Regular passage visitor.
El curuxín[2] (Otus scops) ye una especie d'ave estrixiforme de la familia Strigidae. Ye la rapazu nocherniega más pequeña de la península Ibérica, con 20 cm de llargor, 50 cm de valumbu y 100 g de pesu, siendo la fema mayor que'l machu. El so plumaxe ye desaxeradamente crípticu, pasando dafechu desapercibíu nos sos posaderos nes cañes de los árboles onde vive. L'iris de los güeyos ye de color mariellu, el picu ye negru y presenta dos penachos faciales a manera d'oreyes, bien visibles cuando se posa en posición arguta. El cantar ye un shi aflautado similar al sonar de los barcos y submarinos.
Aliméntase principalmente d'inseutos que caza al vuelu o a la chisba, pero en dómina de cría tamién puede faer presa sobre pequeños rucadores, paxarucos, reptiles y anfibios. Les egagrópiles son pequeñes, pocu consistentes y espeñíquense con facilidá porque tienen gran cantidá de restos de quitina.
El hábitat óptimo del autillo son los sotos fluviales, arbolees próximes a los ríos, entrepoláu con espacios abiertos pa cazar; tamién puede atopase en parques y xardinos.
Ye un animal puramente nocherniegu. Realiza grandes movimientos migratorios, pasando los iviernos nel África subsaḥariana y moviéndose escontra Europa pa reproducise y criar a los pollos pel branu. De cutiu utiliza los furacos fechos nos tueros de los árboles pol pito real (Picus viridis) pa establecer el so nial, pero tampoco desprecia les caxes nial.
Pel branu distribúyese por tola área mediterránea (España, Portugal, Francia, Italia, Grecia, Países Balcánicos, Turquía y países del Norte d'África) y llegando na so llende septentrional hasta Alemaña, Polonia y el Sur de Rusia. Pel hibiernu muévese al sur del desiertu de Sahara pero ensin llegar al monte tropical.
Son reconocíes como válides les siguientes subespecies:[3]
El tamañu de puesta varia ente 3 y 6 güevos, puestos cada 2 díes. Son guaraos pola fema mientres 24 o 25 díes, y los pollos dexen el nial a los 21 díes de vida, anque nun volar correchamente hasta los 30 o 33 díes.
Los principales problemes de caltenimientu que lu afecten son l'alteración del hábitat y l'empléu de plaguicidas. Nel primer casu, la desapaición de sotos fluviales, según el tresformamientu del paisaxe tradicional por regadíos, cultivos forestales y urbanizaciones deriven nun amenorgamientu sistemáticu de la disponibilidad y bayura d'alimentu y nun amenorgamientu de los llugares fayadizos pa nidificar. L'empléu de plaguicidas acentúa entá más l'amenorgamientu de les especies presa y produz un efeutu de bioacumulación de sustances tóxiques.
Esta páxina forma parte del wikiproyeutu Aves, un esfuerciu collaborativu col fin d'ameyorar y organizar tolos conteníos rellacionaos con esti tema. Visita la páxina d'alderique del proyeutu pa collaborar y facer entrugues o suxerencies. El curuxín (Otus scops) ye una especie d'ave estrixiforme de la familia Strigidae. Ye la rapazu nocherniega más pequeña de la península Ibérica, con 20 cm de llargor, 50 cm de valumbu y 100 g de pesu, siendo la fema mayor que'l machu. El so plumaxe ye desaxeradamente crípticu, pasando dafechu desapercibíu nos sos posaderos nes cañes de los árboles onde vive. L'iris de los güeyos ye de color mariellu, el picu ye negru y presenta dos penachos faciales a manera d'oreyes, bien visibles cuando se posa en posición arguta. El cantar ye un shi aflautado similar al sonar de los barcos y submarinos.
Adi meşə bayquşcuğu (lat. Otus scops) və ya "İsaq-Musaq quşu" - Bayquşkimilər dəstəsinin bayquşlar fəsiləsinə daxil olan quş növü.
Bədənlərinin uzunluğu 15-20 sm, kütləsi 60-130 q, qanadlarının uzunluğu 50 sm-ə qədər olur. Rəngi kürək lələklərində xalları olan boz-qəhvəyi olur.
An Toud korr[1] pe toudig Eurazia[2] a zo ur spesad evned-preizh, Otus scops an anv skiantel anezhañ.
Bihan a-walc'h eo an toud-mañ, a-vent gant ur voualc'h.
Neizhiañ a ra al labous eus gevred Europa da Azia ar C'hreiz ha mont da c'hoañviñ da greisteisañ takadoù Europa pe en Afrika issahara.
a vo kavet e Wikimedia Commons.
An Toud korr pe toudig Eurazia a zo ur spesad evned-preizh, Otus scops an anv skiantel anezhañ.
El xot, xut[1] (també designa l'òliba i altres ocells nocturns[2]), mussol (Otus scops) o miloca (Otus vulgaris), és el més petit dels estrigiformes i també l'únic autènticament migrador dels Països Catalans. La denominació "xot" es fa extensiva a la resta d'espècies del gènere Otus.
Ateny fins a 20 cm de longitud, la seua envergadura no excedeix de 50 cm i no pesa més de 100 g.
El plomatge, que és de tons grisos cendrosos amb clapes blanques, presenta nombroses llistes i vermiculacions negres, que es distribueixen per tot el cos. Tanmateix, com el gamarús, també pot exhibir una altra fase de coloració, en la qual dominen les tonalitats brunenques (fase bruna). D'altra banda, la lliurea dels joves és encara més bigarrada i críptica que la dels adults.
Les extremitats, tret dels dits, també són recobertes de plomissol.
El cap, que és arrodonit, llueix dos plomalls de color bru grisós, semblants a orelles, que són molt poblats però de dimensions reduïdes. Aquestes falses orelles, segons sembla, tenen una funció disruptora. En efecte, quan s'amaga de dia entre el brancam, a causa del seu color homocrom es confon fàcilment amb l'escorça del tronc, però, a més a més, els plomalls el fan, alhora, semblant a una branca, amb la qual cosa aconsegueix de passar totalment desapercebut dels seus depredadors.
El disc facial, de tons apagats, és limitat inferiorment per un bec corbat de color negre blavós i que apareix recobert, en gran part, per les plomes nasals, que són fines com cerres.
Els ulls, dirigits cap endavant, són de color groc daurat.
La seua veu, d'un to oclusiu i aflautat, la repeteix insistentment i monòtonament durant les nits estiuenques, i s'assembla molt a la que emet el tòtil (Alytes obstetricans).
No s'ha de confondre amb el xot de les Filipines (Otus megalotis), un altre ocell de la família dels estrígids i de gènere Otus.
El xot és un migrant transsaharià, que només fa estada als Països Catalans durant l'estiu, tot i que, a la costa, algun exemplar també hi roman a l'hivern.
Sovinteja en bosquets de la plana, en els boscos de ribera, en rases i fondals humits. També és freqüent en feixes arbrades i en parcs i jardins, on s'instal·la molt sovint, prop de les cases.
Es localitza des de la plana fins a la muntanya, llevat dels boscos situats a les zones més altes.
Nia sempre en forats, generalment en els d'arbres i soques velles, encara que, de vegades, aprofita nius vells de pigots (Picus i Dencodrocopos). També pot fer-ho en forats d'alerons, de murs i d'escletxes.
És fonamentalment insectívor i captura preferentment escarabats, llagostes i papallones nocturnes, però també caça alguns rosegadors i pollets d'ocells.
Per la seua tasca insectívora és un ocell molt útil per a l'ésser humà i s'inclou en les espècies protegides per la llei.
El xot, xut (també designa l'òliba i altres ocells nocturns), mussol (Otus scops) o miloca (Otus vulgaris), és el més petit dels estrigiformes i també l'únic autènticament migrador dels Països Catalans. La denominació "xot" es fa extensiva a la resta d'espècies del gènere Otus.
Aderyn a rhywogaeth o adar yw Tylluan sgops (sy'n enw benywaidd; enw lluosog: tylluanod sgops) a adnabyddir hefyd gyda'i enw gwyddonol Otus scops; yr enw Saesneg arno yw Eurasian scops owl. Mae'n perthyn i deulu'r Tylluanod (Lladin: Strigidae) sydd yn urdd y Strigiformes.[1] Dyma aderyn sydd i'w gael yng Nghymru. Dyma aderyn sydd i'w gael yng Nghymru.
Talfyrir yr enw Lladin yn aml yn O. scops, sef enw'r rhywogaeth.[2] Mae'r rhywogaeth hon i'w chanfod yn Asia, Ewrop ac Affrica.
Mae'r tylluan sgops yn perthyn i deulu'r Tylluanod (Lladin: Strigidae). Dyma rai o aelodau eraill y teulu:
Rhestr Wicidata:
rhywogaeth enw tacson delwedd Ptilopsis leucotis Ptilopsis leucotis Tylluan bysgod goch Scotopelia ussheri
Aderyn a rhywogaeth o adar yw Tylluan sgops (sy'n enw benywaidd; enw lluosog: tylluanod sgops) a adnabyddir hefyd gyda'i enw gwyddonol Otus scops; yr enw Saesneg arno yw Eurasian scops owl. Mae'n perthyn i deulu'r Tylluanod (Lladin: Strigidae) sydd yn urdd y Strigiformes. Dyma aderyn sydd i'w gael yng Nghymru. Dyma aderyn sydd i'w gael yng Nghymru.
Talfyrir yr enw Lladin yn aml yn O. scops, sef enw'r rhywogaeth. Mae'r rhywogaeth hon i'w chanfod yn Asia, Ewrop ac Affrica.
Výreček malý (Otus scops) je malý druh sovy z čeledi puštíkovití.
Výreček je velmi malou sovou s pernatými oušky na hlavě. Dosahuje rozpětí křídel mezi 45–63 cm (jedno křídlo měří obvykle okolo 16 cm).[2][3] Váží zhruba 70-85 g[4], výjimečně přes 100 g. Typickými barvami peří jsou hnědá, šedá a černá s příměsí bílé. Výreček dokáže dokonale splynout s okolním prostředím, jeho maskování velmi připomíná kůru běžných stromů.
Výreček je rozšířen především v jižní a východní Evropě a v západní Asii. Na zimu odlétá do střední Afriky, odkud se na jaře (obvykle ve druhé polovině dubna) vrací. Hnízdí v listnatých a smíšených lesích, lesostepích, hájích, parcích a zahradách.[5] V České republice je extrémně vzácný. Poprvé zde byl spatřen hnízdit v roce 1998, od té doby je zaznamenáno každoročně několik pozorování.[6] Počet hnízdících párů je zcela nepatrný, dosahuje 1-3.[4]
Hnízdí v dutinách, škvírách a výklencích ve zdi, případně v opuštěných hnízdech, vlastní hnízdo si nestaví. Hnízdiště vybírá samec, intenzivně ho brání a láká do něj samici monotónním pískáním.[7] Samice dá najevo spokojenost s hnízdem tím, že na něm zůstane přes den. Klade 2-8 (nejčastěji 4-5) bílých vajec. Na hnízdě sedí sama, samec jí při tom krmí. Za 24-26 dní se vylíhnou mláďata, o něž pečují oba rodiče. Po třech týdnech dokáží mláďata opustit hnízdo, ale zdržují se stále v jeho okolí a rodiče je krmí a pomáhají s prvními lovy. Výreček se dožívá až 12 let.[2][4]
Výreček malý loví v podvečer a v noci a to především různé druhy hmyzu. Po úlovku pátrá ze svého stanoviště na větvi. Jako všechny sovy má zúžený zorný úhel, ale dokáže to kompenzovat otáčením hlavy. Jeho kořistí jsou nejčastěji sarančata, kobylky, vážky, cikády, mouchy, různí brouci, můry, škvoři, housenky a mravenci. Dále konzumuje jiné členovce jako jsou stonožky, mnohonožky, pavouci a žížaly. Loví i různé malé hlodavce - hraboše, myši, myšice a rejsky. Výjimečně zabije ještěrky, žáby, malé hady nebo drobné ptáky, např. hýla či strnada. Malou kořist konzumuje celou (létavému hmyzu ale obvykle trhá křídla), větší úlovek si natrhá na části. Ptáky před pozřením oškube.[2][4]
Podle IUCN je výreček veden jako málo dotčený (least concern). Odhaduje se, že na světě žije 1 000 000 - 3 000 000 jedinců, přičemž většina tohoto počtu je v Evropě. Populační trend je nicméně úbytek.[8] Zcela jiná je situace v České republice, kde jde o ptáka nesmírně vzácného a přísně chráněného.[4]
Výreček malý (Otus scops) je malý druh sovy z čeledi puštíkovití.
Dværghornugle (Otus scops) har en længde på 19-20 centimeter og et vingefang på 50-54 centimeter.
Dværghornugle er en meget sjælden gæst i Danmark. Den lever mest af insekter og trækker til tropisk Afrika i september/oktober. Her bliver den til februar/april.
Die Zwergohreule (Otus scops) ist nach dem Sperlingskauz die kleinste europäische Eule; sie erreicht knapp Amselgröße. Die Art ist in sechs Unterarten aufgeteilt, die jedoch recht wenig differenziert sind. Neben der Nominatform (O. s. scops) (Linnaeus, 1758) kommen noch O. s. cycladum (Tschusi, 1904), (Kykladen und Kreta), O. s. cyprius (Madarász, 1901) (Zypern, Levante) und O. s. mallorcae (von Jordans, 1923), (Balearen) in Europa vor. Die Vorkommen von O. s. pulchellus (Pallas, 1771) grenzen östlich an das der Nominatform an und reichen bis zum Baikalsee; die südlichste und hellste Unterart, O. s. turanicus (Loudon, 1905), brütet vor allem in den Steppen- und Oasengebieten des Mittleren Ostens, ostwärts bis Pakistan.
Die Zwergohreule zählt zu den gut bestimmbaren Eulenarten. Der Größen- und Proportionseindruck bei dieser Art ist dabei sehr stark von der Stellung der Federohren abhängig: Sind sie angelegt, wirkt die Eule klein, gedrungen, großköpfig (in diesem Falle besteht eventuell eine Verwechslungsmöglichkeit mit dem Steinkauz). Bei voll aufgerichteten Federohren wirkt sie dagegen schlank, schmalköpfig und größer, als sie tatsächlich ist.
Die Zwergohreule hat ein rindenfarbenes, graues bis kastanienbraunes Gefieder mit unterschiedlich deutlichen Weißeinschlüssen. Die Augen haben eine gelborange Iris. Auf der Unterseite des Körpers befinden sich auffallende schwarze Längsstreifen.
Im Flugbild wirkt sie deutlich kurzschwänziger und weniger breitflügelig als der Steinkauz.
Abgesehen von der Verwechslungsmöglichkeit mit den Rufen der Geburtshelferkröte ist der Gesang der Zwergohreule unverwechselbar. Er ist ein peilsenderartiges, fast immer einsilbiges, etwas nasales und nicht besonders lautes „Djü“ in einer Tonhöhe von etwa 1400 Hz, das in Abständen von 2 bis 3,5 Sekunden oft stundenlang wiederholt wird.[1] Zuweilen geht dem Hauptton ein Anlaut voraus, sodass der Ruf zweisilbig erscheint. Der Ruf der Geburtshelferkröte lautet dagegen auf „ü“ ohne Modulierung und klingt heller, zudem etwa einen ganzen Ton tiefer. Er erinnert entfernt an das Glockengebimmel von Herdentieren.
Da die Zwergohreule während des Gesanges den Kopf dreht, ist sie nur schwer aufgrund ihrer Rufe zu lokalisieren. Die Gesangsaktivität beginnt kurz nach Sonnenuntergang und endet in der Morgendämmerung; nach Mitternacht geht die Rufaktivität für ein bis zwei Stunden deutlich zurück. Männchen und Weibchen rufen häufig im Duett, das Weibchen ruft dabei in einer etwas höheren Tonlage und etwas weniger regelmäßig als das Männchen.
Bei Erregung ist vor allem in Höhlennähe ein eulentypisches einzelnes oder gereihtes Schnabelknappen zu vernehmen.
In der folgenden Datei sind zwei Männchen mit unterschiedlicher Stimmcharakteristik zu hören. Der erste Gesang ist durch einen halbvokalisierten Anlaut gekennzeichnet, beim zweiten fehlt dieser. Die zweite Ruffolge ist für die Nominatform typischer. Im Hintergrund hört man in der Ferne einen zweiten Rufer.
Der folgende Link verweist auf ein Klangbeispiel für den Ruf von Geburtshelferkröten.
Ruf einer Zwergohreule, aufgenommen im Juli 2014 auf der Katarineninsel bei Rovinj (Kroatien):
Die Zwergohreule ist eine thermophile (wärmeliebende) Art, die offene, zuweilen auch aride (trockene) Landschaften nutzt. Olivenhaine, Pinienwäldchen, lichte Eichenbestände, aber auch Friedhöfe und zum Teil Parkanlagen sind geeignete Habitate. Im Norden des Verbreitungsgebietes ist sie vor allem an wärmeexponierten Südhängen bzw. in Weinbauklimaten anzutreffen. Geschlossene Wälder besiedelt sie dagegen nicht. Im europäischen Winterhalbjahr hält sie sich in den afrikanischen Savannen auf.
Die Schwerpunkte des Zwergohreulenvorkommens liegen entlang des Mittelmeeres mit Konzentrationen in Spanien, Kroatien und der Türkei. Etwas lückenhafter sind die Bestände in Frankreich und Italien. Auch in Nordafrika ist sie eher lückenhaft vertreten, in Libyen und Ägypten fehlt sie völlig. In Mitteleuropa erreichen ihre Vorkommen die Nordgrenze, entsprechend dünn ist die Besiedelung.
In der Schweiz sind die früher recht guten Vorkommen rund um den Genfersee und im Mittelwallis fast vollständig erloschen. Dasselbe gilt für die Verbreitung der Art in Österreich, wo nur noch wenige Beckenlandschaften in der Südsteiermark und in Südkärnten besiedelt sind.
In Deutschland gibt es in jedem Jahr Brutzeitbeobachtungen (vor allem in Bayern), aber kaum Brutnachweise. So stammt der erste Brutnachweis aus Hessen aus dem Jahr 2007. Die Zwergohreulen brüteten in einer Platane am Siedlungsrand eines Ortes in der Wetterau.[2] Der erste Brutnachweis in Bayern erfolgte 1960 in Unterfranken. Die zweite erfolgreiche Brut auf bayerischem Gebiet konnte erst 2007 im Ammersee-Gebiet nachgewiesen werden.[3]
Die Zwergohreule ist ein rein nachtaktiver Vogel mit einem zweiphasigen Aktivitätsprofil. Der Schwerpunkt der Aktivität liegt dabei vor Mitternacht. Zwischen 0 Uhr und zwei Uhr wird meistens eine ausgeprägte Ruhepause eingelegt. Etwa mit Sonnenuntergang oder kurz danach beendet die Eule ihre Ruhephase, in der frühen Morgendämmerung zieht sie sich in ihren immer sehr gut gedeckten Unterstand zurück und verbringt den Tag meistens weitgehend reglos; nur kurze Putzphasen unterbrechen diese Ruheperiode. Männchen und Weibchen benutzen auch während der Jungenaufzucht nur äußerst selten den gleichen Schlafbaum, Körperkontakt in der Ruhephase wurde außerhalb der Balzzeit nicht beobachtet. Während der Brut- und Fütterungszeit liegt der Unterstand des Männchens meistens in Sichtkontakt zur Bruthöhle. Ästlinge ruhen meistens dicht aneinandergedrängt auf einem Ast in unmittelbarer Stammnähe.
In Bedrohungssituationen nehmen Zwergohreulen eine hochaufgerichtete Tarnstellung ein. In dieser Position verharren sie lange Zeit regungslos und lassen einen potentiellen Feind nahe herankommen. Erst spät fliegen sie auf und wechseln den Einstand, wo sofort wieder diese Tarnstellung eingenommen wird. Fehlt die Fluchtmöglichkeit, zeigt die Eule ein recht vielfältiges Aggressionsverhalten wie Fauchen, Schnabelknappen und asynchrones Augenaufreißen, das in direkte Attacken mit Krallen und Schnabel übergehen kann.
Zwergohreulen plustern während der Tagesruhe ihr Gefieder zwar oft auf, doch wurde regelrechtes Sonnenbaden ebenso wenig beobachtet wie Sandbaden.
Der geradlinige Ruderflug ist fast geräuschlos, dazwischen werden ebenfalls geradlinige Gleitphasen eingelegt. Auch dadurch unterscheidet sich die Art deutlich vom Steinkauz, dessen Flug immer wellenförmig verläuft. Im Flug wirkt die Zwergohreule ausgesprochen langflügelig, ist jedoch von dem in ähnlichen Lebensräumen vorkommenden Ziegenmelker durch den dicken Kopf sehr gut unterscheidbar.
Zwergohreulen führen eine monogame Saisonehe. Gelegentlich wurde Polygynie festgestellt. Auch bei frühem Partnerverlust kommt es nur selten zu einer Neuverpaarung. Die Vögel sind mit etwa 10 Monaten geschlechtsreif. Während der Brutzeit sind die Eulen territorial, wobei die Weibchen das Territorium energischer verteidigen als die Männchen, die auf revierfremde Weibchen meistens nicht aggressiv reagieren.
Als Höhlenbrüter brütet die Zwergohreule meistens in Baumhöhlen, gelegentlich nutzt sie auch Halbhöhlen in Felsen und Gebäuden. Selten wurden auch Bruten in alten Krähen- und Elsternestern sowie in Nistkästen festgestellt. Nach Eulenart wird der Nistplatz kaum adaptiert, lediglich die unmittelbare Stelle der Eiablage wird etwas ausgescharrt. Nistmaterial wird nicht eingetragen, das anderer Vögel (zum Beispiel bei Nistkastenbruten) wird nicht entfernt.
Das meistens aus drei bis vier fast ungefleckt weißen, kurzovalen Eiern in der mittleren Größe von 31 × 27 Millimetern bestehende Gelege wird nur vom Weibchen bebrütet. Die Jungen schlüpfen nach etwa 22 Tagen und werden von beiden Eltern versorgt. Sie sind mit ungefähr 40 Lebenstagen imstande, selbständig Beute zu schlagen, werden aber noch gut 20 Tage länger von den Eltern versorgt. Danach verlassen sie das Elternrevier.
Die Zwergohreule ist vor allem ein Insektenjäger. Zikaden, Heuschrecken und Käfer gehören überwiegend zu ihrer Beute. Sie frisst außerdem auch Asseln und Regenwürmer. Seltener, und in einem mengenmäßig unbedeutenderem Ausmaß, erbeutet sie auch verschiedene Kleinvögel, Kleinsäuger, vor allem Echte Mäuse und Spitzmäuse, sowie Amphibien und kleine Reptilien. Die Beute wird von einem niedrigen Ansitz aus erspäht und am Boden geschlagen. Nur sehr selten jagt sie während des Fluges oder zu Fuß. Unbekannt ist noch, mit welcher Jagdtechnik sie Vögel fängt.
Im größten Teil ihres Verbreitungsgebietes ist die Zwergohreule ein Zugvogel mit Überwinterungsgebieten in den Baum- und Gebüschsavannen südlich der Sahara und nördlich der Regenwaldzone in Afrika. Auch im Jemen überwintern Zwergohreulen. Die östliche Unterart pulchellus überwintert in Indien. Die Jungvögel beginnen ab Mitte August mit dem Zug und Ende September ist der Wegzug aller Vögel abgeschlossen. Die Populationen in Nordafrika, Südspanien, Süditalien, Südgriechenland, Zypern und Teile der Türkei sind Standvögel im Brutgebiet. Nur die Unterart cyprius in Zypern scheint zur Gänze Standvogel zu sein. Aus den Überwinterungsgebieten kehren die Zwergohreulen frühestens Ende März in ihre Brutgebiete zurück, meistens aber in der zweiten Aprilhälfte. Auch die außereuropäischen Unterarten sind zum Großteil Langstreckenzieher mit Überwinterungsgebieten im östlichen Afrika. Die genauen Zugrouten sind bisher nicht erforscht.[4]
Mitteleuropa liegt am Nordrand des weiten Verbreitungsgebietes dieser Art, sodass sich die Bestände von jeher auf klimatisch begünstigte, meistens südexponierte Lagen beschränkten. Die nördlichsten Brutplätze lagen im Elsass, sie sind seit 1986 verwaist. Dennoch kommt es jedes Jahr (wahrscheinlich durch Zugprolongation) zu Einflügen auch ins zentrale Mitteleuropa, sodass gelegentliche Bruten in den südlichen deutschen Bundesländern und im Rheintal nicht auszuschließen sind.
Wie bei allen thermophilen, insektivoren Arten brachen die Bestände seit den 60er Jahren dramatisch zusammen. Als Ursachen werden Lebensraumzerstörung und Beutemangel durch Biozideintrag sowie Klimafaktoren diskutiert. Dazu kommen noch direkte Verfolgung und gerade bei vielen Eulen hohe Verluste durch den Straßenverkehr. Auch die zunehmende Verschlechterung der Lebensbedingungen in den Überwinterungsgebieten tragen zum Rückgang der Bestände dieser Art bei. Allein die Vorkommen in Ungarn zeigen zurzeit eine stabile, vielleicht sogar eine etwas positive Tendenz. Der Gesamtbestand dieser Eulenart in Mitteleuropa wird zurzeit 500 Brutpaare nicht überschreiten.
Die Zwergohreule gilt als eine der Arten, die vom Klimawandel profitieren wird. Ein Forschungsteam, das im Auftrag der britischen Umweltbehörde und der Royal Society for the Protection of Birds die zukünftige Verbreitungsentwicklung von europäischen Brutvögeln auf Basis von Klimamodellen untersuchte, geht davon aus, dass bis zum Ende des 21. Jahrhunderts das Verbreitungsgebiet der Zwergohreule sich nach Norden und Nordosten ausdehnen wird. Anders als bei den meisten anderen Arten mit einer Arealverschiebung nach Norden bietet das heutige Verbreitungsgebiet dieser Art jedoch weiterhin geeignete Lebensräume. Zu den potentiell geeigneten neuen Verbreitungsgebieten zählen unter anderem der Südosten Englands, Dänemark, der äußerste Süden Schwedens sowie der gesamte mitteleuropäische Raum.[5]
Die Zwergohreule (Otus scops) ist nach dem Sperlingskauz die kleinste europäische Eule; sie erreicht knapp Amselgröße. Die Art ist in sechs Unterarten aufgeteilt, die jedoch recht wenig differenziert sind. Neben der Nominatform (O. s. scops) (Linnaeus, 1758) kommen noch O. s. cycladum (Tschusi, 1904), (Kykladen und Kreta), O. s. cyprius (Madarász, 1901) (Zypern, Levante) und O. s. mallorcae (von Jordans, 1923), (Balearen) in Europa vor. Die Vorkommen von O. s. pulchellus (Pallas, 1771) grenzen östlich an das der Nominatform an und reichen bis zum Baikalsee; die südlichste und hellste Unterart, O. s. turanicus (Loudon, 1905), brütet vor allem in den Steppen- und Oasengebieten des Mittleren Ostens, ostwärts bis Pakistan.
Akujil (Assaɣ ussnan: Otus scops) d aylal yeṭṭafaren tawacult n tawukt tadettant deg tfesna n twukin.
Bûm , taqtaqî[çavkanî pêwîst e] , bûmê taqtaqî[çavkanî pêwîst e] an jî pûm (Otus scops), cins û cureyekî kundê nimûneyî (Strigidae) e.
Bûmê taqtaqî li çend deverên parzemînên Asya, Ewropa û bakurê Afrîkayê tê dîtin di demsala havînê, lê di werzê zivistanê li herêmên navîn û başûr ji parzemîna Afrîkayê derbas dike.
Bûmê taqtaqî kundekî biçûk û guhbel. Dirêjiya bûmê taqtaqî 19-21 cm e û navbera her du baskan 47-54 cm digihê, lê giraniya wî di navbera 64-135 g.[2]Rengê bûmê taqtaqî gewr-qehweyî ye bi rûyekî zeriktir xuya dike.
Bûmê taqtaqî şevger e ku li daristanê dijî û dengê wî ji yê kundan cuda ye, nêrê bûm fîkfîk dike mîna pwû-pwû-pwû
Bûmê taqtaqî mêş û mûr û nemovikdaran dixwe.
Bûm , taqtaqî[çavkanî pêwîst e] , bûmê taqtaqî[çavkanî pêwîst e] an jî pûm (Otus scops), cins û cureyekî kundê nimûneyî (Strigidae) e.
U Ciocciu (Otus scops) hè un aceddu chì faci parti di a famiglia di i Strigidae. Hè u più chjucu frà i strigidi aurupei dopu à a civetta nannara. Righjunghji appena i diminsioni di a merula.
U ciocciu hè longu 18-21 cm. L'apartura di l'ali hè 47-55 cm. A coda hè longa 6,7-7,5 cm. U bizzicu hè longu 17-19 mm. U ciocciu pesa 56-102 g. L'imprissioni di i prupurzioni è di i diminsioni di sta spezia dipendi assà da a pusizioni di i curnetti: minusculi, facini simbrà u ciocciu chjucu, chjattu è incù una testa maiori (in stu modu pudaria ancu essa cunfusu incù a civetta). Incù l'arechji pilosi pienamenti rialzati è micca sempri evidenti, u ciocciu pari inveci magru, incù a testa chjuca è più grandi chì ciò ch'eddu hè in veru. Rispettu à a civetta hè più allungatu ed hà u capu più chjucu è più appiattitu. U ciocciu hà un piumaghju pichjulatu di brunu grisgicciu, chì và da u grisgiu à u marronu castagnu sottu l'ali incù parechji tacchi bianchi evidenti annantu à u dossu. U so purtamentu hè assà eleganti. L'ochji ani un'iridi di culori arancinu chì tendi à u giaddu. In a parti infiriori di u corpu si trovani dinò strisci neri beddi visibuli.
Stu rapaci vivi di solitu sulitariu, calchì volta in picculi gruppi. U ciocciu hè un aceddu attivu soprattuttu di notti incù un prufilu d'attività di dui fasi. U puntu principali di a so attività righjunghji u culminu prima di mezanotti. Trà mezanotti è dui ori hè attivata par u più una fasa di pausa. À u tramontu o pocu dopu u ciocciu compii a so fasa di pausa, è à i primi luci di l'alba si ritira in u so rifughju è trascorri la ghjurnata di solitu senza particulari muvimentu. Friquenti pause di pulizia intarrompini 'ssu periodu di riposu. Sò stati ussirvati, ancu puri raramenti, veri è probbii bagni di soli o di rena.
U cantu di u ciocciu ùn si pò cunfonda: hè un "djü" o "chjù" micca particularamenti forti, un pocu' nasali è guasi sempri monusillabicu guasi com'è s'eddu era una sonda, chì à spessu hè ripitutu duranti l'ori incù un intarvallu chì và da dui à 3,5 sicondi. Calchì volta a nota principali hè priceduta d'un sonu iniziali, tantu ch'è l'appeddu sembra bisillabicu. Apposta ch'è u ciocciu movi u capu duranti u cantu, hè difficiuli da lucalizà riguardu à i so richjami. L'attività di cantu cumencia pocu dopu à u tramontu è finisci à l'alba. Dopu à mezanotti l'attività di richjamu diminuisci chjaramenti par una o dui ori. I femini è i masci cantani à spessu in duettu, a femina chjama incù una intunazioni un pocu più alta è un pocu menu rigularamenti ch'è u masciu.
I ciocci suvitani un matrimoniu staghjunali monugamu. Ancu in casu di perdita prumaticcia di u cumpagnu un antru accuppiamentu avveni solu raramenti. L'aceddi sò dighjà maturi sissualmenti à l'ità di deci mesa. Apposta ch'eddi nidificheghjani in i sapari, i ciocci covani soprattuttu in i tafona di l'arburi. Uccasiunalamenti aprodani ancu cavità di scogli è edifizii.
A cuvata di u ciocciu, chì hè cumposta da trè o cinqui ova, hè diposta solu da a femina. A femina i cova par 25 ghjorna è dopu à a sbucciata i piulacona escini fora dopu à circa 21-22 ghjorna è sò curati in generali da i dui genitori. Dighjà à 40 ghjorna sò capaci di caccià in modu autunomu i predi, ma sò curati da i genitori par dinò 20 ghjorna.
I masci è i femini aprodani, ancu duranti a cura di a prughjinitura, solu piuttostu raramenti listessu arburi par dorma è u cuntattu curporeu in a fasa di calma ùn hè micca statu ussirvatu fora di a staghjoni di l'accuppiamenti. Duranti u periodu di cova è di nutrimentu hè soprattuttu u masciu chì surveglia u locu di cuvata. I piulacona riposani par u più stretti l'uni à l'altri annantu à un ramu in i circonda di u fustu.
U ciocciu hè soprattuttu un cacciadori d'insetti. Ma si nutrisci ancu di mignoculi. Trà i predi ci sò solu aceddi minori è ruspi. Solu raramenti u ciocciu caccighjeghja i topa è altri picculi mammiferi.
A preda hè lucalizata da una pusizioni bassa è sbattuta dopu in terra. Solu raramenti caccighjeghja u ciocciu duranti u bulu o da terra. Ma ùn si sà sempri micca incù chì tecnica di caccia eddu attacca l'aceddi.
A tecnica di cattura di i picculi aceddi si basa annantu à u "magnitisimu" (par u più l'ochji) incù u quali l'aceddu stendu in fermu induci picculi aceddi à avvicinà si d'eddu.
U ciocciu hè prisenti è cumunu in Corsica.
U ciocciu hè mintuvatu:
U Ciocciu (Otus scops) hè un aceddu chì faci parti di a famiglia di i Strigidae. Hè u più chjucu frà i strigidi aurupei dopu à a civetta nannara. Righjunghji appena i diminsioni di a merula.
Lítil kattúla (frøðiheiti - Otus scops)
Ο γκιώνης[1] ή γκιόνης (Otus scops - Ώτος ο σκωψ) είναι ένα από τα μικρότερα είδη γλαύκας στην Ευρώπη. Ανήκει στην οικογένεια των Γλαυκιδών (Strigidae) και αναγνωρίζονται έξι υποείδη, τα οποία ωστοσο διαφέρουν ελάχιστα μεταξύ τους. Εκτός από τον κοινό γκιώνη (O. s. scops) βρίσκουμε στην Κρήτη και στις Κυκλάδες τον σκλώπα ή σκουλούπα (O. s. cycladum), και στην Κύπρο το θούπι (O. s. cyprius).
Η επιστημονική ονομασία του γκιώνη είναι Otus scops (Ώτος ο σκωψ). Η λέξη "ώτος" (από το ους = αφτί), σημαίνει τον "αφτιά" και αναφέρεται στα χαρακτηριστικά αντία του γκιώνη, που μοιάζουν με αφτιά. Ο όρος "σκωψ" ετυμολογείται από το "σκώπτω" και αναφέρεται στο επίμονο και διαπεραστικό βλέμμα του. Η λέξη γκιώνης είναι ηχομιμητική και προσομοιάζει το άκουσμα της φωνής του πουλιού. Άλλες κοινές ονομασίες είναι νυχτοπούλι και κλώσσος.
Ο γκιώνης, με μήκος 19 περίπου εκατοστά, είναι η μικρότερη ευρωπαϊκή γλαύκα με εξαίρεση την σπουργιτόγλαυκα (Glaucidium passerinum). Είναι λίγο μικρότερος από την Μικρή κουκουβάγια (Athene noctua), με λεπτότερο σχήμα, μακρύτερη ουρά και πόδια χωρίς φτερά. Το φτέρωμά του είναι ανοιχτόχρωμο, καστανοκόκκινο προς γκρίζο, διάστικτο με τεφροκάστανες μικρές κηλίδες και σκωληκοειδείς γραμμώσεις, καθώς και υπόλευκες κηλίδες και μπαλώματα. Το χρώμα της ίριδάς του είναι κίτρινο.
Η φωνή του γκιώνη είναι ένα πολύ χαρακτηριστικό άκουσμα των καλοκαιρινών νυκτών. Το τραγούδι του είναι ένα επαναλαμβανόμενο σφύριγμα "τιου - τιου", ή "πιου - πιου", το οποίο είναι απαραγνώριστο. Μοιάζει μονάχα με τους ήχους των φρύνων του γένους Αλύτης (Alytes), το οποίο όμως δεν εκπροσωπείται στην Ελλάδα με κάποιο είδος.
Υπάρχει μια πολύ γνωστή λαϊκή παράδοση που προσπαθεί να εξηγήσει το λάλημα του γκιώνη. Ήταν, κατά την παράδοση, δύο αδερφοί ο Γκιώνης (ή Αντώνης) και ο Δήμος. Ο Δήμος λοιπόν σκότωσε τον Γκιώνη και όταν το μετάνιωσε μεταμορφώθηκε από τη λύπη του (ή τον μεταμόρφωσε μετά από δική του παράκληση ο Θεός) σε πουλί, που κλαίει τον αδικοχαμένο αδερφό του: "Γκιων! Γκιων!".
Ο γκιώνης είναι αποκλειστικά νυκτόβιος και θερμόφιλος. Φωλιάζει σε τρύπες και κοιλότητες δένδρων ή εγκαταλειμμένες φωλιές άλλων πουλιών. Ζει και αναπαράγεται σε ανοιχτά δάση, οικισμούς, πάρκα, κοντά σε κατοικημένες περιοχές, φυτείες, κήπους κ.τ.λ.
Τρέφεται κυρίως με έντομα, αλλά πολλές φορές θηρεύει και μικρά ερπετά και μικρά θηλαστικά και είναι ιδιαίτερα ωφέλιμος στη γεωργία.
Ο γκιώνης είναι αποδημητικός. Απαντά σε όλο τον Παλαιό Κόσμο, την Ασία, την Αφρική και τη Νότια Ευρώπη, (Ιβηρική Χερσόνησο, Γαλλία, Ιταλία, Βαλκάνια), ενώ διαχειμάζει στις υποσαχάριες περιοχές της Κεντρικής Αφρικής. Στην Ελλάδα είναι συνηθισμένος επισκέπτης την άνοιξη και το καλοκαίρι. Στην Κ. και Ν. Ελλάδα, όπως και στην Κύπρο είναι μόνιμος κάτοικος, ενώ οι μόνες μεσογειακές περιοχές από τις οποίες λείπει είναι η Αίγυπτος και η Λιβύη.
Ο γκιώνης ή γκιόνης (Otus scops - Ώτος ο σκωψ) είναι ένα από τα μικρότερα είδη γλαύκας στην Ευρώπη. Ανήκει στην οικογένεια των Γλαυκιδών (Strigidae) και αναγνωρίζονται έξι υποείδη, τα οποία ωστοσο διαφέρουν ελάχιστα μεταξύ τους. Εκτός από τον κοινό γκιώνη (O. s. scops) βρίσκουμε στην Κρήτη και στις Κυκλάδες τον σκλώπα ή σκουλούπα (O. s. cycladum), και στην Κύπρο το θούπι (O. s. cyprius).
Ќук или евроазиски ќук (науч. Otus scops) — граблива птица од редот утковидни. Се среќава и во Македонија.
Ќукот е една од најмалите утковидни птици. Должината на телото достигнува 18-21 см, распонот на крилјата е 47-54 см, а тежината од 64-135 гр. Има стројна фигура, со голема глава. Го држи телото исправено. Поседува доброразвиени куси „уши“ од пердуви, кои понекогаш се прилепуваат назад и не се забележуваат добро. Шареницата му е јаркожолта. Лицевиот дел е непотполн, светлосив, ишаран со нежни темнокафеави дамки. Ограден е со темна „огрлица“ во облик на полумесечина. Клунот е кус, извиен и во основата со издуена восковица. Бојата на пердувите на грбот варира меѓу светложолтеникава до сиво-кафеава, ишарано со темни надолжни линии и светли заоблени дамки.
Нашироко е распространет во Централна, Источна и Јужна Европа, Северна Африка, Мала Азија, Иран, Казахстан и Русија. Зимува во Африка на територијата од Сенегал и Судан до Уганда и Кенија и в југозападниот дел на Арапскиот Полуостров.
Живее во разретчени широколисни шуми со високи дрвја, стари крајречни шуми, единечни дрвја во откриени предели, зашумени појаси, градини и паркови во населени места.
Ќукот е птица преселница. До местата за размножување долетува во април. Преселбата зависи од временските прилики. При студено време одмора и се задржува на патот на преселбата, па затоа се враќа подоцна. Уште при пролетната преселба мажјаците ја демонстрираат карактеристичната песна. Во есен ќукот е молчалив. Одлетува во септември и октомври.
Исхраната на ќукот е разновидна. Се состои од инсекти, многуноги, гуштери, птици и цицачи.
Ќуковите формираат постојани двојки. На почетокот од размножувачкиот период, мажјакот непрекинато „ќука“. Тој го повторува своето повикување 20 - 22 пати во минута. Во месец мај женката снесува 3 до 6 елипсовидни, гланц-бели јајца со маса 15 - 16 g. На јајцата лежи само женката во текот на 24 - 25 денови. Мажјакот го исхранува гнездото. Не се двоуми да нападне и човек. Женката исто така ги пази јајцата и не бега при опасност.
Ќук или евроазиски ќук (науч. Otus scops) — граблива птица од редот утковидни. Се среќава и во Македонија.
Ќукот е една од најмалите утковидни птици. Должината на телото достигнува 18-21 см, распонот на крилјата е 47-54 см, а тежината од 64-135 гр. Има стројна фигура, со голема глава. Го држи телото исправено. Поседува доброразвиени куси „уши“ од пердуви, кои понекогаш се прилепуваат назад и не се забележуваат добро. Шареницата му е јаркожолта. Лицевиот дел е непотполн, светлосив, ишаран со нежни темнокафеави дамки. Ограден е со темна „огрлица“ во облик на полумесечина. Клунот е кус, извиен и во основата со издуена восковица. Бојата на пердувите на грбот варира меѓу светложолтеникава до сиво-кафеава, ишарано со темни надолжни линии и светли заоблени дамки.
Нашироко е распространет во Централна, Источна и Јужна Европа, Северна Африка, Мала Азија, Иран, Казахстан и Русија. Зимува во Африка на територијата од Сенегал и Судан до Уганда и Кенија и в југозападниот дел на Арапскиот Полуостров.
Живее во разретчени широколисни шуми со високи дрвја, стари крајречни шуми, единечни дрвја во откриени предели, зашумени појаси, градини и паркови во населени места.
Ќукот е птица преселница. До местата за размножување долетува во април. Преселбата зависи од временските прилики. При студено време одмора и се задржува на патот на преселбата, па затоа се враќа подоцна. Уште при пролетната преселба мажјаците ја демонстрираат карактеристичната песна. Во есен ќукот е молчалив. Одлетува во септември и октомври.
Исхраната на ќукот е разновидна. Се состои од инсекти, многуноги, гуштери, птици и цицачи.
Ќуковите формираат постојани двојки. На почетокот од размножувачкиот период, мажјакот непрекинато „ќука“. Тој го повторува своето повикување 20 - 22 пати во минута. Во месец мај женката снесува 3 до 6 елипсовидни, гланц-бели јајца со маса 15 - 16 g. На јајцата лежи само женката во текот на 24 - 25 денови. Мажјакот го исхранува гнездото. Не се двоуми да нападне и човек. Женката исто така ги пази јајцата и не бега при опасност.
ЖьындуцӀыкӀу (лат-бз. Otus scops) — кӀукӀумяу лӀэужьыгъуэщ.
И теплъэкӀэ щхъуэ-гъуабжэщ, кусэ жьгъейхэр хэсу. Ныбэ щӀагъым нэхъ хужьыфэ къыщӀэуэу. И кӀыхьагъыр см. 15-20 нос.
Щопсэу Еуропэм, Ищхъэрэ-КъухьэпӀэ Африкэм, Ипщэ-КъухьэпӀэ Азиэм, Урысейм и нэхъыбэкӀэ Къаукъазым. Абгъуэ ищӀкъым, щокӀэцӀ жыг гъуанэхэм, адрей къуалэбзухэм ябгынэжа абгъуэхэм, дурэшхэм, нэгъуэщӀ щӀыпӀэхэми.
Ди щӀыпӀэхэм къыщылъэтэжыр мэлыжьыхьым ипэхэм, щылъэтэжыр жэпуэгъуэм и кӀэхэращ.
Ӏусыр гъудэбадзэ, цӀыв, хьэндырабгъуэ, къуалэбзу, дзыгъуэ жьгъейхэрщ.
Пĕчĕк тăмана (лат. Otus scops), — тăмана йышне кĕрекен вĕçен кайăк тĕсĕ.
Пĕвĕ тăршшĕ 15-20 см. Йывăрăшĕ 60—130 г, çуначĕсене 50 см. çити сарать.
Пĕчĕк тăмана (лат. Otus scops), — тăмана йышне кĕрекен вĕçен кайăк тĕсĕ.
Пĕвĕ тăршшĕ 15-20 см. Йывăрăшĕ 60—130 г, çуначĕсене 50 см. çити сарать.
Сплюшка (Otus scops) є малый вид совы з родины сововых. Гнїздить в лїстяных і змішаных лїсах, гаях, парках і загородах в дутинах і опущеных великых гнїздах, де кладе 4-5 білых яєць. Жывить ся хробаками, ящурками і малыма птахами. Росте до 19-21цм і в роспятю крыл мірять 51-63 цм. Дожывать ся коло 12 років.
Сплюшка (Otus scops) є малый вид совы з родины сововых. Гнїздить в лїстяных і змішаных лїсах, гаях, парках і загородах в дутинах і опущеных великых гнїздах, де кладе 4-5 білых яєць. Жывить ся хробаками, ящурками і малыма птахами. Росте до 19-21цм і в роспятю крыл мірять 51-63 цм. Дожывать ся коло 12 років.
Һыҙғыраҡ ябалаҡ, ҡолаҡлы ябалаҡ, бесәйбаш ябалаҡ, япалаҡ (рус. обыкновенная сплюшка , лат. Otus scops) - ябалаҡтар ырыуындағы төнгө ҡош.
Сыйырсыҡ ҙурлыҡ. Башында ҡалҡып торған ҡауырһындарҙан ҡолаҡтары бар. Осҡанда киң оҙон ҡанаттары, ҡыҫҡа ғына ҡойроғо күҙгә ташлана. Көндөҙ ағас олонона һыйынып, ботаҡ өҫтөндә ултыра. Аҡ һәм ҡара таптар менән сыбарланған ерәнһыу һоро төҫтә, күҙҙәре һары. Үҙе ҙурлыҡ ябалаҡтарҙан ҡолаҡлы булыуы менән айырыла. Өкө ябалағынан байтаҡ бәләкәй.
Яңғырауыҡлы һыҙғыра: «фйү-тйү-үү».
Урманда йәшәй. Төрлө бөжәктәр, сысҡандар менән туҡлана. Күсмә ҡош. Киң генә таралған. Ояһы ағас ҡыуыштарында,һирәкләп таш ярыҡтарында, өңдәрҙә була. 2—5 бөртөк аҡ йомортҡа һала. Ҡоротҡос бөжәктәр¬ҙе һәм кимереүселәрҙе ҡырып, файҙа килтерә.
Һыҙғыраҡ ябалаҡ, ҡолаҡлы ябалаҡ, бесәйбаш ябалаҡ, япалаҡ (рус. обыкновенная сплюшка , лат. Otus scops) - ябалаҡтар ырыуындағы төнгө ҡош.
The Eurasian scops owl (Otus scops), also known as the European scops owl or just scops owl, is a small owl in the typical owl family Strigidae. Its breeding range extends from southern Europe eastwards to southern Siberia and the western Himalayas. It is migratory, wintering in Africa south of the Sahara.
The Eurasian scops owl was formally described by Swedish naturalist Carl Linnaeus in 1758 in the tenth edition of his Systema Naturae. Linnaeus cited the 1599 description by the Italian naturalist Ulisse Aldrovandi, placed it with all the other owls in the genus Strix and coined the binomial name Strix scops.[4][5] The Eurasian scops owl is now placed in the genus Otus that was introduced in 1769 by Welsh naturalist Thomas Pennant.[6][7] The genus name is derived from the Latin otus meaning "eared owl". The specific epithet scops is from the Ancient Greek word skōps for a little eared owl.[8] The term is believed to be of Pre-Greek origin; folk etymology links it to σκώπτω (skṓptō, "to mock") or σκέπτομαι (sképtomai, "to examine").[9]
Five subspecies are recognised:[7]
The Eurasian scops owl is 19–21 cm (7.5–8.3 in) in length with a wingspan of 47–54 cm (19–21 in). This is somewhat smaller than the little owl (Athene noctua). It perches upright and shows small ear-tufts. The plumage is predominantly grey-brown in colour, with a paler face, underparts and shoulder line. This species has a strong direct flight on long narrow wings, reflecting its migratory habits.[10]
The call is a deep whistle given by both sexes. It is similar to the call of midwife toads in the genus Alytes.[10]
This bird breeds in southern Europe eastwards into western and central Asia. It is migratory, wintering in southernmost Europe and sub-Saharan Africa. It was spotted in Newtown area near Kolkata for a brief period during October 2021. It was the first sighting in eastern India.[11] It is rare any distance north of its breeding range, usually occurring as a spring overshoot. It is unlikely that this nocturnal owl would be found outside the breeding season when it is not calling.
Eurasian scops owls breed in open woodland, parks and gardens. The nest is usually a hole in a tree or in a wall, but can sometimes be an old nest of another species such as a crow. The clutch is usually 4 or 5 eggs. These are white and measure 31 mm × 27 mm (1.2 in × 1.1 in) and weigh around 13 g (0.46 oz). The eggs are incubated only by the female. They hatch after 24-25 days. The young are cared for and fed by both parents. They fledge when aged 21–29 days and become independent of their parents at 30–40 days of age.[12]
It takes small prey such as insects and other invertebrates. It is largely nocturnal.
The Eurasian scops owl (Otus scops), also known as the European scops owl or just scops owl, is a small owl in the typical owl family Strigidae. Its breeding range extends from southern Europe eastwards to southern Siberia and the western Himalayas. It is migratory, wintering in Africa south of the Sahara.
La Malgranda orelstrigo, Eŭropa malgranda orelstrigo (Otus scops), konata ankaŭ kiel Eŭrazia malgranda orelstrigo, estas eta strigo, tio estas birdospecio parto de pli granda grupo de noktaj rabobirdoj konataj kiel Strigedoj, kiuj enhavas plej parton de la specioj nomataj strigoj. La alia grupo estas la grupo de la turstrigo, nome Titonedoj.
Tiu birdo reproduktiĝas en suda Eŭropo (el Iberio al la Balkanoj) orienten al okcidenta kaj centra Azio. Ĝi estas migranta, kiu vintras en pli suda Eŭropo kaj sub-Sahara Afriko. Ĝi estas rara norde de sia reprodukta teritorio, kutime nur kiel printempa vizitanto; sed en kelkaj partoj de sia teritorio povas esti la plej abunda nokta rabobirdo post la noktuo. Estas tre malprobable ke tiu nokta specio estas trovata for de la reprodukta sezono, se ne alvokas. Ĝi estas la plej malgranda nokta rabobirdo en plej parto de sia teritorio, ekzemple en Iberio.
Ĝi reproduktiĝas en malferma arbaro, riveraj arbaretoj, parkoj kaj ĝardenoj. La ino demetas 3-6 ovojn (plej ofte 4 aŭ 5) el aprilo al junio en arba (ekzemple popla) aŭ mura truo kaj foje en jam uzita nestoj de laiaj birdoj. La idoj elnestiĝas post 25 tagoj. Ĝi manĝas etajn predojn kiel grandajn insektojn (ĉefe) kaj aliajn senvertebrulojn, sed ankaŭ etajn ronĝulojn aŭ eĉ birdojn. Ĝi estas preskaŭ tute nokta. La Malgranda orelstrigo gvatas rekte kaj montras etajn oreltufojn ĉefe dum alarmo.
Tiu ĉi estas eta strigo, 19-21 cm longa kun enverguro de 47-54 cm kaj pezo de 70 ĝis 154 g, ne tiom granda kiom la noktuo. Ĝi estas ĉefe grizbruna kaj tre makulita (kio helpas kamuflon), kun pli helaj vizaĝo, subaj partoj kaj ŝultra linio. La okuloj estas grandaj kaj flavaj, ĉirkaŭitaj de nigra zono kiu sekvas al la oreltufoj. Ĝi estas pli malfortika kaj havas pli malgrandan kapon ol la noktuo. Tiu ĉi specio flugas tre rekte per siaj longaj mallarĝaj flugiloj, kiuj adaptiĝas al migranta kutimaro.
La alvoko estas profunda monotona fajfo farita de ambaŭ seksoj kaj facile rekonota. Ĝi estas simila al la alvoko de bufo.
Ili vivas ĝis 10 jarojn. Temas pri iom malpliiĝanta specio en kelkaj partoj de sia teritorio sed konstanta aŭ eĉ iom pliiĝanta en aliaj.
Malgranda orelstrigo La Malgranda orelstrigo, Eŭropa malgranda orelstrigo (Otus scops), konata ankaŭ kiel Eŭrazia malgranda orelstrigo, estas eta strigo, tio estas birdospecio parto de pli granda grupo de noktaj rabobirdoj konataj kiel Strigedoj, kiuj enhavas plej parton de la specioj nomataj strigoj. La alia grupo estas la grupo de la turstrigo, nome Titonedoj.
El autillo europeo (Otus scops)[2] es una especie de ave estrigiforme de la familia Strigidae propia de Eurasia y África. Es la rapaz nocturna más pequeña de la península ibérica, con 20 cm de longitud, 50 cm de envergadura y 100 g de peso[cita requerida], siendo la hembra mayor que el macho. Su plumaje es extremadamente críptico, pasando completamente inadvertido en sus posaderos en las ramas de los árboles donde vive. El iris de los ojos es de color amarillo, el pico es negro y presenta dos penachos faciales a modo de orejas, bien visibles cuando se posa en posición erguida. El canto es un shi aflautado similar al sonar de los barcos y submarinos.
Se alimenta principalmente de insectos que caza al vuelo o al acecho, pero en época de cría también puede hacer presa sobre pequeños roedores, pajarillos, reptiles y anfibios. Las egagrópilas son pequeñas, poco consistentes y se desmenuzan con facilidad porque poseen gran cantidad de restos de quitina.
El hábitat óptimo del autillo son los sotos fluviales, arboledas próximas a los ríos, intercalado con espacios abiertos para cazar; también se puede encontrar en parques y jardines.
Es un animal estrictamente nocturno. Realiza grandes movimientos migratorios, pasando los inviernos en el África subsahariana y desplazándose hacia Europa, llegando al centro de la España peninsular hacia el equinoccio de primavera (en la sabiduría popular se le reconoce, a pesar de no poder observarlo debido a su hábito nocturno, por escuchar su ulular cuando el invierno concluye y los días empiezan a ser templados). Una vez establecido en el sitio elegido, permanece indefectiblemente en el mismo lugar para reproducirse y criar a los pollos hacia el verano, migrando a latitudes inferiores al terminar el otoño. A menudo utiliza los agujeros hechos en los troncos de los árboles por el pito real (Picus viridis) para establecer su nido, pero tampoco desprecia las cajas nido.
En verano se distribuye por toda el área mediterránea (España, Portugal, Francia, Italia, Grecia, Países Balcánicos, Turquía y países del Norte de África), llegando en su límite septentrional hasta Alemania, Polonia y el Sur de Rusia. En invierno se desplaza al sur del desierto del Sahara pero sin llegar al bosque tropical.
Son reconocidas como válidas las siguientes subespecies:[3]
El tamaño de puesta varía entre los tres y los seis huevos, puestos cada dos días. Son incubados por la hembra durante veinticuatro o veinticinco días, y los pollos dejan el nido a los veintiún días de vida, aunque no vuelan correctamente hasta los treinta o treinta y tres días.
Los principales problemas de conservación que le afectan son la alteración del hábitat y el empleo de plaguicidas. En el primer caso, la desaparición de sotos fluviales, así como la transformación del paisaje tradicional por regadíos, cultivos forestales y urbanizaciones derivan en una disminución sistemática de la disponibilidad y abundancia de alimento y en una reducción de los lugares adecuados para nidificar. El empleo de plaguicidas acentúa aún más la reducción de las especies presa y produce un efecto de bioacumulación de sustancias tóxicas.
El autillo europeo (Otus scops) es una especie de ave estrigiforme de la familia Strigidae propia de Eurasia y África. Es la rapaz nocturna más pequeña de la península ibérica, con 20 cm de longitud, 50 cm de envergadura y 100 g de peso[cita requerida], siendo la hembra mayor que el macho. Su plumaje es extremadamente críptico, pasando completamente inadvertido en sus posaderos en las ramas de los árboles donde vive. El iris de los ojos es de color amarillo, el pico es negro y presenta dos penachos faciales a modo de orejas, bien visibles cuando se posa en posición erguida. El canto es un shi aflautado similar al sonar de los barcos y submarinos.
Apo-hontza (Otus scops) strigidae familiako hegazti harraparia da[1]. Iberiar penintsulako hontzik txikiena da. Kolorazio kriptikoa du, enborraren antza hartzen baitu eta, sarri, zaila da non dagoen ikustea. Hontz hau migratzailea da eta uda soilik igarotzen du gure artean. Neguan Europako hegoaldeko muturrera eta Saharaz hegoaldeko Afrikara migratzen da.
Apo hontza Iberiar penintsulako hontzik txikiena da. Gorputzaren luzera 19-21 cm bitartekoa da; hego-luzera 47-54 cm bitartekoa[2]; buztanaren luzera 67-75 mm artekoa; eta pisua 60-135 g artekoa (emeak arrak baino pisutsuagoak dira)[3]. Begi horiak aurrerantz bideratuta ditu, mokoa kako formakoa da eta tartsoak lumez estaliak daude. Kolore gris-arre gorrizta du, eta orban beltzak ditu, zuhaitzen koloreak imitatuz. Koloreztatze hau kamuflatzeko baliagarri du. Luma zefaliko zabalak dauzka («belarriak»), maiz ezkutuan izaten baditu ere[4].
Arraren kantua txirula-antzeko beherantzko inflexioa duen nota monosilabiko bakarrez osaturiko sekuentzia luzea da. 0,2-0,3 segundo irauten du nota bakoitzak eta noten artean 2-3 segundo igarotzen dira[3].
Bikoterik gabeko emearen kantua antzekoa da, baina luzeagoa eta altuagoa. Bikotedun emearen kasuan oraindik ere kantu altuagoa da, eta zertxobait zakarra. Gorte-egite garaian arrak eta emeak elkarrekin abesten dute, nota altuko eta baxuko duetoa osatuz[3].
Eurasia eta iparraldeko Afrikako eskualde epeletan, batez ere herrialde mediterraneoetan, Ekialde Hurbilean, Mongolian eta mendebaldeko Txinan ugaltzen da. Iparralderantz Alemania, Polonia eta Baikal lakuraino iristen da. Erdialdeko Europako zati handienean, Britainiar uharteetan eta iparraldeko Europako herrialdeetan ez da umatzen[5].
Iparraldeko populazioak guztiz migratzaileak diren bitartean, hegoaldekoak migratzaile partzialak edo sedentarioak dira[5]. Negua Afrikako ekialde eta mendebaldeko sabanetan igarotzen du, euri-oihanaren iparraldean[3].
Iberiar penintsula osoan zehar ageri da, baina dentsitate handienak gune mediterraneoetan ditu[5].
Baso ez oso trinkoetan bizi da, hala nola, dehesa, fruta-arboladi, zaldu edo parkeetan, eta baita pinudi eta harizti bakanetan ere. Dentsitate handienak zuhaitzak eta palaxuak tartekaturik dituzten nekazal guneetan, ibarbasoetan, sastrakadi mediterraneoetan eta herri eta hirietako parkeetan izaten ditu[5]. Zuhaitz eta zuhaiska helduak ditu gustuko, zulo gehiago izaten baitituzte. Negua sabana zuhaiztunetan igarotzen du[6][3].
Batez ere, intsektuez elikatzen da, hala nola, matxinsalto, kakalardo, sits eta txitxarrez. Armiarma, beldar, zizare, narrasti, igel eta ugaztun zein hegazti txikiak ere jaten ditu[3].
Umatze sasoiaren kronologia asko aldatzen da eskualde batzuetatik besteetara; Iberiar penintsulan apirila eta uztaila bitartean izan ohi da. Gauean arrak emeei deika hasten dira eta azkenean biek batera kantatzen dute. Arrak zulo bat eskaintzen dio emeari eta, honek onartzen badu, bertan umetuko dira. Apirilean edo maiatzean 3-4 arrautza (batzuetan 2-7) errun, eta 20-31 egunez emeak bakarrik txitatuko ditu; denbora horretan arrak ekarriko dio jatekoa. Arrautzak ia esferikoak dira, 31x27 mmkoak, batez beste. Arrautzak ireki eta lehenbiziko egunetan (18-21 inguru) emea habian geratzen da txitekin, eta arrak ekartzen du mantenua; gero hura ere janari bila joaten hasiko da. Txitak itsuak dira lehen 6-7 egunetan, eta 11-13 egunekin irekitzen dituzte guztiz begiak. 3-4 asterekin gazteak habiatik irteten hasten dira, nahiz eta hegan egiteko gai ez izan oraindik. Hegan egiteko gaitasuna 33 egun ingurekin lortzen dute, eta beste 4-5 astez gurasoen zaintzapean egoten dira. Urtean txitaldi bakarra izaten dute. Heldutasun sexuala 10 bat hilabeterekin lortzen dute[3][2].
Apo hontza gau-hegaztia da, aktibitaterik handiena iluntzetik gauerdira bitartean izaten duena. Egunez gorderik egoten da, bai zuhaitzetan, enborretik gertu edo hostotzaren artean, bai zuhaitz zaharren edo arroken zuloetan, bai hormetako zuloetan. Iluntzeko aktibitatea, normalean, oihu azkar batekin hasten da. Batzuetan egunez ere entzun daiteke kantua[3].
Apo-hontza (Otus scops) strigidae familiako hegazti harraparia da. Iberiar penintsulako hontzik txikiena da. Kolorazio kriptikoa du, enborraren antza hartzen baitu eta, sarri, zaila da non dagoen ikustea. Hontz hau migratzailea da eta uda soilik igarotzen du gure artean. Neguan Europako hegoaldeko muturrera eta Saharaz hegoaldeko Afrikara migratzen da.
Kyläpöllönen (Otus scops), aiemmalta nimeltään kääpiösarvipöllö, on Etelä-Euroopassa sekä läntisessä ja keskisessä Aasiassa tavattava pöllölintu. Se muuttaa talveksi Saharan eteläpuoliseen Afrikkaan.
Väritykseltään lintu on ruskean- ja harmaankirjava. Naama on vaaleampi kuin muu ruumis. Kyläpöllösen siivet ovat pitkät ja soveltuvat hyvin muuttamiseen. Kooltaan lintu on 19–21 cm ja sen siipiväli on 47–54 cm.
Kyläpöllönen elää avoimilla metsämailla, puistoissa ja puutarhoissa. Se munii tavallisesti 3–6 munaa puun koloon. Ravinnokseen laji käyttää suurimmaksi osaksi hyönteisiä. Kyläpöllönen on enimmäkseen yöaktiivinen. Sen kutsuääni on matala vihellys.
Kyläpöllöskannan suuruudeksi arvioidaan 150 000–180 000 yksilöä.[1]
Laji havaittiin Suomessa ensimmäistä kertaa Hämeenlinnan Hauholla kesäkuussa 2011.[3][4][5] Suomen toinen havainto tehtiin Hämeenlinnan Lammilla 22. toukokuuta 2018.[6]
Kyläpöllönen (Otus scops), aiemmalta nimeltään kääpiösarvipöllö, on Etelä-Euroopassa sekä läntisessä ja keskisessä Aasiassa tavattava pöllölintu. Se muuttaa talveksi Saharan eteläpuoliseen Afrikkaan.
Väritykseltään lintu on ruskean- ja harmaankirjava. Naama on vaaleampi kuin muu ruumis. Kyläpöllösen siivet ovat pitkät ja soveltuvat hyvin muuttamiseen. Kooltaan lintu on 19–21 cm ja sen siipiväli on 47–54 cm.
Kyläpöllönen elää avoimilla metsämailla, puistoissa ja puutarhoissa. Se munii tavallisesti 3–6 munaa puun koloon. Ravinnokseen laji käyttää suurimmaksi osaksi hyönteisiä. Kyläpöllönen on enimmäkseen yöaktiivinen. Sen kutsuääni on matala vihellys.
Kyläpöllöskannan suuruudeksi arvioidaan 150 000–180 000 yksilöä.
Laji havaittiin Suomessa ensimmäistä kertaa Hämeenlinnan Hauholla kesäkuussa 2011. Suomen toinen havainto tehtiin Hämeenlinnan Lammilla 22. toukokuuta 2018.
Otus scops
Le Petit-duc scops (Otus scops) est une espèce d'oiseaux appartenant à la famille des Strigidae. Il est aussi appelé Hibou petit-duc. Comme son nom l'indique, il s'agit d'un tout petit hibou de la taille d'un merle.
D'après Alan P. Peterson :
Le Petit-duc est légèrement plus petit et plus svelte que la Chouette chevêche. Ses yeux jaunes se trouvent à la base extérieure d'un grand V que forment le bec gris, les sourcils et les aigrettes qui ne sont pas toujours visibles s'il les aplatit. Il est difficile à distinguer tant son plumage ressemble à s'y méprendre à de l'écorce. Son aspect général est brun/gris. Ses ailes sont assez longues tandis que la queue est courte. Les pattes sont dépourvues de plumes.
Taille environ 20 cm, pour une envergure de 50 à 54 cm et un poids de 80 à 100 g.
La longévité est de 6 ans dans la nature et jusqu'à 12 ans en captivité.
Invisible durant la journée, il est identifiable par son chant nocturne, courte note grave, répétée continuellement toutes les 2 à 4 secondes (voisin du chant du crapaud accoucheur)[1].
Le Petit-duc niche du Sud-Est de l'Europe jusqu'à l'Asie centrale. C'est un migrateur qui passe ses hivers dans les zones les plus au sud de l'Europe ou dans les régions sub-sahariennes.
En France on le rencontre essentiellement en région méditerranéenne et il se raréfie de plus en plus en allant vers le nord. Depuis plusieurs années il est régulièrement présent et entendu dans le nord du département de la Vienne.
Fréquentant les campagnes cultivées où il lui arrive de chasser ; il lui arrive de s'aventurer dans les villes et villages du Midi, leurs parcs et leurs allées de vieux arbres.
Se nourrissant surtout d'insectes : coléoptères, criquets, hannetons, papillons de nuit, araignées, il ne dédaigne pas cependant vers de terre, oiselets, petits batraciens, campagnols, musaraignes...
Les pelotes de réjection mesurent 27 mm x 11 mm.
Pour nicher, il choisit un arbre creux, un trou de mur mais il peut, tout aussi bien, s'approprier un ancien nid de pie ou un nichoir car, à leur manière, ils nichent sans faire aucun aménagement
Les Petits-ducs peuvent se reproduire dès l'âge de dix mois. La ponte qui a lieu de mai à juin est de trois à cinq œufs (intervalle de ponte : deux jours) que la femelle commence à couver dès le 3e et ce pendant 25 jours pour chaque œuf. Les œufs blancs sont de forme arrondie et ont une taille de 30 x 27 mm pour un poids de 13 g.
Les jeunes restent au nid pendant un peu plus de trois semaines ; ils volent correctement à trente jours mais les parents continuent de les nourrir encore de quatre à six semaines.
En régression alarmante. La cause en est la diminution de ses proies sous l'action de l'urbanisation et de l'artificialisation des sols.
Le Petit-duc scops bénéficie d'une protection totale sur le territoire français depuis l'arrêté ministériel du 17 avril 1981 relatif aux oiseaux protégés sur l'ensemble du territoire. Il est donc interdit de le détruire, le mutiler, le capturer ou l'enlever, de le perturber intentionnellement ou de le naturaliser, ainsi que de détruire ou enlever les œufs et les nids, et de détruire, altérer ou dégrader son milieu. Qu'il soit vivant ou mort, il est aussi interdit de le transporter, colporter, de l'utiliser, de le détenir, de le vendre ou de l'acheter.
Otus scops
Le Petit-duc scops (Otus scops) est une espèce d'oiseaux appartenant à la famille des Strigidae. Il est aussi appelé Hibou petit-duc. Comme son nom l'indique, il s'agit d'un tout petit hibou de la taille d'un merle.
O moucho de orellas (Otus scops) é unha ave de rapina nocturna da familia das estrixiformes, moi pequena, de escasamente o tamaño dun merlo. A especie está dividida en seis subespecies moi pouco diferenciadas.
Teñen dous penachos de plumas na cabeza que recordan cando están dereitos unhas orellas. A plumaxe é da cor da casca das árbores, con coloracións que van do gris o acastañado, coa cara, a parte inferior, que amosa listas lonxitudinais negras, e unha liña nos ombreiros máis claras. Os ollos teñen o iris laranxa amarelado. Cando voan distínguense do moucho común (Athene noctua) pola cola máis curta e as alas máis estreitas.
Miden entre 19 e 21 cm de lonxitude e teñen unha envergadura de alas de entre 47 e 54 cm, o que os converte na segunda rapaz nocturna máis pequena de Europa, por ben que a impresión visual de tamaño varía segundo a postura das "orellas": cando as teñen recollidas vense pequenos, gordos e cabezudos, cando as estiran semellan máis delgados, de cabeza máis pequena e meirandes do que son en realidade.
A súa voz é moi característica e non é doada de confundir coa doutras aves, aínda que pode recordar a chamada dos sapos do xénero Alytes. É un berro case sempre monosilábico, algo nasal e non moi alto, que repiten, as veces durante horas, con intervalos de entre 2 a 3,5 segundos. En ocasións o ton principal e precedido dun anterior que o pode facer parecer bisílabo. O feito de xiraren a cabeza mentres emiten a súa voz fai que non sexa doado localizar a súa posición acusticamente. Comezan a actividade sonora pouco despois de pórse o sol e acábana ó amencer e, contra a media noite redúcena durante unha ou dúas horas. Machos e femias cantan a miúdo en dúo, sendo o berro das femias ´de ton algo máis alto e menos regular. Cando están excitados deixan oir un repique producido co bico.
O seguinte enlace amosa un exemplo do canto dun sapo do xénero Alytes, semellante ó do moucho de orellas:
Os mouchos de orellas son aves de zonas temperadas que habitan áreas abertas, en ocasións mesmo en zonas áridas. Entre os seus hábitats máis habituais están as plantacións de oliveiras, bosques de pinos e carballeiras aclaradas, pero tamén cemiterios e en ocasións parques. No norte da súa área de distribución vive sobre todo nas ladeiras de outeiros e montañas orientadas cara ó sur. Foxen dos bosques pechados. En África son aves de sabana.
Ademais da forma nominativa O. s. scops, distínguense cinco razas máis:
Os puntos de máis concentración en Europa da especie como ave reprodutora están situados ó longo do mar Mediterráneo, especialmente en España, Croacia e Turquía. As poboacións teñen unha distribución máis irregular en Francia e Italia. A súa presenza en África do norte e tamén irregular, faltando completamente en Libia e Exipto . En Centroeuropa as súas poboacións son máis escasas canto máis ó norte..
Son aves estritamente nocturnas, que comezan a fase activa coa posta do sol ou pouco despois e acábana ó amencer, cando regresan ó seu lugar de descanso, no que pasan o día practicamente inmóbiles, con pequenas pausas que aproveitan para limpa-las plumas. O seu punto de máxima actividade está situado antes da media noite, momento no que fan unha pausa dunhas dúas horas. Machos e femias non adoitan compartir, mesmo durante a cría dos polos, o mesmo lugar de repouso diúrno. Durante a época reprodutora os machos pasan o día en xeral en sitios onde teñan o niño á vista. Os polos que acaban de deixar o niño e non poden aínda voar, repousan nunha pola, preto do tronco da árbore na que naceron e moi apertados os uns contra os outros. Cando se senten ameazados, os mouchos de orellas adoptan unha posición de camuflaxe erguéndose moito. Nesta postura poden pasar moito tempo inmóbiles e só a presenza moi próxima do intruso lles fai abandonala pola na que están para marcharen cara a outra, onde volven adoptar a mesma posición. Se non poden fuxir, adoptan diversas técnicas de agresión que van de xiros asíncronos dos ollos e repiques do bico a ataques coas unllas e o bico. Malia que limpan frecuentemente as plumas, raras veces se observan tomando baños de sol ou de area.
O seu voo é case totalmente silencioso, con fases de planeo. Cando voan, as alas semellan moi longas.
Forman parellas monógamas e estacionais, aínda que se coñecen casos de polixinia. Mesmo en casos de que un dos membros da parella morre prematuramente non adoitan formarse novas parellas. Maduran sexualmente cando teñen uns 10 meses de idade. Durante a época de cría son territoriais e as femias defenden o territorio con máis intensidade cós machos, que no reaccionan agresivamente á presenza de femias alleas.
Fan os niños principalmente en buratos nas árbores e ocasionalmente en fornelas en rochas ou edificios. En raras ocasións aproveitan niños de pegas e outros córvidos e niños artificiais. Coma é habitual nas estrixiformes o lugar do niño non é apenas mellorado, limitándose os mouchos de orellas a escalaren un pouco para faceren unha pequena depresión. Non aportan ningún material se hai restos dun niño anterior non os eliminan.
Poñen en xeral 3 ou 4 ovos brancos e con forma de óvalo curto e duns 31 x 27 mm. De tamaño medios. Chocan exclusivamente as femias. Os polos, que saen do ovo despois de 22 días de incubación, son alimentados polos dous pais e están en condicións de voaren cando teñen uns corenta día, aínda que son coidados polos pais uns 20 días máis,. Despois abandonan o territorio destes para dispersárense.
A súa fonte de alimentación principal son os insectos, sobre todo os de máis tamaño coma saltónss e escaravellos. Comen tamén miñocas e, máis raramente e nunha cantidade pouco significativa no total da súa dieta, paxariños, mamíferos pequenos coma ratos ou musarañas, anfibios e réptiles, As presas son localizadas desde un punto de espreita situado a pouca altura e capturadas no chan. Moi raras veces cazan en voo ou camiñando polo. As súas técnicas para cazar aves son descoñecidas.
Son aves maioritariamente migratorias, cos cuarteis de inverno nas sabanas con árbores ou mato ó sur do Sáhara. As aves novas comezan a viaxe migratoria a mediados de agosto e a finais de setembro xa non quedan mouchos de orellas nos territorios de cría, por ben que pequenos grupos de poboación do sur de España, sur de Italia e a Grecia meridional non emigran e a variedade O. s. cyprius parece non ser migratoria. Volven a aparecer nos territorios de reprodución a partir de finais de marzo, aínda que en xeral fano na segunda metade de abril. As variedades non europeas pasan o inverno no leste de África.
Coma no caso doutras aves amigas da calor e que se alimentan de insectos os cambios agrícolas, o uso masivo de insecticidas e en certa parte os cambios climáticos, provocaron unha redución drástica das súas poboacións a partir dos anos 1960. A caza directa e os accidentes producidos polo tráfico son tamén causas importantes da caída das poboacións da especie, como tamén os cambios nos territorios de invernada.
O moucho de orellas (Otus scops) é unha ave de rapina nocturna da familia das estrixiformes, moi pequena, de escasamente o tamaño dun merlo. A especie está dividida en seis subespecies moi pouco diferenciadas.
Ćuk (lat. Otus scops) je ptica koja spada u red sovovki.
Ćuk je ptica velika od 19-21 cm s rasponom krila od 47-54 cm. Sivkastosmeđe je boje. Ima malu sivkastu glavu s velikim očima, oštrim kljunom kojim kida plijen na komadiće. Ima dva uzdignuta čuperka na vrhu glave. Na nogama obično ima tri prsta s kandžama (čaporcima). Rep je dosta kratak. Vrstan je letač u mraku, potpomognut izrazito naprednim noćnim vidom. Plijen hvata nožnim kandžama, često u letu, te ga rijetko jede na samom mjestu hvatanja. Plijen odnosi na sigurno mjesto gdje ga u miru jede, pridržavajući ga kandžama na nogama dok otkida oštrim kljunom zalogaje, ako se ne radi o manjem plijenu pa ga odmah guta u cijelosti.
Ćukovi su aktivni isključivo noću. Aktivnost im se dijeli u dva razdoblja, s težištem u vrijeme do ponoći. Od ponoći do 2 sata ujutro obično miruju. Oko zalaska sunca ili kratko nakon toga ćuk završava s razdobljem mirovanja, a u svitanje povlači se u uvijek isto dnevno skrovište gdje provodi dan uglavnom nepokretan. Ovo mirovanje prekida samo kratkim razdobljima čišćenja. I u vrijeme podizanja mladunaca, mužjak i ženka samo vrlo rijetko provode dan na istom stablu, a tjelesni dodir, osim u vrijeme parenja, nije viđen. Dnevno skrovište mužjaka u vrijeme ležanja na jajima i podizanja mladunaca najčešće je u vidokrugu duplje sa ženkom, jajima i mladuncima.
Leglo se sastoji od najčešće tri do četiri gotovo čisto bijela jaja prosječne veličine od oko 32 x 27 milimetara, na kojem leži samo ženka. Mladunci se legu nakon oko 22 dana, a podižu ih oba roditelja. U dobi od oko 40 dana, mladunci mogu sami skrbiti o sebi, no roditelji ih hrane još oko 20 dana, nakon čega napuštaju roditeljsko područje.
Ćuk se hrani kukcima i drugim beskralježnjacima, vodozemcima (žabama), te manjim sisavcima (miševima, voluharicama, puhovima,...) i manjim pticama. Plijen ćuka su uglavnom životinje koje nisu našle noćno skrovište, i one životinje koje imaju određene noćne aktivnosti.
Podiže mlade na području od zapadnih i središnjih dijelova Europe do Zapadne i Srednje Azije, a zimuje na krajnjem jugu Europe i u Subsaharskoj Africi. Rijedak je na područjima sjeverno od područja razmnožavanja.
L'assiolo comune, assiolo o assiuolo (Otus scops Linnaeus, 1758) è il più piccolo strigide europeo dopo la civetta nana; raggiunge appena le dimensioni del merlo. Per la sua voce, viene chiamato anche chiù.
Lunghezza: 18–21 cm; apertura alare 47–55 cm; ala 14,4-16,2 cm; coda 6,7-7,5 cm; tarso 30 mm; becco 17–19 mm; peso 56-102 g. L'aspetto è annoverato tra gli strigiformi meglio definibili. L'impressione delle proporzioni e delle dimensioni di questa specie dipende ampiamente dalla posizione dei cornetti che gli ornitologi chiamano ciuffetti auricolari. Quando quest'ultimi sono abbassati, fanno sembrare lo strigiforme piccolo, tarchiato e con la testa grande (in questo modo potrebbe essere confuso con la civetta). Con i ciuffetti auricolari eretti sul capo (che molti confondono con le orecchie), lo strigide denota una silhouette slanciata, con la testa piccola e più grande di quello che veramente è. Rispetto alla civetta è più allungato e ha il capo più piccolo e più appiattito. L'assiolo ha un piumaggio finemente vermicolato e macchiettato di bruno grigiastro, che va dal grigio al marrone castagna sotto le ali con diverse chiazze bianche evidenti sul dorso. Queste differenze di colore hanno indotto gli ornitologi a definire questa variabilità con il termine di morfismo di colore, come accade negli allocchi. Avremo quindi assioli di tre differenti colorazioni: un morfismo rosso-brunastro, uno grigio e un altro intermedio. Gli occhi hanno un'iride di colore giallo, ma con cromatismi più intensi rispetto a quelli della civetta. Nella parte inferiore del corpo si trovano strisce nere ben visibili.
Questo rapace vive di norma solitario, talora in piccoli gruppi. L'assiolo è un uccello attivo soprattutto di notte con un profilo di attività di due fasi. Il punto principale della sua attività raggiunge il culmine prima di mezzanotte. Tra le 0 e le 2 viene attivata perlopiù una fase di pausa. Al tramonto o poco dopo l'assiolo termina la sua fase di pausa, alle prime luci dell'alba si ritira nel suo rifugio sempre ben riparato e trascorre la giornata di solito senza particolare movimento.
Frequenti pause di pulizia interrompono questo periodo di riposo; sono stati osservati, sia pure raramente, veri e propri bagni di sole o di sabbia.
Il volo di perlustrazione è diretto e quasi senza rumore. Si distingue in maniera evidente da quello della civetta nana, che si svolge invece a forma di onda. In situazioni di minaccia l'assiolo assume una posizione a grande altezza, mimetizzandosi. In tale posizione resta immobile per lungo tempo, lasciando che il nemico potenziale si avvicini. Solo quando è molto vicino spicca il volo, cambiando posto e riassumendo immediatamente la postura mimetica. In mancanza di possibilità di fuga, l'assiolo mostra una varietà di atteggiamenti aggressivi, come soffiare, far battere il becco o sgranare gli occhi in modo asincrono, che possono sfociare in attacchi diretti con artigli e becco.
Il canto dell'assiolo è inconfondibile: è un "djü" o "chiù" (che gli ha valso lo stesso nome) non particolarmente forte, un po' nasale e quasi sempre monosillabico quasi come fosse una sonda, che spesso viene ripetuto per ore con un intervallo che va dai due ai 3,5 secondi. A volte alla nota principale viene preceduto un suono iniziale, tanto che il richiamo appare bisillabico. Il richiamo del rospo ostetrico al contrario sembra un "ü" senza modulazione e sembra più chiaro. Assomiglia vagamente allo scampanellare degli animali da gregge. Poiché l'assiolo muove il capo durante il canto, è difficile da localizzare in base ai suoi richiami. L'attività di canto comincia poco dopo il tramonto e finisce all'alba; dopo mezzanotte l'attività di richiamo diminuisce chiaramente per una o due ore. Le femmine e i maschi cantano spesso in duetto, la femmina chiama con un'intonazione un po' più alta e un po' meno regolarmente del maschio. In caso di disturbo soprattutto vicino alle caverne si può essere colpiti con il becco, in una maniera singolare tipica dei gufidi.
Nella banca dati seguente (in lingua tedesca) si possono sentire due maschi con una caratteristica vocale diversa. Il primo canto è caratterizzato da un canto mezzo vocalizzato, nel secondo questo manca. La seconda sequenza di richiamo è più tipica della forma denominata. Nello sfondo si sente in lontananza un secondo segnalatore.
Gli assioli seguono un matrimonio stagionale monogamo. Anche in caso di precoce perdita di partner un nuovo accoppiamento avviene solo raramente. Gli uccelli sono già maturi sessualmente all'età di 10 mesi. Poiché nidificano nelle caverne, gli assioli covano soprattutto nei buchi degli alberi, occasionalmente utilizzano anche cavità di rupi ed edifici. Raramente sono state constatate anche nidiate in vecchi nidi di gru e di gazze.
Uovo 31,2x27 mm. La covata, che consiste più che altro di tre o cinque uova viene custodita solo dalla femmina. La femmina le cova per 25 giorni e dopo la schiusa i piccoli scivolano fuori dopo circa 21-22 giorni e vengono curati in genere da entrambi i genitori. Già a 40 giorni sono capaci di cacciare autonomamente delle prede, ma vengono curati dai genitori per altri 20 giorni. Dopodiché ne abbandonano il territorio.
I maschi e le femmine usano, anche durante la cura della prole, solo piuttosto raramente lo stesso albero per dormire e il contatto corporeo nella fase di calma non è stato osservato al di fuori della stagione degli accoppiamenti. Durante il periodo di cova e di nutrimento è compito soprattutto del maschio tenere d'occhio il luogo di covata. I pulcini riposano perlopiù stretti gli uni agli altri su un ramo nei pressi immediati del tronco.
L'assiolo è una specie prettamente insettivora. Le cicale, le cavallette, i grilli e i maggiolini sono fra le sue prede prevalenti. Inoltre si nutre anche di lombrichi. Tra le prede vi sono solo in misura minore uccelli e rettili, e occasionalmente caccia topi o altri piccoli mammiferi.
La preda viene adocchiata da una posizione bassa e sbattuta a terra. Solo raramente caccia durante il volo o da terra. Non è ancora noto con quale tecnica di caccia attacchi gli uccelli.
La tecnica di cattura dei piccoli uccelli si basa sul "magnetismo" (prevalentemente gli occhi) con il quale l'uccello stando fermo induce piccoli uccelli ad avvicinarsi. È l'identico fenomeno con il quale anche le civette o i gufi venivano usati per la caccia alle allodole. Il fenomeno è valido anche per i nidiacei appena usciti dal nido.
Nella maggior parte del suo territorio di espansione l'assiolo è un uccello migratore con territori di svernamento nelle savane boschive o arbustive a sud del Sahara. La migrazione comincia dalla metà di agosto con gli uccelli più giovani e si conclude a fine settembre. Popolazioni meno consistenti in Spagna meridionale, Italia meridionale e Grecia meridionale svernano nel territorio di cova. La sottospecie cyprius sembra essere interamente un uccello stanziale. Dai territori di svernamento gli assioli tornano non prima della fine di marzo nei loro territori di cova, perlopiù tuttavia nella seconda metà di aprile. Anche le sottospecie extra-europee sono in maggioranza migratori a lungo raggio con territori di svernamento in Africa orientale. Il volo assomiglia in particolare a quello dei gufi. Negli ultimi anni alcuni studi hanno evidenziato che in Italia alcuni individui di assiolo, preferiscono svernare nelle nostre regioni meridionali e insulari (Sardegna e Sicilia) evitando i pericoli della migrazione. Questo è possibile in virtù del cambiamento climatico globale che ha reso gli inverni meno rigidi.
I punti principali dell'espansione dell'assiolo sono lungo il Mar Mediterraneo con concentrazioni in Spagna, Croazia e in Turchia. Diffusa a macchia di leopardo è anche la popolazione in Francia e Italia. Anche in Africa del Nord lo si può trovare a macchia di leopardo, in Libia ed Egitto manca completamente. In Europa centrale le sue popolazioni raggiungono il confine settentrionale, la popolazione è perciò rada nell'insediamento. In Svizzera la popolazione, un tempo piuttosto diffusa, è ora quasi completamente scomparsa dalla zona del Lago Lemano e dal Vallese centrale. Lo stesso dicasi della specie in Austria, dove popola soltanto alcuni ambienti di bacino nella Stiria meridionale e in Carinzia meridionale. In Germania ogni anno se ne osservano nei periodi di cova (soprattutto in Baviera), ma finora non è stata provata alcuna covata.
L'assiolo è una specie termofila che predilige ambienti aperti, talvolta anche aridi. Uliveti, foreste di pini, piccole radure di frassini, boschi, campagne alberate, parchi e giardini, in pianura e in montagna sino al limite del castagno, anche presso le abitazioni umane, ma anche cimiteri e in parte parcheggi sono habitat adatti. Nel territorio di espansione settentrionale si trova soprattutto nei declivi meridionali esposti al caldo o in climi di coltivazione vinicola. Non occupa, al contrario, foreste chiuse. Nei sei mesi dell'inverno europeo si trattiene nelle savane africane. Di giorno si riposa, celandosi tra le fronde degli alberi.
L'Europa centrale si trova al margine settentrionale dell'ampio territorio di espansione di questa specie, per cui le popolazioni sono da sempre limitate in posizioni più vantaggiose perlopiù poste a sud. I territori di cova più a nord si trovavano in Alsazia, ma dal 1986 questi luoghi non sono più stati visitati. Tuttavia ogni anno (evidentemente per prolungamento della migrazione) si trovano voli occasionali anche nel cuore dell'Europa centrale, tanto che a volte non sono da escludersi covate anche nella valle del Reno e nei Land tedeschi meridionali. Come tutti i termofili, le specie insettivore sono crollate drasticamente dagli anni '60. Come cause sono state addotte la distruzione dello spazio vitale e la mancanza di prede sicuramente, almeno in parte, derivante dalla massiccia introduzione di biocidi occorsa da quegli anni in poi. Vi si aggiunge anche la persecuzione e alte perdite a causa di impatto col traffico stradale. Anche il continuo peggioramento delle condizioni di vita nei terreni di svernamento contribuiscono alla diminuzione della popolazione di questa specie. Solo la popolazione dell'Ungheria mostra al momento una tendenza stabile, forse addirittura positiva. La popolazione totale di questa specie di gufi in Europa centrale non supera al momento 500 coppie. Questa specie, molto utile all'agricoltura, è tra le specie protette ai sensi della legge 157/92[2]
L'assiolo comune, assiolo o assiuolo (Otus scops Linnaeus, 1758) è il più piccolo strigide europeo dopo la civetta nana; raggiunge appena le dimensioni del merlo. Per la sua voce, viene chiamato anche chiù.
Otus scops est parva avis familiae Strigidarum, in Europa australi, Africa, et Asia Media endemica.
Haec stipula ad avem spectat. Amplifica, si potes! Apuokėlis (lot. Otus scops, angl. Common Scops Owl, vok. Zwergohreulen) – pelėdinių (Strigidae) šeimos paukštis. Maždaug strazdo dydžio, su „auselėmis“. Kūno viršutinė pusė rudai pilka su išilginiais siaurais juodais dryželiais ir smulkiu skersiniu raštu. Apatinė kūno pusė su išilginiais juodais dryželiais, pilkos spalvos. Pastaibis iki pirštų apaugęs plunksnomis.
Gyvena miškuose, soduose, parkuose. Lietuvoje labai reta, atsitiktinai atskrenda iš pietinių kraštų.
Apuokėlis (lot. Otus scops, angl. Common Scops Owl, vok. Zwergohreulen) – pelėdinių (Strigidae) šeimos paukštis. Maždaug strazdo dydžio, su „auselėmis“. Kūno viršutinė pusė rudai pilka su išilginiais siaurais juodais dryželiais ir smulkiu skersiniu raštu. Apatinė kūno pusė su išilginiais juodais dryželiais, pilkos spalvos. Pastaibis iki pirštų apaugęs plunksnomis.
Gyvena miškuose, soduose, parkuose. Lietuvoje labai reta, atsitiktinai atskrenda iš pietinių kraštų.
Mazā ausainā pūcītes jeb mazā pūcīte (Otus scops) ir maza auguma pūču dzimtas (Strigidae) plēsīgo putnu suga, kurai ir 5 pasugas.[1] Ligzdo, sākot ar Eiropas dienvidiem un beidzot ar Sibīrijas rietumiem, arī Āfrikas ziemeļrietumos. Lielākā daļa populācijas ir gājputni, ziemo uz dienvidiem no Sahāras tuksneša. Populācijas Eiropas pašos dienvidos ir nometnieki. Tā ļoti reti klejo ziemeļu virzienā no sava ligzdošanas areāla.[2]
Mazā ausainā pūcīte ligzdo Eiropas dienvidos, Kaukāzā, Rietumsibīrijas dienvidos, Vidusāzijā, Tuvajos Austrumos un Āfrikas ziemeļrietumos. Areāla ziemeļu mala Eiropā šķērso Franciju, Šveici, Austriju, Čehiju, Slovākiju, Baltkrieviju un, iespējams, sasniedz Maskavas apgabalu Krievijā. Samērā šaurs areāla austrumu atzars gar Sibīrijas dienvidmalu sniedzas līdz Baikālam, Altajam un Tjanšanam. Ziemo Āfrikā uz dienvidiem aiz Sahāras.[3]
Latvijā mazajai ausainajai pūcītei līdz šim bijis viens sens novērojums, 1920. gadā. Latvijai vistuvāk ligzdo pasuga Otus s. scops, kas izplatīta Eiropas areāla ziemeļu daļā, uz austrumiem līdz Volgai.[3]
Mazā ausainā pūcīte ir maza auguma pūču dzimtas putns ar kriptisku apspalvojumu, relatīvi gariem, šauriem spārniem, īsu asti un izteiksmīgiem ausu pušķiem, kas atgādina stāvus saslietas ausis.[4] Mātītes ir nedaudz smagākas nekā tēviņi. Ķermeņa garums ir 16—20 cm, spārnu plētums 53—64 cm, svars 60—135 g.[4][5]
Apspalvojums pelēkbrūns, atgādina veca koka mizu, mugura tumšāka nekā vēders. Sejas disks pelēkbrūns ar smalku, gandrīz nemanāmu maliņu. Acis dzeltenas, knābis pelēks. Ausu pušķi ne vienmēr ir redzami, tie var būt arī pieglausti pie galvas. Pūcīte izslejas, kad ir nobijusies, tad tā kļūst tieva, gara ar stāvus izslietiem ausu pušķiem.[4] Sastopama arī rudibrūna morfa, bet ļoti reti.[4]
Mazā ausainā pūcīte mājo atklātā vai daļēji atklātā ainavā ar nelielu, skraju mežu, lauksaimniecības tīrumu tuvumā, klinšainā apvidū, parkos, ceļu aleju kokos, dārzos ar veciem augļu kokiem. Izvairās no bieza meža. Ziemo savannā ar skraji augošiem kokiem. Tā ir aktīva nakts laikā ar visaktīvākajām stundām uzreiz pēc saulrieta līdz pusnaktij.[4] Dienas laikā atpūšas uz kāda biezi lapota koka zara, parasti sēžot tuvu stumbram, guļ arī dobumos un klinšu alās, un citās līdzīgās vietās.[4] Lidojums spēcīgs, taisns. Ūjina abi dzimumi.
Barojas galvenokārt ar kukaiņiem, piemēram, ar sienāžiem, vabolēm, naktstauriņiem un cikādēm. Barojas arī ar zirnekļiem, kāpuriem un tārpiem, kā arī ar maziem mugurkaulniekiem, piemēram, maziem zīdītājiem, putniem, rāpuļiem un abiniekiem.[4] Mazās ausainās pūcītes naktī var bieži novērot mākslīgās gaismas tuvumā, jo tā piesaista naktstauriņus. Lielāku medījumu pūcīte parasti noskata, sēžot uz kāda zara. Kukaiņus tā ķer ar knābi, lielākus upurus ar nagiem.[4]
Mazās ausainās pūcītes veido monogāmus pārus uz sezonu. Ligzdo koku dobumos, klinšu iedobēs un alās, putnu būros, arī zem uz kraujām augošu koku saknēm.[4] Atgriežoties ligzdošanas teritorijā, tēviņš ligzdošanai piemērotā vietā sauc mātīti. Kad tā ierodas, tad vispirms pārbauda dobumu, vai viņai tas patīk. Dējumā ir 2—6 baltas olas (parasti 3—4). Perēšana uzsākas pēc otrās olas izdēšanas. Inkubācijas periods ilgst 20—31 dienu. Perē tikai mātīte, bet tēviņš to tikmēr baro. Mātīte paliek ligzdā pie mazuļiem pirmās 18 dienas, bet tēviņš medī un apgādā ar barību visu ģimeni. Medījums tiek atdots mātītei, kura to, ja nepieciešams, sadala un pēc tam izbaro mazuļiem. Pēc tam mātīte palīdz tēviņam medīt un barot mazuļus.
Mazuļi izšķiļas akli, acis atveras 6—8 dienu vecumā. Sasniedzot 3—4 nedēļu vecumu, jaunie putni atstāj ligzdu. Tie uzturas uz zemes vai koku zaros. Apmēram 33 dienu vecumā tie sāk lidot. Vecāki turpina rūpēties par jaunajiem putniem vēl 4—5 nedēļas. Dzimumbriedumu tie sasniedz 10 mēnešu vecumā. Dzīves ilgums mazajai ausainajai pūcītei ir apmēram 12 gadi.[4]
Mazajai ausainajai pūcītei ir 5 pasugas:[1]
Mazā ausainā pūcītes jeb mazā pūcīte (Otus scops) ir maza auguma pūču dzimtas (Strigidae) plēsīgo putnu suga, kurai ir 5 pasugas. Ligzdo, sākot ar Eiropas dienvidiem un beidzot ar Sibīrijas rietumiem, arī Āfrikas ziemeļrietumos. Lielākā daļa populācijas ir gājputni, ziemo uz dienvidiem no Sahāras tuksneša. Populācijas Eiropas pašos dienvidos ir nometnieki. Tā ļoti reti klejo ziemeļu virzienā no sava ligzdošanas areāla.
Burung Hantu Kuang Kuit[1] adalah salah satu daripada haiwan yang boleh didapati di Malaysia. Nama sainsnya ialah Centropus bengalensis.
Burung Hantu Kuang Kuit ialah haiwan yang tergolong dalam golongan benda hidup, alam : haiwan, filum : kordata, sub-filum : bertulang belakang (vertebrata), kelas : burung.
Burung Hantu Kuang Kuit ialah haiwan berdarah panas, mempunyai sayap dan badan yang diliputi bulu pelepah. Paruh Hantu Kuang Kuit tidak bergigi.
Burung Hantu Kuang Kuit membiak dengan bertelur. Telur burungHantu Kuang Kuit bercangkerang keras.
A - B - C - D - E - F - G - H - I - J - K - L - M - N - O - P - Q - R - S - T - U - V - W - X - Y - Z Burung Hantu Kuang Kuit adalah salah satu daripada haiwan yang boleh didapati di Malaysia. Nama sainsnya ialah Centropus bengalensis.
De dwergooruil (Otus scops) is een vogel uit de orde van de uilen (Strigiformes). De wetenschappelijke naam van de soort werd als Strix scops in 1758 gepubliceerd door Carl Linnaeus.[2]
Het verenkleed van deze vogel is grijs of roodbruin met een fijne, zwarte tekening. Dit kleine uiltje heeft twee veerpluimen op zijn kop. Soms zijn die 'oren' nauwelijks te zien, maar bij onraad zet hij ze rechtop. Het verenkleed van beide geslachten is gelijk. Dwergooruilen worden maximaal 20 cm groot en 60 tot 125 gram zwaar.
Ze worden bijna nooit overdag gezien. Ze jagen op kleinere prooien; insecten, spinnen, regenwormen, kleine reptielen, vleermuizen en kleine vogels.
Dwergooruilen komen voor in de landen rond de Middellandse Zee: Frankrijk, Spanje, Italië, Griekenland, en Zuidoost-Europa in open landschappen met wat bomen, in tuinen, parken en lanen. Ze overwinteren in Afrika. Ze leven in bossen tussen bomen, in de buurt van gebouwen en wateren en in ruïnes.
Er worden 6 ondersoorten onderscheiden:
De dwergooruil (Otus scops) is een vogel uit de orde van de uilen (Strigiformes). De wetenschappelijke naam van de soort werd als Strix scops in 1758 gepubliceerd door Carl Linnaeus.
Dverghornugle (Otus scops) er en art i uglefamilien (Strigidae) som normalt ikke oppholder seg i Norge, men den har blitt observert her noen ganger. Seks underarter anerkjennes.[1] Arten står på IUCNs rødliste som livskraftig.
Dverghornugler måler omkring 16–20 cm og veier typisk 60–135 g. Vingene smale og lange, noe som gjør den til en dyktig flyger. Vingespennet utgjør cirka 53–64 cm. Den har en oppreist stilling når den står, og man kan se små hårtufser fra ørene. Arten har i hovedsak grå-brun fjærdrakt og blekt ansikt, underdel og skulderlinjer.
Dverghornugle (Otus scops) er en art i uglefamilien (Strigidae) som normalt ikke oppholder seg i Norge, men den har blitt observert her noen ganger. Seks underarter anerkjennes. Arten står på IUCNs rødliste som livskraftig.
Scientìfich: Otus scops
Piemontèis : Cioch ëd la neuit
Italian : Assiolo
Órdin: Strigiformes
Famija: Strigidae
Géner: Otus
Àutri nòm an piemontèis: cioch nuité o cioch ëd la neuit.
A l'é n'osel migrateur ch'a viv an neuit e a mangia bòje.
Da finì.
As treuva an istà an Euròpa e Asia, an invern an Àfrica.
Otus scops
Multimedia w Wikimedia Commons Syczek zwyczajny, syczek (Otus scops) – gatunek małego ptaka z rodziny puszczykowatych (Strigidae), zamieszkująca południową Europę (kraje śródziemnomorskie) oraz zachodnią i środkową Azję. Gatunek wędrowny (przeloty IX-X i II-IV), zimuje na południowych krańcach Europy i w subsaharyjskiej Afryce. Do Polski zalatuje wyjątkowo. Dawniej być może był lęgowy.
Zamieszkuje obszary suche, o łagodnym klimacie, z luźnymi zadrzewieniami. Są to zwykle tereny nizinne lub pagórkowate z kępami starych, liściastych drzew, a także stare gaje, parki, sady i ogrody. Często spotykany w krajobrazie rolniczym. Na terenach górzystych wybiera południowe i zachodnie stoki.
Prawie wyłącznie owady (motyle, błonkówki, szarańczaki, ważki, muchówki, żuki) oraz inne bezkręgowce: pająki czy dżdżownice. Rzadziej chwyta też płazy, małe ptaki lub gryzonie. Poluje spadając szponami na ofiarę z wyniesionego punktu, lub też szuka pokarmu na piechotę i chwyta go dziobem. Wypluwki są niewielkie i zawierają głównie pancerze chitynowe owadów.
Wyprowadza jeden lęg w roku, w maju. Wyjątkowo, po stracie pierwszego lęgu, może przystępować do drugiego w lipcu.
Gatunek nie jest globalnie zagrożony według danych IUCN (status LC - least concern)[2]. W wielu krajach europejskich notuje się natomiast spadek liczebności syczków, nawet do 50%. Są to: Włochy, Francja, Hiszpania, Austria, Szwajcaria, Słowacja. Wśród możliwych przyczyn tego spadku wymienia się przede wszystkim:
W Polsce syczek objęty jest ochroną gatunkową ścisłą[3].
Syczek zwyczajny, syczek (Otus scops) – gatunek małego ptaka z rodziny puszczykowatych (Strigidae), zamieszkująca południową Europę (kraje śródziemnomorskie) oraz zachodnią i środkową Azję. Gatunek wędrowny (przeloty IX-X i II-IV), zimuje na południowych krańcach Europy i w subsaharyjskiej Afryce. Do Polski zalatuje wyjątkowo. Dawniej być może był lęgowy.
O mocho-d’orelhas (Otus scops) é uma espécie de ave estrigiforme pertencente à família Strigidae.
O mocho-d’orelhas (Otus scops) é uma espécie de ave estrigiforme pertencente à família Strigidae.
Výrik lesný alebo výrik obyčajný[3] (lat. Otus scops) je malá sova z čeľade sovovité. Hniezdi od severnej Afriky cez Európu, Áziu až po Bajkalské jazero. Severná hranica rozšírenia ide cez Švajčiarsko, Rakúsko, Slovensko, Ukrajinu a Rusko. [4] Podľa Medzinárodnej únie na ochranu prírody a prírodných zdrojov výrik lesný patrí medzi najmenej ohrozené druhy, celková populácia klesá z dôvodu ničenia jeho biotopov, u európskej populácii je trend nejasný.[1]
Výrik lesný meria 19[5] – 20 cm[6] a váži 75 – 80 g [7]. Obe pohlavia majú rovnaké zafarbenie. Základná farba je buď hrdzavohnedá, so sivým nádychom alebo až sivá. Kostrnky sú tmavohnedé a vytvárajú zvislé čiarky. Na chrbtovej strane tmavšie, na brušnej svetlejšie. Pierka sú priečne pruhované.[6] Mláďatá sú matnejšie.[7]
Revírny hlas je opakované pískavé "tjiü"[5] alebo "ťjü" či "tjuuk".[6] Varovný hlas je prenikavé "piäää".[6]
Na Slovensku je výrik lesný sťahovavý, prilieta na konci apríla. Nie je dostatočne známe jeho rozšírenie. Obýva nížiny a kotliny, okraje lesov a poľnohospodárskej krajiny v pahorkatinách, najmä vo vinohradoch a starých sadoch.
Odhadovaný počet hniezdiacich párov je 40 – 80. Druh je fluktujúci, územie na ktorom sa vyskytuje je stabilné, maximálna zmena do 20%. Ekosozologický status v roku 1995 V – zraniteľný. V roku 1998 EN – ohrozený. V roku 2001 EN - ohrozený.[8] V roku 2014 VU* D - zraniteľný.[2][9][10] Európsky ochranársky status SPEC2 – druhy, ktorých globálne populácie sú koncentrované v Európe, ale majú tam nevhodný ochranársky status. Stupeň ohrozenia D – ustupujúci druh.[4]
Výrik lesný obýva okraje lesov, vinohrady, parky, roztrúsené stromy na pasienkoch.[4]
Výrik lesný hniezdi v dutinách a bútľavinách stromov. Najčastejšie dub, osika, topoľ a vŕba, v ovocných stromoch najmä v starých hruškách, jabloniach a orechoch. Dutinu vyhľadáva samica. Na dne dutiny znesie koncom mája, začiatkom júna 2 – 5 (6) bielych vajíčok. Sedí len samica, inkubácia trvá 24 – 25 dní. Obaja rodičia kŕmia mláďatá 3 týždne v hniezde a po opustení hniezda im naďalej nosia potravu.[7]
Potravou výrika lesného sú veľké druhy chrobákov, nočné motýle a rovnokrídlovce.[4] Loví aj vtáky a drobné cicavce.[7]
Je zákonom chránený, spoločenská hodnota je 3220 € (Vyhláška MŽP č. 579/2008 Z.z.). Ohrozujú ho moderné poľnohospodárske metódy, používanie pesticídov, strata vhodných biotopov a miestami aj nárast populácie potenciálneho predátora, napríklad sovy obyčajnej[11] Pesticídy a zmeny biotopov ovplyvňujú výskyt jeho koristi, veľkých druhov hmyzu, zmeny metód v poľnohospodárstve vedú k strate bútľavých vysokomenných sprievodných drevín ako miesta hniezdenia.[4]
Ak sú vhodné lokality s dostatkom potravy a chýbajú bútľaviny, vyvesovaním hniezdnych búdok je možné podporiť hniezdnu populáciu.[4][11]
Commons ponúka multimediálne súbory na tému Výrik lesný
Wikidruhy ponúkajú informácie na tému Výrik lesný
Výrik lesný alebo výrik obyčajný (lat. Otus scops) je malá sova z čeľade sovovité. Hniezdi od severnej Afriky cez Európu, Áziu až po Bajkalské jazero. Severná hranica rozšírenia ide cez Švajčiarsko, Rakúsko, Slovensko, Ukrajinu a Rusko. Podľa Medzinárodnej únie na ochranu prírody a prírodných zdrojov výrik lesný patrí medzi najmenej ohrozené druhy, celková populácia klesá z dôvodu ničenia jeho biotopov, u európskej populácii je trend nejasný.
Veliki skovik (znanstveno ime Otus scops) je nočna ptica iz družine sov.
Razširjen je od južne Evrope in severozahodne Afrike proti vzhodu do severne Mongolije in Japonske, na jugu pa do Indije, Šri Lanke, Malaje in vse do Bornea. Zadržuje se v redko zaraščenih gozdovih, parkih, palmovih gajih in sadovnjakih, kjer tudi gnezdi enkrat letno, samica pa odloži aprila ali maja od 3-6 jajc v duplo v deblu drevesa.
Glavna hrana velikega skovika so velike žuželke (kobilice, hrošči, vešče,...) in manjši vretenčarji (miši, žabe, kuščarji,...) ter nevretenčarji (deževniki,..).
Veliki skovik je majhna sova, velika približno kot škrjanec. Doseže 19 - 21 cm v dolžino in ima razpon peruti od 47 – 54 cm. Značilnost te ptice so obušesni čopki in varovalna barva, ki se zliva z okoljem v katerem živi. Tako je pri nas Veliki skovik večinoma rjavo-sivih odtenkov, vzorec pa je podoben lubju dreves, na katerih se zadržuje. Kot vse sove ima velike oči, ki so pri tej vrsti svetle barve in so, kot pri vseh sovah, nepremično pritrjene v jamicah.
Med parjenjem se samec oglaša z značilnim zvokom »kiuh« v kratkih intervalih. Njegov klic spominja na besedo čuk, kakor se je ta ptič včasih dejansko imenoval. Zmedo je »zakrivil« Fran Erjavec, ki ga je v svoji knjigi Domače in tuje živali v podobah označil za skovika. Knjiga je bila med ljudmi zelo priljubljena, zato se je napačno ime ohranilo do danes, čuk pa zdaj pravimo sovi z znanstvenim imenom Athene noctua.
Veliki skovik (znanstveno ime Otus scops) je nočna ptica iz družine sov.
Dvärguv (Otus scops) är en liten uggla i släktet Otus som till största delen häckar i Palearktis.[1]
Dvärguven är en liten uggla som mäter cirka 19 centimeter. Hanen väger 75-80 gram och honan 90-95 gram.[2] Den är ganska enfärgat brun eller grå med ljusa skulderband med orange ögon. Den är mycket lik blek dvärguv (Otus brucei).
Merparten av dvärguvspopulationen är flyttfåglar. Den häckar i södra Europa, nordvästra Afrika och mellersta Asien så långt söderut som Jordanien, Irak, Iran, Afghanistan och Pakistan, och så långt österut som Mongoliet och Kina. Merparten övervintrar i Afrika söder om Sahara i Sahelregionen norr om ekvatorn. Dock är övervintringsområdena inte helt kända. En liten del av populationen runt Medelhavet är stannfåglar och arten förekommer vintertid i södra Spanien, Italien, Grekland och Cypern, och i norra Afrika i Marocko, Algeriet och Tunisien.[3]
Dvärguven delas vanligtvis upp i sex underarter:[4]
Underarten cyprius har nyligen urskilts som egen art, cyperndvärguv.[5]
Det finns elva godkända fynd av dvärguv i Sverige.[6]
Dvärguven häckar i löv- och blandskog, i jordbruksbygd, skogiga låglänta bergstrakter men även i stadsparker och på kyrkogårdar. Den placerar sitt bo i trädhål eller byggnader men kan även överta gamla bon från andra fåglar. Den lägger en kull om året med 4-5 vita ägg som mäter 31 millimeter, och som ruvas av honan i 24-25 dagar. Ungarna tas om hand av båda föräldrarna i 21-29 dagar innan de är flygga.[2] Dvärguven livnär sig mestadels av insekter men kan även ta mindre ryggradsdjur.[2]
Dvärguv (Otus scops) är en liten uggla i släktet Otus som till största delen häckar i Palearktis.
İshak kuşu (Farsça: شباویز, şebâviz)(Otus scops), uzun kulak püskülleri olan, 19-21 cm uzunluğunda küçük bir baykuş türüdür. Ağaçlık alanlarda, yerleşim bölgelerinin yakınında ve bahçelerde yaşar. Tüyleri değişik tonlarda kahverengi ve boz desenlidir. Kanat açıklıkları 47–54 cm kadardır. Ağaç deliklerine 3-6 yumurta bırakırlar. Gece avlanırlar. Böcekler ve diğer küçük omurgasızlarla beslenirler.
Kuşlar ile ilgili bu madde bir taslaktır. Madde içeriğini geliştirerek Vikipedi'ye katkıda bulunabilirsiniz. İshak kuşu (Farsça: شباویز, şebâviz)(Otus scops), uzun kulak püskülleri olan, 19-21 cm uzunluğunda küçük bir baykuş türüdür. Ağaçlık alanlarda, yerleşim bölgelerinin yakınında ve bahçelerde yaşar. Tüyleri değişik tonlarda kahverengi ve boz desenlidir. Kanat açıklıkları 47–54 cm kadardır. Ağaç deliklerine 3-6 yumurta bırakırlar. Gece avlanırlar. Böcekler ve diğer küçük omurgasızlarla beslenirler.
Сова дрібних розмірів (приблизно з дрозда). Довжина тіла — 19–20 см, розмах крил — 50–54 см, маса до 80 г. Загальний тон оперення бурувато-сірий (у рудої морфи — рудуватий) з темними поздовжніми і білими поперечними рисками. Низ світло-сірий з поперечними білуватими смужками і темними поздовжніми рискамина стрижнях пер. Махові і стернові пера зі світлими і темними смугами. На голові добре помітні «вушка». Дзьоб темно-сірий. Райдужна оболонка ока жовта.
Ареал охоплює Південну і Центральну Європу, Північну Африку, Центральну Азію. Зимує в Екваторіальній Африці. В Україні це перелітний гніздовий птах, що зустрічається на півдні лісостепу, в степу, Карпатах і Криму.
Загальна чисельність на території Європи становить 210–440 тис. пар. На півдні України та у рівнинному Закарпатті — нечисленний, в інших районах — дуже рідкісний. Чисельність в країні оцінена в 2–4 тис. пар. Майже на всій європейській частині ареалу відзначена тенденція до зменшення чисельності. Чинники загрози достеменно не вивчені, найвірогідніше — зменшення площ старих лісів з дуплистими деревами, хижацтво куниці кам'яної, конкуренція сови вухатої.
Гніздовий, перелітний вид. На місцях гніздування з'являється з кінця березня — до початку травня. Оселяється в лісах, садах, парках, лісосмугах та ін. Моногам. Гніздиться в дуплах дерев, у старих гніздах сороки, штучних гніздівлях, норах. Кладка з 3–6 білих яєць. Період відкладання з третьої декади травня до початку липня. Насиджування 21–29 днів. Пташенята залишаються в гнізді до трьох тижнів. Починають літати через 30–33 дні. Міграції вивчені дуже слабо. На півдні України осіння міграція відбувається в кінці вересня. Живиться переважно комахами, рідше (в холодну погоду) гризунами і дрібними птахами.
Включено до Червоної книги України (1994, 2009), до Конвенції з міжнародної торгівлі вимираючими видами дикої фауни і флори (CITES) (Додаток ІІ), Бернської (Додаток ІІ) конвенції. Охороняється на території Карпатського біосферного заповідника, Вижницького НПП. Потребує збереження стиглих насаджень і дуплистих дерев, вивчення екології та контролю стану популяцій, виявлення та охорони місць гніздування, приваблювання у штучні гніздівлі.
Cú mèo châu Âu (danh pháp khoa học: Otus scops) là một loài cú mèo nhỏ thuộc họ Cú mèo. Loài này là một phần của nhóm lớn hơn các loài cú gọi là cú điển hình, Strigidae, trong đó chứa hầu hết các loài cú. Nhóm còn lại là cú lợn (Tytonidae). Loài cú mèo này sinh sản ở Nam Âu kéo dài về phía đông sang tới Tây và Trung Á. Đây là loài chim di cư, trú đông ở phần cực Nam Âu và châu Phi hạ Sahara. Nó là loài hiếm thấy ở bất kỳ khoảng cách nào tính từ vùng phía bắc phạm vi sinh sản của mình, thường xảy ra như là sự bay quá trong mùa xuân.
Loài này sinh sản trong vùng đồng rừng thưa, công viên và vườn. Nó đẻ 3-6 trứng trong một lỗ cây. Đây là một loài cú nhỏ, dài 19–21 cm (7,5-8,3 inch) với sải cánh có chiều dài 47–54 cm (19-21 inch). Trọng lượng cơ thể 64-135 g. Nó bắt các con mồi nhỏ như côn trùng và động vật không xương sống khác. Phần lớn là hoạt động về đêm.
Nó chủ yếu có màu xám, màu nâu, với mặt, bụng và đường vai nhạt hơn. Loài cú mèo này có kiểu bay thẳng mạnh mẽ trên đôi cánh dài và hẹp, phản ánh tập tính di cư của nó.
.jpg)
Cú mèo châu Âu (danh pháp khoa học: Otus scops) là một loài cú mèo nhỏ thuộc họ Cú mèo. Loài này là một phần của nhóm lớn hơn các loài cú gọi là cú điển hình, Strigidae, trong đó chứa hầu hết các loài cú. Nhóm còn lại là cú lợn (Tytonidae). Loài cú mèo này sinh sản ở Nam Âu kéo dài về phía đông sang tới Tây và Trung Á. Đây là loài chim di cư, trú đông ở phần cực Nam Âu và châu Phi hạ Sahara. Nó là loài hiếm thấy ở bất kỳ khoảng cách nào tính từ vùng phía bắc phạm vi sinh sản của mình, thường xảy ra như là sự bay quá trong mùa xuân.
Loài này sinh sản trong vùng đồng rừng thưa, công viên và vườn. Nó đẻ 3-6 trứng trong một lỗ cây. Đây là một loài cú nhỏ, dài 19–21 cm (7,5-8,3 inch) với sải cánh có chiều dài 47–54 cm (19-21 inch). Trọng lượng cơ thể 64-135 g. Nó bắt các con mồi nhỏ như côn trùng và động vật không xương sống khác. Phần lớn là hoạt động về đêm.
Nó chủ yếu có màu xám, màu nâu, với mặt, bụng và đường vai nhạt hơn. Loài cú mèo này có kiểu bay thẳng mạnh mẽ trên đôi cánh dài và hẹp, phản ánh tập tính di cư của nó.
Сплю́шка или обыкнове́нная со́вка[1], или зорька[2] (лат. Otus scops) — вид птиц рода совки семейства совиные.
Размер тела 15—20 см, масса 60—130 г, размах крыльев до 50 см. Окраска серо-коричневая, с белыми пятнами на плечевых перьях, темными пестринами и тонким струйчатым рисунком; как у многих видов рода существуют серая и коричневая (рыжая) цветовые фазы. Радужина жёлтая, реже оранжевая.
Крик сплюшки — печальный мелодичный посвист «сплюю» (отсюда и название) или «тьёёв». Повторяется с интервалом 2—3 секунды. За крик птица и получила название.[3][4]
Сплюшка — ночная птица. Среда обитания: Европа, юг Сибири до Байкала, Малая Азия до предгорий Средней Азии, Ближний Восток и Северная Африка. Перелетный вид. Зимует в тропической Африке, к югу от пустыни Сахары. Предпочитает лиственные леса, сады, парки, сосновые и арчовые редколесья, в Средиземноморье — оливковые рощи, часто селится возле человека, на плантациях, в горы поднимается до 3000 м над уровнем моря.
Обыкновенная сплюшка зимует в саваннах. В России появляется в апреле, улетает в августе-сентябре. Размножается в мае-июле (в некоторых районах с марта по август), гнездится обыкновенно в дуплах, расщелинах скал, реже — в гнездах сорок и мелких хищных птиц, норах щурок, зимородков. В кладке обычно от 2 до 6 блестящих белых яиц массой по 15 г. Инкубационный период длится 25 дней, выкармливание — примерно 4 недели, вылетают из гнезда птенцы неделей позже. Окрас птенцов сероватый, с поперечными полосками, нехарактерными для взрослых птиц.
Питается сплюшка ночными бабочками и жуками, на позвоночных нападает редко. Может охотиться на мелких лягушек, ящериц, млекопитающих. В природе живет до 6 лет.
Сплю́шка или обыкнове́нная со́вка, или зорька (лат. Otus scops) — вид птиц рода совки семейства совиные.
普通鸮（学名：Otus scops）又名紅角鴞或歐亞角鴞，为鸱鸮科角鸮属的鸟类，俗名夜猫子、聒聒鸟子。
体长可达20厘米。上体大都为灰褐色，布满虫蠹状黑褐色细纹，耳羽延长突出。
昼伏夜出，主要食物为昆虫；啼声响亮，在繁殖时期中常彻夜不休；营巢于树洞中。
分布于欧洲、非洲、中亚地区、西伯利亚、日本、印度、斯里兰卡、安达曼岛、尼柯巴岛、中南半岛、马来半岛、菲律宾、加里曼丹岛、台湾岛以及中国大陆的新疆、甘肃、内蒙古、黑龙江、吉林、辽宁、河北、陕西、河南、江苏、安徽、浙江、福建、广东、广西、四川、云南等地，一般生活于靠近水源的河谷森林里以及特别喜欢在阔叶树上。该物种的模式产地在意大利。[2]
ワシントン条約付属書II類 分類 界 : 動物界 Animalia 門 : 脊索動物門 Chordata 亜門 : 脊椎動物亜門 Vertebrata 綱 : 鳥綱 Aves 目 : フクロウ目 Strigiformes 科 : フクロウ科 Strigidae 属 : コノハズク属 Otus 種 : コノハズク O. scops 学名 Otus scopsコノハズク（木葉木菟、木葉梟、学名 : Otus scops）とは鳥綱フクロウ目フクロウ科に分類されるフクロウである。愛知県の県鳥に指定されている。
アフリカ大陸、ユーラシア大陸、インドネシアの温帯から熱帯にかけて生息する。日本では北海道、本州北部では夏鳥。本州南部では留鳥。
全長20cm。日本に飛来するフクロウ目では最小。頭部には小さい外耳のように見える羽毛（羽角）がある。虹彩は黄色。
山地にある森林に生息する。夜行性で、昼間は樹上に止まり休む。樹洞やキツツキの古巣を巣にする。
その鳴き声から「声の仏法僧（ブッポウソウ）」の別名をもつ。本種の鳴き声は日本語では「ウッ・コッ・コー」または「ブッ・ポウ・ソウ（仏法僧）」と聞こえ、この鳴き声の主は長年ブッポウソウだと考えられ、ブッポウソウはその考えによって名づけられた。しかし、実際のブッポウソウは「ゲッゲッゲッ」と濁った声で鳴く。
コノハズクは奥深い山で夜鳴き、夏鳥で5-6月頃にしか鳴かないので「ブッ・ポウ・ソウ」の鳴き声の正体は、長年明らかにならなかった。ただし、「ブッ・ポウ・ソウ」の鳴き声の主はコノハズクであると考えた者が、いなかったわけではない。平安から江戸初期に描かれた「仏法僧」の絵がいくつか現存しており、そこに描かれているのは明らかにコノハズクだったからである。
「ブッ・ポウ・ソウ」がコノハズクの鳴き声であることが明らかにされたのは、ラジオ放送がきっかけであった。
1935年（昭和10年）6月7日、日本放送協会名古屋中央放送局（現在のNHK名古屋放送局）はブッポウソウの鳴き声で有名な愛知県南設楽郡鳳来寺村（現在の新城市）の鳳来寺山でブッポウソウの鳴き声の実況中継を全国放送で行った。午後9時（21時）55分から30分間放送し、その間よく鳴いたが、放送中や放送後にゲストの俳人・荻原井泉水、歌人・川田順、愛知県史蹟天然記念物調査委員・梅村甚太郎の3人の話がうるさいという非難の電話が殺到した。これを踏まえて、翌6月8日はゲストを呼ばずに鳴き声だけにする（番組内容を伝えるアナウンサーだけをおく）ことにし、前日と同じ時間に放送した。すると、この晩もよく鳴き、放送終了後、昨日とは打って変わって絶賛の電話が殺到した。
その後、この放送を聴いていた人の中から「うちの飼っている鳥と同じ鳴き声だ」という人が現れ、その飼っている鳥を見せてもらうとその鳥はコノハズクであった。そのコノハズクは東京・浅草の傘店で飼われていたもので、生放送中、ラジオから聴こえてきた鳴き声に誘われて同じように鳴き出したという。鳴き声も「ブッ・ポウ・ソウ」と確かに鳴き、長年の謎だった「ブッ・ポウ・ソウ」の主はコノハズクだということが、ようやく確認された。
なお、戸川幸夫にこの経過を記した『仏法僧』という作品がある。
開発による生息地、巣である樹洞のある樹木、獲物の減少に伴い生息数は減少している。
この項目は、動物に関連した書きかけの項目です。この項目を加筆・訂正などしてくださる協力者を求めています（Portal:生き物と自然／プロジェクト:生物）。
소쩍새는 올빼미목 올빼미과 맹금류의 한 종으로, 한국에서는 여름철새이다. 몸 길이는 20cm 정도로, 대체로 갈색을 띠며, 귀가 드러나 있다. 산이나 숲에 서식하며, 주로 야행성이다.
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
,_Kalloni,_Lesvos,_Greece,_19.04.2015_(16773748434)_croped.jpg)
_(Eurasian_Scops_Owl),_Chorokhi_Delta,_Georgia.jpg)
.jpg)
.jpg)
.png){kind=small}
.jpg.JPG){kind=link}