The communication and perception of striped mullet has not been reported. They are likely to use chemical and visual cues.
Perception Channels: visual ; tactile ; chemical
Striped mullet are not listed as endangered or vulnerable with the World Conservation Union (IUCN), CITES, or the U.S. Endangered Species Act. These are common and abundant fish.
US Federal List: no special status
CITES: no special status
IUCN Red List of Threatened Species: least concern
The eggs are transparent and pale yellow, non-adhesive, and spherical with an average diameter of 0.72 mm. Each egg contains an oil globule, making it positively buoyant. Hatching occurs about 48 hours after fertilization, releasing larvae approximately 2.4 mm in length. These larvae have no mouth or paired fins. At 5 days of age, they are approximately 2.8 mm long. The jaws become well-defined and the fin buds begin to develop. At 16 to 20 mm in length, the larvae migrate to inshore waters and estuaries. At 35 to 45 mm, the adipose eyelid is obvious, and by 50 mm it covers most of the eye. At this time the mullet is considered to be a juvenile. These juveniles are capable of osmoregulation, being able to tolerate salinities of 0 to 35 ppt. They spend the remainder of their first year in coastal waters, salt marshes, and estuaries. In autumn, they often move to deeper water while the adults migrate offshore to spawn. However, some young mullet overwinter in estuaries. After this first year of life, mullet inhabit a variety of habitats including the ocean, salt marshes, estuaries, and fresh water rivers and creeks (Bester 2004).
No negative effects on humans have been reported for striped mullet.
Striped mullet are regarded as an excellent food fish. They are also used as bait for a variety of fishes, including billfish, commonly bringing a higher price as bait than as food fish. These fish are prized for their roe. Striped mullet are marketed fresh, dried, salted, and frozen with the roe sold fresh or smoked. This fish is also used in Chinese medicinal practices. It is a very important commercial fish in many other parts of the world (Bester 2004).
Positive Impacts: food ; source of medicine or drug
Striped mullet are an ecologically important link in the energy flow within marine communities. They serve as prey for their predators. Striped mullet are hosts for many parasites including flagellates, ciliates, myxosporidians, monogenean and digenean trematodes, nematodes, acanthocephalans, leeches, argulids, copepods, and isopods (Bester 2004).
Commensal/Parasitic Species:
Mullet are diurnal feeders, consuming mainly zooplankton, dead plant matter, and detritus. Mullet have thick-walled gizzard-like segments in their stomach along with a long gastrointestinal tract that enables them to feed on detritus.
They are an ecologically important link in the energy flow within estuarine communities. Feeding by sucking up the top layer of sediments, striped mullet remove detritus and microalgae. They also pick up some sediments which function to grind food in the gizzard-like portion of the stomach. Mullet also graze on epiphytes and epifauna from seagrasses as well as ingest surface scum containing microalgae at the air-water interface. Larval striped mullet feed primarily on microcrustaceans. One study found copepods, mosquito larvae, and plant debris in the stomach contents of larvae under 35 mm in length. The amount of sand and detritus in the stomach contents increases with length indicating that more food is ingested from the bottom substrate as these fish mature (Bester 2004).
Animal Foods: insects; aquatic crustaceans; zooplankton
Plant Foods: algae
Other Foods: detritus
Primary Diet: planktivore ; detritivore
Mugil cephalus occurs in the coastal waters of the tropical and subtropical zones of all seas. Striped mullet are found in the western Atlantic Ocean, from Nova Scotia, Canada south to Brazil, including the Gulf of Mexico. They are absent in the Bahamas and the Caribbean Sea (Robins and Ray 1986). In the eastern Atlantic Ocean, striped mullet occur from the Bay of Biscay (France) to South Africa, including the Mediterranean Sea and the Black Sea (Thomson 1951). The eastern Pacific Ocean range includes southern California south to Chile (Eschmeyer et al. 1983).
Biogeographic Regions: indian ocean (Native ); atlantic ocean (Native ); pacific ocean (Introduced , Native ); mediterranean sea (Native )
Other Geographic Terms: cosmopolitan
Mugil cephalus are found in highly salty to fresh waters that are warm or temperate from 8 to 24 C. They spend a great deal of time close to shore around the mouths of streams and rivers or in brackish bays, inlets, and lagoons with sand or mud bottoms (Texas Parks 2005). They often enter estuaries and freshwater environments. Adult mullet have been found in waters ranging from 0 ppt to 75 ppt salinity. Adults form huge schools near the surface over sandy or muddy bottoms and dense vegetation (Bester 2004).
Range depth: 0 to 120 m.
Habitat Regions: temperate ; tropical ; saltwater or marine ; freshwater
Aquatic Biomes: benthic ; rivers and streams; coastal ; brackish water
Other Habitat Features: estuarine
The lifespan of striped mullet is seven years for males and eight years for females, with a probable average lifespan of five years. The oldest striped mullet on record is one that lived 13 years (Texas Parks 2005).
Range lifespan
Status: wild: 13 (high) years.
Typical lifespan
Status: wild: 4 to 7 years.
Average lifespan
Status: wild: 5 years.
Average lifespan
Status: captivity: 11.0 years.
The maximum length of striped mullet is 120 cm, with a maximum weight of 8 kg. The body of striped mullet is subcylindrical and anteriorly compressed. They have a small, terminal mouth with inconspicuous teeth and a blunt nose. The lips are thin, with a bump at the tip of the lower lip. The adipose eyelid is prominent with only a narrow slit over the pupil. The body is elongate and the head is slightly wider than deep. Pectoral fins are short, not reaching the first dorsal fin. The origin of the second dorsal fin is posterior to the origin of the anal fin. The lateral line is not visible. This mullet is often confused with white mullet, Mugil curema. However, white mullet have scales extending onto the soft dorsal and anal fins while striped mullet do not. They may also be identified based on the anal ray fin counts of 8 for striped mullet and 9 for white mullet. The body is grayish olive to grayish brown, with olive-green or bluish tints and sides fading to silvery white towards the belly. Dark longitudinal lines, formed by dark spots at the center of each scale on the upper half of the body, run the length of the body. Young fish smaller than 15 cm in length lack stripes. There is a large dark blotch at the base of the pectoral fin. The pigmentation in the iris is dispersed and brown, a character that also helps to distinguish it from M. curema. The mouth is triangular in shape when viewed from above, with small, close-set teeth arranged in several rows on the jaws (Bester 2004).
Range mass: 8 (high) kg.
Range length: 120 (high) cm.
Other Physical Features: ectothermic ; heterothermic ; bilateral symmetry
Sexual Dimorphism: sexes alike
Major predators of striped mullet include larger fish, birds, and marine mammals. Spotted seatrout, Atractoscion aequidens, feed on mullet up to 13.8 to 35 cm long. Off the coast of Florida, sharks often feed on large mullet. Pelicans and other aquatic birds as well as dolphins also prey on striped mullet. Humans are also significant predators of striped mullet (Bester 2004).
Known Predators:
Striped mullet are catadromous, that is, they spawn in saltwater yet spend most of their lives in freshwater. During the autumn and winter months, adult mullet migrate far offshore in large aggregations to spawn. In the Gulf of Mexico, mullet have been observed spawning 65 to 80 km offshore in water over 1,000 m deep. In other locations, spawning has been reported along beaches as well as offshore.
Mating System: polygynandrous (promiscuous)
Estimated fecundity of striped mullet is 0.5 to 2.0 million eggs per female, depending upon the size of the individual (Bester 2004). Female mullet reach sexual maturity in their fourth year, when they are between 40 to 42 cm. Males mature in their third year, once they reach a size of 33 to 38 cm. The minimum spawning size of females is between 31 to 34 cm. Striped mullet are oviparous fish (Hill 2004). Beginning in the early fall, large schools of mullet aggregate in the lower reaches of estuaries and at river mouths in preparation for offshore migration to spawning grounds. Environmental cues such as falling water temperatures, passage of cold fronts and falling barometric pressure are thought to trigger aggregation and subsequent migration. Spawning occurs in deep, offshore waters from mid-October through late January, with peak spawning occurring in November and December. Larvae and prejuveniles then migrate to inshore estuaries where they inhabit shallow, warm water in the intertidal zone. Mugil cephalus are isochronal spawners, with all oocytes reaching maturity at the same time. However, based on the size of the female body cavity, it is unlikely that a female's entire store of eggs is hydrated at the same time in preparation for spawning. Rather, females are likely to hydrate eggs in batches and spawn on successive evenings until their supply of yolked eggs is depleted (Hill 2004).
Breeding interval: Striped mullets breed once yearly.
Breeding season: Spawning occurs in autumn and winter months.
Range number of offspring: 500,000 to 2,000,000.
Average gestation period: 48 hours.
Range time to independence: 0 to 0 minutes.
Average age at sexual or reproductive maturity (female): 3 years.
Average age at sexual or reproductive maturity (male): 3 years.
Key Reproductive Features: iteroparous ; seasonal breeding ; gonochoric/gonochoristic/dioecious (sexes separate); sexual ; fertilization (External ); broadcast (group) spawning; oviparous
Average age at sexual or reproductive maturity (male)
Sex: male: 730 days.
Average age at sexual or reproductive maturity (female)
Sex: female: 730 days.
Once eggs are laid, adult striped mullet do not provide any further parental care (Texas Parks 2005).
Parental Investment: no parental involvement; pre-fertilization (Provisioning, Protecting: Female)
Die platkopharder (Mugil cephalus) kom langs die hele Suid-Afrikaanse kuslyn voor. Dit is 'n lang, silwer vis wat ietwat donkerder aan die bokant is. Dit kom normaalweg in skole voor en is 'n belangrike prooi vir roofvisse. Die gemiddelde lengte is 40 cm maar die vis kan tot 80 cm lank en 4.5 kg swaar word. In Engels staan die vis bekend as Grey mullet.
Die platkopharder (Mugil cephalus) kom langs die hele Suid-Afrikaanse kuslyn voor. Dit is 'n lang, silwer vis wat ietwat donkerder aan die bokant is. Dit kom normaalweg in skole voor en is 'n belangrike prooi vir roofvisse. Die gemiddelde lengte is 40 cm maar die vis kan tot 80 cm lank en 4.5 kg swaar word. In Engels staan die vis bekend as Grey mullet.
El muil ye una especie de pexe marín eurihalino de la familia de los mugílidos.
El Mugil cephalus habita nes agües costeres de la mayoría de les estayes tropicales y subtropicales.[2] Nel Atlánticu occidental, alcuéntrase dende la península de Nueva Escocia hasta Arxentina, incluyendo'l Golfu de Méxicu, anque ta ausente nes Bahames|Bahames y el Caribe. Nel Atlánticu oriental, habita dende'l golfu de Vizcaya hasta'l sur d'África. Atópase tamién en tol Mar Mediterraneu y nel Mar Negru. La distribución del Pacíficu oriental abarca dende'l sur de California hasta Chile.
La so distribución xeográfica ye amplia, siendo bien común n'agües costeres por cuenta de les sos carauterístiques, que-y dexen soportar temperatures elevaes, salinos variables y ciertos niveles de contaminación orgánica.
El so llargor ye xeneralmente de 30 a 80 cm. Ye una especie d'amplia distribución mundial.
N'ocasiones remonta los ríos, dexando tras les agües salines munchos kilómetros tierra adientro, asina pueden atopase nel ríu Narcea, (Asturies), alimentándose d'algues, y algamando tamaños considerables.
Mientres los meses de seronda ya iviernu, los adultos migren al mar en grandes congregaciones pa desovar. La fecundidá estímase en 0,5–2,0 millones de güevos per fema, dependiendo de la talla adulta.La eclosión asocede al cabu de 48 hores dempués de la fertilización, lliberando bárabos de 2,4 mm de largor. Cuando los bárabos algamen los 16–20 mm, migren a agües interiores o estuarios, onde pueden recoyese pa fines acuícolas dende fines d'agostu a principios d'avientu.
El mújol ye un pexe importante que sirve d'alimentu pa munchos seres humanos en tol mundu, anque n'Asturies nun ye vezu comelu, anque na posguerra teníen bon valir los que se pescaben nos pedrales, a la contra de los que se pescaben nes ríes, que s'alimentaben nes agües fecales que vertíen a la ría les poblaciones.
La so güeva tástiase salada, seca, y estrúyese pa facer xíntes especializaes en tol mundu, como'l Wuyutsu taiwanés, myeongran jeot coreanu, karasumi xaponés, botarga italianu, y el batarekh exipciu. N'Exiptu, el mesmu pexe ye saláu, secu, y escabechado col nome de feseekh.[3] Na mariña del noroeste de Florida y Alabama, el mújol o negru, de cutiu ye una especialidá de restoranes de mariscos. Tostáu ye'l más popular, pero tamién puede comese afumáu, al fornu, y enlatado. Los pescadores locales suelen pescalu nuna nasa pequeña, anque dalgunos utilicen un gabitu. Ye un manxar nesta zona, anque tamién ye frecuente consumilo nel llar fileteado, y el restu de les sos anatomía, en sopes y guisos.[4] Sicasí, el más numberosu ye'l mújol blancu( Mugil curema ), por movese y ser reproducíu n'agües más llimpies, evitando asina l'intensu sabor a folla.[5] El mújol ye un pexe delicao pal so caltenimientu; en xelu puede ser comestible de mientres 72 hores aproximao, darréu, conviértese casi en non comestible.
El muil ye una especie de pexe marín eurihalino de la familia de los mugílidos.
La llissa llobarrera, llissa, llisa, llíssera, llíssera llobarrera, llissal o cabeçut[2] (Mugil cephalus) és un peix teleosti de la família dels mugílids i de l'ordre dels perciformes.[3]
Pot arribar a fer 1 m de llargària total i 8 kg de pes. Cos llarg, ample (especialment a la part dorsal), amb el dors gris blavós i els costats argentats i amb línies longitudinals de color marró. Peduncle caudal alt i comprimit lateralment. Cap gros, ample (quasi rodó), amb la boca terminal i el musell curt. Llavi superior fi. Ulls coberts per una membrana adiposa molt desenvolupada. Dues aletes dorsals triangulars. Aleta caudal grossa i còncava. Presenta una taca negra a la base de les aletes pectorals.[4][5]
Té lloc entre març i setembre. Els exemplars petits de l'espècie es coneixen amb el nom de llisserones a algunes zones de Catalunya.
Menja petits invertebrats i detritus orgànic.
N'hi ha al litoral (fins a 10 m) a tota mena de fons. S'acosta a la costa després de fortes pluges que arrosseguen matèria orgànica cap a la mar. Freqüenta les llacunes i els estuaris i entra a la mar per a reproduir-se. És un peix gregari amb els costums similars a les altres llisses.
N'hi ha a les costes d'aigües temperades i càlides del Pacífic oriental (des de Califòrnia fins a Xile), al Pacífic occidental (del Japó fins a Austràlia), a l'Oceà Índic occidental (de l'Índia fins a Sud-àfrica), a l'Atlàntic occidental (des de Nova Escòcia fins al Brasil) i a l'Atlàntic oriental (de la Mar Cantàbrica fins a Sud-àfrica, incloent-hi la Mar Mediterrània i la Mar Negra).[5]
La llissa llobarrera, llissa, llisa, llíssera, llíssera llobarrera, llissal o cabeçut (Mugil cephalus) és un peix teleosti de la família dels mugílids i de l'ordre dels perciformes.
Cípal hlavatý (Mugil cephalus) je paprskoploutvá ryba, která se vyskytuje v teplých mořích celého světa (v Atlantiku tvoří severní hranici jejího rozšíření Biskajský záliv a pobřeží Nového Skotska, byla také uměle vysazena v Kaspickém moři).[2] Obývá převážně kontinentální šelf do hloubky 120 metrů, jako euryhalinní druh proniká také na dolní toky řek. Zdržuje se často v blízkosti přístavů, kde dokáže tolerovat i značně znečištěnou vodu. V období rozmnožování migruje na otevřené moře.
Dospělý cípal hlavatý dorůstá délky 50–100 cm, zprávy o rekordních jedincích měřících 120 cm a vážících 12 kg nejsou spolehlivě ověřené.[3] Má tělo proudnicovitého tvaru a robustní hlavu, která mu dala druhový název. Zbarvení je na hřbetě šedozelené, na bocích stříbrné a na břiše bílé. Jako všichni cípalové postrádá postranní čáru. Šupiny jsou cykloidní.
Je aktivní ve dne a potravu hledá poblíž dna. Živí se mořskými řasami, planktonem, korýši a drobnými rybkami. Zpravidla se zdržuje v početných hejnech. Samice klade až dva a půl milionu jiker. Cípal hlavatý se může dožít šestnácti let.
Díky své rychlosti a bojovnosti je vyhledávanou sportovní rybou; dokáže se vymrštit z vody a uniknout ze sítě, proto se loví převážně na plavanou. Používá se rovněž jako návnada při lovu mečounů. Vzhledem ke značné poptávce po jeho pevném bílém mase se často pěstuje v akvakultuře (v nilské deltě se pro něj již po staletí budují umělé nádrže zvané „hoša“).[4] Cípal hlavatý se upravuje smažením nebo pečením, obvykle s citrusy, česnekem, zeleninou a bramborami, může se také vyudit. Vyhlášenou delikatesou jsou jeho nasolené a usušené jikry, známé v Itálii jako bottarga a v Japonsku pod označením karasumi.[5]
Obrázky, zvuky či videa k tématu cípal hlavatý ve Wikimedia Commons
Cípal hlavatý (Mugil cephalus) je paprskoploutvá ryba, která se vyskytuje v teplých mořích celého světa (v Atlantiku tvoří severní hranici jejího rozšíření Biskajský záliv a pobřeží Nového Skotska, byla také uměle vysazena v Kaspickém moři). Obývá převážně kontinentální šelf do hloubky 120 metrů, jako euryhalinní druh proniká také na dolní toky řek. Zdržuje se často v blízkosti přístavů, kde dokáže tolerovat i značně znečištěnou vodu. V období rozmnožování migruje na otevřené moře.
Die Großkopfmeeräsche (Mugil cephalus) ist eine Meeräschenart, die weltweit an den Küsten tropischer, subtropischer und gemäßigter Meere vorkommt.
Die Großkopfmeeräsche kann eine Maximallänge von einem Meter erreichen, bleibt aber für gewöhnlich bei einer Länge von 50 cm. Sie ist damit die größte Meeräschenart. Der Körper ist torpedoförmig, der Kopf breit und zwischen den Augen abgeflacht. Das Maul ist klein, die Lippen schmal. Die Augen haben gut entwickelte Fettlider. Die Rückenseite ist olivgrün gefärbt, die Seiten silbrig, der Bauch eher weißlich. An den Flanken können sich entlang der Schuppenreihen einige schwache dunkle Streifen zeigen. Wie alle Meeräschen besitzt die Großkopfmeeräsche zwei Rückenflossen, die weit auseinanderstehen. Die erste hat 4 weiche Hartstrahlen und die zweite einen harten und 7 bis 9 weiche, die Afterflosse 3 harte und 8 (Adult) bis 9 (Larve) weiche Flossenstrahlen. Die Brustflossen sind kurz und erreichen, nach vorne geklappt, nicht die Augen. Die Bauchflossen sind brustständig.
Das Verbreitungsgebiet der Großkopfmeeräsche liegt zwischen 62°N und 57°S und reicht im östlichen Atlantik von der Biscaya bis Südafrika und schließt auch das Mittelmeer, sowie das Schwarze Meer mit ein. Im westlichen Atlantik kommt die Art von Nova Scotia bis Brasilien vor, fehlt aber in der Karibik. Im Pazifik reicht ihr Verbreitungsgebiet von Japan und Kalifornien bis Australien und Chile, im Indischen Ozean von Indien bis Südafrika.
Die Großkopfmeeräsche lebt als Schwarmfisch im küstennahen Bereich von der Wasseroberfläche bis in Tiefen von zehn, ausnahmsweise auch bis 120 Metern, wobei sie gelegentlich auch in Lagunen und Flussmündungen eindringt. Sie springt häufig und ernährt sich von Zooplankton, Detritus, einzelligen Algen und bodenbewohnenden, wirbellosen Lebewesen. Je nach Lebensraum laichen die Fische zu unterschiedlichen Jahreszeiten. Die Vermehrung findet immer im Meer statt. Ein Weibchen kann 800.000 bis 2,6 Millionen Eier legen. Die Geschlechtsreife erreicht die Großkopfmeeräsche im Alter von 3 bis 4 Jahren und kann ein Alter von 16 Jahren erreichen.
Die Großkopfmeeräsche wird in Aquakulturen mit Süß- oder Brackwasser aufgezogen. Ihr Fleisch wird frisch, getrocknet, eingesalzen, geräuchert oder eingefroren vermarktet und wird auch in der traditionellen chinesischen Medizin verwendet. Ihr getrockneter Rogen (ital. Bottarga) ist eine alte Fischspezialität des Mittelmeerraums.
Die Großkopfmeeräsche (Mugil cephalus) ist eine Meeräschenart, die weltweit an den Küsten tropischer, subtropischer und gemäßigter Meere vorkommt.
Ang aguas[1] (pangalang pang-agham: Mugil cephalus; Ingles: flathead mullet) ay isang species ng isdang banak. Tinatawag din itong itong agwas[2], aligasin[3], asubi[4], banak[5] at talilong[6][7] Kabilang ang mga ito sa pamilyang Mugilidae (Ingles: mga mullet) sa order na Perciformes ng klaseng Actinopterygii.
Ang lathalaing ito na tungkol sa Isda ay isang usbong. Makatutulong ka sa Wikipedia sa nito.
Ang aguas (pangalang pang-agham: Mugil cephalus; Ingles: flathead mullet) ay isang species ng isdang banak. Tinatawag din itong itong agwas, aligasin, asubi, banak at talilong Kabilang ang mga ito sa pamilyang Mugilidae (Ingles: mga mullet) sa order na Perciformes ng klaseng Actinopterygii.
Peshk i ujërave te kripura, me kokë të gjerë e me luspa të blu te errëta dhe te argjendta. Specia me e zakonshme e peshkimit në brigjet dhe lagunat e Shqipërisë.
Specia është e përhapur kryesisht në ujërat tropikale dhe subtropikale me temperatura te ngrohta. Kufiri verior i shtrirjes në Evrope janë brigjet veriore te Spanjës. Është karakteristike për ketë specie te rritet në ujëra me kripshmëri te ndryshuashme siç janë dajlanët, kënetat, lagunat dhe grykëderdhjet e lumenjve.
Qefulli ekziston në disa variete te ndyshme te tij. Te zakonshëm janë llojet e kësaj specie që në zhargonin e peshkatarëve te brigjeve tona quhen :
Qefulli ka një trup thuajse cilindrik me forme te mprehte te kokës, me shume luspa. Spektri i ngjyrave te lëkurës nis nga bluja e grija e erret në kurriz vazhdon e argjende dhe përfundon e bardhe në pjesën e poshtme te trupit.
Ushqehet me organizma jovertebrore si edhe me lende organike te dekompozuara. Ushqevet në thellësi te ujërave megjithëse takohet edhe në sipërfaqe.
Kur specia arrin 20 cm konsiderohet seksualisht e pjekur për riprodhim. Vezët lëshohen pranë kontaktit me ujërat e ëmbla te lumenjve.
Është një nga peshqit e preferuar për peshkatarët sportive. Gjuhet me grep, rrethim (rrjete), mrexhe (rrjete therëse apo korridor), si dhe me pezevol (rrjete tip lak) në cektira 10 - 50 cm.
Qefulli është përdoret shpesh në gatimet e menuve peshkatarë jo vetëm sepse është produkti me i shpështë i këtij aktiviteti por edhe pse shija e tij është e përshtatshme për disa receta gatimi siç janë ato në tave me perime dhe salce. Si çdo lloj peshku një vlere te veçante ushqimore kane vezët e tij te cilat për dorën shpesh te thara në tym dhe te kriposura në formën e një produkti i cili quhet në gjune e zakonshme te peshkatarëve si putarga.
Peshk i ujërave te kripura, me kokë të gjerë e me luspa të blu te errëta dhe te argjendta. Specia me e zakonshme e peshkimit në brigjet dhe lagunat e Shqipërisë.
Lu cìfalu è nu pisci òssiu (Mugil cephalus) cu corpu cilìntricu e schina argintata, cumuni ntô Miditirràniu e apprizzatu pî sò carni.
Mugil cephalus, canusciuto communemente comme cefaro, è nu pisce 'e mmare attuccante â famiglia d''e Mugilidae.
È na specia eurialina, ca pô suppurtà granne variazione 'e salinità. Pô pure campà 'ind' ambiente nquinate, nfatte se pô trovà 'e frequente rint' 'e puorte. Campa 'n branche, se nudre 'e veggetale, plancton e mollusche piccerrile.
D''o cuorpo quase celindrico, sfusato cu scame 'e culor argiento, ha dduje pinne dorsale. 'E dimensione massime suje, songo 'e 30 cm 'e luonghezza, pe mmerzo 5 Kg 'e peso.
'E essemplare ca raggiungono 'e 20 cm, songo mature sessualmente, e appusano 'e ova 'n mare. Aroppo 'a schiusa 'e piccerrile, avvicinannose primma â costa, arresagliono 'e corse 'e acqua doce ca esceno 'ind'ô mare.
Lo muge (var. mujo, mujòu, mujòl, mulle, murle) es un peis de la familha dei Mugilidae.
Mugil cephalus s'atròba sus l'ensemble dei costièras dei zònas temperadas, tropicalas emai eqüatorialas.
Mugil cephalus est une espècia de la costiera que pòu passar dins leis graus lei rius. Es un peis gregari que viu au fons de l'aiga, sus l'arena ò la labarida, en generau a mens de 10m de fonsor.
Mugil cephalus est abalit dins l'aiga doça ò dins d'estanhs. Amb seis uòus se produsís la potarga, especialitat dau Martegue.
Mugil cephalus, canusciuto communemente comme cefaro, è nu pisce 'e mmare attuccante â famiglia d''e Mugilidae.
U Muzaru (o Mazzardu) (Mugil cephalus) hè un tipu di pesciu di mare chì faci partita di a famiglia di i Mugilidae.
U muzaru hè cumunu in Corsica.
U Muzaru (o Mazzardu) (Mugil cephalus) hè un tipu di pesciu di mare chì faci partita di a famiglia di i Mugilidae.
O͘-á-hî/Sìn-hî (ha̍k-miâ: Mugil cephalus)
Şerbot kêfal (bi latînî Mugil cephalus) masiyekî avên tropîk an subtropîk e. Rengê wî zeytûnî yê bi xetên boz e û zikê wî jî zîvîn e. Dirêjbûna kêfalê 30 heta 75 cm ye. Li hemû deryayên cîhanê tê dîtin.
Ο Κέφαλος είναι ψάρι μήκους 30 – 70 εκατοστών. Φέρεται με πολλά ονόματα ανάλογα με την ηλικία και την ποικιλία τους. Όπως στειράδια (έτσι ονομάζονται οι αρσενικοί), μπάφες (οι αυγωμένες θηλυκές), μυξινάρια, χρυσόχρωμοι κ.λπ. Το επίσημο όνομά του είναι "Μουγίλος ο κέφαλος" (Mugil cephalus) και ανήκει στην οικογένεια των "μουγιλιδών" (Mugilidae).
Έχουν σταχτομόλυβη ράχη, ασημιές πλευρές και ασημόλευκη κοιλιά με σκούρες καστανόχρωμες πλαϊνές γραμμές από τα θωρακικά πτερύγια μέχρι τη βάση της ουράς. Ειδικά ο χρυσόχρωμος φέρει μια χρυσή κουκκίδα πάνω από τα βραχιακά επικαλύμματα.
Γενικά το σώμα τους είναι μακρύ με ράχη λίγο πλατιά σκεπασμένη με μεγάλα λέπια. Το στόμα τους είναι μικρό με πολλά λεπτά δόντια ενώ τα χείλη τους είναι χοντρά και σκληρά. Το κάτω σαγόνι σχηματίζει ένα είδος τριγώνου με το πάνω πολύ χαρακτηριστικό. Φέρει δύο ραχιαία πτερύγια σε απόσταση μεταξύ τους εκ των οποίων το πρώτο φέρει 4 οστέινες άκανθες ενωμένες μεταξύ τους με μεμβράνη.
Τα κυριότερα δύο είδη διακρίνονται πολύ εύκολα. Ο πλέον συνήθης σταχτής κέφαλος έχει μάτια σκεπασμένα με βλέφαρα κάθετα που αφήνουν λεπτή σχισμάδα στην κόρη του ματιού. Το πέπλο αυτό φτάνει μέχρι το βραχιακό επικάλυμμα. Αντίθετα ο χρυσόχρωμος κέφαλος δεν έχει τέτοιο πέπλο στα μάτια του.
Οι κέφαλοι ζουν κατά κοπάδια κυρίως σε ρηχά νερά, μέσα σε λιμάνια, σε λιμνοθάλασσες και καμιά φορά ανηφορίζουν και στα ποτάμια. Κύρια τροφή τους είναι τα μαλάκια, τα μικρά καρκινοειδή και σκουλήκια που βρίσκονται σε φύκια και κοντά σε πέτρες. Ο κέφαλος φθάνει σε ενηλικίωση στα 6-8 χρόνια και ο χρυσόχρωμος στα 4. Γεννούν στο πέλαγος από τον Ιούλιο μέχρι τον Οκτώβριο. Το κοινό αυγοτάραχο προέρχεται από τις αυγομένες μπάφες, ενώ από τους κέφαλους γίνονται τα περίφημα καπνιστά "νίτικα", που τ΄ όνομά τους φανερώνει την καταγωγή τους από το αινίτικα, δηλαδή την πόλη Αίνο, της Ανατολικής Θράκης.
Στις ελληνικές θάλασσες υπάρχουν άφθονοι και κυρίως στις λιμνοθάλασσες του Αμβρακικού και του Μεσολογγίου. [2]
Η αλιεία αυτών των ψαριών γίνεται με δίκτυα και καλαμωτές καθώς και από στεριά με καθετή, με κιούρτους και με πεζόβολο. Το κρέας τους, ειδικά τον χειμώνα, είναι παχύ και αρκετά νόστιμο.
Ο Κέφαλος είναι ψάρι μήκους 30 – 70 εκατοστών. Φέρεται με πολλά ονόματα ανάλογα με την ηλικία και την ποικιλία τους. Όπως στειράδια (έτσι ονομάζονται οι αρσενικοί), μπάφες (οι αυγωμένες θηλυκές), μυξινάρια, χρυσόχρωμοι κ.λπ. Το επίσημο όνομά του είναι "Μουγίλος ο κέφαλος" (Mugil cephalus) και ανήκει στην οικογένεια των "μουγιλιδών" (Mugilidae).
Έχουν σταχτομόλυβη ράχη, ασημιές πλευρές και ασημόλευκη κοιλιά με σκούρες καστανόχρωμες πλαϊνές γραμμές από τα θωρακικά πτερύγια μέχρι τη βάση της ουράς. Ειδικά ο χρυσόχρωμος φέρει μια χρυσή κουκκίδα πάνω από τα βραχιακά επικαλύμματα.
Γενικά το σώμα τους είναι μακρύ με ράχη λίγο πλατιά σκεπασμένη με μεγάλα λέπια. Το στόμα τους είναι μικρό με πολλά λεπτά δόντια ενώ τα χείλη τους είναι χοντρά και σκληρά. Το κάτω σαγόνι σχηματίζει ένα είδος τριγώνου με το πάνω πολύ χαρακτηριστικό. Φέρει δύο ραχιαία πτερύγια σε απόσταση μεταξύ τους εκ των οποίων το πρώτο φέρει 4 οστέινες άκανθες ενωμένες μεταξύ τους με μεμβράνη.
Τα κυριότερα δύο είδη διακρίνονται πολύ εύκολα. Ο πλέον συνήθης σταχτής κέφαλος έχει μάτια σκεπασμένα με βλέφαρα κάθετα που αφήνουν λεπτή σχισμάδα στην κόρη του ματιού. Το πέπλο αυτό φτάνει μέχρι το βραχιακό επικάλυμμα. Αντίθετα ο χρυσόχρωμος κέφαλος δεν έχει τέτοιο πέπλο στα μάτια του.
Οι κέφαλοι ζουν κατά κοπάδια κυρίως σε ρηχά νερά, μέσα σε λιμάνια, σε λιμνοθάλασσες και καμιά φορά ανηφορίζουν και στα ποτάμια. Κύρια τροφή τους είναι τα μαλάκια, τα μικρά καρκινοειδή και σκουλήκια που βρίσκονται σε φύκια και κοντά σε πέτρες. Ο κέφαλος φθάνει σε ενηλικίωση στα 6-8 χρόνια και ο χρυσόχρωμος στα 4. Γεννούν στο πέλαγος από τον Ιούλιο μέχρι τον Οκτώβριο. Το κοινό αυγοτάραχο προέρχεται από τις αυγομένες μπάφες, ενώ από τους κέφαλους γίνονται τα περίφημα καπνιστά "νίτικα", που τ΄ όνομά τους φανερώνει την καταγωγή τους από το αινίτικα, δηλαδή την πόλη Αίνο, της Ανατολικής Θράκης.
Στις ελληνικές θάλασσες υπάρχουν άφθονοι και κυρίως στις λιμνοθάλασσες του Αμβρακικού και του Μεσολογγίου.
Чоң маңдай (лат. Mugil cephalus, L. 1758) — кефаль балыктарынын бир түрү.
சாம்பல் நிற மடவை(Mugil Cephalus) என்பது மடவை இனத்தைச் சேர்ந்த முக்கியமான உணவு மீன் இனம் ஆகும். இவை உலகம் முழுவதும் உள்ள வெப்பவலய மற்றும் மிதவெப்பவலய கடலோர நீர்ப்பகுதிகளில் காணப்படுன்றன. ref name=FB>"{{{genus}}} {{{species}}}". FishBase. Ed. Ranier Froese and Daniel Pauly. {{{month}}} 2014 version. N.p.: FishBase, 2014. இவை சராசரியாக 30 முதல் 75 செ.மீ.கள் வரை வளரக்கூடியவை ஆகும். இவற்றின் உடலில் ஆறு முதல் ஏழு நேர்க்கோடுகள் வரை காணப்படும்.
சாம்பல் நிற மடவை(Mugil Cephalus) என்பது மடவை இனத்தைச் சேர்ந்த முக்கியமான உணவு மீன் இனம் ஆகும். இவை உலகம் முழுவதும் உள்ள வெப்பவலய மற்றும் மிதவெப்பவலய கடலோர நீர்ப்பகுதிகளில் காணப்படுன்றன. ref name=FB>"{{{genus}}} {{{species}}}". FishBase. Ed. Ranier Froese and Daniel Pauly. {{{month}}} 2014 version. N.p.: FishBase, 2014. இவை சராசரியாக 30 முதல் 75 செ.மீ.கள் வரை வளரக்கூடியவை ஆகும். இவற்றின் உடலில் ஆறு முதல் ஏழு நேர்க்கோடுகள் வரை காணப்படும்.
Senangin (nan Latèn: Mugil cephalus) nakeuh saboh jeunèh eungkôt nyang na di la’ôt Acèh. Eungkôt nyoe kayém geudrop lé ureueng keumawé keu geupeubloe.[1]
Senangin (nan Latèn: Mugil cephalus) nakeuh saboh jeunèh eungkôt nyang na di la’ôt Acèh. Eungkôt nyoe kayém geudrop lé ureueng keumawé keu geupeubloe.
The flathead grey mullet[2] (Mugil cephalus) is an important food fish species in the mullet family Mugilidae. It is found in coastal tropical and subtropical waters worldwide.[2] Its length is typically 30 to 75 centimetres (12 to 30 in). It is known with numerous English names, including the flathead mullet, striped mullet (US, American Fisheries Society name), black mullet, bully mullet, common mullet, grey mullet, sea mullet and mullet, among others.[1][3]
The flathead grey mullet is a mainly diurnal coastal species that often enters estuaries and rivers. It usually schools over sand or mud bottoms, feeding on zooplankton, dead plant matter and detritus.[4] The adult fish normally feed on algae in fresh water. The species is euryhaline, meaning that the fish can acclimate to different levels of salinity.[5]
The back of the fish is olive-green, sides are silvery and shade to white towards the belly.[2] The fish may have six to seven distinctive lateral horizontal stripes. Lips are thin.[2] The mullet has no lateral line. A common length is about 50 centimetres (20 in), and its maximum length is 100 centimetres (39 in).[2] It can reach a maximum weight of eight kilograms (18 lb).[5]
The flathead mullet is cosmopolitan in coastal waters of the tropical, subtropical and temperate zones of all seas,[2] as far north as the Bay of Biscay and Nova Scotia in the Atlantic Ocean.[1] It occupies fresh, brackish and marine habitats in depths ranging between 0–120 metres (0–394 ft) and with temperatures between 8–24 °C (46–75 °F).[5]
In Australia, the fish is widespread, from Far North Queensland, around southern Australia to the Kimberley region of Western Australia. They also occur in the Bass Strait area of Tasmania. They live in tropical and temperate coastal marine and estuarine waters, but are also often found in the lower reaches of rivers. They are able to live in a wide range of salinity and so may also be found in lagoons, lakes and far into estuaries, but migrate back to the sea to spawn.[6]
In freshwaters of the western United States, the striped mullet historically ranged far up the Colorado River to the vicinity of Blythe and up the Gila River to perhaps Tacna. Because of the dams and restricted flows to the Gulf of California, the range in Arizona is restricted to the Colorado River below Laguna Dam and the lower end of the Gila River when there is water present. They are often abundant in the mainstream and lateral canals in the Gila River region.[7]
In the Colorado River mullet are pelagic in larger pools, sometimes moving into currents below dams, and generally occurring in small groups.[5]
The mullet populations are currently declining in Arizona, due to periods when the Colorado River does not reach the Gulf of California.
The flathead grey mullet is an important food fish around the world, and it is both fished and farmed. The reported worldwide catches from fishing in 2012 were about 130,000 tonnes and aquaculture production was 142,000 tonnes.[8]
The ontogeny of mugilid larvae has been well studied, with the larval development of Mugil cephalus in particular being studied intensively due to its wide range of distribution and interest to aquaculture.[9] The previously understudied osteological development of Mugil cephalus was investigated in a 2021 study, with four embryonic and six larval developmental steps being described in aquaculture-reared and wild-caught specimens.[9] These descriptions provided clarification of questionable characters of adult mullets and revealed informative details with potential implications for phylogenetic hypotheses, as well as providing an overdue basis of comparison for aquaculture-reared mullets to enable recognition of malformations.[9]
The roe of this mullet is salted, dried, and compressed to make a specialty food across the world, such as Greek avgotaraho, Taiwanese Wuyutsu, Korean eoran, Japanese karasumi, Italian bottarga, French poutargue, Turkish Haviar and Egyptian batarekh. In Egypt, the fish itself is salted, dried, and pickled to make fesikh.
On the coast of Northwest Florida and Alabama, this mullet, called the striped or black mullet, is often a specialty of seafood restaurants. Fried mullet is most popular, but smoked, baked, and canned mullet are also eaten. Local fishermen usually catch mullet in a castnet, though most use a land-based seine net. Mullet is a delicacy in this area and is most often consumed in the home. Mullet are usually filleted, and the remaining frames used for fish stock, used in chowders and stews.[10] The mullet most commonly consumed in Florida however is the white mullet (Mugil curema), because its preference for cleaner water gives it a cleaner and less muddy taste.[11]
The flathead grey mullet (Mugil cephalus) is an important food fish species in the mullet family Mugilidae. It is found in coastal tropical and subtropical waters worldwide. Its length is typically 30 to 75 centimetres (12 to 30 in). It is known with numerous English names, including the flathead mullet, striped mullet (US, American Fisheries Society name), black mullet, bully mullet, common mullet, grey mullet, sea mullet and mullet, among others.
The flathead grey mullet is a mainly diurnal coastal species that often enters estuaries and rivers. It usually schools over sand or mud bottoms, feeding on zooplankton, dead plant matter and detritus. The adult fish normally feed on algae in fresh water. The species is euryhaline, meaning that the fish can acclimate to different levels of salinity.
Platkapa mugilo (Mugil cephalus) estas aktinopteriga fiŝo el la familio de la mugiledoj (Mugilidae). La scienca nomo de la specio por la unua fojo estis publikigita en 1758 fare de Karolo Lineo.
Ĝi fariĝas seksmatura ĉe longo de proksimume 30 cm, plenkreskaj fiŝoj averaĝe longas 50 cm. La fiŝo povas atingi longon de 100 cm. La unua dorsnaĝilo havas 5 pikilojn kaj la dua 7 ĝis 9 naĝilradiojn, la anusnaĝilo havas tri pikilojn kaj 8 ĝis 9 naĝilradiojn.
Mugil cephalus havas grandan regionon de disvastiĝo tra la tuta mondo en duontropikaj kaj tropikaj apudmarbordaj akvoj kaj riverbuŝoj, kie la fiŝo troviĝas en relative malprofunda akvo (malpli ol 10 m). Ĝi estas (kiel la plejmultaj mugiledoj) katadroma fiŝospecio.
Ekzistas ampleksa profesia fiŝkaptistaro por tiu specio de la mugiledoj kaj oni ankaŭ multe kultivas la fiŝon. La ovoj de tiu mugilo estas prilaborataj al la mediteranea nutraĵo botargo.
La specio ne estas endanĝerigita (prijuĝa jaro 2008).
El mújol (o múgil, mugle, mule, llisa, muble lisa, liza, albur, cabezudo, capitón, corcón o pardete)[cita requerida] (Mugil cephalus) es una especie de pez eurihalino de la familia de los mugílidos.
El Mugil cephalus habita en las aguas costeras de la mayoría de las regiones tropicales y subtropicales.[2] En el Atlántico occidental, se encuentra desde la península de Nueva Escocia hasta Argentina, incluyendo el Golfo de México,[2] aunque está ausente en las Bahamas y el Caribe. En el Atlántico oriental, habita desde el golfo de Vizcaya hasta el sur de África. Se encuentra también en todo el Mar Mediterráneo y en el Mar Negro. La distribución del Pacífico oriental abarca desde el sur de California hasta Chile.[2]
El mújol es catádromo, encontrándoselo frecuentemente en ambientes estuarinos y de agua dulce.[2]
Su distribución geográfica es amplia, siendo muy común en aguas costeras debido a sus características, que le permiten soportar temperaturas elevadas, salinidades variables y ciertos niveles de contaminación orgánica.
Su longitud es generalmente de 30 a 80 cm. Es una especie de amplia distribución mundial.
Durante los meses de otoño e invierno, los adultos migran al mar en grandes congregaciones para desovar. La fecundidad se estima en 0,5–2,0 millones de huevos por hembra, dependiendo de la talla adulta.[2]La eclosión ocurre al cabo de 48 horas después de la fertilización,[2] liberándose larvas de 2,4 mm de longitud.[2]Cuando las larvas alcanzan los 16–20 mm, migran a aguas interiores o estuarios, donde pueden ser recolectadas para fines acuícolas desde fines de agosto a principios de diciembre.[2]
El mújol es un pez importante que sirve de alimento para muchos seres humanos en todo el mundo. Su hueva se degusta salada, seca, y se comprime para hacer comidas especializadas en todo el mundo, como el Wuyutsu taiwanés, myeongran jeot coreano, karasumi japonés, botarga italiano, y el batarekh egipcio.
En España es muy valorado desde Cataluña a Murcia, en la costa también mediterránea de Occitania y en amplias zonas costeras de Italia (Calabria, Cerdeña, Sicilia, Toscana, etc.) por su carne y, especialmente, por sus huevas, que se preparan en salazón, recibiendo éstas al estar desecadas y saladas el nombre de botarga.
En Perú se consume desde la época prehispánica. En la actualidad su consumo se realiza en conserva de filetes ahumados, y fresco en cebiches, plato destacado de la gastronomía peruana. En Piura la variedad de lisa de río se utiliza para el picau de lisas.[3]
En Egipto, el mismo pescado es salado, seco, y escabechado con el nombre de feseekh.[4]
En la costa del noroeste de Florida y Alabama, el mújol o negro, a menudo es una especialidad de restaurantes de mariscos. Frito es el más popular, pero también se puede comer ahumado, al horno, y enlatado. Los pescadores locales suelen pescarlo en una nasa pequeña, aunque algunos utilizan un gancho. Es un manjar en esta zona, aunque también es frecuente consumirlo en el hogar fileteado, y el resto de sus anatomía, en sopas y guisos.[5] No obstante, el más numeroso es el mújol blanco (Mugil curema), por moverse y ser reproducido en aguas más limpias, evitando así el intenso sabor a barro.[6]
El retórico romano Claudio Eliano menciona al mújol en el Libro I de su obra Sobre la naturaleza de los animales (en griego: Περὶ ζῴων ἰδιότητος Perí zóon idiótitos; en latín: De Natura Animalium o Historia animalium). De este pez destaca su templanza y control de la voracidad. Ya que nunca depreda a otros peces y animales marinos vivos, se dice que ha hecho un pacto con ellos, ya que su alimento lo encuentra exclusivamente en peces muertos que él mismo comprueba de un coletazo si lo están o no antes de comérselos.
|fechaacceso= requiere |url= (ayuda) El mújol (o múgil, mugle, mule, llisa, muble lisa, liza, albur, cabezudo, capitón, corcón o pardete)[cita requerida] (Mugil cephalus) es una especie de pez eurihalino de la familia de los mugílidos.
Korrokoi bizkarbeltza edo lazuna (Mugil cephalus) Mugilidae familiako ur gaziko arraina da, ipar-ekialdeko Ozeano Atlantikoan, Itsaso Beltzan eta Mediterraneo itsasoan bizi dena[1][2].
Mediterraneo osoan bere arrautzak jaten dituzte, botarga izeneko platerean.
Artikulu hau biologiari buruzko zirriborroa da. Wikipedia lagun dezakezu edukia osatuz. Korrokoi bizkarbeltza edo lazuna (Mugil cephalus) Mugilidae familiako ur gaziko arraina da, ipar-ekialdeko Ozeano Atlantikoan, Itsaso Beltzan eta Mediterraneo itsasoan bizi dena.
Mediterraneo osoan bere arrautzak jaten dituzte, botarga izeneko platerean.
Juovakeltti (Mugil cephalus) on kelttikaloihin kuuluva kalalaji.
Juovakeltti on hopeanvärinen, pitkulainen kala, joka kasvaa noin puoli metriä pitkäksi. Juovakelttejä elää sekä merivedessä, makeassa vedessä että murtovedessä.[2]
Juovakelttejä tavataan laajoilla alueilla trooppisilla, subtrooppisilla ja lauhkeilla alueilla.[1]
Juovakeltti (Mugil cephalus) on kelttikaloihin kuuluva kalalaji.
Juovakeltti on hopeanvärinen, pitkulainen kala, joka kasvaa noin puoli metriä pitkäksi. Juovakelttejä elää sekä merivedessä, makeassa vedessä että murtovedessä.
Juovakelttejä tavataan laajoilla alueilla trooppisilla, subtrooppisilla ja lauhkeilla alueilla.
Mulet cabot
Le Mulet cabot (Mugil cephalus) est une espèce de poissons marins de la famille des Mugilidae. Il est également appelé mulet à grosse tête.
Mugil cephalus est présent sur l'ensemble des côtes des zones tempérées, tropicales et équatoriales.
Le corps est gris olive sur le dos, les flancs sont argentés et le ventre est blanc. Des rayures sont parfois présentes sur les flancs. Les lèvres sont fines. Les nageoires pectorales sont courtes ; elles n'atteignent pas l'œil lorsqu'elles sont retournées vers l'avant. Les yeux sont protégés par une paupière adipeuse. La taille maximale rapportée est de 12 kg pour 120 cm[1] mais demande à être confirmée.
Mugil cephalus est une espèce côtière qui peut remonter les estuaires et les rivières. C'est un poisson grégaire qui vit sur les fonds sableux ou vaseux, souvent à moins de 10 m de profondeur. De mœurs diurnes, il se nourrit principalement d'algues mais aussi parfois de zooplancton, d'organismes benthiques, ainsi que de petits poissons.
La reproduction a lieu en mer, à des périodes qui dépendent des zones. Les femelles pondent entre 0,8 et 2,6 millions d'œufs. La maturité sexuelle est atteinte à l'âge de 3 ou 4 ans.
Mugil cephalus est couramment élevé en eau douce ou bien dans les étangs salins. Il est vendu frais, séché, fumé, salé ou congelé. Ses œufs constituent la poutargue.
Mulet cabot
Le Mulet cabot (Mugil cephalus) est une espèce de poissons marins de la famille des Mugilidae. Il est également appelé mulet à grosse tête.
O Mugil cephalus é unha especie de peixes mariños eurihalinos da familia dos muxílidos, un dos varios peixes desa familia que se chaman muxe, cabezudo ou limoso.[2]
É unha especie costeira especialmente diúrna que a miúdo entra en estuarios e ríos. Adoita formar bancos en fondos areosos ou de lama, alimentándos de zooplancto. Os peixes adultos normalmente aliméntanse de algas en auga doce. As especie é eurihalina, o que significa que o peixe pode aclimatarse a diferentes niveis de salinidade.[3]
O seu dorso é verde oliva, os laterais son prateados e degrádanse a branco cara ao ventre.[4] O peixe pode ter de seis a sete distintivas bandas horizontais laterais. Os labios son delgados.[4] Non ten liña lateral. Adoita medir uns 50 cm, e a súa lonxitude máxima é de 100 cm.[4] Pode chegar a un peso máximo de 8 kg.[3]
A súa distribución xeográfica é ampla, sendo moi común en augas costeiras debido ás súas características, que lle permiten soportar temperaturas elevadas, salinidades variables e certos niveis de contaminación orgánica. O Mugil cephalus habita nas augas costeiras da maioría das rexións tropicais e subtropicais.[5] No Atlántico occidental, encóntrase desde a península de Nova Escocia ata Arxentina, incluíndo o Golfo de México,[5] aínda que está ausente das Bahamas e o Caribe. No Atlántico oriental, habita desde o golfo de Biscaia ata o sur de África. Encóntrase tamén en todo o mar Mediterráneo e no mar Negro. A distribución no Pacífico oriental abrangue desde o sur de California ata Chile.[5]
É catádromo, e pode encontrarse frecuentemente en ambientes estuarinos e de auga doce.[5] En Estados Unidos pode atoparse no río Colorado.[6]
Durante os meses de outono e inverno, os adultos migran dos estuarios ao mar en grandes congregacións para desovar. A fecundidade estímase en 0,5 a 2,0 millóns de ovos por femia, dependendo do tamaño do adulto.[5] A eclosión ocorre ao cabo de 48 horas despois da fertilización,[5] liberándose larvas de 2,4 mm de lonxitude.[5] Cando as larvas alcanzan de 16 a 20 mm, migran a augas interiores ou estuarios, onde poden ser recollidas para a acuicultura desde finais de agosto a principios de decembro.[5]
É un peixe importante na alimentación humana en todo o mundo, e péscase ou cultívase en granxas de acuicultura. As capturas pesqueiras mundiais desta especie en 2012 foron de 130.000 toneladas e a produción en acuicultura foi de 142.000 toneladas.[7]
En Europa, en gran parte da costa mediterránea de España e Occitania e amplas zonas costeiras de Italia (Calabria, Sardeña, Sicilia, Toscana etc.) é moi valorado pola súa carne e, especialmente, polas súas ovas ou bragadas, que se preparan en salazón e secas, que tamén se consomen en países asiáticos. En Florida e Alabama a súa carne consómese en restaurantes de marisco.
O Mugil cephalus é unha especie de peixes mariños eurihalinos da familia dos muxílidos, un dos varios peixes desa familia que se chaman muxe, cabezudo ou limoso.
É unha especie costeira especialmente diúrna que a miúdo entra en estuarios e ríos. Adoita formar bancos en fondos areosos ou de lama, alimentándos de zooplancto. Os peixes adultos normalmente aliméntanse de algas en auga doce. As especie é eurihalina, o que significa que o peixe pode aclimatarse a diferentes niveis de salinidade.
Cipal bataš (lat. Mugil cephalus ) ima kod nas u upotrebi više raznih naziva kao što su mulj, glavaš, babaš, skakavac, javra. Cipal bataš je riba iz porodice cipala ili Mugilidae. To je najveći cipal koji živi u Jadranu. Najveći ulovljeni primjerak u Jadranu je bio 55 cm duljine i 6 kg[1], iako ova vrsta može narasti i do jednog metra duljine i 12 kg. Glava mu je tupasta i spljoštena, šira od ostatka duguljastog tijela, s velikim, izraženim očima i tankim usnicama na relativno malim ustima. Boja mu varira od svijetlosive, smeđkaste do maslinastozelene, sa linijama koje se prelijevaju u nijansama, a s donje strane srebrenkasto bijel.
Cipal bataš je rasprostranjen u obalnom pojasu gotovo svuda po svijetu, osim u hladnim morima s temperaturom nižom od 8 stupnjeva Celzija, osim u području Karipskog mora, te Bahama. Najviše voli bočatu vodu, a ponekad zna ući i daleko u rijeke. Živi pri površini, na malim dubinama, a tijekom mriještenja u srpnju i kolovozu[2] zna ići dalje od obale, na dubine do 120 m. Ženka ispusti od 0,8 do 2,6 milijuna jajašaca[3]. Životni vijek mu je oko 16 godina.
Mlađi primjerci se hrane zooplanktonom i sitnim beskralježnjacima, a odrasli uglavnom algama, te crvima i račićima.
Meso bataša je vrlo ukusno i cijenjeno, može se pripremiti na razne načine. Najvažnije pri konzumaciji bataša je da je nedavno uhvaćen jer pri duljem čuvanju mijenja okus.
U Wikimedijinu spremniku nalazi se još gradiva na temu: Cipal bataš
Wikivrste imaju podatke o: Cipal bataš Cipal bataš (lat. Mugil cephalus ) ima kod nas u upotrebi više raznih naziva kao što su mulj, glavaš, babaš, skakavac, javra. Cipal bataš je riba iz porodice cipala ili Mugilidae. To je najveći cipal koji živi u Jadranu. Najveći ulovljeni primjerak u Jadranu je bio 55 cm duljine i 6 kg, iako ova vrsta može narasti i do jednog metra duljine i 12 kg. Glava mu je tupasta i spljoštena, šira od ostatka duguljastog tijela, s velikim, izraženim očima i tankim usnicama na relativno malim ustima. Boja mu varira od svijetlosive, smeđkaste do maslinastozelene, sa linijama koje se prelijevaju u nijansama, a s donje strane srebrenkasto bijel.
Hausröndungur (fræðiheiti: Mugil cephalus) er fiskur af röndungaætt.
Bakið á hausröndung er ólífugrænt, hliðar eru silfraðar og renna síðan út í hvítt á maganum. Fiskurinn hefur oftast sex eða sjö einkennandi láréttar rendur en enga hliðarrák. Munnur þunnur með örmjóar varir. Algeng lengd er 50 cm en getur verið á bilinu 30–100 cm. Hámarksþyngd er 8kg.[1]
Hausröndungar geta lifað bæði í saltvatni og ferskvatni (í ám og vötnum). Það er mismunandi eftir hvar í heiminum fiskurinn lifir hvort hann sé einungis í sjó eða líka í ferskvatni. Fullþroska hausröndungar mynda stórar torfur í grunnum sjó nær yfirborðinu, oft nálægt kóralrifum.
Hins vegar hrygnir hann í dýpri sjó, hrygning fer fram á mismunandi tíma ársins eftir svæðum. Kvenkyns fiskurinn hrygnir 0,8 til 2,6 milljón eggjum og um er að ræða ytri frjóvgun. Seiði færast síðan með straumi af mjög grunnum sjó þangað til þau verða um 5cm löng og færast þá í dýpri sjó. Fiskurinn verður svo fullþroska um 3–4 ára.[1]
Aðalfæða hausröndunga eru ýmiskonar svifdýr. Fullþroska fiskar borða einnig þörunga þegar þeir lifa í ferskvatni. Hausröndungar hafa langan meltingarveg og hluti af maganum þar sem veggur hans er mjög þykkur líkt og fóarn sem gefur þeim kleift að borða bergmylsnu.[2]
Hausröndungar lifa víða um heiminn á strandsvæðum, nánar tiltekið í fjörðum, ármótum við sjó og í víkum, lónum og höfnum. Einnig finnast þeir í ám og í vötnum, aðallega á hitabeltis- og heittempruðum svæðum. Fiskurinn finnst þó einnig á kaldari svæðum. Oftast á 0–10 m dýpi en hefur fundist á allt að 120 m dýpi og í 8–24°C.[1]
Í Vestur-Atlantshafi finnst hann frá Nova Scotia í Kanada suður að Brasilíu, þar á meðal í Mexíkóflóa. Hausröndungur hefur þó ekki fundist í Karíbahafinu. Í Austur-Atlantshafinu finnst hann frá Frakklandi og suður að Suður-Afríku. Enn fremur finnst fiskurinn bæði í Miðjarðarhafi og Svartahafinu.
Hausröndungar er þó algengastur í Indlands- og Kyrrahafinu, þar sem fiskurinn finnst á flestum strandasvæðum.[3]
Kínverjar tilkynntu veiðar á hausröndungi fyrst árið 1995 og eru þeir í dag lang mesta veiðiþjóðin í veröldinni með rúm 127.000 tonn árið 2015. Hausröndungar eru veiddir víða um heim, nánast allstaðar þar sem þeir finnast í einhverju magni. Stærstu löndin í hausröndunga veiðum 2010–2015 voru Kína, Suður-Kórea og Taívan. Heimsafli og eldi á undanförnum árum hefur verið um og yfir 50.000 tonn og fer hækkandi. Veitt er með voðir, fallneti, tálkneti og ýmiss konar handfærum.[2]
Töluvert hefur verið um hausröndungaeldi bæði á landi og í sjó í tugi ára. Helstu eldissvæðin eru miðjarðahafslönd, Suðaustur-Asía, Taívan, Japan og Hawaii. Í dag er Taívan og Ítalía stærst í landeldi og Kórea stærst í sjóeldi.[2] Aðferðir í eldi hausröndunga hafa verið að þróast mikið, þá sérstaklega á Ítalíu.[1] Mest af eldinu er enn háð seiðum sem er safnað í náttúrunni, þar sem það er enn ódýrara en að reka seiðaeldisstöðvar.[3]
Hausröndungur er venjulega seldur heill eða slægður, sjaldan flakaður en þó stundum. Stærsti markaðurinn fyrir hausröndunga er miðjarðahafssvæðið, aðallega Egyptaland. Þar er hann mestmegnis seldur ferskur eða ísaður. Eldisfiskurinn er mest seldur ferskur á uppboðsmörkuðum á hverjum degi. Venjulega er að fiskurinn ekki lengur í ís en einn dag. Þar sem fiskurinn er seldur ferskur er lítill markaður fyrir frystan hausröndung. Þó er hausröndungur stundum blautsaltaður eða marineraður, þetta er lúxusmatur í Egyptalandi og nokkrum Arabaríkjum.
Einnig er fiskurinn vinsæll í sumum Asíulöndum en þar er sagt að hann hefur verið veiddur og borðaður frá fornu fari. Líklega vegna þess að hausröndungurinn lifði í grunnum sjó eða vatni og í stórum torfum þannig auðvelt var að veiða mikið án þess að hafa stóra báta eða veiðarfæri. Í Vestur- og Norður-Evrópu og Norður-Ameríku er lítill markaður fyrir hausröndung. Smá markaður er í Bandaríkjunum en þar er fiskurinn aðallega notaður sem beita.[3]
Ekki er mikið útflutt af hausröndungi þar sem nær allur fiskurinn sem er annars vegar veiddur eða hins vegar alinn er neytt í framleiðslulandinu þar sem eftirspurn hefur aukist.[3] Enn fremur eru hrogn seld fersk eða reykt og notuð í kínverskum lækningum.[2]
Hausröndungur (fræðiheiti: Mugil cephalus) er fiskur af röndungaætt.
Il cefalo o volpina o muggine[2] (Mugil cephalus Linnaeus, 1758), conosciuto comunemente come cefalo comune, è un pesce appartenente alla famiglia Mugilidae. La maturità sessuale viene raggiunta tra il 2º e il 3º anno di età, alla taglia di circa 30 cm per i maschi e di 35 cm per le femmine. Il periodo riproduttivo va da febbraio ad aprile.
Il cefalo è conosciuto, nelle varie regioni e aree dello stato italiano, con termini diversi a seconda dei dialetti e lingue minoritarie:[3]
Il suo areale è vastissimo, infatti vive in tutte le acque tropicali e temperate calde del mondo (distribuzione circumtropicale). In Europa è diffuso a nord fino al Golfo di Guascogna.
È una specie eurialina, in grado di sopportare ampie variazioni di salinità, tanto che si ritrova regolarmente in acque marine, dolci o salmastre. È in grado di vivere anche in ambienti inquinati, infatti si trova frequentemente all'interno dei porti. Vive in banchi, abitudine propria soprattutto degli esemplari più giovani. Lo si incontra soprattutto dove ci siano fondi duri o manufatti, ma non disdegna neanche i fondi completamente molli, purché la profondità dell'acqua sia sufficientemente scarsa.
Si presenta con un corpo quasi cilindrico, grandi squame, due pinne dorsali separate ed inserite a metà del dorso, pinne ventrali poco più indietro delle pettorali, bocca e denti piccoli. Il colore è grigio-azzurro superiormente, biancastro sul ventre con striature nere.[4] Si riconosce facilmente dagli altri Mugilidae a causa della testa larga e massiccia e della palpebra trasparente che copre l'occhio, due caratteri assolutamente tipici della specie. Le sue dimensioni massime sono di 100 cm di lunghezza per circa 4,5 kg di peso. Il peso varia da razza a razza di cefali perché esiste una razza di nome Mazzone che raggiunge anche gli 8 kg.
Si nutre di ogni tipo di invertebrato bentonico ed anche di materiale organico in decomposizione. Si alimenta sul fondo anche se è comune incontrarlo in superficie.
La maturità sessuale viene raggiunta nelle acque interne al 2º anno di età dai maschi ed al 3° dalle femmine, seguita dal ritorno al mare. Il periodo riproduttivo va da luglio a settembre. L’accoppiamento avviene in gruppi composti solitamente da 1 femmina e 3-5 maschi; le uova fecondate, direttamente nella colonna d’acqua, vengono poi trasportate dalle correnti in quanto provviste di una goccia oleosa che ne facilita il galleggiamento (uova pelagiche).
Le uova di 0,7 mm di diametro, danno vita a delle larve di 2,5 mm che crescono molto velocemente.[5]
Pesce insipido e dallo scarso valore commerciale. In genere vengono usate esche come vermi, sardine spezzettate o impasti di pane, formaggio, pasta d'acciughe, bigattini, ecc. in varie proporzioni. La pesca professionale lo insidia sia con reti da posta che con nasse ed altre trappole. È uno dei pesci che più di frequente vengono pescati ed allevati nelle lagune costiere e nelle valli di pesca. Con le sue uova si prepara la bottarga di muggine.
Il cefalo o volpina o muggine (Mugil cephalus Linnaeus, 1758), conosciuto comunemente come cefalo comune, è un pesce appartenente alla famiglia Mugilidae. La maturità sessuale viene raggiunta tra il 2º e il 3º anno di età, alla taglia di circa 30 cm per i maschi e di 35 cm per le femmine. Il periodo riproduttivo va da febbraio ad aprile.
Mugil cephalus (a Graecis antiquis κέφαλος, ab antiquis autem Romanis capito appellatus) est piscis generis Mugilis, in omnibus tropicis et subtropicis aquis litoralibus inventus. Longitudinem habet fere 30 ad 75 centimetra (12 ad 30 uncias). Species in paene omnibus maribus et oceanis habitat, sicut attestantur vulgaria eius nomina Anglica:
Mugil cephalus est multis culturis gravis piscis cibarius, qui homines et piscantur et colent. Ova huius mugilis, sale condita, siccata, compressa, fiunt praecipuus cibus, sicut myeongran jeot in Corea, karasumi in Iaponia, botargo in Italia, et batarekh in Aegypto, ubi piscis ipse, sale conditus, siccatur ut fiat feseekh.
Litore Floridae septentrionalis et occidentalis et Alabamae, hic mugil, ibi appellatus striped mullet et black mullet, saepe est praecipuus diversoriorum marinorum cibus. Mugiles fricti sunt populo gratissimi, sed mugiles fumigati, tosti, et conditi etiam eduntur. Loci piscatores mugiles retibus usitate capiunt, sed nonnulli hamis utuntur.
Mugil cephalus (a Graecis antiquis κέφαλος, ab antiquis autem Romanis capito appellatus) est piscis generis Mugilis, in omnibus tropicis et subtropicis aquis litoralibus inventus. Longitudinem habet fere 30 ad 75 centimetra (12 ad 30 uncias). Species in paene omnibus maribus et oceanis habitat, sicut attestantur vulgaria eius nomina Anglica:
Black mullet (Civitates Foederatae, Cuba) Bully mullet (Australia, Vietnamia) Callifaver mullet (Antillae Nederlandiae, Cuba,Civitates Foederatae) Common grey mullet (Regnum Britanniarum) Common mullet (Cuba, Antillae Nederlandiae, Civitates Foederatae) Flathead grey mullet (India, Philippinae, Regnum Britanniarum) Flathead mullet (Civitates Foederatae, Consociatio Nationum, Europa, FAO,?) Grey mullet (Aegyptus, Antillae Nederlandiae, Australia, Civitates Foederatae, Civitates Mediterraneae, Cuba, Hispania, Hong Kong, Mauritia, Nova Zelandia, Regnum Britanniarum, Samoa, Samoa Americana, Tonga, Taivania, Viti) Hardgut mullet (Australia) Mangrove mullet (Australia) Sea mullet (Australia, Papua Nova Guinea, Regnum Britanniarum, Viti) Striped mullet (Australia, Civitates Foederatae, Cuba, Foederatio Russica, Havaii, Mexicum, Regnum Britanniarum)
Didžiagalvė kefalė, arba kefalė (lot. Mugil cephalus, angl. Flathead mullet) – kefalinių (Mugilidae) šeimos žuvis. Užauga iki 90 cm ilgio.
Didžiagalvė kefalė yra svarbi pasaulyje maistinė žuvis, ji yra žvejojama ir auginama. 2012 m. buvo sužvejota apie 130 000 tonų kefalių, o užauginta 142 000 tonų.[1]
Didžiagalvė kefalė, arba kefalė (lot. Mugil cephalus, angl. Flathead mullet) – kefalinių (Mugilidae) šeimos žuvis. Užauga iki 90 cm ilgio.
Ikan Andapong atau nama saintifiknya Mugil cephalus, adalah sejenis spesies ikan laut dan banyak terdapat di pesisir pantai dalam famili Mugilidae. Ikan Andapong termasuk dalam aturan Mugiliformes dan keluarga Mugilidae. native
Mugil cephalus is een straalvinnige vissensoort uit de familie van harders (Mugilidae).[2] De wetenschappelijke naam van de soort is voor het eerst geldig gepubliceerd in 1758 door Linnaeus.
Mugil cephalus wordt bij ongeveer 30 cm lengte geslachtsrijp. Volwassen vissen zijn gemiddeld 50 cm lang. De vis kan een lengte van 100 cm bereiken. De eerste rugvin bevat 5 stekels en de tweede 7 tot 9 vinstralen, de aarsvin drie stekels en 8 to 9 vinstralen.
Mugil cephalus heeft een groot verspreidingsgebied over de hele wereld in subtropische en tropische kustwateren en riviermondingen, waar de vis zich ophoudt in relatief ondiep water (minder dan 10 m). Het is (zoals bij de meeste harders) een katadrome vissoort.
Er bestaat een uitgebreide beroepsvisserij op deze soort harder en de vis wordt ook veel gekweekt. De eitjes van deze harder worden verwerkt tot het mediterrane voedingsmiddel bottarga.
De soort wordt niet bedreigd in zijn voortbestaan (beoordelingsjaar 2008).[1]
Bronnen, noten en/of referentiesMugil cephalus is een straalvinnige vissensoort uit de familie van harders (Mugilidae). De wetenschappelijke naam van de soort is voor het eerst geldig gepubliceerd in 1758 door Linnaeus.
Ekte multe (Mugil cephalus) er en fiskeart.
Utseende og levevis er ganske likt andre multer. Den har velutviklede fettfolder rundt øynene. Overleppa er smal og uten vorter. Ryggen er blågrønn, og sidene og buken er sølvfarget. Den har som regel langsgående striper. Arten kan bli 100 cm lang, og vanlig lengde er rundt 50 cm.
Ekte multe har en kosmopolitisk utbredelse i varme hav og finnes blant annet i Øst-Atlanteren fra Biscayabukta til Sør-Afrika og i Middelhavet og Svartehavet. Den ble satt ut i Det kaspiske hav i 1902, men utsettingen var mislykket fordi vannet er så lite salt at eggene synker til bunns.
Dette er den økonomisk viktigste multearten. I 2012 ble det fisket 130 139 tonn, og landene med størst fangst er Sør-Korea og Venezuela. Ekte multe er også viktig i akvakultur med en produksjon i 2012 på 141 730 tonn.
Ekte multe (Mugil cephalus) er en fiskeart.
Utseende og levevis er ganske likt andre multer. Den har velutviklede fettfolder rundt øynene. Overleppa er smal og uten vorter. Ryggen er blågrønn, og sidene og buken er sølvfarget. Den har som regel langsgående striper. Arten kan bli 100 cm lang, og vanlig lengde er rundt 50 cm.
Ekte multe har en kosmopolitisk utbredelse i varme hav og finnes blant annet i Øst-Atlanteren fra Biscayabukta til Sør-Afrika og i Middelhavet og Svartehavet. Den ble satt ut i Det kaspiske hav i 1902, men utsettingen var mislykket fordi vannet er så lite salt at eggene synker til bunns.
Dette er den økonomisk viktigste multearten. I 2012 ble det fisket 130 139 tonn, og landene med størst fangst er Sør-Korea og Venezuela. Ekte multe er også viktig i akvakultur med en produksjon i 2012 på 141 730 tonn.
Multimedia w Wikimedia Commons Cefal[2][3], cefal pospolity[4], łoban[3], mugil cefal[3](Mugil cephalus) – ryba z rodziny mugilowatych (Mugilidae).
Przybrzeżne wody południowej Europy od ujścia Loary po Morze Czarne i Azowskie. Żyje stadnie w morskich wodach przybrzeżnych. Często spotykany w przyujściowych odcinkach rzek.
Osiąga długość ciała 60–70 cm i masę 2–4 kg. Ciało wydłużone, lekko bocznie spłaszczone. Otwór gębowy przedni, niewielki. Łuski duże, linia boczna przerywana. Oczy zaopatrzone w dobrze rozwinięte powieki tłuszczowe. Płetwa grzbietowa dwudzielna. Przednia płetwa krótka, z 4 twardymi promieniami, tylna dłuższa tylko z dwoma pierwszymi twardymi promieniami.
Grzbiet szary, ze złotym lub niebieskim połyskiem. Pokrywy skrzelowe ze złotym i srebrnym połyskiem. Wzdłuż boków ciała 9–10 ciemnych smug.
Skorupiaki, małe mięczaki, robaki i inne organizmy żyjące w mule. Pokarm rozciera zębami gardłowymi[potrzebny przypis].
Trze się wiosną w ujściach rzek. Ikra jest zaopatrzona w kroplę tłuszczu, dzięki czemu unosi się w wodzie. Żyje w ławicach, ikrę składa w wodach słodkich.
Łoban jest masowo poławiany jako ryba konsumpcyjna, tak przez zawodowych rybaków, jak i przez wędkarzy amatorów.
W starożytnym Rzymie ryba zwana mugil (lub alternatywnie mugilis), zwykle identyfikowana z tym gatunkiem, była używana jako tradycyjne narzędzie karania złapanych na gorącym uczynku cudzołożników. Kara polegała na związaniu delikwenta i włożeniu mu ryby głową naprzód w odbytnicę. Wybór tego a nie innego gatunku podyktowany był faktem, że płetwa grzbietowa mugila zawiera, jak wspomniano powyżej, cztery bardzo twarde kolce, które układają się wzdłuż jej ciała, gdy ryba przechodzi przez ciasny otwór głową do przodu, ale mają silną tendencję do stawania na sztorc przy ruchu w przeciwnym kierunku. W związku z tym rybę łatwo jest włożyć, natomiast wyciągnięcie jej z powrotem jest trudne i przede wszystkim bolesne[5].
Cefal, cefal pospolity, łoban, mugil cefal(Mugil cephalus) – ryba z rodziny mugilowatych (Mugilidae).
Mugil cephalus (Linnaeus, 1758) é uma espécie de peixe nerítico eurialino, com distribuição natural nas águas costeiras das regiões tropicais e subtropicais de todos os oceanos, pertencente à família Mugilidae, conhecida pelos nomes comuns de curimã, tainha-olhalvo, tainhota, tapuji, tamatarana e urichoa. A espécie atinge 60–80 cm de comprimento adulto,[2] sendo alvo de pesca comercial e lúdica e produzida em aquicultura com fins comerciais.
A espécie Mugil cephalus atinge um comprimento corporal padrão de 60 a 80 cm, com corpo fusiforme com um marcado achatamento na região cefálica. A espécie apresenta coloração corporal prateada, com marcas mais escuras ao longo dos flancos.
É uma espécie com ampla distribuição mundial, estando presente nas águas costeiras tropicais e subtropicais de todos os oceanos,[3] alargando mesmo a sua distribuição às águas temperadas das costas continentais. A espécie é muito comum em águas costeiras pouco profundas em áreas de forte insolação devido às suas características de adaptação a águas com temperatura elevada, salinidade variável e níveis elevados de enriquecimento em matéria orgânica.
No Atlântico ocidental, ocorre desde a Nova Escócia (Canadá) ao Brasil, incluindo o Golfo do México.[3] Está ausente das Bahamas e do Caraíbas. No Atlântico oriental ocorre desde o Golfo da Biscaia até à África do Sul, incluindo o Mar Mediterrâneo e o Mar Negro. A distribuição no Pacífico oriental vai desde as costas da Califórnia ao Chile.[3]
A espécie tem um ciclo de vida catádromo, ocorrendo frequentemente em ambientes estuarinos e de água doce.[3] Durante os meses de outono e inverno, os adultos migram para o mar em grandes cardumes para desovar. A fecundidade estima-se em 0,5–2,0 milhões de ovos por fêmea, dependendo do seu tamanho corporal.[3] A eclosão ocorre decorridas 48 horas depois da fertilização,[3] libertando larvas de 2,4 mm de comprimento.[3] Quando as larvas alcançam os 16–20 mm migram para as águas interiores, especialmente para os estuários e troços finais dos cursos de água. Nestas águas os juvenis são recolhidos em grande número para aquicultura desde fins de Agosto a princípios de Dezembro.[3]
A espécie é objecto de importantes pescarias, sendo muito procurada em múltiplas regiões costeiras, fazendo parte do património gastronómico de muitas delas. Particularmente apreciadas são as suas ovas, em geral consumidas após serem salgadas, secas ao e comprimidas, produzindo diversas comidas especializadas.
A espécie é muito valorizada para fins culinários, em especial na costa mediterrânica ibérica, desde a Catalunha a Múrcia, na costa da Occitânia e em amplas zonas costeiras da Itália (Calábria, Sardenha, Sicília e Toscana), sendo aí pela sua carne e, especialmente, pelas suas ovas, que se preparam em salga. Na costa mediterrânica europeia as ovas dessecadas e salgadas são conhecidas pelo nome de butarga. Na costa mediterrânica do Norte de África, as ovas são conhecidas por batarekh no Egipto, país onde, para além das ovas, o pescado também é salgado, seco e descabeçado, sendo comercializado como feseekh.[4]
Nas costas do Extremo Oriente as ovas são usadas em diversas especialidade, como o wuyutsu (烏魚子) taiwanês, o myeongran jeot coreano e o karasumi japonês.
No Brasil o nome da espécie apresente uma rica etimologia, sendo que o nome "curimã" provém do tupi ku'rema[2] e "tamatarana" vem da junção dos termos tupis tamua'tá (coridora) e rana (semelhante)[5]. No estado de Pernambuco, a espécie é criada em viveiros, sendo consumida especialmente na Semana Santa[2].
Na costa noroeste da Flórida e na costa do Alabama, a espécie é considerada uma especialidade local, servida em restaurantes de mariscos, consumido frito (a forma mais popular), mas também fumado, no forno e em sopas e guisados.[6] Apesar disso, a espécie Mugil curema é preferida nas costas norte-americanas por habitar águas mais límpidas, não tendo o sabor a lodo que por vezes ocorre em M. cephalus.[7] A espécie é um pescado delicado, de difícil conservação, mantendo-se em gelo por apenas aproximadamente 72 horas, após o que fica quase não comestível, sendo por isso melhor consumido em fresco.
,_isla_de_Mouro,_Santander,_Espa%C3%B1a,_2019-08-15,_DD_83.jpg)
|acessodata= (ajuda) |acessodata= requer |url= (ajuda) Mugil cephalus (Linnaeus, 1758) é uma espécie de peixe nerítico eurialino, com distribuição natural nas águas costeiras das regiões tropicais e subtropicais de todos os oceanos, pertencente à família Mugilidae, conhecida pelos nomes comuns de curimã, tainha-olhalvo, tainhota, tapuji, tamatarana e urichoa. A espécie atinge 60–80 cm de comprimento adulto, sendo alvo de pesca comercial e lúdica e produzida em aquicultura com fins comerciais.
Glavati cipelj (znanstveno ime Mugil cephalus) je gospodarsko pomembna riba iz družine cipljev, ki je razširjena po obalnih tropskih in subtropskih vodah po celem svetu.[2]
Odrasli glavati ciplji dosežejo telesno dolžino med 30 in 75, izjemoma celo do 100 cm[2] ter lahko tehtajo do 8 kg.[3] Poseljuje tako morja, kot tudi brakične in sladke vode. Običajno se zadržuje od vodne površine do 120 metrov globine. Najbolj mu ustrezajo temperature vode med 8 in 24 ºC.[3]
Glavati cipelj (znanstveno ime Mugil cephalus) je gospodarsko pomembna riba iz družine cipljev, ki je razširjena po obalnih tropskih in subtropskih vodah po celem svetu.
Dubar (Mugil cephalus), Mugilidae familyasından bütün tropik ve ılıman denizlerde yaygın olan bir kefal türü.
Ortalama 30-50, en çok 75 cm boyda olabilir. Kafası yassı, vücudu dolgundur ve iki adet üçgen şekilli sırt yüzgeçleri vardır. Sırtı koyu gri ile yeşilimsi bir renk arası değişir. Karın kısmı gümüş beyazıdır.
Bütün kefaller gibi ürkek ve çevik bir balıktır. Açık denizle sahiller arasında gidip gelir. Bazen beslenmek için sürüler halinde acı sulara, lagünlere, hatta kilometrelerce nehirlerin içine girerler. Deniz dibi bitkileri ve yumuşakçalarla beslenir.
Yaz aylarında üreyip 150 bin - 1 milyon yumurta verir. Beyaz etinin lezzeti ve mumlanarak pazarlanan "havyar" yumurtasıyla ekonomik değeri çok yüksektir.
Balık ile ilgili bu madde bir taslaktır. Madde içeriğini geliştirerek Vikipedi'ye katkıda bulunabilirsiniz. Dubar (Mugil cephalus), Mugilidae familyasından bütün tropik ve ılıman denizlerde yaygın olan bir kefal türü.
Широко розповсюджений у тропічних морях у берегів Азії, Африки, Австралії, Америки, у островів Океанії. Також зустрічається у берегів Європи, в Україні — у Чорному та Азовському морях.
Довжина до 75 см, вага до 7 кг. Тіло торпедоподібне, голова велика, вкрита лускою, яка доходить майже до вершини рила. Лоб широкий, на очах жирові повіки. Бічна лінія відсутня. Спина темна, боки та черево сріблясті, по боках 12 повздовжніх смуг бурого кольору. Спинних плавця — два, перший складається з 4 колючих променів. Хвостовий плавець великий. Зграйна дуже рухлива риба, може розвивати велику швидкість, при короткочасних ривках до 6,5 м/сек. Також може вистрибувати з води, зокрема перестрибуючи риболовецькі сітки. Живиться детритом, збираючи його лопатоподібною нижньою щелепою.
Статевої зрілості досягає на 6 — 8 році. Нерест у декілька етапів у травні — вересні, як у відкритому морі, так і біля берегів. Ікра та личинки пелагічні. Плодючість самок до 7 тисяч ікринок.
Цінна промислова риба. М'ясо жирне, має дуже гарні смакові якості. У деяких регіонах світу штучно вирощується. Також є об'єктом лову рибалок-аматорів.
Cá đối đầu dẹt hay cá đối nục, cá đối mục[2], tên khoa học Mugil cephalus, là một loài cá trong chi Mugil thuộc họ Mugilidae, được tìm thấy ở cá vùng nước nhiệt đới và cận nhiệt đới trên khắp thế giới. Chúng có chiều dài điển hình 30 đến 75 xentimét (12 đến 30 in).
Cá đối đầu dẹt là loài sinh sống ven biển hoạt động chủ yếu là ban ngày thường đi vào cửa sông và các con sông. Cá đối đầu dẹt thường bơi thành đàn trên đáy cát hoặc bùn, ăn động vật phù du. Cá đối đầu dẹt trưởng thành thường ăn tảo ở nước ngọt. Kích thước tối đa Cá đối đầu dẹt có thể đạt được là khoảng 120 cm, với trọng lượng tối đa khoảng 8.000 g. Loài là euryhaline có nghĩa là cá có thể thích nghi với các mức độ khác nhau của độ mặn, điều này kết hợp với sự thích nghi của Cá đối đầu dẹt chưa trưởng thành đối với nhiệt độ nước cao dường như là một lợi thế chọn lọc.[3]
Cá đối đầu dẹt hay cá đối nục, cá đối mục, tên khoa học Mugil cephalus, là một loài cá trong chi Mugil thuộc họ Mugilidae, được tìm thấy ở cá vùng nước nhiệt đới và cận nhiệt đới trên khắp thế giới. Chúng có chiều dài điển hình 30 đến 75 xentimét (12 đến 30 in).
Cá đối đầu dẹt là loài sinh sống ven biển hoạt động chủ yếu là ban ngày thường đi vào cửa sông và các con sông. Cá đối đầu dẹt thường bơi thành đàn trên đáy cát hoặc bùn, ăn động vật phù du. Cá đối đầu dẹt trưởng thành thường ăn tảo ở nước ngọt. Kích thước tối đa Cá đối đầu dẹt có thể đạt được là khoảng 120 cm, với trọng lượng tối đa khoảng 8.000 g. Loài là euryhaline có nghĩa là cá có thể thích nghi với các mức độ khác nhau của độ mặn, điều này kết hợp với sự thích nghi của Cá đối đầu dẹt chưa trưởng thành đối với nhiệt độ nước cao dường như là một lợi thế chọn lọc.
Mugil cephalus Linnaeus, 1758
Лобан[1][2], или кефа́ль-лобан[1], или чёрная кефаль[1] (лат. Mugil cephalus) — промысловая рыба, самая крупная из серых кефалей.
Тело удлинённое, спереди несколько приплюснутое, покрыто крупной чешуёй. Спина сине-серая, брюхо серебристое. На боках буроватые продольные полосы. Боковая линия отсутствует. На глазах широкие жировые веки, доходящие до зрачков. Рот маленький, нижняя губа тонкая с заострённым краем. Над основанием грудных плавников удлинённая чешуйка (лопастинка). Хвостовой плавник сильно выемчат.
Достигает длины 90 см и массы более 6 кг.
Стайная, очень подвижная рыба. Обладает способностью выпрыгивать из воды при испуге, легко перепрыгивает через выставленные ставные сети. Половозрелым становится на 6—8-м годах жизни при длине 30—40 см. Нерестится в мае-сентябре как в открытых, так и в прибрежных водах. Плодовитость до 7 тыс. икринок и более. Икра и личинки пелагические. В летний период интенсивно питается детритом, растительным обрастанием подводных субстратов, реже червями, рачками и мелкими моллюсками. Кормящийся лобан передвигается над грунтом под углом около 45° ко дну и соскабливает с него верхний слой ила, используя для этого плоскую поверхность лопатовидной нижней челюсти. В осенний период, в конце октября-ноября, лобан заходит в солоноватую воду устьев рек и бухт.
Ценная промысловая рыба. Образует значительные скопления, нередко вместе с кефалью пиленгасом, во время зимовки и нагула. Добывается ставными и закидными неводами, сетями, вентерями и другими орудиями лова. Лобан является объектом спортивного и любительского рыболовства. Может рассматриваться как перспективный объект лагунного товарного выращивания в Южном Приморье.
Лобан, или кефа́ль-лобан, или чёрная кефаль (лат. Mugil cephalus) — промысловая рыба, самая крупная из серых кефалей.
鯔魚，又稱烏魚，俗名青頭仔（幼魚）、奇目仔（成魚）、信魚、正烏、九棍、烏頭，為鯔屬的一種魚，廣泛分佈于熱帶和亞熱帶的鹹淡水域中。
本魚體圓而長，頭部略扁而尾部稍側扁。成魚之脂性眼瞼發育完善，有時將瞳孔完全掩蓋。主上頜骨不向下彎至前頜骨下方。背部中央無隆起稜脊。體側有6至7條暗色縱帶，胸鰭基部上半1/2處有一黑色斑塊。具有巨大的背鰭上有硬棘4枚和軟條8枚，臀鰭鰭條8枚。整個身體有櫛鱗，並常有黏液分泌，以增加保護性，無側線。體長可長120公分。
鯔魚廣泛分布於全球的溫、熱帶海域的沿岸。喜棲息在入海口，水深0至120公尺。幼魚常溯河入淡水河川。產卵期時會洄游至外海產卵。利用其鰓耙濾取有機物為食。對環境的適應性很強，遭汙染的港灣、河川皆能生存。
屬於高經濟價值的食用魚，魚苗多在每年3、4月間出現，很多漁民均在這段期間打開水閘，將幼苗放進基圍，並投餵飼料如麻枯、黃豆渣、花生枯等，以期他們快速成長，趕及冬天前出魚收成。已孕雌魚的卵巢及魚卵統稱「烏魚子」，是鹽漬水產加工食品[1]。雄魚的精巢是一道名菜，即烏魚鰾，肉質美味，加酒紅燒，或是煮湯，甚至煮麻油烏魚皆適宜。
觀之烏魚，兩眼從額頭突出，看起來非常威嚴，全身都是深綠色斑點，喜歡身居海水清濁之間，在海中蛇行迴游環繞，好動刁鑽，圍入網中遇驚嚇會奮不顧身往上跳躍，至死不屈，不易捕獲，老一輩的人稱之為「鮡烏」。臺海采風圖考云：「鮡魚黑色如鰍，長不盈尺，二目突出於額，身多綠斑。志稱多在海邊泥塗中，善跳躍，土人以為美味。置於地上能跳，亦能行數步。」(花跳?) 如畜池中，有跳石上斃者。
『台灣府志』稱：「烏魚，即《本草》之鯔魚；海港所產甚盛。冬至前捕之，曰正頭烏，則肥而味美；至後捕之，曰回頭烏，則瘦而味劣。官徵稅，給烏魚旗，始許採捕。按隋大業六年，吳郡獻海膾四缶井，帝以示群臣曰：昔介象殿庭釣得鯔魚，此幻化耳。今日之膾，乃是真海魚所作，來至數千里，亦是一時奇味。即出數盤以賜近臣，載之《大業拾遺記》，蓋即烏魚也。吾杭素產鯔魚，有江鯔、河鯔二種，其大者不盈尺，與郡中六、七月間所食正同。至秋深，長一、二尺，味始肥美。杭所產，遠不及逮矣。」
鯔魚，又稱烏魚，俗名青頭仔（幼魚）、奇目仔（成魚）、信魚、正烏、九棍、烏頭，為鯔屬的一種魚，廣泛分佈于熱帶和亞熱帶的鹹淡水域中。
この項目では、魚について説明しています。その他の用法については「ボラ (曖昧さ回避)」をご覧ください。 
ボラ（鰡、鯔、鮱、学名Mugil cephalus）は、ボラ目・ボラ科に分類される魚の一種。ほぼ全世界の熱帯・温帯に広く分布する大型魚で、海辺では身近な魚の一つである。食用に漁獲されている。
全長80cm以上に達するが、沿岸でよく見られるのは数cmから50cmくらいまでである。体は前後に細長く、断面は前半部で背中側が平たい逆三角形、後半部では紡錘形である。背びれは2基で、前の第一背びれには棘条が発達する。尾びれは中央が湾入する。上下各ひれは体に対して小さく、遊泳力が高い。体色は背中側が青灰色-緑褐色、体側から腹側は銀白色で、体側には不明瞭な細い縦しまが数本入る。ボラ科魚類には側線が無い。
鼻先は平たく、口はそれほど大きくない。唇は細くて柔らかく歯も小さいが、上顎がバクの鼻のように伸縮する。目とその周辺は脂瞼（しけん）と呼ばれるコンタクトレンズ状の器官で覆われる。ボラ科の近縁種で、同じく大型魚となるメナダとの区別点の一つはこの脂瞼の有無である。
全世界の熱帯・温帯の海に広く分布し、日本では北海道以南で広く見られる。
河口や内湾の汽水域に多く生息する。基本的には海水魚であるが、幼魚のうちはしばしば大群を成して淡水域に遡上する。水の汚染にも強く、都市部の港湾や川にも多く生息する。体長が同じくらいの個体同士で大小の群れを作り、水面近くを泳ぎ回る。釣りの際の撒き餌に群がるなど人間の近くにもやって来るが、泳ぎは敏捷で、手やタモ網で捕えるのは困難である。海面上にジャンプし、時に体長の2-3倍ほどの高さまで跳びあがる。跳びあがる理由は周囲の物の動きや音に驚いたり、水中の酸素欠乏やジャンプの衝撃で寄生虫を落とすためなど諸説あるが、まだ解明には至っていない[1]。その際、人に衝突することも見られ、成魚の場合には時に釣り人やサーファーなどを負傷させたり、他にも競艇場でボートを操縦中の競艇選手を直撃し失神させた事例がある[1]。
食性は雑食性で、水底に積もったデトリタスや付着藻類を主な餌とする。水底で摂食する際は細かい歯の生えた上顎を箒のように、平らな下顎をちりとりのように使い、餌を砂泥ごと口の中にかき集める。石や岩の表面で藻類などを削り取って摂食すると、藻類が削られた跡がアユの食み跡のように残る。ただしアユの食み跡は口の左右どちらか片方を使うためヤナギの葉のような形であるが、ボラ類の食み跡は伸ばした上顎全体を使うので、数学記号の∈のような左右対称の形をしている。これは水族館などでも水槽のガラス面掃除の直前などに観察できることがある。餌を砂泥ごと食べる食性に適応して、ボラの胃の幽門部は丈夫な筋肉層が発達し、砂泥まじりの餌をうまく消化する。
天敵は人間の他にもイルカ、ダツやスズキ、大型アジ類などの肉食魚、サギ類やカワセミ、アジサシ、ミサゴ、トビなどの魚食性の水鳥がいる。
10月-1月の産卵期には外洋へ出て南方へ回遊するが、外洋での回遊の詳細や産卵域、産卵の詳細など未解明の点も多い。卵は直径1mmほどの分離浮性卵で、他の魚に比べて脂肪分が多く、海中に浮遊しながら発生する。卵は数日のうちに孵化し、稚魚は沿岸域にやってくる。
イセゴイ（関西地方）、ナタネボラ（愛媛県）、マボラ（広島県）、ツクラ（沖縄県）、クチメ、メジロ、エブナ、ハク、マクチ、クロメ、シロメなど
日本では高度経済成長以降、沿岸水域の汚染が進み、それに伴って「ボラの身は臭い」と嫌われるようにもなったが、それ以前は沿岸でまとまって漁獲される味のよい食用魚として広く親しまれ、高級魚として扱った地域も少なくなかった。そのため各地に様々な方言呼称がある。
ブリやクロダイ、スズキなどと同様に、大きくなるにつれて呼び名が変わる出世魚にもなっている。
「トド」は、「これ以上大きくならない」ことから「結局」「行きつくところ」などを意味する「とどのつまり」の語源となった。
「イナ」は若い衆の月代の青々とした剃り跡をイナの青灰色でざらついた背中に見たてたことから、「いなせ」の語源とも言われる。「若い衆が粋さを見せるために跳ね上げた髷の形をイナの背びれの形にたとえた」との説もある。
「オボコ」は子供などの幼い様子や、可愛いことを表す「おぼこい」の語源となっており、「未通女」と書いてオボコと読んで処女を意味していた。
イナ（鯔）は、ボラ（鯔）の幼魚 18～30cmのもの。「名吉（みょうきち・みょうぎち・なよし）」などとも。 オオボラ（鮱）は、ボラ（鯔・鰡）の成長しきったものを指す。
刺し網、定置網など、各種の沿岸漁法でほぼ年中漁獲される。石川県七尾湾沿岸の「ボラ待ちやぐら」など、地域独特の漁法もある。釣りでも漁獲できるが、吸いこむ摂食形態のため釣り上げるにはコツが要る。
その食性から汚染した水域で採れるものは臭みが強いが、臭みは血によるものが多いため、伊勢志摩地方では釣り上げてすぐに首を折り、海水に浸して完全に血を抜き臭みの大部分を消した上で食用とする。水質の良い水域のものや外洋の回遊個体は臭みが少なく、特に冬に脂瞼の回りに脂肪が付き白濁した状態になる「寒ボラ」は美味とされる。身は歯ごたえのある白身で、血合が鮮やかな赤色をしている。刺身、洗い、味噌汁、唐揚げなど様々な料理で食べられる。刺身などの際は鱗と皮膚が厚く丈夫なので剥ぎ取った方がよい。臭みを消すには酢味噌や柚子胡椒が用いられる。
身だけではなく、厚い筋肉が発達した幽門も「ボラのへそ」「そろばん玉」などと呼ばれ、ニワトリの砂嚢（砂肝、スナズリ）を柔らかくしたような歯ごたえで珍重される。よく水洗いした上で塩焼きや味噌汁などで食べられる。1匹から1つしか取れないため、これだけが流通することはまずない。
メスの卵巣を塩漬けし乾燥させたものがカラスミで、冬季の回遊ルートにあたる西日本各地や台湾、地中海沿岸など世界各地で作られている。ギリシア料理ではボラの卵をタラモサラダに用いる。よって卵巣を利用する地域では特に大きなメスが珍重される。
故事
日本書紀の別伝に彦火火出見尊（山幸彦）の針を口に入れていたのはこの魚（イナ）で、それで海神がこの魚に餌を食うことと天孫のご膳に加わることを禁じた、とある。
ボラ（鰡、鯔、鮱、学名Mugil cephalus）は、ボラ目・ボラ科に分類される魚の一種。ほぼ全世界の熱帯・温帯に広く分布する大型魚で、海辺では身近な魚の一つである。食用に漁獲されている。
숭어(영어: flathead grey mullet)는 숭어과의 바닷물고기이다. 어린 개체는 모쟁이, 동어, 또는 살모치라 부른다.[1][2][3] 하지만 민물에서도 살 수 있고, 먹이를 구하기 위해서 민물에 올라온다. 조선시대 기록에는 숭어(崇魚), 수어(秀魚), 수어(水魚) 등으로 표기했다. 한국 및 전 세계의 온대와 열대 지방에 분포한다. 연안이나 강의 하구에서 무리를 이루며 생활한다. 연어과의 물고기인 송어와 이름이 비슷하지만 다른 물고기이다.
먹이로는 식물성 플랑크톤, 유기물 등이 있다. 숭어과에 속한 물고기로는 숭어이외에도 가숭어, 등줄숭어등이 있는데, 등이 청색이며 배는 은색이다. 양식을 한다.
몸길이 55-80cm이며 몸은 가늘고 길다. 몸빛깔은 등쪽이 회청색이고 배쪽이 은백색이다. 머리가 둥글고 무디며 입이 작다. 민물과 바다에 살며, 이가 매우 약하거나 없다. 각 비늘 중앙에 흑색 반점이 있어 여러 줄의 작은 세로줄이 있는 것처럼 보인다. 위턱은 아래턱보다 약간 짧다. 늦가을부터 점차 피하지방이 많아지고 지방질의 눈꺼풀이 생기며 겨울철에는 이것이 발달하여 시력이 극히 떨어진다. 옆줄은 없다. 어린 물고기는 바닷물과 민물이 서로 섞이는 곳이나 담수역에 살다가 몸길이 25cm 내외가 되면 바다로 내려간다. 세계의 온대와 열대지방에 널리 분포한다. 신선한 것은 생선회로 애용하고 있다.[4]
숭어(영어: flathead grey mullet)는 숭어과의 바닷물고기이다. 어린 개체는 모쟁이, 동어, 또는 살모치라 부른다. 하지만 민물에서도 살 수 있고, 먹이를 구하기 위해서 민물에 올라온다. 조선시대 기록에는 숭어(崇魚), 수어(秀魚), 수어(水魚) 등으로 표기했다. 한국 및 전 세계의 온대와 열대 지방에 분포한다. 연안이나 강의 하구에서 무리를 이루며 생활한다. 연어과의 물고기인 송어와 이름이 비슷하지만 다른 물고기이다.
먹이로는 식물성 플랑크톤, 유기물 등이 있다. 숭어과에 속한 물고기로는 숭어이외에도 가숭어, 등줄숭어등이 있는데, 등이 청색이며 배는 은색이다. 양식을 한다.
몸길이 55-80cm이며 몸은 가늘고 길다. 몸빛깔은 등쪽이 회청색이고 배쪽이 은백색이다. 머리가 둥글고 무디며 입이 작다. 민물과 바다에 살며, 이가 매우 약하거나 없다. 각 비늘 중앙에 흑색 반점이 있어 여러 줄의 작은 세로줄이 있는 것처럼 보인다. 위턱은 아래턱보다 약간 짧다. 늦가을부터 점차 피하지방이 많아지고 지방질의 눈꺼풀이 생기며 겨울철에는 이것이 발달하여 시력이 극히 떨어진다. 옆줄은 없다. 어린 물고기는 바닷물과 민물이 서로 섞이는 곳이나 담수역에 살다가 몸길이 25cm 내외가 되면 바다로 내려간다. 세계의 온대와 열대지방에 널리 분포한다. 신선한 것은 생선회로 애용하고 있다.
