Die Witbaardsterretjie (Chlidonias hybrida) is 'n redelike algemene standvoël en intra-Afrika-trekvoël by watermassas en vleie. Die streekbevolking is waarskynlik minder as 7500 pare. Die voël is 24 – 26 cm lank, 80 – 110 g groot met 'n vlerkspan van 75 cm. In Engels staan die voël bekend as die Whiskered Tern.
Volwasse witbaardsterretjie met kuiken.
In vlug.
Witbaardsterretjie met sy eerste wintervere.
Die Witbaardsterretjie (Chlidonias hybrida) is 'n redelike algemene standvoël en intra-Afrika-trekvoël by watermassas en vleie. Die streekbevolking is waarskynlik minder as 7500 pare. Die voël is 24 – 26 cm lank, 80 – 110 g groot met 'n vlerkspan van 75 cm. In Engels staan die voël bekend as die Whiskered Tern.
El fumarel cariblanco (Chlidonias hybridus) ye una ave marina de la familia Sternidae qu'inclúi fumareles y charranes .
Cría na mariña d'Europa, n'agües duces someres (cañaverales, arrozales, etc). Envierna n'África y en delles zones bien alcontraes del Mediterraneu.
Forma colonies laxas, de cutiu conxuntamente con otres especies similares como la gavilueta reidora.
En migración frecuenten costes y agües abiertes nel interior.
Tamañu: 24-28 cm de llargor y 57-63 cm de valumbu.
En vuelu emite un "cherk" o "krche" secu y aspru.
Aliméntase d'inseutos qu'atrapen en vuelu o na agua fundiendo un pocu'l picu, tamién pueden somorguiase p'atrapar peces o crustáceos.
cazando en Kolleru Lake, Andhra Pradesh, India.
en Kolleru Lake, Andhra Pradesh, India.
en Kolleru Lake, Andhra Pradesh, India.
Adultos
Adultu y cría
Esta páxina forma parte del wikiproyeutu Aves, un esfuerciu collaborativu col fin d'ameyorar y organizar tolos conteníos rellacionaos con esti tema. Visita la páxina d'alderique del proyeutu pa collaborar y facer entrugues o suxerencies. El fumarel cariblanco (Chlidonias hybridus) ye una ave marina de la familia Sternidae qu'inclúi fumareles y charranes .
Cría na mariña d'Europa, n'agües duces someres (cañaverales, arrozales, etc). Envierna n'África y en delles zones bien alcontraes del Mediterraneu.
Forma colonies laxas, de cutiu conxuntamente con otres especies similares como la gavilueta reidora.
En migración frecuenten costes y agües abiertes nel interior.
Chlidonias hybrida hybrida Ar Stêrwennel jodoù gwenn[1] (liester: Stêrwenneled jodoù gwenn) a zo un evn dour, Chlidonias hybrida an anv skiantel anezhañ.
Bevañ a ra al labous dreist-holl en Eurazia[2].
Diouzh an evnoniourien e vez renket ar Stêrwennel jodoù gwenn er c'herentiad Laridae (bremañ, hervez IOC 5.2. (2015)[3]) pe e Sternidae.
Chlidonias hybrida hybrida Ar Stêrwennel jodoù gwenn (liester: Stêrwenneled jodoù gwenn) a zo un evn dour, Chlidonias hybrida an anv skiantel anezhañ.
El fumarell carablanc (Chlidonias hybridus) és un ocell de l'ordre dels caradriformes que presenta un port semblant al dels xatracs.
Mascle i femella construeixen una plataforma flotant en masses d'aigua dolça amb vegetals (tant macròfits com canyes) i, al juny-juliol, la femella la utilitza per dipositar-hi 2 o 4 ous de color verdós clapejats de negre. Els dos progenitors coven els ous durant 14-18 dies i, també, tots dos pares s'encarregaran de la vigilància dels petits, que volaran al cap de tres setmanes.
Es reprodueix al Delta de l'Ebre, a El Fondo i a Santa Pola, malgrat que antigament ho feia en altres zones humides.
Sobre les aigües somes caça al vol libèl·lules. De vegades, també caça petits amfibis i peixos que atrapa en aigües dolces o salabroses mitjançant hàbils cabussades.[1]
Viu a les 3/4 parts inferiors de la península Ibèrica i en alguns indrets de la resta d'Europa (la Camarga, llacs suïssos, etc.).
Les poblacions tropicals són sedentàries, però les europees i asiàtiques hivernen a Àfrica i a l'Àsia meridional, respectivament.
És migrador estival freqüent als Països Catalans que pot observar-se durant les migracions, i sedentari (alguns individus poden quedar-se a hivernar en el sud del Principat de Catalunya i al País Valencià).
Per dormir es reuneixen en grans grups i dejorn s'escampen per menjar. En canvi, per niar, s'ajunten en colònies disperses on cerquen aigües dolces amb poca fondària i també arrossars o estanys que tinguin vegetació espessa.[2]
A causa de la seua preferència pels insectes, s'ha vist molt perjudicat per les fumigacions amb insecticides i pesticides que s'han dut a terme en anys passats i que han eliminat un gran nombre d'adults.
El fumarell carablanc (Chlidonias hybridus) és un ocell de l'ordre dels caradriformes que presenta un port semblant al dels xatracs.
Aderyn a rhywogaeth o adar yw Corswennol farfog (sy'n enw benywaidd; enw lluosog: corswenoliaid barfog) a adnabyddir hefyd gyda'i enw gwyddonol Chlidonias hybrida; yr enw Saesneg arno yw Whiskered tern. Mae'n perthyn i deulu'r Gwylanod (Lladin: Laridae) sydd yn urdd y Charadriiformes.[1] Dyma aderyn sydd i'w gael yng ngwledydd Prydain ac mae i'w ganfod yng Nghymru.
Talfyrir yr enw Lladin yn aml yn C. hybrida, sef enw'r rhywogaeth.[2] Mae'r rhywogaeth hon i'w chanfod yn Asia, Ewrop, Affrica ac Awstralia.
Mae'r corswennol farfog yn perthyn i deulu'r Gwylanod (Lladin: Laridae). Dyma rai o aelodau eraill y teulu:
Rhestr Wicidata:
rhywogaeth enw tacson delwedd Corswennol Inca Larosterna inca Gwylan fechan Hydrocoloeus minutus
.jpg)
,_Pantanal,_Brazil.jpg)
Aderyn a rhywogaeth o adar yw Corswennol farfog (sy'n enw benywaidd; enw lluosog: corswenoliaid barfog) a adnabyddir hefyd gyda'i enw gwyddonol Chlidonias hybrida; yr enw Saesneg arno yw Whiskered tern. Mae'n perthyn i deulu'r Gwylanod (Lladin: Laridae) sydd yn urdd y Charadriiformes. Dyma aderyn sydd i'w gael yng ngwledydd Prydain ac mae i'w ganfod yng Nghymru.
Talfyrir yr enw Lladin yn aml yn C. hybrida, sef enw'r rhywogaeth. Mae'r rhywogaeth hon i'w chanfod yn Asia, Ewrop, Affrica ac Awstralia.
Rybák bahenní (Chlidonias hybrida) je malý druh rybáka z rodu Chlidonias. Vzdáleně se podobá rybáku obecnému, má však šedé břicho a jen slabě vykrojený ocas. Hnízdí v jižní Evropě, jižní Asii, Africe a Austrálii. Populace severní polokoule jsou tažné, zimují v Africe.[2] Rybák bahenní se živí malými rybami, obojživelníky, hmyzem a korýši. Má celkem tři poddruhy:
Rybák bahenní evropský se mimo severní Evropy vyskytuje téměř v celé Eurasii, obzvláště v oblastech západní Asie a východní Evropy. Rybák bahenní africký naopak obývá především východní a jižní Afriku a rybáka bahenního australského najdeme celoročně v oblastech od Jávy po Austrálii.
Izolované populace ve východní Asii považují někteří vědci za samostatné. Všechny poddruhy rybáka bahenního osídlují lokality nepravidelně a mění místa poměrně často. Jedná se o ptáky tažné, kteří migrují až na velké vzdálenosti, většinou přezimují v západním Středomoří nebo v tropické západní Africe. Populace z jihovýchodní Evropy táhne na jihozápad, takže část přezimuje již v Rumunsku a část táhne dál, třeba až do Keni.[3]
První pozorování tohoto druhu v Česku pochází až z roku 1949 z Hodonínska[3] a je pravděpodobné, že se jednalo o poddruh rybák bahenní evropský. V současnosti v tuzemsku výjimečně hnízdí rybáci bahenní na jižní Moravě a vzhledem k rozšíření těchto vodních ptáků v Polsku, nedaleko našich hranic, je v budoucnu možné i zahnízdění v Poodří.[3]
Počty párů v Evropě se odhadují na 87 000.[3] IUCN řadí rybáka bahenního mezi málo dotčené druhy, přesto poslední dobou kvůli přirozenému úbytku klesají populace rybáků bahenních. Je to hlavně kvůli lidské činnosti, třeba kvůli znečišťování a zalidňování.
Rybák bahenní je jeden z větších druhů z čeledi rybákovitých. Délka těla se pohybuje od 24 do 28 cm a rozpětí křídel je 57 až 63 cm. Hmotnost mají okolo 100 g. Pohlavní dimorfismus je jen velmi nevýrazný nebo vůbec žádný, rozeznat samce od samice je těžké. Dospělí jedinci střídají dva druhy šatu; svatební a obyčejný,
Pokud má pták šat svatební, pak je vrch hlavy až po oko a šíji černý, ohraničený širokým bílým pruhem. Hřbet a horní ocasní pera jsou modravě šedá. Hrdlo je bílé, ale směrem k břichu postupně tmavne. Zobák i nohy jsou červené. Při obyčejném šatu má jedinec čelo a předek temene bílé, zadní část temene je černá s bílými proužky, týl a šíje černé. Břicho je celé bílé. Zobák černý, nohy špinavě červené. Ptáčata se podobají dospělým v obyčejném šatu.
V tomto článku byl použit překlad textu z článku Whiskered tern na anglické Wikipedii.
Obrázky, zvuky či videa k tématu rybák bahenní ve Wikimedia Commons
Galerie rybák bahenní ve Wikimedia CommonsRybák bahenní (Chlidonias hybrida) je malý druh rybáka z rodu Chlidonias. Vzdáleně se podobá rybáku obecnému, má však šedé břicho a jen slabě vykrojený ocas. Hnízdí v jižní Evropě, jižní Asii, Africe a Austrálii. Populace severní polokoule jsou tažné, zimují v Africe. Rybák bahenní se živí malými rybami, obojživelníky, hmyzem a korýši. Má celkem tři poddruhy:
Chlidonias hybrida delalandii (Mathews, 1912) - rybák bahenní africký Chlidonias hybrida hybridus (Pallas, 1811) - rybák bahenní evropský Chlidonias hybrida javanicus (Horsfield, 1822) - rybák bahenní australskýDie Weißbart-Seeschwalbe (Chlidonias hybrida[1]) ist eine Vogelart aus der Familie der Seeschwalben (Sternidae).
Die Weißbart-Seeschwalbe wird zwischen 24 und 28 Zentimeter lang und hat eine Spannweite von bis zu 63 Zentimetern. Im Vergleich zu anderen Sumpfseeschwalben ist sie größer, hochbeiniger und hat eine steifere Flugweise. Im Prachtkleid sind Bauch und Brust dunkelgrau und Schnabel und Beine rot. Im Schlichtkleid (Herbst oder Winter) ist der Hinterscheitel dünn schwarz gestrichelt und hinter dem Auge erscheint ein schwarzer Fleck. Bürzel und Schwanz werden im Jugendkleid hellgrau. Der Rücken ist dann kräftig gelbbraun gemustert. Das erste Winterkleid sieht dem Schlichtkleid ähnlich, jedoch haben die Flügel nun dunkle Armschwingen und der Schwanz gleicht dem aus dem Jugendkleid.
Die Weißbartseeschwalbe ist ein Zugvogel. Sie ruft laut und hölzern krrrk und zweisilbig ki-ik. Der Klang erinnert an den des Wachtelkönigs. Ihre Beutetiere, vorwiegend Insekten und seltener Fische, pickt sie im Flug von der Wasseroberfläche. Die Seeschwalbe brütet in Kolonien an schlammigen Seen, Flüssen und Sümpfen oft zusammen mit der Trauerseeschwalbe. Das Nest besteht aus Pflanzenteilen und wird in der Ufervegetation oder auf Inseln errichtet. Das Weibchen legt im Mai drei (selten zwei) beige, grünschattierte und dunkel gefleckte Eier. Das Gelege wird von beiden Geschlechtern 18 Tage lang bebrütet. Die Jungvögel sind Ende Juli flügge, bekommen aber noch weiterhin Nahrung von ihren Eltern.
Die Weißbartseeschwalbe lebt an reichlich bewachsenen Gewässern in Europa und Vorderasien. Sie kommt im Norden vom Aralsee über das Kaspische Meer bis zum Schwarzen Meer vor, im Süden ist sie von Pakistan bis zur Arabischen Halbinsel anzutreffen. In Europa gibt es sie in Weißrussland, im südlichen Teil der Ukraine, in Albanien, in der Türkei, in Nordgriechenland, Rumänien, Bulgarien, Südspanien, Süd- und Westfrankreich und in der Po-Ebene in Italien. Diese Art zieht im Juli nach Afrika und kommt Ende April oder Anfang Mai wieder in ihre Brutgebiete.
Die Weißbart-Seeschwalbe ist nach Anhang I der EU-Vogelschutzrichtlinie (RL 79/409/EWG) besonders geschützt.
Die Weißbart-Seeschwalbe (Chlidonias hybrida) ist eine Vogelart aus der Familie der Seeschwalben (Sternidae).
Kinnhvít terna (frøðiheiti - Chlidonias hybridus)
Valgeirožačiirakko (Chlidonias hybridus) on čiirakkoloin heimoh kuului lindu.
Karjalan kieles tunnetah sana čiirakko, kudamal tarkoitetah tavallizeh kalačiirakkuo (Sterna hirundo) libo lapinčiirakkuo (Sterna paradisae).[1] Valgeirožačiirakon karjalankieline nimi on täh artikkelih niškoi kiännetty suomenkielizes sanaspäi valkoposkitiira.
Valgeirožačiirakko peziy paikoitellen Suvi- da Keski-Europas sego siepäi Kitaih da Indieh täydyjäl alovehel. Yksi alaluadu peziy Australies da toine Päivännouzu-Afrikas. Europas da Aazies pezijät linnut talvehtitah Afrikas da Suvi-Aazies. Suomes valgeirožačiirakko on harvinaine gost'u, kudai tavattih enzimäzen kerran Vantaal heinykuus 1975.[2]
Аҡтамаҡ сарлаҡ (урыҫ белощекая крачка)(лат. Chlidonias hybrida) — сарлаҡтар ғаиләһендәге ҡош.
Күгәрсендән бәләкәйерәк. Йоплашып (парлашып)йәки күмәкләшеп йылға һәм күл өҫтөндә осоп йөрөйҙәр. Дөйөм төҫө һорғолт ҡара, ҡанат аҫты һоро. Тамағы, сикәләре, ҡойроҡ аҫты аҡ. Суҡышы көрәнһыу ҡыҙыл, аяҡтары ҡыҙғылт ҡара. Ҡойроғо айырсалы. Ҡара сарлаҡтан тамағы һәм сикәләре аҡ булыуы менән айырыла.
Тауышы яңғырауыҡлы: «кррииа-кррииа» һәм киҫкен: «кик-кик».
Ҡуйы үлән һәм ҡамыш баҫҡан күлдәр, йылғалар, ҡылалар, һаҙлыҡтарҙә йәшәй. Күсмә ҡош. Бик һирәк осрай. Көрән таплы 2-3 бөртөк йәшкелт һоро йомортҡаһы була.
Аҡтамаҡ сарлаҡ (урыҫ белощекая крачка)(лат. Chlidonias hybrida) — сарлаҡтар ғаиләһендәге ҡош.
Белобрадата рибарка (науч. Chlidonias hybrida) е морска птица од фамилијата на рибарките која се среќава и во Македонија. Овој вид има многу географски раси кои се разликуваат по големината и незначително во деталите на перјето. C. h. hybrida се размножува во потоплите делови на Европа и Азија. Со помалиот клун и потемната C. h. delalandii ја има во источна и јужна Африка, а посветлата C. h. javanicus од Јава до Австралија.
Птиците што живеат во тропските краишта се постојани жители, но оние од Европа и Азија се птици преселници кои презимуваат во Африка или Индија. Овој вид се размножува во колонии во копното, крај бари, понекогаш во близина на езерските галеби кои им обезбедуваат заштита.
Големината, црната капа, силниот клун (29-34 мм кај мажјаците и 25-27 мм и понабиен кај женките), кратката чаталеста опашка и темносивото перје и одозгора и одоздола во сезоната на парење се карактеристиките на оваа рибарка. Возрасните, летно време имаат бели образи и црвени нозе и клун. Кај младенчињата круната е прошарана со бело, како и кај возрасните преку зима. Црното над ушите се спојува со задниот дел од капата, а просторот одозгора е прошаран со бело, па се добива впечаток дека црното има форма на С. Страните на вратот се бели, а понекогаш се протегаат до тилот. Под опашката се светло сиви. Кај младенчињата нијансите на мантијата варираат. Грбот и слабините се темно кафеави, со кремави завршетоци. Наесен често се појавуваат нови сиви пердуви, особено на мантијата и тогаш перјето на возрасните станува сребреносиво. Зимно време, челото им станува бело. Повикот на оваа птица е карактеристично крикк. Белобрадата рибарка се храни со мали риби, инсекти, водоземци и ракчиња.
Белобрадата рибарка (науч. Chlidonias hybrida) е морска птица од фамилијата на рибарките која се среќава и во Македонија. Овој вид има многу географски раси кои се разликуваат по големината и незначително во деталите на перјето. C. h. hybrida се размножува во потоплите делови на Европа и Азија. Со помалиот клун и потемната C. h. delalandii ја има во источна и јужна Африка, а посветлата C. h. javanicus од Јава до Австралија.
Птиците што живеат во тропските краишта се постојани жители, но оние од Европа и Азија се птици преселници кои презимуваат во Африка или Индија. Овој вид се размножува во колонии во копното, крај бари, понекогаш во близина на езерските галеби кои им обезбедуваат заштита.
ठिमाहा फ्यालफ्याले नेपालमा पाइने एक प्रकारको चराको नाम हो । यसलाई अङ्ग्रेजीमा ह्विस्कर्ड टर्न (Whiskered Tern) भनिन्छ।
ठिमाहा फ्यालफ्याले नेपालमा पाइने एक प्रकारको चराको नाम हो । यसलाई अङ्ग्रेजीमा ह्विस्कर्ड टर्न (Whiskered Tern) भनिन्छ।
மீசை ஆலா (''Chlidonias hybrida''—Whiskered tern) என்பது நீள் சிறகு கடற்பறவையின் குடும்பத்தைச் சேர்ந்த ஒரு வகை ஆலா ஆகும். இதன் பேரினப் பெயரான Chlidonias தகைவிலானைப் போல என்ற பொருளிலும் சிற்றினப் பெயரான hybrida 'கலப்பு இனம்' என்ற பொருளிலும் இடப்பட்டுள்ளன.[2]
23 - 25 செமீ (10 இன்ச்) நீளம் உடையது; அலகு கருஞ்சிவப்பு நிறம் (இனப்பெருக்க காலத்தில்), நுனியில் பழுப்பு நிறம்; விழித்திரை பழுப்பு, சிறிய கால்கள் இலேசான சிவப்பு நிறத்திலிருக்கும்.
இது ஒரு ஒல்லியான, நளினமான ஆலா. இனப்பெருக்க காலம் தவிர, சாம்பல் கலந்த வெண்ணிற உடல்; இரண்டாகப் பிளவுபட்ட சாம்பல் நிற வால் உடையது. நீரின் மேல் பறந்து கொண்டே இருக்கும். குளிர்காலத்தில் தலைக்கவசத்தில் கரு மச்சம் போன்று காணப்படும்; கோடையில் ஒளிரும் கருப்புக் கவசம் கொண்டிருக்கும், அதனடியில் பனி போன்ற வெண்ணிற கன்னம் தெரிவதால் மீசை ஆலா எனப் பெயர் பெற்றது.
மீசை ஆலா (''Chlidonias hybrida''—Whiskered tern) என்பது நீள் சிறகு கடற்பறவையின் குடும்பத்தைச் சேர்ந்த ஒரு வகை ஆலா ஆகும். இதன் பேரினப் பெயரான Chlidonias தகைவிலானைப் போல என்ற பொருளிலும் சிற்றினப் பெயரான hybrida 'கலப்பு இனம்' என்ற பொருளிலும் இடப்பட்டுள்ளன.
The whiskered tern (Chlidonias hybrida) is a tern in the family Laridae. The genus name is from Ancient Greek khelidonios, "swallow-like", from khelidon, "swallow". The specific hybridus is Latin for hybrid; Peter Simon Pallas thought it might be a hybrid of white-winged black tern and common tern, writing "Sterna fissipes [Chlidonias leucopterus] et Hirundine [Sterna hirundo] natam".[2]
This bird has a number of geographical races, differing mainly in size and minor plumage details.
C. h. hybrida breeds in warmer parts of Europe and the Palearctic (northwestern Africa and central and southern Europe to southeastern Siberia, eastern China and south to Pakistan and northern India). The smaller-billed and darker C. h. delalandii is found in east and south Africa, and the paler C. h. javanicus from Java to Australia.
The tropical forms are resident, but European and Asian birds winter south to Africa and the Indian Subcontinent. A tagged whiskered tern was spotted at Manakudi Bird Sanctuary, Kanniyakumari District of Tamil Nadu, India in the month of April 2021.[3]
This species breeds in colonies on inland marshes, sometimes amongst black-headed gulls, which provide some protection. The scientific name arises from the fact that this, the largest marsh tern, show similarities in appearance to both the white Sterna terns and to black tern.
The size, black cap, strong bill (29–34 mm in males, 25–27 mm and stubbier in females, with a pronounced gonys) and more positive flight recall common or Arctic tern, but the short, forked-looking tail and dark grey breeding plumage above and below are typically marsh tern characteristics. The summer adult has white cheeks and red legs and bill. The crown is flecked with white in the juvenile, and the hindcrown is more uniformly blackish, though in the winter adult this too is flecked with white. The black ear-coverts are joined to the black of the hindcrown, and the space above is mottled with white, causing the black to appear as a C-shaped band. The sides of the neck are white; this sometimes continues across the nape. The collar is less sharply defined. All through the year the rump is pale grey. In the juvenile, the mantle has a variegated pattern. The feathers of the back and scapulars are dark brown, with prominent broad buff edgings and often subterminal buff bars or centers. There is usually an admixture of new gray feathers, especially on the mantle, quite early in the fall. The mantle is silvery-gray in the adult. The call is a characteristic krekk.
In winter, the forehead becomes white and the body plumage a much paler grey. Juvenile whiskered terns have a ginger scaly back, and otherwise look much like winter adults. The first winter plumage is intermediate between juvenile and adult winter, with patchy ginger on the back.
The whiskered tern eats small fish, amphibians, insects and crustaceans.
The whiskered tern (Chlidonias hybrida) is a tern in the family Laridae. The genus name is from Ancient Greek khelidonios, "swallow-like", from khelidon, "swallow". The specific hybridus is Latin for hybrid; Peter Simon Pallas thought it might be a hybrid of white-winged black tern and common tern, writing "Sterna fissipes [Chlidonias leucopterus] et Hirundine [Sterna hirundo] natam".
This bird has a number of geographical races, differing mainly in size and minor plumage details.
C. h. hybrida breeds in warmer parts of Europe and the Palearctic (northwestern Africa and central and southern Europe to southeastern Siberia, eastern China and south to Pakistan and northern India). The smaller-billed and darker C. h. delalandii is found in east and south Africa, and the paler C. h. javanicus from Java to Australia.
The tropical forms are resident, but European and Asian birds winter south to Africa and the Indian Subcontinent. A tagged whiskered tern was spotted at Manakudi Bird Sanctuary, Kanniyakumari District of Tamil Nadu, India in the month of April 2021.
This species breeds in colonies on inland marshes, sometimes amongst black-headed gulls, which provide some protection. The scientific name arises from the fact that this, the largest marsh tern, show similarities in appearance to both the white Sterna terns and to black tern.
La Blankvanga ŝterno (Chlidonias hybridus) estas marbirdo de la ŝternoj, tio estas familio Ŝternedoj kaj ordo de Karadrioformaj birdoj.
Tiu specio reproduktiĝas en kolonioj aŭ en internaj marĉoj, foje inter kaj kun Ridmevo, kiu havigas tiun kelkan protektadon. La scienca nomo “hibrido” rilatas la fakton, ke tiu ĉi, la plej granda inter la marĉaj ŝternoj, montras similaĵojn laŭ aspekto kaj kun la blankaj ŝternoj de la genro Sterna kaj kun la Nigra ŝterno.
Tiu birdo havas kelkajn geografiajn rasojn, diferencaj ĉefe laŭ grando kaj malgrandaj plumardetaloj.
C. h. hybridus reproduktiĝas en mezvarmaj partoj de Eŭropo (kvarono de la tutmonda loĝantaro) kaj Azio, pli precize kaj ĉefe en Hispanio (sudaj marĉoj kaj tutlandaj lagoj, 5,000 ĝis 8,000 reproduktaj paroj) kaj ankaŭ en norda Italio, Pollando, Hungario, Balkanio, Ukrainio, Kaŭkazio, ĉirkaŭ Nigra Maro kaj Morta Maro, Turkio kaj Centra Azio. La pli malgrandabeka kaj malhela C. h. delalandii troviĝas en orienta kaj suda Afriko, kaj la pli pala C. h. javanicus el insulo Java de Indonezio ĝis sudorienta Aŭstralio.
La tropikaj formoj estas loĝantaj, sed la eŭropaj kaj aziaj birdoj migras vintre suden al Afriko kaj suda Azio.
Tiu estas pli malhela ŝterno ol aliaj samfamilianoj, 23–25 cm longa kun enverguro de 70 ĝis 75 cm kaj 80-95 g peza, kun malhelgrizaj supraj partoj, brusto kaj ventro, blanka vizaĝo, longaj pintaj flugiloj kaj iome forkoforma kaj mallonga vosto. La beko estas mezlonga, akrapinta kaj malhelruĝa (29–34 mm ĉe maskloj, 25–27 mm kaj pli fortika ĉe inoj, kun markitaj gonoj) kaj la kruroj estas mezlongaj kaj ruĝaj. Ĝi havas nigran kronon ĝis sub la okulo kaj nukon en reprodukta plumaro; nereproduktuloj kaj junuloj perdas tiun nigron kaj havas nur malhelajn makulojn kaj strion tra la okulo kaj ĉefe ĉe la nuko. Sed la plej rimarkinda eco kiu nomigas kaj diferencigas la specion disde la aliaj ŝternoj estas, ke ĝi montras blankajn vizaĝon kaj flankokolojn somere tre kontraste kun la nigra krono kaj la malhelgriza plumaro. Pro tio ĝi ofte povas aspekti simila al la Blankvizaĝa ŝterno.
Grando, nikra krono, forto beko kaj decidema flugmaniero rilatas tiun specion kun la Hirunda ŝterno aŭ la Arkta ŝterno, sed mallonga vosto kaj malhelgriza reprodukta plumaro supre kaj sube estas ecoj tipe de marĉaj ŝternoj. La pugo estas helgriza la tutan jaron. Vintre la supraj partoj iĝas helgrizaj, la beko nigra kaj la frunto blanka. Ambaŭ seksoj estas similaj.
La voĉo estas karaktera krekk, ĉefe laŭte kaj tre alte kantata.
Ili loĝas en marĉoj kie ili povas havi akvajn plantojn por konstrui siajn flosantajn nestojn. Ankaŭ en lagoj, rezervejoj aŭ estuaroj. Ili flugas la tutan tagon serĉante manĝaĵojn, vespere ili kuniĝas ĉe dormejoj.
Ili manĝas ĉefe akvajn insektojn, kiel libeloj, koleopteroj, larvoj, sed ankaŭ etajn fiŝojn.
La nesto estas flosantaĵo el junkoj kaj aliaj akvaj plantoj, sur kiu la ino demetas 3 ĝis 5 verdecajn ovojn makulitajn je bruno. Kovado daŭras iom pli ol 2 semajnoj. Ambaŭ gepatroj kovas kaj zorgas; la idoj elnestiĝas post malpli ol du semajnoj post eloviĝo kaj ekflugas post tri. La specio maturiĝas la duan jaron.
Ili vivas ĝis 10 jarojn, multe malpli ol veraj marbirdoj. Minacoj venas ĉefe pro detruiĝo de medio ĉu pro natura sekeco ĉu pro sekigado por terkulturo aŭ turismo.
Unuavintra plumaro
Plenkreskuloj
Plenkreskulo kaj ido
La Blankvanga ŝterno (Chlidonias hybridus) estas marbirdo de la ŝternoj, tio estas familio Ŝternedoj kaj ordo de Karadrioformaj birdoj.
Tiu specio reproduktiĝas en kolonioj aŭ en internaj marĉoj, foje inter kaj kun Ridmevo, kiu havigas tiun kelkan protektadon. La scienca nomo “hibrido” rilatas la fakton, ke tiu ĉi, la plej granda inter la marĉaj ŝternoj, montras similaĵojn laŭ aspekto kaj kun la blankaj ŝternoj de la genro Sterna kaj kun la Nigra ŝterno.
El fumarel cariblanco (Chlidonias hybrida) es un ave marina de la familia Sternidae que incluye fumareles y charranes .
Cría en la costa de Europa, en aguas dulces someras (cañaverales, arrozales, etc). Inverna en África y en algunas zonas muy localizadas del Mediterráneo.
Forma colonias laxas, a menudo conjuntamente con otras especies similares como la gaviota reidora.
En migración frecuentan costas y aguas abiertas en el interior.
Tamaño: 24-28 cm de longitud y 57-63 cm de envergadura.
En vuelo emite un "cherk" o "krche" seco y áspero.
Se alimentan de insectos que atrapan en vuelo o en el agua hundiendo un poco el pico, también pueden zambullirse para atrapar peces o crustáceos.
Plumaje de primer invierno
Adultos
Adulto y cría
El fumarel cariblanco (Chlidonias hybrida) es un ave marina de la familia Sternidae que incluye fumareles y charranes .
Cría en la costa de Europa, en aguas dulces someras (cañaverales, arrozales, etc). Inverna en África y en algunas zonas muy localizadas del Mediterráneo.
Forma colonias laxas, a menudo conjuntamente con otras especies similares como la gaviota reidora.
En migración frecuentan costas y aguas abiertas en el interior.
Habeviires (Chlidonias hybridus) on tiirlaste sugukonda kuuluv linnuliik.
Habeviires on 23–25 cm pikk, tiibade siruulatus on 70–75 cm ja kaal 60–100 g. Jalad ja nokk on tumepunased.
Habeviires pesitseb Euroopa ja Aasia soojemates osades ja Aafrikas. Talvitub Aafrikas. Eestis eksikülaline.
Habeviires (Chlidonias hybridus) on tiirlaste sugukonda kuuluv linnuliik.
Habeviires on 23–25 cm pikk, tiibade siruulatus on 70–75 cm ja kaal 60–100 g. Jalad ja nokk on tumepunased.
Habeviires pesitseb Euroopa ja Aasia soojemates osades ja Aafrikas. Talvitub Aafrikas. Eestis eksikülaline.
Itsas enara musuzuria (Chlidonias hybrida) Laridae familiako hegazti zangaluzea da[1], Eurasian, Afrikan eta Australian bizi dena.
Itsas enara musuzuriak hiru azpiespezie ditu:
_hunting_in_Kolleru,_AP_W_IMG_4014.jpg)
_in_Kolleru,_AP_W_IMG_4060.jpg)
.jpg)
.jpg)
Artikulu hau biologiari buruzko zirriborroa da. Wikipedia lagun dezakezu edukia osatuz. Itsas enara musuzuria (Chlidonias hybrida) Laridae familiako hegazti zangaluzea da, Eurasian, Afrikan eta Australian bizi dena.
Valkoposkitiira (Chlidonias hybridus) on Suomessa harvoin vieraileva merilintu. Se jaetaan alalajeihin asuinpaikkansa mukaan.
Linnun pituus on 26 cm ja paino 60–100 g. Vanha kesäpukuinen lintu muistuttaa tuttuja kala- ja lapintiiraamme, mutta pyrstön lovi on matala ja puku kauttaaltaan harmaampi. Koivet ja nokka ovat punaiset.
Esiintyy laikuittain Etelä- ja Keski-Euroopassa sekä sieltä itään Intiaan ja Kiinaan. Yksi alalaji pesii Australiassa ja toinen Itä-Afrikassa. Euroopassa ja Aasiassa asuvat valkoposkitiirat muuttavat talveksi Afrikkaan ja Etelä-Aasiaan.
Pesii umpeen kasvavilla ja ruohottuneilla sisämaan järvillä ja jokien varsilla ja suistoissa. Ruokailumaastona voivat olla myös pellot, suot ja muut kosteikot sekä erilaiset lammikot ja altaat.
Valkoposkitiira tekee 2–3 munaa kelluvaan pesään. Matalassa vedessä pesä voi olla pohjassa kiinni. Haudonta-aika on 18–20 päivää. Sukukypsä 2-vuotiaana. Se pesii joskus naurulokkien seassa hakien näiltä suojaa pedoilta.
Valkoposkitiira syö ennen kaikkea hyönteisiä, jotka se sieppaa lennosta. Se syö myös pieniä rapuja, kaloja ja sammakoita.
Valkoposkitiira (Chlidonias hybridus) on Suomessa harvoin vieraileva merilintu. Se jaetaan alalajeihin asuinpaikkansa mukaan.
Chlidonias hybrida
La Guifette moustac (Chlidonias hybrida) est une espèce d'oiseaux de la famille des Laridae[1]. C'est la plus grande des guifettes.
Cette espèce atteint une taille de 29 cm et une envergure de 64 à 70 cm pour un poids de 80 à 95 g.
En été le bec est rouge, la tête est noire sur le dessus, blanche sur les côtés et le reste est gris plus ou moins sombre. En hiver les couleurs tirent vers le blanc et le bec devient noir[2].
Elle peut être confondue avec la Sterne pierregarin en automne et en hiver. En été, son plumage est unique et l'on remarque notamment la blancheur de la joue mise en valeur par la calotte noire et le dessous gris.
Cet oiseau capture de petits poissons, des insectes et des crustacés à la surface de l'eau.
Les principaux sites de reproduction français par ordre décroissant sont : la Dombes, la Brenne, le lac de Grand-Lieu, la Sologne, le Forez et la Brière. L'espèce niche sur un amas de végétaux à demi flottant. Trois œufs sont déposés en une seule ponte de mai à juin.
Cette espèce migratrice se rencontre selon les saisons dans de très nombreux pays[3] : de l'ensemble de l'Afrique (hors déserts) jusqu'à la moitié sud de l'Europe (ou sa répartition est plus parcélaire) côté ouest, et de l'Australie jusqu'en Chine côté est, avec une large bande entre les deux allant de la Thaïlande à l'Ukraine.
En France cette espèce est considérée comme nicheur vulnérable (VU), menacée principalement par la destruction de son habitat (zones humides)[4],[5].
D'après Alan P. Peterson (26 septembre 2017)[6], Catalogue of Life (26 septembre 2017)[7] et la classification de référence du Congrès ornithologique international (version 7.3, 2017)[1] cette espèce est constituée des trois sous-espèces suivantes :
.jpg)
.jpg)
Guifette moustac (sous-espèce C. h. javanicus)
Chlidonias hybrida
La Guifette moustac (Chlidonias hybrida) est une espèce d'oiseaux de la famille des Laridae. C'est la plus grande des guifettes.
A gaivina de cara branca (Chlidonias hybridus ou Chlidonias hybrida) é unha ave mariña da familia Laridae (antes clasificábase na familia Sternidae). Ten diversas razas xeográficas que se diferencian polo tamaño e algúns pequenos detalles da plumaxe.
A plumaxe na época de cría e gris escura, os adultos teñen as meixelas brancas, feito que lles da o seu nome. Ten na cabeza unha pucha negra característica. A cola é curta e ten forma de galleto. O bico é forte (mide de 29 a 34 mm nos machos e de 25 a 27 mm nas femias). En inverno a plumaxe son dun gris moito máis pálido, e a fronte é branca. A plumaxe dos exemplares novos é semellante á plumaxe invernal dos adultos, agás polo lombo de cor xenxibre.
Os exemplares tropicais son sedentarios, pero os que viven en Europa e Asia emigran en inverno a ägfrica e o sur de Asia. Cría en colonias, a miudo mesturado con algunhas especies de gaivota. Poñe, entre maio e xuño, uns 3 ovos.
Aliméntase de peixes pequenos, crustáceos e insectos que captura na superficie da auga.
Plumaxe invernal
Adultos
Adulto e polo
A gaivina de cara branca (Chlidonias hybridus ou Chlidonias hybrida) é unha ave mariña da familia Laridae (antes clasificábase na familia Sternidae). Ten diversas razas xeográficas que se diferencian polo tamaño e algúns pequenos detalles da plumaxe.
Dara-laut kumis (Chlidonias hybrida) adalah spesies burung yang termasuk dalam famili Sternidae. Burung ini adalah burung pengunjung tetap di Sumatra, Jawa, dan Bali pada musim dingin, tetapi beberapa diantaranya juga sering terlihat pada musim panas.[2]
Dara-laut kumis (Chlidonias hybrida) adalah spesies burung yang termasuk dalam famili Sternidae. Burung ini adalah burung pengunjung tetap di Sumatra, Jawa, dan Bali pada musim dingin, tetapi beberapa diantaranya juga sering terlihat pada musim panas.
Skeggþerna (fræðiheiti: Chlidonias hybridus ) er sjófugl af þernuætt. Skeggþerna er lík kríu. Hún verpir í Evrópu en vestur-evrópskar skeggþernur eru farfuglar og flestar fara til Vestur-Afríku yfir veturinn og dvelja rétt norðan miðbaugs. Skeggþerna hefur sést á Íslandi en ólíklegt er talið að hún muni verpa hérna en talið er að meðalhiti í júlí þurfi að vera um 20°C eða meiri til þess varp geti tekist.
Skeggþerna (fræðiheiti: Chlidonias hybridus ) er sjófugl af þernuætt. Skeggþerna er lík kríu. Hún verpir í Evrópu en vestur-evrópskar skeggþernur eru farfuglar og flestar fara til Vestur-Afríku yfir veturinn og dvelja rétt norðan miðbaugs. Skeggþerna hefur sést á Íslandi en ólíklegt er talið að hún muni verpa hérna en talið er að meðalhiti í júlí þurfi að vera um 20°C eða meiri til þess varp geti tekist.
Il mignattino piombato (Chlidonias hybrida, Pallas, 1811), è un uccello della sottofamiglia Sterninae nella famiglia Laridae[1].
Il mignattino piombato ha 3 sottospecie[1]:
Il mignattino piombato è presente in tutti i continenti, in Italia esistono rare nidificazioni sul delta del Po e nelle paludi presso Molinella.
.jpg)
.jpg)
.jpg)
Museum specimen
Il mignattino piombato (Chlidonias hybrida, Pallas, 1811), è un uccello della sottofamiglia Sterninae nella famiglia Laridae.
Baltaskruostė žuvėdra (lot. Chlidonias hybridus, angl. Whiskered Tern, vok. Weißbartseeschwalbe) – žuvėdrinių (Sternidae) šeimos juodos spalvos paukštis su šviesesniais sparnais ir uodega. Gerklė, skruostai, pauodegys ir sparnų apatinė pusė balti. Snapas ir kojos raudoni. Poilsio apdaru suaugusieji ir jaunikliai panašūs į juodąją žuvėdrą, bet pagurklis be dėmių, sparnų apačia balta.
Lietuvoje labai reta rūšis. Mėgsta gausiai apaugusius vandenis.
Baltaskruostė žuvėdra
.jpg)
Baltaskruostė žuvėdra (lot. Chlidonias hybridus, angl. Whiskered Tern, vok. Weißbartseeschwalbe) – žuvėdrinių (Sternidae) šeimos juodos spalvos paukštis su šviesesniais sparnais ir uodega. Gerklė, skruostai, pauodegys ir sparnų apatinė pusė balti. Snapas ir kojos raudoni. Poilsio apdaru suaugusieji ir jaunikliai panašūs į juodąją žuvėdrą, bet pagurklis be dėmių, sparnų apačia balta.
Lietuvoje labai reta rūšis. Mėgsta gausiai apaugusius vandenis.
Baltaskruostė žuvėdra
Burung Camar Batu Berumbai adalah sejenis burung laut yang berhijrah. Nama sainsnya ialah Chlidonias hybridus[1]
Burung Camar Bermisai ialah haiwan yang tergolong dalam golongan benda hidup. Burung Camar Bermisai ialah haiwan berdarah panas, mempunyai sayap dan badan yang dilitupi bulu pelepah. Paruh Burung Camar Bermisai tidak bergigi.
Burung Camar Batu Berumbai memakan ikan.
Burung Camar Bermisai membiak dengan bertelur. Telur Burung Camar Bermisai bercengkerang keras.
Bulu pertama musim sejuk
Dewasa
Dewasa dan anak
A - B - C - D - E - F - G - H - I - J - K - L - M - N - O - P - Q - R - S - T - U - V - W - X - Y - Z Burung Camar Batu Berumbai adalah sejenis burung laut yang berhijrah. Nama sainsnya ialah Chlidonias hybridus
De witwangstern (Chlidonias hybrida) is een vogel uit de familie van de meeuwen (Laridae) en de geslachtengroep sterns (Sternini).
De witwangstern is 24 tot 28 cm lang en daarmee groter dan de zwarte stern en heeft ook langere poten en een forsere snavel. Hij lijkt meer op een visdief. Het verschil is de ondiep gevorkte staart. In de zomer is de vogel egaal grijs, met duidelijk witte wangen die contrasteren met de zwarte kopkap.[2]
Het voedsel bestaat uit insecten, larven, wormen, salamanders en kikkers.
Het legsel bestaat uit twee of drie olijfgroene eieren met bruine vlekjes en stipjes, die bij de stompe pool iets groter zijn.
De vogel broedt in meren, moerassen en langs rivieren in Zuid- en Midden-Europa en verder tot diep in Azië en ook in Australië. Vogels uit Europa overwinteren in Afrika, oostelijker broedende vogels overwinteren in het Oriëntaals gebied en in Australazië.
De soort telt 3 ondersoorten:
De witwangstern heeft een enorm groot verspreidingsgebied en daardoor alleen al is de kans op uitsterven uiterst gering. De grootte van de populatie wordt geschat op 300.000 tot 1,5 miljoen individuen. Er is geen aanleiding te veronderstellen dat de soort in aantal achteruit gaat. Om deze redenen staat deze stern als niet bedreigd op de Rode Lijst van de IUCN.[1]
In Nederland is de witwangstern een vrij zeldzame vogel die vóór 1966 een paar keer broedend is waargenomen. Het aantal bevestigde waarnemingen tussen 1980 en 1995 bedraagt 68.[3]
.jpg)
.jpg)
Externe links
De witwangstern (Chlidonias hybrida) is een vogel uit de familie van de meeuwen (Laridae) en de geslachtengroep sterns (Sternini).
Kvitkinnsvartterne (Chlidonias hybrida) er ei sumpterne i måsefamilien, Laridae. Ho har hekkeområde i Eurasia og overvintrar i Afrika, sørlege Asia, Søraust-Asia og i Australia.
Den svarte hetta, det litt kraftige nebbet og kvikke flygerørsler har ho felles med raudnebbterna, men andre eigenskapar er typiske for sumpterner, slik som kort, berre svakt gaffelforma hale og mørk hekkefjørdrakt. Ho er òg monaleg mindre enn raudnebbterna, 23-29 centimeter i kroppslengd og rundt 85 gram i masse.[1]
Hekkedrakta er gjennomgåande mørk grå med kvite kinn. Det mørkaste området er buken, men undergumpen er kvit og undersida av venger og hale er lys. Både bein og nebb er raude i hekkedrakta. Når kvitkinnsvartterner ikkje hekkar er dei lyse, panna kvit, hetta blir kvitflekkete, men med eit markert svart felt bak augo. Nebbet er svart og beina mørkeraude.[1] Kjønna er like i drakta, men hannfuglar er større enn hoer.
Utbreiinga for denne arten i Europa er særs fragmentert frå sørvestre og sentrale område i verdsdelen og austover til meir vidstrekte område i sørvestre Russland, i Kasakhstan og inn i nabolanda. Dessutan i søraustre Russland, austre Kina og sørlege Afrika. Overvintringsområde er Nord-Afrika, Afrika sør for Sahel, det indiske subkontinentet, Søraust-Asia og i Australia. Det finst òg små fragmenterte hekkeområde i Australia, Nord-Afrika og nordlege India. Kvitkinnsvartterner hekkar i koloniar ved ferskvatn oftast i lågland. Dei beitar over ferskvatn, myrar, rismarker og ned mot elvemunningar og mudderbankar.[1] Her tar dei insekt, småfisk, amfibium og krepsdyr.
Denne fuglen har ei rekkje geografiske underartar, dei skil seg ved små detaljar i fjørdrakt.
Dei tropiske underartane er standfuglar, men europeiske og asiatiske fuglar trekker sørover om vinteren.
Storleiken på populasjonen er ikkje estimert og er trudd å vere over 100 000 par i Europa og globalt stabil.[1] Arten er klassifisert som globalt livskraftig.[2]
Kvitkinnsvartterne (Chlidonias hybrida) er ei sumpterne i måsefamilien, Laridae. Ho har hekkeområde i Eurasia og overvintrar i Afrika, sørlege Asia, Søraust-Asia og i Australia.
Hvitkinnsvartterne (vitenskapelig navn Chlidonias hybrida) er en fugl.
Denne ornitologirelaterte artikkelen er foreløpig kort eller mangelfull, og du kan hjelpe Wikipedia ved å utvide den. Hvitkinnsvartterne (vitenskapelig navn Chlidonias hybrida) er en fugl.
.jpg)
Scientìfich: Chlidonias hybrida
Piemontèis : ...
Italian : Mignattino piombato
Multimedia w Wikimedia Commons Rybitwa białowąsa (Chlidonias hybrida) – gatunek średniej wielkości wędrownego ptaka wodnego z rodziny mewowatych (Laridae).
Zamieszkuje w zależności od podgatunku:
Brak wyraźnego dymorfizmu płciowego. W szacie godowej wierzch głowy (czapeczka) i kark czarny, boki głowy i szyi oraz pokrywy podskrzydłowe, podogonie i spód ogona białe. Grzbiet i ogon szaroniebieskie, a brzuch ciemnoszary. Mocny dziób i nogi czerwone. Pióra na barku są obrzeżone białawym lub żółtym pasem, podczas gdy u rybitwy czarnej obrzeżenie jest brunatne. Nazwa gatunkowa wzięła się od białych policzków. W szacie spoczynkowej bieleje. Popielaty jest jedynie wierzch ciała, czarna plama na potylicy nie zachodzi na okolice ciemieniową, dziób pozostaje czerwony, co pozwala na odróżnienie jej od rybitwy białoskrzydłej (Chlidonias leucoptera). Osobniki młodociane przypominają dorosłe w szacie spoczynkowej. Mają ciemne plamy na grzbiecie i głowie. Podgatunki różnią się odcieniem barwy popielatej i rozmiarem białych plam. Pierzenie do szaty spoczynkowej ma miejsce w czerwcu i lipcu. Jest płochliwa, choć siada na odsłoniętych terenach nad wodą. Dużo lata i rzadko chodzi. W locie widać jej biały spód skrzydeł i lekko rozwidlony ogon (12–22 mm).
W porównaniu z podobną rybitwą popielatą i rzeczną w szacie godowej ma szary i tylko lekko wcięty ogon oraz szary kuper, ciemnoczerwone nogi oraz krótkie i szerokie skrzydła. W upierzeniu spoczynkowym wydaje się być ubarwiona jak rybitwa czarna lub białoskrzydła, ale jest wtedy jasnoszara bez wyraźnych plam po bokach piersi, z tyłu głowy widnieje czarne kreskowanie, a za okiem czarna plama. Od rybitwy czarnej jest nieco większa.
dł. ciała ok. 25–28 cm
rozpiętość skrzydeł ok. 65–70 cm
masa ok. 60-100 g
Dorosłe ptaki wydają dwusylabowe, przenikliwe "ku-ik" lub chrapliwe, skrzeczące "chreb".
Gniazduje na bagnach, mulistych wodach płynących lub o wolnym przepływie, nad rzekami, stawami oraz innymi żyznymi i stojącymi zbiornikami wodnymi o gęstej roślinności. Poza sezonem lęgowym również pola uprawne, laguny, morskie wybrzeża, azjatyckie stepy.
Pod koniec kwietnia, choć głównie w maju wracają na lęgowiska. W trakcie toków rybitwy przynoszą w dziobach materiały na gniazdo, upuszczają i łapią znów w powietrzu lub z powierzchni wody. Pary są monogamiczne.
Gniazdo znajduje się na wodzie, na platformie z roślin lub na kępie wystającej znad wody. Zbudowane jest ze sterty trzcin i sitowia oraz z innych roślin wodnych, których kawałki mogą dochodzić do 1 metra. Wygląda więc jak płaski kopiec. W środku znajduje się mały dołek, gdzie składane są jaja. Tworzy kolonie liczące do kilkuset par, często wraz z rybitwą czarną. Gniazdowanie może przeciągać się do lipca.
W ciągu roku wyprowadza jeden lęg, składając w maju - czerwcu (w Europie) lub listopadzie - grudniu (w Afryce i Australii) 2-3 jasne lub jasnorudawe jaja o plamach o różnej wielkości. W przeciwieństwie do pozostałych rybitw mają zielonkawy odcień.
Jaja wysiadywane są przez okres 18-20 dni przez obydwoje rodziców. Oboje partnerzy zajmują się pilnowaniem i karmieniem młodych, głównie owadami i ich larwami, robakami i innymi bezkręgowcami, rzadziej rybami i kijankami. Pisklęta w puchu są rudawe z czarnymi plamkami, a brzuch mają białawy. Umieją latać w wieku około 3 tygodni. Przeloty na południe rozpoczynają w lipcu, a kończą we wrześniu. W czasie wędrówek skupiają się w małe stada.
Głównie owady i ich larwy, pająki, mięczaki i pierścienice, ale również drobne kręgowce, np. żaby, kijanki, drobne ryby (do 5 cm długości).
Rybitwa białowąsa szuka pokarmu lecąc nisko nad powierzchnią wody lub łąką. Może też w locie zbierać pożywienie z powierzchni wody lub roślin, a także wyłapywać latające owady. By zdobyć swą ofiarę z powierzchni wody i niepotrzebnie się nie zanurzać często zawisa w locie. Zdarza się jej jednak nurkować za zdobyczą do wody z powietrza na 2-3 metry głębokości.
W Polsce jest objęta ścisłą ochroną gatunkową oraz wymagająca ochrony czynnej, dodatkowo obowiązuje zakaz fotografowania, filmowania lub obserwacji, mogących powodować płoszenie lub niepokojenie[4].
Nad Morzem Kaspijskim i Jeziorem Aralskim traci swe siedliska, co powoduje, że przenosi się na zachód.
Rybitwa białowąsa (Chlidonias hybrida) – gatunek średniej wielkości wędrownego ptaka wodnego z rodziny mewowatych (Laridae).
A gaivina-de-faces-brancas ou gaivina-dos-pauis (Chlidonias hybrida) é uma ave da família Laridae (antes Sternidae) que frequenta sobretudo zonas de água doce.[1]
Nidifica na Europa e inverna em África e no sul da Ásia.
A gaivina-de-faces-brancas ou gaivina-dos-pauis (Chlidonias hybrida) é uma ave da família Laridae (antes Sternidae) que frequenta sobretudo zonas de água doce.
Čorík bahenný (iné názvy: rybár bahenný,čorík bielobradý[3]; lat. Chlidonias hybrida, staršie Chlidonias hybridus) je druh z čeľade rybárovité, zaraďované aj pod čajkovité. Obýva palearktickú, orientálnu, etiópsku a tiež austrálsku oblasť. Na Slovensku hniezdi na východe v 1,20 % mapovacích kvadrátov.[4] Podľa Medzinárodnej únie na ochranu prírody a prírodných zdrojov čorík bahenný patrí medzi najmenej ohrozené druhy, celková populácia je stabilná, stavy v Európe stúpajú.[1]
O niečo väčší ako čorík čierny (dĺžka tela je 330 mm, krídla 235 mm, chvosta 85 mm). Chvost má vykrojený do hĺbky 12 – 22 mm. Vrch hlavy, na temene, od oči až po záhlavie je čierny, hrdlo a tvár sú biele, vrch tela je popolavosivý. Spodná časť tela je tmavšia. Zobák a nohy sú červeno. V zimnom šate je vrch hlavy biely s čiernymi škvrnami, spodná časť tela biela a zobák je tmavý. Plávacia blana je hlboko vykrojená. Krídlo presahuje 225 mm. V letnom šate sa uňho vyníma pod okom na tvári biely širší pás. Spodná časí tela kontrastuje so spodnou časťou krídel.
Vzácny hniezdič. Vyskytuje sa v apríli a v jeseni od augusta do septembra. Na Slovensku sa vyskytuje veľmi zriedkavo počas migrácie na jar a na jeseň. Od roku 1970 hniezdi na Východoslovenskej rovine na rybničnej sústave Iňáčovce - Senné.[4] V posledných rokoch existujú údaje o jeho hniezdení aj zo západného Slovenska.[4] Odhadovaný počet hniezdiacich párov je 50 - 200. Druh je fluktuujúci. Ekosozologický status v roku 1995 E - ohrozený druh. V roku 1998 EN:B1 - ohrozený. V roku 2001 EN - ohrozený.[5] V roku 2014 VU* B2ac(iv); C2 a(i), b; D - zraniteľný.[2][6][7] Európsky ochranársky status SPEC3 - druhy, ktorých globálne populácie nie sú koncentrované v Európe, ale majú tam nevhodný ochranársky status. Stupeň ohrozenia D - ustupujúci druh.[4]
Hniezdi pri rybníkoch, močiaroch, jazerách, v nížinách a podobne.
Čorík bahenný hniezdi v kolóniách v zárastoch vodných rastlín. Hniezdo si stavia z vodného rastlinstva. V júni znáša samička 2 – 3 zelenkavosivé, tmavo škvrnité vajíčka veľkosti 31 – 44 x 24 – 30mm. Inkubačný čas je 18 dní.
Živí sa drobnými vodnými živočíchmi.
Druh ktorý v európskom meradle ubúda. Ako súčasť našej prírody ho treba zachovať a preto aj chrániť.
.jpg)
Commons ponúka multimediálne súbory na tému Čorík bahenný
Wikidruhy ponúkajú informácie na tému Čorík bahenný
Čorík bahenný (iné názvy: rybár bahenný,čorík bielobradý; lat. Chlidonias hybrida, staršie Chlidonias hybridus) je druh z čeľade rybárovité, zaraďované aj pod čajkovité. Obýva palearktickú, orientálnu, etiópsku a tiež austrálsku oblasť. Na Slovensku hniezdi na východe v 1,20 % mapovacích kvadrátov. Podľa Medzinárodnej únie na ochranu prírody a prírodných zdrojov čorík bahenný patrí medzi najmenej ohrozené druhy, celková populácia je stabilná, stavy v Európe stúpajú.
Skäggtärna (Chlidonias hybrida) är en träsktärna i familjen måsfåglar.[2]
Skäggtärnan häckar i Europa, Asien och Australien. De tropiska populationerna är stannfåglar, medan europeiska och asiatiska fåglar flyttar söderut på vintern till Afrika och södra Asien.
Den delas numera upp i sju underarter med följande utbredning:[2]
I Sverige är skäggtärnan en sällsynt gäst som påträffats ett drygt 20-tal gånger, första tillfället vid Getterön, Halland, 1989.[3]
På grund av sin storlek, svarta hjässa och starka näbb liknar den fisktärnan eller silvertärnan, men den korta stjärten och mörkgrå häckningsfjäderdräkten ovan och under är karaktäristiska för träsktärnor. Adult fågel i sommardräkt har vita kinder och röda ben och näbb. På vintern blir ansiktet vitt och kroppens fjäderdräkt mycket blekare grå. Ungfåglar har rödgul fjällig rygg och ser i övrigt i mycket ut som adulta fåglar i vinterdräkt.
Underarterna skiljer sig främst i storlek och mindre detaljer i fjäderdräkten. I förhållande till nominatformen har C. h. delalandii en mindre näbb och är mörkare medan C. h. javanicus är blekare.
Skäggtärnans läte är ett karakteristiskt krekk.
Skäggtärnor häckar i kolonier i våtmarker i inlandet, ibland tillsammans med skrattmåsar, som erbjuder visst skydd mot rovdjur. Boet är en grop i marken där två till fyra ägg läggs.
Liksom de andra tärnorna i släktet Chlidonias, svarttärna och vitvingad tärna, livnär sig skäggtärnan av insekter som fångas i flykten, och inte genom att dyka efter fisk som tärnorna i släktet Sterna.
Arten har ett stort utbredningsområde och en stor population med stabil utveckling.[1] Utifrån dessa kriterier kategoriserar IUCN arten som livskraftig (LC).[1] Världspopulationen uppskattas till mellan 300.000 och 1,5 miljoner individer, varav det i Europa tros häcka 66.300-108.000 par.[1]
Artepitetet hybrida har den fått därför att den uppvisar likheter i utseende med både de vita Sterna-tärnorna och svarttärnan.
Wikimedia Commons har media som rör skäggtärna.
Skäggtärna (Chlidonias hybrida) är en träsktärna i familjen måsfåglar.
Bıyıklı sumru (Chlidonias hybridus), sumrugiller (Sternidae) familyasından bir kuş türü.
Boyut, siyah başlık, kuvvetli gaga (erkeklerde 25–27 mm, dişilerde daha kısa, kalın 29–34 mm) ve daha pozitif uçuş, bayağı veya kutup sumrusunu andırır ama kısa çatallı görünen kuyruğu ve koyu gri yukarı ve aşağı üreme kuş tüyleri, tipik olarak bataklık sumrularının karakteristikleridir. Yaz erişkininin, beyaz yanakları ve kırmızı bacakları ve gagası vardır.
Bu kuşun, birkaç coğrafi formu vardır, çoğunlukla boyut ve küçük kuş tüyü ayrıntılarıyla ayrılırlar. C.h. hybridus, Avrupa ve Asya'nın daha ılık parçalarında görülürler. Daha küçük-gagalı ve daha koyu C.h. delalandii doğu ve güney Afrika'da bulunur ve soluk renkli Cava adasından Avustralya'ya görülen alt tür C.h. javanicustur.
Tropikal formlar yerleşiktir ama Afrika ve güney Asyalı kuşlar kışı güneyde Avrupa ve güney Asya'da geçirirler. Bu türün kuşları, iç bölge bataklıklarında kolonilerde görülürler, bazen bazı korumayı sağlayan karabaş martıların arasındadırlar.
İlk-kış tüyleri
Erişkinler
Erişkin ve yavru
Bıyıklı sumru (Chlidonias hybridus), sumrugiller (Sternidae) familyasından bir kuş türü.
Маса тіла близько 80 г. Довжина тіла 23-25 см. Розмах крил 70-75 см. Дорослий птах у шлюбному вбранні майже цілком сірий; лоб, тім'я і потилиця чорні; щоки, спід крил і підхвістя білі; хвіст світло-сірий, вирізаний; дзьоб і ноги червоні; у позашлюбному вбранні лоб білий; тім'я білувате, з чорними рисками; потилиця чорно-бура; за очима чорно-бурі плями; дзьоб чорний. Молодий птах схожий на дорослого у позашлюбному вбранні, але на спині темно-бурі смуги.
У шлюбному оперенні дорослий білощокий крячок від дорослого чорного і білокрилого крячків відрізняється білими щоками; дорослий у позашлюбному оперенні та молодий від дорослого та молодого чорного крячка — відсутністю чорних плям по боках вола, від дорослого та молодого білокрилого крячка відрізнити складно.[1]
Біля гніздових колоній подає хрипкий крик «черк — черк — черк».
Білощокий крячок має дуже великий ареал. В Євразії: Піренейський півострів, південна Франція, північна Італія, Албанія, Голландія та від Угорщини на схід до Примор'я. На північ від південної Польщі, в європейській частині колишнього СРСР до 52-53-ї паралелі, в долині Волги до 55-ї паралелі, в долині Уралу до 52-ї паралелі, до пониззя Тургаю, Сарису, Зайсан, південного Байкалу, південно-східного Забайкалля, південного Примор'я. На південь до північної Аравії, північного узбережжя Аравійського моря, на півострові Індостан приблизно до 25-ї паралелі, далі на схід до океанічного узбережжя. Східна і Південна Африка на північ до Кенії, Північно-Західна Африка. Острови: Мадагаскар, Сулавесі, Філіппіни, Молуккські, Нова Гвінея, Австралія, південний острів Нової Зеландії.
У північних частинах ареалу перелітний птах. Зимує в Африці.
В Україні гніздиться на всій території, крім гір; мігрує скрізь.[1]
Чисельність світової популяції оцінюють в 300 тис.-1,5 млн особин.[2] Чисельність в Європі становить 42—87 тис. пар, в Україні — 5—8,5 тис. пар[3].
Гніздиться колоніями біля мулистих озер, річок або боліт частіше за все разом з чорним крячком. Гніздо зі стебел та листя будує на купинах або на плаваючих рослинах. Самка відкладає в травні 3 (рідше 2) бежевих, зеленкуватих з темними плямами яйця. Кладку насиджують особини обох статей протягом 18 днів. Пташенята починають літати у віці близько 3 тижнів, однак ще певний час продовжують отримувати корм від батьків.
Живиться переважно комахами, ракоподібними, дрібною рибою. Типовий прийом полювання — періодичне пікірування уводу, часто з коротким зануренням, тривалий пошуковий політ низько над водою з низько опущеним донизу дзьобом.
Nhàn xám[2] (tên khoa học: Chlidonias hybrida) là một loài chim trong họ Laridae.[3]
Bài viết Bộ Choi choi này vẫn còn sơ khai. Bạn có thể giúp Wikipedia bằng cách mở rộng nội dung để bài được hoàn chỉnh hơn. Nhàn xám (tên khoa học: Chlidonias hybrida) là một loài chim trong họ Laridae.
Chlidonias hybrida (Pallas, 1811)
Синонимы
Белощёкая боло́тная кра́чка[1] (лат. Chlidonias hybrida) — вид птиц из семейства чайковых (Laridae)[2].
Белощёкая болотная крачка длиной от 24 до 28 см, размах крыльев до 63 см. В брачном наряде оперение брюха и груди тёмно — серого цвета. На голове чёрная «шапочка», горло, щёки, подхвостье и испод крыла белые. Клюв и лапы красные. В зимнем оперении затылок тёмно — серый, брюхо белое, клюв чёрный.
Белощёкая болотная крачка населяет зарастающие водоёмы в Европе и Передней Азии. Она встречается на севере, начиная от Аральского и Каспийского морей и до Чёрного моря, на юге от Пакистана и до Аравийского полуострова. В Европе она встречается в Белоруссии, на юге Украины, в Албании, Турции, на севере Греции, в Румынии, Болгарии, на юге Испании, на юге и западе Франции, в долине реки По в Италии. В июле белощёкая крачка улетает на зимовку в Африку и возвращается к местам гнездовья в конце апреля или начале мая.
Крик белощёкой болотной крачки громкое «крррк» и «ки-ик». Звук похож на голос коростеля.
Белощёкая болотная крачка гнездится колониями у илистых озёр, рек или болот часто вместе с чёрной крачкой. Гнездо из стеблей и листьев строит на кочках или на плавающих растениях. Самка откладывает в мае 3 (редко 2) бежевых, зеленоватых с тёмными пятнами яйца. Кладку высиживают обе особи 18 дней. Птенцы в конце июля становятся самостоятельными, но продолжают получать корм от родителей, летать начинают в возрасте примерно 3 недель.
Питается преимущественно насекомыми, ракообразными, мелкой рыбой. Типичный приём охоты — периодическое пикирование в воду, часто с некоторым погружением, длительный поисковый полёт низко над водой с опущенным вниз клювом.
须浮鸥（学名：Chlidonias hybrida），又名黑腹燕鸥、黑腹浮鷗，为鸥科浮鸥属的鸟类。该物种的模式产地在俄罗斯。[2]
.jpg)
_hunting_in_Kolleru,_AP_W_IMG_4014.jpg)
_in_Kolleru,_AP_W_IMG_4060.jpg)
_in_Kolleru,_AP_W_IMG_4191.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
_winter_plumage.jpg)
.jpg)
.jpg)
_hunting_in_Kolleru,_AP_W_IMG_4014.jpg)
.jpg)
_winter_plumage.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
|access-date=中的日期值 (帮助) 
这是一篇與鳥類相關的小作品。你可以通过编辑或修订扩充其内容。 .jpg)
分類 界 : 動物界 Animalia 門 : 脊索動物門 Chordata 亜門 : 脊椎動物亜門 Vertebrata 綱 : 鳥綱 Aves 目 : チドリ目 Charadriiformes 科 : カモメ科 Laridae 属 : Chlidonias 種 : クロハラアジサシ
クロハラアジサシ（黒腹鯵刺、学名：Chlidonias hybridus）は、チドリ目カモメ科に分類される鳥類の一種である。
ヨーロッパ南部から中央アジア、アフリカ、南アジア、中国東北部、オーストラリアで繁殖するが、繁殖地域は点在している。北方で繁殖した個体は、冬季アフリカ、インド、オーストラリアに南下し越冬する。
日本では旅鳥として5月から10月にかけて各地で観察されるが、数は少ない。南西諸島ではよく見られる。
体長23-29cm。翼開長は64-70cm。夏羽は頭上が黒く、頬は白い。胸、腹、背中は灰黒色、翼は灰色。嘴は暗い赤色である。冬羽では頭から腹は白く、後頭部と目の後方に黒斑がある。嘴と足は黒くなる。雌雄同色である。
非繁殖期は、海岸、干潟、埋立地、湖沼などに生息する。内陸部の水域にも入る。群れを形成していることが多い。繁殖期には、湿地や湖沼などの周辺に生息し、コロニーを形成する。
食性は動物食で、小魚や 昆虫類を捕食する。水中の餌を捕食する時は、水面を嘴ですくうようにして食べることが多い。小魚を捕食する時には、水面に浅くダイビングすることもある。
繁殖形態は卵生。川岸や湿地に浮いている植物の上などに営巣し2-3卵産む。抱卵日数は19-20日、雛は22-24日で巣立つ。
鳴き声は「キョッ キョッ」、「ケー ケー」など。
左がハジロクロハラアジサシ、右下がクロハラアジサシ、右上ハシグロクロハラアジサシ
この項目は、鳥類に関連した書きかけの項目です。この項目を加筆・訂正などしてくださる協力者を求めています（ポータル鳥類 - PJ鳥類）。
구레나룻제비갈매기(Whiskered tern, Chlidonias hybrida)는 갈매기과에 속하는 제비갈매기류이다.
이 새는 유럽, 아시아의 더 따뜻한 지역에서 번식한다. 부리가 더 작은 C. h. delalandii는 아프리카 동부, 남부에서 볼 수 있으며 더 창백한 모습을 띠는 C. h. javanicus는 자와섬에서 오스트레일리아에 이르는 지역에서 볼 수 있다.
튼튼한 부리(수컷의 경우 29~34mm, 암컷의 경우 25~27mm)를 지니고 있다. 여름 성체는 흰 뺨과 빨간 다리와 부리가 있다.
겨울에는 이마가 하얗게 바뀌며 몸깃털은 훨씬 더 창백한 회색이 된다.
구레나룻제비갈매기는 조그마한 물고기와 양서류, 곤충, 갑각류를 잡아먹는다.
.jpg)
구레나룻제비갈매기(Whiskered tern, Chlidonias hybrida)는 갈매기과에 속하는 제비갈매기류이다.
이 새는 유럽, 아시아의 더 따뜻한 지역에서 번식한다. 부리가 더 작은 C. h. delalandii는 아프리카 동부, 남부에서 볼 수 있으며 더 창백한 모습을 띠는 C. h. javanicus는 자와섬에서 오스트레일리아에 이르는 지역에서 볼 수 있다.
튼튼한 부리(수컷의 경우 29~34mm, 암컷의 경우 25~27mm)를 지니고 있다. 여름 성체는 흰 뺨과 빨간 다리와 부리가 있다.
겨울에는 이마가 하얗게 바뀌며 몸깃털은 훨씬 더 창백한 회색이 된다.
구레나룻제비갈매기는 조그마한 물고기와 양서류, 곤충, 갑각류를 잡아먹는다.
.jpg){kind=link}