Multimedia w Wikimedia Commons 
Hasło w Wikisłowniku Kapturka, pokrzewka czarnołbista, pokrzewka czarnogłowa (Sylvia atricapilla) – gatunek małego, częściowo wędrownego ptaka z rodziny pokrzewek (Sylviidae).
Wyróżniono kilka podgatunków S. atricapilla[4][2]:
W Europie to najpospolitsza pokrzewka. Zamieszkuje niemal cały kontynent (bez północnych części Półwyspu Skandynawskiego), zachodnią Syberię oraz północną Afrykę. Ptaki z południa osiadłe (zamieszkujące Afrykę i Azję Mniejszą), z północy – wędrowne (przeloty od kwietnia do maja i od sierpnia i października). Zimują w południowej Europie, przeważnie na Półwyspie Pirenejskim i w północnej Afryce - ogólnie w basenie śródziemnomorskim, gdzie dołączają do żyjących tam populacji osiadłych (nawet niektóre tamtejsze ptaki jednak wędrujące dalej z północnymi populacjami), a niektóre docierają na afrykańskie tereny leżące na południe od Sahary. Południowe populacje migrują na krótsze odległości. Wyróżnia się 5 podgatunków. Podgatunek Sylvia atricapilla atricapilla przylatuje na lęgowiska do Europy północnej, środkowej i wschodniej, w tym do Polski. Wschodnia granica przechodzi przez zachodnią Syberię, a południowa przez Włochy, Grecję, kraje bałkańskie i Turcję.
W przeciwieństwie do innych pokrzewek, gdzie trudno odróżnić płeć nawet trzymając osobnika w ręku, u kapturki dymorfizm jest widoczny. Samiec ma na głowie lśniącą czarną czapeczkę sięgającą do krawędzi oka (czasem powoduje to u obserwatorów pomylenie go z sikorą ubogą lub czarnogłową, choć u nich czapeczka jest przesunięta bardziej ku tyłowi, a głowa jest okrąglejsza, dziób krótki i czarne podgardle). U kapturki pod dość długim dziobem nie widać nigdy czarnej barwy. Policzki i potylica szare. Wierzch ciała popielatoszary, spód wyraźnie jaśniejszy (białawy), na piersi z odcieniem srebrnoszarym. Dziób i nogi szare. Samica ma czapeczkę rdzawą, również wierzch ciała bardziej brązowy - w takiej tonacji utrzymane są zresztą wszystkie pióra konturowe, boki ciała są płowożółte. Młode podobne do samic, ale upierzenie na głowie jest bardziej matowe niezależnie od ich płci. Do jesiennego pierzenia młode samce mają rdzawe czapeczki. U jednorocznych samców można dopatrzeć się pozostałości po brązowej barwie, wierzch głowy jest czerwonobrązowy, ale dominuje już u nich typowa czerń. Ubarwieniem nieco przypomina sikorę ubogą.
Pod względem wielkości dorównuje wróblowi, choć ma delikatniejszą, bardziej wysmukłą sylwetkę. Prowadzi skryty tryb życia, więc trudno ją dostrzec w lesie. Najczęściej identyfikuje się ją po fletowym śpiewie, który rozpoczyna się cichym wstępem.
Piosenka kapturki to cichy świergot (preludium), czyste, harmonijne, fletowe pogwizdywanie i różne imitacje kończące się głośnymi, bardzo podkreślanymi gwizdami. U starszych osobników dźwięk melodii jest bardzo dźwięczny, gwałtownie zmienia się jej wysokość i natężenie oraz nie ma w niej nieprzyjemnych tonów. Samce wyklute w poprzednim roku w pełni rozśpiewują się wraz z początkiem okresu lęgowego. Cały czas jednak ćwiczą swą pieśń i udoskonalają ją w oparciu o zasłyszane trele starszych osobników. Pieśń kapturki jest nieco wolniejsza niż u pokrzewki ogrodowej.
21 g
Nie ma dużych wymagań środowiskowych. Gnieździ się w lasach różnego typu o bogatym podszycie - liściastych (podobnie jak pokrzewka ogrodowa) i mieszanych (najczęściej ich skrajach i na zrębach) w większych zadrzewieniach śródpolnych, w wilgotnych borach nizinnych i górskich, starych zarośniętych ogrodach, gajach, przydomowych i śródpolnych zadrzewieniach, parkach wiejskich i miejskich, większych skupiskach krzewów, młodnikach. To najbardziej leśna wśród pokrzewek, przebywająca większość czasu w gąszczu roślinności. Czynnikiem ograniczającym występowanie nie jest wysokość nad poziomem morza. Unika polnych, niskich i wąskich remiz i rzadkich skupisk krzewów na otwartej przestrzeni. W Polsce spotkać ją można w lasach łęgowych z licznymi krzewami na nizinach, ale i na górnej granicy lasów oraz w pasie kosodrzewiny w górach. Najliczniej występuje na nizinach i w niższych partiach gór, choć tu wraz ze wzrostem wysokości liczebność kapturki coraz szybciej maleje.
Zaraz gdy samce przylecą w marcu i kwietniu (wiosenna migracja może się przeciągać na cały maj) zajmują tereny lęgowe i zaczynają śpiewać przez cały dzień. Okres lęgowy trwa do lipca.
Na wysokości 40-120 cm nad ziemią, zawsze w miejscu ocienionym, w bocznych gałązkach krzewu lub drzewka, podrostach świerk, zakrzewieniach lub w gęstwinie jeżyn czy pokrzyw. Jest słabo osłonięte i ma kształt czarki. Tworzy je luźna, nietrwała i prześwitująca konstrukcja złożona z traw, liści, łodyg, gałązek i korzonków. Brzeg często pokrywany jest pajęczynami. Wyłożenie stanowią drobne trawy, delikatne korzonki i niewielkie ilości włosia.
Budowę paru gniazd rozpoczynają samce, które jako pierwsze przylatują na tereny lęgowe. Gniazda budowane są do ok. 1/3 ich końcowych rozmiarów (gniazda takie nazywane są godowymi, próbnymi albo samczymi) i po kolei są przedstawione samicom, które wybierają jedne z nich i wraz z samcem dokonują dalszej rozbudowy. Zdarza się, że samica nie zaakceptuje żadnego gniazda i wówczas oboje partnerzy razem rozpoczynają budowę od podstaw w innym miejscu.
Lęgi rozciągnięte od maja do początków lipca. W zniesieniu 4-6 jaj o średnich wymiarach 20x14 mm, o tle jasnobrązowym i ciemnobrązowych oraz z nielicznymi plamkami (czasem o czekoladowej barwie. Potomstwo wydaje na świat raz w roku.
Od złożenia ostatniego jaja trwa przez okres 13-14 dni i tą czynnością zajmują się oboje partnerzy. Samica aby odwrócić uwagę drapieżników od swego gniazda udaje, że jest zraniona. Podobne zachowanie obserwujemy u piegży i pokrzewki jarzębatej. Ptaki często wysiadują jajo kukułki. Pisklęta mają brudnoczerwone wnętrza paszczy o żółtobiałych brzegach oraz dwie ciemnoszare plamki na języku o rozmazanych konturach. Gdy pierwszy lęg zostanie ukończony z sukcesem drugi wyprowadzany jest w czerwcu lub lipcu. Odlatują we wrześniu lub październiku.
Głównie owady zbierane na drzewach owocowych i inne bezkręgowce, a jesienią owoce i jagody.
Można określić korzyści dla człowieka wynikające z obecności kapturki - gatunek zbiera w sadach i ogrodach z drzew owocowych szkodliwe owady. Mniej pożądanym zwyczajem późnym latem i w czasie migracji jest zjadanie wiśni, porzeczek i malin.
Na terenie Polski gatunek ten jest objęty ścisłą ochroną gatunkową[7].
Kapturka, pokrzewka czarnołbista, pokrzewka czarnogłowa (Sylvia atricapilla) – gatunek małego, częściowo wędrownego ptaka z rodziny pokrzewek (Sylviidae).
