Vlieëvangers (Muscicapidae) is 'n groot familie van voëls wat aan die orde van sangvoëls (Passeriformes) behoort.[1] Hulle is klein voëltjies wat meestal tot die ouwêreld beperk is (Europa, Afrika en Asië). Hulle vreet hoofsaaklik insekte wat hulle in vlug vang.
Hoewel albei groepe voëls dieselfde genoem word, is die vlieëvangers van die Ou Wêreld (Muscicapidae) en die van die Nuwe Wêreld (Tyrannidae) nie aan mekaar ver want nie. Albei groepe leef hoofsaaklik van insekte, wat meestal in vlug gevang word.
Sommige kenners reken ook dat katlagters, lysters en ander insekte-etende voëls tot die Muscicapidae behoort. Hoewel hulle nie aan mekaar verwant is nie, staan sowel die Muscicapidae, wat in die Ou Wêreld voorkom, as die Tyrannidae, wat in die Nuwe Wêreld voorkom, as vlieëvangers bekend. Die meeste spesies van albei families het breë, sagte afgeplatte snawels en word deur borselhare om die hoeke omring, waardeur die vang van insekte in vlug vergemaklik word.
Sommige spesies is effekleurig, terwyl ander meer kleurryk is. Enkele spesies het selfs pronkvere. Sommige spesies het kuiwe en lelle en ander het besonder lang stertvere. Vlieëvangers kom selde op die grond en hulle pote is meestal ook swak ontwikkel. Hulle broei in komvormige neste wat in mikke of in takke van bome gemaak word. Die eiers is meestal witterig met groen, grys, blou, bruin of ligroos spikkels en daar word gewoonlik 2 tot 3 en hoogstens 7 per broeisel gelê.
Daar word altesaam 25 spesies in Suid-Afrika aangetref, waarvan die meeste standvoëls is. Daar is egter minstens 3 spesies wat trekvoëls is, naamlik die Europese vlieëvanger (Muscicapa striata), die feëvlieëvanger (Stenostira scita) en die paradysvlieëvanger (Terpsiphone viridis). Laasgenoemde is een van die opvallendste spesies vanweë die mannetjie se besonder lang middelstertvere.
Hy is blink blougroen of blougrys op die nek, kop en die boonste deel van die bors en die slagvere is donker met kastaiingbruin some. Die voël kom in Oos-, Noord- en Suider-Afrika voor. Die Europese vlieëvanger word dikwels alleen aangetref omdat hulle nie hier broei nie, maar in die winter van die Noordelike Halfrond na Suider-Afrika trek.
Die donkervlieëvanger (Muscicapa adusta) vang sy voedsel meestal op die grond of tussen die blare van 'n boom. Hy word in die suidelike en oostelike kusstreke van Suid-Afrika aangetref. Die fiskaalvlieëvanger (Melaenornis silens) lyk baie soos die gewone laksman, maar sy rug is heeltemal swart en die stert is korter en word dikwels soos 'n waaier oopgesprei wanneer die voël vlieg.
Die swart vlieëvanger (Melaenornis pammelaina) is blouswart en kan maklik met die swart byevanger verwar word, maar hy het 'n betreklik smal stert met 'n vierkantige punt en word in die noordoostelike deel van Suider-Afrika aangetref. Die leloogvlieëvanger (Platysteira peltata) het 'n opvallende rooi lel aan die bokant van die oog en word in die oostelike kusstreke aangetref.
Die woestynvlieëvanger (Batis pririt) kom in die droë westelike streke van Suider-Afrika voor. Die bloukuifvlieëvanger (Trochocercus cyanomelas) is 'n seldsame voël met 'n waaiervormige stert. Hy kom aan die suidooskus en in die oostelike en noordoostelike kusstreke van Suider-Afrika voor. Die Kaapse vlieëvanger (Batis capensis) word in die suidelike en suidoostelike kusstreke aangetref.
Ander bekende spesies is die tjeriktikvlieëvanger (Parisoma subcaeruleum), die marikovlieëvanger (Melaenornis mariquensis), die keelvlekvlieëvanger (Batis molitor), die blougrysvlieëvanger (Muscicapa caerulescens), die waaierstertvlieëvanger (Myioparus plumbeus), die layard-vlieëvanger (Parisoma layardi), die muiskleurvlieëvanger (Melaenornis pallidus) en die grootvlieëvanger (Melaenornis infuscatus).
Die familie staan ook as die Amerikaanse vlieëvangers bekend. Daar is ongeveer 350 spesies en hulle word vlieëvangers genoem omdat hulle op dieselfde manier as die vlieëvangers van die Ou Wêreld insekte vang. Hulle behoort egter tot 'n ander suborde van die sangvoëls, naamlik die Tyranni, omdat hulle stemorgane anders gebou is. Hulle het oorspronklik in Suid-Amerika voorgekom, maar het later ook na Noord-Amerika versprei.
Vandag kom hulle van die Noordpool tot by die Suidpool voor, in enige streek waar volop insekte is. Daar is egter ook spesies wat net bessies eet, soos die voëlent tiranne (genus Tyranniscus), wat hoofsaaklik van die vrugte van voëlent leef. Die wat in die trope broei, is standvoëls, terwyl spesies wat in koue streke voorkom, soos die koningvoëls (genus Tyrannus) en die phoebes (genus Sayornis), in die winter na warmer streke trek.
Die meeste Amerikaanse vlieëvangers het 'n dof olyfgroen, gelerige of bruin kleur, of is grys tot swart. Die mannetjies van die rooitiran (Pyrocephalus rubinis) is helderrooi. Sommige spesies het soms ʼn rooi, oranje of wit vlek op die kuif, maar dit is gewoonlik net sigbaar wanneer die vere oopgesprei word of wanneer die mannetjie pronk.
Die vorms van die neste kan wissel van 'n eenvoudige komvormige nessie op die grond, wat van grassies gevleg is, tot 'n vindingryke toegeboude nessie wat aan die takkies van 'n boom hang. Daar word 2 tot 3, en in gematigde streke 2 tot 6, eiers gelê. Die eiers is dikwels gevlek en die wyfie broei dit gewoonlik alleen uit. Afhangende van die spesie, bly die kuikens tussen 2 en 4 weke in die nes.
Familie Muscicapidae
Vlieëvangers (Muscicapidae) is 'n groot familie van voëls wat aan die orde van sangvoëls (Passeriformes) behoort. Hulle is klein voëltjies wat meestal tot die ouwêreld beperk is (Europa, Afrika en Asië). Hulle vreet hoofsaaklik insekte wat hulle in vlug vang.
Hoewel albei groepe voëls dieselfde genoem word, is die vlieëvangers van die Ou Wêreld (Muscicapidae) en die van die Nuwe Wêreld (Tyrannidae) nie aan mekaar ver want nie. Albei groepe leef hoofsaaklik van insekte, wat meestal in vlug gevang word.
Sommige kenners reken ook dat katlagters, lysters en ander insekte-etende voëls tot die Muscicapidae behoort. Hoewel hulle nie aan mekaar verwant is nie, staan sowel die Muscicapidae, wat in die Ou Wêreld voorkom, as die Tyrannidae, wat in die Nuwe Wêreld voorkom, as vlieëvangers bekend. Die meeste spesies van albei families het breë, sagte afgeplatte snawels en word deur borselhare om die hoeke omring, waardeur die vang van insekte in vlug vergemaklik word.
Sommige spesies is effekleurig, terwyl ander meer kleurryk is. Enkele spesies het selfs pronkvere. Sommige spesies het kuiwe en lelle en ander het besonder lang stertvere. Vlieëvangers kom selde op die grond en hulle pote is meestal ook swak ontwikkel. Hulle broei in komvormige neste wat in mikke of in takke van bome gemaak word. Die eiers is meestal witterig met groen, grys, blou, bruin of ligroos spikkels en daar word gewoonlik 2 tot 3 en hoogstens 7 per broeisel gelê.
Los muscicápidos (Muscicapidae) son una familia de aves paseriformes, concretamente del suborde Passeri (passerida), distribuyíes principalmente por Eurasia y África.[1]
Munchos miembros d'esta amplia familia son páxaros insectívoros suelen ser de pequeñu tamañu y tener nales relativamente llargues, pates curties y picu anchu y curtiu que-yos dexa la caza en vuelu d'inseutos, a lo que que deben el so nome xenéricu de papamoscas. Son carauterístiques de los papamoscas típicos (Muscicapinae), na so mayoría arborícoles, la so dificultá p'andar pel suelu y la so posición arguta al posase. Suelen presentar un cantar prestoso y llamaes aspres.
.
Los muscicápidos (Muscicapidae) son una familia de aves paseriformes, concretamente del suborde Passeri (passerida), distribuyíes principalmente por Eurasia y África.
Munchos miembros d'esta amplia familia son páxaros insectívoros suelen ser de pequeñu tamañu y tener nales relativamente llargues, pates curties y picu anchu y curtiu que-yos dexa la caza en vuelu d'inseutos, a lo que que deben el so nome xenéricu de papamoscas. Son carauterístiques de los papamoscas típicos (Muscicapinae), na so mayoría arborícoles, la so dificultá p'andar pel suelu y la so posición arguta al posase. Suelen presentar un cantar prestoso y llamaes aspres.
Milçəkqapanlar (lat. Muscicapidae) sərçəkimilər dəstəsinə aid quş fəsiləsi.
Muscicapidae a zo ur c'herentiad e rummatadur an evned, ennañ ar flouperiged, ar savelleged hag an eostiged.
Termenet e voe e 1822 gant an naturour skosat John Fleming (1785-1857)[1].
Diouzh Doare 8.2 an IOC World Bird List[2] ez a hanter-kant genad golvaneged d'ober ar c'herentiad :
Muscicapidae a zo ur c'herentiad e rummatadur an evned, ennañ ar flouperiged, ar savelleged hag an eostiged.
Termenet e voe e 1822 gant an naturour skosat John Fleming (1785-1857).
Diouzh Doare 8.2 an IOC World Bird List ez a hanter-kant genad golvaneged d'ober ar c'herentiad :
La família dels muscicàpids pertany a l'ordre dels passeriformes i, generalment, són arborícoles.
Són insectívors.
Per atrapar les seues preses, primer les espien des d'una talaia i després s'hi llencen damunt.[1]
Segons la classificació del Congrés Ornitològic Internacional (versió 3.5, 2013) aquesta família conté 58 gèneres, amb 312 espècies:
La família dels muscicàpids pertany a l'ordre dels passeriformes i, generalment, són arborícoles.
Lejskovití (Muscicapidae) je početná čeleď řádu pěvců čítající na 275 druhů malých ptáků obývajících výhradně evropský, asijský a africký kontinent. Mezi dobře známé a široce rozšířené zástupce čeledi patří např. červenky, slavíci, rehci, bramborníčci, bělořiti a lejskové.
Lejskovití jsou 10 – 21 cm velcí, většinou jednotvárně zbarvení ptáci, ačkoli zejména samci některých druhů bývají i velmi výrazného vzhledu. Jejich rovný, na konci zašpičatělý zobák je typickým znakem všech hmyzožravých ptáků a je vhodný k jeho ukořisťování za letu.
Obývají velkou škálu krajin, vždy však vyžadují alespoň částečný stromový porost. Nejčastěji se tak vyskytují v lesích a křoviskách, někteří z nich často pronikají i do parků a zahrad. Severské druhy jsou přitom tažné.
V závislosti na jednotlivých druzích si staví hnízda na stromech, v keřích, na zemi či ve stromových dutinách.
V tomto článku byl použit překlad textu z článku Old World flycatcher na anglické Wikipedii.
Obrázky, zvuky či videa k tématu lejskovití ve Wikimedia Commons
Lejskovití (Muscicapidae) je početná čeleď řádu pěvců čítající na 275 druhů malých ptáků obývajících výhradně evropský, asijský a africký kontinent. Mezi dobře známé a široce rozšířené zástupce čeledi patří např. červenky, slavíci, rehci, bramborníčci, bělořiti a lejskové.
Lejskovití jsou 10 – 21 cm velcí, většinou jednotvárně zbarvení ptáci, ačkoli zejména samci některých druhů bývají i velmi výrazného vzhledu. Jejich rovný, na konci zašpičatělý zobák je typickým znakem všech hmyzožravých ptáků a je vhodný k jeho ukořisťování za letu.
Obývají velkou škálu krajin, vždy však vyžadují alespoň částečný stromový porost. Nejčastěji se tak vyskytují v lesích a křoviskách, někteří z nich často pronikají i do parků a zahrad. Severské druhy jsou přitom tažné.
V závislosti na jednotlivých druzích si staví hnízda na stromech, v keřích, na zemi či ve stromových dutinách.
Fluesnappere (Muscicapidae) er en stor familie af sangfugle, som er udbredt i Europa, Afrika og Asien. Foruden fluesnappere omfatter familien nu også de såkaldte jordsangere som rødhals, nattergale, stenpikkere, rødstjerter og bynkefugle. Jordsangerne tilhørte tidligere familien drosler.
Det er typisk små insektædende fugle med et kort, bredt næb som gør dem velegnede til at fange insekter. De fleste arter er mellem 9 og 22 centimeter store. [1]
Nyere forskning indenfor fylogenetisk systematik, der inddrager dna-analyser, har betydet at visse slægter (jordsangerne) som tidligere blev regnet til drosselfamilien i dag regnes til blandt Muscicapidae.[2] Der er nu således over 300 arter i familien. Arterne er fordelt på omkring 58 slægter, der igen kan inddeles i henved 15 stammer (tribusser) og 4 underfamilier.[3]
Blandt de omkring 58 slægter findes for eksempel:
Underfamilierne Muscicapinae og Cossyphinae omfatter i Danmark kun slægterne Muscicapa og Erithacus, mens de øvrige danske slægter alle er i underfamilien Saxicolinae. Den fjerde underfamilie Niltavinae med bl.a. arten blå fluesnapper (Cyornis glaucicomans) er fortrinsvis udbredt i Sydøstasien. De to danske ynglefugle grå fluesnapper og broget fluesnapper er således temmelig fjernt beslægtede med hinanden, idet de tilhører forskellige underfamilier.
Slægten Luscinia bør muligvis opsplittes i flere mindre slægter, så kun de to arter nattergal og sydlig nattergal bliver tilbage.[3]
Blåhals (Luscinia svecica) er i Danmark en trækgæst fra den skandinaviske halvø.
Husrødstjert (Phoenicurus ochruros) er en fåtallig ynglefugl i Danmark.
Hvidkronet stenpikker (Oenanthe leucopyga) er en sjælden gæst i Europa fra Nordafrika og Mellemøsten.
Fluesnappere (Muscicapidae) er en stor familie af sangfugle, som er udbredt i Europa, Afrika og Asien. Foruden fluesnappere omfatter familien nu også de såkaldte jordsangere som rødhals, nattergale, stenpikkere, rødstjerter og bynkefugle. Jordsangerne tilhørte tidligere familien drosler.
Det er typisk små insektædende fugle med et kort, bredt næb som gør dem velegnede til at fange insekter. De fleste arter er mellem 9 og 22 centimeter store.
Die Fliegenschnäpper (Muscicapidae) sind eine Vogelfamilie aus der Ordnung der Sperlingsvögel (Passeriformes), die bis auf den Steinschmätzer und das Blaukehlchen ausschließlich in der Alten Welt vorkommt. Die Systematik dieser Gruppe von Vögeln ist umstritten. Sie sind nahe verwandt mit den Drosseln (Turdidae). Eine Reihe von Gattungen werden von verschiedenen Autoren wechselweise der einen oder der anderen Familie zugeordnet.
Fliegenschnäpper sind kleine Vögel mit großem Kopf und großen Augen. Ihr Schnabel ist an der Basis flach und breit und weist kräftige Schnabelborsten auf. Die Beine sind kurz, die Füße klein, und die Flügel sind relativ lang und spitz. Die Tiere sind Insektenjäger, die in Bäumen leben. Sie lauern vorbeifliegenden Insekten von einer Sitzwarte aus auf, um sie dann in kurzen Abflügen zu erbeuten.
Fliegenschnäpper brüten im Wald oder in parkartigen Landschaften mit Bäumen und Büschen. Das Nest ist ein Napf, der in Astgabeln, Nischen oder Höhlen gebaut wird. Die Eier sind in der Regel bläulich. Bei Arten, die in offenen Nestern brüten, weisen die Eier braune Tupfen auf. Bei Arten, die in Höhlen brüten, fehlt eine Zeichnung. Gewöhnlich brütet ausschließlich das Weibchen. Die frisch geschlüpften Nestlinge weisen dunkelgraue Daunen auf und haben einen gelben Rachen sowie gelbliche bis weißliche Schnabelwülste.[1]
Die Systematik der Familie der Fliegenschnäpper hat sich in den letzten Jahrzehnten stark verändert. Viele der Gattungen und Arten, die heute (2018) in dieser Familie stehen, wurden noch vor einiger Zeit zu den Drosseln gezählt. Molekulargenetische Untersuchungen haben gezeigt, dass die traditionelle Zuordnung vieler Arten, insbesondere der Schmätzer, nicht korrekt war. Auch die vorgeschlagene Aufteilung der Familie in zwei Unterfamilien zeigte sich als nicht monophyletisch. Daher wird die Familie nun in insgesamt vier Unterfamilien aufgeteilt.[2][3][4]
Tribus Copsychini
Tribus Muscicapini
Im China der Qing-Dynastie zierte der Fliegenschnäpper als Kleinstvogel die Roben der Zivilbeamten des 9. (und damit untersten) Rangs (siehe auch Chinesische Symbole).
Die Fliegenschnäpper (Muscicapidae) sind eine Vogelfamilie aus der Ordnung der Sperlingsvögel (Passeriformes), die bis auf den Steinschmätzer und das Blaukehlchen ausschließlich in der Alten Welt vorkommt. Die Systematik dieser Gruppe von Vögeln ist umstritten. Sie sind nahe verwandt mit den Drosseln (Turdidae). Eine Reihe von Gattungen werden von verschiedenen Autoren wechselweise der einen oder der anderen Familie zugeordnet.
The Auld Warld fleecatcher faimily Muscicapidae is a lairge faimily o smaa passerine birds maistly restrictit tae the Auld Warld (Europe, Africae an Asie). These are mainly smaa arboreal insectivores, many o which, as the name implies, tak thair prey on the wing.
Chivinxoʻrlar (Muscicapidae) -chumchuqsimonlar turkumi oilasi. 70 ga yaqin urugʻi va 360 ga yakin turi bor. Yer yuzining Amerikadan tashqari hamma qitʼalarida uchraydi, ayniqsa, tropik mamlakatlarda keng tarqalgan. Tanasining uz. 110–180 mm, vazni 8—25 g . Keng mustahkam tumshugʻi asosida egik qillari bor. Uyasini daraxtlar shoxiga quradi. 2— 10 (koʻproq 68) ta tuxum qoʻyib, modasi yoki ikkala qush 10—17 kun bosadi. Joʻjalarini ham ikkalasi 10—18 kun boqadi. Hasharotlar, oʻrgimchaklar, kapalaklar va boshqa qanotli hasharotlar bilan oziqlanadi. Ayrim turlari ucha olmaydigan umurtqasizlar (qoʻngʻiz, kana, oʻrgimchaklar va boshqalar)ni yeydi. Kuzda oziq yetishmaganda oʻsimlik mevalari va urugʻlari bilan ham oziqdanadi.
Tekst üüb Öömrang Fleegensnapern (Muscicapidae) san en grat fögelfamile an hiar tu a sjongfögler (Passeriformes). Diar hiar gud 300 slacher uun 50 sköölen tu.
Alethe – Anthipes – Brachypteryx – Calliope – Campicoloides – Cercotrichas – Cichladusa – Cinclidium – Copsychus – Cossypha – Cossyphicula – Cyanoptila – Cyornis – Emarginata – Empidornis – Enicurus – Erithacus – Eumyias – Ficedula – Fraseria – Heinrichia – Heteroxenicus – Humblotia – Irania – Larvivora – Leonardina – Luscinia – Melaenornis – Monticola – Muscicapa – Muscicapella – Myiomela – Myioparus – Myophonus – Myrmecocichla – Namibornis – Niltava – Oenanthe – Phoenicurus – Pinarochroa – Pinarornis – Pogonocichla – Pseudalethe – Saxicola – Sheppardia – Stiphrornis – Swynnertonia – Tarsiger – Thamnolaea – Vauriella
Wikimedia Commons hää bilen of filmer tu: 
Wikispecies hää en artiikel tu: Fleegensnapern (Muscicapidae) san en grat fögelfamile an hiar tu a sjongfögler (Passeriformes). Diar hiar gud 300 slacher uun 50 sköölen tu.
Livkkárat Muscicapidae gullet šilljocihcelottiide.
Livkkárat Muscicapidae gullet šilljocihcelottiide.
La familha dels muscicapids (o Muscicapidae) aparten a la classa dels ausèls e a l'òrdre dels passerifòrmes.
Ang mga Old World flycatcher ay isang malaking pamilya, ang Muscicapidae, ng mga maliliit na karerahan na may karamdamang limitado sa Lumang Mundo (Europa, Aprika at Asya). Ang mga ito ay pangunahin na maliit na mga insekto sa arboreal, marami sa mga ito, gaya ng ipinahihiwatig ng pangalan, ay kinuha ang kanilang biktima sa pakpak. Kasama sa pamilya ang 324 espesye at nahahati sa 51 henera.
Ang lathalaing ito ay isang usbong. Makatutulong ka sa Wikipedia sa nito.
La familha dels muscicapids (o Muscicapidae) aparten a la classa dels ausèls e a l'òrdre dels passerifòrmes.
Nápur (frøðiheiti - Muscicapidae)
Nápur (frøðiheiti - Muscicapidae)
Li famile des råskignoûs ou råskignidîs, c' est ene famile d' oujheas ki rshonnèt l' råskignoû ordinaire.
C' est des moxhons moxhons (Passeriformes).
Gn a dvins 58 djinres et dipus di 310 indjes.
…
Li famile des råskignoûs ou råskignidîs, c' est ene famile d' oujheas ki rshonnèt l' råskignoû ordinaire.
C' est des moxhons moxhons (Passeriformes).
Shore, shorwe au sholwe ni ndege wadogo wa nusufamilia Muscicapinae katika familia Muscicapidae. Spishi nyingine zinaitwa chekiro, kidaku au gongo shaba. Spishi kadhaa za familia Pycnonotidae zinaitwa shore pia. Wale wa Muscicapinae wana rangi ya kahawa, kijivu au nyeusi kwa kawaida, lakini spishi nyingine wana rangi kali kama buluu, nyekundu, manjano na machungwa. Shore wanatokea misitu na maeneo mengine yenye miti katika Afrika na Asia. Hula wadudu. Kwa kawaida shore hukaa tawi wakiangalia ujirani. Wakiona mdudu huruka ili kumkamata na kurudi tawi. Hujenga tago lao kwa umbo wa kikombe katika tundu la mti au dhidhi ya shina. Jike huyataga mayai 2-6.
Gongo shaba
Shore shingo-nyeupe
Shore wa Ulaya
Shore mkufu
Shore wa Atlas
Shore-msitu wa Fraser
Kidaku Habeshi
Kidaku kaskazi
Chekiro
Kidaku chati
Kidaku wa Mariko
Kidaku kijivu
Kidaku chuju
Kidaku kusi
Kidaku-mbwigu
Shore-mbuga
Shore mabaka
Shore kijivubuluu
Shore wa Cassin
Shore samawati
Shore wa Chapin
Shore kidari-michirizi
Shore wa Ussher
Shore rangi-risasi
Grey-headed canary-flycatcher
Blue-and-white flycatcher
Tickel's blue flycatcher
Indigo flycatcher
Verditer flycatcher
Snowy-browed flycatcher
Mugimaki flycatcher
Narcissus flycatcher
Black-and-rufous flycatcher
Red-breasted flycatcher
Ultramarine flycatcher
Asian brown flycatcher
Grey-streaked flycatcher
Brown-breasted flycatcher
Ashy-breasted flycatcher
Rusty-tailed flycatcher
Vivid niltava
Shore, shorwe au sholwe ni ndege wadogo wa nusufamilia Muscicapinae katika familia Muscicapidae. Spishi nyingine zinaitwa chekiro, kidaku au gongo shaba. Spishi kadhaa za familia Pycnonotidae zinaitwa shore pia. Wale wa Muscicapinae wana rangi ya kahawa, kijivu au nyeusi kwa kawaida, lakini spishi nyingine wana rangi kali kama buluu, nyekundu, manjano na machungwa. Shore wanatokea misitu na maeneo mengine yenye miti katika Afrika na Asia. Hula wadudu. Kwa kawaida shore hukaa tawi wakiangalia ujirani. Wakiona mdudu huruka ili kumkamata na kurudi tawi. Hujenga tago lao kwa umbo wa kikombe katika tundu la mti au dhidhi ya shina. Jike huyataga mayai 2-6.
De roadbeursjkes en de nachtegale woorte bies veur kort bie de Liestersj gerekend, meh huère volges de nujer theorieë tot de Vlegevengersj van de Ouw Waereld. Inheems in Nederland, Belsj en Duutsjland:
De roadbeursjkes en de nachtegale woorte bies veur kort bie de Liestersj gerekend, meh huère volges de nujer theorieë tot de Vlegevengersj van de Ouw Waereld. Inheems in Nederland, Belsj en Duutsjland:
Жьыкъан лъэпкъыр (лат-бз. Muscicapidae) — унэбзу хэкӀыгъуэ жьгъейхэщ.
Я кӀыхьэгъыр см. 11-17-щ. Лъэпкъым хыхьэ лӀэужьыгъуэ псори пабгъуэщ, пэбгыр ӀупщӀу къыхэкӀыу, пэ лъэдакъэм деж цы пӀийхэр тетщ. Дамэхэр Ӏузэ кӀыхьщ, теплъэр хуабжьу зэщхьэщокӀ — лӀэужьыгъуэхэми, анэхэми, хъухэми.
Нэхъыщхьэу здэпсэур мэз мыӀув, жыг хадэ, паркщ.
Ӏусыр гъудэбадзэщ, хьэпщхупщщ. Ар зи Ӏус нэгъуэщӀ лъэпкъхэм ялъытауэ мыхэр нэхъ «хуэмыхущ» жыпӀэми хъунущ: щакӀуэн хьисэпкӀэ зэрылъэтэр мащӀэщ, нэхъыбэм щысхэ, бадзэ е гъудэ къалъагъумэ кӀэлъолъатэри къаубыд мыхъумэ.
Жьыкъан лъэпкъым къызэщӀеубыдэ лъэпкъыгъуэ 44-рэ, псори зэхэту лӀэужьыгъуэ 360-м нэс. Абыхэм дэнэ къэрали уащыхуозэ, Америкэм щымыхъукӀэ, псом хуэмыдэу щыбэгъуа тропик къэралхэм.
Лъэпкъыгъуэхэр:
Чебенчел кошлар (чебентоткыч кошлар, лат. Muscicapidae) — чыпчыксыманнар отрядының кошлар гаиләлеге. Чыпчыктан кечерәк, шактый ук киң яссы томшыклы кошлар. Агач куышлыгына оялыйлар. Күчмә кошлар.
Татарстанда ак муенлы чебенчел, кече чебенчел, чуар чебенчел, соры чебенчел очрыйлар.
Чебенчел кошлар (чебентоткыч кошлар, лат. Muscicapidae) — чыпчыксыманнар отрядының кошлар гаиләлеге. Чыпчыктан кечерәк, шактый ук киң яссы томшыклы кошлар. Агач куышлыгына оялыйлар. Күчмә кошлар.
Чымынчыл сымалдуулар (лат. Muscicapidae) — сайрагыч чымчыктардын бир тукуму, булардын кыйла уруусу жана түрү бар: ак моюн чымынчыл (лат. Muscicapa albicollis), узун куйрук чымынчыл (Terpsiphone paradisi), кидик чымынчыл (Muscicapa parva), ала чымынчыл (M. hypoleuca), боз чымынчыл (M. striata), көк чымынчыл (M. cyanomelana), кара чымынчыл (Rhipidura motacilloides), желпүүр куйруктуу чымынчылдар (уруу) (Rhipidura), бейиш чымынчылдары (уруу) (Terpsiphone).
Чымынчыл сымалдуулар (лат. Muscicapidae) — сайрагыч чымчыктардын бир тукуму, булардын кыйла уруусу жана түрү бар: ак моюн чымынчыл (лат. Muscicapa albicollis), узун куйрук чымынчыл (Terpsiphone paradisi), кидик чымынчыл (Muscicapa parva), ала чымынчыл (M. hypoleuca), боз чымынчыл (M. striata), көк чымынчыл (M. cyanomelana), кара чымынчыл (Rhipidura motacilloides), желпүүр куйруктуу чымынчылдар (уруу) (Rhipidura), бейиш чымынчылдары (уруу) (Terpsiphone).
பழைய உலக ஈப்பிடிப்பான்கள் என்பவை முசிகபிடி (Muscicapidae) குடும்பத்தில் உள்ள பறவைகளைக் குறிக்கிறது. இந்த சிறிய பேஸ்ஸரின் பறவைகள் பொதுவாகப் பழைய உலகத்தில் (ஆப்ரோயுரேசியா) காணப்படுபவையாகும். இவை பொதுவாக சிறிய மரங்களில் வாழும் பூச்சியுண்ணிகள் ஆகும். இவை பெயருக்கேற்றார் போலவே தங்கள் இரையைப் பறக்கும்போது பிடிக்கின்றன. இக்குடும்பத்தில் 324 இனங்கள் உள்ளன. இவை 51 பேரினங்களாகப் பிரிக்கப்பட்டுள்ளன.[1][1][2]
பழைய உலக ஈப்பிடிப்பான்கள் என்பவை முசிகபிடி (Muscicapidae) குடும்பத்தில் உள்ள பறவைகளைக் குறிக்கிறது. இந்த சிறிய பேஸ்ஸரின் பறவைகள் பொதுவாகப் பழைய உலகத்தில் (ஆப்ரோயுரேசியா) காணப்படுபவையாகும். இவை பொதுவாக சிறிய மரங்களில் வாழும் பூச்சியுண்ணிகள் ஆகும். இவை பெயருக்கேற்றார் போலவே தங்கள் இரையைப் பறக்கும்போது பிடிக்கின்றன. இக்குடும்பத்தில் 324 இனங்கள் உள்ளன. இவை 51 பேரினங்களாகப் பிரிக்கப்பட்டுள்ளன.
The Old World flycatchers are a large family, the Muscicapidae, of small passerine birds restricted to the Old World (Europe, Africa and Asia), with the exception of several vagrants and two species, bluethroat (Luscinia svecica) and northern wheatear (Oenanthe oenanthe), found also in North America. These are mainly small arboreal insectivores, many of which, as the name implies, take their prey on the wing. The family includes 352 species and is divided into 51 genera.[1]
The name Muscicapa for the family was introduced by the Scottish naturalist John Fleming in 1822.[2][3] The word had earlier been used for the genus Muscicapa by the French zoologist Mathurin Jacques Brisson in 1760.[4] Muscicapa comes from the Latin musca meaning a fly and capere to catch.[5][6]
In 1910 the German ornithologist Ernst Hartert found it impossible to define boundaries between the three families Muscicapidae, Sylviidae (Old World warblers) and Turdidae (thrushes). He therefore treated them as subfamilies of an extended flycatcher family that also included Timaliidae (Old World babblers) and Monarchidae (Monarch flycatchers).[7][8] Forty years later a similar arrangement was adopted by the American ornithologists Ernst Mayr and Dean Amadon in an article published in 1951. Their large family Muscicapidae which they termed the "primitive insect eaters" contained 1460 species divided into eight subfamilies.[9] The use of the extended group was endorsed by a committee set up following the Eleventh International Ornithological Congress held in Basel in 1954.[10] Subsequent DNA–DNA hybridization studies by Charles Sibley and others showed that the subfamilies were not closely related to one another. As a result, the large group was broken up into a number of separate families,[11] although for a while most authorities continued to retain the thrushes in Muscicapidae.[12][13] In 1998 the American Ornithologists' Union chose to treat the thrushes as a separate family in the seventh edition of their Check-list of North American birds and subsequently most authors have followed their example.[1][14]
The appearance of these birds is very varied, but they mostly have weak songs and harsh calls. They are small to medium birds, ranging from 9 to 22 cm in length.[15] Many species are dull brown in colour, but the plumage of some can be much brighter, especially in the males.[16] Most have broad, flattened bills suited to catching insects in flight, although the few ground-foraging species typically have finer bills.[17]
Old World flycatchers live in almost every environment with a suitable supply of trees, from dense forest to open scrub, and even the montane woodland of the Himalayas. The more northerly species migrate south in winter, ensuring a continuous diet of insects.[17]
Depending on the species, their nests are either well-constructed cups placed in a tree or cliff ledge, or simply lining in a pre-existing tree hole. The hole-nesting species tend to lay larger clutches, with an average of eight eggs, rather than just two to five.[17]
The family formerly included fewer species. At the time of the publication of the third edition of Howard and Moore Complete Checklist of the Birds of the World in 2003, the genera Myophonus, Alethe, Brachypteryx and Monticola were included in Turdidae.[18] Subsequent molecular phylogenetic studies have shown that the species in these four genera are more closely related to species in Muscicapidae.[19][20] As a consequence, these four genera are now placed here.[1][21] In contrast, the genus Cochoa which was previously placed in Muscicapidae has been shown to belong in Turdidae.[19][20]
Two large molecular phylogenetic studies of species within Muscicapidae published in 2010 showed that the genera Fraseria, Melaenornis and Muscicapa were non-monophyletic. The authors were unable to propose revised genera as not all the species were sampled and not all the nodes in their phylogenies were strongly supported.[20][22] A subsequent study published in 2016, that included 37 of the 42 Muscicapini species, confirmed that the genera were non-monophyletic and proposed a reorganised arrangement of the species with several new or resurrected genera.[23]
_with_feed_W_IMG_9340.jpg)
Muscicapid genera as listed by the International Ornithologists' Union with subdivisions proposed by George Sangster and colleagues in 2010:[20][1] For a complete list of species, see "List of Old World flycatcher species".
Family Muscicapidae
The Old World flycatchers are a large family, the Muscicapidae, of small passerine birds restricted to the Old World (Europe, Africa and Asia), with the exception of several vagrants and two species, bluethroat (Luscinia svecica) and northern wheatear (Oenanthe oenanthe), found also in North America. These are mainly small arboreal insectivores, many of which, as the name implies, take their prey on the wing. The family includes 352 species and is divided into 51 genera.
Muŝkaptuledoj (Muscicapidae) aŭ Muscikapedoj laŭ la neologisma adapto de la latina scienca nomo, estas la plej multnombra el la birdaj familioj el la ordo de paseroformaj birdoj (Passeriformes), el subordo de kantbirdoj, enhavanta 1423 speciojn dispartigitajn en sep subfamilioj.
La klasifiko de tiu ĉi birdogrupo estas pridubata. Ili estas proksime parencaj al turdedoj, kien oni enmetis iam multajn el la genroj de la Muŝkaptuledoj. Multaj genroj de la familio estas aldonataj al aliaj familioj laŭ diversaj aŭtoroj.
La muŝkaptuledoj estas malgrandaj birdoj kun grandaj kapo kaj okuloj. La kruroj estas kurtaj, la piedoj etaj, kaj la flugiloj estas relative longaj kaj pintaj.
Ili estas malgrandaj al mezgrandaj birdoj, el 10 al 21 cm longaj. Multaj specioj estas brunaj, sed la plumaro de kelkaj povas esti multe pli brila, ĉefe ĉe maskloj. Plej parto havas larĝajn, ebenajn bekojn, taŭgajn por kapti insektojn dumfluge, kvankam la malmultaj grundomanĝantaj specioj tipe havas pli fajnajn bekojn.[1]
La birdoj estas insektomanĝantoj, kiuj vivas sur la arboj. Ili kaŝobservas la preterflugantajn insektojn ĉe la kantejo, por kapti ilin per mallonga flugeto. La nesto estas konstruata ĉe disbranĉiĝo, niĉo, kavo.
Ties kantoj estas malfortaj kaj la alvokoj akraj plejparte.
Ili loĝas en preskaŭ ĉiu ajn medio kun taŭga kvanto de arboj, el densaj arbaroj al malferma arbustaro, kaj eĉ ĉe la montararbaroj de Himalajo. La pli nordaj specioj migras suden vintre, por certigi siajn konstantan dieton de insektoj.[1]
Depende de la specio, ties nestoj estas ĉu bone konstruitaj tasformaj nestoj lokitaj en arbo aŭ klifokornico, aŭ simple kovrita en ekzistinta arbotruo. La trunestumantaj specioj tendencas ovodemeti pli grandajn ovodemetadojn, kun averaĝo de ok ovoj, pli ol nur du al kvin.[1]
Tiu artikolo sekvas la libron Handbook of the Birds of the World kaj inkludas la malgrandajn Saksikolenojn grundomanĝantajn ian klasitajn en la Turdedoj. Juŝaj biokemiaj studoj lokigas lastatempe kelkajn iamajn turdogenrojn (Monticola, Myiophonus, Brachypteryx, kaj Alethe) tie ĉi en la Muŝkaptuledoj. Inverse la aziaj genroj de la saksikolenoj nome Grandala kaj Cochoa apartenas al la turdedoj laŭ multaj fakuloj.
La divido de Muscicapidae en du subfamilioj povas esti tre artefarita. Kelkaj genroj de unu subfamilio estas pli proksimaj al membroj de la alia kaj inverse. Ĉar la preciza rilataro de la membroj de tiu familio ankoraŭ estas pristudata, la interna taksonomia strukturo de la familio devas esti surbaze reviziita.
La genroj de la Saksikolenoj kiuj ne estas kutime nomataj "saksikoloj" estas:
Muŝkaptuledoj (Muscicapidae) aŭ Muscikapedoj laŭ la neologisma adapto de la latina scienca nomo, estas la plej multnombra el la birdaj familioj el la ordo de paseroformaj birdoj (Passeriformes), el subordo de kantbirdoj, enhavanta 1423 speciojn dispartigitajn en sep subfamilioj.
La klasifiko de tiu ĉi birdogrupo estas pridubata. Ili estas proksime parencaj al turdedoj, kien oni enmetis iam multajn el la genroj de la Muŝkaptuledoj. Multaj genroj de la familio estas aldonataj al aliaj familioj laŭ diversaj aŭtoroj.
Los muscicápidos (Muscicapidae) son una familia de Aves paseriformes, concretamente del suborden Passeri (passerida), distribuidas principalmente por Eurasia y África.[1]
Muchos miembros de esta amplia familia son pájaros insectívoros suelen ser de pequeño tamaño y tener alas relativamente largas, patas cortas y pico ancho y corto que les permite la caza en vuelo de insectos, a lo que deben su nombre genérico de papamoscas. Son características de los papamoscas típicos (Muscicapinae), que son en su mayoría arborícolas, su dificultad para andar por el suelo y su posición erguida al posarse. Suelen presentar un canto agradable y llamadas ásperas.
La clasificación de los géneros dentro de la familia Muscicapidae es:[2][1]
.jpg)
.jpg)
.jpg)
_small.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
_-_late_evening,_dim_light._(5964281395).jpg)
.jpg)
_JM.jpg)
.jpg)
.jpg)
_on_a_Kamala_(Mallotus_philipensis)_tree_W_Picture_145.jpg)
.jpg)
_I_IMG_6735.jpg)
_facing_left_in_tree.jpg)
_female.jpg)
_male_2.jpg)
_male,_Beaulieu,_Hampshire.jpg)
.jpg)
_with_feed_W_IMG_9340.jpg)
.jpg)
_2.jpg)
.jpg)
|doi-access= ignorado (ayuda) Los muscicápidos (Muscicapidae) son una familia de Aves paseriformes, concretamente del suborden Passeri (passerida), distribuidas principalmente por Eurasia y África.
Muchos miembros de esta amplia familia son pájaros insectívoros suelen ser de pequeño tamaño y tener alas relativamente largas, patas cortas y pico ancho y corto que les permite la caza en vuelo de insectos, a lo que deben su nombre genérico de papamoscas. Son características de los papamoscas típicos (Muscicapinae), que son en su mayoría arborícolas, su dificultad para andar por el suelo y su posición erguida al posarse. Suelen presentar un canto agradable y llamadas ásperas.
Muscicapidae Passeriformes hegazti ordenaren barruan sailkatzen den animalia familietako bat da.
Siepot (Muscicapidae) on varpuslintuihin kuuluva heimo, johon kuuluu 58 sukua ja 306 lajia[2]. Lintujen uudessa luokittelussa osa rastaslintuihin (Turdidae) kuuluneista lajeista siirrettiin sieppoihin. Siepot talvehtivat pääasiassa Afrikassa. Nimensä mukaisesti siepot usein sieppaavat saaliinsa lennosta. Suomessa elävät esimerkiksi kirjosieppo ja satakieli.
Osa nykyisin sieppojen heimoon kuuluvista lintusuvuista ja -lajeista luettiin aiemmin rastaiden (Turdidae) heimoon. Näitä lintuja ovat muun muassa punarinta, leppälintu ja kivitasku, ja ne ovat tyypillisesti huomattavasti pienempiä kuin rastaat.
Siepot (Muscicapidae) on varpuslintuihin kuuluva heimo, johon kuuluu 58 sukua ja 306 lajia. Lintujen uudessa luokittelussa osa rastaslintuihin (Turdidae) kuuluneista lajeista siirrettiin sieppoihin. Siepot talvehtivat pääasiassa Afrikassa. Nimensä mukaisesti siepot usein sieppaavat saaliinsa lennosta. Suomessa elävät esimerkiksi kirjosieppo ja satakieli.
Osa nykyisin sieppojen heimoon kuuluvista lintusuvuista ja -lajeista luettiin aiemmin rastaiden (Turdidae) heimoon. Näitä lintuja ovat muun muassa punarinta, leppälintu ja kivitasku, ja ne ovat tyypillisesti huomattavasti pienempiä kuin rastaat.
Les Muscicapidae (ou muscicapidés) sont une famille de passereaux constituée de 58 genres et plus de 310 espèces. Insectivores, ils attendent leur proie, perchés sur une branche (rarement ils descendent à terre) et la capturent au vol grâce à leur bec très déprimé (plus large à la base que haut et à culmen très accentué). Généralement, ils ont un chant simple assez discret[2].
Le nom scientifique de la famille « Muscicapidae » vient du latin musca = mouche et capere = prendre[3]. Il a été donné à ce groupe par l’ornithologiste René Lesson[4].
À partir de la version 2.10 (2011) de la classification de référence du Congrès ornithologique international, les espèces du genre Cercomela sont déplacées dans les genres Oenanthe et Emarginata. Ce changement s'appuie sur les travaux de Outlaw et al. (2010).
Les travaux de Sangster et al. (2010) et Zuccon & Ericson (2010) permettent de définir plus précisément les relations phylogéniques entre les différentes espèces qui composent les muscicapidés[5]. Sangster et al. identifient quatre clades : les Muscicapinae, les Niltavinae, les Erithacinae (ou Cossyphinae) et les Saxicolinae[5]. Ces clades sont aussi reconnus par Zuccon & Ericson[5]. Des études complémentaires seront nécessaires pour résoudre plus précisément les relations génériques à l'intérieur de ces clades, car plusieurs genres sont paraphylétiques ou polyphylétiques[6],[7].
Les deux études sus-mentionnées permettent aussi de définir plus précisément les limites familiales des Muscicapidae, notamment par rapport aux Turdidae[5]. Ainsi, s'appuyant sur ces travaux, le Congrès ornithologique international (COI), dans sa classification de référence (version 3.4, 2013), déplace les neuf espèces du genre Myophonus, les trois espèces du genre Brachypteryx, le Brachyptère des Célèbes (Heinrichia calligyna) et le Brachyptère étoilée (Heteroxenicus stellatus), des Turdidae vers les Muscicapidae ; et l'Akalat de Wood (Leonardina woodi) est importé des Pellorneidae[8].
Le COI poursuit la révision de cette famille dans sa classification version 4.1 (2014), toujours en s'appuyant sur les études précédentes, ainsi que sur l'étude phylogénique d'Aliabadian et al. (2012). Les genres Alethe et Pseudalethe sont importés depuis les Turdidae ; le genre Grandala est transféré dans les Turdidae ; les genres Bradornis, Chaimarrornis, Dioptrornis, Erythropygia, Hodgsonius, Pentholaea, Rhinomyias, Rhyacornis, Saxicoloides, Sigelus, Trichixos et Xenocopsychus sont supprimés, et leurs espèces transférées dans d'autres genres de la famille.
D'après la classification de référence (version 5.2, 2015) du Congrès ornithologique international avec les subdivisions proposées par George Sangster et ses collègues en 2010[9] :
Famille Muscicapidae
D'après la classification de référence (version 5.2, 2015) du Congrès ornithologique international (ordre phylogénique) :
) ) Les Muscicapidae (ou muscicapidés) sont une famille de passereaux constituée de 58 genres et plus de 310 espèces. Insectivores, ils attendent leur proie, perchés sur une branche (rarement ils descendent à terre) et la capturent au vol grâce à leur bec très déprimé (plus large à la base que haut et à culmen très accentué). Généralement, ils ont un chant simple assez discret.
150 speiceas den éan ceoil seo atá dúchasach don Seandomhan, dhá chlann mhóra eile sa chuid eile den Domhan. Is baill d'fhine na Passeridae iad. Sciatháin ghearra leathana air. Seilgeann sé cuileoga eitilte trí shaghas luíocháin, ag fanacht ar chrann nó claí, agus nuair a théann cuileog thart, amach leis de rúid chun í a ghabháil. Caitheann an cuilsealgaire liath an geimhreadh i ndeisceart na hAfraice, agus bíonn in Éirinn Bealtaine-Meán Fhómhair. Tógann sé a nead ar bhalla nó stoc crainn as caonach is gruaig. Tógann sé ál amhain sa bhliain. Más fliuch an samhradh ní dhéanann sé go maith, ceal cuileog.
Is síol ainmhí é an t-alt seo. Cuir leis, chun cuidiú leis an Vicipéid.
Os muscicápidos (Muscicapidae) son unha gran familia de pequenos paxaros principalmente restrinxidos ao Vello Mundo (Europa, África e Asia).
Son principalmente insectívoros arbóreos, e moitos deles capturan as súas presas ao voo.
A familia comprende 50 xéneros, con 322 especies.[1]
Pertencen a esta familia paxaros como o paporroibo, o reiseñor, os papamoscas, o papoazul, o rabirrubio, o pedreiro, o chasco e outros.
O aspecto destes paxaros é moi variado, mais a maioría teñen un canto feble e chamadas ásperas. Son paxaros de tamaño pequeno a medio, que van dos 9 aos 22 cm de lonxitude.[2] Moitas especies son dunha cor parda apagada, pero a plumaxe dalgunhas pode ser máis brillante, especialmente nos machos.[3] A maioría teñen peteiros aplanados e anchos axeitados para capturar insectos, aínda que as poucas especies que se alimentan no chan teñen peteiros máis finos.[4]
Os muscicápidos viven en case todos os ambientes que teñen unha abundancia suficiente de árbores, desde bosques a zonas arbustivas abertas, e mesmo en bosques de montaña dos Himalaias. As especies máis septentrionais migran ao sur en inverno, asegurándose así unha dieta continua de insectos.[4]
Dependendo da especie, os niños poden ser copas ben construídas situadas nas árbores ou repisas de cantís, ou simplemente ocos preexistentes nas árbores que forran con material brando. As especies que aniñan en buratos adoitan poñen moitos ovos, como media oito, en vez dos 2 a 5 doutras especies.[4]
O nome Muscicapidae desta familia foi introducido en 1822 polo naturalista escocés John Fleming, que foi o autor que a describiu.[5][6]
A raíz da palabra xa fora antes usada para o xénero Muscicapa polo zoólogo francés Mathurin Jacques Brisson en 1760.[7]
Muscicapa procede do latín musca, que significa 'mosca' e capere, 'capturar'.[8]
En 1910 o ornitólogo alemán Ernst Hartert consideraba imposible distinguir entre tres familias moi parecidas entre as que estaba esta, que eran: Muscicapidae, Sylviidae e Turdidae, polo que as tratou como subfamilias dunha familia ampliada de insectívoros que tamén incluía aos Timaliidae e Monarchidae.[9][10] Corenta anos despois os ornitólogos norteamericanos Ernst Mayr e Dean Amadon adoptaron un esquema similar nun artigo publicado en 1951. A súa familia ampliada dos Muscicapidae, que denominaron os "comedores de insectos primitivos" contiña 1460 especies divididas en oito subfamilias.[11] O uso do grupo ampliado foi apoiado por un comité establecido despois do 11º Congreso Ornitolóxico Internacional celebrado en Basilea en 1954.[12] Os estudos posteriores de hibridación ADN-ADN feitos por Charles Sibley e outros mostraron que as subfamilias non estaban relacionadas entre si. Como resultado este gran grupo foi dividido en varias familias separadas,[13] aínda que durante un tempo a maioría das autoridades seguiron mantendo os Turdidae dentro dos Muscicapidae.[14][15] En 1998 a Unión de Ornitólogos Americana decidiu tratar os tordos como unha familia separada na sétima edición da súa Check-list of North American birds e posteriormente moitos autores seguiron o seu exemplo.[1][16]
A familia incluía antes poucas especies. No momento da publicación da terceira edición da Howard and Moore Complete Checklist of the Birds of the World de 2003, os xéneros Myophonus, Alethe, Brachypteryx e Monticola estaban incluídos en Turdidae.[17] Posteriormente os estudos de filoxenética molecular indicaron que as especies destes catro xéneros estaban máis estreitamente relacionadas con especies de Muscicapidae.[18][19] Como consecuencia, estes catro xéneros sitúanse agora alí.[1][20] Ao contrario, o xénero Cochoa, que estaba situado previamente en Muscicapidae, viuse que pertence a Turdidae.[18][19]
Dous grandes estudos de filoxenética molecular das especies de Muscicapidae publicados en 2010 mostraron que os xéneros Fraseria, Melaenornis e Muscicapa non eran monofiléticos. Os autores non propuxeron revisións dos xéneros porque nos se analizaron mostras de todas as especies e non todos os nodos das súas filoxenias tiñan un forte apoio nos datos.[19][21] Un estudo posterior publicado en 2016, que incluía 37 das 42 especies de Muscicapini, confirmou que os xéneros non eran monofiléticos e propúxose unha reorganización do esquema das especies con varios xéneros novos ou resucitados.[22]
Velaquí os xéneros de muscicápidos da lista da Unión de Ornitólogos Internacional coas subdivisións propostas por George Sangster e colegas en 2010:[1][19]
Familia Muscicapidae
Subfamilia Saxicolinae (Vigors, 1825)
Os muscicápidos (Muscicapidae) son unha gran familia de pequenos paxaros principalmente restrinxidos ao Vello Mundo (Europa, África e Asia).
Son principalmente insectívoros arbóreos, e moitos deles capturan as súas presas ao voo.
A familia comprende 50 xéneros, con 322 especies.
Pertencen a esta familia paxaros como o paporroibo, o reiseñor, os papamoscas, o papoazul, o rabirrubio, o pedreiro, o chasco e outros.
Muharice su porodica ptica iz reda Vrapčarki (Passeriformes). Ima 330 vrsta. Dijeli se na dvije potporodice od kojih svaka ima niz rodova s većim brojem vrsta u rodovima.
U Wikimedijinu spremniku nalazi se još gradiva na temu: Muharice
Wikivrste imaju podatke o: Muharice Muharice su porodica ptica iz reda Vrapčarki (Passeriformes). Ima 330 vrsta. Dijeli se na dvije potporodice od kojih svaka ima niz rodova s većim brojem vrsta u rodovima.
Muscicapidae adalah suku burung arboreal yang tersebar luas di Eropa, Afrika, dan Asia.
Suku burung ini umumnya bertubuh kecil, memiliki paruh kecil dan pipih, dengan tungkai yang ramping. Beberapa spesies diantaranya memiliki kemiripan antara pejantan dan betina, kebanyakan berbulu kusam. Namun sebagian besar spesies lainnya tidak demikian, pejantan memiliki variasi warna yang lebih banyak dibandingkan dengan betina yang umumnya kusam atau kecokelatan.[1]
Suku Muscicapidae sering dijumpai pada pepohonan yang tinggi, area pergerakan dari dahan tertinggi pohon hingga ke semak belukar. Spesies yang berbiak di daerah tropis adalah spesies penetap, sementara spesies yang berbiak di daerah subtropis bermigrasi ke daerah tropis pada musim dingin.[1]
Suku burung ini umumnya hidup soliter atau berpasangan, walaupun beberapa diantaranya mencari makan dengan bergabung bersama kelompok spesies lainnya. Mencari makan dengan berburu serangga, terkadang juga memakan buah-buahan kecil. Kebanyakan memiliki kicauan yang merdu dan tidak bising, seringkali hanya berkicau pada saat berbiak. Sarang berbentuk mangkuk terletak di pohon atau semak. Dibangun oleh betina dengan bahan lumut, ranting, serasah, dan akar. Telur polos atau berbintik, berwarna keputihan hingga kecokelatan, berkisar 1 sampai 6, tetapi kebanyakan 2 atau 3 butir.[1]
Daftar genus Muscicapidae tercatat di Komite Ornitologi Internasional dengan sup divisi yang di usulkan oleh George Sangster serta rekan nya pada tahun 2010:[2][3][4][5]
Famili Muscicapidae'
_with_feed_W_IMG_9340.jpg)
sangster2010
ioc
.
Kesalahan pengutipan: Ditemukan tag untuk kelompok bernama "lower-alpha", tapi tidak ditemukan tag yang berkaitan, atau penutup tidak ada
I Muscicapidi (Muscicapidae Vigors, 1825), comunemente chiamati "pigliamosche del Vecchio Mondo", sono una famiglia di uccelli dell'ordine dei Passeriformi.[1]
L'aspetto di questi uccelli è molto vario, ma sono tutti ottimi uccelli canori. Hanno dimensioni medio-piccole (10–21 cm). Molte specie hanno il piumaggio bruno uniforme, mentre altre sono vivacemente colorate, soprattutto i maschi[2]. Quasi tutte hanno becchi larghi e appiattiti, adatti a catturare insetti in volo, mentre le poche specie che si nutrono sul terreno hanno generalmente becchi più sottili[3].
I Muscicapidi, detti anche pigliamosche del Vecchio Mondo, vivono in quasi ogni habitat in cui siano presenti degli alberi, dalle foreste più fitte alle rade boscaglie, e perfino sui boschi dell'Himalaya. In inverno le specie più settentrionali migrano verso sud, dove possono trovare insetti in abbondanza[3].
A seconda delle specie, il nido può consistere sia in una sorta di coppa ben costruita posta su un albero o una cornice rocciosa, che in una semplice struttura posta all'interno di un tronco cavo. Le specie che nidificano in cavità tendono ad avere covate più numerose (in media di otto uova, piuttosto che di due-cinque)[3].
La famiglia Muscicapidae comprende i seguenti generi e specie:[1]
I Muscicapidi (Muscicapidae Vigors, 1825), comunemente chiamati "pigliamosche del Vecchio Mondo", sono una famiglia di uccelli dell'ordine dei Passeriformi.
Muscicapidae est familia avium passeriformum ordinis sunt.
Musinukiniai (lot. Muscicapidae, angl. Flycatchers, vok. Fliegenschnäpper) – žvirblinių (Passeriformes) būrio paukščių šeima. Priklauso maži paukščiai, 8-30 g svorio. Snapas trumpas ar vidutinio ilgio, jo pamatas platus, gale mažas kabliukas. Kojos silpnos, pirštai ploni ir trumpais nagais. Plunksnos minkštos, prigludusios, jų spalva labai įvairi. Dažnai ryškus lytinis dimorfizmas (patinai nuo patelių skiriasi plunksnų spalva).
Gyvena Senajame pasaulyje, įvairiuose miškuose. Minta vabzdžiais, kartais lesa uogas. Lizdą suka uoksuose, inkiluose, po atšokusia žieve, kartais tarp šakų. Deda 2-8 baltus ar melsvus, dažnai dėmėtus kiaušinius.
Šeimoje yra apie 400 rūšių.
Lietuvoje aptinkama 14 rūšių (anksčiau kai kurios rūšys buvo priskiriamos strazdinių šeimai):
Musinukiniai (lot. Muscicapidae, angl. Flycatchers, vok. Fliegenschnäpper) – žvirblinių (Passeriformes) būrio paukščių šeima. Priklauso maži paukščiai, 8-30 g svorio. Snapas trumpas ar vidutinio ilgio, jo pamatas platus, gale mažas kabliukas. Kojos silpnos, pirštai ploni ir trumpais nagais. Plunksnos minkštos, prigludusios, jų spalva labai įvairi. Dažnai ryškus lytinis dimorfizmas (patinai nuo patelių skiriasi plunksnų spalva).
Gyvena Senajame pasaulyje, įvairiuose miškuose. Minta vabzdžiais, kartais lesa uogas. Lizdą suka uoksuose, inkiluose, po atšokusia žieve, kartais tarp šakų. Deda 2-8 baltus ar melsvus, dažnai dėmėtus kiaušinius.
Šeimoje yra apie 400 rūšių.
Mušķērāju dzimta (Muscicapidae) ir viena no dziedātājputnu (Passeri) dzimtām, kas pieder zvirbuļveidīgo kārtai (Passeriformes). Mušķērāju dzimtas sugas izplatītas Eiropā, Āzijā un Āfrikā.[1] Mušķērāju dzimtas sistemātika joprojām ir neskaidra un ļoti mainīga, un zinātnieki ik pa laikam kādu ģinti pievieno vai kādu pārvieto uz citu dzimtu.[2] Dzimta ir liela un mūsdienās apvieno 325 sugas 51 ģintī,[3] kas tiek iedalītas 4 apakšdzimtās.[4]
Latvijā sastopamas 18 mušķērāju dzimtas sugas: Sibīrijas rubīnrīklīte (Calliope calliope), sarkanrīklīte (Erithacus rubecula), baltkakla mušķērājs (Ficedula albicollis), melnais mušķērājs (Ficedula hypoleuca), mazais mušķērājs (Ficedula parva), lakstīgala (Luscinia luscinia), rietumu lakstīgala (Luscinia megarhynchos), zilrīklīte (Luscinia svecica), pelēkais mušķērājs (Muscicapa striata), tuksneša čakstīte (Oenanthe deserti), akmeņčakstīte (Oenanthe oenanthe), daglā čakstīte (Oenanthe pleschanka), smiltāju čakstīte (Oenanthe isabellina), melnais erickiņš (Phoenicurus ochruros), erickiņš (Phoenicurus phoenicurus), lukstu čakstīte (Saxicola rubetra), tumšā čakstīte (Saxicola rubicola) un rudsānu zilastīte (Tarsiger cyanurus).[3][5]
Mušķērāju dzimtas putni ir ļoti mazi, mazi vai vidēji lieli putniņi. To ķermeņi ir 10—22 cm gari, bet svars 4—42 g.[2] Tiem ir īsi, nedaudz saplacināti knābji, kas pie pamata ir platāki. Šādi knābji ir piemēroti, lai kukaiņus ķertu lidojumā. Tomēr dažām ģintīm, kuru sugas kukaiņus meklē uz zemes, knābji ir smalkāki.[6] Spārni mušķērāju dzimtas sugām ir samērā gari un smaili. Daudzām sugām apspalvojums ir pelēkbrūns, pelēks vai melns, bet ir arī daudzas sugas, kuru tēviņiem ir košs apspalvojums.[7] Košās sugas pamatā dzīvo Āzijā.[2]
Mušķērāju dzimtas sugas mājo mežos, krūmājos, savannā un atklātās ainavās ar nelielām koku grupām.[1] Šīs dzimtas sugas parasti medī no koka zara, kurā tie sēž un vēro apkārtni. Pamanot kukaini, seko straujš lidojums. Mušķērāju dzimtas putni atkarībā no sugas gan dzenas pakaļ lidojošiem kukaiņiem, gan medī kukaiņus uz zemes, gan zaros, gan starp koku lapām.[2] Ziemeļu populācijas ziemas periodā migrē uz dienvidiem.
Mušķērāju dzimta (Muscicapidae) ir viena no dziedātājputnu (Passeri) dzimtām, kas pieder zvirbuļveidīgo kārtai (Passeriformes). Mušķērāju dzimtas sugas izplatītas Eiropā, Āzijā un Āfrikā. Mušķērāju dzimtas sistemātika joprojām ir neskaidra un ļoti mainīga, un zinātnieki ik pa laikam kādu ģinti pievieno vai kādu pārvieto uz citu dzimtu. Dzimta ir liela un mūsdienās apvieno 325 sugas 51 ģintī, kas tiek iedalītas 4 apakšdzimtās.
Vliegenvangers (Muscicapidae) vormen een grote familie van zangvogels uit de superfamilie Muscicapoidea.[1]
Het verenkleed bevat wisselende kleuren. Sommige soorten zijn bruinachtig, andere felgekleurd. Mannetjes en vrouwtjes zijn vaak verschillend van kleur, maar mannetjes zijn meestal groter. Soms is er een kuif aanwezig of een felgekleurde, kale huidpartij rond het oog. De snavelbasis is bezet met borsteltjes. Het zijn behendige vliegers en sommige kunnen best aardig zingen. De lichaamslengte varieert van 10 tot 21 cm.
Hun voedsel bestaat hoofdzakelijk uit vliegende insecten.
Ze bouwen een open nest tussen boomtakken of struiken. Het legsel bestaat uit 1 tot 11 gevlekte eieren.
Deze vogels komen voor in Europa, Afrika, Azië en Australië. Wanneer de insecten schaars beginnen te worden, trekken broedende soorten uit noordelijke streken in het najaar naar het zuiden.
Er zijn nog veel meer vogelsoorten die vliegenvangers wordt genoemd. De New World Flycatchers of tirannen komen uit Noord- en Zuid-Amerika. Deze vogels zijn niet verwant aan de vliegenvangers van de Oude Wereld en behoren zelfs tot een andere onderorde, de schreeuwvogels.
In Afrika komen ook vogels voor die vliegenvangers worden genoemd. Dit zijn soorten uit de familie Platysteiridae, waarin het geslacht Batis. Deze soorten zijn niet verwant aan de Muscicapidae, maar behoren tot de superfamilie Corvoidea.
Verder is er nog een groep vogels die buiten Europa voorkomt en in het Engels de naam flycatchers draagt en in het Nederlands Monarchen en waaierstaartvliegenvangers heten. Deze groep is evenmin verwant aan de vliegenvangers van de Oude Wereld, maar behoort ook tot de superfamilie Corvoidea.
Bergdrongovliegenvanger (Dioptrornis fischeri)
Withalsvliegenvanger (Ficedula albicollis)
Streepkopvliegenvanger (Bradornis microrhynchus)
Nilgirikortvleugel (Brachypteryx major)
Bruine vliegenvanger (Muscicapa latirostris)
Roodkeelniltava (Niltava vivida)
Grijskopvliegenvanger (Culicicapa ceylonensis)
Sterrenpaapje (Pogonocichla stellata)
Kalahariwaaierstaart (Cercotrichas paena)
Witkruinlawaaimaker (Cossypha niveicapilla)
Witbrauwlawaaimaker (Cossypha heuglini)
Archers janfrederik (Cossypha archeri)
Himalayaroodstaart (Phoenicurus frontalis)
Rivierroodstaart (Chaimarrornis leucocephalus)
Aziatische roodborsttapuit (Saxicola maurus)
Réunionroodborsttapuit (Saxicola tectes)
Bruine rotsspekvreter (Oenanthe fusca)
Zwartstaart (Oenanthe melanura)
Waterroodstaart (Rhyacornis fuliginosa)
Kaapse miertapuit (Myrmecocichla formicivora)
Zwarte miertapuit (Myrmecocichla nigra)
Blauwkeelrotslijster (Monticola cinclorhynchus)
Kortteenrotslijster (Monticola brevipes)
Tickells niltava (Cyornis tickelliae)
De familie wordt vaak opgesplitst in twee onderfamilies, de vliegenvangers van de Oude Wereld (Muscicapinae) en een groep van zangvogels die vroeger (en in veel veldgidsen) de 'kleine lijsterachtigen' of 'tapuiten' werd genoemd, de Saxicolinae. Deze onderverdeling is nogal kunstmatig en er bestaat geen overeenstemming over en wordt daarom hier ook niet weergegeven. Uit nieuw uitgevoerd genetisch/moleculair onderzoek blijkt steeds vaker dat de indeling nog lang niet volmaakt is en daarom vinden er vaak veranderingen plaats in de naamgeving. Bijvoorbeeld het geslacht Ficedula is waarschijnlijk een vergaarbak waaruit nog nieuwe geslachten zullen worden afgesplitst.[2]
De indeling zoals hier gepresenteerd, is gebaseerd op de IOC World Bird List versie 7.3 (uit 2017).[3] Deze indeling wijkt op tal van punten af van de indeling van het veel gebruikte overzichtswerk Handbook of the Birds of the World deel 10 (2005) en 11 (2006).
De volgorde is alfabetisch, dus geeft geen informatie over de onderlinge verwantschap tussen de geslachten.
Vliegenvangers (Muscicapidae) vormen een grote familie van zangvogels uit de superfamilie Muscicapoidea.
Flugesnapparfamilien, Muscicapidae, er ein familie av over 300 artar sporvefuglar utbreidd i Afrika, Asia og Europa. Dette er små fuglar, som ofte fangar insekt i flukt.
Utsjånaden til desse fuglane er mykje variert, men dei fleste har svake songar og skarpe rop. Dei er små til mellomstore fuglar, som varierer frå 10 til 21 centimeter i lengd. Mange arter er matt brune, men fjørdrakta av nokre artar kan vere mykje ljosare, spesielt hannar. [1] Dei fleste har breie, flate, nebb, eigna til å fange insekt i flukt, jamvel om nokre artar som finn føde på bakken vanlegvis har finare nebb. [2]
Fuglar i flugesnapparfamilien lever i nesten alle typar miljø der det finst passande åtkomst av tre, frå tett skog til opne kratt, og til og med i høgtliggande skog i Himalaya. Dei mest nordlege artane trekkjer sørover om vinteren, noko som sikrar ein kontinuerleg diett av insekt. [2]
Avhengig av art, er reiret anten godt konstruert og koppforma plassert i eit tre eller på ei fjellhylle, eller inne i eit eksisterande hòl i eit tre. Hòlhekkande artar har ein tendens til å leggje større kull, med eit gjennomsnitt på åtte egg, i staden for vanlege berre to til fem. [2]
Delinga av flugesnapparfamilien i to underfamiliar Muscicapinae, kalla eigentlege flugesnapparar, og Saxicolinae kan vere kunstig. Nokre slekter i ei gruppe er nærare knytt til medlemmar av den andre og vice versa. Når dei eksakte tilhøva av medlemmene til familien blir nærare utgreidd kan det bli naudsynt å radikalt revidere den interne taksonomiske strukturen i familien.
Flugesnapparfamilien i rekkjefølgje etter Clementslista versjon 6.8 frå august 2013[3] med norske namn etter Norske navn på verdens fugler,[4] utan omsyn på inndeling i underfamiliar:
Wikimedia Commons har multimedia som gjeld: Flugesnapparfamilien Flugesnapparfamilien, Muscicapidae, er ein familie av over 300 artar sporvefuglar utbreidd i Afrika, Asia og Europa. Dette er små fuglar, som ofte fangar insekt i flukt.
Fluesnapperfamilien er en stor familie av spurvefugler som er utbredt i den gamle verden.
De egentlige fluesnapperne (underfamilien Muscicapinae) har et bredt og flatt nebb, og korte bein. De har fått navn etter den spesielle jaktteknikken. Fuglen sitter på en kvist eller lignende til et insekt flyr forbi. Da kaster fuglen seg ut i lufta og snapper insektet under flukten. En enkel fluesnapper spiser fra 3000 til 7000 mygg på et døgn. Ved å sette opp «fluesnapperkasser» kan man bidra til å minske bestanden av mygg i et område. Disse kassene benyttes i Nord-Europa vesentlig av svarthvitfluesnapper.
Småtrostene (underfamilien Saxicolinae) fanger insekter på marka. De ble tidligere regnet til trostene, men genetiske data viser at de hører til i fluesnapperfamilien.
I andre verdensdeler finnes det fugler som fanger insekter på fluesnappervis uten å være nært beslektet med dem. Dette gjelder blant annet monarker, silkefugler og tyranner.
Fluesnapperfamilien er en stor familie av spurvefugler som er utbredt i den gamle verden.
De egentlige fluesnapperne (underfamilien Muscicapinae) har et bredt og flatt nebb, og korte bein. De har fått navn etter den spesielle jaktteknikken. Fuglen sitter på en kvist eller lignende til et insekt flyr forbi. Da kaster fuglen seg ut i lufta og snapper insektet under flukten. En enkel fluesnapper spiser fra 3000 til 7000 mygg på et døgn. Ved å sette opp «fluesnapperkasser» kan man bidra til å minske bestanden av mygg i et område. Disse kassene benyttes i Nord-Europa vesentlig av svarthvitfluesnapper.
Småtrostene (underfamilien Saxicolinae) fanger insekter på marka. De ble tidligere regnet til trostene, men genetiske data viser at de hører til i fluesnapperfamilien.
I andre verdensdeler finnes det fugler som fanger insekter på fluesnappervis uten å være nært beslektet med dem. Dette gjelder blant annet monarker, silkefugler og tyranner.
Multimedia w Wikimedia Commons Muchołówkowate[2] (Muscicapidae) – rodzina ptaków z rzędu wróblowych (Passeriformes),
Rodzina obejmuje gatunki występujące w Europie, Azji, Afryce i Australii[3].
Są to ptaki niewielkich rozmiarów, odżywiające się owadami. Zazwyczaj czatują nieruchomo na owady i chwytają je w locie, rzadziej zbierają larwy z liści drzew. Mają stosunkowo szeroki i płaski dziób ze szczecinkami wokół nozdrzy.
Badania genetyczne i filogenetyczne wykazały, że wiele gatunków klasyfikowanych dotychczas w rodzinie drozdowatych (Turdidae) w rzeczywistości jest bliżej spokrewnionych z muchołówkowatymi, co doprowadziło do rewizji systematyki obu rodzin[4][5]. W rodzinie muchołówek klasyfikowane są następujące podrodziny[2]:
Muchołówkowate (Muscicapidae) – rodzina ptaków z rzędu wróblowych (Passeriformes),
Os muscicapídeos (do latim científico Muscicapidae: musca mosca + capere capturar) constituem uma família de aves passeriformes pertencentes à subordem Passeri, restritas ao Velho Mundo. São geralmente pequenas aves insectívoras, muitas das quais, tal como o nome indica, apanham as suas presas em pleno ar.
A aparência destas aves é muito variada, e a maioria tem um canto fraco e chamamentos ásperos. Os ninhos são geralmente em forma de taça, bem construídos, numa árvore ou sebe.
Os muscicapídeos (do latim científico Muscicapidae: musca mosca + capere capturar) constituem uma família de aves passeriformes pertencentes à subordem Passeri, restritas ao Velho Mundo. São geralmente pequenas aves insectívoras, muitas das quais, tal como o nome indica, apanham as suas presas em pleno ar.
A aparência destas aves é muito variada, e a maioria tem um canto fraco e chamamentos ásperos. Os ninhos são geralmente em forma de taça, bem construídos, numa árvore ou sebe.
Muscicapidele (Muscicapidae), numite și muscari, sunt o familie de păsări care cuprinde 335 de specii răspândite în regiunile temerate și tropicale din Lumea Veche, ele ajungând în sud până în Polinezia, iar în nord la cercul polar. Sunt păsări insectivore, au ciocul turtit la bază, iar mandibula superioară puțin scobită la vârf. Ele au în jurul ciocului vibrize lungi. Aripile păsărilor sunt în general ascuțite, la speciile tropicale și sedentare remigiile sunt mai scurte ca la speciile migratoare. Păsările prind insectele din zbor sau la suprafața solului, unde insectele sunt pândite. Cuiburile lor așezate pe ramuri sau în scorburile arborilor au formă de cupă. Puii au penajul pătat, talia păsărilor este în general mică (12 cm). Unele specii prezintă un polimorfism sexual accentuat și au un cântec melodios.
Familia muscicapidelor include 56 genuri și 335 specii, grupate în 4 subfamilii: Muscicapinae (cu 2 triburi: Copsychini și Muscicapini), Niltavinae, Cossyphinae și Saxicolinae:[1]
Evoluție și dispariție Comportament Liste Clasificare
Acest articol referitor la subiecte din zoologie este un ciot. Puteți ajuta Wikipedia prin completarea sa.
Muscicapidele (Muscicapidae), numite și muscari, sunt o familie de păsări care cuprinde 335 de specii răspândite în regiunile temerate și tropicale din Lumea Veche, ele ajungând în sud până în Polinezia, iar în nord la cercul polar. Sunt păsări insectivore, au ciocul turtit la bază, iar mandibula superioară puțin scobită la vârf. Ele au în jurul ciocului vibrize lungi. Aripile păsărilor sunt în general ascuțite, la speciile tropicale și sedentare remigiile sunt mai scurte ca la speciile migratoare. Păsările prind insectele din zbor sau la suprafața solului, unde insectele sunt pândite. Cuiburile lor așezate pe ramuri sau în scorburile arborilor au formă de cupă. Puii au penajul pătat, talia păsărilor este în general mică (12 cm). Unele specii prezintă un polimorfism sexual accentuat și au un cântec melodios.
Flugsnappare (Muscicapidae), är en familj i ordningen tättingar.[1] Tidigare betraktades en stor del av familjen tillhöra trastarna i Turdidae.
Familjen, som är nära släkt med trastarna, omfattar en stor mängd släkten och arter som alla har sin utbredning i Europa, Asien, Afrika och till viss del i Australien. Dock finns det en liten population av stenskvätta på Grönland och i Kanada samt blåhake i Alaska.
Flugsnappare är huvudsakligen små skogslevande insektsätare och många, precis som familjenamnet antyder, fångar sitt byte i flykten. Utseendemässigt skiljer arterna inom familjen sig åt avsevärt. Merparten bygger välkonstruerade skålformiga öppna bon i håligheter eller öppet i träd och buskar. Åtminstone de i Sverige förekommande flugsnapparna är nattsträckare och flyger inte i flock[2].
Systematiken för denna grupp har varit och är fortfarande till viss del omstridd. Genetiska studier visar att de flesta av de arter som tidigare behandlades i familjen trastar i underfamiljen Saxicolinae egentligen är flugsnappare. Även andra traditionella trastsläkten som Monticola, Myophonus, Heinrichia, Brachypteryx och Alethe hör hit. Vidare har den överraskande upptäckten gjorts att bagoboskvätta (Leonardina woodi) inte alls är en timalia som man tidigare trott utan står nära kortvingarna.
Sentida DNA-studier har resulterat i stora förändringar i systematiken även på släktesnivå. Här följer några exempel:
Dessutom visar sig några arter vara placerade i fel släkten. Till exempel är svarthuvad stentrast (tidigare Thamnolaea semirufus) en stentrast och rödstjärtad flugsnappare är en Ficedula, ej Muscicapa. Det råder dock ännu inte konsensus bland världsledande taxonomer om alla dessa ändringar.
Följande indelning i släkten följer Clements et al 2018[3] och indelningen i underfamiljer följer Sangster et al 2010[4].
Flugsnappare (Muscicapidae), är en familj i ordningen tättingar. Tidigare betraktades en stor del av familjen tillhöra trastarna i Turdidae.
Sinekkapangiller (Muscicapidae), ötücü kuşlar takımına ait bir familya. Hemen hemen tamamen Avrupa, Afrika ve Asya'da yaşarlar. Genel olarak ağaçlarda yaşayan, küçük ve böcekçil kuşlardır. Avlarını uçarken havada kaparlar.
Bu familyada bulunan kuşların dış görünüşleri oldukça farklı olmasına karşın çoğunun şakıması kuvvetli değildir ve çağrıları tizdir. Boyları 9 ila 22 cm arasında değişen küçük ve orta boylu kuşlardır.[1] Türlerin çoğu mat kahverenginde tüylere sahiptir ancak bazı türlerin özellikle erkekleri daha parlak renklere de sahiptir.[2] kuyrukları dört köşemsidir. Çoğunun gagası uçarken havada böcekleri yakalamak için uygun olacak şekilde geniş ve yassıdır ancak yerde dolaşarak avlanan birkaç türünün gagaları daha incedir.[3] Gaga dibinde kıllar vardır. Erkek ve dişiler birbirlerinden farklıdır.
Yoğun ormanlardan çalılıklara, yeterli miktarda ağaç bulunan her yerde yaşarlar. Kuzeyde yaşayan türler kışlamak için güneye göçerek sürekli olarak böceklerle beslenebilir.[3]
Türüne bağlı olarak yuvalar ya ağaçlarla kayalıklara yapılmış düzgün kase biçimindedir ya da varolan ağaç kovuklarına basitçe tüy ya da ot gibi malzemeler serilerek yapılır. Ağaç kovuklarına yuva yapan türler ortalama sekiz yumurta yumurtlarken diğerleri iki ila beş arası yumurta yumurtlarlar.[3]
Uluslararası Ornitologlar Birliği'nin(en:International Ornithologists' Union) listesine göre sinekkapangiller familyasında bulunan 53 cins ve 297 türün listesi:[4]
Sinekkapangiller (Muscicapidae), ötücü kuşlar takımına ait bir familya. Hemen hemen tamamen Avrupa, Afrika ve Asya'da yaşarlar. Genel olarak ağaçlarda yaşayan, küçük ve böcekçil kuşlardır. Avlarını uçarken havada kaparlar.
Мухоло́вкові (Muscicapidae) — велика родина горобцеподібних птахів, поширена виключно в Старому Світі. Представники переважно є невеликими комахоїдними птахами, більшість з яких полюють в польоті.
Різні дослідники виділяють різну кількість родів. Класифікація суттєво відрізняється залежно від того, чи включають до мухоловкових дроздових (Turdidae), чи виділяють у самостійну родину.
РОДИНА: MUSCICAPIDAE
Це незавершена стаття з орнітології.Мухоло́вкові (Muscicapidae) — велика родина горобцеподібних птахів, поширена виключно в Старому Світі. Представники переважно є невеликими комахоїдними птахами, більшість з яких полюють в польоті.
Họ Đớp ruồi (danh pháp khoa học: Muscicapidae) là một họ lớn chứa các loài chim thuộc Bộ Sẻ (Passeriformes) ở Cựu thế giới. Họ này gồm các loại chim nhỏ sống trên cây, ăn sâu bọ, làm tổ trong các hốc cây. Các loài phổ biến ở Việt Nam có đớp ruồi (các chi Muscicapa, Ficedula). Nhiều loài trong số này, như tên gọi chung của họ đã hàm ý, săn bắt con mồi khi đang bay.
Phân loại trong bài này lấy theo Handbook of Birds of the World trong việc đưa vào trong họ này các loài chim nhỏ trông tương tự như sẻ bụi sống dưới đất, trước đây được phân loại trong họ Hoét (Turdidae). Các nghiên cứu hóa sinh học gần đây đặt một số chi hoét truyền thống như Monticola, Myiophonus, Brachypteryx, Alethe vào họ này (họ Muscicapidae). Ngược lại, các chi dạng sẻ bụi ở châu Á như Grandala và Cochoa lại được chuyển sang họ Hoét.
Việc phân chia họ Đớp ruồi thành 2 phân họ có thể chỉ là nhân tạo. Một vài chi trong phân họ này lại có thể gần gũi hơn với các thành viên của phân họ kia và ngược lại. Do mối quan hệ chính xác giữa các thành viên trong họ là chưa rõ ràng nên cấu trúc phân loại nội bộ của họ có thể cần phải có những sửa đổi lớn.
Biểu hiện chung bề ngoài của các loài chim này thay đổi nhiều, nhưng phần lớn trong chúng có giọng hót yếu và tiếng kêu khàn khàn. Tổ của phần lớn các loài là các vật hình chén được xây dựng cầu kỳ trên cây hay hàng rào.
Họ này trước đây gộp ít loài hơn. Vào thời gian phát hành ấn bản lần 3 của Howard and Moore Complete Checklist of the Birds of the World năm 2003, các chi Myophonus, Alethe, Brachypteryx và Monticola đang được xếp trong họ Turdidae[1]. Các nghiên cứu phát sinh chủng loài phân tử sau đó đã chứng minh rằng các loài trong 4 chi này có quan hệ họ hàng gần với các loài trong Muscicapidae hơn[2][3]. Kết quả là 4 chi này hiện tại được chuyển sang họ Muscicapidae [4][5]. Ngược lại, chi Cochoa trước đây xếp trong họ Muscicapidae đã được chỉ ra là thuộc họ Turdidae[2][3].
Hai nghiên cứu phát sinh chủng loài phân tử quy mô rộng các loài trong họ Muscicapidae công bố năm 2010 chỉ ra rằng các chi Fraseria, Melaenornis và Muscicapa là không đơn ngành. Các tác giả đã không thể đề xuất sửa đổi các chi này do không phải toàn bộ các loài đều được lấy mẫu và không phải nút nào trong cây phát sinh của họ cũng được hỗ trợ mạnh[3][6]. Nghiên cứu công bố năm 2016 bao gồm 37 trong tổng số 42 loài của tông Muscicapini,đã xác nhận là các chi này không đơn ngành và đề xuất sắp xếp sửa đổi các loài trong một vài chi mới hoặc được phục hồi tên gọi[7].
Các chi được Hiệp hội Điểu học Quốc tế (IOU) liệt kê với các đề xuất của George Sangster và ctv năm 2010[3][4]:
Họ Đớp ruồi (danh pháp khoa học: Muscicapidae) là một họ lớn chứa các loài chim thuộc Bộ Sẻ (Passeriformes) ở Cựu thế giới. Họ này gồm các loại chim nhỏ sống trên cây, ăn sâu bọ, làm tổ trong các hốc cây. Các loài phổ biến ở Việt Nam có đớp ruồi (các chi Muscicapa, Ficedula). Nhiều loài trong số này, như tên gọi chung của họ đã hàm ý, săn bắt con mồi khi đang bay.
Phân loại trong bài này lấy theo Handbook of Birds of the World trong việc đưa vào trong họ này các loài chim nhỏ trông tương tự như sẻ bụi sống dưới đất, trước đây được phân loại trong họ Hoét (Turdidae). Các nghiên cứu hóa sinh học gần đây đặt một số chi hoét truyền thống như Monticola, Myiophonus, Brachypteryx, Alethe vào họ này (họ Muscicapidae). Ngược lại, các chi dạng sẻ bụi ở châu Á như Grandala và Cochoa lại được chuyển sang họ Hoét.
Việc phân chia họ Đớp ruồi thành 2 phân họ có thể chỉ là nhân tạo. Một vài chi trong phân họ này lại có thể gần gũi hơn với các thành viên của phân họ kia và ngược lại. Do mối quan hệ chính xác giữa các thành viên trong họ là chưa rõ ràng nên cấu trúc phân loại nội bộ của họ có thể cần phải có những sửa đổi lớn.
Biểu hiện chung bề ngoài của các loài chim này thay đổi nhiều, nhưng phần lớn trong chúng có giọng hót yếu và tiếng kêu khàn khàn. Tổ của phần lớn các loài là các vật hình chén được xây dựng cầu kỳ trên cây hay hàng rào.
Мухоловковые (лат. Muscicapidae) — семейство воробьиных птиц.
Мелкие птицы с небольшим уплощенным и широким клювом. Хвост недлинный, прямой, часто с вырезкой на конце (длинный хвост только у райской мухоловки). Населяют различные древесные насаждения. Для мухоловок характерно сидеть на ветке, взлетая за пролетающими насекомыми. Ранее входивший в семейство род канареечных мухоловок вместе с Elminia, золотобрюхой веерохвосткой и стеностирой на основе недавних открытий в молекулярной систематике был выделен в отдельное семейство Stenostiridae[1].
Мухоловковые (лат. Muscicapidae) — семейство воробьиных птиц.
Мелкие птицы с небольшим уплощенным и широким клювом. Хвост недлинный, прямой, часто с вырезкой на конце (длинный хвост только у райской мухоловки). Населяют различные древесные насаждения. Для мухоловок характерно сидеть на ветке, взлетая за пролетающими насекомыми. Ранее входивший в семейство род канареечных мухоловок вместе с Elminia, золотобрюхой веерохвосткой и стеностирой на основе недавних открытий в молекулярной систематике был выделен в отдельное семейство Stenostiridae.
鹟科（学名：Muscicapidae）是鸟纲雀形目中的一个科。
鶲亞科 Muscicapinae
鶇亞科 Turdinae
鶯亞科 Sylviinae
畫眉亞科 Timaliinae
未確定
不明
分類 界 : 動物界 Animalia 門 : 脊索動物門 Chordata 亜門 : 脊椎動物亜門 Vertebrata 綱 : 鳥綱 Aves 目 : スズメ目 Passeriformes 亜目 : スズメ亜目 Passeri 小目 : スズメ小目 Passerida 上科 : ヒタキ上科 Muscicapoidea 科 : ヒタキ科 Muscicapidae 学名 Muscicapidae Fleming, 1822 シノニム Muscicapinae
和名 ヒタキ 英名 Chats and Flycatchers 亜科ヒタキ科（ヒタキか、学名 Muscicapidae）は、鳥類スズメ目の科である。
ヒタキ（鶲）と総称されてきたが[1]、100種以上がツグミ科から移され、その中にはコマドリ類・シキチョウ類・ルリチョウ類などもいる。英語では、従来ヒタキ科に含まれていた種を flycatchers、ツグミ科から移された種を chats と区別するが、これらは自然分類ではない。
嘴（くちばし）は横に扁平で、基部が太く剛毛が生えている。
森林に住む。枝の上に止まり、飛ぶ虫に向かって飛び上がり空中で捕食し、元の枝に戻る「ヒタキ型」給餌をする。
系統樹は Sangster et al. (2010)[2]; Zuccon & Ericson (2010)[3]より。1–12 は Zuccon & Ericson による仮の系統名である。
ヒタキ科 s.S&Aヒタキ族 Muscicapini
シキチョウ族 Copsychini
アオヒタキ亜科 Niltavinae
ヨーロッパコマドリ亜科 Erithacinae
コマドリ属など
サヨナキドリ属など
ルリビタキ属など
ルリチョウ属など
キビタキ属など
サバクヒタキ属など
ヒタキ科はツグミ科と姉妹群であり、これら2科でヒタキ上科の大半を占める。ヒタキ科の中での系統位置が不明なムラサキツグミ Grandala やイワトビヒタキ Pinarornis はツグミ科だとする説もある。
ヒタキ科は従来はヒタキ亜科 Muscicapinae とノビタキ亜科 Saxicolinae に分けられ、英語ではそれぞれ flycatchers・chats と総称されてきた（日本語では明確な呼び分けはない）。ヒタキ亜科は伝統的なヒタキ科で、ノビタキ亜科は Sibley & Ahlquist (1990) によりツグミ科から移された亜科だった。しかしそれらは多系統であり、Sangster et al. により4亜科に再編された。おおよそ、旧ヒタキ亜科は現在のヒタキ族・アオヒタキ亜科・ノビタキ亜科の一部 (Clade 2, 4, 6, 11)、旧ノビタキ亜科は現在のシキチョウ族・ヨーロッパコマドリ亜科・ノビタキ亜科の大半 (Clade 1, 3, 5, 7, 8, 9, 12) にあたる。
ヒタキ亜科には2つの族が含まれる。Sangster et al. はムジヒタキ属 Alethe を仮にシキチョウ族に含めたが、Zuccon & Ericson はヒタキ亜科の基底で分岐したとしている。
ノビタキ亜科はヒタキ科最大の亜科で、族は設けられていないが、Zuccon & Ericson は7つの系統に分けている（Sangster et al. は部分的に異なる9つの系統に分けている）。
Hartert (1910) は拡大されたヒタキ科 Muscicapidae を提唱した。ヒタキ科にはヒタキ亜科・ツグミ亜科など10前後の亜科が置かれ、それらは Amadon (1957) や Wetmore (1960) により個別の科となった。ただし当時は、ヒタキ科には flycatchers のみがあり、chats はツグミ科ノビタキ亜科 Saxicolinae とされていた。なお、ツグミ類 (thrushes) はツグミ科ツグミ亜科 Turdinae とされていた。
Sibley & Ahlquist (1990) は、ノビタキ亜科はツグミ亜科よりもヒタキ科に近縁だと考え、それらをヒタキ亜科の族とした。ツグミ亜科もヒタキ科に含め、拡大したヒタキ科を次のように分類した。
のちに、彼らの亜科は科、族は亜科として扱われた。つまり結局、ノビタキ亜科がツグミ科からヒタキ科に移されたことになる。ただしムジヒタキ類 (alethes, 現在のムジヒタキ属 Alethe とマミジロムジヒタキ属 Pseudalethe)・コバネヒタキ類 (shortwings, 現在のシロボシコバネヒタキ Heteroxenicus・コバネヒタキ属 Brachypteryx・セレベスコバネヒタキ Heinrichia) は彼らによりノビタキ類からツグミ類に移され、ツグミ科にとどまった。
しかしこれらの亜科は多系統であり、Beresford (2003) や Voelker & Spellman (2004) により修正され、Sangster et al. (2010)[2]により4亜科に再編された。ヒタキ科の範囲も変更され、Sibley & Ahlquist (1990) がノビタキ類からツグミ類に移した属はヒタキ科に戻され、さらに、伝統的にツグミ亜科に含まれていたルリチョウ属 Myophonus・イソヒヨドリ属 Monticola もノビタキ亜科に移された。
種は国際鳥類学会議 (IOC)[4]による。属は Sangster et al. (2010)[2]（一部は Zuccon & Ericson (2010)[3]）に基づき以下の修正をした。
科の範囲と亜科分類は Sangster et al. によるが、部分的に Zuccon & Ericson の系統に基づいた修正がある。また近年ツグミヒタキ属 Cossypha から分割された2つの単型属はツグミヒタキ属と同じヨーロッパコマドリ亜科に置いた。
46属317種。
8属65種。
5属44種。
10属36種。
18属168種。
4属4種。
ヒタキ科（ヒタキか、学名 Muscicapidae）は、鳥類スズメ目の科である。
ヒタキ（鶲）と総称されてきたが、100種以上がツグミ科から移され、その中にはコマドリ類・シキチョウ類・ルリチョウ類などもいる。英語では、従来ヒタキ科に含まれていた種を flycatchers、ツグミ科から移された種を chats と区別するが、これらは自然分類ではない。
딱새과(Muscicapidae)는 참새목에 속하는 조류 과이다. 주로 유럽과 아프리카 그리고 아시아의 구대륙에서 제한적으로 서식한다. 대개 나무 위에 사는 작은 식충성 조류이다.
다음은 2019년 올리버로스(Oliveros) 등의 연구에 의한 딱새소목의 계통 분류이다.[1]
딱새소목 여새상과Hylocitreidae
딱새상과Elachuridae
나무발바리상과
.jpg)
-2.jpg)
_small.jpg)
-_cambaiensis_race_at_Hodal_I_IMG_5835.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
_I_IMG_6444.jpg)
