везти быстро, поскольку они плохо переносят хранение и транспортировку, поэтому до 2010-х годов в северные районы России почти не экспортировалась. Однако после 2015 г. эта ягода в больших объемах стала поставляться на рынок Москвы.
Вкус плодов приятный, свежий, кисловатый. Сами плоды очень сочные, хорошо утоляют жажду. Cнижает уровень сахара в крови, а потому является ценнейшим продуктом, помогающим регулировать обменные процессы у диабетиков. В Японии из особо нарезанных листьев мушмулы (сун-гири) готовят чай бива (бива-тя) методом сэндзиру (煎じる)[8]. На юге США и в Средиземноморье из фруктов делают разнообразные желе и повидло.
Косточки мушмуллы традиционно используются в Италии для настоя алкогольных напитков, которым они придают вкус вишнёвого ликёра. Также ими начиняют тушки птиц перед запеканием в духовке для придания мясу птицу аромата фруктов.
По данным The Plant List на 2010 год, в синонимику вида входят[9]:
提示：本条目的主题不是琵琶。枇杷（学名：Eriobotrya japonica），中文古名蘆橘，又名金丸、蘆枝、琵琶果，是薔薇科中的枇杷属的一种植物。枇杷原產中國東南部，因果子形狀似琵琶樂器而名。
常綠小喬木；樹冠呈圓狀，樹幹頗短，一般樹高3至4米。葉厚，深綠色，背面有絨毛，邊緣成鋸齒狀。
枇杷與大部分果樹不同，在秋天或初冬開花，散冷香，果子在春天至初夏成熟，比其他水果都早，因此被[谁？]稱是「果木中独备四时之气者」。枇杷的花為白色或淡黃色，有五塊花瓣，直徑約2厘米，以五至十朵成一束，可以作为蜜源作物。
成熟的枇杷果子亦成束掛在樹上，每個果子長3－5厘米，成圓形、椭圓、或長狀「琵琶形」。枇杷表面被有绒毛，未熟时青绿色，较硬实，芳香气味较浓。成熟后外皮一般為淡黃色，亦有顏色較深，接近橙紅色的。果肉軟而多汁，主要可分为白色及橙色兩種；稱「白沙」（白枇杷）及「紅沙」。當中白沙甜，果型较小；紅沙酸甜可口，果實若經培育相对较大。每個枇杷果子內有五個子房，當中一至五顆發育成棕色的種子，人工开发的无籽品种则无种子。
枇杷樹形頗美，而且生長迅速，葉綠茂盛，在不少地方被栽種為園藝觀賞植物。
成熟的枇杷味道甜美，營養頗豐，有各種果糖、葡萄糖、钾、磷、铁、钙以及维生素A、B、C等。當中胡蘿蔔素含量在各水果中為第三位。中醫認為枇杷果實有润肺、止咳、止渴的功效。吃枇杷時要剝皮。除了鮮吃外，亦有以枇杷肉製成糖水罐頭，或以枇杷釀酒。枇杷不論是葉、果和核都含有苦杏仁苷。
枇杷花可以乾燥飲用。
枇杷葉亦是中藥的一種，以大塊枇杷葉曬乾入藥（又稱作枇杷葉、蘆橘葉、無憂扇），有清肺胃熱，降氣化痰的功用，常有與其他藥材製成「川貝枇杷膏」。但枇杷與其他相關的植物一樣，種子及新葉輕微帶有毒性，生吃會釋放出微量氰化物，但因其味苦，一般不會吃足以致害的份量。
枇杷在年平均溫度攝氏15度以上的地方能正常結果，平均氣溫12度以上的地區能生長，而且抗寒能力甚強，成年樹可抵抗−18度的低溫，花能抵抗−4度的低溫，而且花期長，較少会受凍害。加上枇杷對土壤、陽光的要求亦不高，因此在中國淮河以南的各地方都有栽種。除了中國以外，日本、美國（夏威夷及加利福尼亞）、印度、巴西、以色列、土耳其、西班牙等地都有栽種枇杷。其中日本種植枇杷歷史為江戶末期由中國南部傳入。
枇杷的英文Loquat來自蘆橘的粵語音譯。苏轼的詩中亦曾提及這種水果：「羅浮山下四時春，蘆橘楊梅次第新。日啖荔枝三百顆，不辭長作嶺南人」。
「ビワ」のその他の用法については「びわ」をご覧ください。 
ビワ（枇杷、学名: Eriobotrya japonica）は、バラ科の常緑高木。
原産は中国南西部で、日本では四国、九州に自生し、多くは果樹として栽培される[1]。樹高はおよそ10メートルほどになる[2]。葉は濃い緑色で大きく、長い楕円形をしており、表面にはつやがあり、裏には産毛がある。そして、その大きな葉陰に楽器の琵琶に似た形をした一口大の多くの甘い実がなり、黄橙色に熟す。語源は、葉の形や実の形が楽器の琵琶に似ているからとされる。中国語でも「枇杷」（ピン音: pípá; 粤拼: pei4 paa4）と表記する他、「蘆橘」（ピン音: lú jú; 粤拼: lou4 gwat1）とも呼ばれ、英語の「loquat」は後者の広東語発音に由来する。日本には古代に持ち込まれたと考えられており、主に本州南部や四国や九州に分布する。またインドなどにも広がり、ビワを用いた様々な療法が生まれた。中国系移民がハワイに持ち込んだ他、日本からイスラエルやブラジルに広まった。トルコやレバノン・ギリシャ・イタリア南部・スペイン・フランス南・アフリカ北部などでも栽培される。
日本においては梅雨のころに実がなるため、「枇杷」及び「枇杷の実」は仲夏（芒種〔6月6日頃〕から小暑の前日〔7月6日頃〕まで）の季語とされている[3]。また冬には、枝先にやや黄色味を帯びた白い五弁の小花を咲かせる。目立たない花ではあるけれどもかぐわしい香りを持ち、「枇杷の花」や「花枇杷」あるいは「枇杷咲く」などは初冬（はつふゆ：立冬〔11月8日ごろ〕から大雪の前日〔12月7日ごろ〕まで）の季語となっている[4]。
枝葉は春・夏・秋と年に3度伸長する。若枝は、淡褐色の細かい毛に覆われている[2]。
葉は互生し、葉柄は短い。葉の形は20 cm前後の長楕円形で厚くて堅く、表面がでこぼこしており葉脈ごとに波打つ。縁には波状の鋸歯がある[2]。葉の表面は初めは毛があるが、生育するにつれて毛はなくなり光沢が出てくる[2]。葉の裏面は、淡褐色の毛に覆われたままである[2]。
花芽は主に春枝の先端に着く。花芽は純正花芽。花期は11〜2月、香りのよい白い5弁の花を群がりつける[2]。葯には毛が密に生えている。自家受粉が可能で、初夏に球形から卵形をした黄橙色の実をつける[2]。果実は花托が肥厚した偽果で、全体が薄い産毛に覆われている。果実の中には大きな赤褐色の種子が数個ある[2]。
長崎県、千葉県、鹿児島県などの温暖な地域での栽培が多いものの若干の耐寒性を持ち、寒冷地でも冬期の最低気温-10℃程度であれば生育・結実可能である。露地成熟は5月〜6月。
寒さに弱いため産地は温暖な地域に限られ、九州、四国、和歌山、房総半島で栽培が盛ん。また、寒波の影響を受けやすいため、生産量が乱高下しやすい（2012年と2016年は凶作となっている）。
など
未熟なビワの実やビワの種子には高濃度のシアン化合物が含まれる場合があり、これが体内で分解されると猛毒である青酸を発生させるため、未熟なビワの実やビワの種だけを一気に何十個も食べると健康に害を及ぼす可能性が有る。通常は問題にならないものの、「健康に良い」などとして販売されているビワの種の粉末に関しては一気に大量に摂取してしまう可能性があり、2017年に高濃度のシアン化合物が含まれたビワの種子の粉末が発見されたことにより、2017年11月に農林水産省による「シアン化合物を含有する食品」の一覧にビワ種が加えられ、農林水産省より「ビワの種子の粉末は食べないようにしましょう」との勧告が出された。ビワ種による健康被害はまだ報告されていないものの、海外では同じくシアン化合物を含有するアンズの種子を大量に食べたことによる死亡例が報告されている。
果肉は甘く、生食されるほかに缶詰などに加工されるが、種子が大きく廃棄率が30%以上である。生食する場合の可食率は65〜70%でバナナとほぼ同等である。ゼリーなどの菓子、ジャム等にも加工される。 果実は咳、嘔吐、喉の渇きなどに対して効能を発揮する。[27]
種は高濃度のシアン化合物が含まれる場合があるので、食べない方がいい。
葉は琵琶葉（びわよう）、種子は琵琶核（びわかく）とよばれる生薬である[1]。 「大薬王樹」と呼ばれ、民間療薬として親しまれてもいる。なお、以下の利用方法・治療方法は特記しない場合、過去の歴史的な治療法であり、科学的に効果が証明されたものであることを示すものではない。
葉には収斂（しゅうれん）作用があるタンニンのほか、鎮咳（ちんがい）作用があるアミグダリンなどを多く含み[2]、乾燥させてビワ茶とされる他、直接患部に貼るなど生薬として用いられる。 琵琶葉は、9月上旬ごろに採取して葉の裏側の毛をブラシで取り除き、日干しにしたものである[2]。この琵琶葉5–20 gを600 ccの水で煎じて、1日3回に分けて服用すると、咳、胃炎、悪心、嘔吐のほか、下痢止めに効果があるとされる[1][2]。また、あせもや湿疹には、煎じ汁の冷めたもので患部を洗うか、浴湯料として用いられる[1][2]。江戸時代には、夏の暑気あたりを防止する琵琶葉湯に人気があったといわれており、葉に含まれるアミグダリンが分解して生じたベンズアルデヒドによって、清涼飲料的効果が生み出されるといわれている[2]。
種子は、5個ほど砕いたものを400 ccの水で煎じて服用すると、咳、吐血、鼻血に効果があるとされる[1]。
葉の上にお灸を乗せる（温圧療法）とアミグダリンの鎮痛作用により神経痛に効果があるとされる。 ただし、アミグダリンは胃腸で分解されると猛毒である青酸を発生する。そのため、葉などアミグダリンが多く含まれる部位を経口摂取する際は、取り扱いを間違えると健康を害し、最悪の場合は命を落とす危険性がある。
氷砂糖とホワイトリカーだけでも作れるが、ビワは酸味が非常に少ないので、果実のほかに皮むきレモンの輪切りを加えて漬け込むとよい[2]。 また、果肉を用いずにビワの種子のみを使ったビワ種酒は、杏仁に共通する芳香を持ち、通の間で好まれる。ビワ酒には、食欲増進、疲労回復に効果があるといわれている[2]。
乾燥させると非常に硬い上に粘りが強く、昔から杖の材料として利用されていた。現在でも上記の薬用効果にあやかり、乾燥させて磨いた物を縁起物の『長寿杖』と称して利用されている。激しく打ち合わせても折れることがないことから、剣道・剣術用の高級な木刀として利用されている。
ポータル 果物 ビワ（枇杷、学名: Eriobotrya japonica）は、バラ科の常緑高木。
原産は中国南西部で、日本では四国、九州に自生し、多くは果樹として栽培される。樹高はおよそ10メートルほどになる。葉は濃い緑色で大きく、長い楕円形をしており、表面にはつやがあり、裏には産毛がある。そして、その大きな葉陰に楽器の琵琶に似た形をした一口大の多くの甘い実がなり、黄橙色に熟す。語源は、葉の形や実の形が楽器の琵琶に似ているからとされる。中国語でも「枇杷」（ピン音: pípá; 粤拼: pei4 paa4）と表記する他、「蘆橘」（ピン音: lú jú; 粤拼: lou4 gwat1）とも呼ばれ、英語の「loquat」は後者の広東語発音に由来する。日本には古代に持ち込まれたと考えられており、主に本州南部や四国や九州に分布する。またインドなどにも広がり、ビワを用いた様々な療法が生まれた。中国系移民がハワイに持ち込んだ他、日本からイスラエルやブラジルに広まった。トルコやレバノン・ギリシャ・イタリア南部・スペイン・フランス南・アフリカ北部などでも栽培される。
日本においては梅雨のころに実がなるため、「枇杷」及び「枇杷の実」は仲夏（芒種〔6月6日頃〕から小暑の前日〔7月6日頃〕まで）の季語とされている。また冬には、枝先にやや黄色味を帯びた白い五弁の小花を咲かせる。目立たない花ではあるけれどもかぐわしい香りを持ち、「枇杷の花」や「花枇杷」あるいは「枇杷咲く」などは初冬（はつふゆ：立冬〔11月8日ごろ〕から大雪の前日〔12月7日ごろ〕まで）の季語となっている。
비파나무(枇杷, 학명: Eriobotrya japonica)는 장미과의 늘푸른 넓은잎나무이다.
키는 10 미터에 이르며, 중국 남서부가 원산이다. 과일나무로서는 드물게 가을에 꽃이 피며 늦겨울이나 초봄까지 열매가 익는다. 꽃은 흰색이며 크기는 2 센티미터 가량이다. 열매는 노란색이나 귤색으로 길고 둥글며 크기는 3~5 센티미터 가량이다.
비파나무는 중국에선 노귤(蘆橘)로 불렸다. 비파의 영어 단어 Loquat은 盧橘을 광둥어로 음차한 데서 비롯된 것이다.[1] 이후 열매와 잎의 생김새가 악기인 비파를 닮았다고 해서 비파(枇杷)라는 이름이 붙었다.
양쯔강 남쪽의 모든 지역에서 생산되며[2], 중국 남서부 후베이성, 쓰촨성이 원산지이다.[3]
1477년 조선 세종의 명으로 편찬된 《의방유취》 104권에 위암(반위)에 대한 처방으로 비파잎이 등장한다.[4] 그외에도 조선후기 최한기가 1830년경 저술한 농업서 《농정회요》, 《농정서》에서도 비파를 다루고 있다.[5]
일본에는 고대에 반입되었다고 추정된다.[6] 주로 혼슈의 관동지방·도카이 지방의 해안, 이시카와현 이서의 동해 쪽으로 시코쿠, 규슈 북부에 자연 분포한다.[7] 또 인도 등에도 퍼져 비파를 이용한 다양한 요리법이 생겨났다. 중국계 이민자가 하와이에 반입한 것 외에 일본에서 이스라엘과 브라질로 퍼졌다. 터키와 레바논, 그리스, 이탈리아 남부, 스페인, 프랑스 남부, 아프리카 북부 등에서도 재배된다.
전라남도 목포는 1982년 비파나무를 시목으로 삼았다.[8] 목포시가 비파나무를 보호하거나 육성하려는 노력은 없었던 데다가[9] 목포의 비파나무는 외래종이기까지 하여 2000년 4월에는 환경부로부터 싱징종 재지정 권고를 받았다.[10]
아열대 과일로 국내에서는 완도가 2010년부터 하우스 재배를 시작했으며, 2022년 기준 연간 130톤 정도의 비파를 생산한다.[11] 그 외에도 남해[12], 거제도[13] 등지에서도 노지에서 재배한다.
비파나무 잎
비파나무 꽃
과육과 핵
.jpg)
.jpg)
