Ziziphus jujuba f. tortuosa C. Y. Cheng & M. J. Liu (J. Hebei Agric. Univ. 17(4): 7. 1994) is cultivated in gardens in Hebei, Henan, Jiangsu, S Shaanxi (Qin Ling), and Shandong. The plants are small trees with ascending, often tortuous branchlets without spines, long fruiting pedicels, and small drupes ca. 5 mm in diam. that resemble cucurbit fruits.
Ziziphus jujuba f. lageniformis (Nakai) Kitagawa (Lin. Fl. Manshur. 313. 1939; Z. sativa Gaertner var. lageniformis Nakai, Rep. Exped. Manchoukuo, Sect. IV, 1: 8. 1934) was recorded in FRPS (48(1): 136. 1982) from Hebei and (as cultivated) Beijing. However, it could not be treated here because no material was seen by the authors.
Ziziphus jujuba,[1] conocíu comúnmente como azufaifo, azofeifa, azofaifo, o Jujube ye una especie vexetal de la familia de les Ramnacees, orixinaria del sur y este d'Asia.
El so tamañu depende direutamente del mugor que tuviera'l parrotal de porte arbóreo. Ye una planta caducifolia que puede llegar a midir más de diez metros d'altor, anque davezu algama unos dos metros y mediu d'altor. El tueru ye rectu con bultos y corteza bien engurriada.
Tien fueyes escasamente peciolaes, alternaes, coriacees, de 2 a 7 cm de llargor, de forma oblonga a oval-llanceolada col marxe finamente dentáu y el ápiz agudu o arrondáu. La fueya tien tres nervios principales llonxitudinales y presenta dos estípules espinoses na so base. Son color verde claru brillante col fexe de color verde brillante.
La ramificación ye bien trupa, y ta dotada de fuertes escayos, como resultáu de la so adaptación natural pa protexese de los herbívoros. Presenta ramillas de color verdosu, zigzagueantes y colgantes.
Nel hemisferiu norte floria ente abril y agostu. Les flores son pequeñes, pocu llamatives, pentámeras, verdoses y asitiaes en grupos de dos o trés a lo llargo de les cañes. Produz inflorescencies cimosas, de 2 a 5 sobre un pequeñu pedúnculu común a la axila de les fueyes. Flores axilares de color mariellu verdosu de 3 a 4 mm de diámetru.
El frutu ye la azufaifa, azofeifa,[2] jínjol o guínjol, o jíjol (jíjoles en plural) una drupa comestible con aspeutu d'aceituna, d'unos 2 o 3 cm de llargor, de forma elipsoidal o globosa, con una sola grana. La piel del frutu ye primeramente de color verde claru y toma un color marrón acoloratáu cuando ta maduru. Cuando ta frescu, la magaya ye verde claro a amarellentáu maciu, de testura fariñenta —asemeyada a la de la mazana— y dulzuxa. Esisten variedaes ensiertes que producen frutos de 5 o 6 cm de llargor.
Recoyer a finales de branu o principios de seronda. Son ricos en azucres y mucílagos y con una importante cantidá de vitamina C por eso hanse consumíu pol so valor nutritivu como una fruta, natural o desecada.
El xéneru ye Ziziphus Mill., 1754 (sinónimu como variante ortográfica, Zizyphus Adans., 1763). Consecuentemente, el términu azufaifo, pertenez siquier, a dos especies d'importancia ecolóxica n'España y el norte d'África: Ziziphus lotus y Ziziphus mauritiana o bien Ziziphus zizyphus. Ente elles:
La madera del azufaifo utilizar en Cataluña, Valencia y Islles Baleares pa faer preseos musicales como les gralles o dulzaines y les tenores.
Ziziphus jujuba describióse por Philip Miller y espublizóse en The Gardeners Dictionary: . . . eighth edition Ziziphus non. 1. 1768.[3]
El nome azufaifa provién del árabe, que de la mesma provién del persa zayzafun.
El nome científicu Zizyphus provién del llatín, proveniente del griegu zizyphon, proveniente de la mesma del persa zayzafun.
El nome n'inglés jujube provién del llatín mediu jujuba, deriváu del llatín antiguu zizyphus.[4]
Esta páxina forma parte del wikiproyeutu Botánica, un esfuerciu collaborativu col fin d'ameyorar y organizar tolos conteníos rellacionaos con esti tema. Visita la páxina d'alderique del proyeutu pa collaborar y facer entrugues o suxerencies. Ziziphus jujuba, conocíu comúnmente como azufaifo, azofeifa, azofaifo, o Jujube ye una especie vexetal de la familia de les Ramnacees, orixinaria del sur y este d'Asia.
Əsl innab (lat. Ziziphus jujuba)[1] və ya Adi innab — innab cinsinə aid bitki növü.[2]
Dünyanın bir sıra ölkələrində təbii və yabanı şəkildə rast gəlinir.
6-8 m hündürlükdə yarpağını tökən kiçik ağac və koldur. Yarpaqları növbəlidir.Dairəvi yarpaqların qaidə hissəsində 2 ədəd tikana çevrilmiş yarpaqaltlıqları və çiçək qrupu yerləşir. Çiçəkləri 2 cinsli, 5 üzvlüdür. Ulduzvarı və görkəmsizdir, kasacığı nəlbəkivaridir. Geniş üçbucaq formalı, dilimlidir. Ləçəkləri xırda, enli, qaşıqvarı, erkəkcikləri əhatə edəndir. Sütuncuğu 1-2, bəzən 3 bölümlüdür. Yumurtalığı 2-dir, bəzən 3-4 yuvalıdır. Meyvəsi çəyirdəkmeyvəyə oxşardır, ətli, şirəli, izokarplıdır. Toxumları hamar, şırımsızdır. Oduncağı sıx və möhkəmdir, nüvə və canlı oduncağa ayrılmayandır, seyrək boruludur, qırmızımtıl-qonur və ya qırmmızıdır.
Günəşli yerləri və yaxşı drenajlı torpaqları sevir.
Böyük və Kiçik Qafqazda, Naxçıvan MR-da təbii halda rast gəlinir.
Qida bitkisidir. Meyvələrindən mebel sənayesində, yeyintidə, təbabətdə və s. sahələrdə geniş istifadə olunur.
El ginjoler (Ziziphus jujuba) és un arbust o arbre petit de la família de les Rhamnaceae. És originari de la Xina tot i que es conrea en diversos països de la conca mediterrània des de temps molt antics. El seu fruit, encara que petit, és comestible i es cull a la tardor. De la seva fusta se'n fan instruments musicals com gralles i tenores. El gínjol ha donat lloc a les següents expressions en català: «Més content (o trempat o eixerit) que un gínjol».[1]
Hi ha molta confusió a la literatura quant a la taxonomia dels gínjols (Ziziphus spp.). L'origen de ginjoler es confon amb el del ginjoler d'Índia (Ziziphus mauritiana) que se suposa que va ser domesticat a l'Índia (Yamdagni 1985; Pareek 2001; Fuller 2006: 51). Així ho testimonien nombroses restes trobades en jaciments neolítics, restes que també trobem en excavacions d'èpoques més recents estenent-se a través de l'Àsia del Sud (Fuller 2002), com de fet també passa amb el ginjoler (Ziziphus jujuba). Però la gran diversitat a la Xina, on existeixen nombrosos cultivars, és de (Ziziphus jujuba Lam.)(sinònim descartat Ziziphus Zizyphus (L.) Karst.) i denota que és allà on té el seu centre d'especiació, concretament a les regions montanes del centre, a les muntanyes Qin Ling i al Nord a Mongòlia i el Tibet (Jin et al., 1999).
És una planta caducifòlia que pot arribar a fer uns 10 m d'altura, amb tronc dret que pot tenir alguns grops i escorça molt clivellada. Les fulles, de 2 a 6 cm, són oval-lanceolades amb el marge finament dentat i d'un color verd clar brillant, alternes i poc peciolades, amb tres nervis principals longitudinals, presenten dues estípules espinoses a la base (però hi ha varietats inermes). Les flors, que apareixen entre abril i maig, són petites, pentàmeres, verdoses i situades en grups, inflorescències cimoses, de 2 a 5 sobre un petit peduncle comú a l'axil·la de les fulles.
El fruit és el gínjol, una drupa comestible de forma el·lipsoïdal o globosa, de color rogenc o marronós quan és madur, cap al setembre, i amb un sol pinyol. És pot assemblar a una poma petita o a una pruna, però el seu gust recorda més aviat al de la poma.
Els gínjols són rics en sucres i mucílags i contenen una important quantitat de vitamina C. Són apreciats pel seu valor nutritiu com a fruita, natural o assecada. La manera de fer preparacions culinàries amb gínjols és similar a les que es fan amb la poma[2] i també les prunes. És un dels fruits de la dieta mediterrània tradicional, havent estat mencionat per Herodot. El gínjol fou el símbol del silenci a l'antiga Roma i per això n'hi havia als temples de la Prudència. A la regió de l'Emília-Romanya es plantava un ginjoler prop de les cases, a la part mes assoleiada, per portar fortuna. Segons Plini[3] els gínjols eren molt apreciats com a laxatiu lleuger i es conservaven a l'abric de l'aire dins de caixes de fusta de faig o de til·ler.
Tot i que actualment el seu consum és molt reduït a les zones urbanes, encara és costum menjar gínjols a la tardor al Baix Ebre i Montsià, a molts llocs rurals del País Valencià i a la regió de Múrcia. Amb el gínjol es pot preparar l'allioli de gínjol, molt adient per acompanyar verdures bullides.
Actualment al Mediterrani els gínjols es cultiven al Líban, Egipte, Tunísia, Bulgària, Grècia i Itàlia. A Arquà Petrarca, municipi del Vèneto, hi ha molts jardins amb ginjolers. Els gínjols es fan servir per a la preparació de melmelades, licors i un antic xarop, el brodo di giuggiole.
Quant a la fusta del ginjoler, s'utilitza per fer instruments musicals com gralles i tenores.
El gínjol també s'ha utilitzat com a expectorant i com a remei contra afeccions respiratòries, de la gola, faringitis i traqueïtis. Té propietats pectorals, emol·lients i demulcents. Les arrels del ginjoler s'han utilitzat contra la febre.
El ginjoler (Ziziphus jujuba) és un arbust o arbre petit de la família de les Rhamnaceae. És originari de la Xina tot i que es conrea en diversos països de la conca mediterrània des de temps molt antics. El seu fruit, encara que petit, és comestible i es cull a la tardor. De la seva fusta se'n fan instruments musicals com gralles i tenores. El gínjol ha donat lloc a les següents expressions en català: «Més content (o trempat o eixerit) que un gínjol».
Cicimek čínský (Ziziphus jujuba) je teplomilný, opadavý strom pěstovaný pro tmavě červené až hnědé plody, které se sušené nazývají čínské datle. Je součásti širokého rodu cicimek čítajícího přes 100 druhů a který je v Číně pěstován již několik tisíciletí.
Rostlina pochází z Číny a již ve starověku byla šířena karavanami podél Hedvábné stezky do Střední a Přední Asie, na Blízký východ a později i do Středomoří. Podle historika Plínia byl tento druh přivezen právě z Blízkého východu do Říma již na počátku našeho letopočtu. V novověku se cicimek čínský začal pěstovat i v teplých oblastech Ameriky a částečně i v Africe a Austrálii. Ve své domovině roste na slunných stanovištích s propustnou, i kamenitou, málo výživnou půdou do nadmořské výšky 1700 m. [2][3]
Nevysoký, opadavý strom, (někdy také keř), dorůstající do výše 5 až 8 m s hnědou kůrou. Mladé větve jsou rovné a trnité, starší bývají uzlovité a rostou neuspořádaně. Čerstvé výhonky mají olivově zelenou barvu a jsou ve dvou řadách porostlé střídavými listy s krátkými řapíky. Jejich čepele dlouhé 2 až 4 cm jsou kožovité, eliptického až vejčitého tvaru a mírně nesouměrné. Na bázi jsou zaoblené, na konci krátce špičaté a po obvodě pilovité. Jsou oboustranně lysé, na svrchní straně bývají tmavší i lesklejší a jejich zřetelná žilnatina je trojžilná. Palisty jsou přetvořené v opadavé trny.
Z úžlabí listů vyrůstají krátké brachyblasty nesoucí nenápadné, žlutozelené květy rostoucí samostatně, nebo někdy až po osmi seskupené v koncových vrcholících. Drobné, oboupohlavné, pětičetné květy na kratičkých stopkách nejsou větší než 4 mm. Jejich trojúhelníkovité kališní plátky bývají vespod srostlé v krátkou trubku a obvejčité korunní plátky jsou krátce nehetnaté. V květu je dlouhá, trubkovitá češule, pět tyčinek a kulovitý semeník s dvojitou čnělkou. Květy rozkvétají v květnu až červenci a jsou opylovány hmyzem.
Plody jsou eliptické, lesklé peckovice dlouhé 2 až 4 cm a široké 1 až 2 cm, ve zralosti jsou tmavě červené, červenofialové až hnědé. Dozrávají v srpnu až říjnu a jejich dužnatý mezokarp je bílý až nazelenalý, sladké nebo navinulé chuti a obsahuje špičatou pecku kryjící vlastní semeno.[2][4][5][6]
Cicimek čínský se pěstuje pro plody vzhledem připomínající datle, které se konzumují čerstvé, sušené či kandované. Zpracovávají se do kompotů, používají se při výrobě cukrovinek, dávají do některých druhů chleba a asijská kuchyně zná spousty jejich dalších využití, nezralé se např. nakládají do octu nebo soli.
Plody mají vysoký obsah cukru, železa, jodu a kobaltu, v čerstvém stavu i vitamínu C. V lidovém léčitelství se používají při hypertenzi, detoxikaci organizmu a hlavně při nefunkčnosti trávicí soustavy. Listy se zkrmují domácím zvířectvem a slouži jako náhradní krmivo pro housenky bource morušového. Listy obsahují zizifin, látku blokující receptory vnímání sladkosti, proto po jejich požvýkání necítíme sladkou chuť. Dřevo stromů má hustou strukturu, dobře se strojově opracovává a je používáno pro výrobu soustružených výrobků. Kůra obsahuje velké množství tříslovin.[4][5][6][7]
Rostlina se přirozeně množí semeny plodů, která po okolí roznášejí ptáci a jiná zvířata. V Číně bylo vyšlechtěno mnoho kultivarů vhodných pro různě podmínky a proto bývají nově vysazované rostliny obvykle roubované.
Přestože se jedná o subtropickou rostlinu, pravděpodobně by rostla i v teplých oblastech České republiky, dospělý strom krátkodobě snese i -20 °C. Plody však zrají dlouho a potřebují hodně tepla, proto za chladného podzimu neuzrají. Mladý stromek je vhodné po dva roky pěstovat v květináči a po opadu listí jej přemístit do nemrznoucí místnosti.[2][6][7]
Kmen stromu
Zrající plody
Zralé plody
Sušené plody
Cicimek čínský (Ziziphus jujuba) je teplomilný, opadavý strom pěstovaný pro tmavě červené až hnědé plody, které se sušené nazývají čínské datle. Je součásti širokého rodu cicimek čítajícího přes 100 druhů a který je v Číně pěstován již několik tisíciletí.
Almindelig Jujube (Ziziphus jujuba) er en løvfældende busk eller lille træ i Korsved-familien, som er rigt forgrenede og bliver op til otte meter høje. Barken er hvidlig eller lysbrun. Ved foden af bladstilken er der to torne, en lige og en buet. Bladene er spredte, aflange og har tre parallelle hovednerver. Blomsterne er små, gule og sidder i små kviste. Frugten er ægformet, 15-30 mm lange og mørk eller sort i kulør.
Den Almindelige Jujube vokser kun vildt i Kina, men dyrkes i Afrika, Asien, Europa og Nord og Sydamerika på på grund af frugterne. Det er herunder forvildet til Balkan. Frugten spises både friske, tørrede og syltede.
Blade og torne
Bark
Blomster
Frugt på træet
Snit af frugt
Tørret frugt
Det videnskabelige navn har en kompliceret historie. Linné beskrev arten som Rhamnus Zizyphus i Species Plantarum (1753). Philip Miller placerede den i 1768 i en særskilt slægt ved navn Watkins jujub . På grund af Millers stavefejl, i i stedet for y er Watkins Zizyphus ikke et tautonym men et botaniske betegnelse, som blev udbredt. I 2011 blev det besluttet, at Watkins jujube er det korrekte videnskabelige navn.
Wikispecies har taksonomi med forbindelse til Ziziphus jujuba Almindelig Jujube (Ziziphus jujuba) er en løvfældende busk eller lille træ i Korsved-familien, som er rigt forgrenede og bliver op til otte meter høje. Barken er hvidlig eller lysbrun. Ved foden af bladstilken er der to torne, en lige og en buet. Bladene er spredte, aflange og har tre parallelle hovednerver. Blomsterne er små, gule og sidder i små kviste. Frugten er ægformet, 15-30 mm lange og mørk eller sort i kulør.
Den Almindelige Jujube vokser kun vildt i Kina, men dyrkes i Afrika, Asien, Europa og Nord og Sydamerika på på grund af frugterne. Det er herunder forvildet til Balkan. Frugten spises både friske, tørrede og syltede.
Die Chinesische Jujube (Ziziphus jujuba Mill.; Synonym: Ziziphus vulgaris Lam.), auch Chinesische Dattel (oder Kumul-Dattel), Rote Dattel, Azufaifa oder (rote) Brustbeere genannt, ist eine Pflanzenart aus der Familie der Kreuzdorngewächse (Rhamnaceae). Sie stammt aus Nord- und Nordostchina und wird heute weltweit kultiviert.
Die Chinesische Jujube ist ein Baum oder seltener ein Strauch, der Wuchshöhen bis zu 10 Meter erreicht. Er ist lang und kurz bedornt oder ohne Dornen und lang verzweigt. Die raue, längsrissige bis schuppige Borke ist braun bis grau-braun. Die Rinde junger, biegbarer Zweige ist purpurn-rot oder auch schon grau-braun und weich. Die Nebenblätter sind zu zwei Dornen umgebildet oder fehlen ganz. Lange Dornen sind gerade und bis zu 3 Zentimeter lang. Kurze Dornen entwickeln sich an älteren Zweigen und sind umgebogen.
Die Blütezeit reicht von Mai bis Juli, die Fruchtreife von August bis Oktober. Die Chromosomenzahl beträgt 2n = 24. Häufig ist aber Polyploidie mit 2n = 36 oder 2n = 48.
Die wechselständigen Laubblätter sind 1 bis 6 Millimeter lang gestielt, an Jungtrieben auch bis zu 1 Zentimeter lang. Sie sind oberseits kahl und unterseits spärlich behaart. Die eiförmigen bis eilanzettlichen, elliptischen oder rundlichen Blattspreiten sind (abaxial) hellgrün und oberseits (adaxial) dunkelgrün. Sie sind zwischen 3 und 7 Zentimeter lang und 1,5 bis 4 Zentimeter breit und dreinervig, papierartig, mit leicht ungleicher, abgerundet bis stumpfer Basis. Der Blattrand ist fein gezähnt und die Spitze abgerundet bis stumpf, seltener spitz oder bespitzt.
Die Blüten stehen einzeln oder zu zweit bis acht in achselständigen, kurz gestielten zymösen Blütenständen.
Die Blütenstiele sind zwischen 2 und 3 Millimeter lang. Die zwittrigen Blüten mit doppelter Blütenhülle sind fünfzählig, kahl und von gelb-grüner Farbe. Der Diskus ist dick, fleischig und fünflappig. Die Kelchblätter sind breiteiförmig sowie mittig, adaxial gekielt und rundspitzig. Die kleinen, spatel- und kapuzenförmigen, schmalen Kronblätter sind alternierend zu den Kelchblättern angeordnet und etwa so lang wie die Staubblätter die am Rand des Diskusses sitzen. Der Fruchtknoten ist halboberständig und leicht in den Diskus eingesenkt. Der zweiästige Griffel ist bis etwa zur Hälfte gespalten.
Es werden orange-rote bis rote oder rot-purpurne Steinfrüchte gebildet. Sie sind länglich bis schmal-eiförmig und zwischen 2 und 3,5 Zentimeter lang sowie 1,5 bis 2 Zentimeter im Durchmesser. Das Mesokarp ist mehlig-fleischig und dick. Es schmeckt mild-süß oder leicht säuerlich. Der hellbraune, runzlige Steinkern ist an beiden Enden spitzig bis abgerundet. Er enthält zwei Kammern und ist ein- oder zweisamig. Die orange-braunen Samen sind abgeflacht-elliptisch und etwa 10 Millimeter lang und 8 Millimeter breit.
Ziziphus jujuba Steinkern
Ziziphus jujuba Steinkern und Samen
Getrocknete Früchte
Chinesische Datteln zum Verkauf auf einem Markt in Peking
Es sind vier Varietäten bekannt
Die Chinesische Jujube wächst im Gebirge und auf Hügeln, an sonnigen, trockenen Plätzen in Höhenlagen bis 1.700 Meter. Das Ursprungsgebiet der Pflanze liegt im Norden und Nordosten der Volksrepublik China. Von dort wurde sie zuerst nach Korea, dann nach Japan, und später nach Nordwest-Indien, Iran und Südosteuropa eingeführt. Heute findet man sie außerdem im gesamten Mittelmeergebiet bis in die Südschweiz und nach Südtirol sowie in Vietnam, Indien, Georgien, Afghanistan, Sudan, Brasilien und den südlichen USA.
In China wurden die roten Brustbeeren bereits im Shennong ben cao jing unter dem Namen Zao (枣) als wichtige Arzneidroge beschrieben. Dort, und davon abgeleitet in der weiteren Tradition, wurde den Jujubefrüchten (genannt auch Chinesische Datteln[1]) zugeschrieben, dass sie die Verdauung kräftigen, nach überstandener Krankheit die Gesundheit festigen und bei regelmäßiger Einnahme lebensverlängernd wirken.[2][3]
In der koreanischen Küche werden die Früchte Daechu (대추) genannt und für Tees und für die Hühnersuppe Samgyetang verwendet.[4] In der taiwanischen Küche werden die Früchte ebenso für Suppen und Tees verwendet.
Bereits in der Antike gelangte die Jujube (lateinisch Jujuba) ins Mittelmeergebiet. Plinius der Ältere berichtete über sie:
Die positive Wirkung der Jujubenfrüchte auf die Brust und auf die Lungen wurde erstmals von Gargilius Martialis beschrieben und später von arabischen Autoren bestätigt.
Im 16. Jahrhundert waren die Früchte in Mitteleuropa bekannt als „Brustbeerlein“ (Hieronymus Bock) oder „Rot-Brust-Beerlin“ (Clusius und Dodoens). Bei Krünitz sind ausführliche Informationen über rote, schwarze und weiße Brustbeeren zu finden.[5]
Heute gilt die Jujube im Mittelmeergebiet, Südosteuropa und Kleinasien als eingebürgert, in Mitteleuropa gedeiht sie nur in Gebieten mit Weinbauklima, ihre Früchte reifen dort nur in Jahren mit vielen warmen Sommertagen.[5] Besonders bekannt für die Ernte von "Brustbeeren" (ital. = giuggiole) ist das oberitalienische Städtchen Arquà Petrarca bei Padua, in dem einmal jährlich im Herbst die "Festa delle Giuggiole" stattfindet. Dort werden verschiedene Produkte aus den Früchten hergestellt, wie etwa Schnäpse und Konfitüren.[6] In getrockneter Form dienen die Früchte als Brusttee bei Erkältungen; aus diesem Grunde sind sie bei Apothekern häufig auch als Brustbeere bekannt. Das in den Blättern enthaltene Ziziphin hemmt den Süßgeschmack.
Jujube (Ziziphus jujuba). In: Abdul ibn Butlan. Tacuinum sanitatis in medicina. 13. Jh., Codex Vindobonensis Series Nova 2644, Blatt 15v[21]
Mattioli / Handsch / Camerarius 1586
Brustbeerlein. Abbildung aus Hieronymus Bock. Kräuterbuch. Ausgabe Straßburg 1595
Die Chinesische Jujube (Ziziphus jujuba Mill.; Synonym: Ziziphus vulgaris Lam.), auch Chinesische Dattel (oder Kumul-Dattel), Rote Dattel, Azufaifa oder (rote) Brustbeere genannt, ist eine Pflanzenart aus der Familie der Kreuzdorngewächse (Rhamnaceae). Sie stammt aus Nord- und Nordostchina und wird heute weltweit kultiviert.
Bidara (Zizyphus Jujuba); hong zoo (Cina); nyaéta tangkal anu asalna tina kulawarga Rhamnaceae spesies Ziziphus, hirupna di tegalan atawa dataran landeuh, aya ogé anu ngahaja dipelak pikeun diarah buahna.[2] Tangkalna melengkung, kaina heuras jeung beurat, ilahar dipaké gagang parabot.[2] Ogé dimangpaatkeun pikeun pangiuh-iuh tina cahaya panonpoé.[3] Tangkal bidara loba kapanggih hirup di Asia kidul, lebanon, Iran, Pakistan, India, Bangladesh, Nepal, Cina, jeung Éropa.[4]
Bidara disebut ogé korma beureum ku lantaran buahna sagedé korma tur beureum, dimangpaatkeun pikeun bahan inumeun kawas es céndol, campuran sayur, atawa ditinyuh dijieun cai entéh.[5][6] Buah bidara mibanda rupa-rupa mangpaat: ngaronjatkeun stamina, ngurangan rasa capé, leuleus, kurang getih, darah tinggi (hipertensi), gangguan padaharan, hésé saré jeung ngubaran jajantung tagiwur.[7] Buah bidara anu di kulub jeung salédri, bisa dimangpaatkeun pikeun ngubaran panyakit konéng.[8]
Tangkal bidara
Daun Bidara
Buah bidara ngora
Buah Bidara anu geus digaringkeun
Bidara (Zizyphus Jujuba); hong zoo (Cina); nyaéta tangkal anu asalna tina kulawarga Rhamnaceae spesies Ziziphus, hirupna di tegalan atawa dataran landeuh, aya ogé anu ngahaja dipelak pikeun diarah buahna. Tangkalna melengkung, kaina heuras jeung beurat, ilahar dipaké gagang parabot. Ogé dimangpaatkeun pikeun pangiuh-iuh tina cahaya panonpoé. Tangkal bidara loba kapanggih hirup di Asia kidul, lebanon, Iran, Pakistan, India, Bangladesh, Nepal, Cina, jeung Éropa.
Bidara disebut ogé korma beureum ku lantaran buahna sagedé korma tur beureum, dimangpaatkeun pikeun bahan inumeun kawas es céndol, campuran sayur, atawa ditinyuh dijieun cai entéh. Buah bidara mibanda rupa-rupa mangpaat: ngaronjatkeun stamina, ngurangan rasa capé, leuleus, kurang getih, darah tinggi (hipertensi), gangguan padaharan, hésé saré jeung ngubaran jajantung tagiwur. Buah bidara anu di kulub jeung salédri, bisa dimangpaatkeun pikeun ngubaran panyakit konéng.
Tangkal bidara
Daun Bidara
Buah bidara ngora
Buah Bidara anu geus digaringkeun
Lo ginjorlièr (Ziziphus ziziphus) es un arbrilhon o pichon arbre de la familha de las Rhamnaceae. Seriá originari de l'Africa del Nòrd o de Siria e viu dins divèrses païses del Bacin Mediterranèu dempuèi de temps alunhats. Foguèt introdusit mai tard en Índia e en China, onte buta dempuèi mai de 4000 ans. Es una planta caduca que pòt arribar a far mai de 10 m de naut, amb de cambas drechas en grops e una rusca fòrça cretada. Las fuèlhas, de 2 a 6 cm, son ovalas a lanceoladas amb lo bòrd finament dentat e d'una color verd clar brilhant, altèrnas e pauc pecioladas, amb tres nervaduras principalas longitudinalas, presentan doas estipulas espinosas a la basa. Las flors, qu'apareisson entre abril e mai, son pichonas, pentameras, verdencas e plaçadas en grops, inflorescéncias a las cimas, de 2 a 5 sus un pichon pecol comun a l'axilla de las fuèlhas. La fusta del ginjorlièr s'utiliza per far d'instruments de musica.
Lo fruch es la ginjorla, una drupa comestibla de forma ellipsoïdala o globulosa, de color rogenca o brunenca quand es madura, en setembre, e amb un clòsc dur. Pareis a una pruna d'aspècte, mai lo gost remembra puslèu aquel de la poma.
Las ginjorlas son ricas en sucres e mucilatges e contenon una importanta quantitat de vitamina C. Son presadas per sa valor nutritiva, naturas o dessecadas. Las preparacions culinàrias de las ginjorlas son las meteissas que las que se fan amb las pomas[1] e la prunas. Es un dels fruches del regim mediterranèu tradicional, foguèt mencionat per Erodòt. La ginjorla èra lo simbòl del silenci dins la Roma antica e s'utilzava dins los temples dedicats a Metis. Dins la region d'Emília-Romanha se plantava un ginjolièr per portar fortuna. Segon Plini[2] las ginjorlas èran fòrça presadas coma laxatiu leugièr e se conservavan a l'abric de l'aire dins de caissas de fusta de fau o de telh.
A l'ora d'ara la consomacion merma fòrça dins las zonas urbanas.
Actualament dins l'airal mediterranèu las ginjorlas se manjan subretot en Liban, Egipte, Tunisia, Grècia e Itàlia.
La ginjorla tanben s'utilitzava coma expectorant e coma remèdi contra las afeccions respiratòrias, de la gòrja, faringitis e traqueïtis. A de propietats pectoralas, emollientas e assuasissent. Las racinas del ginjorlièr s'utilitzavan contra la fèbre.
Lo ginjorlièr (Ziziphus ziziphus) es un arbrilhon o pichon arbre de la familha de las Rhamnaceae. Seriá originari de l'Africa del Nòrd o de Siria e viu dins divèrses païses del Bacin Mediterranèu dempuèi de temps alunhats. Foguèt introdusit mai tard en Índia e en China, onte buta dempuèi mai de 4000 ans. Es una planta caduca que pòt arribar a far mai de 10 m de naut, amb de cambas drechas en grops e una rusca fòrça cretada. Las fuèlhas, de 2 a 6 cm, son ovalas a lanceoladas amb lo bòrd finament dentat e d'una color verd clar brilhant, altèrnas e pauc pecioladas, amb tres nervaduras principalas longitudinalas, presentan doas estipulas espinosas a la basa. Las flors, qu'apareisson entre abril e mai, son pichonas, pentameras, verdencas e plaçadas en grops, inflorescéncias a las cimas, de 2 a 5 sus un pichon pecol comun a l'axilla de las fuèlhas. La fusta del ginjorlièr s'utiliza per far d'instruments de musica.
Ziziphus jujuba (frae Greek ζίζυφον, zízyphon[2]), commonly cried jujube[3] (whiles jujuba), reid date, Cheenese date,[3] Korean date, or Indian date is a species o Ziziphus in the buckthorn faimily (Rhamnaceae).
Ziziphus jujuba (frae Greek ζίζυφον, zízyphon), commonly cried jujube (whiles jujuba), reid date, Cheenese date, Korean date, or Indian date is a species o Ziziphus in the buckthorn faimily (Rhamnaceae).
La nzìnzula è lu fruttu dû nzìnzulu, tra lu russu e lu giarnu, di forma sìmili a l'uliva, usatu ppi marmillati e cunzervi.
Xinxifja është një pemë e vogël ose shkurre gjetherënëse që arrin një lartësi prej 5-12 metra, zakonisht me degë me maje të mprehtë. Gjethet janë të gjelbra me shkëlqim, ovale, 2-7 centimetra të gjata dhe 1-3 centimetra të gjera, me tre venave të dukshme, dhe buzë të dhëmbëzuar imët. Lulet janë të vogla, me pesë petals të verdhënë të gjelbër që s'bien në sy. Fruti është i ngrënshëm, oval, 1,5-3 centimetra i gjatë. Kur është i papjekur ai është i lëmuar e i gjelbër duke filluar të marre ngjyrë kafe, ndërsa i pjekur ai ka ngjyrë kafe në purplish të errët dhe me rrudha. Fruti i xinxifes ka një bërthamë të vetme të ngjashme me atë të ullirit.
Xinxifja njihet edhe me emrat hide apo ide, si dhe rreth Shkodrës njihet si kimçë.[1]
Ky frut përdoret në Kine dhe Kore për të lehtësuar stresin, si antimykotik, antibakterial, antulcer, antioksidant, lufton konstipacionin (bllokimin e zorrës se trashe), kronik etj.
Fruti i pjekur i xinxifes
Xinxifja është një pemë e vogël ose shkurre gjetherënëse që arrin një lartësi prej 5-12 metra, zakonisht me degë me maje të mprehtë. Gjethet janë të gjelbra me shkëlqim, ovale, 2-7 centimetra të gjata dhe 1-3 centimetra të gjera, me tre venave të dukshme, dhe buzë të dhëmbëzuar imët. Lulet janë të vogla, me pesë petals të verdhënë të gjelbër që s'bien në sy. Fruti është i ngrënshëm, oval, 1,5-3 centimetra i gjatë. Kur është i papjekur ai është i lëmuar e i gjelbër duke filluar të marre ngjyrë kafe, ndërsa i pjekur ai ka ngjyrë kafe në purplish të errët dhe me rrudha. Fruti i xinxifes ka një bërthamë të vetme të ngjashme me atë të ullirit.
Xinxifja njihet edhe me emrat hide apo ide, si dhe rreth Shkodrës njihet si kimçë.
El Ziziphus zizyphus l'è 'n boscàl spinùs uriginàre de la Cina, ma che 'l crès come negót apò a 'ndèle regiù del mediteràneo. El fröt, cunusìt col nòm de zöbia, l'è bù de maià, ma al dé d'encö l'è póc cunsideràt. L'è amò cultiàt evéce endèl Estrémo Oriènte endóche se 'n tróa 'n divèrse varietà.
L'è 'n àlber o arbùsto alt de 6 a 10 m coi ram spinùs (ma gh'è apò a de le varietà sènsa spì).
Le fòie i è càduche, bislónghe, co i òrli a capitìne fìne e condèle stìpole spinùze.
I fiùr i è pesègn e de culùr i tìra al zaldì, i ve fò a la sèa de le fòie.
El fröt, la zöbia, l'è 'na drùpa a fùrma de öf picinì, prìma zàlda e pò dòpo rósa quan che l'è madüra. La g'ha dét en giandì dür de fùrma elìtica. La pólpa l'è dólsa de 'n saùr dèbol.
Le zöbie le conté tàte vitamìne, suratöt vitamina A et C e per chèsto le vé doperàde de spès endèla preparasiù de midizìne.
Ziziphus jujuba P. Mill.
El Ziziphus zizyphus l'è 'n boscàl spinùs uriginàre de la Cina, ma che 'l crès come negót apò a 'ndèle regiù del mediteràneo. El fröt, cunusìt col nòm de zöbia, l'è bù de maià, ma al dé d'encö l'è póc cunsideràt. L'è amò cultiàt evéce endèl Estrémo Oriènte endóche se 'n tróa 'n divèrse varietà.
Унаби ( латин Ziziphus zizyphus, Ziziphus jujuba ) — Rhamnaceae котырса корья пу сикас. Сійӧ быдмӧ Азияын.
बोर हे एक लालसर पिवळट रंगाचे आंबटगोड चवीचे फळ आहे. याचे फार मोठे वृक्ष होत नाहीत आणि या झाडांना काटे असतात. याच्या बीस 'आटोळी' म्हणतात.महाराष्ट्रात मराठवाडा आणि विदर्भ विभागत बोरिंची काटेरी झुडपे आढळतात.
उमराण, चण्यामण्या बोर, चमेली, चेकनेट, बकुळा बोर, बनारसी बोर, बाणेरी बोर
चवीला रुचकर, पचण्यास हलके असे बोर मलप्रवृत्ती बांधून होण्यास मदत करते, वात दोषास कमी करते, जुलाब थांबवते, रक्तविकार, श्रम, शोष वगैरे त्रासातही हितकर असते.
चांगली फळे नळाच्या पाण्याने धुवून त्यांवरची माती, कचरा इ. काढले जातात. प्रत्येक बोराचे देठ हाताने काढले जाते. स्टेनलेस स्टीलच्या अत्यंत धारदार सुरीने बोराची साल काढतात. ह्या सर्व प्रक्रियेदरम्यान, खराबी किंवा संसर्ग टाळण्यासाठी, कमालीची स्वच्छता राखली जाते. ह्यानंतर फळाच्या गराच्या फोडी केल्या जातात व बिया काढून टाकतात. कॅंडीला फिका व एकसारखा रंग येण्यासाठी ह्या फोडींवर ०.२ % केएमएसने ब्लांचिंगची प्रक्रिया करतात. ऑस्मॉटिक एजंट (कारक) म्हणून साखरपाणी (३०, ४०, ५० and ६० °B) वापरतात. ह्याला १०० °C पर्यंत उकळवून व त्यात ०.२ % सायट्रिक ऍसिड टाकून साखरेचा पाक करतात. हा पाक नंतर वस्त्रगाळ करून वातावरणीय तापमानापर्यंत थंड करतात. प्रत्यक्ष बोराची कॅंडी बनवण्यासाठी एका भांड्यात बोरांच्या फोडी व साखरेचा पाक १:२ (फोडीःपाक) ह्या प्रमाणात घेऊन 48 तासांपर्यंत मुरवतात. ह्यानंतर पाक काढून टाकतात व बोराच्या फोडी ट्रेमध्ये नीट ठेवून, ट्रे ड्रायरच्या सहाय्याने, ६०°C तापमानावर ५-६ तास सुकवल्या जातात. थंड झाल्यानंतर हे तुकडे पॅक करतात.
बोराच्या कॅंडीचे पोषणात्मक प्रमाण – आर्द्रता, TSS, ऍस्कॉर्बिक ऍसिड, आम्लता (ऍसिडिटी), एकूण साखर व रिड्यूसिंग साखर ह्या घटकांच्या संदर्भात - अनुक्रमे असे आहे - १०.०८ %, ४८ °B, ९५.९७ मिग्रॅ/१०० ग्रॅम, ०.२२५ %, २१.६५ % व ९.६७ %.
बोराच्या ह्या गोळ्यांचे पोषणात्मक मूल्य चांगले असते आणि मुलांनी (मोठ्यांनीसुद्धा) कृत्रिम रंग व चवी घालून बनवलेल्या इतर गोळ्यांपेक्षा बोराची कॅंडी खाणे नक्कीच हिताचे आहे.
http://www.esakal.com/esakal/20091120/5315157015492244342.htm
बोर हे एक लालसर पिवळट रंगाचे आंबटगोड चवीचे फळ आहे. याचे फार मोठे वृक्ष होत नाहीत आणि या झाडांना काटे असतात. याच्या बीस 'आटोळी' म्हणतात.महाराष्ट्रात मराठवाडा आणि विदर्भ विभागत बोरिंची काटेरी झुडपे आढळतात.
বগৰী হল বাকথৰ্ন (buckthorn) পৰিয়ালৰ যিযিফাছ (Ziziphus) জাতিৰ এবিধ ফলধাৰী উদ্ভিদ। ইংৰাজীত ইয়াক সাধাৰণতে যুযুবে বা যুযুবা, ৰেড ডেইট, ইণ্ডিয়ান ডেইট, কোৰিয়ান ডেইট, ছাইনীজ ডেইট আদি শব্দেৰে জনা যায়। ফল উৎপাদনৰ বাহিৰেও ইয়াক সাধাৰণতে ছা-দিয়া গছ হিচাপেও ৰোপন কৰা হয়। বগৰীৰ বৈজ্ঞানিক নাম যিযিফাছ যুযুবা।
প্ৰায় ৫ ৰ পৰা ১২ মিটাৰ উচ্চতাৰ গুল্মজাতীয় অথবা সৰু গা-গছেৰে সৈতে বগৰী এবিধ পৰ্ণপাতী উদ্ভিদ। ডালবিলাক কাঁইটীয়া। পাত মশৃণ, আকাৰত সৰু (২ ৰ পৰা ৭ ছে.মি. বহল আৰু ১ ৰ পৰা ৩ ছে.মি. দীঘল)। সেউজ-হালধীয়া বৰণৰ ক্ষুদ্ৰ পাহীবোৰৰ সৈতে ফুলবোৰ প্ৰায় ৫ মি.মি বহল হোৱা দেখা যায়। ঘূৰণীয়া ফলবোৰ খাবলৈ টেঙা-মিঠা সোৱাদলগা। কেঁচাতে ফলৰ ৰঙ সেউজীয়া হৈ থাকে, পকিলে ক্ৰমান্নয়ে ৰঙা হৈ সোতোৰা-সোতৰ বাদামী বৰণৰ পকা খেজুৰৰ দৰে হৈ পৰে।ফলৰ ভিতৰত এটা টান ঘূৰণীয়া বীজ থাকে।[2]
বহুলভাৱে কৰা খেতিৰ বাবে গছজোপাৰ সঠিক প্ৰাকৃতিক বিস্তৃতি জনাতো অসম্ভৱ। তথাপিও আনুমানিকভাৱে বগৰী গছ দক্ষিণ এচিয়াৰ লেবানন, ইৰাণ, পাকিস্তান, ভাৰত, বাংলাদেশ, নেপাল, কোৰিয়া উপদ্বীপ অঞ্চল, দক্ষিণ অৰু মধ্য চীনদেশ আদি অঞ্চলত থলুৱাভাৱে উপলব্ধ বুলি ঠাৱৰ কৰা হৈছে। দক্ষিপূৱ ঈউৰোপতো ই সম্ভৱতঃ থলুৱাভাৱে উপলব্ধ।[2]
বগৰীগছ খৃষ্টপূৰ্ব ৯০০০ বছৰ পূৰ্বে এচিয়া মহাদেশত ঘৰছীয়াকৰণ কৰা হৈছিল।[3]বগৰীগছ ৪০০ ৰো অধিক বিভিন্ন প্ৰকাৰত উপলব্ধ।
চীনদেশ আৰু কোৰীয়াত বগৰী গছ উইট্ছ ব্ৰুম (Witch's brooms) বেমাৰৰ দ্বাৰা আক্ৰান্ত হোৱা দেখা যায়। এনে বেমাৰ হলে গছজোপাৰ প্ৰাকৃতিক ডাল বিন্যাস সলনি হৈ পৰে আৰু এটা বা দুটা বিন্দুৰ পৰাই সকলো ডালৰ গজালি ওলোৱা দেখা যায়। [4]
বগৰী হল বাকথৰ্ন (buckthorn) পৰিয়ালৰ যিযিফাছ (Ziziphus) জাতিৰ এবিধ ফলধাৰী উদ্ভিদ। ইংৰাজীত ইয়াক সাধাৰণতে যুযুবে বা যুযুবা, ৰেড ডেইট, ইণ্ডিয়ান ডেইট, কোৰিয়ান ডেইট, ছাইনীজ ডেইট আদি শব্দেৰে জনা যায়। ফল উৎপাদনৰ বাহিৰেও ইয়াক সাধাৰণতে ছা-দিয়া গছ হিচাপেও ৰোপন কৰা হয়। বগৰীৰ বৈজ্ঞানিক নাম যিযিফাছ যুযুবা।
બોર એ વનસ્પતિશાસ્ત્રમાં ઝીઝીફસ પ્રજાતિના ક્ષુપનું એક ફળ છે. તે ભારતમાં સર્વત્ર જોવા મળે છે. વિશ્વમાં આ ફળ રેડ ડેટ, ચાયનીઝ ડેટ, કોરિયન ડેટ કે ઈંડિયન ડેટ તરીકે પણ ઓળખાય છે. તેને અંગ્રેજીમાં જુજુબે અથ્વા જુજુબા કહે છે, જે નામ ગ્રીક ભાષામાંથી ઉતરી આવ્યું છે. તેના વૃક્ષો મોટેભાગે છાયા માટે વાવમાં આવે છે તેના ફળ પણ ઉપયોગી છે.
બોર ક્ષુપ (છોડ કરતાં મોટું અને વૃક્ષ કરતાં નાનુ) રૂપે ઉગે છે અને તેના ક્ષુપને બોરડી કહે છે. બોરડી પાનખર કે ઝાંખરું છે. તે લગભગ ૫-૧૦ મીટર સુધી વધે છે. તેને કાંટાળી ડાળીઓ હોય છે. તેન પાન ચળકતા લીલા રંગના, અણીદાર લંબગોળ, ૨થી ૭ સે.મી. જેટલા લાંબા અને ૧થી ૩ સે.મી. જેટલા પહોળા છે. પર્ણના મૂળામાંથી સ્પષ્ટ તરી આવતી ત્રણ શિરાઓ જોવા મળે છે અને પર્ણની કિનારી ઝીણા કરવતના દાંતા જેવી ધાર ધરાવે છે. બોરડીના ફૂલો ઝીણા હોય છે, તે ૫ મિ.મી. પહોળાં હોય છે, તેમાં પાંચ આચ્છાદિત લીળાશ પડતી લીલી પાંખડીઓ હોય છે. ફળ એક ઠળીયા વાળું (ડ્રુપ) હોય છે. તે ૧.૫થી ૩ સે.મી.નું હોય છે. કાચા ફળો લીસા અને લીલાં રંગના હોય છે. ત્યારે તેનો ગર અને સ્વાદ સફરજન જેવો હોય છે. પાકતા તે રાતા, તપખીરી કે જાંબુડીયા રંગના થઈ જાય છે અને છાલ સંકોચાઈ જાય છે. તેના દરેક ફળમાં પથ્થર જેવો કઠણ ઠળીયો હોય છે.[૧]
આ ફળના વિશાળ ક્ષેત્રમાં વાવેતર થતા હોવાને કારણે તેનું વતન ઓળખી શકવું મુશ્કેલ છે. જો કે તેનું વતન દક્ષિણ એશિયા, લેબનાન , ઈરાન પાકિસ્તાન વચ્ચેનું ક્ષેત્ર, ભારત , બાંગ્લાદેશ નેપાળનો બયાર સીમા ક્ષેત્ર, કોરીયન દ્વીપકલ્પ, દક્ષિણ કે મધ્ય ચીન કે વાયવ્ય યુરોપ હોવાનું મનાય છે. [૧] આ ફળને માડાગાસ્કરમાં લાવતા તે ટાપુના પશ્ચિમ ભાગમાં તે આક્રમણ પ્રજાતિ સાબિત થઈ છે.
ઈ.પૂ. ૯૦૦૦ વર્ષ પહેલાં દક્ષીણ એશિયામાં બોરનું વાવેતર કરાયું.[૨]
બોરનું ઝાંખરું ઊષ્ણતામાનનો બહુ મોટો ગાળો સહન કરી શકે છે. જોકે સારી રીતે ફલિત થવા માટે ત્ને ગરમ ઉનાળો અને પૂરતા પ્રમાણમાં પાણીની જરૂર રહે છે. આ પ્રજાતિના અન્ય વૃક્ષોને મુકાબલે બોર ઘણું ઠંડુ ઉષ્ણતામાન સહન કરી શકે છે. તે -૧૫° સે જેટલી ઠંડી સહન કરી શકે છે. આને કારણે બોર કે જુજુબે ના વૃક્ષો જો ઉનાળામાં ભૂગર્ભ જળ ઉપલબ્ધ હોય તો તે પર્વતો કે રણમાં પણ ઊગી શકે છે. અશિયાના ઠંડા ક્ષેત્રોમાં ઝીઝીફસ જુજુબા નામની પ્રજાતિ ઊગે છે. એશિયા અને આફ્રિકાના ગરમ રણ પ્રદેશોમાં ઝિઝિફસની અન્ય પાંચ પ્રજાતિઓ ઉગે છે. [૩]
માડાગાસ્કર દ્વીપના પશ્ચિમ ભાગમાં ઉત્તર થી દક્ષિણ બોરના ઝાંખરા સર્વત્ર જોવા મળે છે. ઝેબુ નામના પ્રાણીઓ તેને ખાય છે અને તેજ પ્રાણીના મળમાં ફરી આ બોર ઉગી નીકળે છે.
બોરને તાજા કે સુકાવીને મેવા (ફળ) તરીકે ખાવાના ઉપયોગમાં લેવામાં આવે છે. અન્ય દેશોમાં આને નાસ્તા તરીકે કે કોફી સાથેપણ ખવાય છે. ભારતના પશ્ચિમ બંગાળ અને બાંગ્લાદેશમાં બોરનું અથાણુ બનાવાય છે.
બોરને મલયાલમ ભાષામાં ઈળન્થેપળમ્(ഇലന്തപ്പഴം) કે બદરી(ബദരി) કહેવાય છે. તમિલ ભાષામાં તેને ઈલન્થાઈ પળમ્ (இலந்தை பழம்)કહે છે. કન્નડ ભાષામાં તેને યેલ્ચી હન્નુ અને તેલુગુમાં તેને રેગી પાન્ડુ કહે છે. દક્ષિણ ભારતમાં પરંપરાથી આ ફળને સુકવીને તેના ઠળિયા કાઢી લેવામાં આવે છે, ત્યાર બાદ તેમાં આમલી, લાલ મરચું, મીઠું અને ગોળ ઉમેરવામાં આવે છે. તેની નાની નાની થ્પલી બનાવી ફરી તેને તડકે સુકવાય છે. આ રીતે બનતી વાનગીને ઈલન્થી વડઈ કહેવાય છે. અમુક સ્થળોએ આ વાનગી તાજા ફળોમાંથી પણ બને છે. તેલુગુમાં તેને રેગી વડીયાલુ કહે છે.[૪]
ચીનમાં બોર લાલ અને કાળા એમ બે રંગના થાય છે. તેને ત્યાં હોઙ ઝાઓ અને હેઈ ઝાઓ કહે છે. કાળા બોરની સોડમ વધારવા તેને વરાળમાં શેકીને ખવાય છે. [૫] ચીન અને કોરિયામાં જુજુબે સોડમની ચાની સિરપ મળે છે. આ સિરપ કાંચની બાટલીઓમાં કે કેન માં મળે છે. ત્યાં જુજુબે સોડમના ટી બેગ પણ મળે છે. ચીનમાં જુજુબેના રસ અને જુજુબેનો સરકો (વિનેગર) પણ મળે છે. ચીનમાં ઝુઝુબે માંથી હોંગ ઝાઓ જીઉ નામની વાઈન બને છે. ચીનમાં બાઈજુ નામના મદ્યાર્ક (મદિરા)માં બોરને સાચવવામાં આવે છે. આને કારણે તે લાંબા સમય સુધી સચવાય છે અને શિયાળામાં પણ તાજા રહે છે. આવા સચવાયેલા બોરને તેઓ ઝીઉ ઝાઓ કહે છે. ચીનના ઉચ્ચ વ્યંજનોમાં આ વસ્તુ વપરાય છે. કોરિયામાં બોર ને દાઈચુ કહે છે અને તેમાંથી દાઈચુચા અને સેમજીનતાંગ બને છે. લેબનાનમાં ભોજન પછી મીઠાઈ સાથે આ ફળ ખવાય છે. પર્શિયન રસોઈમાં સુકા બોરને અનાબ કહે છે. અઝેરબીજાનમાં આને ઈનાબ કહે છે અને તે નાસ્તા માફક ખવાય છે. ઉત્તર પાકિસ્તાનમાં ઝિઝિફસ જુજુબા ઉગે છે ત્યા તેને ઈનાબ કહે છે. તિબ-યુનાની વૈદક શાસ્ત્રમાં તે વપરાય છે. બોરની અન્ય પ્રજાતિઓ ઝિઝિફસ સ્પિના ક્રીસ્ટી, ઝિઝિફસ મોરિશિઆના અને ઝિઝિફસ નુમુલારિયા માટે બેર એ શબ્દ ત્યાં વપરાય છે. ઝિઝિફસ નુમુલારિયાએ રાતા રંગના ચણિયા બોર. તેને ભારત અને પાકિસ્તાન બંનેમાં પાકા કે સુકેલા ખવાય છે. પાકિસ્તાનના બલુચિસ્તાનમાં સિકા બોરને ઘોડા પરની બેઠક બનાવવા વપરાતા હતા. માડાગાસ્કરમાં, જુજુબે ફળોને તાકા કે સુકવીને ખવાય છે. તેમાંથી જૅમ પણ બને છે.
પારંપારિક ચીની અને કોરિયન વૈદક શાસ્ત્રમાં બોરના બીજનો વપરાશ થાય છે. તેને તાણ નિવારક માનવામાં આવે છે.[૬] આ સિવાય પારંપારિક રીતે તેને ફૂગરોધી, જીવાણુંરોધી, નાસૂરરોધી, જલન રોધી, શામક,[૭] મગજના લકવા રોધી, ગર્ભપાતક/ વીર્ય વિરોધી, hypotensive અને મૂત્રદાહ રોધી, હ્રાદયને પુષ્ટ કારક, ઓક્સિકરણ રોધી, રોગપ્રતિરોધક, અને રુઝ લાવનાર મનાય છે.[૮] જુજુબે આધારિત ઓસ્ટ્રેલિયાનું 1-bil નામનું પીણું તાન સંબંધી કોઈ દાવા નથી કરતું પણ તેની જાહેરાતમાં જણાવે છે કે "when you feel yourself becoming distressed".[૯]
નિયંત્રિત રીતે અક્રાયેલા સંશોધનમાં બોર જુના કબજીયાત પર અસરકારક જણાયા છે. [૧૦] એક અન્ય સંશોધનમાં ઝીઝીફસ જુજુબે નવજાત કમળામાં અસરકારક સાબિત થયા છે. [૧૧] પારંપારિક પર્શિયન દવામાં તેનો ઉપયોગ શરદી, ફ્લુ અને ખાંસીના ઈલાજ માટે થાય છે. જુજુબે ફળો સ્મરણ શક્તિ વર્ધક અને સ્મરણ સંવર્ધક ગુણાધર્મો ધરવતા હોવાનું શોધાયું છે.[૧૨][૧૩][૧૪][૧૫]
જુજુબેના પાંદડામાં ઝિઝિફીન નામનું એક રસાયણ હોય છે જે તેની મીઠાશ મેળાવવાની ગતિ પર રોક લગાવે છે.[૧૬] આ ફળ ચીકાશ ધરાવતું હોવાથી તે ગળાને ઘણી રાહત આપે છે. ગળાની ખરાશના ઉપચારમાં જુજુબેના રસની દવાઓ વપરાતી આવી છે.
જુજુબેની મીઠી સુગંધ કિશોરો પ્રેમમાં પડી જતા હોવાનું મનાય છે. આને કારણે હિમાલયના કારાકોરમ ક્ષેત્રના કિશોરો કિશોરીઓને આકર્ષવા જુજુબેના ફુલો ધરાવતી ડાળીને લઈને ચાલે છે અથવા તેને પોતાની ટોપીમાં પરોવે છે.
પારંપારિક ચીની લગ્નમાં નવદંપત્તિના સૂવાના ઓરડામાં પ્રજનન શુભેચ્છાના ચિહ્ન રૂપે શિંગ, અખરોટ, લોંગન (લાંચી જેવું ફળ) સાથે જુજુબે પણ મુકવામામ્ આવતા. જેનો ઉદ્દેશ "ઝડપથી બાળક અવતરે" એવો હતો
ભૂતાનમાં જુજુબેના પાંદડાને પોટપોરી નામના વાસણમાં ભરીને મુકાય છે જેથી ઘર સ્વચ્છ અને સુગંધી રહે. આનો ઉઅપયોગ ઘરને જંતુઓથી મુક્ત રાકહ્વાનોપ્ પણ છે.
In Japan, the natsume has given its name to a style of tea caddy used in the Japanese tea ceremony, due to the similar shape, and also to nightlights (ナツメ球), again due to the similarity between the shape of the bulb and the fruit.
In Korea, the wood is used to make the body of the taepyeongso, a double-reed wind instrument. The wood is also used to make Go bowls, beads, and violin parts.
In Vietnam, the jujube fruit is eaten freshly picked from the tree as a snack. It is also dried and used in desserts, such as sâm bổ lượng, a cold beverage that includes the dried jujube, longan, fresh seaweed, barley, and lotus seeds.
A jujube honey is produced in the middle Atlas Mountains of Morocco.
In Madagascar, jujube trees are a good wood for charcoal, the second main source of cooking energy.
Witch's brooms, prevalent in China and Korea, is the main disease affecting jujubes, though plantings in North America currently are not affected by any pests or diseases.[૧૭]
_Lang_Cl_J_Weber_02_(2)_(23048262543).jpg)
_Foliage_at_Ammuguda_01.jpg)
_Foliage_at_Ammuguda_02.jpg)
_Foliage_at_Ammuguda_01.jpg)
|accessdate= (મદદ) |accessdate= (મદદ) |coauthors= ignored (|author= suggested) (મદદ); Check date values in: |year= (મદદ) |coauthors= ignored (|author= suggested) (મદદ); Check date values in: |year= (મદદ) |coauthors= ignored (|author= suggested) (મદદ); Check date values in: |year= (મદદ) |coauthors= ignored (|author= suggested) (મદદ); Check date values in: |year= (મદદ) |author૧= ignored (મદદ); Check date values in: |year= (મદદ) |pmid= value (મદદ). Missing or empty |title= (મદદ) બોર એ વનસ્પતિશાસ્ત્રમાં ઝીઝીફસ પ્રજાતિના ક્ષુપનું એક ફળ છે. તે ભારતમાં સર્વત્ર જોવા મળે છે. વિશ્વમાં આ ફળ રેડ ડેટ, ચાયનીઝ ડેટ, કોરિયન ડેટ કે ઈંડિયન ડેટ તરીકે પણ ઓળખાય છે. તેને અંગ્રેજીમાં જુજુબે અથ્વા જુજુબા કહે છે, જે નામ ગ્રીક ભાષામાંથી ઉતરી આવ્યું છે. તેના વૃક્ષો મોટેભાગે છાયા માટે વાવમાં આવે છે તેના ફળ પણ ઉપયોગી છે.
ବରକୋଳି (Ziziphus zizyphus) (ଗ୍ରୀକ ଭାଷା ζίζυφον, ଜିଜିଫନ (zizyfon) ଆସିଅଛି ।[୩]), ସାଧାରଣ ଇଂରାଜୀ ନାମ ଜୁଜୁବି (jujube) (ବା ଜୁଜୁବା), ରେଡ଼ ଡେଟ (red date), ଚାଇନିଜ ଡେଟ (Chinese date), ବା ଇଣ୍ଡିଆନ ଡେଟ (Indian date) ରାମ୍ନାସି (Rhamnaceae) ପରିବାରର ଜିଜିଫସ (Ziziphus) ଜାତିର ଏକ ଉପଜାତି (species) ଓ ଏକ କୋଳି ଗଛ ।
ଅଧିକ ପରିମାଣରେ ଚାଷ କରାଯାଉ ନ ଥିବାରୁ ଏହା ପ୍ରକୃତରେ କେଉଁ କେଉଁ ଅଞ୍ଚଳରେ ଫଳୁଥିଲା, ସେ କଥା ଭଲଭାବରେ ଜଣାଯାଇନାହିଁ, କିନ୍ତୁ ଦକ୍ଷିଣ ଏସିଆର ଲେବାନନ, ଇରାନ, ପାକିସ୍ଥାନ, ଭାରତ, ବଙ୍ଗଳାଦେଶ, କୋରିଆର ଦ୍ୱୀପ ସମୂହ , ଦକ୍ଷିଣ ଓ ପଶ୍ଚିମ ଚୀନ ଓ ଦକ୍ଷିଣ ଇଉରୋପରେ ଏହା ବହୁଳ ଭାବରେ ଦେଖିବାକୁ ମିଳିଥାଏ । [୪]
ଏହା ଏକ ଛୋଟ ବୁଦାଜାତୀୟ ଗଛ । ଏହାର ଉଚ୍ଚତା ୫ରୁ ୧୦ ମିଟର ହୋଇଥାଏ । ଶାଖାସବୁରେ କଣ୍ଟାଥାଏ । ଏହାର ପତ୍ର ଉଜ୍ଜଳ ସବୁଜ, ହୋଇଥାଏ ।
ଏହାର ନାମକରଣ ବଟାନିକାଲ ଇଣ୍ଟରନ୍ୟାସନାଲ କୋଡ଼ ଅଫ ବଟାନିକାଲ ନମେନକ୍ଳେଚର (International Code of Botanical Nomenclature) ଅନୁସାରେ ନାନାଦି ବନାନକୁ ନେଇ ହୋଇଅଛି । କାର୍ଲ୍ସ ଲିନେସ (Carolus Linnaeus) ୧୭୫୩ରେ ଏହାକୁ ପ୍ରଥମେ ତାହାଙ୍କର ସ୍ପିସିସ ପ୍ଲାଣ୍ଟରମ (Species Plantarum) ବହିରେରାମ୍ନସ ଜିଜିଫସ (Rhamnus zizyphus) ନାମ ଦେଇଥିଲେ । ତାହାପରେ ୧୭୬୮ରେ ଫିଲିପ ମିଲର (Philip Miller) ଏହା ରାମ୍ନସ (Rhamnus)’’ ଠାରୁ ଅଲଗା ବୋଲି ପ୍ରମାଣ କରିଥିଲେ ଯାହା ଫଳରେ ଏହା ଏକ ନୂଆ ଜାତି ଜିଜିଫସ ଯୁଜୁବି (Ziziphus jujube)ରେ ପରିଣତ ହୋଇଥିଲା ।
ବରକୋଳି ଦକ୍ଷିଣ ଏସିଆରେ ଖ୍ରୀ.ପୂ. ୯୦୦୦ ବେଳକୁ ଥିଲା । [୫] ଅତି କମରେ ଏହାର ୪୦୦ଟି ସାଥିରେ ଚାଷହେବା ଭଳି ଗଛର ଉଦ୍ଭବ ହୋଇସାରିଥିଲା ।
ଏହାର ପତ୍ରର ରସକୁ ମେଦ ରୋଗର ଚିକିତ୍ସା ପାଇଁ ମୂଷାମାନଙ୍କ ଉପରେ ସଫଳ ପରୀକ୍ଷା କରାଯାଇଛି । [୬]
କଞ୍ଚା ବରକୋଳିର ରଙ୍ଗସବୁଜ ଓ ସ୍ୱାଦ ଖଟା ହୋଇଥାଏ । ଏହାକୁ କଞ୍ଚା ବା ପାଚିଲା ପରେ ତରକାରୀରେ ପକାଇ ଖିଆଯାଇଥାଏ । ଓଡ଼ିଶାରେ ଏହା ଖଟା, ଆଚାର ଆଦିରେ ବ୍ୟବହାର କରାଯାଇଥାଏ । ଚୀନରେ କଞ୍ଚା କୋଳିକୁ ଜଳଖିଆ ଭାବରେ ବା ଚାହା ସହିତ ଖିଆଯାଇଥାଏ । ସେଠାରେ ଏହା ଲାଲ (ଉଚ୍ଚାରଣ hóng zǎo) ବା କଳା (ଉଚ୍ଚାରଣ hēi zǎo) ରଙ୍ଗର ହୋଇଥାଏ । କଳାରଙ୍ଗର ବରକୋଳିର ବାସନା ବଢ଼ାଇବା ନିମନ୍ତେ ଏହାକୁ ବାମ୍ଫରେ ରଖାଯାଇଥାଏ । [୭]
ବରକୋଳି (Ziziphus zizyphus) (ଗ୍ରୀକ ଭାଷା ζίζυφον, ଜିଜିଫନ (zizyfon) ଆସିଅଛି ।), ସାଧାରଣ ଇଂରାଜୀ ନାମ ଜୁଜୁବି (jujube) (ବା ଜୁଜୁବା), ରେଡ଼ ଡେଟ (red date), ଚାଇନିଜ ଡେଟ (Chinese date), ବା ଇଣ୍ଡିଆନ ଡେଟ (Indian date) ରାମ୍ନାସି (Rhamnaceae) ପରିବାରର ଜିଜିଫସ (Ziziphus) ଜାତିର ଏକ ଉପଜାତି (species) ଓ ଏକ କୋଳି ଗଛ ।
இலந்தை (Ziziphus jujuba) என்பது மூவடுக்கிதழிகளைச் சேர்ந்த, முட்கள் உள்ள குறுமரம் ஆகும். இதன் தாயகம் இந்தியாவிலுள்ள தமிழ் நாடு அல்லது சீனா எனக் கருதப்படுகிறது. . வெப்பம் அதிகமுள்ள இடங்களில், இத்தாவரம் நன்கு வளரும் தன்மை கொண்டது. இந்த மரம் 9 மீட்டர் உயரம் வரை கூட வளரும் இயல்புடையது ஆகும். இதன் பழங்கள் செம்பழுப்பு நிறத்தில் சற்று பெரிய கொட்டைகளை உடையதாகவும், இனிப்பும், புளிப்பும் கலந்தச் சுவை கொண்டதாயும், சிறு உருண்டைவடிவத்தில் இருக்கும்...இம்மரத்தின் பழங்கள் உண்ணக்கூடியவையே...மேலும் இம்மரத்தின் வேர், பட்டை மற்றும் கொழுந்து இலைகள் மருத்துவப் பொருட்களாகப் பயன்படுகிறது.இந்தியா எங்கும் அதிகம் பரவிக் காணப்படும். இதில் இருவகையுண்டு. ஒன்று காட்டு இலந்தை. மற்றொன்று நாட்டு இலந்தை எனவும் அழைக்கப்டுகின்றன. சீமை இலந்தை நாட்டு இலந்தையின் ஒரு பிரிவாகும். இதன் மருத்துவப் பயன்கள் அனைத்தும் ஒன்றே ஆகும்.[2]
100 கிராம் இலந்தையில் கிடைக்கும் கலோரி 74% மாவுப் பொருள் 17 %, புரதம் 0.8 % மற்றும் தாது உப்புகள், இரும்புசத்தும், தாதுஉப்புக்களான கால்சியம், பாஸ்பரஸ், இரும்புச்சத்து ஆகியவை உள்ளன.[3] இலந்தைப்பழம் நினைவாற்றலை அதிகரிக்கும் குணம் உடையதாகவும், ஆண், பெண் என இருபாலரின் இனப்பெருக்க மண்டலத்திற்கு ஊட்டம் அளிப்பதாகவும் நம்பப் படுகிறது.இலந்தைப் பழம் போல அதன் இலையிலும் அதிக மருத்துவப் பயன்பாடுகள் கிடைக்கின்றன. திருக்கீழ்வேளூர், திருநணா, திருஓமாம்புலியூர் முதலிய திருக்கோயில்களில் தலமரமாக இலந்தை விளங்குகிறது.[4] இலந்தைமர வேர் அயர்ச்சியைப் போக்கி தீபாக்கினியை உண்டுபண்ணும். கொழுந்திலை சீழ் மூலம், இரத்தாதிசாரம், தேக எரிச்சல், வயிற்றுக் கடுப்பு, பித்தமேகம் ஆகியப் பிணிகளைப் போக்க சித்த மருத்துவத்தில் பயனாகிறது.இப்பழத்தினை அதிகமாக எடுத்துக் கொள்ளும் போது, உடலின் சர்க்கரையின் அளவினை வேறுபாடு அடையச் செய்யும் தன்மையைப் பெற்றுள்ளது. எனவே, இப்பழங்களை அளவோடு உண்ண வேண்டும். குறிப்பாகக் கருத்தரித்த பெண்கள், இப்பழத்தினை மருத்துவர்களின் வழிகாட்டல் படி உண்ண வேண்டும்.
கால் முதல் அரை ரூபாய் எடைவரை இலந்தைமரத்துப் பட்டையை தயிரில் அரைத்தோ அல்லது துளிர் இலைகளை நன்றாக அரைத்து நெல்லிக்காயளவு தயிரில் கலந்தோ கொடுத்தால் வயிற்றிலுண்டான கொதிப்படங்கி வயிற்றுக் கடுப்பு, இரத்தபேதி நீங்கும் எனவும், இவ்வாறு இரண்டு மூன்று முறை உண்பதற்குள்ளாகவே குணம் தெரியும் எனக்குறிப்பிடப்படுகிறது.
இதன் பட்டையை நன்றாகத் தூள் செய்து தேங்காய் எண்ணெயுடன் குழைத்துச் சிரங்குகள், காயம்பட்ட விரணங்களின் மேல் தடவிக்கொண்டுவர ஆறும் எனக்குறிப்பிடப்படுகிறது.
இலவம் பட்டையை பஞ்சுபோல் நசுக்கி அரை பலம் அளவு, ஒரு மட்கலயத்தில் போட்டு அரை படி தண்ணீர் விட்டு வீசம் படியளவுக்குச் சுண்டக்காய்ச்சி, வடிகட்டி வேளைக்கு ஓர் அவுன்சு வீதம் தினமும் மூன்று வேளைகள் கொடுத்துவந்தால், சுரத்தால் உண்டான அழற்சி போககும் எனக் கருதப்படுகிறது.
கொழுந்து இலவம் இலையை நன்றாக அரைத்து எந்தவிதமான கட்டிகளுக்கும் மேல்வைத்துக் கட்டிக்கொண்டுவர அடங்குவதாகக் குறிப்புகள் உள்ளன.
இரவில் தூக்கம் இன்மையால் அவதிப்படுபவர்கள், இலந்தைப்பழத் தேநீர் குடித்தால் பலன் கிட்டும் என நம்பப் படுகிறது.
இலந்தை பழத்தில் உள்ள சபோனின், ஆல்காய்டுகள் குருதியில் உள்ள நச்சுப் பொருட்களை வெளியேற்றி சுத்தப் படுத்துகின்றன. இப்பழத்தில் உள்ள ஆன்டிஆக்ஸிஜென்ட்கள் உடலில் உள்ள கோளாறுகளையும், நோய்களை நீக்க உதவுவதாகவும், நிணநீர் மண்டலத்தின் மீதுள்ள அழுத்தத்தையும் குறைக்கின்றன.[5]
இலந்தை (Ziziphus jujuba) என்பது மூவடுக்கிதழிகளைச் சேர்ந்த, முட்கள் உள்ள குறுமரம் ஆகும். இதன் தாயகம் இந்தியாவிலுள்ள தமிழ் நாடு அல்லது சீனா எனக் கருதப்படுகிறது. . வெப்பம் அதிகமுள்ள இடங்களில், இத்தாவரம் நன்கு வளரும் தன்மை கொண்டது. இந்த மரம் 9 மீட்டர் உயரம் வரை கூட வளரும் இயல்புடையது ஆகும். இதன் பழங்கள் செம்பழுப்பு நிறத்தில் சற்று பெரிய கொட்டைகளை உடையதாகவும், இனிப்பும், புளிப்பும் கலந்தச் சுவை கொண்டதாயும், சிறு உருண்டைவடிவத்தில் இருக்கும்...இம்மரத்தின் பழங்கள் உண்ணக்கூடியவையே...மேலும் இம்மரத்தின் வேர், பட்டை மற்றும் கொழுந்து இலைகள் மருத்துவப் பொருட்களாகப் பயன்படுகிறது.இந்தியா எங்கும் அதிகம் பரவிக் காணப்படும். இதில் இருவகையுண்டு. ஒன்று காட்டு இலந்தை. மற்றொன்று நாட்டு இலந்தை எனவும் அழைக்கப்டுகின்றன. சீமை இலந்தை நாட்டு இலந்தையின் ஒரு பிரிவாகும். இதன் மருத்துவப் பயன்கள் அனைத்தும் ஒன்றே ஆகும்.
ಎಲಚಿ: ರ್ಯಾಮ್ನೇಸೀ ಕುಟುಂಬಕ್ಕೆ ಸೇರಿದ ಬಹುವಾರ್ಷಿಕ ವೃಕ್ಷ ಜಾತಿಯ ಸಸ್ಯ (ಝಿಝಿಫಸ್ ಜುಜೂಬ), ಇಂಗ್ಲೀಷ್ ಭಾಷೆಯಲ್ಲಿ ಇದಕ್ಕೆ ಬ್ಹೇರ್ ಫ್ರೂಟ್ ಟ್ರೀ ಎಂದು ಕರೆಯುತ್ತಾರೆ. ಕನ್ನಡದಲ್ಲಿ ಬೋರೆ ಎಂಬ ಹೆಸರೂ ಉಂಟು. ಇದು ಭಾರತ, ಪಾಕಿಸ್ತಾನ, ಮಯನ್ಮಾರ್, ಶ್ರೀಲಂಕ, ಚೀನ, ಆಫ್ಘಾನಿಸ್ತಾನ, ಆಸ್ಟ್ರೇಲಿಯ, ಆಫ್ರಿಕ ಗಳಲ್ಲಿ ಹರಡಿದೆ. ಹುಲ್ಲುಗಾವಲು, ಒಣಬಂಜರು ನೆಲಗಳಲ್ಲಿ ಚೆನ್ನಾಗಿ ಬೆಳೆಯುತ್ತದೆ. ಇದನ್ನು ಅಲಂಕಾರಕ್ಕಾಗೂ ಹಣ್ಣುಗಳಿಗಾಗೂ ಬೆಳೆಸುತ್ತಾರೆ.
ಎಲಚಿ ಮರ 10-15ಮೀ. ಎತ್ತರಕ್ಕೆ ಬೆಳೆಯುವ ಕುಳ್ಳು ಕಾಂಡದ ಮಧ್ಯಮ ಪ್ರಮಾಣದ ವೃಕ್ಷ. ಕಾಂಡ ಕಪ್ಪುಬಣ್ಣದ ತೊಗಟೆಯಿಂದ ಆವೃತ ವಾಗಿದೆ. ತೊಗಟೆಯ ಮೇಲ್ಗಡೆ ಸೀಳಿಕೆ ಗಳಿದ್ದು ಒಳಭಾಗ ಕೆಂಪಾಗಿರುತ್ತದೆ. ರೆಂಬೆಗಳು ತೂಗು ಬಿದ್ದಿರುತ್ತವೆ. ಪುಷ್ಯ ಪತ್ರಗಳು (ಸ್ಟಿಪ್ಯುಲ್ಸ್) ಮುಳ್ಳುಗಳಾಗಿ ಮಾರ್ಪಟ್ಟು ಒಂದು ನೆಟ್ಟಗೂ ಇನ್ನೊಂದು ಇಳಿಮುಖವಾಗಿಯೂ ಇವೆ. ಸುಮಾರು ಚಕ್ರಾಕಾರವಾಗಿ ಮೂರು ನರಗಳುಳ್ಳ ಎಲೆಗಳ ಕೆಳಭಾಗದಲ್ಲಿ ಬಿಳಿಗೂದಲುಗಳಿವೆ. ಹೂಗಳು ಸಣ್ಣವಾಗಿ ಹಸಿರು. ಹಳದಿ ಬಣ್ಣದಿಂದ ಕೂಡಿದ್ದು ಎಲೆ ಕಂಕುಳ ನಡುವೆ ಮಧ್ಯಾರಂಭಿ ಗೊಂಚಲುಗಳಲ್ಲಿ (ಸೈಮ್ಸ್) ಕಾಣಬರುತ್ತವೆ. ಹಣ್ಣಗಳು ದುಂಡಾಗಿ ಕಿತ್ತಳೆ ಅಥವಾ ಕೆಂಪು ಬಣ್ಣದಿಂದ ಕೂಡಿದ ಅಷ್ಟಿಫಲಗಳು, ಒಳ ಓಟೆ ಬಹುಗಟ್ಟಿ. ರಾಯ ಬೋರೆ ಎಂಬ ಒಂದು ಜಾತಿ ತಿನ್ನಲು ಯೋಗ್ಯವಾದ ಹಣ್ಣುಗಳನ್ನು ಕೊಡುತ್ತದೆ.
ಎಲಚಿ: ರ್ಯಾಮ್ನೇಸೀ ಕುಟುಂಬಕ್ಕೆ ಸೇರಿದ ಬಹುವಾರ್ಷಿಕ ವೃಕ್ಷ ಜಾತಿಯ ಸಸ್ಯ (ಝಿಝಿಫಸ್ ಜುಜೂಬ), ಇಂಗ್ಲೀಷ್ ಭಾಷೆಯಲ್ಲಿ ಇದಕ್ಕೆ ಬ್ಹೇರ್ ಫ್ರೂಟ್ ಟ್ರೀ ಎಂದು ಕರೆಯುತ್ತಾರೆ. ಕನ್ನಡದಲ್ಲಿ ಬೋರೆ ಎಂಬ ಹೆಸರೂ ಉಂಟು. ಇದು ಭಾರತ, ಪಾಕಿಸ್ತಾನ, ಮಯನ್ಮಾರ್, ಶ್ರೀಲಂಕ, ಚೀನ, ಆಫ್ಘಾನಿಸ್ತಾನ, ಆಸ್ಟ್ರೇಲಿಯ, ಆಫ್ರಿಕ ಗಳಲ್ಲಿ ಹರಡಿದೆ. ಹುಲ್ಲುಗಾವಲು, ಒಣಬಂಜರು ನೆಲಗಳಲ್ಲಿ ಚೆನ್ನಾಗಿ ಬೆಳೆಯುತ್ತದೆ. ಇದನ್ನು ಅಲಂಕಾರಕ್ಕಾಗೂ ಹಣ್ಣುಗಳಿಗಾಗೂ ಬೆಳೆಸುತ್ತಾರೆ.
Gocaujcij（yozmingz：Ziziphus zizyphus ） seng youq gij diegraeuj, dwg cungj faex iq. Gij vamiz haujlai. Gij mak de heuhguh makcaujcij, ciengzyienzyingz. Gij seiz mbouj baenz dwg henj, baenz liux bienq baenz nding.
Gocauj
Makcauj
Caujgan
Ziziphus zizyphus - Museum specimen
[1][url=http://libproject.hkbu.edu.hk/was40/detail?channelid=35734&searchword=herb_id=D00550]
Zizoa
Ziziphus zizyphus
A zìzoa (Ziziphus zizyphus), conosciûa ascì comme dàtou cineize, Natsume u Tsao, a l'é 'na cianta a féugge decìdoe da famiggia de Rhamnaceae.
Se pensa che a zìzoa a ne vegne da l'Africa do nord e da-a Sciria, e c'a segge stæta pòi esportâ in Cinn-a e in India, donde a l'é cortivâ da ciù de 4000 anni.
L'erbo o peu arivâ a êse erto da-i 5 a-i 12 métri, e feugge son de in vèrde brilante e e ramme son de vòtte coverte de spinn-e. Tante vòtte a zìzoa a se dêuvia ascì comme cianta ornamentâle. A zìzoa a fâ di frûti gròsci comme 'na murta e tante scioete picinn-e de tinta gianco-verdexin.
A varietæ indiann-a da zìzoa, o Zizyphus Mauritiana, a l'é 'n erbo tropicâle e a fâ frûti meno sucherìn che e âtre varietæ.
O ziziphin, 'na sostansa c'a se trêuva inte féugge da zìzoa, a léva o sentî do gùsto dôse.
O l'è poscibile trovâ de zìzoe inti clîmi ciù diversci, ma a cianta a dâ di boìn frûti sôlo a-a fin de-e éstæ câde. Diversamente da e âtre ciante da mæxima famiggia, a rexiste ascì a inverni frèidi con temperatûe anche de -15°C.
Se o vegne cüggìo quande o no l'é 'ncon méuio (quande o l'à in colôre verde uniforme), o frûto da zizoa o l'à in gùstu c'o se semeggia a quello de inn-a mèia. Manimàn c'o méuia, o colôre o vegne ciù scûo, a pélle a se fâ rügoza e o sâ manimàn ciù de dôse, finn-a semeggiâse a in dàtou. Drento o l'à in sôlo òssu, c'o se semeggia a quello de inn-a ôìva, che inta cuxinn-a persiann-a a se ciamma annab.
Zizoa
Ziziphus zizyphus
Classificasiùn scientifica Rêgnu: Plantae Divixùn: Magnoliophyta Classe: Magnoliopsida Urdine: Rhamnales Famiggia: Rhamnaceae Gennere: Zizyphus Speçie: Z. zizyphusA zìzoa (Ziziphus zizyphus), conosciûa ascì comme dàtou cineize, Natsume u Tsao, a l'é 'na cianta a féugge decìdoe da famiggia de Rhamnaceae.
Se pensa che a zìzoa a ne vegne da l'Africa do nord e da-a Sciria, e c'a segge stæta pòi esportâ in Cinn-a e in India, donde a l'é cortivâ da ciù de 4000 anni.
L'erbo o peu arivâ a êse erto da-i 5 a-i 12 métri, e feugge son de in vèrde brilante e e ramme son de vòtte coverte de spinn-e. Tante vòtte a zìzoa a se dêuvia ascì comme cianta ornamentâle. A zìzoa a fâ di frûti gròsci comme 'na murta e tante scioete picinn-e de tinta gianco-verdexin.
A varietæ indiann-a da zìzoa, o Zizyphus Mauritiana, a l'é 'n erbo tropicâle e a fâ frûti meno sucherìn che e âtre varietæ.
O ziziphin, 'na sostansa c'a se trêuva inte féugge da zìzoa, a léva o sentî do gùsto dôse.
Jujube (UK /ˈdʒuːdʒuːb/; US /ˈdʒudʒub/ or /ˈdʒudʒəbiː/[3]), sometimes jujuba, known by the scientific name Ziziphus jujuba and also called red date, Chinese date, and Chinese jujube,[4] is a species in the genus Ziziphus in the buckthorn family Rhamnaceae.
The plant is known in Arabic and Persian as Annab (عناب), and as hinap or finab in eastern Bulgaria.
It is a small deciduous tree or shrub reaching a height of 5–12 metres (16–39 feet), usually with thorny branches. The leaves are shiny-green, ovate-acute, 2–7 centimetres (3⁄4–2+3⁄4 inches) long and 1–3 cm (3⁄8–1+1⁄8 in) wide, with three conspicuous veins at the base, and a finely toothed margin. The flowers are small, 5 millimetres (1⁄4 in) wide, with five inconspicuous yellowish-green petals. The fruit is an edible oval drupe 1.5–3 cm (5⁄8–1+1⁄8 in) deep; when immature it is smooth-green, with the consistency and taste of an apple with lower acidity, maturing brown to purplish-black, and eventually wrinkled, looking like a small date. There is a single hard kernel, similar to an olive pit,[5] containing two seeds.
Bark
Plate from the book Flora de Filipinas
_Foliage_at_Ammuguda_01.jpg)
Foliage in Hyderabad, India
Leaf margin
Flowers
Close-up of flowers
Fruit
Raw fruit in Bangladesh
Fruit cross section
Seeds
Leaves contain saponin and ziziphin, which suppresses the ability to perceive sweet taste.[6]
Flavinoids found in the fruits include Kaempferol 3-O-rutinoside, Quercetine 3-O-robinobioside, Quercetine 3-O-rutinoside. Terpenoids such as colubrinic acid and alphitolic acid were found in the fruits.[7]
The ultimate source of the name is Ancient Greek ζίζυφον zízyphon.[8] This was borrowed into Classical Latin as zizyphum (used for the fruit) and zizyphus (the tree). A descendant of the Latin word into a Romance language, which may have been French jujube or medieval Latin jujuba, in turn gave rise to the common English jujube.[3] This name is not related to jojoba, which is a loan from Spanish jojoba, itself borrowed from hohohwi, the name of that plant in a Native American language.[9]
The binomial name has a curious nomenclatural history, due to a combination of botanical naming regulations, and variations in spelling. It was first named in the binomial system by Carl Linnaeus as Rhamnus zizyphus, in Species Plantarum (1753). Philip Miller, in his Gardener's Dictionary, considered that the jujube and its relatives were sufficiently distinct from Rhamnus to be placed in a separate genus (as it had already been by the pre-Linnaean author Tournefort in 1700), and in the 1768 edition he gave it the name Ziziphus jujuba (using Tournefort's spelling for the genus name). For the species name, he used a different name, as tautonyms (repetition of exactly the same name in the genus and species) are not permitted in botanical naming. However, because of Miller's slightly different spelling, the combination of the earlier species name (from Linnaeus) with the new genus, Ziziphus zizyphus, is not a tautonym, and was therefore permitted as a botanical name. This combination was made by Hermann Karsten in 1882.[5][10] In 2006, a proposal was made to suppress the name Ziziphus zizyphus in favor of Ziziphus jujuba,[11] and this proposal was accepted in 2011.[12] Ziziphus jujuba is thus the correct scientific name for this species.
Its precise natural distribution is uncertain due to extensive cultivation, but its origin is thought to be in southern Asia, between Lebanon, northern India, and southern and central China, and possibly also southeastern Europe though more likely introduced there.[5] It grows wild but is also a garden shrub, kept for its fruit.
The tree tolerates a wide range of temperatures and rainfall, though it requires hot summers and sufficient water for acceptable fruiting. Unlike most of the other species in the genus, it tolerates fairly cold winters, surviving temperatures down to about −15 °C (5 °F), and the tree is, for instance, commonly cultivated in Beijing. This wide tolerance enables the jujube to grow in mountain or desert habitats, provided there is access to underground water throughout the summer. The jujube (Z. jujuba) grows in cooler regions of Asia. Five or more other species of Ziziphus are widely distributed in milder climates to hot deserts of Asia and Africa.[13]
This plant has been introduced in Madagascar and grows as an invasive species in the western part of the island, threatening mostly protected areas. It is cultivated in parts of southern California.[14]
Witch's broom, prevalent in China and Korea, is the main disease affecting jujubes, though plantings in North America currently are not affected by any pests or diseases.[15] In Europe, the last several years have seen some 80%–90% of the jujube crop eaten by insect larvae (see picture), including those of the false codling moth, Thaumatotibia (Cryptophlebia) leucotreta.[16]
In Madagascar, it is widely eaten by free-ranging zebus, and its seeds grow easily in zebu feces.
Jujube was domesticated in South Asia by 9000 BC.[17] Over 400 cultivars have been selected.
The fruit, when the plant is kept as a garden shrub, is picked in the autumn.
The freshly harvested, as well as the candied dried fruit, are often eaten as a snack, or with coffee. Smoked jujubes are consumed in Vietnam and are referred to as black jujubes.[19] A drink can be made by crushing the pulp in water.[20] Both China and Korea produce a sweetened tea syrup containing jujube fruit in glass jars, and canned jujube tea or jujube tea in the form of teabags. To a lesser extent, jujube fruit is made into juice and jujube vinegar (called 枣 醋 or 红枣 醋 in Chinese). They are used for making pickles (কুলের আচার) in west Bengal and Bangladesh. In Assam it is known as "Bogori" and is famous for Bogori aachar (বগৰি আচাৰ). In China, a wine made from jujube fruit is called hong zao jiu (红枣酒).
Sometimes pieces of jujube fruit are preserved by storing them in a jar filled with baijiu (Chinese liquor), which allows them to be kept fresh for a long time, especially through the winter. Such jujubes are called zui zao (醉枣; literally "drunk jujube"). The fruit is also a significant ingredient in a wide variety of Chinese delicacies (e.g. 甑糕 jing gao, a steamed rice cake).
In Vietnam and Taiwan, fully mature, nearly ripe fruit is harvested and sold on the local markets and also exported to Southeast Asian countries.[21] The dried fruit is used in desserts in China and Vietnam, such as ching bo leung, a cold beverage that includes the dried jujube, longan, fresh seaweed, barley, and lotus seeds.[21]
In Korea, jujubes are called daechu (대추) and are used in daechucha and samgyetang.
In Croatia, especially Dalmatia, jujubes are used in marmalades, juices, and rakija (fruit brandy).
On his visit to Medina, the 19th-century English explorer, Sir Richard Burton, observed that the local variety of jujube fruit was widely eaten. He describes its taste as like "a bad plum, an unripe cherry, and an insipid apple." He gives the local names for three varieties as "Hindi (Indian), Baladi (native), Tamri (date-like)."[22] A hundred years ago, a close variety was common in the Jordan valley and around Jerusalem.[23] The bedouin valued the fruit, calling it nabk. It could be dried and kept for winter or made into a paste which was used as bread.[24]
In Persian cuisine, the dried drupes are known as annab, while in neighboring Armenia, it is commonly eaten as a snack, and is known as unab. Confusion in the common name apparently is widespread. The unab is Z. jujuba. Rather, ber is used for three other cultivated or wild species, e.g., Z. spina-christi, Z. mauritiana and Z. nummularia in parts of India and is eaten both fresh and dried. The Arabic name sidr is used for Ziziphus species other than Z. jujuba.
Traditionally in India, the fruits are dried in the sun and the hard seeds removed, after which the dried flesh is pounded with tamarind, red chillies, salt, and jaggery. In some parts of the Indian state of Tamil Nadu, fresh whole ripe fruit is crushed with the above ingredients and sun-dried to make cakes called ilanthai vadai or regi vadiyalu (Telugu).[25] It is also commonly consumed as a snack.
In Northern and Northeastern India the fruit is eaten fresh with salt and chilli flakes and also preserved as candy, jam or pickle with oil and spices.
In Madagascar, jujube fruit is eaten fresh or dried. People also use it to make jam. A jujube honey is produced in the Atlas Mountains of Morocco.[21]
Italy has an alcoholic syrup called brodo di giuggiole.[26] In Senegal and The Gambia, Jujube is called Sii dem or Ceedem, and the fruit is used as snack and also turned into a dried paste favoured as a sweetmeat by schoolchildren. More recently it has been processed and sold in Dakar by women.
In Australia jujube beer is made.[27]
The commercial jujube candy popular in movie theaters originally contained jujube juice but now uses other flavorings.
The fruit and its seeds are used in Chinese and Korean traditional medicine, where they are believed to alleviate stress,[28] and traditionally for anti-fungal, anti-bacterial, anti-ulcer, anti-inflammatory purposes and sedation,[29] antispastic, antifertility/contraception, hypotensive and antinephritic, cardiotonic, antioxidant, immunostimulant, and wound healing properties.[30] It is among the fruits used in Kampo. Jujube, along with Gan Cao, is used in Chinese medicine to harmonize and moderate other herbs.
Jujube fruit is also combined with other herbs to treat colds and influenza. The fruit contains many different healthy properties like Vitamins, amino acids. The use of the fruit can be helpful for spleen diseases in Chinese medicine.[31]
In Japan, the natsume has given its name to a style of tea caddy used in the Japanese tea ceremony, due to the similar shape.[32] Its hard, oily wood was, along with pear, used for woodcuts to print books starting in the 8th century and continuing through the 19th in China and neighboring countries. As many as 2000 copies could be produced from one jujube woodcut.[33]
In China, the leaves are sometimes picked for teas, such as by families in Laoshan Village, Shandong Province, China, where it counts as a variety of herbal tea.
The timber is sometimes used for small items, such as tuning pegs for instruments. Select grade Jujube timber is often used in traditional Asian instruments for fingerboard, pegs, rests & soundposts, ribs & necks etc. It has a medium to hard density similar to luthier grade European maple and has excellent tonal qualities. Jujube Wood can be found in local folk instruments from Ceylon/India thru to China/Korea; it is also commonly used in China in violin & cello making for overseas export, though usually stained black to imitate the look of ebony. Luthier grade jujube wood planes and carves beautifully.
In Arabic-speaking regions the jujube and alternatively the species Z. lotus are closely related to the lote-trees (sing. "سدرة sidrah", pl. " سدر sidr") which are mentioned in the Quran,[34][35] while in Palestine it is rather the species Z. spina-christi that is called sidr.[23]
An ancient jujube tree in the city Al-Qurnah, Iraq, is claimed by locals as the Tree of Knowledge mentioned in the Bible.[36] Local tradition holds that the place where the city was built was the original site of the Garden of Eden (a passage in the Book of Genesis creation narrative says that a river flowed from the garden and split into Tigris and Euphrates rivers,[37] where is the city currently). The tree is a tourist spot in the town.
Jujube (UK /ˈdʒuːdʒuːb/; US /ˈdʒudʒub/ or /ˈdʒudʒəbiː/), sometimes jujuba, known by the scientific name Ziziphus jujuba and also called red date, Chinese date, and Chinese jujube, is a species in the genus Ziziphus in the buckthorn family Rhamnaceae.
La jujubarbo (Ziziphus zizyphus, sinonimo Ziziphus jujuba) aŭ jujubujo, ankaŭ ĉina daktilo aŭ ruĝa daktilo, estas plantospecio el familio de ramnacoj (Rhamnaceae). Ĝi originas el norda kaj nordorienta Ĉinio kaj hodiaŭ oni kultivas ĝin dismonde. Ĝiaj fruktoj (jujuboj) estas malgrandaj, ovalaj kaj manĝeblaj. Ĝi estas specio en genro zizifo.
La jujubarbo estas arbo aŭ malofte arbusto, kiu atingas la kreskoalton de ĝis 10 metroj. Ĝi estas kun aŭ sen dornoj, la arboŝelo estas bruna ĝis grizbruna kaj mola. La junaj, flekseblaj branĉoj estas purpure ruĝaj aŭ ankaŭ jam griz-brunaj kaj molaj. La stipuloj transformiĝas en du dornoj aŭ tute mankas. La longaj dornoj estas rektaj kaj longas ĝis 3 cm. La mallongaj dornoj evoluas sur pli aĝaj branĉoj.
La florada periodo etendiĝas de maĵo ĝis julio, la fruktomaturiĝo de aŭgusto ĝis oktobro. La kromosoma nombro de la planto estas 2n = 24. Ofte okazas poliploidio kun 2n = 36 aŭ 2n = 48.
La alterne starantaj laŭbaj folioj havas tigeton de 1 ĝis 6 mm, ĉe junŝosoj ĝi povas longi eĉ 10 mm. La folioj estas kalvaj aŭ malforte hararaj. La malhelverdaj ovoformaj aŭ longe eliptaj folioj longas 3 ĝis 7 cm kaj larĝas 1,5 ĝis 4 cm. La folirando estas denta kaj la pinto estas ronda aŭ obtuza, malofte akra.
La floroj staras unuope aŭ en cumo kun du ĝis ok floroj. La flortigoj longas 2-3 mm, la duseksaj floroj estas kvinnombraj, kavaj kaj kun flav-verda koloro. La florkaliko estas kugloforma, dika, karneca kaj kvin. La kalikfolioj estas ovoformaj ĝis triangulaj. La petalaro estas inverse ovoforma kaj tiel longa kiel la filamentoj kaj ligita je la bazo. La ovolujo estas subestaranta kaj facile sinkanta en hipantion (florkaliko). La stiluso estas duonfendita ĝis ties duono.
La frukto estas ruĝa ĝis ruĝa-purpura drupo. Ĝi estas longeta kaj svelta-ovoforma kun longo de 2 - 3,5 cm kaj kun diametro de 1,5 - 2 cm. La mezokarpo (mezfrukto) estas karna kaj dika. Ĝi havas mildan-dolĉan aŭ acidetan guston. La frukto enhavas du ĉambretojn, kun po du grajnoj. La grajnoj grandas 1x0,8 mm.
La ĉina jujubo kreskas en montaroj kaj sur montetoj, en sunaj, sekaj lokoj en alteco ĝis 1.700 metrojn super la marnivelo. La origina areo de la planto estas la nordo, nordoriento de Ĉinio. De tie oni enportis ĝin al Japanio, pli poste al nordokcidenta Hindio kaj sudorienta Eŭropo. Hodiaŭ ĝi kreskas krom tiuj en la tuta mediteranea zono de Eŭropo kaj ĝis suda Svislando kaj Sudtirolo, same en Vjetnamio, Barato, Kartvelio, Afganujo, Sudano, Brazilio kaj suda parto de Usono.
La fruktoj estas uzataj en sekigita formo kiel teo kontraŭ malvarmumo
La jujubarbo (Ziziphus zizyphus, sinonimo Ziziphus jujuba) aŭ jujubujo, ankaŭ ĉina daktilo aŭ ruĝa daktilo, estas plantospecio el familio de ramnacoj (Rhamnaceae). Ĝi originas el norda kaj nordorienta Ĉinio kaj hodiaŭ oni kultivas ĝin dismonde. Ĝiaj fruktoj (jujuboj) estas malgrandaj, ovalaj kaj manĝeblaj. Ĝi estas specio en genro zizifo.
Ziziphus jujuba es una especie de planta arbórea del género Ziziphus en la familia Rhamnaceae. Es conocida como jujube, jinjolero, jinjol, azufaifo, azofaifo, achufaifo, entre otros nombres comunes.
Su tamaño depende directamente de la humedad que haya tenido el arbusto de porte arbóreo. Es una planta caducifolia que puede llegar a medir más de diez metros de altura, aunque habitualmente alcanza unos dos metros y medio de altura. El tronco es recto con bultos y corteza muy arrugada.
Posee hojas escasamente pecioladas, alternadas, coriáceas, de 2 a 7 cm de longitud, de forma oblonga a oval-lanceolada con el margen finamente dentado y el ápice agudo o redondeado. La hoja tiene tres nervios principales longitudinales y presenta dos estípulas espinosas en su base. Son color verde claro brillante con el haz de color verde brillante.
La ramificación es muy densa, y está dotada de fuertes espinas, como resultado de su adaptación natural para protegerse de los herbívoros. Presenta ramillas de color verdoso, zigzagueantes y colgantes.
En el hemisferio norte florece entre abril y agosto. Las flores son pequeñas, poco llamativas, pentámeras, verdosas y situadas en grupos de dos o tres a lo largo de las ramas. Produce inflorescencias cimosas, de 2 a 5 sobre un pequeño pedúnculo común a la axila de las hojas. Flores axilares de color amarillo verdoso de 3 a 4 mm de diámetro.
El fruto es el Jujube, jínjol (jínjoles en plural), azufaifa, azofeifa, una drupa comestible con aspecto de oliva, de unos 2 o 3 cm de longitud, de forma elipsoidal o globosa, con una sola semilla. La piel del fruto es inicialmente de color verde claro y toma un color marrón rojizo cuando está maduro. Cuando está fresco, la pulpa es verde claro a amarillento pálido, de textura harinosa —parecida a la de la manzana— y dulzona. Existen variedades injertadas que producen frutos de 5 o 6 cm de longitud.
Se recolectan a finales de verano o principios de otoño. Son ricos en azúcares y mucílagos y con una importante cantidad de vitamina C por eso se han consumido por su valor nutritivo como una fruta, natural o desecada.
Es un árbol originario del sur y este de Asia (China) y es cultivada en otras partes del mundo de clima tropical o templado, incluido España, por su fruto comestible.[1] También se han proliferado algunos árboles en el noreste del estado de Coahuila, México.
Esta especie tolera una amplia gama de temperaturas y lluvias, aunque requiere veranos calurosos y suficiente agua para una fructificación aceptable. A diferencia de la mayoría de las otras especies del género, tolera inviernos bastante fríos, sobreviviendo a temperaturas de hasta -15 °C (5 °F).
La madera del Ziziphus jujuba se utiliza en Aragón, Cataluña, Comunidad Valenciana y Baleares para hacer instrumentos musicales como las grallas o dulzainas y las tenoras.
En la Región de Murcia era usada por su especial sonoridad para la construcción de castañuelas y postizas.
En China, el fruto resultante del Ziziphus jujuba, también conocido como jujube, se deseca y se consume como una fruta seca; cuyo aspecto y sabor recuerda al dátil, por lo que se conoce también como "dátil" chino.
Ziziphus jujuba fue descrita por Philip Miller y publicado en The Gardeners Dictionary: . . . eighth edition, vol. 3, p. 718[1], 1768.[2]
Datos: Q11181633
Multimedia:
Especies: Ziziphus jujuba
Ziziphus jujuba es una especie de planta arbórea del género Ziziphus en la familia Rhamnaceae. Es conocida como jujube, jinjolero, jinjol, azufaifo, azofaifo, achufaifo, entre otros nombres comunes.
Harilik kreektürn ehk jujuubipuu (Ziziphus jujuba) on madalakasvuliste puude liik kreektürni perekonnast türnpuuliste sugukonnast.
Levinud Lõuna-Aasias. Lõuna-Euroopas kasvab võõrliigina.
Hariliku kreektürni vili on jujuub.
Jujubondoa (Ziziphus jujuba) Ramnazeoen familiako zuhaitza da, 5 m inguru luzea, enbor bihurria eta behera okertutako adar arantzatsuak dituena. Olibondoaren antzeko hostoak, harenak baino laburragoak, kolorez berde horixkak, distiratsuak eta txandaka antolatuak izaten ditu; loreak, berriz hori txikiak, eta fruitua, jujuba izenekoa, olibaren antzeko arre beltzarana, harena baino txikixeagoa. Berez Asiakoa da, baina Mediterraneo itsasoaren inguruko lurraldeetan zabaldu samarra dago gaur egun.
Lehendabizikoz hegoaldeko Asian k. a. 9000 inguruan etxekotu zuten.[1] Egun, 400 kultibar baino gehiago ditu.
Artikulu hau biologiari buruzko zirriborroa da. Wikipedia lagun dezakezu edukia osatuz. Jujubondoa (Ziziphus jujuba) Ramnazeoen familiako zuhaitza da, 5 m inguru luzea, enbor bihurria eta behera okertutako adar arantzatsuak dituena. Olibondoaren antzeko hostoak, harenak baino laburragoak, kolorez berde horixkak, distiratsuak eta txandaka antolatuak izaten ditu; loreak, berriz hori txikiak, eta fruitua, jujuba izenekoa, olibaren antzeko arre beltzarana, harena baino txikixeagoa. Berez Asiakoa da, baina Mediterraneo itsasoaren inguruko lurraldeetan zabaldu samarra dago gaur egun.
Lehendabizikoz hegoaldeko Asian k. a. 9000 inguruan etxekotu zuten. Egun, 400 kultibar baino gehiago ditu.
Kiinanjujuba (Ziziphus jujuba) on lehtipuu, jonka hedelmiä käytetään ravinnoksi. Hedelmiä kutsutaan myös nimellä jujube.[2] Kasvi on kotoisin Aasiasta ja Lähi-Idästä, ja sitä on istutettu laajasti trooppiseen Afrikkaan.[3]
Kiinanjujuba on pienehkö lehtipuu, joka kasvaa noin 12 m korkeaksi. Sen lehdet ovat kiiltävän vihreät ja kukat vaatimattomat. Hedelmä on kooltaan rypäleen ja mansikan väliltä, ja siinä on sisällä yksi iso siemen. Sekä kuori että hedelmäliha ovat punaisia.[4]
Kiinanjujubaa on kasvatettu Kiinassa neljäntuhannen vuoden ajan. Siitä on jalostettu lukuisia lajikkeita, joista toisten hedelmät sopivat peremmin sellaisenaan syötäviksi, toiset kuivattaviksi. Hedelmistä voidaan tehdä myös säilykkeitä.[4]
Kiinanjujuba (Ziziphus jujuba) on lehtipuu, jonka hedelmiä käytetään ravinnoksi. Hedelmiä kutsutaan myös nimellä jujube. Kasvi on kotoisin Aasiasta ja Lähi-Idästä, ja sitä on istutettu laajasti trooppiseen Afrikkaan.
Ziziphus jujuba
Le Jujubier commun (Ziziphus jujuba) est un arbuste épineux originaire de Chine et répandu dans les régions méditerranéennes, dont le fruit comestible, le jujube, est un peu oublié en Occident. Il est encore cultivé, surtout en Extrême-Orient, où il en existe de nombreuses variétés.
Nom rejeté : Ziziphus zizyphus H. Karst.
C'est un arbre ou arbuste de 6 à 10 m de haut à rameaux épineux (mais il existe des variétés inermes).
Les feuilles caduques sont oblongues, finement dentées, à stipules épineuses.
Les fleurs petites, jaunâtres, apparaissent à l'aisselle des feuilles. Elles permettent la fabrication d'un miel réputé au Yémen.
Le fruit, ovoïde, est une drupe, d'abord jaune puis rouge à maturité, contenant un noyau dur, elliptique. La pulpe est sucrée, gélatineuse, à saveur fade.
Les jujubes, riches en vitamines A et C, entrent dans diverses préparations médicinales.
Les francophones de l'océan Indien nomment ce jujubier pomme malcadi, pomme surette, petit pomme gingeolier, ou dindoulier.
Au Maroc, les Berbères du Moyen-Atlas le nomment azoggar et les arabes le nomment zefzouf.
En Albanie il est appelé kimça (prononcé kimtcha).
Le jujubier a été domestiqué en Asie du Sud vers 9000 av. J.-C. Plus de 400 cultivars ont été sélectionnés.
L'arbre tolère une large gamme de températures et de précipitations, bien qu'il nécessite des étés chauds et suffisamment d'eau pour une fructification acceptable. Contrairement à la plupart des autres espèces du genre, il tolère des hivers assez froids, des températures jusqu'à environ -15 °C. Cela permet au jujubier de croître dans des habitats montagneux ou désertiques, à condition qu’il ait accès à de l’eau souterraine pendant l’été. Le jujubier, Z. jujuba, pousse dans les régions les plus froides de l'Asie. Au moins cinq autres espèces de Ziziphus sont largement répandues dans les climats tempérés et les déserts chauds d’Asie et d’Afrique.
Le jujubier est une plante mellifère. Un miel de jujube est produit dans les montagnes de l'Atlas au Maroc ainsi qu'à Madagascar.
À Madagascar, les jujubes poussent abondamment dans la moitié ouest de l'île, du nord au sud. Il est largement consommé frais ou séché. Les gens l'utilisent aussi pour faire de la confiture. Les zébus en liberté en consomment également et ses graines se développent facilement dans les excréments de zébu. C'est une espèce envahissante qui menace principalement les zones protégées.
Les fruits fraîchement récoltés, ainsi que les fruits séchés confits, sont souvent consommés en collation ou avec du café. Les jujubes fumés sont consommés au Vietnam. La Chine et la Corée produisent un sirop de thé sucré contenant des jujubes dans des bocaux en verre et du thé de jujubes en conserve ou du thé de jujubes sous forme de sachets de thé. Dans une moindre mesure, les fruits du jujubier sont transformés en jus et en vinaigre de jujube (appelés 醋 ou 红枣 en chinois). Ils sont utilisés pour faire des cornichons (আচার) au Bengale occidental et au Bangladesh. En Chine, un vin à base de fruit de jujube est appelé hong zao jiu (酒).
Parfois, on conserve les morceaux de jujubes en les stockant dans un bocal rempli de baijiu (liqueur chinoise), ce qui leur permet de rester frais longtemps, surtout en hiver. Ces jujubes sont appelés jiu zao (枣; littéralement "jujube alcoolisé"). Le fruit est également un ingrédient important dans une grande variété de spécialités chinoises (par exemple, le 糕 糕 jing gao , un gâteau de riz cuit à la vapeur).
Les fruits séchés sont utilisés dans les desserts en Chine et au Vietnam, tels que le ching bo leung, une boisson froide qui comprend les graines séchées de jujubes, de longanes, d'algues fraîches, d'orge et de lotus.
En Corée, les jujubes sont appelés daechu () et sont utilisés dans les thés daechucha et le samgyetang .
En Croatie, en particulier en Dalmatie, les jujubes sont utilisés dans les marmelades, les jus de fruits et le rakija (eau-de-vie de fruits).
Lors de sa visite à Médina, l'explorateur anglais du XIXe siècle, Sir Richard Burton, a observé que la variété locale de jujubier était largement consommée. Il décrit son goût "comme une mauvaise prune, une cerise impénitente et une pomme fade." Il donne les noms locaux de trois variétés: "hindi (indien), baladi (natif), tamri (daté)".
Dans la cuisine persane, les drupes séchées sont appelées annab, tandis qu'en Azerbaïdjan voisin, elles sont généralement consommées en collation et sont appelées innab . La confusion dans le nom commun est apparemment répandue. L' innab est Z. jujuba : le nom local ber n'est pas utilisé pour innab . Ber est plutôt utilisé pour trois autres espèces cultivées ou sauvages, par exemple Z. spina-christi , Z. mauritiana et Z. nummularia dans certaines régions de l'Inde et est consommé à la fois frais et séché. Le nom arabe sidr est utilisé pour les espèces de Ziziphus autres que Z. jujuba .
Traditionnellement en Inde, le fruit est séché au soleil et les noix dures sont enlevées. Ensuite, il est pilonné avec du tamarin, des piments rouges et du sel. Dans certaines régions de l’État indien du Tamil Nadu, les fruits frais entiers sont broyés avec les ingrédients ci-dessus et séchés au soleil pour donner des gâteaux appelés ilanthai vadai ou regi vadiyalu ( Telugu ). Il est également couramment consommé comme collation.
Dans le nord et le nord-est de l'Inde, les fruits sont mangés frais avec du sel et des flocons de piment mais également conservés sous forme de bonbons, de confitures ou de cornichons à l'huile et aux épices.
L'Italie a un sirop d'alcool appelé brodo di giuggiole.
Au Sénégal, le jujubier s'appelle Sii dem en wolof et le fruit sert de collation. Le fruit est transformé en pâte séchée utilisée par les écoliers.
Le bonbon de type Nounours en gomme appelé jujubes au Canada contenait à l'origine du jus de jujube mais on utilise maintenant d'autres arômes.
Le fruit et ses graines sont utilisés dans la médecine traditionnelle chinoise et coréenne, où ils sont censés soulager le stress et traditionnellement à des fins antifongiques, antibactériennes, anti-ulcéreuses, anti-inflammatoires et la sédation antispastique, antifertilité / contraception, hypotenseur et antinéphritique, cardiotonique, antioxydant, immunostimulant et propriétés cicatrisantes. Il fait partie des fruits utilisés à Kampo .
La ziziphine, un composé des feuilles du jujubier, supprime la capacité à percevoir un goût sucré.
Ziziphus jujuba
Le Jujubier commun (Ziziphus jujuba) est un arbuste épineux originaire de Chine et répandu dans les régions méditerranéennes, dont le fruit comestible, le jujube, est un peu oublié en Occident. Il est encore cultivé, surtout en Extrême-Orient, où il en existe de nombreuses variétés.
Nom rejeté : Ziziphus zizyphus H. Karst.
Tom duillsilteach a fhásann go hairde 9 m, dúchasach d'oirthear na Meánmhara. A ghas i bhfiarláin shainiúla, le spíonta ina bpéirí, ceann amháin díreach is an ceann eile crúcach. Na duilleoga ubhchruthach is na bláthanna buí, na torthaí dubha cosúil le hológa. Saothraítear é i gcomhair na dtorthaí inite seo.
A azofeifeira[1] Ziziphus jujuba é unha pequena árbore caducifolia na familia Rhamnaceae, de 5–8 m de altura, moi ramificada, con pólas de cor verdosa, zigzagueantes, colgantes e espiñentas; follas alternas, coriáceas, de 2–7 cm de lonxitude, forma oblonga ou oval-lanceolada, co ápice agudo ou arredondado e a base trinerviada[2].
O seu tamaño depende directamente da humidade que teña o arbusto de porte arbóreo. É unha planta caducifolia que pode chegar a medir máis de dez metros de altura, aínda que habitualmente acada uns dous metros e medio de altura. O toro é recto con vultos e casca moi engurrada.
Posúe follas escasamente pecioladas, alternadas, coriáceas, de 2 a 7 cm de lonxitude, de forma oblonga a oval-lanceolada coa marxe finamente dentada e o ápice agudo ou arredondado. A folla ten tres nervios principais lonxitudinais e presenta dúas estípulas espiñentas na súa base. Son cor verde clara brillante coa face de cor verde brillante.
A ramificación é moi mesta, e está dotada de fortes espiños, como resultado da súa adaptación natural para se protexer dos herbívoros. Presenta ramallos de cor averdada, zigzagueantes e pénsiles.
No hemisferio norte florea entre abril e agosto. As flores son miúdas, pouco rechamangueiras, pentámeras, averdadas e situadas en grupos de dous ou tres ao longo das pólas. Produce inflorescencias cimosas, de 2 a 5 sobre un pequeno pedúnculo común á axila das follas. Flores axilares de cor amarela averdada de 3 a 4.
O froito tamén é coñecido por conter pequenas doses de aceite de palma, é unha drupa comestíbel con aspecto de oliva, duns 2 ou 3 cm de lonxitude, de forma elipsoidal ou globosa, cunha soa semente. A pela do froito é inicialmente de cor verde clara e torna nunha cor marrón avermellada cando madurece. Cando está fresco, a polpa é verde clara a amarelada pálida, de textura fariñenta —semellantea á da mazá e doce. Existen variedades enxertadas que producen froitos de 5 ou 6 cm de lonxitude.
Apáñanse a finais do verán ou principios de outono. Son ricos en azucres e mucilaxes e cunha importante cantidade de vitamina C; por iso consumíronse polo seu valor nutritivo como unha froita, natural ou desecada.
É unha árbore orixinaria do sur e leste de Asia (China) e é cultivada noutras partes do mundo de clima tropical ou temperado, incluída a Península Ibérica, polo seu froito comestible.[3] Porén non é común en Galiza.
A madeira da azofeifeira utilízase en Aragón, Cataluña, Valencia e Illas Baleares para facer instrumentos musicais como as dulzainas e as tenoras.
Ziziphus jujuba foi descrita por Philip Miller e publicado en The Gardeners Dictionary: . . . oitaba edición, vol. 3, p. 718, 1768.[1][4]
A azofeifeira Ziziphus jujuba é unha pequena árbore caducifolia na familia Rhamnaceae, de 5–8 m de altura, moi ramificada, con pólas de cor verdosa, zigzagueantes, colgantes e espiñentas; follas alternas, coriáceas, de 2–7 cm de lonxitude, forma oblonga ou oval-lanceolada, co ápice agudo ou arredondado e a base trinerviada.
Žižula (obična žižulja, žižulja, čičimak, činguljin, čičindra, lat.: Ziziphus jujuba; sin.: Ziziphus zizyphus), poznata i kao kineska datulja. Po broju stabala najbrojnije je voće u Kini. Uzgaja se širom Azije, na Mediteranu, kao i u SAD-u u novije vrijeme. Kod nas je prisutna u primorju, posebno na području od Dubrovnika do Zadra, a ima je i u Istri.
Žižula je grmolika biljka ili stablo visine od oko 9 metara[1] guste krošnje i povijenih grana. Na granama se nalazi veliki broj oštrog trnja i manje, lisne grančice duge do 25 cm. Na lisnim grančicama rastu manji, duguljasti, sjajni, kožnati i blago nazubljeni listovi. Cvjetovi su maleni, dvospolni i privlačni pčelama. Na istim grančicama rastu cvjetovi i plodovi, a one otpadaju po završetku vegetacije. Plodovi su jajasti i oblika masline, kao nedozreli su svijetle zelene boje. U rujnu počinju mijenjati boju, lagano žute, a zatim poprimaju jarku crveno-narančasto-smeđu boju. Krajem rujna ili početkom listopada plodovi se beru i upotrebljavaju. Meso ploda je svijetle, žućkasto-zelene boje, prijatnog, slatko-kiselog okusa, a u sredini je tvrda koštica.
Plodovi sadrže oko 8.7% šećera, 2.6% bjelančevina, 1.4% pepela, 1.7% pektina i 1.3% tanina.[2]
Žižula raste u toplim krajevima, a odlikuje se velikom otpornošću na temperaturne promjene, tako ljeti može izdržati i preko 40 °C i sušu, a kada odbaci svoje grančice, postaje vrlo otporna i na hladnoću, u razdoblju mirovanja podnosi temperaturu i do -25 °C. Žižula najbolje uspijeva u dubokim i plodnijim tlima, a lošije na području gdje su tla alkalna i karbonatna, zbog mogućnosti oboljenja u obliku različitih kloroza. Biljka se razmnožava sjemenom, reznicama, izdancima i cijepljenjem.[1]
Plod se jede sirov, te djelomično ili potpuno osušen. Također, od plodova žižule rade se marmelade, sokovi i rakija na bazi lozovače. Plod se preporučuje zbog visokog sadržaja korisnih sastojaka i vitamina C, za sniženje krvnog tlaka i za liječenje želučanih i crijevnih tegoba. Plodovi, lišće i kora žižule koriste se u farmaceutskoj industriji za proizvodnju lijekova i čajeva.Koristi se i u kineskoj tradicionalnoj medicini.
Grlić,Lj. Samoniklo jestivo bilje,Zagreb 1980.
Žižula (obična žižulja, žižulja, čičimak, činguljin, čičindra, lat.: Ziziphus jujuba; sin.: Ziziphus zizyphus), poznata i kao kineska datulja. Po broju stabala najbrojnije je voće u Kini. Uzgaja se širom Azije, na Mediteranu, kao i u SAD-u u novije vrijeme. Kod nas je prisutna u primorju, posebno na području od Dubrovnika do Zadra, a ima je i u Istri.
Ziziphus jujuba Klasifikasi ilmiah Kingdom: Plantae (tanpa takson): Angiospermae (tanpa takson): Eudikotil (tanpa takson): Rosids Ordo: Rosales Famili: Rhamnaceae Genus: Ziziphus Spesies: Z. jujuba Nama binomial Ziziphus jujubaZiziphus jujuba (dari bahasa Yunani ζίζυφον, zizyfon[2]), yang umumnya disebut jujube[3] (/ˈdʒuːdʒuːb/; sometimes jujuba), kurma merah, kurma Tiongkok,[3] kurma Korea, atau kurma India adalah sebuah spesies dari Ziziphus dalam keluarga buckthorn (Rhamnaceae), yang biasanya digunakan sebagai tempat berteduh dari sinar matahari selain juga dapat diambil buahnya.
Persebaran alami-nya tidak diketahui karena kultivasi ekstensif, tetapi tumbuhan tersebut dapat ditemukan di selatan Asia, antara Lebanon, Iran, Pakistan, India, Bangladesh, Nepal (disebut "bayar"), semenanjung Korea, selatan dan tengah China, dan juga tenggara Eropa, dimana tumbuhan tersebut lebih dikenal.[4]
Tumbuhan tersebut telah diperkenalkan di Madagaskar dan ditumbuhkan sebagai sebuah spesies invasif di bagian barat pulau tersebut, Tumbuhan tersebut dikenal dengan nama "finab" di bagian timur Bulgaria dimana tanaman tersebut tumbuh liar namun juga ditumbuhkan di taman, untuk diambil buahnya, Buahnya muncul pada musim gugur. Pohon-pohonnya tumbuh liar di timur Caribbean, dan dikabarkan juga ada di Jamaika dan Trinidad. Di Antigua dan Barbuda, buah tersebut disebut "dumps atau "dums". Buah tersebut juga dikenal dengan sebutan "pomme surete" di kepulauan Prancis Caribbean. Buahnya, yang lebih dikenal dengan sebutan "jujube India" di tempat lain, berbeda dengan buah "jujube" yang dikultivasi di berbagai bagian selatan California.[5][6]
Buah jujube disebut 红枣 (hóng zǎo) atau tepatnya 枣 (zǎo) dalam bahasa Tionghoa Mandarin; "pomme surette" dalam bahasa Prancis; "bor" dalam bahasa Konkani dan Marathi; "baer" dalam bahasa Hindi; kul dalam bahasa Bengali; borai di Bangladesh; ilanthappazham atau badari di Malayalam; இலந்த பழம் (ilanthai/elantha pazham) di wilayah pemakai bahasa Tamil; "ಎಲಚಿ ಹಣ್ಣು" (Yelchi Hannu) dalam bahasa Kannada; dan "రెేగి పండు" ("Regi pandu") dalam bahasa Telugu. Buah tersebut disebut zinzell di Malta. Dalam bahasa Vietnam, buah tersebut disebut "táo tàu," yang artinya "apel Tiongkok". Dalam bahasa Urdu, buah tersebut disebut "Baer" (بیر) atau "Unnab" (عُناب). Dalam bahasa Italia, buah tersebut disebut "giuggiola". Dalam bahasa Korea, bauh tersebut disebut 대추 ["dae chu"]. Dalam bahasa Melayu, buah tersebut disebut "bidara".
Ziziphus jujuba (dari bahasa Yunani ζίζυφον, zizyfon), yang umumnya disebut jujube (/ˈdʒuːdʒuːb/; sometimes jujuba), kurma merah, kurma Tiongkok, kurma Korea, atau kurma India adalah sebuah spesies dari Ziziphus dalam keluarga buckthorn (Rhamnaceae), yang biasanya digunakan sebagai tempat berteduh dari sinar matahari selain juga dapat diambil buahnya.
Il giuggiolo (Ziziphus jujuba Mill.) è un albero da frutto appartenente alla famiglia delle Rhamnaceae[2] e al genere Ziziphus, noto anche come zizzolo o anche dattero cinese, natsume o tsao (cinese semplificato: 枣; cinese tradizionale: 棗; pinyin: zǎo). Il frutto viene detto comunemente giuggiola o zizzola.
Si ritiene che il giuggiolo sia originario dell'Africa Cento-settentrionale e della Siria, e che sia stato successivamente esportato in Cina e in India, dove viene coltivato da oltre 4000 anni. I romani lo importarono per primi in Italia e la chiamarono ziziphum (dal greco ζίζυφον, zízyphon).
In Italia però fu diffuso dai veneziani, dapprima in Dalmazia, poi sulle isole della laguna e infine sulla terraferma, nella zona dei Colli Euganei, quella più idonea nel nord-est alla loro coltura per esposizione e clima.[3]
STRUTTURA E FORMA
Il giuggiolo è una caducifoglia e latifoglia, dal portamento generalmente di albero e talvolta di arbusto; può arrivare in esemplari antichi anche 200 anni e con un'altezza di 8-12m, ma spesso è più basso per le potature. Le foglie sono arrotondate, di un verde chiaro e brillante.
Le radici vanno molto in profondità, fatto che rende il giuggiolo resistente a calura e siccità anche in terreni detritici.[3] La struttura dell'albero è molto articolata e i rami sono ramificati e contorti con una corteccia molto corrugata che si sfalda, come quella del fusto; i rami sono ricoperti di spine.
Il giuggiolo produce un gran numero di fiori di piccole dimensioni dal colore bianco verdastro; la fioritura avviene in giugno-agosto; la maturazione dei frutti tra settembre e ottobre.[4]
I frutti sono delle drupe che hanno un unico seme all'interno; hanno le dimensioni più o meno di un'oliva, con buccia di colore dal rosso porpora al bruno e polpa giallastra. La zizifina, un composto che si trova nelle foglie del giuggiolo, sopprime nell'uomo la percezione del sapore dolce. Se colto quando non ancora maturo (ossia quando presenta un colore verde uniforme), il frutto del giuggiolo, la giuggiola, ha un sapore simile a quello di una mela. Con il procedere della maturazione, tuttavia, il frutto si scurisce, la superficie si fa rugosa e il sapore diviene via via più dolce, fino ad assomigliare a quello di un dattero. Le giuggiole si consumano sia fresche, appena colte dall'albero, sia quando sono leggermente raggrinzite.
C'è un solo nocciolo all'interno del frutto, simile a quello di un'oliva, che nella cucina persiana è noto come annab.
La specie è presente allo stato spontaneo in Asia centrale e nella regione del Caucaso.[1]
Al di fuori del suddetto areale la presenza degli alberi di giuggiole è pressoché sempre dovuta a coltivazione, attuale o residua, pur esistendo una presenza significativa di piante naturalizzate. È possibile trovare esemplari di giuggiolo nei climi più diversi, tuttavia la pianta dà buoni frutti soltanto alla fine delle estati calde.
La denominazione Ziziphus jujuba è stata giudicata nomen conservandum a spese del sinonimo Ziziphus zizyphus (nomen rejiciendum).[5] Zizyphus sativa Gaertn. e Z. vulgaris Lam. var. inermis sono sinonimi di Zizyphus jujuba Mill. var. inermis.
A differenza di altre specie della stessa famiglia, è in grado di sopravvivere ad inverni freddi, con temperature fino a −15 °C. Non ha particolari esigenze di terreno.
La crescita della pianta è molto lenta per la formazione di cortissimi brachiblasti, ma è molto longeva e diventa plurisecolare. La presenza di alberi di mole significativa, e quindi molto vecchi, in seguito allo sconvolgimento agrario del secolo scorso, è alquanto rara; si trovano spesso solo presso vecchie case coloniche, o cascinali abbandonati, su suolo povero ma non disturbato.
I semi della pianta sono molto restii a germogliare a causa dell'endocarpo molto duro e robusto, un modo semplice per aggirare il problema è il taglio della punta del seme con delle forbici da potatura per agevolare l'ingresso dell'umidità all'interno del seme.
Frequentemente la pianta è propagata più facilmente per mezzo dei numerosi polloni radicali che produce in abbondanza.
In Giappone e Cina, dove il giuggiolo è più coltivato, sono presenti diverse varietà che differiscono per forma e dimensione del frutto, ad esempio con frutto maliforme o piriforme.
È una pianta mellifera molto visitata dalle api[6] e se ne può ottenere un miele, ma in Italia la produzione è occasionale per la presenza solo sporadica della pianta.
Il giuggiolo era usato in passato, in alcune regioni italiane, per creare siepi difensive nei confini degli appezzamenti. In ragione delle spine e del fitto intreccio dei rami la siepe di giuggiolo costituiva una barriera pressoché impenetrabile. Sovente viene utilizzato come pianta ornamentale.
Nel Veneto, sui Colli Euganei, principalmente a Galzignano Terme esiste una coltivazione più intensiva che si è affermata negli ultimi anni grazie alla produzione del "Brodo di Giuggiole" un infuso di giuggiole e frutti autunnali, come uva Moscato, le cotogne Cydonia oblonga, scorze di limone, uva e melagrane. La ricetta moderna deriva molto probabilmente da una preparazione in voga presso i Gonzaga nel Rinascimento, i quali erano soliti deliziare gli ospiti con un liquore a base di questi frutti. Oltre che per la produzione di questo liquore, le giuggiole vengono utilizzate per la preparazione di marmellate e confetture e aromatizzare grappe, oppure vengono conservate sotto spirito (principalmente grappa) per essere consumate entro l'anno.
Tra le ricette più gustose che utilizzano la Giuggiola come ingrediente è celebre quella per cucinare i biscotti[7], ideali per accompagnare la colazione: per preparare 20 biscotti dovrete procurarvi 100 grammi di giuggiole denocciolate e tagliate a fette, 200 grammi di farina gialla per polenta, 150 di farina 00, 60 grammi di zucchero, 1 uovo, 2 cucchiai di lievito per dolci, 50 grammi di burro, mezzo bicchiere di latte e aggiungere un po’ di sale.
Narra Omero (Odissea, libro IX) che Ulisse e i suoi uomini, portati fuori rotta da una tempesta, approdarono all'isola dei Lotofagi (secondo alcuni l'odierna Djerba), nel nord dell'Africa. Alcuni dei suoi uomini, una volta sbarcati per esplorare l'isola, si lasciarono tentare dal frutto del loto, un frutto magico che fece loro dimenticare mogli, famiglie e la nostalgia di casa. È probabile che il loto di cui parla Omero sia proprio lo Zizyphus lotus, un giuggiolo selvatico, e che l'incantesimo dei Lotofagi non fosse provocato da narcotici ma soltanto dalla bevanda alcolica che si può preparare coi frutti del giuggiolo.
Una specie affine al giuggiolo, lo Zizyphus spina-christi, è ritenuto dalla leggenda una delle due piante che servirono a preparare la corona di spine di Gesù. L'altra sarebbe il Paliurus spina-christi chiamata comunemente "marruca".
Pare che per gli antichi Romani il giuggiolo fosse il simbolo del silenzio, e come tale adornasse i templi della dea Prudenza.
In Romagna e in altre regioni, in molte case coloniche era coltivato adiacente alla casa, nella zona più riparata ed esposta al sole. Si riteneva che fosse una pianta portafortuna. Era presente anche in quasi tutti gli orti delle campagne del Veneto.
Secondo gli scritti di Erodoto, le giuggiole potevano essere usate, dopo aver fermentato, per produrre un vino, le cui più antiche preparazioni risalgono a Egizi e Fenici.
Ad Arquà Petrarca, comune veneto dove i giuggioli sono ancora piantati nei giardini di molte abitazioni, i frutti sono utilizzati per preparare ottime confetture, sciroppi e il proverbiale brodo di giuggiole, un antico liquore.
I frutti del giuggiolo hanno un blando effetto lassativo.
Il giuggiolo (Ziziphus jujuba Mill.) è un albero da frutto appartenente alla famiglia delle Rhamnaceae e al genere Ziziphus, noto anche come zizzolo o anche dattero cinese, natsume o tsao (cinese semplificato: 枣; cinese tradizionale: 棗; pinyin: zǎo). Il frutto viene detto comunemente giuggiola o zizzola.
Ziziphus jujuba (binomen a Philippo Miller anno 1768 statutum) est arbor fructifera cuius bacae comeduntur. In Serica sponte gignitur; late culta est. Inter synonymis multis reperiuntur tam orthographia Zizyphus quam nomina specialia sativa et vulgaris.
Vide "Ziziphus jujuba" apud Vicispecies. 
Situs scientifici: Tropicos • Tela Botanica • GRIN • ITIS • Plant List • NCBI • Biodiversity • Encyclopedia of Life • Plant Name Index • IUCN Red List • "Ziziphus jujuba" apud Plants for a Future • Plantes d'Afrique • Flora of China • INPN France • Flora of North America Ziziphus jujuba (binomen a Philippo Miller anno 1768 statutum) est arbor fructifera cuius bacae comeduntur. In Serica sponte gignitur; late culta est. Inter synonymis multis reperiuntur tam orthographia Zizyphus quam nomina specialia sativa et vulgaris.
Parastais zizifs[1][2] (Ziziphus jujuba), zināms arī kā jujuba[3] un Ķīnas datele[4], ir pabērzu dzimtas koks vai krūms, kas sasniedz 5–12 metru augstumu. Tā augļus cilvēki izmanto uzturā. Šo krūmu audzēšana ir izplatīta Vidusjūras reģionā un Tuvajos Austrumos. Zizifa augļus un sēklas izmanto arī medīcīnā dažādu medikamentu sastāvā.[2]
Parastais zizifs (Ziziphus jujuba), zināms arī kā jujuba un Ķīnas datele, ir pabērzu dzimtas koks vai krūms, kas sasniedz 5–12 metru augstumu. Tā augļus cilvēki izmanto uzturā. Šo krūmu audzēšana ir izplatīta Vidusjūras reģionā un Tuvajos Austrumos. Zizifa augļus un sēklas izmanto arī medīcīnā dažādu medikamentu sastāvā.
Ziziphus jujuba
Ziziphus jujuba Pengelasan saintifik Alam: Plantae (tanpa pangkat): Angiosperms (tanpa pangkat): Eudicots (tanpa pangkat): Rosids Order: Rosales Keluarga: Rhamnaceae Genus: Ziziphus Spesies: Z. jujuba Nama binomial Ziziphus jujuba
Buah jujube secara semula jadi bertukar merah apabila mengering. Nilai pemakanan per 100 g (3.5 oz) Tenaga 1,201 kJ (287 kcal) Karbohidrat 73.6 g Lemak 1.1 g Protein 3.7 g Air 19.7 g Vitamin A setara 0 μg (0%) Tiamina (vit. B1) 0.21 mg (18%) Riboflavin (vit. B2) 0.36 mg (30%) Niasin (vit. B3) 0.5 mg (3%) Vitamin B6 0 mg (0%) Vitamin C 13 mg (16%) Kalsium 79 mg (8%) Besi 1.8 mg (14%) Magnesium 37 mg (10%) Mangan 0.305 mg (15%) Fosforus 100 mg (14%) Kalium 531 mg (11%) Natrium 9 mg (1%) Zink 0.19 mg (2%) Link to USDA Database entryZiziphus jujuba (dari bahasa Yunani ζίζυφον, zízyphon[2]), biasanya dipanggil jujube[3] (/ˈdʒuːdʒuːb/; sometimes jujuba), kurma merah, kurma Cina,[3] kurma Korea, atau kurma India ialah satu spesies Ziziphus dalam keluarga buckthorn (Rhamnaceae). Ia digunakan terutamanya sebagai pokok teduhan yang juga menghasilkan buah.
Ia boleh didapati dari Iran ke Selatan China dan juga tenggara Eropah dan namanya berbeza mengikut kawasan setermpat. Di India dan Pakistan ia dipanggil Inab dan di Asia timur dipanggil Kurma merah, Kurma Cina atau India. Dalam kawasan Iran, pokok kurma jujube ditanam di beberapa bahagian tanah tinggi seperti kawasan Khorasan, Iran. Kurma yang biasa boleh didapati di Afrika Utara, Eropah Selatan dan Mediterranean mempunyai rasa yang manis dan dianggap sebagai ubat herba. Kurma jujube ini mempunyai pelbagai khasiat termasuk pelbagai vitamin seperti C, A, B2 dan beberapa mineral seperti kalsium, fosforus, besi.
Buah jujube berfungsi sebagai pelawas, mencegah daripada sembelit, menguatkan jantung, melancarkan sistem penghadaman dan amat berguna untuk kesihatan buah pinggang. Selain itu, ia boleh menghilangkan serak, keletihan, bermanfaat bagi mereka yang mengalami penyakit asma, mengawal cirit-birit dan mengukuhkan pertumbuhan rambut.
Buah jujube sedikit sebanyak boleh membantu untuk mengawal berat badan. Daun pokok kurma jujube adalah kecil, cantik, dan buahnya berwarna merah serta berbentuk telur. Buah jujube juga berguna untuk meningkatkan tenaga fizikal dan menguatkan otot. Malah ia boleh diambil untuk rawatan degupan jantung yang tidak teratur dan peluh badan yang berlebihan .Ia juga adalah pembersih darah dan membantu melancarkan sistem penghadaman. Buah Kurma Jujube kering bersifat astringen, menenangkan dan boleh mencegah kanser. Cara pemakanan kurma jujube juga berbeza mengikut kawasan. Di Great Britain, ia dihidangkan sebagai buah-buahan kering atau gula-gula yang lazat bersama minuman teh pada waktu petang. Di Korea, China dan Taiwan biasanya buah jujube diambil dalam bentuk sirap manis. Malah terdapat di kawasan-kawasan tertentu yang menggunakannya untuk penghasilan cuka. Buah Kurma Jujube di dalam tin dan teh berperisa jujube juga boleh didapati di pasaran. Tetapi di Iran, Pakistan dan India, jujube kebanyakannya dimakan sebagai kurma yang kering.
Dalam kebanyakan negara di dunia, jujube dimakan sebagai kurma hijau segar yang juga lazat. Di Asia Timur, saiz pokok jujube sangat besar dengan pelbagai warna boleh didapati seperti warna merah dan hitam. Penemuan histologi menunjukkan, jujube mempunyai kesan perlindungan terhadap penyakit hati dan begitu berkesan untuk rawatan hati berlemak. Dalam perubatan tradisional Iran penggunaan jujube begitu disyorkan untuk merawat penyakit seperti batuk, selesema, dan sakit tekak. Tetapi perlu diingatkan bahawa pengambilan kurma jujube oleh orang yang cepat kesejukan boleh menyebabkan bengkak muka dan mereka harus mengambil kurma jujube dengan currant.
Ziziphus jujuba (dari bahasa Yunani ζίζυφον, zízyphon), biasanya dipanggil jujube (/ˈdʒuːdʒuːb/; sometimes jujuba), kurma merah, kurma Cina, kurma Korea, atau kurma India ialah satu spesies Ziziphus dalam keluarga buckthorn (Rhamnaceae). Ia digunakan terutamanya sebagai pokok teduhan yang juga menghasilkan buah.
Ia boleh didapati dari Iran ke Selatan China dan juga tenggara Eropah dan namanya berbeza mengikut kawasan setermpat. Di India dan Pakistan ia dipanggil Inab dan di Asia timur dipanggil Kurma merah, Kurma Cina atau India. Dalam kawasan Iran, pokok kurma jujube ditanam di beberapa bahagian tanah tinggi seperti kawasan Khorasan, Iran. Kurma yang biasa boleh didapati di Afrika Utara, Eropah Selatan dan Mediterranean mempunyai rasa yang manis dan dianggap sebagai ubat herba. Kurma jujube ini mempunyai pelbagai khasiat termasuk pelbagai vitamin seperti C, A, B2 dan beberapa mineral seperti kalsium, fosforus, besi.
De jujube (borstbes, borstbezie, rode dadel) is de vrucht van twee nauw verwante, zeer sterk op elkaar gelijkende soorten uit de Rhamnaceae, de Indiase jujube (Ziziphus mauritiana) en de Chinese jujube (Ziziphus jujuba). De jujube is een groenblijvende of in droge perioden bladverliezende, tot 15 meter hoge struik of boom. De hangende takken van de jujube zijn met een donzige beharing bezet en ze groeien zigzaggend tussen de opeenvolgende bladeren. De verspreide, alternerend geplaatste, 4 -5 x 6 - 9 cm grote bladeren zijn rond tot ovaal, gaafrandig of met een lichte zaagrand en van boven donkergroen en glanzend.
De jujube draagt steenvruchten die in vorm en grootte sterk variëren. Ze zijn rond tot peervormig en onrijp groen van kleur. Tijdens het rijpen verkleurt de vrucht van groen naar goudgeel met roodbruine vlekken. De uitgerijpte vrucht is geheel rood. Kort hierna wordt de vrucht zachter en begint te rimpelen.[1]
Ze worden tot 4 x 6 cm groot, wilde vormen worden echter slechts zo'n 2,5 cm groot. De schil van de jujube is glad of ruw, glanzend, stevig en zo'n 1 mm dik. Het wittige vruchtvlees is matig sappig, in rijpe toestand pappig. Het ruikt fruitig en smaakt zoet naar peren.
Op de jujubebomen leven lak-schildluizen (Coccus lacca), die verzameld worden en waarvan schellak wordt gemaakt.
De Indiase jujube is inheems in India en de Chinese jujube, die onderscheiden kan worden door de kale onderzijde van het blad, is inheems in China. Beide soorten worden veel in (sub)tropische gebieden in Afrika, Amerika en Azië gekweekt.
In Nederland wordt de jujube af en toe ook op de markt aangeboden.
Blad van Indiase jujube
Vrucht
Verse en gedroogde jujube
In Zuid-Azië wordt de wortel van de Z. nummularia gebruikt tegen hoesten, misselijkheid, hoofdpijn, koorts, urineweginfecties en als wormverdrijvend middel. In de Chinese geneeskunde worden verschillende variëteiten gebruikt voor verschillende doeleinden: onder andere als middel ter kalmering, tegen slapeloosheid en door dromen verstoorde nachtrust, ter verbetering van de huidskleur, vermindering van pijn en spanningen, tegen griep en koorts bij kinderen. Arabieren gebruiken de bladeren tegen darmparasieten en wormen, abscessen, steenpuisten en gezwollen ogen. In Zimbabwe wordt Z. mucronata wortel gebruikt voor urineweg en gynaecologische klachten.[2]
De jujube (borstbes, borstbezie, rode dadel) is de vrucht van twee nauw verwante, zeer sterk op elkaar gelijkende soorten uit de Rhamnaceae, de Indiase jujube (Ziziphus mauritiana) en de Chinese jujube (Ziziphus jujuba). De jujube is een groenblijvende of in droge perioden bladverliezende, tot 15 meter hoge struik of boom. De hangende takken van de jujube zijn met een donzige beharing bezet en ze groeien zigzaggend tussen de opeenvolgende bladeren. De verspreide, alternerend geplaatste, 4 -5 x 6 - 9 cm grote bladeren zijn rond tot ovaal, gaafrandig of met een lichte zaagrand en van boven donkergroen en glanzend.
De jujube draagt steenvruchten die in vorm en grootte sterk variëren. Ze zijn rond tot peervormig en onrijp groen van kleur. Tijdens het rijpen verkleurt de vrucht van groen naar goudgeel met roodbruine vlekken. De uitgerijpte vrucht is geheel rood. Kort hierna wordt de vrucht zachter en begint te rimpelen.
Ze worden tot 4 x 6 cm groot, wilde vormen worden echter slechts zo'n 2,5 cm groot. De schil van de jujube is glad of ruw, glanzend, stevig en zo'n 1 mm dik. Het wittige vruchtvlees is matig sappig, in rijpe toestand pappig. Het ruikt fruitig en smaakt zoet naar peren.
Op de jujubebomen leven lak-schildluizen (Coccus lacca), die verzameld worden en waarvan schellak wordt gemaakt.
De Indiase jujube is inheems in India en de Chinese jujube, die onderscheiden kan worden door de kale onderzijde van het blad, is inheems in China. Beide soorten worden veel in (sub)tropische gebieden in Afrika, Amerika en Azië gekweekt.
In Nederland wordt de jujube af en toe ook op de markt aangeboden.
Blad van Indiase jujube
Vrucht
Verse en gedroogde jujube
Kinajujube (Ziziphus jujuba) er en løvfellende busk eller lite tre i trollheggfamilien.
Den er rikt forgrenet og blir opptil åtte meter høy. Barken er hvitaktig eller lysebrun. Ved basis av bladstilken er det to torner, en rett og en krum. Bladene er spredte, avlange og har tre parallelle hovednerver. Blomstene er små, gule og sitter i små kvaster. Frukten er eggformet, 15–30 mm lang og mørkerød eller svart.
Kinajujube vokser vilt i Kina, men dyrkes i Afrika, Asia, Europa og Nord- og Sør-Amerika på grunn av fruktene. Den er forvillet blant annet på Balkan. Frukten spises både fersk, tørket og syltet.
Bladverk og torner
Bark
Blomster
Frukt på treet
Snitt av frukt
Tørket frukt
Det vitenskapelige navnet har en innviklet historie. Linné beskrev arten som Rhamnus zizyphus i Species plantarum (1753). Philip Miller plasserte den i 1768 i en egen slekt med navnet Ziziphus jujube. På grunn av Millers stavefeil, i i stedet for y, er Ziziphus zizyphus ikke et tautonym, men et tillatt botanisk navn, som ble mye brukt. I 2011 ble det bestemt at Ziziphus jujuba er det korrekte vitenskapelige navnet.
Kinajujube (Ziziphus jujuba) er en løvfellende busk eller lite tre i trollheggfamilien.
Den er rikt forgrenet og blir opptil åtte meter høy. Barken er hvitaktig eller lysebrun. Ved basis av bladstilken er det to torner, en rett og en krum. Bladene er spredte, avlange og har tre parallelle hovednerver. Blomstene er små, gule og sitter i små kvaster. Frukten er eggformet, 15–30 mm lang og mørkerød eller svart.
Kinajujube vokser vilt i Kina, men dyrkes i Afrika, Asia, Europa og Nord- og Sør-Amerika på grunn av fruktene. Den er forvillet blant annet på Balkan. Frukten spises både fersk, tørket og syltet.
Bladverk og torner
Bark
Blomster
Frukt på treet
Snitt av frukt
Tørket frukt
Głożyna pospolita, jujuba pospolita (Ziziphus jujuba) – gatunek krzewu lub niewysokiego drzewa z rodziny szakłakowatych. Występuje w Europie południowej, Indiach, Himalajach, Chinach.
Dorasta do 8 m wysokości. Liście jajowate, piłkowane, opadające na zimę. Mają u nasady dwa ciernie będące przekształconymi przylistkami. Kwiaty drobne, zielonkawe, zebrane w baldachokształtne kwiatostany. Owoce czerwonawe o kształcie kulistym lub podłużnym i długości ok. 25 mm. Dojrzewają późną jesienią i zimą, na drzewie już bezlistnym. Mają smak podobny do jabłek.
Głożyna pospolita, jujuba pospolita (Ziziphus jujuba) – gatunek krzewu lub niewysokiego drzewa z rodziny szakłakowatych. Występuje w Europie południowej, Indiach, Himalajach, Chinach.
Jujuba (Ziziphus jujubas ou Ziziphus zizyphus) é uma planta da família das Ramnáceas. Originária da Ásia, está presente no Brasil da Bahia a São Paulo. É uma pequena árvore, originária das regiões quentes, também conhecida pelas designações vulgares de açofeifeira , jujubeira, açofeifa, açofaifa e açofaita.
Tem cerca de 5 a 6 m de altura; o seu tronco é tortuoso, possui ramos pendentes e providos de espinhos erectos, que se desenvolvem em grupos de dois; as folhas são oblongas, lustrosas, alternas e têm cerca de 3 cm de comprimento; e as suas flores são pequenas e apresentam uma coloração amarela. Os seus frutos, designados vulgarmente por açofeifa ou jujuba, são constituídos por drupas de cor vermelha por fora e amarela por dentro quando maduras, são doces e comestíveis. Cultiva-se no Algarve, Portugal, para o aproveitamento dos seus frutos, que podem ser consumidos quer em fresco quer em passa.
Jujuba (Ziziphus jujubas ou Ziziphus zizyphus) é uma planta da família das Ramnáceas. Originária da Ásia, está presente no Brasil da Bahia a São Paulo. É uma pequena árvore, originária das regiões quentes, também conhecida pelas designações vulgares de açofeifeira , jujubeira, açofeifa, açofaifa e açofaita.
Tem cerca de 5 a 6 m de altura; o seu tronco é tortuoso, possui ramos pendentes e providos de espinhos erectos, que se desenvolvem em grupos de dois; as folhas são oblongas, lustrosas, alternas e têm cerca de 3 cm de comprimento; e as suas flores são pequenas e apresentam uma coloração amarela. Os seus frutos, designados vulgarmente por açofeifa ou jujuba, são constituídos por drupas de cor vermelha por fora e amarela por dentro quando maduras, são doces e comestíveis. Cultiva-se no Algarve, Portugal, para o aproveitamento dos seus frutos, que podem ser consumidos quer em fresco quer em passa.
Jujuba holá (Ziziphus jujuba) je subtropický listnatý strom/ker z čeľade rešetliakovité. Pestuje sa pre svoje jedlé plody (čínske datle).
Domestifikovaná bola v Južnej Ázii približne v roku 9000 pred Kr.[2] Dnes existuje viac ako 400 kultivarov.
Presné prirodzené rozšírenie jujuby nie je známe kvôli rozsiahlemu kultivovaniu. Predpokladá sa ale, že bolo v južnej Ázii, medzi Libanonom, severnou Indiou a južnou a strednou Čínou, a pravdepodobne aj v juhovýchodnej Európe, ale tam bola asi introdukovaná.[3]
Ide o malý listnatý strom alebo ker, ktorý dosahuje výšku 5 – 12 metrov, zvyčajne s tŕnitými vetvami. Listy sú lesklé, zelené, vajcovitého tvaru, 2 až 7 cm dlhé a 1 až 3 cm široké, s troma výraznými žilami na základni a jemnými zúbkami na okraji. Kvety sú malé, široké 5 mm, s piatimi nenápadnými žltozelenými okvetnými lístkami. Ovocie je jedlá oválna kôstkovica 1,5 až 3 cm dlhá. Keď je nezrelá, je hladko-zelená, s konzistenciou a chuťou podobnou jablku. Dozretá má hnedú až purpurovo-čiernu farbu a pri dozretí s vráskavým povrchom podobne ako malá datľa. Má jedno tvrdé jadro, podobné ako má oliva[3], ktoré obsahuje dve semená.
Ovocie sa využíva ako potravina a prísada do jedál, džemov, alkoholu, octu. Plody sa jedia čerstvé alebo sušené.
Ovocie a semená sa používa v tradičnej čínskej a kórejskej medicíne, kde veria, že znižuje stres[4] a tradične pre svoje antifungálne, antibakteriálne, protivredové a protizápalové účely a sedáciu.[5][6]
Tento článok je čiastočný alebo úplný preklad článku Jujube na anglickej Wikipédii.
Commons ponúka multimediálne súbory na tému Jujuba holá
Wikidruhy ponúkajú informácie na tému Jujuba holá
Jujuba holá (Ziziphus jujuba) je subtropický listnatý strom/ker z čeľade rešetliakovité. Pestuje sa pre svoje jedlé plody (čínske datle).
Ziziphus sativa - Gaertn.
Ziziphus vulgaris - Lam.
Ziziphus jujuba - (L.)Karsten.
Žižola (znanstveno ime Ziziphus zizyphus) je trnat grm ali drevo, ki lahko zraste tudi do 10 m. To drevo izhaja iz Severne Kitajske poznamo pod imenom navadni čičimak ali kitajski datelj. Veje, ki so upognjeno navzdol so poraščene s trni srpaste oblike, za katerimi se izraščajo listne vejice z manjšimi podolgovatimi listi, ki so usnjati, bleščeči in rahlo nazobčani s tremi vzdolžnimi žilami.
Deblo je značilno rjavo-rdeče barve. Je zelo trpežno drevo saj prenese v času mirovanja temperaturo tudi do -25º Celzija, ter je odporna proti suši in raznim boleznim.
Žižola cveti od maja do avgusta. Njeni cvetovi so majhni, šopasti ter rumene barve. Plodovi so zeleni, jajčasto podolgovati ali hruškaste oblike glede na sorto. V septembru pričnejo spreminjati barvo v rjavo-rdečkasto. Pri nas so užitni v oktobru, ko popolnoma dozorijo ter se zmehčajo. Plodove lahko uživamo sveže ali posušene.
Žižola je sladek sadež, ki hrani neobičajno veliko vitamina C (okoli 70 mg v 100g sadeža, kar je več kot v limoni).
Zrele, še čvrste žižole vsebujejo približno četrtino sladkorjev, delno osušene pa še več, in do 5 % beljakovin. Običajno jih jemo surove, namočene v dober tropinovec, pa pridobijo svojstven, prijeten sladek okus.
Žižola (znanstveno ime Ziziphus zizyphus) je trnat grm ali drevo, ki lahko zraste tudi do 10 m. To drevo izhaja iz Severne Kitajske poznamo pod imenom navadni čičimak ali kitajski datelj. Veje, ki so upognjeno navzdol so poraščene s trni srpaste oblike, za katerimi se izraščajo listne vejice z manjšimi podolgovatimi listi, ki so usnjati, bleščeči in rahlo nazobčani s tremi vzdolžnimi žilami.
Deblo je značilno rjavo-rdeče barve. Je zelo trpežno drevo saj prenese v času mirovanja temperaturo tudi do -25º Celzija, ter je odporna proti suši in raznim boleznim.
Žižola cveti od maja do avgusta. Njeni cvetovi so majhni, šopasti ter rumene barve. Plodovi so zeleni, jajčasto podolgovati ali hruškaste oblike glede na sorto. V septembru pričnejo spreminjati barvo v rjavo-rdečkasto. Pri nas so užitni v oktobru, ko popolnoma dozorijo ter se zmehčajo. Plodove lahko uživamo sveže ali posušene.
Ziziphus jujuba[1] är en brakvedsväxtart som beskrevs av Philip Miller. Ziziphus jujuba ingår i släktet Ziziphus och familjen brakvedsväxter.[2][3]
Artens svenska trivialnamn är bland annat jujuber, kinesisk jujuber, jujubär och bröstbär.[4]
Den upp till 10 meter höga busken odlas i trädgårdar över hela världen.
Växten har små gula blommor och bären är brunröd med gult fruktkött.
Arten infördes först i Japan och fick namnet ナツメ/棗 (natsume)[5] och senare i nordvästra Indien och Sydostasien. Idag odlas den i Medelhavsområdet och andra varma regioner på jorden.
Arten delas in i följande underarter:[2]
_Foliage_at_Ammuguda_01.jpg)
Wikimedia Commons har media som rör Ziziphus jujuba.
Wikispecies har information om Ziziphus jujuba.
Ziziphus jujuba är en brakvedsväxtart som beskrevs av Philip Miller. Ziziphus jujuba ingår i släktet Ziziphus och familjen brakvedsväxter.
Artens svenska trivialnamn är bland annat jujuber, kinesisk jujuber, jujubär och bröstbär.
Den upp till 10 meter höga busken odlas i trädgårdar över hela världen.
Växten har små gula blommor och bären är brunröd med gult fruktkött.
Arten infördes först i Japan och fick namnet ナツメ/棗 (natsume) och senare i nordvästra Indien och Sydostasien. Idag odlas den i Medelhavsområdet och andra varma regioner på jorden.
Hünnap (Ziziphus zizyphus), cehrigiller (Rhamnaceae) ailesinden bahar aylarında hoş kokulu sarı renkli çiçekler açan dikenli bir ağaç türü.
Sert çekirdekli, iri zeytin biçiminde ve büyüklüğündedir. İlk başlarda yeşil iken olgunlaştıkça kırmızıya ve siyah-mor renge döner. En dış çeperi derimsi ve ince, pulpası (yumuşak kısım) kopartıldığında elmadaki gibi sert ve beyaza yakındır. Ancak birkaç saat içinde sarılaşır ve yumuşar. Birkaç gün içinde kabuğu da buruşur. Pulpa, tatlı lezzetlidir. Bahçelerde yetiştirildiği gibi yabanî olarak da bulunur.
100 gramında 79 kcal olan hünnapın, vitamin dağılımı ise, %5 A Vitamini, % 17 B Vitamini türevleri ve % 83 C Vitamini şeklindedir. Ayrıca, Potasyum, Demir, Manganez, Magnezyum, Fosfor, Kalsiyum, Çinko ve Sodyum mineralleri açısından zengindir.
Kuzey Afrika ve Suriye’den Hindistan'a ve Çin'e yayıldığı düşünülmektedir. Ağaç birçok iklime uyum sağlamakla birlikte, iyi meyve vermesi için sıcak yazlara ihtiyaç duymaktadır. Marmara, Batı ve Güney Anadolu’da bulunmaktadır. Karadeniz'de Çoruh Vadisi havzasında, Manisa'nın Demirci ilçesinde ve yaygın olarak Denizli'nin Çivril ilçesine bağlı Gümüşsu kasabasında bulunmaktadır ve değişik türleri görülmektedir
Meyvelerinde şeker, tanin ve müsilajlı (eksopolisakkarid) maddeler bulunmaktadır. Güneşte kurutulan olgun meyveler çerez olarak çay ile tüketilebilir. Geleneksel tıpta da kullanılmaktadır.
Hünnap (Ziziphus zizyphus), cehrigiller (Rhamnaceae) ailesinden bahar aylarında hoş kokulu sarı renkli çiçekler açan dikenli bir ağaç türü.
Рід Унабі (Ziziphus) відноситься до родини Жостерових (Rhamnaceae) і об'єднує близько п'ятдесяти видів, з яких в культурі використовується тільки ююба. Його надземна частина — листопадне (точніше, гілкопадне) дерево-кущ висотою від трьох до десяти метрів, з колючою розлогою або пірамідальною кроною. Кора дерева темно-сіра, молоді гілки червоно-коричневі, суглобисті, мають на вузлах колючки. Зизифус цікавий і як незвичайна плодова рослина. Для нього характерна наявність пагонів чотирьох типів. Це основні ростові пагони (пагони продовження); колінчасто-зігнуті бокові пагони, які несуть на собі кільчатки, потовщено-вкорочені пагони, або як їх ще називають брахібласти і останні — однолітні, які щорічно опадають, плодові пагони (явище гілкопадності).
Листки в унабі прості, короткочерешкові, майже сидячі, без прилистків або з дрібними прилистками, широколанцетні або видовжено-яйцевидні, розміром 6х2 см, мають три центральні жилки, а не одну, як всі плодові. Вони шкірясті, блискучі, вилискують, без опушення, інтенсивно-зелені і завжди повернуті до сонця під прямим кутом. Листкова поверхня формується залежно від умов року одночасно з формуванням урожаю.
Квітки зизифуса за морфологією і механізмом цвітіння також різко вирізняється від усіх плодових — двостатеві, дрібні, до 0,5 см діаметром, зеленувато-жовтого кольору, духмяні, зібрані в напівкошики на коротких квітконіжках по 2-6 штук. Квітки виділяють багато нектару, в зв'язку з чим зизифус є одним із найкращих медоносів. Його охоче відвідують бджоли. Бутони в унабі з'являються в пазухах листків на репродуктивних та ростових пагонах по мірі їх росту у довжину. Чим сприятливіші умови вегетації, тим більше довжина плодоносів, а, відповідно, листя, бутонів і плодів. Цвітіння розтягнуте на 1-1,5 місяця і настільки рясне, що при зав'язуванні 0,8-3,2 % дає врожай 25,0-32,5 тонн плодів з гектара. Цвіте в наших умовах із середини червня до середини серпня, так що заморозків не боїться. Достигання, як і цвітіння — розтягнуте і проходить на протязі двох — двох з половиною місяців.
Плід унабі — соковита, напівнижня синкарпна кістянка. В залежності від сорту плоди мають різну величину і форму: грушовидну, яблуковидну, кулясту, продовгувату, циліндричну. Крупноплідні сорти мають плоди до 4 см в довжину і до 2,5 — 3,0 см в діаметрі з максимальною масою до 45 г (в умовах Лісостепу України — до 16 г). Кісточка плоду досить тверда, насіння видовжено-овальне, сплющене, гладеньке, блискуче з крупним зародком і слабко розвиненим ендоспермом. Молоді плоди світло-зелені, при дозріванні вони від плодоніжки починають забарвлюватися в коричневі тони, набуваючи кольору і смаку яблуневої сушки; здатні до дозарювання. При перестиганні стають ватними.
Плоди зизифуса різноманітні за формою, масою, кольору м'якоті і шкірки, смаком. Кісточки відрізняються за формою, характером поверхні. Величина плодів значною мірою залежить від сортових ознак. Частина культурних крупноплідних сортів плодоносить без утворення насіння.
Субтропічна плодова культура, яку в Китаї вирощують вже більше п'яти тисяч років. Звідти він попав у Середземноморські країни. Найбільш поширений в Китаї (понад 200 тис.га), де вирощується близько чотирьохсот сортів. Великі плантації унабі займає в Індії і Пакистані; останнім часом інтенсивно збільшується його кількість в США, Іспанії, Італії, Франції, Португалії та інших південних країнах. Наявні промислові насадження і в Криму. Але в Україні ним активно займаються переважно садоводи-аматори.
Зизифус вирізняється своєрідними харчовими, лікувальними, дієтичними і іншими якостями плодів і листя. Зизифус — одна з найбільш посухо- і жаростійких плодових культур, а разом із хурмою і найбільш зимостійка серед субтропічних. Дикі форми зизифуса витримують до −28-30°С морозу, а культурні — до 22-25°С.
Плоди зизифуса на смак кислувато-солодкі або солодкі, в окремих культурних сортів їх розміри досягають 3х5 см; сіянці дають плоди розміром приблизно 2х3см (як у крупної черешні). Вживають їх в свіжому, в'яленому і консервованому вигляді, а також для приготування компотів, варення, маринадів, пюре, цукатів, широко застосовують в кондитерській, парфумерній і фармацевтичній промисловості.
Táo tàu hay đại táo hoặc hồng táo (tiếng Trung: 枣, 棗, 红枣), (tiếng Triều Tiên: daechu 대추), tiếng Nhật: 棗 natsume) (danh pháp khoa học: Ziziphus jujuba) là một loài cây thân gỗ nhỏ hay cây bụi với lá sớm rụng, thuộc họ Rhamnaceae (họ Táo). Người ta cho rằng nó có nguồn gốc từ Bắc Phi và Syria, nhưng đã dịch chuyển về phía đông, qua Ấn Độ tới Trung Quốc, là khu vực nó đã được trồng trên 4.000 năm. Cây táo tàu có thể cao khoảng 5–12 m, với các lá xanh bóng, và đôi khi có gai. Các hoa nhỏ, màu trắng hoặc ánh lục, khó thấy, quả hình trứng, kích cỡ tự quả ô liu, thuộc loại quả hạch.
Quả non có màu xanh lục, vỏ trơn bóng, có mùi vị tương tự như quả táo tây, nhưng khi nó già hơn thì vỏ trở nên sẫm màu hơn để trở thành màu đỏ hay đen ánh tía và vỏ nhăn nheo, trông tương tự như quả chà là nhỏ. Vì thế trong một số ngôn ngữ nước ngoài, như tiếng Anh có tên gọi Chinese date (chà là Trung Quốc). Trong quả có một hạt cứng. Trong ẩm thực Ba Tư, các quả hạch khô của táo tàu gọi là annab.
Táo tàu có thể chịu được một khoảng rộng nhiệt độ, mặc dù nó cần phải có mùa hè nóng bức để tạo ra quả. Không giống như phần lớn các loài khác trong chi này, nó chịu được mùa đông khá lạnh và có thể sống ở nhiệt độ xuống tới -15 °C. Điều này cho phép táo tàu sống được trong các khu vực sa mạc.
Nhiều cây táo tàu có thể cũng được tìm thấy ở các khu vực miền trung và miền nam Israel, đặc biệt là trong thung lũng Arava, và tại đó nó là loài cây phổ biến thứ hai. Một cây táo tàu gần Ein Hatzeva trong thung lũng Arava được ước tính là trên 300 năm tuổi.
Quả của táo tàu được sử dụng trong y học truyền thống của người Trung Quốc, Triều Tiên, Việt Nam. Ziziphin, một hợp chất có trong lá táo tàu, có khả năng ngăn cản cảm giác nhận ra vị ngọt ở người. Quả của táo tàu là một loại quả chứa chất nhầy, có tính chất làm dịu cổ họng và nước sắc táo tàu thường được dùng trong việc điều trị chứng đau họng.
Ngoài việc sử dụng trong y học, táo tàu cũng được dùng để làm mứt táo hoặc làm chè táo. Chúng có thể có màu đỏ hay đen (gọi là hồng táo hay hắc táo trong tiếng Trung), loại thứ hai là loại được hun khói để làm tăng hương vị. Tại Malaysia, Singapore, Trung Quốc và Đài Loan, xi rô trà ngâm đường chứa táo tàu được chứa trong các chai lọ thủy tinh, còn trà táo đóng hộp hay đóng túi giấy cũng có sẵn. Mặc dù không phổ biến, nhưng nước táo tàu cũng được sản xuất. Tại Trung Quốc và Đài Loan, loại rượu vang sản xuất từ táo tàu được gọi là 红枣酒 (hồng táo tửu). Táo tàu đôi khi cũng được bảo quản bằng cách cho vào lọ với bạch tửu (rượu trắng), điều này cho phép giữ táo tàu giữ được hương vị lâu hơn, đặc biệt là trong mùa đông. Kiểu bảo quản táo tàu này được gọi là tửu táo (酒枣; nghĩa là "táo ngâm rượu").
Trong khu vực Himalaya và Karakoram, người ta cho rằng hương vị ngọt của táo tàu làm cho đối tượng của mình phải yêu mình. Do đó, các thanh niên trong khu vực này thường mang theo một cành hoa táo tàu hoặc đặt chúng trên mũ để quyến rũ đối tác.
Tại Nhật Bản, natsume (táo) là một tên gọi của một kiểu hộp chè được sử dụng trong trà đạo Nhật Bản.
Táo tàu hay đại táo hoặc hồng táo (tiếng Trung: 枣, 棗, 红枣), (tiếng Triều Tiên: daechu 대추), tiếng Nhật: 棗 natsume) (danh pháp khoa học: Ziziphus jujuba) là một loài cây thân gỗ nhỏ hay cây bụi với lá sớm rụng, thuộc họ Rhamnaceae (họ Táo). Người ta cho rằng nó có nguồn gốc từ Bắc Phi và Syria, nhưng đã dịch chuyển về phía đông, qua Ấn Độ tới Trung Quốc, là khu vực nó đã được trồng trên 4.000 năm. Cây táo tàu có thể cao khoảng 5–12 m, với các lá xanh bóng, và đôi khi có gai. Các hoa nhỏ, màu trắng hoặc ánh lục, khó thấy, quả hình trứng, kích cỡ tự quả ô liu, thuộc loại quả hạch.
Quả non có màu xanh lục, vỏ trơn bóng, có mùi vị tương tự như quả táo tây, nhưng khi nó già hơn thì vỏ trở nên sẫm màu hơn để trở thành màu đỏ hay đen ánh tía và vỏ nhăn nheo, trông tương tự như quả chà là nhỏ. Vì thế trong một số ngôn ngữ nước ngoài, như tiếng Anh có tên gọi Chinese date (chà là Trung Quốc). Trong quả có một hạt cứng. Trong ẩm thực Ba Tư, các quả hạch khô của táo tàu gọi là annab.
Táo tàu có thể chịu được một khoảng rộng nhiệt độ, mặc dù nó cần phải có mùa hè nóng bức để tạo ra quả. Không giống như phần lớn các loài khác trong chi này, nó chịu được mùa đông khá lạnh và có thể sống ở nhiệt độ xuống tới -15 °C. Điều này cho phép táo tàu sống được trong các khu vực sa mạc.
Nhiều cây táo tàu có thể cũng được tìm thấy ở các khu vực miền trung và miền nam Israel, đặc biệt là trong thung lũng Arava, và tại đó nó là loài cây phổ biến thứ hai. Một cây táo tàu gần Ein Hatzeva trong thung lũng Arava được ước tính là trên 300 năm tuổi.
Плоды культурных сортов очень разнообразны по форме, окраске, содержанию сахара, вкусовым особенностям. Используется в пищу в свежем и сухом виде.
Зизифус считается ценным лекарственным и пищевым растением, его плоды, а также семена и листья, кору корней применяют в китайской народной медицине. Они обладают успокаивающим, гипотензивным, тонизирующим, мочегонным действием, семена оказывают седативное действие, тонизируют пищеварение, кора корней применяется при поносах. В то же время экстракт плодов зизифуса, как показало контролируемое клиническое исследование, может быть полезен при хроническом запоре[3]. Другое клиническое наблюдение показало эффективность зизифуса при желтухе новорождённых[4]. Установлено, что зизифус способен предупреждать вызванный этанолом окислительный стресс структур гиппокампа.[5]
Используется для производства биологически активных добавок.
_Foliage_at_Ammuguda_01.jpg)
|coauthors= (справка) (недоступная ссылка) |coauthors= (справка) Плоды культурных сортов очень разнообразны по форме, окраске, содержанию сахара, вкусовым особенностям. Используется в пищу в свежем и сухом виде.
Зизифус считается ценным лекарственным и пищевым растением, его плоды, а также семена и листья, кору корней применяют в китайской народной медицине. Они обладают успокаивающим, гипотензивным, тонизирующим, мочегонным действием, семена оказывают седативное действие, тонизируют пищеварение, кора корней применяется при поносах. В то же время экстракт плодов зизифуса, как показало контролируемое клиническое исследование, может быть полезен при хроническом запоре. Другое клиническое наблюдение показало эффективность зизифуса при желтухе новорождённых. Установлено, что зизифус способен предупреждать вызванный этанолом окислительный стресс структур гиппокампа.
Используется для производства биологически активных добавок.
枣树（零食）（学名：Ziziphus jujuba），生长在温带地区的小乔木，原产于中国大陸中部与南部、朝鲜半岛、黎巴嫩、伊朗、巴基斯坦、印度、孟加拉，在中国大陸的南北各地都有分布。因其经济价值，被移植到日本、欧洲南部、北美洲。花朵小多蜜，是一种蜜源植物。果实为枣，长圆形，未成熟时黄綠色（類似縮小版翠綠色印度棗），成熟后褐红色。可鲜食也可制成干果或蜜饯果脯等。营养丰富，富含铁元素和维生素。
枣的品种繁多，大小不一，比较出名的有山东乐陵的“金丝小枣”，新疆和田枣、哈密大枣，江苏泗洪的泗洪大枣，无核，含糖量高，掰断可拉出丝；河北黄骅的“冬枣”，甜脆适合鲜食，在冬春上市；山西的“大枣”，果大。乾製的棗可製成“脆枣”；浙江的“义乌大枣”等。冬枣是山东沾化的特产，在秋末冬初成熟，果大脆甜，但不易储存。
在中国大陸，枣还可以被用来制作红枣酒。有时候，中国人把枣放在白酒里面，保存很长时间，慢慢变成酒枣。
枣比较抗旱，需水不多，适合生长在贫瘠的土壤，树生长慢，所以木材坚硬细致，不易变形，因此用枣木制成的擀面杖品質非常好。另外，枣木还适合制作雕刻品。
枣樹
枣
枣乾
Ziziphus zizyphus - Museum specimen
枣树（零食）（学名：Ziziphus jujuba），生长在温带地区的小乔木，原产于中国大陸中部与南部、朝鲜半岛、黎巴嫩、伊朗、巴基斯坦、印度、孟加拉，在中国大陸的南北各地都有分布。因其经济价值，被移植到日本、欧洲南部、北美洲。花朵小多蜜，是一种蜜源植物。果实为枣，长圆形，未成熟时黄綠色（類似縮小版翠綠色印度棗），成熟后褐红色。可鲜食也可制成干果或蜜饯果脯等。营养丰富，富含铁元素和维生素。
「ナツメ」のその他の用法については「ナツメ (曖昧さ回避)」をご覧ください。 
ナツメ（棗、学名：Ziziphus jujuba）は、クロウメモドキ科の落葉高木である。和名は夏に入って芽が出ること（夏芽）に由来する[1]。
果実は乾燥させたり（干しなつめ）、菓子材料として食用にされ、また生薬としても用いられる。
原産地は中国から西アジアにかけてであり、日本への渡来は奈良時代以前とされている[1]。
ナツメヤシは単子葉植物であり遠縁の別種。果実が似ていることから。
英語ではjujube[2] または Chinese date（中国のナツメヤシ）という。
葉は互生し、落葉樹らしからぬ光沢があり、3脈が目立つ。花は淡緑色で小さく目立たない。果実は核果で長さ2cmほどの卵型、熟すと赤黒くなり次第に乾燥してしわができる（英語名のとおりナツメヤシの果実に似る）。核には2個の種子を含む。
同属は多く熱帯から亜熱帯に分布し、ナツメ以外にも食用にされるものはあるが、ナツメが最も寒さに強い。
中国北部原産で非常に古くから栽培されてきた。
木材としては、硬く、使い込むことで色艶が増す事から、高級工芸品（茶入れ、器具、仏具、家具）等に使われている。その他、バイオリンのフィッティング（ペグ、テイルピース、顎当て、エンドピン）にも使われている。 比重としてはツゲと黒檀の中間程度。
日本では、果実を砂糖と醤油で甘露煮にし、おかずとして食卓に並ぶ風習が、古くから飛騨地方のみで見受けられる。
韓国では、薬膳料理として日本でも知られるサムゲタンの材料に使われるほか、砂糖・蜂蜜と煮たものを「テチュ茶（ナツメ茶）」と称して飲用する。
欧米には19世紀に導入されキャンディ（当初はのど飴）の材料として使われるようになった。また葉に含まれる成分ジジフィン（Ziziphin）は、舌で甘味を感じにくくさせる効果がある。
乾果の砂糖漬を高級の菓子として賞味する。
ナツメまたはその近縁植物の実を乾燥したものは大棗（たいそう）[4]、種子は酸棗仁（さんそうにん）と称する生薬である[5]（日本薬局方においては大棗がナツメの実とされ[6]、酸棗仁がサネブトナツメの種子とされている[7]。）。
大棗には強壮作用・鎮静作用が有るとされる[4]。甘味があり、補性作用・降性作用がある。葛根湯、甘麦大棗湯などの漢方薬に配合されている[8]。生姜（しょうきょう）との組み合わせで、副作用の緩和などを目的に多数の漢方方剤に配合されている。
酸棗仁には鎮静作用・催眠作用が有るとされる[5]。酸味があり、補性作用・降性作用がある。酸棗仁湯に配合されている[9]。
ナツメには睡眠と関係があるオレアミドが含まれている。[10]
茶器にも「棗」があるが、これは形が棗に似るためである。
ナツメ（棗、学名：Ziziphus jujuba）は、クロウメモドキ科の落葉高木である。和名は夏に入って芽が出ること（夏芽）に由来する。
果実は乾燥させたり（干しなつめ）、菓子材料として食用にされ、また生薬としても用いられる。
原産地は中国から西アジアにかけてであり、日本への渡来は奈良時代以前とされている。
ナツメヤシは単子葉植物であり遠縁の別種。果実が似ていることから。
英語ではjujube または Chinese date（中国のナツメヤシ）という。
대추나무(Zizyphus jujuba Mill. var. inermis Bge.)는 갈매나무과의 나무이다. 열매인 대추는 홍조(紅棗)라고 부르기도 한다.
대추나무는 갈매나무과에 속하는 활엽관목으로, 원산지는 인도이며 높이는 약 5m 정도이다. 꽃은 5-6월에 2~3개씩 모여서 달리며, 꽃잎이 다섯 장이고 노란빛이 도는 녹색을 띤다.잎은 어긋나고 달걀 모양 또는 긴 달걀 모양이며 3개의 잎맥이 뚜렷이 보인다. 나무에 가시가 있고 마디 위에 작은 가시가 다발로 난다. 대추라고 부르는 열매는 씨가 단단한 핵에 싸여 있는 타원형 핵과로, 길이가 2.5-3.5cm이며 처음에는 초록색을 띠다가 9-10월에 적갈색이나 붉은 갈색으로 익는다. 대추는 날로 먹기도 하며, 말려서 저장하기도 한다. 특히 한방에서는 소화제·진통제·해열제·이뇨제 등으로 많이 이용되며, 밤과 함께 제삿상에 반드시 올려지는 과일이기도 하다.
단맛에 따뜻한 성질로 '대조'(大棗)라고 하는데, 심장을 도와 혈액순환을 원활하게 하고 신경을 안정시키는 효능이 있으며, 잠이 잘 오게 한다. 비, 위장을 건전하게 하며 배속이 차서 아프고 대변이 묽으며 설사할 때도 좋다. 한방에서는 이뇨. 강장(强壯).완화제로 쓰인다. 한약에 대추를 많이 이용하는 이유는 기와 혈을 보하는 효능이 크고 여러가지 약물을 조화시켜주는 작용이 있기 때문이다.[1]오래 먹으면 몸이 가벼워지고 정신 안정시켜 주어 불안증상과 불면증에 좋다. 12경맥을 도와 몸안의 체액을 보충해 준다.
Ziziphus zizyphus - Museum specimen
대추씨
.jpg)
