Little owls have been associated with humanity for centuries. Athene noctua is seen as an omen of death, a sign of wisdom, and even a symbol of creators across time and civilizations. Little owls can be found on coins, medallions, in literature, and other works of art dating as far back as 8000 to 7500 BCE. The little owls were traded to hunt small birds and even used as domesticated pets. Athene noctua was the bird of Athena, the Greek Goddess of Wisdom, and the origin of the genus name Athene. Little owls can still be found in modern art today. Currently there are 12 recognized subspecies of Athene noctua: A. n. noctua, A. n. vidalii, A. n. indigena, A. n. glaux, A. n. saharae, A. n. lilith, A. n. bactriana, A. n. ludlowi, A. n. orientalis, A. n. plumipes, A. n. impasta, and A. n. spilogastra.
Athene noctua is a very vocal bird with a repertoire of between 22 and 40 different calls. These calls are are used to contact or attract mates, defend territories against enemies and other little owls, alarm, and communicate. The vocalizations occur on average 1.87 times per hour and there is an average of 415 total seconds of calling in an hour. The vocal activity varies with time of year and day. There is usually a peak in calling before and during courtship and is lowest in the winter and summer. Also, there is an increase in call duration at dusk, called a dusk chorus phenomenon and a less pronounced increase at dawn with a lull through the night. There are more song vocalizations than calls at night. Also, little owls have been known to vocalize during daylight. The female call is generally shorter and higher pitched than the male call. The male calls are also louder and clearer than the female calls. When a predator is detected, A. noctua quiets and waits until the threat is presumably gone before resuming vocal activity. It has also been demonstrated that little owls learn to recognize the calls of neighboring little owls versus unknown little owls to reduce energy expenditure during territory defense.
Sight and hearing also allow little owls to perceive their environment. Little owls have retinal cells more similar to diurnal birds and have the poorest visual acuity compared to other birds of prey. Athene noctua can see yellow, green, blue, and (to a lesser extent) red. Little owls can also distinguish between different shades of gray, increasing the ability to see at night. Little owls can also hear sound frequencies of 3 to 4 kilocycles per second (kc/s). This ability to hear allows A. noctua to locate rodents extremely accurately. Little owl pairs often preen and scratch each other and sleep in contact with each other. These tactile cues are used to increase pair bonding between mates. Mutual preening has also been seen amongst fledgling siblings.
Communication Channels: tactile ; acoustic
Other Communication Modes: choruses
Perception Channels: visual ; tactile ; acoustic ; chemical
Athene noctua is listed by the International Union for Conservation of Nature and Natural Resources (IUCN) Red List as least concern. However, there is a documented decline seen throughout Europe of not only little owls, but also other owls. It is important to research little owls to gather information about the general decline of owls. The main contributors to population decline are prey and nest availability and human habitat destruction. The development of nest boxes appropriate for little owls has boosted numbers, while current conservation efforts focus on increasing food availability during the breeding season and gathering more information about the causes of decline.
IUCN Red List of Threatened Species: least concern
Athene noctua can be found nesting in and on the faces of buildings. This is considered unattractive and measures have been taken in some places to avoid this (including nets hung over signs). Other than this superficial damage, Athene noctua has no known adverse affects on humans.
Little owls eat many insects and small mammals, controlling populations that are pests to humans. There has been a dramatic decline in some owl populations throughout Europe, including A. noctua. Athene noctua is perfect for studying owl declines in rural habitats because the species is well known to the public, present in significant numbers, easy to research, and quickly reacts to conservation actions. The presence of A. noctua attracts predators that were once desirable to humans. Due to this, little owls used to be traded and carried on staffs to attract and catch their predators. Little owls were also once traded as pets.
Positive Impacts: controls pest population
Little owls feed mainly on insects and small mammals and can keep these populations under control. Also, A. noctua serves as the prey for other species. Although A. noctua interacts with many species, there are no mutualistic relationships documented. Two commensal species of little owls are Trichophagata petzella and Monopis laevigell. There are at least 67 parasite species of little owls. The main types of parasites are from the groups Protozoa, Sporozoa, Metazoa, Nemathelminthes, Arachnida, and Insecta. The blood parasite Leucocytozoon ziemanni and the ectoparasite dipteran Carnus hemapterus have been reported to use little owls as hosts. It could be stated that A. noctua is a commensal species of humans. The little owls use agricultural landscapes and urban and suburban areas as habitats. Also, little owls have been seen following farming equipment that stirs up insects and taking "smoke" baths in the rising smoke of chimneys.
Commensal/Parasitic Species:
Little owls hunt in various ways, even mixing the styles of hunting to suit their prey. They can be found perching and watching the ground or the air. To catch prey items on the ground, A. noctua will run and hop along the ground. They can also catch prey on the ground while flying low. Athene noctua can catch prey out of the air while flying as well. Athene noctua carries its prey with either its beak or claws. Males and females hunt and carry prey similarly, but females seem to prefer to carry prey by the neck, whereas males carry prey more often by the head. Little owls are known to catch prey as heavy as themselves. Little owls also create holes to hold surplus food. Hunting occurs mostly at night or dusk, but they have been seen hunting in daytime. Athene noctua is an opportunistic carnivore that is known to feed on a wide variety of prey including mammals, birds, reptiles, amphibians, fish, insects, molluscs, crustaceans, and other invertebrate species. The diet mainly consists of small rodents and large invertebrates (earthworms and insects). In the palearctic region, A. noctua is recorded to prey on 544 different species. The portions of the prey that little owls cannot digest are compacted internally and regurgitated as a pellet.
Animal Foods: birds; mammals; amphibians; reptiles; fish; insects; terrestrial non-insect arthropods; mollusks; terrestrial worms; aquatic crustaceans
Foraging Behavior: stores or caches food
Primary Diet: carnivore (Eats terrestrial vertebrates)
Commonly known as little owls, Athene noctua is found within 84 countries of the Palearctic region and the northeastern portion of the Ethiopian region. The range of Athene noctua extends north to the 56th parallel and south to the southern border of the Palearctic region in Asia. The southern extent includes the Middle East to southern Ethiopia and south of western Europe to northern Niger. The eastern limit of the range borders the Sea of Okhotsk and the western limit is found along the Atlantic Ocean.
Biogeographic Regions: palearctic (Native ); ethiopian (Native )
Athene noctua inhabits a range that encompasses a wide variety of landscapes. This species is adapted to mostly dry climates as rain decreases hunting success. Habitable landscapes also vary in altitude as Athene noctua has been observed at elevations ranging from sea-level to 2600 m. Athene noctua is a cavity nesting species and may reside in tree and rock cavities, crevices in cliffs and man-made structures, and even the nests, holes, and burrows of other animals. It prefers habitats with open hunting grounds, many small prey, areas to perch, cavities for nesting, and a stable climate. These habitat preferences of Athene noctua can be met by many landscapes and thus this species is found in a wide variety of habitats, both natural and man-made. It resides in many natural, temperate regions including: open fields, grasslands, open woodlands, steppes, semi-deserts, deserts, cliffs, non-wooded mountains, and ravines, gorges, and gullies. Athene noctua also strongly associates with anthropogenic habitats including agricultural landscapes (farmlands, meadows, pastures, orchards) and urban and suburban habitats (villages and urban buildings).
Range elevation: Sea-level (0) to 2600 m.
Habitat Regions: temperate ; terrestrial
Terrestrial Biomes: desert or dune ; savanna or grassland ; chaparral ; mountains
Other Habitat Features: urban ; suburban ; agricultural
The longest lifespan of A. noctua in the wild is 15 years and 7 months old, however the median lifespan of A. noctua is 4 years. The mortality rate of adult little owls is between 24.2% and 39% per year. The mortality rate of juveniles is much higher, reported to be between 69% and 94%. The lifespan of little owls is limited mostly by prey and nest availability, but predation, parasites, weather, and human influences (habitat destruction, traffic, chemicals, electrocution, etc.) also effect longevity. Information on A. noctua lifespan is not well documented in both the wild and captivity.
Range lifespan
Status: wild: 15.583 (high) years.
Typical lifespan
Status: wild: 4 (low) years.
At hatching Athene noctua has pink skin, cere, and toes and a light white or gray bill and claws. The first down is called neoptile and is short and white. After one week the second down, the mesoptile, begins to grow and young little owls appear a mottled gray color. The mesoptile resembles feathers but is shorter and softer. On the tenth day, the eyes open and the iris is a light yellow color. For three or four weeks the neoptile is still attached to the mesoptile. Overall the young little owls are grayer and show less contrast in their coloring than adults. Even first year adults have differences in feather shape and texture than older adults.
Little owl adults are mostly a dark brown color with cream markings over the entire body. The cream markings include streaks on the forehead and crown, rings around the eyes, a cream chin, spots and streaks on the breast and abdomen, round spots on the back and tail, and a distinct V-shape mark on the back of the head. The males and females share a similar appearance with males tending to have a lighter face. The bill and iris of A. noctua are bright yellow and the eyelids are dark. The cere, a part of the bill, is grayish to black in color. The legs are gray with a possible yellow tint. The toes are a darker gray to brown or black color and the claws are dark brown to black. Some coloring anomalies have been reported including partial albinism, leucistic coloration, or a russet color.
The wing length of A. noctua has a reported maximum of 174 mm and minimum of 158 mm but normally ranges between 151 mm and 178 mm. The wingspan of male little owls is 557.67 mm (plus or minus 11.90 mm) and for females the wingspan was recorded as 565.64 mm (plus or minus 13.15 mm). Females are generally larger than males and on average have a wing length that is 3 to 5 mm longer than males. Also, one year old little owls have a wing length that is, on average, 3 mm shorter than older adults. The subspecies of A. noctua do differ in sizes with the largest little owls from Tibet and Kashmir mountains and the smallest little owls from northeast Africa.
As the common name suggests, little owls are small with an average weight of 164 g. Male little owls are 9 to 10% lighter than females. The minimum recorded weight of an A. noctua is 98 g, the wild maximum is 270 to 280 g, and the maximum recorded in captivity is 300 to 350 g.
Range mass: 98 to 350 g.
Average mass: 164.0 g.
Average wingspan: 557.67 (males) and 565.64 (females) mm.
Other Physical Features: endothermic ; homoiothermic; bilateral symmetry
Sexual Dimorphism: female larger
Little owls have many anti-predator adaptations. Athene noctua is known to call in response to predators as an alarm and defense. When other little owls hear the defense call they will hide. When A. noctua sleeps, the white markings are hidden which allows the owl to camouflage. Also, the V-shaped marking on the back of the head mimics eyes to prevent predation from behind. Further, it has been noted that in the presence of barn owls (Tyto alba), little owls will hide or become silent until the threat is perceived to be gone. Although not a normal predator of A. noctua, sometimes intraguild predation occurs between little owls and Tyto alba. The predators of little owls are larger birds including tawny owls, eagle owls, long-eared owls, peregrine falcons, common buzzards, goshawks, sparrowhawks, red kites, tawny eagles, rough-legged buzzards, booted eagles, lanners, marsh harriers, black kites, imperial eagles, and long-legged buzzards. Other predators include pine martens, feral cats, fox, domestic dogs, and corvids. The main predators of the nests are mammals, including stone martens and common genets. The eggs and chicks of little owls are predated upon by stoats, hedgehogs, brown rats, corvids, and magpies.
Known Predators:
Anti-predator Adaptations: cryptic
The courtship period of A. noctua begins with the male defending his territory. He patrols the borders of his territory and calls. The call serves as both a territorial defense to fend off other males and to attract a mate. Once a potential mate makes contact, pair bonding begins. This includes the little owls flying in pairs and sitting in the same tree. The female begins to make a "begging" call to her partner and this prompts the male to feed her prey he has captured. This feeding habit is important because it indicates that there is enough food to reproduce and feed young and also to supply the female with more food so she can gain weight for egg formation and incubation. The vocalization between partners increases as pair bonding strengthens and the couple begins nest visiting and/or copulation. The male selects potential nests within his territory and, around the time of copulation, he shows the female the nest sites until she selects one. Upon successful copulation, the female will remain in the nest and continue to "beg" her mate for food at an increasing rate. After the young have fledged the bond between the pair decreases and aggression increases. Often the partners are willing to separate at this point but not all do. The little owls show a high rate of mate fidelity. The partners will often fly together and hunt near each other. They also share body contact while sleeping and preen and scratch each other. Scratching and copulation outside of the breeding season has been reported and is believed to reduce aggression between mates when not reproducing. Although A. noctua is monogamous, when little owl densities are high and prey is plentiful, sometimes extra-pair copulations occur.
Mating System: monogamous
Athene noctua is iteroparous (produces a clutch every year). The mating season of A. noctua begins in early February and ends as late as May depending on the region. The time of egg-laying also varies with the location but can begin as early as March and end as late as August when taking into account replacement clutches. The clutch size is normally between 1 and 7, averaging 3.3, but as many as 12 has been recorded. If the first clutch is lost for some reason, a pair can lay a replacement clutch, usually of a smaller size. As soon as the eggs are laid, the incubation period begins. The incubation period is from 18 to 35 days, usually reported as 28 days. Overall hatching occurs approximately one month after laying and owlets are dependent upon the parents for two months. The average weight of newly hatched owlets is 10 to 12 g. The female remains with the nestlings for 16 days. The owlets begin to catch their own prey at 28 days and kill prey at 34 days. The offspring become fledglings as early as 28 days and as late as 35 days. The owlets become juveniles and no longer need parental care between August and the beginning of November. The juveniles settle an average of 2700 m away from their first nest. The little owls reach reproductive age at 1 year.
Hatching success of little owls is as low as 49.3%. Fledging success has been reported as low as 46.6%. These losses can be due to infertility, adults losing or abandoning the nest, predation, low prey availability, and other nest complications. The most important trait linked to the production of young is food availability. The success of young is effected by the distance of the nest to the hunting grounds and by weather during the preceding winter, the breeding season, and after hatching. Supplementing nests with food has been shown to greatly increase the production of young. The number of young fledged per breeding pair ranges from 0.6 to 2.8 fledglings per pair.
Breeding interval: Athene noctua breeds once per year
Breeding season: The breeding season of little owls begins at the earliest in February and continues until May at the latest
Range eggs per season: 1 to 12.
Average eggs per season: 3.3.
Range time to hatching: 18 to 35 days.
Average time to hatching: 28 days.
Range fledging age: 28 to 35 days.
Average time to independence: 12 to 16 weeks.
Average age at sexual or reproductive maturity (female): 1 years.
Average age at sexual or reproductive maturity (male): 1 years.
Key Reproductive Features: iteroparous ; seasonal breeding ; gonochoric/gonochoristic/dioecious (sexes separate); sexual ; fertilization ; oviparous
Before copulation occurs, little owls must strengthen pair bonding. Part of this pair bonding includes the male defending his territory and providing food to the female. The female must develop fat reserves to help her produce eggs before the nest site is selected. Before the female lays eggs, she remains in the nest and the male brings prey to her. As soon as the eggs have been laid, the female begins incubating the eggs to keep them warm. Pre-hatching parental investment also includes the male bringing the female food as she incubates the eggs. The eggs hatch after about 28 days and the pre-fledging parental care begins. The male still catches prey and brings it back to the nest for the nestlings and female. The female defends, warms, and feeds her young. After 16 days the female also leaves the nest and begins bringing prey back for the nestlings. The offspring become fledglings as early as 28 days and as late as 35 days. Pre-independence parental care includes the parents still feeding and protecting the owlets one month after they reach fledgling age. Parental care ceases at the beginning of September to the beginning of November. In general, there is a two month post-hatching dependency period in which the parents are very active and energetically stressed. As the brood ages, the activity rates of the parents increase. The males are more active than the females during this period and are the main food provider, possibly linked to their lighter weight allowing them to move further and faster. Also the heavier weight of the females may help them care for and defend the nest. Although the roles of the A. noctua parents are different, both provide provisioning and protection throughout the development of the young.
Parental Investment: altricial ; male parental care ; female parental care ; pre-fertilization (Provisioning, Protecting: Male, Female); pre-hatching/birth (Provisioning: Male, Female, Protecting: Male, Female); pre-weaning/fledging (Provisioning: Male, Female, Protecting: Male, Female); pre-independence (Provisioning: Male, Female, Protecting: Male, Female)
Resident breeder.
La miaga o miagón européu (Athene noctua) ye un ave strigiformes de la familia Strigidae. Ta bien espublizada pela metá sur d'Europa y el norte d'África. Tien unos 25 cm de llargor.
Como la mayoría d'aves de la familia Strigidae, tien grandes güeyos d'iris mariellu-maciu. Ye d'estatura gordosa, de color pardu con llurdios blancos, y en esnalu estremar peles sos ales curtíes, arrondaes y con llínies puntiaes de color blancu. Paezse un pocu al coruxín, pero ésti ye de color ceniza, con un par de guedeyes en punta enriba de la cabeza, y menos trabáu que'l miagón.
El so esnalu ye onduláu, con descensos y ascensos seguíos y d'aleteos rápidos.
El so cantu ye bono d'escuchar nos atapeceres: una serie de reclamos agudos y fuertes, paecíos al miagar d'un gatu (de ahí el so nome). Suelse ver sobremanera en paisaxes mediterráneos, con olivos, carbes, y dalgún qu'otru pedregal. Tamién ye frecuente velo de día, posáu sobre un poste.
Caza sobremanera pequeños royedores, inseutos grandes, pequeños páxaros y viermes.
Son reconocíes les siguientes subespecies:[2]
Na antigua Grecia yera l'animal sagráu de la diosa Atenea, de la cual toma'l so nome científicu, y símbolu de la ciudá d'Atenes.[3][4] Por ello, munches monedes acuñaes llevaben nel so aviesu la imaxe d'esti animal. Hegel adoptar nel s. XIX como símbolu de la filosofía.[5] En 1923, José Ortega y Gasset utilizó al miagón como logo pa la Revista d'Occidente.
La Sociedá Española d'Ornitoloxía (SEO/BirdLife) declaró al miagón européu ave del añu 2011. Al traviés de la iniciativa Ave del Añu SEO/BirdLife realiza campañes especiales empuestes al caltenimientu de la especie.
Esta páxina forma parte del wikiproyeutu Aves, un esfuerciu collaborativu col fin d'ameyorar y organizar tolos conteníos rellacionaos con esti tema. Visita la páxina d'alderique del proyeutu pa collaborar y facer entrugues o suxerencies. La miaga o miagón européu (Athene noctua) ye un ave strigiformes de la familia Strigidae. Ta bien espublizada pela metá sur d'Europa y el norte d'África. Tien unos 25 cm de llargor.
Como la mayoría d'aves de la familia Strigidae, tien grandes güeyos d'iris mariellu-maciu. Ye d'estatura gordosa, de color pardu con llurdios blancos, y en esnalu estremar peles sos ales curtíes, arrondaes y con llínies puntiaes de color blancu. Paezse un pocu al coruxín, pero ésti ye de color ceniza, con un par de guedeyes en punta enriba de la cabeza, y menos trabáu que'l miagón.
El so esnalu ye onduláu, con descensos y ascensos seguíos y d'aleteos rápidos.
El so cantu ye bono d'escuchar nos atapeceres: una serie de reclamos agudos y fuertes, paecíos al miagar d'un gatu (de ahí el so nome). Suelse ver sobremanera en paisaxes mediterráneos, con olivos, carbes, y dalgún qu'otru pedregal. Tamién ye frecuente velo de día, posáu sobre un poste.
Caza sobremanera pequeños royedores, inseutos grandes, pequeños páxaros y viermes.
Dam xarabaçılı (lat. Athene noctua) – bayquşlar fəsiləsinin xarabaçıl cinsinə aid quş növü.
Bədəninin uzunluğu 25 sm, kütləsi 150-170 q-a çatır. Erkək və dişilərinin rəng çalarları oxşardır: beli açıq qəhvəyi və ya qumsal, kürək lələklərində dairəvi ağ xallar var. Mərkəzi və Cənubi Avropada, Şimali Afrikada və Asiyada (Asiyanın şimalı istisnadır) yayılıb. Oturaq həyat tərzi keçirir. Kiçik gəmiricilərlə, cücülərlə, nadir hallarda isə kiçik quşlarla qudalanır.
Dam xarabaçılı (lat. Athene noctua) – bayquşlar fəsiləsinin xarabaçıl cinsinə aid quş növü.
Bədəninin uzunluğu 25 sm, kütləsi 150-170 q-a çatır. Erkək və dişilərinin rəng çalarları oxşardır: beli açıq qəhvəyi və ya qumsal, kürək lələklərində dairəvi ağ xallar var. Mərkəzi və Cənubi Avropada, Şimali Afrikada və Asiyada (Asiyanın şimalı istisnadır) yayılıb. Oturaq həyat tərzi keçirir. Kiçik gəmiricilərlə, cücülərlə, nadir hallarda isə kiçik quşlarla qudalanır.
Ar Gaouenn vihan[1] a zo un evn-preizh, Athene noctua an anv skiantel anezhañ.
Daoust dezhi bezañ ul labous-preizh noz e c'hell bezañ gwelet ar gaouenn vihan e-pad an deiz memes tra. Bihan eo ar gaouenn vihan, bihanoc'h evit ur pichon. Kavet e vez anezhi e Bro-C'hall a-bezh. E Breizh e seblant bezañ niverusoc'h e Breizh-Uhel evit e Breizh-Izel.
E Breizh e vev e bro ar c'hleuzioù e-lec'h ma vez parkeier, girzhier, bodennoù gwez, murioù, tarrodoù (war an aod). N'eo ket labous ar c'hoadoù. Plijout a ra dezhi an tachennoù «digor». Chom a ra er memes lec'h a-hed ar bloaz. N'eo ket ul labous divroañ.
Debriñ a ra amprevaned, logod hag ur wech an amzer labousedigoù, batrasianed ha loened-stlej.
Un toull en ur wezenn pe en ur savadur (un ti pe ur voger) he deus ezhomm a-benn neizhiañ.
Abaoe fin an Eil Brezel-bed (1945) eo cheñchet kalz doareoù al labour-douar : distrujet ar c'hleuzioù hag ar berjezioù kozh, implijet louzoù da lazhañ amprevaned. Da lâret eo nebeutoc'h a voued hag a lec'hioù da neizhiañ. Ouzhpenn-se e vez muioc'h-mui a otoioù. Kalzik anezho a vez lazhet war an hentoù. Gant France-Telecom zo bet savet peulioù goullo staliet an tammig pep lec'h. Klask a ra ar gaouenn mont e-barzh a-benn neizhiañ ha ne zeu ket a-benn da vont kuit.
Un tammig pep lec'h en Europa e vez strolladoù tud o klask diskoulmoù evit sikour al labous bihan-se da vevañ. Sevel lochoù koad da neizhiañ a zo unan eus an doareoù d'e sikour.
a vo kavet e Wikimedia Commons.
Ar Gaouenn vihan a zo un evn-preizh, Athene noctua an anv skiantel anezhañ.
El mussol comú (Catalunya), miula (Illes Balears) o xot (València)[2] (Athene noctua) és un ocell pertanyent a la família dels estrígids.[3]
Fa uns 25 cm de longitud. Té el cap gros, potes llargues i cua curta. Com la majoria dels ocells de la família dels estrígids, té uns grans ulls d'iris groc pàl·lid. Les “celles” són blanques i obliqües. El perfil és rabassut i el plomatge terrós a taques blanques. En vol es reconeix per les ales curtes, arrodonides i amb línies puntejades de color blanc.[4]
Caça bàsicament petits rosegadors, insectes grans, petits ocells i cucs.
Se sol veure sobretot als paisatges mediterranis, amb oliveres, matolls i algun pedreguer. També és freqüent veure'l de dia posat als pals i fils elèctrics.
És nadiu d'Euràsia (incloent-hi Catalunya amb la subespècie Athene noctua vidalii[20] i Xipre) i d'Àfrica (Algèria, el Txad, Djibuti, Egipte, Eritrea, Etiòpia, Líbia, Mali, Mauritània, el Marroc, el Níger, Somàlia, el Sudan, Tunísia i el Sàhara Occidental), itinerant a Finlàndia, Irlanda, Corea, Malta, Noruega i Suècia i introduït a Nova Zelanda.[21]
S'assembla al gamarús europeu, però aquest és de color cendra, amb un parell de manyocs en punta al damunt del cap i menys corpulent que el mussol.
A l'Antiga Grècia era l'animal sagrat de la deessa Atenea,[22] de la qual pren el seu nom científic, i símbol de la ciutat d'Atenes. És per això que moltes monedes porten encunyada al revers la imatge d'aquest animal (incloent-hi els euros grecs).
El mussol comú (Catalunya), miula (Illes Balears) o xot (València) (Athene noctua) és un ocell pertanyent a la família dels estrígids.
Aderyn a rhywogaeth o adar yw Tylluan fach y diffeithwch (sy'n enw benywaidd; enw lluosog: tylluanod bach y diffeithwch) a adnabyddir hefyd gyda'i enw gwyddonol Athene noctua lilith; yr enw Saesneg arno yw Desert little owl. Mae'n perthyn i deulu'r Tylluanod (Lladin: Strigidae) sydd yn urdd y Strigiformes.[1]
Talfyrir yr enw Lladin yn aml yn A. noctua lilith, sef enw'r rhywogaeth.[2]
Mae'n aderyn cyffredin neu gweddol gyffredin trwy'r rhan fwyaf o Ewrop, Asia a gogledd Affrica. Nid yw'r rhywogaeth yma yn frodorol i Ynys Prydain; cawsant eu gollwng yn y 19g ac maent wedi ymsefydlu'n llwyddiannus.
Fel y gellir casglu o'r enw, mae'r Dylluan Fach yn un o'r lleiaf o'r tylluanod, 23-27.5 cm o hyd. Mae'n bwyta pryfed, pryfed genwair ac anifeiliaid bychain eraill. Mae i'w gweld yn ystod y dydd yn amlach na'r rhan fwyaf o dylluanod eraill Ewrop.
Ceir y Dylluan Fach mewn tir agored megis ffermdir a pharcdir. Mae'n nythu mewn tyllau mewn coed neu greigiau ac yn dodwy 3-5 ŵy. Yr isrywogaeth a geir trwy'r rhan fwyaf o Ewrop yw A. n. noctua. Mae gan adar yr isrywogaeth hon blu brown gyda marciau gwyn ar y cefn a phlu gwyn gyda marciau brown ar y bol. Mae adar yr isrywogaethau a geir yng ngogledd Affrica (A. n. desertae) a'r Dwyrain Canol (A. n. lilith) yn fwy gwelw.
Mae'r dylluan fach i'w chael fel rheol mewn ardaloedd lle mae cymysgedd o goed a chaeau, ac nid yw'n aderyn mudol. Daw'r enw gwyddonol ar y genws o'r ffaith fod yr aderyn yn gysegredig i'r dduwies Athena, duwies dinas Athen.
Mae'r tylluan fach y diffeithwch yn perthyn i deulu'r Tylluanod (Lladin: Strigidae). Dyma rai o aelodau eraill y teulu:
Rhestr Wicidata:
rhywogaeth enw tacson delwedd Cordylluan Glaucidium passerinum Cordylluan Bolifia Glaucidium bolivianum
.jpg)
.jpg)
_in_tree.jpg)
_in_tree.jpg)
Aderyn a rhywogaeth o adar yw Tylluan fach y diffeithwch (sy'n enw benywaidd; enw lluosog: tylluanod bach y diffeithwch) a adnabyddir hefyd gyda'i enw gwyddonol Athene noctua lilith; yr enw Saesneg arno yw Desert little owl. Mae'n perthyn i deulu'r Tylluanod (Lladin: Strigidae) sydd yn urdd y Strigiformes.
Talfyrir yr enw Lladin yn aml yn A. noctua lilith, sef enw'r rhywogaeth.
Mae'n aderyn cyffredin neu gweddol gyffredin trwy'r rhan fwyaf o Ewrop, Asia a gogledd Affrica. Nid yw'r rhywogaeth yma yn frodorol i Ynys Prydain; cawsant eu gollwng yn y 19g ac maent wedi ymsefydlu'n llwyddiannus.
Fel y gellir casglu o'r enw, mae'r Dylluan Fach yn un o'r lleiaf o'r tylluanod, 23-27.5 cm o hyd. Mae'n bwyta pryfed, pryfed genwair ac anifeiliaid bychain eraill. Mae i'w gweld yn ystod y dydd yn amlach na'r rhan fwyaf o dylluanod eraill Ewrop.
Ceir y Dylluan Fach mewn tir agored megis ffermdir a pharcdir. Mae'n nythu mewn tyllau mewn coed neu greigiau ac yn dodwy 3-5 ŵy. Yr isrywogaeth a geir trwy'r rhan fwyaf o Ewrop yw A. n. noctua. Mae gan adar yr isrywogaeth hon blu brown gyda marciau gwyn ar y cefn a phlu gwyn gyda marciau brown ar y bol. Mae adar yr isrywogaethau a geir yng ngogledd Affrica (A. n. desertae) a'r Dwyrain Canol (A. n. lilith) yn fwy gwelw.
Mae'r dylluan fach i'w chael fel rheol mewn ardaloedd lle mae cymysgedd o goed a chaeau, ac nid yw'n aderyn mudol. Daw'r enw gwyddonol ar y genws o'r ffaith fod yr aderyn yn gysegredig i'r dduwies Athena, duwies dinas Athen.
Sýček obecný (Athene noctua), dříve známý také jako sýc obecný, je malá sova z čeledi puštíkovití rozšířená v severní Africe, celé Evropě kromě Skandinávského poloostrova, na Blízkém východě a ve střední Asii až po Koreu. Během 19. století byla uměle vysazena i ve Velké Británii a v roce 1906 také na Novém Zélandu.[2][3]
Sýček obecný dorůstá sotva velikosti holuba domácího. Má robustní tělo, širokou a nízkou hlavu, krátký ocas a silné končetiny s ostrými a silnými drápy. Hřbet a hlavu má tmavě hnědé se světlejším skvrněním, břicho hnědě pruhované, spodní část ocasu a končetiny čistě bílé. Výrazné jsou i velké žluté oči a zobák a bílý pruh nad očima, který poskytuje sýčkovi charakteristický vážný výraz v obličeji. Obě pohlaví se zbarvením neliší, mladí ptáci jsou jednotvárnější a mají méně viditelný bílý pruh nad očima.
Sýčka celoročně nalezneme především v otevřených krajinách, nejčastěji na polích nebo loukách, na okrajích listnatých lesů a v poslední době docela hojně i na vesnicích a ve městech s dostatečným stromovým porostem. Je aktivní zejména v noci, ačkoli v kulturní krajině často již přešel na denní aktivitu. Většinu dne tráví jako přikrčený na svých vyvýšených pozorovatelnách a bedlivě sleduje svým káravým pohledem okolí.
Nejčastěji se ozývá výrazným „uhuí“ nebo „kliuú“, samec se při toku ozývá silným „guuk” a jako varovný signál používá svižné „kju“.
Živí se především drobnými hlodavci, nejčastěji hraboši polními, jinými menšími savci, hmyzem, ještěrkami, žábami nebo hady, pro mláďata hrají hlavní složku potravy především žížaly. Po spatření kořisti ji sýček překvapuje rychlým výpadem ze své pozorovatelny a následně ji uchopuje do svých silných drápů. Menší kořist požírá na zemi, větší si většinou vynáší na vyvýšené místo.
Hnízdí od dubna do července. Nejčastěji se zahnizďuje v dutinách většinou starých a listnatých stromů, ale i ve stodolách, na půdách, v opuštěných budovách, příležitostně i v ptačích budkách.
Samice mívá ročně jednu snůšku obsahující 4 až 5 vajec o rozměrech 33,5 × 28,5 mm, na kterých sedí 28 dní. Na rozdíl od většiny sov začíná samice na vejcích sedět až po snesení posledního vejce, což má za následek, že mezi mláďaty nejsou značné věkové rozdíly. Mláďata začínají již ve dvou týdnech létat a po měsíci života opouštějí teritorium svých rodičů a jsou již plně samostatná.
Ve starověkém Řecku se lidem představoval jako posvátný pták, který doprovázel bohyni moudrosti a boje Pallas Athénu (odtud také jeho rodové latinské jméno Athene). Ve starověkém Římě se sýček však stal již poslem smrti a špatných zpráv.[4] I dnes se vzácněji používá odrazující termín nesýčkuj.
Od nepaměti využívali čižbáři averze drobných ptáků k sovám, jejich přirozenému nepříteli. Právě v minulosti zcela běžný, relativně malý (= nenáročný) sýček byl pro ptáčníky ideální „návnada“ pro takový lov. Svou přítomností působil vystavený sýček zděšení a vyvolával přirozenou reakci – útok. Dorážející ptáci upadali snadno na čihadle do nastražených léček. Buď sedali na lep nebo se chytali do nastražených ok a sítí[5].
V minulosti byl sýček obecný na území České republiky velice hojnou sovou, v současné době však patří mezi kriticky ohrožené druhy, což je důsledkem především masivní ztráty jeho přirozeného biotopu. Výrazný pokles byl zaznamenán v celé Evropě. V letech 2001–2003 byl počet hnízdících párů v Česku odhadnut pouze na 250–500 a jeho stavy dále klesaly.[6][7]
O aktuálním stavu druhu uvedl v první polovině roku 2015 Martin Šálek, biolog AV ČR, následující: „Blíží se vymření sýčka“. Počet hnízdících párů v České republice se odhaduje již jen na sto.[8] Na začátku března roku 2017 uvedl Petr Orel, předseda novojičínské organizace ČSOP, že se po ročním regionálním mapování potvrdila obava ze špatného stavu populace.[9] V listopadu 2017 potvrdil ohrožení sýčka vyhynutím ředitel České společnosti ornitologické Zdeněk Vermouzek a jako hlavní důvod uvedl zvýšené užití hnojiv a pesticidů v zemědělství.[7]
V roce 2018 se stal sýček obecný Ptákem roku České republiky. Jako nejohroženější sova v Česku byl na pokraji vyhynutí se 100–130 zbývajícími páry.[10]
U sýčka obecného rozeznáváme 7 poddruhů:
V tomto článku byly použity překlady textů z článků Little Owl na anglické Wikipedii a Pójdźka na polské Wikipedii.
Obrázky, zvuky či videa k tématu sýček obecný ve Wikimedia Commons
Galerie sýček obecný ve Wikimedia CommonsSýček obecný (Athene noctua), dříve známý také jako sýc obecný, je malá sova z čeledi puštíkovití rozšířená v severní Africe, celé Evropě kromě Skandinávského poloostrova, na Blízkém východě a ve střední Asii až po Koreu. Během 19. století byla uměle vysazena i ve Velké Británii a v roce 1906 také na Novém Zélandu.
Kirkeuglen (Athene noctua) er en art blandt de egentlige ugler, der er udbredt i et stort område gennem Europa og Nordafrika i vest til Asiens stillehavskyst i øst. Den måler cirka 22 centimeter fra hoved til hale og er dermed Danmarks mindste ugle – kun på størrelse med en stær. Den har et vingefang på cirka 50-56 centimeter. Kirkeuglen har ligesom de øvrige ugler et rundt og ret fladt hoved og brede, afrundede vinger. Selve kroppen har også en afrundet form på grund af dens løse fjerdragt, benene er forholdsvis lange og halen er kort. Kirkeuglen har i yngletiden et langtrukkent, skarpt skrig.
Kirkeuglen sidder om dagen ofte på en hegnspæl, hvorfra den jager gnavere, småfugle, insekter, orme og snegle. Uglen kan "muse" som en tårnfalk og fange insekter i luften.
I naturen yngler kirkeuglen i hule træer, ellers holder den til ved åbent land. Med mennesket er andre tiltrækkende redesteder opstået, som ved gårde og i kirketårne. Efterhånden som kirketårnene i Danmark er blevet lukket til i de senere år, er uglen blevet en meget fåtallig ynglefugl i Danmark. Danmark ligger på nordgrænsen for kirkeuglens udbredelsesområde og den er derfor afhængig af at have steder, hvor den kan søge ly for kulden. I dag findes den kun vest for Storebælt, især i Nord- og Vestjylland. Bestanden talte i 2013 cirka 30 par.
Kirkeuglen var Athenes hellige fugl i den græske mytologi.
Lyden af en kirkeugle
Kirkeuglen (Athene noctua) er en art blandt de egentlige ugler, der er udbredt i et stort område gennem Europa og Nordafrika i vest til Asiens stillehavskyst i øst. Den måler cirka 22 centimeter fra hoved til hale og er dermed Danmarks mindste ugle – kun på størrelse med en stær. Den har et vingefang på cirka 50-56 centimeter. Kirkeuglen har ligesom de øvrige ugler et rundt og ret fladt hoved og brede, afrundede vinger. Selve kroppen har også en afrundet form på grund af dens løse fjerdragt, benene er forholdsvis lange og halen er kort. Kirkeuglen har i yngletiden et langtrukkent, skarpt skrig.
Kirkeuglen sidder om dagen ofte på en hegnspæl, hvorfra den jager gnavere, småfugle, insekter, orme og snegle. Uglen kan "muse" som en tårnfalk og fange insekter i luften.
I naturen yngler kirkeuglen i hule træer, ellers holder den til ved åbent land. Med mennesket er andre tiltrækkende redesteder opstået, som ved gårde og i kirketårne. Efterhånden som kirketårnene i Danmark er blevet lukket til i de senere år, er uglen blevet en meget fåtallig ynglefugl i Danmark. Danmark ligger på nordgrænsen for kirkeuglens udbredelsesområde og den er derfor afhængig af at have steder, hvor den kan søge ly for kulden. I dag findes den kun vest for Storebælt, især i Nord- og Vestjylland. Bestanden talte i 2013 cirka 30 par.
Kirkeuglen var Athenes hellige fugl i den græske mytologi.
Lyden af en kirkeugle
Der Steinkauz (Athene noctua) ist eine kleine, kurzschwänzige Eulenart aus der Familie der Eigentlichen Eulen (Strigidae). Das Verbreitungsgebiet des Steinkauzes erstreckt sich über Eurasien und Nordafrika. Er ist ein charakteristischer Bewohner der Baumsteppe mit spärlicher oder niedriger Vegetation und jagt bevorzugt auf dem Boden. Ein einmal gewähltes Revier besetzt er meist über mehrere Jahre und zum Teil sogar lebenslang.
Der Steinkauz galt bereits im antiken Griechenland als Vogel der Weisheit und war Sinnbild der Göttin Athene. Darauf verweist auch der wissenschaftliche Name, der übersetzt „nächtliche Athene“ bedeutet. Deswegen bezieht sich die Redewendung Eulen nach Athen tragen auf den Steinkauz bzw. seine Abbildung auf antiken Drachme-Münzen. Im deutschen Sprachraum ist der Name „Steinkauz“ Hinweis darauf, dass diese Eulenart nicht nur in Baumhöhlen, sondern auch in Scheunen, Kapellen und Weinkellern aus Stein brütet. In Mitteleuropa gehen die Steinkauzbestände seit einigen Jahrzehnten stark zurück. Hauptursache dieses Rückgangs ist die Zerstörung von Lebensräumen, die dem Steinkauz geeignete Umweltbedingungen bieten.
1972 war der Steinkauz Vogel des Jahres in Deutschland.[1] In der Schweiz wurde er für 2021 zum Vogel des Jahres gewählt.[2]
Die Vogelart wurde früher, wird aber auch gelegentlich noch heute regional schlicht Kauz bzw. Käuzchen oder Käuzlein genannt, obwohl auch andere kleinere Eulenarten auf „-kauz“ enden, wie z. B. der Waldkauz oder der Bartkauz. Das Wort Kauz kommt ausschließlich in der deutschen Sprache vor und ist als Vogelname seit dem 15. Jahrhundert nachgewiesen. Es ist seit dem 14. Jahrhundert auch als Beiname von Personen in Hessen bekannt und bezeichnet noch heute in Redewendungen wie „komischer Kauz“ einen sonderbaren Menschen, was wohl als Vergleich zur zurückgezogenen Lebensweise des Vogels anzusehen ist. Die Benennung der Vogelart wird auf die schallnachahmende indogermanische Wurzel *gō̌u-, *gū- „rufen, schreien“ zurückgeführt, also auf den im Dunkeln hörbaren Schrei, der auch für das Wort „Eule“ primäres Benennungsmotiv ist.[3] Es bestehen zudem auch volksetymologische Erklärungsversuche, beispielsweise dass der Begriff von der Katze herkomme, nämlich auf Grund der Wortähnlichkeit, des ähnlichen Angesichts, der scharfen Sicht bei Nacht und der Jagd auf Mäuse.[4] Allerdings werden derartige Volksetymologien heute in den Sprachwissenschaften allgemein abgelehnt.
Der Steinkauz erreicht eine Körpergröße von 21 bis 23 Zentimetern. Die Flügelspannweite beträgt zwischen 53 und 58 Zentimetern.[5] Die Größe entspricht damit der einer Singdrossel, der Steinkauz wirkt allerdings durch das lockere Gefieder und den breitrundlichen Kopf größer als diese. Federohren fehlen und durch die niedrige Stirn wirkt der Steinkauz flachköpfig.[6] Es besteht kein auffälliger Geschlechtsdimorphismus. Das Gewicht der Männchen schwankt zwischen 160 und 240, das der Weibchen zwischen 170 und 250 Gramm.[7] Das Maximalgewicht erreichen adulte Vögel im Dezember und Januar. Am leichtesten sind sie in den Monaten Juni und Juli.[7]
Der Gesichtsschleier ist beim Steinkauz nur schwach ausgeprägt und oben durch weißliche Überaugenstreifen begrenzt.[8] Die Augen sind zitronen- bis schwefelgelb.[9] Die dunkel sepiabraune Körperoberseite weist weißlich rahmgelbe oder grauweiße Tropfenflecken und Querbinden auf, wobei die Fleckung auf dem Oberkopf besonders dicht, klein und streifenförmig und auf dem Vorderrücken größer und rundlicher ist. Im Nacken hat der Steinkauz eine auffällige, weiße V-förmige Zeichnung, die mit einem weißen Nackenband zusammenläuft und dunklere Gefiederpartien umschließt (sogenanntes Occipitalgesicht).[8] Auf den Handschwingen bilden rahmfarbene bis beigebraune Flecken fünf bis sechs Querbinden. Auf den Armschwingen sind meist zwei bis drei solcher Querbinden sichtbar. Auf den Armdecken variiert dagegen das Fleckenmuster individuell sehr stark. Die Unterflügeldecken sind dagegen hell und weisen eine graue bis schwärzliche Fleckung auf.[10] Die Kehle ist weißlich und von der Brust durch ein beige- oder rostbraunes Halsband abgegrenzt.[6] Die Körperunterseite ist gelblich weiß mit sepiabraunen, unregelmäßigen Längsstreifen. Insbesondere auf dem Brustgefieder sind diese Längsflecken sehr dicht und breit, so dass sie die Grundfarbe nur noch wenig hervortreten lassen. Die Beine sind weißlich befiedert und die Zehen mit borstenartigen Federn besetzt.[7]
Adulte Steinkäuze beginnen ihre Jahresmauser mit dem Ausfliegen der Jungvögel. Die Großgefiedermauser verläuft über einen Zeitraum von 98 bis 115 Tagen und ist in Mitteleuropa gegen Ende Oktober, Anfang November abgeschlossen.[11]
Das Daunenkleid frisch geschlüpfter Steinkäuze ist weiß, dicht und kurz. Ihr Schlupfgewicht beträgt lediglich zwischen 10 und 12 Gramm.[12] Von der hinteren Seite des Laufgelenks abgesehen, sind auch die Beine bis zu den Zehen bedunt. Die Wachshaut ist anfangs rosa, der Schnabel und die Krallen sind weißlich oder gräulich rosa.[13] Die Wachshaut verfärbt sich innerhalb der ersten Lebenswoche zu einem dunklen Violettgrau.[14] Der Schnabel färbt sich zunächst in ein bläuliches Grau mit einer gelben Spitze um und wird dann zunehmend olivgelb. Die Krallen werden dagegen schwarz.[13] Die Augen öffnen sich ab dem 8. bis 10. Lebenstag.
Erste Ansätze des grau-bräunlichen Nestlingskleides (Mesoptil) zeigen sich ab dem 5. Lebenstag. Es tritt zuerst an den Schulter- und Armdecken, später an Hinterkopf, Nacken, in der Rückenmitte sowie an Brust und Oberschenkel in Erscheinung.[15] Die Entwicklung des Mesoptils ist mit dem 21. Lebenstag abgeschlossen. Im Gesicht sind die arttypischen Abzeichen ansatzweise bereits zu erkennen. Das Brustgefieder ist grob längsgefleckt bis gestreift. An Handdecken und Schultern stehen auffällige Reihen weißer Tupfen. Um den 40. Lebenstag ist das Großgefieder voll entwickelt.[16] Das Mesoptil wird in Mitteleuropa in der Zeit von August bis November vom Jugendkleid abgelöst. Dieses Jugendkleid ähnelt dem adulten Jahreskleid, ist allerdings etwas fahler und stärker rostbraun. Die Flecken sind rahmgelb bis rostbraun getönt und weniger kontrastreich abgesetzt. Am Oberkopf und am Vorderrücken sind die Flecken noch weniger auffällig als bei adulten Vögeln.[14] Das erste Alterskleid zeigen junge Steinkäuze kurz nach Vollendung des ersten Lebensjahres.[5]
Der Steinkauz legt kurze Strecken in einem gradlinigen Ruderflug zurück, während bei weiten Strecken ein spechtartiger Wellenflug charakteristisch ist. Jagende Steinkäuze zeigen außerdem Rüttel- und Gleitflüge.[17] Steinkäuze fliegen meistens knapp oberhalb der Bodenoberfläche. Bei Steinkäuzen, die von einer höheren Warte auffliegen und dann erneut aufbaumen, entsteht dadurch eine U-förmige Fluglinie.[17] Vor dem Abflug von einer Warte zeigen sie häufig ein erregungsbedingtes Treteln am Platz.[18] Da das Körpergewicht in Relation zu den Flügelflächen hoch und die Schwungfedern relativ kurz und hart sind, ist anders als bei den ausgesprochen nachtaktiven Eulenarten der Flug des Steinkauzes nicht geräuschlos und für den Menschen aus der Nähe hörbar.[17][19] Ein gezielt eingesetztes Flügelklatschen, wie es bei der Waldohreule, dem Kaninchen- und dem Raufußkauz vorkommt, fehlt dagegen.[20]
Steinkäuze bewegen sich sehr häufig auf dem Boden fort. Sie sind in der Lage, so schnell zu rennen, dass sie auch eine flüchtende Feldmaus einholen.[21] Sie laufen dann mit sehr langbeinigen Schritten und schalten gelegentlich auch kürzere Sprünge ein, während sie bei einer langsameren Fortbewegung eher in kurzen Schritten trippeln.[22] Steinkäuze können während des Tages häufig freisitzend auf Schornsteinen, Zaunpfählen, Felsblöcken, Leitungsdrähten oder Masten beobachtet werden.[23][24] Ruhende Steinkäuze plustern ihr Gefieder häufig locker auf und ziehen den flachgeformten Kopf ein, so dass sie kugelförmig wirken. Bei leichtem Regen spreizen sie ihre Flügel weit ab und sträuben das Gefieder. Gelegentlich kann man sie dabei beobachten, wie sie sich sonnen. Dabei werden die Flügel schlaff geöffnet, das Gefieder ist geplustert und das Gesicht der Sonne zugewendet.[25] Ein sich nähernder Mensch wird vom Steinkauz häufig mit kurzen ruckartigen Kopfbewegungen fixiert.[23] Ähnlich wie bei Feindbegegnungen zeigt der Steinkauz außerdem häufig ein sogenanntes Vertikalknicksen, bei dem sich der Kauz in eine fast waagerechte Körperhaltung duckt und sich dann mit durchgestreckten Fersen aufrichtet.[26]
Steinkäuze haben ein sehr umfangreiches Lautrepertoire, das von bellenden, schnarchenden, miauenden Lauten bis zu klangvoll weichen Rufen reicht.[27] Der Gesang des Männchens besteht aus nasalen, dunklen und in der Tonlage auffallend ansteigenden guhg, guuig oder gwuäig-Rufen, die jeweils weniger als eine Sekunde andauern und mit einem gellenden miju oder miau abrupt enden.[28] Männchen wiederholen diese Rufe, die für Menschen noch in einer Entfernung von 600 Metern vernehmbar sind, 12 bis 20 Mal pro Minute.[29] Zum Gesangsrepertoire gehören auch sehr gedehnte Langsilben mit einem flötend hochgezogenem Glissando, die sich lautmalerisch als gluui oder goojahüi umschreiben lassen.[30] Speziell unverpaarte Männchen singen auch tagsüber. Von Weibchen ist gelegentlich ein ähnlicher Gesang zu vernehmen. Bei ihnen sind die Rufe allerdings weniger rein und bestehen selten aus mehr als fünf guhg-Silben.[31]
Beide Geschlechter rufen bei Erregung ein durchdringendes, lautes miauendes oder kurz kläffendes kwiu oder kwie, das sich zu einem gellenden kja steigern kann. Gelegentlich ist dies dann auch in einer keckernden Folge zu hören. In Nähe zueinander sitzende Rivalen keckern leise und perlend, was an ein weiches Schnattern erinnert.[28] Fauchende und heiser-trockene Stimmfühlungs- und Bettelrufe sind im Duett der Partner besonders auffallend.[27] Weiche, ansteigende und fragend klingende uu, guu oder guip-Rufe werden ebenfalls im Duett der Partner vorgetragen und dienen der Synchronisation der Partner vor Beuteübergabe, Begattung und Höhlenzeigen.[27]
Jungvögel verfügen bereits im Nestlingsalter über einen Großteil des Lautrepertoires.[28] Bereits in der ersten Lebenswoche rufen die Jungvögel ein weiches guh oder gjuu, das an den Lockruf der Altvögel erinnert.[28] Bis in ein Alter von vier Wochen rufen sie heiser srii oder chrii.[19] Ältere Nestlinge lassen ab der vierten Lebenswoche zunehmend ein schnarchendes chch vernehmen, das an die Kontaktrufe von jungen Schleiereulen erinnert. Wie viele andere Eulen lassen auch Steinkäuze, die sich gestört fühlen, ein lautes Schnabelknappen hören, das durch schnelles Aufeinanderschlagen von Ober- und Unterschnabel erzeugt wird. Nestlinge lassen diesen Instrumentallaut besonders häufig hören.[19]
Neben einem begrenzten Südausläufer in die äthiopische Region ist der Steinkauz transpaläarktisch verbreitet.[32] Das Hauptverbreitungsgebiet liegt zwischen 22° und 51° N. Die nördliche Verbreitungsgrenze entspricht annähernd der 17-°C-Juli-Isotherme, die südliche annähernd der von 31 °C.[32]
In west-östlicher Richtung erstreckt sich das Verbreitungsgebiet von der Atlantikküste Großbritanniens bis zur Koreanischen Halbinsel und dem Nordosten Chinas. Die nördliche Verbreitungsgrenze verläuft durch Belgien, Holland, Dänemark, Lettland, die Region von Pskow und Moskau sowie Meschtschora. Steinkäuze kommen in dieser Region noch nördlich des 56° N vor.[33] Im Uralgebirge ist der 54° N und in Kasachstan der 49° N jeweils die nördliche Verbreitungsgrenze. In östlicher Richtung verläuft die Verbreitungsgrenze weiter entlang des Altai- und dem Tannu-ola-Gebirge, durch den Südwesten Dauriens und den Nordosten der Mongolei.[33]
Steinkäuze kommen im gesamten Mittelmeerraum vor. Im Westen Afrikas überschreitet ihr Verbreitungsgebiet sogar den 22° N in südlicher Richtung. Sie besiedeln außerdem den Norden und Nordosten von Afrika, Teile der Arabischen Halbinsel, den Süden des Sudans und den Norden Somalias.[33] In Asien verläuft die südliche Verbreitungsgrenze durch den Nordosten Pakistans, den Süden Tibets. In Zentral- und Ostchina ist der 35° N die südliche Verbreitungsgrenze.
In Neuseeland wurde die Art zwischen 1906 und 1910 in der Region Otago eingebürgert. Man wollte damit den Bestand der eingeführten europäischen Singvögel regulieren, die sich teils sehr stark dort verbreiteten. Dies erwies sich als Fehlschlag, da Singvögel am Beutespektrum des Steinkauzes nur einen geringen Anteil haben. Mittlerweile ist der Steinkauz auf der gesamten Südinsel verbreitet.[34]
Grundsätzlich sind die Bestände in Zentral- und Westeuropa auf Grund von Habitatverlusten zurückgegangen, so dass die Art in diesen Ländern partiell sehr selten ist. Dagegen ist der Steinkauz im Mittelmeerraum sowie in großen Teilen seines asiatischen Verbreitungsgebietes eine weitverbreitete bis häufige Art.[35] Die Annahmen für den weltweiten Bestand gehen weit auseinander. Dries Nieuwenhuyse, Jean-Claude Génot und David H. Johnson gehen in ihrer Steinkauz-Monographie für das Jahr 2004 von weltweit 235.000 bis knapp 650.000 Brutpaaren aus.[36] BirdLife International schätzte dagegen für dasselbe Jahr den weltweiten Brutbestand auf 556.000 bis 1.267.900 Brutpaare.[37]
Auf der Insel Großbritannien war der Steinkauz bis in die zweite Hälfte des 19. Jahrhunderts ein seltener Irrgast. Die Eule wurde erst in den 1870er und 80er Jahren gezielt angesiedelt. Bereits zur Wende ins 20. Jahrhundert gab es im Südosten Englands und im Osten der Midlands zwei große Brutpopulationen. Verstärkt durch weitere Ansiedelungen haben Steinkäuze insbesondere während der Jahre 1910 bis 1930 den größten Teil der britischen Insel besiedelt.[38] In Südengland ist er heute eine charakteristische Art ländlicher Gebiete.[39] Lediglich nördlich der Linie Edinburgh-Glasgow haben sich Steinkäuze bislang nicht etablieren können.[40] Die gesamte britische Population wird auf 4.000 bis 8.500 Brutpaare geschätzt.[40]
In der Roten Liste der Brutvögel Deutschlands von 2020 wird die Art in der Kategorie V (Vorwarnliste) geführt.[41] Der Gesamtbestand wird für die Jahre 2011 bis 2016 auf 7.550 bis 8.500 Brutpaare geschätzt. Nordrhein-Westfalen beherbergt ca. 76 % des deutschen Bestandes.[42] Große Populationen leben in den kopfbaumreichen Niederungsgebieten Westfalens, am ebenfalls kopfbaumreichen unteren Niederrhein sowie in der westlichen Jülicher Börde, wo es zahlreiche beweidete Obstwiesen gibt.[43][44] Hessen weist die zweitgrößte Brutpopulation Deutschlands auf und kann, anders als Nordrhein-Westfalen, eine leichte Bestandszunahme über die letzten 25 Jahre verzeichnen.[45] In Bayern dagegen gilt der Steinkauz als sehr seltener Brutvogel. Nach jahrzehntelangem Rückzug aus ehemaligen Brutgebieten konnte sich der auf Unterfranken reduzierte Bestand durch Artenschutzmaßnahmen wieder vergrößern.[46]
In der Schweiz ist der Steinkauz eine mittlerweile seltene Art, deren Verbreitung auf die Regionen Ajoie (17 Brutpaare), den Kanton Genf (30 bis 40 Brutpaare) und den Kanton Tessin (weniger als 10 Brutpaare) begrenzt ist.[47]
Luxemburg gehört zu den Ländern mit einem dramatischen Bestandseinbruch. Hier lebten in den 1960er Jahren noch 3.400 bis 4.200 Brutpaare. Für 2006 waren es dagegen nur noch 15 bis 20 Brutpaare, die im äußersten Norden sowie im Süden von Luxemburg brüten. Luxemburg gilt als eines der Länder, wo die Art vermutlich vollständig verschwinden wird.[38] Einen ähnlich negativen Bestandsverlauf gibt es für Österreich. Steinkäuze waren in Österreich noch bis in die 1970er Jahre häufig. Der Brutbestand wird mittlerweile auf nur noch 70 bis 100 Paare geschätzt, die überwiegend im Weinviertel in Niederösterreich vorkommen.[48] Diese Region ist von traditionellem Weinanbau geprägt, und viele Steinkäuze nutzen alte Weinkeller als Nistplatz.[48]
Der Steinkauz bevorzugt als Lebensraum offenes, reich strukturiertes Gelände mit einem großen Angebot an Bruthöhlen, Tagesverstecken und Sitzwarten und einer ganzjährig niedrigen kurzen Vegetation.[49][50] Diese Lebensraumansprüche werden von einer Vielzahl natürlicher sowie von Menschen stark gestalteter Landschaften erfüllt.
Die Primärhabitate des Steinkauzes sind die eurosibirischen Steppenzonen, subtropische Halbwüsten, Wüsten wie die weitläufigen mongolischen Saxaul-Sandwüsten sowie die gemäßigten asiatischen Trockengebiete.[51] Sein Lebensraum weist meist vertikale Strukturen wie Felsen und Lehmwände auf, wo durch Erosion und die Tätigkeit von Säugern und Vögeln zahlreiche für den Steinkauz als Nist- und Ruheplatz nutzbare Höhlen, Nischen und Spalten entstanden sind. Andernfalls nutzt er höhlenreiche Flächen in Steppenzonen mit Erdbauen von Säugern wie Rennratten und -mäusen, Pfeifhasen, Zieseln sowie Feld- und Zieselmäusen.[52] In den Gebirgen Zentral- und Ostasiens ist der Steinkauz ein ausgesprochener Bodenvogel, der bevorzugt in den Bauen des Himalaya-Murmeltieres nistet und schläft. Außerhalb des Verbreitungsareals dieser Murmeltierart fehlt er auf den Hochplateaus dieser Gebirge.[53] In Somalia nutzt er neben Höhlen an den Sandwänden ausgetrockneter Flussläufe auch Termitenhügel als Sitzwarte und Nistplatz.[54][55]
Zu den Sekundärhabitaten des Steinkauzes zählen vor allem die weitläufigen Karstlandschaften und Macchien des Mittelmeerraums, die durch eine seit Jahrhunderten praktizierte halbnomadische Herdentierhaltung geprägt sind. Typische Steinkauzhabitate finden sich außerdem in Weinbergen, in den Tempel- und Ruinenfeldern der Mittelmeerländer sowie in Olivenhainen. In Spanien werden außerdem die großen, lichten Korkeichenhaine von Steinkäuzen besiedelt.[56][57]
In West- und Mitteleuropa nutzt der Steinkauz vor allem extensiv bewirtschaftete Dauergrünlandflächen wie Vieh- und Mahdweiden, Ruderalflächen sowie Weg- und Grabenränder, deren niedrige Vegetation und hohes Nahrungsangebot die artspezifische Bodenjagd ermöglichen.[58] In Mitteleuropa sind Kopfweidenbestände sowie Gärten mit alten Bäumen und Streuobstwiesen wichtige Steinkauzhabitate.[59] In Teilen Westeuropas, wo die Nahrung des Steinkauzes zu einem großen Teil aus Regenwürmern besteht, bestehen ideale Steinkauzhabitate aus mehreren ganzjährig genutzten Weiden. Deren kurze Grasnarbe begünstigt die Jagd des Steinkauzes auf die Regenwürmer, die vor allem im Randbereich der Weiden zu finden sind. Die Weiden müssen daher möglichst kleinparzellig sein, damit der Steinkauz ausreichend Nahrung findet. Als Sitz-, Ruf- und Jagdwarten dienen dem Steinkauz vor allem Masten und Pfähle. Die verhältnismäßig niedrigen Koppel- und Zaunpfähle spielen für Jagd des Steinkauzes eine große Rolle, so dass deren Dichte mit der Siedlungsdichte von Steinkäuzen positiv korreliert.[60]
Geht man im Sinne der Megaherbivorenhypothese von durch Großpflanzenfressern beeinflussten offenen und halboffenen Lebensräumen als Ursprungsvegetation Mitteleuropas aus, so könnte der Steinkauz aber auch in Mitteleuropa "heimatrecht" besitzen. Demnach wären menschlich beeinflusste Sekundärhabitate in Mitteleuropa nur als Ersatzlebensräume für die ursprünglichen Offenländer zu verstehen.
In Mitteleuropa ist der Steinkauz ein Brutvogel waldfreien Tieflands und brütet nur selten in Höhenlagen über 600 Höhenmetern.[61] In den südlichen Regionen seines Verbreitungsgebietes brütet der Steinkauz jedoch auch im Gebirge. So kommt er in den Pyrenäen noch in 1.200 Metern über NN vor und brütet stellenweise in der südspanischen Sierra Nevada noch in Höhenlagen von 2.300 Metern.[62] In Innerasien siedeln Steinkäuze sogar noch in Höhenlagen zwischen 4.000 und 4.700 Höhenmetern.[57] Da der Steinkauz ein ausgesprochener Standvogel ist und sein Revier auch bei anhaltend hohen Schneelagen und Kälteperioden nicht verlässt, sind hohe winterliche Schneelagen eine Ausbreitungsbarriere.
Generell sind Steinkauzreviere klein. So benötigen Steinkäuze am unteren Niederrhein zur Deckung ihres Nahrungsbedarfes ganzjährig nur eine Fläche von 1 bis 2 Hektar Dauergrünland.[57] Obwohl sich Steinkauzreviere nicht überlappen,[63] kann es in besonders günstigen Biotopen zu beachtlichen Konzentrationen von Steinkäuzen kommen. So brüteten östlich von Genf in einem Jahr mit einem ungewöhnlich starken Auftreten von Maikäfern auf einer Fläche von 120 Hektar 25 Paare Steinkäuze. Einzelne Bruthöhlen befanden sich dabei nur fünfzig Meter voneinander entfernt.[64] Solche Siedlungsdichten sind jedoch außergewöhnlich. Selbst in Optimalbiotopen Mitteleuropas kommen, bezogen auf Flächen von 100 bis 125 Quadratkilometer, nur in seltenen Ausnahmefällen mehr als 1,5 Brutpaare pro Quadratkilometer vor.[64] Der Zoologe Urs N. Glutz von Blotzheim weist jedoch darauf hin, dass solche großräumigen Siedlungsdichteberechnungen wegen des inselartigen Steinkauz-Vorkommens nur eine eingeschränkte Aussagekraft haben.[65]
Sofern ausreichend Nahrungsressourcen zur Verfügung stehen, halten sich Steinkäuze ganzjährig in ihrem Revier auf.[66] Dabei lebt das Weibchen im Revier eines Männchens. Da die Brutplatztreue sehr ausgeprägt ist, leben die Partner eines Paares häufig in Dauerehe.[67] Für Weibchen wurde eine Brutplatztreue von bis zu fünf Jahren nachgewiesen.[65]
Steinkäuze haben einen täglichen Nahrungsbedarf von 59 bis 75 Gramm bei einer Umgebungstemperatur von 0 °C und einen Bedarf von 23 bis 30 Gramm bei 30 °C.[68] Das Nahrungsspektrum ist sehr breit und reicht von Käfern, Regenwürmern und Grillen bis zu Mäusen, Kleinvögeln, Amphibien und Reptilien. Die Nahrungszusammensetzung variiert in Abhängigkeit von Jahreszeit und geographischer Verbreitung, und das Nahrungsspektrum eines einzelnen Steinkauzes ist umso größer, je größer die Biodiversität des jeweiligen Lebensraumes ist.[69] Unabhängig von Jahreszeit und Verbreitungsgebiet bilden kleine Säugetiere bewertet nach Biomasse und Energiegewinn die Hauptbeute des Steinkauzes.[70] Präferiert werden kleine Nagetiere mit einem Körpergewicht von 10 bis 30 Gramm.[68] In Mitteleuropa ist das wichtigste Beutetier die Gemeine Feldmaus, und eine Reihe von Studien weist einen Zusammenhang zwischen dem Bruterfolg des Steinkauzes und der Größe der Feldmauspopulationen nach.[71] Selbst in Südfrankreich, wo diese Art nur 6,5 Prozent der Beutetiere ausmacht, entfallen auf sie 50 Prozent der Biomasse der Nahrung der Steinkäuze.[68] In Asien spielen andere Vertreter der artenreichen Unterfamilie der Wühlmäuse ebenfalls eine große Rolle. Weitere wichtige Beutetiere sind Rennmäuse und insbesondere in China der Graue Zwerghamster.[71] Kleinvögel können insbesondere bei Schneelagen und einem Zusammenbruch der Mäusepopulation eine größere Rolle spielen.[72] Geschlagen werden bevorzugt solche Arten, die sich zur Nahrungssuche am Boden aufhalten wie beispielsweise Stare, Drosseln, Sperlinge und Lerchen. Daneben raubt der Steinkauz gelegentlich Jungvögel aus ihren Nestern. Regional können auch Frösche und Eidechsen eine Bedeutung im Nahrungsspektrum des Steinkauzes haben.[73]
Studien aus Flandern und Nordfrankreich weisen zwar einen hohen Anteil von Regenwürmern in der Nahrung der dort vorkommenden Steinkäuze nach. Dies wird jedoch auf das stark verringerte Angebot zurückgeführt, das Steinkäuze in diesen intensiv landwirtschaftlich genutzten Regionen vorfinden. Es wird angenommen, dass solche gezwungenermaßen zu Nahrungsspezialisten gewordene Populationen in ihrem Bestand besonders gefährdet sind.[69]
Der Steinkauz ist überwiegend dämmerungs- und nachtaktiv. Er jagt gewöhnlich jeweils ein bis zwei Stunden nach Sonnenuntergang und vor Sonnenaufgang. Während der Nestlingszeit ist er wegen des erhöhten Beutebedarfs regelmäßig auch tagaktiv.[74][75] Die Beute wird primär optisch wahrgenommen. Der Steinkauz reagiert aber auch auf akustische Reize wie etwa das Fiepen von Mäusen.[76] Die Jagdmethode, die er anwendet, ist abhängig vom Vegetationstyp. Ist der Bewuchs niedrig, dann jagt er gewöhnlich direkt vom Boden aus oder von einer sehr niedrigen Ansitzwarte wie einem Stein oder Erdhügel. Entdeckt er beispielsweise einen Käfer oder eine Maus, dann nähert er sich seiner Beute meist zunächst mit einem kurzen Flug knapp über dem Boden und folgt ihr dann entweder in einem schnellen Lauf oder mit einigen Hüpfern. Regenwürmer werden fast immer direkt vom Boden aus erbeutet.[74][76] Ist die Vegetation etwas höher, so dass der Steinkauz auf dem Boden nicht ungehindert laufen kann, spielt die Ansitzjagd eine größere Rolle. Auch Rüttel- und Gleitflüge sind belegt.[76] Getötet wird die Beute durch einen gezielten Kopf- oder Genickbiss.
In Sommernächten jagt der Steinkauz auch im Umfeld von Straßenlaternen und gut beleuchteten Häusern und Höfen nach Insekten, die vom Licht angezogen werden. Seine Hauptbeute sind hier überwiegend Motten.[77] Steinkäuze sind aber auch in der Lage, Fledermäuse zu greifen, und sie rauben Eier und Jungvögel aus Vogelnestern wie denen von Staren und Haus- und Feldsperlingen.[77] In Russland und Kasachstan hat man beobachtet, dass Steinkäuze regelmäßig die Baue von Rennmäusen nach potentieller Beute patrouillieren. Einzelne Baue werden von den Steinkäuzen als Nahrungsdepots genutzt, wenn sie mehr Beute fangen, als sie verzehren. Vereinzelt dienen Rennmausbaue auch als Nistplatz der Steinkäuze. Steinkäuze, die so einen Großteil ihrer Beute finden, zeigen am Gefieder von Kopf, Schulter und Rücken sehr deutliche Abnutzungsspuren.[78]
Bei Schneedecken von bis zu drei Zentimeter Dicke ist der Jagderfolg von Steinkäuzen auf Nagetiere verglichen zu schneefreien Jahreszeiten höher, da diese Schneedecke zu dünn ist, als dass Nagetiere unterhalb der Schneeoberfläche Gänge graben könnten, und da sie gegen den weißen Untergrund besser sichtbar sind. Bei sieben bis neun Zentimeter tiefem Neuschnee dagegen sinkt der Jagderfolg von Steinkäuzen deutlich, weil sich Nagetiere dann überwiegend unter der Schneeoberfläche aufhalten. Besteht über mehr als drei Wochen eine dichte und hohe Schneedecke, steigt die Mortalitätsrate stark an.[79]
Ein Steinkauzjahr lässt sich in folgende Phasen gliedern:[80]
Bereits in der winterlichen Ruhephase beginnt die Anpaarung. In Mitteleuropa übertagen etablierte Steinkauzpaare bereits ab Dezember gemeinsam in den Nisthöhlen.[81]
Die Bereitschaft des Steinkauzes, sein Revier zu verteidigen, sinkt nach der erfolgreichen Aufzucht der Jungvögel und der Herbstbalz. Sie verstärkt sich erst wieder mit dem Beginn der Balzzeit. Das Männchen patrouilliert zu Beginn der Fortpflanzungszeit verstärkt die Grenzen des Revieres und lässt in dieser Zeit häufig seine lauten guhg-Rufe hören, was sowohl anderen Männchen die Grenzen des eigenen Reviers anzeigt als auch gegenüber den Weibchen als Kontaktruf dient.[66] In Mitteleuropa reagieren Revierinhaber auf Klangattrappen dieser guhg-Rufe vor allem im Zeitraum von Februar bis Anfang April.[82] Eindringlinge werden vom Revierinhaber vertrieben, indem sie direkt angeflogen und unter lautem Keckern bis zur Territoriumsgrenze verfolgt werden.[63]
Sobald das Weibchen auf den Kontaktruf reagiert, kommt es zu Verhaltensweisen, die primär der Festigung der Paarbeziehung dienen. Die Rufe und Gesänge sind in Anwesenheit eines Partners deutlich verhaltener. Häufig rufen Männchen und Weibchen neben einfachen Reviergesängen wechselnd Lock-, Bettel- und Erregungslaute. Hinzu kommen ein gegenseitiges Beknabbern und Kraulen sowie demonstrative gemeinsame Revierflüge.[83] Sie suchen dabei bevorzugt Sitzwarten auf, die von dem Paar auch während des übrigen Jahres häufig genutzt werden. Charakteristisch ist, dass das Weibchen dort bettelnde Laute von sich gibt. Das Männchen übergibt dem Weibchen als Reaktion auf diese Bettellaute Beutetiere.[66] Die Anzahl der übergebenen Beutetiere hat einen Einfluss auf den Reproduktionserfolg des Paares: Weibchen speichern in dieser Zeit Depotfett, das sie für die Eiproduktion und das anschließende Brutgeschäft benötigen.[84] Dieses Verhalten wird zunehmend intensiver und setzt sich im Besuch möglicher Nistplätze und einer zunehmenden Anzahl von Begattungen fort. Es kommt dabei zu bis zu vier Begattungen pro Nacht. Bei der Begattung steigt das Männchen auf den Rücken des Weibchens. Im Schnitt verbleibt er bis zu 30 Sekunden auf dem Rücken des Weibchens. Der eigentliche Akt dagegen dauert im Schnitt nur 3,1 Sekunden.[85]
Männchen zeigen dem Weibchen innerhalb des Reviers mehrere zum Nisten geeignete Plätze an. Die eigentliche Nistplatzwahl scheint jedoch das Weibchen zu treffen.[84] Etablierte Paare nutzen ihre Bruthöhlen bereits mit dem Beginn der Anpaarungsphase. Steinkäuze, die sich ein Revier neu aussuchen, besetzen ihre Bruthöhlen erst nach dem Ende der winterlichen Ruhephase.[86]
Steinkäuze sind sehr anpassungsfähig, was ihre Nistplätze betrifft. Die Nistkammer muss lediglich groß genug sein, um die Eier und später die Jungvögel zu fassen. Sie muss der Brut hinreichend Schutz vor Wind und Regen bieten und möglichst dunkel sein. Der Eingang sollte zwar für Steinkäuze einfach zugänglich sein, aber einen hinreichenden Schutz vor Beutegreifern bieten. In Mittel- und Westeuropa nutzen Steinkäuze bevorzugt Baumhöhlen als Nistplatz. Der Anteil der Baumbruten beträgt in Großbritannien 92 %, am unteren Niederrhein 85,3 % und in Frankreich 80 %.[87] Es dominieren dabei nur einige wenige Baumarten. Obstbäume spielen eine große Rolle, daneben werden Höhlen in Weiden, Pappeln, Linden und Eichen genutzt.[60] Leerstehende Gehöfte, Scheunen, Kapellen und gelegentlich auch bewohnte Häuser und Ställe werden vom Steinkauz gleichfalls als Nistplatz genutzt. Hier brütet er typischerweise auf Dachböden, in Hohlräumen von Zwischendecken oder in unter Dachvorsprüngen angebrachten Nistkästen.[88]
Steinkäuze tragen kein Nistmaterial ein. Die Nestbauaktivitäten beschränken sich auf ein Säubern der Höhle und Scharren einer Mulde am Boden der Höhle.[86] Dohlen, Stare und Feldsperlinge sind Nistplatzkonkurrenten des Steinkauzes. Bei Bruten in Kopfweiden kann es sogar zu einer Konkurrenz mit Stockenten kommen.[89]
Der Legebeginn ist abhängig vom Nahrungsangebot und der Witterung.[86] Er fällt in Mittel- und Westeuropa meist in die letzte Aprildekade.[90] Das Gelege umfasst gewöhnlich drei bis fünf Eier.[13] Der Legeabstand zwischen den einzelnen Eiern beträgt meist zwei Tage.[13] Die Eier sind reinweiß und glanzlos bis mäßig glänzend. Sie wiegen etwa 14 bis 15 Gramm, sind 3,3 bis 4,0 Zentimeter lang und 2,7 bis 3,1 Zentimeter breit.[91] Steinkäuze ziehen in der Regel nur eine Brut pro Jahr groß, geht das Gelege frühzeitig verloren, kann es zu Ersatzgelegen kommen.[92][93] Weibchen beginnen gelegentlich schon nach der Ablage des ersten Eis zu brüten. Manche Weibchen nehmen das Brutgeschäft erst nach der Ablage des vorletzten oder letzten Eis auf.[94] In der Regel beträgt die Brutdauer zwischen 22 und 30 Tagen.[13]
Es brütet allein das Weibchen; es wird während der Brutzeit vom Männchen mit Beute versorgt. Normalerweise jagen Weibchen nur für einige wenige Minuten während der kurzen Brutpausen. Ist das Männchen allerdings nicht in der Lage, das Weibchen ausreichend mit Nahrung zu versorgen, dann verlängert das Weibchen die Brutpausen und jagt in unmittelbarer Umgebung des Brutplatzes.[95] Die jungen Steinkäuze schlüpfen in Mitteleuropa meist in der 3. Maidekade. Der Schlüpfabstand ist abhängig davon, wann das Weibchen mit der Brut begonnen hat. Hat es erst mit der Ablage des letzten Eies zu brüten begonnen, schlüpfen die Jungvögel nahezu gleichzeitig. Häufig beträgt der Schlüpfabstand aber ein bis zwei Tage.[96] Während der ersten acht Lebenstage werden die Jungen intensiv, zwei Wochen alte Nestlinge dagegen nur noch während der mitternächtlichen Ruhepausen gehudert.[97] Kainismus kommt unter den Geschwistern eines Geleges wie bei vielen anderen Eulenarten auch beim Steinkauz vor. Opfer von Kainismus sind meistens die jüngsten Nestlinge.[98]
Während die Jungvögel noch in der Nisthöhle sind, füttert nur das Weibchen.[13] Das Männchen trägt Beute heran, übergibt sie aber in der Regel dem Weibchen.[24] Auf die Fütterungslaute des Weibchens reagieren die zunächst blinden Jungvögel mit einem gerichteten Betteln. Ab dem 12. Lebenstag richten sie sich zur Beuteabnahme auf, indem sie die Fersengelenke strecken. Die Jungvögel verlassen im Alter von 22 bis 24 Tagen die Nisthöhle und klettern in die nähere Umgebung. Sie sind zu diesem Zeitpunkt noch nicht flügge; das frühzeitige Verlassen der Nisthöhle verringert jedoch die Gefahr, dass Beutegreifer sie in der Nisthöhle greifen können.[99] Ab dem 30. bis 32. Lebenstag können Jungvögel kurze Strecken fliegen. Sie halten sich bis zu einem Lebensalter von 40 Tagen in der Nähe der Bruthöhle auf und werden von beiden Elternvögeln gefüttert.[100] Mit zunehmendem Alter jagen die Jungvögel auch selbst. Der Familienverband löst sich auf, wenn die Jungvögel ein Alter von zwei bis drei Monaten erreicht haben.[93] Der größte Teil der Jungvögel siedelt sich in einer Entfernung von weniger als 10 Kilometer vom Geburtsort an. Nur knapp 10 Prozent der Jungkäuze errichten ihr Revier in einer Entfernung von über 100 Kilometern.[101][102] Im Herbst ihres Geburtsjahres beherrschen die jungen Steinkäuze fast das ganze Stimmrepertoire und verbreiten auch den Reviergesang.[65]
Die Reproduktionsrate von Steinkäuzen ist wegen der sehr wenigen Nachgelege, der verhältnismäßig geringen Schlupfrate und der Sterblichkeit der Nestlinge nicht hoch.[66] Zum Ausgleich der Sterblichkeitsrate der Art müsste jedes Brutpaar zwischen 1,7 und 2,34 flügge Junge pro Jahr großziehen, um den Bestand stabil zu halten. Tatsächlich bewegt sich in Europa die langfristige Reproduktionsrate zwischen diesen beiden Werten.[66]
Aus etwa 13 Prozent der Eier schlüpfen keine Nestlinge.[103] 4,5 Prozent der geschlüpften Nestlinge gehen ein, bevor sie flügge werden. Sogar über 70 Prozent der Steinkäuze sterben im ersten Lebensjahr.[104] Die durchschnittliche Lebenserwartung für weibliche Steinkäuze liegt bei vier Jahren. Die für Männchen liegt etwas darunter.[105] Das Höchstalter für freilebende Steinkäuze beträgt 15 Jahre. In Gefangenschaft gehaltene Steinkäuze erreichten ein Lebensalter von 18 Jahren.[104]
Europäische Steinkäuze rufen bereits ab Ende Juli verstärkt, um die Grenzen ihres Territoriums anzuzeigen. In diesem Zeitraum verlassen Jungkäuze das elterliche Revier. Der zweite Höhepunkt der territorialen Balzphase fällt in den Oktober und November. In dieser Zeit patrouillieren die Männchen erneut verstärkt ihre Reviergrenzen und greifen Reviereindringlinge an.[106] Diese territoriale Phase der Balz zielt primär auf das Abdrängen der Jungvögel sowie das Sichern des Beutepotentials für den kommenden Winter.[83]
Zu den Fressfeinden des Steinkauzes zählen alle größeren Eulenarten, eine Reihe von Greifvögeln und carnivore Säugetiere wie der Marder sowie streunende Hauskatzen. Verschiedene Studien belegen, dass der Steinmarder einer der wesentlichen Prädatoren des Steinkauzes ist. Er ist ein Nahrungsgeneralist, der als geschickter Kletterer Steinkauzhöhlen erreicht und Eier und Nestlinge frisst und gelegentlich auch adulte Steinkäuze erjagt.[107] Unter den Eulen sind insbesondere Uhu, Waldkauz und Waldohreule Fressfeinde des Steinkauzes. Eine große Rolle als Beutegreifer spielt zudem der Waldkauz, der sowohl Nistplatz- als auch Nahrungskonkurrent ist. Zu den Greifvögeln, die Steinkäuze erbeuten, zählen Habicht, Rotmilan, Wanderfalke und Mäusebussard. Gelege werden bisweilen von Elstern und Dohlen gefressen.[108]
Das Wetter hat einen wesentlichen Einfluss auf den Bruterfolg von Steinkäuzen. Vor der Eiablage führt tagelanger Regen zu einer unterdurchschnittlichen Gelegegröße, da die Weibchen dann weniger jagen und entsprechend einen weniger guten Ernährungszustand haben. Lang anhaltender Regen im Mai und Juni führt zu einer erhöhten Sterblichkeit unter Nestlingen.[109] Einen besonders starken Einfluss auf den Steinkauzbestand eines Gebietes haben jedoch kalte und schneereiche Winter. Der Anteil des Depotfetts am Körpergewicht ist bei Steinkäuzen höher als bei Schleiereulen, und sie sind daher besser als diese gleichfalls standorttreue Eulenart in der Lage, Schlechtwetterperioden zu überstehen. Bei lange bestehenden hohen Schneedecken verhungern Steinkäuze jedoch. In Deutschland waren nach den strengen Wintern 1978/79 und 1985/86 30 beziehungsweise 38 Prozent der Steinkauznistplätze nicht mehr besetzt.[110]
Steinkäuze fallen verhältnismäßig oft dem Straßenverkehr zum Opfer, da sie bevorzugt am Boden jagen und beim Wechsel zwischen Jagdwarten meist sehr niedrig über dem Boden fliegen.[111] Von je 100 aufgefundenen toten Steinkäuzen waren zwischen 34 (Belgien, 2001) und 50 (Großbritannien, 1991–1996) überfahren worden.[112] Diese Zahlen überschätzen zwar den Anteil der Steinkäuze, die auf diese Weise den Tod finden, da sie einfacher aufzufinden sind als Steinkäuze, die von Beutegreifern geschlagen werden oder verhungern. Sie sind aber ein deutlicher Hinweis darauf, dass zunehmender Verkehr und eine größere Straßendichte einen negativen Einfluss auf die Steinkauzpopulation haben. Diese Aussage wird auch von Langzeitauswertungen unterstützt, wie sie beispielsweise für Großbritannien vorliegen. So betrug der Anteil an Verkehrsopfern unter tot aufgefundenen Steinkäuzen zwischen 1910 und 1954 lediglich sechs Prozent und lag für den Zeitraum 1963 bis 1970 bei 35 Prozent, bevor er auf die oben zitierten 50 Prozent für 1991 bis 1996 anstieg.[111]
Weitere anthropogene Faktoren, die zur Erhöhung der Mortalität von Steinkäuzen beitragen, sind die Belastungen mit Rodentiziden und Anthelminthika, die sich in Beutetieren der Steinkäuze akkumuliert haben.[113] Auch Schwermetalle wie Cadmium und Blei reichern sich über die Nahrungskette in Steinkäuzen an.
Der Steinkauz zählt zur Gattung der Steinkäuze, zu der vier bis sechs Arten gerechnet werden. Eine Art ist in Nordamerika verbreitet, die übrigen kommen in der Alten Welt vor.
Nach klassischer Taxonomie werden wegen Unterschieden im Körperbau und in der Gefiederfärbung für den Steinkauz bis zu 13 Unterarten unterschieden. Auf Grund von phylogenetischen Untersuchungen ist diese Einteilung derzeit im Umbruch. So unterscheiden sich die mittel- und südeuropäischen Formen auf Basis des Cytochrom-b-Vergleichs deutlich von Formen in Kleinasien und Israel.[7] Nach den bislang vorliegenden Ergebnissen ist es möglich, dass es sich bei den Unterarten noctua, vidalii, indigena, lilith und plumipes um Arten handelt, die einer Superspezies angehören.[114] Claus König und Friedhelm Weick nennen in ihrer 2008 erschienenen Eulenmonographie nur noch acht Unterarten und behandeln A. lilith und A. spilogastra als eigenständige Arten.[115]
Die ältesten bekannten Darstellungen von Steinkäuzen finden sich in der inneren Mongolei und stammen aus dem Zeitraum 8.000 bis 7.500 BP.[118] In der Bibel wird an drei Stellen des Alten Testaments ein Vogel mit dem hebräischen Namen כוס (kôs) erwähnt, der mit Käuzchen übersetzt wird. Dabei handelt es sich mit hoher Wahrscheinlichkeit um den Steinkauz.[119] Levitikus 11,17 und Deuteronomium 14,16 beschreiben das Käuzchen im Rahmen der jüdischen Speisegesetze als unreines Tier, dessen Verzehr gläubigen Juden verboten ist. In Psalm 102, einem Klagelied, bringt der Beter seine Einsamkeit und Verzweiflung mit den Worten „Ich bin wie die Eule in der Einöde, wie das Käuzchen in den Trümmern.“ (Psalm 102,7) zum Ausdruck.
In der griechischen Mythologie galt der Steinkauz als Sinnbild der Göttin Athene und entsprechend häufig ist diese Eulenart dargestellt. Zu den bekanntesten antiken griechischen Münzen zählen Drachmen, die auf der Vorderseite den Kopf der Athene und auf der Rückseite einen Steinkauz mit einem Olivenzweig zeigen. Diese Münzen waren von etwa 525 v. Chr. an im Umlauf.[120] Die Rückseite einer derartigen Münze ist auch auf der nationalen Seite der heutigen griechischen 1-Euro-Münze abgebildet.
Im 5. Jahrhundert v. Chr. waren in Athen Trinkbecher mit Steinkauz-Motiv, die so genannten Eulen-Skyphoi, sehr beliebt. Sie entwickelten sich zu einem Exportschlager und wurden in die ganze Mittelmeerwelt exportiert.
Der Steinkauz gehört neben Uhu und Schleiereule zu den drei Eulenarten, die Plinius der Ältere in seiner Naturalis historia erwähnt.[121] Plinius unterstellt dem Steinkauz Schläue und berichtet (fälschlich), der Steinkauz werfe sich auf den Rücken, um sich mit Schnabel und Krallen gegen Kleinvögel zu verteidigen, wenn sie gegen ihn hassen. Im deutschen Volksaberglauben galt insbesondere der Steinkauz als Todesverkündiger. Da er häufig auf Kirch- und Friedhöfen zu sehen war, trug er im Volksmund auch die Bezeichnung Kirchenhuhn, Totenvogel oder Leichenhuhn.[122] Dass der Steinkauz früher als Todesbote galt, mag mit den Umständen zusammenhängen, unter denen sein Ruf wahrgenommen wurde. Denn damals waren nur die Zimmer kranker oder sterbender Menschen beleuchtet. Ihr Licht lockte Insekten an die Fenster der Krankenzimmer, und diese wiederum zogen jagende Steinkäuze an. Für die am Krankenbett wachenden Angehörigen musste der Ruf „kuwitt“ des Kauzes als unheilankündigendes „Komm mit!“ klingen und wurde wie eine Aufforderung empfunden, dem Steinkauz ins Jenseits zu folgen.
Für das 19. Jahrhundert ist belegt, dass Steinkäuze gelegentlich als Ziervogel gehalten wurden. In Italien ließ man gezähmte und kupierte Steinkäuze im Haus und Garten Nagetiere und Insekten jagen.[123] Gängiger war die Haltung von Steinkäuzen, um sie in der sogenannten Hüttenjagd zu verwenden. Dabei nutzte man aus, dass viele Vogelarten auf Eulen mit aggressivem Verhalten reagieren, wenn sie sie während des Tages entdecken (siehe: Hassen). Solche Hüttenjagden mit Steinkäuzen wurden in Italien von 350 v. Chr. bis ins 20. Jahrhundert und in Deutschland vom 17. bis 20. Jahrhundert praktiziert.[124] In Italien fing man auf diese Weise vor allem Lerchen. Haupthandelsort war Crespina, eine kleine Stadt in der Nähe von Pisa. Hier wurden traditionell am 29. September Steinkäuze verkauft, die als Nestlinge den Bruthöhlen entnommen und in menschlicher Obhut aufgezogen worden waren.[124] Erst seit den 1990er Jahren ist dieser Handel offiziell verboten; wegen der langen kulturellen Tradition für die Jagd mit dem Steinkauz werden jedoch nach wie vor Ausnahmegenehmigungen erteilt. So gibt es in der Nähe von Crespina noch eine Aufzuchtstation für Steinkäuze, die von Jägern unterhalten wird.[125][126]
In vielen europäischen Ländern wirkte sich bereits das zunehmende Verschwinden der kleinparzelligen Weidewirtschaft negativ auf die Bestände des Steinkauzes aus. In den letzten Jahrzehnten ist es durch Rodungen alter Obstbäume und Kopfweiden und der Umwandlung von Grün- in Ackerland zu einer weiteren Lebensraumzerstörung gekommen, was den Verlust an Nisthöhlen und Tagesverstecken zur Folge hatte.[127] Als einer der kritischen Faktoren für die Populationsdichte von Steinkäuzen gilt der Mangel an geeigneten Nistplätzen. Schutzprogramme konzentrieren sich daher auf das Ausbringen von Nisthilfen in Gebieten, in denen mit dem Vorkommen des Steinkauzes noch gerechnet werden kann. In Deutschland und anderen europäischen Ländern kam man allerdings zu dem Schluss, dass das Bemühen um den Erhalt der Art vergeblich sein werde, wenn seitens der Politik nicht flankierende Maßnahmen umgesetzt werden, die den Fortbestand von Lebensräumen wie Streuobstwiesen sicherstellen.[128] Im südlichen Emsland und der Niedergrafschaft Bentheim, früher reich besetzt mit Steinkäuzen, konnte der NABU durch die Anbringung von Nistmöglichkeiten, die wegen des Fehlens alter offener Scheunen oder hohler Bäume sehr rar geworden waren, den Bestand stabilisieren und das Verbreitungsgebiet von den letzten Bestandsinseln langsam ausbreiten.
Der Asteroid des äußeren Hauptgürtels (8962) Noctua ist nach dem Steinkauz benannt (wissenschaftlicher Name: Athene noctua). Zum Zeitpunkt der Benennung des Asteroiden am 2. Februar 1999 befand sich der Steinkauz auf der niederländischen Roten Liste gefährdeter Arten.[129]
Der Steinkauz (Athene noctua) ist eine kleine, kurzschwänzige Eulenart aus der Familie der Eigentlichen Eulen (Strigidae). Das Verbreitungsgebiet des Steinkauzes erstreckt sich über Eurasien und Nordafrika. Er ist ein charakteristischer Bewohner der Baumsteppe mit spärlicher oder niedriger Vegetation und jagt bevorzugt auf dem Boden. Ein einmal gewähltes Revier besetzt er meist über mehrere Jahre und zum Teil sogar lebenslang.
Der Steinkauz galt bereits im antiken Griechenland als Vogel der Weisheit und war Sinnbild der Göttin Athene. Darauf verweist auch der wissenschaftliche Name, der übersetzt „nächtliche Athene“ bedeutet. Deswegen bezieht sich die Redewendung Eulen nach Athen tragen auf den Steinkauz bzw. seine Abbildung auf antiken Drachme-Münzen. Im deutschen Sprachraum ist der Name „Steinkauz“ Hinweis darauf, dass diese Eulenart nicht nur in Baumhöhlen, sondern auch in Scheunen, Kapellen und Weinkellern aus Stein brütet. In Mitteleuropa gehen die Steinkauzbestände seit einigen Jahrzehnten stark zurück. Hauptursache dieses Rückgangs ist die Zerstörung von Lebensräumen, die dem Steinkauz geeignete Umweltbedingungen bieten.
1972 war der Steinkauz Vogel des Jahres in Deutschland. In der Schweiz wurde er für 2021 zum Vogel des Jahres gewählt.
Bûmekorik, bimkerk, kerebûm, kerebum , kundok, kundê şexse, kundê serîpan an kundê çiçk (Athene noctua), cureyekî kundan e.
Dirêjiya bûmekorik ta 22 cm digihê. Giraniya bûmekorik 180 g. Bûmekorik bi çavên zer in, bijangên sipî, serî mezin, lingên dirêj û pûrtê qehweyî bi deqên sipî. [2]
Bûmekorik li gelek warên parzemînên Ewropa û Asyayê dijî ye. Gelek caran bi rojê li ser banê xaniyan an çikrimên telegrafê dihête dîtin. Li hemû derên Kurdistanê dijîn.
Bûmekorik mêş û mûr, kurm, bejavok wekî beqan û balinde û guhandarên biçûk dixwe. Bûmekorik piçkî rojger e.[3]
.jpg)
Bûmekorik, bimkerk, kerebûm, kerebum , kundok, kundê şexse, kundê serîpan an kundê çiçk (Athene noctua), cureyekî kundan e.
Caouin (Athene noctua )
Caouin (Athene noctua )
caouin, ch'est un nom pour pusieurs oésieus : Strix Aluco / Hurlote - Hobrieu - Obriyeu (fr:Hulotte, Chouette des bois) pi Asio otus / Houpeu (fr: Hibou moyen-duc) et pi Athene noctua / Caouin - Cahouin - Cawin - Cat-hoint (fr:Chouette chevêche) . in franchoés = Chouette chevêcheLa ceuétta [tʃǝˈwetːa] (Athene noctua, Scopoli 1769), è ne cegliucc rapace netturn de la famiglia de gl Strigidae.
Se ne chenúscene 19 sottespèce:
La ceuétta è lònga cchiù o méne 21–23 cm, mesura 53–59 cm da la ponda de na scénna a l’ata é tè ne pise che va da 100 a puoche cchiù de 200 gramm. È terzuta, cape larie é chiatt sènza gl típece ciuff a le rècchie de gl jefone chemune, uocchie giall é zamb lòngh chepèrt da sétele. La part ngima è grigg-brune gnaccate de ghiangh mindr a chélla pessott prevale le ghiangh, gnaccate de brune.
La ceuétta ze tròva pe tutt gl Emesfère nòrd, a l’Auròpa, l’Asia é a l’Áfreca de gl nòrd. A l’Etalia è ne cegliucc ne muare chemune é è spase pe quasce tutta la penísera trann ca ngòpp’a l’Alp. Ce piace a abbetà vecin’a le case, addó ze tròvane gl uómmene, é a la zzòna de le culline. Nen sagl de cchiù de 1000 m d’avetézza pecché la néve ne gl fa trevà a magnà.
Cegliucc netturn pe antenemasia, la ceuétta a le vére pò èss attiva pure la séra é a prima mmatina, ma è assá víggele pure tutta la jernata.
Le ceuétt tiéve ne larie repertòrie vecale. Gl mašchie caccia ne malangúneche "hu-u-ou" repetute cchiù vòte, dòpp 3–4 second. Cèrt vòte, prò, quann z’ave a defènn, le ceuétt allúcchene mmòde faštediuse.
La ceuétta è carnacchiara. Comm tutt gl Strigiformes, è capace d’agliott le prède sane sane, é puó riètta fòre le part che nen pò alleggerì (pire, pènn, diénd, òssa, cuocc cheratinezzate de gl nziétt). Ze magna píccule vertebrate (pure píccule de lèpre) é nziétt ruoss.
Fà gl nide tra marz é giugn. La fémmena fèta 2-5 òva ghiangh dénd a cèrt cavótera mmiés’a gl merrune, a gl álbere, a gl mórera de fabbrecate viécchie, dénd a tane abbandenate de mammífere de mèsa taglia é puó l’ajòcca pe circa 4 semmane. A sse períede gl máscure l’ajuta a caccià. Dòpp ne mése o puoch cchiù gl píccule lássane gl nide ma puonn cambà da sule sulamènd a 2-3 misce de vita.
La ceuétta [tʃǝˈwetːa] (Athene noctua, Scopoli 1769), è ne cegliucc rapace netturn de la famiglia de gl Strigidae.
A Civetta (Athene noctua) hè un aceddu nutturnu chì faci partita di a famiglia di i Strigidae. A civetta hè longa circa 21-23 cm, hà un'apartura alari di 53-59 cm è un pesu chì varieghja da 100 à pocu più di 200 grammi. Hà formi tozzi, u capu largu è sciacciatu senza i tipichi ciuffi auricolari di u gufu cumunu, ochji giaddi è zampi longhi parzialamenti rivistiti di seti. A parti supiriori hè grisgiu-brunu machjata di biancu mentri in quidda infiriori hè privalenti u biancu, machjatu di brunu.
A civetta si trova in tuttu l'Emisferu nordu, in Auropa, Asia è Africa di u nordu. In Corsica è in Sardegna hè un aceddu chì hè prisenti. Hè diffusu dinò in guasi tutta a penisula taliana fora di nantu à l'Alpi. I so ambienti priferiti sò in i vicinanzi di l'abitati civili, induva ci hè prisenza umana, in ariali cuddinari. Scansa i zoni oltri i 1000 m di altitudina postu ch'è a nevi limiteghja furtamenti i so fonti di cibu.
Aceddu nutturnu par antunumasia, a civetta in rialità pò essa attiva ancu in u tardu dopu meziornu è di prima matina, ma hè moltu vigilenti ancu in u restu di a ghjurnata.
I civetti ani un ampiu repertoriu vucali. U masciu emetti un malinconicu "hu-u-ou" ripetutu à intarvalli variabili, dopu à 3-4 sicondi. Calchì volta, parò, i civette emettini versi striduli è fastidiosi com'è autudifesa.
A civetta hè carnivora. Com'è tutti i Strigiformi, hè capaci à ingodda i predi intreii. Si ciba di picculi vertebrati è di grossi insetti.
Nidificheghja trà marzu è ghjugnu. A femina poni 2-5 ova bianchi in picculi cavità trà i rocci, in l'arburi, in i mura di vechji edifizii, in tani abbandunati di mammiferi di media taglia è dopu i cova par circa 4 sittimani. In quiddu periodu hè aiutata da u masciu in a caccia. Dopu à un mesi o pocu più i piulacona lasciani u nidu ma sò cumplittamenti indipindenti solu à 2-3 mesa di vita.
Si cunnosci 19 sottuspezii di civetta:
A civetta hè prisenti in Corsica ma piuttostu schersa (Mastrorilli 2001).
Accadi chì a civetta fussi mintuvata in a litteratura è u cantu corsu. Par asempiu:
A Civetta (Athene noctua) hè un aceddu nutturnu chì faci partita di a famiglia di i Strigidae. A civetta hè longa circa 21-23 cm, hà un'apartura alari di 53-59 cm è un pesu chì varieghja da 100 à pocu più di 200 grammi. Hà formi tozzi, u capu largu è sciacciatu senza i tipichi ciuffi auricolari di u gufu cumunu, ochji giaddi è zampi longhi parzialamenti rivistiti di seti. A parti supiriori hè grisgiu-brunu machjata di biancu mentri in quidda infiriori hè privalenti u biancu, machjatu di brunu.
A civetta si trova in tuttu l'Emisferu nordu, in Auropa, Asia è Africa di u nordu. In Corsica è in Sardegna hè un aceddu chì hè prisenti. Hè diffusu dinò in guasi tutta a penisula taliana fora di nantu à l'Alpi. I so ambienti priferiti sò in i vicinanzi di l'abitati civili, induva ci hè prisenza umana, in ariali cuddinari. Scansa i zoni oltri i 1000 m di altitudina postu ch'è a nevi limiteghja furtamenti i so fonti di cibu.
Kodipulo vai Kivipulo (latin.: Athene noctua) om Evrazijan i Pohjoižafrikan levitadud lihansöi lind. Mülütadas Pulod-sugukundha.
Elänzoitab ristitun sauvusiš paksus. Läz 0,5..1,3 mln eričuid elädas Evropas. Eläb Päivnouzmman stepiš i letkesižiš rahvahatomiš maiš, pezoitelese uruiš, kandoiš, kivironguiš. Pidase peitoiči, om ičeze arealas vodes läbi.
Täuz'kaznu hibj om läz 25 sm pitte 7..9 sm händanke, 150..170 grammad vedutte. Kodipulon suugiden maihutuzkeskust sase 56 santimetrhasai. Ižačun i emäčun mujutand om ühtejitte: sel'g burvauvaz vai leten mujun, pök om vauged burahkoidenke läipoidenke. Sil'mad oma pakuižen ližamujun. Händ om muzakoričma, kurk om vauged koričmanke sebanke alahan. Oleleb 4..6 munad pezas.
Kodipulo vai Kivipulo (latin.: Athene noctua) om Evrazijan i Pohjoižafrikan levitadud lihansöi lind. Mülütadas Pulod-sugukundha.
Elänzoitab ristitun sauvusiš paksus. Läz 0,5..1,3 mln eričuid elädas Evropas. Eläb Päivnouzmman stepiš i letkesižiš rahvahatomiš maiš, pezoitelese uruiš, kandoiš, kivironguiš. Pidase peitoiči, om ičeze arealas vodes läbi.
Täuz'kaznu hibj om läz 25 sm pitte 7..9 sm händanke, 150..170 grammad vedutte. Kodipulon suugiden maihutuzkeskust sase 56 santimetrhasai. Ižačun i emäčun mujutand om ühtejitte: sel'g burvauvaz vai leten mujun, pök om vauged burahkoidenke läipoidenke. Sil'mad oma pakuižen ližamujun. Händ om muzakoričma, kurk om vauged koričmanke sebanke alahan. Oleleb 4..6 munad pezas.
Lù-cṳ̀ (鸕鶿, Ĭng-ngṳ̄ : Little Owl, Hŏk-miàng: Athene noctua), hŭng-buó diŏh Ĕu-ciŭ , Hĭ-ciŭ dĕ̤ng-báe̤k-buô , Ā-ciŭ să̤-buô gâe̤ng dṳ̆ng-buô, Ngò̤-lò̤-sṳ̆ , Iran, Iraq , Afghanistan , Pakistan , Éng-dô báe̤k-buô , Sikkim, Bhutan, Mùng-gū gâe̤ng Dièu-siēng gĭk Dṳ̆ng-guók báe̤k-buô. Sĭng-tā̤ dòng-dô 20-27.5 liè-mī. buô siĕh Kŏng-tṳ̀ng, Gàu-ūng, ī-gĭk siēu-hìng gì cēu-lôi gâe̤ng Buô-ṳ̄ dông-ŭk. Huàng-sĭk-gĭ ék-buŏng ôi 5—7 nguŏk.
Lù-cṳ̀ (鸕鶿, Ĭng-ngṳ̄ : Little Owl, Hŏk-miàng: Athene noctua), hŭng-buó diŏh Ĕu-ciŭ , Hĭ-ciŭ dĕ̤ng-báe̤k-buô , Ā-ciŭ să̤-buô gâe̤ng dṳ̆ng-buô, Ngò̤-lò̤-sṳ̆ , Iran, Iraq , Afghanistan , Pakistan , Éng-dô báe̤k-buô , Sikkim, Bhutan, Mùng-gū gâe̤ng Dièu-siēng gĭk Dṳ̆ng-guók báe̤k-buô. Sĭng-tā̤ dòng-dô 20-27.5 liè-mī. buô siĕh Kŏng-tṳ̀ng, Gàu-ūng, ī-gĭk siēu-hìng gì cēu-lôi gâe̤ng Buô-ṳ̄ dông-ŭk. Huàng-sĭk-gĭ ék-buŏng ôi 5—7 nguŏk.
De Chuuz (Athene noctua; alemanischi Näme) isch en Üüle. In Mitteleuropa chunnt er dor s ganz Joor.
De Chuuz isch e chliini bruu-wiiss gscheggeti Üülenart mit eme eggige Chopf und groosse geelen Auge. Er werd öppe 24 cm gross.
De Chuuz lebt i Kulturland mit vill Bömm oder i Obstgärte i Sidligsnööchi. Er nestet i Höölene vo alte Bömm.
De Chuuz isch de hailig Vogel vo de griechische Göttin Athene. Er het i de Woorsegerai e wichtigi Role gspillt und het as e guets Omen ggulte, wener gflogen isch, aber as e schlechts, wener umeghocket isch. Er söll mit de Chraie verfindet sii, drom sölls i de Stadt Athen kai Chraie ggee haa, deför um so mee Chüüz. Vo do chonnt de Sproch: »Üüle uf Athen trääge« för öberflüssigi Taate. As Woppetier vo Athen isch si au uf antike Münze vorchoo und de Chuuz ziert hütt au de griechischi Euro.
De Chuuz (Athene noctua; alemanischi Näme) isch en Üüle. In Mitteleuropa chunnt er dor s ganz Joor.
The wee oul or little oul (Athene noctua) is a bird that inhabits muckle o the temperate an wairmer parts o Europe, Asie east tae Korea, an north Africae.
The wee oul or little oul (Athene noctua) is a bird that inhabits muckle o the temperate an wairmer parts o Europe, Asie east tae Korea, an north Africae.
Байғош байҡош, байғош, ябалаҡ, бәүелсәк япалаҡ (домовой сыч) (Athene noctua)
Сыйырсыҡтан ҙурыраҡ. Ҡолаҡһыҙ йомро башлы бәләкәй ябалаҡ. Кеше яҡын килһә, кәүҙәһен турайтып, бәүелә башлай, һырты аҡ таплы ҡара-көрән. Кәүҙәһенең аҫ яғы буй-буй көрән һыҙыҡтар менән сыбарланған аҡ төҫтә, һупайҙынан бәләкәйерәк булыуы, ҡарараҡ төҫө менән айырыла.
Нескә генә һыҙғыра: «тйү-тйүү» йәки киҫкен генә тауыш бирә: «ҡыуыйт».
Ташлы, йырғанаҡлы урындарҙа, төрлө иҫке ташландыҡ ҡоролмаларҙа йәшәй. Сысҡандар, бөжәктәр менән туҡлана. Ултыраҡ ҡош. Киң генә таралған. Өңдәрҙә, таш ярыҡтарында, сарҙаҡтарҙа оялай. 4—5 бөртөк аҡ йомортҡаһы була. Ҡротҡостарҙы ҡырып, файҙа килтерә.
Урал тынламаҡ булған,
Һуңғы ҡат һынамаҡ булған
«Намыҫ тапар ир булһа,
Өмөтө булмаҫ көнөнән;
Ил быуынын һанаған
Көнөн айырмаҫ төнөнән:
Йыртҡыс булған йәндәргә
Ҡара төнө көн булыр,
Күҙе ҡалғыр байғошто
Төндә аулап, шат булыр.
== Архитектурала һәм әҙәбиәттә байғош образы ==
Беҙҙең э.т. V быуаттан бирле Элладаның (Греция) баш ҡалаһы Аҫинаның башняһы символы[1].
Санскрит һүҙлегендәге атамаһы башҡортса "өкө" атамаһына яҡын килә: [2]
Байғош өкө - Ябалаҡтың бер төрө (Р.:домовой сыч).Өкө ябалағы-(Р.:сова)-ябалаҡтар ғаиләһенә ҡараған, буй-буй ҡара таптары булғанерән һоро төҫтәге, өкөнән саҡ ҡына бәләкәйерәк ҡолаҡлы йыртҡыс ҡош; ябалаҡ. 2.Күсм. Ҡыҙғаныс, меҫкен хәлдәге кеше. Мәҡәл.
hari-locana-1. Желтоглазый 2. Сова
Байғош байҡош, байғош, ябалаҡ, бәүелсәк япалаҡ (домовой сыч) (Athene noctua)
Дамавы сыч або Сіпель[1] (Athene noctua) — птушка роду сычы сямейства савіныя.
Даўжыня цела каля 25 см. Важыць 150—170 г. Самцы і самкі афарбаваныя аднолькава: сьпіна сьветла-бурая або пясочная, на плечавых пёрах круглявыя белыя плямы, брушка белае з бураватымі падоўжнымі стракацінамі. Распаўсюджаны ў Цэнтральнай і Паўднёвай Эўропе, Паўночнай Афрыцы і Азіі (выключаючы Паўночную). У Беларусі трапляецца рэдка, пераважна на поўдні, селіцца ля жытла, у старых парках і закінутых кар'ерах. У кладцы 4-6 яек. Сілкуецца дробнымі грызунамі, насякомымі, радзей птушкамі.
— сховішча мультымэдыйных матэрыялаў
Дамавы сыч або Сіпель (Athene noctua) — птушка роду сычы сямейства савіныя.
Даўжыня цела каля 25 см. Важыць 150—170 г. Самцы і самкі афарбаваныя аднолькава: сьпіна сьветла-бурая або пясочная, на плечавых пёрах круглявыя белыя плямы, брушка белае з бураватымі падоўжнымі стракацінамі. Распаўсюджаны ў Цэнтральнай і Паўднёвай Эўропе, Паўночнай Афрыцы і Азіі (выключаючы Паўночную). У Беларусі трапляецца рэдка, пераважна на поўдні, селіцца ля жытла, у старых парках і закінутых кар'ерах. У кладцы 4-6 яек. Сілкуецца дробнымі грызунамі, насякомымі, радзей птушкамі.
Кил-çурт тăмани (лат. Athene noctua) — тăмана йышне кĕрекен вĕçен кайăк.
Пĕвĕ тăршшĕ 25 см. Йывăрăшĕпе 150—170 г. туртать. Аçисен те, амисен те тĕкĕ пĕр тĕслĕ: çурăмĕ çутă-пăвăр е хăйăр тĕслĕ, хулпуççи çинчи тĕкĕсем çинче шурă çавра лаптаксем пур, хырăмĕ шурă хăмăртарах-чăпар тăрăхлă тĕслĕ. Пичĕ çаври пулни хытă курăнмасть.
Вăтам тата Кăнтăр Европара, Çурçĕр Африкапа Азире (Çурçĕррисĕр пуçне), Раççейре — вăтам тата кăнтăр Европа пайĕнче, тата Вăтам Азире, Казахстанра, Кăнтăр Алтайра, Тувара тата Байкал леш енче сарăлнă. Раççейăн Европа пайĕнча çын пурăнан вырăнпа çывăх, çурт-йĕр таврашĕнче; хĕвелтухăçра тип хирсемпе пушхирсенче пурăнать, шăтăксенче, чул купаланнă вырăнсенче йăва çавăрать. Живёт оседло. Йăвинче 4—6 çăмарта. Ами йăвара 25-28 кун ларать, чĕпписем 4-5 эрнерен вĕçсе тухаççĕ. Пĕчĕк чĕрчунсемпе, хурт-кăпшанкăсемпе, калтасемпе, сайрарах вĕçен кайăксемпе тăранса пурăнать.
Кил-çурт тăмани (лат. Athene noctua) — тăмана йышне кĕрекен вĕçен кайăк.
Пĕвĕ тăршшĕ 25 см. Йывăрăшĕпе 150—170 г. туртать. Аçисен те, амисен те тĕкĕ пĕр тĕслĕ: çурăмĕ çутă-пăвăр е хăйăр тĕслĕ, хулпуççи çинчи тĕкĕсем çинче шурă çавра лаптаксем пур, хырăмĕ шурă хăмăртарах-чăпар тăрăхлă тĕслĕ. Пичĕ çаври пулни хытă курăнмасть.
Вăтам тата Кăнтăр Европара, Çурçĕр Африкапа Азире (Çурçĕррисĕр пуçне), Раççейре — вăтам тата кăнтăр Европа пайĕнче, тата Вăтам Азире, Казахстанра, Кăнтăр Алтайра, Тувара тата Байкал леш енче сарăлнă. Раççейăн Европа пайĕнча çын пурăнан вырăнпа çывăх, çурт-йĕр таврашĕнче; хĕвелтухăçра тип хирсемпе пушхирсенче пурăнать, шăтăксенче, чул купаланнă вырăнсенче йăва çавăрать. Живёт оседло. Йăвинче 4—6 çăмарта. Ами йăвара 25-28 кун ларать, чĕпписем 4-5 эрнерен вĕçсе тухаççĕ. Пĕчĕк чĕрчунсемпе, хурт-кăпшанкăсемпе, калтасемпе, сайрарах вĕçен кайăксемпе тăранса пурăнать.
Кукумјавката (науч. Athene noctua) — вид граблива птица од фамилијата утки (Strigidae), релативно мала во однос на останатите претставници од оваа фамилија. Заедно со кукувијата, познати се по непријатното продорно огласување, по што и ги добиле имињата. Често може да се слушнат заедно на местата каде се спојуваат населбите со ливадите, пасиштата или обработливите површини. Сепак, како и останатите видови од фамилијата, и овие се исклучиво корисни птици.[2] Се среќава и во Македонија.
Кукумјавката е мала утка (23 - 27,5 cm во должина), со заоблена и одозгора сплесната глава на краток врат, со големи жолти очи насочени нанапред и задебелено тело. Пердувите се со кафеава боја, со бели дамки.
Ова се претежно ноќни птици. Кукумјавката и кукувијата се синантропни видови, живеат блиску до човекот, во градско опкружување и селски домаќинства, секаде каде има отворени ливади со ниска грмушеста вегетација на кои можат да ловат ситни глодари. Како место за одмор и гнездење ѝ служат разните пукнатини во објектите изградени од човекот, дупките во земјените отсеци, дупките во дрвјата, пукнатините на карпите и напуштените гнезда. Во најладните периоди од зимата, сите утки се повлекуваат на југот на Европа и северот на Африка.
Се храни првенствено со крупни инсекти, ноќни пеперуги, ситни глодари, а понекогаш и со глувци или волухарици. Заедно со кукувијата се птици станарки, што значи дека кај нас се присутни во текот на целата година. Преселничките движења се познати само кај младите птици кои не се сè уште полово зрели. Возрасните единки не се селат и не се здружуваат во групи.
Кукумјавката била заштитен знак на Минерва, римската божица на мудроста. Според некои легенди се вбројува во „претците на светот“, додека под влијание на христијанството станува симбол на грдоста и злобата.
Кукумјавката (науч. Athene noctua) — вид граблива птица од фамилијата утки (Strigidae), релативно мала во однос на останатите претставници од оваа фамилија. Заедно со кукувијата, познати се по непријатното продорно огласување, по што и ги добиле имињата. Често може да се слушнат заедно на местата каде се спојуваат населбите со ливадите, пасиштата или обработливите површини. Сепак, како и останатите видови од фамилијата, и овие се исклучиво корисни птици. Се среќава и во Македонија.
Кукумјавката е мала утка (23 - 27,5 cm во должина), со заоблена и одозгора сплесната глава на краток врат, со големи жолти очи насочени нанапред и задебелено тело. Пердувите се со кафеава боја, со бели дамки.
Ова се претежно ноќни птици. Кукумјавката и кукувијата се синантропни видови, живеат блиску до човекот, во градско опкружување и селски домаќинства, секаде каде има отворени ливади со ниска грмушеста вегетација на кои можат да ловат ситни глодари. Како место за одмор и гнездење ѝ служат разните пукнатини во објектите изградени од човекот, дупките во земјените отсеци, дупките во дрвјата, пукнатините на карпите и напуштените гнезда. Во најладните периоди од зимата, сите утки се повлекуваат на југот на Европа и северот на Африка.
Се храни првенствено со крупни инсекти, ноќни пеперуги, ситни глодари, а понекогаш и со глувци или волухарици. Заедно со кукувијата се птици станарки, што значи дека кај нас се присутни во текот на целата година. Преселничките движења се познати само кај младите птици кои не се сè уште полово зрели. Возрасните единки не се селат и не се здружуваат во групи.
Кукумјавката била заштитен знак на Минерва, римската божица на мудроста. Според некои легенди се вбројува во „претците на светот“, додека под влијание на христијанството станува симбол на грдоста и злобата.
КӀукӀумяу (лат-бз. Athene noctua) — и цӀэджэгъу лъэпкъым хохьэ.
Теплъэр гъуабжэ-хужьыфэщ ӀэпапӀэхэр хэсу. Нэхэм я къэухьыр, кӀэ щӀагъыр, ныбэ щӀагъыр — хужьщ.
ЩӀыӀэ дыдэ здэмыхъу щӀыпӀэ псоми щыӀэщ. Лъэтэжкъым. Абгъуэ имыщӀу щогъуалъхьэ нэпкъ задэхэм, гуэнэщ ябгынэжахэм. Моногамнэщ — анэмрэ хъумрэ сыт щыгъуи зэгъусэщ. Къаукъазым деж гъатхэпэ мазэм икӀэм кӀэцӀын яух. Анэм изакъуэ къыреш. ЩакӀуэн щаублэр пшапэр зэхэуа иужькӀэщ.
Ӏусым хохьэ дзыгъуэ, шындырхъуо, къуалэбзу, хьэпщхупщ, гъудэбадзэ.
КӀукӀумяухэм яхуэмыфащу адыгэхэми, нэгъуэщӀ лъэпкъхэми фэжагъуэ ираплъ. Къалъытэ, псалъэм папщӀэ, ар зи унащхьэ тетӀысхьэу къуажэм и унагъуэм нэщхъеягъуэ къыщыхъуну. Брэм А. етх «Йомыгъэлейуэ жыпӀэ хъунущ цӀыхур кӀукӀумяум нэхъ щышынэу, кӀукӀумяур езым къызэрыщышынэм нэхърэ. ЩӀыпӀэ куэдым мы къуалэбзу удэзыхьэхым насыпыншагъэ къихьу ялъытэ. Ауэ Ипщэ Еуропэм ар фӀыуэ къыщалъагъу, Аустрэм деж абы куэдрэ ирощакӀуэ, икӀи зэрыжаӀэщи, хуабжьу йохъулӀэхэр.»[1]
Удыгъэмрэ губзыгъагъэмрэ я дэмыгъэщ.
Хотны бүгээхэй (Athene noctua) нь Европ, Ази , Африк тивийн хойд хэсгийн дулаан ба сэрүүн бүсэд амьдардаг шар шувуу юм. Энэ шувууг Их Британид анх 1842 онд аваачиж нутагшуулсан бөгөөд сайн зохицон суурьшжээ. Мөн 20-р зууны эхээр Шинэ Зеландын Өмнөдийн Аралд аваачиж нутагшуулах ажил амжилттай болсон.
Хотны бүгээхэй нь ихэх зүйлийн шар шувууд багтдаг томхон бүлэг болох Strigidae-д хамрана.
Энэ шувуу нь 23-27.5 см урт жижиг биетэй шар шувуу ба чийгийн улаан зэрэг шавьж, хоёр нутагтан, мөн жижиг хөхтөн, шувуугаар хооллодог. Шар шувууны хувьд цөөн таарах өдрийн амьдралтай зүйл юм.
Тэд задгай газар, цэцэрлэг, фирмийн ойролцоо амьдран, модны хонгил, эсвэл хаданд үүрлэн 3-5 өндөг гаргадаг. Эмэгчин нь 28-29 хоног даран дэгдээхэй болж 26 хоноод бие даадаг байна. Мөн байшин барилгад үүр засах нь элбэг.
हिमाली कोचलगाँडे नेपालमा पाइने एक प्रकारको चराको नाम हो । यसलार्इ अङ्ग्रेजीमा "लिटल आउल" (Little Owl) भनिन्छ ।
हिमाली कोचलगाँडे नेपालमा पाइने एक प्रकारको चराको नाम हो । यसलार्इ अङ्ग्रेजीमा "लिटल आउल" (Little Owl) भनिन्छ ।
ਛੋਟਾ ਉੱਲੂ (ਅਥੇਨ ਨੋਕਟੁਆ; ਅੰਗਰੇਜ਼ੀ: Little Owl) ਇੱਕ ਪੰਛੀ ਹੈ ਜੋ ਯੂਰਪ, ਏਸ਼ੀਆ ਪੂਰਬੀ ਅਤੇ ਉੱਤਰੀ ਅਫ਼ਰੀਕਾ ਦੇ ਜ਼ਿਆਦਾਤਰ ਨਿੱਘੇ ਹਿੱਸਿਆਂ ਵਿਚ ਵਾਸ ਕਰਦਾ ਹੈ। ਇਹ ਵੀਹਵੀਂ ਸਦੀ ਦੇ ਅਖੀਰ ਵਿਚ ਉੱਨੀਵੀਂ ਸਦੀ ਦੇ ਅੰਤ ਵਿਚ ਅਤੇ 20 ਵੀਂ ਸਦੀ ਦੇ ਸ਼ੁਰੂ ਵਿਚ ਨਿਊਜ਼ੀਲੈਂਡ ਦੇ ਦੱਖਣੀ ਟਾਪੂ ਵਿਚ ਪੇਸ਼ ਕੀਤਾ ਗਿਆ ਸੀ।
ਇਹ ਉੱਲੂ ਆਮ ਜਾਂ ਅਸਲੀ ਉੱਲੂ ਪੰਛੀ ਪਰਿਵਾਰ ਦਾ ਇੱਕ ਮੈਂਬਰ ਹੈ, ਸਟਰਿਜੀਡੇ, ਜਿਸ ਵਿੱਚ ਉੱਲੂ ਦੀਆਂ ਬਹੁਤ ਸਾਰੀਆਂ ਕਿਸਮਾਂ ਹਨ, ਦੂਜਾ ਸਮੂਹ ਬਾਰਨ ਉੱਲੂ ਹੈ, ਟਾਇਟਨਿਡੇ। ਇਹ ਇੱਕ ਛੋਟਾ, ਗੁਪਤ ਰੂਪ ਨਾਲ ਰੰਗੀਨ, ਮੁੱਖ ਤੌਰ 'ਤੇ ਨਾਈਟਚਰਨਲ ਸਪੀਸੀਜ਼ ਹੈ ਅਤੇ ਇਹ ਕਈ ਥਾਂਵਾਂ ਵਿਚ ਮਿਲਦਾ ਹੈ ਜਿਸ ਵਿਚ ਖੇਤੀਬਾੜੀ, ਜੰਗਲੀ ਝੀਲਾਂ, ਸਟੇਪਸ ਅਤੇ ਅਰਧ-ਰੇਗਿਸਤਾਨ ਸ਼ਾਮਲ ਹਨ। ਇਹ ਕੀੜੇ-ਮਕੌੜੇ, ਗੁੰਝਲਦਾਰ, ਹੋਰ ਗੈਰ-ਗ੍ਰਸਤ ਜੀਵ ਅਤੇ ਛੋਟੇ ਸਿਰਕੇ ਦੇ ਨਮੂਨੇ ਨੂੰ ਖਾਂਦਾ ਹੈ। ਮਰਦਾਂ ਨੇ ਉਹਨਾਂ ਇਲਾਕਿਆਂ ਦਾ ਕਬਜ਼ਾ ਕਰ ਲਿਆ ਹੈ, ਜੋ ਉਹ ਘੁਸਪੈਠੀਏ ਤੋਂ ਬਚਾਉਂਦੇ ਹਨ। ਇਹ ਉੱਲੂ ਇੱਕ ਆਲ੍ਹਣੇ ਵਿਚ ਰਹਿੰਦਾ ਅਤੇ ਬਸੰਤ ਵਿਚ ਚਾਰ ਅੰਡੇ ਦਿੰਦਾ ਹੈ। ਮਾਦਾ ਵਿਚ ਪ੍ਰਫੁੱਲਤ ਹੁੰਦਾ ਹੈ ਅਤੇ ਨਰ ਆਲ੍ਹਣੇ ਨੂੰ ਭੋਜਨ ਦਿੰਦੇ ਹਨ, ਪਹਿਲਾਂ ਮਾਦਾ ਲਈ ਅਤੇ ਬਾਅਦ ਵਿਚ ਨਵੇਂ ਖੰਭੇ ਹੋਏ ਨੌਜਵਾਨਾਂ ਲਈ। ਜਿਉਂ ਜਿਉਂ ਬੱਚੇ ਵਧਦੇ ਹਨ, ਦੋਵੇਂ ਮਾਂ-ਪਿਓ ਸ਼ਿਕਾਰ ਕਰਦੇ ਹਨ ਅਤੇ ਉਹਨਾਂ ਨੂੰ ਭੋਜਨ ਦਿੰਦੇ ਹਨ, ਅਤੇ ਬੱਚੇ ਲਗਭਗ ਸੱਤ ਹਫ਼ਤਿਆਂ ਦੀ ਉਮਰ ਵਿਚ ਆਲ੍ਹਣਾ ਛੱਡ ਦਿੰਦੇ ਹਨ।
ਵਿਆਪਕ ਲੜੀ ਅਤੇ ਵੱਡੀ ਕੁਲ ਆਬਾਦੀ ਦੇ ਨਾਲ ਇੱਕ ਆਮ ਸਪੀਸੀਜ਼ ਹੋਣ ਦੇ ਨਾਤੇ, ਅੰਤਰ ਰਾਸ਼ਟਰੀ ਯੁਨਿਅਨ ਫਾਰ ਕੰਜ਼ਰਵੇਸ਼ਨ ਆਫ ਪ੍ਰਫਾਰਮੈਂਸ ਨੇ ਇਸਦੇ ਸੰਭਾਲ ਦਰਜੇ ਦੀ ਸਥਿਤੀ ਨੂੰ "ਘੱਟ ਚਿੰਤਾ" ਦੇ ਰੂਪ ਵਿੱਚ ਦਰਸਾਇਆ ਹੈ।
ਛੋਟਾ ਉੱਲੂ ਇੱਕ ਛੋਟਾ ਪੰਛੀ ਹੈ ਜੋ ਇੱਕ ਫਲੈਟ ਚੱਕਰ ਵਾਲਾ ਸਿਰ, ਇੱਕ ਭੰਗਾ, ਸੰਖੇਪ ਸਰੀਰ ਅਤੇ ਇੱਕ ਛੋਟਾ ਪੂਛ ਵਾਲਾ ਹੈ। ਚਿਹਰੇ ਦੇ ਡਿਸਕ ਨੂੰ ਅੱਖਾਂ ਦੇ ਉੱਪਰ ਚਿਪਕਿਆ ਹੋਇਆ ਹੈ ਜਿਸ ਨਾਲ ਪੰਛੀ ਨੂੰ ਭ੍ਰਾਂਚਣ ਵਾਲਾ ਪ੍ਰਗਟਾਵਾ ਦਿੱਤਾ ਜਾਂਦਾ ਹੈ। ਪਪੱਟੀ ਸਫੈਦ-ਭੂਰੇ, ਚਿਤਰਿਆ, ਧਾਰਿਮਕ ਅਤੇ ਚਿੱਟੇ ਰੰਗ ਦੀ ਹੈ। ਅੰਡਰ ਪਾਰਟਸ ਗੂੜ੍ਹੇ ਰੰਗ ਨਾਲ ਪੀਲੇ ਅਤੇ ਸਟ੍ਰੀਕ ਹੁੰਦੇ ਹਨ। ਇਹ ਆਮ ਤੌਰ 'ਤੇ 22 ਸੈਂਟੀਮੀਟਰ (8.7 ਸਾ ਇਨ) ਵਿਚ ਲੰਬਾਈ 56 ਸੈਂਟੀਮੀਟਰ (22 ਇੰਚ) ਦੀ ਲੰਬਾਈ ਦੇ ਵਿਚਕਾਰ ਹੈ ਅਤੇ ਇਸਦਾ ਭਾਰ ਲਗਭਗ 180 ਗਰਾਮ (6.3 ਔਸਤਨ) ਹੈ।[1]
ਸਭ ਤੋਂ ਵੱਧ ਫੈਲੀ ਬਾਲਗ ਨਸਲ ਦੀ ਉੱਲੂ, ਨਾਮਜ਼ਦ ਏ. ਨੋਕਤੁਆ, ਉੱਪਰੋਂ ਚਿੱਟੇ-ਭੂਰੇ ਭੂਰੇ ਹਨ, ਅਤੇ ਹੇਠਲੇ ਪਾਸੇ ਭੂਰੇ-ਸਟ੍ਰੈੱਕ ਹਨ। ਇਸਦਾ ਵੱਡਾ ਸਿਰ, ਲੰਬਾ ਲੱਤਾਂ, ਅਤੇ ਪੀਲੇ ਅੱਖਾਂ ਹਨ ਅਤੇ ਇਸਦਾ ਸਫੈਦ "ਭਰਵੀਆਂ" ਇਸ ਨੂੰ ਸਖਤ ਪ੍ਰਗਟਾਵਾ ਦਿੰਦੇ ਹਨ। ਬਾਲਗ ਦੇ ਚਿੱਟੇ ਤਾਜ ਦੇ ਨਿਸ਼ਾਨ ਹੁੰਦੇ ਹਨ। ਇਹ ਸਪੀਸੀਜ਼ ਚੱਕਰਵਾਦੀਆਂ ਦੀ ਤਰ੍ਹਾਂ ਇੱਕ ਬੰਨ੍ਹੀ ਉਡਾਨ ਹੈ ਪਰੰਤੂ ਗੋਲਾਕਾਰ ਵਿੰਗਟਿਪ ਅਤੇ ਪੰਛੀ ਦੇ ਆਮ ਰੂਪ ਬਿਲਕੁਲ ਵੱਖਰੇ ਹਨ। ਮੌਲਟ ਜੁਲਾਈ ਵਿਚ ਅਰੰਭ ਹੁੰਦਾ ਹੈ ਅਤੇ ਨਰਵਾਹ ਨਾਰੀ ਤੋਂ ਪਹਿਲਾਂ ਸ਼ੁਰੂ ਹੁੰਦਾ ਹੈ।
ਪ੍ਰਜਨਨ ਦੇ ਸੀਜ਼ਨ ਵਿੱਚ, ਹੋਰ ਬਹੁਤ ਜ਼ਿਆਦਾ ਪ੍ਰਤਿਭਾਸ਼ਾਲੀ ਅਵਾਜ਼ਾਂ ਬਣਾਈਆਂ ਜਾਂਦੀਆਂ ਹਨ, ਅਤੇ ਇੱਕ ਜੋੜਾ ਜੋੜਾ ਵਿੱਚ ਬੋਲ ਸਕਦਾ ਹੈ। ਵੱਖ ਵੱਖ ਯੈਲਪਿੰਗ, ਬਕਸੇ ਜਾਂ ਭੌਂਕਣ ਆਵਾਜ਼ ਆਲ੍ਹਣੇ ਦੇ ਆਲੇ ਦੁਆਲੇ ਬਣਾਏ ਜਾਂਦੇ ਹਨ।
ਇਹ ਵੰਡ ਯੂਰਪ, ਏਸ਼ੀਆ ਅਤੇ ਉੱਤਰੀ ਅਫਰੀਕਾ ਵਿੱਚ ਫੈਲੀ ਹੋਈ ਹੈ। ਯੂਰੇਸ਼ੀਆ ਵਿਚ ਇਸਦੀ ਹੱਦ ਇਬਰਿਅਨ ਪ੍ਰਾਇਦੀਪ ਅਤੇ ਡੈਨਮਾਰਕ ਤੋਂ ਪੂਰਬ ਤੋਂ ਚੀਨ ਅਤੇ ਦੱਖਣ ਵੱਲ ਹਿਮਾਲਿਆ ਤਕ ਜਾਂਦੀ ਹੈ। ਅਫ਼ਰੀਕਾ ਵਿਚ ਇਹ ਮੌਰੀਤਾਨੀਆ ਤੋਂ ਮਿਸਰ, ਲਾਲ ਸਾਗਰ ਅਤੇ ਅਰਬਿਆ ਤੋਂ ਮੌਜੂਦ ਹੈ। ਇਹ ਪੰਛੀ ਨਿਊਜ਼ੀਲੈਂਡ ਨਾਲ ਅਤੇ ਯੂਨਾਈਟਿਡ ਕਿੰਗਡਮ ਤਕ ਪ੍ਰਸਾਰਿਤ ਕੀਤਾ ਗਿਆ ਹੈ, ਜਿੱਥੇ ਇਹ ਜ਼ਿਆਦਾਤਰ ਇੰਗਲੈਂਡ ਅਤੇ ਵੇਲਜ਼ ਦੇ ਪੂਰੇ ਖੇਤਰਾਂ ਵਿੱਚ ਫੈਲਿਆ ਹੋਇਆ ਹੈ।
ਇਹ ਤਿੱਖੇ ਇਲਾਕਿਆਂ ਜਿਵੇਂ ਕਿ ਟਿੱਲੇ, ਅਤੇ ਖੰਡਰ, ਖੁੱਡ ਅਤੇ ਚੱਟਾਨ ਦੇ ਆਕ੍ਰੇਪਾਂ ਵਿਚ ਮੌਜੂਦ ਹੈ। ਇਹ ਕਦੇ-ਕਦੇ ਪਿੰਡਾਂ ਅਤੇ ਉਪਨਗਰਾਂ ਵਿੱਚ ਕੰਮ ਕਰਦਾ ਹੈ। ਯੂਨਾਈਟਿਡ ਕਿੰਗਡਮ ਵਿੱਚ ਇਹ ਮੁੱਖ ਤੌਰ 'ਤੇ ਨੀਵੇਂ ਖੇਤਰ ਦਾ ਇੱਕ ਪੰਛੀ ਹੈ, ਅਤੇ ਆਮ ਤੌਰ 'ਤੇ ਇਹ 500 ਮੀਟਰ (1,600 ਫੁੱਟ) ਤੋਂ ਘੱਟ ਹੁੰਦਾ ਹੈ।
ਏ. ਨੋਕਟੁਆ ਦੀ ਬਹੁਤ ਵੱਡੀ ਸੀਮਾ ਹੈ। ਇਹ ਅੰਦਾਜ਼ਾ ਲਗਾਇਆ ਗਿਆ ਹੈ ਕਿ ਯੂਰਪ ਵਿਚ 560 ਹਜਾਰ ਤੋਂ 1.3 ਮਿਲੀਅਨ ਬਰੀਡਿੰਗ ਜੋੜੇ ਹਨ ਅਤੇ ਜਦੋਂ ਯੂਰਪ ਵਿਚ ਵਿਸ਼ਵ ਪੱਧਰੀ ਖੇਤਰ ਦੇ 25 ਤੋਂ 49% ਦੇ ਬਰਾਬਰ ਹੈ, ਤਾਂ ਵਿਸ਼ਵ ਦੀ ਆਬਾਦੀ 5 ਮਿਲੀਅਨ ਅਤੇ 15 ਲੱਖ ਪੰਛੀ ਦੇ ਵਿਚਕਾਰ ਹੋ ਸਕਦੀ ਹੈ। ਆਬਾਦੀ ਨੂੰ ਸਥਿਰ ਮੰਨਿਆ ਜਾਂਦਾ ਹੈ, ਅਤੇ ਇਹਨਾਂ ਕਾਰਨਾਂ ਕਰਕੇ, ਕੁਦਰਤ ਦੀ ਸੁਰੱਖਿਆ ਲਈ ਅੰਤਰਰਾਸ਼ਟਰੀ ਸੰਘ ਨੇ "ਘੱਟੋ ਘੱਟ ਚਿੰਤਾ" ਹੋਣ ਦੇ ਰੂਪ ਵਿੱਚ ਪੰਛੀ ਦੀ ਸੁਰੱਖਿਆ ਸਥਿਤੀ ਦਾ ਮੁਲਾਂਕਣ ਕੀਤਾ ਹੈ।
ਛੋਟਾ ਉੱਲੂ (ਅਥੇਨ ਨੋਕਟੁਆ; ਅੰਗਰੇਜ਼ੀ: Little Owl) ਇੱਕ ਪੰਛੀ ਹੈ ਜੋ ਯੂਰਪ, ਏਸ਼ੀਆ ਪੂਰਬੀ ਅਤੇ ਉੱਤਰੀ ਅਫ਼ਰੀਕਾ ਦੇ ਜ਼ਿਆਦਾਤਰ ਨਿੱਘੇ ਹਿੱਸਿਆਂ ਵਿਚ ਵਾਸ ਕਰਦਾ ਹੈ। ਇਹ ਵੀਹਵੀਂ ਸਦੀ ਦੇ ਅਖੀਰ ਵਿਚ ਉੱਨੀਵੀਂ ਸਦੀ ਦੇ ਅੰਤ ਵਿਚ ਅਤੇ 20 ਵੀਂ ਸਦੀ ਦੇ ਸ਼ੁਰੂ ਵਿਚ ਨਿਊਜ਼ੀਲੈਂਡ ਦੇ ਦੱਖਣੀ ਟਾਪੂ ਵਿਚ ਪੇਸ਼ ਕੀਤਾ ਗਿਆ ਸੀ।
ਇਹ ਉੱਲੂ ਆਮ ਜਾਂ ਅਸਲੀ ਉੱਲੂ ਪੰਛੀ ਪਰਿਵਾਰ ਦਾ ਇੱਕ ਮੈਂਬਰ ਹੈ, ਸਟਰਿਜੀਡੇ, ਜਿਸ ਵਿੱਚ ਉੱਲੂ ਦੀਆਂ ਬਹੁਤ ਸਾਰੀਆਂ ਕਿਸਮਾਂ ਹਨ, ਦੂਜਾ ਸਮੂਹ ਬਾਰਨ ਉੱਲੂ ਹੈ, ਟਾਇਟਨਿਡੇ। ਇਹ ਇੱਕ ਛੋਟਾ, ਗੁਪਤ ਰੂਪ ਨਾਲ ਰੰਗੀਨ, ਮੁੱਖ ਤੌਰ 'ਤੇ ਨਾਈਟਚਰਨਲ ਸਪੀਸੀਜ਼ ਹੈ ਅਤੇ ਇਹ ਕਈ ਥਾਂਵਾਂ ਵਿਚ ਮਿਲਦਾ ਹੈ ਜਿਸ ਵਿਚ ਖੇਤੀਬਾੜੀ, ਜੰਗਲੀ ਝੀਲਾਂ, ਸਟੇਪਸ ਅਤੇ ਅਰਧ-ਰੇਗਿਸਤਾਨ ਸ਼ਾਮਲ ਹਨ। ਇਹ ਕੀੜੇ-ਮਕੌੜੇ, ਗੁੰਝਲਦਾਰ, ਹੋਰ ਗੈਰ-ਗ੍ਰਸਤ ਜੀਵ ਅਤੇ ਛੋਟੇ ਸਿਰਕੇ ਦੇ ਨਮੂਨੇ ਨੂੰ ਖਾਂਦਾ ਹੈ। ਮਰਦਾਂ ਨੇ ਉਹਨਾਂ ਇਲਾਕਿਆਂ ਦਾ ਕਬਜ਼ਾ ਕਰ ਲਿਆ ਹੈ, ਜੋ ਉਹ ਘੁਸਪੈਠੀਏ ਤੋਂ ਬਚਾਉਂਦੇ ਹਨ। ਇਹ ਉੱਲੂ ਇੱਕ ਆਲ੍ਹਣੇ ਵਿਚ ਰਹਿੰਦਾ ਅਤੇ ਬਸੰਤ ਵਿਚ ਚਾਰ ਅੰਡੇ ਦਿੰਦਾ ਹੈ। ਮਾਦਾ ਵਿਚ ਪ੍ਰਫੁੱਲਤ ਹੁੰਦਾ ਹੈ ਅਤੇ ਨਰ ਆਲ੍ਹਣੇ ਨੂੰ ਭੋਜਨ ਦਿੰਦੇ ਹਨ, ਪਹਿਲਾਂ ਮਾਦਾ ਲਈ ਅਤੇ ਬਾਅਦ ਵਿਚ ਨਵੇਂ ਖੰਭੇ ਹੋਏ ਨੌਜਵਾਨਾਂ ਲਈ। ਜਿਉਂ ਜਿਉਂ ਬੱਚੇ ਵਧਦੇ ਹਨ, ਦੋਵੇਂ ਮਾਂ-ਪਿਓ ਸ਼ਿਕਾਰ ਕਰਦੇ ਹਨ ਅਤੇ ਉਹਨਾਂ ਨੂੰ ਭੋਜਨ ਦਿੰਦੇ ਹਨ, ਅਤੇ ਬੱਚੇ ਲਗਭਗ ਸੱਤ ਹਫ਼ਤਿਆਂ ਦੀ ਉਮਰ ਵਿਚ ਆਲ੍ਹਣਾ ਛੱਡ ਦਿੰਦੇ ਹਨ।
ਵਿਆਪਕ ਲੜੀ ਅਤੇ ਵੱਡੀ ਕੁਲ ਆਬਾਦੀ ਦੇ ਨਾਲ ਇੱਕ ਆਮ ਸਪੀਸੀਜ਼ ਹੋਣ ਦੇ ਨਾਤੇ, ਅੰਤਰ ਰਾਸ਼ਟਰੀ ਯੁਨਿਅਨ ਫਾਰ ਕੰਜ਼ਰਵੇਸ਼ਨ ਆਫ ਪ੍ਰਫਾਰਮੈਂਸ ਨੇ ਇਸਦੇ ਸੰਭਾਲ ਦਰਜੇ ਦੀ ਸਥਿਤੀ ਨੂੰ "ਘੱਟ ਚਿੰਤਾ" ਦੇ ਰੂਪ ਵਿੱਚ ਦਰਸਾਇਆ ਹੈ।
ଲିଟିଲ୍ ଆଉଲ୍ (ଏଥେନ୍ ନୋକ୍ଟୁଆ), ୟୁରୋପ, ଏସିଆରେ କୋରିଆର ପୂର୍ବ ଓ ଉତ୍ତର ଆଫ୍ରିକାର ନାତିଷିତୋଷ୍ଣ ଓ ଉତ୍ତପ୍ତ ଅଞ୍ଚଳରେ ଦେଖାଯାଏ । ଏହା ବ୍ରିଟେନ୍ରେ ଊନବିଂଶ ଶତାବ୍ଦୀର ଶେଷରେ ଓ ନ୍ୟୁ ଜିଲ୍ୟାଣ୍ଡ୍ର ସାଉଥ୍ ଆଇଲ୍ୟାଣ୍ଡ୍ରେ ବିଂଶ ଶତାବ୍ଦୀର ପ୍ରଥମାର୍ଦ୍ଧରେ ଦେଖାଯାଇଥିଲା ।
ଏହି ପେଚା ସ୍ୱତନ୍ତ୍ର ବା ସତ ପେଚା ପରିବାର, ସ୍ତ୍ରୀଗିଡାଏର ସଦସ୍ୟ, ଯେଉଁଥିରେ ପେଚାର ବହୁତ ପ୍ରଜାତି ଆସିଥାନ୍ତି । ଏହି ପରିବାରର ଅନ୍ୟ ସଦସ୍ୟଙ୍କ ମଧ୍ୟରେ ବାର୍ଣ୍ଣ ଆଉଲ୍, ଟାଇଟୋନିଡ଼ାଏ ଅନ୍ୟତମ । ଏହା ଏକ ଛୋଟ, ରହସ୍ୟମୟ ରଙ୍ଗର, ମୁଖ୍ୟତଃ ନିଶାଚର ଜୀବ ଓ କୃଷି ଜମି, ଜଙ୍ଗଲ, ଓ ଅର୍ଦ୍ଧ-ମରୁଭୂମି ଅଞ୍ଚଳରେ ଦେଖାଯାଏ । ଏହା ପତଙ୍ଗ, ଜିଆ, ଅନ୍ୟ ଅମେରୁଦଣ୍ଡୀ ପ୍ରାଣୀ ଓ ଛୋଟ ମେରୁଦଣ୍ଡୀ ପ୍ରାଣୀ ଖାଏ । ପୁରୁଷମାନେ ବାସସ୍ଥାନ ଜଗନ୍ତି ଓ ଅନୁପ୍ରବେଶରୁ ରକ୍ଷା କରନ୍ତି । ଏହା କୋରଡ଼ରେ ରୁହେ ଓ ବସନ୍ତରେ ଚାରୋଟି ଅଣ୍ଡା ଦିଏ । ସ୍ତ୍ରୀ ଅଣ୍ଡା ଉଷୁମାଏ ଓ ପୁରୁଷ ପ୍ରଥମେ ସ୍ତ୍ରୀ ପାଇଁ ଓ ପରେ ଛୁଆଙ୍କ ପାଇଁ ବସାକୁ ଖାଦ୍ୟ ଆଣେ । ଛୁଆମାନେ ବଢ଼ିଲେ ଉଭୟ ପୁରୁଷ ଓ ସ୍ତ୍ରୀ ଖାଦ୍ୟ ଆଣନ୍ତି ଓ ସାତ ସପ୍ତାହ ବୟସରେ ଛୁଆମାନେ ବସା ଛାଡ଼ନ୍ତି ।
ଏହା ଏକ ସାଧାରଣରେ ଦେଖାଯାଥିବା ତଥା ଅଧିକ ସଂଖ୍ୟାରେ ଦେଖାଯାଉଥିବା ପକ୍ଷୀ ହୋଇଥିବା ହେତୁ, ଆନ୍ତର୍ଜାତୀୟ ପ୍ରକୃତି ସଂରକ୍ଷଣ ସଂଘ ଏହାର ସଂରକ୍ଷଣ ଟୀପଣିକୁ ସବୁଠାରୁ କମ୍ ଦେଖାଶୁଣାରେ ରଖିଛି ।
ଲିଟିଲ୍ ଆଉଲ୍ ଏକ ଚେପଟା ମୁଣ୍ଡ ବିଶିଷ୍ଟ, ଫୁଲିଲା ଭଳି କିନ୍ତୁ compact ଶରୀର ଓ ଛୋଟ ଲାଞ୍ଜ ଥିବା ଏକ ଛୋଟ ପେଚା । ମୁହଁର ଭାଙ୍ଗ ଆଖି ଉପରେ ଚେପଟା ଆକାରର, ଯାହା ତାକୁ ଏକ ଭୟଙ୍କର ମୁଖଭଙ୍ଗୀ ଦେଇଥାଏ । ଏହାର ପର ଧୂସରିଆ, ଛିଟ ଓ କିଛିଟା ଧଳା ରଙ୍ଗ ବିଶିଷ୍ଟ । ତଳପଟେ ହାଲକା ରଙ୍ଗ ସହ ଗାଢ ରଙ୍ଗର ଛିଟା ପଡ଼ିଥାଏ ।[୨] ଏହା ସାଧାରଣତଃ ଉଭୟ ଲିଙ୍ଗରେ ଲମ୍ବାରେ ୨୨ centimetres (୮.୭ in), ପର ଲମ୍ବା ୫୬ centimetres (୨୨ in), ଓଜନ ପ୍ରାୟ ୧୮୦ grams (୬.୩ oz).[୩]
ବଡ ଲିଟିଲ୍ ଆଉଲ୍, ଯାହା ଏ ଏନ୍ ନୋକ୍ଟୁଆ ଭାବେ ପରିଚିତ, ଏକ ଧୂଷର ଓ ଧଳା ରଙ୍ଗ ବିଶିଷ୍ଟ ପ୍ରାଣୀ । ଏହାର ଏକ ବଡ ମୁଣ୍ଡ, ଲମ୍ବା ଗୋଡ ଓ ହଳଦିଆ ଆଖି ଅଛି ଓ ଏହାର ଧଳା ଆଖି ପତା ଏହାକୁ ଏକ କଠୋର ମୁଖଭଙ୍ଗୀ ଦିଏ । ଯୁବକମାନେ ଉଦାସ ପ୍ରକାରର ଓ ବଡମାନଙ୍କଠାରେ ଥିବା ଧଳା ଦାଗ ଏମାନଙ୍କ ପାଖେ ନଥାଏ । ଏହାର କାଠହଣଆ ପକ୍ଷୀ ଭଳି ଏକ ଗୋଲିଆ ପର ଥାଏ, କିନ୍ତୁ ଏହାର ଆକାର ସାଧାରଣ ପକ୍ଷୀ ଠାରୁ ଭିନ୍ନ ଧରଣର ।[୨] Moult begins in July and continues to November, with male starting before female.
ଏହା କ୍ୟୁ, କ୍ୟୁ ଭଳି ରାବ ଦିଏ । କମ୍ ବାରମ୍ବାରତାରେ ଏହା ବୋବାଉଥାଏ । ଛୁଆଦେବା ସମୟରେ ସେମାନେ ବିଭିନ୍ନ ପ୍ରକାର ସ୍ୱରରେ ରାବ ଦିଅନ୍ତି ।[୨]
La sivéta (Athene noctua) (civetta in italiàn), l'è 'n uśèl rapàś nutùran dla famìja di Strigidae.
A s in cgnós 19 sotaspéci ad sivéti:
La sivéta l'è na bèstia lunga 21-23 cm a 'l incìrca, la gh'à na vèrta alàra ad 53-59 cm e un pēś ch'al càmbia da sènt a duśènt gram. La gh'à fórma tracagnòta, cô larg e piàt sénsa i ciùf tìpic dal guf, òć śai e śampi lunghi e quaciàdi par na part da sédli. La part in élt dla sò fàcia l'è griśa-scûra maciàda ad biànc méntar ad sóta l'è biànca dagnóra dal tut cun dal maci bruni.
La s cata in tut 'l Emisfēr nòrd, in Europa, Àśia e Àfrica dal nòrd. In Itâglia 'l è 'n uśèl dimóndi cumùṅ e difûś praticamènt in tuta la penìśula a part gl'Àlpi. I sò post preferî i èṅ quéi datéś in du a viṿ 'l óm, in dal śòni ad culìna. La stà a la larga da 'l śòni più élti ad mila mètar parchè la néṿ la para via al bèsti ch'a lē a gh piàś magnàr.
Uśèl nutùran da purtàr a eśèmpi, la sivéta la s pōl però mét'r-as in muimènt anc al dòpmeśdè in sal tard o anc ad prima matìna.
Al sivéti i gh'ànan un repertòri vucàl dimóndi vast. Al masć al fà un "hu-u-ou" ógni 3-4 secónd. Dal volti però, al sivéti i èṅ anc bòni ad far di sîg dimóndi élt e fastidióś s'i gh'àṅ da difénd'r-as.
La sivéta l'è carnìvura. Cuma tut i Strigiformi, l'è bòna ad mandàr śò al bèsti ciapàdi cum i èṅ e dòp butàr-i fóra cun la bòra, dal bucìni ad materiàl ad scart ch'la n gh la cava minga a digerìr (pēi, plum, dènt, òs e gus 'd insèt).
La fà al gnal fra Mars e Śugn. La fémna la fà da dū a sinc óṿ biànc in mèś a di sbrag in dal prédi, in di àlbar, in di mur 'd edifìsi vèć o in di tanabùś bandunâ di mamìfar ad taja ad mèś e pò la i cóva par quàtar stmani a 'l incìrca. In chi mumènt lè a gh'è al masć sèg ch'al gh dà na maṅ par casàr. Dòp un méś śót śò, i pìcui i làs'n al gnal ma i gh la càvan a scampàr da par lōr sōl quànd i gh'aṅ dū o tri méś ad vita.
La sivéta (Athene noctua) (civetta in italiàn), l'è 'n uśèl rapàś nutùran dla famìja di Strigidae.
Ła soèta o žuita o živeta ła xe 'n'oxeło deła fameja dei Strigidae, del grupo dei Rapaci. Nome sientifego Athene noctua, in todesco se dixe Eule, in inglexe owl, in sloveno ċuk, in tałjan civetta. Ła se move e ła cacia de note. Ła xe longa 20 — 23 cm e ła pexa da uno a do eti. Ła testa xe grosa e larga, i oci xałi e el cołor dełe pene xe grixo-bruno macià de bianco. Ła femena xe un s-ciantin pi grosa del mas-cio.
Ła soeta ła vive in tuto ł'emisfero boreałe.
Ła soeta xe carnivora (ła magna sorži, oxełi, bisi, rixardołe e baùti)
Ła fa el gnaro 'ntei muri veci dełe caxe, in buxi in mexo ałe roce, drento cucie abandonà de mamìferi.
Ła soèta o žuita o živeta ła xe 'n'oxeło deła fameja dei Strigidae, del grupo dei Rapaci. Nome sientifego Athene noctua, in todesco se dixe Eule, in inglexe owl, in sloveno ċuk, in tałjan civetta. Ła se move e ła cacia de note. Ła xe longa 20 — 23 cm e ła pexa da uno a do eti. Ła testa xe grosa e larga, i oci xałi e el cołor dełe pene xe grixo-bruno macià de bianco. Ła femena xe un s-ciantin pi grosa del mas-cio.
The little owl (Athene noctua), also known as the owl of Athena or owl of Minerva, is a bird that inhabits much of the temperate and warmer parts of Europe, the Palearctic east to Korea, and North Africa. It was introduced into Britain at the end of the 19th century and into the South Island of New Zealand in the early 20th century.
This owl is a member of the typical or true owl family Strigidae, which contains most species of owl, the other grouping being the barn owls, Tytonidae. It is a small, cryptically coloured, mainly nocturnal species and is found in a range of habitats including farmland, woodland fringes, steppes and semi-deserts. It feeds on insects, earthworms, other invertebrates and small vertebrates. Males hold territories which they defend against intruders. This owl is a cavity nester and a clutch of about four eggs is laid in spring. The female does the incubation and the male brings food to the nest, first for the female and later for the newly hatched young. As the chicks grow, both parents hunt and bring them food, and the chicks leave the nest at about seven weeks of age.
Being a common species with a wide range and large total population, the International Union for Conservation of Nature has assessed its conservation status as "least concern".
The little owl was formally described in 1769 by the Austrian naturalist Giovanni Antonio Scopoli under the binomial name Strix noctua.[3] The little owl is now placed in the genus Athene that was introduced by the German zoologist Friedrich Boie in 1822.[4][5] The owl was designated as the type species of the genus by George Robert Gray in 1841.[6][7] The genus name, Athene, commemorates the goddess Athena, whose original role as a goddess of the night might explain the link to an owl. The species name noctua has, in effect, the same meaning, being the Latin name of an owl sacred to Minerva, Athena's Roman counterpart.[8]
The little owl is probably most closely related to the spotted owlet (Athene brama). A number of variations occur over the bird's wide range and there is some dispute over their taxonomy. The most distinct is the pale grey-brown Middle Eastern type known as the Syrian little owl (A. n. lilith). A 2009 paper in the ornithological journal Dutch Birding (vol. 31: 35–37, 2009) has advocated splitting the southeastern races as a separate species, Lilith's owl (Athene glaux), with subspecies A. g. glaux, A. g. indigena, and A. g. lilith. DNA evidence and vocal patterns support this proposal.[9]
Other forms include another pale race, the north African A. n. desertae, and three intermediate subspecies, A. n. indigena of southeast Europe and Asia Minor, A. n. glaux in north Africa and southwest Asia, and A. n. bactriana of central Asia. Differences in size of bird and length of toes, reasons put forward for splitting off A. n. spilogastra, seem inconclusive; A. n. plumipes has been claimed to differ genetically from other members of the species and further investigation is required. In general, the different varieties both overlap with the ranges of neighbouring groups and intergrade (hybridise) with them across their boundaries.[9]
Thirteen subspecies are recognised:[5]
The little owl is a small owl with a flat-topped head, a plump, compact body and a short tail. The facial disc is flattened above the eyes giving the bird a frowning expression. The plumage is greyish-brown, spotted, streaked and barred with white. The underparts are pale and streaked with darker colour.[10] It is usually 22 cm (8.7 in) in length with a wingspan of 56 cm (22 in) for both sexes, and weighs about 180 g (6.3 oz).[11]
The adult little owl of the most widespread form, the nominate A. n. noctua, is white-speckled brown above, and brown-streaked white below. It has a large head, long legs, and yellow eyes, and its white "eyebrows" give it a stern expression. Juveniles are duller, and lack the adult's white crown spots. This species has a bounding flight like a woodpecker.[10] Moult begins in July and continues to November, with the male starting before the female.
The call is a querulous kiew, kiew. Less frequently, various whistling or trilling calls are uttered. In the breeding season, other more modulated calls are made, and a pair may call in duet. Various yelping, chattering or barking sounds are made in the vicinity of the nest.[10]
The little owl is widespread across Europe, Asia and North Africa. Its range in Eurasia extends from the Iberian Peninsula and Denmark eastwards to China and southwards to the Himalayas. In Africa it is present from Mauritania to Egypt, the Red Sea and Arabia. It was introduced to the United Kingdom[12] in the 19th century, and has spread across much of England and the whole of Wales. It was introduced to Otago in New Zealand by the local acclimatisation society in 1906, and to Canterbury a little later, and is now widespread in the eastern and northern South Island;[13] it is partially protected under Schedule 2 of New Zealand's Wildlife Act 1953, whereas most introduced birds explicitly have no protection or are game birds.
This is a sedentary species that is found in open countryside in a great range of habitats. These include agricultural land with hedgerows and trees, orchards, woodland verges, parks and gardens, as well as steppes and stony semi-deserts. It is also present in treeless areas such as dunes, and in the vicinity of ruins, quarries and rocky outcrops. It sometimes ventures into villages and suburbs. In the United Kingdom it is chiefly a bird of the lowlands, and usually occurs below 500 m (1,600 ft).[10] In continental Europe and Asia it may be found at much higher elevations; one individual was recorded from 3,600 m (12,000 ft) in Tibet.[14]
This owl usually perches in an elevated position ready to swoop down on any small creature it notices. It feeds on prey such as insects and earthworms, as well as small vertebrates including amphibians, reptiles, birds and mammals. It may pursue prey on the ground and it caches surplus food in holes or other hiding places.[12] A study of the pellets of indigestible material that the birds regurgitate found mammals formed 20 to 50% of the diet and insects 24 to 49%. Mammals taken included mice, rats, voles, shrews, moles and rabbits. The birds were mostly taken during the breeding season and were often fledglings, and including the chicks of game birds. The insects included Diptera, Dermaptera, Coleoptera, Lepidoptera and Hymenoptera. Some vegetable matter (up to 5%) was included in the diet and may have been ingested incidentally.[10]
The little owl is territorial, the male normally remaining in one territory for life. However, the boundaries may expand and contract, being largest in the courtship season in spring. The home range, in which the bird actually hunts for food, varies with the type of habitat and time of year. Little owls with home-ranges that incorporate a high diversity of habitats are much smaller (< 2 ha) than those which breed in monotonous farmland (with home-ranges over 12 ha). Larger home-ranges result in increased flight activity, longer foraging trips and fewer nest visits.[15] If a male intrudes into the territory of another, the occupier approaches and emits its territorial calls. If the intruder persists, the occupier flies at him aggressively. If this is unsuccessful, the occupier repeats the attack, this time trying to make contact with his claws. In retreat, an owl often drops to the ground and makes a low-level escape.[16] The territory is more actively defended against a strange male as compared to a known male from a neighbouring territory; it has been shown that the little owl can recognise familiar birds by voice.[17]
The little owl is partly diurnal and often perches boldly and prominently during the day.[14] If living in an area with a large amount of human activity, little owls may grow used to humans and will remain on their perch, often in full view, while people are around. The little owl has a life expectancy of about 16 years.[12] However, many birds do not reach maturity; severe winters can take their toll and some birds are killed by road vehicles at night,[12] so the average lifespan may be on the order of 3 years.[11]
This owl becomes more vocal at night as the breeding season approaches in late spring. The nesting location varies with habitat, nests being found in holes in trees, in cliffs, quarries, walls, old buildings, river banks and rabbit burrows.[14] A clutch of 3 to 5 eggs is laid (occasionally 2 to 8). The eggs are broadly elliptical, white and without gloss; they measure about 35.5 by 29.5 mm (1.40 by 1.16 in). They are incubated by the female who sometimes starts sitting after the first egg is laid. While she is incubating the eggs, the male brings food for her. The eggs hatch after 28 or 29 days.[10] At first the chicks are brooded by the female and the male brings in food which she distributes to them. Later, both parents are involved in hunting and feeding them. The young leave the nest at about 7 weeks, and can fly a week or two later. Usually there is a single brood but when food is abundant, there may be two.[12] The energy reserves that little owl chicks are able to build up when in the nest influences their post-fledgling survival, with birds in good physical condition having a much higher chance of survival than those in poor condition.[18] When the young disperse, they seldom travel more than about 20 km (12 mi).[9] Pairs of birds often remain together all year round and the bond may last until one partner dies.[9]
A. noctua has an extremely large range. It has been estimated that there are between 560 thousand and 1.3 million breeding pairs in Europe, and as Europe equates to 25 to 49% of the global range, the world population may be between 5 million and 15 million birds. The population is believed to be stable, and for these reasons, the International Union for Conservation of Nature has assessed the bird's conservation status as being of "least concern".[1]
Owls have often been depicted from the Upper Palaeolithic onwards, in forms from statuettes and drawings to pottery and wooden posts, but in the main they are generic rather than identifiable to species. The little owl is, however, closely associated with the Greek goddess Athena and the Roman goddess Minerva, and hence represents wisdom and knowledge. A little owl with an olive branch appears on a Greek tetradrachm coin from 500 BC (a copy of which appears on the modern Greek one-euro coin) and in a 5th-century B.C. bronze statue of Athena holding the bird in her hand. The call of a little owl was thought to have heralded the murder of Julius Caesar.[19][20]
In Bulgarian and Romanian folklore, the little owl is said to be a harbinger of death.[21] In 1992, the little owl appeared as a watermark on Jaap Drupsteen’s 100 guilder banknote for the Netherlands.[22]
In 1843 several little owls that had been brought from Italy were released by the English naturalist Charles Waterton on his estate at Walton Hall in Yorkshire but these failed to establish themselves. Later successful introductions were made by Lord Lilford on his Lilford Hall estate near Oundle in Northamptonshire and by Edmund Meade-Waldo at Stonewall Park near Edenbridge, Kent. From these areas the birds spread and had become abundant by 1900.[23] The owls acquired a bad reputation and were believed to prey on game bird chicks. They therefore became a concern to game breeders who tried to eliminate them. In 1935 the British Trust for Ornithology initiated a study into the little owl's diet led by the naturalist Alice Hibbert-Ware. The report showed that the owls feed almost entirely on insects, other invertebrates and small mammals and thus posed little threat to game birds.[24][25]
There is evidence that from the 19th century little owls were occasionally kept as ornamental birds. In Italy, tamed and docked little owls were kept to hunt rodents and insects in the house and garden.[26]
More common was keeping little owls to use them in so-called cottage hunting. This took advantage of the fact that many bird species react to owls with aggressive behaviour when they discover them during the day (mobbing). Such huntings, particularly with tawny owls, were practiced in Italy from 350 B.C. until the 20th century and in Germany from the 17th to the 20th century.[27] In Italy, mainly skylarks were caught in this way. The main place of trade was Crespina, a small town near Pisa. Here, little owls were traditionally sold on 29 September, after being taken from their nests and raised in human care.[27] Only since the 1990s has this trade been officially banned; however, because of the long cultural tradition for hunting with little owls, exemptions are still granted. Thus, there is still a breeding center for little owls near Crespina, which is maintained by hunters.[28][29]
The little owl (Athene noctua), also known as the owl of Athena or owl of Minerva, is a bird that inhabits much of the temperate and warmer parts of Europe, the Palearctic east to Korea, and North Africa. It was introduced into Britain at the end of the 19th century and into the South Island of New Zealand in the early 20th century.
This owl is a member of the typical or true owl family Strigidae, which contains most species of owl, the other grouping being the barn owls, Tytonidae. It is a small, cryptically coloured, mainly nocturnal species and is found in a range of habitats including farmland, woodland fringes, steppes and semi-deserts. It feeds on insects, earthworms, other invertebrates and small vertebrates. Males hold territories which they defend against intruders. This owl is a cavity nester and a clutch of about four eggs is laid in spring. The female does the incubation and the male brings food to the nest, first for the female and later for the newly hatched young. As the chicks grow, both parents hunt and bring them food, and the chicks leave the nest at about seven weeks of age.
Being a common species with a wide range and large total population, the International Union for Conservation of Nature has assessed its conservation status as "least concern".
La noktuo (Athene noctua) estas eta strigo, tio estas birdospecio parto de pli granda grupo de noktaj rabobirdoj konataj kiel Strigedoj, kiuj enhavas plej parton de la specioj nomataj strigoj. La alia grupo estas la turstrigoj, nome Titonedoj.
Tiu ĉi estas loĝanta kaj unu el la plej disvastigataj noktaj rabobirdoj en plej parto de la mezvarmaj kaj varmaj partoj de Eŭropo (suda Eŭropo), de Azio oriente ĝis Koreio, kaj norda Afriko. Ĝi ne estas indiĝena en Britio, sed estis enmetita en la 19-a jarcento, kaj nuntempe ĝi estas naturigita tie. Temas pri loĝanta specio, kiu troviĝas en malferma kamparo, kiel ĉe miksitaj farmoj kaj parkoj. La birdo videblas facile en mediteranea pejzaĝo kun arbustaro, olivarbaroj kaj eĉ ŝtonejoj.
La noktuo estas eta strigo, 23-30 cm longa kun enverguro de 48 ĝis 60 cm kaj pezo de 145 ĝis 190 g. Plenkreskuloj de noktuo laŭ la plej disvastigata formo, la nomiga A. n. noctua, estas supre (kapo, nuko kaj dorso) bruna kun blankaj punktoj kaj sube blanka kun brunaj strioj. Ĝi havas (kompare kun eta korpo) grandan kapon, longajn krurojn kaj krome flavajn bekon kaj grandajn okulojn kun nigraj okulringoj kaj blankajn “brovojn”, kio havigas severan mienon; la vizaĝo estas larĝa kaj la vizaĝa disko blankeca kun suba malhela bordostrio. Junuloj estas pli senkoloraj, kaj ne havas la plenkreskulan blankan punktadon en la krono. Dumfluge videblas ĝiaj mallongaj, rondoformaj flugiloj kun elpunktaj blankaj linioj. La vosto estas mallonga kaj malhelbruna kun kvar malhelaj bendoj. La noktuo estas simila al la malgranda orelstrigo, sed tiu ĉi estas pli fortika kaj ne havas ties oreltufojn.
Tiu specio havas ondan flugon kiel de pego, kun konstantaj ascendoj kaj descendoj kaj rapideta flugilfrapado. La voĉo estas ploreca serio de altatonaj kaj laŭtaj alvokoj kii-ik aŭ "ki.iu", facile aŭdata krepuske.
Estas helgrizbruna tipo de centrokcidenta Azio konata kiel Siria noktuo, aŭ A. n. lilith. Aliaj formoj inkludas alian palan rason, la nordafrikan A. n. desertae, kaj du intermezajn subspeciojn, A. n. indigena de sudorienta Eŭropo kaj Turkio, kaj A. n. bactriana de centra Azio.
Ĝi manĝas predojn kiajn insektojn, tervermojn, helikojn, reptiliojn, amfibiojn, sed ankaŭ etajn birdojn kaj mamulojn, kiel musojn. Tiu precipe palearktisa specio, kiel multaj aliaj strigoj, havas eksterordinarajn vidkapablon (eĉ dumnokte) kaj audkapablon kiu permesas lokigi nokte musojn eĉ sub seka foliaro. Ĝi estas noktema, sed ankaŭ parte dumtaga kaj tre ofte ripoziĝas elstare dumtage ekzemple sur muretoj, fostoj aŭ kabloj. Tro ofte ili ĉeestas ŝoseojn, ekzemple ekde sur trafikindikiloj, por kapti insektojn aŭ aliajn etajn predojn pli facile videblajn en malferma zono de la ŝoseo kaj ĉefe se lumigitaj de aŭtoj, sed pro tio multaj mortiĝas surfrakasitaj de la samaj aŭtoj.
Ĝi kutime nestumas en arbaj aŭ rokaj truoj, kie la ino demetas aprile aŭ maje 3-5 ovojn, kiuj estos kovataj de la ino dum 28-29 tagoj, kun 26 pliaj tagoj ĝis elnestiĝo. Noktuoj nestumas ankaŭ en konstruaĵoj, kaj abandonitaj kaj tiuj kiuj havas nestokestojn kaj eĉ en kuniklejoj. La paro kutime estas porviva. Se la specio loĝas en areo de granda homa aktivado, noktuoj povas alkutimiĝi al homoj kaj resti en ripozejoj, ofte antaŭ ĉiesa vido, dum homoj estas ĉirkaŭe. Ili kutime loĝas solaj aŭ laŭ etaj grupoj. Ili povas vivi ĝis 9 aŭ eĉ 11 jarojn.
La noktuo estis la aŭspicia birdo de la helena pri saĝeco diino Atena (eble pro la saĝeca mieno de la specio) kaj el tio ankaŭ de la urbo Ateno, de kio devenas la genra latinlingva nomo de la birdo. Ties bildo aperas en multaj moneroj de la tiama Ateno.
La noktuo (Athene noctua) estas eta strigo, tio estas birdospecio parto de pli granda grupo de noktaj rabobirdoj konataj kiel Strigedoj, kiuj enhavas plej parton de la specioj nomataj strigoj. La alia grupo estas la turstrigoj, nome Titonedoj.
El mochuelo europeo[2] o mochuelo común (Athene noctua) es un ave estrigiforme de la familia Strigidae. Está muy difundida por toda la mitad sur de Europa y el norte de África, puesto que es típica de ecosistemas mediterráneos con abundancia de olivos. Tiene unos 25 cm de longitud de pico a punta de la cola.
Como la mayoría de aves de la familia Strigidae, el mochuelo europeo tiene grandes ojos de iris amarillo-pálido orientados hacia la parte frontal del cráneo. Es de contextura rechoncha, de color pardo con manchas blancas, y en vuelo se distingue por sus alas cortas, redondeadas y con líneas punteadas de color blanco. Se parece un poco al autillo europeo, pero este es de color ceniza, con un par de mechones en punta encima de la cabeza, y es también menos corpulento que el mochuelo.
El vuelo del mochuelo común es ondulado, con descensos y ascensos continuos y de aleteos rápidos.
Su voz es fácil de escuchar en los atardeceres: una serie de reclamos agudos y fuertes. Se suele ver sobre todo en paisajes mediterráneos, con olivos, matorrales, y algún que otro pedregal. También es frecuente verlo de día, posado sobre un poste.
Caza sobre todo pequeños roedores, insectos grandes, pequeños pájaros y gusanos.
Son reconocidas las siguientes subespecies:[3]
En la Antigua Grecia era el animal sagrado de la diosa Atenea, de la cual toma su nombre científico, y símbolo de la ciudad de Atenas.[4] Por ello, muchas monedas acuñadas llevaban en su reverso la imagen de este animal. El filósofo alemán Georg Wilhelm Friedrich Hegel la adoptó en el siglo XIX como símbolo de la Filosofía.[5] En 1923, el filósofo José Ortega y Gasset utilizó al mochuelo como logotipo para la Revista de Occidente. En la cultura romana era originariamente un ave que anunciaba muerte y, por influjo de Grecia, se convirtió, también, en el ave de Minerva.[6]
En 1972, el mochuelo europeo fue Ave del año en Alemania.[7] La Sociedad Española de Ornitología (SEO/BirdLife) declaró al mochuelo europeo Ave del año 2011. A través de la iniciativa Ave del Año SEO/BirdLife realiza campañas especiales encaminadas a la conservación de la especie.[8]
El mochuelo europeo o mochuelo común (Athene noctua) es un ave estrigiforme de la familia Strigidae. Está muy difundida por toda la mitad sur de Europa y el norte de África, puesto que es típica de ecosistemas mediterráneos con abundancia de olivos. Tiene unos 25 cm de longitud de pico a punta de la cola.
Como la mayoría de aves de la familia Strigidae, el mochuelo europeo tiene grandes ojos de iris amarillo-pálido orientados hacia la parte frontal del cráneo. Es de contextura rechoncha, de color pardo con manchas blancas, y en vuelo se distingue por sus alas cortas, redondeadas y con líneas punteadas de color blanco. Se parece un poco al autillo europeo, pero este es de color ceniza, con un par de mechones en punta encima de la cabeza, y es también menos corpulento que el mochuelo.
El vuelo del mochuelo común es ondulado, con descensos y ascensos continuos y de aleteos rápidos.
Su voz es fácil de escuchar en los atardeceres: una serie de reclamos agudos y fuertes. Se suele ver sobre todo en paisajes mediterráneos, con olivos, matorrales, y algún que otro pedregal. También es frecuente verlo de día, posado sobre un poste.
Caza sobre todo pequeños roedores, insectos grandes, pequeños pájaros y gusanos.
Kivikakk (Athene noctua) on kaklaste sugukonda kuuluv linnuliik.
Eestis on teda teadaolevalt nähtud vaid üks kord.
Mozolo arrunta (Athene noctua) strigidae familiako hegazti harraparia da[1]. Orban zuriz zipriztindutako lumadi marroixka, eta begi handi eta horiak ditu. Europako eskualde epeletan, Asian, Koreako penintsularen ekialderaino, eta iparraldeko Afrikan bizi da. Euskal Herrian dauden mozolorik ezagunenetako bat da. Larreetako hesien zutabeetan ezarrita ikustea nahiko ohikoa izaten da.
Mozolo arruntak 13 azpiespezie ditu[2]:
21-23 cmko luzera eta 105-260 gramo bitarteko pisua du. Gorputzaren gaineko aldea marroixka da, krema koloreko orbainez zipriztindua, eta behealdea, berriz, orban bertikal zuri eta marroiez pikardatua da. Buztanean, bestalde, orban zuri eta marroi hauek horizontalaki daude kokaturik. Aurpegiari dagokionez, oso begi deigarriak ditu, handi eta horiak, eta hauen inguruan disko zurixkak ditu; pileoa (buruaren gainaldea) orban zuri txikiz tantotua du. Arrak eta emeak morfologikoki berdinak dira.
Arraren kantua «gwooihk» antzeko bat da, segundo gutxiren barnean errepikatzen dena; hala ere gorte-egite garaian, emearengandik gertu dagoenean, soinu hau pixka bat eraldatzen da. Emearen kantua antzekoa da, baina zorrotzago eta altuagoa. Bai arrak eta bai emeak, estresak joak edo eragotzita sentitzen direnean, «kwiff-kwiff-kwiff» antzeko soinu bat egiten dute. Larrialdietarako ere soinu berezi bat dute, «kiu» antzeko bat, behin baino gehiagotan errepikatzen dutena.
Banaketa transpaleartikoa du, Mediterraneoaren arrotik Txinaraino. Eskualde afrotropikalean ere bizi da, Arabiar penintsulan eta Itsaso Gorriko zein Adengo golkoko Afrikako kostaldeetan. Europan banaketa zabala du, Eskandinabian eta iparraldeko Errusian izan ezik[3]. Euskal Herrian ere aski arrunta da.
Gune irekiak gogoko ditu, hala nola laborantza lekuak, larreak edo otalurrak (landu gabeko eremuak), beti ere, habia egiteko aukera badu zuhaitzen edo ezpondetako zulo, harrizko harresi, harri-multzo edo hesietan. Baso zein mendiak saihesten ditu.
Intsektu (batez ere, matxinsalto eta kakalardoak), bestelako artropodo, narrasti txiki, igel txiki, ugaztun txiki (karraskariak, esaterako) eta hegazti txikiez elikatzen da. Pausaturik dagoen tokitik hegan hasi, eta bere harrapakina atzematen du. Batzuetan, lurrera salto egin eta bertan ibiltzen da janari bila.
2-4 cm x 1-1,5 cm-ko egagropilak ekoizten ditu, egin berriak direnean kolore grisa dutenak.
Mozolo arrunta laborantza lekuetan, parke edota larre irekietan umatzen da. Animalia lurraldekoia da; gorte-egite garaian arrak etengabe kantatzen du, lurraldeko poste edo zutabe baten gainean dagoela, emea erakarri nahian. Habia edozein arrakalatan egiten du: zuhaitz edo eraikuntza zaharren zuloetan, harrizko harresietan, harri-multzoetan, etab. Batzuetan, beste hegazti batzuen habia zaharrak ere erabiltzen ditu. Kumatze garaia apirila erdialdean hasten da, nahiz eta batzuetan hilabete lehenago ere hasten den. Eme bakoitzak forma eliptikoa duten 3-5 (noizbehinka 2-8) arrautza erruten ditu. Arrautza hauek 35,6 x 29,6 mm-koak, lisoak eta distiragabeak dira.
Emeak soilik txitatzen ditu arrautzak, 28-29 egunez, eta bitartean arrak elikatu egiten du. Txitek, jaiotzen direlarik, lumatxa ugari eta motza edukitzen dute, zuri kolorekoa[4]. Emeak eta arrak zaintzen dituzte, 4 aste inguruz. 5 asterekin umeak hegan ondo egiteko gai izaten dira. Ale gazteak kolorez ale helduak baino argiagoak izaten dira, eta ez dituzte hainbeste orbain edukitzen.
Urtean errunaldi bakarra izan ohi da baina, janari ugari denean, urte berean bi errunaldi izan daitezke[4] .
Mozolo arrunta ilunabarrean dago aktiboen; egunez eta gauez partzialki aktiboa izaten da. Egunean zehar zuhaitzetako hostotzaren artean edo zuloren batean sarturik egoten da. Hala ere, toki irekietan ikustea nahiko ohikoa izaten da, telefono posteetan, enbor hiletan edo harri multzoen gainean, adibidez.
Hegaldi apala du, ondulatua, hego eragiteak eta hego-itxiko hegaldiak tartekatzen dituela. Larriturik dagoenean gorputza kulunkatu eta burua gora eta behera mugitzen du.
Kantuari dagokionez, mozolo arrunta ia urte guztian zehar da bokalki aktiboa, baina bereziki gorte-egite garaian. Arrak ilunabarrean hasten dira kantuan, baina batzuetan egunez edo gauez ere entzun daiteke haien kantua.
Mozolo arrunta (Athene noctua) strigidae familiako hegazti harraparia da. Orban zuriz zipriztindutako lumadi marroixka, eta begi handi eta horiak ditu. Europako eskualde epeletan, Asian, Koreako penintsularen ekialderaino, eta iparraldeko Afrikan bizi da. Euskal Herrian dauden mozolorik ezagunenetako bat da. Larreetako hesien zutabeetan ezarrita ikustea nahiko ohikoa izaten da.
Minervanpöllö (Athene noctua) on minervanpöllöihin (Athene) kuuluva lintu, joka on saanut suomenkielisen nimensä roomalaisten viisauden ja sodankäynnin jumalattarelta, kreikkalaista Athenea vastaavalta Minervalta.
Minervanpöllöllä on suuri pää, pitkät jalat ja keltaiset silmät. Sen pituus on 21–27 cm, siipien kärkiväli noin 60 cm ja paino 140–200 g. Naaras on selvästi koirasta suurempi. Laji on usein aktiivinen myös päivällä, ja se liikkuu paljon maassa. Lentää tikkamaisesti syvään aaltoillen, ja lennossa havaitaan leveät ja pyöreäpäiset siivet. Laulu on matalahko, loppua kohden nouseva vihellys. Muita ääniä ovat äkäinen varoittelu ”kii-kii-kii…” sekä kimeä ”kiio”.
Lajista tunnetaan noin 13 alalajia, joista Euroopassa esiintyvä vidalii on tummin, ja Lähi-idässä pesivä lilith vaalein.
Minervanpöllö saalistaa pikkujyrsijöitä ja -lintuja, mutta lähes puolet sen ruokavaliosta koostuu hyönteisistä, etenkin kovakuoriaisista. Hyönteisiä se saalistaa erikoiseen tapaansa maassa pomppien.
Minervanpöllö elää metsissä, viljelysmailla, ruohomailla ja puoliaavikoilla.
Minervanpöllöä tavataan Espanjasta Venäjälle ulottuvalla alueella, Lähi-idässä, Keski-Aasiassa Kiinaa, Koreaa ja Mongoliaa myöten sekä Pohjois-Afrikassa. Maailman populaatio on kooltaan ainakin ½–1 miljoonaa yksilöä. Euroopassa arvioidaan pesivän 216 000–330 000 paria. Laji pesii yleisenä Englannissa, jonne se istutettiin 1800–luvulla. Suomessa minervanpöllö on havaittu rariteettikomitean hyväksymästi kahdesti, 15. syyskuuta 1901 Muuramessa ja 26. toukokuuta 1983 Siikajoella.[2]
Minervanpöllö tekee puun- tai kivenkoloon pesän, johon se munii 3–6 munaa. Naaras hautoo munia 28–29 päivää. Kuoriutumisen jälkeen poikaset pysyvät pesässä ruokittavina n. 25 vuorokautta. Minervanpöllö on yksiavioinen.
Minervanpöllö (Athene noctua) on minervanpöllöihin (Athene) kuuluva lintu, joka on saanut suomenkielisen nimensä roomalaisten viisauden ja sodankäynnin jumalattarelta, kreikkalaista Athenea vastaavalta Minervalta.
Athene noctua
La Chevêche d'Athéna (Athene noctua), ou Chouette chevêche, est une espèce d'oiseaux de la famille des strigidés (les chouettes et hiboux) de petite taille à l'aspect trapu. C'est le plus diurne des strigidés, malgré son nom latin (noctua, littéralement « oiseau de nuit », mais plus généralement « chouette », « hibou »). Dans l'Antiquité grecque, elle était l'attribut d'Athéna[1], déesse de la sagesse.
Cette espèce est de petite taille, un peu plus petite qu'un pigeon (26 cm), ronde et trapue (de 180 à 200 g). Sa tête est aplatie avec un front bas ; ses yeux sont jaunes sous des sourcils blancs et froncés, ce qui lui confère un air sévère. Le crâne est piqueté de petites taches blanches. Son bec est jaune verdâtre. Sur le dessus du corps, le plumage est grisâtre semé de taches plus claires ; le poitrail est blanchâtre avec des rayures brunes. La queue est courte. Les pattes sont couvertes de petites plumes blanches. Les « déhanchements » de sa tête sont caractéristiques, de même que son vol ondoyant et son cri clair et bref, sorte de « kiou kiou » ou « kiwitt ». Les sexes sont identiques. Son envergure est de 60 cm environ.
L'aire de répartition d'origine de la chevêche d'Athéna est le bassin méditerranéen où elle trouvait des milieux ouverts (plantations d'oliviers) favorables à sa nidification. Elle a progressivement étendu son aire de répartition en suivant l'extension des domaines agricoles ouverts à travers le milieu forestier. Aujourd'hui, la Chevêche d'Athéna est répandue dans toute l'Europe, à l'exception de l'Irlande et de la Scandinavie.
La chouette chevêche est un oiseau de bocage que l'on peut rencontrer un peu partout (sauf dans les boisements denses), et en général toujours à proximité des cultures et des prairies. On la rencontre notamment dans les milieux ouverts et cultivés comme les vergers où elle niche dans les cavités des vieux arbres d'où son nom de « chouette des pommiers ». On la trouve aussi dans les clapas, dans les bosquets, les trous de murs, les nichoirs — à condition qu'ils soient dans l'obscurité. Elle reste fidèle au même logement d'année en année et peut même nicher dans des terriers de lapin.
C'est la plus diurne des strigidés, malgré son nom latin (Athene noctua). On peut l'observer en plein jour perchée sur des poteaux, des murets de pierre ou sur des toits, très attentive.
La Chevêche d'Athéna se nourrit de beaucoup d'insectes (coléoptères notamment), de criquets, perce-oreilles, mais aussi de vers de terre, de petits mammifères (surtout campagnols), de jeunes passereaux, de lézards, de batraciens et de chauves-souris.
Elle chasse le soir des insectes (hannetons surtout) et la nuit des campagnols. Il lui arrive de chasser le jour des petits oiseaux, surtout à l'époque du nourrissage des jeunes.
Ses pelotes de réjection mesurent 35 mm sur 15 mm environ.
Elle vit en moyenne 9 ans dans la nature et 18 ans en captivité.[réf. nécessaire]
La femelle pond de 4 à 8 œufs dans son nid installé dans une cavité naturelle (creux d'un vieil arbre ...)[2] ou d'origine humaine (trou de mur, nichoir...) et couve pendant 26 à 28 jours. Les poussins naissent couverts d'un duvet épais et sont nourris d'insectes et petits vertébrés. Ils sont capables de voler puis de quitter le nid entre 28 et 35 jours.
L'œuf mesure de 32 à 37 mm par 36 à 31 mm.
En France, les effectifs de la chevêche d'Athéna ont fortement régressé au cours du XXe siècle. Elle fait l'objet en France d'une politique de repeuplement actuellement en cours d'évaluation (plan de restauration).
Les collisions avec les véhicules sont une des principales causes de mortalité (16 à 27 %[réf. nécessaire]) de la chevêche. En effet, la technique de chasse de cet oiseau qui consiste à voler bas ou à se poser sur le sol le rend très vulnérable.
La chevêche subit la modification des pratiques agricoles depuis les années d'après guerre : suppression des talus, des vergers, remembrement, etc. Le milieu s'est appauvri : moins de cavités pour nicher (arbres abattus, ruines rénovées), moins de diversité alimentaire…
Les traitements chimiques en agriculture sont responsables de la régression de la chevêche car ils font disparaître les gros insectes dont l'espèce se nourrit et agissent probablement sur la fertilité des oiseaux. À part quelques cas d'empoisonnements par des pesticides, généralement des insecticides, en forte concentration comme pendant la destruction des criquets avec de l'arséniate dans le sud de la France en 1924 ou encore la lutte contre le campagnol terrestre avec la bromadiolone dans la Meuse en 1989, il est difficile de mesurer l'impact des faibles doses sur le métabolisme de la Chevêche.
La chevêche a beaucoup de prédateurs potentiels à cause de sa taille modeste, de sa double vie, nocturne et diurne, et des milieux variés qu'elle occupe. Les principaux prédateurs de la chevêche sont la fouine, les chiens, les chats, le rat surmulot, l'autour des palombes, l'épervier, le faucon pèlerin, la chouette effraie.
Il arrive que des chevêches soient prises au piège dans des poteaux téléphoniques creux et des cheminées. La noyade dans les abreuvoirs du bétail est possible.
La conservation des vieux arbres creux dans les vergers (pommiers, poiriers, pruniers, etc.) et des vieux bâtiments est indispensable pour la préservation de la chevêche. On peut aussi créer artificiellement des cavités dans un vieux mur, une maison en rénovation ou même dans une maison neuve. La pose de nichoirs spécifiques en milieu favorable est aussi possible.
Le fait de modérer l'utilisation des produits chimiques dans les cultures permet également de préserver cet oiseau.
L'obturation des poteaux téléphoniques creux par France Télécom (qui est censée respecter la loi de protection de la nature de 1976) plutôt que par des bénévoles. La pose d'un grillage sur la cheminée évite à la chevêche une chute mortelle. Placer une planche dans les abreuvoirs.
La chevêche d'Athéna bénéficie d'une protection totale sur le territoire français depuis l'arrêté ministériel du 17 avril 1981 relatif aux oiseaux protégés sur l'ensemble du territoire[3]. Il est donc interdit de la détruire, la mutiler, la capturer ou l'enlever, de la perturber intentionnellement ou de la naturaliser, ainsi que de détruire ou enlever les œufs et les nids et de détruire, altérer ou dégrader leur milieu. Qu'elle soit vivante ou morte, il est aussi interdit de la transporter, colporter, de l'utiliser, de la détenir, de la vendre ou de l'acheter.
Elle doit son nom générique à la déesse grecque Athéna (Minerve chez les Romains), dont elle est l'animal symbolique. Dans la Grèce antique, la Chevêche d'Athéna, attribut d'Athéna, symbole de la Connaissance (la sagesse mais aussi la science) devint tout naturellement celui de la ville d'Athènes. On retrouve ainsi la chevêche accompagnée d'un rameau d'olivier sur les monnaies antiques de cette ville. Les Athéniens avaient coutume de reproduire cet oiseau sur leurs vases, les poids des marchands et les amphores données en récompense aux vainqueurs des Panathénées[4]. La chevêche d’Athéna est le motif d'avers le plus répandu des tétradrachmes athéniennes à partir de 510 av. J.-C. et selon Philochore[5], il était courant[6] d'appeler γλαύξ (glaux, chouette) la tétradrachme d’Athènes dans toute la Méditerranée[7],[8]. Mais cet animal n'était pas uniquement le symbole d'Athena : c'était l'emblème de la république lors des batailles avec les autres cités grecques, comme lors de la victoire d'Agathocle de Syracuse sur les Carthaginois en 310 av. J.-C.[9] ou à la bataille de Salamine, rapportée par Plutarque dans sa Vie de Thémistocle[10]. On retrouve encore aujourd'hui la chevêche sur les pièces grecques de 1 euro.
Le logo de la société d'édition Les Belles Lettres représente une Chevêche d'Athéna inspirée d'une aryballe protocorinthienne du Musée du Louvre.
Le logo de l'École nationale supérieure de l'aéronautique et de l'espace (SUPAERO) représente une Chevêche d'Athéna stylisée.
La Chevêche d'Athéna est le symbole officieux des Classes Préparatoires Littéraires, souvent représentée dans leurs chambres ou leurs vêtements et/ou conservée en effigie en tant que symbole de la Sagesse.
Le logo de l'entreprise Noctua, qui produit des ventilateurs et des ventirads pour PC, représente une Chevêche d'Athéna.
Athene noctua
Cri de la Chevêche d'Athéna.La Chevêche d'Athéna (Athene noctua), ou Chouette chevêche, est une espèce d'oiseaux de la famille des strigidés (les chouettes et hiboux) de petite taille à l'aspect trapu. C'est le plus diurne des strigidés, malgré son nom latin (noctua, littéralement « oiseau de nuit », mais plus généralement « chouette », « hibou »). Dans l'Antiquité grecque, elle était l'attribut d'Athéna, déesse de la sagesse.
O moucho común (Athene noctua) é unha ave rapaz nocturna da familia das Estrixiformes, de pequeno tamaño, propia de zonas de clima temperado de Eurasia e o norte de África. Forma parte da familia dos "mouchos típicos" (Strigidae), diferenciada da familia Tytonidae, da que forman parte aves coma a curuxa común.
É un bufo pequeno duns 23-27,5 cm de lonxitude. As ás abertas miden uns 50 cm. Aínda sendo da orde das aves de rapina nocturnas, é activo tamén de día. Cando voa pode recoñecerse pola súa cola curta. Pousado fai, en momentos de excitación, movementos moi característicos.
Os adultos da subespecie máis característica, Athene noctua noctua, son castaños con pencas brancas na parte superior, e castaños con raias brancas na zona ventral. A cabeza é relativamente grande e os ollos son de cor amarela brillante, con cellas brancas. As patas son longas. Os exemplares novos son de cor máis apagada e menos pencados.
A subespecie Athene nocturna lilith, da zona do Oriente medio, é de cor castaña agrisada pálida. Outras subespecies son A.n. desertae do norte de África, tamén máis pálida cá forma típica; A. n. indigena, do sueste de Europa e Asia Menor; e A. n. bactriana, de Asia Central.
Vive en Europa ata o límite da zona de bosque de folla perenne. En Gran Bretaña foi aclimatado no século XIX. Está presente tamén nas zonas temperadas de Asia, onde chega ata a península de Corea. En África habita o norte e o nordeste. Non se considera en perigo de extinción, aínda que é unha das aves protexidas en España onde é sedentario e común (30.000 parellas). En Galiza é común en todo o territorio aínda que sufriu unha notable diminución nos derradeiros 20 anos.
O moucho común prefire vivir en zonas abertas con algunhas zonas arboradas, incluíndo xardíns con árbores vellas e zonas de hortas con árbores froiteiras. Precisa territorios con presas abundantes, ocos para agocharse de día e puntos para espreitar.
En Asia central e do leste vive principalmente no chan e fai os niños en moreas de pedras ou tobos de marmotas, aínda que pode utilizar tamén árbores.
É unha ave sedentaria, moi fiel ao territorio e mesmo á súa parella. Utilizan repetidamente o mesmo niño. Mesmo en épocas de fortes nevadas ou moi frías non abandona o seu territorio. Pode almacenar unha boa cantidade de graxa no seu corpo, mais, aínda así, se as condicións climáticas son de frío extremo, as súas posibilidades de sobrevivir son pequenas, sobre todo pola falta de presas.
O seu voo diúrno é ondeante, con subidas e baixadas continuas. É doado escoitalo cara á noite, cando fai unha serie de chamadas agudas e fortes.
Caza, preferentemente á noitiña ou de noite, invertebrados grandes (como escaravellos, miñocas e grilos), ratos, paxariños e lagartos e cobras pequenas.
Reprodúcese desde abril a xuño en furados, naturais ou feitos polos petos, de árbores e tamén en ocos nas rochas ou mesmo en construcións humanas. A falla de ocos naturais fai que aproveiten caixas de facer niños. Como xa se comentou, en Asia adoitan facer o niño no chan.
Poñen, en xeral, de 3 a 5 ovos, que choca exclusivamente a femia, ocupándose o macho da súa alimentación.
Na Grecia antiga era a ave consagrada á deusa Atenea, da que recibe o nome científico, e foi a ave símbolo da cidade de Atenas, polo que a súa imaxe aparecía nas moedas.[2] Véxase tamén Moucho de Atenea.
A Sociedad Española de Ornitología (SEO-BirdLife) declarouno Ave do Ano 2011 [1].
O moucho común (Athene noctua) é unha ave rapaz nocturna da familia das Estrixiformes, de pequeno tamaño, propia de zonas de clima temperado de Eurasia e o norte de África. Forma parte da familia dos "mouchos típicos" (Strigidae), diferenciada da familia Tytonidae, da que forman parte aves coma a curuxa común.
Sivi ćuk, nekad zvan obični, (lat. Athene noctua) je vrsta malene, kratkorepe sove iz porodice sova (Strigidae). Areal ove vrste prostire se od sjeverne Afrike do Euroazije.
Sivi ćuk je u antičkoj Grčkoj smatran pticom mudrosti i bio je simbol božice Atene. Odatle potiče i znanstveni naziv, koji znači "noćna Atena". U srednjoj Europi se već godinama smanjuje broj običnih ćukova. Glavni razlog ovog pada je uništavanje staništa sa odgovarajućim uvjetima za život.
Areal ove vrste prostire se od sjeverne Afrike do Euroazije. U srednjoj Europi se već godinama smanjuje broj sivih ćukova. Glavni razlog ovog pada je uništavanje staništa s odgovarajućim uvjetima za život. Uobičajeni je stanovnik otvorenih područja kao što su pomiješano obrađeno zemljište i šumarci. Jednom izabranu teritoriju uglavnom drži nekoliko godina, a nekada čak i cijeli život.
Ovisno o terenu, može se gnijezditi u rupama u drveću, obalama rijeka, liticama, zidovima ili zgradama. Ima zdepasto tijelo, široku glavu s ravnim tjemenom i duge noge. Držanje mu obično nije tako uspravno kao kod drugih sova. Pravi naklone i čučnjeve kad je uzbuđen. Rado koristi stupove, električne žice i sl. kao osmatračnice. Leti valovito kao djetlić. Može treptati. Lovi veliki broj životinjskih vrsta: glodavce, ptice, kukce, crve itd. Aktivan i po danu i po noći. Teritorijalni zov se lako razlikuje od zova ćuka, izvučeniji je i raste na kraju, "gooo(e)k". Ženka ima falsetto verziju. Često se čuje glasno, prodorno mjaukanje "kEEoo". Znak za opasnost je vrištavo, eksplozivno, slično čigrama "kyitt, kyitt". Mladi mole hranu izvučenim šištanjem.[1]
Sivi ćuk, nekad zvan obični, (lat. Athene noctua) je vrsta malene, kratkorepe sove iz porodice sova (Strigidae). Areal ove vrste prostire se od sjeverne Afrike do Euroazije.
Sivi ćuk je u antičkoj Grčkoj smatran pticom mudrosti i bio je simbol božice Atene. Odatle potiče i znanstveni naziv, koji znači "noćna Atena". U srednjoj Europi se već godinama smanjuje broj običnih ćukova. Glavni razlog ovog pada je uništavanje staništa sa odgovarajućim uvjetima za život.
La civetta (Athene noctua, Scopoli 1769) è un uccello rapace notturno della famiglia degli Strigidae.
La civetta è lunga circa 21–23 cm, ha un'apertura alare di 53–59 cm e un peso che varia da 100 a poco più di 200 grammi. Ha forme tozze, capo largo e appiattito senza i ciuffi auricolari tipici del gufo, occhi gialli e zampe lunghe parzialmente rivestite di setole. La parte superiore è grigio-bruno macchiata di bianco mentre in quella inferiore è prevalente il bianco, macchiato di brunola.
Se ne conoscono 16 sottospecie:
La civetta si trova in tutto l'Emisfero nord, in Europa, Asia ed Africa del nord. In Italia è un uccello molto comune ed è diffuso in quasi tutta la penisola tranne che sulle Alpi. I suoi habitat preferiti sono nelle vicinanze degli abitati civili, dove c'è presenza umana, in zona collinare. Evita le zone oltre i 1000 m di altitudine poiché la neve limita fortemente le sue fonti alimentari.
Uccello notturno per antonomasia, la civetta in realtà può essere attiva anche nel tardo pomeriggio e di prima mattina, ma è molto vigile anche nel resto della giornata.
Le civette hanno un ampio repertorio vocale. Il maschio emette il malinconico "hu-u-ou" ripetuto ad intervalli variabili, dopo 3-4 secondi. Talvolta, però, le civette emettono versi striduli e fastidiosi come autodifesa.
La civetta è carnivora, prettamente insettivora. Come tutti gli strigiformi, è capace di ingoiare le prede intere, salvo poi di rigurgitare, sotto forma di borre, le parti indigeribili (peli, piume, denti, ossa, guscio cheratinizzato degli insetti). Gli studi sull'alimentazione hanno evidenziato una netta prevalenza per gli invertebrati e per i coleotteri in particolare. È una specie terricola, quindi riesce a catturare con maggiore facilità le sue prede sul terreno. Nella stagione invernale o in situazioni di caccia favorevoli può alimentarsi di rettili, anfibi, uccelli e piccoli mammiferi.
Nidifica tra marzo e giugno. La femmina depone 2-5 uova bianche in piccole cavità tra le rocce, negli alberi, nei muri di vecchi edifici, in tane abbandonate di mammiferi di media taglia e poi le cova per circa 4 settimane. In quel periodo è aiutata dal maschio nella caccia. Dopo un mese o poco più i piccoli lasciano il nido ma sono completamente indipendenti solo a 2-3 mesi di vita.
La civetta (Athene noctua, Scopoli 1769) è un uccello rapace notturno della famiglia degli Strigidae.
Titulus in primo exordio typis crassioribus repetitus
Comprehensio (200 vel plurium litterarum) quae rem apte describat
Nexus extra-Vicipaedianus (sive et fons bibliographicus) qui et titulum et rem ipsam satis corroboret
Nexus interni caerulei ex hac pagina et in hanc paginam ducentes; categoriae caeruleae (quibus absentibus formula {{Dubcat}} ponatur); pagina annexa apud Wikidata (aut formula {{Nexus absunt}})
Cetera hac encyclopaedia digna, velut descriptio (explicationes, historica, exempla); imago necnon titulus suffixus; ceteri nexus externi siqui utiles sint; bibliographia.
Athene noctua est quaedam nocturna avis. Athenae deae symbolum est.
Athene noctua est quaedam nocturna avis. Athenae deae symbolum est.
Pelėdikė (lot. Athene noctua, angl. Little Owl, vok. Steinkauz) – pelėdinių (Strigidae) šeimos paukštis.
Pelėdikė yra viena mažiausių pelėdų, panaši į lututę. Nuo jos skiriasi išilginėmis dėmėmis galvos srityje, mažiau plunksnuotomis kojomis ir pertrauktu skruostų vainiku.
Patino ir patelės nugarinė pusė pilkai rusva, galva su išilginėmis šviesiomis dėmelėmis, pečiai išmarginti apvaliomis baltomis dėmėmis. Plasnojamosios ir vairuojamosios plunksnos rudos su balsvu skersiniu raštu. Pilvinė pusė balta su rudu išilginiu raštu. Galva nedidelė, skruostų diskas neištisinis, apačioje susilieja su kaklo plunksnomis, balzganas. Kojos apaugusios retomis plunksnomis, o pirštai – tik šereliais. Snapas gelsvas, nagai juodi, rainelė geltona. Jaunikliai išsirita apaugę tankiais trumpais baltais pūkais.
Eurazijoje paplitusi nuo Atlanto vandenyno iki šiaurės rytų Kinijos bei Korėjos pusiasalio. Šiaurėje arealas siekia Daniją, Latviją, Volgos vidurupį, pietinį Uralą, šiaurinį Kazachstaną, Altajų, Užbaikalę, šiaurės rytų Mongoliją. Pietuose arealas tęsiasi iki centrinės Kinijos, Tibeto, šiaurės rytų Pakistano, šiaurinių Arabijos jūros pakrančių, Viduržemio jūros. Gyvena šiaurinėje ir rytinėje Afrikoje.
Tai Lietuvoje reta pelėdų rūšis, XX a. viduryje dar čia perėjusi. Dabar nebeperi. Rūšis įrašyta į Lietuvos raudonąją knygą.
Sinantropinė pelėdų rūšis. Apsigyvena trobesių palėpėse, pastogėse, senuose parkuose, drevėtuose kapinių medžiuose. Stepių zonoje užima suslikų urvelius, šarkų lizdus. Sutemų paukštis. Aktyvus ūkanotomis dienomis ir šviesiomis naktimis. Medžioti išlekia dar prieš saulėlydį. Prie lizdo agresyvi: puola šunis, kates, kitus paukščius ir net žmogų. Grobio tyko iš stebėjimo posto.
Lytiškai subręsta pirmaisiais gyvenimo metais. Dėtyje paprastai būna 4–8 kiaušiniai, sveriantys po maždaug 16 gramų. Peri 28 dienas. Jaunikliai ritasi 1–3 paras. Išsiritę sveria maždaug 10 gramų. Praregi daugiau nei po savaitės. Lizdą palieka maždaug po mėnesio, tuo pat metu pradeda skraidyti. Monogamai, poros pastovios.
Minta gyvūniniu maistu: pelėnais, kirstukais, sliekais.
Pelėdikė (lot. Athene noctua, angl. Little Owl, vok. Steinkauz) – pelėdinių (Strigidae) šeimos paukštis.
Mājas apogs (Athene noctua) ir pūču dzimtas putns. Dabiskais izplatības areāls ir Eiropa, Centrālāzija, Tuvie Austrumi un Ziemeļāfrika. Vēsturiski ligzdojis arī Latvijā, bet mūsdienās sastopama ļoti reti. Mājas apogi uzturas lauku apvidos ar lieliem, veciem kokiem. Uzturā lieto peles un citus sīkus grauzējus, nelielus putnus, kukaiņus, gliemežus un sliekas.
Senajā Grieķijā mājas apogs bija gudrības un dievietes Atēnas simbols. Mājas apoga zinātniskais nosaukums Athene noctua ir tulkojams kā "nakts Atēna".
Mājas apoga dabiskais izplatības areāls ir Eiropa, izņemot Skandināviju, Centrālāzija, Tuvie Austrumi un Ziemeļāfrika. Suga ir introducēta Lielbritānijā 19. gadsimtā, kā arī Jaunzēlandes Dienvidsalā.
Latvijā mājas apogs agrāk ir ligzdojis, taču mūsdienās ligzdošana ir ļoti maz ticama. Pēdējais zināmais novērojums 2017. gadā Mārupē, bet iepriekšējās desmitgadēs sastapts ne biežāk kā reizi desmit gados.[1] Iekļauts Latvijas Sarkanās grāmatas 3. kategorijā.
Ķermeņa garums ap 25 cm, svars 150—170 g. Abi dzimumi krāsoti vienādi: mugura gaiši brūna, uz spārniem apaļi balti plankumi. Krūtis un vēders brūni-balti, raibi. Kājas apspavlotas. Acis dzeltenas, sejas disks nav izteikts.
Mājas apogs (Athene noctua) ir pūču dzimtas putns. Dabiskais izplatības areāls ir Eiropa, Centrālāzija, Tuvie Austrumi un Ziemeļāfrika. Vēsturiski ligzdojis arī Latvijā, bet mūsdienās sastopama ļoti reti. Mājas apogi uzturas lauku apvidos ar lieliem, veciem kokiem. Uzturā lieto peles un citus sīkus grauzējus, nelielus putnus, kukaiņus, gliemežus un sliekas.
Senajā Grieķijā mājas apogs bija gudrības un dievietes Atēnas simbols. Mājas apoga zinātniskais nosaukums Athene noctua ir tulkojams kā "nakts Atēna".
De steenuil (Athene noctua) is een kleine gedrongen uil met gele ogen en witte wenkbrauwstrepen.
De steenuil is een kleine gedrongen uil van ongeveer 21 tot 27 cm lang en met een spanwijdte van ongeveer 55 cm. De bovenzijde is bruingrijs, dicht witgevlekt en -gestreept. De onderzijde is lichtgrijs met donkere brede strepen. De steenuil heeft een onduidelijke sluier en een afgeplatte, brede kop met gele ogen.
In de vlucht vertoont de bovenzijde witte druppelvormige vlekken. De vleugels zijn kort en rond. De staart is kort. De vlucht is golvend als die van een specht.[2]
De steenuil is op de dwerguil na de kleinste uil in de Benelux. Het mannetje wordt ongeveer 180 gram, het vrouwtje wordt 200 gram.
De steenuil leeft solitair. Hij zit - ook overdag - veel op daken, telegraafpalen, in een knotwilg of op een weidepaaltje en wipt en buigt bij verstoring. De vogel wordt dankzij zijn kleine formaat weinig opgemerkt. Hij maakt wel veel lawaai, met name van oktober tot februari is zijn roep vaak te horen. Deze bestaat uit een schel en fluitend 'kieuw-kieuw', 'koewiet' of 'kwief'. Bij het nest klinkt de roep als 'kiff, kiff' of 'kef, kef'. De zittende vogel roept een langgerekt 'hoe.....k', dat gemakkelijk is na te bootsen, waarop de partner antwoordt, vooral in de schemering.[2]
Het voedsel van de steenuil is aangepast aan zijn grootte: hij vangt wel muizen als hij kan, maar ook veel regenwormen, kevers en andere insecten en kikkers of jonge vogels. Soms verrast de steenuil prooien die relatief groot zijn ten opzichte van zijn eigen formaat, zoals ratten. Hij heeft verschillende jachttechnieken, zoals observeren vanaf een paaltje, over de grond lopen en rennen of jagen vanuit een lage vlucht.
De steenuil broedt van eind maart tot in juni, gedurende ongeveer 28 dagen. De steenuil heeft maar een broedsel per jaar, dat bestaat uit 3-6 eieren, soms 7, in voedselrijke jaren tot 9 (formaat: 35x29 mm). Het nest wordt gemaakt in holten van bomen, muren, gebouwen, konijnengangen, nestkastjes of houtmijten. De steenuil is een holenbroeder, die geen nestmateriaal gebruikt, hooguit enkele veertjes van de vogel of enkele braakballen.
Het vrouwtje broedt alleen en zeer vast, soms van het eerste ei af, meestal wel voor het laatste ei. Beide vogels verzorgen de jongen, die na 26 dagen uitvliegen.
De steenuil is een broedvogel en standvogel in een groot deel van Europa, Noord-Afrika en Midden-Azië. De soort telt dertien ondersoorten met elk een eigen verspreidingsgebied.[3]
De steenuil geeft de voorkeur aan een landschap met weilanden, knotwilgen, fruitbomen en oude schuurtjes. In bloemrijke weilanden kan hij veel muizen en wormen vinden. Knotwilgen, fruitbomen en schuurtjes hebben dikwijls plaatsen die geschikt zijn om te nestelen. Hagen en houtwallen bieden veel schuilgelegenheid.
Tussen 1980 en 1990 werd het aantal broedparen nog geschat op rond de 10.000 paar.[4] Daarna volgde een scherpe daling, maar volgens SOVON stabiliseerde het aantal na 1996. Rond 2007 broedden er ongeveer 5500 tot 6500 paar in Nederland en 8000 paar in Vlaanderen.[5]
De soort is in 2004 als kwetsbaar op de Nederlandse Rode Lijst gezet. De steenuil is in Vlaanderen nog een talrijke broedvogel[6] en staat daarom niet op de Vlaamse Rode Lijst. De steenuil staat als niet bedreigd op de internationale Rode Lijst van de IUCN.[1]
Het aantal steenuilen in Nederland is sterk verminderd door veranderingen op het platteland. Woongebieden en industrieterreinen namen steeds meer ruimte in en de inrichting van het overgebleven platteland is grootschaliger geworden. Een deel van de achteruitgang is te verklaren door vermindering van nestelgelegenheid, bijvoorbeeld in oude schuren en hoogstamboomgaarden. Hagen en houtkanten zijn schaarser dan vroeger. Steenuilen worden ook relatief vaak slachtoffer van het verkeer.
Mediabestanden die bij dit onderwerp horen, zijn te vinden op de pagina Athene noctua op Wikimedia Commons. 
Nederlandstalige Wikisource (Keulemans spreekt van Strix noctua).De steenuil (Athene noctua) is een kleine gedrongen uil met gele ogen en witte wenkbrauwstrepen.
Kyrkjeugle (Athene noctua) er ein fugl i uglefamilien. Ho er heimehøyrande i mykje av dei tempererte og varmare delane av Europa, Asia aust til Korea, og i Nord-Afrika. Ho har ikkje naturleg utbreiing i Fennoskandia eller Storbritannia, men vart introdusert til Storbritannia i 1842. Det vart òg gjort ei utsetting av arten på Sørøya på New Zealand i byrjinga av 1900-talet, både sørlege Storbritannia og Sørøya på New Zealand har livskraftige bestandar i dag.
Denne arten er ein del av slekta Athene som er representert med fire artar spreidd på alle kontinent unnateke Australia og Antarktis.
Kyrkjeugla er ei lita ugle, 21 til 23 cm i lengd, vengespenn på 50-56 cm og ho veg i området 140 til 200 gram.[1] Vaksne kyrkjeugler av den mest utbreidde underarten, nominatforma, er kvitflekt brun på oversida, og brunstripa kvit under. Ho har eit stort hovud, lange bein, og gule augo, og kvite augnebryn gjev ho ein strengt uttrykk. Den korte halen medverkar til ein rund og samanhuka positur i sitjestilling. Denne arten har ei 'opp og ned' flukt, vinn høgd med snøgge vengeslag, følgd av dalande glideflukt.[1] Juvenile fuglar er grå, og manglar dei kvite flekkene på hovudet som vaksne har. Lætet er eit grettent kiiiuu og korte kjappe kip kip kip.
Det er 13 godkjende underartar av kyrkjeugle spreidd over store delar av Europa og Asia.[2] Ho er ei av dei mest utbreidde uglene, og på grunn av tilpassinga til menneskelege busetjingar og liten storleik, rangerer ho truleg blant dei mest talrike ugleartane i verda.[treng kjelde]
Dette er ein standfugl som er funne i ope landskap som til dømes parkområde og varierte landbruksområde. Dei tek byttedyr som insekt, meitemark, amfibium, men òg småfuglar og pattedyr. Kyrkjeugla kan åtake fuglar av monaleg storleik som fuglevilt. Ho er delvis dagaktiv og kviler ofte iaugnefallande i løpet av dagen.[3]
Kyrkjeugla blir meir vokal om natta ettersom hekkesesongen nærmar seg. Plasseringa av reiret varierer med habitat, dei byggjer reira i hòler i tre, i fjellsider, elvebankar, husvegger, bygningar og anna.[3] Kyrkjeugler vil òg hekke i tilpassa uglereirkassar. Hoa legg 2-5 egg som ho rugar i 28-29 dagar, det tek ytterlegare 26 dagar til ungane er flygedyktige.
Wikimedia Commons har multimedia som gjeld: Kyrkjeugle Kyrkjeugle (Athene noctua) er ein fugl i uglefamilien. Ho er heimehøyrande i mykje av dei tempererte og varmare delane av Europa, Asia aust til Korea, og i Nord-Afrika. Ho har ikkje naturleg utbreiing i Fennoskandia eller Storbritannia, men vart introdusert til Storbritannia i 1842. Det vart òg gjort ei utsetting av arten på Sørøya på New Zealand i byrjinga av 1900-talet, både sørlege Storbritannia og Sørøya på New Zealand har livskraftige bestandar i dag.
Denne arten er ein del av slekta Athene som er representert med fire artar spreidd på alle kontinent unnateke Australia og Antarktis.
Kirkeugle (Athene noctua) er ei ugle i gruppen Athene. Den blir cirka 23-27 centimeter fra hode til hale. Den har et vingespenn på cirka 50-56 centimeter.
Kirkeugla er en ugle som er bosatt i tempererte og varme områder i Europa, Asia og nord i Afrika.
Denne arten hører til uglefamilien, i likhet med de fleste av uglene.
Den fanger gnagere, småfugler, insekter, ormer og snegler.
I naturen lager kirkeuglen reir i hule trær og steiner. Der det er mulig lager den reir i høye kirkespir; derav navnet kirkeugle. Den legger 3-5 egg som blir ruget på av hunnen i ca. 28-29 dager, etterfulgt av ca. 26 dager flyvetrening.
Kirkeugle (Athene noctua) er ei ugle i gruppen Athene. Den blir cirka 23-27 centimeter fra hode til hale. Den har et vingespenn på cirka 50-56 centimeter.
Kirkeugla er en ugle som er bosatt i tempererte og varme områder i Europa, Asia og nord i Afrika.
Denne arten hører til uglefamilien, i likhet med de fleste av uglene.
Àutri nòm an piemontèis: sivìtola, siàtola, sìtola, sioëtta.
Costo artìcol a l'é mach në sboss. Da finì.
Da finì.
Da finì.
Àutri nòm an piemontèis: sivìtola, siàtola, sìtola, sioëtta.
Costo artìcol a l'é mach në sboss. Da finì.
Da finì.
Da finì.
Multimedia w Wikimedia Commons Pójdźka zwyczajna, pójdźka (Athene noctua) – gatunek średniej wielkości ptaka z rodziny puszczykowatych (Strigidae), zamieszkująca całą Europę poza Półwyspem Skandynawskim, Afrykę Północną z Saharą, Bliski Wschód i środkową Azję aż po Koreę. Pod koniec XIX wieku reintrodukowana w Wielkiej Brytanii, obecnie również tam jest lęgowa. W Polsce nieliczny ptak lęgowy, ściśle osiadły.
Najczęściej w pobliżu osiedli ludzkich, w śródpolnych zadrzewieniach, sadach, parkach, alejach, starych zabudowaniach. Dawniej związana wyłącznie z krajobrazem wiejskim, obecnie pojawia się też na obrzeżach miast, szczególnie w południowo-wschodniej Polsce.
Głównie owady (chrząszcze, ćmy, szarańczaki), dżdżownice oraz niewielkie gryzonie, rzadziej drobne ptaki lub płazy. Pójdźka jest aktywna zarówno w dzień, jak i w nocy, choć najbardziej o zmierzchu i o świcie. Za dnia poluje na owady, chodząc po ziemi, a nocą na myszy czy ptaki, często z zasadzki. Jest ptakiem walecznym, zaatakować może nawet szczura bądź łasicę. Pójdźka jako ptak osiadły narażona jest na trudy zimy; poluje wówczas na małe ptaki.
Wyprowadza jeden lęg w roku, pod koniec kwietnia lub na początku maja.
Na terenie Polski gatunek ten jest objęty ścisłą ochroną gatunkową[3].
W ostatnich latach liczebność pójdźki w Polsce zmniejsza się. Przyczyny tego zjawiska nie są jeszcze dokładnie zbadane, choć na pewno wpływ na to mają: ograniczenie ilości miejsc odpowiednich do założenia gniazda (coraz mniej starych, dziuplastych wierzb i dogodnych miejsc w budynkach), intensyfikacja rolnictwa, rozbudowa dróg (kolizje z samochodami), ostre, śnieżne zimy (trudności ze znalezieniem pokarmu).
Ochrona gatunku powinna więc polegać przede wszystkim na pozostawianiu dostępu do miejsc dogodnych do założenia gniazda lub wieszaniu skrzynek lęgowych o specjalnej konstrukcji. Skrzynki takie, o długości 90 cm i wymiarach przedniej ścianki 16×16 cm z otworem wlotowym o średnicy 6-7 cm, powinny być wieszane wysoko na drzewach w pozycji poziomej.
Wyróżnia się 7 podgatunków, zamieszkujących odpowiednio:
Pójdźka zwyczajna, pójdźka (Athene noctua) – gatunek średniej wielkości ptaka z rodziny puszczykowatych (Strigidae), zamieszkująca całą Europę poza Półwyspem Skandynawskim, Afrykę Północną z Saharą, Bliski Wschód i środkową Azję aż po Koreę. Pod koniec XIX wieku reintrodukowana w Wielkiej Brytanii, obecnie również tam jest lęgowa. W Polsce nieliczny ptak lęgowy, ściśle osiadły.
O mocho-galego[1] ou chio[2] (Athene noctua) é uma espécie de ave estrigiforme pertencente à família Strigidae.
Ao género Athene pertence outra espécie, Athene brama, sendo que recentemente duas outras espécies deixaram de pertencer a este género.
É um animal de hábitos marcadamente noturnos, embora, quando as condições o permitam, seja comum observá-lo durante o dia ou crepúsculo, sendo uma das espécies de Strigiformes mais avistadas durante o dia.[3] Encontra-se entre as espécies menores desta ordem de aves, atingindo em média 23 a 27,5 cm de comprimento, não havendo divergência entre sexos.
Distribui-se por toda a Europa, grande parte da Ásia e Norte de África. É uma espécie bastante comum na sua área de distribuição.
De carácter oportunista, na dieta deste animal estritamente carnívoro (assim como todos os restantes mochos e corujas) figuram os mais variados tipos de presa: desde invertebrados terrestres, anfíbios, répteis, outras aves, e até mesmo animais atropelados em vias rodoviárias, de entre outros.
É uma espécie sedentária, com preferência para zonas de planície e vegetação baixa, embora seja uma espécie com bastante polivalência em relação a este aspecto, sendo observada nos mais diversos tipos de habitat, incluindo zonas urbanas.
Habitualmente constrói o ninho em tocas nas árvores ou rochedos. As fêmeas depositam 3 a 5 ovos, cujas crias nascem após 28 dias de incubação.
Estão descritas 13 subespécies deste membro da família Strigidae, sendo elas:
Na mitologia grega a imagem do mocho-galego acompanha ou representa por vezes a deusa virgem da sabedoria, ou Minerva, sua encarnação sincrética na mitologia romana. Nas moedas atenienses de quatro dracmas a ave de Atena figura gravada em uma das faces.[4]
Devido a esta associação, a ave muitas vezes referida como a "coruja de Atena" ou "coruja de Minerva" — tem sido utilizada como um símbolo do conhecimento, sabedoria, perspicácia e erudição em todo o mundo ocidental.
O mocho-galego ou chio (Athene noctua) é uma espécie de ave estrigiforme pertencente à família Strigidae.
Ao género Athene pertence outra espécie, Athene brama, sendo que recentemente duas outras espécies deixaram de pertencer a este género.
É um animal de hábitos marcadamente noturnos, embora, quando as condições o permitam, seja comum observá-lo durante o dia ou crepúsculo, sendo uma das espécies de Strigiformes mais avistadas durante o dia. Encontra-se entre as espécies menores desta ordem de aves, atingindo em média 23 a 27,5 cm de comprimento, não havendo divergência entre sexos.
Distribui-se por toda a Europa, grande parte da Ásia e Norte de África. É uma espécie bastante comum na sua área de distribuição.
De carácter oportunista, na dieta deste animal estritamente carnívoro (assim como todos os restantes mochos e corujas) figuram os mais variados tipos de presa: desde invertebrados terrestres, anfíbios, répteis, outras aves, e até mesmo animais atropelados em vias rodoviárias, de entre outros.
É uma espécie sedentária, com preferência para zonas de planície e vegetação baixa, embora seja uma espécie com bastante polivalência em relação a este aspecto, sendo observada nos mais diversos tipos de habitat, incluindo zonas urbanas.
Habitualmente constrói o ninho em tocas nas árvores ou rochedos. As fêmeas depositam 3 a 5 ovos, cujas crias nascem após 28 dias de incubação.
Estão descritas 13 subespécies deste membro da família Strigidae, sendo elas:
A. n. noctua A. n. bactriana A. n. glaux A. n. impasta A. n. indigena A. n. ludlowi A. n. orientalis A. n. plumipes A. n. saharae A. n. somaliensis A. n. spilogastra A. n. vidalii A. n. lilithCucuveaua sau huhurezul de stâncă (Athene noctua) este o pasăre din familia Strigidae, care viețuiește în mare parte în zonele temperate și calde din Europa, Asia și de nordul Africii.
Cucuveaua este de fapt o bufniță de talie mai mică (23–27 cm), cu un penaj cenușiu deschis, având ochii (irisul) de culoare galbenă. Are o coadă scurtă, fiind o pasăre care este activă și ziua și noaptea.
Există două tipuri de bufnițe: Strigidae și Tytonidae. Bufnița vânează insecte și mamifere mai mici, inclusiv unele păsări, cu toate că unele se specializează în a vâna pește.
Oul de bufniță este mai alb și are o formă aproximativ sferică. Aceasta poate depune de la câteva până la o duzină, depunerea lor durând între o zi și trei zile. Nu eclozează în același timp.
Cucuveaua trăiește în zonele cu climă temperată din Europa, Africa de Nord și Asia. Populația de cucuvele din Germania era în anul 2003 de circa 6000 de perechi, crescând în anul următor la aproximativ 7400 de perechi.
Pasărea preferă regiunile de pădure cu luminișuri sau regiunile stâncoase deschise, precum și grădinile cu pomi bătrâni. Are nevoie de scorburi sau găuri pentru cuibărit, locuri cu ascunzișuri și de pândă. Poate fi întâlnită și în clădiri abandonate sau adăposturi artificiale, acomodându-se ușor cu oamenii. Cucuveaua din Asia Centrală și Asia de Est are cuibul frecvent pe sol.
Cucuveaua nu este o pasăre migratoare, pe timpul iernii folosindu-se de un depozit de grăsime acumulat în corp în anotimpurile calde.
Speranța de viață a unei cucuvele este de 9 ani în sălbăticie și până la 18 ani în captivitate.
Cucuveaua este o pasăre care pândește prada. Vânează de obicei noaptea sau în lumina crepusculară insecte mari, râme, rozătoare mici, păsări, șerpi mici sau șopârle.
Perioada de împerechere la cucuvea durează între lunile aprilie și iunie, femela depunând ouăle (3-6) în cuiburi abandonate de ciocănitoare.
În Grecia Antică era animalul sacru al zeiței Atena, de la care împrumută și numele științific (Athene), fiind și simbolul orașului grec Atena.[2] Din această cauză multe monede purtau imaginea acesteia pe revers.
În mitologia romană cucuveaua era pasărea de companie a zeiței Minerva, zeița înțelepciunii, artelor, tehnicilor de război, ocrotitoarea Romei și a meșteșugarilor. Sigla Academiei Române o înfățișează pe zeița Minerva având alături cucuveaua.[3]
Există o veche superstiție răspândită în întreaga Europă care spune că dacă pe casa unei persoane sau în gospodăria acesteia va cânta cucuveaua, un membru al acelei familii va muri.[4] Cucuveaua are reputația de sol al morții, o pasăre prevestitoare de rău.[5][6]
.JPG)
(1).jpg)
(1).jpg)
.jpg)
(1).jpg)
(1).jpg)
_(45679271535).jpg)
.jpg)
(1).jpg)
.jpg)
|assessment_year= specified la utilizarea formatului {{IUCN}}
Evoluție și dispariție Comportament Liste ClasificareCucuveaua sau huhurezul de stâncă (Athene noctua) este o pasăre din familia Strigidae, care viețuiește în mare parte în zonele temperate și calde din Europa, Asia și de nordul Africii.
Kuvik obyčajný alebo kuvik plačlivý[3] (lat. Athene noctua) je druh vtáka z čeľade sovovité (Strigidae). Obýva extenzívne obhospodarované poľnohospodárske oblasti palearktickej oblasti. Na Slovensku je to stály druh nížin a kotlín. Hniezdenie bolo dokázané v 33,30 % mapovacích kvadrátov.[4] Podľa Medzinárodnej únie na ochranu prírody a prírodných zdrojov kuvik obyčajný patrí medzi najmenej ohrozené druhy, celková populácia je považovaná za stabilnú, nie sú zaznamenané poklesy populácií ani závažné hrozby. Populácia v Európe je stabilná.[1]
Ako jedna z mála sov je prispôsobený na život na zemi. Je to efektívny denný lovec, loví hmyz a malé stavovce. Jeho nohy sú prispôsobené na hrabanie a úchop. Má dva prsty oproti ostatným dvom. Jeho nohy sú dlhšie a pomáhajú mu v chôdzi a pri hľadaní potravy na zemi.[5]
Váži 145 až 155 g, vysoký je 17,5 až 23,5 cm. Rozpätie krídel 50 až 60 cm. Dožíva sa 10 rokov.[5] Vo voľnej prírode dosial maximálny vek skoro 16 rokov, v zajatí 18.[6]
Kuvik má bohatý hlasový repertoár minimálne 18 rôznych zvukov, ktoré sa rôzne kombinujú a miešajú a tým dosiahne až 40 rôznych hlasových prejavov. Väčšinu z nich používajú obe pohlavia, existujú len tri typicky samčie hlasy a dva, ktoré počuť len od samičiek.[6]
Samec sa ozýva revírnym hlasom „gúg“. Je to jasný a stúpajúci zvuk. Medzi jednotlivými volaniami dodržuje pauzu niekoľko sekúnd. Za minútu zvyčajne opakuje 12 – 20 slabík. Dĺžka jedného zvolania trvá 0.7 – 0.8 s. maximálne do 1 s. Človek počuje tento hlas do vzdialenosti asi 600 m. Samček pritom rád sedáva na vyvýšených miestach. Pritom, ako volá, sa mu nafúkne hrdlo a ukáže sa jasná biela farba hrdla, čo dopĺňa akustický signál aj optickým.[6] Pri vyššom stupni vzrušenia sa hlas mení na opakované „kwíu“.[7]
Aj samička vydáva revírny hlas, avšak znie vyššie[7] kratšie, drsnejšie a len málokedy opakuje viac ako 5 slabík.[6] V čase toku volajú samček aj samička spolu.[6]
Jednoduchá forma revírneho hlasu, znie ako „úk“, takisto znie jasno a takisto stúpa. Nevydávajú ho v sériach a jeho funkcia je vábenie, nazýva sa kontaktný hlas.[7]
Samček má špeciálny hlasový prejav, ktorý slúži na ukazovanie hniezdnej dutiny a lákanie samičky ku kontrole.[6]
Samička vydáva nosový zvuk „gek.gök.gök.gök“, ktorým povzbudzuje mláďatá aby si zobrali potravu. Samček sa asi od 10. dňa po vyliahnutí mláďat tiež podieľa na kŕmení a ozýva sa podobne.[6]
Mláďatá ale aj adultné jedince majú žobravé hlasy.[6]
Ak je kuvik vyrušený, volá ostrým „kwiff-kwiff-kwiff-kwiff.....“ používajú ho obe pohlavia, rovnako ako aj varovné hlasy „kekek“, krátke „kyu“[7] rôzne ďalšie. Okrem toho aj klepanie zobákom, ako ostatné druhy sov.[6]
Odhadovaný počet hniezdiacich párov je 800 - 1 000, zimujúcich jedincov 2 000 - 3 000. Veľkosť populácie i územie na ktorom sa vyskytuje vykazujú mierny pokles od 20 - 50%. Ekosozologický status v roku 1995 V - zraniteľný. V roku 1998 LR:nt, LR - menej ohrozený druh. V roku 2001 LR - menej ohrozený.[8] V roku 2014 VU C1 - zraniteľný.[2][9][10] Európsky ochranársky status SPEC3 - druhy, ktorých globálne populácie nie sú koncentrované v Európe, ale majú tam nevhodný ochranársky status. Stupeň ohrozenia D - ustupujúci druh.[4]
Kuvik obyčajný obýva otvorenú krajinu so skupinami stromov a krov, kamenistú krajinu, púšte a polopúšte, oázy, pasienky s roztrúsenými stromami, s ruinami, sady so starými ovocnými stromami. Skupiny hlavových vŕb pri potokoch, parkovitú krajinu, pri farmách a stodolách. Vyhýba sa lesným komplexom. Je rozšírený v rôznych nadmorských výškach, od brehov mora až po 4 600 m n. m. v Himalájach. V podmienkach Európy zvyčajne vystupuje do 700 m n. m., v Španielsku do 1 100 m n. m..[7]
Počas hniezdenia samček kuvika obyčajného označuje svoj revír aj možné miesto hniezdenia teritoriálnym volaním. Často spolu so samičkou volajú spolu v blízkosti budúceho hniezda. V okolí hniezda sa aj pária na nekrytých miestach, ako múr, skalka, holý konár a podobne. Samotné hniezdo je v stromových, skalných alebo zemných dutinách. Obľubuje bútľaviny v stromoch po odpadnutých konároch, dutiny v hlavových vŕbach. Prijíma aj umelé hniezdne búdky. Zemné dutiny môžu byť opustené nory cicavcov alebo dutiny v termitískách. Hniezdo býva od 0 do 10 m výšky.
Približne týždeň až dva pred začiatkom znášania si pripravia hniezdnu kotlinku. Samička potom znáša každý druhý deň. V znáške býva 3 - 6 vajec. Vajíčka sú položené priamo na holý spodok kotlinky. Samička zasadne ešte pred znesením posledného vajíčka. Samec sa nezúčastňuje inkubácie, zabezpečuje potravu pre samičku.[7]
Inkubácia trvá 22 – 28 dní. Mláďatá sa liahnu slepé, oči sa im otvárajú vo veku 8 – 10 dní. Samička je prvý pri mláďatách, kŕmi ich potravou, ktorú prináša samček. Mláďatká opúšťajú hniezdo po 35 dňoch. Po vyletení ich kŕmia obaja rodičia. Vo veku 38 – 46 dní už vedia preletieť kratšiu vzdialenosť a keď už majú 2 – 3 mesiace opúšťajú rodičovské teritórium a sú samostatné. Pohlavne dospievajú skôr ako dosiahnu vek 1 rok.[7]
Zvyčajne hniezdia len raz za rok, príležitostne aj dvakrát, ak je dostatočná ponuka potravy.[7]
Kuvik sa živí stavovcami aj bezstavovcami. Spektrum je široké, uloví dvojkrídlovce, ucholaky, chrobáky, motýle, blanokrídlovce, dážďovky, svrčkovité, rôzne druhy drobných hlodavcov, malé druhy vtákov, obojživelníky i plazy. Hlavnú zložku jeho potravy tvoria drobné stavovce o veľkosti 10 - 30 g, v strednej Európe najmä hraboš poľný.
Je zákonom chránený, spoločenská hodnota je 1840 € (Vyhláška MŽP č. 579/2008 Z.z.).
Vo svojom rozsiahlom areáli výskytu sú oblasti, kde dosahuje vyššie početnosti, no v podmienkach strednej Európy sú jeho stavy ohrozené pesticídmi[7], insekticídmi[4] a rodenticídmi[4]. Moderné poľnohospodárstvo ničí jeho biotop[4][7], napríklad staré vysokokmenné sady a hlavové vŕby pri vodách. Často sú aj zrazené pri cestách alebo majú veľké straty pri tvrdých zimách s veľkým množstvom napadaného snehu.[7] Kuna skalná je významný predátor, pretože žije na rovnakých lokalitách.[4]
Ukázalo sa v praxi (Nemecko, Anglicko, Francúzsko a Holandsko)[4], že sa dajú zvyšovať ich stavy pomocou špeciálnych búdok, ktoré majú podlhovastý tvar, dlhé sú asi 1 m, vchod majú vpredu vo forme extentricky umiestnenej diery a umiestňujú sa zavesením na vodorovné konáre v extenzívne využívaných sadoch.[7]
Portrét
Strechy maštalí a starých budov sú obľúbené miesta denného odpočinku
Radi sedia na stĺpoch
Vývržky
Kompozitná fotografia - pomôcka na ľahšie spoznanie druhu
Commons ponúka multimediálne súbory na tému Kuvik obyčajný
Wikidruhy ponúkajú informácie na tému Kuvik obyčajný
Wikislovník ponúka heslo Kuvik obyčajný
Kuvik obyčajný alebo kuvik plačlivý (lat. Athene noctua) je druh vtáka z čeľade sovovité (Strigidae). Obýva extenzívne obhospodarované poľnohospodárske oblasti palearktickej oblasti. Na Slovensku je to stály druh nížin a kotlín. Hniezdenie bolo dokázané v 33,30 % mapovacích kvadrátov. Podľa Medzinárodnej únie na ochranu prírody a prírodných zdrojov kuvik obyčajný patrí medzi najmenej ohrozené druhy, celková populácia je považovaná za stabilnú, nie sú zaznamenané poklesy populácií ani závažné hrozby. Populácia v Európe je stabilná.
Carine noctua
Navadni čuk (znanstveno ime Athene noctua) je dnevno-nočna ptica iz družine sov.
Ta majhna sova z majhno glavo in velikimi, rumeno obrobljenimi očmi, kratkim repom je dokaj pogosta ptica tudi v naših krajih. Pogosto jo opazimo na gozdnih obronkih ali na travnikih, kjer preži na svoj plen, ki ga lovi v mraku ali ponoči, pogosto pa tudi podnevi, zlasti v zgodnjih jutrih. Latinsko ime je čuk dobil po grški boginji Ateni, katere simbol je bil.
Telesna dolžina čuka je med 20 in 30 cm, po zgornji strani telesa pa prevladuje rjava barva s svetlimi pikami. Trebuh je običajno svetlejši in rjavo-belo lisast.
Oglaša se s prodornim »kuiit«, razburjen pa s kratkimi »kif kif kif«. Med parjenjem se samci oglašajo mehkeje z rastočim »uuuh«.
Čuk živi v redkih gozdovih, sadovnjakih s starim drevjem, pogosto pa tudi v bližini ljudi. Razširjen je od zahodne Evrope do Poamurja ter v severni in severovzhodni Afriki.
Hrani se z velikimi žuželkami, majhnimi glodalci, majhnimi plazilci (tudi kačami) in redkeje z manjšimi pticami.
Gnezdi od aprila do julija v drevesnih duplih, kamor samica odloži od 3 do 6 jajc.
Navadni čuk (znanstveno ime Athene noctua) je dnevno-nočna ptica iz družine sov.
Minervauggla (Athene noctua) är en fågel inom ordningen ugglefåglar.[2]
På ovansidan är minervaugglan gråbrun till brun med ljusa fläckar. Strupe och bröst är ljusa med brunaktiga fläckar. Vaxhuden är starkt svälld och tårna är endast sparsamt befjädrade. Den är ungefär stor som en pärluggla och mäter 23-27,5 centimeter på längden, har ett vingspann på 50–57 centimeter och väger ungefär 140–200 gram. Honorna blir som regel något större än hanarna.
Minervaugglan är en stannfågel som häckar i Europa och österut genom Asien till Korea, i södra och nordöstra Afrika, och i Mellanöstern. I Europa häckar den upp till cirka 58° nordlig bredd, men är vanligast i Mellan- och Sydeuropa. Man brukar dela upp den i 13 underarter med följande utbredning:[2]
Det första dokumenterade exemplaret som sågs i Sverige var i Lomma i början av 1800-talet.[3] Så i mars 1939 konstaterades en minervauggla på gården Rosenhäll i Härslöv i Skåne.[3] I slutet av april dök det upp en hona och när man så småningom hittade två ungar var häckningen ett faktum.[3][4] Ugglorna fanns i området ända fram till februari 1942.[3] 1948 ska en jägare ha skjutit en minervauggla i samma trakter, som skickades för uppstoppning.[3] 30 år senare, den 29 november 1981 hittade man en död minervauggla i Mellanhedsparken i Malmö.[3]
Minervaugglan häckar i öppet landskap, jordbruksbygd med brutet landskap, parker, alléer och halvöken. Den är delvis dagaktiv och ses ofta helt öppet på telefonstolpar eller andra upphöjda utkiksplatser varifrån den spanar efter byten. Den har sitt bohål i träd eller byggnder.
Minervaugglan livnär sig av smågnagare, insekter, tättingar (småfåglar), sniglar samt mindre grod- och kräldjur. I sitt norra utbredningsområde äter den mest sorkar och möss, i söder mer av insekter.
Minervaugglan avbildade de antika grekerna på vishetsgudinnan Athenas hjälm. I Aten lär den ha förekommit i sådan mängd att det gav upphov till ett ordstäv: att sända ugglor till Aten, som motsvarar det svenska uttrycket att bjuda bagarbarn bröd.
Wikimedia Commons har media som rör minervauggla.
Minervauggla (Athene noctua) är en fågel inom ordningen ugglefåglar.
Kukumav (Athene noctua), baykuşgiller (Strigidae) familyasından küçük bir baykuş türü.
Tüyleri üst kesimde koyu kahve üzerine küçük beyaz lekelerle kaplıdır, alt kısmında ise bu beyazlıklar geniş çizgiler halini alırlar. Sarı renk gözlerinin üstünde ona sert bir bakış kazandıran beyaz kaşlar bulunur. Alın kısmı ise düz ve alçaktır. Ev ortamına girdiğinde son derece dost canlısıdır.
Kukumav yerleşik bir türdür. Kırsal bölgelerde tarlaların ve bahçelerin yakınlarında yaşar. Özellikle bu yeşillik yerleri sever, ancak çok yoğun ormanlık alanlarda yaşamayı da sevmez.
En önemli besini tarla faresidir ve ayrıca çeşitli küçük memeli ve sürüngenlerle de beslenir. Kukumav kuşları genellikle ağaçların gövdelerindeki kovuklarda ya da kayaların arasındaki oyuklarda kendilerine yuva kurarlar. Dişi kukumav üç ile beş arasında yumurta yapar ve 28-30 gün boyunca kuluçka donemi sürer. Kuluçkadan sonra yavru kukumavların tüylenip kendilerine bakabilecek hale gelmeleri 30 günü bulur.
Çin’den başlayıp Türkiye'nin de içinde bulunduğu Akdeniz Havzası ve Batı Avrupa'ya kadar uzanan geniş Avrasya coğrafyasında ılıman bölgelerde yayılmışlardır. Ayrica cesitli bölgelerde değişim gosteren alt türleri de vardır. Suriye'de Athene Noctua Lilith solgun gri-kahve renklidir, yine solgun renkli Athene Noctua Desertae Kuzey Afrika'da yaşar, Türkiye'nin de içinde bulundugu Güney Avrupa bölgesinde Athene Noctua Indigena ve Orta Asya'da ise Athene Noctua Bactriana alt türleri bulunur. iç Anadoluda da bulunur. Çatılara yuva yaparlar.
Kukumav (Athene noctua), baykuşgiller (Strigidae) familyasından küçük bir baykuş türü.
Дрібна сова, за розмірами подібна до дрозда-чикотня (Turdus pilaris) з великою приплюснутою головою. Через приплюснуту голову дзьоб та очі здаються великими. Райдужна оболонка очей жовта, зіниці чорні. Дзьоб жовтий. Під дзьобом достатньо довга і широка біла смуга. Лицевий диск не виражений і зливається з шиєю. Довкола очей світлі круги, іноді з доволі чіткими валиками між очима, з білих пір'їн у вигляді вертикальних брів в формі півмісяця. Загальний тон забарвлення бурий або сіро-бурий. На голові світлі продовгуваті плями. На спинній стороні круглясті білі плями. На грудях і черевці коричневі або бурі видовжені плями. Низ крила білий. На хвості 4 широкі смуги. Пальці оперені до середини або на третину. Довжина тіла 23—27,5 см, вага 150–190 г.
Самки на 30—40 грам більші за самців, однак забарвлені так само.
Сич має вельми широкий репертуар звуків: від подібних до виття, хропіння або нявкання до м'яких і мелодійних вигуків.
Гніздиться в степовій і лісостеповій зонах, місцями проникаючи в південні райони лісової зони. В Європейській частині пов'язаний, в більшості випадків, з урбанізованими територіями і людськими будівлями, в Азіатській частині — з природними гірсько-степовими біотопами.
Гніздиться у дуплах дерев, порожнинах будинків, скель тощо. Часто зустрічається у населених пунктах.
Корисний птах (живиться переважно мишами).
Хижі птахи України. Архів оригіналу за 2013-06-23.
Це незавершена стаття з орнітології.Athene noctua là một loài cú trong họ Cú mèo.[2] Chúng sống phần lớn ở vùng vùng ôn đới và những phần ấm hơn của châu Âu, châu Á về phía đông đến Hàn Quốc, và đến phía bắc của châu Phi. Đây là loài bản địa của Anh và được du nhập đầu tiên vào năm 1842[3] và hiện được tự nhiên hóa ở đây.
Athene noctua là một loài cú trong họ Cú mèo. Chúng sống phần lớn ở vùng vùng ôn đới và những phần ấm hơn của châu Âu, châu Á về phía đông đến Hàn Quốc, và đến phía bắc của châu Phi. Đây là loài bản địa của Anh và được du nhập đầu tiên vào năm 1842 và hiện được tự nhiên hóa ở đây.
Домо́вый сыч[1] (лат. Athene noctua) — хищная птица рода сычи семейства совиные. Русское название вид получил за то, что часто может поселяться в человеческих постройках.
Длина тела около 25 см. Размах крыльев до 56 см. Хвост длиной от 7 до 9,5 см. Весит 150—170 г. Самцы и самки окрашены одинаково: спина светло-бурая или песочная, на плечевых перьях округлые белые пятна, брюшко белое с буроватыми продольными пестринами. Имеются заметные беловатые брови. Глаза от серо-жёлтого до бледно-жёлтого цвета. Хвост тёмно-коричневый, горло белое, с узким коричневым воротником внизу. Лицевой диск выражен слабо[2].
Распространён в Центральной и Южной Европе, Северной Африке и Азии (исключая Северную). В России встречается в средней и южной полосе Европейской части, а также в Средней Азии, Казахстане, Южном Алтае, Туве и Забайкалье[2]. По оценкам, в Европе насчитывается от 560 тыс. до 1,3 млн особей.
Часто селится у жилья, гнездится в постройках; на востоке обитает в сухих степях и пустынях, гнездится в норах, пнях, грудах камней и т. п. Живёт оседло. Как и многие другие сычи, держится скрытно. В кладке 4−6 яиц. Яйца насиживает самка в течение 25—28 дней, птенцы вылетают на 4−5 неделе. Они могут летать примерно через 38−46 дней, а через 2—3 месяца становятся независимыми и готовыми покинуть родительскую территорию.
Домовый сыч питается мелкими грызунами, насекомыми, ящерицами, дождевыми червями, реже птицами. В поисках пищи часто передвигается по земле; может накапливать еду про запас. Проявляет голосовую активность почти весь год, но особенно активен в период ухаживания. Продолжительность жизни — до 16 лет. Домовый сыч приручаем, птицы этого вида нередко содержатся в качестве декоративной птицы[2].
Домо́вый сыч (лат. Athene noctua) — хищная птица рода сычи семейства совиные. Русское название вид получил за то, что часто может поселяться в человеческих постройках.
縱紋腹小鴞（学名：Athene noctua）是鸱鸮科小鸮属的一种。
本种分布于欧洲、非洲东北部、亚洲西部和中部、俄罗斯、伊朗、伊拉克、阿富汗、巴基斯坦、印度北部、锡金、不丹、蒙古和朝鲜及中国北部。
本种体长20-27.5厘米。捕食昆虫、蚯蚓、两栖动物以及小型的鸟类和哺乳动物。繁殖期一般为5—7月。
这是一篇與鳥類相關的小作品。你可以通过编辑或修订扩充其内容。 规范控制 
保全状況評価[1] LEAST CONCERN
分類 界 : 動物界 Animalia 門 : 脊索動物門 Chordata 亜門 : 脊椎動物亜門 Vertebrata 綱 : 鳥綱 Aves 目 : フクロウ目 Strigiformes 科 : フクロウ科 Strigidae 属 : コキンメフクロウ属 Athene 種 : コキンメフクロウ A. noctua 学名 Athene noctua (Scopoli, 1769) 英名 Little Owl, Carine noctua コキンメフクロウ（小金目梟、学名：Athene noctua）は、フクロウ目フクロウ科の鳥である。
ヨーロッパ、北アフリカから中国までのアジアに生息する。本来イギリスにはいなかったが、19世紀に持ち込まれ帰化している。
英名の通り小さなフクロウで、体長は23～27.5センチメートル程度である。
昆虫やミミズ、両生類などを捕食する。基本的には夜行性だが昼間も活動する。農村や公園、砂漠などの開けた土地に見られる留鳥である。通常は木や岩などの穴に営巣し、3～5個の卵を産む。メスのみが28～29日ほど抱卵し、雛は生後26日ほどで巣立つ。
本種はギリシア神話の女神アテナの使いとされており、学名のうち属名"Athene" はアテナに由来する。
ペットとしてもよく飼育されるが、昼間も活動するというフクロウには珍しい習性があるので、昼間ペットに時間を割く余裕のない飼い主の場合、比較的飼育が難しい部類になる。
動きが素早い為、飼育下においてケージや小屋から出す際に逃げられてしまうケースもある。
この項目は、鳥類に関連した書きかけの項目です。この項目を加筆・訂正などしてくださる協力者を求めています（ポータル鳥類 - PJ鳥類）。
금눈쇠올빼미(Athene noctua)는 부엉이과에 속하는 새로 주로 유럽과 북아프리카, 아시아에 서식한다. 원래 영국에 서식하는 새는 아니었지만 1842년에 들어오면서부터 서식하기 시작했다.
올빼미 중에서 가장 작은 종이며 길이는 23~27.5cm 정도이다. 곤충이나 지렁이, 양서류를 잡아먹는다. 기본적으로는 야행성에 속하지만 낮에 활동하기도 하며 농촌이나 공원에서 정착하면서 생활한다. 주로 나무와 바위, 절벽, 강가, 담, 건물 등지에 있는 구멍에 둥지를 틀며 3~5개의 알을 낳는다. 28~29일 동안 암컷의 품 속에서 자라며 생후 26일 정도가 되면 자립하게 된다.
금눈쇠올빼미(Athene noctua)는 부엉이과에 속하는 새로 주로 유럽과 북아프리카, 아시아에 서식한다. 원래 영국에 서식하는 새는 아니었지만 1842년에 들어오면서부터 서식하기 시작했다.
올빼미 중에서 가장 작은 종이며 길이는 23~27.5cm 정도이다. 곤충이나 지렁이, 양서류를 잡아먹는다. 기본적으로는 야행성에 속하지만 낮에 활동하기도 하며 농촌이나 공원에서 정착하면서 생활한다. 주로 나무와 바위, 절벽, 강가, 담, 건물 등지에 있는 구멍에 둥지를 틀며 3~5개의 알을 낳는다. 28~29일 동안 암컷의 품 속에서 자라며 생후 26일 정도가 되면 자립하게 된다.
.jpg)
.JPG)
_2018-11-25_(02).jpg)
.jpg)
.png){kind=small}
