According to the sub specific classification proposed by Verdcourt (Kew Bull.24:240. 1970) our specimens belong to Abrus precatorius ssp. precatorius.
Abrus precatorius o regaliza americana ye una especie de liana perteneciente a la familia Fabaceae. Los sos potenciales terapéuticos son bien amplios, por ser una fonte única de munchos fitoquímicos y tener una gran cantidá de propiedaes melecinales, tales como antidiabéticas, neuroprotectoras, antimicrobianas, analxésiques, etc.[1]
Ye una liana trepadora perenne qu'algama los 5 metros de llargor. Los tarmos son maderizos na base y yerbáceas na parte cimera. Les fueyes son compuestes, pinnaes y alternes, con peciolu curtiu, con un par de foliolos opuestos (cuasi siempres 20-30) que van engrandándose dende la base al estremu. Les flores arrexuntar nun recímanu con pedúnculu de 3-8 cm de llargor coles coroles de color rosáu o acoloratáu púrpura. El frutu ye una vaina globosa con un llurdiu escuru nun estremu.
Ye nativa de los montes d'India y Indochina, anque tamién s'atopa n'África, América como nes Antilles.
Crez nel sable y cerca de les sableres, en barganales y terrenes desiertos.
Nes granes y los estractos solubles n'agua de Abrus precatorius ta presente una lectina llamada abrina, similar a la ricina y tamién bien tóxica.[2][3]
La abrina ye un dímero compuestu por dos proteínes subunidaes, denominaes A y B. La cadena B abrin facilita la entrada nuna celda d'unión a ciertes proteínes de tresporte nes membranes celulares, que depués el tresporta la toxina na célula. Una vegada dientro de la célula, una cadena torga la síntesis de proteínes por inactivación de la subunidad 26S del ribosoma. Una molécula d'abrina ye capaz d'inactivar hasta 1.500 ribosomas per segundu. Los síntomes son idénticos a los de la ricina, sacante que la abrina ye más tóxica en dellos órdenes de magnitú, la dosis mortal de ricina ye aproximao 75 vegaes mayor que la dosis mortal d'abrina. La abrina puede matar con una cantidá en circulación de menos de 3 microgramos.[ensin referencies]
La abrina nun enfusa la piel intacto. Amás del consumu per vía oral, otra posible ruta d'esposición a la toxina ye l'espardimientu como aerosolo d'una solución d'abrina.[2]
A. precatorius utilizóse tradicionalmente pa prevenir la rabia y tratar el tétanos.[1]
Na medicina alternativa, emplegar pa curar llagues y rascuños, y les feríes causaes por gatos, perros y mures. Pal tratamientu de los leucodermes, utilizar en combinación con otros ingredientes. Les fueyes de la yerba usar pa curar la fiebre, el resfriáu y la tos. Los raigaños emplegar pa tratar la ictericia, mazcaes como un remediu pa la mordedura de culiebra y en pasta pa curar dolores abdominales. La fervinchu de raigañu frescu tien propiedaes anticonvulsivas y antimaláricas. La decocción de raigañu secu utilizar pa tratar la bronquitis y l'hepatitis. Na medicina ayurvédica, les fueyes empléguense como expectorante, laxante y afrodisiaco, y pa tratar l'eccema, la urticaria, la estomatitis, la alopecia areata, la conxuntivitis, la migraña, la dismenorrea y los linfomes/leucemia.[1]
Les granes de Abrus precatorius son bien guapes.[1] Tienen un llamativu color coloráu brillante, con un estremu negru, y recuerden a una maruxu.[4] Atraen enforma a los neños.[1] Son bien valoraes en xoyería[4] y empléguense pa faer adornos (collares, pulseres, etc.),[1] pero'l so usu ye peligrosa dada la so tosicidá.[3][4] Rexistráronse casos d'envelenamientu y muerte a raigañu de la pinchada nun deu coles granes de los abalorios.[4] Tienen actividá antimicrobiana ya insecticida. Delles tribus africanes utilicen granes en polvu como anticonceutivu oral. Les granes tamién s'empleguen pa tratar hinchadures dolioses y la tuberculosis. Dizse que'l venenu de les granes destruyir cola cocción y cómense en ciertes partes de la India. Pa tiñir el pelo encanecíu, aplícase una pasta fecho con fueyes y granes.[1]
Na medicina veterinaria, A. precatorius utilizar nel tratamientu de quebres.[1]
Abrus precatorius describióse por Carlos Linneo y espublizóse en Systema Naturae, ed. 12 2: 472. 1767.[5]
.
Esta páxina forma parte del wikiproyeutu Botánica, un esfuerciu collaborativu col fin d'ameyorar y organizar tolos conteníos rellacionaos con esti tema. Visita la páxina d'alderique del proyeutu pa collaborar y facer entrugues o suxerencies. 
Abrus precatorius o regaliza americana ye una especie de liana perteneciente a la familia Fabaceae. Los sos potenciales terapéuticos son bien amplios, por ser una fonte única de munchos fitoquímicos y tener una gran cantidá de propiedaes melecinales, tales como antidiabéticas, neuroprotectoras, antimicrobianas, analxésiques, etc.
Abrus precatorius és una espècie de planta enfiladissa perenne de la família de les fabàcies originària d'Indonèsia. Tradicionalment s'havien fet servir les seves llavors, com les llavors del garrofer, per a mesurar (0.12125 grams) en joieria i metges d'Ayurveda.[1] També es fan servir les llavors per instruments de percussió. Les llavors són tòxiques
La toxina present a Abrus precatorius està estretament relacionada amb la ricina i s'anomena abrina que inactiva els ribosomes. Menys de 3 μg (micrograms) resulten mortals.
En joieria tradicional asiàtica es fan servir pel seu color. A la Xina són un símbol de l'amor en xinès s'anomenen xiang si dou ((xinès)), o "mongeta de l'amor mutu".
A Trinidad al Carib se'n fan braçalets i infusions de les seves fulles[2]
Abrus precatorius de Koehler Medicinal-Plants
Llavors brillants d'A. precatorius
Abrus precatorius fulles i flors
Abrus precatorius flors
Abrus precatorius és una espècie de planta enfiladissa perenne de la família de les fabàcies originària d'Indonèsia. Tradicionalment s'havien fet servir les seves llavors, com les llavors del garrofer, per a mesurar (0.12125 grams) en joieria i metges d'Ayurveda. També es fan servir les llavors per instruments de percussió. Les llavors són tòxiques
Soterek obecný[1] či soterek růžencový nebo také sotorek (Abrus precatorius) je bobovitá rostlina pocházející původně z tropů a subtropů Asie, nyní se vyskytuje také v Africe a Americe. Je známá pro svá krásná červeno-černá semena, která se používají pro výrobu růženců a šperků. Jsou však silně jedovatá, protože obsahují jed abrin. K otravě ovšem může dojít pouze v případě porušení jejich tvrdé vnější vrstvy. Otrávit se může člověk požitím narušených semen, doloženy jsou i případy, kdy lidé zemřeli po nadýchání se výparů při výrobě šperků. Otrava se projeví během několika hodin. U požití zvracením, krvavým průjmem, krví v moči a halucinacemi; nakonec selžou ledviny, játra a slezina. U vdechnutí dýchacími problémy, horečkou, zvracením a silným pocením; v plicích se objeví voda a nakonec dojde k úplnému selhání dýchacího ústrojí. Smrt obvykle nastává po třech až čtyřech dnech. Smrtelná dávka jsou pouhé 3 μg abrinu. Jako zajímavost je možné uvést, že listy a kořeny jedovaté nejsou, naopak jsou sladké, proto se rostlině lidově říká indiánská lékořice.
Obrázky, zvuky či videa k tématu sotorek obecný ve Wikimedia Commons
Soterek obecný či soterek růžencový nebo také sotorek (Abrus precatorius) je bobovitá rostlina pocházející původně z tropů a subtropů Asie, nyní se vyskytuje také v Africe a Americe. Je známá pro svá krásná červeno-černá semena, která se používají pro výrobu růženců a šperků. Jsou však silně jedovatá, protože obsahují jed abrin. K otravě ovšem může dojít pouze v případě porušení jejich tvrdé vnější vrstvy. Otrávit se může člověk požitím narušených semen, doloženy jsou i případy, kdy lidé zemřeli po nadýchání se výparů při výrobě šperků. Otrava se projeví během několika hodin. U požití zvracením, krvavým průjmem, krví v moči a halucinacemi; nakonec selžou ledviny, játra a slezina. U vdechnutí dýchacími problémy, horečkou, zvracením a silným pocením; v plicích se objeví voda a nakonec dojde k úplnému selhání dýchacího ústrojí. Smrt obvykle nastává po třech až čtyřech dnech. Smrtelná dávka jsou pouhé 3 μg abrinu. Jako zajímavost je možné uvést, že listy a kořeny jedovaté nejsou, naopak jsou sladké, proto se rostlině lidově říká indiánská lékořice.
Die Paternostererbse (Abrus precatorius), auch Paternosterbohne oder Krabbenaugenwein genannt, ist eine Giftpflanze aus der Familie der Hülsenfrüchtler (Fabaceae), die heute in den gesamten Tropen verbreitet ist und vermutlich aus Indien stammt.
Dieser mehrjährige, verholzende und laubabwerfende Ranker erreicht Wuchshöhen von bis zu 6–10 Meter. Er wächst schlank und ist dicht belaubt mit 5 bis 15 cm langen, wechselständig angeordneten, paarig gefiederten, kurz gestielten Laubblättern, die sich aus vielen kleinen, länglichen bis eiförmigen, dünnledrigen und ganzrandigen sowie feinstachelspitzigen, abgerundeten Blättchen zusammensetzen. Die rinnige Rhachis endet in einer kleinen Borste und die Blättchen sind unterseits leicht behaart. Es sind kleine, oft abfallende Nebenblätter ausgebildet.
Die kleinen, kurzgestielten, weißen bis blass purpurfarbenen oder rosa Schmetterlingsblüten erscheinen in langgestielten Trauben in den Blattachseln. Sie sind von Trag- und Deckblättern unterlegt. Der gestutzte, etwas seidig behaarte, becherförmige und grünliche, kleine Kelch ist nur schwach gelappt. Es sind 9 einbrüderig verwachsene Staubblätter vorhanden. Der Fruchtknoten ist fein behaart, mit einem kurzen Griffel.
Es werden fein seidig behaarte und teils wärzliche, kleine und bespitzte, etwa 2,5–4 Zentimeter lange, ledrige und etwas aufgedunsene Hülsenfrüchte mit 2–7 Samen gebildet. Die rundlichen bis ellipsoiden oder eiförmigen, glatten, glänzenden, harten und meist zweifarbigen, meist rot-schwarzen Samen sind 5–8 Millimeter groß. Die geöffneten Früchte bleiben noch längere Zeit an der Pflanze und die Samen hängen dann heraus.
Die Chromosomenzahl beträgt 2n = 22.[1]
In Europa sind vor allem die Samen (Abri precatorii semen) bekannt. Sie sind hart, glatt und glänzend. Sie sind von scharlachroter Farbe und im oberen Drittel schwarz. Selten sind sie weiß oder schwarz-weiß. Diesem Umstand verdanken sie ihren Namen „Gebetsperlen“ und ihre Verwendung für Rosenkränze und andere Gebetsketten in christlichen und buddhistischen Kulturen. In weiten Teilen Indiens werden sie als „Rati“ bezeichnet und zum Abwiegen von Gold verwendet, da das Gewicht eines Samens etwa einem Karat entspricht (daher der Name). Das Gewicht des Koh-i-noor-Diamanten wurde mit Hilfe derartiger Samen ermittelt. Diese Früchte enthalten das hochgiftige Protein Abrin. Vor allem durch die zunehmende Verbreitung von Naturschmuck aus Paternostererbsen stellt dieses Gift eine Bedrohung dar. Außerdem wird der Strauch als Zierpflanze verwendet.
Die Erstbeschreibung erfolgte 1767 durch Carl von Linné in Syst. Nat. ed. 12, 2: 472.
Synonyme sind Abrus maculatus Noronha, Abrus pauciflorus Desv., Glycine abrus L., Orobus americanus Mill., Zaga latifolia Raf., Zaga parvifolia Raf.
Man unterscheidet zwei Unterarten:
Die Samen der Pflanze werden traditionell in den botanischen Stammgebieten als Gewichte und Materialien für Schmuck verwendet. Im alten Indien dienten sie als Gewichte (siehe auch Indische Maße und Gewichte). Ähnlich, aber größer, sind die Samen von Ormosia coccinea oder Calia secundiflora, auch die roten Samen von Adenanthera pavonina wurden ähnlich verwendet.
Alle Pflanzenteile gelten als giftig, aber besonders die Samen.
Schon eine einzige, rohe Erbse kann tödlich sein. Die Samen enthalten das hochgiftige Abrin, ein Toxalbumin, das in seinen toxischen Eigenschaften dem aus Ricinussamen stammenden Ricin ähnelt und auch den Schlangengiften ähnlich wirkt. Sie werden eben deshalb auch medizinisch verwendet.
Das Gift wird jedoch durch Hitze zerstört, die Samen sind daher gut gekocht essbar.
Beim Tragen als Schmuckkette an Hals oder Handgelenk kann davon ausgegangen werden, dass selbst beim Schwitzen toxische Inhaltsstoffe nicht freigesetzt werden und somit keine Vergiftungsgefahr besteht. Reife Samen, die unzerkaut geschluckt werden, passieren den Magen-Darm-Trakt, ohne toxisches Abrin freizugeben, und werden wieder ausgeschieden. Daher ist für das Verschlucken reifer, intakter Samen keine Vergiftungsgefahr anzunehmen.
Das Verschlucken unreifer Samen mit noch weicher (durchlässiger) Schale kann schwere Vergiftungen verursachen. Die in Schmuckketten enthaltenen Paternostererbsen sind zum Auffädeln durchbohrt worden. Wenn an solchen Ketten gekaut oder gelutscht wird, kann auf Grund der Verletzung der harten Schale das in den Samen enthaltene Abrin freigesetzt werden und zu Vergiftungen führen.[2] Darüber hinaus können Samen der Paternostererbse auch in Pfeffermischungen vorkommen, die etwa in bei deutschen Touristen beliebten Reiseländern auf Basaren erhältlich sein können. Dort können die Samen aufgrund ihrer optischen Verwechselbarkeit fälschlicherweise beigemischt worden sein.[3]
Die Paternostererbse (Abrus precatorius), auch Paternosterbohne oder Krabbenaugenwein genannt, ist eine Giftpflanze aus der Familie der Hülsenfrüchtler (Fabaceae), die heute in den gesamten Tropen verbreitet ist und vermutlich aus Indien stammt.
Wayruru (Abrus precatorius) nisqaqa Indyapi Awya Yalapipas kawsaq hampi yuram.
Commons nisqaqa multimidya kapuyninkunayuqmi kay hawa: Abrus precatorius.Ing kansasaga (Abrus precatorius), a ausan dang jequirity,[1] Crab's eye,[1] rosary pea,[1] John Crow Bead,[2] precatory bean,[1] Indian licorice,[1] Akar Saga, gidee gidee[1] o Jumbie bead[1] king Ingles,[3](ing tauli king Trinidad & Tobago) metung yang payat ampong pilmihan (perennial) a baging a kukulate kareng dutung, palungpung ampong bakud a palungpung (hedge). Metung yang legume a maki makabang bulung a maki tela-pakpak (pinnate) a bulung-bulungan (leaflets).
Pikabalwan yang dili ing tanaman kareng kayang butul o binî, a gagamitan da antimong butil (ning rosaryu o kwintas), at kareng instrumentung percussion o papalwan o pupulpukan. Mákalasun ya iti uling king abrin. Katutubu ya king Indonesia ining tanaman, at tutubu ya kareng lugal a mapali o tropical o mapaling bagya o subtropical ning yatu nung nu ya mídala. Maralas, mági yang dikut (weed) at matalik yang kumalat kareng lugal nung nu ya midala.
Ing kansasaga (Abrus precatorius), a ausan dang jequirity, Crab's eye, rosary pea, John Crow Bead, precatory bean, Indian licorice, Akar Saga, gidee gidee o Jumbie bead king Ingles,(ing tauli king Trinidad & Tobago) metung yang payat ampong pilmihan (perennial) a baging a kukulate kareng dutung, palungpung ampong bakud a palungpung (hedge). Metung yang legume a maki makabang bulung a maki tela-pakpak (pinnate) a bulung-bulungan (leaflets).
Pikabalwan yang dili ing tanaman kareng kayang butul o binî, a gagamitan da antimong butil (ning rosaryu o kwintas), at kareng instrumentung percussion o papalwan o pupulpukan. Mákalasun ya iti uling king abrin. Katutubu ya king Indonesia ining tanaman, at tutubu ya kareng lugal a mapali o tropical o mapaling bagya o subtropical ning yatu nung nu ya mídala. Maralas, mági yang dikut (weed) at matalik yang kumalat kareng lugal nung nu ya midala.
Lyann legliz se yon plant. Li nan fanmi plant kategori: Fabaceae. Non syantifik li se Abrus precatorius L.
Istwa
Lyann legliz se yon plant. Li nan fanmi plant kategori: Fabaceae. Non syantifik li se Abrus precatorius L.
Ko e moho pe matamoho pe matamoe ko e fuʻu ʻakau totolo ia. ʻOku ʻi ai ha ngaahi faʻahinga kehekehe ʻoku ui pehē, kā kotoa ʻoku ʻi ai haʻanau mataʻi moho ʻi honau ngeʻesi tenga, ʻa ia ko e ngaahi foʻi tenga fefeka ʻoku kulokula pe hinehina pe ʻuliʻuli pe lanu ua. ʻOku nau fakakona.
Ko e moho pe matamoho pe matamoe ko e fuʻu ʻakau totolo ia. ʻOku ʻi ai ha ngaahi faʻahinga kehekehe ʻoku ui pehē, kā kotoa ʻoku ʻi ai haʻanau mataʻi moho ʻi honau ngeʻesi tenga, ʻa ia ko e ngaahi foʻi tenga fefeka ʻoku kulokula pe hinehina pe ʻuliʻuli pe lanu ua. ʻOku nau fakakona.
Mtipitipi (pia mturituri, mchechepwa, kikwajuzi, kitimutimu, sindamu na songu; kwa lugha ya kisayansi Abrus precatorius) ni mmea mtambaa wa familia Fabaceae. Mbegu zake nyekundu na nyeusi huitwa matipitipi na hutumika kama shanga.
Matipitipi yana sumu ndani yao inayoitwa abrini na iliyo na mnasaba na risini, sumu ya mbegu za mbarika. Ganda la mbegu ni gumu sana. Kwa hivyo kumeza tipitipi lisilovunjika hakuleti shida, kwa sababu mbegu inanyewa bila badiliko. Lakini kutafuna na kumeza tipitipi moja tu kunaweza kumwua mtu mzima. Udungaji wa kiasi kidogo cha abrini unamwua mtu pia. Kwa hivyo kutoboa matipitipi na kuyatumia kama shanga ni hatari sana.
Majani
Kishada cha maua
Matumba, moja likionyesha matipitipi
Matipitipi
Ukoja wa matipitipi
Makala hii kuhusu mmea fulani bado ni mbegu. Mtipitipi (pia mturituri, mchechepwa, kikwajuzi, kitimutimu, sindamu na songu; kwa lugha ya kisayansi Abrus precatorius) ni mmea mtambaa wa familia Fabaceae. Mbegu zake nyekundu na nyeusi huitwa matipitipi na hutumika kama shanga.
Matipitipi yana sumu ndani yao inayoitwa abrini na iliyo na mnasaba na risini, sumu ya mbegu za mbarika. Ganda la mbegu ni gumu sana. Kwa hivyo kumeza tipitipi lisilovunjika hakuleti shida, kwa sababu mbegu inanyewa bila badiliko. Lakini kutafuna na kumeza tipitipi moja tu kunaweza kumwua mtu mzima. Udungaji wa kiasi kidogo cha abrini unamwua mtu pia. Kwa hivyo kutoboa matipitipi na kuyatumia kama shanga ni hatari sana.
Saga, Abrus precatorius nyaéta tutuwuhan leutik ngarambat kana tatangkalan/wangunan sabudeureunana. Dipikawanoh ku sikina anu beureum hideung, tapi ngandung racun ku ayana abrin. Lamun kadahar kalawan kacerna, bisa bahya, boh keur kolot atawa budak.[1] Najan asalna ti India, tapi bisa tumuwuh di wewengkon tropis jeung subtropis.
Ngaran lokal: saga manis, saga telik, akar saga, saga, kansasaga, bangati, ywe-nge, khua sa em, makam, ma klam taanuu, klam khruéa, ma khaam thao.[2]
Saga bisa dipaké ubar tradisional. Akarna dipaké ubar emesis jeung natambaan gonorrhoéa. Daunna pikeun natambaan tonsillitis.
Siki saga bodas
Daun jeung kembang saga
Kembang saga
Siki saga
Siki dina cangkang nu geus garing
Saga, Abrus precatorius nyaéta tutuwuhan leutik ngarambat kana tatangkalan/wangunan sabudeureunana. Dipikawanoh ku sikina anu beureum hideung, tapi ngandung racun ku ayana abrin. Lamun kadahar kalawan kacerna, bisa bahya, boh keur kolot atawa budak. Najan asalna ti India, tapi bisa tumuwuh di wewengkon tropis jeung subtropis.
Ngaran lokal: saga manis, saga telik, akar saga, saga, kansasaga, bangati, ywe-nge, khua sa em, makam, ma klam taanuu, klam khruéa, ma khaam thao.
Saga bisa dipaké ubar tradisional. Akarna dipaké ubar emesis jeung natambaan gonorrhoéa. Daunna pikeun natambaan tonsillitis.
Sogok telik lanang utawa sogok thuntheng (Abrus precatorius) wis kawentar dadi tamba lambé gowèhen. Wit kang biasa mrambat ana ing pager iki duwé isi warna abang lan bunder kaya gotri. Jenengé saemper karo tuwuhan liya kang sawené béda, ya iku sogok telik (Adenanthera pavonina).
Godhong tuwuhan iki manawa dicampur godhong suruh bisa kagunakake minangka tamba gowèhen.
Isiné mendemi kaya déné woh jarak pager utawa jarak kepyar.
Gambar:Abrus precatorius-Köhler–s Medizinal-Pflanzen-002.jpg
Sogok telik lanang utawa sogok thuntheng (Abrus precatorius) wis kawentar dadi tamba lambé gowèhen. Wit kang biasa mrambat ana ing pager iki duwé isi warna abang lan bunder kaya gotri. Jenengé saemper karo tuwuhan liya kang sawené béda, ya iku sogok telik (Adenanthera pavonina).
Godhong tuwuhan iki manawa dicampur godhong suruh bisa kagunakake minangka tamba gowèhen.
Isiné mendemi kaya déné woh jarak pager utawa jarak kepyar.
Taga rana shuka ne, amma kuma shi taga rana dane na shukar kayar sarkarkiya.
Taga rana shuka ne, amma kuma shi taga rana dane na shukar kayar sarkarkiya.
गुंज ही भारतात उगवणारी एक आयुर्वेदिक औषधी वनस्पती आहे. हिचा वेल असतो. गुंजेची पाने गोडसर असतात व विड्यात वापरतात. पूर्वीच्या काळी, सोन्याचे वजन करावयाचे भारतात वापरले जाणारे हे एक परिमाण होते. (एक गुंज=तोळ्याचा ९६वा भाग). गुंजेत दोन जाती आहेत. एक पांढरी व दुसरी लाल. पांढऱ्या गुंजेची मुळे व पाला औषधात वापरतात. धर्म- गुंजेच्या मुळाची क्रिया जेष्ठमधासारखी होते.पाल्याचे धर्म मुळासारखे आहेत. मधुर, स्नेहन,कफशामक, मूत्रजनन आणि व्रणरोपण. उपयोग- जेष्ठमधाच्या ऐवजी गुंजेची मुळे वापरतात. खोकला व मूत्ररोगात प्रयोजक औषधाबरोबर मूळ देतात. पाला वाटून व्रणशोथावर व व्रणावर बांधल्याने थंडाई येऊन शोथ कमी होतो व व्रण रुजतो. स्वप्नभंगात पाल्याची गोळी तोंडात धरतात. याचा वापर वशीकरण केला जातो
गुंज (वनस्पतीशास्त्रीय चित्र)
गुंजेचे झाड व पाने
गुंजेची फुले
गुंजेची शेंग
झाडावरील गुंजेच्या बिया
तोडलेल्या गुंजेच्या बिया
गुंज ही भारतात उगवणारी एक आयुर्वेदिक औषधी वनस्पती आहे. हिचा वेल असतो. गुंजेची पाने गोडसर असतात व विड्यात वापरतात. पूर्वीच्या काळी, सोन्याचे वजन करावयाचे भारतात वापरले जाणारे हे एक परिमाण होते. (एक गुंज=तोळ्याचा ९६वा भाग). गुंजेत दोन जाती आहेत. एक पांढरी व दुसरी लाल. पांढऱ्या गुंजेची मुळे व पाला औषधात वापरतात. धर्म- गुंजेच्या मुळाची क्रिया जेष्ठमधासारखी होते.पाल्याचे धर्म मुळासारखे आहेत. मधुर, स्नेहन,कफशामक, मूत्रजनन आणि व्रणरोपण. उपयोग- जेष्ठमधाच्या ऐवजी गुंजेची मुळे वापरतात. खोकला व मूत्ररोगात प्रयोजक औषधाबरोबर मूळ देतात. पाला वाटून व्रणशोथावर व व्रणावर बांधल्याने थंडाई येऊन शोथ कमी होतो व व्रण रुजतो. स्वप्नभंगात पाल्याची गोळी तोंडात धरतात. याचा वापर वशीकरण केला जातो
संस्कृत- काकाणन्तिका, काकणन्ती, काकादनी, गुंजा, चिरिहिण्टिका, रक्तिका हिंदी- गुंज, गुंजा, घुंगची, घुंघची, चिरमिटी, माषा, रति बंगाली- कुंच कानडी- गुंजा, मधुका, हागा,गुळगंती गुजराती- चनोरी, गुंज मलयाळम-कुन्नि मराठी- गुंज, रती तामिळ- तेलगू-गुरिगिंज नेपाळी- मस्वतः उर्दू- खाक्शी इंग्रजी- Crab's Eye, Indian Liquorice/Indian Licorice लॅटिन- Abrus precatorius L.गुंजा या रत्ती (Coral Bead) लता जाति की एक वनस्पति है। शिम्बी के पक जाने पर लता शुष्क हो जाती है। गुंजा के फूल सेम की तरह होते हैं। शिम्बी का आकार बहुत छोटा होता है, परन्तु प्रत्येक में 4-5 गुंजा बीज निकलते हैं अर्थात सफेद में सफेद तथा रक्त में लाल बीज निकलते हैं। अशुद्ध फल का सेवन करने से विसूचिका की भांति ही उल्टी और दस्त हो जाते हैं। इसकी जड़े भ्रमवश मुलहठी के स्थान में भी प्रयुक्त होती है।
गुंजा गुंजा दो प्रकार की होती है।
अंग्रेजी Coral Bead हिन्दी गुंजा, चौंटली, घुंघुची, रत्ती संस्कृत सफेद केउच्चटा, कृष्णला, रक्तकाकचिंची बंगाली श्वेत कुच, लाल कुच मराठी गुंज गुजराती धोलीचणोरी, राती, चणोरी तेलगू गुलुविदे फारसी चश्मेखरुस अरबी
पाश्चात्य मतानुसार गुंजा के फलों के सेवन से कोई हानि नहीं होती है। परन्तु क्षत पर लगाने से विधिवत कार्य करती है। सुश्रुत के मत से इसकी मूल गणना है।
गुंजा को आंख में डालने से आंखों में जलन और पलकों में सूजन हो जाती है।
दोनों गुंजा, वीर्यवर्द्धक (धातु को बढ़ाने वाला), बलवर्द्धक (ताकत बढ़ाने वाला), ज्वर, वात, पित्त, मुख शोष, श्वास, तृषा, आंखों के रोग, खुजली, पेट के कीड़े, कुष्ट (कोढ़) रोग को नष्ट करने वाली तथा बालों के लिए लाभकारी होती है। ये अन्यंत मधूर, पुष्टिकारक, भारी, कड़वी, वातनाशक बलदायक तथा रुधिर विकारनाशक होता है। इसके बीज वातनाशक और अति बाजीकरण होते हैं। गुन्जा से वासिकर्न भि कर सक्ते ही ग्न्जा
Abrus precatorius from Koehler's Medicinal-Plants
Bright red seeds of A. precatorius are strung as jewelry
Abrus precatorius leaves & flowers
Abrus precatorius flowers
गुंजा या रत्ती (Coral Bead) लता जाति की एक वनस्पति है। शिम्बी के पक जाने पर लता शुष्क हो जाती है। गुंजा के फूल सेम की तरह होते हैं। शिम्बी का आकार बहुत छोटा होता है, परन्तु प्रत्येक में 4-5 गुंजा बीज निकलते हैं अर्थात सफेद में सफेद तथा रक्त में लाल बीज निकलते हैं। अशुद्ध फल का सेवन करने से विसूचिका की भांति ही उल्टी और दस्त हो जाते हैं। इसकी जड़े भ्रमवश मुलहठी के स्थान में भी प्रयुक्त होती है।
गुंजा गुंजा दो प्रकार की होती है।
विभिन्न भाषाओं में नाम अंग्रेजी Coral Bead हिन्दी गुंजा, चौंटली, घुंघुची, रत्ती संस्कृत सफेद केउच्चटा, कृष्णला, रक्तकाकचिंची बंगाली श्वेत कुच, लाल कुच मराठी गुंज गुजराती धोलीचणोरी, राती, चणोरी तेलगू गुलुविदे फारसी चश्मेखरुस अरबीलालगेडी एक पोथ्रा वर्गमा रातो दाना लाग्ने वनस्पति हो ।
Abrus precatorius from Koehler's Medicinal-Plants
White variety of seeds.
Abrus precatorius leaves & flowers
Abrus precatorius flowers
लालगेडी एक पोथ्रा वर्गमा रातो दाना लाग्ने वनस्पति हो ।
লাটুমণি লতা (বৈজ্ঞানিক নাম: Abrus precatorius), বা "Gunja", Jequirity, Crab's Eye, Rosary Pea, John Crow Bead, Precatory bean, Indian Licorice, Akar Saga, Giddee Giddee বা ত্ৰিনিদাদ আৰু টবেগ'ৰ Jumbie Bead[1] এজোপা পাতল, চিৰহৰিৎ লতা গছ। ই বৃক্ষ, জোপোহা আদি গছত বগায়। ই এবিধ ছিৰা ফল (ইংৰাজী: legume) যুক্ত, দীঘলীয়া যৌগিক পত্ৰযুক্ত (pinnate-leafleted) উদ্ভিদ।
গছজোপাৰ গুটিবোৰ দেখাত অত্যন্ত আকৰ্ষণীয় আৰু কেতিয়াবা ইয়াক পাৰকিউশ্যন বাদ্যযন্ত্ৰত (percussion instruments) ব্যৱহাৰ কৰা হয়। এব্ৰিন (ইংৰাজী: abrin) অৰ উপস্থিতিৰ হেতুকে এইবোৰ বিশাক্ত। ই ইন্দোনেছিয়াৰ স্থানীয় আৰু ক্ৰান্তীয় জলবায়ুত গজে। ই প্ৰায়েই অপতৃণ হৈ উঠাৰ প্ৰৱণতাসম্পন্ন।
এব্ৰিন (ইংৰাজী: abrin) নামৰ বিষাক্ত যোগবিধ এবিধ (ইংৰাজী: protein dimer), ইয়াৰ A আৰ B নামৰ দুটা প্ৰটিন (ইংৰাজী: protein) উপাংশ (ইংৰাজী: Protein subunit) আছে। B শিকলি (chain) ডালে কোষ বেৰৰ (ইংৰাজী: cell membrane) কোনো কোনো (ইংৰাজী: transport protein) লগত বন্ধনীযুক্ত হৈ বিষবিধক কোষৰ ভিতৰলৈ পৰিবাহিত কৰায়। কোষৰ ভিতৰত সোমোৱাৰ পাছত A শিকলিডালে ৰাইব'জমৰ (ইংৰাজী: ribosome) 26S উপাংশক নিস্ক্ৰিয় কৰি কোষৰ প্ৰটিন ছিন্থেছিছ (ইংৰাজী: protein synthesis) ব্যাহত কৰে। এব্ৰিনৰ এটা অণুৱেই ১,৫০০ পৰ্য্যন্ত ৰাইব'জমক নিস্ক্ৰিয় কৰিব পাৰে।
বিষক্ৰিয়াৰ লক্ষণসমূহ ৰিচিন (ইংৰাজী: ricin) ’ৰ সৈতে একে, প্ৰভেদ এয়ে যে এব্ৰিন প্ৰায় দুগুণ বেছি শক্তিশালী। এব্ৰিনৰ মাৰক পৰিমাণ ৰিচিনতকৈ প্ৰায় ৭৫ গুণ কম। মানুহৰ ক্ষেত্ৰত এই পৰিমাণ ০.১-১ মাইক্ৰগ্ৰাম/কিল’ গ্ৰাম। গুটি গোটকৈয়ে খালে হোৱা বিষক্ৰিয়াৰ প্ৰত্যক্ষ প্ৰমাণ (clinical finding) নাথাকে, কাৰণ ডাঠ খোলাৰ গুটিবোৰ পাচনতন্ত্ৰৰ মাজেৰে তেনেকৈয়ে পাৰ হৈ যায়।[2]
তামিল ভাষাত kudri mani আৰু তেলেগু ভাষাত guru ginja বোলা Abrus precatoriusক সিদ্ধ ঔষধত (ইংৰাজী: Siddha medicine) হিচাবে পুৰণি কালৰে পৰা ব্যৱহৃত হৈ আহিছে। তামিল সিদ্ধসকলে (Siddhars) উদ্ভিদৰ বিষ আৰু ইহঁতৰ বিভিন্ন শুদ্দ্ধিকৰণ (suththi seythal) প্ৰক্ৰিয়াৰ বিষয়ে জানিছিল।
২০১২ চনৰ মাৰ্চত ইডেন প্ৰজেক্ট (ইংৰাজী: Eden Project) ’ৰ দ্বাৰা ইংলণ্ডত লাটুমণি গুটি ব্যৱহাৰ কৰা কিছুমান ব্ৰেচলেট ওভোটাই লোৱা হয়।[3]
গছবিধ ঘোঁৰাৰ বাবেও বিষযুক্ত।
লাটুমণি গুটিৰ আকৰ্ষণীয় ৰঙৰ বাবে কোনো কোনো আদিবাসীয়ে ইয়াক অলংকাৰত ব্যৱহাৰ কৰে। গুটিবোৰ সাধাৰণতে লেডীবাগ (ইংৰাজী: ladybug) পোকটোৰ দৰে উজ্বল ৰঙা আৰু ক'লা বৰণীয়া। লাটুমণি গুটিৰ অলংকাৰ তৈয়াৰ কৰাও বিপদ্জনক হ'ব পাৰে, মালাৰ বাবে গুটি ফুটা কৰোঁতে খোঁচ খাই কাৰিকৰৰ বিষক্ৰিয়া হৈ মৰাৰো উদাহৰণ আছে।[উদ্ধৃতিৰ প্ৰয়োজন].
ত্ৰিনিডাডত লাটুমণি গূটিৰ মালা দেও-ভুত খেদাবলৈ আৰু মুখ নালাগিবলৈ (mal-yeux) বা (ইংৰাজী: evil eye) হাত আৰু ভৰিৰ সৰুগাঁঠিত পিন্ধা হয়। তামিলসকলেও লাটুমণি গুটি ব্যৱহাৰ কৰে।
লাটুমণি গুটিৰ ওজন সকলো গুটিৰে ক্ষেত্ৰত প্ৰায় সমান আৰু সোণাৰীসকলে ইয়াৰ ওজনক "ৰতি" বুলি ব্যৱহাৰ কৰে। (৮ ৰতি = ১ মাশ্বা (Masha), ১২ মাশ্বা = ১ তোলা, ১ তোলা = প্ৰায় ১১.৬ গ্ৰাম)
উত্তৰ ভাৰতত শালগ্ৰাম পূজাত "স্মৃতি ৰাধাৰাণী"ক প্ৰতিনিধিত্ব কৰি লাটুমণি গুটি ব্যৱহাৰ কৰা হয়। গৌড়ীয় বৈষ্ণৱ কথামতে শ্ৰী চৈতন্য মহাপ্ৰভূৱে ইয়াক ৰাধাৰ ভৰিৰ লগত তুলনা কৰিছিল।[4]
সিদ্ধ আয়ুৰ্বেদত বগা লাটুমণি গুটিৰ তেলক যৌন উত্তেজক বুলি দাবী কৰা হয়।[5] গছৰ পাতৰ চাহপানী (উতলোৱা পানী) জ্বৰ, কাহ আৰু পানীলগাৰ দৰব হিচাবে ব্যৱহাৰ কৰা হয়।[6] বিশাক্ত গুটিবোৰ বিশুদ্ধিকৰণৰ পাচতহে ব্যৱহাৰ কৰা হয়।[7]
পৰীক্ষাগাৰত এন্দুৰৰ ওপৰত লাটুমণিৰ বিভিন্ন নিষ্কাশৰ পৰীক্ষা কৰা হৈছে যদিও মানুহৰ ওপৰত ইয়াৰ প্ৰভাৱৰ অধ্যয়নৰ তথ্য নাই।
Abrus precatorius has different names in various Indian languages.[11]
Abrus precatorius from Koehler's Medicinal-Plants
Abrus precatorius leaves & flowers
Abrus precatorius flowers
লাটুমণি লতা (বৈজ্ঞানিক নাম: Abrus precatorius), বা "Gunja", Jequirity, Crab's Eye, Rosary Pea, John Crow Bead, Precatory bean, Indian Licorice, Akar Saga, Giddee Giddee বা ত্ৰিনিদাদ আৰু টবেগ'ৰ Jumbie Bead এজোপা পাতল, চিৰহৰিৎ লতা গছ। ই বৃক্ষ, জোপোহা আদি গছত বগায়। ই এবিধ ছিৰা ফল (ইংৰাজী: legume) যুক্ত, দীঘলীয়া যৌগিক পত্ৰযুক্ত (pinnate-leafleted) উদ্ভিদ।
গছজোপাৰ গুটিবোৰ দেখাত অত্যন্ত আকৰ্ষণীয় আৰু কেতিয়াবা ইয়াক পাৰকিউশ্যন বাদ্যযন্ত্ৰত (percussion instruments) ব্যৱহাৰ কৰা হয়। এব্ৰিন (ইংৰাজী: abrin) অৰ উপস্থিতিৰ হেতুকে এইবোৰ বিশাক্ত। ই ইন্দোনেছিয়াৰ স্থানীয় আৰু ক্ৰান্তীয় জলবায়ুত গজে। ই প্ৰায়েই অপতৃণ হৈ উঠাৰ প্ৰৱণতাসম্পন্ন।
ਰੱਤੀ (Coral Bead) ਲਤਾ ਜਾਤੀ ਦੀ ਇੱਕ ਬਨਸਪਤੀ ਹੈ। ਫਲੀਆਂ ਦੇ ਪਕ ਜਾਣ ਉੱਤੇ ਲਤਾ ਖੁਸ਼ਕ ਹੋ ਜਾਂਦੀ ਹੈ। ਰੱਤੀ ਦੇ ਫੁਲ ਸੇਮ ਫਲੀ ਦੀ ਤਰ੍ਹਾਂ ਹੁੰਦੇ ਹਨ। ਫਲੀਆਂ ਦਾ ਅਕਾਰ ਬਹੁਤ ਛੋਟਾ ਹੁੰਦਾ ਹੈ, ਪਰ ਹਰ ਇੱਕ ਵਿੱਚ 4-5 ਰੱਤੀਆਂ ਨਿਕਲਦੀਆਂ ਹਨ ਅਰਥਾਤ ਸਫੇਦ ਵਿੱਚੋਂ ਸਫੇਦ ਅਤੇ ਰਕਤ ਵਿੱਚੋਂ ਲਾਲ ਬੀਜ ਨਿਕਲਦੇ ਹਨ। ਅਸ਼ੁੱਧ ਫਲ ਦਾ ਸੇਵਨ ਕਰਨ ਨਾਲ ਵਿਸੂਚਿਕਾ ਦੀ ਤਰ੍ਹਾਂ ਹੀ ਉਲਟੀ ਅਤੇ ਦਸਤ ਲੱਗ ਜਾਂਦੇ ਹਨ। ਇਸਦੀਆਂ ਜੜ੍ਹਾਂ ਭਰਮਵਸ਼ ਮੁਲੱਠੀ ਦੀ ਥਾਂ ਵੀ ਵਰਤੀਂਦੀਆਂ ਹਨ।
ਰੱਤੀ ਦੋ ਕਿਸਮ ਦੀ ਹੁੰਦੀ ਹੈ।
ਅੰਗਰੇਜ਼ੀ Coral Bead ਹਿੰਦੀ ਗੁੰਜਾ, ਚੌਂਟਲੀ, ਘੁੰਘੁਚੀ, ਰੱਤੀ ਸੰਸਕ੍ਰਿਤ ਸਫੇਦ ਕੇਉਚ੍ਚਟਾ, ਕ੍ਰਿਸ਼ਣਲਾ, ਰਕਤਕਾਕਚਿੰਚੀ ਬੰਗਾਲੀ ਸ਼੍ਵੇਤ ਕੁਚ, ਲਾਲ ਕੁਚ ਮਰਾਠੀ ਗੁੰਜਾ ਗੁਜਰਾਤੀ ਧੋਲੀਚਣੋਰੀ, ਰਾਤੀ, ਚਣੋਰੀ ਤੇਲਗੂ ਗੁਲੁਵਿਦੇ ਫਾਰਸੀ ਚਸ਼ਮੇਖਰੁਸ ਅਰਬੀ ਹਬਸੁਫੇਦ
Abrus precatorius from Koehler's Medicinal-Plants
ਚਿੱਟੇ ਬੀਜ.
Abrus precatorius ਪੱਤੇ ਅਤੇ ਫੁੱਲ
Abrus precatorius ਫੁੱਲ
Abrus precatorius ਬੀਜ
ਰੱਤੀ (Coral Bead) ਲਤਾ ਜਾਤੀ ਦੀ ਇੱਕ ਬਨਸਪਤੀ ਹੈ। ਫਲੀਆਂ ਦੇ ਪਕ ਜਾਣ ਉੱਤੇ ਲਤਾ ਖੁਸ਼ਕ ਹੋ ਜਾਂਦੀ ਹੈ। ਰੱਤੀ ਦੇ ਫੁਲ ਸੇਮ ਫਲੀ ਦੀ ਤਰ੍ਹਾਂ ਹੁੰਦੇ ਹਨ। ਫਲੀਆਂ ਦਾ ਅਕਾਰ ਬਹੁਤ ਛੋਟਾ ਹੁੰਦਾ ਹੈ, ਪਰ ਹਰ ਇੱਕ ਵਿੱਚ 4-5 ਰੱਤੀਆਂ ਨਿਕਲਦੀਆਂ ਹਨ ਅਰਥਾਤ ਸਫੇਦ ਵਿੱਚੋਂ ਸਫੇਦ ਅਤੇ ਰਕਤ ਵਿੱਚੋਂ ਲਾਲ ਬੀਜ ਨਿਕਲਦੇ ਹਨ। ਅਸ਼ੁੱਧ ਫਲ ਦਾ ਸੇਵਨ ਕਰਨ ਨਾਲ ਵਿਸੂਚਿਕਾ ਦੀ ਤਰ੍ਹਾਂ ਹੀ ਉਲਟੀ ਅਤੇ ਦਸਤ ਲੱਗ ਜਾਂਦੇ ਹਨ। ਇਸਦੀਆਂ ਜੜ੍ਹਾਂ ਭਰਮਵਸ਼ ਮੁਲੱਠੀ ਦੀ ਥਾਂ ਵੀ ਵਰਤੀਂਦੀਆਂ ਹਨ।
ਰੱਤੀ ਦੋ ਕਿਸਮ ਦੀ ਹੁੰਦੀ ਹੈ।
ਵੱਖ-ਵੱਖ ਭਾਸ਼ਾਵਾਂ ਵਿੱਚ ਨਾਮ ਅੰਗਰੇਜ਼ੀ Coral Bead ਹਿੰਦੀ ਗੁੰਜਾ, ਚੌਂਟਲੀ, ਘੁੰਘੁਚੀ, ਰੱਤੀ ਸੰਸਕ੍ਰਿਤ ਸਫੇਦ ਕੇਉਚ੍ਚਟਾ, ਕ੍ਰਿਸ਼ਣਲਾ, ਰਕਤਕਾਕਚਿੰਚੀ ਬੰਗਾਲੀ ਸ਼੍ਵੇਤ ਕੁਚ, ਲਾਲ ਕੁਚ ਮਰਾਠੀ ਗੁੰਜਾ ਗੁਜਰਾਤੀ ਧੋਲੀਚਣੋਰੀ, ਰਾਤੀ, ਚਣੋਰੀ ਤੇਲਗੂ ਗੁਲੁਵਿਦੇ ਫਾਰਸੀ ਚਸ਼ਮੇਖਰੁਸ ਅਰਬੀ ਹਬਸੁਫੇਦચણોઠી અથવા રત્તી (Coral Bead) વેલ જાતિની એક વનસ્પતિ છે. ચણોઠીની શીંગો પાકી થાય ત્યારબાદ વેલ સુકાઇ જાય છે. ચણોઠીનાં ફૂલ ચોળી (શાકભાજી) જેવાં હોય છે. તેની શીંગનો કા આકાર ખુબ જ નાનો હોય છે, પરંતુ પ્રત્યેક શીંગમાંથી ૪-૫ ચણોઠી બીજ નિકળતાં હોય છે. ચણોઠી બે પ્રકારની હોય છે, જેની વેલ અને શીંગો સરખી જ દેખાય છે, પરંતુ એના બીજના રંગમાં ભેદ જોવા મળે છે. અર્થાત સફેદ ચણોઠીમાં સફેદ તથા લાલ ચણોઠીમાં લાલ બીજ નિકળે છે. અશુદ્ધ ફળનું સેવન કરવાથી કોલેરાની જેમ જ ઉલ્ટી અને ઝાડા થઇ જાય છે. ચણોઠીનાં મૂળ ભ્રમવશ જેઠીમધના સ્થાન પર પણ પ્રયુક્ત કરવામાં આવતાં હોય છે.
પાશ્ચાત્ય મતાનુસાર ચણોઠીનાં ફળોનું સેવન કરવાથી કોઈ હાનિ થતી નથી, પરંતુ ક્ષત પર લગાવવાથી વિધિવત કાર્ય કરતી હોય છે. સુશ્રુતના મત અનુસાર ચણોઠીની મૂળ ગણના છે કે ચણોઠીને આંખમાં નાખવાથી આંખોમાં જલન અને પાંપણોમાં સૂજન થઇ જતી હોય છે.
ધોળી અને લાલ એમ બંને પ્રકારની ચણોઠી, વીર્યવર્ધક (ધાતુને વધારનારી), બળવર્ધક (તાકાતને વધારનારી), તાવ (જ્વર), વાત, પિત્ત, મુખ શોષ, શ્વાસ, તૃષા, આંખોના રોગ, ખુજલી, પેટના કીડાઓ (કરમિયાં), કુષ્ટ (કોઢ) રોગને નષ્ટ કરનારી તથા વાળને માટે લાભકારી હોય છે. ચણોઠી અત્યંત મધૂર, પુષ્ટિકારક, ભારે, કડવી, વાતનાશક બળદાયક તથા રુધિર વિકારનાશક હોય છે. ચણોઠીનાં બીજ વાતનાશક અને અતિ વાજીકરણ હોય છે.
ચણોઠીનો છોડ
લાલ ચમકતી ચણોઠી જ્વેલરી તરીકે
પાંદડા અને ફૂલોAbrus precatorius leaves & flowers
ફૂલો
ચણોઠી અથવા રત્તી (Coral Bead) વેલ જાતિની એક વનસ્પતિ છે. ચણોઠીની શીંગો પાકી થાય ત્યારબાદ વેલ સુકાઇ જાય છે. ચણોઠીનાં ફૂલ ચોળી (શાકભાજી) જેવાં હોય છે. તેની શીંગનો કા આકાર ખુબ જ નાનો હોય છે, પરંતુ પ્રત્યેક શીંગમાંથી ૪-૫ ચણોઠી બીજ નિકળતાં હોય છે. ચણોઠી બે પ્રકારની હોય છે, જેની વેલ અને શીંગો સરખી જ દેખાય છે, પરંતુ એના બીજના રંગમાં ભેદ જોવા મળે છે. અર્થાત સફેદ ચણોઠીમાં સફેદ તથા લાલ ચણોઠીમાં લાલ બીજ નિકળે છે. અશુદ્ધ ફળનું સેવન કરવાથી કોલેરાની જેમ જ ઉલ્ટી અને ઝાડા થઇ જાય છે. ચણોઠીનાં મૂળ ભ્રમવશ જેઠીમધના સ્થાન પર પણ પ્રયુક્ત કરવામાં આવતાં હોય છે.
குன்றுமணி அல்லது குன்றிச் செடி (Jequirity) என்பது, ஆப்ரஸ் பிரிக்கட்டோரியஸ் (Abrus precatorius) என்னும் அறிவியற் பெயர் கொண்ட ஒரு கொடித் தாவரம் ஆகும். கடுமையான சிவப்பு நிறத்தில் கருமை நிறத்தில் ஒரு மறுவைக் கொண்ட கொண்ட இதன் விதை பொதுவாகக் குண்டுமணி என அறியப்படுகிறது. இச் சொல் குன்றிமணி என்பதன் திரிபு ஆகும். இதன் வேறு பெயர்கள்: குன்றி, குண்டு மணி, மனோசீலை, குன்று மணி, குன்றி வித்து. சிலர் நண்டின் கண்களுக்கு இதனை ஒப்பிடுவர். கவர்ச்சியான இந்த விதை மிகவும் நச்சுத்தன்மை வாய்ந்தது. எனினும் இதன் தோல் மிகவும் கடினமாக இருப்பதால், இதை முழுதாக விழுங்கினால் எவ்வித பாதிப்பும் ஏற்படுவதில்லை.ஆனால் இவ் விதையை எரிப்பதனால் (நேரடியாகவே அல்லது வேறு ஏதேனும் பொருட்களுடன் ) ஏற்படும் புகைகை சுவாசிப்பதனால் நரம்பியல் சம்பந்தப்பட்ட சில நோய்களுக்கு காரணமாக உள்ளது.
சில பகுதிகளில் இம் மணிகளை அணிவகைகள் செய்வதற்குப் பயன்படுத்துகின்றனர். இந்தியா, இலங்கை போன்ற நாடுகளில் மரபு வழி நகைத்தொழில் செய்வோர் தங்கத்தின் நிறையை அளவிடுவதற்குக் குன்றிமணிகளைப் பயன்படுத்துவது உண்டு. சீனாவில் இவ்விதை காதலின் சின்னமாகக் கருதப்படுகிறது.
குன்றிமணியில் உள்ள நஞ்சு ஆப்ரின் (abrin) எனப்படுகிறது. இது ரைசின் (ricin) எனப்படும் நச்சுப் பொருளுக்கு நெருக்கமான உறவுடையது. இது இரு புரதத் துணை அலகுகளைக் கொண்ட ஒர் இருபடிச் சேர்மம் (dimer) ஆகும். இத் துணை அலகுகள் "எ", "பி" என அழைக்கப்படுகின்றன. "பி" சங்கிலி திசுள் (இலங்கை வழக்கு: கலம்) மென்சவ்வுகளில் இருக்கும் ஒருவகைக் காவிச் செல்லும் புரதங்களுடன் இணைந்து கொள்வதன் மூலம் ஆப்ரின் நஞ்சு திசுள்களுக்குள் செல்ல உதவுகிறது.
இதன் விதைகள் நச்சுத் தன்மைக் கொண்டதால் மருத்துவத் துறையில் பயன்படுத்தும் முன்பு அதனை சரியான முறையில் சுத்தப்படுத்த வேண்டும்[1].
குன்றிமணிகள்
ஆப்ரஸ் பிரிக்கட்டோரியஸ்
குன்றிமணிச் செடி
ஆப்ரஸ் பிரிக்கட்டோரியஸ் - அருங்காட்சியக மாதிரி
குன்றுமணி அல்லது குன்றிச் செடி (Jequirity) என்பது, ஆப்ரஸ் பிரிக்கட்டோரியஸ் (Abrus precatorius) என்னும் அறிவியற் பெயர் கொண்ட ஒரு கொடித் தாவரம் ஆகும். கடுமையான சிவப்பு நிறத்தில் கருமை நிறத்தில் ஒரு மறுவைக் கொண்ட கொண்ட இதன் விதை பொதுவாகக் குண்டுமணி என அறியப்படுகிறது. இச் சொல் குன்றிமணி என்பதன் திரிபு ஆகும். இதன் வேறு பெயர்கள்: குன்றி, குண்டு மணி, மனோசீலை, குன்று மணி, குன்றி வித்து. சிலர் நண்டின் கண்களுக்கு இதனை ஒப்பிடுவர். கவர்ச்சியான இந்த விதை மிகவும் நச்சுத்தன்மை வாய்ந்தது. எனினும் இதன் தோல் மிகவும் கடினமாக இருப்பதால், இதை முழுதாக விழுங்கினால் எவ்வித பாதிப்பும் ஏற்படுவதில்லை.ஆனால் இவ் விதையை எரிப்பதனால் (நேரடியாகவே அல்லது வேறு ஏதேனும் பொருட்களுடன் ) ஏற்படும் புகைகை சுவாசிப்பதனால் நரம்பியல் சம்பந்தப்பட்ட சில நோய்களுக்கு காரணமாக உள்ளது.
சில பகுதிகளில் இம் மணிகளை அணிவகைகள் செய்வதற்குப் பயன்படுத்துகின்றனர். இந்தியா, இலங்கை போன்ற நாடுகளில் மரபு வழி நகைத்தொழில் செய்வோர் தங்கத்தின் நிறையை அளவிடுவதற்குக் குன்றிமணிகளைப் பயன்படுத்துவது உண்டு. சீனாவில் இவ்விதை காதலின் சின்னமாகக் கருதப்படுகிறது.
குன்றிமணியில் உள்ள நஞ்சு ஆப்ரின் (abrin) எனப்படுகிறது. இது ரைசின் (ricin) எனப்படும் நச்சுப் பொருளுக்கு நெருக்கமான உறவுடையது. இது இரு புரதத் துணை அலகுகளைக் கொண்ட ஒர் இருபடிச் சேர்மம் (dimer) ஆகும். இத் துணை அலகுகள் "எ", "பி" என அழைக்கப்படுகின்றன. "பி" சங்கிலி திசுள் (இலங்கை வழக்கு: கலம்) மென்சவ்வுகளில் இருக்கும் ஒருவகைக் காவிச் செல்லும் புரதங்களுடன் இணைந்து கொள்வதன் மூலம் ஆப்ரின் நஞ்சு திசுள்களுக்குள் செல்ல உதவுகிறது.
గురివింద (ఆంగ్లం Jequirity, Indian Licorice) ఒక చిన్న ఔషధ మొక్క. దీని శాస్త్రీయనామం 'ఏబ్రస్ ప్రికటోరియస్ (Abrus precatorius) '; ఫాబేసి కుటుంబానికి చెందినది. ఇవి చాలా విషపూరితమైనవి.
గురువింద ఆకులను నోట్లో వేసుకొని కొంత నమిలి ఆ తర్వాత ఒక చిన్న రాయిని కూడా నోట్లో వేసుకొని నమిలితె అది అతి సునాయాసంగా నలిగి పిండి అయి పోతుంది. అలాగే గింజలను కనురెప్పల కింద దాచి పెట్టడం, పల్లెల్లోని పిల్లలకు ఇదొక ఆట. ఇందులోని మర్మం / రసాయన చర్య ఏమిటొ తెలిసిన వారు చెపితే?. దీని అకులు విష పూరితం కాదు. గింజ లోని పప్పును కొన్ని వైద్యాలకు ఉపయోగిస్తారు.
.JPG)
.JPG)
.JPG)
గురివింద చెట్టు తీగ, ఆకులు, కాయలోని విత్తనాలు
.JPG)
నేలపై గురివింద గింజలు
గురివింద (ఆంగ్లం Jequirity, Indian Licorice) ఒక చిన్న ఔషధ మొక్క. దీని శాస్త్రీయనామం 'ఏబ్రస్ ప్రికటోరియస్ (Abrus precatorius) '; ఫాబేసి కుటుంబానికి చెందినది. ఇవి చాలా విషపూరితమైనవి.
ಗುಲಗಂಜಿಯ ಗಿಡವು ಹಳದಿ ಬಣ್ಣದ್ದಾಗಿದ್ದು ಕೆಂಪು ಬಣ್ಣದ ಹೂವುಗಳನ್ನು ಬಿಡುತ್ತದೆ. ಕಡು ಕೆಂಪಗಿನ ತುದಿಯಲ್ಲಿ ಕಪ್ಪು ಚುಕ್ಕೆಯಿರುವ ಸಣ್ಣ ಬೀಜವೇ ಗುಲಗಂಜಿ. ಅಕ್ಕಸಾಲಿಗರು ಹಿಂದಿನ ಕಾಲದಲ್ಲಿ ಬಂಗಾರವನ್ನು ತೂಕಮಾಡಲು ಗುಲಗಂಜಿಯ ಬೀಜಗಳನ್ನು ಬಳಸುತ್ತಿದ್ದರು.ಈಗಲೂ ಗ್ರಾಮೀಣ ಪ್ರದೇಶದಲ್ಲಿ ಚಿನ್ನ ತೂಕ ಮಾಡಲು ಗುಲಗಂಜಿ ಬಳಕೆ ಆಗುತ್ತದೆ.ಗುಲಗಂಜಿ ಗಿಡ ಹಳದಿ ಬಣ್ಣದ್ದಾಗಿದ್ದು, ಕೆಂಪು ಹೂಗಳನ್ನು ಬಿಡುತ್ತದೆ.ಗುಲಗಂಜಿ ಬೀಜಗಳು ಆಕರ್ಷಕವಾದ ಕೆಂಪು ಮತ್ತು ಕಡು ಕಪ್ಪು ಬಣ್ಣದಿಂದ ಕೂಡಿರುತ್ತವೆ[೧].ಗುಲಗಂಜಿಯಲ್ಲಿ `ಅಬ್ರಿನ್` ಎನ್ನುವ ಅಪಾಯಕಾರಿಯಾದ ಅಂಶವಿದೆ.ಇದು ನಾಗರಹಾವಿನ ವಿಷಕ್ಕಿಂತಲೂ ಹೆಚ್ಚು ತೀಕ್ಷ್ಣವಾಗಿದೆ[೨].
`ಏಬ್ರಸ್ ಪ್ರಿಕಟೋರಿಯಸ್`- ಗುಲಗಂಜಿಯ ಸಸ್ಯಶಾಸ್ತ್ರೀಯ ಹೆಸರು `ಏಬ್ರಸ್ ಪ್ರಿಕಟೋರಿಯಸ್`. ಇಂಗ್ಲೀಷ್ನಲ್ಲಿ ಇದಕ್ಕೆ `ಇಂಡಿಯನ್ ಲಿಕೋರಿಸ್` ಎನ್ನುತ್ತಾರೆ.
ಮಲೇಷ್ಯಾ ಮತ್ತು ಇಂಡೋನೇಷ್ಯಾ ದೇಶಗಳು ಗುಲಗಂಜಿಯ ತವರು.
ಚೀನಾ ದೇಶದಲ್ಲಿ ಗುಲಗಂಜಿಯು ಪ್ರೀತಿಯ ಸಂಕೇತ ಆಗಿದೆ.
ವಿಶ್ವ ಯುದ್ಧ ಸಮಯದಲ್ಲಿ ಗುಲಗಂಜಿ ಬೀಜಗಳನ್ನು ಶತ್ರು ಸೈನಿಕರನ್ನು ಕೊಲ್ಲಲು ಬಳಸುತ್ತಿದ್ದರು ಎಂಬ ಬಗ್ಗೆ ದಾಖಲೆಗಳಿವೆ. ಗುಲಗಂಜಿ ಗಿಡದ ಉಳಿದ ಭಾಗಗಳಾದ ಕಾಂಡ, ಸೊಪ್ಪು, ಎಲೆ ಇತ್ಯಾದಿಗಳು ವಿಷ ಬಾಧೆಯನ್ನುಂಟು ಮಾಡುವುದಿಲ್ಲ ಎಂಬುದನ್ನು ನೆನಪಿಟ್ಟುಕೊಳ್ಳಬೇಕು.ಗುಲಗಂಜಿ ವಿಷ ಬಾಧೆಯನ್ನು ಪತ್ತೆ ಹಚ್ಚುವುದು ಸ್ವಲ್ಪ ಕಷ್ಟ. ಗುಲಗಂಜಿ ಬೀಜ ತಿಂದ ನಂತರ ವಿಷಬಾಧೆಯ ಲಕ್ಷಣಗಳು ಮತ್ತು ಮರಣೋತ್ತರ ಪರೀಕ್ಷೆಯಲ್ಲಿ ಕಂಡು ಬರುವ ಕೆಲವು ವಿಶಿಷ್ಟ ಬದಲಾವಣೆ�ಗಳ ಮೂಲಕ ವಿಷದ ನಿಖರತೆಯನ್ನು ಪತ್ತೆ ಹಚ್ಚಬಹುದು. ಇದಕ್ಕೆ ನಿಖರ ಚಿಕಿತ್ಸೆ ಇಲ್ಲ. ಆದರೂ ಕೂಡಲೇ ವಾಂತಿ ಅಥವಾ ಬೇಧಿ ಮಾಡಿಸುವ ಮೂಲಕ ರೋಗದ ತೀವ್ರತೆಯನ್ನು ಕಡಿಮೆ ಮಾಡಬಹುದು.ಶರೀರಕ್ಕೆ ರಕ್ತನಾಳದ ಮೂಲಕ ಸಾಕಷ್ಟು ಪ್ರಮಾಣದಲ್ಲಿ ಗ್ಲುಕೋಸ್ ಅಥವಾ ಉತ್ತಮ ದ್ರವಾಹಾರ ನೀಡುವುದರ ಮೂಲಕ ರೋಗದ ತೀವ್ರತೆಯನ್ನು ಕಡಿಮೆ ಮಾಡಬಹುದು. ಇದಕ್ಕಿಂತ ಮುಖ್ಯವಾಗಿ ಜಾನುವಾರುಗಳು ಗುಲಗಂಜಿ ಬೀಜಗಳು ತಿನ್ನದಂತೆ ತಡೆದುಕೊಳ್ಳುವುದು ಉತ್ತಮ ಉಪಾಯ[೧] .
_(8250580238).jpg)
.JPG)
.JPG)
.JPG)
|accessdate= (help) |accessdate= (help) File:Starr 031108-3197 Abrus precatorius.jpg|ಗಿಡ File:Abrus precatorius1SHSU.jpg|ಹುವುಗಳು File:Abrus precatorius — Scott Zona 001.jpg|ಗುಲಗಂಜಿ ಕಾಯಿ-ಬೀಜಗಳು File:Abrus precatorius seeds.jpg|ಗುಲಗಂಜಿ ಬೀಜ
ಗುಲಗಂಜಿಯ ಗಿಡವು ಹಳದಿ ಬಣ್ಣದ್ದಾಗಿದ್ದು ಕೆಂಪು ಬಣ್ಣದ ಹೂವುಗಳನ್ನು ಬಿಡುತ್ತದೆ. ಕಡು ಕೆಂಪಗಿನ ತುದಿಯಲ್ಲಿ ಕಪ್ಪು ಚುಕ್ಕೆಯಿರುವ ಸಣ್ಣ ಬೀಜವೇ ಗುಲಗಂಜಿ. ಅಕ್ಕಸಾಲಿಗರು ಹಿಂದಿನ ಕಾಲದಲ್ಲಿ ಬಂಗಾರವನ್ನು ತೂಕಮಾಡಲು ಗುಲಗಂಜಿಯ ಬೀಜಗಳನ್ನು ಬಳಸುತ್ತಿದ್ದರು.ಈಗಲೂ ಗ್ರಾಮೀಣ ಪ್ರದೇಶದಲ್ಲಿ ಚಿನ್ನ ತೂಕ ಮಾಡಲು ಗುಲಗಂಜಿ ಬಳಕೆ ಆಗುತ್ತದೆ.ಗುಲಗಂಜಿ ಗಿಡ ಹಳದಿ ಬಣ್ಣದ್ದಾಗಿದ್ದು, ಕೆಂಪು ಹೂಗಳನ್ನು ಬಿಡುತ್ತದೆ.ಗುಲಗಂಜಿ ಬೀಜಗಳು ಆಕರ್ಷಕವಾದ ಕೆಂಪು ಮತ್ತು ಕಡು ಕಪ್ಪು ಬಣ್ಣದಿಂದ ಕೂಡಿರುತ್ತವೆ.ಗುಲಗಂಜಿಯಲ್ಲಿ `ಅಬ್ರಿನ್` ಎನ್ನುವ ಅಪಾಯಕಾರಿಯಾದ ಅಂಶವಿದೆ.ಇದು ನಾಗರಹಾವಿನ ವಿಷಕ್ಕಿಂತಲೂ ಹೆಚ್ಚು ತೀಕ್ಷ್ಣವಾಗಿದೆ.
`ಏಬ್ರಸ್ ಪ್ರಿಕಟೋರಿಯಸ್`- ಗುಲಗಂಜಿಯ ಸಸ್ಯಶಾಸ್ತ್ರೀಯ ಹೆಸರು `ಏಬ್ರಸ್ ಪ್ರಿಕಟೋರಿಯಸ್`. ಇಂಗ್ಲೀಷ್ನಲ್ಲಿ ಇದಕ್ಕೆ `ಇಂಡಿಯನ್ ಲಿಕೋರಿಸ್` ಎನ್ನುತ್ತಾರೆ.
ಮಲೇಷ್ಯಾ ಮತ್ತು ಇಂಡೋನೇಷ್ಯಾ ದೇಶಗಳು ಗುಲಗಂಜಿಯ ತವರು.
ಚೀನಾ ದೇಶದಲ್ಲಿ ಗುಲಗಂಜಿಯು ಪ್ರೀತಿಯ ಸಂಕೇತ ಆಗಿದೆ.
ချင်ရွေးပင်ကို ရုက္ခဗေဒအရ အဗရပ်ပရိကေးတိုးရီးယပ် (Abrus precatorius) ဟု ခေါ်သည်။ ချင်ရွေးကို ချင့်ရွေး၊ ချိန်ရွေး၊ ဆင်ရွေး၊ ရွေး ကလေး၊ ရွေးငယ်ဟူ၍လည်း ခေါ်သည်။ ပါဠိလို ဂုဉ္ဇဟူ၍ ခေါ်သည်။ အိန္ဒိယနိုင်ငံ၌ ဂုဉ္ဇရတီဟူ၍လည်း ခေါ်သည်။ ချင်ရွေးပင်သည် နွယ်ပင်မျိုး ဖြစ်သည်။ မြန်မာနိုင်ငံနှင့် အိန္ဒိယနိုင်ငံရှိ လွင်ပြင်များ၌ ဖြစ်ထွန်းသည်။ ဟိမဝန္တာ တောင်နှင့် ပေ ၃ဝဝဝ အထိ မြင့်သော တောင်ကုန်းများ၌ လည်း ဖြစ်ထွန်းသည်။ အပူပိုင်းဒေသတွင် များသောအားဖြင့် ပေါက်တတ်သော အပင်မျိုးဖြစ်သည်။
ချင်ရွေးစေ့များသည် အချို့နီ၍ မျက်မဲရှိသည်။ အချို့နက်၍ မျက်ဖြူရှိသည်။ အစေ့တစေ့၏ ပျမ်းမျှ အလေးချိန်မှာ ၁.၇၅ ဂရန် ဖြစ်သည်။ မြန်မာအလေးချိန်အရ ၁ ကျပ်သားသည် ချင်ရွေးစေ့ ၁၂ဝ နှင့် ညီသည်ဟု ဆိုသည်။ ချင်ရွေးစေ့များကို ကျောက်ကုန်သည်၊ ရွှေကုန်သည်များက ကျောက်နှင့် ရွှေချိန် တွယ်ရာ၌ အသုံးပြုကြသည်။ ဘယဆေးချိန်ရာတွင်လည်း အသုံးပြုတတ်ကြသေးသည်။ ချင်ရွေးမြစ်သည် ချောင်းဆိုး ရောဂါကို နိုင်သည်ဟုဆိုသည်။ [၁]
ပုံသဏ္ဌာန် : အပင် နွယ်ပင် မျိုး ဖြစ်၏။ အခြားသော သစ်ပင် ချုံပင် များ သို့ နွယ်တက် တတ်၏ ။ ပင်စည် သေးသွယ် သည်။ ကိုင်း များစွာ ဖြာ ထွက်သည်။ အရွက် ငှက်မွေး ရွက်ပေါင်း ဖြစ်ပြီး ရွက်လွှဲ ထွက်သည်။ ရွက်မြွှာများ သေးငယ် ၍ ရှည်မျောမျော ပုံရှိပြီး ရွက်ဆိုင် ထွက်သည်။ ၂၀-၄၀ ထိ ပါဝင် သည်။ အရွက် ကြွေလွယ် ၍ ချိုသော အရာသာ ရှိသည်။ အပွင့် အဝါနု ရောင် ရှိ၍ သေးငယ် ပြီး အဆုပ်လိုက် ပွင့်သည်။ သီတင်းကျွတ် တန်ဆောင်မုန်း လတွင် ပွင့်သည်။ အသီး သီးတောင့် ဖြစ်၍ အဆုပ်လိုက် သီး သည် အသီးတောင့် တွင် အမွေး နုများ ရှိ၍ တစ်တောင့် လျှင် အစေ့ ၄-၅ စေ့ ရှိ၏ ။ အစေ့ အဖြူ အနီ အနက် ၃ မျိုး ရှိ၍ ထိပ်၌ အမည်းကွက် ကလေးများ ရှိ၏။ အရောင် တောက်ပ ၏။ နတ်တော် ၊ ပြာသို တွင်သီးသည်။ အမြစ် ရေသောက် မြစ်တုတ်၍ ညိုဝါရောင် ရှိ၏ ။ မြစ်မြွှာ များ သေးငယ်သည်။ အသုံးပြုနိုင်သည့် အစိတ်အပိုင်းများ : အမြစ် ၊ အရွက်၊ အစေ့။ မြန်မာနိုင်ငံတွင် တွေ့နိုင်သောနေရာများ : မြန်မာ နိုင်ငံ အနှံ့အပြား ၌ ပေါက်ရောက် သည်။ ပေါက်ရောက်ပုံ သဘာ၀ အလျောက် ပေါက်ရောက်သည်။ အသုံးဝင်ပုံ : အာနိသင် မြန်မာ ဆေးကျမ်း များ အလိုအရ ရွေးသည် ဖန် ခါး ချို သော အရသာ ရှိသည် ၊ ကာမကို အားပေး ၏ ၊ အဆိပ် ကို နိုင်၏ ၊ သလိပ် ဖြစ်စေ၏ ၊ မျက်စိ ယားယံခြင်း နှင့် အရေပြား ရောဂါ အနာပေါက် ရောဂါ တို့ကို ပျောက်စေ၏ ၊နှုတ်ကို မြိန်စေ၏ ၊ အားဖြစ်စေ၏ ၊ မူးဝေ ၊ ပန်းနာ ရေငတ် နာနှင့် သွားခြေပုပ် သော ရောဂါ တို့ကို ပျောက်စေ၏ ။ အသုံးပြုပုံ- အမြစ် ၁ ။ ရွေးဖြူ မြစ် ကို ရေနှင့် ကြတ်၍ ပေါင်းတိုက် ရေယူပြီး သကြား အနည်းငယ် ဖြင့် သောက် သော် ဒူလာ ဖြစ် မြင်းသရိုက် ရောဂါ ပျောက်၏။ ၂ ။ အမြစ်ကို ရေဖြင့် တစ်ည စိမ်၍ နံနက်တွင် အဝတ်ဖြင့် စစ်ပြီး ညနံနက် တစ်ကြိမ် စီသောက် ပါက မီးယပ်ဖြူ ဆင်းသော ရောဂါ ပျောက်၏။ အရွက် ၁ ။ ချင်း ရွေးရွက် ကို မုန်ညင်း ဆီနှင့် ကြိတ်၍ အဆစ်ရောင် သော နေရာနှင့် အကြောထိုး သော နေရာ များသို့ စည်းပေး ခြင်း ၊ လိမ်းပေးခြင်း ပြုက ရောဂါ ပျောက် ကင်း၏။ ၂ ။ ချင်ရွေးရွက် အစိုကို ဆီနှင့် ကြိတ်၍ ကိုယ်လက် ကိုက်ခဲ သော နေရာများ သို့ လိမ်းပေးသော် ပျောက်၏။ ၃ ။ ကိုယ်၌ အနှံ့အပြား ပေါက်တတ်သော အနာ မီးလျှံ စသော အနာအဖု အပိမ့် များ ပေါက်သော် ရွေးစေ့ ၊ ပြဒါး၊ ကန့်ဝါ ၊ တမာစေး ၊ ဆေးခြောက်ရွက်၊ ဝါစေ့တို့ ကို ဆတူယူ ၍ သံပရာရည် နှင့် ကြိတ်လိမ်းသော် ပျောက်၏။ ၄ ။ အရွက်ညှစ် ရည် ကို နွားနို့ သောက် လျှင် ဆီးချို ဆီးလွန် ရောဂါ ပျောက်၏။ အစေ့ ၁ ။ ရွေးစေ့ကို အမှုန့် ပြုလုပ်၍ ရှူသော် အလွန် ပြင်းထန်သော ခေါင်းကိုက် ရောဂါ ပျောက်၏။ ၂ ။ အစေ့နှင့် အမြစ်ကို အမှုန့်လုပ်၍ အုန်းရည်နှင့် သောက် သော် လိပ်ခေါင်း ရောဂါ ပျောက်၏။ မှတ်ချက်။ ။ အဆိပ် ရှိသော ဆေးပင် ဖြစ်၍ လိုသည်ထက် ပို ၍ သုံးဆောင် သော် ဝမ်းလျှောခြင်း ၊ အန်ခြင်း ၊ အင်အား ဆုတ်ယုတ်ခြင်း ဖြစ်တတ်၏။ တစ်ရွေး ခွဲမှ ၃ ရွေး အထိသာ သုံးနိုင်၏ ။
Bëtu-Jaan garab la gu ëppe ci réew yi ci diggu àdduna bi, fu ci mel ni: Madagaskaar, Réewu Kóngo, Endonesi, Folorit...
Garab la gog ab taxawaayam day àgg 8 ba 9i met. Ay xobam dañuy ràbbaloo defub dank.
Ay doomam dañuy defum sàq, xonq coyy te dëgër lool ba noppi nangoo bari. ( sakkan)
Bëtu-jaan bu tolloo ci di dëgër, dootul neex a sempi ndax reen yi dañuy law fu sori ci biir suuf si.
Garabu bëtu-jaan nag amna ay lor:
-Xoox yi dañoo am tooke. Benn xoox rekk boo ko ci yëyee man na laa faat.
-ku kay jëfëndikoo day wàññi tooke gi. Dangay baxal xoox yi ak meew ba ñu bax nga weer leen ci naaj wi ba ñu wow.
Waa pajum cosaan dañ koy jëfandikoo.
Xob yi dees koy baxal di ko naan day faj soj ak woppi sëqat.
Day yokk kàttanu góor ci néegu sëy.
Dees na ko it jëfandikoo ci sëqal kawar.
Xoox yi dees na ko def i per fecckat yi di ko takk ak a def ci seen i juŋ-juŋ.
Xoox yi it nattukaay la: Xoox bu ci ne ak moroom ja ñoo tolloo ag diisaay, ba tax na waa End dañ koy natte seen i wurus.( 12i xoox di dayob 11,6 garaam ci wurus).
Garabug Bëtu jaan
Doomi garabug Bëtu jaan
Bëtu jaan
Bëtu-Jaan garab la gu ëppe ci réew yi ci diggu àdduna bi, fu ci mel ni: Madagaskaar, Réewu Kóngo, Endonesi, Folorit...
Abrus precatorius, commonly known as jequirity bean or rosary pea, is a herbaceous flowering plant in the bean family Fabaceae. It is a slender, perennial climber with long, pinnate-leafleted leaves that twines around trees, shrubs, and hedges.
The plant is best known for its seeds, which are used as beads and in percussion instruments, and which are toxic because of the presence of abrin. Ingestion of a single seed, well chewed, can be fatal to both adults and children.[2] The plant is native to Asia and Australia.[1] It has a tendency to become weedy and invasive where it has been introduced.
Abrus precatorius is commonly known as jequirity,[3] Crab's eye,[3] or rosary pea,[3] paternoster pea,[4] love pea,[4] precatory pea or bean,[3] prayer bead,[4] John Crow Bead,[5] coral bead,[4] red-bead vine,[4] country licorice,[4] Indian licorice,[3] wild licorice,[4] Jamaica wild licorice,[4] olinda (In Sri Lanka/Sinhala),[6] gundumani/kundumani (in India/Tamil), Kunnikkuru(കുന്നിക്കുരു) (in India/Malayalam),[7] Akar Saga, coondrimany,[4] gidee gidee,[3] Jumbie bead,[3][8] ratti / rettee / retty, goonjaa / gunja / goonja / gunjaa, or weather plant.[4]
Abrus precatorius is a severely invasive plant in warm temperate to tropical regions, so much so that it has become effectively pantropical in distribution. It had been widely introduced by humans, and the brightly coloured and hard-shelled seeds had been spread by birds. By the end of the twentieth century, it had been proclaimed as an invasive weed in many regions including some in Belize, Caribbean Islands, Hawaii, Polynesia and parts of the mainland United States. In Florida in particular, the plant has invaded undisturbed pinelands and hammocks, including the vulnerable pine rocklands.
Once Abrus precatorius plants have grown to maturity under favourable conditions, their deep roots are extremely difficult to remove, and the plants' aggressive growth, hard-shelled seeds, and ability to sucker, renders an infestation extremely difficult to eradicate and makes it very difficult to prevent re-infestation. Herbicides such as glyphosate are effective, but need skilled application if they are not to do more harm than good.[9]
The toxin abrin is a dimer consisting of two protein subunits, termed A and B. The B chain facilitates abrin's entry into a cell by bonding to certain transport proteins on cell membranes, which then transport the toxin into the cell. Once inside the cell, the A chain prevents protein synthesis by inactivating the 28S RNA of the ribosome. One molecule of abrin will inactivate up to 1,500 ribosomes per second.
Symptoms are identical to those of ricin, except abrin is more toxic by almost two orders of magnitude; the fatal dose of abrin is approximately 1/75 that of the fatal dose of ricin (though the abrin in ingested seeds may be absorbed much more slowly than the ricin in Ricinus communis even if the seeds are chewed and the coat penetrated, allowing time for successful rescue efforts in at least some cases.[10]) Abrin has an LD50 of only 0.56 μg/kg in mice, and Kingsbury lists a toxic dose in humans at 0.00015% body weight, or approximately 0.1 mg for a 150 lb human.[11] Ingesting intact seeds may result in no clinical findings, as they can pass undigested through the gastrointestinal tract because of their hard shell.[12]
This plant is also poisonous to horses.[13]
Symptoms of poisoning include nausea, vomiting, convulsions, liver failure, and death, usually after several days.
The seeds of Abrus precatorius are much valued in native jewelry for their bright coloration. Most beans are black and red, reminiscent of a ladybug, though other colors exist. Jewelry-making with jequirity seeds is rumoured to be somewhat hazardous. There are persistent reports that the workers who pierce the seeds in order to thread them can suffer poisoning or even death from a pinprick, but there seems to be little evidence. An online search found 265 scientific papers referring to Abrus precatorius, but not one of them dealt with occupational poisoning.[10]
In Trinidad in the West Indies the brightly colored seeds are strung into bracelets and worn around the wrist or ankle to ward off jumbies or evil spirits and "mal-yeux"—the evil eye. The Tamils use Abrus seeds of different colors. The red variety with black eye is the most common, but there are black, white and green varieties as well.
In December 2011 a recall was issued for bracelets made using jequirity beans sold by the Eden Project and other outlets in the UK.[14]
The seeds of Abrus precatorius are very consistent in weight, even under different moisture conditions due to the water-impermeable seed-coat.[15] Formerly Indians used these seeds to weigh gold using a measure called a Ratti, where 8 Ratti = 1 Masha; 12 Masha = 1 Tola (11.6 Grams).[16]
According to the 1898 King's American Dispensatory,[17]
Abrus seeds are the agents by which the Chamàr or "Native Skinner" caste of India carry on the felonious poisoning of cattle for the purpose of securing their hides. This is done by means of small spikes, called sui (needles) or sutari (awls), which are prepared by soaking the awl in a thin paste of the water-soaked, pounded seeds, and then drying the weapon in the sun, after which it is oiled and sharpened upon stone, affixed in a handle, and then used to puncture the skin of the animal.
An 1881 work by the District Superintendent of Police for British-occupied Bengal details the preparation and use of the sutari for the killing of cattle and in at least six murder cases. A native, promised a reduced sentence for the poisoning of a fellow villager's bullock in exchange for his testimony, demonstrated the technique. First the outer shells of red or white seeds were cracked between stones, then the two cotyledons from within thirty or forty seeds were soaked in water for ten minutes. These seeds were ground to a paste and rolled up into six sharp-ended one-inch cones, which were inserted into either end of three pieces of straw and "exposed to the moderate influence of the sun" to dry, whereupon they regained some of the original hardness of the seed. In this account, the sutaries were described as being these cones, entirely made up of the hardened seed paste. The dried cones were checked for sharpness, and if need be, whetted with a brick and re-set. Finally, to prevent softening, they were waterproofed by "burying them for a night in some sort of animal grease." For testing, which Major Ramsay asked to be done exactly like a surreptitious killing, the prisoner set two sutaries into a 1.5-inch wooden handle meant to be held in the hand by pressing them into a rag stretched over sockets in the wood. A wandering "Brahmanee bull" was procured, and the prisoner brought the sutari down in one direction and away in the other, so as to break off the cones inside the animal's flesh behind the horn, then pressed the skin over the broken ends leaving no obvious trace of the injury. This process was repeated with two more cones to the base of the animal's tongue. The bull died after 34.5 hours, leaving no visible trace of the sutaries but a small amount of pus at the wound site, whose swelling had mostly subsided by the time of death.[18]
The 1890 Pharmacographia Indica gives an account, based in part on the above work, describing the sutaris or suis (the terms being equivalent, depending on district, with the former based on the object's resemblance to the point of a cobbler's awl). It describes the sutaris as 3/4 inch long and weighing 1.5 to 2 grains, varying in color from dirty white to black, and describes the handle as 3 to 3.5 inches long and frequently made from two joints of bamboo wood, with sockets 1/4 to 3/8 inch deep and with the cavity exposed at one end for storage of additional sutaris. The weapons were sometimes made with the milky juice of Calotropis gigantea instead of water, which was said to speed the effect, and were sometimes supplemented with metallic mercury, dhatura, aconite, and/or arsenic. It is added that "any attempt to withdraw the sutari by pulling at the pieces sticking out, invariably breaks it, a portion being left in the wound." One man murdered by a single blow with a pair of sutaris died after three days; another, from whom the material had been successfully excised, died three days later of tetanus. The price of one of these killings was said to total 16.5 rupees; the killers were punished by transportation for life.[19]
Abrus precatorius, called "Gulaganji" in Kannada, kundu mani in Tamil, Guruvinda ginja in Telugu and 'Kunni kuru' in Malayalam, has been used in Siddha medicine for centuries. The white variety is used to prepare oil that is claimed to be an aphrodisiac.[20] A tea is made from the leaves and used for fevers, coughs and colds.[8] Seeds are poisonous and therefore are only consumed after heat treatment.[21] The Tamil Siddhars knew about the toxic effects in plants and suggested various methods which is called "suththi seythal" or purification. This is done by boiling the seeds in milk and then drying them. Like with castor oil, the protein toxin is denatured when subjected to high temperatures rendering it innocuous.[22]
The 1889 book 'The Useful Native Plants of Australia’ records that "The roots of this plant are used in India as a substitute for liquorice, though they are somewhat bitter. In Java the roots are considered demulcent. The leaves, when mixed with honey, are applied to swellings, and in Jamaica are used as a substitute for tea. Under the name of "Jequirity" the seeds have recently been employed in cases of ophthalmia, a use to which they have long been put in India and Brazil."[23]
The plant is also used in Ayurveda[24] and is said to promote hair growth. It is sometimes used as an ingredient in Indian hair products.
A variety of pharmacological effects have been observed in rodents, but have not been demonstrated clinically in humans, including:
In Rajasthan, India, Chirmi song is associated with this plant. There is also evidence that this plant has significant economic value to the traditional Zulu people, due to the fact that it is a form of income for Zulu people that make and sell crafts that were made from the seeds of this plant.[28]
During the Tang dynasty, Wang Wei wrote a poem titled "One-hearted" (Xiāng Sī / 相思), which most likely refers to Abrus precatorius as a "red bean" (hóng dòu / 红豆).
In Mathura, India, the god Vishnu and Krishna is associated with the seeds of the plant. Lord Krishna is sometimes depicted wearing the seeds on a mala (rosary).
White variety of seeds.
Abrus precatorius leaves and flowers
Abrus precatorius flowers
Abrus precatorius seeds
Abrus precatorius, commonly known as jequirity bean or rosary pea, is a herbaceous flowering plant in the bean family Fabaceae. It is a slender, perennial climber with long, pinnate-leafleted leaves that twines around trees, shrubs, and hedges.
The plant is best known for its seeds, which are used as beads and in percussion instruments, and which are toxic because of the presence of abrin. Ingestion of a single seed, well chewed, can be fatal to both adults and children. The plant is native to Asia and Australia. It has a tendency to become weedy and invasive where it has been introduced.
Coralillo asiático (Abrus precatorius) también conocido como regaliz americano o rosario de guisantes es una especie de liana perteneciente a la familia Fabaceae. Su tallo leñosos alcanza hasta 5 m de longitud, tiene hojas alternas y flores en racimo de color rojo, su vaina tiene forma de globo. En México se distribuye en ambos litorales. Se la considera una fuente valiosa de productos naturales para el posible desarrollo de medicinas y de productos químicos.[1]
Es una liana trepadora perenne que alcanza los 5 metros de longitud. Los tallos son leñosos en la base y herbáceos en la parte superior. Las hojas son compuestas, pinnadas y alternas, con peciolo corto, con un par de foliolos opuestos (casi siempre 20-30) que van agrandándose desde la base al extremo. Las flores se agrupan en un racimo con pedúnculo de 3-8 cm de longitud con las corolas de color rosado o rojizo púrpura. El fruto es una vaina globosa con una mancha oscura en un extremo. Si se observa la semilla sola, puede ser fácilmente confundida como producto de otra planta dentro de la familia de las leguminosas (Fabaceae).
Por ejemplo, puede confundirse con las semillas de Ormosia coccinea. No obstante, las semillas de A. precatorius tienen un tamaño pequeño[2](0.6 cm) y muy similar entre sí; mientras que las semillas de O. coccinea son más grandes (1 cm o más) e irregulares. Otras semillas parecidas presentan las plantas Rhynchosia precatoria y Sophora secundiflora.
Suele suceder este tipo de coincidencias respecto a la similitud en las semillas cuando se trata de plantas de la misma familia pero diferente género. Cada familia y género tiene una ubicación geográfica de origen específica de acuerdo a un ecosistema autóctono específico. No obstante, debido a la introducción de especies exóticas, la dispersión y confusión entre plantas o semillas similares se vuelve algo muy común. Suele ser más sencilla la identificación si se puede observar el árbol, la altitud que alcanza, la morfología de las hojas, sus inflorescencias, u otras características intrínsecas de la especie.
El regaliz americano también es una planta muy importante dentro la santería afrocubana siendo esta una de las plantas más importantes que deben de tener los hijos de obbatala.
Es nativa de las montañas de India e Indochina, aunque también se encuentra en África, América como en las Antillas.
En México se distribuye en el litoral del Pacífico y el del Golfo de Mëxico.[3]
Crece en la arena y cerca de las playas, en cercas y terrenos yermos.
En las semillas y los extractos solubles en agua de Abrus precatorius está presente una lectina llamada abrina, similar a la ricina y también muy tóxica.[4][5][6]
La abrina es un dímero compuesto por dos proteínas subunidades, denominadas A y B. La cadena B abrin facilita la entrada en una celda de unión a ciertas proteínas de transporte en las membranas celulares, que luego el transporta la toxina en la célula. Una vez dentro de la célula, una cadena impide la síntesis de proteínas por inactivación de la subunidad 26S del ribosoma. Una molécula de abrina es capaz de inactivar hasta 1.500 ribosomas por segundo. Los síntomas son idénticos a los de la ricina, excepto que la abrina es más tóxica en varios órdenes de magnitud, la dosis mortal de ricina es aproximadamente 75 veces mayor que la dosis mortal de abrina. La abrina puede matar con una cantidad en circulación de menos de 3 microgramos.[cita requerida]
La abrina no penetra la piel intacta. Además del consumo por vía oral, otra posible ruta de exposición a la toxina es la difusión como aerosolo de una solución de abrina.[4]
A. precatorius se ha utilizado tradicionalmente para prevenir la rabia y tratar el tétanos.[1]
Sus potenciales terapéuticos son amplios, por ser una fuente única de muchos fitoquímicos con posibles propiedades medicinales, tales como antidiabéticas, neuroprotectoras, antimicrobianas, analgésicas, etc.[1]
En la medicina alternativa, se emplea para curar llagas y rasguños, y las heridas causadas por gatos, perros y ratones. Para el tratamiento de los leucodermas, se utiliza en combinación con otros ingredientes. Las hojas de la hierba se usan para curar la fiebre, el resfriado y la tos. Las raíces se emplean para tratar la ictericia, masticadas como un remedio para la mordedura de serpiente y en pasta para curar dolores abdominales. La infusión de raíz fresca tiene propiedades anticonvulsivas y antimaláricas. La decocción de raíz seca se utiliza para tratar la bronquitis y la hepatitis. En la medicina ayurvédica, las hojas se emplean como expectorante, laxante y afrodisíaco, y para tratar el eccema, la urticaria, la estomatitis, la alopecia areata, la conjuntivitis, la migraña, la dismenorrea y los linfomas/leucemia.[1]
Las semillas de Abrus precatorius son muy bonitas.[1] Poseen un llamativo color rojo brillante, con un extremo negro, y recuerdan a una mariquita.[7] Atraen mucho a los niños.[1] Son muy valoradas en joyería[7] y se emplean para hacer adornos (collares, pulseras, etc.),[1] pero su utilización es peligrosa dada su toxicidad.[5][7] Se han registrado casos de envenenamiento y muerte a raíz del pinchazo en un dedo con las semillas de los abalorios.[7] Tienen actividad antimicrobiana e insecticida. Varias tribus africanas utilizan semillas en polvo como anticonceptivo oral. Las semillas también se emplean para tratar hinchazones dolorosas y la tuberculosis. Se dice que el veneno de las semillas se destruye con la cocción y se comen en ciertas partes de la India. Para teñir el cabello encanecido, se aplica una pasta hecha con hojas y semillas.[1]
En la medicina veterinaria, A. precatorius se utiliza en el tratamiento de fracturas.[1]
Abrus precatorius fue descrita por Carlos Linneo y publicado en Systema Naturae, ed. 12 2: 472. 1767.[8]
Coralillo asiático (Abrus precatorius) también conocido como regaliz americano o rosario de guisantes es una especie de liana perteneciente a la familia Fabaceae. Su tallo leñosos alcanza hasta 5 m de longitud, tiene hojas alternas y flores en racimo de color rojo, su vaina tiene forma de globo. En México se distribuye en ambos litorales. Se la considera una fuente valiosa de productos naturales para el posible desarrollo de medicinas y de productos químicos.
Kee-palvehernes[1] (Abrus precatorius) on taimeliik kaheiduleheliste klassi oalaadsete seltsi liblikõieliste taimede sugukonnas.
Veebipõhises taksonoomilsies andmebaasis CoL liigitatakse kee-palvehernel järgmisedalamliigid:
Kee-palvehernes on heitlehine või pooligihaljas liaan, mille harud võivad kasvada 1–4 m pikkusteks. Kee-palveherne õied on kahvaturoosa või roosakas-punase värvusega.
Vili on kaunvili, milles on 4–6 punakat munakujulist seemet, mille tipus on must laik. Seemned võivad olla ka valget, musta ja oranži värvi.
Seemned on magusad.[1]
Kee-palvehernes kasvab looduslikult Ida-Indias, Vietnamis, Sri Lankas ja Himaalajas. Kultuurtaimena kasvatatakse paljudes troopilise kliimaga piirkondades.[1]
Meditsiinis kasutatakse droogina kee-palveherne juuri ja seemneid (Abri precatorii semen).
Seemned (ka juured) sisaldavad inimestele ja hobustele toksiinina toimivaid aineid, mis võivad süües surmavalt mürgisteks osutuda (toime omistatakse abriinile (lektiin) inimese letaane doos 0,1–1 μg/kg): inimese annus võib avalduda juba 1-2 seemne läbi[1] aga ka alkaloididele ja glükosiididele (abramiin) jm. [3]
Taim evib inimkehas malaaria-, bakterite- ja allergiavastaseid toimeid ning seda on kasutatud ka süüfilise ravis.
India ja Tiibeti meditsiinis valmistatakse seemnetest rasestumisvastaseid ja aborti põhjustavaid vahendeid, välipidiselt kasutatakse neid aga juuste väljalangemise, nahahaiguste ja pidalitõve korral.
Indias on kee-palveherne seemneid kasutatud ka mürgi ja kaaluühikuna: 1 seeme vastab 1 karaadile (~1,75 gr).
Kee-palveherne seemned
Kee-palveherne lehed ja õied
Kee-palveherne õied
Kee-palveherne seemned
Kee-palvehernes (Abrus precatorius) on taimeliik kaheiduleheliste klassi oalaadsete seltsi liblikõieliste taimede sugukonnas.
Paternosterpapu (Abrus precatorius) on tropiikissa kasvava monivuotinen köynnöskasvi, jonka siemeniä käytetään korujen ja rukousnauhojen valmistukseen. Siemenet ovat kovia ja kiiltäviä, väriltään kirkkaanpunaisia ja mustakärkisiä. Se kasvaa luonnonvaraisena Intiassa, mutta sitä on levitetty maailman lämpimille alueille.[1]
Siementen paino on varsin tarkkaan gramman kymmenesosa, joten Intiassa kultasepät käyttävät niitä punnuksina.[2] Siemenet ovat hyvin myrkyllisiä, koska ne sisältävät aitotumallisten solujen proteiinisynteesiä estävää toksiinia nimeltä abriini.[3]
Paternosterpapu (Abrus precatorius) on tropiikissa kasvava monivuotinen köynnöskasvi, jonka siemeniä käytetään korujen ja rukousnauhojen valmistukseen. Siemenet ovat kovia ja kiiltäviä, väriltään kirkkaanpunaisia ja mustakärkisiä. Se kasvaa luonnonvaraisena Intiassa, mutta sitä on levitetty maailman lämpimille alueille.
Siementen paino on varsin tarkkaan gramman kymmenesosa, joten Intiassa kultasepät käyttävät niitä punnuksina. Siemenet ovat hyvin myrkyllisiä, koska ne sisältävät aitotumallisten solujen proteiinisynteesiä estävää toksiinia nimeltä abriini.
L'abrus à chapelet (nom binomial : Abrus precatorius)[1], également appelé pois rouge ou haricot paternoster, est un arbuste grimpant de la famille des Fabaceae.
La graine est hautement toxique.
Cascavelle, liane réglisse, graine l'église, graine de jéquirity[2], zyé a krab (créole : « œil de crabe »)...
Cette liane est une plante grimpante ligneuse à feuilles caduques, qui peut atteindre 6 à 9 mètres de long. Elle forme de nombreuses tiges volubiles prenant pour support de grands arbres[3].
La plante présente des feuilles alternes composées et des petites fleurs violet pâle à rose en grappes.
Les feuilles composées ont de 8 à 17 paires de folioles[réf. nécessaire] membraneuses, oblongues ou oblongues-obovales. Les inflorescences sont longues de 2 à 7 cm, la corolle est rose à pourpre.
Les fruits sont des gousses qui souvent se mêlent, s'entortillent en grappe et renferment de 3 à 7 graines très dures[réf. nécessaire], écarlates avec une tache noire près du hile.
Abrus precatorius est parfois confondu avec le Bois de condori (Adenanthera pavonina).
La graine est hautement toxique. Elle contient de l'abrine, un ensemble de 5 glycoprotéines voisines de la ricine, qui en fait l'une des plantes les plus dangereuses au monde[4]. Pour un enfant, croquer une seule graine peut être mortel[5].
La toxicité des graines était utilisée au Viet Nam, pour le suicide, d'où le nom vernaculaire "Tuong tu tu"[réf. nécessaire], et en Inde, pour les flèches empoisonnées[réf. nécessaire]. L'abrine servait autrefois pour traiter le trachome[réf. nécessaire]. La plante entière fraîche ou séchée servait à traiter la toux ou la dysenterie[réf. nécessaire].
En République démocratique du Congo, la plante entière (racines, tige et feuilles ensemble) est utilisée pour soigner les coliques abdominales des nouveau-nés[réf. nécessaire].
Les graines, de par leur remarquable unicité de poids (1/10e de gramme), comme celles du caroubier, étaient utilisées en Afrique par les peuples Ashantis, Akan et du Ghana comme carat pour peser la poudre d'or. Cette pratique se répandit jusqu'en Inde. Elle donna naissance à une forme d'orfèvrerie raffinée, les graines ayant pour équivalent des poids à peser, représentant divers animaux ou objets, en fonction de l'atelier d'origine[6].
Dans certaines régions de l'Inde, les graines bouillies sont cependant consommées car la cuisson inactive la toxine[réf. nécessaire]. À La Réunion, les graines sont aussi utilisées dans le kayamb ou "caïambe", instrument de musique rectangulaire fait de bambou creux, qu'on remue des mains pour avoir la "grainée" sonore de la danse maloya[réf. nécessaire].
Les graines sont utilisées entre autres pour la fabrication de chapelets, usage à l'origine du nom vernaculaire « haricot paternoster », de bijoux ou d'objets rituels. Si porter de tels bijoux ne présente normalement aucun danger[7], il est toutefois vivement recommandé de s'abstenir de les mettre en bouche ou de les donner à de jeunes enfants[8]. En mars 2012, des bracelets de graines vendus au Royaume-Uni ont été retirés du marché après que des personnes ont présenté des symptômes d'empoisonnement[9].
La plante est originaire des régions tropicale de l'Ancien Monde (Afrique, Asie), d'Australie et d'îles du Pacifique. Son aire de répartition actuelle s'est élargie aux régions tropicales du Nouveau Monde, et on la trouve maintenant, notamment en Nouvelle-Calédonie, à Madagascar, à l'île Maurice, à l'île de la Réunion, à Hawaï, en Amérique du Sud, au Suriname, en Floride et aussi aux Antilles[10].
De l'abrine, des saponines triterpéniques[réf. nécessaire], des anthocyanes...
Les graines, la racine et les feuilles.
L'abrus à chapelet (nom binomial : Abrus precatorius), également appelé pois rouge ou haricot paternoster, est un arbuste grimpant de la famille des Fabaceae.
La graine est hautement toxique.
Rakovo oko (lat. Abrus precatorius), vrsta otrovne biljke, grmaste penjačice iz porodice lepirnjača. Ime joj dolazi od grčkog abros (= nježan, gizdav), i latinskog: precor (= moliti se), Podrijetlom je iz Indonezije, odakle se proširila po mnogim tropskim i suptropskim krajevima.
Sjeme ove biljke crvene je boje sa crnom mrljom i koristi se za izradu ukrasa. Sjemenka je otrovna jer u sebi sadrži arbin, otrov koji izaziva povišenu temperaturu, mučninu, otežano disanje i nakon tri do četiri dana smrt. Budući da je sjemenka zaštićena ovojnicom u slučaju gutanja bila bi smrtonosna jedino ako bi se žvakala, u suprotnom samo bi prošla kroz organizam.[1]
sjemenke rakovog oka
listovi
mahune
Di beberapa kalangan daunnya dimanfaatkan untuk meredakan batuk. Beberapa tangkai daun segar di rendam dalam air mendidih, setelah dingin airnya disaring dan diminum. Untuk memberikan rasa bisa ditambah gula aren secukupnya.
Saga rambat, saga telik, atau saga areuy (Abrus precatorius) merupakan tumbuhan obat anti seriawan yang populer. Tumbuhan merambat ini, yang berbiji jingga kemerahan, juga biasa disebut sebagai saga sehingga kadang-kadang rancu dengan saga pohon (Adenanthera pavonina).
Daun tumbuhan ini, bila dikombinasikan dengan daun sirih, menjadi obat tradisional yang ampuh mengatasi seriawan.[1] Khasiat ini berasal dari beberapa bahan aktif abrus lactone, asam abrusgenat, dan turunan metilnya. Daunnya juga mengandung glycyrrhizin.
Biji tumbuhan ini berwarna merah dengan warna hitam pada bagian yang runcing. Bijinya beracun, dan mirip dengan racun jarak pohon (ricin). Namun, di Tiongkok biji ini kadang-kadang dijadikan perhiasan sebagai lambang kasih sayang. Terdapat laporan mengenai kematian akibat proses pengolahan biji ini sebagai perhiasan.
Di beberapa kalangan daunnya dimanfaatkan untuk meredakan batuk. Beberapa tangkai daun segar di rendam dalam air mendidih, setelah dingin airnya disaring dan diminum. Untuk memberikan rasa bisa ditambah gula aren secukupnya.
Saga rambat, saga telik, atau saga areuy (Abrus precatorius) merupakan tumbuhan obat anti seriawan yang populer. Tumbuhan merambat ini, yang berbiji jingga kemerahan, juga biasa disebut sebagai saga sehingga kadang-kadang rancu dengan saga pohon (Adenanthera pavonina).
Daun tumbuhan ini, bila dikombinasikan dengan daun sirih, menjadi obat tradisional yang ampuh mengatasi seriawan. Khasiat ini berasal dari beberapa bahan aktif abrus lactone, asam abrusgenat, dan turunan metilnya. Daunnya juga mengandung glycyrrhizin.
Biji tumbuhan ini berwarna merah dengan warna hitam pada bagian yang runcing. Bijinya beracun, dan mirip dengan racun jarak pohon (ricin). Namun, di Tiongkok biji ini kadang-kadang dijadikan perhiasan sebagai lambang kasih sayang. Terdapat laporan mengenai kematian akibat proses pengolahan biji ini sebagai perhiasan.
L'abro (Abrus precatorius L.) è un arbusto della famiglia delle Fabacee (o Leguminose)[1] diffuso nei paesi tropicali.
È un legume con lunghe foglie e con semi rossi e duri. I semi contengono una sostanza molto tossica (l'abrina, 75 mg/100g di seme), composta in realtà da quattro isotossine (abrina a, b, c e d)[2]. Sebbene siano talvolta utilizzati come perle per collane o per costituire strumenti musicali a percussione, ciò è poco raccomandabile a causa dell'elevata tossicità.
La pianta è originaria dell'Indonesia ma cresce in aree tropicali e subtropicali dove tende ad avere carattere invasivo.
Da seme dell'abro deriva l'unità di misura indiana del peso detta ratti.
L'abro (Abrus precatorius L.) è un arbusto della famiglia delle Fabacee (o Leguminose) diffuso nei paesi tropicali.
Pokok akar saga atau Akar Belimbing, Saga Kenari, Saga Akar, Saga Betina[1] , Saga Laut[2], atau pokok tasbih (Abrus precatorius) (bahasa Inggeris: Jequirity, Black-eyed Susan, Rosary Pea atau Indian Licorice) adalah sejenis tumbuhan legum yang mempunyai daun-daun pinat yang kecil. Bijinya banyak digunakan sebagai manik serta di dalam peralatan muzik. Bijinya amat beracun tetapi kurang berbahaya jika ditelan memandangkan biji saga mempunyai lapisan kulit yang tebal.
Toksin yang terkandung di dalam biji saga mempunyai hubungan rapat dengan sejenis ricin dipanggil abrin. Ia merupakan sejenis dimer yang terdiri daripada dua subunit protein, dinamakan jenis A dan B. Rantaian B berfungsi mengangkut abrin ke dalam sel dengan mengikat kepada beberapa protein pengangkutan ke membran sel, yang kemudian mengangkut toksin tersebut ke dalam sel. sebaik sahaja berada di dalam sel, rantaian A mencegah sintesis protein dengan menyahaktifkan sub-unit 26S di dalam ribosom. Satu molekul abrin boleh menyahaktifkan sehingga 1,500 ribosom sesaat. Tanda-tanda keracunan adalah sama seperti ricin, kecuali dos maut bagi ricin adalah lebih kurang 75 kali ganda daripada dos maut abrin. Abrin boleh membunuh dengan jumlah edaran kurang daripada 3 μg (mikrogram).
Biji saga sangat dihargai sebagai barang kemas asli disebabkan warnanya yang terang. Biji ketiga dengan hilum (kesan pemasangan) berwarna hitam, manakala yang lain pula berwarna merah terang, seolah-olah kumbang kura-kura. Pembuatan barang kemas dengan biji saga adalah berbahaya, dan sudah terdapat kes kematian akibat luka pada jari semasa menebuk biji tersebut untuk dijadikan manik. Walau bagaimanapun, biji saga sudah lama dianggap sebagai simbol cinta di negara China.
Pokok akar saga atau Akar Belimbing, Saga Kenari, Saga Akar, Saga Betina , Saga Laut, atau pokok tasbih (Abrus precatorius) (bahasa Inggeris: Jequirity, Black-eyed Susan, Rosary Pea atau Indian Licorice) adalah sejenis tumbuhan legum yang mempunyai daun-daun pinat yang kecil. Bijinya banyak digunakan sebagai manik serta di dalam peralatan muzik. Bijinya amat beracun tetapi kurang berbahaya jika ditelan memandangkan biji saga mempunyai lapisan kulit yang tebal.
Toksin yang terkandung di dalam biji saga mempunyai hubungan rapat dengan sejenis ricin dipanggil abrin. Ia merupakan sejenis dimer yang terdiri daripada dua subunit protein, dinamakan jenis A dan B. Rantaian B berfungsi mengangkut abrin ke dalam sel dengan mengikat kepada beberapa protein pengangkutan ke membran sel, yang kemudian mengangkut toksin tersebut ke dalam sel. sebaik sahaja berada di dalam sel, rantaian A mencegah sintesis protein dengan menyahaktifkan sub-unit 26S di dalam ribosom. Satu molekul abrin boleh menyahaktifkan sehingga 1,500 ribosom sesaat. Tanda-tanda keracunan adalah sama seperti ricin, kecuali dos maut bagi ricin adalah lebih kurang 75 kali ganda daripada dos maut abrin. Abrin boleh membunuh dengan jumlah edaran kurang daripada 3 μg (mikrogram).
Biji saga sangat dihargai sebagai barang kemas asli disebabkan warnanya yang terang. Biji ketiga dengan hilum (kesan pemasangan) berwarna hitam, manakala yang lain pula berwarna merah terang, seolah-olah kumbang kura-kura. Pembuatan barang kemas dengan biji saga adalah berbahaya, dan sudah terdapat kes kematian akibat luka pada jari semasa menebuk biji tersebut untuk dijadikan manik. Walau bagaimanapun, biji saga sudah lama dianggap sebagai simbol cinta di negara China.
Het paternosterboontje of Abrus precatorius is een klimplant die vooral bekend is vanwege de zaden. Hiervan worden wel kettingen geregen, al bevatten de boontjes een sterk gif, abrine, een aan ricine verwante stof. Daarnaast diende het in India als gewichtseenheid ratti om het gewicht van munten te ijken.
Het opeten van een enkele boon kan al fataal zijn. Als de betreffende stof direct in het lichaam zou worden geïnjecteerd, is een veel kleinere dosis al dodelijk. Het vergif zit onder een harde huid en een zonder kauwen ingenomen boon wordt in principe zonder schade uitgescheiden. De schil van geregen bonen is echter door de perforatie beschadigd.
Ook het rijgen van de kettingen is niet zonder gevaar. Wanneer men zichzelf per ongeluk met een naald prikt waarmee men de bonen heeft geperforeerd, injecteert men zichzelf al met een mogelijk dodelijke dosis. Er zijn gevallen bekend van kettingrijgers die op deze wijze aan hun eind zijn gekomen.
Evenals ricine maakt ook abrine de ribosomen van de cellen onwerkzaam. Abrine is echter veel krachtiger dan ricine en daarmee een van de meest potente plantaardige vergiften. De vergiftigingsverschijnselen lijken dan ook op die van ricine. Na een latente periode van 1 tot 3 dagen krijgt het slachtoffer last van misselijkheid en hevige diarree. Uiteindelijk verstoort dit de vocht- en elektrolytenbalans waardoor de organen een voor een uitvallen en het slachtoffer komt te overlijden. Wanneer de symptomen optreden valt er medisch vrij weinig meer te beginnen, en kan men slechts de lichaamsfuncties ondersteunen en hopen dat het slachtoffer zal herstellen. De enige mogelijke medische behandeling is het slachtoffer zo snel mogelijk na inname, voor de bonen zijn verteerd, de maag leeg te laten pompen.
Hoewel er relatief weinig doden zijn gevallen door abrine, is dit vergif zeer verraderlijk. Mensen kopen de geregen kettingen als souvenirs of cadeautjes, niet wetend dat de bonen giftig zijn. Kinderen kunnen geneigd zijn de (aantrekkelijk en interessant gekleurde) boontjes in de mond te steken, ze door te slikken, sabbelen, kauwen of likken. Er is een geval bekend van vergiftiging door het drinken van thee waarin een ketting van paternosterboontjes had gelegen, ondanks het feit dat hete thee het gif kan denatureren. Hier komt het bijkomende bezwaar bij dat men door de kettingen te kopen men ook het levensgevaarlijke productieproces financiert. Abrine en de paternosterboon staan bovendien sterk in de aandacht van overheden in het kader van mogelijk misbruik door terroristen (evenals ricine). Kettingen van paternosterbonen worden dan ook in beslag genomen door douanes.
Het paternosterboontje of Abrus precatorius is een klimplant die vooral bekend is vanwege de zaden. Hiervan worden wel kettingen geregen, al bevatten de boontjes een sterk gif, abrine, een aan ricine verwante stof. Daarnaast diende het in India als gewichtseenheid ratti om het gewicht van munten te ijken.
Multimedia w Wikimedia Commons Modligroszek różańcowy (Abrus precatorius) – gatunek rośliny z rodziny bobowatych. Pochodzi z Indonezji, ale gatunek zadomowiony jest w wielu krajach o klimacie tropikalnym. Jest inwazyjny w południowo-wschodniej części Stanów Zjednoczonych. Nasiona zawierają trującą glikoproteinę – abrynę, szczególnie groźną w przypadku kontaktu z otwartymi ranami i oczami. Związek ten jest śmiertelny dla człowieka w dawce 0,5 g blokując syntezę białek, przy czym szczególnie skutecznie działa w komórkach nowotworowych. Ulega rozkładowi w temperaturze wyższej niż 65 °C[3].
Roślina wieloletnia, płożąca lub wijąca się, dorastająca do 10 m wysokości. Liście naprzeciwległe. Kwiaty motylkowe w kwiatostanach wielokwiatowych, ciemnopurpurowych, zebrane parami na długich szypułach wyrastających w kątach liści. Owoc jest strąkiem zawierającym szkarłatnoczerwone nasiona z czarną plamką.
Nasiona wykorzystywane do sporządzania ozdób i instrumentów muzycznych (grzechotek typu kayamb). W Indiach służyły jako odważniki (ich waga odpowiada mniej więcej jednemu karatowi). Roślina wykorzystywana była jako środek zapobiegający ciąży oraz działający poronnie[3].
Modligroszek różańcowy (Abrus precatorius) – gatunek rośliny z rodziny bobowatych. Pochodzi z Indonezji, ale gatunek zadomowiony jest w wielu krajach o klimacie tropikalnym. Jest inwazyjny w południowo-wschodniej części Stanów Zjednoczonych. Nasiona zawierają trującą glikoproteinę – abrynę, szczególnie groźną w przypadku kontaktu z otwartymi ranami i oczami. Związek ten jest śmiertelny dla człowieka w dawce 0,5 g blokując syntezę białek, przy czym szczególnie skutecznie działa w komórkach nowotworowych. Ulega rozkładowi w temperaturze wyższej niż 65 °C.
Abrus precatorius, (L.), de nome comum ervilha-do-rosário, é uma espécie do género botânico Abrus pertencente à família Fabaceae.[1]
Esta planta pode atingir os 60 cm de altura com folhas globulares que podem atingir os 5 a 10 cm de comprimento.
As flores são papolíacias de cor violeta, juntas em cachos, de onde depois nascem as vagens coloridas e brilhantes que contêm entre três a cinco frutos.
Planta de climas trópicos e de baixas altitudes, e habita junto aos troncos das árvores, e tem as suas principais populações na Índia, Ilhas Filipinas, Tailândia, e África tropical.
Esta é uma planta considerada como venenosa, mas também usada para efeitos medicinais, contem na sua constituição ácido ábrico, que ataca o sistema digestivo, provocando gastroenterites severas, os extratos e infusões desta planta uma vez em contacto com os olhos provoca lesões graves.
Abrus precatorius, (L.), de nome comum ervilha-do-rosário, é uma espécie do género botânico Abrus pertencente à família Fabaceae.
Esta planta pode atingir os 60 cm de altura com folhas globulares que podem atingir os 5 a 10 cm de comprimento.
As flores são papolíacias de cor violeta, juntas em cachos, de onde depois nascem as vagens coloridas e brilhantes que contêm entre três a cinco frutos.
Planta de climas trópicos e de baixas altitudes, e habita junto aos troncos das árvores, e tem as suas principais populações na Índia, Ilhas Filipinas, Tailândia, e África tropical.
Abrus precatorius, numită și ochiul crabului, este o legumă cu frunze lungi penate. Semințele sunt adesea folosite ca mărgele și pentru confectionarea de instrumente de percuție. Sămânța este foarte otrăvitoare, dar dacă este înghițită crudă și nesfărâmată nu va produce niciun rău.
Toxina prezentă în Abrus precatorius, numită abrină, este foarte apropiată de cea prezentă în ricin. Este o proteină dimerică alcătuită din subunitățile A și B. Intrarea abrinei în celule este facilitată de fixarea lanțului B de anumite proteine transportoare situate la nivelul membranei celulare. În interiorul celulei lanțul A oprește sinteza proteică prin inactivarea subunității 26S al ribozomului. O moleculă de abrină va inactiva până la 1500 ribozomi pe secundă. Simptomele otrăvirii cu abrină sunt identice cu cele ale otrăvirii cu ricină, excepție făcând doza letală care pentru ricină este de aproximativ 75 de ori mai mare decât cea pentru abrină. O cantitate circulantă de abrină de mai puțin de 3 μg (micrograme) poate fi letală.
Semințele de Abrus precatorius sunt foarte apreciate în bijuteriile populare pentru culorile lor strălucitoare. O treime din boabă, care conține hilumul (cicatricea de atașare), este neagră, pe când restul este roșu intens, sugerând o buburuză. A face bijuterii cu aceste semințe este periculos deoarece au fost cazuri de moarte în somn prin înghițirea unor semințe foarte mici. În China este considerat de mult timp drept un simbol al iubirii.
Carte · 
Categorie · 
Portal · 
WikiProiect Абрус молитовний (лат. Abrus precatorius) — вид роду Абрус, рослина сімейства Бобові (Fabaceae), дико виростає в Індії і культивується в тропіках обох півкуль. Отруйна рослина.
В'юнка деревоподібна ліана зі складними парноперістим листям.
Квітки дрібні блідо-рожеві, метеликово типу, зібрані в китиці.
Плід — сплощений стручок. Усередині стручка міститься чотири — шість насінин характерного кіноварно-червоного кольору з чорною плямою на вузькому кінці.
Насіння сильно отруйні, вони містять білковий фітотоксіни абрін. Їх потрапляння в шлунок може викликати важкий гастроентерит і зневоднення. Настій насіння при контакті може привести до погіршення якості зору.
Корінь містить гліциризинову кислоту, яка обумовлює його приторно-солодкий смак. Її солі солодше цукру в 100 разів.
Корінь абрусу молитовного іноді називають індійською лакрицею і застосовують замість солодкового кореня.
Раніше з насіння робили чотки, в зв'язку з чим рослину називають «молитовною».
Абрус молитовний (лат. Abrus precatorius) — вид роду Абрус, рослина сімейства Бобові (Fabaceae), дико виростає в Індії і культивується в тропіках обох півкуль. Отруйна рослина.
Cam thảo dây hay còn gọi tương tư, cườm thảo đỏ, chi chi, cườm cườm, cảm sảo (tiếng Tày), hương tư tử (香 思 子 -tiếng Trung) (danh pháp khoa học: Abrus precatorius) là loài thực vật có hoa thuộc họ Đậu được L. mô tả lần đầu năm 1753.[1] Cây sinh trưởng dạng thân leo với các lá hình lông chim dài bao gồm nhiều lá chét mọc so le. Hoa màu hồng, mọc ở kẽ lá. Quả thuộc loại quả đậu dẹt chứa từ 3-7 hạt hình trứng màu đỏ đốm đen. Hạt của nó hay được dùng để làm chuỗi tràng hạt hay trong các bộ gõ (âm nhạc). Hạt của nó chứa các chất có độc tính cao nhưng khó gây tổn thương cho cơ thể nếu nuốt phải hạt tươi còn nguyên vỏ do lớp vỏ này khá cứng và khó bị phá vỡ. Toàn cây có vị ngọt. Loài cây này mọc hoang nhiều ở vùng rừng núi cũng như ven biển.
Các chất độc có trong Abrus precatorius gọi là abrin và rất giống với ricin. Nó là một chất nhị trùng bao gồm hai khối con protein, gọi là A và B. Chuỗi B có tác dụng "gắn" abrin vào tế bào: nó liên kết với các protein vận chuyển trên màng tế bào để sau đó vận chuyển chất độc vào trong tế bào. Khi đã ở trong tế bào, chuỗi A ngăn cản việc tổng hợp protein bằng cách thụ động hóa khối con 26S của ribosom. Một phân tử abrin sẽ làm cho khoảng 1.500 ribosom bị thụ động trên 1 giây. Các triệu chứng ngộ độc là y như ngộ độc ricin, ngoại trừ liều gây tử vong của ricin là khoảng 75 lần cao hơn của abrin. Abrin có LD-50 là 0,56 μg (microgram)/kg ở chuột nhắt, và Kingsbury đưa ra liều gây tử vong ở người là 0,00015% trọng lượng cơ thể, hay xấp xỉ 0,075-0,090 mg cho một người nặng 50–60 kg.[2] Việc nuốt phải các hạt còn nguyên vẹn thường không phát hiện được về mặt lâm sàng, do chúng đi qua đường tiêu hóa vì lớp vở cứng của chúng.[3]
Hạt của Abrus precatorius có giá trị trong việc làm đồ trang sức của một số dân cư bản địa nhờ màu sắc rực rỡ của nó. Một phần ba vỏ hạt (phần có rốn hạt) có màu đen, trong khi phần còn lại có màu đỏ tươi, giống như con bọ rùa. Việc làm đồ trang sức bằng hạt cam thảo dây là nguy hiểm, và đã có thông báo về các trường hợp tử vong do bị đâm vào tay trong khi khoan lỗ trên hạt để xỏ dây.
Cam thảo dây hay còn gọi tương tư, cườm thảo đỏ, chi chi, cườm cườm, cảm sảo (tiếng Tày), hương tư tử (香 思 子 -tiếng Trung) (danh pháp khoa học: Abrus precatorius) là loài thực vật có hoa thuộc họ Đậu được L. mô tả lần đầu năm 1753. Cây sinh trưởng dạng thân leo với các lá hình lông chim dài bao gồm nhiều lá chét mọc so le. Hoa màu hồng, mọc ở kẽ lá. Quả thuộc loại quả đậu dẹt chứa từ 3-7 hạt hình trứng màu đỏ đốm đen. Hạt của nó hay được dùng để làm chuỗi tràng hạt hay trong các bộ gõ (âm nhạc). Hạt của nó chứa các chất có độc tính cao nhưng khó gây tổn thương cho cơ thể nếu nuốt phải hạt tươi còn nguyên vỏ do lớp vỏ này khá cứng và khó bị phá vỡ. Toàn cây có vị ngọt. Loài cây này mọc hoang nhiều ở vùng rừng núi cũng như ven biển.
Семена сильно ядовиты, они содержат белковый фитотоксин абрин. Их попадание в желудок может вызвать тяжёлый гастроэнтерит и обезвоживание. Настой семян при контакте может привести к повреждению глаз.
Корень содержит глицирризиновую кислоту, обусловливающую его приторно-сладкий вкус. Её соли слаще сахара в 100 раз.
Корень абруса молитвенного иногда называют индийской лакрицей и применяют взамен солодкового корня.
Прежде из семян делали чётки, в связи с чем растение могли называть «чёточник».
關於与「雞母珠」名称相近或相同的条目，請見「紅豆 (消歧義)」。雞母珠（學名：Abrus precatorius），又名相思子、美人豆、亦被称作红豆，是豆科相思子屬的一種有毒植物，泛熱帶分佈。
木质藤本；偶数羽狀複葉，长椭圆形小叶8－15对；春夏开花，花為總狀花序頂生或腋生，蝶形花冠，淡紫紅色或偶然白色，花期為九月；长椭圆形荚果密生细毛，广卵形種子顏色鮮艷美麗，上端朱红色，下端三分之一为黑色，外觀跟瓢蟲的顏色很像。
花
葉
莢果
種子
雞母珠的種子中含有一種稱為雞母珠毒素（abrin）的蛋白質，此毒素具有很強的毒性，誤食時會中毒，嚴重時甚至會喪命。因為種子的種皮很硬，生吞下完整未破裂的種子時，未必會造成立即的傷害，即使如此，不小心誤食時，也要馬上送醫治療。以雞母珠的種子加工做成珠串項鍊是一件很危險的工作， 靜脈注射致死劑量為體重每公斤0.01毫克，2盎司份量的種子可令馬匹喪命。種子經細嚼可引致喪失胃口，劇烈腹瀉，困倦，顫慄及共濟失調。
雞母珠亦是一些中醫師治癌的中草藥方，以及抗癌藥物的提煉對象[1]。
种子可以做成珠串飾物與打擊樂器；臺灣民間亦流傳有以莖入茶增添香氣。
トウアズキ（唐小豆、Abrus precatorius）はマメ亜科のつる性多年草または木本。種子が赤く美しいので装飾用などに使われるが、この種子は猛毒を持つことでも知られる。 英語では jequirityと呼ばれており[1]、他にも Crab's eye[1]、 rosary pea[1]、 John Crow Bead[2] 、precatory bean[1] 、Indian licorice[1] 、Akar Saga、gidee gidee[1]と呼ばれている。また、トリニダード・トバゴ[3] ではJumbie beadと呼ばれている[注 1][1]。
東南アジア原産で、他の熱帯地域にも野生化している。葉は奇数羽状複葉。
種子は赤く美しいので、古くから装飾用ビーズや、マラカスのような楽器の材料に使われた。種子にはアブリンという毒性タンパク質がある。これはトウゴマ種子に含まれるリシンと同様、リボゾームにおけるタンパク質生合成を妨害する。経口摂取でも変性しないため猛毒性を示す。 また、白い種子をつける変種はシッダ（英語版）たちの間で媚薬として用いられた[4]。
フランツ・ケーラーの Medicinal-Plantsより。
花
Abrus precatorius - Museum specimen
この項目は、植物に関連した書きかけの項目です。この項目を加筆・訂正などしてくださる協力者を求めています（プロジェクト:植物／Portal:植物）。 トウアズキ（唐小豆、Abrus precatorius）はマメ亜科のつる性多年草または木本。種子が赤く美しいので装飾用などに使われるが、この種子は猛毒を持つことでも知られる。 英語では jequirityと呼ばれており、他にも Crab's eye、 rosary pea、 John Crow Bead 、precatory bean 、Indian licorice 、Akar Saga、gidee gideeと呼ばれている。また、トリニダード・トバゴ ではJumbie beadと呼ばれている。
東南アジア原産で、他の熱帯地域にも野生化している。葉は奇数羽状複葉。
種子は赤く美しいので、古くから装飾用ビーズや、マラカスのような楽器の材料に使われた。種子にはアブリンという毒性タンパク質がある。これはトウゴマ種子に含まれるリシンと同様、リボゾームにおけるタンパク質生合成を妨害する。経口摂取でも変性しないため猛毒性を示す。 また、白い種子をつける変種はシッダ（英語版）たちの間で媚薬として用いられた。
.jpg)
_(8231761257).jpg)
